Η σταύρωση ήταν μια από τις πιο απαίσιες μορφές εκτέλεσης που επινόησε ποτέ άνθρωπος. Ήταν η βασικότερη θανατική ποινή, φυλαγμένη για δούλους και επαναστάτες. Ο Κικέρων την αποκάλεσε: "Η ανώτατη ποινή θανάτου, η πιο επώδυνη, τρομακτική και απαίσια". Δεν υπήρχε μεγαλύτερος πόνος ή εξευτελισμός. Ο κατάδικος συνήθως μαστιγωνόταν, μέχρι η πλάτη του να γίνει μία μάζα από ξεσκισμένες σάρκες. Μετά τον εξέθεταν σε δημόσιο χλευασμό. Μερικές φορές ήταν τελείως γυμνός. Έπειτα τον σταύρωναν. "Ο σωματικός και διανοητικός βασανισμός, που είναι η συνέπεια αυτού του αργού θανάτου, είναι αφάνταστος".
(J. Schneider)
Σκεφτείτε τον απόλυτο τρόμο, που θα ένιωθε ο εγκληματίας, που δικαζόταν, όταν άκουγε την ανακοίνωση της ποινής, η οποία ήταν: "Σταυρώστε τον". Ο σταυρός σήμαινε βασανισμός, αγωνία και θάνατος.
Κι όμως, ο Ιησούς μας καλεί να "σηκώσουμε το σταυρό μας". Μα τι λέει!
1. Ο άνθρωπος που σήκωνε το σταυρό του, κατευθυνόταν στον τόπο του θανάτου του. Έλεγε "αντίο" σ' αυτόν τον κόσμο. Δεν θα έβλεπε ποτέ πια τους αγαπημένους του εδώ. Τα παλιά του σχέδια και οι ασχολίες του τελείωσαν. Έφτανε στο τέλος της ζωής του. Τι τρομακτικό πρέπει να είναι σηκώνεις το σταυρό! Όμως με τον Ιησού Χριστό, αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την ελευθερία:
Ματθαίος 16:25, "Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν. και όστις απολέσητην ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν".
Εμείς έχουμε απολέσει τη ζωή μας γι' Αυτόν; "Γνωρίζουμε ότι ο Κύριος Ιησούς έφερε καρπό, όχι γιατί μετέφερε απλά το σταυρό, αλλά γιατί πέθανε πάνω σ' αυτόν".
(Hudson Taylor)
Είναι τόσο εύκολο να ακουγόμαστε θρησκευόμενοι και άγιοι. Είναι τόσο εύκολο να λέμε ότι είμαστε άγιοι. Είναι τόσο εύκολο να χρησιμοποιούμε όρους ευσέβειας. Πόσοι όμως από μας έχουμε στ' αλήθεια πεθάνει; Πόσοι από μας μπορούν να πουν ειλικρινά: "Κύριε, όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό Σου να γίνει", όποιο κι αν είναι αυτό το θέλημα του Θεού;
Η απώλεια της ζωής σου αφήνει ανεπούλωτα τραύματα. Επιβιώνουμε από τη φύση μας, και από ένστικτο. Νιώθουμε ασφαλείς, όταν έχουμε τον έλεγχο, όταν κρατιόμαστε γερά στην υπερηφάνεια της ζωής μας. Η καριέρα μας, οι στόχοι μας, οι επιθυμίες μας κράζουν για εκπλήρωση.
Ν' ακολουθούμε τον Ιησού, σημαίνει θάνατος στη ζωή μας. Ν' ακολουθούμε το Ιησού, σημαίνει τέλος στα όνειρά μας. Ν' ακολουθούμε τον Ιησού, σημαίνει τέλος στην αυτοκυριαρχία. Όλα ή τίποτα. Να κερδίζουμε τον Υιό σημαίνει ότι απαρνιόμαστε την αμαρτία. Οι επιλογές είναι απλές και ξεκάθαρες.
Λουκάς 9:62, "Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς. Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού".
2. Ο σταυρωμένος έχει τελειώσει με την αμαρτία, διότι οι νεκροί δεν αμαρτάνουν πλέον. Τα πάθη και οι επιθυμίες της σάρκας έγιναν παρελθόν. Ο σταυρωμένος κλέφτης, δεν μπορεί να κλέψει ξανά. Ο σταυρωμένος φονιάς, δεν μπορεί να σκοτώσει ξανά. Οι σαρκικές επιθυμίες δεν μπορούν να εκπληρωθούν ποτέ πια. Οι αμαρτωλές απολαύσεις τελείωσαν για πάντα. Η "σάρκα" καρφώθηκε πάνω σ' ένα ξύλο. Και αυτό είναι που συνέβη και σε μας!
Ρωμαίους 6:6-7, "Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, δια να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας, διότι ο αποθανών ηλευθερώθη από της αμαρτίας".
Α' Πέτρου 4:1-2, "Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα, διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας, δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ' εν τω θελήματι του Θεού".
Αυτά είναι λόγια δυνάμεως!
Ας σταματήσουμε λίγο να αναλογιστούμε την κατάστασή μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουμε πλέον το δικαίωμα να αμαρτάνουμε; Καταλαβαίνουμε ότι τελειώσαμε για την αμαρτία; Έχουμε κατασταλάξει τελικά στο γεγονός, ότι όσον αφορά τον παλαιό μας άνθρωπο, δεν μπορούμε πια να κάνουμε ότι θέλουμε; Γαλάτας 5:19.
Κολοσσαείς 3:5-7, "Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία ... εις τα οποία και σεις περιεπατήσατέ ποτε, ότε εζήτε εν αυτοίς". Τώρα όμως έχετε πεθάνει ως προς όλα αυτά!
Ο άνδρας ή η γυναίκα που ηθελημένα βαδίζει με αμαρτία, δεν έχει σηκώσει το σταυρό.
Συνεχίζουμε να βλέπουμε ταινίες με αισχρολογία, γύμνιες, και ταινίες που εξυμνείται η βία; Με τον Ιησού είμαστε νεκροί σε όλα αυτά! Λέμε ακόμα ψέματα, εξαπατούμε ή βαδίζουμε με πικρία, υπερηφάνεια ή απληστία; Αυτή η φύση καρφώθηκε πάνω στο ξύλο! "Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας", Κολοσσαείς 3:8. Η Γραφή μιλάει σε προστακτική.
Τι θα γίνει αν αρνηθούμε να μετανοήσουμε; "Μηδείς ας μη σας απατά με ματαίους λόγους, επειδή δια ταύτα έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας", Εφεσίους 5:6. Δεν είναι ώρα για παιχνίδια! Ο Κύριος θα βοηθήσει όσους παλεύουν, όσους πραγματικά μισούν την αμαρτία, όσους με συντριβή φωνάζουν για χάρη. Πρέπει όμως να τρέμουμε για εκείνους που, με πεισματάρικη αλαζονεία, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη σαρκική ζωή τους, και στο όνομα της "ισορροπίας", ψάχνουν να νομιμοποιήσουν τις σαρκικές επιθυμίες τους.
3. Η τελική μορφή αυταπάρνησης είναι να σηκώσεις το σταυρό. Με τη βαθύτερη δυνατή σημασία, ο σταυρωμένος δεν ανήκε πια στον εαυτό του. Θυμάστε τα λόγια του Κυρίου στον Πέτρο; "Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, ότε ήσο νεώτερος, εζώννυες σεαυτόν και περιεπάτεις όπου ήθελες. Αφού όμως γηράσης, θέλεις εκτείνει τας χείράς σου, και άλλος θέλει σε ζώσει, και θέλει σε φέρει όπου δεν θέλεις", Ιωάννην 21:18.
Μιλούσε για θάνατο σε σταυρό!
Σου απλώνουν τα χέρια, σε καρφώνουν πάνω στον πάσσαλο, κρέμεσαι στον αέρα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα! Θα προτιμούσες να σταματήσεις ν' αναπνέεις, αλλά δεν μπορείς ούτε να πεθάνεις!
Η ζωή σου δεν σου ανήκει πλέον. "Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ' ημέραν και ας με ακολουθή", Λουκάς 9:23.
Τι σημαίνει ν' απαρνηθούμε τους εαυτούς μας; Δεν έχει να κάνει με αυτοβασανισμό, με το να μαστιγωνόμαστε, να φοράμε σάκο και στάκτες, και να τριγυρνάμε με μελαγχολία και απελπισία. "Τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός", Κολοσσαείς 2:23.
Δεν φέρνουν πνευματικό καρπό.
Αυταπάρνηση σημαίνει να λέμε "όχι" στις επιθυμίες μας, όποια κι αν είναι η συνέπεια ή το κόστος. "Μία εύκολη ζωή χωρίς αυταπάρνηση δεν θα γίνει ποτέ ζωή δύναμης. "Η παραγωγή καρπού προϋποθέτει να σηκώνεις σταυρό. Είσαι πρόθυμος να εμμένεις σ' Αυτόν, κι έτσι να φέρεις πολύ καρπό;" (Hudson Taylor)
Κοίταξε για μια στιγμή τις ανάγκες του κόσμου. Υπάρχουν πάνω από 900 εκατομμύρια Μουσουλμάνοι σ' ολόκληρη την υφήλιο σήμερα. Πόσοι εργάτες μοιράζονται το Ευαγγέλιο μαζί τους; Πάνω από 150 χιλιάδες ανθρώπινα όντα, για τα οποία ο Ιησούς έδωσε τη ζωή Του, πεθαίνουν κάθε μέρα. Πόσοι απ' αυτούς ήξεραν τον Κύριο; Δεν ήθελε να τους προσεγγίσει; Δεν καλεί εργάτες να βγουν έξω; Τότε γιατί τόσο λίγοι από μας ακούν το κάλεσμα του Θεού για υπηρεσία και αποστολή; Επειδή ζούμε τόσο μακριά από τη φωνή Του! Η πλειοψηφία μας είναι υποπροϊόντα μιας πολυτελούς κοινωνίας. Συχνά εργαζόμαστε πέντε από τις επτά ημέρες. (Σε σύγκριση με κάποιες άλλες χώρες, αυτό πρακτικά είναι διακοπές!) Έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια μας, και οι περισσότεροι από μας δεν βιώνουν ούτε πείνα ή λιμοκτονία. Πάρα τον τόσο πολύ χρόνο που έχουμε για προσευχή, και με σώματα συχνά παραταϊσμένα, ελάχιστοι από μας ακούν το κάλεσμα του Θεού για προσευχή και νηστεία θυσίας. Γιατί; Διότι είμαστε πιο ευαίσθητοι στη σάρκα, απ' ότι στο Πνεύμα!
Οι μυστικιστικές οργανώσεις εργάζονται παντού κερδίζοντας έδαφος και εδώ και στο εξωτερικό. Άλλοι στέκονται στις γωνίες των δρόμων και τραγουδούν. Κάποιοι εργάζονται έξω στη βροχή και το κρύο. Κάνουν θυσίες και υπηρετούν και δίνουν. Και κανένας απ' αυτούς δεν έχει καν ζωή αιώνια! Εμείς έχουμε την αλήθεια. Έχουμε το φως. Γνωρίζουμε τη χαρά του Κυρίου. Τότε, γιατί τόσοι λίγοι από μας ακούν το κάλεσμα του Θεού για να σηκωθούν, και με θάρρος να μοιραστούν το Ευαγγέλιο; Επειδή είμαστε πάρα πολύ απασχολημένοι κάνοντας τα δικά μας!
Ω, δεν είναι επειδή δεν νοιαζόμαστε. Δεν είναι επειδή είμαστε εντελώς αδιάφοροι. Όπως είπε τόσο καθαρά ο A.W.Tozer: "Δεν είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν το Θεό. Είναι ότι, οι άνθρωποι βρήκαν κάτι που θέλουν περισσότερο απ' το Θεό!" Είμαστε αποφασισμένοι να έχουμε αυτό που θέλουμε περισσότερο. "Ο πλούσιος νεαρός άρχοντας πήρε την απόφασή του με βάση αυτό που ήθελε περισσότερο στη ζωή". (Tozer) Ήθελε τον Ιησού, αλλά ήθελε περισσότερο τα πλούτη του. Έφυγε σκυθρωπός και λυπημένος γιατί στην περίπτωσή του, που αγαπούσε τα χρήματα, δεν μπορούσε να έχει και τα δύο. Ας κοιτάξουμε τώρα τη ζωή μας, και ας κοιτάξουμε πίσω στο σταυρό. Τι είναι αυτό που θέλουμε περισσότερο;
4. Ο σταυρός είναι ο μόνος δρόμος προς την ανάσταση. Κανένας δεν θέλει να πεθάνει. Κανένας δεν θέλει να υποφέρει. Αλλά: "εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει", Ιωάννην 12:24.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Πώς αγαπάμε τη δόξα της ανάστασης! Αγαπάμε τη δύναμη του Πνεύματος, και τα χαρίσματά Του. Πρέπει όμως πρώτα να πεθάνουμε. Πρέπει πρώτα να θαφτούμε. Ο Θεός μπορεί να αναστήσει μόνο νεκρούς.
Κοιτάξτε τον απόστολο Παύλο. Ήταν κυριολεκτικά ένας άγιος "τρόμος". Προσευχόταν αδιαλείπτως, κήρυττε χωρίς φόβο, ανάστησε νεκρούς και τράνταξε το διάβολο. Ποιο ήταν όμως το κλειδί στη ζωή του; Πέθανε, και δεν έζησε πια! Τώρα μέσα του ζούσε ο Μεσσίας.
Α' Κορινθίους 15:10,31 "...αλλά περισσότερον αυτών πάντων (των αποστόλων) εκοπίασα ... Καθ' ημέραν αποθνήσκω".
Κολοσσαείς 1:29, "εις τον οποίον και κοπιάζω, αγωνιζόμενος κατά την ενέργειαν αυτού την ενεργουμένην εν εμοί μετά δυνάμεως".
Β' Κορινθίους 1:9, "Αλλ' ημείς αυτοί εν εαυτοίς ελάβομεν την απόφασιν του θανάτου, δια να μη έχωμεν την πεποίθησιν εις εαυτούς, αλλ' εις τον Θεόν τον εγείροντα τους νεκρούς".
Ο Θεός μας κάλεσε για μια δουλειά ακατόρθωτη. Να μαθητεύσουμε τα έθνη, να θεραπεύσουμε τους ασθενείς, να καταστρέψουμε τα έργα του σκότους, να ετοιμάσουμε την οδό για τον ερχομό του Ιησού. Με τη δική μας δύναμη, αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει. Αυτή είναι όμως η ένδοξη απάντηση: "Σταμάτα να παλεύεις! Παράτα τα και πέθανε. Τελείωνε με όλη την εξάρτηση που έχεις από τον εαυτό σου. Συμμορφώσου, όπως ο Ιησούς, προς τον θάνατό Του. Φιλιπισίους 3:10.
Κι έπειτα συμμερίσου τη ζωή της αναστάσεώς Του.
Ο John Wesley έστειλε τον Francis Asbury στην Αμερική το 1771. Όμως οι πιθανότητες ήταν απλά εναντίον του. Είχε παρατήσει το σχολείο, δεν ήταν σπουδαίος ομιλητής, (ο γενικός όχλος νόμιζε ότι ο αγράμματος μαύρος δούλος του ήταν πιο εύγλωττος), και βασανιζόταν από άσχημη υγεία, (κατά διαστήματα πίεζε τον εαυτό του να παραμείνει πάνω στη σέλλα του αλόγου, ακόμα και τότε που ήταν γεμάτος φουσκάλες.) Κι όμως έβρισκε ακόμα δύναμη, μεγαλύτερη από τη δική του.
"Σηκωνόταν κάθε πρωί στις τέσσερις η ώρα, μάθαινε μόνος του λατινικά, ελληνικά και εβραϊκά, και έκανε αρχή του να διαβάζει 100 σελίδες καλής λογοτεχνίας καθημερινά. Κήρυξε καλά πάνω από 16000 κηρύγματα, έχρισε περισσότερους από 4000 κήρυκες, ταξίδεψε πάνω σ' ένα άλογο ή (όταν ήταν πολύ γέρος γι' αυτό) σε άμαξα 270.000 μίλια. Να θυμάστε ότι δεν υπήρχαν αυτοκινητόδρομοι στις μέρες του. Έφθειρε εντελώς έξι πιστά άλογα!"
(Χριστιανική Ιστορία)
Όταν έφτασε το 1771 στην Αμερική, "υπήρχαν μόνο 600 Αμερικανοί Μεθοδιστές. Όταν όμως πέθανε 45 χρόνια αργότερα, υπήρχαν 214.235 Αμερικανοί Μεθοδιστές. Το ποσοστό στο συνολικό πληθυσμό ανέβηκε από 1 προς 5000 που ήταν, σε 1 προς 40." (Charles Ludwig) Όλα αυτά από έναν άνθρωπο, που περίμεναν να αποτύχει!
Μπορείς να κατανοήσεις τη δύναμη του Θεού; Ο εργάτης είναι μόνο ένα σκεύος. Δεν υπάρχει ισχυρός Asbury ή Παύλος. Μόνος Ένας είναι άξιος δόξας. Και Αυτός απλά μας θέλει να πεθάνουμε. Διότι η οδός για τη ζωή του Θεού είναι θάνατος, και το τέλος της δύναμής μας σημαίνει η αρχή της δικής Του.
Ας αντικρίσουμε το σταυρό με θάρρος, και ας πεθάνουμε. Ας σκοτώσουμε τις σαρκικές μας επιθυμίες για πάντα. Ας συντρίψουμε όλη μας την ισχυρογνωμοσύνη, και ας υπακούσουμε. Ας σταυρωθούμε, ας θαφτούμε, και ας αναστηθούμε από τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού.
Εφεσίους 3:20-21, "Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν, εις αυτόν έστω η δόξα εν τη εκκλησία δια Ιησού Χριστού, εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων. Αμήν"...
"Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας." Τιμόθεον Α' 6:6
Στις ημέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, ακούμε για ενδεχόμενη χρεοκοπία της χώρας μας. Είναι όντως μια δυσάρεστη κατάσταση για την οποία όλοι απευχόμαστε να βρεθούμε, γιατί όντως τα αποτελέσματα θα είναι δυσάρεστα, και ακόμα περισσότερο επίπονα για όλους μας. Τα αίτια είναι λίγο πολύ γνωστά. Από την μία η κακή διαχείριση της οικονομίας από τους κατά καιρούς ‘υπεύθυνους’ διαχειριστές, από την άλλη η αλόγιστη σπατάλη και ο υπερκαταναλωτισμός από πολλά νοικοκυριά - το να ξοδεύω δηλαδή περισσότερα από όσα εισπράττω - μας έφερε στο να μην μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Ενέργειες πράξεις και προσδοκίες μάταιες πολλές φορές, όπου μπροστά στην διαπίστωση αυτή καταλογίζουμε ευθύνες στο τραπεζικό σύστημα, στις προτροπές των ειδικών, και λιγότερο στους εαυτούς μας, αφού τελικά εμείς είμαστε οι υλοποιητές αυτών των πράξεων. Επόμενο λοιπόν να υπάρχει αυτή η δυσάρεστη κατάσταση, με τον φόβο διάχυτο σε κάθε ανθρώπινη ψυχή σχετικά με το μέλλον του, την οικογένειά του, την επαγγελματική του σταδιοδρομία, αλλά και την πνευματική του ηρεμία και ψυχική γαλήνη. Οι άνθρωποι περπατούν και μονολογούν, τα νεύρα είναι τεντωμένα όλων μας, ενώ μπορείς να ‘αρπαχτείς’ με κάποιον ακόμα και αν συναντηθεί το βλέμμα σου με αυτόν στα φανάρια!
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τα αίτια της ύπαρξης του απάνω στην γη, και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πώς η ζωή τους θα είναι μόνο πόνος, άγχος, στεναχώρια, αβεβαιότητα, αρρώστιες, και τελικά ο θάνατος η λύτρωση από τα παραπάνω δεινά. Δεν είναι πάλι λίγοι αυτοί που προσπαθούν να κερδίσουν λίγες σταγόνες ευτυχίας μέσα σε κοσμικές διασκεδάσεις, λέγοντας ‘πόσα χρόνια θα ζήσουμε;’ Διαπιστώνοντας έπειτα την ουτοπία στην οποία βρίσκονται, και επιβεβαιώνοντας πώς όλος αυτός ο τρόπος ζωής και συναναστροφής, οριστικοποιεί πώς δεν έχουν χρεοκοπήσει μόνο οικονομικά, αλλά και πνευματικά. Αποτέλεσμα της πνευματικής χρεοκοπίας, είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Δημιουργό του.
Όλες αυτές οι θεωρίες που κατά καιρούς αναπτύσσονται, και αφορούν την όλως τυχαία και τυφλή ύπαρξη του ανθρώπου επάνω στην γη, και που τις ασπάζονται όλοι οι μοντέρνοι και ‘σύγχρονοι’ με το πνεύμα της εποχής άνθρωποι (για να μην θεωρούν τον εαυτόν τους οπισθοδρομικό), έχουν σαν αποτέλεσμα αυτή την κατάσταση που βλέπουμε σήμερα.
Ψαλμοί 2:3: Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ' ημών τας αλύσεις αυτών.
Παραμερίζοντας ο άνθρωπος τον Θεό, παραμερίζει τον νόμο Του, ώστε άμεσα να αισθάνεται ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, δηλαδή κατά ένα τρόπο καυτηριάζει την συνείδησή του, και όταν καυτηριάζω κάτι στο σώμα μου, το κάνω πλέον ξένο προς τον εαυτόν μου, και δεν το αισθάνομαι όταν το αγγίζω.
Τιμόθεος Α' 4:1-2. Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων,
διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην.
Έτσι, δεν αισθάνεται (σε όποιον συμβαίνουν τα παραπάνω) τις απαγορεύσεις στον νόμο του Θεού, με αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό και τον πνευματικό του θάνατο. Ο άνθρωπος μπορεί να έχει αναπτυχθεί τεχνολογικά, να έχει πολλές ανέσεις, αλλά έχει χάσει την πνευματικότητά του. Έχει καταστρέψει το περιβάλλον - το σπίτι του - αλλά παρ όλα αυτά λέει πώς τελικά θα πάνε όλα καλά. Βλέπει το δέντρο δηλαδή και όχι το δάσος - όπως λέγει και ένα σύγχρονο σλόγκαν - αλλά θα πρόσθετα, πώς να δει το δάσος αφού και αυτό έχει καεί. Ξεχνά ή μάλλον αγνοεί πως οι πρωτόπλαστοι πριν ακόμα αμαρτήσουν, πριν λάβει η γη και όλα τα εν αυτή την κατάρα της φθοράς και του θανάτου, έλαβαν την εντολή από τον Θεό να προσέχουν τον παράδεισο το τότε σπίτι τους, και να εργάζονται σε αυτόν.
Γένεσις 2:15: Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ διά να εργάζηται αυτόν και να φυλάττη αυτόν.
Παρόμοια ήταν η εντολή να φυλάτουν και να καλλιεργούν και τον πνευματικό παράδεισο, τον πνευματικό κήπο, τον πνευματικό αγρό που είναι η καρδιά κάθε ενός ανθρώπου, έτσι ώστε ο σπόρος - λόγος του Θεού - το ‘θέλω’ του Θεού στον άνθρωπο, να ευδοκιμεί και να κάνει καρπούς ευάρεστους σ’ Αυτόν.
Λουκάς 3:8: Κάμετε λοιπόν καρπούς αξίους της μετανοίας, και μη αρχίσητε να λέγητε καθ' εαυτούς, Πατέρα έχομεν τον Αβραάμ· διότι σας λέγω ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων να αναστήση τέκνα εις τον Αβραάμ.
Όταν όμως η πνευματική αυτή γη δεν παράγει τίποτε, τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτή; Είναι πλέον άχρηστη αφιλόξενη ακατοίκητη, μια και κανείς δεν μπορεί να βασιστεί σε αυτήν για να ζήσει. Είναι μια γη χρεοκοπημένη.
Εβραίους 6:7-8: Διότι γη, ήτις πίνει την πολλάκις ερχομένην επ' αυτής βροχήν και γεννά βοτάνην ωφέλιμον εις εκείνους, διά τους οποίους και γεωργείται, μεταλαμβάνει ευλογίαν παρά Θεού·
όταν όμως εκφύη ακάνθας και τριβόλους, είναι αδόκιμος και πλησίον κατάρας, της οποίας το τέλος είναι να καυθή.
Μπορούμε να εξετάσουμε ο καθένας μέσα στην καρδιά του τι είδους γη είμαστε. Πιστεύω πώς δεν είναι δύσκολο, δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, μόνο να μην εμπλακούμε στην μέθοδο του καυτηριασμού της πνευματικής πλέον αναισθησίας.
Αποκάλυψις 2:5: Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα· ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης.
Αποκάλυψις 3:3: Ενθυμού λοιπόν πως έλαβες και ήκουσας, και φύλαττε αυτά και μετανόησον. Εάν λοιπόν δεν αγρυπνήσης, θέλω ελθεί επί σε ως κλέπτης, και δεν θέλεις γνωρίσει ποίαν ώραν θέλω ελθεί επί σε.
Μπορούμε - έστω και τώρα - να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε τα λάθη μας, και να επιστρέψουμε στον Κύριο. Όσο είμαστε ακόμα στην ζωή, ο Κύριος βρίσκεται κοντά μας, βλέπει την χρεοκοπημένη πνευματική κατάστασή μας, και απλώνει τα χέρια του καλώντας μας κοντά Του, καλώντας μας να μας ξεκουράσει από τα προβλήματα, και να μας ανυψώσει πνευματικά.
Ησαΐας 55:3: Κλίνατε το ωτίον σας και έλθετε προς εμέ· ακούσατε και η ψυχή σας θέλει ζήσει· και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά.
Μέσα από τον αστείρευτο πλούτο του Λόγου Του μέσα από την Αγία Γραφή, μπορούμε να πλουτίσουμε να πάψουμε πλέον να έχουμε την αίσθηση του πνευματικού κενού, της πνευματικής ανυπαρξίας που βρίσκεται ο σημερινός κοσμικός άνθρωπος. Ο πνευματικός όμως άνθρωπος μπορεί να μην έχει υλικά αγαθά και ανέσεις, γνωρίζει όμως πώς όλα αυτά είναι μάταια, πρόσκαιρα και εφήμερα, όπου τα περισσότερα οδηγούν στον κορεσμό και την κατάθλιψη παρά στην ευτυχία.
Ο Ιησούς προτρέπει Ματθαίος 6:19-21. Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν.
Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν·
επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.
Από την Βίβλο μπορούμε να πάρουμε όσο πνευματικό πλούτο θέλουμε, χωρίς φορτία δυσβάσταχτα με μηδενικά spreads, αλλά πάνω από όλα με την υπόσχεση και την διαβεβαίωση του Πατέρα Θεού, πώς όσο απολαμβάνουμε από το πνευματικό αυτό τραπέζι και λαμβάνουμε τους θησαυρούς γνώσεως και σοφίας, τόσο έχουμε την διαβεβαίωση πώς Αυτός θα είναι πάντοτε μαζί μας, να μας προεξοφλεί στην ζωή μας πώς μένοντας κοντά Του, όχι μόνο δεν έχουμε τον φόβο να χρεοκοπήσουμε, αλλά υπόσχεται σε κάθε πιστό την ουράνια βασιλεία του αιώνια, ασάλευτη στην οποία όποιος βρεθεί άξιος να εισέλθει θα διαπιστώσει πόσο καλά έκανε που ούτε αγόραζε ούτε πουλούσε, δεν είχε συναναστροφές με τον κόσμο αυτό δηλαδή, απλούστατα διότι είχε το σφράγισμα του Θεού στο δεξί χέρι και στο μέτωπό του, και όλη του η ζωή και η συμπεριφορά του έδειχνε Χριστό, και ευαγγέλιο.
Ρωμαίους 12:2: και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.
Αυτή είναι η πραγματική ανακούφιση - απελευθέρωση - και μακάριος αυτός που ελπίζει στην σωτηρία αυτή, μια και είναι η μοναδική και απόλυτη. Όλα τα υπόλοιπα όσες ανέσεις και απολάυσεις να μας προσφέρουν, δεν μας ωφελούν πνευματικά σε τίποτε. Το αντίθετο μάλιστα, μπορεί να γίνουν αγκάθια και να πνίξουν τον σπόρο της σωτηρίας, να πουλήσουμε μόνοι μας τα πρωτοτόκια της προσφοράς για την αιώνια ζωή για ένα πιάτο φακή, για κάτι εφήμερο παροδικό μη σωτήριο.
Αποκάλυψις 3:11: Ιδού, έρχομαι ταχέως· κράτει εκείνο το οποίον έχεις, διά να μη λάβη μηδείς τον στέφανόν σου.
Ας μην ξεχνάμε το αμάρτημα της ειδωλολατρίας, διότι σε ότι έχει δώσει ο άνθρωπος την καρδιά του αυτό και λατρεύει. Όταν αντί του Θεού λατρεύει τα υλικά αγαθά, και επιδιώκει την κοσμική πρόσκαιρη ευημερία παραμερίζοντας την πνευματική, δεν είναι ένα είδος ειδωλολατρίας; Έτσι ονομάζεται η πλεονεξία μέσα από την βίβλο: Κολοσσαείς 3:5: Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία.
Ως καλοί διάκονοι, καλό θα είναι να μεριμνάμε καλώς τα του οίκου μας έκαστος, μια και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε οικογένεια και υποχρεώσεις. Αλλά να μην χρησιμοποιούμε αυτή τη δικαιολογία σαν πρόφαση, να αναλωνόμαστε και να κοπιάζουμε πλουτίζοντας υλικά, και χρεοκοπώντας πνευματικά...
Ίσως κι εσύ να αναρωτιέσαι: Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας;
Πολλές φορές οι άνθρωποι ρωτάνε να μάθουν κάτι, χωρίς να είναι έτοιμοι να πάρουν και την αληθινή απάντηση, αν δεν ταιριάζει μ' αυτό που θα ήθελαν να ακούσουν. Και αυτό, γιατί έχουν μάθει να ζουν στο ψέμα.
Το έχουν ανάγκη πια, το κυνηγάνε, το ζουν κάθε μέρα: Πάμε σ' αυτό το ξενοδοχείο να ζήσουμε μερικές στιγμές «ψέμα»; Πάμε σ' αυτό το κέντρο να ζήσουμε λίγες ώρες «ψέμα»; Και το ακριβοπληρώνει!
Ο άνθρωπος σήμερα έχει ανάγκη από προκατασκευασμένες απαντήσεις, από σλόγκαν, από ένα τυποποιημένο τρόπο ζωής όπως στα περιοδικά και στην τηλεόραση. Θέλει να ακούει μόνο ότι τον συμφέρει, αν και θέλει να λέει ότι θέλει! Και δεν σταματάει εδώ, αλλά φτάνει στο σημείο - νομίζοντας ότι είναι έξυπνος - να έχει για το κάθε τι μια απάντηση (έστω κι αν δεν ξέρει τίποτα).
Νομίζοντας ότι είναι «προβληματισμένος» ρωτά: Γιατί αν υπάρχει Θεός δεν επεμβαίνει να σταματήσει τη γενικά χαώδη κατάσταση που βρίσκεται η ανθρωπότητα; Γιατί αφήνει την αδικία, τη μιζέρια, τον πόνο, τις αρρώστιες να βασανίζουν τον κόσμο;
Είναι πραγματικά περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος. Πάντα έτοιμος να καταλογίσει ευθύνες ακόμα και στο Θεό, αν και σπάνια παραδέχεται ότι ο ίδιος φταίει. Άσχετα αν ο άνθρωπος είναι ο φταίχτης όλων αυτών των δεινών, ο Θεός πρέπει να διορθώσει τα χαλάσματα του αποστάτη ανθρώπου.
Ο ίδιος ο Σατανάς από πολύ νωρίς δασκάλεψε τον άνθρωπο να κατηγορεί το Θεό. Γένεσις.3:4,5. Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος σε κάθε αποτυχία του, έχει πάντοτε έτοιμο κατηγορητήριο εναντίον του Δημιουργού του. Ποτέ δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του αναγνωρίζοντας τα λάθη του.
Όταν όλα πάνε καλά, κανείς δεν θέλει να ξέρει για το Θεό, τότε, ο Θεός πέθανε. Όταν όμως τα μάταια σχέδια του ανθρώπου χρεοκοπήσουν, τότε ο Θεός υπάρχει αλλά σαν κατηγορούμενος!!!
Όταν ο άνθρωπος χάσει το Θεό, χάνει και τη σωστή κρίση. Επειδή, "εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών". Ρωμαίους.1:21.
Ο λόγος του Θεού μας λέει στο βιβλίο της Αποκάλυψης 12:9, ότι "ο Σατανάς είναι ο πλανών την οικουμένη όλη". Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να πει κάποιος ότι είναι ουδέτερος, και δεν ανήκει πουθενά. Αν δεν ανήκεις στο Θεό, αναγκαστικά δουλεύεις το διάβολο, έστω και αν δεν το καταλαβαίνεις.
Στην Α' Ιωάνου.5:19 ο λόγος του Θεού μας λέει ότι, "ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται", κάνοντας όμως στο αμέσως προηγούμενο εδάφιο (18) τη διευκρίνιση ότι, "όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει εαυτόν, και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν".
Πόσο καθαρά, όμορφα και απλά ο λόγος του Θεού μέσα σε λίγες λέξεις μας εξηγεί πώς και γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο!
Υπάρχουν σήμερα δυο κατηγορίες ανθρώπων πάνω στη γη, όπως πάντοτε υπήρχαν:
Στην πρώτη κατηγορία είναι αυτοί που άνοιξαν την καρδιά τους στο Θεό, δέχτηκαν τη χάρη και το έλεός Του, τον αντικαταστατικό θάνατο του Ιησού Χριστού, και πήραν τη στερεή απόφαση μέσα στη καρδιά τους να ζήσουν γι' Αυτόν.
Στη δεύτερη κατηγορία είναι οι υπόλοιποι που δουλεύουν το διάβολο, που πάντα σύμφωνα με το λόγο του Θεού, θα φέρει εν πάση δυνάμει τον Αντίχριστο ανάμεσα τους επειδή, "δεν εδέχθησαν την αγάπη της αληθείας δια να σωθώσι". Β' Θεσσαλονικείς.2:10.
Ξέρεις ότι μπορείς να ξαναγεννηθείς από το Πνεύμα του Θεού κι έτσι ο πονηρός να μη σε αγγίζει, αν φυλάς τον εαυτό σου;
Διάβασε το τρίτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννη. Πολλοί δουλεύουν το διάβολο εν αγνοία, άλλοι εν γνώσει τους, και υπάρχουν πολλοί που όχι απλά τον υπηρετούν αλλά του προσφέρουν και λατρεία!
Στη σχέση του με το Θεό ο άνθρωπος είναι ηθικά ελεύθερος να Τον δεχτεί, ή να Τον απορρίψει. Να Τον λατρέψει, ή να Τον μισήσει. Σαν ηθικά ελεύθερος ο άνθρωπος είναι δίκαιο να είναι και απόλυτα υπεύθυνος για τις πράξεις του. Ο φυσικός νόμος που επιβεβαιώνεται από το λόγο του Θεού: "ότι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει" Γαλάτας.6:7, έχει τέλεια εφαρμογή και για τα ηθικά όντα.
Το γεγονός ότι βασιλεύει το κακό στον κόσμο δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν μας αγαπά! Μας αγαπά γιατί είναι ο Ίδιος αγάπη. Ιωάννην.3:16. Ο Θεός από αγάπη μας προειδοποιεί ότι ο διάβολος, "ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος, και δεν μένει εν τη αληθεία διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ. Όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους" Ιωάννην.7:44, και μας προτρέπει να μη δεχτούμε τα δελεαστικά ψέματά του, αλλά να ποθήσουμε την αλήθεια όσο κι αν κοστίζει!
Όμως ο Θεός ποτέ δεν θα παραβιάσει τις ηθικές αρχές Του για να επιβάλλει στην ανθρωπότητα την αγάπη Του δια της βίας. Η αγάπη για να φέρει τους θαυμαστούς καρπούς της, χρειάζεται να είναι αμοιβαία και θεληματική. Πρέπει δηλαδή να είμαστε ελεύθεροι να μισήσουμε για να έχει η αγάπη μας νόημα και πραγματική αξία.
Ένας τρόπος υπάρχει για να διορθώσει ο αποστάτης άνθρωπος τα χαλάσματά του: Να κάνει καλή χρήση της ελευθερίας του, και να επιστρέψει μετανοημένος στο Δημιουργό και Σωτήρα του.
Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, τον έκανε κατά την εικόνα Του, και ένα από τα στοιχεία της εικόνας του Θεού είναι και η ελευθερία του θέλω. Ο άνθρωπος λοιπόν, δημιουργήθηκε σαν ξεχωριστό ον με λογική, πνεύμα και ελεύθερο θέλω. Ο Θεός δεν άφησε ποτέ τον άνθρωπο μόνο του. Ήταν πάντοτε κοντά του για να μορφώνει μέσα του και την ομοίωσή Του, δίδοντάς του οδηγίες, νόμους, και εντολές.
Ο άνθρωπος ήταν και είναι ελεύθερος να υπακούσει το Θεό και να απολαύσει τις υποσχέσεις Του, αλλά είναι το ίδιο ελεύθερος να παρακούσει, και να γευτεί τον καρπό της παρακοής του.
Μια από τις μεγαλύτερες ανάγκες του ανθρώπου σε όλους τους καιρούς, υπήρξε η ανάγκη για υπερβατική επικοινωνία, και αυτό δείχνει την πνευματική του φύση. Το μυστήριο του κόσμου που τον περιβάλλει διεγείρει την επιθυμία για γνώση. Και το έκανε έτσι ο Θεός για να μπορεί ο άνθρωπος να Τον γνωρίσει, να αποκτήσει τη σώζουσα γνώση. Ρωμαίους.1:19-20.
Ο άνθρωπος όμως συνήθως - αν όχι πάντα - κινείται με ελατήρια εγωιστικά, κενόδοξα, βιάζεται να δει τον εαυτό του στο βάθρο του νικητή, αδιαφορεί για τα μέσα που χρησιμοποιεί προκειμένου να κερδίσει αυτό που θέλει. Έτσι, οδηγείται όχι σπάνια πέρα από επιτρεπτά όρια, κι έτσι πέφτει σε αναζητήσεις και πειραματισμούς παράτολμους. Φυσικό είναι, ότι για κάθε τι πρέπει να υπάρχει μόνο μια αλήθεια, κι ότι κάθε τι άλλο μπορεί να μοιάζει με αλήθεια, ή μπορεί να είναι ψέμα.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός διακηρύττει ότι ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ είναι η αλήθεια, Ιωάννην.14:6! που σημαίνει ότι όποιος πραγματικά ζητά την αλήθεια, πρέπει να τρέξει σ' Αυτόν.
Υπάρχουν πολλοί που έχουν τέλεια άγνοια για τη σωτηρία που ο Κύριος Ιησούς χαρίζει, και τη δύναμη του Ευαγγελίου Του. Αγνοούν ότι μπορούν να μεταπηδήσουν από τη βασιλεία του σκότους, στο θαυμαστό Αυτού φως!
Υπάρχουν δυο ίσα και αντίθετα σφάλματα που μπορεί να κάνει κανείς σχετικά με το διάβολο, και τα δαιμόνιά του. Το ένα είναι να μην τα πιστεύει, ή να δυσπιστεί, και το άλλο είναι να αισθάνεται υπερβολικό ενδιαφέρον γι' αυτά.
Ιωάννην.1:9-12: "Ητο το φως το αληθινόν, το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Ητο εν τω κόσμω, και ο κόσμος έγεινε δι' αυτού και ο κόσμος δεν εγνώρισεν αυτόν. Εις τα ίδια είλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκε εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού".
Το φως ήλθε στον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι το απέρριψαν και το απορρίπτουν. Φυσική συνέπεια; Το σκοτάδι! Έτσι οι άνθρωποι - εκτός αυτούς που δέχτηκαν Αυτόν - άρχισαν να ψάχνουν άλλες πηγές φωτός κι αυτό ακριβώς ήταν και είναι η καταστροφή τους. "'Αφησαν την πηγή των ζώντων υδάτων και έσκαψαν λάκκους συντετριμμένους που δεν μπορούν να κρατήσουν νερό". Ιερεμίας.2:13.
Ο λόγος του Θεού μας λέει ότι ο άνθρωπος είναι ηθικά εξαχρειωμένος Ρωμαίους.3:12, και ιδιαίτερα στις μέρες μας, δεν υπάρχει δυσκολία να το διαπιστώσει κανείς αυτό. Η αγάπη, η ασφάλεια, η γαλήνη, η τιμιότητα, η ευθύτητα, η δικαιοσύνη, και η συγχωρητικότητα, δεν υπάρχουν πλέον στον κόσμο.
Μπορούμε αντίθετα να δούμε ότι η πορνεία, η μοιχεία, έχουν καταλάβει τις καρδιές των ανθρώπων σαν το ύψιστο αγαθό.
Στους νέους παρατηρείται μια αυξάνουσα επαναστατικότητα. Δεν ξέρουν τι σημαίνει υπακοή και σεβασμός.
Όλα αυτά βέβαια έχουν προφητευτεί μέσα στην Αγία Γραφή. Μπορούμε ακόμα να διακρίνουμε τη διαφθορά που υπάρχει σε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, σε κυβερνήσεις, γιατί ο Αντίχριστος αρχίζει να φανερώνεται σιγά-σιγά διαφθείροντας τους πάντες μέσα από τη Μασονία και τις απόκρυφες επιστήμες.
Όμως ο κόσμος δεν αποτελείται μόνο από απολυμένους! Υπάρχει και μια άλλη μερίδα ανθρώπων που δεν ανησυχούν! Αυτοί χαίρονται, βλέπουν τα γεγονότα να συμβαίνουν το ένα μετά το άλλο και δοξάζουν και ευχαριστούν το Θεό.
Είναι αυτοί που έχουν εναποθέσει την ελπίδα τους στον Ιησού Χριστό. Έχουν πλυθεί με το αίμα Του, και όντες καθαροί Τον περιμένουν να τους πάρει, ΠΡΙΝ ο διάβολος εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του στο πλήρες.
Αυτοί επειδή ημέρα και νύχτα μελετούν το λόγο του Θεού, ξέρουν ότι τα πάντα είναι κάτω από τον έλεγχό Του, και γι' αυτό δεν φοβούνται! Ο ουράνιος Πατέρας τους θα είναι Αυτός που θα έχει τον τελευταίο λόγο.
Σήμερα είναι ακόμα καιρός. Μπορείς κι εσύ που αυτή τη στιγμή διαβάζεις αυτές τις γραμμές να γνωρίσεις το μόνο Σωτήρα, τον προσωπικό σου Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Είναι Αυτός που υπόσχεται αιώνια ζωή σε όσους πιστεύουν στο έργο που έκανε για μας.
Ρώτησε να μάθεις γι' Αυτόν σήμερα! Πριν έρθει η μέρα που όλες οι εφημερίδες του κόσμου θα γράφουν στην πρώτη σελίδα τους ότι εκατομμύρια άνθρωποι εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης. Τότε θα είναι πλέον αργά. Αυτοί που έφυγαν, είναι η εκκλησία του Ιησού Χριστού! Αυτοί που θα μείνουν, θα υποστούν τις συνέπειες.
Ο διάβολος πλέον μέσα απ' τον Αντίχριστο κυβερνά πλήρως πάνω στη γη. Αν έχεις ειλικρινή καρδιά, σταμάτα να κρύβεσαι, να παίζεις, και να αδιαφορείς. Είναι καιρός να παραδεχτείς ότι αυτό που πιστεύεις βαθιά μέσα στη καρδιά σου, και που πολλές φορές προσπάθησες ίσως να καταπνίξεις, είναι το πραγματικά σωστό.
Κάτι μέσα σου προσπαθεί σίγουρα να φτάσει το Θεό! Κάτι μέσα σου φωνάζει για την αλήθεια, τη πραγματικότητα, ψάχνει ένα στερεό έδαφος για να μπορέσει να σταθεί. Είναι η φωνή του πνεύματός σου. Άφησε αυτό που κρατάς κάπου, γονάτισε με πίστη ότι ο Ιησούς σε ακούει, όπου κι αν είσαι, και πες Του ότι θέλεις να Τον γνωρίσεις, να γίνεις μέλος του στρατού των λυτρωμένων του Ιησού.
Ο Θεός να ευλογήσει την απόφασή σου!...
Α) ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ.
Εκείνη την νύχτα η απόφαση του Πιλάτου για τον Ιησού ήταν τόσο πολύωρη. Στέκεται ώρα με την ώρα χωρίς νερό, φαγητό ή φίλους, τώρα αρχίζει το αργό, κουραστικό ταξίδι στον λόφο του Γολγοθά. Γονατίζει καθώς το βάρος του σταυρού τοποθετείται στον ματωμένο Του ώμο, και τα χέρια Του δένονται σ’ αυτόν (τον σταυρό). Καθώς η παρέλαση αρχίζει, οι στρατιώτες τον περικυκλώνουν. Ο Αρχιερέας γελάει καθώς παραπατάει ο Ιησούς. Είναι μεγάλη προσπάθεια για τον Ιησού να βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Οι στρατιώτες του φωνάζουν να επιταχύνει και Τον μαστιγώνουν. Δεν υπάρχει ένας γλυκός λόγος, χαμόγελο ή έλεος παρά μόνο κατάρες, προσβολές, καθώς αναγκάζεται να προχωρήσει. Μόνο αν υπήρχε ένας από τους μαθητές Του, που να έχει το κουράγιο να προχωρήσει μπροστά και να πάρει αυτός τον σταυρό! Τι ανακούφιση! Πιλάτε αν εσύ τα πέρναγες αυτά! Πρέπει ο Ιησούς να δεχτεί το σταυρό μόνος του, και ο κόσμος όλος να είναι ελεύθερος. Όχι, υπάρχει ένας σταυρός για κάθε έναν, και για μένα.
Ένα νέο πρόσωπο βιάζεται να δει από τον κόσμο με περιέργεια. Ο Σίμων ήταν από την Αφρική. Ο φυλακισμένος στο πίσω μέρος είναι τόσο διαφορετικός από τους άλλους. Το πρόσωπό Του δεν έχει σκληρύνει από μίσος. Ο Σίμων δεν αντέχει να τον βλέπει. Θα πρέπει να έχει χάσει πολύ αίμα. Καθώς κοιτούσε, ο σταυρός φάνηκε να ταλαντεύεται, και όλο το σώμα του Ιησού βγαίνει από τον έλεγχο. Δεν υπάρχει τρόπος να κρατήσει τον Εαυτό Του. Τα χέρια Του είναι δεμένα στον σταυρό. Πέφτει με το πρόσωπο! «Πόσο τρομερό» σκέφτεται ο Σίμων και πάει να φύγει. Αισθάνεται ένα δυνατό χέρι στον ώμο του, και ακούει μια χοντρή φωνή. «Εσύ να κρατήσεις τον σταυρό». Ο Σίμων μίσησε την στιγμή που η περιέργειά του τον έφερε σε αυτό το σημείο. «Το φορτίο δεν είναι δική μου δουλειά». Είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνω σήμερα. Σε αυτή την στιγμή δεν υπήρχε πιο πικραμένος άνθρωπος σε όλη την Ιερουσαλήμ. Ήταν φοβερά ντροπιασμένος στην αρχή. Αλλά δεν μπορούσε να περπατήσει δίπλα στον Ιησού, και να μην αλλάξει.
Μετά από μερικά βήματα αυτή η δυνατή καρδιά είχε σπάσει από τον άνθρωπο δίπλα του. Αν και δεν καταγράφεται, δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι τέτοια πράξη πέρασε απαρατήρητη από τον Κύριο. Είπε ότι ένα ποτήρι νερό κρύο θα έχει αμοιβή. Σίγουρα λόγια θα ειπώθηκαν μεταξύ τους. Ακούει τον Ιησού να λέει στις γυναίκες να μην κλαίνε γι Αυτόν, αλλά για αυτές και τα παιδιά τους. Πάνω από τον πόνο του, βλέπει τον πόνο στο μέλλον - διωγμοί και καταστροφή εκατομμυρίων Εβραίων. Και τότε και τώρα, ο Ιησούς δεν θέλει δάκρυα οίκτου, αλλά δάκρυα παράδοσης και μετάνοιας.
Κάπου τώρα ο Σίμων αισθάνεται περηφάνια που κρατάει τον σταυρό. Δεν τον νοιάζει αν όλος ο κόσμος κοιτάει. Έφτασαν στον Γολγοθά και ο Σίμων αφήνει τον σταυρό κάτω. Μόνο αν είχε κάποια λόγια να πει, καθώς η καρδιά του χοροπηδάει μέσα του! Από κείνη την μέρα η ζωή του άλλαξε. Πολλές φορές μιλάει στους γιους του για τον άνθρωπο στον σταυρό. Τριάντα χρόνια αργότερα ο Μάρκος αναφέρει αυτούς τους γιους, χρήσιμους στο έργο του Κυρίου.
Σίμωνα, το ανέμελό σου στυλ άλλαξε μόλις ήρθες σε επικοινωνία με τον Ιησού. Πρόσεχε πολύ - κάποια μέρα η ζωή σου μπορεί να διακοπεί και να σταθείς πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ιησού. «Ιδού, στέκομαι στην θύρα και κρούω».
Β) Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ.
Ο Γολγοθάς είχε πολύ κόσμο εκείνη την μέρα. Πολλοί ήταν περίεργοι να δουν τι θα έλεγαν, ή τι θα κάνανε τα θύματα. Πολλοί είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα, και δεν φανταζόταν τι συνέβαινε. Εκεί το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία του κόσμου ενεργείτο.
Ο Ιησούς στεκόταν δίπλα στον σταυρό. Η καρδιά Του χάρηκε αφού, για πρώτη φορά βλέπει τους φίλους Του. Εκεί είναι ο Ιωάννης, ο μόνος από τους δώδεκα, που είχε δει αφότου είχε παρατηρήσει τον Πέτρο στην αυλή του Ναού, μετά αφού τον είχε αρνηθεί τρεις φορές.
Η Σαλώμη, η Μαρία, η μητέρα του Ιακώβου, η Μαρία η Μαγδαληνή και η μητέρα Του ήταν εκεί επίσης. Βλέπει θλίψη στο πρόσωπο της μητέρας Του, παρόλο που της είχε πει πολλές φορές ότι θα πεθάνει. Αλλά πως να το θυμόταν αυτό τώρα;
Θυμόταν τα λόγια του γέρου Συμεών στον Ναό, εκείνη τη μέρα πολλά χρόνια πριν. «Και ξίφος θα διαπεράσει την καρδιά σου». Δεν μπορεί να καταλάβει καθώς είναι μια γυναίκα όπως εγώ και εσύ. Ξέρει μόνο ότι με πόνο τον γέννησε Τον γέννησε, αλλά αυτός ο πόνος δεν συγκρίνεται με τον πόνο στην καρδιά της τώρα, γιατί Αυτός ήταν μόνο αγνός και καλός.
Οι στρατιώτες ήρθαν μπροστά. Είναι ώρα για να αρχίσει η σταύρωση. Οι ληστές ικέτευαν και έκαναν έκκληση για έλεος - τέτοιος φόβος και φρίκη στο τρομακτικό πρόσωπο του θανάτου. Οι στρατιώτες σκλήρυναν μπροστά στην δουλειά που είχαν να κάνουν. Κάνουν καλά την δουλειά τους. Οι γυναίκες του ελέους έτρεχαν να δώσουν κρασί, που είχε επιτραπεί σε όλους που σταυρώνονταν, για να απαλύνει κάπως τον πόνο. Οι δύο ληστές γρήγορα το ήπιαν. Ο Ιησούς αρνήθηκε. Αυτό δεν ήταν το ποτήρι που είναι να πιει. Η στιγμή είχε έρθει. Οι στρατιώτες αποφάσισαν για τον Ιησού πρώτα. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με τον Ιησού εκεί να μένει. Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν, και αν υπήρχαν ποιος θα μπορούσε να τα πει; Όχι εγώ! Αλλά μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε για λίγα λεπτά. Ας σταθούμε δίπλα Του καθώς τον βάζουν στον σταυρό.
Πρώτα τον γυμνώνουν από τα ρούχα του, εκτός από ένα ύφασμα στην μέση. Δύο στρατιώτες γρήγορα Τον σπρώχνουν πίσω. Σε μια στιγμή είναι πάνω από τον σταυρό κάτω στο χώμα. Στρατιώτες γρήγορα γονατίζουν από την κάθε πλευρά, και ταιριάζουν τον σταυρό στο κέντρο της μέσης Του και βάζουν τα γόνατά τους στο εσωτερικό του αγκώνα Του. Όλα γίνονται γρήγορα και με βία. Οι άνθρωποι πάντα πολεμούν να απελευθερωθούν απελπισμένα.
Στρατιώτες δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε τόση δύναμη. Ο Ιησούς δεν θα βγάλει μιλιά. Μπορεί να βογκήξει καθώς τα καρφιά θα μπαίνουν βαθιά και θα τρυπούν το κεφάλι Του. Καθώς το πρόβατο μπροστά στους φονιάδες του μένει βουβό, έτσι και Εκείνος δεν άνοιξε το στόμα Του. Οι στρατιώτες βρήκαν το βαθύ μέρος στο χέρι Του, μεταξύ των κοκάλων. Με ένα βαρύ χτύπημα σφυριού, τεράστια σιδερένια καρφιά οδηγούνται μέσα στο χέρι Του.
Είναι δύσκολο για μας να μην θυμώσουμε, αλλά Αυτός δεν δείχνει μνησικακία. Τώρα ο σταυρός πρέπει να σηκωθεί και να μπει στην τρύπα που έχει σκαφτεί γι’ αυτόν. Οι στρατιώτες τον σηκώνουν, και μετά τον στερεώνουν, ενώ ο Ιησούς τραβιέται από τα χέρια Του. Τα καρφιά σπρώχνουν σκληρά ανάμεσα στα κοκάλα. Ο πόνος είναι αφόρητος καθώς ο σταυρός σπρώχνεται μέσα στην τρύπα. Οι στρατιώτες από τη μια και την άλλη πλευρά κρατούν τα πόδια Του, και σπρώχνουν τα πόδια Του, και σπρώχνουν τα γόνατά Του, μέχρι τα πόδια Του να έρθουν επίπεδα στον σταυρό. Το ένα μπαίνει πάνω από το άλλο. Το καρφί μπαίνει. Το έργο του στρατιώτη τέλειωσε. Ο Ιησούς σταυρώθηκε.
Μερικοί ουρλιάζουν, κλαίνε και προσεύχονται δυνατά. Ω! γιατί οι άγγελοι δεν έρχονται να τον γλιτώσουν; Αλλά ακόμα είναι εκεί - Αυτός για τον οποίο ο κόσμος δεν είχε αξία, σπρωχνόταν επάνω για να ανακουφίσει τα χέρια Του καθώς η σάρκα σκιζόταν. Ο γεμάτος αγκάθια σταυρός κουνιόταν, καθώς η μέση Του ελευθερώθηκε.
Πόνος - πόνος - πόνος. Κάθε δευτερόλεπτο φαινόταν να είναι ώρα. Είχε κράμπες στους ώμους Του, στα πόδια και στο στήθος. Είναι τόσο δύσκολο να αναπνεύσει ! Αισθανόταν σαν οι φλέβες Του να σπάνε.
Ο Άννας ανακουφίζεται από την νίκη του. Πετάει συνθήματα (παρασύρει με τα λόγια του τους άλλους) και μαζί με τον κόσμο Τον προσβάλλει. «Κατέστρεψες τον Ναό ε ! Ώστε, είσαι ο Υιός του Θεού; Τότε κατέβα κάτω». «Ανάστησες τον Λάζαρο και βοήθησες άλλους - αν είσαι ο Μεσσίας βοήθα και τον εαυτό σου».
Ούτε μια λέξη δεν βγαίνει από τον Ιησού. Όχι Άννα, δεν θα κατέβει από τον σταυρό. Χύνει το αίμα Του για αντίλυτρο. Δεν θα σταματήσει να χύνει το αίμα Του, αν δεν θάψει τις αμαρτίες μας βαθιά κάτω από αυτό. Τα χαρακτηριστικά Του έχουν αλλοιωθεί από τον πόνο.
Οι στρατιώτες τώρα μοιράζουν τα ενδύματά Του. Παρατηρούν ότι ο χιτώνας του είναι χωρίς ραφές. Και οι δύο τον θέλουν, γι’ αυτό παίζουν. «Θα δούμε ποιος θα είναι ο τυχερός». Στρατιώτες πως μπορείτε να ρίχνετε ζάρια μπροστά στον θάνατο του Ιησού! Κι όμως, δεν παίζουμε με την αιωνιότητα όταν έχουμε μόνο μια ευκαιρία για να σωθούμε;
Τα πρώτα Του λόγια είναι: «Πάτερ συγχώρησον αυτούς, διότι δεν ξέρουν τι κάνουν». Συγχωρεί καθώς ο πόνος μεγαλώνει. Ένας από τους ληστές στον σταυρό σε μεγάλη αγωνία μιλά στον Ιησού. «Αν είσαι ο Μεσσίας σώσε τον εαυτό σου, σώσε κι εμάς». Μίσος βάραινε στην καρδιά του. Ο άλλος ο ληστής είπε : «Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη ; και ημείς μεν δικαίως, διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξεν».
Κάπως ο ληστής συνειδητοποιούσε την αγνότητα του Ιησού. Όλη η ζωή του πέρασε από τα μάτια του, καθώς θυμόταν κάθε αμαρτία. Τα βάσανα του σώματός του έσβηναν, μπροστά στα βάσανα της ψυχής του. Τώρα προσεύχεται όχι να κατέβει από τον σταυρό, αλλά μόνο ο Ιησούς να τον θυμηθεί όταν θα έρθει στην Βασιλεία Του. «Πιστεύω ότι είσαι ο Υιός του Θεού, και όταν θα επιστρέψεις στην δόξα σου, και οι ουρανοί θα σε καλωσορίσουν, παρακαλώ θυμήσου με».
Όταν ένας αμαρτωλός μιλάει, ο Ιησούς πάντα απαντά. «Αληθώς σοι λέγω, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω». Ο Ιησούς κοίταξε έξω από τον πόνο Του για να οικτιρήσει άλλους. Δεν ανέχτηκε μόνο τον δικό Του σταυρό, αλλά βοήθησε τον ληστή να ανεχτεί τον δικό του.
Ήταν μεσημέρι τώρα. Όλα στην στιγμή σκοτεινιάζουν. Οι άνθρωποι κοιτούν στον ουρανό. Δεν υπάρχουν σύννεφα, αλλά όμως είναι σκοτεινά. Η πρώτη σκέψη είναι να τρέξουν για καταφύγιο, αλλά δεν υπάρχει ίχνος καταιγίδας ή αστραπής. Ήταν μια σκοτεινιά που καμιά επιστήμη δεν μπορούσε να εξηγήσει, γιατί ήταν η εξέγερση της φύσης απέναντι στην σταύρωση. Κράτησε τρεις ολόκληρες ώρες. Ο ήλιος είχε δει πολλές φριχτές στιγμές, αλλά αυτή ήταν κάτι που δεν άντεχε. Αυτός που είχε πει «Γεννηθήτω φώς, και εγένετο φώς « κρεμόταν αιωρούμενος μεταξύ γης και ουρανού.
Ο Άννας ανησυχεί γιατί το Σάββατο αρχίζει με το πέσιμο του ήλιου. Θέλει ο Ιησούς να ταφεί πριν, μήπως και το Σάββατο βεβηλωθεί. Θα πρέπει να ήταν τρεις η ώρα όταν ο Ιησούς έκραξε με φωνή μεγάλη «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες». Η δίκη, τα χτυπήματα και τα καρφιά, δεν Τον έκαναν να το πει αυτό, αλλά τώρα είχε φτάσει στην κορύφωση του πόνου. Αυτός που δεν είχε αμαρτία, έγινε αμαρτία. Αν ήταν μόνο φυσικός (σωματικός) πόνος, δεν θα έβγαζε λέξη, αλλά ω! το βάρος της αμαρτίας. Ω! το βασανιστήριο αυτού του ποτηριού που περιείχε την κακία κάθε ανθρώπου από Αδάμ έως Γολγοθά και πέρα, μέχρι το τέλος του χρόνου.
Ο Θεός να μας συγχωρέσει - βοηθήσαμε να πιεστεί στα χείλη του Ιησού. Όλοι μας ήμασταν εκεί - οι αμαρτίες μας - γιατί όλοι είχαμε παραστρατήσει και (πλανηθεί), και η ανομία όλων μας είχε ριχτεί σε Αυτόν. Ήπιε Αυτός το ποτήρι απ’ αρχής της ζωής περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Πλήρωσε το χρέος μας, και έδωσε ελπίδα. Ήταν μόνος και απομονωμένος έτσι ώστε να μην χρειαστεί να είμαστε εμείς ποτέ.
Τα μάτια Του τυφλώθηκαν από αγάπη. Έβαλε τον ένα ώμο γύρω από το σκοτάδι και τις ισχυρές πύλες του θανάτου, και τον άλλο ώμο (χέρι) γύρω από την αμαρτία και έκραξε με φωνή μεγάλη «Τετέλεσται».
Σε αυτή την στιγμή όταν κρέμασε το κεφάλι Του και πέθανε, η γη σείστηκε και ταράχτηκε. Μεγάλοι βράχοι έτρεμαν και άνοιξαν. Το καταπέτασμα του Ναού σχίστηκε από ένα αόρατο νυστέρι από την κορυφή ως κάτω. Γιατί; Το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπου χάθηκε. Τώρα όλοι μπορούν να εισέλθουν σωματικά στον θρόνο της χάρης, και να γονατίσουν στην Άγια Του παρουσία.
Ένας Ρωμαίος στρατιώτης γονατίζει μπροστά στον Ιησού. Τον είχε συλλάβει, είχε καρφώσει καρφιά, και τον είχε δει να πεθαίνει. Είχε δει πολλούς να πεθαίνουν, καταρώμενοι με όλο τους το είναι, αλλά ποτέ κάποιος δεν είχε μιλήσει σαν αυτόν τον άνθρωπο τον Ιησού. Σίγουρα ήταν ο Υιός του Θεού. Ο Άννας σιγουρεύει την άδεια του Πιλάτου να σπάσουν τα χέρια και κοκάλα των σταυρωμένων, έτσι ώστε να επιταχυνθεί ο θάνατός τους. Ήδη όμως ο Ιησούς είναι νεκρός, αλλά για να βεβαιωθούν, μια τεράστια λόγχη κέντρισε την δεξιά πλευρά Του, και νερό και αίμα χύθηκαν.
Ο Πιλάτος στο παλάτι του περπατάει πέρα δώθε στο πάτωμα με ανήσυχη καρδιά. Θα ήθελε να πλύνει αυτά τα χέρια πάλι. Μένει έκπληκτος όταν ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας έρχεται και ζητά το σώμα του Ιησού. Του δίνεται η άδεια, και πηγαίνει προσωπικά στον σταυρό να πάρει το σώμα Του για ταφή. Είχε κρύψει την αφοσίωσή του στην ζωή του για τον Ιησού, αλλά τώρα ένιωσε ότι έπρεπε να σταθεί, να δείξει την αγάπη του.
Ιωσήφ, μόνο αν είχες σταθεί νωρίτερα. Χτες το βράδυ στη δίκη ήταν η ευκαιρία σου. Θα μπορούσες να είχες κάνει τόσα πιο πολλά. Ω, τα δάκρυα του έκαιγαν το πρόσωπό, καθώς άρχιζε να κατεβάζει το σώμα Του κάτω! Είναι τόσο επώδυνο καθώς απομακρύνουν τα καρφιά, και έπλεναν το σώμα Του, έκλειναν τα μάτια Του, και ίσιωναν τα πόδια Του. Το σώμα Του μετά μυρώθηκε με καλλυντικά αρώματα, και τον τύλιξαν με λινό. Πέτρο, Ανδρέα, Φίλιππε, Ματθαίε που είστε; Χτες βράδυ μαλώνατε ποιος Τον αγαπάει πιο πολύ, αλλά που είστε τώρα;
Οι ουρανοί και άγγελοί Του πενθούσαν εκείνη την μέρα. Όμως υπήρχε ένα τραγούδι - όταν ο Ιησούς μίλησε τα λόγια της συγχώρησης σε αυτόν τον μετανοιωμένο ληστή στον σταυρό. «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο». Αυτό ήταν οι πρώτοι καρποί του Γολγοθά. Πραγματικά πλήρωσε γιατί ήδη μια ψυχή είχε ζητηθεί.
Όταν ο Ιησούς μπήκε στον Παράδεισο, οι άγγελοι τραγουδούσαν. «Έρχεται ο κατακτητής που έχει λυτρώσει το ανθρώπινο γένος και έκανε δυνατή την αιώνια ζωή». Όλοι οι ουρανοί Τον δόξαζαν, καθώς ο Λυτρωτής πλησιάζει τον θρόνο, και μαζί Του ένας απολυτρωμένος κλέφτης !...
Ο Θεός είναι η αιτία ένεκα της οποίας εξακολουθούν να υπάρχουν τα πάντα, είναι ο πρωτουργός, ο δημιουργός κάθε πραγματικότητας. Ο Θεός της Βίβλου όμως, φαίνεται να είναι σαφώς και κάποιος που δρα με ιδιαίτερους τρόπους σε αυτό τον κόσμο. Δεν είναι δηλαδή απλώς ο πρωτουργός, αλλά και ο συμμετέχων, κάτι το οποίο έχει συζητηθεί σε πληθώρα απολογητικών βιβλίων, και βρίσκεται κατά τη γνώμη μας, στο επίκεντρο της χριστιανικής πίστης. Όπως σκιαγραφείται στη Βίβλο ο Θεός, που ενεργεί σε ειδικές περιστάσεις, δεν είναι ούτε ένας απών ιδιοκτήτης (κατά τη θεωρία του ντεϊσμού - deism), αλλά ούτε και κάποιος που αποφασίζει τα πάντα που συμβαίνουν σ αυτό τον κόσμο. Ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι ένα ΠΡΟΣΩΠΟ, κατά την εικόνα του οποίου δημιουργηθήκαμε. Όχι βέβαια με την έννοια της εξωτερικής μορφής, αλλά από την άποψη του συναισθήματος και της βουλήσεως. Έχει σκοπούς και σχέδια, και ενεργεί έτσι ώστε να τα φέρει σε πέρας.
Η Βίβλος αναφέρεται ακόμη και σε άλλες πνευματικές δυνάμεις που είναι σε δράση. Είναι σε γνώση μας βέβαια, ότι υπάρχουν πιστοί που θεωρούν ότι η Γραφή μιλά μεταφορικά, όταν αναφέρεται σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά κατά την άποψή μας, αυτός δεν είναι ο πιο φυσιολογικός τρόπος να ερμηνεύει κανείς τις Γραφές, αλλά και την μέχρι τώρα εμπειρία. Αν και δεν θα ήταν σωστό να προκαταλαμβάνεται κανείς υπέρ το δέον σχετικά με αυτό το θέμα, ωστόσο θα πρέπει οι Χριστιανοί να μάθουν περισσότερα για τις πνευματικές δυνάμεις που δρουν στα επουράνια.
Ο πνευματικός πόλεμος είναι θέμα ενός πολύ γνωστού βιβλικού αποσπάσματος, στην προς Εφεσίους 6. Για ν’ αρχίσουμε, ας προσέξουμε το τελευταίο μέρος του εδαφίου 11: «Ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο Θεός, για να μπορέσετε ν’ αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου». Αυτό μας δίνει ένα κλειδί όσον αφορά στην ταυτότητα του ιθύνοντος νου, που βρίσκεται πίσω από εκείνους που μηχανεύονται κακά ενάντια στον Κύριο και στους κεχρισμένους Του, ώστε να απορρίψουν την εξουσία Του. Ο ρόλος αυτός του Σατανά φαίνεται ξεκάθαρα στο βιβλίο του Ιώβ, όπου τον βλέπουμε να κατηγορεί τον «ακέραιο και ευθύ» Ιώβ, και κατ’ επέκταση όλους τους ανθρώπους του Θεού, ότι τον αγαπούν και τον σέβονται μόνο και μόνο από συμφέρον, επειδή τους έδειξε μια κάποια ειδική εύνοια:
«Μήπως με το αζημίωτο σε σέβεται ο Ιώβ; Πάντα τον προστάτευες, αυτόν και το σπίτι του και όλα τα υπάρχοντά του. Ευλόγησες τα έργα του και πληθύνανε τα κοπάδια του στη χώρα». Ιώβ 1:9-10
Εκείνο που ισχυρίζεται στην ουσία ο Σατανάς είναι, ότι η Βασιλεία του Θεού βασίζεται στη σκοπιμότητα και στο συμφέρον, και όπως ακριβώς κάποιοι λατρεύουν τον Σατανά για να αποκτήσουν δύναμη και εύνοια, έτσι και κάποιοι άλλοι λατρεύουν τον Θεό, επειδή είναι πιο δυνατός. Ο Θεός δέχεται την πρόκληση αυτή του Σατανά, και τότε κηρύττεται ο πόλεμος, με πεδίο μάχης την καρδιά, τον νου και όλη την ύπαρξη του πιστού Ιώβ. Ο πιο προφανής πειρασμός για τον Ιώβ θα ήταν να επαναστατήσει, «να βλαστημήσει τον Θεό και να πεθάνει». Δεν το κάνει όμως κι έτσι η πρόβλεψη του Σατανά καταρρίπτεται. Προχωρεί όμως και καταφεύγει σε έναν άλλο, πιο δόλιο τρόπο επίθεσης. Πώς θα αντιδρούσε ο Ιώβ, αν οι φίλοι του, του υπενθύμιζαν κάποιες φαινομενικά «ορθόδοξες» παραδόσεις; Σίγουρα θα ήταν εν γνώσει του Ιώβ, ότι σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη της εποχής του (και όχι μόνον), ο άνθρωπος υποφέρει μονάχα εξαιτίας της ασέβειάς του. Η βασική αξίωση σε όλες τις ομιλίες των τριών «παρηγορητών» του Ιώβ αλλά και του νεαρού Ελιού, ήταν ότι ο Θεός είναι αυτός που «πληγώνει, αλλά και δένει την πληγή, χτυπάει, αλλά τα χέρια του γιατρεύουν» 5:18, Αυτός είναι που έρχεται σε κρίση 22:4,5, αλλά ακόμη και τότε τιμωρεί λιγότερο απ’ όσο θα άξιζε στον «ασεβή» Ιώβ. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο Ιώβ υπέφερε, όχι επειδή ο Θεός τον τιμωρούσε εξαιτίας κάποιας αμαρτίας του, αλλά στη διαμάχη Του με τον Σατανά, ο Θεός του επέτρεψε να πλήξει έναν άμεμπτο και ακέραιο δούλο Του. Οι τρεις παρηγορητές και ο Ελιού παραμένουν ωστόσο, μέχρι τέλους πεπεισμένοι ότι ο Θεός ήταν που βασάνιζε τον Ιώβ, εξαιτίας της ασέβειάς του: «ο Θεός δεν εμπιστεύεται ούτε και τους αγγέλους του, και βρίσκει σφάλματα ακόμα και σ’ εκείνους, πόσο μάλλον σ’ αυτά τα χωματένια πλάσματα, που προέρχονται από τη γη, και που μπορούν να πατηθούν σαν τα σκουλήκια… Τι έχει να ωφεληθεί ο Παντοδύναμος, αν είσαι δίκαιος εσύ; Κι αν έχεις άψογη ζωή εκείνος τι κερδίζει;».
Προσέξτε πόσο παραπλανημένοι ήταν και οι τέσσερις αυτοί «φίλοι» του Ιώβ, οι οποίοι φαντάζονταν ότι διακήρυτταν την αλήθεια του Θεού. Πίστευαν ότι ο Θεός ήταν πολύ πιο πάνω από τη δικαιοσύνη του Ιώβ, ώστε να ασχοληθεί καθόλου μαζί Του. Ωστόσο, για να χρησιμοποιήσουμε μια ανθρώπινη αναλογία, ο Κύριος «στοιχημάτιζε» τη φήμη Του πάνω στον Ιώβ: «Πρόσεξες το δούλο μου, τον Ιώβ; Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν πάνω στη γη· είναι άνθρωπος ακέραιος, ευθύς, με σέβεται και αποστρέφεται το κακό. Παραμένει σταθερός στην ακεραιότητά του, κι άδικα εσύ με παρακίνησες να τον καταστρέψω χωρίς κανένα λόγο» 2:3.
Τα λόγια αυτά μας δείχνουν όχι μόνο την ευαρέσκεια και την εμπιστοσύνη του Θεού προς τον Ιώβ, αλλά κάνουν και τον λόγο για τα δεινοπαθήματά του σαφέστερο. Ήταν ο Σατανάς, και όχι ο Θεός που προκάλεσε όλα εκείνα τα κακά στον ευσεβή Ιώβ. Ήταν ο Σατανάς που πρώτος εισηγήθηκε την καταστροφή του Ιώβ υλικά και σωματικά. Επιπλέον, παρόλο που ο Σατανάς πρότεινε στον Θεό «να απλώσει το χέρι Του και να αγγίξει όλα όσα έχει ο Ιώβ», δεν υπάρχει ένδειξη ότι ο Θεός έκανε κάτι τέτοιο. Είπε ο Θεός: «Με παρακίνησες εναντίον του για να τον καταστρέψω», δεν υπάρχει όμως ένδειξη ότι ο Κύριος συμμορφώθηκε με το αίτημα, αλλά μάλλον του είπε: «Ορίστε, σου τον παραδίδω· μόνο να μην πειράξεις τη ζωή του», και τότε ο Σατανάς κατέστρεψε τα υπάρχοντα και την υγεία του Ιώβ. Είναι διαφωτιστικό για μας να δούμε ότι ο Θεός, δεν ήταν κατά καμία έννοια, είτε άμεσα είτε μέσω του Σατανά, η αιτία των δεινών του Ιώβ. Ο Θεός επέτρεψε τις ενέργειες του Σατανά, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Θα πρέπει να είμαστε απόλυτα ακριβείς για το τι εννοούμε όταν λέμε ότι ο Θεός «θα μπορούσε να είχε σταματήσει» τα βάσανα του Ιώβ. Μπορούμε πραγματικά να δεχτούμε ότι ο Θεός είχε την απόλυτη δύναμη να σταματήσει, ή ακόμη και να καταστρέψει τον Σατανά. Το πρόβλημα είναι ότι σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμη κι αν ο Σατανάς καταποντιζόταν κάτω από την οργή και την πάταξη του Θεού, θα είχε φύγει καγχάζοντας, σαν να έλεγε «Σου το έλεγα εγώ». Μια τέτοια «λύση» θα άφηνε για πάντα αναπάντητη την κατηγορία του Σατανά, ότι η βασιλεία του Θεού στηρίζεται (όπως η δική του), στον εξαναγκασμό και στο συμφέρον. Δεν ήταν λοιπόν η έλλειψη δύναμης που εμπόδισε τον Θεό να συντρίψει τον Σατανά, αλλά ήταν θέμα αρχής. Θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί με τον ηθικό περιορισμό που κάνει αδύνατο για τον Θεό να ψευσθεί. Οι κατηγορίες του Σατανά δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητες, όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει πραγματικά με μια δύναμη, που απλά συντρίβει τον κατήγορο, αλλά μόνο με τον τρόπο που ο Θεός υιοθετεί, επιτρέποντας στον Σατανά να αφαιρέσει τα προνόμια του Ιώβ. Θα πρέπει να δείξει ότι ο δούλος Του, τον οποίο εμπιστεύεται, τον αγαπά για αυτό που είναι, και όχι για αυτά που λαμβάνει από Αυτόν.
Σε αυτή την ειδική περίπτωση φαίνεται ότι ο Θεός επέτρεψε τα βάσανα του Ιώβ, για να αποδείξει στον Σατανά ότι μπορεί κάποιος να Τον αγαπά χωρίς καμιά ανταμοιβή, ακόμη και αν δεν κατανοεί όπως θα έπρεπε τους τρόπους του Θεού. Υπονοείται βέβαια, εδώ και η εβραϊκή αντίληψη ότι ο Ιώβ είχε κάποια δυνατότητα επιλογής για το πώς μπορούσε να αντιδράσει στις κακουχίες της ζωής. Το πατρικό καύχημα του Κυρίου για τον Ιώβ δεν θα είχε καμιά αξία, εάν ο Ιώβ ήταν πιστός μόνο και μόνο γιατί ο Θεός παρασκηνιακά τον εξανάγκαζε να το κάνει. Ο Ιώβ εξαρτιόταν από τη μια από τον Θεό, και αναγνώριζε την ανάγκη του για έναν λυτρωτή, αλλά είχε από την άλλη την αποκλειστική ευθύνη και το δικαίωμα εκλογής.
Η εμπιστοσύνη του Θεού προς τον Ιώβ δικαιώθηκε; Διαβάζοντας ως το τέλος την ιστορία, βλέπουμε ότι ο Ιώβ, όπως και οι «παρηγορητές» του, απέδιδαν λανθασμένα τη συμφορά του στον Θεό. Μολαταύτα ο Ιώβ παρέμεινε βέβαιος για την αθωότητά του, και ζητούσε απεγνωσμένα να του δοθεί η ευκαιρία να υποστηρίξει την υπόθεσή του. Φαίνεται ότι αισθανόταν ότι κάτι κάπου είχε πάει λάθος. Κάποια ανωμαλία θα υπήρξε στη δικαιοσύνη του σύμπαντος. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο Ιώβ δεν μπορούσε να εξηγήσει τη δεινή κατάσταση στην οποία βρέθηκε. Ο Σατανάς, όχι μόνο είχε καταστρέψει τις ευλογίες που απολάμβανε ο Ιώβ, αλλά πολλαπλασίαζε τις αμφιβολίες και τη σύγχυσή του μέσω των «φίλων» του. Ύστερα απ’ όλα αυτά, θα βλαστημούσε ο Ιώβ τον Θεό, όπως ο Σατανάς είχε προβλέψει;
Ο Ιώβ, παρά την απορία και σύγχυσή του, δικαίωσε την εμπιστοσύνη του Κυρίου του προς το άτομό του. Είπε: «Kαι αν με θανατώνει, εγώ θα ελπίζω σ' Αυτόν όμως, θα υπερασπιστώ τους δρόμους μoυ μπροστά Τoυ». Ο Ιώβ θα υπηρετούσε τον Κύριο, ότι και να συνέβαινε. Διαμέσου του ο Θεός έδειξε ότι η Βασιλεία Του βασίζεται, όχι στην υπακοή του συμφέροντος, αλλά στην υπακοή της αγάπης.
Θα ήταν διαφωτιστικό, πιστεύουμε, να παραθέταμε λεπτομερώς μια σύγκριση μεταξύ αυτών που έλεγε ο Θεός για τον Ιώβ, και των όσων έλεγαν οι «παρηγορητές» του, καθώς και ο νεαρός Ελιού:
(α) Ο Θεός εμπιστεύεται τους δούλους Του:
Ο Κύριος είπε στον Σατανά: «'Eβαλες τoν νoυ σoυ επάνω στoν δoύλo μoυ τoν Iώβ, ότι δεν υπάρχει όμoιός τoυ στη γη, άνθρωπoς άμεμπτoς και ευθύς, ο οποίος φoβάται τoν Θεό, και απέχει από κακό;» Ιώβ 1:8, και 2:3.
Οι παρηγορητές όμως του είπαν: «ο Θεός δεν εμπιστεύεται στoυς δoύλoυς τoυ»... Ελιφάς 4:18. «Mπoρεί o άνθρωπoς να ωφελήσει τoν Θεό, επειδή, ενώ είναι φρόνιμoς, μπoρεί να ωφελεί τoν εαυτό τoυ; Yπάρχει ευχαρίστηση στoν Παντoδύναμo, αν είσαι δίκαιoς; 'H κέρδoς, αν κάνεις άμεμπτoυς τoυς δρόμoυς σoυ;» Ελιφάς 22:2-3. «Aν είσαι δίκαιoς, τι θα τoυ δώσεις; 'H τι θα πάρει από τo χέρι σoυ;» Ελιού 35:7.
(β) Ο Ιώβ είναι άμεμπτος και ακέραιος:
Ο Θεός είπε για τον Ιώβ ότι είναι: «άνθρωπoς άμεμπτoς και ευθύς» 1:8, και 2:3.
Οι παρηγορητές όμως έλεγαν στον Ιώβ: «αν ήσουν καθαρός και ευθύς, σίγουρα, τώρα θα σηκωνόταν για σένα, και η κατοικία τής δικαιοσύνης σου θα ευτυχούσε.» Βιλδάδ 8:6. «ο Θεός δεν θα απορρίψει τον άμεμπτο» Βιλδάδ 8:20. «Θυμήσου, παρακαλώ πoιoς, ενώ ήταν αθώoς, απoλέστηκε; Kαι πoύ εξoλoθρεύτηκαν oι ευθείς;» Ελιφάς 4:7. «Aν μπoρείς απάντησέ μου, παρατάξου μπρoστά μoυ, στάσoυ όρθιoς. Eσύ, πραγματικά, είπες στα αυτιά μoυ, και άκoυσα τη φωνή των λόγων σoυ: Eίμαι καθαρός, χωρίς αμαρτία, είμαι αθώoς και ανoμία δεν υπάρχει μέσα μoυ … κατά τoύτo δεν είσαι δίκαιoς» Ελιού 33:5-12. «Πoιoς άνθρωπoς είναι σαν τoν Iώβ, πoυ καταπίνει τoν χλευασμό σαν νερό, και πηγαίνει σε συνoδεία μαζί με τoυς εργάτες τής ανoμίας, και περπατάει με ανθρώπoυς ασεβείς; Ελιού 34:7,8. «Πώς, λoιπόν, μπoρεί o άνθρωπoς να δικαιωθεί μπρoστά στoν Θεό; 'H πώς μπoρεί να είναι καθαρός αυτός πoυ γεννήθηκε από γυναίκα; Βιλδάδ 25:4. «Tι είναι o άνθρωπoς ώστε να είναι καθαρός; Kαι o γεννημένoς από γυναίκα, ώστε να είναι δίκαιoς;» Ελιφάζ 15:14. «Eπειδή, είπες: H oμιλία μoυ είναι καθαρή, και είμαι καθαρός μπρoστά σoυ. Aλλά, είθε να μιλoύσε o Θεός, και να άνoιγε εναντίoν σoυ τα χείλη τoυ και να σoυ φανέρωνε τα κρυφά πράγματα της σoφίας, ότι είναι διπλάσια των όσων είναι γνωστά. Nα ξέρεις, λoιπόν, ότι o Θεός απαιτεί από σένα λιγότερo από την ανoμία σoυ» Σωφάρ 11:4-6.
(γ) Η στάση του Ιώβ προς τον Θεό και το κακό είναι σωστή.
Ο Θεός λέγει για τον Ιώβ: «άνθρωπoς άμεμπτoς και ευθύς, ο οποίος φoβάται τoν Θεό, και απέχει από κακό».
Αντίθετα, οι παρηγορητές λένε: «Bέβαια, εσύ απoρρίπτεις τoν φόβo, και απoκλείεις τη δέηση μπρoστά στoν Θεό» Ελιφάς 15:4. «Mήπως, επειδή σε φoβάται θα σε ελέγξει, και θάρθει σε κρίση μαζί σoυ; Δεν είναι μεγάλη η κακία σoυ; Kαι άπειρες oι ανoμίες σoυ; Ελιφάζ 22:4-5.
(δ) Ο αθώος πράγματι υποφέρει «χωρίς αιτία».
Ο Θεός λέγει: «Kι ακόμα κρατάει τη ακεραιότητά τoυ, αν και με παρόξυνες εναντίoν τoυ, για να τoν εξoλoθρεύσω χωρίς αιτία.» 2:3
Οι παρηγορητές λένε: «αν ήσουν καθαρός και ευθύς, βέβαια, τώρα θα σηκωνόταν για σένα, και η κατοικία τής δικαιοσύνης σου θα ευτυχούσε.» Βιλδάδ 8:6. «Nα ξέρεις λoιπόν, ότι o Θεός απαιτεί από σένα λιγότερο από την ανoμία σoυ» Σωφάρ 11:6. Θυμήσου, παρακαλώ πoιoς, ενώ ήταν αθώoς, απoλέστηκε; Kαι πoύ εξoλoθρεύτηκαν oι ευθείς; 'Oπως έχω δει εγώ, όσoι αρoτρίασαν ανoμία, και έσπειραν ασέβεια, τις θερίζoυν εξoλoθρεύoνται από τo φύσημα τoυ Θεoύ, και από την πνoή των μυκτήρων τoυ αφανίζoνται» Ελιφάς 4:7-9. «Eπειδή, o Iώβ είπε: Eίμαι δίκαιoς και o Θεός αφαίρεσε την κρίση μoυ διαψεύστηκα στην κρίση μoυ η πληγή μoυ είναι ανίατη, χωρίς παράβαση. Πoιoς άνθρωπoς είναι σαν τoν Iώβ, πoυ καταπίνει τoν χλευασμό σαν νερό, και πηγαίνει σε συνoδεία μαζί με τoυς εργάτες τής ανoμίας, και περπατάει με ανθρώπoυς ασεβείς; Eπειδή, είπε: Tίπoτε δεν ωφελεί τoν άνθρωπo στo να ευαρεστεί τoν Θεό. Γι' αυτό, ακoύστε με, άνδρες συνετoί: Mη γένoιτo να υπάρχει αδικία στoν Θεό, και ανoμία στoν Παντoδύναμo. Eπειδή, σύμφωνα με τo έργo τoύ ανθρώπoυ, θα τoυ ανταπoδώσει, και στoν καθέναν θα κάνει να βρει σύμφωνα με τoν δρόμo τoυ.» Ελιού 34:5-11.
(ε) Οι θλίψεις του Ιώβ προκλήθηκαν από τον Σατανά και όχι από τον Θεό.
Η αλήθεια είναι: «Tότε, o σατανάς βγήκε από μπρoστά από τoν Kύριo, και πάταξε τoν Iώβ με ένα κακό έλκoς, από τo πέλμα των πoδιών τoυ μέχρι την κoρυφή τoυ. Kαι πήρε κoντά τoυ ένα κομμάτι από κεραμίδι, για να ξύνεται μ' αυτό και καθόταν στο μέσον τής στάχτης» 2:7.
Όμως οι παρηγορητές λένε: «Πρόσεξε, μακάριος ο άνθρωπος, που τον ελέγχει ο Θεός γι' αυτό, μη καταφρονείς την παιδεία τού Παντοδύναμου, επειδή, αυτός πληγώνει, και επιδένει, χτυπάει, και τα χέρια του γιατρεύουν.» Ελιφάς 5:17,18. «Nα ξέρεις, λoιπόν, ότι o Θεός απαιτεί από σένα λιγότερο από την ανoμία σoυ» Σωφάρ 11:6. «Mήπως, επειδή σε φoβάται θα σε ελέγξει, και θάρθει σε κρίση μαζί σoυ; Δεν είναι μεγάλη η κακία σoυ; Kαι άπειρες oι ανoμίες σoυ; Ελιφάζ 22:4-5. «Δες, o Θεός είναι ισχυρός, όμως δεν καταφρoνεί κανέναν. Ιχυρός σε δύναμη σoφίας. Δεν θα ζωoπoιήσει τoν ασεβή, στoυς φτωχoύς, όμως, δίνει τo δίκαιo.» Ελιού 36:5-6. «Kι έτσι, θα σε έβγαζε από τη στενoχώρια σε ευρυχωρία, όπoυ δεν υπάρχει στενoχώρια κι εκείνo πoυ παρατίθεται επάνω στo τραπέζι, θα είναι γεμάτo από πάχoς. Aλλ' εσύ εκπλήρωσες δίκη τού ασεβή» Ελιού 36:16-17.
(στ) Τα λόγια του Ιώβ είναι αποδεκτά από τον Θεό.
Είπε ο Κύριος στoν Eλιφάς τoν Θαιμανίτη: «O θυμός μoυ άναψε εναντίoν σoυ, και εναντίoν τoν δύo φίλων σoυ επειδή, δεν μιλήσατε για μένα τo oρθό, καθώς o δoύλoς μoυ o Iώβ.» 42:7.
Οι παρηγορητές όμως έλεγαν στον Ιώβ: «Mέχρι πότε θα μιλάς αυτά τα πράγματα; Kαι μέχρι πότε τα λόγια τού στόματός σου θα είναι όπως ένας σφοδρός άνεμος;» Βιλδάδ 8:2. «Δεν δίνεται απάντηση στην πληθώρα των λόγων; Kαι θα δικαιωθεί o πoλυλoγάς;» Σωφάρ 11:2. «Eπειδή, τo στόμα σoυ απoδεικνύει την ανoμία σoυ, και διάλεξες τη γλώσσα των πανoύργων.To στόμα σoυ σε καταδικάζει, και όχι εγώ και τα χείλη σoυ καταμαρτυρoύν εναντίoν σoυ.» Ελιφάς 15:5,6. «Eσύ, πραγματικά, είπες στα αυτιά μoυ, και άκoυσα τη φωνή των λόγων σoυ: ‘Eίμαι καθαρός, χωρίς αμαρτία είμαι αθώoς και ανoμία δεν υπάρχει μέσα μoυ’ … κατά τoύτo δεν είσαι δίκαιoς» Ελιού 33:8:12. «O Iώβ δεν μίλησε με γνώση, και τα λόγια τoυ δεν ήσαν με σύνεση. H επιθυμία μoυ είναι, o Iώβ να εξεταστεί μέχρι τέλoυς επειδή, απάντησε όπως oι ασεβείς άνθρωπoι. Eπειδή, στην αμαρτία τoυ πρoσθέτει ασέβεια καυχάται ανάμεσά μας, και πoλλαπλασιάζει τα λόγια τoυ εναντίoν τoύ Θεoύ.» Ελιού 35-37.
Τι συμπεράσματα μπορούμε να εξαγάγουμε από την ιστορία του Ιώβ; Είναι αλήθεια ότι ο Κύριος επιτρέπει κάποτε την αρρώστια ή την καταστροφή ως «παιδεία», αλλά δεν μπορούν όλα τα δεινοπαθήματα να δικαιολογηθούν με αυτόν τον τρόπο. Οι «παρηγορητές» φαίνεται να νόμιζαν ότι ο Θεός αποφασίζει για όλα όσα συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο. Εάν η άποψή τους αυτή ήταν ορθή, θα ήταν λογικό να πιστεύει κανείς ότι ο πόνος είναι πάντοτε είτε για παιδεία είτε για τιμωρία. Εάν συνέβαιναν όπως ο Θεός ήθελε, και αν είναι δίκαιος, τότε ο αθώος δεν θα υπέφερε ποτέ. «Ποιος απωλέσθηκε ποτέ, ενώ ήταν αθώος;», ρώτησε ο Ελιφάς, και σύμφωνα με τις δικές του προϋποθέσεις, θα ήταν δύσκολο να διαφωνήσει κανείς μαζί του, ο Ιώβ πρέπει να είναι ένοχος. Εντούτοις στην πραγματικότητα, διεξαγόταν μια μάχη, και έτσι μπορεί να συμβαίνει συχνά, όταν ένας ακέραιος και ευθύς δούλος του Κυρίου υποφέρει.
Δεν ήταν ο Θεός, αλλά ο Σατανάς που προκάλεσε τα δεινά του Ιώβ. Παρόλα αυτά, ο Θεός μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον πόνο του Ιώβ, για να τον φέρει σε μια βαθύτερη σχέση με τον Εαυτό Του. Η πνευματική αρχή είναι τούτη: «όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους προσκαλεσμένους σύμφωνα με τον προορισμό Του». Όσο μεγάλη κι αν είναι μια καταστροφή, όσο φοβερή κι αν είναι μια κατάσταση, ο Θεός θέλει να εργαστεί για το καλό αυτών που τον αγαπούν. Επιπλέον, ζητάει από τους υπηρέτες Του να συνεργαστούν μαζί Του σχετικά με αυτό. Κατά συνέπειαν, είναι σημαντικό να αντιδρούμε σωστά σε καταστάσεις πόνου ή κακουχιών.
Ας θυμηθούμε το περιστατικό με τον τυφλό εκ γενετής. Σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη της εποχής (και όχι μόνον), η αμαρτία είναι η βασική αιτία κάθε ασθένειας και πόνου, κι έτσι οι μαθητές εγείρουν το θεολογικό ερώτημα: «Διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός;». Προσπαθούσαν να ξετυλίξουν το νήμα που συνέδεε τελικά την ασθένεια με την αμαρτία. Η απάντηση του Ιησού αποδείκνυε την ανεδαφικότητα τέτοιων ερωτημάτων. Η τύφλωση του ανθρώπου εκείνου, δεν ήταν αποτέλεσμα των δικών του αμαρτιών ή των γονιών του. Θα ήταν άσκοπο να προσπαθήσει κανείς να διαλευκάνει την αιτία. Το πραγματικό ερώτημα δεν θα έπρεπε να ήταν: «τι προκάλεσε τον πόνο;», αλλά μάλλον: «Πώς μπορεί ο πάσχοντας να συνεργαστεί, έτσι ώστε να κάνει τα έργα του Θεού μέσα από μια τέτοια κατάσταση;» ή με άλλα λόγια: «Πώς θέλει ο Θεός να εργαστεί, ώστε όλα να συνεργήσουν για το καλό εκείνων που τον αγαπούν;». Ο Χριστός δεν βλέπει τον πόνο σαν μια διανοητική πρόκληση, αλλά σαν μια ανάγκη και μια ευκαιρία να δείξει τα έργα του Θεού στη θεραπεία. Κάποτε μπορεί ένα πρόσωπο να υποφέρει, επειδή με κάποιον τρόπο αμάρτησε ή αμαρτάνει. Συνήθως όμως, τα αίτια της δυσπραγίας είναι πολύ περίπλοκα για να διαλευκανθούν. Το καθήκον μας θα πρέπει να είναι να μάθουμε πώς μπορούμε να συνεργαστούμε με τον Θεό στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Βλέπουμε επομένως, ότι οι αντιδράσεις μας στον πόνο είναι μεγάλης σημασίας.
Εξίσου σημαντική είναι η στάση μας όταν εμείς οι ίδιοι υποφέρουμε. Εάν ο Ιώβ «βλαστημούσε τον Θεό και πέθαινε», θα έχανε την ευκαιρία να γίνει κανάλι ευλογιών, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τους άλλους. Όμως ο Ιώβ δεν βλαστήμησε τον Θεό, αλλά και ούτε ήταν ικανοποιημένος με τις ιερές κοινοτυπίες των «παρηγορητών» του. Ήταν ειλικρινής με τον Θεό στην κατάστασή του, γι’ αυτό και ο Θεός επιδοκίμασε τα λόγια του. Ο Ιώβ εξέφρασε τις αμφιβολίες του, τη σύγχυσή του, ενώ δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι διέπραξε όλα εκείνα που οι «φίλοι» του φαντάζονταν. Ο Θεός το επιδοκίμασε αυτό και έπειτα είπε στον Ιώβ να σταθεί και να απαντήσει στις ερωτήσεις Του. Είναι σημαντικό, σε καιρούς δυσπραγίας, να είμαστε ανοιχτοί προς τον Θεό, ώστε να αποκαλύψει περισσότερο τον Εαυτό Του σε εμάς. Πολλοί άνθρωποι απέκτησαν βαθύτερη γνώση και εμπειρία του Θεού μέσα από τον πόνο που βίωναν. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι ο Θεός προκαλεί αυτά τα δεινοπαθήματα, αλλά ότι είναι έτοιμος να εκμεταλλευτεί κάθε κατάσταση για το καλό αυτών που Τον αγαπούν. Παρακάτω διαβάζουμε ότι «o Kύριoς έστρεψε την αιχμαλωσία τoυ Iώβ, αφoύ πρoσευχήθηκε για τoυς φίλoυς τoυ και o Kύριoς έδωσε στoν Iώβ διπλάσια από όλα όσα είχε πρωτύτερα.» 42:10. Από τη στιγμή που ο Ιώβ έστρεψε την προσοχή του από το δικό του πρόβλημα στις ανάγκες των φίλων του, και άρχισε να συνεργάζεται με τον Θεό ώστε να δώσει ευλογίες, ανακάλυψε ότι τα δεσμά της απελπισίας άρχισαν να σπάζουν. Έτσι λοιπόν όπως συμβαίνει συχνά, καθώς ένα πρόσωπο γίνεται κανάλι ευλογιών για άλλους τα δικά του βάρη, φαίνονται ελαφρύτερα. Στο τέλος του βιβλίου, είναι πιθανόν ο Ιώβ να πήρε κάποια ιδέα από την πάλη που διεξαγόταν, επειδή μέσω της προσευχής, κατέστη και ο ίδιος συμμέτοχος στη μάχη αυτή.
Ο Ιώβ επομένως, υπήρξε ένα πεδίο μάχης, στο οποίο ο Θεός απέδειξε ότι οι υπηρέτες Του τον αγαπούν για αυτό που είναι ο Ίδιος, και όχι για τις ευλογίες που απολαμβάνουν. Ίσως ο Ιώβ, ύστερα από την εμπειρία του αυτή, να αντιλήφθηκε τι συνέβαινε, και να συμμετείχε πραγματικά με την προσευχή του ως κανάλι των θείων ευλογιών, όχι μόνο προς τον εαυτό του, αλλά και προς τους άλλους...
Ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμα στην Ιερουσαλήμ. Την επιφάνεια της γης τη σκέπαζε ομίχλη, προσπαθώντας ν’ αντισταθεί στο απαλό φύσημα του πρωινού αέρα, και να μην παρασυρθεί πίσω προς τη θάλασσα. Σ’ ένα μικρό χωριό όχι μακριά από την πόλη, ένας αγουροξυπνημένος άνδρας χασμουριόταν, ανοίγοντας όσο έπαιρνε το στόμα του, και τέντωνε το ελαφρά πιασμένο σώμα του. Ανακάθισε στη θέση του προσπαθώντας ν’ αφουγκραστεί, και να συγκεντρώσει τις σκέψεις του. Ικανοποιημένος κούνησε το κεφάλι του μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη του. Η προσμονή μιας ασυνήθιστα ήπιας χειμωνιάτικης μέρας, τον γέμισε με ένα αίσθημα ευχάριστων προσδοκιών. Σηκώθηκε και έδεσε το χιτώνιό του (πάνω στο οποίο είχε κοιμηθεί) γύρω του μ’ ένα χοντροφτιαγμένο πάνινο ζωνάρι. Τα γυμνά του πόδια σχεδόν δεν έκαναν θόρυβο, καθώς κατευθύνθηκε προς την κουζίνα όπου χαιρέτισε τους γονείς του.
Κατόπιν μαζί με τον πατέρα του βγήκε από το σπίτι. Όπως ήταν συνήθειά τους έφαγαν το πρωινό τους, που αποτελείτο από κριθαρένιο κέικ γεμισμένο με ελιές, καθώς βάδιζαν κατά μήκος του Όρους των Ελαιών προς την Ιερουσαλήμ. Ο πατέρας του, του είχε βρει ένα στρατηγικό σημείο για να κάθεται και να ζητιανεύει, κοντά σε μια από τις πύλες εξόδου του ναού και τον άφησε εκεί.
Καθώς καθόταν μόνος του, περιμένοντας και αφουγκραζόμενος, άκουσε το θόρυβο από το βάδισμα ενός πλήθους που τον πλησίαζε. Δεν έκανε λάθος. Ήταν μεγάλος όχλος. Το σώμα του κοκάλωσε. Σταμάτησε σχεδόν να αναπνέει προσπαθώντας να διακρίνει κάποια λέξη, από τις πολλές ανάκατες φωνές, για να καταλάβει τι σημαίνει το μεγάλο εκείνο πλήθος.
Κατόπιν κάποιος ρώτησε: "Δάσκαλε, ποιος αμάρτησε ώστε να γεννηθεί αυτός ο άνθρωπος τυφλός, αυτός ή οι γονείς του"; Μια άλλη φωνή αποκρίθηκε: "Γεννήθηκε τυφλός όχι γιατί αμάρτησε αυτός, ούτε γιατί αμάρτησαν οι γονείς του, αλλά για να φανερωθούν τα έργα του Θεού στην περίπτωσή του". Ιωάννης 9:1-2.
Ο άνδρας άκουσε κάποιον που έφτυσε δίπλα του. Κατόπιν κάτι ζεστό και υγρό άγγιξε τα μάτια του. Κάποιος του είπε: "Πήγαινε και νίψου στη δεξαμενή του Σιλωάμ". (εδάφια 6-7). Ο τυφλός πήγε και έπλυνε τα μάτια του, και ξαφνικά άρχισε να βλέπει.
Γιατί βρίσκομαι εδώ;
Η ζωή είναι παράξενη. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, κάνουμε τα ίδια πράγματα. Τρώμε, πίνουμε, κοιμόμαστε, ξυπνάμε, εργαζόμαστε, διασκεδάζουμε, χαιρόμαστε, λυπούμαστε, πονάμε, πενθούμε. Συχνά αναρωτιόμαστε ποιο είναι το νόημα της ζωής. Κάποτε κάνουμε πράγματα που τα θεωρούμε σημαντικά και νιώθουμε ικανοποίηση γι’ αυτά, περήφανοι. Όμως τις περισσότερες φορές βρίσκουμε τη ζωή ανιαρή, μια ρουτίνα. Αναρωτιόμαστε: "Γιατί ζούμε; Γιατί ζούμε τώρα το 2014, και όχι πίσω στο 1965; Με δημιούργησε άραγε ο Θεός για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, ή μήπως είμαι ένα γέννημα της τύχης; Ένα θύμα των περιστάσεων";
Αυτά είναι εύλογα ερωτήματα. Κανένας δε θέλει να αισθάνεται την ύπαρξή του σαν προϊόν της τύχης. Σαν μια παραξενιά της φύσης. Λαχταρούμε να βεβαιωθούμε ότι η ζωή μας έχει κάποιο νόημα. Θέλουμε να αισθανόμαστε χρήσιμοι, και σπουδαίοι.
Αν κανένας δεν αναγνωρίζει την αξία μας, μας κυριεύει άγχος, κατάθλιψη, ανησυχία, ακόμα και φόβος. Αρχίζουμε καμιά φορά να συμπεριφερόμαστε παράξενα, με σκοπό να προσελκύσουμε την προσοχή των άλλων. Μπορεί ακόμα να οδηγηθούμε στην ανάπτυξη καταστροφικών συνηθειών όπως, στην απότομη και υπέρμετρη αντίδραση στο καθετί, στο κάπνισμα, στο πιοτό, στα ναρκωτικά, στο ελεύθερο σεξ και όλ’ αυτά σε μια προσπάθεια να εξαλείψουμε ή να μειώσουμε τον πόνο της φαινομενικά άσκοπης και χωρίς νόημα ύπαρξής μας.
Όμως δεν πρέπει να καταληφθούμε από απόγνωση. Ο Θεός έχει δώσει την απάντηση στις βαθύτερες ανάγκες, και τη λαχτάρα των καρδιών μας. Στο λόγο Του τον Άγιο μας έχει δώσει πολύτιμες πληροφορίες για το νόημα της ύπαρξής μας. Λέει στη Β' επιστολή του Πέτρου 1:2-4: "Η χάρη και η ειρήνη ας αυξάνουν ανάμεσά σας με την ακριβή γνώση του Θεού και του Ιησού, του Κυρίου μας, καθώς η θεία δύναμή Του έχει θέσει δωρεάν στη διάθεσή μας όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή και την ευσεβή διαγωγή μας με την απόκτηση σαφούς γνώσης Εκείνου που μας κάλεσε, οδηγώντας μας μέσα από τη δόξα και την αρετή".
Καθώς μαθαίνουμε αυτές τις αλήθειες, αυτές τις υποσχέσεις του Θεού και αναπτυσσόμαστε στη χάρη και στη γνώση του Θεού, ανακαλύπτουμε ότι ο Θεός μας δημιούργησε με ένα και για ένα σκοπό. Ο Θεός μας θεωρεί χρήσιμους και δίνει νόημα στη ζωή μας. "Γιατί πραγματικά είμαστε έργο δικό του, που φτιαχτήκαμε μέσω του Ιησού Χριστού, με σκοπό να κάνουμε έργα καλά, τα οποία ο Θεός προετοίμασε για να καταγινόμαστε μ’ αυτά". Εφεσίους 2:10.
Ας έχουμε λοιπόν υπόψη μας τις παρακάτω αλήθειες:
Η σπουδαιότητα της ύπαρξής μας.
"Δε διαλέξατε εσείς εμένα, αλλά εγώ διάλεξα εσάς". Ιωάννης 15:16.
Συχνά προσπαθούμε να βρούμε απάντηση στο νόημα της ζωής μας, γιατί με δημιούργησε ο Θεός και γιατί το έκανε σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή. Θα παίξει η ζωή μου κανένα ρόλο στην ιστορία ή απλά και μόνο θα ζήσω λίγα χρόνια και μετά θα εξαφανιστώ από τη σκηνή, περνώντας στη λήθη, ως επί το πλείστον άγνωστος και μόνο με το προσωρινό κλάμα λίγων συγγενών για το θάνατό μου;
Ο Θεός μέσα στη μεγάλη Του αγάπη και καλοσύνη, μας πληροφορεί ότι γι’ Αυτόν ο καθένας μας είναι σπουδαίος. Και η σπουδαιότητά μας έγκειται στο γεγονός ότι Αυτός μας έδωσε αιώνια ζωή, σε μια στενή σχέση μαζί Του. Αυτή τη ζωή όμως δεν τη δέχονται όλοι δυστυχώς.
Από τη δική μας πλευρά, η ζωή αυτή αρχίζει από τη στιγμή που δεχόμαστε με πίστη το Χριστό μέσα στην καρδιά μας ως Σωτήρα και Κύριο της ζωής μας. "Όποιος θέλει, ας έρθει σ’ Εμένα", είπε ο Κύριος. Από την πλευρά του Θεού έχουμε εκλεχθεί χάρη στο Χριστό, πριν από τη δημιουργία του κόσμου. Το γεγονός ότι ο Θεός μας διαλέγει χάρη στο Χριστό, και μας ελευθερώνει από την εξουσία του σκοταδιού για τη δόξα τη δική Του, μας κάνει σπουδαίους. Τι άλλη απόδειξη για τη σπουδαιότητά μας μπορούμε να βρούμε από το γεγονός της θυσίας του Γιου του Θεού για μας; Ρωμαίους 5:8.
Το νόημα της ύπαρξής μας.
"…Και σας όρισα…" Ιωάννης 15:16.
Όμως η γνώση της σπουδαιότητάς μας για το Θεό, δεν ικανοποιεί πάντα πλήρως τη βαθύτερη λαχτάρα των καρδιών μας. Η αγάπη του Θεού για μας λέει περισσότερα γι’ Αυτόν τον Ίδιο, παρά για μας. Ο Λόγος του Θεού όμως μας λέει ότι ο Θεός μας δημιούργησε για να κάνουμε καλά έργα, που ο ίδιος έχει προετοιμάσει για μας. Εφεσίους 2:10.
Στην αρχή του άρθρου αυτού μιλήσαμε για έναν εκ γενετής τυφλό, που καθόταν σε μια εμφανή θέση έξω από το ναό. Όποιος έβλεπε αυτόν τον άντρα να ζητιανεύει για να ζει, σίγουρα δε θα σκεφτόταν πως η ζωή του μπορεί να είχε οποιοδήποτε νόημα. Ο Χριστός αποκάλυψε στους μαθητές Του ότι ο άνθρωπος αυτός γεννήθηκε τυφλός, για να φανερωθούν μέσω αυτού τα έργα του Θεού στους ανθρώπους. Ποια μεγαλύτερη τιμή θα μπορούσε να κάνει ο Θεός στον άνθρωπο αυτό, από το να τον διαλέξει πριν από τη δημιουργία του κόσμου σαν ένα κανάλι για να αποκαλύψει τη δόξα, τη δύναμη και το μεγαλείο Του;
Αφού πίστεψε ο τυφλός στο Χριστό και Τον προσκύνησε, δε διαβάζουμε τίποτα γι’ αυτόν. Οι προβολείς αποσύρθηκαν από πάνω του. Όμως η ζωή του έχει ακόμα σημασία. Ύστερα από 2.000 χρόνια μιλάμε ακόμα για το πώς θεράπευσε ο Χριστός ένα γεννημένο τυφλό. Ακόμα θαυμάζουμε το θάρρος του, να σταθεί μπροστά στους φανατισμένους και κακόβουλους θρησκευτικούς ηγέτες, και να δώσει τη μαρτυρία του. Ενισχύεται η ελπίδα μας για τα προβλήματά μας, καθώς βλέπουμε τι έκανε ο Χριστός για κείνων τον άνθρωπο, που η ζωή του δεν έδειχνε κανένα νόημα. Σκεφτείτε επίσης τις δικές μας ευθύνες για τη στάση μας απέναντι στους διανοητικά καθυστερημένους, στους παράλυτους, στους παραμορφωμένους ή και στα έμβρυα.
Ο σκοπός της ζωής μας.
"Να πάτε εσείς και να παράγετε καρπό". Ιωάννης 15:16.
Η εντολή "Να πάτε", δίνει σκοπό στη ζωή μας.
Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του, ότι τους όρισε να πάνε και να παράγουν καρπό. Ο απόστολος Παύλος μας λέει, ότι ο Θεός μας δημιούργησε με σκοπό να κάνουμε έργα καλά. Ο καρπός που παράγουμε περιλαμβάνει τα καλά έργα που μας κάλεσε ο Θεός να κάνουμε, με την ενέργεια και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Είναι το Άγιο Πνεύμα που δίνει τον καρπό μέσα μας, αγάπη, χαρά, ειρήνη, εγκράτεια… Γαλάτας 5:22. Μια τέτοια καρποφορία δείχνει ότι συμμετέχουμε στη θεία φύση του Θεού. Μέσω της ικανότητας που μας δίνει το Άγιο Πνεύμα, μπορούμε επίσης να καλλιεργούμε τις αρετές του χαρακτήρα μας, που μας προστάζει ο Θεός, ηθική υπεροχή, γνώση, υπομονή, ευσέβεια, φιλαδελφία… Ο απόστολος Πέτρος μας λέει, ότι αν καλλιεργούμε αυτές τις αρετές και τις αυξάνουμε δε θ’ αποδειχτούμε άκαρποι και άχρηστοι. Β' Πέτρου 1:5-8.
Αυτά που κάνουμε για το Θεό και για τους άλλους αποτελούν καλά έργα, τα οποία πάλι τα επιτυγχάνουμε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Αν προσευχόμαστε γι’ αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία, αν υποστηρίζουμε τους πιστούς, αν υποτασσόμαστε στις αρχές, αν πληρώνουμε τους φόρους μας έντιμα, αν προσφέρουμε στο έργο του Θεού, αν συμβάλλουμε στη συντήρηση των εργατών του ευαγγελίου, όλ’ αυτά αποτελούν μέρος των καλών έργων που μας καλεί ο Θεός να κάνουμε.
Ο σκοπός που μας διάλεξε ο Θεός, και ο δικός μας σκοπός, βρίσκονται και καλύπτουν την πλήρη έκφρασή τους, όταν ελκύουν τους άλλους στο Χριστό με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Η αξία των έργων μας.
"και ο καρπός σας να μένει…" Ιωάννης 15:16.
Όταν αναγνωρίσουμε ότι ο Θεός μας δημιούργησε για ένα σκοπό, κι εμείς εκπληρώνουμε αυτό το σκοπό, η ζωή μας αποκτά νόημα και αυτά που κάνουμε συνεχίζουν να έχουν αξία. Αν ζούμε για τους εαυτούς μας, η ζωή μας φαίνεται χωρίς νόημα, γιατί δεν μπορούμε να νιώθουμε τη σπουδαιότητά μας μακριά από το Θεό. Είτε σκαφτιάδες είμαστε, είτε οδηγοί λεωφορείων, είτε πιλότοι, είτε δάσκαλοι, είτε δικηγόροι, είτε γιατροί, είτε οικονομολόγοι, χωρίς το Θεό δεν μπορούμε να δούμε διαρκή και αιώνια αποτελεσματικότητα των πράξεών μας.
Όταν ο Ιησούς είπε στον τυφλό να πάει και να πλύνει τα μάτια του στη δεξαμενή του Σιλωάμ, ο τυφλός θα μπορούσε να φέρει αντίρρηση, λέγοντάς Του πως το πλύσιμο δεν μπορούσε ν’ αποκαταστήσει την όραση κάποιου που γεννήθηκε τυφλός. Μπορούσε ν’ αρχίσει λογομαχία μαζί Του, όπως έκαναν οι Φαρισαίοι, οι πολέμιοι του Κυρίου. Απεναντίας, ο τυφλός υπάκουσε στον Κύριο και απέκτησε την όρασή του. Η καταγραφή του περιστατικού αυτού στα ευαγγέλια, μας δείχνει τη διαρκή φύση της υπακοής του ανθρώπου εκείνου.
Σκεφτείτε μόνο ότι ο Θεός την πίστη που οδηγεί στην υπακοή τη θεωρεί καλό έργο. Γιατί όταν οι άνθρωποι ρώτησαν το Χριστό τι πρέπει να κάνουν για να κάνουν τα έργα του Θεού, Εκείνος τους είπε ότι το έργο του Θεού ήταν να πιστέψουν σ’ Αυτόν που ο Θεός είχε αποστείλει. Όταν έρθει η μέρα της Κρίσης, ο Θεός θα κρίνει τα έργα μας για την ποιοτική τους μονιμότητα.
Ο Θεός θέλει τα έργα μας να μένουν μόνιμα. Ν’ αντέξουν στη δοκιμασία της φωτιάς. Αυτό θα συμβεί μόνο αν ζητάμε το σκοπό του Θεού για τη ζωή μας, και ζούμε σύμφωνα με το θέλημα και το σκοπό του Θεού.
Η ασφάλειά μας.
"Έτσι ώστε ότι κι αν ζητήσετε από τον Πατέρα μου, στ’ όνομά μου θα σας το δώσει". Ιωάννης 15:16.
Τι θαυμάσιος είναι ο Θεός μας! Μας δημιούργησε για τον εαυτό Του. Μας παρέχει ασφάλεια. Το σχέδιό Του είναι, καθώς μαθαίνουμε να βαδίζουμε σύμφωνα με το θέλημά Του, να παράγουμε καρπό με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, και ν’ αυξανόμαστε στην πνευματική μας ζωή. Μας υπόσχεται να μας δώσει τα πράγματα που Του ζητάμε. Όμως εκπληρώνει τις επιθυμίες μας, μόνο αν τις εναρμονίζουμε με το θέλημα και το σκοπό Του για μας.
Όταν η ζωή μας φαίνεται χωρίς σημασία και σκοπό και ο Θεός δε φαίνεται ν’ απαντά στις προσευχές μας, τότε είναι καιρός να εξετάσουμε τις σχέσεις μας μαζί Του. Προσπαθούμε μήπως ν’ αποκτήσουμε σπουδαιότητα με τα πράγματα που κάνουμε ή κατέχουμε; Μήπως ζητάμε αναγνώριση από τους άλλους; Ζούμε μήπως φίλαυτα; Αποτυγχάνουμε μήπως κάθε φορά που προσπαθούμε να κάνουμε κάτι; Αν είναι έτσι, δεν μπορούμε να περιμένουμε αυτά που επιθυμούμε από το Θεό. Αντίθετα, αυτό που θα νιώθουμε είναι ένα αίσθημα κενότητας, ασημαντότητας και ματαιότητας για συνέχιση.
Στην επιστολή προς Εφεσίους 4:17-18, ο απόστολος Παύλος μας λέει να μη ζούμε "όπως οι άπιστοι, κινούμενοι από τους μάταιους λογισμούς, καθώς έχουν συσκοτισμένη τη διάνοιά τους και είναι αποξενωμένοι από τη ζωή που δίνει ο Θεός, εξαιτίας της άγνοιας στην οποία βρίσκονται επειδή είναι πωρωμένη η καρδιά τους". Πρέπει να ζούμε στο φως του Λόγου Του του Αγίου, και να περπατούμε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Ο Χριστός είπε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς Αυτόν, ενώ μ’ Αυτόν μπορούμε να τα πετύχουμε όλα, γιατί Αυτός μας δίνει τη δύναμη.
Η ζωή παίρνει συγκεκριμένη μορφή, καθώς συνειδητοποιούμε ότι ο Θεός μας διάλεξε για τον εαυτό Του, δίνοντας έτσι νόημα στην ύπαρξή μας και τη γνώση ότι μας δημιούργησε με ένα σκοπό, να ζούμε για να Τον δοξάζουμε. Σαν τον άνθρωπο εκείνο που γεννήθηκε τυφλός, αν και πέρασαν χρόνια κατά τα οποία φαινόταν άχρηστος, θα βρούμε το σκοπό του Θεού για μας, όταν μας καλέσει να κάνουμε κάτι και να παίξουμε το ρόλο μας στο αιώνιο σενάριό Του.
Δεν μπορούμε να μετρήσουμε τη σπουδαιότητα του ρόλου μας με βάση το χρόνο που θα μπούμε στη σκηνή ή από τη διάρκειά του. Αυτά τα καθορίζει ο Θεός. Η αξία του ρόλου μας μπορεί να μετρηθεί μονάχα από την πιστότητα με την οποία παίζουμε το ρόλο μας για τη δόξα του Θεού...
Συμεών Α. Ιωαννίδης
