Εσύ, πιστεύεις πως υπάρχει ουρανός;

Ρώτησαν κάποιο νεαρό έφηβο που ήταν της μεγαλωμένος μέσα σε εκκλησία, σε χριστιανικό περιβάλλον, "προσμένεις τον ουρανό;". Και αυτός απάντησε, "δεν ξέρω, θα έχει μαγαζιά να ψωνίζω εκεί;". Πριν βιαστούμε να τον καταδικάσουμε, η απάντησή του πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε. Γιατί; Γιατί η απάντηση αυτή φανερώνει μια στάση ζωής την οποία συναντάς πολύ συχνά σήμερα. Όχι στον κόσμο, αλλά ανάμεσα στους πιστούς του Χριστού, ή μάλλον σε αυτούς που αποκαλούν τους εαυτούς τους πιστούς του Χριστού.
Τι να τον κάνω τον ουρανό, όταν εδώ έχω ότι θέλω; Τι να τον κάνω τον ουρανό, όταν έχω δώσει την καρδιά μου στον Χριστό, έχω τακτοποιήσει το μέλλον μου και περνάω καλά; Πόσο πιο καλά δηλαδή μπορεί να είναι εκεί; Τι παραπάνω θα έχω; Και γιατί να επιθυμώ  δρόμους από χρυσάφι, ή σπίτι στον ουρανό, όταν έχω το Village Center, το Starbucks, τον κόσμο όλο με το ίντερνετ στα πόδια μου, παιχνίδια με εικονική πραγματικότητα στους υπολογιστές, πολυκαταστήματα με όλα τα είδη, πολυτέλεια.
Και όχι μόνο αυτό; Γιατί να πρέπει να κουραστώ για τον ουρανό; Να υποφέρω για την πίστη μου;
Η ευημερία γύρω μας, μας έχει απομακρύνει από το τι στην πραγματικότητα είναι ο ουρανός. Μας κάνει να τρέχουμε μακριά από τις δυσκολίες, να φοβόμαστε τον θάνατο, να φοβόμαστε να πεθάνουμε ως προς τον παλιό άνθρωπο και να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Ζούμε για να έχουμε "άμεσες" λύσεις στα προβλήματά μας, εδώ και τώρα, και να κάνουμε τη ζωή μας άνετη.


Από την άλλη μεριά στην Αγία Γραφή, αλλά και στο σύγχρονο κόσμο, έχουμε αντίθετα παραδείγματα. Έχουμε τον απόστολο Παύλο να γράφει μέσα από τη φυλακή στον Τιμόθεο Β' 1:8. "Μη αισχυνθής λοιπόν την μαρτυρίαν του Κυρίου ημών μηδέ εμέ τον δέσμιον αυτού, αλλά συγκακοπάθησον μετά τού ευαγγελίου μέ την δύναμιν τού Θεού". Στο 2:1, "Σύ λοιπόν, τέκνον μου, ενδυναμού δια τής χάριτος τής εν Χριστώ Ιησού". Στο 2:9, "ο λόγος τού Θεού δεν δεσμεύεται". Στο 3:12, "Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή". Στο 4:2, "κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής".
Ας πάμε στην προς Φιλιππησίους επιστολή που μελετούμε. Διαβάζουμε στο 1:12, "Θέλω δε να εξεύρητε, αδελφοί, ότι τα συμβάντα εις εμέ συνέτρεξαν μάλλον εις πρόοδον τού ευαγγελίου". Στο 1:27, "Μόνον πολιτεύεσθε αξίως τού ευαγγελίου τού Χριστού. Στο 4:4, Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν θέλω ειπεί, Χαίρετε".

Πως είναι δυνατόν αυτό; Πως το έκανε ο απόστολος Παύλος; Πώς μπορούσε να κρατηθεί στην πίστη, πώς μπορούσε να είναι χαρούμενος μέσα στη φυλακή; Και κυρίως, γιατί διάλεξε αυτή τη ζωή; Γιατί δέχθηκε από διώκτης να γίνει διωκόμενος; Με ποια λογική; Η απάντηση αδελφοί μου είναι "ο ουρανός". Πίστευε πως υπάρχει ουρανός; Η σχέση του με τον Χριστό και η πεποίθησή του πως θα είναι για πάντα με τον Χριστό ήταν το κίνητρο του για να μείνει πιστός. Ζούσε για τον ουρανό. Γράφει στην Β' Κορινθίους 4:17-18, "Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης, επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ' εις τα μη βλεπόμενα· διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια". Και στην Α' Κορινθίους 2:9, "Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τούς αγαπώντας αυτόν".
Πιθανώς τα τελευταία του γραπτά λόγια στην Β' προς Τιμόθεο, ήταν τα εξής στο 4:8, "τού λοιπού μένει εις εμέ ο τής δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοί αποδώσει εν εκείνη τή ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού".
Αυτή η εικόνα του ουρανού, τον έκανε να γράφει στους Φιλιππησίους στο 1:21, "Διότι εις εμέ το ζήν είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος". Στο 3:14, "τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού", στο 3:20, "Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς".


Η ερώτηση λοιπόν, είναι η εξής σήμερα. Και είναι επικίνδυνη. Εσύ πιστεύεις στον ουρανό; Είναι αληθινός για σένα; Είναι επικίνδυνη γιατί ανάλογα με την απάντηση που δίνουμε, πρέπει να ζήσουμε και τη ζωή μας.
 Όμως κάθε χριστιανός  με έμφαση θα πει. Πιστεύω πως υπάρχει ο ουρανός. Φαίνεται όμως, αυτό στη ζωή μας. Και αν πρέπει να φαίνεται, με ποιο τρόπο μπορεί να γίνεται φανερό; Θα σας πω για τον εαυτό μου. Το βρίσκω πολύ εύκολο να λέω ότι πιστεύω πως υπάρχει ουρανός, πιστεύω πως υπάρχει αιώνια ζωή, αλλά να ζω σαν να μην υπάρχει. Το καταλαβαίνω από το πως χρησιμοποιώ τον χρόνο μου, πόσο χρόνο δίνω για προσευχή, πόσο διψάω για τον Θεό, πόσο με πονάει που ψυχές χάνονται γύρω μου, ή πόσο με αφήνει αδιάφορο, πόσο είμαι διατεθειμένος να χάσω τον ύπνο μου για την βασιλεία του Θεού ή να βγω από το πρόγραμμά μου.

Ίσως θυμάστε οι νέοι από εδώ ένα ομιλητή πριν από λίγα χρόνια, είχε έρθει σε ένα συνέδριο νεολαίας τον Paul Borthwick. Γράφει λοιπόν αυτός σε ένα βιβλίο του, πως μαζί με την γυναίκα του είχαν προγραμματίσει ένα σύντομο ιεραποστολικό ταξίδι στην Αγκόλα, στην οποία την εποχή εκείνη υπήρχε πόλεμος. Δύο μέρες πριν αναχωρήσουν, 4 Βρετανοί τουρίστες σκοτώθηκαν σε μια συμπλοκή. Και γράφει ο αδελφός μας αυτός: Ήξερα πως έπρεπε να λέω, "για μένα η ζωή είναι ο Χριστός και ο θάνατός μου κέρδος". Η αλήθεια όμως, ήταν ότι φοβόμουν. Ανθρώπινα επιθυμούσα την ασφάλειά μου, παρά τον ουρανό.

Όλοι μας πρέπει να ρωτήσουμε σοβαρά τον εαυτό μας. Πιστεύω ότι υπάρχει ο ουρανός; Πιστεύω πως η σχέση μου με τον Χριστό από τώρα, είναι τόσο σημαντική που όλα τα άλλα να τα θεωρήσω "σκύβαλα", ή στη δημοτική "σκουπίδια". Πιστεύω πως η καριέρα μου είναι "σκουπίδια"; Η κοινωνική μου θέση "σκουπίδια"; Η αξιοπρέπειά μου "σκουπίδια"; Είμαι έτοιμος εξαιτίας της πίστης μου να τα χάσω όλα αυτά;  Όλα τα εγκατέλειψε ο Παύλος. Αυτό ζητάει ο Χριστός. Να είναι Αυτός τόσο σημαντικός στη ζωή μας, ώστε η εικόνα του ότι μια μέρα θα είμαστε για πάντα μαζί Του, να μας κάνει να θησαυρίζουμε στον ουρανό και όχι στη γη.

Η ιστορία των ιεραποστολών μπορεί να μας βοηθήσει εδώ. Ξέρετε, οι πρώτοι Ευρωπαίοι ιεραπόστολοι στην Αφρική, έδειχναν με τον εξής τρόπο πως πίστευαν ότι υπάρχει ουρανός. Όταν μάζευαν τα πράγματά τους, τα έβαζαν συμβολικά μέσα σε φέρετρα. Έφευγαν, εκείνη την εποχή με την πεποίθηση ότι τους δικούς τους θα τους δουν πάλι στον ουρανό. Ο George Crenfell, πήγε και αυτός στην Αφρική. Η πρώτη του γυναίκα πέθανε μετά από ένα χρόνο. Αργότερα ξαναπαντρεύτηκε, και 4 από τα παιδιά του πέθαναν από αρρώστιες στην Αφρική. Ξεκίνησε μια Ιεραποστολή στον ποταμό Κονγκό, όπου 3 από τους 4 ιεραποστόλους πέθαναν τον πρώτο χρόνο.
Κάποιοι υπολογίζουν πως περίπου το 60% των πρωτοπόρων ιεραποστόλων στην Αφρική πέθαναν μέσα στα δύο πρώτα χρόνια της διακονίας του. Γιατί να πάνε λοιπόν; Γιατί πίστευαν πως μόνο ο Χριστός σώζει  και πίστευαν πως υπάρχει ουρανός!!
Το 1980 ο George Otis, σε ένα ιεραποστολικό συνέδριο στη Μανίλα, είπε πως ίσως να υπάρχει τόσο μικρή επιτυχία στον Μουσουλμανικό κόσμο επειδή τόσο λίγοι είναι διατεθειμένοι να γίνουν μάρτυρες.


Γιατί η πίστη πως υπάρχει ουρανός είναι σημαντική σήμερα;
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ο ουρανός δεν είναι κάτι που με απασχολεί μόνο αφού πεθάνω. Ο ουρανός αφορά το σήμερα, το τώρα. Πώς; Ως εξής. Ο ουρανός είναι κίνητρο γιατί πάνω απ’ όλα θα είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είναι η μεγάλη ανταμοιβή, Φιλιπ. 3:12-14. Το γεγονός ότι θα Τον δούμε πρόσωπο με πρόσωπο, Α' Ιωάν. 3:2. Το γεγονός ότι θα έρθει να σκουπίσει κάθε μας δάκρυ, Αποκ. 21:4. Το ότι ο Χριστός ο ίδιος θα έρθει να μας πει, "εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ", Ματθαίος 25:21. Αν δεν με νοιάζει ο ουρανός, δεν με νοιάζει και ο Χριστός. Γιατί αυτά τα δύο μια μέρα θα ταυτιστούν. Στην ουράνια πόλη μας λέει η Αποκάλυψη δεν θα χρειάζεται ήλιος, γιατί φως της θα είναι ο Θεός και το λυχνάρι της το Αρνίο, ο Χριστός, Αποκ. 21:23. Ναός δεν θα υπάρχει γιατί ναός της θα είναι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτορας και το αρνίο, Αποκ. 21:22.
Ο ουρανός λοιπόν με αφορά από σήμερα, γιατί ο Χριστός είναι ζωντανός τώρα. Αν θέλω τον Χριστό τώρα, θα θέλω και τον ουρανό. Θα περιμένω την ώρα και τη στιγμή που θα είμαι για πάντα μαζί του. Αν λοιπόν η καρδιά μου δεν σκιρτάει για τον ουρανό, δεν σκιρτάει και για τον Χριστό. Και αν δεν σκιρτά για τον Χριστό, τότε πρέπει να μετανοήσω.
Είπαμε πως η πίστη ότι υπάρχει ουρανός, μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας. Και είπαμε το "γιατί" μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας σήμερα. Καιρός είναι να δούμε μέσα από τη Γραφή "πως" μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας.


Πώς επηρεάζει τη ζωή μας η πίστη ότι υπάρχει ουρανός;
Τι συμβαίνει όμως, όταν οι άνθρωποι πραγματικά πιστεύουν στον ουρανό; Πως μπορεί αυτή η αλήθεια να αλλάξει τη ζωή μου;  Δεν σημαίνει πως ο Θεός θα ζητήσει από όλους μας να γίνουμε ιεραπόστολοι και να αφήσουμε το σπίτι μας. Μπορεί όμως να αλλάξει τη ζωή μας. Και να μας κάνει να ζούμε στα σπίτια μας, στις δουλειές μας, σαν "παρεπίδημοι". Σαν άνθρωποι, που φαίνεται πως ζούμε για κάτι άλλο, έξω από τον κόσμο αυτό.  


Ο ουρανός και τα παθήματα της πίστης.
Και το ότι είμαστε από άλλο κόσμο, φαίνεται από το πως αντιδρούμε στα παθήματα, που έχουν να κάνουν με την πίστη μας.
Γράφει στην Εβραίους 10:32-34, "Αναφέρετε δε εις την μνήμην σας τας προτέρας ημέρας, εν αις αφού εφωτίσθητε, υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις, ποτέ δε γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων. Διότι εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας, εξεύροντες ότι έχετε εις εαυτούς περιουσίαν εν ουρανοίς καλητέραν και διαμένουσαν. Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην".
Αυτοί οι άνθρωποι στάθηκαν στον διωγμό με παρρησία γιατί πίστευαν σε κάτι άλλο, και αυτό το άλλο ήταν τόσο αληθινό που όταν τους άρπαζαν τα πράγματα το έκαναν με χαρά.

Θυμηθείτε τον Μωυσή! Ο Μωυσής άφησε την Αίγυπτο και υπέφερε μαζί με τον λαό του Θεού επειδή πίστευε στον ουρανό. Έτσι γράφει στο κεφάλαιο της πίστης, στην προς Εβραίους 11. Διαβάζουμε στα εδάφια 24-26, "Δια πίστεως ο Μωύσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός τής θυγατρός τού Φαραώ, προκρίνας μάλλον να κακουχήται μέ τον λαόν τού Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, κρίνας τον υπέρ τού Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τούς εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν".
Η εικόνα του ουρανού τον έκανε να πει όχι στο τώρα για να κερδίσει κάτι μεγαλύτερο. Και αυτή η εικόνα ήταν τόσο δυνατή στο μυαλό του, ώστε στα χρόνια μέσα στην έρημο, να μην κάνει πίσω. Αδέλφια μου η ζωή αυτή είναι μικρή και τελειώνει. Μετά αρχίζει ο ουρανός. Σκεφτείτε, 40 χρόνια στην έρημο! Και όμως μπροστά στην αιωνιότητα είναι λίγα. Αξίζει να περιμένω.

Ο ουρανός και οι δοκιμασίες της ζωής.
Ο ουρανός με αλλάζει στον τρόπο που αντιμετωπίζω τις δυσκολίες, που όλοι οι άλλοι έχουν να αντιμετωπίσουν. Θα σας διαβάσω ένα απόσπασμα που έγραψε η Τζόνι. Θυμάστε την Τζόνι Έρικσον; Το βιβλίο με τη ζωή της είχε μεταφραστεί και στα ελληνικά. Η γυναίκα αυτή από ένα ατύχημα κολυμπώντας, όταν ήταν πολύ νέα, έμεινε παράλυτη από το λαιμό και κάτω. Γράφει λοιπόν η Τζόνι: "Πόσο πραγματικός είναι ο ουρανός για σένα; Τα τελευταία 30 χρόνια έχω συλλογιστεί για τον ουρανό πάρα πολύ. Αυτό που ανακάλυψα ήταν πως με τα μάτια της πίστης και τη περιγραφές του Λόγου του Θεού, ο ουρανός δεν είναι ένα μέρος στα σύννεφα με αγγέλους που παίζουν άρπες. Ούτε είναι ένα φανταστικό μέρος που δεν μπορείς να αγκαλιάσεις τους ανθρώπους επειδή είναι πνεύματα. Αποκλείεται. Είναι ένας τόπος με δρόμους, πύλες, ανθρώπους που μπορούν να αγγίξουν, να γελάσουν να ψάλλουν και που δεν έχουν λόγο να κλαίνε. Κάθε φορά που έχει κάποια πληγή το σώμα μου, ή που δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι για μέρες, ή αισθάνομαι προδομένη επειδή κάποιος με κοίταξε με οίκτο, σκέφτομαι το αιώνιο σπίτι μου. Και πίστεψε με φίλε μου, ο ουρανός είναι που αξίζει να το συλλογίζεσαι συχνά".

Καμιά άλλη θρησκεία ή φιλοσοφία στο κόσμο, δεν προσφέρει ελπίδα για το ένδοξο σώμα της ανάστασης όπως ο Χριστός υπόσχεται για τον ουρανό. Μπορεί εμείς να μην έχουμε ένα πληγωμένο σώμα, όπως η Τζόνι, αλλά έχουμε πληγωμένες καρδιές, σπίτια, σχέσεις, φήμη. Ο Χριστός όμως υπόσχεται γιατρειά. Γιατρειά που αρχίζει από τώρα, είπαμε ο ουρανός ξεκινάει από τώρα, και ολοκληρώνεται εκεί στην άμεση παρουσία Του.


Ο ουρανός και η υλική μας περιουσία.
Ο ουρανός μας αλλάζει στο πώς διαχειριζόμαστε την περιουσία μας εδώ στη γη. Μας προστατεύει από την πλεονεξία. Θυμάστε την παραβολή του άφρονα πλούσιου. Διαβάζουμε στο κατά Λουκά ευαγγέλιο και το κεφάλαιο 12:13-21, "Είπε δε τις προς αυτόν εκ τού όχλου· Διδάσκαλε, ειπέ προς τον αδελφόν μου να μοιρασθή μετ' εμού την κληρονομίαν.  Ο δε είπε προς αυτόν· Άνθρωπε, τις με κατέστησε δικαστήν ή μεριστήν εφ' υμάς;  Και είπε πρός αυτούς· Προσέχετε και φυλάττεσθε από τής πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.  Είπε δε προς αυτούς παραβολήν, λέγων· Ανθρώπου τινός πλουσίου ηυτύχησαν τα χωράφια. Και διελογίζετο εν εαυτώ λέγων· Τι να κάμω, διότι δεν έχω πού να συνάξω τούς καρπούς μου; Και είπε· Τούτο θέλω κάμει· θέλω χαλάσει τας αποθήκας μου και θέλω οικοδομήσει μεγαλητέρας και συνάξει εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου, και θέλω ειπεί προς την ψυχήν μου· Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι' έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου.  Είπε δε πρός αυτόν ο Θεός· Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού· όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι; Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν και δεν πλουτεί εις Θεόν".
Το λάθος αυτού του ανθρώπου ήταν ότι νόμιζε πως όλα ήταν δικά του, και πως ο ουρανός είναι εδώ. Το τώρα μετράει, άρα λοιπόν, αφού αυτό μετράει τώρα θα ζήσουμε. Ποιο ήταν το λάθος του; Ότι είτε ξέχασε, είτε δεν κατάλαβε, πως η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Δυστυχώς έζησε μόνο για το τώρα, αδιαφορώντας για το μετά. Πήρε τα δώρα του Θεού και έζησε για αυτά ξεχνώντας τον Θεό.

Αντίθετα, διαβάζουμε στην Α' προς Τιμόθεο ποιος είναι ο σωστός τρόπος να χρησιμοποιώ τις υλικές ευλογίες που ο Θεός μου έχει χαρίσει. Διαβάζουμε στο 6:17-19, "Εις τούς πλουσίους τού κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα τού πλούτου, αλλ' επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν, να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν".
Αν πιστεύω πως υπάρχει ο ουρανός, τότε θα προσπαθήσω με ότι μέσα έχω να μαζέψω εκεί θησαυρό. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός μου, εκεί θα είναι και η καρδιά μου. Θα είμαι γενναιόδωρος, θα υπηρετώ. Θα δίνω για το έργο του Θεού, όχι από ότι μου περισσεύει, αλλά και από το υστέρημά μου. Θα δίνω σε αυτούς που δεν έχουν με χαρά, γιατί και για μένα αυτά που έχω είναι δώρα από τον Θεό.

Με βοηθάει ο ουρανός, να ξεκολλήσω αν θέλετε από τα δώρα του Θεού για την γη αυτή. Με βοηθάει να τα βλέπω μόνο ως δώρα, όχι ως αυτοσκοπό. Θα είμαι διατεθειμένος, αν χρειαστεί να γίνω φτωχός, ή να ζήσω με λιγότερα για χάρη του ευαγγελίου. Γιατί; Γιατί δεν είμαι από αυτό τον κόσμο. Είμαι πάροικος. Και γιατί ακόμη και αν έχω θλίψεις, οι θλίψεις αυτές είναι προσωρινές και ελαφριές σε σχέση με τη δόξα που με περιμένει.

Ο ουρανός και ο αγιασμός.
Η ελπίδα του ουρανού με κάνει να θέλω να ζήσω πιο άγια ζωή. Διαβάζω από την προς Κολοσσαείς 3:1-4. "Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά τού Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά τού Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί τής γης. Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά τού Χριστού εν τω Θεώ· όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ' αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη".
Αφού είμαι του Χριστού. Θα περιμένω τον Χριστό να φανερωθεί, γιατί τότε θα δοξαστούμε και εμείς μαζί του. Και αφού αυτή είναι η ελπίδα μας, τι λέει παρακάτω; εδ. 5-6. "Νεκρώσατε τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν ήτις είναι ειδωλολατρία, δια τα οποία έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας". 
Αν ζω για τον ουρανό αυτό με κάνει να διαλέγω να υπακούω στον Θεό σήμερα. Όποιος έχει την ελπίδα αυτή, διαβάζουμε στην Α' Ιωάννου 3:3, "καθαρίζει τον εαυτό του, καθώς Αυτός είναι καθαρός".
Αν πιστεύω ότι υπάρχει ο ουρανός και με περιμένει, αυτό πρέπει να φανεί στη ζωή μου.

Θα ήθελα να κλείσουμε με την εξής σκέψη. Τι χρειαζόμαστε να κάνουμε για να ζούμε έτσι; Θα μπορούσε να προτείνει κάποιος πολλές λύσεις. Να αλλάξουμε προτεραιότητες. Να διαβάζουμε τη Γραφή. Να ξυπνήσουμε κάποιος άλλος. Θα ήθελα να σας προτείνω το εξής μέσα από τον Λόγο του Θεού. Μας χρειάζεται να μπει βαθιά μέσα στην καρδιά μας η αλήθεια για τη ζωή μας, και τον Θεό. Ποια αλήθεια; Το γεγονός πως όλα αυτά, η απόλαυση της αμαρτίας αν θέλετε, είναι πρόσκαιρα. Έχουν ημερομηνία λήξης. Όλα αυτά που μας κάνουν να πιστεύουμε πως δεν έχουμε και τόση ανάγκη τον ουρανό, είναι αληθινά, αλλά και απατηλά. Διαβάζουμε στην Α' Ιωάννου 2:17 πως, "ο κόσμος παρέρχεται, (δηλαδή) φεύγει και μαζί και η επιθυμία του". Όμως αυτός που πράττει το θέλημα του Θεού μένει αιώνια. Θες να ζήσεις για πάντα; Έλα στον Ιησού Χριστό. Ζήσε για το αύριο.
Και ξέρεις κάτι. Ζώντας για το αύριο, ζούμε και το σήμερα σωστά. Την άφθονη ζωή που χαρίζει ο Χριστός δεν την δίνει κανένας άλλος. Γιατί κανείς δεν με αγαπάει και δεν σε αγαπάει όπως Εκείνος. Γιατί κανείς άλλος δεν πέθανε για μας.
Θα έχει πολυκαταστήματα στον ουρανό; Όχι. Θα έχει τον Χριστό. Αγάπησέ Τον, ακολούθησέ Τον, γιατί το μέλλον είναι μαζί Του. Γιατί Αυτός σε αγαπάει τέλεια. Και μόνο ζώντας για Αυτόν, ζούμε ζωή με νόημα.

Πιστεύεις πως υπάρχει ουρανός; Αν ναι, ζήσε άγια ζωή, δώσε με θυσία για το έργο του Θεού. Αν χρειαστεί η πίστη σου να δοκιμαστεί μη φοβάσαι, η ανταμοιβή του Χριστού είναι αληθινή και δεν χάνεται. Αν χρειαστεί να υποφέρεις, σε περιμένει δόξα. Και όλα αυτά, χάρη στον Ιησού Χριστό. Αμήν...