Η ημέρα που ο Θάνατος πέθανε.

Κάποια  μέρα, μια μητέρα και τα δύο της παιδιά βρίσκονταν στο πάρκο απολαμβάνοντας το ηλιόλουστο απόγευμα. Μια μέλισσα κάθισε πάνω στο χέρι του αγοριού και το τσίμπησε. Το αγοράκι άρχισε να κλαίει καθώς το χέρι του πρηζόταν και πονούσε όλο και περισσότερο, ενώ η αδερφή του τρομοκρατημένη είχε "παγώσει" από το φόβο της γιατί έβλεπε ακόμη τη μέλισσα να πετάει γύρω τους. Τότε, η μητέρα της προσπάθησε να την καθησυχάσει, "μη φοβάσαι", της είπε, "κοίταξε στο χέρι του αδερφού σου. Το κεντρί της μέλισσας έχει μείνει μέσα. Η μέλισσα πλέον δεν μπορεί να σε πειράξει. Μια φορά μόνο μπορούσε να τσιμπήσει και από εδώ και πέρα μόνο γύρω σου μπορεί να πετάει χωρίς να έχει τη δύναμη να σε πληγώσει".

Αν και ο θάνατος είναι αναπόφευκτος δεν παύει να είναι ταυτόχρονα και ένας εχθρός νικημένος. Ως Χριστιανοί μπορούμε να ελπίζουμε επειδή γνωρίζουμε το έργο του Χριστού πάνω στο Σταυρό. Μπορεί ο θάνατος  να στριφογυρίζει γύρω μας, αλλά δεν  έχει σε καμία περίπτωση τη δύναμη να μας πληγώσει γιατί ο Ιησούς Χριστός έχει νικήσει το "κεντρί  του θανάτου". Πήρε πάνω Του την  τιμωρία για τις αμαρτίες μας και μας έδωσε νέα ελπίδα που είναι αναλλοίωτη και σταθερή  στο χρόνο.

Ο θάνατος δεν μπορούσε να περιορίσει και να κρατήσει για πάντα τον Ιησού. Μάλιστα, ο ίδιος ο Ιησούς προσφέρθηκε, με τη θέλησή Του, να πεθάνει με τον ατιμωτικό σταυρικό θάνατο, στη δική μας θέση, αν και Εκείνος δεν είχε αμαρτήσει και δεν άξιζε να πεθάνει. Στην αρχή όμως φάνηκε ότι ο θάνατος είχε νικήσει. Τα παγερά, κοκαλιάρικα χέρια του έδεσαν με τα δεσμά του το σώμα του Ιησού Χριστού και Το κράτησαν μέσα στον τάφο. "Νίκησα" θα σκέφτηκε ο θάνατος, "είναι δικός μου, Τον κρατάω μέσα στον τάφο". Έπειτα όμως από τρεις ημέρες, ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε με θαυμαστό τρόπο. Η ανάσταση του Ιησού δεν ήταν απλώς μια νίκη ενάντια στο θάνατο. Ο Ιησούς εξολόθρευσε το θάνατο για πάντα, σκόρπισε τη δύναμή του και έδειξε την παντοδυναμία Του.

Όταν οι μαθητές Του έφτασαν και μπήκαν στον τάφο, αντίκρισαν μόνο τα σάβανα του Ιησού με τα οποία ήταν τυλιγμένος να κείτονται μέσα στον άδειο τάφο. Κανένας άλλος στο παρελθόν δεν  το είχε κάνει αυτό. Ο Ιησούς ταπείνωσε  το θάνατο ρίχνοντάς τον από τον "θρόνο" του, και αποδυναμώνοντας τον καθώς του αφαίρεσε κάθε εξουσία που είχε πάνω στον άνθρωπο και τη ζωή του. Ο αναστημένος Ιησούς βγήκε από τον τάφο Θριαμβευτής ως Κύριος και Σωτήρας.

Όταν ο Χριστός έρθει, κατά τη δεύτερη έλευσή Του, στον κόσμο μας θα αναστηθούν τότε όλοι όσοι Τον δέχτηκαν ως Κύριο και Σωτήρα τους στην επίγεια ζωή τους. Θα ακούσουν την ίδια φωνή με εκείνη που άκουσε και ο Λάζαρος προτού αναστηθεί. Την ημέρα εκείνη η φωνή του Κυρίου θα συντρίψει ολοκληρωτικά και για πάντα την εξουσία και τη δύναμη του Σατανά. Όταν ακουστεί το κάλεσμα του Ιησού, η γη και η θάλασσα  θα σειστούν και θα δώσουν τους δικούς τους νεκρούς, προκειμένου να ζήσουν αιώνια μαζί με τον Κύριο και Σωτήρα τους. Γι αυτό ο απόστολος Παύλος βροντοφωνάζει:  "Θάνατε, που είναι το κεντρί της δύναμής  σου; Άδη, που είναι η νίκη σου;" Α’ Κορινθ.15:55...