Η σημασία της Αναστημένης Ζωής του Χριστού μέσα μας.

«Έτσι και η ανάσταση των νεκρών∙ σπέρνεται με φθορά, ανασταίνεται με αφθαρσία∙ σπέρνεται χωρίς τιμή, ανασταίνεται με δόξα∙ σπέρνεται με ασθένεια, ανασταίνεται με δύναμη…»Κορινθίους Α' 6: 42,43. Η συνταρακτική αλήθεια της ρεαλιστικότητας των Παθών αξίζει να αγγίζει τα βάθη της ψυχής μας, και να μεταμορφώνει πτυχές της ύπαρξής μας, στις οποίες δεν μπορεί να εισχωρήσει τίποτα άλλο, παρά μονάχα η έκφραση της Μεγαλειώδους Αγάπης του Θεού. Εντούτοις, χάνουμε την ουσία, αν μείνουμε μόνο εκεί. Φανταστείτε πόση ψυχική φόρτιση, πόση απελπισία, και πόσα αναπάντητα ερωτηματικά θα άφηνε η Ζωή του Χριστού, αν τελικά όλη η Διδασκαλία Του τελείωνε απλώς με την εικόνα της Σταύρωσης. Εύλογα θα μπορούσαμε, αν δεν ξέραμε την αλήθεια, να αναρωτηθούμε: Προς τι όλα αυτά; Από αγάπη και μόνο; Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον Χριστό, και σε όλους τους άλλους που πέθαναν με φρικτό τρόπο, και αφού είχαν προηγηθεί ανήκουστα βασανιστήρια;

Δεν είναι απλώς το γεγονός ότι ο Κύριός μας σήκωσε στους ώμους Του το βάρος των αμαρτιών του ανθρώπινου γένους, αλλά το ότι ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ και με αυτό το Ένδοξο Γεγονός αναδείχθηκε ο αδιαμφισβήτητος Κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου. Ας αναλογιστούμε: τι πρόσωπο θα είχε η πίστη μας, αν απλώς πιστεύαμε σε Ένα Πρόσωπο που πέρασε τόσα για εμάς, μόνο και μόνο γιατί μας αγάπησε. Ίσως, δε θα διαφέραμε από τους ονειροπόλους και τους ρομαντικούς που λατρεύουν την ιδέα, άσχετα από το αποτέλεσμα. Πόσο, πράγματι, αποδυναμωμένη και άσκοπη θα φαινόταν η χριστιανική μας πίστη χωρίς την Ανάσταση! Πόσο θα φαινόμασταν και εμείς ότι είμαστε αγκιστρωμένοι σε ανέφικτα οράματα, ή ίσως και γραφικοί, αν καλούμασταν να μεταδώσουμε το μήνυμα για Έναν Χριστό, που είχε όλη τη δύναμη να μας αγαπήσει μέχρι θανάτου σταυρού, αλλά… δεν είχε τη δύναμη να αναστηθεί για μας… Με λίγα λόγια, αν διαδίδαμε την πίστη σε έναν εξαιρετικό άνθρωπο, ή ίσως σε έναν «Θεό», που, όμως, είναι συγκεκριμένων χαρακτηριστικών και περιορισμένων δυνατοτήτων!

Δόξα τω Θεώ που τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά και έχουμε την τιμή να διακηρύξουμε την πίστη, όχι σε Έναν Χριστό – ιδέα, αλλά σε Έναν Ζωντανό Θεό, που με την Ανάστασή Του άλλαξε για πάντα την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, και μας έδωσε αυτό, χωρίς το οποίο δεν μπορούμε να ζήσουμε: την Ελπίδα και τη ζωντανή Υπόσχεση!!! Καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές, μπορεί, ίσως, να πιστεύεις πως δεν έχεις εκκρεμότητες στη Σχέση σου με τον Ιησού Χριστό. Δόξα τω Θεώ, ευγνωμονείς τον Χριστό για τα Πάθη Του, και αποδέχεσαι την αλήθεια της Ανάστασης. Στόχος των γραμμών που θα ακολουθήσουν δεν είναι να ξεσκεπάσουν κάτι, που θα μπορούσε να μας γεμίσει τύψεις για την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής, καθώς ο ενοχοποιημένος ψυχισμός είναι μόνο έργο του εχθρού της ψυχής μας. Στόχος είναι μόνο να μοιραστούμε αλήθειες αιώνιες, που θα μας αποκαλύψουν ότι υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα στην πίστη σε μια αλήθεια, και στη βίωση μιας αλήθειας. Η διαφορά είναι καίριας σημασίας, γιατί μόνο αν ζούμε τις αλήθειες εν Χριστώ, απολαμβάνουμε πραγματικά την Ειρήνη και τη Χαρά του Χριστού. Άλλωστε, όλοι θα μπορούσαν να ομολογήσουν, ότι στους ταραγμένους και τόσο πιεστικούς καιρούς που ζούμε, είναι ζωτικής σημασίας να ανακαλύψουμε γιατί η πολυπόθητη Χαρά του Χριστού δε λειτουργεί πάντα στη ζωή μας. Ο τρόπος που ζούμε την αλήθεια της Ανάστασης του Σωτήρα μας, είναι άρρηκτα δεμένος με την ψυχική και συναισθηματική μας κατάσταση. Ας ξεκινήσουμε απαντώντας στο καίριας σημασίας ερώτημα: Γιατί είναι διαφορετικό πράγμα να πιστεύουμε την Ανάσταση του Χριστού, και διαφορετικό να τη ζούμε; Αν πιστεύουμε απλώς σε Έναν Εσταυρωμένο Χριστό, τότε ποτέ πράγματι δε δεχτήκαμε το δώρο της υιοθεσίας από τον Ουράνιο Πατέρα («αφού μας προόρισε σε υιοθεσία διαμέσου του Ιησού Χριστού στον εαυτό του» Εφεσίους 1:5. O Σταυρός του Χριστού μας εξαγνίζει ενώπιόν Του, μας δίνει το δικαίωμα να προσέλθουμε στο θρόνο της Χάριτος και του Ελέους, και να Του εκθέσουμε τα ζητήματά μας, μα η Ανάστασή Του μας βοηθά, ήδη από αυτή τη ζωή, μέσω της πίστης και της υπακοής μας σε Αυτόν, να γίνουμε μέτοχοι της Θείας Φύσης Του. Ένας απλώς Εσταυρωμένος Χριστός, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής μας. Μα Ένας Εσταυρωμένος και Αναστημένος Χριστός, είναι η απάντηση στο βαθύτερο νόημα της ύπαρξής μας, είναι ο Ζωντανός Θεός που αγγίζει τις ανάγκες μας, όπως κανείς άλλος, είναι ο Φιλεύσπλαχνος Θεός που παρίσταται σε όποιο πρόβλημά μας, ή σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε. Ο Αναστημένος Χριστός έχει τη Λύση, τη μόνη σοφή Λύση, για τα πνευματικά, προσωπικά, οικογενειακά, επαγγελματικά, οικονομικά ή όποια άλλα προβλήματά μας. Επομένως, μπορούμε να καταλάβουμε πόσα ανέκφραστα σημαντικά χάνουμε, αν μόνο Τον σταυρώσουμε μέσα μας, αλλά δεν Τον αναστήσουμε…

Όταν στην καρδιά μας κατοικήσει η δύναμη της Αναγέννησης του Χριστού, τότε από Εκείνον λαμβάνουμε τη δύναμη της Αναστημένης ζωής Του. Ο Σταυρός του Χριστού είναι η πύλη, για να εισέλθουμε στη βίωση της άφθονης Ζωής Του. Γι’ αυτό ακριβώς, η πίστη στην Ανάστασή Του, και η βίωση αυτής της αλήθειας, μεταμορφώνει τη ζωή μας με βάση το ένδοξο ιδανικό του Θεού για εμάς, και προσανατολίζει τις επιδιώξεις μας προς τα άφθαρτα και τα αιώνια. Η βίωση της Ανάστασης του Χριστού μέσα μας, σημαίνει και την ανάσταση της δικής μας ζωής εν Χριστώ. Ο Κύριός μας είναι ισχυρός να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του σε εμάς, ακριβώς γιατί πρώτα εκπληρώθηκαν με τόσο ένδοξο τρόπο στον Ίδιο. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Απ. Παύλου στην Α' Κορινθίους, 15:16-19: «Επειδή, αν δεν ανασταίνονται οι νεκροί, ούτε ο Χριστός αναστήθηκε. Αλλά, αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, η πίστη σας είναι μάταιη· είστε δε ακόμα μέσα στις αμαρτίες σας… Αν μονάχα σ’ αυτή τη ζωή ελπίζουμε στον Χριστό, είμαστε ελεεινότεροι από όλους τους ανθρώπους». Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, σε καμία περίπτωση δεν είναι μια φτηνή παρηγοριά που προορίζεται για τους ρομαντικούς και τους ονειροπόλους. Είναι μια συγκλονιστική πραγματικότητα, την αλήθεια και το βάθος της οποίας, όσο και αν κάποιος πολεμήσει με τη λογική του, δε θα μπορέσει να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Όταν από τη ζωή του ανθρώπου λείπει η πρόθυμη παραχώρηση της καρδιάς στον Θεό, η αλήθεια της Ανάστασης ακούγεται μωρία. Μα για εκείνον που έχει αποδεχτεί το θαύμα της πίστης, που έχει παραχωρήσει πρόθυμα τον εαυτό του στον Χριστό και με τη Χάρη Του έχει επιτρέψει η λογική του να καθαγιαστεί από την υπέρτατη σοφία του Θεού, η Ανάσταση του Χριστού είναι η ζωντανή του ελπίδα, και η ανεξάντλητη πηγή της πίστης του. Είναι, ίσως, τόσο συμβατό με την ευαισθησία μας να συμπονέσουμε, να κλάψουμε, να συνταραχτούμε για τα Πάθη του Χριστού. Όμως, όταν καθημερινά σκεφτόμαστε το Έργο του Θεού για εμάς, ο Θεός δεν επιθυμεί να μείνουμε μόνο σε αυτά, ούτε φυσικά να κλείσουμε στην ψυχή μας την εικόνα ενός… ταλαίπωρου Χριστού, ακόμα και αν αυτό μας υπαγορεύει η πιο βαθιά συναίσθηση ευγνωμοσύνης. Το μήνυμα του Χριστού για εμάς είναι: Σταυρώθηκα για σένα, γιατί σε αγάπησα τόσο βαθιά, όσο ούτε τα πιο περίτεχνα λόγια σε αυτή τη γη δε θα μπορέσουν να σου εξηγήσουν. Όμως, ακριβώς επειδή σ’ αγάπησα τόσο πολύ, αναστήθηκα για σένα. ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ και είμαι το Πρόσωπο που μπορώ να σου δώσω αυτό που βαθιά επιθυμείς για να είσαι ευτυχισμένος-η!

Τελικά, υπάρχουν συγκεκριμένοι θεολογικοί κανόνες ή, ίσως, κάποιος κατάλογος από ηθικολογίες και απαγορεύσεις συγκεκριμένων πραγμάτων, για να γίνει η Ανάσταση ένα ζωντανό βίωμα μέσα μας; Η απάντηση είναι πέρα και πάνω από αυτά, και βρίσκεται στη φράση «λευκή κηδεία». Είναι η μόνη κηδεία στον κόσμο που είναι πραγματικά λευκή και είναι λευκή, γιατί έχει μία και μόνη κατάληξη: την Ανάσταση στη ζωή εν Χριστώ. Λευκή κηδεία σημαίνει να θάψουμε με ελεύθερη επιλογή και χαρούμενη καρδιά τον παλαιό εαυτό μας, όχι μόνο τις αμαρτίες του, αλλά και κάθε διάθεση, νοοτροπία ή αντίληψη, η οποία μας στερεί τα κάλλιστα του Θεού. Το να γνωρίζουμε τόσα πολλά πράγματα για τον Θεό δεν αρκεί, πολύ απλά, γιατί, ίσως, αυτό μας εφησυχάζει, μας αυτοδικαιώνει και συνεχώς μας έχει να τριγυρίζουμε με ελαφρά την καρδιά μας, και ξέγνοιαστη τη διάθεσή μας γύρω από το «νεκροταφείο των αμαρτιών». Σε αυτό, όμως, το νεκροταφείο οφείλουμε να εισέλθουμε και να παρακολουθήσουμε με πνευματική ωριμότητα τη Δύναμη του Θεού να θάβει κάθε στοιχείο του εαυτού μας, που μας εμποδίζει να εισέλθουμε στην απόλαυση της Αναστημένης Ζωής Του. Ο Απόστολος Παύλος χαρακτηριστικά στην προς Ρωμαίους Επιστολή, 6:5,6 υπογραμμίζει: «Επειδή, αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί του ως προς την ομοιότητα του θανάτου του, κατά συνέπεια θα είμαστε και ως προς την ομοιότητα της ανάστασης· γνωρίζοντας τούτο, ότι ο παλιός μας άνθρωπος συσταυρώθηκε, για να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη είμαστε πλέον δούλοι της αμαρτίας». Επομένως, η ομοιότητα με τον θάνατο του Χριστού έχει ως αποτέλεσμα και την ομοιότητα με την Ανάστασή Του. Όταν επιλέγουμε «ο παλαιός άνθρωπος» μέσα μας να ταυτοποιηθεί με το Θάνατο του Χριστού, τότε το Άγιο Πνεύμα εισβάλλει μέσα μας, και μας βοηθά να ζήσουμε αυτό που από μόνοι μας δεν μπορούμε: μια ζωή σύμμορφη με το Θέλημα του Θεού, χωρίς καμία έκπτωση, χωρίς συμβιβασμό, χωρίς μισή καρδιά… Για τον Θεό δεν έχει αξία το πόσα χρόνια είμαστε στην πίστη, αλλά το κατά πόσο έχουμε αφήσει την Αναστημένη Ζωή Του να εκφραστεί μέσα από εμάς. Ένας Χριστιανός μπορεί, πράγματι, να μη χρειάζεται αποδείξεις, για να πιστέψει στο γεγονός της Ανάστασης, γιατί μέσα στη συνείδησή Του έχει επιλέξει να δεχτεί το καθετί που αφορά τη ζωή του Χριστού. Πιστεύω, όμως, ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι τούτο το σημαντικό: όταν αυτές οι αλήθειες χρειαστεί να γίνουν το προσωπικό μας βίωμα, το μέτρο της πνευματικής μας ζωής, αλλά και ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στις δοκιμασίες μας, εκεί σκαλώνουμε πολλοί. Αν, λοιπόν, τις ήσυχες ώρες που βρισκόμαστε στο ταμείο μας και η συνείδηση μας είναι πιο επιδεκτική στις εκκλήσεις του Αγίου Πνεύματος, αντιληφθούμε ότι ο Θεός έχει να παρατηρήσει στη ζωή μας το αγκάθι της θρησκευτικής σοβαροφάνειας ή της εξωτερικής μόνο ευσέβειας, ας μην κλείσουμε την καρδιά μας. Με ταπείνωση και συντριβή, ας εκζητήσουμε τη Δύναμή Του, για να μεταμορφώσει εξολοκλήρου τον εσωτερικό μας κόσμο, κατά τον ένδοξο Σκοπό Του για τη ζωή μας. Ο Θεός είναι πρόθυμος να μας χαρίσει γνώση και σοφία, αλλά η μελέτη του Λόγου Του, αποκαλύπτει πως ποθεί βαθιά να μη μείνουμε μόνο σε αυτό. Δεν επιθυμεί να γίνουμε ειδήμονες στα θεολογικά θέματα, όταν αυτή η γνώση απλώς μας οδηγεί στο να προκρίνουμε τη δική μας θρησκευτική κατανόηση, έναντι της στενής εξοικείωσης με τον Θεό και της εντρύφησης στις αιώνιες Αλήθειές Του. Αν, λοιπόν, κατά τις ώρες που είμαστε μόνοι με τον Θεό, έχουμε νιώσει βαθιά μέσα μας τη φωνή Του να μας λέει ότι η υπακοή μας σε Αυτόν δε βρίσκεται στο σωστό δρόμο, τότε ας είμαστε σίγουροι πως η αιτία είναι η απουσία της Αναστημένης Ζωής μέσα μας. Η υπακοή στον Θεό γιατί πρέπει, η ανελλιπής παρουσία μας στην εκκλησία, η έντονη αίσθηση του θρησκευτικού καθήκοντος μπορεί εξωτερικά, για τους άλλους, να είναι δείγμα της στενής σχέσης μας με τον Θεό. Μα, ας θυμόμαστε ότι ο Χριστός είναι το μόνο Πρόσωπο που γνωρίζει τα βάθη μας, και από Αυτόν δεν μπορούμε να κρύψουμε τίποτα. Αν όλα αυτά γίνονται, χωρίς να υπάρχουν μέσα μας, ο αυθορμητισμός και η αγνότητα του μικρού παιδιού, που μπορεί να δεχτεί τη Βασιλεία του Θεού με τον τρόπο που δίδαξε ο Χριστός, τότε έχουμε μόνο σχήμα και μορφή ευσεβείας. Όπως και στον νέο που έφυγε λυπημένος, γιατί είχε κτήματα πολλά, έτσι και σε εμάς, ίσως να λείπει αυτό το ένα: η δροσιά και η φρεσκάδα της αληθινής πνευματικής ζωής, η βίωση της Αναστημένης Ζωής του Χριστού, με τον τρόπο που τα πάντα στη σχέση μας με Αυτόν να γίνονται αυθόρμητα, αλλά βαθύτατα αληθινά και ευλογημένα.

Για το τέλος, ας θυμηθούμε τα θαυμάσια λόγια του Χριστού στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, 9:9: «Και ενώ κατέβαιναν από το βουνό, τους παρήγγειλε να μη διηγηθούν σε κανέναν όσα είδαν, παρά μονάχα όταν ο Υιός του ανθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς». Οι μαθητές, μόλις πριν, είχαν βιώσει ένα ανεπανάληπτο γεγονός: την ένδοξη Μεταμόρφωση του Χριστού, αλλά δεν έπρεπε να το μοιραστούν με κανέναν, μέχρι να έρθει η στιγμή της Ανάστασής Του. Γιατί χρειαζόταν αυτός ο περιορισμός; Πώς αυτά τα λόγια μπορούν να ερμηνευθούν στη δική μας ζωή; Ας σκεφτούμε το εξής: Υπάρχουν στη ζωή μας συγκεχυμένες απόψεις σχετικά με τον Θεό, ή αλήθειες για τις οποίες δεν έχουμε μαρτυρήσει στους άλλους με δύναμη και αλήθεια, αν και ο Θεός μας έχει δώσει τόσες ευκαιρίες; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε είμαστε μακάριοι. Αν η απάντηση είναι ναι, προφανώς, ακόμη δεν έχουμε φτάσει στο χρονικό όσο και πνευματικό σημείο να βιώσουμε την Αναστημένη Ζωή του Χριστού στην καρδιά μας. Όπως οι μαθητές, χρειαζόμαστε να αφεθούμε στα χέρια του Χριστού με την αγνότητα των μικρών παιδιών, για να αναστήσουμε τον Κύριό μας στη ζωή μας, και να καταλάβουμε το βάθος και το εύρος της παράδοσης στα χέρια Του. Το δώρο της προσέγγισης στις βαθύτερες αλήθειες του Θεού είναι στη διάθεσή μας. Εξαρτάται μόνο από εμάς, αν τελικά θα το δεχτούμε και θα απολαύσουμε την ομορφιά του. Όσο περίπλοκες ή δυσάρεστες και αν είναι οι καταστάσεις της ζωής σου, ή όσο και αν καταβάλλεσαι από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, μείνε στην αγωνιστική θέση της προσευχής, διεκδικώντας από τον Ιησού που σ’ αγαπά απέραντα, η διάθεση και η στάση σου απέναντι στα Πράγματα του Θεού, να ταυτίζονται με τα υπέροχα λόγια του Παύλου στην Επιστολή προς Φιλιππησίους 3:7-14: «…για να γνωρίσω αυτόν, και τη δύναμη της ανάστασής του, και την κοινωνία των παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του». Μια ζωή, στην οποία σφραγίδα είναι η αλήθεια των παραπάνω λόγων, έχει, χωρίς αμφιβολία, μια ανέκφραστη ευλογία και ευφροσύνη. Αυτή ακριβώς η ζωή είναι η βαθιά λαχτάρα του Θεού να απολαύσεις και να απολαύσω. Αμήν...

Οι φράσεις που συγκλονίζουν την ψυχή μας.

Το να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε στην ολότητά της την τραγωδία του Θεανθρώπου πάνω στο Σταυρό, είναι εκ των πραγμάτων μία προσπάθεια καταδικασμένη σε αποτυχία. Ποτέ δε θα μπορέσουμε πλήρως να εννοήσουμε το ανέκφραστο Μεγαλείο που εκπέμπει η Καταματωμένη Φιγούρα πάνω στο Σταυρό, ακριβώς γιατί κανένας πιο πριν ή πιο μετά δε στάθηκε, δε στέκεται και ποτέ δε θα σταθεί μαζί ως άνθρωπος και ως Θεός, στην αντιμετώπιση της αμαρτίας. Το Μαρτύριο του Ιησού μας πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά, δεν αξίζει μόνο να συγκλονίζει τις διάνοιες και τις ψυχές μας ως προς τον ανείπωτο σωματικό πόνο, αλλά κυρίως ως προς την αλήθεια ότι υποφέρει από Αγάπη ανέκφραστη και βαθύτατη ο Δημιουργός του κόσμου, Εκείνος που έζησε μόνο για να προσφέρει Αγάπη, Παρηγοριά, Θεραπεία, Αλήθεια. Υποφέρει το λυσσαλέο ξέσπασμα των δυνάμεων του σκότους, Εκείνος που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το σκοτάδι, τον εκφυλισμό, την κακία. Υποφέρει περισσότερο και από τον χειρότερο κακούργο Εκείνος, που σε όλη Του τη Ζωή περπάτησε άμωμος, άδολος, τίμιος, αναμάρτητος και έζησε για τους άλλους, και όχι για τον Εαυτό Του.

Πόση φρίκη, πόσος παραλογισμός, μα συνάμα πόσο Μεγαλείο χωρούν σε αυτές τις διαπιστώσεις, Μεγαλείο που αξίζει καθημερινά να μας φέρνει στα γόνατα της ευγνωμοσύνης… Η Πραγματικότητα του Σταυρού είναι η πιο αντιφατική, η πιο οξύμωρη όλων των εποχών, ακριβώς γιατί πάνω στο Σταυρό δε θα έπρεπε να βρίσκεται καρφωμένος Εκείνος, αλλά εσύ, εγώ, όλοι μας. Κι’ όμως, μέσα από αυτή την αντιφατικότητα, γεννιέται το πιο λυτρωτικό μήνυμα όλων των εποχών. Έχεις και έχω τη δυνατότητα να επιλέξουμε τη Ζωή, και να κοινωνήσουμε την Ελευθερία και τη Χαρά τη Δική Του, επειδή ο Ιησούς Χριστός έγινε για χάρη μας ο Πληγωμένος Θεραπευτής. Πλήρωσε μια για πάντα το τίμημα της αμαρτίας, ώστε εμείς, με την ελεύθερη επιλογή μας να Τον αγαπούμε, να Τον πιστεύουμε, και να ζούμε για τη Δόξα Του, να βιώνουμε ουσιαστικά τον ύψιστο σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή την επανένωση με την ουράνια ρίζα μας. Όσες φορές και αν μελετήσεις στα Ευαγγέλια τα Πάθη του Χριστού, αισθάνεσαι σαν μαθητούδι, που πάντα κάτι νέο ανακαλύπτει, κάτι βαθύ και πρωτόγνωρο που συνταράζει όλο σου το είναι. Καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο ότι δεν μπορείς να μελετήσεις το Σταυρό του Γολγοθά, και να μη δώσεις μια απάντηση, να μην επιλέξεις πώς θα σταθείς απέναντι σε αυτή την Πραγματικότητα. Δεν μπορείς ποτέ πια να μείνεις ο ίδιος/α. Ή θα συγκλονιστείς ως τα τρίσβαθα της ύπαρξής σου, ή τυφλωμένος από εγωισμό, έπαρση και αλαζονεία, θα απορρίψεις τον Σταυρό σαν να ήταν κάτι περιττό!… Δε σε εξαναγκάζει ο Θεός να αποδεχτείς ότι αυτή η τραγική και εκ πρώτης όψεως ηττημένη πραγματικότητα στον Σταυρό του Γολγοθά, είναι στην πεμπτουσία της η πιο θριαμβευτική Εικόνα Νίκης όλων των εποχών. Ωστόσο, αν πραγματικά θέλεις να πιστεύεις για τον εαυτό σου ότι είσαι σοφός/η, μην αφήσεις ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να συλλογιστείς πάνω σε αυτή την Εικόνα, η οποία, ακόμα και για τους αρνητές της Θεότητας του Χριστού, δεν παύει να είναι ένα ιστορικό γεγονός.

Ακόμα και αν έχεις τακτοποιήσει τη ζωή σου χωρίς Θεό, ακόμα και αν θεωρείς πως η Αγάπη Του δεν έχει τίποτα να σου δώσει στα αδιέξοδα της ψυχής σου, ακόμα και αν όταν ευκαιριακά ακούς για τον Χριστό, δε νιώθεις κάτι να αλλάζει μέσα σου, παρά μόνο από την ανθρώπινη, έστω, πλευρά συμπονάς για Κάποιον που ήταν καλός και πέθανε μαρτυρικά, ενώ δεν του άξιζε… ακόμα και αν ο Χριστός δεν ήταν για σένα παρά ένας συμπαθητικός δάσκαλος, αλλά κατά τα άλλα ένας αποτυχημένος επαναστάτης, με μία ζωή δίχως νόημα και μία διδασκαλία ανεφάρμοστη, ακόμα και αν… και αν… έχεις τόσες ενστάσεις και τόσες αντιρρήσεις, απλώς δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου να συλλογιστεί αν πραγματικά το Γεγονός του Σταυρού, είναι όντως ο ακρογωνιαίος λίθος της απάντησης στο αίνιγμα του κόσμου μας. Αν δεν είναι, εντάξει, δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Αν, όμως, είναι και εσύ το προσπερνάς τόσο αδιάφορα, σίγουρα χάνεις και θα χάσεις το παν. Για σένα, ίσως, ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν παρά ένα ακόμη δυστυχισμένος θανατοποινίτης της σιδηράς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο οποίος, λόγω και των ιστορικών συγκυριών, είχε την ατυχία να πεθάνει με τη σταυρική ποινή, το αποτρόπαιο μέσο που μετερχόταν η διοίκησή της εκείνη την εποχή για τους κακούργους, τους αμφισβητίες της δύναμής της, ή ακόμα και τους «ρομαντικούς επαναστάτες», όπως στην περίπτωση του Χριστού. Όμως, για παρακολούθησε τα λόγια που λέει Αυτός ο Άνθρωπος, μέσα στην ανέκφραστη τραγωδία Του. Αν σου δινόταν η ευκαιρία, να παρευρεθείς σε μία ιστορική στιγμή της σταύρωσης ενός οποιουδήποτε καταδικασμένου εκείνη την εποχή, δε νομίζω να άκουγες τις φράσεις που βγήκαν από το στόμα του Ιησού Χριστού. Ίσως, άκουγες κατάρες, ίσως βλασφημίες, ίσως απεγνωσμένα βογγητά σωματικού πόνου, πάντως, δε θα άκουγες τα λόγια που ξεστόμισε εκείνη η κεντρική Φιγούρα στο Λόφο του Γολγοθά, ο Υιός του Ανθρώπου, όπως Του άρεσε να αποκαλεί τον Εαυτό Του. Ας σταθείς και ας σταθώ στις φράσεις αυτές, επτά στον αριθμό. Για να τις μελετήσεις, αξίζει να ερευνήσεις συγκριτικά και τα τέσσερα Ευαγγέλια, και να συνθέσεις όλα τα λόγια που ειπώθηκαν από το στόμα του Χριστού, και επιβεβαιώθηκαν από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες, κατά το διάστημα του Μαρτυρίου Του:

1. «Πατέρα, συγχώρεσέ τους∙ επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν». Λουκάς 23:34. Είναι μία φράση που σε καλεί να ερευνήσεις τα βάθη της καρδιάς σου, και να επανεξετάσεις τον τρόπο που έχεις σταθεί στις ανθρώπινες σχέσεις σου. Η σύγκριση της Στάσης Του με τη δική σου συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να είναι αναπόφευκτη, κάθε φορά που στη συνείδησή σου Τον ακούς να ζητά συγγνώμη όχι για Χάρη Του, αλλά για χάρη αυτών που συμμετέχουν στην Τραγωδία Του με τόση σκληρότητα και αγριότητα. Συλλογίσου μόνο Ποιος είναι Αυτός που ξεστομίζει μια φράση με τόσο Μεγαλείο. Είναι Εκείνος που η Αγία Γραφή Τον παρουσιάζει ως Δημιουργό του κόσμου και ως Υιό του Θεού. Εφόσον, λοιπόν, αυτό ισχύει, ας απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: Είχε ή δεν είχε όλο το δικαίωμα να αρνηθεί τη συγχώρεση στους βασανιστές και στους δήμιούς Του; Ασφαλώς και το είχε. Μπορούσε με μία προσευχή και μόνο να ζητήσει τον αφανισμό τους εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Μπορούσε να το κάνει, αλλά δεν το έκανε, γιατί δεν ήταν ένας ακόμη ταλαίπωρος καταδικασμένος. Τον κάρφωναν σε έναν Σταυρό, αλλά αποδεχόταν αγόγγυστα την Ποινή της αμαρτίας, γιατί είχε επιλέξει να γίνει ο «Αμνός του Θεού, Αυτός που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Ιωάννης 1:29.

Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, ακόμα και ο πιο καλός, ο πιο δίκαιος ή ο πιο ενάρετος που μπορείς να φανταστείς, αυτή τη στιγμή της έσχατης ταπείνωσης, θα μπορούσε δικαιολογημένα να γεμίσει οργή, θυμό, εκδικητική μανία και άσβεστο μίσος. Ενώ βιώνει στο Σώμα Του με τον πιο επώδυνο τρόπο πως κανένας από τους δήμιούς Του δεν μπορεί να θυμηθεί το Έργο και την Προσφορά Του, και κανένας δεν τολμά να σταματήσει αυτό το εξωφρενικό έγκλημα, θα μπορούσε να ζητήσει όλοι όσοι σπέρνουν τόση κακία και μίσος σε βάρος Του, να θερίσουν τα ανάλογα αποτελέσματα. Όμως, δεν επιλέγει να ζητήσει το δίκαιο, επιλέγει να μιλήσει με Έλεος, ίσως ακατανόητο, ίσως πρωτοφανές, αλλά αληθινό πέρα γα πέρα. Η Αγάπη που πλημμυρίζει την Καρδιά Του, είναι πέρα και πάνω από οποιαδήποτε αίτηση στον Πατέρα Του να ανταμειφθούν κατά τις πράξεις τους οι βασανιστές και εκτελεστές Του. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, αυτή την τραγική στιγμή που τα καρφιά με τόση μανία τρυπούν τα άμωμα χέρια και τα άμωμα πόδια Του, σίγουρα το τελευταίο πράγμα που θα σκεπτόταν θα ήταν να προφέρει λόγια συγχώρεσης. Αυτή η στιγμή της έσχατης ταπείνωσης ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία, την ξεπερνά και τη διαλύει, γιατί Εκείνος που καρφώνεται με τόση βαναυσότητα δεν είναι ένας ακόμη καλός άνθρωπος. Είναι ο Θεός ο Ίδιος, που τολμά να συγχωρεί, γιατί ακριβώς έχει επιλέξει να σε αγαπήσει και να με αγαπήσει τόσο ανέκφραστα πολύ. Επιλέγει όχι το θυμό, την οργή, την εκδίκηση, αλλά την οπτική γωνία ότι οι δήμιοί Του κάνουν ότι κάνουν, επειδή είναι τυφλωμένοι από τον εχθρό Του, και εχθρό μας.

Αν και εσύ και εγώ μπορούσαμε να δούμε τις αδικίες της ζωής μας μέσα από αυτό το πρίσμα, τι απελευθέρωση θα βιώναμε από τα συναισθήματα που δηλητηριάζουν την ψυχή μας! Ναι, σε απέρριψαν, σε αδίκησαν, σε πρόδωσαν, δε σε εκτίμησαν, όμως αν σκεφτείς, πως Εκείνος που είχε όλο το δικαίωμα να μη συγχωρήσει, επέλεξε να συγχωρήσει με τέτοια αφθονία, τότε όλα, ΟΛΑ στη ζωή σου θα λάμψουν από το φως μιας λυτρωτικής αλήθειας. Εκείνος που αγάπησε τόσο, ώστε να συγχωρέσει με τέτοια αυταπάρνηση ήταν και είναι Θεός. Επομένως, εσύ, όταν επιλέγεις να ζήσεις μέσα στο πνεύμα αυτής της φράσης, όταν αρνείσαι να καθοδηγείσαι από νοσηρά συναισθήματα, όταν ελεύθερα συγχωρείς ακριβώς γιατί Εκείνος σου δίδαξε την αλληλένδετη σχέση Αγάπης και Συγχώρεσης, τότε αρχίζεις να γνωρίζεις, και όλο περισσότερο να γνωρίζεις ποιο είναι το νόημα της Διδασκαλίας του Χριστού, και συνακόλουθα ποια αξία αποκτά η ζωή σου και η ζωή των συνανθρώπων σου, μέσα από το βλέμμα της Δικής Του Καρδιάς…

2. «Σε διαβεβαιώνω σήμερα, θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Λουκάς 23:43. Στο κέντρο, ο Σταυρός του Χριστού και δεξιά και αριστερά δύο ακόμα σταυροί με καταδικασμένους σε θάνατο δύο άντρες, με την αιτιολογία της ληστείας. Ο ένας, γεμάτος οργή για το φρικτό τέλος που λαμβάνει η ζωή του, και δηλητηριασμένος από κακία για τους εκτελεστές του, μένει αμετανόητος ως το τέλος. Γνωρίζοντας, προφανώς, ποια ήταν η θαυματουργή δύναμη της Φιγούρας που βρίσκεται σταυρωμένη στο κέντρο, γεμίζει ακόμη μεγαλύτερη οργή στη σκέψη ότι δεν αξιοποιεί τη Δύναμή Του, για να δώσει ένα τέλος στα δεινά τους: «Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς». Λουκάς 23:39. Δεν μπορεί να καταλάβει ή μάλλον δεν επιλέγει να σκεφτεί τι είναι, τελικά, εκείνο που μετρούσε περισσότερο εκείνες τις τραγικές στιγμές: η σωτηρία της ζωής ή η σωτηρία της ψυχής; Δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί και το δικό του μερίδιο ευθύνης και να αναλογιστεί κατά πόσο ο τρόπος που έζησε τη ζωή του ήταν η βασική αιτία για αυτή τη τραγική κατάληξη. Δεν επιλέγει τη συντριβή της καρδιάς του και την αίτηση της συγχώρεσης από τον Θεό και τους ανθρώπους που έβλαψε στη ζωή του, αλλά τον δρόμο της σκλήρυνσης της καρδιάς του, που αναπόφευκτα τον οδηγεί στην αιώνια απώλεια.

Ο άλλος, επιλέγει τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Προφανώς, σαν κινηματογραφική ταινία περνούν μπροστά από τη ζωή του οι επιλογές και οι δρόμοι που περπάτησε. Για τίποτα από αυτά δε νιώθει περήφανος, για τίποτα από αυτά δε βρίσκει δικαιολογία για τον εαυτό του. Και ενώ τα σκέφτεται όλα αυτά, ακούει μια φράση, που συντρίβει την όποια κάλυψη θα μπορούσε να προβάλλει για τον εαυτό του. Εκείνος, για τον Οποίο γνώριζε τη Δράση Του, και την ανέκφραστη Καλοσύνη Του, Εκείνος, που, δυστυχώς, δεν αξιοποίησε την ευκαιρία να Τον ακούσει όταν μπορούσε - αν το έκανε η εγκληματική του δράση θα λάμβανε τέλος, και δε θα βρισκόταν σε αυτή την τραγική θέση - Εκείνος ο Άνθρωπος, ενώ καρφώνεται, ζητά από τον Θεό να συγχωρέσει τους εκτελεστές Του! Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό στη μέχρι τώρα ταλαίπωρη και αμαρτωλή ζωή του. Μέσα του συντρίβεται ολοκληρωτικά και απλώς δεν μπορεί πια να είναι ο ίδιος. Γυρνά και κοιτάζει εκείνη τη Μορφή. Είναι φρικτά βασανισμένη και όμως εκπέμπει τέτοια Γαλήνη, τέτοια Εξουσία, τέτοια Αγάπη. Αν υπάρχει Θεός, δεν μπορεί παρά να έχει αυτόν ακριβώς τον Χαρακτήρα και στις λίγες ώρες που του μένουν για να ζήσει, καταλαβαίνει πως δεν πρέπει να χάσει την τελευταία ευκαιρία του, για να τακτοποιήσει για πάντα τη μέγιστη υπόθεση της ψυχής του. Πρώτα, επιθυμεί να υπερασπιστεί, ως ένα τελευταίο και ίσως μοναδικό δείγμα της αντρικής του τιμής σε όλη τη μέχρι τότε άσκοπη ζωή του, Εκείνη τη συγκλονιστική Προσωπικότητα, διακηρύττοντας με τον δικό του τραγικό τρόπο πίστη σε Αυτή, και δίνοντας μία συνταρακτική μαρτυρία στον μόνο που μπορούσε να δώσει εκείνη τη στιγμή, στον συν - κατάδικό του, που προφανώς υπήρξε σύντροφος στην εγκληματική δράση της ζωής του: «Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ, που είσαι μέσα στην ίδια καταδίκη; Κι εμείς μεν δίκαια∙ επειδή απολαμβάνουμε άξια των όσων πράξαμε∙ αυτός, όμως, δεν έπραξε τίποτε το άτοπο». Λουκάς 23:40-41. Ήθελε να κάνει το χρέος του. Έπρεπε να μοιραστεί, έστω και την ύστατη στιγμή αυτό που είχε γεμίσει με φως την ψυχή του, ακόμα και αν εξωτερικά τον κάλυπτε η απόλυτη αισχύνη της σταυρικής ποινής. Μα, ένιωθε πως οφείλει να πει κάτι και στην Ίδια τη Μορφή, κάτι έστω ελάχιστο, όσο του το επέτρεπαν οι δυνάμεις του και η βάσανος του σωματικού πόνου. Με δύο μόνο κουβέντες εξέφρασε την εμπιστοσύνη του στο Έργο που πραγματοποίησε ο Χριστός, δίνοντας μια απάντηση που μένει στους αιώνες για όλους εκείνους, αναλυτές, επικριτές, θεολόγους και παρα -θεολόγους, που προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να αποφανθούν για την ιδιότητα της Κεντρικής Φιγούρας στο Σταυρό του Γολγοθά: «Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Λουκάς 23:42. Για τον ληστή αυτό, η Φιγούρα στο πλάι του άξιζε να αποκαλεστεί ‘Κύριος’, ακριβώς γιατί ήταν Θεός, ένας Φιλεύσπλαχνος Θεός, ο Οποίος - δεν υπήρχε αμφιβολία - ότι πλήρωνε το πιο ακριβό τίμημα όλων των εποχών, μα θα ερχόταν η στιγμή, που και πάλι θα ερχόταν Θριαμβευτής και Βασιλιάς, για να συλλέξει τους καρπούς του πόνου της Ψυχής Του. Και σε μία τέτοια Βασιλεία, ήθελε και αυτός να είναι πολίτης, για να Τον απολαύσει αιώνια. Έχασε αυτή τη ζωή, αλλά η ουσία ήταν να μη χάσει την αιώνια Ζωή, γι’ αυτό, έστω και στο παρά ένα της δύσης της ζωής του, επέλεξε τη μόνη σοφή επιλογή που είχε ποτέ κάνει. Όταν σκέπτεσαι αν Αυτός που σταυρώθηκε ήταν πραγματικά Θεός, όταν διάφορες «επιστημονικές» ερμηνείες προσπαθούν να αποδομήσουν οποιαδήποτε έννοια πίστης μέσα σου, άφησε να μιλήσει στην ψυχή σου ο τρόπος που επέλεξε να σταθεί ο ένας και ο άλλος ληστής στο Δράμα του Θεανθρώπου. Είναι οι δύο τρόποι που αντιπροσωπεύουν τις δύο πανανθρώπινες στάσεις στο Μεγαλείο του Σταυρού. Σκέψου με ποιον από τους δύο επιθυμείς να ταυτιστείς, σε ποια λόγια βρίσκει η δική σου ψυχή ανάπαυση και απαντήσεις στα μέγιστα ερωτήματα της ζωής σου. Πολλοί μπορεί να έχουν αφιερώσει όλα τους τα χρόνια, για να βρουν το νόημα της ζωής, να έχουν φιλοσοφήσει και φιλολογήσει επί ματαίω και, όμως, ποτέ να μην έχουν επιτρέψει να φωτιστεί η ψυχή τους από την αιώνια Αλήθεια που βγήκε από το στόμα ενός ληστή, ενός αποβράσματος της κοινωνίας, που όλοι οι «σοφοί» του κόσμου, ίσως, θα έσπευδαν να καταδικάσουν και να απορρίψουν. Κι’ όμως, η αιώνια αλήθεια στήθηκε μια για πάντα και πήρε τη μορφή της αιώνιας Σχέσης ανάμεσα στον Δημιουργό και στο δημιούργημα: «Κύριε, θυμήσου με….» – «Σε διαβεβαιώνω, θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Μπορείς να ζήσεις μια ζωή αποδοχής, τιμών, ομορφιάς, φήμης, δόξας, υλικών μεγαλείων, αλλά εκείνο που, τελικά, αξίζει πιο πολύ απ’ όλα είναι να σφραγιστεί το πέρασμά σου από αυτή τη ζωή, με τη βίωση της Σχέσης με τον Λυτρωτή Χριστό, της μόνης Σχέσης με αντίκρισμα την αμοιβή της αιώνιας Ζωής κοντά Του. Σήμερα, κιόλας, άδραξε την ευκαιρία σου να ζήσεις σε Κοινωνία Αγάπης μαζί Του. Σήμερα, έχεις την ευκαιρία σου να επιλέξεις να χάσεις εθελούσια τα δικαιώματα επί της ζωής σου, όπως τα ορίζει ο εχθρός και η αρρωστημένη υπεροψία που εκείνος εισηγείται μέσα σου. Έχεις την ευκαιρία να αποκηρύξεις όλα εκείνα που με τόση πανουργία εκείνος προσπαθεί να χτίσει στη ζωή σου, για να χάσεις την ψυχή σου, αλλά και την ευκαιρία να Του ζητήσεις να Τον γνωρίσεις βαθύτερα. Έχεις την ανεκτίμητη ευκαιρία να παραδώσεις τη ζωή σου στην Αγκαλιά του Ιησού και να τη λάβεις πίσω και σε αυτή τη ζωή και στην αιώνια που δια πίστεως προσδοκούμε. Μην αναβάλλεις για το επόμενο Πάσχα, που, ίσως, συγκινηθείς, ίσως θεωρήσεις πως θα είσαι πιο έτοιμος/η…. Αυτό το Πάσχα ας γίνει μια για πάντα η αφετηρία της ατελεύτητης Σχέσης σου με τον Λατρεμένο Ιησού Χριστό, η αφετηρία της ανανέωσης της Διαθήκης σου μαζί Του. Αμήν...

Έσχατες ημέρες, Αλήθεια ή ψέμα;

Πολλές φορές ακούμε για εικόνες και ημέρες αποκάλυψης, ιδιαίτερα μετά από κάποια μεγάλη καταστροφή σε κάποιο μέρος του κόσμου. Σκηνές απελπισίας, δυστυχίας, πείνας, και τόσα άλλα, που καθημερινά προβάλλονται στη ζωή μας μέσω του διαδικτύου, της τηλεόρασης, και από άλλα μέσα. Είναι όμως αναμενόμενα όλα αυτά ή μαρτυρούν ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει;

Δυστυχώς παρατηρούμε μετά λύπης, ότι όσο ο πιο πάνω, τόσο πιο σκληρός γίνεται και ενάντιος σε κάθε σκέψη ότι υπάρχει Θεός. Μάλιστα πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται, και μάλιστα βρωντοφωνάζουν ότι ΔΕΝ υπάρχει Θεός. Διότι αν υπήρχε όπως λένε, όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν στον κόσμο, αλλά αντίθετα θα βοηθούσε, και θα έπαιρνε θέση. Έτσι με αυτή τη σκέψη καθιστούν άδικο τον Θεό, και δίκαιους τους εαυτούς τους, έχοντας κάνει ήδη κρίση. Ενώ η Κρίση ανήκει μόνο στο Θεό. Τι λέει όμως ο Λόγος Του Θεού; Ο Δαυίδ στον Ψαλμό 14:01, αναφέρει: ''Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός. Διεφθάρησαν· έγειναν βδελυροί εις τα έργα· δεν υπάρχει πράνθρωπος ζει αυτές τις στιγμές που αναφέραμε άττων αγαθόν.'' Επιπλέον σε άλλο ψαλμό 10:04, λέγει: ''Ο ασεβής διά την αλαζονείαν του προσώπου αυτού δεν θέλει εκζητήσει τον Κύριον· πάντες οι διαλογισμοί αυτού είναι ότι δεν υπάρχει Θεός''. Πόσο εύκολο λοιπόν είναι κάποιος ο οποίος είναι ασεβής και άφρων, να πιστέψει ότι δεν υπάρχει Θεός. Αντίθετα όμως, ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό, που πιστεύει ότι υπάρχει, και ότι Εκείνος δημιούργησε τα πάντα, βλέπει, διακρίνει, δεν ησυχάζει αλλά επαγρυπνεί, ώστε η μέρα του Κυρίου να μην έλθει σ' εκείνον ως παγίδα, αλλά να τον βρει έτοιμο, και να μπορέσει κι εκείνος όταν θα έλθει η αρπαγή της εκκλησίας, να βρίσκεται μέσα στους πιστούς, και να εκφύγει όλα αυτά που μέλλουν να συμβούν στον κόσμο. Όμως η Αγία Γραφή μας δίνει πολλά σημεία για τις έσχατες ημέρες, και μάλιστα τα αναφέρει ώστε ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό, να μην πλανηθεί αλλά να γνωρίζει και να επαγρυπνεί. Στην Β' Επιστολή του απ. Πέτρου γράφει: '' διά να ενθυμηθήτε τους λόγους τους προλαληθέντας υπό των αγίων προφητών και την παραγγελίαν ημών των αποστόλων του Κυρίου και Σωτήρος· τούτο πρώτον γνωρίζοντες, ότι θέλουσιν ελθεί εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας και λέγοντες· Που είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ' ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ' αρχής της κτίσεως.'' Σε άλλο σημείο στην επιστολή του Ιωάννη αναφέρει: ''Παιδία, εσχάτη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα.'' Είπε ο Ιησούς πότε θα ερχόταν το τέλος; Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Και τούτο το Ευαγγέλιο της βασιλείας θα κηρυχθεί σε ολόκληρη την οικουμένη, για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. Και τότε θα έρθει το τέλος." Ματθαίος 24:14. Οι άνθρωποι που θα προσποιούνται και θα προσπαθήσουν να εξαπατήσουν τους ανθρώπους στους έσχατους καιρούς, η Αγία Γραφή αναφέρει: "Τότε εάν τις είπη προς υμάς· Ιδού εδώ είναι ο Χριστός ή εδώ, μη πιστεύσητε· διότι θέλουσιν εγερθή ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και θέλουσι δείξει σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε να πλανήσωσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς." Ματθαίος 24:23-24. Θα υπάρξουν σημάδια στον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Ευθύς δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων ο ήλιος θέλει σκοτισθή και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες θέλουσι πέσει από του ουρανού και αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλει φανή το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ, και τότε θέλουσι θρηνήσει πάσαι αι φυλαί της γης και θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής." Ματθαίος 24:29-30.

Ποια ηθική κατάσταση θα χαρακτηρίζει την κοινωνία των εσχάτων ημερών; Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε." Επιστολή προς Τιμόθεο Β' 3:1-5. Η αύξηση της γνώσης και των ταξιδίων, είναι ένα σημάδι των τελευταίων ημερών. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού· τότε πολλοί θέλουσι περιτρέχει και η γνώσις θέλει πληθυνθή." Δανιήλ 12:4. Τι άλλα σημάδια των τελευταίων ημερών αναφέρει η Αγία Γραφή; "Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις, και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα, οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλη μετά δυνάμεως και δόξης πολλής." Λουκάς 21:25-27. Οι συζητήσεις για την ειρήνη και την ασφάλεια είναι ένα σημάδι των τελευταίων ημερών. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "…διότι σεις εξεύρετε ακριβώς ότι η ημέρα του Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται. Επειδή όταν λέγωσιν, Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ' αυτούς αιφνίδιος όλεθρος, καθώς αι ωδίνες εις την εγκυμονούσαν, και δεν θέλουσιν εκφύγει." Επιστολή προς Θεσσαλονικείς Α 5:2-3. Είναι όμως και άλλα πολλά σημεία μέσα στο Λόγο του Θεού που φανερώνουν ότι είμαστε στους έσχατους καιρούς. Είναι όμως καλύτερο αντί να αναλύσουμε όλα τα σημεία αυτά να κοιτάξουμε ψηλά, να σηκώσουμε τα κεφάλια μας, και να δούμε ότι ακόμα είναι, "καιρός ευπρόσδεκτος και ημέρα σωτηρίας". Να ζητήσουμε το αίμα του Ιησού Χριστού, και να μετανοήσουμε.

Διαβάζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω, τι θέση παίρνει η δική σου καρδιά; Που σε βρίσκει ο Λόγος του Θεού αυτή την ώρα; Πιστεύεις στο Θεό; Θέλεις να αποφύγεις όλα αυτά που πρόκειται να συμβούν στην ανθρωπότητα όταν θα έχει φύγει η εκκλησία του Χριστού; Ο Ιησούς Χριστός σε καλεί με πίστη σ Εκείνον, να σωθείς από όλα αυτά, και να Τον εμπιστευτείς. Μην αργείς. Μπορείς κι εσύ αν θέλεις, να απολαύσεις όλα αυτά που έχει υποσχεθεί σε όσους Τον αγαπούν...