Είναι το Ματθαίος 7:12 και λέει, "Λοιπόν, όλα όσα θέλετε να κάνουν σε σας οι άνθρωποι, έτσι κι εσείς να κάνετε σ' αυτούς· επειδή, αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες", Ματθαίος 7:12. Ξεκινάει με την λέξη, «λοιπόν.» Αυτό το «λοιπόν» μας συνδέει με όλα τα προηγούμενα εδάφια, και με όλη την επί του Όρους ομιλία. Είναι ένα από τα πρακτικά συμπεράσματα όλη της ομιλίας. Αφού ακούσαμε όλα αυτά τα ωραία που λέει ο Χριστός, τι πρέπει να κάνουμε τώρα;
Για παράδειγμα, τα εδάφια 7 έως 11, "Αιτείτε και θέλει σας δοθεί, ζητείτε και θέλετε ευρεί, κρούετε και θέλει σας ανοιχθεί". Αφού ο Θεός όταν του ζητάμε, είναι πιστός και μας δίνει δώρα πνευματικά, αφού είναι καλός Πατέρας, αφού είμαστε παιδιά Του, θα πρέπει να φερόμαστε στους άλλους, όπως θα θέλαμε και αυτοί να φέρονται σε εμάς.
Στα εδάφια 1-5 του ίδιου κεφαλαίου που γράφει το «μη κρίνετε για να μη κριθείτε» αυτό που μας λέει το εδάφιο 12 είναι πως θα πρέπει να μην παίζω το Θεό στη ζωή των άλλων, γιατί και εγώ δεν θα θέλω να το κάνουν οι άλλοι για μένα. Είναι μια πρόταση που περικλείει όλη την ομιλία, το συμπέρασμα. Αν όλα αυτά που είπε, θέλω να τα εφαρμόσω στη ζωή μου, και δεν τα θυμάμαι, πως μπορώ να τα θυμάμαι με συντομία; Να κάνω στους άλλους, αυτά που θέλω και εκείνοι να κάνουν σ’ εμένα.
Ένας ακόμη λόγος που μας σιγουρεύει πως αυτό το εδάφιο αναφέρεται σε όλη την ομιλία, είναι η αναφορά στο νόμο και τους προφήτες. Είπε ο Χριστός, πως όταν κάνω στους άλλους, αυτό που θέλω να κάνουν σε μένα, τότε Αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες. Υπάρχει ακόμη μια τέτοια αναφορά στην αρχή της ομιλίας, "Μη νομίσετε ότι ήρθα για να καταργήσω τον νόμο ή τους προφήτες· δεν ήρθα να καταργήσω, αλλά να εκπληρώσω", Ματθαίος 5:17. Ο νόμος και οι προφήτες αντιπροσωπεύουν όλη την Παλαιά Διαθήκη. Είναι μια έκφραση για όλο το νόμο του Θεού, και για όλη την βουλή του Θεού. Μας δείχνει λοιπόν το εδάφιο τι να κάνουμε σε χιλιάδες περιπτώσεις στη ζωή μας, όταν δεν υπάρχει αναγκαστικά κάποιο εδάφιο για κάθε περίπτωση.
Αυτού του είδους η περίληψη δεν ήταν κάτι καινούριο που είπε ο Χριστός. Γύρω στο 20 μ.Χ. κάποιος που δεν ήταν Ιουδαίος, προκάλεσε έναν από τους πιο γνωστούς ραββίνους σε όλη την ιστορία, τον ραββίνο Χιλλέλ, να κάνει μια περίληψη του νόμου, τόσο μικρή, που να μπορεί να την πει ενώ στέκεται στο ένα του πόδι. Αν το κάνεις αυτό του είπε, θα δεχτώ να γίνω προσήλυτος. Αυτό όμως που είπε ο ραββίνος ήταν το εξής: «Αυτό που μισείς μην το κάνεις σε κάποιον άλλον. Αυτός είναι όλος ο νόμος. Όλα τα άλλα είναι σχόλια.» (Ραββίνος Χιλλέλ). Μην κάνεις ότι δεν θέλεις να σου κάνουν.
Την ίδια φράση την βρίσκουμε και σε άλλα κείμενα εβραϊκά, και σε αρκετές θρησκείες. Μια από αυτές είναι ο Κομφουκιανισμός. Ένας μαθητής του Κομφούκιου ο Τζε Κούνγκ, ρώτησε τον Κομφούκιο να του πει μια λέξη που να τον οδηγεί στη ζωή του. Και ο Κομφούκιος απάντησε: «Αμοιβαιότητα» (Κομφούκιος). Και αυτό στηρίζεται στο Μην κάνεις, ότι δεν θές να σου κάνουν. Βλέπετε πως όλοι αυτοί δίνουν έμφαση στο αρνητικό.
Ο Χριστός είναι ο μόνος που έδωσε έμφαση στη θετική πλευρά. Και αυτό είναι το πρώτο σημείο που θα σταθούμε. Και είναι πολύ βασικό. Το να αγαπώ με την αγάπη του Χριστού, δεν σημαίνει να μην κάνω ότι δεν μου αρέσει να κάνουν σε μένα, αλλά να φέρομαι όπως θέλω να μου φέρονται.
Δεν είναι αγάπη Χριστού να λέω, «δεν κλέβω γιατί δεν μου αρέσει να με κλέβουν.» «Δεν ρωτάω τους άλλους τι κάνουν, γιατί δεν θέλω να ανακατεύονται στη δική μου ζωή.» Δεν είναι αγάπη Χριστού να λέω «ζήσε και άσε να ζήσουν» live and let live. Αυτό είναι αδιαφορία, είναι εκλεπτυσμένη ανευθυνότητα για την ζωή του άλλου.
Θέλω να δούμε σύντομα δύο περικοπές μέσα στην Καινή Διαθήκη, που μας διδάσκουν ακριβώς αυτό το πράγμα. Είναι στον Ματθαίο 25:31. "Και όταν έρθει ο Υιός τού ανθρώπου μέσα στη δόξα του, και όλοι οι άγιοι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθήσει επάνω στον θρόνο τής δόξας του. Και μπροστά του θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη· και θα τους χωρίσει από αναμεταξύ τους, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια. Και τα μεν πρόβατα θα τα στήσει από τα δεξιά του, ενώ τα ερίφια από τα αριστερά". Αυτή είναι η σκηνή της τελικής κρίσης. Γράφει λοιπόν στο 41, "Τότε, θα πει και σ' εκείνους που θα είναι από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του. Επειδή, πείνασα, και δεν μου δώσατε να φάω· δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω· ξένος ήμουν, και δεν με φιλοξενήσατε· γυμνός, και δεν με ντύσατε· ασθενής και σε φυλακή, και δεν με επισκεφθήκατε.Τότε, θα του απαντήσουν κι αυτοί, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή σε φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμε; Τότε, θα τους απαντήσει, λέγοντας: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον δεν το κάνατε αυτό σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους, δεν το κάνατε ούτε σε μένα. Και θα αποχωρήσουν, αυτοί μεν σε αιώνια κόλαση· ενώ οι δίκαιοι σε αιώνια ζωή", Ματθαίος 25:41-46.
Προσέξτε λοιπόν, αν ο νόμος του Χριστού ήταν «μην κάνεις ότι δεν θέλεις να σου κάνουν,» τα ερίφια, τα κατσίκια, θα ήταν αθώα. Ούτε σκότωσαν, ούτε έκλεψαν, ούτε πρόσβαλαν. Τίποτα από αυτά. Ήταν καλοί άνθρωποι. Κανέναν δεν πείραξαν. Σε αυτό το σκεπτικό όλοι μας υπακούμε. Δεν έχει δυσκολία. Να αδιαφορείς είναι εύκολο. Να είμαι ανεύθυνος για την ζωή του άλλου είναι εύκολο. Και ακούγεται λογικό να πει κανείς, «δεν ανακατεύομαι στου άλλου τα προβλήματα, γιατί δεν μου αρέσει να ανακατεύονται στα δικά μου.»
Όπως το διατύπωσε όμως ο Χριστός, ήταν ένοχοι. Γιατί είναι εξίσου αμαρτία να μην κάνω αυτό που ξέρω πως πρέπει να κάνω. Είναι αμαρτία παράλειψης. Και προσοχή εδώ. Το κομμάτι αυτό περιγράφει μια πτυχή του πως θα κριθούμε. Και το κριτήριο για το αν είμαστε δίκαιοι ή όχι, αυτό που δείχνει αν υπάρχει έργο Χριστού στην καρδιά μας, είναι πως αντιδρούμε στην ανθρώπινη ανάγκη, στον ανθρώπινο πόνο. Δεν μπορεί ο Χριστός να έχει έρθει μέσα μου, και να βλέπω ανάγκες που να μπορώ να καλύψω και να αδιαφορώ. Ακόμη και όταν δεν μου το ζητήσουν. Το σκεπτικό «δεν ρωτάω για να μην ενοχλήσω,» δεν είναι χριστιανικό.
Γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που θα προτιμούσαν να ενοχληθούν από το ενδιαφέρον μας, παρά από την αδιαφορία μας. Ο Χριστός ήρθε και μας ζήτησε, όταν εμείς ήμασταν αδιάφοροι, και ούτε που του ζητούσαμε βοήθεια. Το ίδιο θέλει και εμείς να κάνουμε.
Υπάρχουν ψυχές ανάμεσά μας, που αν δεν ρωτήσουμε εμείς τι κάνουν, ποτέ δεν θα ανοίξουν το στόμα τους να μας πουν. Θα ήθελαν όμως κάποιος να πάει να τους ρωτήσει, έστω για τα μάτια.
Όπως ακριβώς είναι αμαρτία να κάνω πράγματα που δεν πρέπει, να σκοτώσω, να πω ψέματα, να υποκρίνομαι, εξίσου είναι αμαρτία να μην κάνω αυτά που πρέπει. Γράφει ο Ιάκωβος, "Σ' αυτόν, λοιπόν, που ξέρει να κάνει το καλό, και δεν το κάνει, σ' αυτόν είναι αμαρτία", Ιάκωβος 4:17. Η αγάπη οδηγεί σε πράξεις όχι σε αδράνεια. Με οδηγεί να καταλάβω πως έχω ευθύνη για τον διπλανό μου.
Όταν έχω πέσει σε αμαρτία, δεν θέλω κάποιος να με κρίνει. Αλλά να σταθεί πλάι μου με την αλήθεια, και με αγάπη να κάνει υπομονή μαζί μου. Το ίδιο θέλει ο Χριστός να φερθώ στον αδερφό μου, που τον βλέπω να κάνει κάποια αμαρτία. Ξεκινάμε από τον εαυτό μας. Βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του ανθρώπου. Αν η πνευματική μου ζωή δεν πάει καλά, και ποτέ κανείς δεν με ρωτήσει, «Ει, με τον Θεό πως τα πας;», μόνος μου δεν θα μπορέσω να βγω από τον βάλτο εύκολα. Μπορεί να μην θέλω να ξέρουν οι άλλοι τι γίνεται στη ζωή μου, να με ενοχλεί που με ρωτάνε, όλοι στο βάθος όμως θέλουμε να μας νοιάζονται. Και όπως θα ήθελα εγώ να με νοιάζεται κάποιος, έτσι θέλει ο Χριστός να νοιάζομαι και εγώ για άλλους.
Όχι να είμαι περίεργος, και να νοιάζομαι! Άλλο η περιέργεια, άλλο το ενδιαφέρον. Ξέρετε ποια είναι η διαφορά. Η περιέργεια αρκείται στις πληροφορίες. Ο περίεργος θέλει μόνο να γνωρίζει. Αυτός που ενδιαφέρεται πραγματικά, αφού μάθει, τρέχει, βοηθάει, προσεύχεται. Και κυρίως δε μιλάει παραπέρα.
Είμαστε σώμα Χριστού. Αν ένας πάσχει, όλοι πάσχουν, αν ένας χαίρεται, όλοι χαίρονται. Φοβόμαστε να βάλουμε τα χέρια μας και να αγγίξουμε τη ζωή του άλλου, γιατί αυτό έχει ευθύνη, αλλά, μόνο έτσι θα μεγαλώσουμε. Φοβόμαστε επίσης γιατί δε θέλουμε και εμείς να δίνουμε λογαριασμό σε άλλους για τη ζωή μας. Αυτό όμως, δεν είναι Εκκλησία.
Αν έχω κάποια έξη, κάποια κακιά συνήθεια, και δεν μπορώ μόνος μου να τα καταφέρω να την ξεπεράσω, θα ήθελα κάποιον άνθρωπο, ώριμο πνευματικά, που να με ενθαρρύνει, να με διδάξει, να μου πει την αλήθεια για τον εαυτό μου χωρίς συμβιβασμό, αλλά με αγάπη να με σπρώξει να υπακούσω. Όχι να με κατακρίνει, ή να με κουτσομπολέψει. Τέτοιος πρέπει να είμαι και εγώ στους άλλους. Όπως θα ήθελα να με βοηθήσει κάποιος ώστε να βρω γιατρειά, και συγχώρεση, πρέπει με έλεος, και σοφία να υπηρετήσω και εγώ τους άλλους.
"Αδελφοί και αν ένας άνθρωπος, απερίσκεπτα, πέσει σε κάποιο παράπτωμα, εσείς οι πνευματικοί διορθώνετε αυτού τού είδους τον άνθρωπο, με πνεύμα πραότητας· προσέχοντας στον εαυτό σου, μήπως κι εσύ πειραστείς. Βαστάζετε ο ένας τα βάρη τού άλλου, και εκπληρώστε έτσι τον νόμο τού Χριστού", Γαλάτες 6:1-2. Αυτά τα εδάφια, έτσι βρίσκουν ίσως την πιο σημαντική εφαρμογή τους.
Δεν έρχεται γιατρειά πολλές φορές από την αμαρτία, γιατί δεν έχουμε κάποιον να την μοιραστούμε. Θα ήθελες να έχεις κάποιον που να μπορείς να τον εμπιστευθείς τόσο πολύ; Γίνε εσύ ένας άνθρωπος που να σε εμπιστεύονται.
Ή μπορεί να έχω πολλά νεύρα. Ή να είμαι γρήγορος να απαντήσω χωρίς να αφήνω ο άλλος να μιλήσει. Όπως θα ήθελα την ανεκτικότητα του άλλου, το ίδιο ανεκτικός πρέπει να είμαι και εγώ, όταν ο άλλος θυμώνει.
Ξέρεις πως τελευταία κάποιος δεν έρχεται στην εκκλησία; Όταν τον δεις στο δρόμο, ή αν έρθει μετά από καιρό, ποιά είναι η πρώτη σου κουβέντα; «Να δω τι δικαιολογία θα μου πεις που δεν έρχεσαι; για όλα έχεις χρόνο, για την εκκλησία δεν έχεις;» Ή θα του πεις: «Γειά σου, τι γίνεσαι, καιρό έχω να σε δω!» Αν εγώ είχα αδιαφορήσει για λίγο καιρό, τι θα με ξανάφερνε πίσω; Η αγάπη ή η κατάκριση;
Βλέπεις κάποιον άνθρωπο στην εκκλησία και είναι στεναχωρημένος, δεν χαμογελάει, βιάζεται στο τέλος να φύγει. Τι κάνεις; Τον κρίνεις και σκέφτεσαι μέσα σου: «Ήθελα να ξέρω τι έχει εναντίον μας και δεν μας χαιρετάει! Μύγα τον τσίμπησε; Τι του κάναμε;» Ή σκέφτεσαι; «Τι να τρέχει άραγε με την ζωή του; Μήπως έχει κάποιο πρόβλημα στο σπίτι; Με τα παιδιά, με τη δουλειά; Τι έγινε; Θα προσευχηθώ και θα τον πάρω το απόγευμα τηλέφωνο να δω τι κάνει;»
Αν πω, ‘έχω τα δικά μου, δεν προλαβαίνω’, αυτό μπορεί να ακούγεται αλήθεια, είναι όμως αλήθεια στην επιφάνεια. Γιατί τις πιο πολλές φορές ο πραγματικός λόγος είναι ότι δεν θέλω. Έχω τις δικές μου έγνοιες. Ο Χριστός άφησε τις έγνοιες όλου του σύμπαντος και ήρθε να πεθάνει. Άραγε εσύ και εγώ έχουμε πιο πολλές από τις δικές Του; Ξέρετε, όσο περισσότερο κάνουμε τον εαυτό μας, το κέντρο της ζωής μας, τόσο πιο δυστυχισμένοι θα είμαστε. Δεν μας έφτιαξε ο Θεός να ζούμε έτσι. Όσο περισσότερο υπηρετούμε και έχουμε τον Χριστό στο κέντρο, τόσο περισσότερο ισορροπημένοι και ικανοποιημένοι είμαστε.
Θα ήθελα να πάμε στο εδάφιο μας και να προσέξουμε την δεύτερη λέξη στο εδάφιο μας; «Λοιπόν, πάντα.» Πάντα όσα αν θέλετε να κάνουν σε εσάς οι άνθρωποι, έτσι να κάνετε και εσείς σε αυτούς.
Σε κάθε είδους συμπεριφορά εφαρμόζεται αυτό. Και σε πράγματα και καταστάσεις πιο απλές από αυτές που αναφέραμε.
Όταν κάνω κάτι λάθος, κάτι απλό, σπάσω την καλή πιατέλα που ήταν γαμήλιο δώρο, η ελπίδα μου είναι η γυναίκα μου να έχει υπομονή μαζί μου. Έτσι θα πρέπει να κάνω και εγώ. Αν ξεχάσω να κλείσω τα φώτα στο σπίτι την ώρα που έφυγα, θα ήθελα κάποιος να τα κλείσει, και να μην κάνει ολόκληρη σκηνή όταν θα γυρίσω. Κάποιος διηγόταν πως ξεχνούσε τα φώτα στο σαλόνι ανοιχτά όποτε έφευγε. Και πάντα η γυναίκα του τον μάλωνε για αυτό. Κάποια φορά που τα ξέχασε πάλι του έβαλε αρκετά τις φωνές γιατί ο λογαριασμός της ΔΕΗ ανεβαίνει, τόσα φώτα, ανοιχτά για ώρες! Μια μέρα που έλειπε, όταν γύρισε στο σπίτι βρήκε τα φώτα ανοιχτά και η γυναίκα του ήταν κάπου αλλού. Η πρώτη αντίδραση ήταν να πάει να της το πει. «Κοίτα, κι εσύ ξέχασες τα φώτα ανοιχτά.» Αντίθετα όμως λέει, έκλεισε τα φώτα και δεν είπε τίποτα. Όσα θέλετε να σας κάνουν οι άνθρωποι, αυτά να τους κάνετε κι εσείς.
Αν διαβάσουμε την Παλαιά Διαθήκη και ιδιαίτερα τα βιβλία που περιέχουν τον νόμο του Μωυσή, θα διαπιστώσουμε πως ο ίδιος ο Λόγος του Θεού μας δίνει παραδείγματα, σαν κι αυτά που αναφέραμε: Στην Έξοδο 23:4-5 μας λέει, "Αν συναντήσεις το βόδι τού εχθρού σου ή το γαϊδούρι του να περιπλανιέται, θα το επιστρέψεις οπωσδήποτε σ' αυτόν. Αν δεις το γαϊδούρι εκείνου που σε μισεί να έχει πέσει κάτω από το βάρος τού φορτίου του, και θα απέφευγες να τον βοηθήσεις, θα βοηθήσεις μαζί του οπωσδήποτε".
Βλέπετε πως η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι «υπο-χριστιανική». Απευθύνεται στο κίνητρο. Στη σκέψη. Διδάσκει στο ηθικό τμήμα, ότι ακριβώς και ο Χριστός.
Δεν έχουμε, βέβαια, την δυνατότητα να έχουμε ζώα στην πόλη, αλλά, αν κάποιος έβρισκε το πορτοφόλι μου θα ήθελα να μου το δώσει. Δεν θα μου άρεσε να πει, «δεν βαριέσαι.» Έτσι πρέπει και εγώ.
Και κοιτάξτε και πιο κάτω στο εδάφιο 9, "Και δεν θα καταδυναστεύσεις τον ξένο· επειδή, εσείς γνωρίζετε την ψυχή τού ξένου, για τον λόγο ότι σταθήκατε ξένοι στη γη τής Αιγύπτου", Έξοδος 23:9. Και εσείς κάποτε ήσασταν σκλάβοι και δεν σας άρεσε να σας καταπιέζουν. Φερθείτε ανάλογα λοιπόν. Και σεις κάποτε για κάποιους δουλεύατε, ήσασταν υπάλληλοι, θυμάστε πως θέλατε να σας μεταχειρίζονται; Το ίδιο τώρα που είστε αφεντικά.
Το να ζω την ζωή του Χριστού, έχει προεκτάσεις. Έχει επιπτώσεις, φέρνει αλλαγές σε βασικά τρόπους συμπεριφοράς στο κοινωνικό μας επίπεδο, στην δουλειά. Έξω από την εκκλησία, έξω από τα πνευματικά. Και ο Χρυσός Κανόνας, το εδάφιο μας αυτό έχει και εκεί έξω την θέση του.
Θυμάστε την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη; Πως ξεκινάει; Και ξάφνου, κάποιος νομικός σηκώθηκε, πειράζοντάς τον, και λέγοντας: Δάσκαλε, τι θα μπορούσα να πράξω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή; Και εκείνος είπε σ' αυτόν: Τι είναι γραμμένο μέσα στον νόμο; Πώς διαβάζεις; Κι αυτός απάντησε: «Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη δύναμή σου, και με όλη τη διάνοιά σου»· και «τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Και του είπε: Σωστά απάντησες· αυτό κάνε, και θα ζήσεις. Εκείνος, όμως, θέλοντας να δικαιώσει τον εαυτό του, είπε στον Ιησού: Και ποιος είναι ο πλησίον μου;
Τη συνέχεια της παραβολής την ξέρουμε. Αγάπη δεν ήταν η αδιαφορία του Λευίτη στην παραβολή, ούτε του ιερέα, ήταν του Σαμαρείτη. Να αγαπώ τον άλλον δεν σημαίνει δεν του κάνω ότι δεν μου αρέσει να μου κάνει. Σημαίνει, του συμπεριφέρομαι όπως θέλω και αυτός να κάνει σε εμένα.
Πως τελειώνει η παραβολή; Ποιος, λοιπόν, απ' αυτούς τους τρεις σού φαίνεται ότι έγινε πλησίον εκείνου που έπεσε στους ληστές; Λουκάς 10:36. Προσέξτε το ρήμα στην ερώτηση του Χριστού; Ποιο είναι το ρήμα; Ποιος «έγινε» πλησίον; Όχι ποιος ήταν, ποιος έγινε. Η απάντηση του νομικού τώρα ήταν σωστή: Και εκείνος είπε: Αυτός που έκανε σ' αυτόν έλεος. Του είπε, λοιπόν, ο Ιησούς: Πήγαινε, και κάνε κι εσύ παρόμοια, Λουκάς 10:37.
Αν δεις κάποιο στο δρόμο με χαλασμένο αυτοκίνητο, και όμως βιάζεσαι να πας στην δουλειά, βάλε τον εαυτό σου στην θέση του. Θα ήθελες κάποιος να σταματήσει να σε βοηθήσει αν ήσουν στην θέση του; Κάντο εσύ.
Κάποιος αγόρασε ένα σπίτι, και βγήκε έξω να αρχίσει να περιποιείται τον κήπο, αφού τακτοποιήθηκαν κάπως. Φανταστείτε, όλο το σπίτι έμοιαζε ακόμη σαν αποθήκη. Είχε λοιπόν ένα ηλεκτρικό κλαδευτήρι και λίγη ώρα μετά που ξεκίνησε, το μηχάνημα χάλασε, και σταμάτησε. Προσπαθούσε ο άνθρωπος για δύο ώρες να το φτιάξει, χωρίς όμως να τα καταφέρνει. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένας από τους γείτονες με εργαλεία στα χέρια. «Θες βοήθεια, μπορώ να βοηθήσω;» του λέει. Σε 20 λεπτά έφτιαξε την μηχανή που έκοβε, και δούλευε τέλεια. «Χίλια ευχαριστώ» του είπε ο άνθρωπος, και μετά τον ρώτησε «Και δεν μου λές, ρωτάει, τι κάνεις με τα εργαλεία αυτά; Είναι η δουλειά σου;» Με τα εργαλεία αυτά του λέει, χαμογελώντας, κάνω φίλους. Όποτε με χρειαστείς, είμαι στη διάθεσή σου.
Θέλω τώρα να ρωτήσουμε το εξής; Υπάρχουν ηθικοί περιορισμοί σε αυτή τη διδασκαλία; Πιστεύω πως υπάρχουν. Πρέπει να είμαστε σίγουροι πως αυτό που θέλουμε να μας κάνουν οι άλλοι, το δικαιούμαστε, ώστε να το κάνουμε και εμείς σε αυτούς είναι σωστό.
Για παράδειγμα, μπορεί να μου αρέσει να με κολακεύουν. Να μου λένε τι ωραίος που είμαι, τι καλά που ντύνομαι, τι ωραίο είναι το αυτοκίνητο μου, ανεξάρτητα αν είναι αλήθεια, ή όχι. Δεν πηγαίνω λοιπόν να κολακεύω τους άλλους για να το κάνουν και αυτοί σε μένα.
Το θέμα της επί του Όρους ομιλίας, είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Και αυτό που λέει ο Χριστός είναι πως πρέπει να φερόμαστε στους άλλους δίκαια, για να μας φέρονται κι εκείνοι δίκαια. Αν έχουμε σωστή άποψη για το τι είναι η δικαιοσύνη του Θεού, δεν θα διαστρεβλώσουμε τον Χρυσό κανόνα.
Γιατί αν πράγματι περπατάμε με τον Θεό, μας νοιάζει η αμαρτία. Το εδάφιο αυτό δεν λέει, «να είμαστε καλοί στους άλλους, για να είναι και αυτοί καλοί σε εμάς.» Δεν μαθαίνουμε, πες ψέματα για τον άλλον, για να πει και αυτός για σένα. Αυτό που διδάσκει είναι, μέσα στο πλαίσιο της δικαιοσύνης του Θεού, μέσα στο πλαίσιο της Αγίας Γραφής, όπως θα ήθελες να κάνουν σε σένα οι άνθρωποι, κάνε και εσύ σε αυτούς.
Η φράση του Χριστού δεν είναι η άρνηση. Μην κάνεις ότι δεν θες να σου κάνουν. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην αδιαφορία, στην τεμπελιά, στην ανευθυνότητα. Αντίθετα, όπως θες να φέρονται σε σένα, φέρσου και εσύ σε άλλους; Αγάπη σημαίνει πράξεις.
"Λοιπόν, όλα όσα θέλετε να κάνουν σε σας οι άνθρωποι, έτσι κι εσείς να κάνετε σ' αυτούς· επειδή, αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες", Ματθαίος 7:12. Μπορεί να γίνει; Ακούγεται απίθανο. Και αν προσπαθήσουμε μόνοι μας, είναι αδύνατο. Όμως ο Θεός τι υπόσχεται; Πως αν ζητήσω δύναμη για να εφαρμόσω αυτή την αλήθεια, θα μου δώσει. "Ζητάτε, και θα σας δοθεί· ψάχνετε, και θα βρείτε· κρούετε, και θα σας ανοιχτεί· επειδή, καθένας που ζητάει, παίρνει, κι αυτός που ψάχνει, βρίσκει, και σ' αυτόν που κρούει, θα ανοιχτεί", Ματθαίος 7:7-8. Με τη δύναμη του Θεού, όλα γίνονται. Αυτά που ζητάει ο Θεός γίνονται, επειδή υπόσχεται δύναμη. Το ερώτημα είναι, θέλω;
«Μ’ αρέσει να έχω εχθρούς. Πολεμάω τους εχθρούς μου. Μου αρέσει να τους ξαπλώνω στο χώμα» (Donald Trump).
Λοιπόν, όλα όσα θέλετε να κάνουν σε σας οι άνθρωποι, έτσι κι εσείς να κάνετε σ' αυτούς· επειδή, αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες", (Ιησούς Χριστός, Ματθαίος 7:12).
H πρώτη λύση είναι αυτή που περνάει στον κόσμο. Είναι αυτό που θαυμάζουν οι πολλοί. Και όσοι το μισούν, συνήθως συμβαίνει επειδή δεν μπορούν οι ίδιοι να το εφαρμόσουν, δεν έχουν τη δύναμη να επιβάλουν τη θέλησή τους.
Η δεύτερη λύση, είναι του μέλλοντος. Πρέπει να έχει κάποιος τα μάτια της πίστης να το ζήσει από τώρα. Είναι αυτή όμως που φανερώνει την αλήθεια. Εύχομαι να πούμε ένα ολόψυχο «ναι» στην πρόκληση του Χριστού. Είναι πιο μεγάλο να συγχωρείς τους εχθρούς σου, να ευεργετείς αυτούς που σε βλάπτουν, να υπηρετείς όπου υπάρχουν ανάγκες. Να γίνεσαι τελευταίος για να γίνεις πρώτος. Να δίνεις παρά να παίρνεις. Αμήν...
http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.