Μακάριον το έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Κύριος.

"Μακάριον το έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Κύριος∙ ο λαός τον οποίον έκλεξε δια κληρονομίαν αυτού" Ψαλμός 33:12.

Ένας πολιτικός ηγέτης κάνει δημόσια προσευχή μετάνοιας και αφιέρωσης του Έθνους του στον Ουράνιο Πατέρα! Η είδηση αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Ίσως, από κάποιους θεωρούνταν ένα πρωταπριλιάτικο ψέμα, ή από κάποιους άλλους μια είδηση που θα ήταν καλό να συμβεί, αλλά, δυστυχώς, δε συμβαίνει στην παρούσα διεφθαρμένη κατάσταση του πολιτικού κόσμου μας. Συνεπώς, θα θεωρούσαν ότι πρόκειται για ένα ακόμη ύπουλο πολιτικό παιχνίδι. Κάποιοι άλλοι, που έχουν καταλάβει τη δύναμη της διαμεσολαβητικής προσευχής, θα εκλάμβαναν αυτή την είδηση ως μια ακόμη αφορμή, για να δοξάσουν τα Μεγαλεία του Θεού. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι πως ακόμα και αν ο κόσμος μας έχει να επιδείξει τα χειρότερα δείγματα διαφθοράς, και απομάκρυνσης από τις Εντολές του Θεού, η Χάρη Του δεν έχει αποσυρθεί, και το Πνεύμα Του δεν έχει πάψει να εργάζεται με ζήλο, υπομονή και επιμονή. Και πραγματικά, αυτή η τελευταία κατηγορία θα δικαιωνόταν, γιατί, όσο και αν φαίνεται απίστευτο ή ανέφικτο, αυτή η πληροφορία δεν είναι κάτι που θα ευχόμασταν όλοι να συμβεί, αλλά κάτι που πραγματικά συνέβη.

Ο ευλογημένος άνθρωπος που έλαβε αυτή την απόφαση είναι ο Αφρικανός Πρόεδρος της Ουγκάντας
Yoweri Museveni. Η είδηση, που αναφέρεται στην κορυφαία καθημερινή εφημερίδα της Ουγκάντας ‘Νέο Όραμα’, έχει ως εξής: στο Εθνικό Συνέδριο Προσευχής για το Ιωβηλαίο, στην πόλη Namboole, ο πρόεδρος Museveni έγραψε πραγματικά μία ξεχωριστή ιστορία στη δράση όλων των Προέδρων κρατών της ανθρωπότητας, όταν με παρρησία μετανόησε για τις αμαρτίες του, και για τις αμαρτίες του Έθνους της Ουγκάντα. Το κείμενο της προσευχής είναι πραγματικά συγκλονιστικό (κάθε ενδιαφερόμενος αξίζει να το αναζητήσει στο διαδίκτυο), καθώς ο Πρόεδρος με ένα λεκτικό, που μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της Ενέργειας του Αγίου Πνεύματος, δε διστάζει να αναφερθεί στην ιστορία της εθνικής ηγεσίας τα τελευταία πενήντα χρόνια, και με θάρρος και γενναιοψυχία να κατονομάσει συγκεκριμένες αμαρτίες, που έχουν χτίσει εχθρικά οχυρώματα, και έχουν καθυστερήσει την πολιτική, κοινωνική και οικονομική μεταμόρφωση της χώρας του.

Ακόμα και αν βεβαιωθούμε για την αλήθεια της είδησης, και πάλι οι αντιδράσεις μπορεί να ποικίλλουν, από το θαυμασμό και την δοξολογία στον Θεό, μέχρι τη δυσπιστία και την καχυποψία για τα πραγματικά κίνητρα του Αφρικανού Προέδρου. Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος κρίνει σε μεγάλο βαθμό τις πληροφορίες γύρω του, με βάση τα κίνητρα που ανιχνεύονται και στη δική του καρδιά. Δεν είναι στόχος του παρόντος κειμένου να γίνει ο συνήγορος του Προέδρου για την καθαρότητα της καρδιάς του, όταν στεκόταν στο δημόσιο βήμα και απευθυνόταν στον Ζωντανό Θεό. Τα πραγματικά κίνητρα της καρδιάς τα γνωρίζει μόνο ο Θεός, και οποιεσδήποτε βιαστικές κρίσεις είναι, τελικά, επιπόλαιες και ασύνετες. Ωστόσο, δε διστάζω να γράψω πως, όταν μία καρδιά είναι πραγματικά αναγεννημένη και ο Αναστημένος Χριστός ζει μέσα της, μπορεί πραγματικά να γίνει συνεργάτης/δα του Θεού, για τα πιο υπέροχα διαχρονικά και μοναδικά ανατρεπτικά έργα. Είναι αγαλλίαση πνεύματος και βίωμα αλαλαγμού για τον κάθε λυτρωμένο που θα βρεθεί στην Ουράνια Βασιλεία, να αποδώσει τιμή στον Θεό, σφίγγοντας το χέρι με εκτίμηση σε κάθε άνθρωπο που του δόθηκε εξουσία, και αυτός την αξιοποίησε προς Δόξα Θεού, υποτάσσοντας την καρδιά του με πνεύμα τέλειας ελευθερίας στο Θέλημα του Θεού Πατέρα.

Έτσι, λοιπόν, στόχος του κειμένου είναι να λάβει ο καθένας μας, είτε είναι πολιτικός είτε απλός πολίτης, το μήνυμα που ο Θεός επιθυμεί να αλλάξει μια για πάντα τη νοοτροπία, και τη στάση μας απέναντι στα ποικίλα ζητήματα της καθημερινότητάς μας. Το ζήτημα δεν είναι να αναλύουμε το χαρακτήρα και την πίστη του Αφρικανού Προέδρου, αλλά να ομολογήσουμε με ειλικρίνεια πόσο μία τέτοια είδηση ξεκλειδώνει τη σκέψη μας, επιτρέποντάς της να ανιχνεύσει τα πραγματικά αίτια της κοινωνικής φθοράς και σήψης, χωρίς απλώς να αναλώνεται στην περιγραφή των αποτελεσμάτων της. Ίσως, η αλήθεια αυτής της είδησης μας κάνει να νιώθουμε άβολα, καθώς η συνείδησή μας ελέγχεται, γιατί καταλαβαίνουμε πως κάπου κάτι μας έχει ξεφύγει, το οποίο είναι το πιο καίριο, γι’ αυτό και μάταια προσπαθούμε, μάταια ακούμε ή εμπλεκόμαστε σε πολιτικές συζητήσεις και ακόμα πιο μάταια χάνουμε τις ελπίδες μας, χωρίς, τελικά, να γνωρίζουμε την Οδό της Ελευθερίας, της Αλήθειας, της πραγματικής Ανοικοδόμησης σε όλους τους τομείς. Πώς να αλλάξουν οι κοινωνίες, πώς να βελτιωθεί η κατάσταση στις δημόσιες υπηρεσίες, και πώς τα σχολεία μας να είναι φυτώρια πραγματικά σκεπτόμενων ανθρώπων, όταν μας έχει ξεφύγει ή όταν έχουμε περιφρονητικά προσπεράσει τη μέγιστη Αλήθεια ότι χωρίς την αλλαγή της καρδιάς μας, πάντα θα έχουμε μισά αποτελέσματα; Πάντα θα παλεύουμε, χωρίς ποτέ να έχουμε τη χαρά να αναπαύεται η ψυχή μας με την ηθική ικανοποίηση της νίκης, που χτίζεται στο θεμέλιο του Αγαθού, και όχι στην εξόντωση του άλλου ή στην καλά κρυμμένη υποκρισία και ανεντιμότητα.

Η κρίση της οικονομίας και των κοινωνικών θεσμών, για την οποία ακούμε τόσες αναλύσεις, συχνά αντικρουόμενες μεταξύ τους, πρέπει, επιτέλους, να συγκλίνουν στην αλήθεια ότι πρωτίστως υπάρχουν, γιατί οι κοινωνίες μας υποφέρουν από κρίση πνευματική∙ κρίση που δεν μπορεί να θεραπευτεί από την αλλαγή των θεσμών, αλλά από την αναγέννηση των ψυχών, από μία πραγματική μεταστροφή και επιθυμία να βιωθεί Σχέση Ζωής με τον Ιησού Χριστό, καθώς μία τέτοια Σχέση είναι η μόνη εγγύηση για να οικοδομηθούν οι σχέσεις με τον συνάνθρωπο, με την εργασία, με το κράτος πάνω στα αναντικατάστατα θεμέλια της προσφοράς, της υπευθυνότητας, της εντιμότητας. Η πνευματική κρίση βασανίζει τα σπίτια, τα σχολεία, τις υπηρεσίες, τις κοινωνίες μας, γιατί έχουμε ξεχάσει πως δεν μπορεί το δημιούργημα να είναι πλήρες και ψυχικά ισορροπημένο, όταν αποξενώνεται από τη ζωντανή Σχέση με τον Δημιουργό του. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να βιώσει τη χαρά, όταν την αναζητά σε πηγές που δεν τον αναζωογονούν, αλλά τον τυφλώνουν και τον αλλοτριώνουν. Δεν μπορεί να φέρει αλλαγές πραγματικές μέσα του και γύρω του, όταν δεν έχει μάθει ή όταν θεωρεί πως είναι περιττό να συνεργαστεί για αυτές με τον Θεό, που όχι μόνο θλίβεται για όσα μας πονούν, αλλά έχει και λύσεις για το κάθε ζήτημα της ζωής μας, λύσεις που ανοίγουν οάσεις ακόμα και στις πιο άνυδρες ερήμους. Ο Ιησούς Χριστός είναι πραγματικά η Οδός για μια μοναδικά γεμάτη ζωή, είτε αυτή είναι η εσωτερική ζωή, είτε η εξωτερική ζωή, με τις πολλαπλές ευθύνες μας απέναντι στον συνάνθρωπο και στο κράτος, αλλά και με την απόλαυση των δικαιωμάτων μας, χωρίς να αδικούνται ή να υποφέρουν οι διπλανοί μας.

Είναι τραγικό λάθος να θεωρούμε πως ο Χριστιανισμός προσφέρει λύση που δεν μπορεί να αγγίξει το μεδούλι των προβλημάτων του κόσμου μας. Είναι καθαρή πλάνη να τον «πνευματοποιούμε» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να του αφαιρούμε την πραγματική δυναμική του στα προβλήματα της κοινωνίας μας. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε γιατί ο Ιησούς Χριστός στη Διδασκαλία Του μας έδειξε τον δικό Του Δρόμο και για τα πιο λεπτομερή ζητήματα της ζωής μας; Σίγουρα, η φύση της Βασιλείας του Θεού δεν μπορεί να αναλυθεί με τα μέτρα και τα σταθμά αυτού του κόσμου. Όμως, αν την αναζητήσουμε μόνο στο τότε, θα χάσουμε τις πολύτιμες ευκαιρίες του τώρα και την πρόγευση της Ουράνιας Βασιλείας ήδη από αυτή τη ζωή. Συνακόλουθα, αν οι χριστιανοί, σπρωγμένοι από το συναίσθημα της απογοήτευσης ή και την άποψη της απαξίωσης, αποτραβηχτούν από τις κοινωνίες και πάψουν να προσεύχονται για την πνευματική, πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας μας, τότε, δίχως άλλο, παραδίδουν αυτό τον κόσμο στην κυριαρχία του Εχθρού της ψυχής, αρνούμενοι στην ουσία την αδιάλειπτη Πρόσκληση της Αγάπης του Θεού, για να συνεργαστούν μαζί Του στο έργο της διαφώτισης και της αναγέννησης των ψυχών.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα μας αλλά και ο κόσμος όλος, είναι η βαθιά κατανόηση της απαράμιλλης αξίας που έχει η μελέτη του Λόγου του Θεού, και η αδιάλειπτη προσευχή για όλους και για όλα. Χρειάζεται υπηρέτες αφοσιωμένους με πάθος στις Αρχές της Βασιλείας του Θεού. Χρειάζεται ανθρώπους σε υπεύθυνες θέσεις που δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμία έκπτωση στον πόθο τους να εργάζονται για τη Δόξα του Θεού και την ευλογία των συνανθρώπων τους. Και βέβαια, χρειάζεται την προσευχή του καθενός από εμάς, ώστε οι Σκοποί του Θεού να προωθούνται και τα οχυρώματα του Εχθρού της ψυχής μας να γκρεμίζονται, δίχως κανένα περιθώριο ανοικοδόμησής τους. Δεν πρόκειται για έργο στατικό, ανεδαφικό, ‘έργο εκτός πραγματικότητας’, κατά την έκφραση κάποιων δύσπιστων. Είναι έργο μοναδικά ρεαλιστικό και πρακτικό, γιατί πρωτίστως καλεί σε πράξη, σε έργα που έχουν τη σφραγίδα μιας πραγματικής επανάστασης και αντίδρασης προς οτιδήποτε μας έχει στερήσει τα κάλλιστα του Θεού όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αν διαβάζοντας την Αγία Γραφή και προσευχόμενοι γενικά και αόριστα, πιστεύουμε ότι έχουμε ολοκληρώσει το χριστιανικό μας καθήκον, αξίζει να γνωρίζουμε ότι το μόνο που έχουμε λάβει είναι ένα αδρανές και μίζερο είδος Χριστιανισμού. Είναι καιρός να αναθεωρήσουμε και να ομολογήσουμε, ότι χρόνια και γενιές ολόκληρες έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας προς το αγαθό και το δίκαιο, γιατί επικεντρωθήκαμε σε θεωρίες που μας έμαθαν ότι «το σωστό είναι λάθος, το λάθος είναι σωστό, και το να λες ότι το λάθος είναι λάθος, είναι και αυτό από μόνο του λάθος».

Ζούμε σε ένα χριστεπώνυμο Έθνος και ενώ θα έπρεπε ο Λόγος του Θεού να ακούγεται στα Μέσα Ενημέρωσης, και η προσβολή του Νόμου του Θεού από τις πράξεις όλων μας να απασχολεί την πολιτική και πνευματική ηγεσία του τόπου μας, έχουμε καταντήσει, πραγματικά καταντήσει, στο σημείο να ντρεπόμαστε να προφέρουμε το Όνομα του Θεού από φόβο μήπως μας χαρακτηρίσουν φανατικούς ή αιρετικούς. Αυτό ακριβώς εννοούμε, όταν λέμε ότι μάθαμε το λάθος για σωστό. Έχουμε μια μακραίωνη παράδοση του Χριστιανισμού στη χώρα μας, σε σχέση με άλλες χώρες, όπως η Ουγκάντα, που χρόνια ολόκληρα ζούσαν στο σκοτάδι της ειδωλολατρίας. Και όμως, αυτοί που έγιναν τόσο πρόσφατα διδακτοί του Θεού, δε διστάζουν να προφέρουν το Όνομά Του, ενώ εμείς κρυβόμαστε πίσω από «μοντέρνες» θεωρίες ερμηνείας για τα δεινά μας. Όσο ποτέ, είναι καιρός κάθε χριστιανός να σταθεί με ταπείνωση ενώπιον του Θεού, να μετανοήσει, με την έννοια να παραδεχτεί ότι χρειάζεται να αλλάξει τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς και να θελήσει να συνεργαστεί με τον Ζωντανό Θεό στο πιο δυναμικό έργο της ανθρωπότητας, τη μεταμόρφωση των ψυχών κατά την ομοίωση του Χαρακτήρα του Θεού. Όσο ποτέ, χρειαζόμαστε, ως πιστοί, να συμφωνήσουμε, δια της προσευχής, στο αίτημα ο Κύριός μας να εργαστεί με δύναμη και εξουσία στις καρδιές όλων όσοι διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας και του κόσμου μας. Όσο ποτέ, χρειαζόμαστε να αλλάξουμε στάση ζωής, αν έχουμε συνηθίσει να αδικούμε, να κλέβουμε ή να παραπλανούμε το κράτος και τους συνανθρώπους μας σε οποιονδήποτε τομέα. Η παραπάνω είδηση αξίζει να προσευχόμαστε να προβληματίσει γόνιμα, να ευαισθητοποιήσει και να ελέγξει τις χριστιανικές μας συνειδήσεις, ώστε να γίνουν συνειδήσεις, όχι του δόγματος, του τύπου, του εφησυχασμού, αλλά συνειδήσεις κατά την Καρδιά του Θεού. Αμήν...