Μάθε να ζεις με το Δώρο της ευγνωμοσύνης.

"Σε όλα να ευχαριστείτε∙ επειδή, αυτό είναι το θέλημα του Θεού σε σας εν Χριστώ Ιησού". Θεσ. A' 5:18.

Δόξα τω Θεώ! Μία φράση που είναι τόσο εύκολο και αβίαστο να προφέρουμε, όταν όλα στη ζωή μας βαίνουν κατά τις επιθυμίες της καρδιάς μας. Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κάποιες φορές, απορροφημένοι ή καλύτερα εφησυχασμένοι από την άνεση και τάξη της ζωής μας, τείνουμε να συμπεριφερόμαστε σαν όλα όσα απολαμβάνουμε να είναι αποτέλεσμα των δικών μας ικανοτήτων, της δικής μας ξεχωριστής αξίας. Το εδάφιο, "Επειδή εξ αυτού, και δι’ αυτού, και εις αυτόν είναι τα πάντα· αυτώ η δόξα εις τους αιώνας Αμήν". Ρωμαίους 12:36, μας προσγειώνει, καθώς μας διδάσκει ότι ΟΛΑ όσα υπάρχουν στη ζωή μας και μας γεμίζουν τόση χαρά και ικανοποίηση, είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα της απερίγραπτης και ατελεύτητης Χάρης του Θεού Πατέρα μας. Μπορεί να σκεφτόμαστε ότι, εκτός από την υπέρτατη Θυσία του Σωτήρα μας, την υγεία ή την καλή οικογένεια, δεν έχουμε… άλλους λόγους να ευχαριστήσουμε τον Θεό. Ακόμα και για αυτά που γνωρίζουμε ότι είναι εκδήλωση της Αγάπης Του προς εμάς, συχνά το βρίσκουμε περιττό να Του τα πούμε στην προσευχή μας. Κι’ όμως! Ευχαριστώντας Τον για αυτά που θεωρούμε αυτονόητα ότι τα γνωρίζει, το Άγιο Πνεύμα μας αποκαλύπτει τόσες άλλες πτυχές της ζωής μας, που ξέχωρα από τη Χάρη του Θεού, θα ήταν τόσο γεμάτες από πόνο και δυστυχία. Καθώς υιοθετούμε τη συνήθεια να προσευχόμαστε, όχι μόνο για να ζητούμε, αλλά και για να δοξολογούμε τον Θεό, όλο και βαθύτερα αγγιζόμαστε από την Αγαθότητά Του, και διαπιστώνουμε ότι δεν Του οφείλουμε απλώς τα πιο όμορφα δώρα της ζωής μας, Του οφείλουμε την ίδια την ύπαρξή μας, κάθε αναπνοή μας, το τόσο απαράμιλλο δώρο να μας έχει πλάσει με ελεύθερη βούληση και… τόσα, τόσα άλλα… Ωστόσο, η άποψη του Λόγου του Θεού για την έννοια της δοξολογίας είναι πολύ ευρύτερη. Δεν την εξαντλεί μόνο στις περιόδους της ευρυχωρίας μας, αλλά μας καλεί να ευγνωμονούμε τον Θεό για όλα, και μέσα σε αυτά σίγουρα περιλαμβάνονται και οι θλίψεις, οι αποτυχίες, οι απογοητεύσεις. Πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό, όταν η καρδιά είναι βαλαντωμένη από το βάρος της οδύνης, και όταν τα μάτια γεμίζουν δάκρυα μπροστά στα συντρίμμια της διάψευσης των πιο ευσεβών μας πόθων; Η απάντηση στο ερώτημα πρέπει να είναι απλή και χωρίς περιστροφές. Όχι μόνο δεν είναι εύκολο να ευχαριστούμε τον Θεό στη θλίψη μας, αλλά είναι πραγματικά αδύνατο με τις ανθρώπινες προσπάθειες. Απαιτείται αποκλειστικά και μόνο η υπερφυσική εκδήλωση της Δύναμης του Θεού, μία Δύναμη, που στις περιόδους των δοκιμασιών μας, δεν έχουμε απλώς ανάγκη να μας αγκαλιάσει, αλλά να μας υπερκαλύψει. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα νιώθουμε λύπη. Η θλίψη, η αποθάρρυνση, ακόμα και η απόγνωση είναι μέσα στα συναισθήματα, τα οποία είμαστε πλασμένοι να τα νιώσουμε. Δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε ούτε από την πίεση ούτε από την ταλαιπωρία τους. Ωστόσο, όταν επιλέξουμε να ατενίζουμε στον Θεό μέσα στις ομίχλες και τα σκοτάδια της ζωής μας, ακόμα και αν η λύπη δε φεύγει αυτόματα, συμβαίνει κάτι υπέρ - θαυμαστό: ο πόνος γλυκαίνει, και η ψυχή ζεσταίνεται με τη θαλπωρή της Παρουσίας του Θεού. Τότε, γνωρίζουμε, πως ακόμα και αν υπάρχουν σύννεφα και καταιγίδες στη ζωή μας, αυτό σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνει την ύπαρξη του ηλίου. Ο ήλιος πάντα υπάρχει και θα λάμψει, όταν έρθει ο καιρός του. Για τον κάθε πιστό άνθρωπο ο ήλιος της ζωής του είναι ο Ιησούς Χριστός, και η απαρασάλευτη εμπιστοσύνη σε Αυτόν, ακόμα και στις μεγαλύτερες αντιξοότητες, δεν είναι απλώς μία ακόμα λύση ανάμεσα στις τόσες που ακούμε να λέγονται. Είναι η απόλυτη Παρηγοριά, η τέλεια Ενδυνάμωση, η ασύγκριτη Θεραπεία όλων των πληγών του κόσμου.

Οι παραπάνω σκέψεις μας βοηθούν να προχωρήσουμε ακόμα πιο βαθιά, και να κατανοήσουμε ότι η δοξολογία δεν είναι μία πράξη συνυφασμένη αποκλειστικά με την υμνωδία. Δεν ευχαριστούμε τον Θεό μόνο όταν Τον υμνούμε, αλλά μπορούμε να Τον ευχαριστούμε με κάθε πράξη, με κάθε λόγο, ακόμα και με κάθε σκέψη μας. Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στην οικογένειά μας, ο τρόπος που σχετιζόμαστε με τους συγγενείς, τους φίλους, τα εν Χριστώ αδέλφια μας, ο τρόπος που εργαζόμαστε, ο τρόπος που προσευχόμαστε, ακόμα και ο τρόπος που ονειρευόμαστε, μπορεί να είναι μία πηγαία εκδήλωση αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης στον Ουράνιο Πατέρα μας για όλα όσα μας χαρίζει, για όλα όσα δεν επιτρέπει να ζήσουμε, αλλά και για όσα δύσκολα επιτρέπει να ζήσουμε, γιατί ακόμα και μέσα σε αυτά είναι πάντα Παρών μέσα μας και γύρω μας. Επομένως, η δοξολογία στον Θεό δεν είναι μία ανέφικτη προτροπή, δεν είναι μία ακόμα ακατανόητη θεολογική πρακτική. Είναι ένας απόλυτα πρακτικός τρόπος να μάθουμε να ζούμε, είναι ο τρόπος, για να έχουμε γαλήνη στην ψυχή, διαύγεια στο πνεύμα, ευεξία στο σώμα. Το πνεύμα της δοξολογίας στη ζωή, μάς θωρακίζει απέναντι στις μεθοδείες του εχθρού, που σε κάθε ευκαιρία προσπαθεί να ξυπνήσει μέσα μας το πνεύμα της ανταρσίας, της πίκρας ή της δυσπιστίας προς τον Θεό. Μας δίνει το ασύγκριτο προνόμιο να συλλάβουμε, έστω και περιορισμένα, έστω και στην πεπερασμένη διάστασή μας, κάτι ελάχιστο από το μεγαλείο της ακατάπαυστης δοξολογίας, που προσφέρεται με λατρεία και τιμή από τις αναρίθμητες στρατιές αγγέλων προς τον Ένα και Παντοδύναμο Θεό μας. Παράλληλα, είναι και αυτή ένα σπουδαίο μέσο, για να βιώσουμε τα βάθη της Φιλίας με τον Κύριό μας, και να συλλάβουμε πτυχές από τον αόρατο πνευματικό πόλεμο, και τον ασταμάτητο αγώνα του Θεού να μας προφυλάσσει, να μας φροντίζει, να μας υπερασπίζει από καταστάσεις που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Καθώς το πνεύμα της δοξολογίας χρωματίζει με χαρά τη ζωή μας, αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τον Κύριό μας, όχι μόνο για τα αιτήματα που λάβαμε, αλλά ακόμα και για αυτά που ακόμα δεν έχουμε λάβει. Και Τον ευχαριστούμε, όχι γιατί πιστεύουμε ότι θα απαντήσει, όπως εμείς θέλουμε, αλλά γιατί αυτό που θα κάνει θα είναι σε κάθε περίπτωση τέλειο. Αυτό το πνεύμα δοξολογίας είναι η ουσιαστική εκδήλωση της αγάπης και της εμπιστοσύνης μας στον Ιησού Χριστό. Και - ας είμαστε σίγουροι/ες - ότι ένα τέτοιο πνεύμα ευφραίνει κατά πάντα την Καρδιά του Λατρεμένου Θεού μας. Μέσα από τα εδάφια 16,17 και 18 από το πέμπτο κεφάλαιο της Επιστολής Α' Θεσσαλονικείς, μαθαίνουμε ότι η εν Χριστώ χαρά, η αδιάκοπη προσευχή και το μόνιμο πνεύμα της δοξολογίας, αποτελούν για τον χριστιανό το τρίπτυχο της στάσης της ζωής του. Αν βιώνουμε ταραχή και στέρηση αυτή την περίοδο στη ζωή μας, αν επιθυμούμε να κατανοήσουμε ποιο είναι το Θέλημα του Θεού, ας εντρυφήσουμε στο βάθος αυτών των εδαφίων. Το τέλειο Θέλημα του Θεού για εμάς δεν μπορεί ποτέ να είναι κάτι λιγότερο από τη ζωή της χαράς, της προσευχής και της δοξολογίας. Γι’ αυτό ακριβώς ο Σωτήρας μας λαχταρά τόσο βαθιά να μας εκπαιδεύει, να μας ωριμάζει και να μας αυξάνει εν Χριστώ, ώστε αυτά τα Δώρα Του να γίνονται για εμάς κάθε μέρα και περισσότερο οι επιλογές που θα σφραγίζουν το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή...

Διαμάχες μέσα στην Εκκλησία.

Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως εγωιστικό ον. Όταν πρόκειται για θέματα που μας αφορούν άμεσα, η αλήθεια γίνεται εύκολα ελαστική και η αντικειμενικότητα μας, κάνει φτερά. Επειδή η Εκκλησία αποτελεί μια κοινωνία ατελών ανθρώπων, αναπόφευκτα δημιουργούνται διαφορές ή ακόμη και διαμάχες ανάμεσα σε αδελφούς. Θεωρώντας ότι έχουμε δίκιο ή ότι κάποιος μας αδικεί, μερικές φορές καταφεύγουμε σε βεβιασμένες αντιδράσεις που φέρνουν αντιμαχίες και φιλονικίες. Ο Χριστιανός βεβαίως πρέπει να είναι οξύς στην αντίληψη όλων όσων συμβαίνουν γύρω του. Η αντίδρασή του όμως σε τέτοιου είδους προκλήσεις και πειρασμούς, πρέπει να είναι χρισμένη από το πνεύμα της ταπείνωσης που μας έχει διδάξει ο Ιησούς Χριστός με την ίδια Του τη ζωή αλλά και με τη διδασκαλία της Γραφής. Ο Θεός λυπάται όταν βλέπει αδελφούς τους οποίους αγαπά και για τους οποίους ο Χριστός πέθανε, να μάχονται μεταξύ τους και να υιοθετούν πρακτικές που αρμόζουν σε πολιτικά κόμματα και όχι σε Εκκλησία Χριστού. Ο Λόγος του Θεού μας διδάσκει ότι, "Μόνον από της υπερηφανίας προέρχεται η έρις· η δε σοφία είναι μετά των δεχομένων συμβουλάς". Ακόμη διαβάζουμε, "Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι μεταξύ σας; ουχί εντεύθεν, εκ των ηδονών σας, αίτινες στρατεύονται εντός των μελών σας"; Ιάκωβ. 4:1. Αν λοιπόν βλέπουμε να υπάρχει μια διαμάχη, η αιτία είναι πάντα μόνο μία: Η υπερηφάνεια! Όπου βλέπεις μια διαμάχη, βλέπεις και δύο περήφανους ανθρώπους. Αν ο ένας απ’ τους δύο ήταν ταπεινός, θα υποχωρούσε έστω και αν θεωρούσε πως έχει δίκιο και έτσι η διαμάχη θα διαλυόταν. Πρόκειται λοιπόν για εξωτερικές εκφράσεις ανθρώπων που έχουν παραδοθεί στην περηφάνια, και στην εκτέλεση των σαρκικών επιθυμιών που φιλοξενούν στις καρδιές τους. Η Γραφή ακόμη μας λέει, "Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα. Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών". Ιάκωβ. 3:13.

Δεν εξετάζουμε λοιπόν ποιά από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές έχει το περισσότερο δίκιο. Δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού. Μας λέει ότι ακόμη και όταν αδικούμαι, εφόσον καταφεύγω σε παρόμοιες μεθόδους και πρακτικές, ελέγχομαι ως παραβάτης. Στο εδάφιο, Γαλ 5:20, πράξεις όπως οι "έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι," περιλαμβάνονται στα έργα της σαρκός, και όποιος διαπράττει τέτοια έργα, είναι σαρκικός. Ο άνθρωπος του Θεού δεν πρέπει να μάχεται μας συμβουλεύει ο Λόγος του Θεού, έτσι ο μόνος τρόπος αντίδρασης σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι η ταπείνωση, η πραότητα και η μακροθυμία. Όταν κάποιος εμπιστεύεται το Θεό στη ζωή του, τότε είναι έτοιμος να λάβει τον "έσχατον τόπον", τη τελευταία θέση ακόμα και να αδικηθεί χάριν της διατήρησης της ειρήνης μέσα στην Εκκλησία. Εφόσον ο Θεός τα βλέπει όλα, θα φέρει στο φως το δίκιο του, και όλα θα τακτοποιηθούν χωρίς να γίνει ζημιά στο έργο του Θεού. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτός ο πιστός μέσα από τη δοκιμασία της θανάτωσης του εγώ του, αναδύεται από τη διαδικασία αυτή πνευματικός γίγαντας που θα έχει τη χάρη του Θεού άπλετη πάνω του. Είναι και αυτό το θέμα, ζήτημα πίστης, αλλά και ζήτημα εκλογής. Ο πιστός και πνευματικός άνθρωπος δεν θα επιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να προκαλέσει διαμάχη μέσα στην εκκλησία του Θεού. Συμπεριφορές ανταγωνισμού, δημιουργούν συγκρούσεις μέσα στην εκκλησία. Μία ανταγωνιστική συμπεριφορά συγκρίνει τον εαυτό της με τους άλλους, και προσπαθεί να υψωθεί πάνω απ’ τους άλλους. "Διότι δεν τολμώμεν να συναριθμήσωμεν ή να συγκρίνωμεν εαυτούς προς τινας εκ των συνιστώντων εαυτούς, αλλ’ αυτοί καθ’ εαυτούς μετρούντες εαυτούς και προς εαυτούς συγκρίνοντες εαυτούς, ανοηταίνουσιν". Β' Κορινθ. 10:12.

Η φιλοσοφία του Χριστιανισμού δεν είναι να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να υποταχθούμε και να υψώσουμε ο ένας τον άλλο. "υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού", Εφεσ. 5:21. "Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους". Ρωμ. 12:10. Οι απόψεις μας δεν είναι πάντοτε θεόπνευστες, ή αναμφίβολα σωστές. Πρέπει να μοιραζόμαστε τις απόψεις μας με τους υπεύθυνους της εκκλησίας, χωρίς να θεωρούμε ότι είναι υποχρεωμένοι να τις δεχθούν. Πολλές φορές λέμε, "Ο Θεός μου είπε έτσι", κι έτσι κατά κάποιον τρόπο θεωρούμε ότι αν κάποιος έχει διαφορετική γνώμη από αυτό που «μου είπε ο Θεός» γίνεται «θεομάχος». Αναμφίβολα, ο Θεός μιλάει στα παιδιά Του, αλλά αν η γνώμη μου είναι από τον Θεό, η Γραφή λέει ότι θα έχουν κι άλλοι την ίδια μαρτυρία, ιδιαίτερα οι χρισμένοι εργάτες της εκκλησίας Του. "επί στόματος δύο μαρτύρων και τριών θέλει βεβαιούσθαι πας λόγος. Β' Κοριν. 13:1. Πρέπει να διαχωρίζουμε την εκκλησία από άλλα προσωπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα πικρά αισθήματα μέσα στην εκκλησία προκύπτουν από πληγές και ευαισθησίες που κουβαλούμε πολλές φορές μέσα μας. Αυτού του είδους οι συναισθηματικές διαταραχές μπορούν να μας εμποδίσουν να βλέπουμε την πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο που τη βλέπουν οι άλλοι. Καταστάσεις, όπως πεσμένη αυτοεκτίμηση, κακομεταχείριση ως παιδί, προβλήματα στο γάμο, προσωπικά αισθήματα δυσαρέσκειας, οικογενειακές διαμάχες, ρίζες πικρίας, προβλήματα υγείας ή επαγγελματική δυσαρέσκεια, μπορούν να διαστρεβλώσουν την ερμηνεία μας στα λόγια και στις πράξεις των άλλων. Μπορεί να φανταζόμαστε ότι οι αδελφοί δεν μας θέλουν, και να εκφράζουμε ανάλογα παράπονα. Μπορεί να παρεξηγούμε καλοπροαίρετα λόγια ως προσβολή. Ασήμαντα προβλήματα θα δείχνουν μεγάλα. Η δική μας ευθύνη για τη δυστυχία μας μπορεί να μεταφερθεί στην εκκλησία με το να καταφερόμαστε εναντίον άλλων, ή να βιαζόμαστε να βρούμε λάθη στην εκκλησία. Πολλά πληγωμένα αισθήματα μπορούν να αποφευχθούν, αν αντιληφθούμε ότι οι άνθρωποι συνήθως αντιδρούν στη δική μας συμπεριφορά. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί με τον τρόπο που μιλάμε, αλλά και το πόσο πολύ μιλάμε. "Επειδή το μεν όνειρον έρχεται εν τω πλήθει των περισπασμών, η δε φωνή του άφρονος, εν τω πλήθει των λόγων". Εκλησ. 5:3. Δεν πρέπει να είμαστε αγενείς και απότομοι. Να ελέγχουμε τη συμπεριφορά μας ώστε να μην είναι αυταρχική. Ο Θεός βδελύττεται εκείνους που σπέρνουν έριδες και δημιουργούν διχασμό στο σώμα του Χριστού. Δεν πρέπει να κουτσομπολεύουμε, να παραπονιόμαστε συνεχώς και να προκαλούμε αναταραχές. "Ταύτα τα εξ μισεί ο Κύριος, επτά μάλιστα βδελύττεται η ψυχή αυτού. Οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή, και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος, και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών". Παροιμ. 6:16-19.

Έτσι, "Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου, εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου. Εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, διά να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν. Αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης". Ματθ. 17:15-17. Ποτέ δεν πρέπει να παίρνουμε μια ιστορία μονόπλευρα και να τη δεχόμαστε σαν γεγονός, χωρίς να την επιβεβαιώσουμε με την άλλη πλευρά. Πάντα υπάρχουν δύο πλευρές σε μια ιστορία. Αυτό που η Γραφή λέει γι’ αυτό το πρόβλημα είναι, ότι πριν πιστέψουμε μια φήμη, πρέπει να ερευνήσουμε προσεκτικά για να επαληθεύσουμε όλα τα γεγονότα. Επειδή, "Ο πρωτολογών εν τη κρίσει αυτού φαίνεται δίκαιος· αλλ’ ο αντίδικος αυτού έρχεται και εξελέγχει αυτόν". Παροιμ. 17:17...

Ενδιαφέρεται ο Θεός για την πολιτική κατάσταση στον τόπο μας;

"Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας. Διότι δεν υπάρχει εξουσία ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού είναι τεταγμέναι. Ώστε ο εναντιούμενος εις την εξουσίαν εναντιούται εις την διαταγήν του Θεού· οι δε εναντιούμενοι θέλουσι λάβει εις εαυτούς καταδίκην". Ρωμαίους 13:1-2

Θα ήταν τραγικό λάθος να θεωρήσουμε ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική κατάσταση στον τόπο μας. Όχι μόνο ενδιαφέρεται, αλλά και συμμετέχει στα προβλήματά μας. Θλίβεται με όσα μας ταλαιπωρούν και περιμένει να ακούσουμε τις δικές Του προτάσεις για τη διέξοδο από την όποια κρίση. Συχνά, κάνουμε το λάθος να πνευματοποιούμε σε τέτοιο βαθμό τη χριστιανική ζωή μας, ώστε της αφαιρούμε τη δυναμική της στις ουσιαστικές λύσεις που μπορεί να προσφέρει στα προβλήματα της πολιτικής μας κοινωνίας. Νομίζουμε ότι είμαστε πνευματικοί μόνο με το να προσμένουμε παθητικά τη Βασιλεία των Ουρανών, και να κάνουμε αγωνιώδη προσπάθεια να κρατηθούμε σε…πνευματική φόρμα. Θεωρούμε ότι είμαστε πνευματικοί μόνο όταν αναλύουμε εδάφια της Βίβλου∙ αντίθετα, όταν έχουμε βαθύτερες πολιτικές και κοινωνικές ανησυχίες, αποδεικνύουμε, ασφαλώς, πόσο κοσμικοί είμαστε με τα… αντι – πνευματικά ενδιαφέροντά μας!… Αξίζει να γνωρίζουμε ότι ο Λόγος του Θεού δεν κινείται καθόλου σε αυτό το πλαίσιο κατατάξεων και ερμηνειών. Ο Ίδιος ο Χριστός με τη φράση Του "αποδώστε, λοιπόν, στον Καίσαρα αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα, και στον Θεό αυτά που ανήκουν στον Θεό" Ματθαίος 22:21, όρισε για πάντα ότι ο χριστιανός δεν είναι ποτέ αποδεσμευμένος από την ιδιότητα του ευσυνείδητου πολίτη. Με αυτή τη λακωνική και τόσο ουσιαστική φράση, δεν μπόρεσαν να του αντιμιλήσουν αυτοί που είχαν έρθει με σκοπό να Τον παγιδεύσουν, παρά μόνο να Τον θαυμάσουν (βλέπε εδάφιο 22). Έτσι, με τη φράση αυτή, ο Ιησούς Χριστός έδωσε μια για πάντα την απάντηση σε όλους τους σύγχρονούς του, αλλά και τους μεταγενέστερους, που κηρύττουν τις Αρχές της Βασιλείας Του, αδιαφορώντας για τις υποχρεώσεις που έχει ένας πολίτης απέναντι στο κράτος. Ο χριστιανός έχει υψηλό ηθικό και πνευματικό χρέος να υπακούει τους νόμους ενός κράτους, εφόσον αυτοί οι νόμοι δε θίγουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, και δεν προσβάλουν το ύψιστο καθήκον, ο πιστός να σέβεται πρώτα και κύρια τη Θεϊκή Εξουσία. Έτσι, σε περίπτωση ανυπακοής σε δίκαιους νόμους, ο χριστιανός δίνει αφορμή για σκάνδαλο στους συμπολίτες του, και αξίζει να γνωρίζει ότι η χριστιανική του μαρτυρία δεν έχει καμία δύναμη θετικής επιρροής στους άλλους. Άλλωστε, η χριστιανική ταυτότητα εξετάζεται καθημερινά και σε κάθε θέμα, γιατί σε καμία περίπτωση η γνησιότητά της δεν αποδεικνύεται απλώς από τις ώρες της εκκλησιαστικής λατρείας ή της συμμετοχής σε πνευματικές συναναστροφές. Η μελέτη του εδαφίου, μάς βοηθά να κατανοήσουμε τις αλλαγές που επιθυμεί ο Θεός από εμάς σε ατομικό, αλλά και σε ευρύτερο πλαίσιο. Είναι όλες αλλαγές που υποκινούνται από τη διεργασία της μετάνοιας, η οποία, όταν είναι ειλικρινής, μπορεί πραγματικά να επιφέρει ανατροπές που ξεπερνούν σε ομορφιά και τα πιο μεταρρυθμιστικά οράματα. Όταν συλλογιζόμαστε πάνω στις λέξεις του εδαφίου, νιώθουμε ότι έχουν διατυπωθεί, για να θέσουν τα χαρακτηριστικά της πραγματικής μετάνοιας για ανθρώπους και λαούς. Έχουν διατυπωθεί με το σκοπό να υπάρξει ένας διαχρονικός αντίκτυπος (όπως και κάθε Αλήθεια, βέβαια, του Λόγου του Θεού), αλλά και μια προσφορά ουσιαστικής λύσης στα προβλήματα που βασανίζουν ανθρώπινες ψυχές και κοινωνίες ολόκληρες. Τα νοήματα – κλειδιά (αναγνώριση της Εξουσίας του Θεού και υποταγή σε Αυτόν, αντίσταση στον εχθρό, σχέση με τον Θεό, που στηρίζεται στη θέληση να καθαρίσουμε την καρδιά μας, ταπείνωση και ύψωση εν Χριστώ), είναι πράγματι αποκαλυπτικά για όλα εκείνα τα βήματα που κάνουν τη μετάνοιά μας να έχει αξία ενώπιον Θεού, και να φέρνει αποτελέσματα στις κοινωνίες που ζούμε. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε ένα τέτοιο γνήσιο βίωμα υπάρχει πένθος, βαθύς πόνος για τα λάθη που έγιναν, ένα πένθος, όμως, που καταλήγει σε πραγματική χαρά, και όχι σε αυτολύπηση και σε απελπισία. Το πένθος εν Χριστώ γεννά απελευθέρωση από την αμαρτία και χαρά εν Χριστώ, γεννά ταπείνωση, που ακολουθείται από την ύψιστη ευεργεσία της ύψωσής μας, εξαιτίας του ότι μέσα μας έχει οικοδομηθεί ο Χαρακτήρας του Ιησού Χριστού. Συνεπώς, αυτό το πένθος δεν έχει καμία σχέση με την παθητικότητα και την παραίτηση από τη ζωή, τη μόνιμη απόγνωση και την κατάθλιψη από τον εχθρό, βιώματα που γεννούν τον αιώνιο θάνατο. Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε ότι ο χριστιανός οφείλει να έχει μια καλλιεργημένη πολιτική και κοινωνική συνείδηση, που θα του επιτρέπει να είναι οξυδερκής στα χαρακτηριστικά της εποχής του, και να είναι άξιος συνεργάτης/δα Του στην προώθηση των Υποθέσεων της Ουράνιας Βασιλείας. Σε απόλυτη σύμπνοια με τον Ιησού Χριστό, ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει να προσευχόμαστε για τις εξουσίες, "ώστε να ζούμε βίο ατάραχο και ήσυχο". Τιμόθεος Α' 2:2. Η ερμηνεία της περικοπής είναι ότι ο Θεός ψάχνει στους πιστούς Του, ψυχές πρόθυμες να αναλάβουν το έργο της διαμεσολαβητικής προσευχής για τη μετάνοια ανθρώπων και εθνών ολόκληρων. Καθώς, λοιπόν, ζούμε τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης από μία νέα εξουσία, αξίζει όλοι οι χριστιανοί να αντιληφθούμε ότι, ανεξάρτητα από το πόσο κοντά ή μακριά νιώθουμε ιδεολογικά απέναντι στους κυβερνώντες, ο Θεός επιθυμεί να τους εμπιστευόμαστε με την προσευχή μας στη Μεγαλοσύνη και το Έλεος Του. Ανεξάρτητα από το πόσο πιστεύουν ή δεν πιστεύουν στον Θεό οι έχοντες την εξουσία στην Ελλάδα σήμερα, εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να θεωρήσουμε τις ψυχές για τις οποίες έδωσε ο Ιησούς Χριστός το Αίμα Του χαμένη υπόθεση, με τη δικαιολογία μάλιστα ότι έχουμε να ασχοληθούμε με πιο σοβαρά πνευματικά ζητήματα. Όσο σπουδαία ή απαιτητικά και αν είναι τα πνευματικά σου καθήκοντα, δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ πως η προσευχή, που ξεφεύγει από το στενό σου κύκλο και αγκαλιάζει τα ενδιαφέροντα του Θεού, είναι η κορωνίδα των πνευματικών ενασχολήσεων! Είναι καθήκον σου ιερό, μα και συνάμα τόσο σπάνια τιμή για σένα, καθώς τους καταθέτεις ενώπιον του Θεού, να νιώθεις την Άπειρη Διάνοιά Του, να σου ανοίγεται και να σου εμπιστεύεται τις βαθιές Λαχτάρες Της για την κυβέρνησή μας και για την πατρίδα μας συνολικά. Πολλοί από αυτούς που υπεραμύνονται μιας αθεϊστικής ή αγνωστικιστικής στάσης απέναντι στη ζωή, έγιναν ένθερμοι πιστοί του Θεού, ακριβώς επειδή οι ψυχές τους διεκδικήθηκαν με αγωνιστική προσευχή από χριστιανούς που έχουν ουσιαστικά συνειδητοποιήσει ότι Χριστιανισμός δε σημαίνει απλώς ωραία τραγουδάκια, γλυκερή ατμόσφαιρα και ευχάριστη πνευματική παρέα. Χριστιανισμός σημαίνει ταύτιση με τα ενδιαφέροντα του Χριστού για τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους μας, τον κόσμο όλο. Σημαίνει αγώνας, για να γκρεμιστούν τα οχυρώματα του σκότους, σημαίνει κατάθεση ψυχής για την επικράτηση των Αρχών μιας Βασιλείας Αιώνιας, που σύντομα θα υψωθεί πέρα και πάνω από όλες τις ανθρώπινες εξουσίες. Ας είναι η προσευχή μας να αγγιζόμαστε βαθιά μέσα στην ψυχή μας από το καθημερινό Κάλεσμα του Θεού, για προσευχές που δεν επικεντρώνονται μόνο στη διεκδίκηση των προσωπικών μας αιτημάτων. Ανταποκρινόμενοι/ες σε αυτό το Κάλεσμα, ωφελείσαι και ωφελούμαι και σε προσωπικό επίπεδο, καθώς ακόμα και τα προσωπικά μας ζητήματα τα αντιμετωπίζουμε μέσα από την Οπτική του Θεού μας. Όταν μάθεις να ταυτίζεσαι με τα ενδιαφέροντα του Θεού για τον κόσμο μας, να είσαι σίγουρος/η ότι η Σοφία Του θα σου αποκαλύψει νέο φως, και στα προσωπικά σου ζητήματα. Σε ένα πιο βαθύ επίπεδο, οι προσευχές, που έχουν μια τόσο διευρυμένη ακτίνα διεκδίκησης, μας βοηθούν να ανακαλύψουμε το νόημα της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρχει μια πραγματικά οξυμένη χριστιανική συνείδηση. Η προσευχή που προσφέρεται με το σκοπό να δοξαστεί το Όνομα του Θεού, και η ζωή της πίστης που εναρμονίζεται με αυτή την προσευχή, είναι ο συνδυασμός που επιτελεί το μέγιστο έργο ζωής. Γι’ αυτό ακριβώς, όταν τολμάς να διεκδικήσεις κυβερνήσεις, έθνη, ολόκληρους διεθνείς οργανισμούς για τη Δόξα του Θεού, ας είσαι σίγουρος/η ότι κλονίζεις συθέμελα ή ακόμα καλύτερα γκρεμίζεις τα οχυρώματα του σκότους στον κόσμο μας, και έτσι η Οικογένεια του Θεού διευρύνεται, εξαιτίας της ασυμβίβαστης στάσης σου να διακηρύξεις το Ευαγγέλιο του Χριστού, και να σταθείς αφοσιωμένος/η συνεργάτης/δα Του κατά πάντα. Συχνά, διαπιστώνουμε το πόσο εγκλωβισμένοι στα δίχτυα του εχθρού είναι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις τύχες λαών και, αφού το διαπιστώνουμε και το αναλύουμε με θεωρίες και ερμηνείες, απλώς το προσπερνούμε και επικεντρωνόμαστε στα δικά μας. Η ουσιαστική ερμηνεία αυτής της στάσης είναι ότι απλώς αποδεχόμαστε παθητικά τις δυνάμεις του σκότους να σπέρνουν τη δική τους διάλυση σε συνειδήσεις και θεσμούς, και θεωρούμε ότι αυτό που μας μένει να κάνουμε είναι να σώσουμε τους εαυτούς μας.

Ο Ιησούς Χριστός δε μας δίδαξε να κλειστούμε στον εαυτό μας και να αναλώσουμε τις δυνάμεις μας στο πώς εμείς μπορούμε να σωθούμε. Μας διδάσκει όραμα ζωής και ευθύνη πράξης, κάθε φορά που διαβάζουμε τα τελευταία Λόγια Του πριν την Ανάληψή Του. Είπε "πορευθείτε, μαθητεύσατε, βαπτίστε, διδάξετε όλα τα έθνη" Ματθαίος 28:19,20. Δεν είπε κρυφτείτε από τον κόσμο, για να μη μολυνθείτε, αλλά αντίθετα είπε, ζήστε στον κόσμο με τη Δύναμη της Άγιας Ζωής Μου, και χτίστε τα Οχυρώματα της Δικής Μου Αγάπης. Συνεπώς, δεν αξίζει να εξαντλούμε τη χριστιανική μας ταυτότητα απλώς στην ατομική πνευματική πρόοδο, και να μη μας νοιάζει που άνθρωποι σε καίριες θέσεις είναι όργανα μίας εντελώς λανθασμένης νοοτροπίας, με αποτέλεσμα να παρασύρουν και άλλους ανθρώπους στο δικό τους τρόπο σκέψης και δράσης. Δεν αξίζει να αποδεχόμαστε παθητικά το έργο του σκότους, και να μην αντιτάσσουμε σε αυτό τη δική μας διάθεση να αγωνιστούμε για τη Δόξα του Κυρίου που λατρεύουμε και πιστεύουμε. Η φυγομαχία, εξαιτίας της πνευματικής δειλίας ή και της διάθεσης να εστιάσουμε τα ενδιαφέροντά μας σε αυτή τη ζωή στη δική μας αποκλειστική αξιομισθία, δεν είναι ο δρόμος που ταυτίζεται με τα Ενδιαφέροντα του Θεού. Άνθρωποι του σκότους είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν, για να σπείρουν πλάνη και όλεθρο στον κόσμο μας, και εφόσον αυτό ισχύει και το βλέπουμε καθημερινά, σκέψου πόσο αυτή η διαπίστωση θα πρέπει να πυροδοτεί με αγωνιστικό πάθος τις συνειδήσεις των πιστών, που έχουν την τιμή να εμπνέονται από τα πιο ιερά και αιώνια Ιδανικά!… Ο Θεός μπορεί να επιφέρει συγκλονιστικές ανατροπές, ακόμα και μέσα από την προσευχή μιας και μόνο ψυχής, που είναι ένθερμα αφιερωμένη σε Αυτόν. Δώδεκα ψυχές Αποστόλων έφτασαν τότε για τη διάδοση του Χριστιανικού Μηνύματος στον κόσμο μας. Ο Θεός δε χρειάζεται απαραίτητα πλήθη, για να κάνει το Έργο Του στη γη μας. Χρειάζεται απλώς παθιασμένους με την Αγάπη Του ανθρώπους. Λαχταρά για ανθρώπους καθαρούς, οι οποίοι έχουν εξαγνιστεί με το Αίμα Του από νοοτροπίες που αιώνες ολόκληρους σκλαβώνουν τους ανθρώπους στα δεσμά του σκότους. Ας είσαι και ας είμαι μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους που ευφραίνουν την Καρδιά του Λατρεμένου Θεού μας, γιατί Του αξίζει, μοναδικά Του αξίζει, να Τον τιμήσουμε και να εξαγγείλουμε τις Αρχές του αιώνιου Χαρακτήρα Του, ώστε να πραγματοποιηθούν οι πιο ευλογημένες μεταμορφώσεις σε καρδιές και σε έθνη ολόκληρα. Ας θυμάσαι και ας θυμάμαι πάντα την τόσο ευλογημένη Υπόσχεση, που ακολούθησε την Προτροπή Του γι’ αυτό που οφείλουμε εμείς να κάνουμε ως πολίτες αυτού του κόσμου, καθώς προσδοκούμε την αιώνια πολιτογράφησή μας στην Ουράνια Πολιτεία: Και να, "Εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του αιώνα". Ματθαίος 28:20...