Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ .

Η αγάπη είναι μία και είναι η αληθινή. Αγάπη που δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ των 
ανθρώπων. Όποιος έχει την αγάπη του Ιησού Χριστού, αγαπάει όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως έθνους, λαών, φυλών και γλωσσών. Δεν ενδιαφέρεται εάν ο πλησίον είναι ωραίος ή άσχημος, ούτε τον νοιάζει εάν είναι φίλος ή εχθρός. 
Όποιος έχει την αληθινή αγάπη του Ιησού Χριστού, αγαπάει όλους τους ανθρώπους, όπως και να του συμπεριφέρονται. Όπως μια πηγή βγάζει νερό καθαρό για όλους και δεν μπορεί να διακρίνει τους ανθρώπους σε κατηγορίες και να βγάζει πότε γλυκό, πότε πικρό και πότε αλμυρό, έτσι και ο άνθρωπος που έχει την αγάπη του Ιησού Χριστού, δε δείχνει σε κανένα καμιά κακία και αγαπάει όλους τους ανθρώπους το ίδιο. 
Την αγάπη αυτή την έφερε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός από τον ουρανό και την δίδαξε με το Λόγο Του και την έδειξε με τη ζωή Του. "Ηκούσατε ότι ερρέθη, θέλεις αγαπά τον πλησίον σου και μίσει τον εχθρόν σου. Εγώ όμως σας λέγω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι, δια να γίνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι Αυτός ανατέλλει τον ήλιον Αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Ματθαίος 5:43-45 
Πρώτη φορά και μοναδική ακούσθηκε τέτοια αγάπη. Να ευεργετούμε αυτούς που μας μισούν, να ευλογούμε αυτούς που μας καταρώνται και να προσευχόμαστε γι αυτούς που μας βλάπτουν και μας κατατρέχουν. 
Ο Μωυσής μίλησε για μια αγάπη για το Θεό "εξ όλης της καρδίας, ψυχής, ισχύος και διανοίας και για τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας". 
Ο νομικός όμως που ο Κύριος του μίλησε γι αυτή την αγάπη, μπερδεύτηκε και ήθελε να δικαιολογήσει την αδυναμία του, ρωτώντας: "Και ποιος είναι ο πλησίον μου Κύριε;" Ο Κύριος του είπε την παραβολή του καλού Σαμαρείτη και του φανέρωσε ότι ο πλησίον δεν είναι μόνο ο συμπατριώτης του, ο Εβραίος, αλλά οποιοσδήποτε άνθρωπος που θα συναντήσει στο δρόμο και θα είναι πληγωμένος και μισοπεθαμένος και θα έχει την ανάγκη του. 
Με το παράδειγμά Του δίδαξε αυτή την αγάπη, όχι μόνο όταν επάνω στο σταυρό φώναξε: "Πάτερ, συγχώρεσέ τους, διότι δεν ξέρουν τι κάνουν", αλλά και στην καθημερινή Του ζωή. Ποτέ δε θύμωσε εναντίον κανενός, ποτέ δεν απείλησε κανέναν, ποτέ δε λοιδόρησε κανένα. 
Ο απόστολος Πέτρος θαυμάζει αυτή τη συμπεριφορά Του και γράφει στην επιστολή του: "Επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη Αυτού. Όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού. Όστις λοιδωρούμενος δεν αντελοιδώρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν Εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως". Α Πέτρου 2:21-23 
Το παράδειγμα του Κυρίου Ιησού Χριστού ακολούθησε ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, ο οποίος την ώρα που τον λιθοβολούσαν φώναξε: "Κύριε, μη λογαριάσης εις αυτούς την αμαρτίαν ταύτην". Πράξεις 7:60 
Όλοι οι απόστολοι και όλοι οι χριστιανοί ακολούθησαν την ίδια αγάπη. Κανένας δε χρησιμοποίησε ποτέ βία, όπλα και κατηγορίες εναντίον των εχθρών για να υπερασπίσει το Χριστό και το Ευαγγέλιο. 
Έτσι οι χριστιανοί νίκησαν όλους τους εχθρούς τους με την αληθινή αγάπη του Ιησού Χριστού, και κήρυξαν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο και ίδρυσαν εκκλησίες σε όλες τις πόλεις του κόσμου, χωρίς να διαθέτουν μέσα, και χωρίς να χρησιμοποιήσουν ποτέ απειλές ή οποιασδήποτε μορφής βία. 
Μόνο με την αγάπη του Ιησού Χριστού επιβλήθηκαν σε όλο τον κόσμο...

Αγκάθινο στεφάνη.

Οι Ρωμαίοι στρατιώτες όταν έφτιαξαν το ακάνθινο στεφάνι που φόρεσαν στο Ιησού Χριστό, προφανώς για να διασκεδάσουν, τα Ευαγγέλια το αναφέρουν σαν ένα σημαντικό μέρος των παθών Του. Φαίνεται πως υπάρχει εδώ μια ειρωνική αλήθεια, ο Ιησούς Χριστός ήταν Βασιλιάς, όμως πριν αναλάβει τη βασιλεία Του, έπρεπε πρώτα να γευθεί την απόρριψη από το λαό Του, τον εμπαιγμό και τα πάθη, από ένα κόσμο γεμάτο από αγκάθια,τον πόνο και τη διαφθορά της αμαρτίας. Θεμελίωσε λοιπόν το βασιλικό Του δικαίωμα, βιώνοντας τον πόνο προσωπικά, και ανέλαβε την εξουσία καθώς Τον έστεψαν με το αγκάθινο στεφάνι.
  
Αυτό έχει σημασία και στη δική μας ζωή.
Το αγκάθινο στεφάνι δεν είναι απλή σκηνική λεπτομέρεια σε κινηματογραφική ταινία, από αυτές που συγκινούν τον κόσμο λίγες μέρες πριν το Πάσχα, αλλά έχει σημασία και για τη δική μας ζωή επίσης.
Ο Ιησούς Χριστός είπε ότι, εάν θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε, πρέπει να σηκώνουμε καθημερινά το σταυρό μας, με την ίδια έννοια θα μπορούσε επίσης να πει ότι πρέπει να αποκτήσουμε εμπειρία και από το αγκάθινο στεφάνι Του, αφού είμαστε ενωμένοι μαζί Του στο καμίνι των παθών. Το αγκάθινο στεφάνι είχε σημασία για τον Ιησού Χριστό, και έχει σημασία για κάθε άνθρωπο που Τον ακολουθεί.
Όπως περιγράφει η Γένεση, ο Αδάμ και η Εύα απέρριψαν το Θεό όταν διάλεξαν ν αποκτήσουν τη γνώση του καλού και του κακού. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού, όμως είναι μεγάλο κακό η βίωση του κακού, επειδή οδηγεί σε μια πορεία γεμάτη αγκάθια και βάσανα.
Μέρος της τιμωρίας που έλαβαν οι Πρωτόπλαστοι από το Θεό για την παράβασή τους, ήταν και τούτο: "Κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε". Γέν.3:17-18.
Γι αυτό δεν ήταν παράξενο που όταν ο Ιησούς ήρθε να κηρύξει τη Βασιλεία του Θεού, η ανθρωπότητα, απομακρυσμένη όπως ήταν από το Θεό, όχι μόνο Τον απέρριψε αλλά έδειξε έμπρακτα αυτή την απόρριψη με αγκάθια και θάνατο.
Ο Ιησούς Χριστός τα αποδέχθηκε όλα αυτά μαζί και το αγκάθινο στεφάνι, σαν μέρος του πικρού ποτηριού Του, επειδή ήθελε να υποφέρει όλα όσα και οι άνθρωποι, ώστε να μπορεί να ανοίξει σ εμάς πόρτα διαφυγής απ’ αυτό τον κόσμο των δακρύων.
Οι κυβερνήσεις αυτού του κόσμου συνηθίζουν να φορτώνουν στους πολίτες τους όλο και περισσότερα αγκάθια. Αντίθετα ο Ιησούς Χριστός υπέφερε ο ίδιος όλα όσα Του έκαναν, για να μπορεί να εξαγοράσει όλους εμάς από αυτόν τον κόσμο της ασέβειας και των αγκαθιών.
Όλοι υποφέρουμε από αγκάθινα στεφάνια. Όλοι έχουμε ένα σταυρό που σηκώνουμε. Όλοι ζούμε σ αυτό τον πεσμένο κόσμο και συμμετέχουμε στον πόνο και τη θλίψη του. Όμως τα αγκάθινα στεφάνια και οι σταυροί που σηκώνουμε βρίσκουν τη λύση τους στον Ιησού, που είπε: "Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ υμάς και μάθετε απ εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών· διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν".Ματθ.11:28-30.
Ο κόσμος της Βασιλείας του Θεού που περιμένουμε, θα κυβερνηθεί από ανθρώπους που θα έχουν υπερνικήσει τα αγκάθια. Είναι εκείνοι που συμπάσχουν τώρα μαζί Του, για να αξιωθούν να αναλάβουν θέσεις διακυβέρνησης στη Νέα Δημιουργία Του. 
"Εάν συναπεθάνομεν, θέλομεν και συζήσει· εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει". Β' Τιμ.β:11-12...

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ!

Έπειτα, τον ρωτούν οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς:  Γιατί οι μαθητές σου δεν περπατούν σύμφωνα με την παράδοση των πρεσβυτέρων, αλλά τρώνε ψωμί με άπλυτα χέρια;  Κι εκείνος απαντώντας τούς είπε, ότι: Καλά προφήτευσε για σας τους υποκριτές ο Ησαΐας, όπως είναι γραμμένο: "Ο λαός αυτός με τιμάει με τα χείλη, η καρδιά τους όμως απέχει από μένα.  Και με σέβονται μάταια, διδάσκοντας διδασκαλίες, εντολές από ανθρώπους".  Επειδή, αφού αφήσατε την εντολή του Θεού, κρατάτε την παράδοση των ανθρώπων, πλύσεις ξύλινων δοχείων και ποτηριών, και άλλα τέτοια πολλά παρόμοια κάνετε.  Και τους έλεγε: Ωραία αθετείτε την εντολή του Θεού, για να τηρείτε την παράδοσή σας... Ακυρώνοντας τον λόγο του Θεού λόγω της παράδοσής σας, που παραδώσατε.  Και κάνετε πολλά παρόμοια τέτοια. Μάρκος 7:5-9,13.

Πως θα πρέπει να λατρεύουμε τον Κύριο Ιησού Χριστό;  Ποια είναι η πηγή που θα μας οδηγήσει σε μια ευχάριστη σχέση με τον Πατέρα Θεό;  Μερικοί λένε ότι ο Θεός είναι Εκείνος που θέσπισε "τις εκκλησιαστικές παραδόσεις" για να τις ακολουθεί και να τις τηρεί ο λαός. Άλλοι λένε ότι "οι εκκλησιαστικές παραδόσεις" έχουν την επιδοκιμασία του Θεού και κατέχουν πολύ πιο υψηλή θέση από τον Άγιο Λόγο του Θεού.  Θα ήθελα όμως να σας πω, όσο πιο ευγενικά μπορώ, ότι αυτό είναι μεγάλο λάθος.  Δεν υπάρχει καμιά εξουσία που δίδεται σε οποιονδήποτε άνθρωπο, σε οποιαδήποτε εκκλησία εδώ κάτω στη γη, που να είναι ανώτερη από αυτήν που έχει η Βίβλος.

Η Αγία Γραφή δόθηκε στον άνθρωπο από τον Θεό, σαν την τελική αυθεντία σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να ζούμε και να την πιστεύουμε.  Ο Λόγος του Θεού μας διδάσκει τον τρόπο της σωτηρίας δια της πίστεως στον Χριστό. "Όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει αιώνια ζωή. Όποιος, όμως, απειθεί στον Υιό, δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή του Θεού μένει επάνω του". Ιωάννης 3:36.  Για μερικούς ανθρώπους, η απλή αυτή πίστη στον Υιό του Θεού είναι πάρα πολύ εύκολη για "τη δική τους" τη σωτηρία.  Μέσα στους αιώνες της εκκλησιαστικής ιστορίας οι άνθρωποι πρόσθεταν συνεχώς τις δικές τους προσωπικές σκέψεις και ιδέες προσπαθώντας να ευχαριστήσουν τον Θεό και να αποσπάσουν τη συγχώρησή Του, την ευλογία Του και την αιωνιότητα στον Ουρανό.  Όλοι αυτοί οι ανθρώπινοι τύποι λατρείας έχουν φθάσει μέχρι τις μέρες μας σαν "εκκλησιαστικές παραδόσεις"!  "Να βλέπετε μήπως σας εξαπατήσει κάποιος μέσω της φιλοσοφίας και της μάταιης απάτης, σύμφωνα με την παράδοση των ανθρώπων, σύμφωνα με τα στοιχεία του κόσμου, και όχι σύμφωνα με τον Χριστό.  Επειδή, μέσα σ αυτόν κατοικεί ολόκληρο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά.  Και μέσα σ αυτόν είστε πλήρεις, αυτός που είναι το κεφάλι κάθε αρχής και εξουσίας".Κολοσσαείς 2:8-10.  Αλλά σε ρωτάω, ποιος έδωσε στους ανθρώπους αυτή την εξουσία να προσθέτουν οτιδήποτε στον τελειωμένο και αντικαταστατικό θάνατο του Χριστού πάνω στο Γολγοθά; 

"Λοιπόν, αδελφοί, να μένετε σταθεροί, και να κρατάτε τις παραδόσεις, που διδαχθήκατε, είτε με λόγο είτε με επιστολή μας" Β’ Θεσσαλονικείς 2:15.  Η βάση για μας προκειμένου να προσδιορίσουμε τη λατρεία μας και τις θρησκευτικές μας πρακτικές, που μας έχουν παραδοθεί διαμέσου των αιώνων, είναι ο αδιάψευστος και αλάνθαστος Λόγος του Θεού.  Τον Θεό θα πρέπει να Τον λατρεύουμε "εν πνεύματι και αληθεία". "Ο δικός σου Λόγος είναι αλήθεια". Ιωάννης 17:17.  Οι παραδόσεις θα πρέπει πάντα να εξετάζονται με βάση το Φως της Βίβλου και όχι τα λόγια των ανθρώπων!

Γιατί άραγε βρίσκουμε ανθρώπους που λατρεύουν εικόνες, που λατρεύουν αγίους της παλαιάς εποχής, και διάφορα εκκλησιαστικά αντικείμενα;  Ποιος τα δίδαξε αυτά, ο Θεός ή οι άνθρωποι;  Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπιζε και ο Ιησούς με τους θρησκευόμενους ανθρώπους της εποχής Του... "Επειδή, αφού αφήσατε την εντολή του Θεού, κρατάτε την παράδοση των ανθρώπων, πλύσεις ξύλινων δοχείων και ποτηριών, και άλλα τέτοια πολλά παρόμοια κάνετε.  Και τους έλεγε: Ωραία αθετείτε την εντολή του Θεού, για να τηρείτε την παράδοσή σας... Ακυρώνοντας τον λόγο του Θεού λόγω της παράδοσής σας, που παραδώσατε.  Και κάνετε πολλά παρόμοια τέτοια". Μάρκος 7:8-9,13.  Η υπακοή αυτή στις παραδόσεις πού οδηγεί, αλήθεια;  Οδηγεί τους ανθρώπους στον Χριστό ή στην καταδίκη τους στην αιώνια Κόλαση;  Σκληρά λόγια ίσως, αλλά η αιωνιότητα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες!

Οι περισσότερες εκκλησιαστικές παραδόσεις δίνουν στον κόσμο μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας.  Νομίζουν ότι ο Θεός ευχαριστιέται αν ανάψουν ένα κεράκι σύμφωνα με την παράδοσή τους, ή αν φιλήσουν μια εικόνα...  Η ασφάλειά μας όμως βρίσκεται μόνον στο Λόγο του Θεού. "Εκείνος που έχει τον Υιό έχει τη ζωή.  Εκείνος που δεν έχει τον Υιό του Θεού, δεν έχει τη ζωή". Α’ Ιωάννου 5:12.  Ο δρόμος που οδηγεί στον Ουρανό είναι διαμέσου της πίστης μας στον Ιησού Χριστό και στο λυτρωτικό Του έργο για τη συγχώρηση των αμαρτιών μας πάνω στο σταυρό.  Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορούμε να κάνουμε εμείς, ούτε καμιά εκκλησιαστική παράδοση που μπορούμε να τηρήσουμε για να κερδίσουμε τη σωτηρία μας. "Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, μέσω της πίστης.  Κι αυτό δεν είναι από σας.  Είναι δώρο του Θεού. Όχι από έργα, για να μη καυχηθεί κάποιος". Εφεσίους 2:9.

Πολλοί άνθρωποι μιλάνε για την αγάπη τους για τον Χριστό και λένε ότι αισθάνονται καλύτερα όταν τηρούν όλες αυτές "τις παραδόσεις".  Θα πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι δεν είναι ο Θεός εκείνος που θέσπισε όλες αυτές τις θρησκευτικές δραστηριότητες.  Ο Θεός θέλει από μας να πιστέψουμε στον Κύριο Ιησού Χριστό για να σωθούμε.  Θέλει να έρθουμε σ Εκείνον και να αναπαυθούμε από όλα αυτά τα θρησκευτικά έργα μας και την ειδωλολατρεία.  Δεν είναι υπερηφάνεια ή άγνοια να λέμε ότι γνωρίζουμε ότι έχουμε σωθεί και ότι έχουμε αιώνια ζωή επειδή πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό.  Η εκκλησιαστική παράδοση θα σου πει ότι κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος για την αιώνια ζωή, ο Λόγος του Θεού όμως μας λέει πολύ καθαρά ότι: "Αυτά έγραψα σε σας που πιστεύετε στο όνομα του Υιού του Θεού, ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΤΕ ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ, και για να πιστεύετε στο όνομα του Υιού του Θεού". Α’ Ιωάννου 5:13.  Ο Θεός θέλει απ τον καθένα μας να ταπεινωθούμε και να δεχτούμε το δώρο Του, προσευχόμενοι στον Ιησού Χριστό. "Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, σ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του". Ιωάννης 1:12.

Εσύ που βρίσκεσαι; Γνωρίζεις ότι έχεις αιώνια ζωή; Σε παρακαλώ να εμπιστευθείς τον Άγιο Λόγο του Θεού!  Διάβαζε τη Γραφή σου!  Κάλεσε τον Ιησού Χριστό στη ζωή σου, εξομολογήσου σ Εκείνον τις αμαρτίες σου, και ο Ιησούς Χριστός θα σε σώσει!...

ΠΗΓΗ: ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

"Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις". Β' Κοριν.5:20α

Όλοι οι Χριστιανοί είναι οι πρεσβευτές της Βασιλείας του Θεού στη γη. Είναι πολίτες ταυτόχρονα δύο κόσμων. Του ουρανού και της γης στην οποία ζουν. Ωστόσο, το να είναι κανείς πρεσβευτής του Θεού έχει ευθύνη, αλλά αποτελεί και τιμή, έστω και αν κάποιες φορές οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν την απόρριψη ή την εχθρική στάση των υπολοίπων.

Ποια είναι όμως η βαθύτερη σημασία να είναι κανείς πρεσβευτής; Σημαίνει να είναι υπηρέτης της Ουράνιας εξουσίας που τον έχει στείλει σε ξένη χώρα. Οι πρεσβευτές δεν προβάλουν και προωθούν τις δικές τους πολιτικές απόψεις, ή τη δική τους πολιτική, ή τα δικά τους μηνύματα, αλλά της κυβέρνησης που τους έχει εμπιστευτεί αυτή τη σπουδαία θέση. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι Χριστιανοί καλούνται να ζήσουν κάτω από την εξουσία του Ιησού Χριστού, εκτελώντας την αποστολή που τους έχει αναθέσει, με βάση την Αγία Γραφή. Εκείνο που οφείλουμε ως Χριστιανοί να κάνουμε είναι, όχι το δικό μας θέλημα αλλά Εκείνου στο πρόσωπο του Οποίου έχουν συγκεντρωθεί όλες οι εξουσίες και οι δυνάμεις της οικουμένης.

Τι πραγματικά σημαίνει να ζεις υπό την εξουσία του Λόγου του Θεού; Πρωταρχικά, σημαίνει να υποτασσόμαστε στην εξουσία του Θεού στην προσωπική μας ζωή. Στην Αγία Γραφή λέει ο Θεός: "Άγιοι γίνεστε, καθώς Εγώ είμαι Άγιος". Λευιτικό 20:7

Σκοπός, λοιπόν, είναι να γίνουμε άγιοι στη διαγωγή μας, γυναίκες και άντρες του Θεού. Πρέπει στην προσωπική μας ζωή να ζούμε όλα αυτά που διακηρύττουμε, μια ζωή καθαρή και αφοσιωμένη, μακριά από αμαρτίες, όπως το ψέμα, το μίσος, τη κλεψιά, τη κατάκριση, την απληστία…

Ο κόσμος σήμερα θέλει να δει άγιους άντρες και άγιες γυναίκες που ζουν μια ζωή όπως την ορίζει ο Λόγος του Θεού. Δεν πρόκειται οι άνθρωποι να ακούσουν αυτά που λέμε, αν δεν τα βλέπουν να γίνονται βίωμα και πράξη στη ζωή και τις προσωπικές σχέσεις μας.

Είμαστε λοιπόν κάτω από την εξουσία του Λόγου του Θεού και στις κοινωνικές μας σχέσεις. Ως Χριστιανοί δεν είμαστε άνθρωποι απομονωμένοι. Είμαστε μέρος της κοινωνίας, με όλες τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τις ελπίδες της. Η Βίβλος έχει πολλά να μας πει για κοινωνική δικαιοσύνη και γενικότερα για τις κοινωνικές δραστηριότητες. Η ανθρώπινη κοινωνία είναι σαφώς επηρεασμένη από την αμαρτία, και γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε προσπάθεια κάνουμε προκειμένου να βελτιώσουμε την κοινωνία μας, θα παραμένει πάντα ημιτελής. Δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουμε να χτίσουμε έναν επίγειο παράδεισο μόνοι μας, γιατί πολύ απλά φέρουμε την πεπερασμένη ανθρώπινη φύση.

Μόνο ο Ιησούς Χριστός μπορεί να μας αλλάξει και να μεταμορφώσει την καρδιά μας, γιατί ενδιαφέρεται για εμάς ως άτομα και ως μέλη μιας ευρύτερης κοινωνίας. Υπόσχεται να μας χαρίσει έναν καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη, που όλοι περιμένουμε και ελπίζουμε. Είναι πρόθυμος να μας χαρίσει την πραγματική γαλήνη και ευτυχία, αρκεί να δείξουμε εμπιστοσύνη στο δικό Του πρόσωπο. Θα έρθουν στιγμές, βέβαια, που θα περάσουμε μέσα από καταστάσεις αποθάρρυνσης και απογοήτευσης, μέσα από τις οποίες ο Διάβολος θα μας κάνει να λιποψυχήσουμε και να αμφιβάλλουμε για το μέγεθος της δύναμης και της αγάπης του Θεού. Τότε είναι όμως που οφείλουμε να σταθούμε και να διακηρύξουμε με παρρησία το όνομα του Θεού δια Ιησού Χριστού, του Οποίου είμαστε πρεσβευτές στη γη.

Είμαι έτοιμος σήμερα να ξεκαθαρίσω τη θέση μου και να αναλάβω το βάρος αλλά και την τιμή της ευθύνης να είμαι πρεσβευτής του Θεού στον κόσμο;

Πότε, Θεέ μου;

Όλοι θέλουμε να συμβαίνουν καλά πράγματα στη ζωή μας, και μάλιστα τα θέλουμε σήμερα, όχι αύριο. Και όταν αυτό δεν συμβαίνει, κάνουμε αμέσως την ερώτηση: "Πότε, Θεέ μου;" Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε μάθει ακόμη να εμπιστευόμαστε το Θεό. Αντίθετα, προσπαθούμε να επιτύχουμε τους στόχους μας με τις δικές μας δυνάμεις, τις περισσότερες φορές. Αν και εσύ, σήμερα, συλλάβεις τον εαυτό σου να μην έχει ειρήνη στην καρδιά σου, είναι γιατί δεν εμπιστεύεσαι τα σχέδια του Θεού. Εξάλλου, το να γνωρίζουμε τα πάντα μπορεί κάποιες φορές να μας πληγώσει και να μας αποθαρρύνει. Γι αυτό και ο Θεός μας καλεί να ασκήσουμε την πίστη μας σ Εκείνον για να φέρει αλλαγή και καρποφορία στη ζωή μας.

Ο Θεός μας δίνει όνειρα και ελπίδες για συγκεκριμένα πράγματα που θα συμβούν στη ζωή μας, αλλά δεν μας επιτρέπει πάντοτε να γνωρίζουμε τον ακριβή χρόνο της έκβασης των σχεδίων Του για  εμάς. Δεν αποκλείεται να αποθαρρυνόμασταν αν γνωρίζαμε ότι  κάποιο γεγονός που περιμέναμε να συμβεί αργότερα από  ότι υπολογίζαμε, συνέβη γρηγορότερα. Γι αυτό πρέπει να εμπιστευτούμε στο Θεό και στο δικό Του χρονοδιάγραμμα και να είμαστε αισιόδοξοι. Το βιβλίο της Εξόδου αφηγείται την ιστορία του λαού του Ισραήλ προς τη Γη της Επαγγελίας, ένα μακρύ ταξίδι,  η ολοκλήρωση του οποίου παρατάθηκε, επειδή οι Ισραηλίτες δεν ήταν ακόμη έτοιμοι να υπακούσουν και να εμπιστευτούν τις βουλές του Θεού. Έπρεπε προηγουμένως να περάσουν από πλήθος δοκιμασιών και προβληματικών καταστάσεων, προκειμένου να μάθουν να εμπιστεύονται το Θεό, όμως ποτέ δεν τους εγκατέλειψε, ακόμη και μέσα στην απιστία τους. Ο ίδιος Θεός θέλει και από εμάς σήμερα να υπακούμε στις εντολές Του, όταν μας το ζητάει χωρίς να προσπαθούμε να τις αλλάξουμε, ή να τις προσαρμόσουμε στα δικά μας σχέδια και προσδοκίες.

Βέβαια, ενδέχεται κάποιες φορές να μας οδηγεί με έναν τρόπο που φαίνεται ακατανόητος στο δικό μας μυαλό, ή ακόμη και  παράλογος. Αν προσπαθήσουμε να το ερμηνεύσουμε ή να το κατανοήσουμε, θα δοκιμάσουμε ίσως απογοήτευση και θα βρεθούμε σε σύγχυση. Γι αυτό λοιπόν στο Βιβλίο των Παροιμιών στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε: " Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου· σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε αυτόν, κι αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου". Παροιμίες 3:5-6. Αν και ακούγεται τόσο απλό, εντούτοις πολλοί άνθρωποι κάνουν το λάθος να μην το εφαρμόζουν κι αυτό,  γιατί οι περισσότεροι μας ξοδέψαμε τη ζωή μας ως τώρα,  προσπαθώντας να έχουμε υπό τον έλεγχό μας τα πάντα. Από τη στιγμή όμως που αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε συνειδητά τον Ιησού ως Κύριο και Σωτήρα μας, οφείλουμε να εμπιστευόμαστε τη ζωή μας σ Εκείνον.

Όταν ταπεινωθούμε μπροστά στο Θεό λέγοντάς Του ότι είμαστε  αδύναμοι και ότι χρειαζόμαστε τη δική Του βοήθεια, τότε πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει, γιατί το έχει υποσχεθεί, "αφήστε όλες σας τις φροντίδες σ Αυτόν, γιατί Αυτός  φροντίζει για  εσάς". Α’ Πέτρου 5:6. Όσο πιο σύντομα το αντιληφθούμε αυτό, τόσο πιο σύντομα θα μπορέσει ο Θεός να εφαρμόσει τα δικά Του σχέδια στη ζωή μας. Εκείνος θα επέμβει στο δικό Του χρόνο, που τις περισσότερες φορές για εμάς παραμένει άγνωστος. Εμείς οφείλουμε να υπακούμε: "Επειδή, η όραση μένει ακόμα για ορισμένον καιρό, αλλά στο τέλος θα μιλήσει, και δεν θα ψευστεί· αν και αργοπορεί, πρόσμεινέ την· επειδή, σίγουρα θάρθει, και δεν θα βραδύνει". Αββακούμ 2:3...