Κάποια μέρα, μια μητέρα και τα δύο της παιδιά βρίσκονταν στο πάρκο απολαμβάνοντας το ηλιόλουστο απόγευμα. Μια μέλισσα κάθισε πάνω στο χέρι του αγοριού και το τσίμπησε. Το αγοράκι άρχισε να κλαίει καθώς το χέρι του πρηζόταν και πονούσε όλο και περισσότερο, ενώ η αδερφή του τρομοκρατημένη είχε "παγώσει" από το φόβο της γιατί έβλεπε ακόμη τη μέλισσα να πετάει γύρω τους. Τότε, η μητέρα της προσπάθησε να την καθησυχάσει, "μη φοβάσαι", της είπε, "κοίταξε στο χέρι του αδερφού σου. Το κεντρί της μέλισσας έχει μείνει μέσα. Η μέλισσα πλέον δεν μπορεί να σε πειράξει. Μια φορά μόνο μπορούσε να τσιμπήσει και από εδώ και πέρα μόνο γύρω σου μπορεί να πετάει χωρίς να έχει τη δύναμη να σε πληγώσει".
Αν και ο θάνατος είναι αναπόφευκτος δεν παύει να είναι ταυτόχρονα και ένας εχθρός νικημένος. Ως Χριστιανοί μπορούμε να ελπίζουμε επειδή γνωρίζουμε το έργο του Χριστού πάνω στο Σταυρό. Μπορεί ο θάνατος να στριφογυρίζει γύρω μας, αλλά δεν έχει σε καμία περίπτωση τη δύναμη να μας πληγώσει γιατί ο Ιησούς Χριστός έχει νικήσει το "κεντρί του θανάτου". Πήρε πάνω Του την τιμωρία για τις αμαρτίες μας και μας έδωσε νέα ελπίδα που είναι αναλλοίωτη και σταθερή στο χρόνο.
Ο θάνατος δεν μπορούσε να περιορίσει και να κρατήσει για πάντα τον Ιησού. Μάλιστα, ο ίδιος ο Ιησούς προσφέρθηκε, με τη θέλησή Του, να πεθάνει με τον ατιμωτικό σταυρικό θάνατο, στη δική μας θέση, αν και Εκείνος δεν είχε αμαρτήσει και δεν άξιζε να πεθάνει. Στην αρχή όμως φάνηκε ότι ο θάνατος είχε νικήσει. Τα παγερά, κοκαλιάρικα χέρια του έδεσαν με τα δεσμά του το σώμα του Ιησού Χριστού και Το κράτησαν μέσα στον τάφο. "Νίκησα" θα σκέφτηκε ο θάνατος, "είναι δικός μου, Τον κρατάω μέσα στον τάφο". Έπειτα όμως από τρεις ημέρες, ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε με θαυμαστό τρόπο. Η ανάσταση του Ιησού δεν ήταν απλώς μια νίκη ενάντια στο θάνατο. Ο Ιησούς εξολόθρευσε το θάνατο για πάντα, σκόρπισε τη δύναμή του και έδειξε την παντοδυναμία Του.
Όταν οι μαθητές Του έφτασαν και μπήκαν στον τάφο, αντίκρισαν μόνο τα σάβανα του Ιησού με τα οποία ήταν τυλιγμένος να κείτονται μέσα στον άδειο τάφο. Κανένας άλλος στο παρελθόν δεν το είχε κάνει αυτό. Ο Ιησούς ταπείνωσε το θάνατο ρίχνοντάς τον από τον "θρόνο" του, και αποδυναμώνοντας τον καθώς του αφαίρεσε κάθε εξουσία που είχε πάνω στον άνθρωπο και τη ζωή του. Ο αναστημένος Ιησούς βγήκε από τον τάφο Θριαμβευτής ως Κύριος και Σωτήρας.
Όταν ο Χριστός έρθει, κατά τη δεύτερη έλευσή Του, στον κόσμο μας θα αναστηθούν τότε όλοι όσοι Τον δέχτηκαν ως Κύριο και Σωτήρα τους στην επίγεια ζωή τους. Θα ακούσουν την ίδια φωνή με εκείνη που άκουσε και ο Λάζαρος προτού αναστηθεί. Την ημέρα εκείνη η φωνή του Κυρίου θα συντρίψει ολοκληρωτικά και για πάντα την εξουσία και τη δύναμη του Σατανά. Όταν ακουστεί το κάλεσμα του Ιησού, η γη και η θάλασσα θα σειστούν και θα δώσουν τους δικούς τους νεκρούς, προκειμένου να ζήσουν αιώνια μαζί με τον Κύριο και Σωτήρα τους. Γι αυτό ο απόστολος Παύλος βροντοφωνάζει: "Θάνατε, που είναι το κεντρί της δύναμής σου; Άδη, που είναι η νίκη σου;" Α’ Κορινθ.15:55...
Μήπως είναι πολύ αργά πλέον για να επιστρέψουμε στο Θεό; Μήπως ακόμη είναι πολύ αργά για να μετανοήσουμε; Κάποτε, μερικές πράξεις όπως οι προγαμιαίες σχέσεις, τα διαζύγια, οι εκτρώσεις, η ομοφυλοφιλία, η πορνογραφία και κάθε είδους ηθική παρεκτροπή θεωρούνταν αμαρτία. Η βία, εντός και εκτός οικογένειας, ήταν σπάνια. Ο γάμος ήταν ιερός θεσμός και η συμβίωση ήταν απαράδεκτη. Σε μερικές χριστιανικές χώρες, η προσευχή στα σχολεία αποτελούσε απαραίτητη προϋπόθεση, πριν την έναρξη των μαθημάτων κάθε μέρα και οι Δέκα Εντολές βρίσκονταν κρεμασμένες στον τοίχο της σχολικής αίθουσας. Σήμερα αυτά έχουν καταργηθεί! Στη χώρα μας, αυτά ακόμη παραμένουν, παρά τις πιέσεις κάποιων κύκλων που αγωνίζονται για την κατάργηση τους.
Η ευημερία, ανεξάρτητα από την οικονομική κρίση που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα, μας έχει οδηγήσει στη λατρεία της ύλης, της αμαρτίας και της σαρκικής απόλαυσης. Η καθημερινή συμπεριφορά μας προσβάλλει τον ίδιο το Δημιουργό μας. Η διαπίστωση αυτή δεν αποτελεί μια πεσιμιστική προσέγγιση της σύγχρονης ζωής, αλλά απηχεί την πραγματικότητα, όπως τη βιώνουμε κάθε μέρα. Υπάρχει άραγε ακόμη ελπίδα στο σημείο αυτό που έχουμε φτάσει; Ο Λόγος του Θεού έχει την απάντηση: "αν ο λαός αυτός, που φέρει το όνομά μου, προσευχηθούν με ταπείνωση και με αναζητήσουν και επιστρέψουν από τον κακό τους δρόμο, τότε εγώ θα τους ακούσω από τους ουρανούς και θα συγχωρήσω την αμαρτία τους".Β’ Χρονικών 7:14.
Ανήκουμε όμως σ αυτόν το λαό που ο Θεός έχει δώσει το όνομά Του; Είμαστε έτοιμοι να ταπεινωθούμε και να ζητήσουμε τη συγχώρηση των αμαρτιών μας; Μήπως είμαστε τόσο υπερήφανοι που δεν αναγνωρίζουμε την ενοχή μας και την αδυναμία μας να αντισταθούμε στο Διάβολο και στα θέλγητρα με τα οποία μας δελεάζει; Ας μην μας διαφεύγει όμως ότι η υπερηφάνεια είναι η υπ’ αριθμόν μια αμαρτία στη λίστα με τις αμαρτίες, που βδελύττεται ο Θεός, "έξι πράγματα μισεί ο Κύριος, μάλιστα εφτά είναι αδύνατο να τ ανεχθεί: Μάτια αλαζονικά".Παροιμίες 6:16. Η υπερηφάνεια βρίσκεται πίσω από κάθε άλλο παράπτωμα και αμαρτία. Εκφράζει την επαναστατική φύση του ανθρώπου, ακόμη και ενάντια στον ίδιο το Θεό. Η ασύλληπτη για άλλες εποχές ανάπτυξη της τεχνολογίας, η πρόοδος των επιστημών, η αντιμετώπιση πληθώρας άλλοτε ανίατων ασθενειών τροφοδοτούν την υπερηφάνεια του σύγχρονου ανθρώπου. Αντί όμως να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στο Θεό για όλα τα θαύματα που μας επέτρεψε να ανακαλύψουμε, τον αντικαταστήσαμε με τις φιλοδοξίες μας και τη λατρεία του εαυτού μας.
Δεν ξέρω ακόμη αν ξεπεράσαμε και τα τελευταία όρια, μετά τα οποία θα ξεσπάσει πάνω μας η δίκαιη οργή του Θεού. Θα ήταν καλύτερα βέβαια να την αποφύγουμε, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει εκτός αν ταπεινωθούμε, μετανοήσουμε και ζητήσουμε το δικό Του έλεος, προτού είναι πλέον πολύ αργά...
Η αδυναμία αντίστασης στον πειρασμό αποτελούσε ανέκαθεν πρόβλημα της ανθρώπινης φύσης και συνεχίζει και σήμερα να αποτελεί ζωντανό κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Είτε μας αρέσει είτε όχι όλοι καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε ποικίλους πειρασμούς. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ή τι θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε περνώντας μέσα από τέτοιες καταστάσεις; Μερικές φορές ο Θεός επιτρέπει να δοκιμαστούμε προκειμένου να μας "εκπαιδεύσει" στην πίστη και να μας ενδυναμώσει πνευματικά. Η παρουσία του πειρασμού αυξάνει την ικανότητά μας να τον διακρίνουμε και να αντιστεκόμαστε στις επιθέσεις του Διαβόλου. Εξάλλου, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός πειράστηκε στην έρημο και γι αυτό είναι σε θέση να μας καταλάβει, "δεν έχουμε αρχιερέα που να μην μπορεί να συμμεριστεί τις αδυναμίες μας. Αντίθετα, έχει δοκιμαστεί σε όλα, επειδή έγινε άνθρωπος σαν και εμάς, χωρίς όμως να αμαρτήσει. Ας πλησιάσουμε λοιπόν με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίσει τη χάρη του, την ώρα που τη χρειαζόμαστε". Εβρ.4:15-16.
Ο πειρασμός μπορεί να λάβει πολλές μορφές. Συχνά νομίζουμε ότι εφόσον δεν κλέβουμε, δεν μοιχεύουμε ή δεν έχουμε σκοτώσει κάποιον, τότε έχουμε νικήσει τον πειρασμό. Δεν είναι όμως έτσι.
Οι περισσότεροι από εμάς συχνά δεν έχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε στον πειρασμό και την αμαρτία της υπερηφάνειας, της ζήλιας, της απληστίας, της τσιγκουνιάς και σε τόσες άλλες "αθώες" αμαρτίες.
Πιστεύω ότι το πρώτο βήμα για να αντισταθεί κανείς στον πειρασμό είναι να αντιληφθεί την ύπαρξή του και να πάρει στη συνέχεια την απόφαση να μην ενδώσει. Στην επιστολή του Ιακώβου 1:12 διαβάζουμε, "Μακάριος ο άνθρωπος που δέχεται με υπομονή τις δοκιμασίες. Γιατί, αν τις υποστεί με επιτυχία, θα κερδίσει το βραβείο της αιώνια ζωής".
Μέσα από τις δοκιμασίες μπορούμε να διαπιστώσουμε τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα μας και να τα βελτιώσουμε. Όσο και αν είναι επώδυνο να αντιλαμβάνεται κανείς ότι έχει τάση να ζηλεύει, να υπερηφανεύεται ή να ψεύδεται κ.λ.π, είναι απαραίτητο προκειμένου να εντοπίσει την αιτία του "κακού" και να την καταπολεμήσει. Και η ωριμότητα αυτή έρχεται βαθμιαία. Έτσι, λοιπόν, πάρε την απόφαση να αντισταθείς στον εχθρό και να υπακούσεις τον Θεό παραμένοντας σταθερός σε στιγμές και περιόδους πειρασμών.
Συνήθως δεν μας αρέσει να μας λέει κάποιος ότι, αν δεν αλλάξουμε κάτι από τον χαρακτήρα μας και τη ζωή μας, τότε πρόκειται να έχουμε προβλήματα. Αντιθέτως, μας αρέσει να μας ενθαρρύνουν και να μας επαινούν. Η υπερβολική μας αυτοπεποίθηση όμως και η αυταρέσκειά μας, μας οδηγούν πολλές φορές σε αδυναμία να αντισταθούμε στον πειρασμό. Αυτό είναι ένα ακόμη σχέδιο του Διαβόλου για το οποίο όμως έχουμε λάβει ήδη προειδοποίηση,όποιος νομίζει ότι στέκεται καλά στα πόδια του, καλύτερα ας "προσέχει να μη πέσει".Α’ Κοριν.10:12. Η υπερηφάνεια μας κάνει να αγνοούμε τις προειδοποιήσεις. Θεωρούμε ότι μπορούμε να διακρίνουμε το καλό από το κακό και ότι είμαστε σε θέση να αντιστεκόμαστε στον πειρασμό. Ο πειρασμός όμως δεν είναι στιγμιαίος. Αντιθέτως, αποτελεί κομμάτι της καθημερινής μας ζωής και γι αυτό ο Θεός μας προμήθευσε τα κατάλληλα «όπλα» για να είμαστε σε θέση να πολεμούμε, "τα όπλα με τα οποία πολεμάμε εμείς δεν είναι κοσμικά, αλλά έχουν τη δύναμη από το Θεό να γκρεμίζουν οχυρά. Με αυτά ανατρέπουμε ψεύτικους ισχυρισμούς και κάθε τι που ορθώνεται με αλαζονεία εναντίον της γνώσεως του Θεού". Β’ Κοριν.10:4-5. Αυτές οι περικοπές μας ξεκαθαρίζουν ότι πρέπει να γνωρίζουμε όλο και περισσότερο το Θεό αν θέλουμε να υπερνικούμε το Διάβολο και τους πειρασμούς του.
Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθούμε να κάνουμε το Χριστιανισμό περίπλοκο και θεωρούμε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε συγκεκριμένες φόρμουλες προκειμένου να μην έχουμε προβλήματα. Ο Θεός μας παρακινεί να κάνουμε κάτι καλό και την ίδια στιγμή ο Σατανάς μας επιτίθεται και μας ενσπείρει αμφιβολίες για τις προθέσεις και τις πράξεις μας. Σε τέτοιες στιγμές να θυμάσαι ότι δεν μπορείς να αντισταθείς στο Διάβολο χωρίς προηγουμένως να υποταχθείς στο θέλημα του Θεού. Και δεν μπορείς να υποταχθείς στο θέλημα του Θεού αν προηγουμένως δεν αντισταθείς στο Διάβολο. Ποτέ όμως μην ξεχνάς ότι η ζωή ενός Χριστιανού δεν παύει να είναι ένας πόλεμος πνευματικός καθημερινά, ο οποίος μπορεί να κερδηθεί μόνο με τα «όπλα» που προμηθεύει ο Θεός...
"Μακάριο το έθνος που ο Κύριος είναι ο Θεός του.Ευτυχισμένος ο λαός που αυτός τον διάλεξε να είναι δικός του". Ψαλμός 12:33
"Τα έθνη η δικαιοσύνη τα εξυψώνει, ενώ η αμαρτία είναι ντροπή για τους λαούς". Παροιμ.14:34
"Προσέξτε όμως να μην ξεχάσετε τον Κύριο τον Θεό σας, παραβαίνοντας τις εντολές του, τα προστάγματά του και τους νόμους του, που εγώ σας δίνω σήμερα".Δευτερ.8:11
"Στον Άδη θα επιστρέψουν οι ασεβείς, τα έθνη αυτά που τον Θεό ξεχνάνε".Ψαλμός 9:18
Εδώ και πολλά χρόνια οι ιστορικοί και οι επιστήμονες μελετούν τους παράγοντες που προκάλεσαν και προκαλούν την πτώση των μεγάλων αυτοκρατοριών και δυνάμεων. Έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είκοσι μία από τις τελευταίες μεγάλες αυτοκρατορίες που γνώρισε η γη , παρουσίασαν τα ίδια σημάδια κατάπτωσης λίγο προτού διαλυθούν και εξαφανιστούν για πάντα.
Η ιστορία είναι γεμάτη από τα απομεινάρια άλλοτε ισχυρών κρατών που γνώρισαν μεγάλη ακμή, αλλά σήμερα αποτελούν μόνο μια ανάμνηση του παρελθόντος. Τα έθνη βέβαια δεν πεθαίνουν, όπως οι άνθρωποι, αλλά διαλύονται ακολουθώντας μια διαδικασία "αποσύνθεσης". Αυτοκαταστρέφονται εξαιτίας ορισμένων παραγόντων που λανθάνουν μέσα τους. Ας απαριθμήσουμε, λοιπόν, τις κοινές αιτίες "θανάτου" μιας κοινωνίας, όπως αυτές καταγράφηκαν στη ιστορία:
α) Τα κοινωνικά συμπτώματα :
1) Αύξηση των παραβάσεων του νόμου από διάφορα άτομα.
2) Πάθος για κέρδος, απληστία.
3) Αύξηση των φόρων, έκδοση πληθώρας νόμων και γραφειοκρατία.
4) Ελλιπές σύστημα παροχής εκπαίδευσης.
β) Τα πολιτιστικά συμπτώματα:
1) Αύξηση της τάσης υλισμού και καλοπέρασης.
2) Η αποδυνάμωση των θεμελιωδών αρχών και αξιών.
3) Η απώλεια του σεβασμού στις θεσμοθετημένες αρχές.
γ) Τα πνευματικά συμπτώματα:
1) Η αύξηση της ανηθικότητας.
2) Η λατρεία ξένων ειδωλολατρικών θεών.
3) Η έλλειψη σεβασμού στην αξία του ανθρώπου , όπως αυτή εκδηλώνεται με τη βία, την αδιαφορία για το συνάνθρωπο, τις εκτρώσεις, κ.τ.λ.
Τα κράτη που βρίσκονται λίγο πριν από την πτώση τους, μαστίζονται από ανυπακοή στο νόμο, οικονομική αφερεγγυότητα, εγωκεντρισμό των ατόμων και έλλειψη πειθαρχίας. Η ειρήνη και η τάξη καθίστανται πλέον ανέφικτες και είναι τότε που επιτίθενται οι "βάρβαροι" καταστρέφοντας στο πέρασμά τους τα πάντα. Δεν υπάρχει πλέον καμία διάθεση ούτε θέληση για αγώνα και αυτοθυσία.
Ένα έθνος που δε φοβάται τον Θεό, Τον έχει ήδη ξεχάσει. Ένα έθνος που έχει ξεχάσει και έχει βάλει στο περιθώριο τον Θεό, δεν έχει καμία ελπίδα για το μέλλον . Ο λόγος που πολλές φορές επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία είναι ότι οι άνθρωποι δε διδάσκονται από αυτήν. Κάποιος είπε : "Δεν μπορούμε να δούμε το μέλλον καθαρά, αν δε στηριχθούμε στο παρελθόν".
Και ήταν πρώτος ο Αριστοτέλης που είπε : "Αυτοί που δε γνωρίζουν την ιστορία είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν".
Τα μαθήματα της ιστορίας πρέπει να μας οδηγούν στον Κύριο της ιστορίας. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο ότι κάθε έθνος αλλά και κάθε άτομο χωριστά είναι υπόλογο στον Θεό. Η ιστορία θα τελειώσει μπροστά στο θρόνο του Αναστημένου Ιησού Χριστού. Ο Θεός προειδοποιεί τα έθνη πριν επέμβει , αλλά η ιστορία μας δείχνει ότι τα έθνη σπάνια ανταποκρίνονται. Η ελπίδα είναι ότι ο Θεός μακροθυμεί πολλές φορές και ευλογεί χωρίς εμείς να το αξίζουμε. Η πραγματική αναζωπύρωση δε θα έρθει απλώς και μόνο όταν εμείς θα συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη μας γι αυτήν ούτε όταν κατανοήσουμε τις αμαρτίες και τα λάθη μας. Θα έρθει μόνο όταν, μέσα στη χάρη του Θεού, ανακαλύψουμε τον Θεό έτσι όπως ο ίδιος μας έχει αποκαλυφθεί. Στη συνέχεια θα πρέπει να ανταποκριθούμε σ Αυτόν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μας απαλλάξει από τα λάθη και τις αντιφάσεις μας. Αφοσιωμένη σ Εκείνον η Εκκλησία, θα γίνει και πάλι το "φως" και το "αλάτι" της γης.
Στις μέρες μας φαίνεται να έχουμε χάσει την αίσθηση της αγιότητας του Θεού και γι αυτό δεν Του δείχνουμε τον απαραίτητο σεβασμό. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη δική μας αμαρτωλή κατάσταση ούτε τη χαρά με την οποία μπορεί να μας γεμίσει η δική Του συγχωρητικότητα.
Ο κόσμος περιμένει να δει την Εκκλησία της Καινής Διαθήκης γεμάτη δύναμη να ζει την Αναστημένη Ζωή. Αυτή είναι η μόνη ελπίδα της γης. Ο Θεός αγαπάει μια Εκκλησία που δείχνει ζήλο και αφοσίωση σ Εκείνον, ενώ αντίθετα δεν μπορεί να ανεχθεί μια χλιαρή στάση των παιδιών Του απέναντι στη δική Του αγάπη...
Ο Χριστός περιέγραψε τις τελευταίες ημέρες σαν προβληματική και τρομακτική εποχή: "Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις, και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα, και οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην. Διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή". Λουκάς 21:25-26.
Τι μας έδωσε ο Ιησούς για να μας προετοιμάσει γι αυτούς τους κινδύνους; Ποιο ήταν το αντίδοτο για το φόβο των δεινών που θα ερχόντουσαν; Μας έδωσε το παράδειγμα του Πατέρα που φροντίζει τα σπουργίτια, Του Θεού που απαριθμεί τα μαλλιά του κεφαλιού μας. Αυτά τα παραδείγματα γίνονται πιο σημαντικά όταν παρατηρούμε το πλαίσιο όπου τα ανέφερε ο Ιησούς.
Τα ανέφερε στους δώδεκα μαθητές Του, ενώ τους έστελνε να ευαγγελίζουν τις πόλεις και τα περίχωρα του Ισραήλ. Τους είχε δώσει την εξουσία να βγάζουν δαιμόνια και να θεραπεύουν όλα τα είδη των ασθενειών. Φανταστείτε πόσο ενθουσιώδεις στιγμές θα πρέπει να ήταν αυτές για τους μαθητές. Τους είχε δοθεί η εξουσία να κάνουν θαύματα! Αλλά μετά απ όλα ήρθαν αυτές οι τρομακτικές προειδοποιήσεις από Τον Διδάσκαλο.
"Δεν θα κρατάτε λεφτά στην τσέπη. Και δεν θα έχετε σπιτικό, ούτε καν μια στέγη να βάλετε τα κεφάλια σας και να κοιμηθείτε. Αντίθετα, θα αποκαλείστε αιρετικοί και διάβολοι. Θα σας χτυπήσουν στις συναγωγές, θα σας σύρουν στα δικαστήρια, θα σας ρίξουν στη φυλακή. Θα είστε μισητοί και περιφρονημένοι, προδομένοι και κατατρεγμένοι. Θα πρέπει να φεύγετε από πόλη σε πόλη για να αποφύγετε το λιθοβολισμό".
Τώρα φανταστείτε τους μαθητές να έχουν γουρλώσει τα μάτια καθώς τα ακούν όλλ' αυτά. Θα πρέπει να γέμισαν τρόμο. Τους φαντάζομαι να αναρωτιούνται: "Τι είδους διακονία είναι αυτή; Αυτά έχει το μέλλον για μένα; Αυτή είναι η ζοφερότερη θεώρηση της ζωής μου". Και όμως, σ αυτό το ίδιο σκηνικό, ο Ιησούς τους είχε πει τρεις φορές: "Μη φοβάστε!" Ματθαίος 10:26,28,31. Και τότε τους έδωσε το αντίδοτο για ν αντιμετωπίσουν όλους τους φόβους: "Τα μάτια του Πατέρα είναι καρφωμένα στα σπουργίτια. Πόσο περισσότερο θα είναι καρφωμένα επάνω σε σας που είστε οι αγαπημένοι Του";
Ο Ιησούς λέει: " Όταν σας κατακλύζουν οι αμφιβολίες, πιάνετε πάτο και νομίζετε ότι κανένας δε βλέπει τι περνάτε, να πως θα βρείτε ανάπαυση και σιγουριά. "Κοιτάξτε τα μικρά πουλάκια έξω απ το παράθυρό σας. Σκεφτείτε την πρόνοια του Πατέρα και ανασάνετε με ανακούφιση. Θυμηθείτε όσα σας είπα, ότι αυτά τα μικρά πλασματάκια έχουν μεγάλη αξία για Κείνον. Και τα μαλλιά σας πρέπει να σας θυμίζουν ότι εσείς έχετε μεγαλύτερη αξία. Τα μάτια Του είναι επάνω σας. Βλέπει και ακούει την κάθε σας κίνηση, το κάθε σας πρόβλημα".
Να πως ενδιαφέρεται για μας ο Πατέρας μας ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές...
Όταν φεύγει μια χρονιά και έρχεται μια νέα, οι άνθρωποι συνηθίζουν να κάνουν κάποιας μορφής απολογισμό σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Για το Χριστιανό, που το Πνεύμα του Θεού τον προτρέπει να εξετάζει και να διακρίνει τον εαυτό του σε συνεχή βάση Β' Κοριν.13:5, το τέλος κάθε χρονιάς αποτελεί άλλη μια καλή ευκαιρία να αναλογιστεί πώς περπάτησε τη χρονιά που πέρασε και να πάρει διορθωτικές αποφάσεις για τη χρονιά που ήρθε. Η μοναδική αξιόπιστη πηγή για να διδαχτούμε πώς να περπατάμε ώστε να "κατευθύνουμε τους δρόμους μας ενώπιον Κυρίου του Θεού" Β' Χρον.27:6 είναι ο Λόγος του Θεού. Σε ένα από τα πολλά σημεία που η Γραφή αναφέρεται στο "περπάτημα", διαβάζουμε:
"Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατήτε, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν,μη ως άσοφοι,αλλ' ως σοφοί, διότι αι ημέραι είναι πονηραί. Διά τούτο μη γίνεσθαι άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Κυρίου" Εφεσ.5:15-17.
Στα εδάφια αυτά η Γραφή μας προτρέπει πρώτα απ' όλα να προσέχουμε πώς να περπατάμε:
Η οδηγία της Γραφής να περπατούμε με σοφία ώστε να "εξαγοράζουμε τον καιρό", σημαίνει κάτι περισσότερο από το να "εκμεταλλευόμαστε το χρόνο μας", όπως συχνά το εκλαμβάνουμε. Η λέξη "εξαγορά" χρησιμοποιείται για απόκτηση πραγμάτων που δεν ανήκουν σε εμάς αλλά σε κάποιον άλλο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της έννοιας αυτής έχουμε στη Γραφή όπου η λέξη "εξαγορά" χρησιμοποιείται για να περιγράψει και τη λύτρωση! Συγκεκριμένα διαβάζουμε ότι "Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών" Γαλάτ.3:13, το οποίο σημαίνει ότι δεν ανήκαμε στο Χριστό μέχρι που μας "εξαγόρασε" πληρώνοντας με τη σταύρωσή Του. Έτσι, ο χρόνος που βρίσκεται μπροστά μας, και κατ’ επέκταση όλος ο υπόλοιπος χρόνος της ζωής μας, δεν μας ανήκει "αυτοδίκαια". Είναι κατά κάποιο τρόπο ήδη παραχωρημένος σε άλλον, για χρήση στους δικούς του σκοπούς. Αυτό είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς αφού η αδράνεια και το χάσιμο χρόνου στα πνευματικά θέματα, και όχι μόνο, δεν οδηγεί ποτέ στην αύξηση, την πρόοδο και την οικοδομή στον Χριστό αλλά στην ερήμωση, το γκρέμισμα και την απομάκρυνση από την κοινωνία με το Θεό. Για να μπορέσει λοιπόν ο άνθρωπος να "κάνει δικό του" το χρόνο ώστε να μπορεί να τον αφιερώσει στους σκοπούς του Θεού και να του προσδώσει έτσι αιώνια αξία, απαιτείται μια εξαγορά μέσα από την καθημερινή προσπάθεια, την επιμέλεια και το περπάτημα κατά το Πνεύμα Γαλάτ.5:16α.
"Δια τούτο μη γίνεσθαι άφρονες αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Κυρίου".
Στη συνέχεια όμως ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει και τη βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτή η "εξαγορά" δυνατή, και να καταλαβαίνουμε το θέλημα του Κυρίου. Αυτό σημαίνει, πρώτον, ότι καλούμαστε να γνωρίζουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού για κάθε Χριστιανό. Για παράδειγμα, ο αγιασμός, η αγάπη, η παρηγοριά, η μακροθυμία, η συγχωρητικότητα, η ταπεινοφροσύνη, κλπ είναι το θέλημα του Θεού που οφείλουν να γνωρίζουν και να περπατούν όλοι ανεξαιρέτως οι Χριστιανοί. Επιπλέον αυτού όμως, ο Χριστιανός καλείται να αναρωτηθεί, να ψάξει και να εννοήσει ποιο είναι το θέλημα του Κυρίου προσωπικά για τον ίδιο τόσο ως διακριτό μέλος που επιτελεί τη δική του ιδιαίτερη λειτουργία στο σώμα του Χριστού Α' Κοριν.13:5, όσο και ως απεσταλμένος από τον Κύριό του προς το κοινωνικό περιβάλλον που τον έχει θέσει Γαλάτ.27:6, Α' Κοριν.9:16. Ακριβώς όπως και ο Ιησούς Χριστός ξεκίνησε το έργο Του έχοντας πλήρη νόηση της αποστολής Του Λουκάς 4:18-21, και σε όλο το "περπάτημά Του" κάθε στιγμή ζητούσε να γνωρίζει και να πράττει το θέλημα του Πατέρα Θεού Ιωάν.5:30. Η μεγάλη σημασία του να ψάχνει κανείς για να γνωρίσει το θέλημα του Θεού φαίνεται άλλωστε και από το γεγονός ότι η Γραφή αποκαλεί "άφρονα" τον άνθρωπο που δεν το κάνει.
Έτσι λοιπόν, καθώς μια νέα χρονιά έχει έρθει, ανεξάρτητα το πως μπορεί να περπάτησε κάποιος μέχρι σήμερα, ο Λόγος του Θεού παραμένει λύχνος στα βήματά μας, και φως στους δρόμους μας βοηθώντας και προτρέποντάς μας πως να περιπατήσουμε "για να ζήσουμε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, εν τω θελήματι του Θεού Α' Πέτρ.4:2, και μάλιστα ξέροντας, καθώς ακόμη μια χρονιά έφυγε, ότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν" Ρωμ.13:11...
(Δευτ. 11:12 )
Οι οφθαλμοί Κυρίου του Θεού σου είναι επ' αυτήν, ( τη γη ) από της αρχής του έτους έως τέλους του έτους.
Από την αρχή ως το τέλος του χρόνου!
Πόσο σημαντική και παρήγορη είναι αυτή η υπόσχεση.....
Ούτε μια μέρα, ούτε μια ώρα, ούτε ένα λεπτό, δεν βρισκόμαστε έξω από τη φροντίδα Του μεγάλου Θεού μας!
Καθώς στεκόμαστε στην αρχή του καινούργιου χρόνου, δεν ξέρουμε τι το μέλλον μας επιφυλάσσει.
Άγνωστο, και γεμάτο αβεβαιότητα απλώνεται μπροστά μας.
Παγκόσμια κρίση σε όλα τα επίπεδα.
Ηθική, οικονομική, περιβαλλοντολογική, κρίση θεσμών, και αξιών, ακραία καιρικά φαινόμενα, που γίνονται συχνά όλο και ποιο επικίνδυνα.
Όλα αυτά δημιουργούν ένα αίσθημα φόβου, και ο κόσμος στέκεται φοβισμένος, και αδύναμος.
Δεν μπορεί να κάνει όνειρα για το μέλλον του.
Ακούω πολλούς να λένε, τι θα γίνουν τα παιδιά μας, κάτω απ`αυτές τις συνθήκες, πως θα μπορέσουν να επιβιώσουν, χωρίς δουλειά, πως θα μπορέσουν να κάνουν μια δική τους οικογένεια, όταν ο μισθός τους δεν φτάνει ούτε το δικό τους εαυτό να συντηρήσουν.
Σήμερα ο κάθε άνθρωπος, η κάθε οικογένεια, σκεπτόμενη όλα αυτά, έχει λυγίσει, έχει αποκάμει, και δεν έχει πλέον το κουράγιο να σταθεί, να σηκώσει το φορτίο αυτό, και να προχωρήσει μπροστά, βλέποντας με αισιοδοξία το μέλλον.
Το μόνο που βλέπει είναι ένα τοίχος να έχει υψωθεί μπροστά τους.
Ένα τοίχος απροσπέραστο!
Και εκεί σταματούν, παραδίνονται, εγκαταλείπουν!
Αγαπητοί μου, πραγματικά, εάν προσπαθείτε από μόνοι σας να σηκώσετε το φορτίο αυτό της ζωής, είναι αλήθεια πολύ δύσκολο.
Όμως το σημερινό μήνυμα μέσα από Το Λόγο Του Θεού, ότι οι οφθαλμοί Κυρίου του Θεού σου είναι επ' αυτήν, (τη γη) από της αρχής του έτους έως τέλους του έτους, σαν κώδωνας δυνατός ξυπνάει τον άνθρωπο.
Τα μάτια Του Θεού μας, η αγάπη, και η προστασία Του, θα μας καλύψει όλο το χρόνο.
Είναι η υπόσχεση Του Πατέρα μας!!
Τίποτα δεν θα μας συμβεί χωρίς την έγκρισή Του!
Αυτός κρατάει το κοντρόλ, και θέλει το καλύτερο για μας.
Και το ερώτημα είναι..
Γιατί λοιπόν να ανησυχώ?
Γιατί να τρομάζω, να μικροψυχώ, και να αποκάνω?
Γιατί να πανικοβληθώ, εφόσον μπορώ να αναπαυτώ με πίστη στη δύναμη, στη χάρη, στο έλεος, και την αγάπη Του?
Γιατί να μην ακουμπήσω στο Λόγο Του?
(Δευτ. 11:12 )
.......Οι οφθαλμοί Κυρίου του Θεού σου είναι επ' αυτήν, (τη γη) από της αρχής του έτους έως τέλους του έτους...
Πηγή ``Χριστιανικά Νέα``
