"Μακάριον το έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Κύριος∙ ο λαός τον οποίον έκλεξε δια κληρονομίαν αυτού" Ψαλμός 33:12.
Ένας πολιτικός ηγέτης κάνει δημόσια προσευχή μετάνοιας και αφιέρωσης του Έθνους του στον Ουράνιο Πατέρα! Η είδηση αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Ίσως, από κάποιους θεωρούνταν ένα πρωταπριλιάτικο ψέμα, ή από κάποιους άλλους μια είδηση που θα ήταν καλό να συμβεί, αλλά, δυστυχώς, δε συμβαίνει στην παρούσα διεφθαρμένη κατάσταση του πολιτικού κόσμου μας. Συνεπώς, θα θεωρούσαν ότι πρόκειται για ένα ακόμη ύπουλο πολιτικό παιχνίδι. Κάποιοι άλλοι, που έχουν καταλάβει τη δύναμη της διαμεσολαβητικής προσευχής, θα εκλάμβαναν αυτή την είδηση ως μια ακόμη αφορμή, για να δοξάσουν τα Μεγαλεία του Θεού. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι πως ακόμα και αν ο κόσμος μας έχει να επιδείξει τα χειρότερα δείγματα διαφθοράς, και απομάκρυνσης από τις Εντολές του Θεού, η Χάρη Του δεν έχει αποσυρθεί, και το Πνεύμα Του δεν έχει πάψει να εργάζεται με ζήλο, υπομονή και επιμονή. Και πραγματικά, αυτή η τελευταία κατηγορία θα δικαιωνόταν, γιατί, όσο και αν φαίνεται απίστευτο ή ανέφικτο, αυτή η πληροφορία δεν είναι κάτι που θα ευχόμασταν όλοι να συμβεί, αλλά κάτι που πραγματικά συνέβη.
Ο ευλογημένος άνθρωπος που έλαβε αυτή την απόφαση είναι ο Αφρικανός Πρόεδρος της Ουγκάντας
Yoweri Museveni. Η είδηση, που αναφέρεται στην κορυφαία καθημερινή εφημερίδα της Ουγκάντας ‘Νέο Όραμα’, έχει ως εξής: στο Εθνικό Συνέδριο Προσευχής για το Ιωβηλαίο, στην πόλη Namboole, ο πρόεδρος Museveni έγραψε πραγματικά μία ξεχωριστή ιστορία στη δράση όλων των Προέδρων κρατών της ανθρωπότητας, όταν με παρρησία μετανόησε για τις αμαρτίες του, και για τις αμαρτίες του Έθνους της Ουγκάντα. Το κείμενο της προσευχής είναι πραγματικά συγκλονιστικό (κάθε ενδιαφερόμενος αξίζει να το αναζητήσει στο διαδίκτυο), καθώς ο Πρόεδρος με ένα λεκτικό, που μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της Ενέργειας του Αγίου Πνεύματος, δε διστάζει να αναφερθεί στην ιστορία της εθνικής ηγεσίας τα τελευταία πενήντα χρόνια, και με θάρρος και γενναιοψυχία να κατονομάσει συγκεκριμένες αμαρτίες, που έχουν χτίσει εχθρικά οχυρώματα, και έχουν καθυστερήσει την πολιτική, κοινωνική και οικονομική μεταμόρφωση της χώρας του.
Ακόμα και αν βεβαιωθούμε για την αλήθεια της είδησης, και πάλι οι αντιδράσεις μπορεί να ποικίλλουν, από το θαυμασμό και την δοξολογία στον Θεό, μέχρι τη δυσπιστία και την καχυποψία για τα πραγματικά κίνητρα του Αφρικανού Προέδρου. Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος κρίνει σε μεγάλο βαθμό τις πληροφορίες γύρω του, με βάση τα κίνητρα που ανιχνεύονται και στη δική του καρδιά. Δεν είναι στόχος του παρόντος κειμένου να γίνει ο συνήγορος του Προέδρου για την καθαρότητα της καρδιάς του, όταν στεκόταν στο δημόσιο βήμα και απευθυνόταν στον Ζωντανό Θεό. Τα πραγματικά κίνητρα της καρδιάς τα γνωρίζει μόνο ο Θεός, και οποιεσδήποτε βιαστικές κρίσεις είναι, τελικά, επιπόλαιες και ασύνετες. Ωστόσο, δε διστάζω να γράψω πως, όταν μία καρδιά είναι πραγματικά αναγεννημένη και ο Αναστημένος Χριστός ζει μέσα της, μπορεί πραγματικά να γίνει συνεργάτης/δα του Θεού, για τα πιο υπέροχα διαχρονικά και μοναδικά ανατρεπτικά έργα. Είναι αγαλλίαση πνεύματος και βίωμα αλαλαγμού για τον κάθε λυτρωμένο που θα βρεθεί στην Ουράνια Βασιλεία, να αποδώσει τιμή στον Θεό, σφίγγοντας το χέρι με εκτίμηση σε κάθε άνθρωπο που του δόθηκε εξουσία, και αυτός την αξιοποίησε προς Δόξα Θεού, υποτάσσοντας την καρδιά του με πνεύμα τέλειας ελευθερίας στο Θέλημα του Θεού Πατέρα.
Έτσι, λοιπόν, στόχος του κειμένου είναι να λάβει ο καθένας μας, είτε είναι πολιτικός είτε απλός πολίτης, το μήνυμα που ο Θεός επιθυμεί να αλλάξει μια για πάντα τη νοοτροπία, και τη στάση μας απέναντι στα ποικίλα ζητήματα της καθημερινότητάς μας. Το ζήτημα δεν είναι να αναλύουμε το χαρακτήρα και την πίστη του Αφρικανού Προέδρου, αλλά να ομολογήσουμε με ειλικρίνεια πόσο μία τέτοια είδηση ξεκλειδώνει τη σκέψη μας, επιτρέποντάς της να ανιχνεύσει τα πραγματικά αίτια της κοινωνικής φθοράς και σήψης, χωρίς απλώς να αναλώνεται στην περιγραφή των αποτελεσμάτων της. Ίσως, η αλήθεια αυτής της είδησης μας κάνει να νιώθουμε άβολα, καθώς η συνείδησή μας ελέγχεται, γιατί καταλαβαίνουμε πως κάπου κάτι μας έχει ξεφύγει, το οποίο είναι το πιο καίριο, γι’ αυτό και μάταια προσπαθούμε, μάταια ακούμε ή εμπλεκόμαστε σε πολιτικές συζητήσεις και ακόμα πιο μάταια χάνουμε τις ελπίδες μας, χωρίς, τελικά, να γνωρίζουμε την Οδό της Ελευθερίας, της Αλήθειας, της πραγματικής Ανοικοδόμησης σε όλους τους τομείς. Πώς να αλλάξουν οι κοινωνίες, πώς να βελτιωθεί η κατάσταση στις δημόσιες υπηρεσίες, και πώς τα σχολεία μας να είναι φυτώρια πραγματικά σκεπτόμενων ανθρώπων, όταν μας έχει ξεφύγει ή όταν έχουμε περιφρονητικά προσπεράσει τη μέγιστη Αλήθεια ότι χωρίς την αλλαγή της καρδιάς μας, πάντα θα έχουμε μισά αποτελέσματα; Πάντα θα παλεύουμε, χωρίς ποτέ να έχουμε τη χαρά να αναπαύεται η ψυχή μας με την ηθική ικανοποίηση της νίκης, που χτίζεται στο θεμέλιο του Αγαθού, και όχι στην εξόντωση του άλλου ή στην καλά κρυμμένη υποκρισία και ανεντιμότητα.
Η κρίση της οικονομίας και των κοινωνικών θεσμών, για την οποία ακούμε τόσες αναλύσεις, συχνά αντικρουόμενες μεταξύ τους, πρέπει, επιτέλους, να συγκλίνουν στην αλήθεια ότι πρωτίστως υπάρχουν, γιατί οι κοινωνίες μας υποφέρουν από κρίση πνευματική∙ κρίση που δεν μπορεί να θεραπευτεί από την αλλαγή των θεσμών, αλλά από την αναγέννηση των ψυχών, από μία πραγματική μεταστροφή και επιθυμία να βιωθεί Σχέση Ζωής με τον Ιησού Χριστό, καθώς μία τέτοια Σχέση είναι η μόνη εγγύηση για να οικοδομηθούν οι σχέσεις με τον συνάνθρωπο, με την εργασία, με το κράτος πάνω στα αναντικατάστατα θεμέλια της προσφοράς, της υπευθυνότητας, της εντιμότητας. Η πνευματική κρίση βασανίζει τα σπίτια, τα σχολεία, τις υπηρεσίες, τις κοινωνίες μας, γιατί έχουμε ξεχάσει πως δεν μπορεί το δημιούργημα να είναι πλήρες και ψυχικά ισορροπημένο, όταν αποξενώνεται από τη ζωντανή Σχέση με τον Δημιουργό του. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να βιώσει τη χαρά, όταν την αναζητά σε πηγές που δεν τον αναζωογονούν, αλλά τον τυφλώνουν και τον αλλοτριώνουν. Δεν μπορεί να φέρει αλλαγές πραγματικές μέσα του και γύρω του, όταν δεν έχει μάθει ή όταν θεωρεί πως είναι περιττό να συνεργαστεί για αυτές με τον Θεό, που όχι μόνο θλίβεται για όσα μας πονούν, αλλά έχει και λύσεις για το κάθε ζήτημα της ζωής μας, λύσεις που ανοίγουν οάσεις ακόμα και στις πιο άνυδρες ερήμους. Ο Ιησούς Χριστός είναι πραγματικά η Οδός για μια μοναδικά γεμάτη ζωή, είτε αυτή είναι η εσωτερική ζωή, είτε η εξωτερική ζωή, με τις πολλαπλές ευθύνες μας απέναντι στον συνάνθρωπο και στο κράτος, αλλά και με την απόλαυση των δικαιωμάτων μας, χωρίς να αδικούνται ή να υποφέρουν οι διπλανοί μας.
Είναι τραγικό λάθος να θεωρούμε πως ο Χριστιανισμός προσφέρει λύση που δεν μπορεί να αγγίξει το μεδούλι των προβλημάτων του κόσμου μας. Είναι καθαρή πλάνη να τον «πνευματοποιούμε» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να του αφαιρούμε την πραγματική δυναμική του στα προβλήματα της κοινωνίας μας. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε γιατί ο Ιησούς Χριστός στη Διδασκαλία Του μας έδειξε τον δικό Του Δρόμο και για τα πιο λεπτομερή ζητήματα της ζωής μας; Σίγουρα, η φύση της Βασιλείας του Θεού δεν μπορεί να αναλυθεί με τα μέτρα και τα σταθμά αυτού του κόσμου. Όμως, αν την αναζητήσουμε μόνο στο τότε, θα χάσουμε τις πολύτιμες ευκαιρίες του τώρα και την πρόγευση της Ουράνιας Βασιλείας ήδη από αυτή τη ζωή. Συνακόλουθα, αν οι χριστιανοί, σπρωγμένοι από το συναίσθημα της απογοήτευσης ή και την άποψη της απαξίωσης, αποτραβηχτούν από τις κοινωνίες και πάψουν να προσεύχονται για την πνευματική, πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας μας, τότε, δίχως άλλο, παραδίδουν αυτό τον κόσμο στην κυριαρχία του Εχθρού της ψυχής, αρνούμενοι στην ουσία την αδιάλειπτη Πρόσκληση της Αγάπης του Θεού, για να συνεργαστούν μαζί Του στο έργο της διαφώτισης και της αναγέννησης των ψυχών.
Αυτό που χρειάζεται η χώρα μας αλλά και ο κόσμος όλος, είναι η βαθιά κατανόηση της απαράμιλλης αξίας που έχει η μελέτη του Λόγου του Θεού, και η αδιάλειπτη προσευχή για όλους και για όλα. Χρειάζεται υπηρέτες αφοσιωμένους με πάθος στις Αρχές της Βασιλείας του Θεού. Χρειάζεται ανθρώπους σε υπεύθυνες θέσεις που δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμία έκπτωση στον πόθο τους να εργάζονται για τη Δόξα του Θεού και την ευλογία των συνανθρώπων τους. Και βέβαια, χρειάζεται την προσευχή του καθενός από εμάς, ώστε οι Σκοποί του Θεού να προωθούνται και τα οχυρώματα του Εχθρού της ψυχής μας να γκρεμίζονται, δίχως κανένα περιθώριο ανοικοδόμησής τους. Δεν πρόκειται για έργο στατικό, ανεδαφικό, ‘έργο εκτός πραγματικότητας’, κατά την έκφραση κάποιων δύσπιστων. Είναι έργο μοναδικά ρεαλιστικό και πρακτικό, γιατί πρωτίστως καλεί σε πράξη, σε έργα που έχουν τη σφραγίδα μιας πραγματικής επανάστασης και αντίδρασης προς οτιδήποτε μας έχει στερήσει τα κάλλιστα του Θεού όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αν διαβάζοντας την Αγία Γραφή και προσευχόμενοι γενικά και αόριστα, πιστεύουμε ότι έχουμε ολοκληρώσει το χριστιανικό μας καθήκον, αξίζει να γνωρίζουμε ότι το μόνο που έχουμε λάβει είναι ένα αδρανές και μίζερο είδος Χριστιανισμού. Είναι καιρός να αναθεωρήσουμε και να ομολογήσουμε, ότι χρόνια και γενιές ολόκληρες έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας προς το αγαθό και το δίκαιο, γιατί επικεντρωθήκαμε σε θεωρίες που μας έμαθαν ότι «το σωστό είναι λάθος, το λάθος είναι σωστό, και το να λες ότι το λάθος είναι λάθος, είναι και αυτό από μόνο του λάθος».
Ζούμε σε ένα χριστεπώνυμο Έθνος και ενώ θα έπρεπε ο Λόγος του Θεού να ακούγεται στα Μέσα Ενημέρωσης, και η προσβολή του Νόμου του Θεού από τις πράξεις όλων μας να απασχολεί την πολιτική και πνευματική ηγεσία του τόπου μας, έχουμε καταντήσει, πραγματικά καταντήσει, στο σημείο να ντρεπόμαστε να προφέρουμε το Όνομα του Θεού από φόβο μήπως μας χαρακτηρίσουν φανατικούς ή αιρετικούς. Αυτό ακριβώς εννοούμε, όταν λέμε ότι μάθαμε το λάθος για σωστό. Έχουμε μια μακραίωνη παράδοση του Χριστιανισμού στη χώρα μας, σε σχέση με άλλες χώρες, όπως η Ουγκάντα, που χρόνια ολόκληρα ζούσαν στο σκοτάδι της ειδωλολατρίας. Και όμως, αυτοί που έγιναν τόσο πρόσφατα διδακτοί του Θεού, δε διστάζουν να προφέρουν το Όνομά Του, ενώ εμείς κρυβόμαστε πίσω από «μοντέρνες» θεωρίες ερμηνείας για τα δεινά μας. Όσο ποτέ, είναι καιρός κάθε χριστιανός να σταθεί με ταπείνωση ενώπιον του Θεού, να μετανοήσει, με την έννοια να παραδεχτεί ότι χρειάζεται να αλλάξει τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς και να θελήσει να συνεργαστεί με τον Ζωντανό Θεό στο πιο δυναμικό έργο της ανθρωπότητας, τη μεταμόρφωση των ψυχών κατά την ομοίωση του Χαρακτήρα του Θεού. Όσο ποτέ, χρειαζόμαστε, ως πιστοί, να συμφωνήσουμε, δια της προσευχής, στο αίτημα ο Κύριός μας να εργαστεί με δύναμη και εξουσία στις καρδιές όλων όσοι διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας και του κόσμου μας. Όσο ποτέ, χρειαζόμαστε να αλλάξουμε στάση ζωής, αν έχουμε συνηθίσει να αδικούμε, να κλέβουμε ή να παραπλανούμε το κράτος και τους συνανθρώπους μας σε οποιονδήποτε τομέα. Η παραπάνω είδηση αξίζει να προσευχόμαστε να προβληματίσει γόνιμα, να ευαισθητοποιήσει και να ελέγξει τις χριστιανικές μας συνειδήσεις, ώστε να γίνουν συνειδήσεις, όχι του δόγματος, του τύπου, του εφησυχασμού, αλλά συνειδήσεις κατά την Καρδιά του Θεού. Αμήν...
Είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος στην θεωρία της εξέλιξης, και να εξακολουθεί να είναι Χριστιανός; Αν το να είσαι Χριστιανός σημαίνει να πιστεύεις ότι η Αγία Γραφή είναι ο αυθεντικός, αξιόπιστος Λόγος του Θεού, και ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός και Σωτήρας μας, τότε η απάντηση είναι, ΟΧΙ. Δεν μπορεί κάποιος να πιστεύει τα παραπάνω, και παράλληλα να πιστεύει στη θεωρία της εξέλιξης, ως εξήγηση για την προέλευση της ζωής στη γη.
Κάποιοι θεολόγοι έχουν προσπαθήσει να συμφιλιώσουν την ιστορία της δημιουργίας στην Αγία Γραφή, με την εξελικτική εξήγηση για την προέλευση της ζωής. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, απαιτείται η ερμηνεία των έξι ημερών της δημιουργίας στη Γένεση, ως ένα μακρόχρονο διάστημα αορίστου χρόνου, και όχι ως έξι κυριολεκτικών εικοσιτετράωρων ημερών, όπως αναφέρει το κείμενο. Μια τέτοια ερμηνεία της Αγίας Γραφής, δεν υποστηρίζεται από βασικές αρχές μελέτης της Γραφής. Υπάρχουν πολλά σημεία όπου η θεωρεία της εξέλιξης και ο Χριστιανισμός δεν είναι συμβατά. Παρακάτω αναφέρονται κάποια από αυτά που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας.
1. Η εξιστόρηση της δημιουργίας.
Η εξιστόρηση της δημιουργίας στα δύο πρώτα κεφάλαια της Γένεσης, το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής, επισημαίνει ξεκάθαρα ότι διήρκεσε έξι εικοσιτετράωρες ημέρες. Η θεωρία της εξέλιξης έρχεται σε άμεση αντίθεση με αυτό, και αρνείται τη δημιουργική δύναμη του Θεού. Ακριβώς όπως ο Χριστός όταν ήταν εδώ στη γη έκανε θαύματα εν ριπή οφθαλμού, έτσι ακριβώς, εν ριπή οφθαλμού, έκανε το έργο της δημιουργίας Του στη διάρκεια της εβδομάδας της Δημιουργίας. Η Αγία Γραφή λέει, "Με τον λόγον του Κυρίου έγιναν οι ουρανοί, και με την πνοή του στόματός του ολόκληρη η στρατιά τους… Επειδή, αυτός είπε, και έγινε, αυτός πρόσταξε, και στερεώθηκε". Ψαλμοί 33:6,9. Ο Θεός λέει, "Εγώ έκτισα τη γη, και δημιούργησα τον άνθρωπο επάνω σ’ αυτή, εγώ με τα χέρια μου άπλωσα τους ουρανούς, και έδωσα διαταγές σε ολόκληρη τη στρατιά τους", Ησαΐας 45:12. Δεν μπορεί κάποιος να πιστεύει σε αυτά τα εδάφια, και παράλληλα να πιστεύει και στη θεωρεία της εξέλιξης.
2. Η εβδομάδα των επτά ημερών.
Αν η ζωή αναπτύχθηκε σταδιακά σε εκατομμύρια χρόνια, δεν θα υπήρχε καμία εξήγηση για τον εβδομαδιαίο κύκλο ημερών. Η ημέρα, ο μήνας και το έτος, βασίζονται στις φυσικές κινήσεις της γης, της σελήνης και του ήλιου. Δεν υπάρχει όμως κάποια αστρονομική βάση για την εβδομάδα των επτά ημερών. Είχε την προέλευσή της στη Δημιουργία, όταν ο Θεός δημιούργησε τη γη, και τα πάντα πάνω σε αυτή σε έξι μέρες, και αναπαύθηκε την έβδομη.
Αν δούμε προσεκτικά τη Βιβλική αφήγηση της δημιουργίας, είναι πολύ δύσκολο να φτάσουμε σε οποιοδήποτε άλλο συμπέρασμα, από αυτό που ο Μωυσής, σαν συγγραφέας, σκόπευε να περιγράψει: κυριολεκτικές, εικοσιτετράωρες ημέρες. Η εβραϊκή λέξη, Yom, έχει την ίδια έννοια με την ελληνική λέξη "ημέρα". Αυτή η λέξη και στις δύο γλώσσες, μπορεί να αναφέρεται σε κυριολεκτικές ημέρες, ή μπορεί να αναφέρεται σε μεγαλύτερες χρονικές περιόδους. Για παράδειγμα, μπορεί να χρησιμοποιήσουμε εκφράσεις όπως "οι ημέρες των παππούδων μας".
Ωστόσο, στα εβραϊκά, αν ένας αριθμός συνοδεύει τη λέξη Yom, αυτό σημαίνει πάντα μια κυριολεκτική ημέρα. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Στην αφήγηση της Δημιουργίας, το Yom, συνδέεται με την πρώτη μέρα, τη δεύτερη, την τρίτη, κλπ. Ο Μωυσής κάνει επίσης χρήση των ακόλουθων ενδείξεων: το βράδυ και το πρωί (βλ. Γένεση 1:5,8,13, κλπ.), το φως και το σκοτάδι (βλ. Γένεση 1:5), νύχτα και μέρα (βλ. Γένεση 1:5). Δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο ότι αναφερόταν σε κυριολεκτικές ημέρες.
Εάν κάθε μέρα στην αφήγηση της Δημιουργίας είναι στην πραγματικότητα ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, τα φυτά θα είχαν δημιουργηθεί πολύ πριν από τα έντομα, δεδομένου ότι τα φυτά δημιουργήθηκαν την τρίτη ημέρα, και τα έντομα δημιουργήθηκαν την πέμπτη. Ωστόσο, πολλά φυτά δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς την επικονίαση που γίνεται από τα έντομα.
Η σαφής πρόθεση της Βιβλικής αφήγησης είναι ότι κάθε ημέρα της εβδομάδας της δημιουργίας, ήταν μία εικοσιτετράωρη ημέρα. Αν δεν ήταν, τότε η βάση της τέταρτης εντολής είναι λάθος. Η τέταρτη εντολή (βλ. Έξοδος 20:8-11), λέει ότι το Σάββατο βασίζεται στην εβδομάδα δημιουργίας, όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε έξι ημέρες, αναπαύθηκε την έβδομη και την ευλόγησε. Η θεϊστική εξέλιξη, η πεποίθηση ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο μέσα από τη διαδικασία της εξέλιξης, δεν έχει λόγο για ένα εβδομαδιαίο αναμνηστικό της Δημιουργίας.
3. Η Δημιουργία είναι η βάση της ισότητας για όλους τους ανθρώπους.
Αν η θεωρία της προοδευτικής εξέλιξης του ανθρώπου από κατώτερες μορφές ζωής είναι αλήθεια, θα μπορούσε να υπάρχει μια βιολογική βάση, για να θεωρηθούν κάποιες ανθρώπινες φυλές ανώτερες και κάποιες άλλες κατώτερες, καθώς θα ήταν πιθανόν να έχουν προχωρήσει πιο μπροστά στην εξελικτική κλίμακα. Όμως όλα τα ανθρώπινα όντα είναι ίσα. Όλα είναι πλάσματα του Θεού. Όλα έχουν την ίδια καταγωγή.
Οι φυλετικές διακρίσεις δεν έχουν καμία βάση για εκείνους που πιστεύουν στην Δημιουργία. Εκείνοι που πιστεύουν στην εξέλιξη, έχουν λόγους να πιστεύουν ότι ορισμένες φυλές είναι πιο ανεπτυγμένες από άλλες.
4. Η προέλευση της αμαρτίας και του θανάτου.
Η ιδέα της σταδιακής εξελικτικής ανάπτυξης των έμβιων όντων μέχρι τελικά να εμφανιστεί ο άνθρωπος, καθιστά δύσκολο να κατανοήσουμε την αμαρτία και την προέλευση του κακού. Η ιστορία των απολιθωμάτων δίνει πολλά στοιχεία για τον θάνατο, τις αρρώστιες, τα "εγκλήματα" και τη σκληρότητα, και όλα αυτά υποτίθεται λαμβάνουν χώρα αιώνες πριν ο Αδάμ και η Εύα εξελιχθούν και αμαρτήσουν. Ωστόσο, η Αγία Γραφή μας λέει ξεκάθαρα ότι ο Θεός είπε ότι όλα όσα δημιούργησε ήταν "καλά" ή "πολύ καλά" (βλ. Γένεση 1:10, 12, 18, 25, 31, κλπ.). Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι η αμαρτία προήλθε από τον Κήπο της Εδέμ, όταν ο Αδάμ και η Εύα παράκουσαν τον Θεό (βλ. Γένεση 3), και ότι ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας. Αν όμως τα παράσιτα, τα αρπακτικά, οι ασθένειες και ο θάνατος υπήρχαν πριν τη δημιουργία του Αδάμ και της Εύας (όπως υποστηρίζει η θεωρία της εξέλιξης), τότε ο θάνατος θα ήταν μέρος του αρχικού σχεδίου του Θεού.
5. Σωτηρία.
Η θεωρία της εξέλιξης εγείρει ερωτήματα σχετικά με τον σκοπό του θανάτου του Ιησού στον σταυρό. Η Βίβλος λέει ότι ο θάνατος είναι η ποινή της αμαρτίας (βλ. Γένεση 3:3, 4, 19, Ρωμαίους 6:23). Ο Ιησούς πέθανε στον σταυρό για να πληρώσει την ποινή της αμαρτίας που έπρεπε εμείς να πληρώσουμε. Αν η αφήγηση της Δημιουργίας, μαζί με την προέλευση της αμαρτίας, είναι μόνο μύθος ή αλληγορία, τότε τι είναι αμαρτία; Ο θάνατος του Ιησού ήταν απαραίτητος; Η Γραφή αποκαλεί το θάνατο ως "εχθρό", A’ Κορινθίους 15:26. Ο σκοπός του σχεδίου της σωτηρίας ήταν η κατάργηση του θανάτου, και η αποκατάσταση του ανθρώπου στο αρχικό σχέδιο του Θεού για μια αιώνια ζωή.
Επιπλέον, αν η εξέλιξη συνεπάγεται τη σταδιακή, συνεχή βελτίωση του ανθρώπινου γένους, η εξιλέωση του Ιησού θα ήταν εντελώς περιττή. Καθώς περνά ο καιρός, ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά, φυσικές αδυναμίες, κοινωνικές αναταραχές κλπ. θα μπορούσαν να εξαλειφθούν. Ακόμη και οι ασθένειες και ο θάνατος θα μπορούσαν να ξεπεραστούν. Η ιστορία όμως αδυνατεί να υποστηρίξει τέτοιες βελτιώσεις. Η Αγία Γραφή επισημαίνει σαφώς, ότι η φύση της ανθρωπότητας είναι ουσιαστικά το κακό. Μόνο μέσα από τη δύναμη του Θεού, μπορούν οι άνθρωποι να έχουν ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
6. Ο παγκόσμιος κατακλυσμός.
Η εξέλιξη δεν κάνει καμία αναφορά για έναν παγκόσμιο κατακλυσμό. Η έννοια της ομοιομορφίας που έχει κυριαρχήσει στην εξελικτική σκέψη, διατυπώνει ότι το παρόν είναι το κλειδί για το παρελθόν. Με άλλα λόγια, οι προοδευτικές διεργασίες της φύσης που βλέπουμε επί του παρόντος να διαβρώνουν αργά ακρογιαλιές, μειώνοντας το ύψος των βουνών και διαμορφώνοντας την πορεία των ποταμών κλπ., συνέβησαν στο παρελθόν με τους ίδιους ρυθμούς που βλέπουμε και σήμερα. Έτσι δεν υπάρχει καμία ανάγκη για έναν παγκόσμιο κατακλυσμό, όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή. Ωστόσο, ο Ιησούς έκανε ξεκάθαρη αναφορά στον Νώε και τον κατακλυσμό ως ιστορικό γεγονός (βλ. Ματθαίον 24:37-39).
7. Οι συγγραφείς της Αγίας Γραφής πίστευαν στην εξιστόρηση της Δημιουργίας.
Πολλοί από τους συγγραφείς της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, αποδέχονται ξεκάθαρα την εξιστόρηση της δημιουργίας ως μία πραγματική ιστορία: (Ψαλμός 33:6, 9, Νεεμίας 9:6, Ησαΐας 45:18, και Κολοσσαείς 1:15-17). Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, δέχεται τη δημιουργία ως ένα κυριολεκτικό ιστορικό γεγονός. Αναφερόμενος στη δημιουργία του Αδάμ και της Εύας, είπε: "Εκείνος που τους έπλασε απαρχής, αρσενικό και θηλυκό τους έπλασε", Ματθαίον 19:4. Η έκφραση "απαρχής" είναι η ίδια έκφραση που χρησιμοποιείται στα τρία πρώτα εδάφια της Γένεσης, το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής. Εάν κάθε ημέρα της δημιουργίας ήταν ένα μακρόχρονο, αορίστου χρόνου διάστημα, η δημιουργία του ανθρώπου, όπως συνέβη στο τέλος της έκτης ημέρας δεν θα συνέβαινε στην αρχή, αλλά μετά από έξι πολυετής περιόδους.
8. Η αξιοπιστία του Λόγου του Θεού.
Αν η εξιστόρηση της Δημιουργίας είναι μόνο μια αλληγορία, τι ισχύει για τα υπόλοιπα κείμενα της Αγίας Γραφής, όπως η ανάληψη του Ηλία στον ουρανό, ο Ιωνάς και το κήτος, τα θαύματα και η ανάσταση του Ιησού; Αν απορρίψουμε την ακρίβεια της εξιστόρησης της Βιβλικής δημιουργίας, έχουμε το ελεύθερο να απορρίψουμε και άλλες περικοπές της Αγίας Γραφής, και έτσι να γίνουμε ο κριτής του τι είναι ή δεν είναι αλήθεια, ανεξάρτητα από το τι υποστηρίζουν ο Ιησούς και οι συγγραφείς της Αγίας Γραφής.
9. Η Δευτέρα Παρουσία.
Η δημιουργία της γης και της ανθρώπινης ζωής πριν από περίπου έξι χιλιάδες χρόνια, και όχι εκατομμύρια χρόνια, κάνει πιο αληθινή την εγγύτητα της δεύτερης έλευσης του Χριστού, όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή. Αν η εξιστόρηση της Δημιουργίας είναι μόνο μια αλληγορία, τι ισχύει για την υπόσχεση του Ιησού ότι θα επιστρέψει (βλ. Ιωάννην 14:1-3); Αν μια σπίθα ζωής δημιουργήθηκε εκατομμύρια χρόνια πριν, και οργανισμοί εξελίχθηκαν, τι θα μας εμποδίσει να σκεφτούμε ότι η υπόσχεση της επιστροφής του Ιησού είναι επίσης αλληγορική;
10. Ελεύθερη βούληση.
Αν το δούμε λογικά, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η εξέλιξη, η μη κατευθυνόμενη, τυχαία εξέλιξη των έμβιων όντων, εξαλείφει τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης. Ο ίδιος ο Δαρβίνος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ελεύθερη βούληση είναι μια ψευδαίσθηση. Αν η εξέλιξη είναι αλήθεια, τότε αυτό σημαίνει ότι όλες οι επιλογές μας είναι απλώς ενέργειες ή συμπεριφορές, που καθορίζονται από τα γονίδια μας, ή από τον περίγυρό μας, και επηρεάζονται από επιλογές του παρελθόντος, είτε επιτυχημένες είτε αποτυχημένες. Μια τέτοια άποψη καταργεί τη δύναμη της ελεύθερης επιλογής. Ο Θεός όμως έδωσε στους ανθρώπους την ελεύθερη βούληση με τη δύναμη να επιλέξουν. Ο Αδάμ και η Εύα μπορούσαν να επιλέξουν να πειθαρχήσουν στον Θεό ή όχι. Ο Θεός επιθυμεί τα ανθρώπινα δημιουργήματά Του να Τον προσκυνούν, να Τον αγαπούν και να Τον υπακούουν επειδή το θέλουν, και όχι επειδή πρέπει. Οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ.
Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο μας απαρχής τέλειο. Μετά την είσοδο της αμαρτίας όμως εκφυλίζεται σταδιακά (βλ. Γένεση, κεφάλαια 1-3). Αυτό αντιτίθεται εντελώς στην εξελικτική ιδέα ότι ο κόσμος εξελίσσεται και προχωρά προς το καλύτερο. Ο Ιησούς υποσχέθηκε να επιστρέψει, και να αποκαταστήσει αυτόν τον κόσμο στην αρχική του τελειότητα (βλ. Αποκάλυψη 21:1-5). Ο Θεός δεν χρειάζεται την αργή διαδικασία της εξέλιξης, και τη βασανιστική μέθοδο της "επιβίωσης του ισχυρότερου" για να δημιουργήσει. Όταν κοιτάζουμε τα λουλούδια, τα πουλιά, τα δέντρα, κ.λ.π., βλέπουμε τα αποδεικτικά στοιχεία ενός μεγάλου Θεού Δημιουργού που μας αγαπά, και δημιούργησε αυτά τα πράγματα για την ευτυχία μας.
Πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να ειπωθούν που δείχνουν ότι η θεωρία της εξέλιξης είναι ασύμβατη με τη Βίβλο και τις πεποιθήσεις ενός χριστιανού που βασίζονται σε αυτή. Οι Χριστιανοί κατανοούν ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός τους και ο Σωτήρας τους, πιστεύουν ότι ο Θεός είναι πρόθυμος να σώσει όσες περισσότερες ψυχές γίνεται, και προσμένουν ότι θα επιστρέψει σύντομα όπως υποσχέθηκε, για να θέσει ένα τέλος στην τραγωδία, τη θλίψη και το κακό που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο...
Πολλοί, και ιδιαίτερα εκείνοι που διάγουν χριστιανική ζωή, ταλαντεύονται πολλές φορές από θεωρίες σκεπτικισμού. Υπάρχουν στην Αγία Γραφή πολλά πράγματα τα οποία αυτοί δεν μπορούν να ερμηνεύσουν ή και να κατανοήσουν ακόμη, και αυτά ο σατανάς τα μεταχειρίζεται για να κλονίσει την πίστη τους, ότι η Γραφή είναι θεία Αποκάλυψη. Διερωτώνται: "Πώς να ξέρω ποιο είναι το σωστό; Αν πραγματικά η Γραφή είναι ο λόγος του Θεού, πώς μπορώ να απαλλαγώ από αυτές τις αμφιβολίες και απορίες;"
Ο Θεός ποτέ δε ζητάει να πιστέψουμε, χωρίς να δώσει επαρκείς αποδείξεις για να στηριχθεί η πίστη μας. Η ύπαρξή Του, ο χαρακτήρας Του, και η βεβαιότητα του λόγου Του, βασίζονται σε μαρτυρίες που ανταποκρίνονται στη λογική μας. Και τέτοιες μαρτυρίες αφθονούν. Ο Θεός όμως δεν απέκλεισε την ύπαρξη της αμφιβολίας. Η πίστη μας πρέπει να βασίζεται επάνω σε αποδείξεις, όχι σε επιχειρηματολογίες. Αυτοί που θέλουν να αμφιβάλουν, θα βρουν ευκαιρία. Όσοι πραγματικά επιθυμούν να γνωρίσουν την αλήθεια, θα ανακαλύψουν άφθονες αποδείξεις για να στηρίξουν την πίστη τους.
Είναι αδύνατον οι περιορισμένες διάνοιές μας να κατανοήσουν στην εντέλεια το χαρακτήρα των έργων του Απείρου. Και για την οξυδερκή διάνοια, και για τον πιο καλλιεργημένο νου, η ύπαρξη του Θεού θα περιβάλλεται πάντοτε από ένα πέπλο μυστηρίου. "Δύνασαι να εξιχνιάσης τα βάθη του Θεού; δύνασαι να εξιχνιάσης του Παντοδυνάμου την εντέλειαν; Ταύτα είναι ως τα ύψη του ουρανού. Τί δύνασαι να κάμης; είναι βαθύτερα του άδου. Τί δύνασαι να γνωρίσης;" Ιώβ 11:7-8. Και ο απόστολος Παύλος αναφωνεί: "Ω βάθος πλούτου και σοφίας, και γνώσεως Θεού! Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις Αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί Αυτού". Ρωμαίους 11:33. Αν και, "νεφέλη και ομίχλη είναι κύκλω Αυτού, δικαιοσύνη και κρίσις η βάσις του θρόνου Αυτού". Ψαλμοί 97:2.
Τη συμπεριφορά του Θεού και τα κίνητρα που Τον ωθούν, μπορούμε να τα κατανοήσουμε σε τέτοιο βαθμό, μόνο όσο μας χρειάζεται για να διακρίνουμε την απεριόριστη αγάπη και ευσπλαχνία Του, ενωμένες με την άπειρη δύναμή Του. Μπορούμε να καταλάβουμε τόσο μόνο από τις προθέσεις Του, όσο χρειάζεται για το καλό μας. Και πέρα από αυτό, πρέπει ακόμη να εμπιστευόμαστε Εκείνον, του οποίου το χέρι είναι παντοδύναμο, και η καρδιά Του ξέχειλη από αγάπη.
Ο Λόγος του Θεού όπως και ο χαρακτήρας του θείου Συγγραφέα του, παρουσιάζουν μυστήρια που δεν μπορούν να κατανοηθούν από τις ατελείς μας διάνοιες. Η είσοδος της αμαρτίας στον κόσμο, η ενσάρκωση του Ιησού, η αναγέννηση, η ανάσταση και πολλά άλλα θέματα που αναφέρει η Γραφή, είναι μυστήρια πολύ βαθιά για τον ανθρώπινο νου να τα εξιχνιάσει, και να τα κατανοήσει στην πληρότητά τους. Αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για να αμφιβάλουμε στο Λόγο του Θεού, επειδή αδυνατούμε να εξηγήσουμε τα μυστήρια της πρόνοιάς Του. Ο φυσικός κόσμος διαρκώς μας περιβάλλει με μυστήρια που είναι ανεξιχνίαστα. Και αυτά ακόμη τα ατελέστερα στοιχεία της ζωής, παρουσιάζουν προβλήματα που ούτε ο μεγαλύτερος φιλόσοφος δεν είναι σε θέση να τα ερμηνεύσει.
Παντού συναντάμε θαυμάσια πράγματα, πάνω από τις δυνάμεις μας να τα κατανοήσουμε. Μας προξενεί λοιπόν κατάπληξη, αν και στον πνευματικό κόσμο βρίσκονται μυστήρια ακατανόητα. Η δυσκολία έγκειται αποκλειστικά στην αδυναμία, και τη στενότητα της ανθρώπινης αντίληψης. Ο Θεός μάς έδωσε στη Γραφή ικανοποιητικές αποδείξεις για τη θεϊκή προέλευσή της, και δεν πρέπει να αμφιβάλουμε για το Λόγο Του, επειδή δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε όλα τα μυστήρια της θείας Πρόνοιας.
Ο απόστολος Πέτρος λέει ότι στη Γραφή, "είναι τινά δυσνόητα τα οποία οι αμαθείς και οι αστήρικτοι στρεβλώνουσι προς ιδίαν αυτών απώλειαν". Β' Πέτρου 3:16.
Αυτά τα δυσνόητα της Γραφής, τα χρησιμοποιούν οι σκεπτικιστές σαν επιχειρήματα, τα οποία στρέφουν εναντίον της. Όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αυτά αποτελούν ένα σοβαρό επιχείρημα, ότι η Βίβλος είναι γραμμένη με θεία έμπνευση. Αν η Γραφή δεν ανέφερε τίποτε για το Θεό, παρά μόνο για τα πράγματα εκείνα που μας είναι ευκολονόητα, αν την ανωτερότητα και το μεγαλείο Του μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, τότε η Γραφή δε θα αποτελούσε θεία αυθεντία. Ακριβώς αυτό το μεγαλείο και το μυστήριο των θεμάτων που παρουσιάζει, είναι που εμπνέουν εμπιστοσύνη στη Γραφή ότι αυτή είναι ο Λόγος του Θεού.
Η Βίβλος παρουσιάζει την αλήθεια με τέτοια απλότητα και τελειότητα προσαρμογής στις ανάγκες και επιθυμίες της ανθρώπινης καρδιάς, που έχει καταπλήξει και γοητεύσει και τις πιο καλλιεργημένες διάνοιες, ενώ ταυτόχρονα βοηθάει και τους πιο απλούς και αγράμματους να βρουν το δρόμο της σωτηρίας. Και όμως, οι απλές αυτές αλήθειες κλείνουν μέσα τους θέματα τόσο βαθιά και περίπλοκα, θέματα που βρίσκονται τόσο μακριά από την ανθρώπινη αντίληψη, που τα παραδεχόμαστε μόνο επειδή αναγνωρίζουμε τη θεία αυθεντία τους.
Έτσι και το σχέδιο της σωτηρίας ξετυλίγεται μπροστά μας, με τρόπο που κάθε ψυχή μπορεί να αντιλαμβάνεται τα βήματα που πρέπει να κάνει με μετάνοια προς το Θεό, και με πίστη προς τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, για να αποκτήσει τη σωτηρία κατά τη θεία υπόδειξη. Και όμως κάτω από αυτές τις ευκολονόητες αλήθειες, βρίσκονται μυστήρια που μπορεί να εξαντλούν την ερευνητική διάνοια, τον ειλικρινή όμως ερευνητή της αλήθειας του εμπνέουν ευλάβεια και πίστη. Όσο περισσότερο αυτός ερευνάει τη Γραφή, τόσο περισσότερο πείθεται ότι αυτή είναι ο Λόγος του Θεού που ζει στην αιωνιότητα, και η ανθρώπινη λογική υποκλίνεται μπροστά στο μεγαλείο της θείας αποκάλυψης.
Αναγνωρίζοντας την αδυναμία μας για την πλήρη κατανόηση των μεγάλων βιβλικών αληθειών, παραδεχόμαστε απλούστατα ότι η περιορισμένη μας διάνοια αδυνατεί να συλλάβει την έννοια του απείρου, και ότι ο άνθρωπος με τις ατελείς γνώσεις του, δεν μπορεί να κατανοήσει τους σκοπούς του Παντογνώστη.
Οι σκεπτικιστές και οι άπιστοι, απορρίπτουν το Λόγο του Θεού επειδή δεν είναι σε θέση να εισχωρήσουν σε όλα τα μυστήριά του. Αλλά και αυτοί που παραδέχονται ότι πιστεύουν στη Γραφή, δεν είναι απαλλαγμένοι όλοι από τον κίνδυνο αυτόν. Ο απόστολος λέει: "Προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μηδένα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος", Εβραίους 3:12.
Καλό είναι να μελετούμε εμβαθύνοντας στις διδασκαλίες της Γραφής και να ερευνούμε, "τα βάθη του Θεού", όσο μας αποκαλύπτονται στη Γραφή. Όμως, ενώ "τα κρυπτά ανήκουσιν εις Κύριον τον Θεόν ημών", τα "αποκεκαλυμμένα ανήκουσιν εις ημάς". Α' Κορινθίους 2:10.
Το έργο του Σατανά είναι να διαστρεβλώνει τις ερευνητικές δυνάμεις της διάνοιας. Στην εξέταση της Αγίας Γραφής βρίσκεται ανάμικτο ένα είδος υπεροψίας, που κάνει τους ανθρώπους να χάνουν την υπομονή τους, και να νιώθουν ηττημένοι, όταν δεν μπορούν να εξηγήσουν κάθε τμήμα της Γραφής με τον τρόπο που τους ικανοποιεί. Το θεωρούν υποτιμητικό να παραδεχθούν ότι δεν καταλαβαίνουν τα λόγια της θεοπνευστίας. Είναι απρόθυμοι να περιμένουν υπομονητικά, πότε ο Θεός θα κρίνει κατάλληλη τη στιγμή να τους αποκαλύψει την αλήθεια. Αισθάνονται ότι η ανθρώπινη σοφία τους χωρίς καμιά βοήθεια, είναι ικανή να τους κάνει να κατανοήσουν τη Γραφή. Και αν αποτύχουν, τότε ουσιαστικά αρνούνται το κύρος της. Είναι αλήθεια ότι πολλές θεωρίες και διδασκαλίες, που κατά γενική γνώμη υποτίθεται ότι προέρχονται από τη Βίβλο, δεν στηρίζονται ουσιαστικά στη διδαχή της, μάλιστα και αντιφάσκουν προς το γενικό περιεχόμενο της θεοπνευστίας. Αυτά τα πράγματα οδήγησαν πολλούς στην αμφιβολία και στη σύγχυση. Όμως η ευθύνη δεν πέφτει επάνω στο Λόγο του Θεού, αλλά στον άνθρωπο που τον διαστρέφει.
Αν ήταν δυνατόν τα δημιουργήματα να φθάσουν στο σημείο να κατανοήσουν στην εντέλεια το Θεό και τα έργα Του, τότε αφού θα το πετύχαιναν αυτό, δεν θα απέμενε γι’αυτούς κανένα πρόσθετο ενδιαφέρον για την αλήθεια, καμιά αύξηση της γνώσης, καμιά διανοητική ή ψυχική ανάπτυξη. Δεν θα ήταν πια υπέρτατος ο Θεός, και ο άνθρωπος θα σταματούσε κάθε πρόοδο, εφόσον θα έφθανε στο απόγειο της γνώσης και επίτευξης. Ας ευχαριστήσουμε το Θεό που δε συμβαίνει αυτό. Ο Θεός είναι άπειρος, "εν τω οποίω είναι κεκρυμμένοι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως". Κολοσσαείς 2:3. Και μέσα στην αιωνιότητα οι άνθρωποι θα έχουν την ευκαιρία διαρκώς να ερευνούν, διαρκώς να μαθαίνουν, χωρίς ποτέ να εξαντλούνται οι θησαυροί της σοφίας, της αγαθότητας, και της δύναμης του Θεού.
Η πρόθεση του Θεού είναι, οι αληθείς λόγοι Του στη ζωή αυτή, να αποκαλύπτονται συνεχώς στο λαό Του. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει που μας εξασφαλίζει αυτή τη γνώση. Ο Λόγος του Θεού γίνεται κατανοητός μόνο με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, το οποίο έδωσε την έμπνευσή Του. "Τα του Θεού ουδείς γινώσκει ειμή το Πνεύμα του Θεού", "επειδή το Πνεύμα ερευνά τα πάντα και τα βάθη του Θεού". Α' Κορινθίους 2:10-11. Και η υπόσχεση του Χριστού στους μαθητές Του ήταν: " Όταν δε έλθη Εκείνος, το Πνεύμα της αλήθειας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν...διότι εκ του Εμού θέλει λάβει και αναγγείλει προς εσάς". Ιωάννην 16:13-14.
Αν δεν θέλουμε να είναι σκοτεινή η έννοια της Γραφής για μας, έτσι που να αδυνατούμε να αντιληφθούμε και τις πιο απλές αλήθειές της ακόμη, πρέπει να έχουμε την πίστη και απλότητα του μικρού παιδιού, να είμαστε πρόθυμοι να μάθουμε ζητώντας τη συμπαράσταση του Αγίου Πνεύματος. Από το ένα μέρος η συναίσθηση της δύναμης και της σοφίας του Θεού, από το άλλο μέρος η δική μας ανικανότητα να αντιληφθούμε το μεγαλείο Του, πρέπει να μας γεμίζουν ταπεινοφροσύνη. Και οφείλουμε να ανοίγουμε το Λόγο Του με ιερό δέος, σαν να εισερχόμαστε στην παρουσία Του. Όταν ασχολούμαστε με τη Γραφή, ο νους μας πρέπει να αναγνωρίζει μια αυθεντία ανώτερη από τη δική του, ενώ η καρδιά και η λογική μας, πρέπει να υποκλιθούν μπροστά στο μεγαλείο Εκείνου που το όνομά Του είναι ο ΩΝ.
Είναι πολλά πράγματα που φαίνονται σκοτεινά ή δύσκολα, που ο Θεός θα καταστήσει απλά και σαφή σε όσους θέλουν να καταλάβουν. Αλλά χωρίς την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, θα διατρέχουμε διαρκώς τον κίνδυνο να διαστρέψουμε ή να παρερμηνεύσουμε τη Γραφή. Σε πολλές περιπτώσεις η μελέτη της Γραφής δεν επιφέρει κανένα όφελος, συχνά μάλιστα προξενεί και ζημία. Όταν ο Λόγος του Θεού ανοίγεται χωρίς σεβασμό και προσευχή, όταν οι σκέψεις και οι επιθυμίες μας δεν είναι προσηλωμένες στο Θεό, ή δεν εναρμονίζονται με το θέλημά Του, τότε ο νους σκοτίζεται από αμφιβολίες, και αυτή ακόμη η μελέτη της Γραφής ενθαρρύνει το σκεπτικισμό. Ο εχθρός κατευθύνει τις σκέψεις, και υποδεικνύει ερμηνείες βυθισμένες στην πλάνη. Κάθε φορά που οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να εναρμονισθούν στα έργα και στις πράξεις τους με το Θεό, όσο εγγράμματοι και να είναι, διατρέχουν τον κίνδυνο να παρερμηνεύσουν τη Γραφή, και δεν είναι φρόνιμο να ασπασθεί κανείς τις ερμηνείες τους. Εκείνοι που επιζητούν να βρουν αντιφάσεις στη Γραφή, δεν έχουν πνευματική επίγνωση. Με διεστραμμένη την όραση, θα βρουν πολλές αιτίες για αμφιβολία και απιστία σε πράγματα που είναι στ’ αλήθεια απλά και κατανοητά.
Όσο και αν προσπαθούν να την καλύψουν, η πραγματική αιτία της αμφιβολίας και του σκεπτικισμού είναι, τις περισσότερες φορές, η αγάπη της αμαρτίας. Οι διδασκαλίες, και οι περιορισμοί του Λόγου του Θεού, δεν είναι ευπρόσδεκτα στην υπεροπτική καρδιά που αγαπάει την αμαρτία, και όσοι δεν εννοούν να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις Του, πρόθυμα αμφισβητούν το κύρος Του.
Για να φθάσουμε στην αλήθεια, πρέπει να ποθούμε ειλικρινά να τη γνωρίσουμε, και με πρόθυμη καρδιά να υπακούσουμε σε αυτήν. Και όσοι με τέτοιο πνεύμα ασχολούνται με τη μελέτη της Γραφής, θα ανακαλύψουν άφθονες αποδείξεις ότι αυτή είναι ο Λόγος του Θεού, και θα συναποκομίσουν ως κέρδος την κατανόηση των αληθειών της, που θα τους καταστήσει σοφούς για τη σωτηρία.
Ο Χριστός είπε: "Εάν τις θέλει να κάμη το θέλημα Αυτού, θέλει γνωρίσει περί της διδαχής". Ιωάννην 7:17. Αντί να απορείς για πράγματα που είναι δυσνόητα και να τα αμφισβητείς, δώσε την προσοχή σου στο φως που λάμπει γύρω σου, και αυτό μετά θα σε οδηγήσει σε περισσότερο φως. Εκπλήρωσε με τη χάρη του Χριστού τα καθήκοντά σου εκείνα που τα αντιλαμβάνεσαι, και τότε θα σου είναι δυνατόν να καταλάβεις και να εκτελέσεις και εκείνα που τώρα σε κάνουν να αμφιβάλεις.
Υπάρχει μια απόδειξη προς όλους - από τους πιο μορφωμένους ως τους πιο αγράμματους - η απόδειξη της πείρας. Ο Θεός μάς προσκαλεί να δοκιμάσουμε για λογαριασμό μας την πραγματικότητα του Λόγου Του, την αλήθεια των υποσχέσεών Του. Μας προτρέπει: "Γεύθητε και ιδέτε ότι αγαθός ο Κύριος", Ψαλμοί 34:8. Αντί να βασιζόμαστε στα λόγια των άλλων, πρέπει οι ίδιοι να δοκιμάσουμε. "Αιτείτε και θέλετε λαμβάνει" διακηρύττει ο Χριστός, Ιωάννην 16:24. Οι υποσχέσεις Του θα εκπληρωθούν, γιατί ποτέ δεν έχουν αποτύχει, ούτε μπορούν ποτέ να αποτύχουν. Και καθώς πλησιάζουμε στον Ιησού και μας ευφραίνει ο πλούτος της αγάπης Του, οι αμφιβολίες και τα σκοτάδια που μας περιβάλλουν, θα διαλυθούν από το φως της παρουσίας Του.
Ο απόστολος Παύλος λέει ότι ο Θεός, "ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού Αυτού Υιού", Κολοσσαείς 1:13, και ότι εκείνος που πέρασε από το θάνατο στη ζωή, "επεσφράγισεν ότι ο Θεός είναι αληθής", Ιωάννην 3:33. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να βεβαιώσει ότι: 'Χρειαζόμουν βοήθεια και τη βρήκα στον Ιησού. Κάθε ανάγκη που είχα, αναπληρώθηκε. Η δίψα της ψυχής μου ικανοποιήθηκε. Και τώρα η Γραφή είναι για μένα η αποκάλυψη του Ιησού Χριστού. Ρωτάτε γιατί πιστεύω στον Ιησού; Γιατί βρήκα ότι αυτή είναι η φωνή του Θεού στην ψυχή μου'.
Την μαρτυρία ότι η Γραφή είναι αληθινή, και ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού την έχουμε μέσα μας. Ξέρουμε ότι δεν ακολουθούμε μύθους σοφιστικούς.
Ο Πέτρος παρακινεί τους αδελφούς: "Αυξάνεσθε εις την χάριν και εις την γνώσιν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού". Όταν ο λαός του Θεού αυξάνεται σε χάρη, θα κατανοεί όλο και περισσότερο το Λόγο Του. Θα ανακαλύπτει καινούργιο φως και ομορφιά στις ιερές του αλήθειες. Αυτό επαληθεύθηκε στην ιστορία της εκκλησίας στο κύλισμα του χρόνου, και θα εξακολουθήσει το ίδιο μέχρι το τέλος.
"Η οδός των δικαίων είναι ως λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον εωσού γείνη τελεία ημέρα". Β' Πέτρου 3:18, Παροιμίες 4:18.
Με πίστη μπορούμε να ατενίζουμε στο μέλλον, και να βασιζόμαστε στην υπόσχεση του Θεού για πνευματική ανάπτυξη, που πετυχαίνεται με τη συνταύτιση κάθε ανθρώπινης και θείας ιδιότητας, και με την άμεση επαφή κάθε ψυχικής δύναμης με την Πηγή του φωτός. Μπορούμε να χαιρόμαστε ότι θα διευκρινισθούν όλα εκείνα που μας έφερναν σε αμηχανία σχετικά με την πρόνοια του Θεού. Τότε όλα τα δυσνόητα θα εξηγηθούν, και μέσα σε όλα εκείνα που με την περιορισμένη αντίληψή μας βλέπαμε μόνο σύγχυση και ασυμφωνία, θα διακρίνουμε την πιο πανέμορφη αρμονία. "Τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην", Α' Κορινθίους 13:12...
Ποια είναι η μεγάλη μας αγάπη; Ποιόν ή τι έχουμε ως στήριγμά μας στη ζωή, και γιατί ο Θεός μας ζητά να Του δώσουμε την πρώτη θέση μέσα στη καρδιά μας;
Ο Απόστολος Παύλος, σε επιστολή του προς την εκκλησία των Κορινθίων, μιλά για ένα από τα πιο σημαντικά «πράγματα» στη ζωή. Συγκεκριμένα, για το μεγαλύτερο και το σπουδαιότερο. Η περικοπή αυτή έχει δικαίως χαρακτηριστεί ως ο ύμνος της αγάπης. Ας προσέξουμε λοιπόν ένα μέρος της, γιατί έχει μεγάλη σημασία.
"Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Και εάν έχω προφητείαν και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν.
Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμα μου διά να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι", Α' Κορινθίους 13:1-3.
Και τελειώνει λέγοντας, "Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη", A Κορινθίους 13:13.
Ποιο συμπέρασμα βγάζουμε από τα όσα λέει ο απόστολος των εθνών: Ότι το μεγαλείο της αγάπης επισκιάζει κάθε τι άλλο που θεωρούμε σημαντικό. Είναι δεδομένο πως οτιδήποτε άλλο μας διακρίνει, είτε είναι γνώση, είτε πίστη, είτε ακόμα και αλτρουισμός, (ασφαλώς πολύ σημαντικά και δυσεύρετα στην εποχή μας), δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με την αγάπη, την αρετή των αρετών. Το ακόλουθο εδάφιο της Γραφής μας λέει καθαρά, πως ο ίδιος ο Θεός είναι αγάπη, και μας ξεκαθαρίζει πως όποιος δεν αγαπάει, δε γνωρίζει Τον Θεό, " Όστις δεν αγαπά δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη", Α' Ιωάννου:4-8. Η ίδια η ανθρωπότητα, ανεξάρτητα του αν και πόσο θέλει να το πιστέψει και να το καταλάβει, χρωστάει το αιώνιο μέλλον της, και άρα την ύπαρξή της ουσιαστικά, στην αγάπη. Και συγκεκριμένα στην αγάπη Του Θεού. "Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον", Ιωάννης 3:16.
Ο ίδιος ο Θεός που αντικειμενικά δε μας είχε ανάγκη, και που άπειρες φορές στην ιστορία Του έχουμε εναντιωθεί, και Τον έχουμε απογοητεύσει, μας αγάπησε τόσο πολύ που δεν υπολόγισε τα λάθη μας και το σκοτάδι που έχουμε μέσα μας, αλλά έκανε τα πάντα για να μας χαρίσει κάτι, που το μυαλό μας πολύ δύσκολα μπορεί να το χωρέσει όταν το σκεφτόμαστε. Αιώνια ζωή. Μια ζωή χωρίς τέλος, και μάλιστα σε ένα μέρος που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε, "αλλά καθώς είναι γεγραμμένον, Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν", Α Κορινθίους 2:9.
Ωραία λοιπόν. Η αγάπη είναι ότι πολυτιμότερο μπορούμε να έχουμε. Μπορούμε όμως να αγαπάμε τα πάντα ή τους πάντες με τον ίδιο τρόπο; Ανεξάρτητα του τι είναι σωστό ή λάθος, κάθε άνθρωπος αγαπά κάτι ή κάποιον, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ή οποιονδήποτε άλλον. Υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης. Για να το πούμε πιο απλά, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί αποδέκτες της αγάπης μας. Μιλάμε πάντα για την μεγάλη μας αγάπη. Γι αυτό που ο κάθε ένας από εμάς, έχει πρώτο στη καρδιά του. Υπάρχει αυτός που αγαπάει πολύ το σπίτι του. Δε σταματά ποτέ να βάφει, να τρυπάει τους τοίχους, να αλλάζει τη διακόσμηση, και γενικά να προσπαθεί να τελειοποιήσει το σχεδόν πάντα, ήδη τέλειο σ’ αυτές τις περιπτώσεις σπίτι. Υπάρχει αυτός που αγαπάει πολύ το αυτοκίνητό του. Αυτή η περίπτωση είναι κλασική, και μάλλον δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Επίσης, υπάρχει αυτός που αγαπάει πολύ την ομάδα του. Είναι ικανός να φθάσει στα άκρα για τα χρώματά της, και πολλές φορές παραμελεί ακόμα και τον εαυτό του για χάρη της. Υπάρχει ακόμα αυτός που αγαπάει πολύ τον εαυτό του. Λίγο πολύ όλοι μας κάποιες φορές φερθήκαμε εγωιστικά, αλλά ο άνθρωπος του παραδείγματός μας θεωρεί τον εαυτό του το κέντρο του κόσμου, και τίποτε άλλο δεν έχει αξία γι αυτόν. Να μη ξεχάσουμε να αναφέρουμε αυτόν που αγαπάει πολύ τη δουλειά του. Εργασιομανής όπως λέμε συνήθως ή απλά κυνηγός της καριέρας και του χρήματος, ο άνθρωπος αυτός ζει μόνο για τη δουλειά του.
Όλο το σύμπαν είναι σαν να περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά του, με τις ανάλογες και γνωστές συνέπειες φυσικά. Τελευταίο παράδειγμα, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά. Αυτός που αγαπάει πολύ τη γυναίκα του. Για να το κάνουμε πιο γενικό, αυτός που αγαπάει πολύ ένα άλλο πρόσωπο. Περισσότερο κι από τον εαυτό του. Περισσότερο κι από τον ίδιο τον Θεό. Συμβαίνει πολύ συχνά και είναι μάταιο να κάνουμε πως δε το ξέρουμε. Οι περισσότερες από αυτές τις αγάπες, μέχρι ένα σημείο είναι και θεμιτές και φυσιολογικές. Δεν είναι κακό να αγαπάς το σπίτι σου, ούτε τη δουλειά σου, και ασφαλώς ούτε τη γυναίκα σου ή τον άντρα σου αντίστοιχα. Το θέμα βρίσκεται αλλού. Όταν διάβασα για πρώτη φορά τα παρακάτω εδάφια από την Βίβλο, έμεινα άναυδος και θύμωσα μπορώ να πω: "Και εις εξ αυτών, νομικός, ηρώτησε πειράζων αυτόν και λέγων·
Διδάσκαλε, ποία εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω;
Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου.
Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή.
Δευτέρα δε ομοία αυτής· Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν", Ματθαίος 22:35-39.
Τελικά, (σκέφτηκα τότε) ότι ο Θεός είναι μεγάλος εγωιστής. Τα θέλει όλα δικά Του, και δεν υπολογίζει τα όποια συναισθήματα έχω εγώ μέσα μου. Πως είναι δυνατόν να μου ζητάει να Τον αγαπήσω περισσότερο από κάθε τι άλλο; Γιατί, για ποιο λόγο να κάνω αυτό που λέει; Μου φάνηκε αδιανόητη αυτή η εντολή, και δεν ήθελα ούτε καν να το σκεφτώ γιατί θύμωνα.
Όταν φθάσεις όμως στο σημείο να αγαπήσεις ένα πρόσωπο περισσότερο κι από τον εαυτό σου, περισσότερο και από Τον Θεό (αν πιστεύεις), σημαίνει πως έστω και χωρίς να το αντιληφθείς, έχεις ουσιαστικά μετατρέψει σε απόλυτο στήριγμα σου αυτό το πρόσωπο. Η ζωή σου είναι πλέον προέκταση της δικής του ζωής. Ο λόγος της ύπαρξής σου είναι η παρουσία του στη ζωή σου, και η ευτυχία σου, αλλά ακόμη και η ψυχική σου υγεία εξαρτώνται απόλυτα από αυτό το πρόσωπο. Με δυο λόγια; Ο άνθρωπος που αγαπάς με τέτοια αγάπη, είναι το βασικό σου στήριγμα. Χωρίς αυτόν είσαι στο κενό. Απόδειξη; Μιας και πήραμε ως παράδειγμα τον ή την σύντροφο που ίσως να έχουμε αγαπήσει με τον συγκεκριμένο τρόπο, να αναφέρουμε μια σκληρή πραγματικότητα. Μια από τις πιο συχνές αιτίες ή έστω και αφορμές που οδηγούν έναν άνθρωπο στην απόγνωση, είναι η ερωτική απογοήτευση. Άπειρες φορές έχουμε διαβάσει ή ακούσει πως κάποιος δεν άντεξε να συνεχίσει τη ζωή του, γιατί δε μπορούσε όπως έλεγε στο γράμμα που άφηνε πίσω του, να ζήσει χωρίς... αυτόν ή χωρίς αυτήν. Είναι υπερβολή; Ασφαλώς όχι και μια μικρή έρευνα μπορεί να αποδείξει του λόγου το αληθές. Αυτή είναι η πιο συχνή περίπτωση, αλλά στη θέση του συντρόφου μπορούμε να βάλουμε το παιδί, ή τους γονείς, ή ακόμη κι έναν φίλο. Υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που καταστράφηκε η ζωή τους ύστερα από έναν χωρισμό. Ύστερα από έναν θάνατο αγαπημένου προσώπου. Το απόλυτο στήριγμα τους, ξαφνικά έπαψε να υπάρχει, και τότε ήρθε η καταστροφή. Είναι γεγονός. Ο Ιερεμίας λέει κάτι που ναι μεν ακούγεται βαρύ αλλά είναι πολύ σοφό: "Ούτω λέγει Κύριος· Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου", Ιερεμίας 17:5.
Συμπέρασμα; Μη στηρίζεσαι σε άνθρωπο. Δε θα είσαι ποτέ ασφαλής.
Τελικά ο Θεός μας αγαπάει πολύ. Όχι απλά δεν είναι εγωιστής, αλλά κάνει τα πάντα για το δικό μας συμφέρον. Ξέρει πως τίποτα και κανείς δε μπορεί να αποτελέσει για εμάς ένα ασφαλές στήριγμα. Ξέρει πως σαν άνθρωποι, είμαστε όντα φθαρτά αλλά και ευμετάβλητα σαν χαρακτήρες. Εύκολα ξεχνάμε, και εύκολα παύουμε να αγαπάμε κάτι. Άρα δε μπορούμε να είμαστε το απόλυτο στήριγμα κανενός, όπως και κανένας δε μπορεί να γίνει το δικό μας απόλυτο στήριγμα. Άρα ουσιαστικά η μεγαλύτερη εντολή δεν είναι παρά ένα από τα μεγαλύτερα δώρα Του Θεού σε εμάς. Μας καλεί να του δώσουμε τη πρώτη θέση στη καρδιά μας, και να Τον αγαπήσουμε πάνω από όλα, όχι φυσικά γιατί είναι εγωιστής, αλλά γιατί έχει προβλέψει τι θα συμβεί, και θέλει να μας προστατέψει. Το κακό είναι πως ο άνθρωπος δύσκολα καταλαβαίνει εάν πρώτα δεν πάθει. Μακάρι όλοι μας να καταλαβαίνουμε, και να εμπιστευόμαστε τον Θεό, χωρίς να χρειαστεί να πάθουμε πρώτα.
Αυτός που μας έφερε στην ύπαρξη, που ήρθε ανάμεσά μας, και που μας προσέφερε τον Εαυτό Του, αξίζει όλη μας την αγάπη, και είναι ο Μόνος που μπορεί να γίνει το απόλυτο στήριγμά μας. Αν και δε το αξίζουμε, εκείνος δε θα μας απαρνηθεί ποτέ. "εάν απιστώμεν, εκείνος μένει πιστός· να αρνηθή εαυτόν δεν δύναται", Β' Τιμόθεου 2:13.
Αυτός μόνο, μπορεί να γίνει στήριγμα μας, Βράχος, Ελπίδα, και κατά συνέπεια Σωτήρας μας: "ο Θεός είναι ο βράχος μου· επ' αυτόν θέλω ελπίζει· η ασπίς μου και το κέρας της σωτηρίας μου, ο υψηλός πύργος μου και η καταφυγή μου, ο σωτήρ μου", Β' Σαμουήλ:22-3...
Δευτερονόμιο 33:27
Στην αρχαιότητα ανάμεσα στις πολλές θεότητες που υπήρχαν, υπήρχε και ο πιο «ειδικός» θεός που σχετίζονταν με τον χρόνο, και ήταν ο Καιρός. Είναι μια σχετικά άγνωστη θεότητα της οποίας τα σύμβολα και τα χαρακτηριστικά περιγράφουν με ακρίβεια την ιδιότητα του χρόνου να μας ... ξεφεύγει μαζί με τις ευκαιρίες που περικλείει.
Ο θεός Καιρός λοιπόν αναπαριστάται σαν ένας φτερωτός νέος που ισορροπεί στην άκρη του ξυραφιού - όπως ο καθένας που θέλει να κυριαρχήσει στον χρόνο - και κρατάει τη Ζυγαριά της Μοίρας, γεγονός που τον σχετίζει με τη μοίρα και το πεπρωμένο. Αυτή η περίεργη και μοιραία θεότητα αντιπροσωπεύει την «στιγμή που περνάει και χάνεται» και την έννοια της ευκαιρίας που πρέπει να εκμεταλλευτούμε.
Βέβαια ο Καιρός δεν ήταν ο μόνος θεός για το χρόνο. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν 9 θεούς που σχετίζονταν με την έννοια του χρόνου, με πιο γνωστές τις τρεις Μοίρες που αντιστοιχούν στις τρεις διαστάσεις του χρόνου: παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Από τα βάθη των αιώνων ο άνθρωπος γνωρίζει πως ο χρόνος είναι πολύτιμος. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν πρώτη φορά ως έφηβος άκουσα και συνειδητοποίησα, ότι το πιο σημαντικό και πιο ακριβό αγαθό είναι ο «χρόνος». Όταν ερωτηθούν οι περισσότεροι άνθρωποι, θα πουν ότι αυτό που τελικά χρειάζονται είναι ο χρόνος.
Ο χρόνος είναι μεγάλη ευλογία από το Θεό αλλά γίνεται, εξαιτίας μας βέβαια, και ο μεγάλος δυνάστης. Είναι αγαθό περιορισμένο γιατί γνωρίζουμε πως δεν γυρνάει πίσω.
Αυτά βέβαια για μας τους μεγάλους που ξέρουμε πως ο χρόνος «πετάει». Γιατί αν ρωτήσει κανείς τα παιδιά, θα πουν πως ο χρόνος δεν περνάει με τίποτα. Όλα αργούν και κυρίως το να μεγαλώσουν. Υπάρχουν στιγμές που και εμείς οι μεγάλοι νοιώθουμε έτσι. Γιατί ουσιαστικά ο χρόνος βιώνεται καθαρά ψυχολογικά. Αρκεί να σκεφτούμε ότι η συντροφιά ενός αγαπημένου προσώπου μας, φαίνεται ότι κράτησε πολύ λίγο, ενώ ένα λεπτό περιμένοντας μπροστά σε ένα κόκκινο φανάρι, ειδικά όταν βιάζεσαι, φαντάζει «αιώνας», όπως επίσης αιώνας φαίνονται κάποια λεπτά αναμονής σε ένα ραντεβού με ένα πρόσωπο που ανυπομονούμε να συναντήσουμε. Ο χρόνος είναι ευλογία, αλλά είναι περιορισμένος. Ξέρουμε ότι τον έχουμε, αλλά ξεφεύγει μέσα από τα χέρια μας.
Όταν μιλάμε για το Θεό όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Ο Θεός όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή είναι έξω από το χρόνο, είναι αιώνιος. Η διδασκαλία της αιωνιότητας του Θεού διαπερνά ολόκληρη την Αγία Γραφή σαν μια οροσειρά, και αν την αμφισβητήσει κάποιος, ή αν την αγνοήσει θα χάσει ένα μεγάλο μέρος της ομορφιάς και της αλήθειας για το Θεό.
Θα σταθούμε αρχικά σε τέσσερα γνωστά εδάφια που μας μιλούν ακριβώς για αυτή την αλήθεια, πως ο Θεός είναι αιώνιος.
"Ο Θεός ο αιώνιος είναι καταφυγή, και υποστήριγμα οι αιώνιοι βραχίονες", Δευτερονόμιο 33:27.
"Δεν γνώρισες; Δεν άκουσες, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο δημιουργός των άκρων τής γης, δεν ατονεί, και δεν αποκάμει; Η φρόνησή του δεν εξιχνιάζεται", Ησαΐας 40:28.
"Ο Κύριος, όμως, είναι αληθινός Θεός, είναι ζωντανός Θεός, και αιώνιος βασιλιάς· στην οργή του η γη θα σειστεί, και τα έθνη δεν θα αντέξουν στην αγανάκτησή του", Ιερεμίας 10:10.
"Επειδή, έτσι λέει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, αυτός που κατοικεί την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι: Ο Άγιος: Εγώ κατοικώ στα υψηλά, και σε άγιο τόπο· και μαζί με του συντριμμένου την καρδιά, και του ταπεινού το πνεύμα, για να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών, και να ζωοποιώ την καρδιά των συντριμμένων", Ησαΐας 57:15.
Βλέπετε πως κάθε εδάφιο που μιλά για την αιωνιότητα του Θεού, συνοδεύεται από μια υπόσχεση. Ο αιώνιος Θεός δεν κουράζεται. Ο αιώνιος Θεός βλέπει ποιος έχει ταπεινή καρδιά. Ο αιώνιος Θεός είναι το στήριγμά μας.
Τι σημαίνει πως ο Θεός είναι αιώνιος; Στο νου μας επειδή συχνά οι συγγραφείς της Αγίας Γραφής χρησιμοποιούν τη λέξη «αιώνιος» με την έννοια της μακροχρονιότητας (όπως τα αιώνια βουνά), μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε ότι ο Θεός είναι ένας πολύ ηλικιωμένος παππούς. Ένα πρόσωπο που υπάρχει εδώ και χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια.
Μάλιστα μερικοί ισχυρίζονται πως αυτό σημαίνει πως ο Θεός είναι αιώνιος, ότι δηλαδή υπάρχει πάρα πολλά χρόνια. Και βολεύει αυτή η διδασκαλία γιατί αποφεύγουν τη διδασκαλία της αιώνιας καταδίκης.
Τι σημαίνει ότι ο Θεός είναι αιώνιος; Σημαίνει ότι είναι πολύ παλιός; Παλαιότερος από οτιδήποτε άλλο που υπάρχει ίσως; Μια και αυτός είναι ο δημιουργός όπως έχουμε πει; Η «αιωνιότητα» του Θεού σημαίνει πως ο Θεός δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος, ούτε ζει σε διαδοχικές χρονικές στιγμές όπως εμείς. Βλέπει όμως όλα τα γεγονότα μέσα στο χρόνο, και ενεργεί μέσα στο χρόνο. Με άλλα λόγια ο Θεός ζει έξω από το χρόνο. Είναι «άπειρος» σε σχέση με το χρόνο, δηλαδή απεριόριστος. Ο χρόνος δεν τον περιορίζει.
Για αυτό και είναι αναλλοίωτος. Ο Θεός δεν αλλάζει ούτε στο χαρακτήρα του, ούτε στους σκοπούς, ούτε στις υποσχέσεις του. Ένας από τους λόγους που μας βοηθούν να καταλάβουμε γιατί ο Θεός δεν αλλάζει είναι το ότι είναι αιώνιος. Ο χρόνος δεν προσθέτει στο Θεό γνώση, για να αλλάξει τη γνώμη του. Ο Θεός δε μαθαίνει καινούργια πράγματα, ούτε ξεχνάει το παρελθόν. Η γνώση Του είναι τέλεια. Το πέρασμα του χρόνου, λοιπόν, ενώ για μας είναι σημαντικό για το Θεό δεν είναι. Ζει έξω από το χρόνο, είναι αιώνιος. Γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον όλα εξίσου. Όλα βρίσκονται μπροστά του.
Καθώς στέκεται έξω από το χρόνο (προσέξτε το σχήμα), βλέπει τη δημιουργία με την οποία ο χρόνος για μας αποκτά νόημα, βλέπει τη διακονία του Χριστού, βλέπει το χρόνο που διανύουμε, βλέπει την τελική κρίση, και όλη την αιωνιότητα.
Το γεγονός πως ο Θεός δεν έχει αρχή ούτε τέλος, φαίνεται από τον Ψαλμό 90:2, "Πριν γεννηθούν τα όρη, και πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός". Και στον Ιώβ 36:26, λέει ο Ελιού, "Δες, ο Θεός είναι μεγάλος, και ακατανόητος σε μας, και ο αριθμός των χρόνων του ανεξερεύνητος".
Στην Αποκάλυψη βλέπουμε για το πως ο Χριστός περιγράφει τον εαυτό Του: "Εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος, λέει ο Κύριος, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος, ο Παντοκράτορας", Αποκ. 1:8. Δηλαδή αυτός που υπάρχει, που υπήρχε και που είναι να έρθει. Η φράση «Α και Ω» το πρώτο και το τελευταίο γράμμα της αλφαβήτου, δείχνουν πως ο Θεός υπάρχει πριν από καθετί, και μετά από καθετί. Αυτός είναι η αρχή, και ο τελικός σκοπός όλων όσων υπάρχουν.
Θυμάστε τι είπε ο Χριστός στους Ιουδαίους που δεν τον πίστευαν: "Είπε προς αυτούς ο Ιησούς· Αληθώς, αληθώς σας λέγω· Πριν γείνη ο Αβραάμ, εγώ είμαι", Ιωάννης 8:58. Αυτό το «εγώ είμαι» έρχεται από την Έξοδο, είναι η μετάφραση του ονόματος με το οποίο ο Θεός είπε στον Μωυσή να μιλήσει για αυτόν: «Ο Ων», είμαι αυτός που αιώνια υπάρχει.
Αν και δεν είμαι φυσικός ούτε μαθηματικός, καταλαβαίνω πως σύμφωνα με μια άποψη της φυσικής, ο χρόνος και η ύλη πρέπει να υπάρχουν μαζί. Αν δεν υπάρχει ύλη, δεν υπάρχει χώρος, ούτε και ο χρόνος. Πριν τη δημιουργία του κόσμου, δεν υπήρχε χρόνος. Ο Θεός όμως υπήρχε. Στο πρώτο εδάφιο της Αγίας Γραφής διαβάζουμε: "Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην", Γένεση 1:1. "Επειδή, διαμέσου αυτού κτίστηκαν τα πάντα, αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς κι αυτά που είναι επάνω στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχές είτε εξουσίες, τα πάντα κτίστηκαν διαμέσου αυτού και γι' αυτόν· κι αυτός είναι πριν από όλα, και όλα συντηρούνται διαμέσου αυτού", Κολοσσαείς 1:16-17.
Ο Θεός υπάρχει έξω από το χρόνο, υπάρχει πριν να υπάρξει ο χρόνος. Για αυτό και δεν αλλάζει, δε μαθαίνει, είναι αυθύπαρκτος (δεν Τον δημιούργησε κανένας), είναι αυτάρκης (δεν έχει ανάγκη τίποτα). Όλα βρίσκονται στο «παρόν» για το Θεό.
Φυσικά αυτό για μας είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, γιατί καταλαβαίνουμε την ύπαρξη μας, μέσα στο χρόνο με τους περιορισμούς του χρόνου. Όμως ο Θεός μας καλεί να εμπιστευθούμε την αποκάλυψη του Λόγου Του, και να Τον λατρεύσουμε για αυτό που είναι.
Ίσως τώρα είναι λίγο πιο εύκολο με βάση το σχήμα που είδαμε πρωτύτερα, να κατανοήσουμε το εδάφιο στον Ψαλμό 90:4, Επειδή, μπροστά σου 1.000 χρόνια είναι σαν τη χθεσινή ημέρα, που πέρασε, και σαν μια φυλακή τής νύχτας. Μερικές φορές είναι δύσκολο να θυμηθούμε κάτι που συνέβη λίγες εβδομάδες πριν, ή χρόνια πριν. Η μνήμη μας αδυνατίζει με το πέρασμα του χρόνου. Συνήθως όμως, θυμόμαστε τι συνέβη εχτές. Θυμόμαστε ακόμη και λεπτομέρειες, τι φάγαμε, τι φορέσαμε, που σταθήκαμε, ποιος μας μίλησε. Αυτές οι λεπτομέρειες της ζωής μας γίνονται ασήμαντες καθώς περνάει ο καιρός.
Για τον Θεό όμως, χίλια χρόνια είναι σαν την χθεσινή μέρα, και ακόμη πιο σύντομο, σαν μια φυλακή της νύχτας, σαν δύο-τρεις ώρες. Γιατί; Επειδή είναι αιώνιος. Και επειδή είναι αιώνιος, σε βλέπει, με βλέπει, θυμάται νοιάζεται για κάθε λεπτομέρεια της ζωής μου. Τις προάλλες που ήσουν στην ουρά στην Εφορία και ταλαιπωριόσουν, ο Θεός το έβλεπε. Και επειδή είναι αιώνιος και έξω από το χρόνο, το έβλεπε πριν να γίνει. Και σε αγαπούσε και σε νοιαζόταν, και συνεχίζει να το κάνει. Και την ταλαιπωρία πρόπερσι όταν κόλλησες στην κίνηση και γύρισες δύο ώρες μετά, και δεν έκανες αυτό που υποσχέθηκες στη γυναίκα σου, εσύ το ξέχασες, ο Θεός όμως το θυμάται.
Στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο στο κεφάλαιο 1, έχουμε τη συνάντηση του Χριστού με τον Ναθαναήλ. Όταν τον συναντά ο Χριστός του λέει, "Δέστε, ένας αληθινά Ισραηλίτης, στον οποίο δεν υπάρχει δόλος.
Λέει σ' αυτόν ο Ναθαναήλ: Από πού με γνωρίζεις; Και ο Χριστός του απαντάει: Πριν ο Φίλιππος σε φωνάξει, σε είδα όταν ήσουν κάτω από τη συκιά", Ιωάννη 1:49. Ο Θεός μας βλέπει όταν πηγαίναμε στο σχολείο. Μας βλέπει σήμερα. Μας βλέπει αύριο στις δουλειές μας. Και δε μας βλέπει απλά. Μας νοιάζεται.
Στη Β' Πέτρου 3:8 μαθαίνουμε και κάτι ακόμη: " Όμως, αυτό το ένα ας μη σας διαφεύγει, αγαπητοί, ότι στον Κύριο μία ημέρα είναι σαν 1.000 χρόνια, και 1.000 χρόνια σαν μία ημέρα". Το δεύτερο μέρος το είδαμε ήδη στον Ψαλμό 90, πως 1.000 χρόνια είναι σαν μια μέρα. Εδώ μας λέει και ότι μια μέρα είναι σαν χίλια χρόνια! Ακόμη και η μία μέρα, υπάρχει πάντα στο Θεό μπροστά, χωρίς να την ξεχνάει, χωρίς να την παραβλέπει. Είναι πάντα μπροστά στην παρουσία Του, είναι σαν να διαρκεί πάντα.
Μάλιστα στη Β' Πέτρου ο Λόγος του Θεού το λέει αυτό για να μας διδάξει, και να μας θυμίσει πως ο Κύριος έρχεται. Όχι «θα έρθει». Έρχεται και μάλιστα ταχέως, γρήγορα όπως λέει στην Αποκάλυψη. Μας λέει στο εδάφιο 10, "Θάρθει, όμως, η ημέρα τού Κυρίου, σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα· κατά την οποία οι ουρανοί θα παρέλθουν με ορμητικόν συριστό ήχο, και τα στοιχεία, καθώς θα καίγονται, θα διαλυθούν, και η γη, και τα έργα που βρίσκονται σ' αυτή, θα κατακαούν".
Καμιά φορά ζούμε κι εμείς τη ζωή μας, λες και ο Χριστός δε θα έρθει ποτέ, ή σαν αυτός ο κόσμος να είναι ο μοναδικός κόσμος που υπάρχει. Αυτό είναι λάθος, και όχι απλά λάθος, είναι παραλογισμός. Το γεγονός ότι ο Χριστός δεν ήρθε ακόμη δε σημαίνει τίποτα. Γιατί ο Θεός ζει έξω από το χρόνο, είναι αιώνιος, και μια μέρα είναι σαν χίλια χρόνια.
Για αυτό, καταλήγει στο εδάφιο 11, ρωτώντας: "Επειδή, λοιπόν, όλα αυτά διαλύονται, ποιοι πρέπει να είστε εσείς σε άγια διαγωγή και ευσέβεια";
Ο Θεός μας είναι Αιώνιος. Ζει έξω από το χρόνο, δε δεσμεύεται από το χρόνο. Όλα μπροστά του βρίσκονται σαν να είναι πάντα παρόντα, σήμερα. Για αυτό και δεν αλλάζει τη γνώμη Του, ή τη γνώση Του για τίποτα. Δεν υπάρχει κάτι που να Τον εκπλήξει, ή να μην το περίμενε.
Νοιάζεται και θυμάται λεπτομέρειες για μας, για πράγματα που έγιναν, ή που θα γίνουν, που κι εμείς οι ίδιοι τα προσπερνάμε, Εκείνος όμως όχι. Και αυτή η αλήθεια πρέπει να μας «ξυπνήσει» για να θυμόμαστε πως ο Χριστός έρχεται. Και θα σταθούμε μπροστά Του. Επομένως ο Θεός που όλη μας η ζωή είναι μπροστά Του, μας καλεί να ζήσουμε σε άγια διαγωγή και ευσέβεια.
Αυτό σημαίνει επίσης πως ο Θεός κατέχει όλη τη σοφία, γνωρίζει τα πάντα, για αυτό και μπορώ να Τον εμπιστευθώ. Επειδή είναι αιώνιος, είναι και παντογνώστης, είναι και πάνσοφος, και έχει εξουσία να εκτελέσει τα σχέδια Του. Επειδή είναι έξω από το χρόνο, βλέπει αυτά που θα γίνουν. Πολύ συχνά μέσω των προφητών λέει πως, "Αυτός μόνος γνωρίζει και μπορεί να πει τα μέλλοντα: Ποιος το ανήγγειλε εξαρχής; Ποιος το φανέρωσε από εκείνο τον καιρό; Όχι εγώ ο Κύριος; Και εκτός από μένα, δεν υπάρχει άλλος Θεός· Θεός δίκαιος και Σωτήρας· εκτός από μένα δεν υπάρχει", Ησαΐας 45:21. Παρόμοια γράφει στο επόμενο κεφάλαιο στον Ησαΐα 46:9-10, "Θυμηθείτε τα προγενέστερα, τα εξαρχής· επειδή, εγώ είμαι ο Θεός, και δεν υπάρχει άλλος· εγώ είμαι ο Θεός, και κανένας δεν είναι όμοιος με μένα· ο οποίος εξαρχής αναγγέλλω το τέλος, και από πρωτύτερα αυτά που ακόμη δεν συνέβησαν, λέγοντας: Η βουλή μου θα σταθεί, και θα εκτελέσω ολόκληρο το θέλημά μου".
Ο Θεός είναι αιώνιος. Αυτό μας βοηθά να καταλάβουμε την παντογνωσία Του, την πανταχού παρουσία Του, και την πανσοφία Του. Και αυτό είναι που τον ξεχωρίζει από εμάς και από οτιδήποτε άλλο λατρεύεται από τους ανθρώπους ως θεός. Για αυτό και η βουλή Του δεν αλλάζει. Και όταν φέρεται διαφορετικά, και διαβάζουμε πως μεταμελείται, και αυτό είναι μέσα στα σχέδια Του, γιατί γνώριζε πως οι άνθρωποι θα αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Όταν αλλάζει τη στάση του, αυτό δε συμβαίνει επειδή έμαθε καινούργια πράγματα που δεν τα ήξερε πιο πριν. Σημαίνει πολύ απλά πως ενεργεί ανάλογα με τις προειδοποιήσεις Του, ή τις υποσχέσεις Του. Ο Θεός ενεργεί ανάλογα με την περίσταση με σοφία.
Η αιωνιότητα είναι μια διάσταση που μας περιμένει. Δε μπορούμε να τη ζήσουμε όπως ο Θεός, γιατί εμείς έχουμε ένα σημείο που δεν υπήρχαμε, και μας έφερε στη ζωή. Εκείνος όμως είναι «ο Ων». Θα ζήσουμε όμως για πάντα, είτε μαζί Του, είτε χώρια Του. Γράφει στην Αποκάλυψη 22:5 για την ουράνια πόλη, "Και νύχτα δεν θα υπάρχει εκεί· και δεν έχουν ανάγκη από λύχνο και φως τού ήλιου, επειδή ο Κύριος ο Θεός τούς φωτίζει· και θα βασιλεύσουν στους αιώνες των αιώνων".
Και επίσης γράφει για αυτούς που απορρίπτουν το Χριστό, πως και αυτοί κάπου θα περάσουν την αιωνιότητα: "Και ο καπνός τού βασανισμού τους ανεβαίνει σε αιώνες αιώνων· και δεν έχουν ανάπαυση ημέρα και νύχτα"... Αποκάλυψη 14:11.
Δε μπορείς και δε μπορώ να ζήσω τη ζωή μου αγνοώντας την αιωνιότητα, και το ότι ο Θεός είναι αιώνιος. Αν τη σπρώξεις βαθιά μέσα σου, θα ζήσεις μίζερα και μάταια. Είναι σοφό για μας να σκεφτόμαστε τον τρόπο της ζωής μας, γιατί πολύ απλά κανένας μας δεν είναι μακριά από την αιωνιότητα. Ζούμε μέσα σε αυτήν, είμαστε πλασμένοι για την αιωνιότητα, όπως πλαστήκαμε και για το χρόνο, και πρέπει σαν υπεύθυνα πρόσωπα να ασχοληθούμε και με τα δύο. Κάθε μέρα βρισκόμαστε στο χείλος της αιωνιότητας. Κανένας μας δε ξέρει πότε θα δρασκελίσει το κατώφλι, και θα βρεθεί μπροστά στο Θεό. Είναι παραλογισμός να ζω σαν να πρόκειται όπως λέει το λαϊκό τραγούδι, εδώ είναι ο παράδεισος, εδώ και η κόλαση. Γιατί πολύ απλά δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Πάλι θα ανατρέξουμε στον Ψαλμό 90:10, "Οι ημέρες τής ζωής μας είναι ουσιαστικά 70 χρόνια, και αν είμαστε σε ευρωστία, 80 χρόνια, όμως, και το καλύτερο μέρος τους είναι κόπος και πόνος, επειδή γρήγορα παρέρχεται, και εμείς πετάμε".
Από την άλλη ο Θεός είναι αιώνιος: "Πριν γεννηθούν τα όρη, και πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός", 90:2.
Αφού έτσι είναι τα πράγματα και η ζωή εδώ είναι προσωρινή τι έπρεπε να κάνω; "Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία", 90:12. Μάθε με να βλέπω τη ζωή μου με τέτοιο τρόπο ώστε να ζω σοφά. Τι σημαίνει σοφία; "Αρχή σοφίας είναι ο φόβος τού Κυρίου", Παροιμίες 1:7, 9:10. Αν θέλεις να είσαι σοφός να φοβάσαι το Θεό! Δηλαδή; Τι σημαίνει να φοβάμαι το Θεό; Να έχω αυτή την αίσθηση του τρόμου; Πως υπάρχει ένας υπερκόσμιος μπαμπούλας που κοιτάει τι στραβό θα κάνω για να τιμωρήσει; Όχι βέβαια!
Γράφει στον Εκκλησιαστή 12:13-14, "Ας ακούσουμε το τέλος τής όλης υπόθεσης: Να φοβάσαι τον Θεό, και να τηρείς τις εντολές του, δεδομένου ότι αυτό είναι το παν τού ανθρώπου. Επειδή, ο Θεός θα φέρει σε κρίση κάθε έργο, και κάθε κρυφό πράγμα, είτε αγαθό είτε πονηρό".
Να φοβάμαι το Θεό σημαίνει να τηρώ τις εντολές Του. Επειδή αυτό είναι το παν. Γιατί μια μέρα θα σταθώ και θα σταθείς στο Θεό μπροστά. Στο προηγούμενο κεφάλαιο λέει στο 11:9, "Να ευφραίνεσαι νέε, στη νιότη σου· και η καρδιά σου ας σε χαροποιεί στις ημέρες τής νιότης σου· και περπάτα σύμφωνα με τις επιθυμίες τής καρδιάς σου, και σύμφωνα με την όραση των ματιών σου· εντούτοις, να ξέρεις, ότι για όλα αυτά ο Θεός θα σε φέρει σε κρίση".
Κάνε ότι θέλεις. Να θυμάσαι όμως, πως υπάρχει η αιωνιότητα. Πως κάπου θα αποδώσεις λόγο για τη ζωή σου. Δεν τη βρήκες στο δρόμο. Δεν την απέκτησες μόνος σου. Κάποιος στην έδωσε. Αυτός ο «κάποιος» είναι ο Θεός. Και σου την έδωσε για τη δόξα Του.
Ζήσε μπροστά σε Αυτόν το Θεό που είναι Αιώνιος. Που σε βλέπει χτες, τώρα και αύριο. Μην του γυρνάς την πλάτη. Γνώρισέ Τον, μέσω του Χριστού. Έλα στο Χριστό. Δώσε του τη ζωή σου. Ο Χριστός είπε πως, "ο Θεός τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο ώστε έδωσε τον Υιό Του το μονογενή για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σε Αυτόν αλλά να ζήσει αιώνια". Ο Χριστός είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Είπε στη Μάρθα, "εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει θα ζήσει". Μετανόησε γιατί έχεις το Θεό στο περιθώριο της ζωής σου, και ζήτησε από το Χριστό να σε αλλάξει.
Και αν είσαι του Χριστού, ζήσε για την αιωνιότητα. Προσκόλλησε την καρδιά σου στη σοφία. Ζήτησε τη βασιλεία του Θεού στη ζωή σου και τη δικαιοσύνη Του, και πίστεψε πως ο Θεός ότι έχεις ανάγκη θα στο δώσει. Μεγάλωσε τα παιδιά σου με τη γνώση ότι κάπου θα περάσουν την αιωνιότητα. Δεν είναι κρίμα να είναι καλοί μαθητές, και να είναι αιώνια μακριά από το Θεό; Δεν είναι κρίμα να είναι πετυχημένοι επαγγελματίες, καταξιωμένοι χωρίς το Χριστό; Δεν είναι κρίμα εσύ που λες ότι είσαι “του Χριστού” και ο Θεός σου είναι Αναλλοίωτος, Αυθύπαρκτος, Αυτάρκης, Αιώνιος να ζεις κάνοντας ότι κάνουν οι άλλοι;
Λέει ο Λόγος του Θεού σε πιστούς έτσι; "Μη πλανιέστε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή, ότι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει·
για τον λόγο ότι, αυτός που σπέρνει στη σάρκα του, θα θερίσει από τη σάρκα φθορά· αλλά, εκείνος που σπέρνει στο Πνεύμα, θα θερίσει από το Πνεύμα αιώνια ζωή", Γαλάτες 6:7-8. "Ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία του· εκείνος, όμως, που πράττει το θέλημα του Θεού, μένει στον αιώνα", Α' Ιωάννου 2:17.
Στον αιώνα δε μένει αυτός που λέει ότι πιστεύει. Αλλά αυτός που πράττει το θέλημα του Θεού. Δε μπορεί να λες ότι είσαι του Χριστού και να μην πράττεις. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή.
Ζήσε έχοντας μπροστά σου συνεχώς, το ότι μια μέρα θα διαβείς το κατώφλι της αιωνιότητας. Σπείρε για πράγματα που θα μείνουν αιώνια. Εμπιστέψου το Θεό που είναι Αιώνιος.
"Πριν γεννηθούν τα όρη, και πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός", Ψαλμός 90:2.
"Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία", Ψαλμός 90:12. Αμήν...
http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm
Ιακώβου 1:1-4
Για να δοκιμάσουν την γνησιότητα, και την καθαρότητα ενός διαμαντιού οι ειδικοί, πολύ συχνά το βουτάνε μέσα σε καθαρό νερό. Με αυτό τον τρόπο το διαμάντι λαμπυρίζει. Αν όμως η πέτρα είναι απομίμηση διαμαντιού, δεν θα έχει σχεδόν καμία λάμψη. Αν βάλεις την απομίμηση και το πραγματικό διαμάντι δίπλα-δίπλα, ακόμη και ένα εκπαιδευμένο μάτι μπορεί να μπερδευτεί.
Με παρόμοιο τρόπο φαίνεται η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που είναι γνήσιος χριστιανός, και σε αυτόν που απλά λέει ότι είναι χριστιανός. Από το πώς αντιδρούν μέσα σε δύσκολες καταστάσεις.
Και αυτή τη διαφορά μπορεί να την καταλάβει κάθε άνθρωπος, ακόμη και κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με τα πράγματα του Θεού.
Βλέπετε, πολλοί άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη στην πίστη τους, πιστεύουν ότι είναι σταθεροί. Όμως αυτή η πίστη πρέπει να ελεγχθεί στις δυσκολίες, και τις απογοητεύσεις. Το πώς ένας άνθρωπος χειρίζεται τα προβλήματά του, θα αποκαλύψει αν η πίστη του είναι ζωντανή ή νεκρή, γνήσια ή ψεύτικη.
Αυτή είναι μια αλήθεια που την βρίσκουμε μπροστά μας συχνά. Στην παραβολή του σπορέα ο Χριστός εξήγησε πως: "Εκείνοι δε που σπέρνονται επάνω στην πέτρα, είναι αυτοί που, όταν ακούσουν, δέχονται τον λόγο με χαρά· κι αυτοί δεν έχουν ρίζα· οι οποίοι πιστεύουν για λίγο, και σε καιρό πειρασμού αποστατούν", Λουκάς 8:13. Αντίθετα υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, και μοιάζει αυτό με το σπόρο που έπεσε σε καλή γη. Τι λέει για αυτούς; "Ενώ εκείνοι στην καλή γη, αυτοί είναι εκείνοι, που, ενώ άκουσαν τον λόγο, τον κρατούν σε καλή και αγαθή καρδιά, και καρποφορούν με υπομονή", Λουκάς 8:15. Βλέπετε; Η καρποφορία που αποδεικνύει τη γνησιότητα, έρχεται με την υπομονή. Που σημαίνει πως έρχεται στις δύσκολες μέρες, όταν χρειάζεται υπομονή.
Κάθε άνθρωπος που περνάει από αυτόν τον κόσμο, υπομένει το δικό του μέτρο προβλημάτων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό. Σίγουρα είναι συνέπεια της πνευματικής πτώσης του ανθρώπου, καθώς ζούμε τώρα σε ένα κόσμο μακριά από το Θεό, διεφθαρμένο. Τόσο η φύση μας φθείρεται, ο φυσικός άνθρωπος, αλλά και η ψυχή μας, το πνευματικό μέρος της ύπαρξής μας. Υπάρχει κακία, υπάρχει αδικία, εκμετάλλευση. Και κυρίως μας φαίνεται φυσιολογική, όχι απλά αναμενόμενη. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της πτώσης του ανθρώπου. Εξαιτίας αυτού η ζωή μας είναι γεμάτη πιο πολύ από λύπες, και όχι από χαρές.
Ένας από τους φίλους του Ιώβ αποτύπωσε αυτή την πραγματικότητα με τα εξής λόγια: "Αλλ' ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη, καθώς τα νεογέννητα των αετών, για να πετούν ψηλά", Ιώβ 5:7. Ο ίδιος ο Ιώβ απαντώντας σε έναν άλλο από τους φίλους του είπε, " Άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα είναι ολιγόβιος, και γεμάτος ταραχή", Ιώβ 14:1.
Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Να θυμηθεί τις φυσικές καταστροφές; Να σκεφτεί τα προβλήματα που δημιουργούνται εξαιτίας της ανθρώπινης ολιγωρίας, ή της αδιαφορίας; Πας σε ένα νοσοκομείο και βλέπεις τον πόνο, και την απελπισία. Πας σε ένα δικαστήριο και ακούς ιστορίες τρέλας από την κακία των ανθρώπων, ακόμη και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη. Ο άνθρωπος που γεννιέται από γυναίκα είναι γεμάτος ταραχή.
Από αυτά τα προβλήματα, δεν ξεφεύγει το παιδί του Θεού. Ακριβώς τα ίδια περνάμε και εμείς. Ο Δαβίδ είπε στο Θεό, "Μη απομακρυνθείς από μένα· επειδή, η θλίψη είναι κοντά", Ψαλμός 22:11. Ο προφήτης Ησαΐας διακήρυξε, " Έπειτα, θα κοιτάξουν στη γη, και δέστε, ταραχή και σκοτάδι, θάμπωμα αγωνίας", Ησαΐας 8:22α. Ο Σολομώντας με απόγνωση έγραψε, "Γι' αυτό, μίσησα τη ζωή, επειδή τα έργα που γίνονται κάτω από τον ήλιο μού φάνηκαν γεμάτα μόχθο· επειδή, τα πάντα είναι ματαιότητα και θλίψη πνεύματος…Επειδή, όλες οι ημέρες του είναι πόνος, και οι μόχθοι του λύπη· και τη νύχτα ακόμα η καρδιά του δεν κοιμάται· κι αυτό είναι ματαιότητα", Εκκλησιαστής 2:17,23.
Και τα παιδιά του Θεού κουράζονται και ταλαιπωρούνται. Και τα παιδιά του Θεού απογοητεύονται, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, αδικίας, από τα πιο απλά πράγματα, μέχρι τα πιο πολύπλοκα. Γίνεται ένα μπλακ-άουτ, και όλοι δεν έχουμε φως ή θέρμανση. Γίνεται μια γενική απεργία, και μαζί με όλους και τα παιδιά του Θεού δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Δε μας δίνει ο Θεός άσυλο από τα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος. Η οικονομική κρίση, μας αγγίζει όλους.
Τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα. Ο Κύριός μας, το είπε, "Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη", Ιωάννης 16:33. Ακόμη και αν είμαστε δίκαιοι άνθρωποι, ο πόνος θα χτυπήσει την πόρτα μας. Ο Χριστός έκλαψε όταν πέθανε ο φίλος του ο Λάζαρος. Πληγώθηκε όταν ο Ιούδας τον πρόδωσε. Στους μαθητές του είπε, η ψυχή μου είναι λυπημένη μέχρι το σημείο του θανάτου.
Μερικές φορές βέβαια, για μας, που λέμε ότι είμαστε του Χριστού, έρχονται προβλήματα που τα προκαλεί η δική μας απιστία, η δική μας προσωπική συνειδητή ανυπακοή σε αυτό που ξέρουμε πως θέλει ο Θεός. Είναι και αυτά μέσα στην εικόνα. Τέτοιου είδους προβλήματα που προκύπτουν από τις συνέπειες των αμαρτωλών επιλογών μας, ή της παιδείας του Θεού στη ζωή μας, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.
Είναι επίσης αναμενόμενο να περιμένουμε επιπλέον προβλήματα εξαιτίας της πίστης μας. Αν ακολουθώ το Χριστό, τότε είναι σίγουρο πως θα βρεθώ σε μπελάδες, επειδή θα θέλω να κάνω αυτό που ο Χριστός θέλει, και με μαθηματική ακρίβεια, αργά ή γρήγορα, θα έρθω σε σύγκρουση με τους ανθρώπους γύρω μου. "Να θυμάστε τον λόγο, που εγώ σας είπα: Δεν υπάρχει δούλος μεγαλύτερος από τον κύριό του. Αν εμένα έθεσαν υπό διωγμό, θα θέσουν υπό διωγμό και σας· αν φύλαξαν τον λόγο μου, θα φυλάξουν και τον δικό σας", Ιωάννης 15:20.
Την ίδια αλήθεια διαβάζουμε και στη Β' Τιμόθεο, "Και, μάλιστα, όλοι όσοι θέλουν να ζουν με τρόπο ευσεβή εν Χριστώ Ιησού, θα διωχθούν", Β' Τιμόθεο 3:12.
Προβλήματα λοιπόν εξαιτίας, (α) της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό, προβλήματα εξαιτίας, (β) της πίστης μας, επειδή θέλουμε να κάνουμε αυτό που θέλει ο Χριστός. Και προβλήματα (που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν) εξαιτίας, (γ) των συνεπειών της ανυπακοής μας. Δόξα, όμως στο Θεό που και αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για το καλό μας.
Τα προβλήματα είναι κομμάτι της ζωής μας, και πάντα θα είναι. Όπως όμως, ήδη είπαμε, το πώς ένας άνθρωπος χειρίζεται τα προβλήματά του, θα αποκαλύψει αν η πίστη του είναι ζωντανή ή νεκρή, γνήσια ή ψεύτικη.
Ποιος είναι λοιπόν ο σωστός τρόπος να τα χειρίζομαι; Το πώς αντιμετωπίζω τα προβλήματα μου, εξαρτάται πρώτα από το πώς βλέπω τη ζωή την ίδια, και τα προβλήματα μαζί. Τα γυαλιά που φοράω σε πολύ μεγάλο βαθμό καθορίζουν το πώς αντιμετωπίζω τα προβλήματα.
Τι λέει ο Λόγος του Θεού λοιπόν, σήμερα στα εδάφια που μελετάμε; Λέει κάτι που είναι απίθανο να το σκεφτεί το ανθρώπινο μυαλό, παράδοξο για κάποιους άλλους, ανόητο ή αφελές για κάποιους τρίτους. "Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς· γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς", Ιάκωβος 1:2-4.
Στον φυσικό άνθρωπο, στον άνθρωπο που δεν βλέπει τη ζωή με τα μάτια της πίστης, αυτή η δήλωση είναι παράλογη, έτσι; Δεν είναι λογικό να χαίρεσαι όταν έχεις πειρασμούς. Αυτό δεν μπορεί να είναι πρόξενος χαράς. Κι όμως για τον χριστιανό είναι. Και δεν το λέει μόνο εδώ.
Το λέει και στη Ρωμαίους, και στην Α' Πέτρου. Στη Ρωμαίους γράφει, "Καυχώμαστε στην ελπίδα τής δόξας τού Θεού. Και όχι μονάχα τούτο, αλλά και καυχώμαστε στις θλίψεις· γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή, η δε υπομονή δοκιμή, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίδα δεν ντροπιάζει, επειδή η αγάπη τού Θεού είναι ξεχυμένη μέσα στις καρδιές μας διαμέσου τού Αγίου Πνεύματος, που δόθηκε σε μας", Ρωμαίους 5:2β-5. Εδώ είναι ακόμη πιο έντονη η έκφραση. Δεν υπάρχει απλά η χαρά, αλλά η καύχηση μέσα στις θλίψεις. Μέσα στις θλίψεις υπάρχει υπερηφάνεια.
Και στην Α' Πέτρου γράφει το εξής: "Φρουρούμαστε με τη δύναμη του Θεού διαμέσου τής πίστης, σε σωτηρία έτοιμη να αποκαλυφθεί κατά τον έσχατο καιρό. Για το οποίο νιώθετε αγαλλίαση, αν και τώρα, εφόσον χρειαστεί, λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς, ώστε η δοκιμή τής πίστης σας, η οποία είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου τής φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί", Α' Πέτρου 1:5β-7.
Και εδώ η αγαλλίαση και η θλίψη με τους πειρασμούς πάνε μαζί, χέρι-χέρι.
Γιατί όμως; Εντάξει στο ανθρώπινο μυαλό δεν έχει λογική, ποια, όμως, είναι η πνευματική λογική που υπάρχει πίσω από αυτό; "Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς".
Προσέξτε πρώτον, πως δίνει εντολή να είμαστε και να έχουμε χαρά όταν πέφτουμε σε πειρασμούς. Παρενθετικά εδώ να ξεκαθαρίσουμε πως η λέξη πειρασμός σημαίνει το εξής: Πειρασμός είναι κάθε δοκιμασία πίστης, καθετί (ευχάριστο ή δυσάρεστο) που έρχεται και αμφισβητεί την αγαθότητα, την αγάπη, τη σοφία, ή τη δύναμη του Θεού.
Τον πειρασμό συνήθως τον ταυτίζουμε με κάτι στο οποίο προσπαθείς να αντισταθείς, επειδή ξέρεις ότι δεν το θέλει ο Θεός κι ας είναι ευχάριστο. Έχει να κάνει με τη σάρκα, με τα μάτια, με το σεξ, την υπερηφάνεια, και ένα σωρό άλλα. Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ πλατύτερη. Πειρασμός και δοκιμασία στην Καινή Διαθήκη χρησιμοποιούνται μαζί. Πειρασμός είναι κάθε τι που δοκιμάζει την πίστη μου. Μπορεί να είναι ευχάριστος ή και δυσάρεστος. Ένας θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου είναι πειρασμός. Αμφισβητεί την αγάπη του Θεού: Αν ο Θεός με αγαπάει γιατί μου τον πήρε; Πειρασμός μπορεί να είναι μια αρρώστια. Και έρχεται η σκέψη που αμφισβητεί την αγαθότητα του Θεού ίσως. Αν ο Θεός είναι καλός, γιατί να αρρωστήσω; Ή γιατί να αρρωστήσει το παιδί μου;
Μας λέει λοιπόν, ο Λόγος του Θεού στην προστακτική: "να το θεωρείτε χαρά όταν βρεθείτε μέσα σε δοκιμασίες. Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις". Γιατί το ζητάει αυτό; Επειδή πολύ απλά δεν είναι αυτή η φυσιολογική μας αντίδραση. Όταν το παιδί του Θεού βρίσκει τον εαυτό του σε δυσκολίες, πρέπει αυτό να το θεωρεί μεγάλη χαρά. Μας ανατρέπει καθετί που θεωρούμε φυσιολογικό.
Δεν μπορεί ο άνθρωπος από μόνος τους μέσα στο πρόβλημά του, να ψάξει να βρει λόγους χαράς. Ο άνθρωπος όμως, που έχει βάλει το Θεό στο παζλ της ζωής του, μπορεί. Και μπορεί να χαίρεται, όχι απρόθυμα, αλλά γνήσια. Όχι επειδή τα πράγματα πάνε καλά, αλλά παρά το γεγονός ότι είναι άσχημα.
Ο άνθρωπος που έχει δώσει την καρδιά του στο Χριστό, μπορεί να το κάνει, γιατί μέσα Του κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, και αυτό σημαίνει πως έχει δύναμη. Έχει δύναμη υπερφυσική να ζήσει, αυτό που ο φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί με τίποτα να επιτύχει. Δεν είναι θέμα συναισθημάτων, αλλά πίστης.
Όταν η πίστη στον Χριστό είναι γνήσια, ακόμη και τα χειρότερα προβλήματα μπορούν να είναι πρόξενος χαράς. Όχι επειδή τα προβλήματα είναι ευχάριστα, ή αντιμετωπίζονται εύκολα. Ο χριστιανός δεν είναι μαζοχιστής. Αλλά επειδή υπάρχει κάτι άλλο, μεγαλύτερο.
Ποιο είναι το άλλο, το μεγαλύτερο; Πως οι δοκιμασίες δεν έρχονται χωρίς οφέλη. Ποια είναι τα οφέλη; "γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς", Ιάκωβος 1:3-4.
Μπορώ να το θεωρώ χαρά όταν δοκιμάζεται η πίστη μου, γιατί γνωρίζω κάτι. Τι είναι αυτό το κάτι; Πως αυτό που περνάω δεν είναι τυχαίο. Δεν έγινε κατά λάθος. Η λέξη γνωρίζω, «γινώσκω» σημαίνει «κατανοώ πλήρως». Δηλαδή, κατανοώ πέρα από τα γεγονότα, πέρα από αυτά που γίνονται και βλέπονται. Μπορώ να πάω πιο πίσω και να αρχίσω να ερμηνεύω, να εξηγώ σε ένα βαθμό το «γιατί» όλων αυτών.
Όταν λοιπόν, είμαι στο νοσοκομείο, όταν βρίσκομαι σε οικονομική στενότητα, όταν στη δουλειά δεν πάνε τα πράγματα καλά, μπορώ να το θεωρώ χαρά γιατί καταλαβαίνω πως εδώ υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από πίσω.
Το μεγαλύτερο είναι το εξής: η δοκιμασία της πίστης με βοηθάει να αποκτώ υπομονή. Και όταν αποκτώ υπομονή, λέει ο Λόγος του Θεού, τότε είμαι άνθρωπος ολοκληρωμένος, τέλειος, δηλαδή, τότε δε μου λείπει τίποτα.
Και αυτό όμως, χρειάζεται ξεκαθάρισμα. Τι είναι η υπομονή; Και τι σημαίνει πως όταν έχω υπομονή θα είμαι τέλειος και δε θα έχω ελλείψεις; Σύμφωνα με το κείμενο, αυτή η τελειότητα που υπάρχει όταν έχω την υπομονή, υποτίθεται πως είναι κάτι που το θέλω, που το θεωρώ σημαντικό, ώστε να δω κάθε δοκιμασία ως ευκαιρία για να την αποκτήσω.Αυτό λοιπόν, πρέπει να απαντηθεί. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μας αν όντως θέλουμε στη ζωή μας, αυτό το δώρο του Θεού, την υπομονή και την τελειότητα που τη συνοδεύει.
Πολύ συχνά ακούς ανθρώπους να λένε: Βρε αδελφέ δεν θέλω να κάνω πια υπομονή. Βαρέθηκα. Δεν είναι η λύση η υπομονή. Δεν θα κάνω εγώ συνεχώς υπομονή, και οι άλλοι θα με εκμεταλλεύονται. Με την υπομονή, θα σου πει άλλος, δεν αλλάζουν τα πράγματα. Πρέπει να γίνουν «ρήξεις» για να συνεχιστεί η πρόοδος. Η υπομονή είναι για να παρηγοριούνται αυτοί που δεν μπορούν ή δε θέλουν να κάνουν κάτι.
Η υπομονή και η τελειότητα που θέλει ο Θεός να αποκτήσω, μέσα στις δοκιμασίες, είναι κάτι που το θέλω; Τι είναι ακριβώς αυτό που θέλει ο Θεός να αποκτήσω; Αν είναι καλό να το έχω, τότε να αρχίσω να προσπαθώ να βλέπω τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, με αυτή την οπτική γωνία, δηλαδή σαν μια ευκαιρία ακόμη, να φτάσω πιο κοντά.
Η υπομονή είναι κάτι πολύ περισσότερο από την παθητική αποδοχή της κατάστασής μου. Συνήθως έτσι το έχουμε στο μυαλό μας. Υπομονετικός είναι αυτός που υπομένει δυσκολίες, αυτός που ανέχεται παθητικά πράγματα και καταστάσεις. Δεν είναι μόνο αυτό. Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει. Ο άνθρωπος που κάνει υπομονή, φέρεται με τον τρόπο που επιλέγει γιατί έχει ένα μεγαλύτερο σκοπό, ένα απώτερο στόχο, ακόμη και στις περιπτώσεις που πρέπει με καρτερία να περιμένει.
Γράφει στην προς Εβραίους, "Κι εμείς, λοιπόν, καθώς είμαστε περικυκλωμένοι από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων, ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας· αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε (αρχ. κείμενο: υπέμεινε) σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθησε στα δεξιά τού θρόνου τού Θεού", Εβραίους 12:1-2. Ο Χριστός σαφώς και υπέμεινε με την έννοια της αποδοχής και της καρτερίας όσα συνέβαιναν. Αυτό όμως δεν ήταν μίζερο. Ήταν υπομονή από επιλογή. Ήταν ενεργητική υπακοή γιατί το πάθος του είχε ένα σκοπό: να μας σώσει, να υπακούσει το θέλημα του Πατέρα, να ολοκληρώσει το έργο Του.
Δεν ήταν έρμαιο των ανθρώπων. Ήταν στην εξουσία του αυτό που έκανε. Είχε πει ο Χριστός, Γι' αυτό ο Πατέρας με αγαπάει, επειδή εγώ βάζω την ψυχή μου, για να την πάρω ξανά. Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου· εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά. Αυτή την εντολή πήρα από τον Πατέρα μου", Ιωάννης 10:17-18.
Η υπομονή του Χριστού δεν ήταν πράξη αδυναμίας, αλλά επιλογή πραγματικής δύναμης. Ο Χριστός έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει.
Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει. Να φερθώ όπως ο Θεός με θέλει, με τρόπο που να τον δοξάζει. Κάνω υπομονή μέσα στην αρρώστια μου, σημαίνει δε χάνω την πίστη μου. Κάνω υπομονή με κάποιο δύσκολο άνθρωπο σημαίνει πως διαλέγω να του δείξω την αγάπη και το έλεος του Χριστού, παρόλο που μπορώ να τον έχω στη γωνία. Κάνω υπομονή σημαίνει πως συνειδητά εμπιστεύομαι τη σοφία και τον τρόπο του Θεού για να χειριστώ τα προβλήματά μου, και όχι των ανθρώπων. Ο υπομονετικός δεν είναι ο αφελής. Δεν είναι ο μίζερος. Δεν είναι ο αδύνατος. Είναι αυτός που διαλέγει να περιμένει το χρόνο του Θεού, τον τρόπο του Θεού γιατί σκοπό έχει να είναι ο Θεός χαρούμενος μαζί του. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Ο Χριστός στο σταυρό ούτε αφελής ήταν, ούτε μίζερος, ούτε αδύνατος. Ήταν ελεύθερος από τους ανθρώπους και τη γνώμη τους, ήταν ελεύθερος από τις εισηγήσεις του σατανά. Επειδή είχε σκοπό Του να πράξει το θέλημα του Πατέρα Του. Να πράξει αυτό για το οποίο ήρθε και έζησε. Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει.
Και ο σκοπός, ο στόχος, το πρότυπό μου δεν είναι άλλος από το Χριστό. Ο Θεός θέλει να έχω αυτή την υπομονή, ώστε να είμαι τέλειος, και να μη μου λείπει τίποτε, με απλά λόγια να με κάνει σαν το Χριστό στην πράξη. Διαβάζουμε πάλι στην προς Εβραίους για τον Χριστό πως, "παρόλο που ήταν Υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε", Εβραίους 5:8. Το ίδιο μονοπάτι θα ακολουθήσουμε και εμείς.
Ο στόχος του Θεού για μας, είναι να μας κάνει σαν το Χριστό. Αυτός είναι ο προορισμός μας. "Επειδή, όσους προγνώρισε, αυτούς και προόρισε να γίνουν σύμμορφοι με την εικόνα τού Υιού του", Ρωμαίους 8:29α.
Στη Γαλάτες πάλι γράφει, "Παιδάκια μου, για τους οποίους είμαι ξανά σε ωδίνες, μέχρις ότου μορφωθεί μέσα σας ο Χριστός", Γαλάτες 4:19. Ο σκοπός του Θεού δεν είναι να περνάμε καλά, έτσι απλά. Είναι να γινόμαστε σαν το Χριστό. Αυτό σημαίνει τελειότητα. "Μέχρις ότου όλοι ανεξαίρετα να φτάσουμε στην ενότητα της πίστης, και της επίγνωσης του Υιού τού Θεού, σε τέλειον άνδρα, σε μέτρο ηλικίας τού πληρώματος του Χριστού", Εφεσίους 4:13. Το μοντέλο μας είναι ο Χριστός. Όχι κάποιος άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Χριστός.
Για αυτό το σκοπό, θα περάσουμε δοκιμασίες για να αποκτήσουμε υπομονή, δηλαδή, σταθερότητα, χαρακτήρα, και συνέπεια.
Ξαναγυρνάμε στην αρχή. Το θέλεις αυτό; Είναι αρκετά σημαντικό για σένα, ώστε στην επόμενη δοκιμασία να πεις, Κύριε, δεν είναι ευχάριστο, ούτε εύκολο, αλλά χαίρομαι γιατί μέσα από αυτό θα αποκτήσω υπομονή και θα γίνω τέλειος, θα γίνω πιο πολύ σαν το Χριστό. Θέλεις να γίνεις σαν το Χριστό; Σου φτάνει ο Χριστός;
Αν ναι, τότε έχεις καλούς λόγους να βλέπεις αλλιώς όλα όσα σου συμβαίνουν. Κάθε δοκιμασία τότε έχει σκοπό. Έχει άγιο σκοπό. Με βοηθάει να γίνω σαν τον Κύριό μου.
Οι άνθρωποι που θαυμάζουμε είναι οι άνθρωποι που έχουν περάσει από προβλήματα, έχουν σταθεί και έχουν αποκτήσει μια γλυκύτητα και μια συνέπεια που μας εμπνέει. Μοιάζουν με το Χριστό και αυτό μας ελκύει.
Εύχομαι καθώς διαβάζουμε τα λόγια αυτά, το Άγιο Πνεύμα, να ανάψει μέσα μας, ένα άγιο πάθος να μοιάσουμε στο Χριστό. Να ποθήσουμε πραγματικά να γίνουμε σαν κι Εκείνον. Και τότε θα μπορούμε να πάμε κόντρα στη φυσική μας αντίδραση. Οι δοκιμασίες, οι θλίψεις, οι πειρασμοί, παρά το γεγονός ότι δεν είναι ευχάριστοι, θα αποκτήσουν νόημα και σκοπό. Θα μας κάνουν περισσότερο σαν τον Κύριό μας.
"Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς· γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλειπείς ", Ιάκωβος 1:2-4. Αμήν...
http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm
