Πόσο ταυτισμένοι είμαστε με την πίστη μας;

Συνάντησε κάποιος τον Γκάντι και του ζήτησε τη βοήθειά του. Ο άνθρωπος αυτός είχε πρόβλημα με τη ζάχαρη. Του άρεσε πολύ και την κατανάλωνε σε μεγάλες ποσότητες, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία του. Ο Γκάντι δέχτηκε να τον βοηθήσει και του είπε να περάσει μετά από τρεις βδομάδες για να τον συμβουλέψει. Πράγματι πέρασαν οι τρεις βδομάδες και ο άνθρωπος επανήλθε. Ο Γκάντι του έδωσε μερικές συμβουλές για να νικήσει αυτή του την αδυναμία και ο άνθρωπος έφυγε ευχαριστημένος. Όταν τον ρώτησαν οι κοντινοί του μαθητές και φίλοι γιατί δεν του τα έλεγε αυτά αμέσως και άφησε να περάσουν τρεις βδομάδες, ο Γκάντι απάντησε: "Μα έτρωγα και εγώ τη ζάχαρη με βουλιμία, είχα το ίδιο πάθος και έπρεπε εγώ πρώτος να το νικήσω, για να μπορέσω να συμβουλέψω αυτόν τον άνθρωπο που ήρθε και ζήτησε τη βοήθεια μου".


Για άλλη μια φορά έρχεται στη σκέψη μας η αλήθεια του Λόγου του Θεού, που μας μιλάει για τη δύναμη τη μεγάλη που έχει το παράδειγμα της ζωής μας, σε σχέση με τα αδύναμα λόγια, όταν δεν συνοδεύονται από ανάλογες πράξεις. Νεκρά λόγια, χωρίς δύναμη συμβουλές, άκαρπες προσπάθειες, έστω κι αν τα κίνητρά μας και οι προθέσεις μας είναι οι καλύτερες.  
" Όποιος εκτελέσει και διδάξει, αυτός μέγας θα ονομασθεί στη Βασιλεία των Ουρανών". Ματθαίος 5:19. Αυτή είναι η θέση του Λόγου του Θεού, αν θέλουμε να έχουμε αποτελέσματα και δύναμη στη ζωή μας. Θα το προχωρούσα λιγάκι περισσότερο. Αν θέλουμε να έχουμε το δικαίωμα να δώσουμε συμβουλές, να στηρίξουμε, να βοηθήσουμε. Διαφορετικά πιστεύω ότι ούτε το δικαίωμα δεν έχουμε να εκφράσουμε γνώμη όταν οι ίδιοι είμαστε υποδουλωμένοι και κυριευμένοι από κάποια αδυναμία ή κάποιο πάθος.
Αν ζούσαμε αυτά που πιστεύουμε, αν η ζωή μας προπορευόταν των λόγων μας, αν ζούσαμε μπροστά στα μάτια των ανθρώπων την πίστη και την αγάπη μας που έχουμε για το Πρόσωπο του Κυρίου, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα αποτελέσματα του κόπου, της δαπάνης, της προσπάθειας που κάνουμε καθημερινά για να ελκύσουμε ψυχές στον Ιησού Χριστό που αναγεννά και μεταμορφώνει τον αμαρτωλό άνθρωπο. Η ζωή έχει τη δύναμη, η καθημερινή πράξη είναι που πείθει, η αλήθεια του Ευαγγελίου όταν είναι βιωμένη επάνω μας  και την παρατηρεί ο κόσμος κάθε μέρα, μπορεί μόνον αυτή να οδηγήσει μια ψυχή στη σωτηρία του Ιησού Χριστού.  Τα λόγια, όταν δεν συνοδεύονται από την επιβεβαίωση της ζωής μας, είναι πρακτικά νεκρά!
Και ας μη λησμονούμε ότι με τα έργα μας θα "ταξιδέψουμε" στον Ουρανό μπροστά στο βήμα του Κυρίου και αυτά θα μας ζητήσει να αιτιολογήσουμε και να δικαιολογήσουμε. "Εξεύρω τα έργα σου", είναι η φράση που δεσπόζει στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου, όταν ο Κύριος μιλάει για την πορεία και τις θέσεις της κάθε μιας εκκλησίας. Και ας μην το ξεχνάμε: "Η πίστη ‚εάν δεν έχει έργα, είναι νεκρή". Ιακώβου 2:17. Είναι τόσο ξεκάθαρο μέσα στην Αγία Γραφή.

Και αφού είμαστε στον περίφημο και γνωστό σε όλους μας Γκάντι, ας πούμε και κάτι ακόμα από τη ζωή του. Τον πλησίασε κάποτε κάποιος και τον ρώτησε με ενδιαφέρον να του μιλήσει για τη φιλοσοφία του, τι πιστεύει, ποιες είναι οι θέσεις, οι απόψεις του, η διδασκαλία του. Εκείνος γύρισε απλά, τον κοίταξε και του απάντησε, εγώ. Σα να του έλεγε, όλα όσα πιστεύω και διδάσκω είναι επάνω μου. Παρακολούθησε τη ζωή μου για λίγες μέρες και θα μάθεις τα πάντα για τη φιλοσοφία μου και το πιστεύω μου.  

Πόσο ταυτισμένοι είμαστε με την πίστη μας; Πόσο δικά μας έχουμε κάνει όσα πιστεύουμε και θέλουμε να μεταδώσουμε στους άλλους; Αλήθεια, πιστεύουμε στην πίστη μας; Μπορούμε να πούμε "κοίταξε επάνω μου, τη ζωή μου, την κάθε μου μέρα και θα καταλάβεις την αγάπη του Θεού και τη σωτηρία του Ιησού Χριστού";
Αν όχι, τότε βρισκόμαστε πολύ μακριά ακόμα από την ταύτιση της ζωής μας με τον Ιησού Χριστό! Ακόμα είμαστε δύο, δεν έχουμε γίνει ένα. Δεν μπορούμε να πούμε, αυτό που ζω είναι ο Χριστός, αυτό που βλέπετε επάνω μου είναι η χάρη, η σωτηρία, η αγάπη του Θεού.

Το Ευαγγέλιο μας το χάρισε ο Κύριος για να το ζήσουμε, και για να το περιφέρουμε βιωμένο ανάμεσα στους ανθρώπους καθημερινά. Όχι για να κάνουμε κηρύγματα από αυτό, και να στήνουμε μάχες και πολέμους δογματικούς, ερμηνευτικούς και άλλους…

Παράδεισος χωρίς Θεό;

Έφτασε η εποχή, που δεν υπάρχουν πια περιθώρια για έπαρση σχετικά με το φαινόμενο της ανάπτυξης, οικονομικής, τεχνολογικής ή άλλης. Αυτή η περίοδος των 25–30 χρόνων ξεσκέπασε τόσο αποκαλυπτικά την ανθρώπινη ανεπάρκεια και θα μείνει στην Ιστορία όχι σαν περίοδος ανάπτυξης-προόδου, αλλά σαν αλυσίδα καταστροφών.
Η συντριπτική πλειοψηφία των λαών βρίσκεται στη βάση, ή κάτω από τη βάση της κλίμακας καταμέτρησης της ευημερίας, που είναι το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εθνικό εισόδημα. Ουσιαστικά δεν υπήρξε ούτε υπάρχει ευημερία.
Η ανθρωπότητα δαπανά 30 φορές περισσότερα ποσά κάθε χρόνο για όπλα παρά για προγράμματα ανάπτυξης.
Υπάρχει κάτι, από τη φύση του χυδαίο, σ’ αυτόν το συνδυασμό υποσιτιζόμενων λαών και καλοθρεμμένων στρατών, εξοπλισμένων με τα πιο σύγχρονα μέσα.
(Τζ. Γκάλμπρεηθ)

Πριν διωχθεί από τον Παράδεισο ο Αδάμ και η Εύα απολάμβαναν δίχως να εργάζονται ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο. Μετά, υποχρεώθηκαν να ζήσουν μέσα στη φτώχεια και να δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ. Η ιστορία της τεχνικής προόδου των διακοσίων τελευταίων ετών είναι η ιστορία της πεισματικής προσπάθειας του ανθρώπου να ξαναβρεί το δρόμο του Παραδείσου. Ωστόσο, τι θα γινόταν αν όλα τα πλούτη προσφέρονταν δίχως να χρειάζεται να δουλεύουμε με αντίτιμο ένα μισθό; Οι άνθρωποι θα πέθαιναν από πείνα σ’ αυτόν τον Παράδεισο και κάτω από άθλιες “παραδεισένιες” συνθήκες διαβίωσης».
Είναι ένα απόσπασμα μικρό από το βιβλίο του Αντρέ Γκορτζ, "ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ". Κάτι που δεν μπορούμε να του αμφισβητήσουμε είναι η ειλικρίνεια της αγωνίας και του προβληματισμού γύρω από τα συστήματα των κοινωνιών μας.
Όμως υπάρχουν μερικά αδύνατα σημεία. Πριν διωχθούν από τον Παράδεισο οι Πρωτόπλαστοι δεν απολάμβαναν δίχως να εργάζονται. Αντίθετα εργάζονταν πραγματικά σε τομείς που ο Θεός είχε ορίσει, όμως εργάζονταν χωρίς την εκμετάλλευση, χωρίς αβεβαιότητα και ταραχή, χωρίς πυρηνικά και μόλυνση, χωρίς την απειλή του αύριο ή της άδικης μεταχείρισης. Ήταν η παρουσία, ο νόμος της αγάπης του Ζωντανού Θεού που δημιουργούσε τις ζηλευτές συνθήκες αυτού που λέμε Παράδεισος.
Ήρθε κάποια στιγμή όμως που ο άνθρωπος, εγωιστικά και πεισματικά, απέρριψε αυτόν τον Παράδεισο, εναντιώθηκε στον Ζωντανό Θεό και ξεκίνησε να χτίζει το δικό του παράδεισο της τεχνολογίας, στο βάθρο της επιστήμης θεμελιωμένο. Τότε ήταν που μπήκε από τις χαραμάδες το άγχος, ο φόβος, η φτώχεια, η άδικη, άνιση μεταχείριση, η εκμετάλλευση και πλημμύρισαν τη ζωή μας ολόκληρη. Ο δικός μας παράδεισος ποτέ δεν στάθηκε στα πόδια του. Ποτέ δεν μας πρόσφερε, χωρίς ταυτόχρονα να απαιτήσει θυσία, και μάλιστα θυσία αίματος. Φτάσαμε στο σημείο, όπου πια είναι ολοφάνερο και αυταπόδεικτο. Ο δικός μας παράδεισος ούτε υπήρξε, ούτε μπορεί να υπάρξει. Ο δικός μας παράδεισος ήταν ένα ψέμα, μια πλάνη, που πέσαμε θύματα όλοι. Θελήσαμε να τον εγκαταστήσουμε εδώ κάτω στη γη χωρίς το νόμο και το θέλημα του σοφού Θεού Δημιουργού μας.
Άραγε η αποτυχία μας, τα δράματα που θερίζουμε θα ’χουν τη δύναμη να μας ξυπνήσουν, να μας οδηγήσουν σε ταπείνωση, να μας στρέψουν πίσω στην αναγνώριση και τη λατρεία του Ζωντανού Θεού;

Ζητείται Χριστιανός.

Να ζητάς χριστιανό σε μια χριστιανική χώρα, ανάμεσα σε χριστιανούς, φαντάζει κάπως υπερβολικό και περίεργο. Πιστεύω ότι δικαιολογημένα το μυαλό σας πηγαίνει, αυτόματα σχεδόν, στον Διογένη, που ζητούσε άνθρωπο ανάμεσα στους ανθρώπους, μέρα μεσημέρι, με το φανάρι του αναμμένο… Εκτός και αν, με τον τρόπο αυτό, κάτι ιδιαίτερο θέλουμε να πούμε, κάτι ξεχωριστό, σοβαρό, και βρήκαμε αυτόν τον τρόπο για να προσελκύσουμε την προσοχή κάποιων, λίγων έστω. Υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο.

Ένα από τα θλιβερά χαρακτηριστικά της εποχής που διανύουμε είναι η αλλοίωση των λέξεων, των εννοιών, των νοημάτων, και βέβαια και των αξιών. Λέμε κάτι, αλλά ούτε εμείς γνωρίζουμε το βαθύ, πραγματικό του νόημα, ούτε και οι δέκτες γύρω μας αντιλαμβάνονται αυτό που τους λέμε και τη βαρύτητα που πιθανώς να έχει. Ο όμορφος κώδικας της επικοινωνίας των ανθρώπων έχει αλλοιωθεί και καταρρέει επικίνδυνα. Σημάδι και αυτό των καιρών, θα πει κάποιος και θα πάει παρακάτω. Όταν όμως αναφερόμαστε σε έννοιες σαν και αυτήν του χριστιανού, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά ούτε είναι εύκολο να τα προσπερνούμε. Μέσα στη λέξη χριστιανός υπάρχει ένας κόσμος ολόκληρος, μια θεϊκή προσφορά ανεκτίμητης αξίας, προεκτάσεις και συνέπειες αιώνιες και αμετάκλητες. Το να λες χριστιανός, χριστιανή, χριστιανοί εύκολα και απλά, δείχνεις πόσο λίγο έχεις καταλάβει το βάθος και την αξία αυτού του ξεχωριστού τίτλου, που είναι για λίγους και εκλεκτούς.

Ο πραγματικός χριστιανός ξεκινάει από την πραγματική αναγέννηση.
Πάλι στα γνωστά πέσαμε, θα σκεφτεί κάποιος. Γνωστή η αναγέννηση, γνωστή και η σωτηρία του Ιησού Χριστού. Δεν θα το έλεγα. Μην κοιτάτε αυτά που κυκλοφορούν γύρω μας παραποιημένα, φτηνές απομιμήσεις για ευρεία κατανάλωση. Η αναγέννηση είναι η πραγματική στροφή της ζωής του ανθρώπου προς άλλη κατεύθυνση, άλλη ζωή, με άλλες αρχές, άλλους νόμους, άλλο σκεπτικό, άλλες αξίες. Είναι σαν να αρχίζει να ζει από την αρχή μία εντελώς διαφορετική ζωή. Δεν μοιάζει με την προηγούμενη ζωή του, δεν έχει κοινά σημεία. Αυτή η σοβαρή, αποφασιστική στροφή και η αλλαγή πορείας γίνεται με τη μετάνοια, όταν είναι ειλικρινής και με πίστη. Τότε είναι που "συλλαμβάνεται, κυοφορείται και γεννιέται" ο γνήσιος χριστιανός. Γιατί πρέπει να το τονίσουμε πολλές-πολλές φορές, ότι άλλο πράγμα είναι η συγχώρηση και η ξανασυγχώρηση παλαιών και νέων αμαρτιών και τελείως διαφορετική πραγματικότητα είναι η αναγέννηση του ανθρώπου.
Να προσπαθήσουμε να προσπεράσουμε την αναγέννηση, να "φτιάξουμε" χριστιανούς χωρίς αναγέννηση ή με μία αναγέννηση ιμιτασιόν… Το προσπαθήσαμε, μη νομίσετε. Το προσπαθήσαμε και το προσπαθούμε. Τους περνάμε απανωτά χέρια λαδομπογιά, ριπολίνη, πλαστικό χρώμα, για να φαίνονται αναγεννημένοι, καινούργιοι, χριστιανοί. Αλλά μας διαφεύγει κάτι πολύ σοβαρό. Ο Ουρανός, ο Θεός του Ουρανού, ο Κύριος λέει όχι. Δεν τους δέχεται. Να γιατί πρέπει να βγούμε στους δρόμους να ψάχνουμε για χριστιανούς ανάμεσα στους χριστιανούς. Στις μέρες μας οι αναγεννήσεις δεν κρατάνε πολύ, γιατί η μετάνοια δεν είναι πραγματική στροφή, αλλαγή πορείας ζωής. Μετά αρχίζει άλλος σκληρός αγώνας, να αναγεννηθούν οι αναγεννημένοι, να πιστέψουν οι πιστοί.
Ζητείται χριστιανός που ξεκίνησε σωστά με αναγέννηση, έζησε και ζει την αναγεννημένη ζωή και προοδεύει, ωριμάζει, αυξάνει, έχει καρπό.

Ο πραγματικός χριστιανός ζει τη ζωή του Ιησού Χριστού.
Η αναγέννηση είναι μία μετάθεση, μεταφορά από τον κόσμο της σάρκας του φυσικού ανθρώπου στον κόσμο του Θεού, στη ζωή του Ιησού Χριστού, την οποία καλούμαστε όχι μόνο να θαυμάζουμε, να κηρύττουμε, να παραδειγματιζόμαστε, αλλά να ζήσουμε. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι κήρυγμα. Έγινε κήρυγμα από εμάς. Όσα είπε, έκανε, έζησε, δίδαξε, μας τα άφησε για να τα ζήσουμε. Ίσως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να δώσουμε τον πιο σωστό και πλήρη ορισμό του τι είναι χριστιανός. Είναι αυτός που ζει τη ζωή του Χριστού κάθε μέρα, κάθε ώρα, σε κάθε περίσταση. Ζει σα να βλέπεις τον Ιησού Χριστό, αντιδρά όπως θα αντιδρούσε ο Ιησούς Χριστός. Περπατάει στα ίχνη του Ιησού Χριστού, αναδίδει το άρωμα της ζωής Του, εκπέμπει την ομορφιά, την αρχοντιά της δόξας Του.

Πράος και ταπεινός στην καρδιά ο Κύριος, πράος και ταπεινός και αυτός. Συγχωρητικός ο Κύριος, συγχωρητικός και αυτός. Μακρόθυμος, υποταγμένος στο θέλημα του Πατέρα Θεού, ακριβώς όπως Εκείνος. Δώσαμε στη λέξη χριστιανός το δικό μας φτηνό και εύκολο περιεχόμενο. Φτιάξαμε τον χριστιανό με τον δικό μας βολικό τρόπο. Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Ο γνήσιος χριστιανός σταμάτησε να ζει ο ίδιος τη δική του ζωή, την αμαρτωλή ζωή του και ζει τη ζωή του Χριστού κάθε μέρα, ανάμεσα στους ανθρώπους. Να γιατί βγήκαμε στους δρόμους και ζητάμε να βρούμε χριστιανούς. Να μοιάζουν του Ιησού Χριστού, να μας Τον θυμίζουν, να είναι σα να Τον έχουμε μπροστά μας ζωντανό. Οι εκφράσεις της Καινής Διαθήκης επάνω στο θέμα αυτό είναι χαρακτηριστικές: να ντυθούμε τον Χριστό, να μορφωθεί ο Χριστός μέσα μας Γαλάτας 4:19, να κατοικήσει ο Χριστός δια της πίστεως στην καρδιά μας, Εφεσίους 3:17.

Ο πραγματικός χριστιανός είναι πνευματικός άνθρωπος.
Δεν έχουμε δώσει σ’ αυτήν την έννοια τη βαρύτητα που πρέπει. Την προσπερνούμε όπως και πολλά μέσα στην Αγία Γραφή. Πνευματικός άνθρωπος! Διοικείται η ζωή του ολόκληρη από το Άγιο Πνεύμα. Το Πνεύμα του Θεού είναι ο διοικητής του στην κάθε μέρα. Ο Κύριος λέει και γίνεται στη ζωή του χωρίς αργοπορία, δισταγμό, αμφισβήτηση. Πνευματικός άνθρωπος είναι το αντίθετο του φυσικού ανθρώπου, του σαρκικού, του αμαρτωλού. Στον παλιό άνθρωπο το πρόσταγμα στη ζωή του το είχε ο εγωισμός, η σάρκα, τα είδωλα, ο κόσμος των επιθυμιών. Στη ζωή του χριστιανού γίνεται αυτή η μεγάλη στροφή. Δεν ζει πλέον αυτός, δεν ζει πλέον για τον εαυτό του, αλλά ζει ο Χριστός μέσα του και αυτός ζει τη ζωή του Ιησού Χριστού. Η ζωή του Πνεύματος δεν είναι απλώς μία καλή, ηθική ζωή με συγχωρημένες τις αμαρτίες μας, αλλά είναι μία αλλιώτικη ζωή κοινωνίας με τον Θεό, ένωσης με τον Θεό, αφομοίωσης με τον Θεό. Η αναγέννηση είναι μόνο το ξεκίνημα του πνευματικού ανθρώπου. Θα περάσει καιρός, θα γίνει δουλειά πολλή, σοβαρή και σε βάθος, ώστε το πρόσταγμα τώρα της ζωής μας δεν θα το έχει πλέον ο παλιός αμαρτωλός εαυτός μας, αλλά το Πνεύμα του Κυρίου και αυτό που θα ζούμε θα είναι αληθινός, πραγματικός, γνήσιος, αναγνωρίσιμος Ιησούς Χριστός.

Ο χριστιανός, όταν είναι γνήσιος, είναι άνθρωπος πίστης. Και πίστη στον Θεό θα πει, στηρίζομαι στην αγάπη του Ιησού Χριστού μου και ησυχάζω, αναπαύομαι, ελπίζω.
Ο χριστιανός όταν είναι γνήσιος ωριμάζει, αυξάνει, προοδεύει, μεταμορφώνεται "στην εικόνα του Ιησού Χριστού".
Ο χριστιανός έχει δύναμη νίκης. Οι νίκες του ξεκινούν πρώτα απ’ όλα από τις μάχες μέσα του, στον εσωτερικό άνθρωπο. Ο παλιός άνθρωπος υποχωρεί μέρα με τη μέρα, τα πάθη, οι επιθυμίες, ένα-ένα φεύγουν από τη ζωή του, ανανεώνεται. Νίκες και στον κόσμο της αμαρτίας γύρω του. Μάχες και νίκες με τις δυνάμεις της ζωής του Ιησού Χριστού μέσα του.
Ο χριστιανός έχει μία ζωή με πλούσιο καρπό που μένει. Η ζωή του στρέφει τις ψυχές που διψούν στον Ιησού Χριστό με μετάνοια και πίστη. Η καρποφορία είναι η απόδειξη ότι μέσα μας υπάρχει ζωή και δύναμη Ιησού Χριστού, που ενεργεί και επάνω μας, αλλά και εκπέμπεται στους γύρω σαν σπόρος ζωντανός.
Γνώρισα χριστιανούς που δεν μπορούσαν να συγχωρήσουν, και είπα, όχι δεν είναι αυτό χριστιανός. Συνάντησα χριστιανούς που δεν μπορούσαν να ζητήσουν οι ίδιοι συγνώμη από τους άλλους και έφυγα τρέχοντας. Δεν είναι αυτός ο χριστιανός. Γνώρισα χριστιανούς χωρίς αγάπη, χωρίς πίστη, χωρίς υπομονή, χωρίς γλυκύτητα, καλοσύνη, χωρίς ανοχές και άλλαξα δρόμο… Δεν είναι αυτό χριστιανός, δεν εννοεί αυτό η Καινή Διαθήκη, δεν μπορεί να μοιάζει του Ιησού Χριστού και δεν θέλω να ζήσω κάτι τέτοιο.

Μετά από αυτά που αναφέραμε πιο πάνω εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί, "Ζητείται Χριστιανός" ανάμεσα στους χριστιανούς, στις χριστιανικές εκκλησίες μας, στη χριστιανική κοινωνία μας. Ζητείται άνθρωπος που ζει τη ζωή του Ιησού Χριστού, το παράδειγμά Του που μας άφησε, το πρότυπό Του. Δυστυχώς τέτοιοι δεν υπάρχουν, όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί αν είχαμε έστω και λίγους θα ήταν πολύ διαφορετικός ο κόσμος μας, οι εκκλησίες μας, η Κοινωνία μας, οι οικογένειές μας, οι νεολαία μας, η ίδια μας η ζωή. Βλέπεις ένα δεντράκι που φύτεψε στο πεζοδρόμιο ο τοπικός Δήμος και σε λίγα χρόνια έχει σπάσει τα τσιμέντα στο πεζοδρόμιο, έχει τινάξει τις πλάκες προς τα έξω. Δεν κρατιέται με τίποτα.

Πού είναι η δύναμη των χριστιανών των ημερών μας; Πού είναι η δυνατή μαρτυρία τους που ενοχλεί, που προβληματίζει, που στρέφει τις ψυχές με εκζήτηση στον Αναστημένο και Ερχόμενο Ιησού Χριστό; Ο Διογένης βρήκε άνθρωπο ανάμεσα στους ανθρώπους που έψαχνε; Εμείς θα βρούμε χριστιανό ανάμεσα στους τόσους χριστιανούς; Δυσκολότερο, ευκολότερο; Δεν γνωρίζω. Ο Κύριος βλέπει, διαβάζει καρδιές και ενεργεί ανάλογα. Το βέβαιο είναι ότι με τόσο λιγοστούς και δυσεύρετους χριστιανούς ζυγώνουμε με γρήγορους ρυθμούς στο Τέλος. Στο Τέλος όλων και στην αρχή όλων, τη Νέα δοξασμένη αρχή στη Βασιλεία Του, τη δόξα του Ουρανού, στην Αιωνιότητα. Ίσως αυτή να είναι η μόνη παρήγορη πτυχή του "Ζητείται Χριστιανός" των ημερών μας...

Πηγή:  Λόγια Αλήθειας και Ζωής

Η ΕΥΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΑΠΙΣΤΩΝ.

Η αληθινή επιστήμη δεν έρχεται σε αντίθεση με την Αλήθεια, που είναι ο Λόγος του Θεού. Ο άνθρωπος που έχει υγιείς και στέρεες βάσεις μέσα στην Αγία Γραφή, μπορεί εκ παραλλήλου να είναι ένας αξιόπιστος επιστήμονας που μελετάει και ψηλαφεί τα θαυμάσια που ο Κύριος έχει δημιουργήσει και συντηρεί στον υλικό κόσμο. Είναι σωστά τοποθετημένος μέσα σε όλο το σχέδιο του Θεού και μεταξύ άλλων πραγμάτων δεν κινδυνεύει να παρασυρθεί “με την πλάνην των ανόμων”, αλλά παίρνει σωστές θέσεις, υπαγορευόμενες από το Λόγο του Θεού, τις οποίες έρχεται η αληθινή επιστήμη να επιβεβαιώσει. 
Σε αντίθεση με αυτή την ασφαλή και πραγματικά εποικοδομητική και ωφέλιμη για τη κοινωνία θέση, ο μελετητής των φυσικών φαινομένων, που όμως απορρίπτει την αλήθεια του Λόγου του Θεού, υπόκειται σε προκαταλήψεις και μεροληψία, που τον οδηγούν σε ατοπήματα. Πρέπει βέβαια να επισημάνουμε ότι και ο θεοφοβούμενος επιστήμονας πρέπει να είναι γεμάτος με την...άνωθεν σοφία, η οποία είναι πρώτον μεν καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών.” Ιάκωβος 3:17-18.

Λίγα παραδείγματα θα μας βοηθήσουν, πιστεύουμε, να κατανοήσουμε τα ανωτέρω. 
Τα τελευταία 30 χρόνια με αυξανόμενη συχνότητα παρουσιάζονταν στους αγρούς της Νότιας κυρίως Αγγλίας, μυστηριώδη γεωμετρικά σχήματα στα οποία τα στάχυα είχαν ισοπεδωθεί από κάποια “άγνωστη δύναμη”. Στην αρχή πέρασαν απαρατήρητα, κατόπιν όμως όλο και πιο πολλοί άρχισαν να τα μελετούν. Οι θεωρίες για την προέλευσή τους άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Οι πιο πολλοί τα απέδωσαν σε εξωγήινους που προσεδαφίζονταν στα μέρη εκείνα,• και τόμοι βιβλίων γράφτηκαν. Επιστήμονες από όλο τον κόσμο διαπίστωναν με ειδικά μηχανήματα την ύπαρξη “ειδικών ακτινοβολιών”. Πολλοί έκαναν σκοπό της ζωής τους τη μελέτη του μυστηρίου αυτού, βέβαιοι ότι μέσα απ’ αυτό θα έλυναν τα μυστήρια του σύμπαντος. Είχαν καταλήξει σε συμπεράσματα και έδιναν διαλέξεις με περισπούδαστο ύφος. Πολλοί είχαν πιστέψει στην άποψή τους, και είχαν δημιουργήσει μία ολόκληρη κίνηση. Πόσο μεγάλη όμως ήταν η απογοήτευσή τους όταν τον Σεπτέμβριο του 1991 δύο συνταξιούχοι Άγγλοι, αποκάλυψαν ότι αυτοί ήταν που τα κατασκεύαζαν για να γελάσουν, όπως χαρακτηριστικά είπαν. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια των “ειδικών” με ένα κομμάτι ξύλου και ένα μακρύ σύρμα, κατασκεύασαν τα σχήματα αυτά, που οι επιστήμονες με τόση βεβαιότητα είχαν αποδώσει σε “ανώτερες διάνοιες από άλλους πλανήτες”. Και τα ερωτήματα βέβαια που τίθενται είναι πολλά. Που βρήκαν οι “επιστήμονες” τις “ειδικές ακτινοβολίες”; Τα ευρήματά τους ήταν μία συνειδητή εξαπάτηση, ή η προκατάληψη τύφλωσε την επιστημονική τους κρίση, ώστε να μη μπορούν να κρίνουν σωστά; Όποια και να είναι η αιτία βλέπουμε πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε στο να σπεύδουμε να δεχόμαστε συμπεράσματα που έρχονται σε αντίθεση με το Λόγο του Θεού. 
Στην εναγώνια προσπάθειά τους να υποστηρίξουν την θεωρία τους, και να ανακαλύψουν τους χαμένους συνδετικούς κρίκους μεταξύ του πιθήκου και του ανθρώπου, οι οπαδοί της θεωρίας της εξέλιξης παρέβλεψαν την αντικειμενικότητα και την επιστημονική παρατήρηση, απαραίτητα εφόδια κάθε υγιούς επιστημονικής προσπάθειας. 
To 1912 το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας στράφηκε στο Piltdown της Νότιας Αγγλίας όπου ανακαλύφθηκαν από τον Charles Dawson, έναν ερασιτέχνη φυσιοδίφη, κομμάτια από ανθρώπινο κρανίο μαζί με σιαγόνα πιθήκου. Όλοι πίστεψαν πώς επιτέλους βρήκαν τον πολυπόθητο συνδετικό κρίκο μεταξύ πιθήκου και ανθρώπου. Παρενθετικά εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι αν πράγματι η θεωρία της εξέλιξης ήταν σωστή, θα έπρεπε να υπάρχει όχι μόνο ένα αλλά πάρα πολλά ευρήματα συνδετικών κρίκων. Αμέσως το εύρημα ονομάσθηκε Eoanthropus, και καταχωρήθηκε στο είδος Dawsoni (από το όνομα του Dawson που το ανακάλυψε!). Για πολλά χρόνια το απολίθωμα αυτό αποτέλεσε το αντικείμενο ανακοινώσεων και ανθρωπολογικών διαφωνιών. Το 1953 όμως αποκαλύφθηκε ότι ήταν μία καλοστημένη απάτη, κατά την οποία το ανθρώπινο κρανίο και η σιαγόνα του πιθήκου είχαν υποστεί κατάλληλη επεξεργασία ώστε να φαίνονται παλαιά! Το μυστήριο, για το ποιος έκανε την απάτη, ανακαλύφθηκε τον Ιούνιο του 1996 όταν ο παλαιοντολόγος Brian Gardiner και ο ερευνητής Andrew Currant, ανακοίνωσαν ότι ο ένοχος ήταν ένας πρώην έφορος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. (TIME, JUNE 3, 1996). Στην σοφίτα του Μουσείου βρέθηκε ένα κιβώτιο, με τα αρχικά του ενόχου και με όλα τα σύνεργα της απάτης! 
Ένα όμως ακόμη μεγαλύτερο μυστήριο είναι το γεγονός ότι αυτή, η όχι και τόσο έξυπνη απάτη, εξαπάτησε τόσους επιστήμονες για τόσα πολλά χρόνια. Όταν οι επιστήμονες ξανακοίταξαν τα ευρήματα, μετά την ανακάλυψη της απάτης, απόρησαν πώς προηγουμένως δεν είχαν αντιληφθεί την τεχνητή παρέμβαση που είχε γίνει, (κατάλληλο πριόνισμα, τεχνητή παλαίωση). Η εξήγηση είναι ότι οι άνθρωποι ήθελαν να πιστέψουν στην θεωρία της εξέλιξης, και έτσι έβλεπαν αυτό που ήθελαν να πιστέψουν. 
Ο χαμένος όμως σύνδεσμος δεν είναι μεταξύ πιθήκου και ανθρώπου. Αυτός ποτέ δεν θα βρεθεί διότι απλούστατα δεν υπάρχει. Ο χαμένος σύνδεσμος είναι μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού! Αυτός δεν είναι ένα νεκρό απολίθωμα, αλλά ο ζωντανός Σωτήρας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και ο Οποίος ακόμη φωνάζει: “Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι Εμού.” Ιωάννης 14:6. Είναι λοιπόν ώρα να σηκωθούμε από τα χώματα, να πάρουμε στα χέρια μας τον Λόγο του Θεού και να εκζητήσουμε το πρόσωπο του Κυρίου. 

"Είμαι συνετώτερος πάντων των διδασκόντων με, διότι τα μαρτύριά Σου είναι μελέτη μου". Ψαλμός ριθ’:99.

Οι ταξιδιώτες του Βόρειου Αρκτικού κύκλου, πριν από αιώνες είχαν διαπιστώσει την ύπαρξη μεγάλων εκτάσεων από πολύ όμορφα γεωμετρικά σχήματα φτιαγμένα από μικρές πέτρες. Εκπληκτικής συμμετρίας κύκλοι και πολύγωνα κοσμούν εκτάσεις της Αρκτικής ζώνης σαν κάποιος γίγαντας να έπαιζε με τις πετρούλες. Αν και πολλοί είχαν αποδώσει την ύπαρξή τους σε "εξωγήινους", η τελική απάντηση δόθηκε από δύο γεωλόγους, των οποίων το άρθρο δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 2003 στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό Science. Στο άρθρο τους αυτό οι δύο επιστήμονες εξηγούν και αποδεικνύουν μέσω εξομοίωσης σε υπολογιστές, ότι για την εμφάνιση των γεωμετρικών σχημάτων δεν χρειάζονταν "εξωγήινοι", αλλά υπεύθυνη για τη δημιουργία τους είναι η φυσική διαδικασία του παγώματος και λιωσίματος του νερού. Σε διάφορα μέρη του κόσμου κατά καιρούς, γεωμετρικά σχήματα αποδόθηκαν με περισπούδαστο ύφος, σε εξωγήινες παρεμβάσεις για να αποδειχθούν τελικά ότι ήταν φυσικά φαινόμενα. Τα ανωτέρω παραδείγματα και πολλά άλλα φανερώνουν την τάση των ανθρώπων, που αγνοούν την Αλήθεια του Λόγου του Θεού, να εκτραπούν σε μύθους, και να παραβλέψουν ακόμη και την επιστημονική ορθότητα των απόψεών τους. Χωρίς δηλαδή επιστημονική βάσανο, αποδέχονται και εγκολπώνονται μύθους που βέβαια μετά καταρρέουν από την ίδια την επιστήμη. 
Είναι πολύ παράξενο και πραγματικά αξιοπερίεργο ότι ενώ η γνώση έχει τόσο πολύ αυξηθεί, εκ παραλλήλου έχει αυξηθεί και η τάση των ανθρώπων να εκτρέπονται σε μύθους. Αυτό ήταν προφητευμένο στο Λόγο του Θεού: "Διότι θέλει ελθεί καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή". Β' Τιμόθεου 4:3-4. 
Είναι παράξενο ότι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν δέχονται την Αλήθεια του Λόγου του Θεού, διότι γι αυτούς είναι μωρία, δέχονται αβασάνιστα μυθεύματα και αφελείς απόψεις που αργότερα καταπίπτουν. 
Τελευταία η διεθνής κοινότητα εμβρόντητη και αγανακτισμένη, έμαθε για την απόφαση της αποκρυφιστικής ομάδας των Ραελιανών να κλωνοποιήσουν ανθρώπινα έμβρυα. Αψηφώντας τις διεθνείς αποφάσεις, τις προειδοποιήσεις των σωφρόνων επιστημόνων, και κάθε έννοια ηθικής ανακοίνωσαν ότι είχαν ήδη κλωνοποιήσει ένα ανθρώπινο έμβρυο. Το διέψευσαν εν μέρει κατόπιν, επιδιδόμενοι στην τέχνη του σκότους και της παραπληροφόρησης. Ο Rael, "προφήτης" της ομάδος των Ραελιανών ισχυρίζεται ότι πράσινοι εξωγήινοι ύψους 120 εκατοστών, τον επισκέφτηκαν σε ένα ηφαίστειο στη Γαλλία, πριν από 30 χρόνια και τον ενημέρωσαν ότι όλη η ανθρώπινη φυλή προέρχεται από κλώνους, που αυτοί έσπειραν πριν από 25.000 χρόνια. Του είπαν λοιπόν ότι έτσι θα φθάσουν στην αιώνια ζωή, μέσα από την τεχνολογία της κλωνοποίησης! (Time 13/1/2003). Η επιχείρησή τους υπολογίζει ότι θα χρεώνει 200.000 $ για κάθε κλωνοποίηση, αποκαλύπτoντας έτσι τα αληθινά τους κίνητρα. Απίστευτο, και όμως τον ακολουθούν αρκετοί. Μα δεν είναι επιστήμονες; 
Ο άνθρωπος που απορρίπτει την αγάπη της αλήθειας του Λόγου του Θεού, μένει εκτεθειμένος στην επίδραση "άλλων" πνευματικών δυνάμεων, που σκοπό έχουν να τον πλανήσουν. "Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων, δια της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην". Α' Τιμόθεου 4:1-2. 
Στις 14 Φεβρουαρίου του 2003 ανακοινώθηκε η θανάτωση της περίφημης Dolly, του προβάτου που πριν από 6 χρόνια άνοιξε το δρόμο της κλωνοποίησης. Ήδη από έτους είχε ανακοινωθεί ότι έπασχε από πρώιμη γήρανση και αρθρίτιδα, τελευταία δε, έπασχε από έναν ιό που είχε προκαλέσει κακοήθη όγκο στους πνεύμονές της. Από τότε 6 ακόμη θηλαστικά είδη έχουν κλωνοποιηθεί. Αγελάδα, ποντικός, χοίρος, κουνέλι, κατσίκα και γάτα. Οι επιστήμονες παραδέχονται ότι η διαδικασία της κλωνοποίησης είναι αναποτελεσματική, και μόνο το 3% των προσπαθειών καταλήγουν σε ζώσες γεννήσεις! Δηλαδή το 97% καταλήγουν σε αποτυχίες κυρίως λόγω μεγάλων ανωμαλιών των εμβρύων. Τι γίνεται όμως και με αυτό το 3% που τελικά γεννιέται; Ιάπωνας επιστήμονας ερεύνησε το θέμα αυτό σε κλωνοποιημένα ποντίκια, και διαπίστωσε ότι τα 10 από τα 12 ποντίκια πέθαναν πολύ νωρίτερα από το μέσο όρο ζωής των φυσιολογικά γεννηθέντων ποντικών (Nature Genet. 30/2002). Εν όψει όλων αυτών των επιστημονικών παρατηρήσεων, τι έγιναν οι ουρανομήκεις αλαζονικές κραυγές ορισμένων "επιστημόνων", που έφθασαν να πουν ότι με τη κλωνοποίηση θα γίνουν σαν το Θεό; Ενώ ισχυρίζονται ότι το ενδιαφέρον τους είναι το "καλό της ανθρωπότητας", η ίδια η διαδικασία αποδεικνύει ότι δεν έχουν κανένα σεβασμό στον άνθρωπο. 
Ευτυχώς η διεθνής κοινότητα αντιστέκεται, ακόμη... 
Η αιτία είναι ότι υπάρχουν οι πραγματικοί Χριστιανοί μέσα στους οποίους υπάρχει το φως της αλήθειας του Λόγου του Θεού.
Ο Κύριος είπε: "Σείς είσθε το φώς του κόσμου. Πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή". Ματθαίος 5:14. Και "μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε. Εφεσίους 5:11...

Πηγή:  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Εσύ, πιστεύεις πως υπάρχει ουρανός;

Ρώτησαν κάποιο νεαρό έφηβο που ήταν της μεγαλωμένος μέσα σε εκκλησία, σε χριστιανικό περιβάλλον, "προσμένεις τον ουρανό;". Και αυτός απάντησε, "δεν ξέρω, θα έχει μαγαζιά να ψωνίζω εκεί;". Πριν βιαστούμε να τον καταδικάσουμε, η απάντησή του πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε. Γιατί; Γιατί η απάντηση αυτή φανερώνει μια στάση ζωής την οποία συναντάς πολύ συχνά σήμερα. Όχι στον κόσμο, αλλά ανάμεσα στους πιστούς του Χριστού, ή μάλλον σε αυτούς που αποκαλούν τους εαυτούς τους πιστούς του Χριστού.
Τι να τον κάνω τον ουρανό, όταν εδώ έχω ότι θέλω; Τι να τον κάνω τον ουρανό, όταν έχω δώσει την καρδιά μου στον Χριστό, έχω τακτοποιήσει το μέλλον μου και περνάω καλά; Πόσο πιο καλά δηλαδή μπορεί να είναι εκεί; Τι παραπάνω θα έχω; Και γιατί να επιθυμώ  δρόμους από χρυσάφι, ή σπίτι στον ουρανό, όταν έχω το Village Center, το Starbucks, τον κόσμο όλο με το ίντερνετ στα πόδια μου, παιχνίδια με εικονική πραγματικότητα στους υπολογιστές, πολυκαταστήματα με όλα τα είδη, πολυτέλεια.
Και όχι μόνο αυτό; Γιατί να πρέπει να κουραστώ για τον ουρανό; Να υποφέρω για την πίστη μου;
Η ευημερία γύρω μας, μας έχει απομακρύνει από το τι στην πραγματικότητα είναι ο ουρανός. Μας κάνει να τρέχουμε μακριά από τις δυσκολίες, να φοβόμαστε τον θάνατο, να φοβόμαστε να πεθάνουμε ως προς τον παλιό άνθρωπο και να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Ζούμε για να έχουμε "άμεσες" λύσεις στα προβλήματά μας, εδώ και τώρα, και να κάνουμε τη ζωή μας άνετη.


Από την άλλη μεριά στην Αγία Γραφή, αλλά και στο σύγχρονο κόσμο, έχουμε αντίθετα παραδείγματα. Έχουμε τον απόστολο Παύλο να γράφει μέσα από τη φυλακή στον Τιμόθεο Β' 1:8. "Μη αισχυνθής λοιπόν την μαρτυρίαν του Κυρίου ημών μηδέ εμέ τον δέσμιον αυτού, αλλά συγκακοπάθησον μετά τού ευαγγελίου μέ την δύναμιν τού Θεού". Στο 2:1, "Σύ λοιπόν, τέκνον μου, ενδυναμού δια τής χάριτος τής εν Χριστώ Ιησού". Στο 2:9, "ο λόγος τού Θεού δεν δεσμεύεται". Στο 3:12, "Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή". Στο 4:2, "κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής".
Ας πάμε στην προς Φιλιππησίους επιστολή που μελετούμε. Διαβάζουμε στο 1:12, "Θέλω δε να εξεύρητε, αδελφοί, ότι τα συμβάντα εις εμέ συνέτρεξαν μάλλον εις πρόοδον τού ευαγγελίου". Στο 1:27, "Μόνον πολιτεύεσθε αξίως τού ευαγγελίου τού Χριστού. Στο 4:4, Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν θέλω ειπεί, Χαίρετε".

Πως είναι δυνατόν αυτό; Πως το έκανε ο απόστολος Παύλος; Πώς μπορούσε να κρατηθεί στην πίστη, πώς μπορούσε να είναι χαρούμενος μέσα στη φυλακή; Και κυρίως, γιατί διάλεξε αυτή τη ζωή; Γιατί δέχθηκε από διώκτης να γίνει διωκόμενος; Με ποια λογική; Η απάντηση αδελφοί μου είναι "ο ουρανός". Πίστευε πως υπάρχει ουρανός; Η σχέση του με τον Χριστό και η πεποίθησή του πως θα είναι για πάντα με τον Χριστό ήταν το κίνητρο του για να μείνει πιστός. Ζούσε για τον ουρανό. Γράφει στην Β' Κορινθίους 4:17-18, "Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης, επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ' εις τα μη βλεπόμενα· διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια". Και στην Α' Κορινθίους 2:9, "Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τούς αγαπώντας αυτόν".
Πιθανώς τα τελευταία του γραπτά λόγια στην Β' προς Τιμόθεο, ήταν τα εξής στο 4:8, "τού λοιπού μένει εις εμέ ο τής δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοί αποδώσει εν εκείνη τή ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού".
Αυτή η εικόνα του ουρανού, τον έκανε να γράφει στους Φιλιππησίους στο 1:21, "Διότι εις εμέ το ζήν είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος". Στο 3:14, "τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού", στο 3:20, "Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς".


Η ερώτηση λοιπόν, είναι η εξής σήμερα. Και είναι επικίνδυνη. Εσύ πιστεύεις στον ουρανό; Είναι αληθινός για σένα; Είναι επικίνδυνη γιατί ανάλογα με την απάντηση που δίνουμε, πρέπει να ζήσουμε και τη ζωή μας.
 Όμως κάθε χριστιανός  με έμφαση θα πει. Πιστεύω πως υπάρχει ο ουρανός. Φαίνεται όμως, αυτό στη ζωή μας. Και αν πρέπει να φαίνεται, με ποιο τρόπο μπορεί να γίνεται φανερό; Θα σας πω για τον εαυτό μου. Το βρίσκω πολύ εύκολο να λέω ότι πιστεύω πως υπάρχει ουρανός, πιστεύω πως υπάρχει αιώνια ζωή, αλλά να ζω σαν να μην υπάρχει. Το καταλαβαίνω από το πως χρησιμοποιώ τον χρόνο μου, πόσο χρόνο δίνω για προσευχή, πόσο διψάω για τον Θεό, πόσο με πονάει που ψυχές χάνονται γύρω μου, ή πόσο με αφήνει αδιάφορο, πόσο είμαι διατεθειμένος να χάσω τον ύπνο μου για την βασιλεία του Θεού ή να βγω από το πρόγραμμά μου.

Ίσως θυμάστε οι νέοι από εδώ ένα ομιλητή πριν από λίγα χρόνια, είχε έρθει σε ένα συνέδριο νεολαίας τον Paul Borthwick. Γράφει λοιπόν αυτός σε ένα βιβλίο του, πως μαζί με την γυναίκα του είχαν προγραμματίσει ένα σύντομο ιεραποστολικό ταξίδι στην Αγκόλα, στην οποία την εποχή εκείνη υπήρχε πόλεμος. Δύο μέρες πριν αναχωρήσουν, 4 Βρετανοί τουρίστες σκοτώθηκαν σε μια συμπλοκή. Και γράφει ο αδελφός μας αυτός: Ήξερα πως έπρεπε να λέω, "για μένα η ζωή είναι ο Χριστός και ο θάνατός μου κέρδος". Η αλήθεια όμως, ήταν ότι φοβόμουν. Ανθρώπινα επιθυμούσα την ασφάλειά μου, παρά τον ουρανό.

Όλοι μας πρέπει να ρωτήσουμε σοβαρά τον εαυτό μας. Πιστεύω ότι υπάρχει ο ουρανός; Πιστεύω πως η σχέση μου με τον Χριστό από τώρα, είναι τόσο σημαντική που όλα τα άλλα να τα θεωρήσω "σκύβαλα", ή στη δημοτική "σκουπίδια". Πιστεύω πως η καριέρα μου είναι "σκουπίδια"; Η κοινωνική μου θέση "σκουπίδια"; Η αξιοπρέπειά μου "σκουπίδια"; Είμαι έτοιμος εξαιτίας της πίστης μου να τα χάσω όλα αυτά;  Όλα τα εγκατέλειψε ο Παύλος. Αυτό ζητάει ο Χριστός. Να είναι Αυτός τόσο σημαντικός στη ζωή μας, ώστε η εικόνα του ότι μια μέρα θα είμαστε για πάντα μαζί Του, να μας κάνει να θησαυρίζουμε στον ουρανό και όχι στη γη.

Η ιστορία των ιεραποστολών μπορεί να μας βοηθήσει εδώ. Ξέρετε, οι πρώτοι Ευρωπαίοι ιεραπόστολοι στην Αφρική, έδειχναν με τον εξής τρόπο πως πίστευαν ότι υπάρχει ουρανός. Όταν μάζευαν τα πράγματά τους, τα έβαζαν συμβολικά μέσα σε φέρετρα. Έφευγαν, εκείνη την εποχή με την πεποίθηση ότι τους δικούς τους θα τους δουν πάλι στον ουρανό. Ο George Crenfell, πήγε και αυτός στην Αφρική. Η πρώτη του γυναίκα πέθανε μετά από ένα χρόνο. Αργότερα ξαναπαντρεύτηκε, και 4 από τα παιδιά του πέθαναν από αρρώστιες στην Αφρική. Ξεκίνησε μια Ιεραποστολή στον ποταμό Κονγκό, όπου 3 από τους 4 ιεραποστόλους πέθαναν τον πρώτο χρόνο.
Κάποιοι υπολογίζουν πως περίπου το 60% των πρωτοπόρων ιεραποστόλων στην Αφρική πέθαναν μέσα στα δύο πρώτα χρόνια της διακονίας του. Γιατί να πάνε λοιπόν; Γιατί πίστευαν πως μόνο ο Χριστός σώζει  και πίστευαν πως υπάρχει ουρανός!!
Το 1980 ο George Otis, σε ένα ιεραποστολικό συνέδριο στη Μανίλα, είπε πως ίσως να υπάρχει τόσο μικρή επιτυχία στον Μουσουλμανικό κόσμο επειδή τόσο λίγοι είναι διατεθειμένοι να γίνουν μάρτυρες.


Γιατί η πίστη πως υπάρχει ουρανός είναι σημαντική σήμερα;
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ο ουρανός δεν είναι κάτι που με απασχολεί μόνο αφού πεθάνω. Ο ουρανός αφορά το σήμερα, το τώρα. Πώς; Ως εξής. Ο ουρανός είναι κίνητρο γιατί πάνω απ’ όλα θα είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είναι η μεγάλη ανταμοιβή, Φιλιπ. 3:12-14. Το γεγονός ότι θα Τον δούμε πρόσωπο με πρόσωπο, Α' Ιωάν. 3:2. Το γεγονός ότι θα έρθει να σκουπίσει κάθε μας δάκρυ, Αποκ. 21:4. Το ότι ο Χριστός ο ίδιος θα έρθει να μας πει, "εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ", Ματθαίος 25:21. Αν δεν με νοιάζει ο ουρανός, δεν με νοιάζει και ο Χριστός. Γιατί αυτά τα δύο μια μέρα θα ταυτιστούν. Στην ουράνια πόλη μας λέει η Αποκάλυψη δεν θα χρειάζεται ήλιος, γιατί φως της θα είναι ο Θεός και το λυχνάρι της το Αρνίο, ο Χριστός, Αποκ. 21:23. Ναός δεν θα υπάρχει γιατί ναός της θα είναι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτορας και το αρνίο, Αποκ. 21:22.
Ο ουρανός λοιπόν με αφορά από σήμερα, γιατί ο Χριστός είναι ζωντανός τώρα. Αν θέλω τον Χριστό τώρα, θα θέλω και τον ουρανό. Θα περιμένω την ώρα και τη στιγμή που θα είμαι για πάντα μαζί του. Αν λοιπόν η καρδιά μου δεν σκιρτάει για τον ουρανό, δεν σκιρτάει και για τον Χριστό. Και αν δεν σκιρτά για τον Χριστό, τότε πρέπει να μετανοήσω.
Είπαμε πως η πίστη ότι υπάρχει ουρανός, μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας. Και είπαμε το "γιατί" μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας σήμερα. Καιρός είναι να δούμε μέσα από τη Γραφή "πως" μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας.


Πώς επηρεάζει τη ζωή μας η πίστη ότι υπάρχει ουρανός;
Τι συμβαίνει όμως, όταν οι άνθρωποι πραγματικά πιστεύουν στον ουρανό; Πως μπορεί αυτή η αλήθεια να αλλάξει τη ζωή μου;  Δεν σημαίνει πως ο Θεός θα ζητήσει από όλους μας να γίνουμε ιεραπόστολοι και να αφήσουμε το σπίτι μας. Μπορεί όμως να αλλάξει τη ζωή μας. Και να μας κάνει να ζούμε στα σπίτια μας, στις δουλειές μας, σαν "παρεπίδημοι". Σαν άνθρωποι, που φαίνεται πως ζούμε για κάτι άλλο, έξω από τον κόσμο αυτό.  


Ο ουρανός και τα παθήματα της πίστης.
Και το ότι είμαστε από άλλο κόσμο, φαίνεται από το πως αντιδρούμε στα παθήματα, που έχουν να κάνουν με την πίστη μας.
Γράφει στην Εβραίους 10:32-34, "Αναφέρετε δε εις την μνήμην σας τας προτέρας ημέρας, εν αις αφού εφωτίσθητε, υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις, ποτέ δε γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων. Διότι εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας, εξεύροντες ότι έχετε εις εαυτούς περιουσίαν εν ουρανοίς καλητέραν και διαμένουσαν. Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην".
Αυτοί οι άνθρωποι στάθηκαν στον διωγμό με παρρησία γιατί πίστευαν σε κάτι άλλο, και αυτό το άλλο ήταν τόσο αληθινό που όταν τους άρπαζαν τα πράγματα το έκαναν με χαρά.

Θυμηθείτε τον Μωυσή! Ο Μωυσής άφησε την Αίγυπτο και υπέφερε μαζί με τον λαό του Θεού επειδή πίστευε στον ουρανό. Έτσι γράφει στο κεφάλαιο της πίστης, στην προς Εβραίους 11. Διαβάζουμε στα εδάφια 24-26, "Δια πίστεως ο Μωύσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός τής θυγατρός τού Φαραώ, προκρίνας μάλλον να κακουχήται μέ τον λαόν τού Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, κρίνας τον υπέρ τού Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τούς εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν".
Η εικόνα του ουρανού τον έκανε να πει όχι στο τώρα για να κερδίσει κάτι μεγαλύτερο. Και αυτή η εικόνα ήταν τόσο δυνατή στο μυαλό του, ώστε στα χρόνια μέσα στην έρημο, να μην κάνει πίσω. Αδέλφια μου η ζωή αυτή είναι μικρή και τελειώνει. Μετά αρχίζει ο ουρανός. Σκεφτείτε, 40 χρόνια στην έρημο! Και όμως μπροστά στην αιωνιότητα είναι λίγα. Αξίζει να περιμένω.

Ο ουρανός και οι δοκιμασίες της ζωής.
Ο ουρανός με αλλάζει στον τρόπο που αντιμετωπίζω τις δυσκολίες, που όλοι οι άλλοι έχουν να αντιμετωπίσουν. Θα σας διαβάσω ένα απόσπασμα που έγραψε η Τζόνι. Θυμάστε την Τζόνι Έρικσον; Το βιβλίο με τη ζωή της είχε μεταφραστεί και στα ελληνικά. Η γυναίκα αυτή από ένα ατύχημα κολυμπώντας, όταν ήταν πολύ νέα, έμεινε παράλυτη από το λαιμό και κάτω. Γράφει λοιπόν η Τζόνι: "Πόσο πραγματικός είναι ο ουρανός για σένα; Τα τελευταία 30 χρόνια έχω συλλογιστεί για τον ουρανό πάρα πολύ. Αυτό που ανακάλυψα ήταν πως με τα μάτια της πίστης και τη περιγραφές του Λόγου του Θεού, ο ουρανός δεν είναι ένα μέρος στα σύννεφα με αγγέλους που παίζουν άρπες. Ούτε είναι ένα φανταστικό μέρος που δεν μπορείς να αγκαλιάσεις τους ανθρώπους επειδή είναι πνεύματα. Αποκλείεται. Είναι ένας τόπος με δρόμους, πύλες, ανθρώπους που μπορούν να αγγίξουν, να γελάσουν να ψάλλουν και που δεν έχουν λόγο να κλαίνε. Κάθε φορά που έχει κάποια πληγή το σώμα μου, ή που δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι για μέρες, ή αισθάνομαι προδομένη επειδή κάποιος με κοίταξε με οίκτο, σκέφτομαι το αιώνιο σπίτι μου. Και πίστεψε με φίλε μου, ο ουρανός είναι που αξίζει να το συλλογίζεσαι συχνά".

Καμιά άλλη θρησκεία ή φιλοσοφία στο κόσμο, δεν προσφέρει ελπίδα για το ένδοξο σώμα της ανάστασης όπως ο Χριστός υπόσχεται για τον ουρανό. Μπορεί εμείς να μην έχουμε ένα πληγωμένο σώμα, όπως η Τζόνι, αλλά έχουμε πληγωμένες καρδιές, σπίτια, σχέσεις, φήμη. Ο Χριστός όμως υπόσχεται γιατρειά. Γιατρειά που αρχίζει από τώρα, είπαμε ο ουρανός ξεκινάει από τώρα, και ολοκληρώνεται εκεί στην άμεση παρουσία Του.


Ο ουρανός και η υλική μας περιουσία.
Ο ουρανός μας αλλάζει στο πώς διαχειριζόμαστε την περιουσία μας εδώ στη γη. Μας προστατεύει από την πλεονεξία. Θυμάστε την παραβολή του άφρονα πλούσιου. Διαβάζουμε στο κατά Λουκά ευαγγέλιο και το κεφάλαιο 12:13-21, "Είπε δε τις προς αυτόν εκ τού όχλου· Διδάσκαλε, ειπέ προς τον αδελφόν μου να μοιρασθή μετ' εμού την κληρονομίαν.  Ο δε είπε προς αυτόν· Άνθρωπε, τις με κατέστησε δικαστήν ή μεριστήν εφ' υμάς;  Και είπε πρός αυτούς· Προσέχετε και φυλάττεσθε από τής πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.  Είπε δε προς αυτούς παραβολήν, λέγων· Ανθρώπου τινός πλουσίου ηυτύχησαν τα χωράφια. Και διελογίζετο εν εαυτώ λέγων· Τι να κάμω, διότι δεν έχω πού να συνάξω τούς καρπούς μου; Και είπε· Τούτο θέλω κάμει· θέλω χαλάσει τας αποθήκας μου και θέλω οικοδομήσει μεγαλητέρας και συνάξει εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου, και θέλω ειπεί προς την ψυχήν μου· Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι' έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου.  Είπε δε πρός αυτόν ο Θεός· Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού· όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι; Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν και δεν πλουτεί εις Θεόν".
Το λάθος αυτού του ανθρώπου ήταν ότι νόμιζε πως όλα ήταν δικά του, και πως ο ουρανός είναι εδώ. Το τώρα μετράει, άρα λοιπόν, αφού αυτό μετράει τώρα θα ζήσουμε. Ποιο ήταν το λάθος του; Ότι είτε ξέχασε, είτε δεν κατάλαβε, πως η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Δυστυχώς έζησε μόνο για το τώρα, αδιαφορώντας για το μετά. Πήρε τα δώρα του Θεού και έζησε για αυτά ξεχνώντας τον Θεό.

Αντίθετα, διαβάζουμε στην Α' προς Τιμόθεο ποιος είναι ο σωστός τρόπος να χρησιμοποιώ τις υλικές ευλογίες που ο Θεός μου έχει χαρίσει. Διαβάζουμε στο 6:17-19, "Εις τούς πλουσίους τού κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα τού πλούτου, αλλ' επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν, να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν".
Αν πιστεύω πως υπάρχει ο ουρανός, τότε θα προσπαθήσω με ότι μέσα έχω να μαζέψω εκεί θησαυρό. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός μου, εκεί θα είναι και η καρδιά μου. Θα είμαι γενναιόδωρος, θα υπηρετώ. Θα δίνω για το έργο του Θεού, όχι από ότι μου περισσεύει, αλλά και από το υστέρημά μου. Θα δίνω σε αυτούς που δεν έχουν με χαρά, γιατί και για μένα αυτά που έχω είναι δώρα από τον Θεό.

Με βοηθάει ο ουρανός, να ξεκολλήσω αν θέλετε από τα δώρα του Θεού για την γη αυτή. Με βοηθάει να τα βλέπω μόνο ως δώρα, όχι ως αυτοσκοπό. Θα είμαι διατεθειμένος, αν χρειαστεί να γίνω φτωχός, ή να ζήσω με λιγότερα για χάρη του ευαγγελίου. Γιατί; Γιατί δεν είμαι από αυτό τον κόσμο. Είμαι πάροικος. Και γιατί ακόμη και αν έχω θλίψεις, οι θλίψεις αυτές είναι προσωρινές και ελαφριές σε σχέση με τη δόξα που με περιμένει.

Ο ουρανός και ο αγιασμός.
Η ελπίδα του ουρανού με κάνει να θέλω να ζήσω πιο άγια ζωή. Διαβάζω από την προς Κολοσσαείς 3:1-4. "Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά τού Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά τού Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί τής γης. Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά τού Χριστού εν τω Θεώ· όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ' αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη".
Αφού είμαι του Χριστού. Θα περιμένω τον Χριστό να φανερωθεί, γιατί τότε θα δοξαστούμε και εμείς μαζί του. Και αφού αυτή είναι η ελπίδα μας, τι λέει παρακάτω; εδ. 5-6. "Νεκρώσατε τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν ήτις είναι ειδωλολατρία, δια τα οποία έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας". 
Αν ζω για τον ουρανό αυτό με κάνει να διαλέγω να υπακούω στον Θεό σήμερα. Όποιος έχει την ελπίδα αυτή, διαβάζουμε στην Α' Ιωάννου 3:3, "καθαρίζει τον εαυτό του, καθώς Αυτός είναι καθαρός".
Αν πιστεύω ότι υπάρχει ο ουρανός και με περιμένει, αυτό πρέπει να φανεί στη ζωή μου.

Θα ήθελα να κλείσουμε με την εξής σκέψη. Τι χρειαζόμαστε να κάνουμε για να ζούμε έτσι; Θα μπορούσε να προτείνει κάποιος πολλές λύσεις. Να αλλάξουμε προτεραιότητες. Να διαβάζουμε τη Γραφή. Να ξυπνήσουμε κάποιος άλλος. Θα ήθελα να σας προτείνω το εξής μέσα από τον Λόγο του Θεού. Μας χρειάζεται να μπει βαθιά μέσα στην καρδιά μας η αλήθεια για τη ζωή μας, και τον Θεό. Ποια αλήθεια; Το γεγονός πως όλα αυτά, η απόλαυση της αμαρτίας αν θέλετε, είναι πρόσκαιρα. Έχουν ημερομηνία λήξης. Όλα αυτά που μας κάνουν να πιστεύουμε πως δεν έχουμε και τόση ανάγκη τον ουρανό, είναι αληθινά, αλλά και απατηλά. Διαβάζουμε στην Α' Ιωάννου 2:17 πως, "ο κόσμος παρέρχεται, (δηλαδή) φεύγει και μαζί και η επιθυμία του". Όμως αυτός που πράττει το θέλημα του Θεού μένει αιώνια. Θες να ζήσεις για πάντα; Έλα στον Ιησού Χριστό. Ζήσε για το αύριο.
Και ξέρεις κάτι. Ζώντας για το αύριο, ζούμε και το σήμερα σωστά. Την άφθονη ζωή που χαρίζει ο Χριστός δεν την δίνει κανένας άλλος. Γιατί κανείς δεν με αγαπάει και δεν σε αγαπάει όπως Εκείνος. Γιατί κανείς άλλος δεν πέθανε για μας.
Θα έχει πολυκαταστήματα στον ουρανό; Όχι. Θα έχει τον Χριστό. Αγάπησέ Τον, ακολούθησέ Τον, γιατί το μέλλον είναι μαζί Του. Γιατί Αυτός σε αγαπάει τέλεια. Και μόνο ζώντας για Αυτόν, ζούμε ζωή με νόημα.

Πιστεύεις πως υπάρχει ουρανός; Αν ναι, ζήσε άγια ζωή, δώσε με θυσία για το έργο του Θεού. Αν χρειαστεί η πίστη σου να δοκιμαστεί μη φοβάσαι, η ανταμοιβή του Χριστού είναι αληθινή και δεν χάνεται. Αν χρειαστεί να υποφέρεις, σε περιμένει δόξα. Και όλα αυτά, χάρη στον Ιησού Χριστό. Αμήν...

Η αρρώστια του "ευαγγελίου της υγείας και της ευημερίας".

Ο παγκόσμιος Χριστιανισμός έχει αρχίσει να μολύνεται ταχύτατα από μια ύπουλη αρρώστια που αποκαλείται "ευαγγέλιο της ευημερίας και της υγείας", αλλά στον χαρακτήρα του πολύ λίγο μοιάζει στο αληθινό ευαγγέλιο.

Στις πιο ξεδιάντροπες μορφές του, απλά λέει: "Υπηρέτησε τον Θεό και γίνε πλούσιος (ή υγιής)". Στις ηπιότερες, αλλά και περισσότερο επικίνδυνες μορφές του, οικοδομεί κρυστάλλινους καθεδρικούς ναούς πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, για να στεγάσει τη ματαιοδοξία πλουσίων Χριστιανών των προαστίων (σ.μ.: ο συγγραφέας αναφέρεται στις ΗΠΑ) ή απλά λέει: "Ο Θεός θέλει την ευημερία σου (ή την υγεία σου)". Και το μήνυμα συνεχίζεται κάπως έτσι: "Υπάρχει στη Γραφή! Ο Θεός το λέει! Σκέψου λοιπόν τις σκέψεις του Θεού! Διεκδίκησέ το, και είναι δικό σου!" 

Βέβαια, όλοι οι οπαδοί του μοντέρνου τούτου ευαγγελίου δεν το παρουσιάζουν ή δεν το εφαρμόζουν με την ίδια τόλμη, αλλά και τα δύο σκέλη του - ευημερία και υγεία - μπορεί να υποστηρίζονται χωριστά. Όμως οι βιβλικές και θεολογικές διαστρεβλώσεις που ενυπάρχουν και στα δύο, είναι παρόμοιες. Πράγματι, η θεολογία αυτού του νέου ευαγγελίου μοιάζει να ταιριάζει πολύ περισσότερο στο "αμερικάνικο όνειρο", παρά στη διδασκαλία Εκείνου που "ουκ είχε πού την κεφαλήν να κλίνη".

Θα πρέπει να υπογραμμίσω ότι τούτη η μικρή μελέτη δεν αποτελεί καμιά προσωπική επίθεση σε οποιονδήποτε. Αλλά, οπωσδήποτε όμως, το μήνυμά τους είναι μια επικίνδυνη διαστροφή της θεϊκής αλήθειας, ένα μήνυμα που απευθύνεται τελικά στην πεσμένη ανθρώπινη φύση, και όχι στη νέα ζωή του Πνεύματος. Τα προβλήματα είναι και βιβλικά και θεολογικά. Ας κοιτάξουμε πρώτα τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν τη Γραφή.

1. Το βασικό πρόβλημα με την αίρεση της "ευημερίας" βρίσκεται ακριβώς στο σημείο που οι ίδιοι οι ευαγγελιστές της θεωρούν δύναμή τους: στην ερμηνεία της Γραφής. Πράγματι, πολλά από τα λεγόμενά τους έχουν μια βιβλική χροιά, εξαιτίας ακριβώς της οποίας πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα.

Ο Όραλ Ρόμπερτς λέει για παράδειγμα ότι το να δίνεις προτεραιότητα στα υλικά αγαθά και όχι στον Θεό, είναι αμαρτία, ενώ ο Ρόμπερτ Σούλερ υποστηρίζει σωστά ότι ο Θεός αγαπά εξίσου τον πλούσιο και τον φτωχό. Στο βιβλίο του "Οι Νόμοι της Ευημερίας", ο Κένεθ Κόπλαντ γράφει μεταξύ άλλων: "Το χρήμα, αν και δεν είναι κακό από μόνο του, μπορεί να μετατραπεί σ' έναν άθλιο θεό. Η πραγματική ευημερία είναι πνευματική, όπως και οικονομική. Η ευημερία δεν πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά ένα μέσο για να βοηθάμε τους άλλους. Πρέπει να 'πιάνουμε' τον Θεό από τον Λόγο Του και να Τον εμπιστευόμαστε". 

Αυτά και άλλα λέγονται, με τα οποία δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει. Το λάθος βέβαια δεν βρίσκεται σ' αυτές τις μεμονωμένες αλήθειες, αλλά στη βασική γραμμή που επαναλαμβάνεται συνεχώς, για να εμπεδωθεί το μήνυμα: "Ο Θεός ΘΕΛΕΙ την οικονομική ευημερία όλων των παιδιών Του, και συνεπώς ένας Χριστιανός που βρίσκεται σε κατάσταση φτώχειας, είναι έξω από το θέλημα του Θεού και ζει κάτω από την καταδυνάστευση του Σατανά". Και συνήθως, μαζί με αυτή την "αποκάλυψη", ακολουθεί και μια δεύτερη: "Επειδή είμαστε παιδιά του Θεού - δηλαδή βασιλόπουλα, όπως μερικοί το τοποθετούν - θα πρέπει πάντα να ταξιδεύουμε πρώτη θέση, να έχουμε το μεγαλύτερο και καλύτερο αυτοκίνητο - μια Κάντιλακ αντί Φολκσβάγκεν - ή σπίτι κλπ., επειδή μόνο κάτι τέτοιο φέρνει δόξα στον Θεό".

Μια πραγματικά περίεργη θεολογία, αν λάβουμε υπόψη μας τη φύση της Ενσάρκωσης και της Σταύρωσης. Αυτές οι διακηρύξεις δεν είναι βιβλικές, όσο κι αν προσπαθεί κανείς να τις ντύσει με βιβλικό μανδύα. Τα βασικά προβλήματα εδώ είναι ερμηνευτικά, δηλαδή έχουν σχέση με τον τρόπο που ερμηνεύει κανείς τη Γραφή. Ακόμα και απλοί πιστοί που μπορεί να μη γνωρίζουν τη λέξη "ερμηνευτική", και να μην έχουν ειδική εκπαίδευση στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής, μπορούν να καταλάβουν πού εντοπίζεται το πραγματικό πρόβλημα. 

Το πιο λυπηρό πράγμα σχετικά με τον τρόπο που χρησιμοποιούν τη Γραφή, είναι ο καθαρά υποκειμενικός και αυθαίρετος τρόπος με τον οποίο ερμηνεύουν τα βιβλικά κείμενα. Ο Κόπλαντ φυσικά υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο, αλλά οι αποδείξεις μιλούν από μόνες τους. Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του που αναφέραμε πιο πάνω, γράφει: "Βάζουμε τον Λόγο του Θεού πρώτον και πάνω απ' όλα σ' αυτή τη μελέτη, όχι αυτά που νομίζουμε ότι λέει, αλλά αυτά που πραγματικά λέει!"

Αυτό ακούγεται ωραίο, αλλά τι αληθινά σημαίνει; Είναι σαφής ο υπαινιγμός ότι οι ερμηνείες που διαφέρουν από τη δική του, βασίζονται σ' αυτά που οι άνθρωποι σκέφτονται, και όχι σ' αυτά που λέει η Γραφή. Παράλληλα, υποστηρίζει και την αλήθεια ότι η καλή ερμηνεία θα πρέπει να ξεκινάει από το πλήρες νόημα του κειμένου. Ωστόσο, το πλήρες νόημα του κειμένου είναι αυτό ακριβώς που ο Κόπλαντ και οι άλλοι ΔΕΝ μας δίνουν.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι το πλήρες νόημα του κειμένου αποτελεί πάντα τον πρώτο κανόνα, όπως και τον τελικό σκοπό κάθε αξιόπιστης ερμηνείας. Αλλά το "πλήρες νόημα" έχει πάντα σχέση με τους πραγματικούς σκοπούς του συγγραφέα του ιερού κειμένου και με αυτό που έπρεπε να γίνει ξεκάθαρο στους αρχικούς αποδέκτες του κειμένου. Το "πλήρες νόημα" δεν έχει καμιά σχέση με τον σύγχρονο δυτικό πιστό που θα προσπαθήσει να προσαρμόσει στην κουλτούρα του και τις συνθήκες ζωής του τη Γραφή. 

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα από τα πιο δημοφιλή εδάφια αυτού του κινήματος, το Γ΄ Ιωάννη 2: "Αγαπητέ, περί πάντων εύχομαί σε ευοδούσθαι και υγιαίνειν, καθώς ευοδούται σου η ψυχή" (κείμενο). Ερμηνεύοντας αυτό το εδάφιο, ο Κόπλαντ λέει: "Ο Ιωάννης γράφει ότι ΠΡΕΠΕΙ να ευημερούμε και να υγιαίνουμε". Λέει όμως στ' αλήθεια το κείμενο κάτι τέτοιο; Η λέξη "ευοδούμαι" σημαίνει "πάω καλά, είμαι ευτυχής", όπως όταν ένας φίλος σου γράφει, "Προσεύχομαι, αυτό το γράμμα να σας βρει όλους καλά". Αυτός ο συνδυασμός ευχών "να πηγαίνουν καλά τα πράγματα" και "καλής υγείας" για τον παραλήπτη, αποτελούσε τον συνήθη τύπο χαιρετισμού σε μια προσωπική επιστολή κατά την αρχαιότητα.

Το να πούμε ότι η ευχή του Ιωάννη στον Γάιο αναφέρεται στην οικονομική ευημερία όλων των Χριστιανών όλων των εποχών, είναι κάτι ολότελα ξένο προς το κείμενο. Ούτε ο Ιωάννης είχε τέτοιο σκοπό, ούτε ο Γάιος το αντιλήφθηκε έτσι. Γι' αυτό και δεν μπορεί να είναι το "πλήρες νόημα" του κειμένου. Φυσικά, μπορούμε να μάθουμε από το εδάφιο αυτό να προσευχόμαστε για τους αδελφούς μας, "να ευοδώνονται και να υγιαίνουν", αλλά όταν υποστηρίζουμε από αυτό πως ο Θεός θέλει την οικονομική μας ευημερία, τότε το κακοποιούμε.

Με τον ίδιο τρόπο ερμηνείας, θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι όλοι οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί που δεν πήγαν στον Παύλο το χοντρό του πανωφόρι (Β΄ Τιμόθεο 4:13), ήταν ... έξω από το θέλημα του Θεού, ή ότι όλοι οι Χριστιανοί με στομαχικά προβλήματα δεν πρέπει να προσεύχονται για θεραπεία και να πίνουν νερό, αλλά να πίνουν λίγο κρασάκι, όπως συμβούλευσε ο Παύλος τον Τιμόθεο (Α΄ Τιμόθεο 5:23)! Επειδή, αυτά στην πραγματικότητα λέει η Γραφή σύμφωνα με τη λογική του Κόπλαντ.

Θα πρέπει ακόμα να αναφερθεί ότι η "άφθονη ζωή" του Ιωάννης 10:10 δεν έχει καμιά σχέση με υλική αφθονία, όπως συνηθίζουν να διατείνονται οι ηγέτες του κινήματος αυτού. Η "ζωή" ή "η αιώνια ζωή" στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, είναι εκφράσεις αντίστοιχες με τη "βασιλεία του Θεού" των άλλων ευαγγελίων, και εννοούν κυριολεκτικά τη "ζωή του μέλλοντα αιώνα". Είναι η ζωή που υπάρχει μέσα στον Θεό και πηγάζει από Αυτόν, για να αποτελέσει τη δωρεά Του στους πιστούς του παρόντα αιώνα.

Η λέξη "περισσόν" σημαίνει απλά ότι οι πιστοί μπορούν να απολαύσουν αυτό το δώρο της ζωής στην πληρότητά του. Η υλική αφθονία δεν περιλαμβάνεται ούτε στη λέξη "ζωή", ούτε στη λέξη "πληρότητα". Και ακόμα, μια τέτοια ιδέα είναι ολότελα ξένη στα συμφραζόμενα του 10ου κεφαλαίου του Ιωάννη, όπως και σε όλη τη διδασκαλία του Ιησού.

Πέρα από αυτές τις παρανοήσεις, υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, στο βιβλίο του Κόπλαντ ιδίως, όπου συναντούμε αυτή την κακομεταχείριση του πλήρους νοήματος του κειμένου - επειδή, ακριβώς αυτό το πλήρες νόημα αντιτίθεται στις ανεπαρκείς ερμηνείες του συγγραφέα.

Σ' αυτά τα σημεία, ο Κόπλαντ υποστηρίζει ότι η "ερμηνεία" του προέρχεται κατευθείαν από το 'Αγιο Πνεύμα, αλλά όταν για παράδειγμα αναφέρεται στην ιστορία του πλούσιου νέου, φτάνει στο σημείο να υποστηρίξει ότι "ο Ιησούς επιβεβαίωσε τον πλούτο του ως αποτέλεσμα μιας ζωής υπακοής στον Νόμο, και απλά τον δοκίμασε για να του ξαναδώσει όλα τα πλούτη του πίσω, και με το παραπάνω"! 

Μια τέτοια ερμηνεία βρίσκεται σε τέτοια αντίθεση με τον σκοπό του κειμένου, που θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός, όταν αποδίδει στο 'Αγιο Πνεύμα τη δική του υποκειμενική άποψη. Αλλιώς, το 'Αγιο Πνεύμα που ενέπνευσε το αυθεντικό κείμενο με το πλήρες νόημά του, θα βρεθεί σε αντίφαση με τον εαυτό Του.

Η ερμηνευτική του Κόπλαντ και των φίλων του στην πραγματικότητα δεν επιχειρεί να μας παρουσιάσει μόνο αυτά που λέει η Γραφή. Είναι σχεδόν ολότελα υποκειμενική και δεν προέρχεται από μελέτη, αλλά από "συλλογισμό", που στην περίπτωση του Κόπλαντ σημαίνει ένα είδος ελεύθερων συνειρμών, βασισμένων σε μια προηγούμενη αφιέρωσή του στη δική του - και εντελώς λαθεμένη - κατανόηση της Γραφής.

2. Πρέπει ακόμα να σημειωθεί ότι το "ευαγγέλιο" αυτό δεν είναι βιβλικό με την ευρύτερη σημασία του όρου, εφόσον παρουσιάζει μια κολοβωμένη εικόνα του συνόλου της Γραφής. Η επιλεκτικότητα των ηγετών του τους επιτρέπει, όχι μόνο να υιοθετούν μια άποψη που δεν διδάσκεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη, αλλά και να αποφεύγουν προσεκτικά εκατοντάδες εδάφια που βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τη διδασκαλία τους.

Αυτή η ερμηνευτική επιλεκτικότητα παρατηρείται περισσότερο στις απόψεις τους για τη φτώχεια και την ευημερία, που οι ίδιοι βλέπουν ως αντικρουόμενες πραγματικότητες. Έτσι, συχνά υποστηρίζουν πως η "παραδοσιακή" χριστιανική αντίληψη θεωρεί κακή την ευημερία, και συνεπώς ο Θεός προτιμά να ζούμε στη φτώχεια. Ενάντια σ' αυτό, αντιπαραθέτουν ότι η φτώχεια είναι κατάρα (από το Δευτερονόμιο 28:15), και συνεπώς έξω από το θέλημα του Θεού, ενώ η ευημερία είναι στο θέλημά Του.

Κι αυτό, προσπαθούν να το υποστηρίξουν με ανθρώπινη σοφία, που αποτυγχάνει να λάβει σοβαρά υπόψη της τη φύση της Πτώσης και την πραγματικότητα της χάρης του Θεού για όλους. Η σοφία των ανθρώπων βλέπει πάντα τη ζωή με όρους, "το ένα πριν από το άλλο", δηλαδή με όρους αιτίου και αποτελέσματος. Για κάθε κακό, πρέπει να υπάρχει πάντα μια συγκεκριμένη αιτία: "Ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του για να γεννηθεί τυφλός;" Και για κάθε καλό, ιδίως για κάθε υλική ευλογία, πρέπει να υπάρχει μια συγκεκριμένη αιτία. Κάποιοι "κανόνες" που τέθηκαν από τον Θεό, πρέπει να ακολουθούνται. 

Όμως η ανθρώπινη σοφία δεν είναι βιβλική. Ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που ο Θεός προστατεύει τους δικούς Του, είναι ξεκάθαρο από το σύνολο της Γραφής ότι ο ήλιος και η βροχή παρέχονται εξίσου σε δικαίους και αδίκους. Οι Γαλιλαίοι που σκότωσε ο Πιλάτος, και οι δεκαοχτώ πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ, δεν ήταν περισσότερο αμαρτωλοί από τους άλλους ανθρώπους, είπε ο ίδιος ο Ιησούς (Λουκάς 13:1-5).

Η συμβατική σοφία των ανθρώπων απλά δεν είναι αληθινή. Η Πτώση διαπότισε τόσο πολύ την κτίση, και επηρέασε τόσο πολύ τους ανθρώπους με τις συνέπειές της, ώστε να χρειαστεί ο Θεός να αποκαλύψει τον εαυτό Του πλήρη ελέους - ακόμα και για τον αμαρτωλό. 

Μερικές φορές, φαίνεται να μην υπάρχει καλή δικαιολογία, όταν ο ασεβής είναι "ευλογημένος", και όχι ο πιστός, ή και το αντίθετο! Ακόμα κι αν ο Θεός έχει υποσχεθεί την πλήρη αποκατάσταση των παιδιών Του για τις θλίψεις ή τις αδικίες που υποφέρουν, σπάνια υποσχέθηκε άμεση αποκατάσταση.

Για παράδειγμα, στο Εβραίους 11:32-39, κάποιοι μέσω της πίστης γνώρισαν μεγάλες νίκες, και άλλοι πάλι μέσω της πίστης γνώρισαν στερήσεις, θλίψεις και κακουχίες. Όλοι όμως μνημονεύονται για την πίστη τους. Κι αυτά γράφτηκαν για να ενθαρρύνουν πιστούς που "δέχθηκαν με χαρά την αρπαγή των υπαρχόντων τους" (10:34), αλλά τώρα κινδύνευαν να χάσουν το θάρρος τους.

Ωστόσο, υποσχέσεις άμεσης αποκατάστασης δεν τους δίνονται, παρά μόνον εσχατολογικές (10:35-36). Κατά συνέπεια, η σοφία των ανθρώπων που διαφέρει από τη σοφία του Θεού, δεν μπορεί να αποτελεί μέρος της βιβλικής άποψης για τη φτώχεια και την ευημερία. Σύμφωνα με την πλήρη βιβλική άποψη, ο πλούτος και τα υπάρχοντα έχουν μηδενική αξία για τον λαό του Θεού.

Συχνά στην Παλαιά Διαθήκη - αλλά ποτέ στην Καινή - τα υλικά αγαθά σχετίζονται με μια ζωή υπακοής. Αλλά ακόμα και σ' αυτή, θεωρούνται ότι εμπεριέχουν τον διπλό κίνδυνο της απόσπασης της εμπιστοσύνης του ανθρώπου από τον Θεό, και της κατοχής του ... κατόχου τους. Από την άλλη πλευρά, και η φτώχεια δεν θεωρείται ως κάτι καλύτερο.

Εφόσον ο Θεός έχει αποκαλυφθεί ως υποστηρικτής του φτωχού - και αυτό φαίνεται σε όλη τη Γραφή - με κανένα τρόπο δεν ευλογεί τη φτώχεια. Μάλλον αποκαλύπτει το έλεος και τη δικαιοσύνη Του γι' αυτούς που καταπιέζουν συστηματικά οι πλούσιοι, προκειμένου να αυξήσουν ή να διατηρήσουν τα πλούτη τους. Αυτή η αδιάφορη στάση απέναντι στον πλούτο και τα υλικά αγαθά, όπου ούτε η ευημερία ούτε η φτώχεια αποτελούν αξίες, χαρακτηρίζει ολόκληρη την Καινή Διαθήκη. 

Κατά τον Ιησού, τα καλά νέα του ερχομού της βασιλείας μας ελευθερώνουν από όλες τις μέριμνες που βασανίζουν τους εθνικούς (Ματθαίος 6:32). Η βασιλεία του Θεού έχει ήδη εγκαινιαστεί πάνω στη γη από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, έστω κι αν ακόμα δεν έφτασε η ώρα της ολοκλήρωσής της.

Ο καιρός της βασιλείας του Θεού είναι τώρα! Το μέλλον με τις νέες του αξίες προετοιμάζεται ήδη στο παρόν. Κι εμείς που έχουμε "καταληφθεί" από τη βασιλεία, βρισκόμαστε σ' ένα σημείο όπου βλέπουμε τις παλιές μας αξίες, τον τρόπο που σκεφτόμαστε και βλέπαμε παλιά τα πράγματα, να παρέρχονται. Είμαστε πια ελεύθεροι από την τυραννία των παλιών κυρίων μας και αυτάρκεις εν Χριστώ Ιησού. Αυτός που έχει δύο χιτώνες, θα πρέπει να τους μοιράζεται με αυτόν που δεν έχει κανένα (Λουκάς 3:11), τα υπάρχοντα πρέπει να πουλιούνται και να δίνονται στους φτωχούς (Λουκάς 12:33).

Πράγματι, στη νέα οικονομία ο πλούτος που δεν μοιράζεται, είναι αντίθετος με τα Καλά Νέα της βασιλείας για τους φτωχούς. Έτσι, αν κάποιος έχει πλούτη (επειδή ακριβώς δεν έχουν πραγματική αξία), μπορεί ελεύθερα να τα μοιραστεί με όσους έχουν ανάγκη.

Αν όμως κάποιος δεν έχει πλούτη, δεν χρειάζεται και να τα επιδιώκει. 
Ο Θεός νοιάζεται για τις ανάγκες μας, σε σημείο που το παραπάνω να είναι περιττό. Ο πλούσιος που ζητάει ολοένα και περισσότερα, είναι ανόητος, γιατί η ζωή του δεν εξαρτάται από τα αγαθά του (Λουκάς 12:15).

Αυτή ακριβώς η στάση βλέπουμε να απεικονίζεται στα πρώτα κεφάλαια των Πράξεων. Η πρώτη εκκλησία δεν ήταν κοινοβιακή, αλλά απαρτιζόταν από νέες κοινότητες, τον καινούριο λαό του Θεού, που θεωρούσε ότι τίποτα δεν του ανήκε.

Ο ερχομός του Αγίου Πνεύματος που σήμανε την έναρξη της νέας οικονομίας, ελευθέρωσε τους πιστούς από την επιθυμία της κατοχής. Με τον τρόπο αυτό, ήρθε η επάρκεια, και κανένας τους δεν ήταν σε ανάγκη. Η ίδια αδιάφορη στάση μπροστά στον πλούτο και τα υπάρχοντα χαρακτηρίζει και τον Παύλο. Ήταν ένας ελεύθερος εν Χριστώ άνθρωπος, που παρέμενε ευχαριστημένος όποιες και να ήταν οι περιστάσεις. Είχε γνωρίζει στέρηση και αφθονία, πείνα και χορτασμό, "μπορούσε να κάνει τα πάντα" (ακόμα και να είναι σε στέρηση και πείνα!), "διαμέσου του Χριστού που τον ενδυναμώνει" (Φιλιππησίους 4:10-13).

Έπειτα, λέει γι' αυτούς που δεν μπορούν να αρκεστούν σε τροφές και σκεπάσματα: "Όσοι βέβαια θέλουν να πλουτίζουν, πέφτουν σε πειρασμό και παγίδα, και σε πολλές ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, που βυθίζουν τους ανθρώπους σε όλεθρο και απώλεια" (Α΄ Τιμ.6:6-10).

Για όσους όμως συνέβη να είναι πλούσιοι, παραγγέλλει να μεταχειρίζονται τον πλούτο τους με αδιαφορία, δηλαδή ούτε να υπερηφανεύονται, ούτε να ελπίζουν σ' αυτόν, αλλά "να αγαθοεργούν, να πλουτίζουν σε καλά έργα, να είναι ευμετάδοτοι", γιατί αυτός είναι ο αληθινός πλούτος (6:17,19).

Αν λοιπόν στη νέα οικονομία, η ευημερία απλά δεν έχει καμιά αξία, πώς μπορεί ο Θεός να θέλει μια τέτοια μηδενική αξία για όλα τα παιδιά Του; Η αίρεση της "ευημερίας" αντιτίθεται στην αλήθεια ολόκληρης της Καινής Διαθήκης, και με κανένα τρόπο δεν είναι βιβλική.

3. Τέλος, πέρα από το ότι δεν είναι βιβλική, η θεολογία που κρύβεται πίσω από αυτή τη διαστρέβλωση του ευαγγελίου, σε πολλά βασικά της σημεία δεν είναι χριστιανική. Για λόγους συντομίας θα αναφερθώ εδώ συνοπτικά στις περισσότερο εμφανείς θεολογικές αδυναμίες. 

Πρώτη: Παρά τις ενστάσεις της για το αντίθετο, η αίρεση της "ευημερίας" στην πραγματικότητα προσφέρει μια μάλλον ανθρωποκεντρική, παρά θεοκεντρική θεολογία. Αν και κάθε οπαδός της ακούει διαρκώς ότι θα πρέπει να ευημερεί για τη δόξα του Θεού, τελικά η διδασκαλία αυτή απευθύνεται στον εγωισμό μας και στην επιθυμία μας για καλοπέραση. 

Στην πραγματικότητα, ο μόνος που θα μπορούσε να πιστέψει αυτή την αντιβιβλική ανοησία, είναι κάποιος που το θέλει, και ο μόνος λόγος που το θέλει, είναι επειδή συγκινεί τον εγωισμό του.

Πριν από πολλά χρόνια, γράφοντας για την αγιότητα του Θεού, ο Gustav Aulen προειδοποιούσε: "Η αγιότητα στέκει σαν φρουρός ενάντια σε όλες τις ευδαιμονικές και ανθρωποκεντρικές ερμηνείες της θρησκείας. Κάθε προσπάθεια να μετατρέψουμε τη χριστιανική πίστη σε μια θρησκεία ευδαιμονίας και απόλαυσης, είναι κατά συνέπεια καταδικασμένη σε αποτυχία". 

Ο εγωκεντρισμός μεταμφιεσμένος με τα ρούχα της θρησκείας, δεν έχει καμιά θέση στον Χριστιανισμό. Η πίστη στον Θεό δεν μπορεί να μετρηθεί και να εκτιμηθεί από την άποψη της ανθρώπινης ευτυχίας και ανάγκης, όσο κι αν αυτά εξευγενιστούν και πνευματικοποιηθούν.

Ο Θεός δεν είναι κάποιος που η πίστη χρησιμοποιεί, προσβλέποντας στα μεγαλύτερα ή μικρότερα αγαθά που Εκείνος θα μπορούσε να προμηθεύσει. Ούτε είναι κάποιος που θα μπορούσαμε να καλέσουμε, προκειμένου να μας εκπληρώσει όλες τις ανάγκες και τις επιθυμίες. 

Όσο κι αν ο ανθρωποκεντρισμός μεταμφιέζεται με τα πιο έξυπνα κουστούμια, ο άγιος Θεός θα είναι Αυτός που πάντοτε θα τον ξεσκεπάζει. Έτσι, κάθε τάση που θέλει τον Θεό υπηρέτη των ανθρωπίνων συμφερόντων, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία".

Αν ο Θεός είναι ο μόνος Άγιος και Παντοδύναμος, είναι επίσης και ο μόνος από τον οποίο εξαρτιόμαστε απόλυτα. Εμείς υποτασσόμαστε στη δύναμή Του, και όχι Αυτός στη δική μας!

Δεύτερο: Αυτό το πλαστό "ευαγγέλιο" παρουσιάζει μια ολότελα λαθεμένη θεολογία της προσφοράς. Στην Καινή Διαθήκη, όπως και στην Παλαιά, η αγάπη και η γενναιοδωρία του Θεού πηγάζουν από το έλεός Του, και γι' αυτό σε κάθε τους έκφραση παρέχονται απεριόριστα.

Ο Θεός αγαπά, δίνει και συγχωρεί χωρίς όρους, και η ανθρώπινη ανταπόκριση στη θεία χάρη είναι η ευγνωμοσύνη, που κι αυτή με τη σειρά της εκφράζεται προς τους άλλους με αγάπη, προσφορά και συγχώρηση χωρίς όρους. Η αίρεση της "ευημερίας" από την άλλη πλευρά, μας λέει ότι πρέπει να δώσουμε προκειμένου να πάρουμε.

Δίνοντας στον Κύριο και στον φτωχό, υποστηρίζει ο Κόπλαντ, εξασφαλίζουμε τις εγγυήσεις για την ευημερία μας. Κι ακόμα περισσότερο, δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι θα δώσει στον φτωχό, ΜΟΝΟ με τον όρο ότι θα κάτσει να ακούσει για τον Χριστό! Όσο ευγενικός κι αν φαίνεται τούτος ο σκοπός του, δεν φτάνει "να αγιάσει το μέσο" που χρησιμοποιεί για την επίτευξή του: χειραγώγηση. Είναι ένας ευαγγελισμός που στηρίζεται στην κοσμική νοοτροπία του κέρδους. 

Τρίτο: Αυτή η ολοφάνερη διαστρέβλωση του ευαγγελίου τείνει να ενισχύσει έναν τρόπο ζωής κι ένα οικονομικό σύστημα που συνεχώς καταπιέζει τον φτωχό - αυτό ακριβώς που τόσο σθεναρά κατήγγειλε το μήνυμα των προφητών.

Αναζητώντας περισσότερη ευημερία σε μια ήδη διαμορφωμένη κοινωνία της αφθονίας, σημαίνει ότι υποστηρίζουμε όλα τα πολιτικά και οικονομικά προγράμματα που έκαναν εφικτή μια τέτοια ευημερία, σχεδόν πάντα όμως σε βάρος των πιο αδύνατων οικονομικά ατόμων ή εθνών.

Το καλύτερο λοιπόν αντίδοτο σ' αυτή την αρρώστια, είναι μια καλή, υγιεινή δόση βιβλικής θεολογίας. Μερικές φορές, απαιτείται επώδυνη θεραπεία, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να γλιτώσει κανείς από μια επικίνδυνη κατάσταση. Και στην περίπτωση του "ευαγγελίου" της ευημερίας, θα διακηρύξω προφητικά και θαρραλέα ότι δεν βλέπω άλλη θεραπεία από τη φοβερή κρίση του Θεού, που πρέπει πρώτα να αρχίσει από τον οίκο Του. 

Κάθε "ευαγγέλιο" που δεν έχει την ίδια απήχηση και εφαρμογή στους πιστούς του Μπανγκλαντές, της Καμπότζης ή της Καλιφόρνιας, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού...

"Επειδή όστις τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πως και μετ' αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα"; Ρωμαίους 8:32

Κάποιος πλούσιος άνθρωπος είχε μια συλλογή από πίνακες γνωστών ζωγράφων. Είχε συλλέξει πίνακες σημαντικής αξίας του Πικάσο και του Van Gogh που στόλιζαν τους τοίχους της μεγάλης βίλας του. Όταν ήρθε ο χειμώνας, ένας πόλεμος ξέσπασε σ’αυτή την χώρα και ο γιος αυτού του πλουσίου έπρεπε να τον αφήσει και να πάει στον πόλεμο. Μετά από λίγες εβδομάδες πήρε ο πατέρας την είδηση, ότι ο γιος του σκοτώθηκε στο μέτωπο. 
Μονάχος τώρα και τσακισμένος στην καρδιά έβλεπε ο πατέρας να πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Η χαρά των Χριστουγέννων τώρα είχε χαθεί με τον θάνατο του γιου του. Το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων ξύπνησε από ένα χτύπημα στην πόρτα του. Όταν άνοιξε είδε ένα στρατιώτη ο οποίος κρατούσε ένα μεγάλο πακέτο στο χέρι του και Του είπε: «Ήμουν φίλος τού γιου σας. Ο γιος σας μου έσωσε την ζωή. Με αυτό τον τρόπο όμως έχασε την ζωή του. Να μπω μια στιγμή μέσα; Σας έχω φέρει κάτι.»
Ο στρατιώτης είπε, ότι είναι καλλιτέχνης και του έδωσε το πακέτο. Όταν ξετύλιξε το πακέτο ο γέρο πατέρας, είδε πως ήταν ένας πίνακας με το πορτρέτο τού γιου του. Ο πίνακας έδειχνε με μεγάλη λεπτομέρεια το πρόσωπο τού γιου του.
Κατασυγκινημένος και με δάκρυα στα μάτια ο γέρος πατέρας, κρέμασε τον πίνακα στο καλύτερο μέρος του σαλονιού, στη θέση ενός άλλου πίνακα αξίας πολλών εκατομμυρίων. Ύστερα, κάθισε στην πολυθρόνα και πέρασε την γιορτή των Χριστουγέννων κοιτάζοντας τον πίνακα. Το πορτρέτο του γιου του έγινε γι’ αυτόν το πολυτιμότερο αντικείμενο καλλιτεχνίας που είχε στο σπίτι του. Ήταν ο σπουδαιότερος πίνακας απ’ όλους του υπόλοιπους μεγάλης αξίας που κατείχε. 
Την επόμενη άνοιξη, ο πατέρας πέθανε. Μετά από μερικές μέρες μαζεύτηκαν πολλοί καλλιτέχνες για να πάρουν μέρος στην δημοπρασία των πινάκων που είχε ο πλούσιος αυτός άνθρωπος. Πριν αρχίσει η δημοπρασία, ανακοινώθηκε ότι η επιθυμία του ανθρώπου που τους κατείχε, ήταν, η δημοπρασία να γίνει την ημέρα των Χριστουγέννων, και κάτι ακόμη: Να αρχίσει με τον πίνακα που έδειχνε το πορτρέτο του γιου του. 
Τα Χριστούγεννα ήρθαν και μαζευτήκανε συλλέκτες από όλο τον κόσμο για να συμμετέχουν στην δημοπρασία παγκοσμίου φήμης έργων. Όλοι πιστεύανε ότι θα εκπλήρωναν τα όνειρα τους να αποκτήσουν ένα από τους ακριβούς πίνακες. Η δημοπρασία ξεκίνησε με έναν πίνακα, ο οποίος δεν αναφερόταν στον κατάλογο. Ήτανε το πορτρέτο του γιου του. Ο διαχειριστής ρώτησε για μια πρόταση προσφοράς, όμως στην αίθουσα απλώθηκε σιωπή. «Ποιος θέλει να διαθέσει εκατό δολάρια;» Κανείς όμως δεν προσφέρθηκε. Μετά από λίγο, φωνάζει κάποιος: «Ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτό τον πίνακα; Είναι απλά η απεικόνιση του γιου του. Αφήστε μας επιτέλους να ασχοληθούμε με πίνακες αξίας. «Όχι, είπε ο ντελάλης, ρητώς αναφέρεται στην διαθήκη ότι πρέπει να αρχίσουμε μ’ αυτόν το πίνακα. Λοιπόν, ποιος θέλει να πάρει τον πίνακα που εικονίζει τον γιο;» Τελικά προτείνει ένας γείτονας του γέροντα 10 δολάρια. «Είναι ότι έχω, περισσότερα δεν μπορώ να διαθέσω. Γνώριζα τον γιο. Θα ήθελα πολύ να αποκτήσω τον πίνακα.» Ο διαχειριστής φωνάζει: «Ένα, δύο, τρία!» Χτυπάει το σφυρί. «Κατοχυρώθηκε!» Ακούστηκαν χειροκροτήματα και ένας από τους συλλέκτες φώναξε ανακουφισμένα: «Τώρα μπορούμε επιτέλους να ασχοληθούμε με της πραγματικές αξίες.»
Τότε, ο ντελάλης ανακοίνωσε, ότι η δημοπρασία κύριοι τελείωσε. Στην συνέχεια υπήρξε μεγάλη αμηχανία. Κάποιος σηκώθηκε και ρώτησε: «Τι εννοείτε, τελείωσε η δημοπρασία; Ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι πίνακες μεγάλης αξίας, εκατομμυρίων! Τι συμβαίνει;» Τότε ο διαχειριστής της δημοπρασίας εξήγησε: «Είναι πολύ απλό. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του Διαθέτει πατέρα, όποιος πάρει τον γιο, θα του ανήκουν και όλα τα άλλα. 
Ο μεγάλος διαχειριστής, ο Θεός, ρωτάει σήμερα κι’ εσένα: Θέλεις να δεχθείς τον Υιό μου, τον Ιησού Χριστό; Αν δεχτείς και πιστέψεις στον Ιησού Χριστό, τότε ο Θεός θα σου χαρίσει και όλα τα άλλα.
" Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον· όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ' η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού". Ιωάννης 3:36...

Προσπεράσαμε τον Θεό.

 Εάν δεν υπακούσης εις την φωνήν Κυρίου του Θεού σου,
διά να προσέχης να εκτελής πάσας τας εντολάς Αυτού και τα διατάγματα Αυτού, πάσαι αι κατάραι αύται θέλουσιν ελθεί επί σε και θέλουσι σε ευρεί".Δευτερονόμιο 28:15

Το νούμερο ένα ζητούμενο των ημερών μας είναι η εξήγηση, η ερμηνεία όσων συμβαίνουν γύρω μας και ανάμεσά μας. Στην πατρίδα μας, στην κοινωνία μας, στην κοινότητά μας, στα σπίτια μας. Είναι πολλά και σκληρά όσα εξελίσσονται γύρω μας. Οι άνθρωποι προσπαθούν να αντέξουν, κάνουν υπομονή, ετοιμάζονται για τα χειρότερα, αλλά θα ’θελαν να ξέρουν τι φταίει, ποιος φταίει, γιατί βρισκόμαστε εδώ που είμαστε. Να φωτιστούν οι πραγματικές αιτίες, οι υπεύθυνοι, οι συνθήκες, οι αφορμές. Ίσως είναι το μόνο υγιές κάτω από τα συντρίμμια που μας σκεπάζουν και προσπαθούμε να απελευθερωθούμε.
Οι προσπάθειες ερμηνείας είναι πολλές και καθημερινές. Από διάφορες κατευθύνσεις. Δεν υπάρχει ίσως πλευρά που να μην έχει φωτιστεί και πτυχή που να μην έχει ξεδιπλωθεί. Έγκυρα χείλη, δόκιμοι ερευνητές, φωτισμένοι, έμπειροι μελετητές.  Όμως τι από όλα αυτά ισχύει; Πόσα και ποια από όσα ακούμε είναι σωστά, αληθινά και αξίζει να κρατήσουμε;

Έχουμε ένα μοναδικό προνόμιο. Μελετούμε, πιστεύουμε, ζούμε την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Καθόλου μικρό ή συνηθισμένο. Το μεγαλύτερο θα έλεγα, το μεγαλύτερο όλων. Δεν μιλάμε για την "Αγία Γραφή της θρησκείας", ούτε για την "Αγία Γραφή της εκκλησίας". Είναι η γνώμη του Θεού, είναι το "σκεπτικό του Θεού", είναι η θεώρηση των πραγμάτων με τη δική Του θεϊκή προσέγγιση. Υπάρχει πολυτιμότερο από αυτό; Φως άπλετο και για τις μέρες μας, τις δύσκολες και δυσερμήνευτες ώρες που περνάει ο κόσμος μας. Τα γεγονότα πριν τα γεγονότα! Η προέλευση, η ρίζα, η πηγή όλων όσων ζούμε. Και αυτών που δεν έχουν έρθει ακόμα. Όλη η αλήθεια χωρίς υποθέσεις, ενδεχόμενα, πιθανότητες. Εμείς θα τα αγγίξουμε μόνο συνοπτικά, γιατί υπάρχει βάθος άμετρο. Θα επανέλθουμε, είναι βέβαιο.

Προσπεράσαμε τον Θεό. Αν σκεφτείτε αυτή την εικόνα, είναι για γέλια. Πρώτα τα γέλια, αλλά μετά έρχονται τα κλάματα, που δεν σταματούν εύκολα. Η εικόνα είναι παρμένη από το οδήγημα με τους οδηγούς. Κάποια στιγμή βάζεις στόχο να προσπεράσεις ένα αυτοκίνητο που τρέχει μπροστά σου. Κάνεις τα πάντα και τελικά το καταφέρνεις. Ικανοποίηση και μια αίσθηση νίκης. Αν μάλιστα το αυτοκίνητο που προσπέρασες είναι καλύτερο, και ακριβότερο από το δικό σου…

Και εδώ είναι ο Πατέρας μας, ο Θεός των θεών, ο Κύριος των κυρίων, ο μόνος αληθινός Θεός, ο Δημιουργός μας. Το να Τον ακολουθείς είναι το προνόμιο των προνομίων. Το να μετέχεις με πίστη στις αποκαλύψεις Του είναι δώρο πανάκριβο, πολύτιμο. Το να ακούς τη φωνή Του και να συμμορφώνεσαι με ταπείνωση είναι το υπέρτατο του ανθρώπου. Αλλά όχι και να Τον προσπεράσεις, να Τον αφήσεις πίσω χιλιόμετρα και να καμαρώνεις για το κατόρθωμά σου. Είναι παραφροσύνη, είναι αυτοκτονία. Δυστυχώς αυτό κάναμε.

Πολύ γρήγορα πιστέψαμε ότι μπορούμε και μόνοι μας, ότι δεν μας χρειάζεται, ότι τα μάθαμε, τα ξέρουμε, τα καταφέρνουμε και μάλιστα καλύτερα. Ανεβάσαμε τις στροφές, φύγαμε μπροστά, χαθήκαμε στο βάθος… Έτσι τουλάχιστον στοχεύαμε, έτσι θέλαμε να γίνει. Δεν περπάτησε όμως και δεν περπατάει. Θεός δεν είναι κάτι ασαφές, αόριστο, ομιχλώδες, ακατανόητο, μυστηριώδες. Θεός θα πει σοφία. Θεός θα πει φως, Θεός θα πει δύναμη, Θεός θα πει γνώση, Θεός, για τον άνθρωπο, θα πει προσανατολισμός, σωστή κατεύθυνση, αγάπη, στήριγμα, διόρθωση πορείας. Προσπεράσαμε τον Θεό. Δηλαδή μείναμε χωρίς σοφία, χωρίς φως, χωρίς γνώση, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς διόρθωση πορείας, χωρίς στήριγμα. Άφησε ένα τεράστιο υπερωκεάνιο στη μέση του ωκεανού χωρίς τη "μικρή" και άσημη πυξίδα του. Έχει τελειώσει. Μα είχε γήπεδο γκολφ, πισίνες, ελικοδρόμιο… Ναι, αλλά δεν είχε πυξίδα. Άφησε ένα ασύλληπτο σε τεχνολογία υπερηχητικό αεροσκάφος  χωρίς πηδάλιο. Ισοδυναμεί με την καταστροφή του.  Άφησε έναν τυφλό σε μία λεωφόρο να σε οδηγήσει… και να ’χει γκρεμό δεξιά και αριστερά… Χωρίς φως, χωρίς σοφία. Πρακτικά χαμένοι.

Προσπεράσαμε τον Θεό. Μπορούμε μόνοι μας, μονολογήσαμε. Τον περιορίσαμε στη θρησκεία, στις εκκλησίες, στα κηρύγματα, στις μελέτες μας. Χωρίς Θεό είναι το γνώρισμα της εποχής μας. Τώρα θερίζουμε τις συνέπειες της επιλογής μας αυτής. Στείρα συστήματα, άπειροι, μικροί ηγετίσκοι, άκαρπες προτάσεις γεμάτες εγωισμό και προσωπικές φιλοδοξίες, σκωληκόβρωτα από τη γένεσή τους πλάνα και σχέδια, άλυτα τα προβλήματα συσσωρεύονται, αδιέξοδες πολιτικές, κλεισμένες ερμητικά καρδιές. Οι άνθρωποι πλέον δεν πιστεύουν κανέναν και τίποτα. Ότι χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί έχει γίνει και το βιώνουμε καθημερινά στη χώρα μας, στην Ευρώπη και παγκόσμια, αλλά και στην κοινότητά μας, στα σπίτια μας, ανάμεσά μας.

Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή. Τη σκηνή τη δανείζομαι από τα παιδικά μας χρόνια, όταν πηγαίναμε σχολείο. Όταν ένα πιτσιρίκι κλείνει βιαστικά τα βιβλία του, δύο τινά συμβαίνουν. Ή έχει διαβάσει και τα έχει μάθει, ή δεν ασχολήθηκε καν και πηγαίνει στα παιχνίδια του, που έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον γι’ αυτό…
Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή, που είναι ο Λόγος του Θεού ο γεμάτος αλήθεια, φως και αποκάλυψη για εμάς τους ανθρώπους, όταν τον προσεγγίζουμε με ταπείνωση και πίστη! Να τα μάθαμε όλα, αποκλείεται. Δεν τελειώνει ποτέ ο Λόγος του Θεού. Ποτέ δεν μπορείς να πεις για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, τα ’μαθα, τα ξέρω, δεν τα χρειάζομαι πια. Εμείς νομίσαμε ότι δεν έχει τίποτα άλλο να μας πει, ότι τώρα μπορούμε μόνοι μας… Αυτό που επιλέξαμε μας οδήγησε στην καταστροφή. Γιατί; Βάλαμε στη θέση του Βιβλίου του Θεού συστήματα κοσμικά, ανθρώπινα, λογικές, γνώμες και απόψεις προσωπικές μας, πρακτικές του άθεου κόσμου, που είναι στείρες και δεν οδηγούν σε λύσεις.

Ακόμα και στις συζητήσεις που κάνουμε και την ώρα του αγώνα μας για λύση, η Αγία μας Γραφή είναι κλειστή, η αλήθεια του Θεού απουσιάζει, η γνώμη Του, η γνώση Του, η "θεϊκή διάνοια" δείχνει ξεπερασμένη από εμάς. Χτίζουμε μόνοι μας τον "πύργο της Βαβέλ" στην κοιλάδα Σεναάρ του εγωισμού και της αγνόησης του Θεού. Στόχος του ανθρώπου από παλιά ήταν πάντα ο ίδιος. Τα δώρα του Θεού, αλλά χωρίς τον Θεό. Τώρα γιατί απορούμε για τα αδιέξοδα, την ασυνεννοησία μεταξύ μας, τη δυστυχία στον κόσμο μας, την καθημερινή απειλή και αβεβαιότητα που αφυδατώνουν τη ζωή μας;

Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή και μείναμε χωρίς αλήθεια, χωρίς αποκάλυψη, χωρίς τη "θεϊκή γνώμη", χωρίς τη "θεϊκή λογική", χωρίς το θεϊκό θέλημα, που είναι γεμάτο σοφία Θεού, το καλύτερο, το τέλειο για τον άνθρωπο. Αναλωθήκαμε και ξοδευόμαστε σε άκαρπες συζητήσεις, γνώμες, απόψεις γεμάτες απειρία και πειραματισμούς. Κοιτάξτε τι γίνεται στην Ενωμένη Ευρώπη, στην Ευρωζώνη, στην Αμερική των θαυμάτων, στην υποδειγματική Ιαπωνία. Αλλά και πιο κοντά σε μας, στην Κοινότητά μας, στις εκκλησίες μας, στις οικογένειες των χριστιανών. Η εικόνα είναι η ίδια παντού. Υπάρχει μία αλήθεια, πολύ μεγάλη, που μας διαφεύγει. Η κλειστή Αγία Γραφή συνοδεύεται πάντα και από καρδιά κλειστή στη φωνή, την οδηγία, την αποκάλυψη του Πνεύματος του Θεού. Ο θερισμός των συνεπειών αυτής μας της επιλογής είναι καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, στις εφημερίδες, στα πρόσωπα των ανθρώπων, στις συνομιλίες τους, στα μαραμένα χαμόγελα και το σβησμένο τραγούδι στα χείλη…

Βιαστήκαμε να απομακρυνθούμε από το σταυρό του Ιησού Χριστού. Ίσως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Ο σταυρός ήταν μέσο εκτέλεσης, θανατικής ποινής κακοποιών, παράνομων, εγκληματιών. Στο σταυρό εκτελούνταν σκληρά, ατιμωτικά, βάναυσα οι ένοχοι. Σταυρός δεν σημαίνει περνάω δύσκολα, δοκιμάζομαι, μαθαίνω την υπομονή… Ο σταυρός όπου υπάρχει σκοτώνει.

Κάναμε μεγάλο λάθος που περιορίσαμε το σταυρό και τη σταύρωση  στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Βιαστικά κλείσαμε το θέμα και απομακρυνθήκαμε από το σταυρό. Χωρίς να γίνει δικός μας, να σκοτώσει και εμάς, την αμαρτία μας, τον παλιό μας άνθρωπο, τον εγωισμό, την ειδωλολατρία μέσα μας. Τώρα, από μακριά στέλνουμε προσευχές ευχαριστίας στον Χριστό για το δικό Του σταυρό, για το δικό Του θάνατο. Δικό μας δεν τον κάναμε ποτέ, άρα δεν τον αφήσαμε να ενεργήσει μέσα μας το θάνατο του Ιησού Χριστού στα μέλη μας, στη σκέψη μας, στην ψυχή μας, στην κάθε μας μέρα.

Υπάρχει όμως η αλληλουχία, ο "αλγόριθμος", θα τον αποκαλούσα, του Θεού. Χωρίς θάνατο δεν έχουμε ανάσταση. Αν δεν πεθάνει το παλιό, δεν γεννιέται το καινούργιο. Αυτές είναι οι αμετάκλητες αρχές του Θεού. Ο Κύριος περιμένει να πεθάνουμε, για να ζήσουμε το καινούργιο, το ευλογημένο, το δοξασμένο, από τώρα και αιώνια. Εμείς διαλέξαμε άλλο δρόμο, το δικό μας δρόμο. Θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να καταδικάσουμε, να μισήσουμε, να σκοτώσουμε τον παλιό άνθρωπο της αμαρτίας, που συνεργάζεται τόσο αρμονικά με το Σατανά και τον κόσμο της σάρκας. Ο Θεός λέει όχι. Πισωπατάει, απομακρύνεται. Μαζί Του παίρνει τη σοφία Του, τη δύναμή Του, το φώς Του, την αλήθεια Του, το τέλειο θέλημά Του. Εμείς ζούμε όχι τις συνέπειες της κρίσης, αλλά τις συνέπειες των επιλογών μας!  "Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία είναι, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, και τα όμοια τούτων". Γαλάτας 5:19-21.

Είμαστε ουρά και ουχί κεφαλή, τελευταίοι, ταπεινωμένοι, φοβισμένοι, ανήμποροι, αναποτελεσματικοί στις προσπάθειές μας, στο έργο μας, αβοήθητοι, μόνοι, σίγουρα όχι ευλογημένοι του Κυρίου. Υπάρχει εξήγηση. Βιαστήκαμε να προσπεράσουμε τον Θεό. Τον αφήσαμε πίσω κι εμείς χαθήκαμε στο βάθος προκλητικά, με κομπασμό, με ανοησία. Στη θέση Του βάλαμε τη λογική μας, τις επιδιώξεις μας, τη γνώμη μας, τους δικούς μας προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες. Προκρίναμε τα συστήματα των ανθρώπων και τα ακολουθήσαμε με πίστη. Τα λατρέψαμε σαν θεό μας. Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή, γιατί πιστέψαμε ελαφρά και επιπόλαια ότι τα μάθαμε, τα ξέρουμε, ότι είμαστε σε θέση να χτίσουμε μόνοι μας από δω και πέρα τη ζωή μας. Αφήσαμε το σταυρό του Χριστού να διακοσμεί τις εκκλησίες μας και τα κηρύγματά μας. Κάναμε τον σταυρικό θάνατο του Χριστού μέσο συγχώρησης και ξανασυγχώρησης των αμαρτιών μας και όχι μέσο αναγέννησης, ανακαίνισης, συνανάστασης μαζί με τον Χριστό. Ας μην απορούμε. Προηγούνται οι επιλογές και ακολουθεί ο θερισμός με μαθηματική ακρίβεια. Αυτό που ζούμε δηλαδή στις μέρες μας.

Απλά και εύστοχα αποδίδει τη μεγάλη αυτή αλήθεια ο Ίδιος ο Θεός και μάλιστα χιλιάδες χρόνια πριν στον Άγιο Λόγο Του:
"Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· Εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ". Ιερεμίας  2:13

Με άλλα λόγια δεν φταίνε τα συστήματα, οι πολιτικές, οι πολιτικοί, οι δύσκολες και κρίσιμες μέρες μας. Δεν φταίει ούτε καν ο διάβολος. Εμείς φταίμε, που γυρίσαμε την πλάτη μας στον ζωντανό Θεό και ακολουθήσαμε τους δικούς μας δρόμους. Άθεες κοινωνίες, άθεες εκκλησίες, άθεες οικογένειες, άθεες προσπάθειες και ενέργειες, άθεες οι ψυχές. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε όλοι μας καθημερινά. Αδιέξοδα, προβλήματα, συγκρούσεις, σκοτεινό μέλλον, ελπίδα που πεθαίνει, φόβος για το αύριο, λάκκοι συντετριμμένοι οι προσπάθειές μας χωρίς καρπό και αποτέλεσμα.

Ευχαριστούμε τον Θεό γιατί υπάρχει ακόμα ελπίδα σωτηρίας. Η επιστροφή στον ζωντανό και αληθινό Θεό της Αγίας Γραφής με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη. Αυτή η κίνηση αναφέρεται και στους χριστιανούς. Ίσως κυρίως σ’ αυτούς. Ξεκίνησαν κάποτε σωστά, γνήσια και με ζήλο, αλλά πολύ γρήγορα πίστεψαν πάλι στον εαυτό τους. Πίστεψαν ότι τα έμαθαν, ότι μπορούν μόνοι, ότι είχε ο Θεός να τους δώσει τους το έδωσε. Έχουν γυρίσει την πλάτη τους, και ακολουθούν τους δικούς τους εγωιστικούς και φιλόδοξους δρόμους.

Επιστροφή στο φως, την αλήθεια, τη σοφία, τη δύναμη του Θεού. Επιστροφή στο σταυρό και την ανάσταση του Ιησού Χριστού.
Επιστροφή στην πίστη που απομακρυνόμαστε και την χάνουμε κάθε μέρα.
Επιστροφή με ομολογία και αναγνώριση της αποτυχίας μας μπροστά στον Θεό.
Επιστροφή με παραίτηση από τα δικά μας, τα κεκτημένα μας, τους στόχους μας, όσα αγαπάμε και λατρεύουμε.
Επιστροφή με διάθεση να υπακούσουμε, να ξαναρχίσουμε το δρόμο από την αρχή, να γυρίσουμε σελίδα, να γίνει πραγματικά Εκείνος "Κύριός μας και Θεός μας", κάτι που ίσως δεν έγινε ποτέ.
Επιστροφή με σιωπή. Σιωπή για να ακούμε, σιωπή για να υπακούμε, σιωπή για να λέμε περισσότερα και πιο σωστά.
Επιστροφή στο βιβλίο του Θεού με διάθεση να το ανοίξουμε, να μας διδάξει, να μας φανερώσει το σοφό και τέλειο δικό Του θέλημα.
Αυτό τα εξηγεί, τα ερμηνεύει, αλλά και τα απαντά όλα...

 Πηγή:  Λόγια Αλήθειας και Ζωής