Οι φράσεις που συγκλονίζουν την ψυχή μας.

Το να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε στην ολότητά της την τραγωδία του Θεανθρώπου πάνω στο Σταυρό, είναι εκ των πραγμάτων μία προσπάθεια καταδικασμένη σε αποτυχία. Ποτέ δε θα μπορέσουμε πλήρως να εννοήσουμε το ανέκφραστο Μεγαλείο που εκπέμπει η Καταματωμένη Φιγούρα πάνω στο Σταυρό, ακριβώς γιατί κανένας πιο πριν ή πιο μετά δε στάθηκε, δε στέκεται και ποτέ δε θα σταθεί μαζί ως άνθρωπος και ως Θεός, στην αντιμετώπιση της αμαρτίας. Το Μαρτύριο του Ιησού μας πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά, δεν αξίζει μόνο να συγκλονίζει τις διάνοιες και τις ψυχές μας ως προς τον ανείπωτο σωματικό πόνο, αλλά κυρίως ως προς την αλήθεια ότι υποφέρει από Αγάπη ανέκφραστη και βαθύτατη ο Δημιουργός του κόσμου, Εκείνος που έζησε μόνο για να προσφέρει Αγάπη, Παρηγοριά, Θεραπεία, Αλήθεια. Υποφέρει το λυσσαλέο ξέσπασμα των δυνάμεων του σκότους, Εκείνος που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το σκοτάδι, τον εκφυλισμό, την κακία. Υποφέρει περισσότερο και από τον χειρότερο κακούργο Εκείνος, που σε όλη Του τη Ζωή περπάτησε άμωμος, άδολος, τίμιος, αναμάρτητος και έζησε για τους άλλους, και όχι για τον Εαυτό Του.

Πόση φρίκη, πόσος παραλογισμός, μα συνάμα πόσο Μεγαλείο χωρούν σε αυτές τις διαπιστώσεις, Μεγαλείο που αξίζει καθημερινά να μας φέρνει στα γόνατα της ευγνωμοσύνης… Η Πραγματικότητα του Σταυρού είναι η πιο αντιφατική, η πιο οξύμωρη όλων των εποχών, ακριβώς γιατί πάνω στο Σταυρό δε θα έπρεπε να βρίσκεται καρφωμένος Εκείνος, αλλά εσύ, εγώ, όλοι μας. Κι’ όμως, μέσα από αυτή την αντιφατικότητα, γεννιέται το πιο λυτρωτικό μήνυμα όλων των εποχών. Έχεις και έχω τη δυνατότητα να επιλέξουμε τη Ζωή, και να κοινωνήσουμε την Ελευθερία και τη Χαρά τη Δική Του, επειδή ο Ιησούς Χριστός έγινε για χάρη μας ο Πληγωμένος Θεραπευτής. Πλήρωσε μια για πάντα το τίμημα της αμαρτίας, ώστε εμείς, με την ελεύθερη επιλογή μας να Τον αγαπούμε, να Τον πιστεύουμε, και να ζούμε για τη Δόξα Του, να βιώνουμε ουσιαστικά τον ύψιστο σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή την επανένωση με την ουράνια ρίζα μας. Όσες φορές και αν μελετήσεις στα Ευαγγέλια τα Πάθη του Χριστού, αισθάνεσαι σαν μαθητούδι, που πάντα κάτι νέο ανακαλύπτει, κάτι βαθύ και πρωτόγνωρο που συνταράζει όλο σου το είναι. Καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο ότι δεν μπορείς να μελετήσεις το Σταυρό του Γολγοθά, και να μη δώσεις μια απάντηση, να μην επιλέξεις πώς θα σταθείς απέναντι σε αυτή την Πραγματικότητα. Δεν μπορείς ποτέ πια να μείνεις ο ίδιος/α. Ή θα συγκλονιστείς ως τα τρίσβαθα της ύπαρξής σου, ή τυφλωμένος από εγωισμό, έπαρση και αλαζονεία, θα απορρίψεις τον Σταυρό σαν να ήταν κάτι περιττό!… Δε σε εξαναγκάζει ο Θεός να αποδεχτείς ότι αυτή η τραγική και εκ πρώτης όψεως ηττημένη πραγματικότητα στον Σταυρό του Γολγοθά, είναι στην πεμπτουσία της η πιο θριαμβευτική Εικόνα Νίκης όλων των εποχών. Ωστόσο, αν πραγματικά θέλεις να πιστεύεις για τον εαυτό σου ότι είσαι σοφός/η, μην αφήσεις ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να συλλογιστείς πάνω σε αυτή την Εικόνα, η οποία, ακόμα και για τους αρνητές της Θεότητας του Χριστού, δεν παύει να είναι ένα ιστορικό γεγονός.

Ακόμα και αν έχεις τακτοποιήσει τη ζωή σου χωρίς Θεό, ακόμα και αν θεωρείς πως η Αγάπη Του δεν έχει τίποτα να σου δώσει στα αδιέξοδα της ψυχής σου, ακόμα και αν όταν ευκαιριακά ακούς για τον Χριστό, δε νιώθεις κάτι να αλλάζει μέσα σου, παρά μόνο από την ανθρώπινη, έστω, πλευρά συμπονάς για Κάποιον που ήταν καλός και πέθανε μαρτυρικά, ενώ δεν του άξιζε… ακόμα και αν ο Χριστός δεν ήταν για σένα παρά ένας συμπαθητικός δάσκαλος, αλλά κατά τα άλλα ένας αποτυχημένος επαναστάτης, με μία ζωή δίχως νόημα και μία διδασκαλία ανεφάρμοστη, ακόμα και αν… και αν… έχεις τόσες ενστάσεις και τόσες αντιρρήσεις, απλώς δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου να συλλογιστεί αν πραγματικά το Γεγονός του Σταυρού, είναι όντως ο ακρογωνιαίος λίθος της απάντησης στο αίνιγμα του κόσμου μας. Αν δεν είναι, εντάξει, δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Αν, όμως, είναι και εσύ το προσπερνάς τόσο αδιάφορα, σίγουρα χάνεις και θα χάσεις το παν. Για σένα, ίσως, ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν παρά ένα ακόμη δυστυχισμένος θανατοποινίτης της σιδηράς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο οποίος, λόγω και των ιστορικών συγκυριών, είχε την ατυχία να πεθάνει με τη σταυρική ποινή, το αποτρόπαιο μέσο που μετερχόταν η διοίκησή της εκείνη την εποχή για τους κακούργους, τους αμφισβητίες της δύναμής της, ή ακόμα και τους «ρομαντικούς επαναστάτες», όπως στην περίπτωση του Χριστού. Όμως, για παρακολούθησε τα λόγια που λέει Αυτός ο Άνθρωπος, μέσα στην ανέκφραστη τραγωδία Του. Αν σου δινόταν η ευκαιρία, να παρευρεθείς σε μία ιστορική στιγμή της σταύρωσης ενός οποιουδήποτε καταδικασμένου εκείνη την εποχή, δε νομίζω να άκουγες τις φράσεις που βγήκαν από το στόμα του Ιησού Χριστού. Ίσως, άκουγες κατάρες, ίσως βλασφημίες, ίσως απεγνωσμένα βογγητά σωματικού πόνου, πάντως, δε θα άκουγες τα λόγια που ξεστόμισε εκείνη η κεντρική Φιγούρα στο Λόφο του Γολγοθά, ο Υιός του Ανθρώπου, όπως Του άρεσε να αποκαλεί τον Εαυτό Του. Ας σταθείς και ας σταθώ στις φράσεις αυτές, επτά στον αριθμό. Για να τις μελετήσεις, αξίζει να ερευνήσεις συγκριτικά και τα τέσσερα Ευαγγέλια, και να συνθέσεις όλα τα λόγια που ειπώθηκαν από το στόμα του Χριστού, και επιβεβαιώθηκαν από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες, κατά το διάστημα του Μαρτυρίου Του:

1. «Πατέρα, συγχώρεσέ τους∙ επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν». Λουκάς 23:34. Είναι μία φράση που σε καλεί να ερευνήσεις τα βάθη της καρδιάς σου, και να επανεξετάσεις τον τρόπο που έχεις σταθεί στις ανθρώπινες σχέσεις σου. Η σύγκριση της Στάσης Του με τη δική σου συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να είναι αναπόφευκτη, κάθε φορά που στη συνείδησή σου Τον ακούς να ζητά συγγνώμη όχι για Χάρη Του, αλλά για χάρη αυτών που συμμετέχουν στην Τραγωδία Του με τόση σκληρότητα και αγριότητα. Συλλογίσου μόνο Ποιος είναι Αυτός που ξεστομίζει μια φράση με τόσο Μεγαλείο. Είναι Εκείνος που η Αγία Γραφή Τον παρουσιάζει ως Δημιουργό του κόσμου και ως Υιό του Θεού. Εφόσον, λοιπόν, αυτό ισχύει, ας απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: Είχε ή δεν είχε όλο το δικαίωμα να αρνηθεί τη συγχώρεση στους βασανιστές και στους δήμιούς Του; Ασφαλώς και το είχε. Μπορούσε με μία προσευχή και μόνο να ζητήσει τον αφανισμό τους εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Μπορούσε να το κάνει, αλλά δεν το έκανε, γιατί δεν ήταν ένας ακόμη ταλαίπωρος καταδικασμένος. Τον κάρφωναν σε έναν Σταυρό, αλλά αποδεχόταν αγόγγυστα την Ποινή της αμαρτίας, γιατί είχε επιλέξει να γίνει ο «Αμνός του Θεού, Αυτός που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Ιωάννης 1:29.

Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, ακόμα και ο πιο καλός, ο πιο δίκαιος ή ο πιο ενάρετος που μπορείς να φανταστείς, αυτή τη στιγμή της έσχατης ταπείνωσης, θα μπορούσε δικαιολογημένα να γεμίσει οργή, θυμό, εκδικητική μανία και άσβεστο μίσος. Ενώ βιώνει στο Σώμα Του με τον πιο επώδυνο τρόπο πως κανένας από τους δήμιούς Του δεν μπορεί να θυμηθεί το Έργο και την Προσφορά Του, και κανένας δεν τολμά να σταματήσει αυτό το εξωφρενικό έγκλημα, θα μπορούσε να ζητήσει όλοι όσοι σπέρνουν τόση κακία και μίσος σε βάρος Του, να θερίσουν τα ανάλογα αποτελέσματα. Όμως, δεν επιλέγει να ζητήσει το δίκαιο, επιλέγει να μιλήσει με Έλεος, ίσως ακατανόητο, ίσως πρωτοφανές, αλλά αληθινό πέρα γα πέρα. Η Αγάπη που πλημμυρίζει την Καρδιά Του, είναι πέρα και πάνω από οποιαδήποτε αίτηση στον Πατέρα Του να ανταμειφθούν κατά τις πράξεις τους οι βασανιστές και εκτελεστές Του. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, αυτή την τραγική στιγμή που τα καρφιά με τόση μανία τρυπούν τα άμωμα χέρια και τα άμωμα πόδια Του, σίγουρα το τελευταίο πράγμα που θα σκεπτόταν θα ήταν να προφέρει λόγια συγχώρεσης. Αυτή η στιγμή της έσχατης ταπείνωσης ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία, την ξεπερνά και τη διαλύει, γιατί Εκείνος που καρφώνεται με τόση βαναυσότητα δεν είναι ένας ακόμη καλός άνθρωπος. Είναι ο Θεός ο Ίδιος, που τολμά να συγχωρεί, γιατί ακριβώς έχει επιλέξει να σε αγαπήσει και να με αγαπήσει τόσο ανέκφραστα πολύ. Επιλέγει όχι το θυμό, την οργή, την εκδίκηση, αλλά την οπτική γωνία ότι οι δήμιοί Του κάνουν ότι κάνουν, επειδή είναι τυφλωμένοι από τον εχθρό Του, και εχθρό μας.

Αν και εσύ και εγώ μπορούσαμε να δούμε τις αδικίες της ζωής μας μέσα από αυτό το πρίσμα, τι απελευθέρωση θα βιώναμε από τα συναισθήματα που δηλητηριάζουν την ψυχή μας! Ναι, σε απέρριψαν, σε αδίκησαν, σε πρόδωσαν, δε σε εκτίμησαν, όμως αν σκεφτείς, πως Εκείνος που είχε όλο το δικαίωμα να μη συγχωρήσει, επέλεξε να συγχωρήσει με τέτοια αφθονία, τότε όλα, ΟΛΑ στη ζωή σου θα λάμψουν από το φως μιας λυτρωτικής αλήθειας. Εκείνος που αγάπησε τόσο, ώστε να συγχωρέσει με τέτοια αυταπάρνηση ήταν και είναι Θεός. Επομένως, εσύ, όταν επιλέγεις να ζήσεις μέσα στο πνεύμα αυτής της φράσης, όταν αρνείσαι να καθοδηγείσαι από νοσηρά συναισθήματα, όταν ελεύθερα συγχωρείς ακριβώς γιατί Εκείνος σου δίδαξε την αλληλένδετη σχέση Αγάπης και Συγχώρεσης, τότε αρχίζεις να γνωρίζεις, και όλο περισσότερο να γνωρίζεις ποιο είναι το νόημα της Διδασκαλίας του Χριστού, και συνακόλουθα ποια αξία αποκτά η ζωή σου και η ζωή των συνανθρώπων σου, μέσα από το βλέμμα της Δικής Του Καρδιάς…

2. «Σε διαβεβαιώνω σήμερα, θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Λουκάς 23:43. Στο κέντρο, ο Σταυρός του Χριστού και δεξιά και αριστερά δύο ακόμα σταυροί με καταδικασμένους σε θάνατο δύο άντρες, με την αιτιολογία της ληστείας. Ο ένας, γεμάτος οργή για το φρικτό τέλος που λαμβάνει η ζωή του, και δηλητηριασμένος από κακία για τους εκτελεστές του, μένει αμετανόητος ως το τέλος. Γνωρίζοντας, προφανώς, ποια ήταν η θαυματουργή δύναμη της Φιγούρας που βρίσκεται σταυρωμένη στο κέντρο, γεμίζει ακόμη μεγαλύτερη οργή στη σκέψη ότι δεν αξιοποιεί τη Δύναμή Του, για να δώσει ένα τέλος στα δεινά τους: «Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς». Λουκάς 23:39. Δεν μπορεί να καταλάβει ή μάλλον δεν επιλέγει να σκεφτεί τι είναι, τελικά, εκείνο που μετρούσε περισσότερο εκείνες τις τραγικές στιγμές: η σωτηρία της ζωής ή η σωτηρία της ψυχής; Δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί και το δικό του μερίδιο ευθύνης και να αναλογιστεί κατά πόσο ο τρόπος που έζησε τη ζωή του ήταν η βασική αιτία για αυτή τη τραγική κατάληξη. Δεν επιλέγει τη συντριβή της καρδιάς του και την αίτηση της συγχώρεσης από τον Θεό και τους ανθρώπους που έβλαψε στη ζωή του, αλλά τον δρόμο της σκλήρυνσης της καρδιάς του, που αναπόφευκτα τον οδηγεί στην αιώνια απώλεια.

Ο άλλος, επιλέγει τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Προφανώς, σαν κινηματογραφική ταινία περνούν μπροστά από τη ζωή του οι επιλογές και οι δρόμοι που περπάτησε. Για τίποτα από αυτά δε νιώθει περήφανος, για τίποτα από αυτά δε βρίσκει δικαιολογία για τον εαυτό του. Και ενώ τα σκέφτεται όλα αυτά, ακούει μια φράση, που συντρίβει την όποια κάλυψη θα μπορούσε να προβάλλει για τον εαυτό του. Εκείνος, για τον Οποίο γνώριζε τη Δράση Του, και την ανέκφραστη Καλοσύνη Του, Εκείνος, που, δυστυχώς, δεν αξιοποίησε την ευκαιρία να Τον ακούσει όταν μπορούσε - αν το έκανε η εγκληματική του δράση θα λάμβανε τέλος, και δε θα βρισκόταν σε αυτή την τραγική θέση - Εκείνος ο Άνθρωπος, ενώ καρφώνεται, ζητά από τον Θεό να συγχωρέσει τους εκτελεστές Του! Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό στη μέχρι τώρα ταλαίπωρη και αμαρτωλή ζωή του. Μέσα του συντρίβεται ολοκληρωτικά και απλώς δεν μπορεί πια να είναι ο ίδιος. Γυρνά και κοιτάζει εκείνη τη Μορφή. Είναι φρικτά βασανισμένη και όμως εκπέμπει τέτοια Γαλήνη, τέτοια Εξουσία, τέτοια Αγάπη. Αν υπάρχει Θεός, δεν μπορεί παρά να έχει αυτόν ακριβώς τον Χαρακτήρα και στις λίγες ώρες που του μένουν για να ζήσει, καταλαβαίνει πως δεν πρέπει να χάσει την τελευταία ευκαιρία του, για να τακτοποιήσει για πάντα τη μέγιστη υπόθεση της ψυχής του. Πρώτα, επιθυμεί να υπερασπιστεί, ως ένα τελευταίο και ίσως μοναδικό δείγμα της αντρικής του τιμής σε όλη τη μέχρι τότε άσκοπη ζωή του, Εκείνη τη συγκλονιστική Προσωπικότητα, διακηρύττοντας με τον δικό του τραγικό τρόπο πίστη σε Αυτή, και δίνοντας μία συνταρακτική μαρτυρία στον μόνο που μπορούσε να δώσει εκείνη τη στιγμή, στον συν - κατάδικό του, που προφανώς υπήρξε σύντροφος στην εγκληματική δράση της ζωής του: «Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ, που είσαι μέσα στην ίδια καταδίκη; Κι εμείς μεν δίκαια∙ επειδή απολαμβάνουμε άξια των όσων πράξαμε∙ αυτός, όμως, δεν έπραξε τίποτε το άτοπο». Λουκάς 23:40-41. Ήθελε να κάνει το χρέος του. Έπρεπε να μοιραστεί, έστω και την ύστατη στιγμή αυτό που είχε γεμίσει με φως την ψυχή του, ακόμα και αν εξωτερικά τον κάλυπτε η απόλυτη αισχύνη της σταυρικής ποινής. Μα, ένιωθε πως οφείλει να πει κάτι και στην Ίδια τη Μορφή, κάτι έστω ελάχιστο, όσο του το επέτρεπαν οι δυνάμεις του και η βάσανος του σωματικού πόνου. Με δύο μόνο κουβέντες εξέφρασε την εμπιστοσύνη του στο Έργο που πραγματοποίησε ο Χριστός, δίνοντας μια απάντηση που μένει στους αιώνες για όλους εκείνους, αναλυτές, επικριτές, θεολόγους και παρα -θεολόγους, που προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να αποφανθούν για την ιδιότητα της Κεντρικής Φιγούρας στο Σταυρό του Γολγοθά: «Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Λουκάς 23:42. Για τον ληστή αυτό, η Φιγούρα στο πλάι του άξιζε να αποκαλεστεί ‘Κύριος’, ακριβώς γιατί ήταν Θεός, ένας Φιλεύσπλαχνος Θεός, ο Οποίος - δεν υπήρχε αμφιβολία - ότι πλήρωνε το πιο ακριβό τίμημα όλων των εποχών, μα θα ερχόταν η στιγμή, που και πάλι θα ερχόταν Θριαμβευτής και Βασιλιάς, για να συλλέξει τους καρπούς του πόνου της Ψυχής Του. Και σε μία τέτοια Βασιλεία, ήθελε και αυτός να είναι πολίτης, για να Τον απολαύσει αιώνια. Έχασε αυτή τη ζωή, αλλά η ουσία ήταν να μη χάσει την αιώνια Ζωή, γι’ αυτό, έστω και στο παρά ένα της δύσης της ζωής του, επέλεξε τη μόνη σοφή επιλογή που είχε ποτέ κάνει. Όταν σκέπτεσαι αν Αυτός που σταυρώθηκε ήταν πραγματικά Θεός, όταν διάφορες «επιστημονικές» ερμηνείες προσπαθούν να αποδομήσουν οποιαδήποτε έννοια πίστης μέσα σου, άφησε να μιλήσει στην ψυχή σου ο τρόπος που επέλεξε να σταθεί ο ένας και ο άλλος ληστής στο Δράμα του Θεανθρώπου. Είναι οι δύο τρόποι που αντιπροσωπεύουν τις δύο πανανθρώπινες στάσεις στο Μεγαλείο του Σταυρού. Σκέψου με ποιον από τους δύο επιθυμείς να ταυτιστείς, σε ποια λόγια βρίσκει η δική σου ψυχή ανάπαυση και απαντήσεις στα μέγιστα ερωτήματα της ζωής σου. Πολλοί μπορεί να έχουν αφιερώσει όλα τους τα χρόνια, για να βρουν το νόημα της ζωής, να έχουν φιλοσοφήσει και φιλολογήσει επί ματαίω και, όμως, ποτέ να μην έχουν επιτρέψει να φωτιστεί η ψυχή τους από την αιώνια Αλήθεια που βγήκε από το στόμα ενός ληστή, ενός αποβράσματος της κοινωνίας, που όλοι οι «σοφοί» του κόσμου, ίσως, θα έσπευδαν να καταδικάσουν και να απορρίψουν. Κι’ όμως, η αιώνια αλήθεια στήθηκε μια για πάντα και πήρε τη μορφή της αιώνιας Σχέσης ανάμεσα στον Δημιουργό και στο δημιούργημα: «Κύριε, θυμήσου με….» – «Σε διαβεβαιώνω, θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Μπορείς να ζήσεις μια ζωή αποδοχής, τιμών, ομορφιάς, φήμης, δόξας, υλικών μεγαλείων, αλλά εκείνο που, τελικά, αξίζει πιο πολύ απ’ όλα είναι να σφραγιστεί το πέρασμά σου από αυτή τη ζωή, με τη βίωση της Σχέσης με τον Λυτρωτή Χριστό, της μόνης Σχέσης με αντίκρισμα την αμοιβή της αιώνιας Ζωής κοντά Του. Σήμερα, κιόλας, άδραξε την ευκαιρία σου να ζήσεις σε Κοινωνία Αγάπης μαζί Του. Σήμερα, έχεις την ευκαιρία σου να επιλέξεις να χάσεις εθελούσια τα δικαιώματα επί της ζωής σου, όπως τα ορίζει ο εχθρός και η αρρωστημένη υπεροψία που εκείνος εισηγείται μέσα σου. Έχεις την ευκαιρία να αποκηρύξεις όλα εκείνα που με τόση πανουργία εκείνος προσπαθεί να χτίσει στη ζωή σου, για να χάσεις την ψυχή σου, αλλά και την ευκαιρία να Του ζητήσεις να Τον γνωρίσεις βαθύτερα. Έχεις την ανεκτίμητη ευκαιρία να παραδώσεις τη ζωή σου στην Αγκαλιά του Ιησού και να τη λάβεις πίσω και σε αυτή τη ζωή και στην αιώνια που δια πίστεως προσδοκούμε. Μην αναβάλλεις για το επόμενο Πάσχα, που, ίσως, συγκινηθείς, ίσως θεωρήσεις πως θα είσαι πιο έτοιμος/η…. Αυτό το Πάσχα ας γίνει μια για πάντα η αφετηρία της ατελεύτητης Σχέσης σου με τον Λατρεμένο Ιησού Χριστό, η αφετηρία της ανανέωσης της Διαθήκης σου μαζί Του. Αμήν...