Τα δυο τραπέζια.

"Ο Δανιήλ έβαλεν εν τη καρδία αυτού να μη μιανθή από των εδεσμάτων του βασιλέως, ουδέ από του οίνου τον οποίον εκείνος έπινε". Δανιήλ 1:8
"Δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων". Α' Κορινθίους 10:21

Μιλάμε για το θέμα της αμαρτίας, με πολύ μελανά χρώματα και βαθιές αναλύσεις, και είναι πολύ σωστό να το κάνουμε. Η αμαρτία σκοτώνει την ψυχή και το σώμα, δηλητηριάζει και πυρπολεί τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Η ζωή της αμαρτίας συνοδεύεται από αιώνια, αμετάκλητη απώλεια. Φέρνουμε παραδείγματα, προσπαθούμε να περιγράψουμε γλαφυρά και ανάγλυφα, με πολλές εικόνες και παραδείγματα, υψώνουμε τη φωνή μας, καλούμε τους ανθρώπους να απέχουν, να ξυπνήσουν, να προσέχουν τον κόσμο της αμαρτίας. Πέρα για πέρα σωστά όλα αυτά. Όμως η πραγματικότητα είναι μάλλον διαφορετική. Οι επιλογές που έχουμε δεν είναι πολλές. Δύο τραπέζια είναι μπροστά μας, και καλούμαστε να συλλογιστούμε, να ζυγίσουμε, να προκρίνουμε, και να απλώσουμε το χέρι να κάνουμε δικό μας αυτό που επιλέξαμε με την καρδιά μας.

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΗ.

Η ιστορία είναι απλή, η ίδια για όλους τους ανθρώπους. Γεννιόμαστε και ξοδεύουμε ένα μεγάλο μέρος τη ζωή μας, περιδιαβαίνοντας το μεγάλο "παζάρι", το γεμάτο προσφορές, καλέσματα, υποσχέσεις. Μοιάζει με ένα κατάφορτο τραπέζι, στολισμένο, ελκυστικό, σαν αυτά που έχουν στους πολύ πλούσιους γάμους, που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις, και δύσκολα βρίσκεις τη δύναμη να σταματήσεις… Ο κόσμος, οι επιθυμίες της σάρκας, η δίψα της απόκτησης, τα καλέσματα του εγωισμού, η εκθαμβωτική γνώση, η τόσα πολλά υποσχόμενη επιστήμη, οι θρησκείες, ο λαμπερός κόσμος της προβολής, της ανάδειξης, και της κατάκτησης… Ένας κόσμος ολόκληρος στα πόδια μας, και εμείς να επεξεργαζόμαστε και να επιλέγουμε. Ο Κύριος συνήθως "δίνει χρόνο" σε όλους τους ανθρώπους να δοκιμάσουν, να γευθούν, να σταθμίσουν και τελικά να προκρίνουν.

Ανάμεσα στις ποικίλες προσφορές και τα καλέσματα του κόσμου, υπάρχει και η προσφορά της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Το δικό Του τραπέζι, με τη δική Του πρόταση. Δεν είναι περίλαμπρο και καταστόλιστο όπως το τραπέζι του κόσμου. Αυτό το τραπέζι έχει άλλο προσανατολισμό. Είναι πολύ διαφορετικές οι αξίες που έχει επάνω του. Είναι τελείως διαφορετική η φύση της προσφοράς του. Απευθύνεται στην ψυχή του ανθρώπου, στο αιώνιο μέλλον του. Εκεί θα βρει ο άνθρωπος την προσωπικότητα του Θεού, το χαρακτήρα Του, το σκεπτικό Του, την αλήθεια Του, το φως Του, τη δικαιοσύνη Του, την αγάπη Του, το θέμα της αμαρτίας να αναλύεται, το σοφό και τέλειο θέλημά Του, τις υποσχέσεις Του, τις αποκαλύψεις Του, την προσφορά της σωτηρίας Του από τον αιώνιο θάνατο. Ένας άλλος, τελείως διαφορετικός κόσμος. Ο κόσμος της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.

Κάθε άνθρωπος που έρχεται σ’ αυτή τη ζωή, είναι υποχρεωτικό να επιλέξει, και να ακολουθήσει την επιλογή της καρδιάς του. Προσοχή εδώ. Δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος, αδιάφορος, αλλά εξίσου δεν μπορεί να κάθεται και στα δύο τραπέζια, και να συμμετέχει επιλεκτικά από λίγο και στις δύο προσφορές. Πίσω από κάθε τραπέζι υπάρχει κύριος συγκεκριμένος, που έχει οργανώσει τη δική του προσφορά, με στόχο να ελκύσει την ψυχή, και να την κατευθύνει στη δική του συγκεκριμένη αιώνια κατάληξη. Είναι ο Σατανάς, ο "απ’ αρχής ανθρωποκτόνος διάβολος", που μισεί τον άνθρωπο, και θέλει την αιώνια απώλειά του. Και είναι και ο Θεός, ο Κύριος, που αγαπά τον άνθρωπο, και θέλει τη σωτηρία του από την αμαρτία, και την αιώνια χαρά και δόξα στη Βασιλεία Του.

Έτσι όπως τα παρουσιάζουμε απλά στην περιγραφή μας, δεν ανταποκρίνονται απόλυτα στην πραγματικότητα. Οι εικόνες και οι περιγραφές της Αγίας Γραφής στην Παλαιά Διαθήκη είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές. Ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδενεγώ, μαζί με τον προφήτη του Θεού τον Δανιήλ, έβαλαν στην καρδιά τους να μη μολυνθούν από τα συμπόσια του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, όχι μόνο γιατί προέρχονταν από τις ειδωλολατρικές θυσίες, αλλά και γιατί στα συμπόσια αυτά ήταν έκδηλη η έκχυση της αμαρτίας, της λατρείας της σάρκας, της λατρείας των ειδώλων. Όποιος συμμετείχε στο φαγητό, συμμετείχε και σε όλα όσα οργάνωνε η αυλή του Βασιλιά για να τιμήσει τους έμπιστους αξιωματούχους του. Τα πιστά αυτά παιδιά δεν είπαν ένα απλό και εύκολο όχι σε κάποια φαγητά, αλλά απείχαν από μία συγκεκριμένη ζωή, καταδικάζοντας και αρνούμενοι την ειδωλολατρία του παλατιού του Ναβουχοδονόσορα. Καθόλου μικρό και καθόλου εύκολο.

ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΜΕ ΑΙΩΝΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.

Ας προσέξουμε ιδιαίτερα τούτο το σημείο. Πολλοί συμφωνούν με το κήρυγμα για το τρομερό πρόσωπο της αμαρτίας, όμως έχουν κατά νουν μία επιλεκτική απόρριψη της αμαρτίας. Αυτό και εφαρμόζουν στη ζωή τους. Η καρδιά τους έχει ήδη επιλέξει ποια στοιχεία του κόσμου θα κρατήσουν, και ποια θα απορρίψουν. Δεν ξέρουν όμως ότι στα συμπόσια του βασιλιά μαζί με το φαγητό, είχε και λατρεία των ειδώλων, και λατρεία της σάρκας, και λατρεία του Σατανά. Αν ήθελες να συμμετέχεις στα συμπόσια, θα συμμετείχες σε όλα αυτά, και πολλά ακόμα. Και όταν έλεγες όχι στα εδέσματα του βασιλιά, ήταν σα να έλεγες όχι στον ίδιο το βασιλιά, κάτι που είχε πολύ σκληρές συνέπειες. Κάποιος έλεγε "η αμαρτία πάει πακέτο", και εννοούσε ότι καμιά αμαρτία ποτέ δεν υπήρξε μόνη της. Στη ζωή της αμαρτίας και για κάθε αμαρτία, υπάρχει πριν και μετά την αμαρτία.

Η εικόνα των δύο τραπεζιών είναι πολύ απλή, αλλά και χαρακτηριστική. Δύο τόσο διαφορετικά τραπέζια, κατάφορτα με προσφορές, με υποσχέσεις, δύο πραγματικά διαφορετικοί κόσμοι. Ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή για να διαλέξουμε πού θα σταματήσουμε με την καρδιά μας, πού θα απλώσουμε το χέρι, σε ποιο απ’ τα δύο τραπέζια θα τραβήξουμε την καρέκλα για να κάτσουμε, να ανήκουμε, να γεμίσουμε τη ζωή μας. Την ίδια ώρα που επιλέγουμε τραπέζι, χωρίς να το ’χουμε ίσως απόλυτα συνειδητοποιήσει, επιλέγουμε και κύριο να ανήκουμε, και να υπηρετούμε στη ζωή μας, επιλέγουμε και αιωνιότητα.

Πρέπει να τονίσουμε ότι, όσο σημαντικό είναι να προσέξουμε να μην επιλέξουμε το τραπέζι με τις προσφορές της ανομίας της αμαρτωλής ζωής του κόσμου, άλλο τόσο σημαντικό - ίσως και περισσότερο - είναι να μην προσπαθήσουμε να κάνουμε συγχώνευση των δύο τραπεζιών σε ένα, δικής μας επινόησης, επιλέγοντας από το καθένα αυτά που μας εξυπηρετούν και μας βολεύουν. Τίποτα δεν σιχαίνεται ο Κύριος περισσότερο από ότι το χλιαρό, το ανάμεικτο, το χαλαρό, το γκρίζο, το περίπου… Το απορρίπτει ασυζητητί και πάει παρακάτω...

Η αμαρτία σκλαβώνει, ο Χριστός ελευθερώνει.

Δεν υπάρχει λέξη, που να κουβαλά στην πλάτη της πιο πολύ γέλιο και ειρωνεία από την αμαρτία. Την αντιμετώπισαν οι άνθρωποι χλευαστικά, πότε θεωρώντας την σαν μέσο εκμετάλλευσης των αδύνατων, ή άλλοτε σαν καταφύγιο της ψυχικής αδυναμίας και των συμπλεγμάτων. Στη δική μας εποχή, η αμαρτία περιορίστηκε μόνο στη λογοτεχνία, και στην περιοχή της θρησκείας. Θεωρείται παράταιρη με την πρόοδο της επιστήμης, και τα διαστημικά της ταξίδια. Απαρχαιωμένη έννοια.

Αυτή η ξέφρενη πολεμική του ανθρώπου ενάντια στην αμαρτία, δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Γιατί η αμαρτία υπάρχει, κυριαρχεί μέσα μας, γύρω μας, ανάμεσά μας, όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια μας. Τα νοσοκομεία, οι φυλακές, τα δικαστήρια, τα σωφρονιστήρια, δεν είναι παρά καταϊδρωμένες προσπάθειες να περιστείλουν οι άνθρωποι τα δράματα, τα θύματα, τα τραγικά αποτελέσματα της αμαρτίας στη ζωή μας. Οι πόλεμοι, τα όπλα, το ψέμα, ο χωρισμός, η εκμετάλλευση, η αρρώστια, ο θάνατος είναι τα δακτυλικά αποτυπώματα της αμαρτίας, πάνω στον κόσμο που την περιφρονεί και την αρνείται, ενώ υποφέρει καθημερινά απ’ αυτήν.

«… Δούλευε μαζί του στο τσίρκο. Ήταν, θα λέγαμε, ο συνέταιρός του. Σαν έβγαινε νωχελικά απ’ το κοφίνι του και τυλιγόταν ναζιάρικα γύρω απ’ το κορμί του αφεντικού του, ξεσπούσαν σαν χείμαρρος τα χειροκροτήματα και έλουζαν τις αργές του κινήσεις. Χρόνια αυτή η δουλειά. Το ’χε μεγαλώσει από μικρό φιδάκι στα χέρια του, μέχρι να γίνει ένας τεράστιος βόας.
Μα κάποτε συνέβη το φοβερό. Ενώ οι ζητωκραυγές δονούσαν τη σκηνή, ο φακίρης ένιωσε ένα δυνατό σφίξιμο στο σώμα του. Κανονικά το φίδι τελειώνοντας το νούμερό του, έπρεπε να χαλαρώσει, αλλά αυτό τώρα άρχισε να σφίγγει… Μια πνιχτή κραυγή βγήκε από το στόμα του δύστυχου φακίρη, που κανένας δεν την άκουσε. Και ενώ όλα τα πλήθη ούρλιαζαν, έπεσε στο χώμα με λιωμένα όλα του τα κόκαλα νεκρός…»

Και συνεχίζεις να παίζεις με την αμαρτία, πότε κοροϊδεύοντας, πότε αμφιβάλλοντας, πότε φιλοσοφώντας. Στρουθοκαμηλικά χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο της αδιαφορίας, και αρνείσαι την αμαρτία, και φλερτάρεις μαζί της. Και πρόσεξε. Όταν λέμε αμαρτία δεν εννοούμε τα ψέματα μικροψεματάκια, τα κλεμμένα της εφορίας τις πονηρές ματιές. Λάθος. Οι ρίζες προχωρούν πιο βαθιά. Τούτα εδώ είναι οι καρποί, τα αποτελέσματά της εγωιστικής άρνησης του ανθρώπου να δεχτεί Κύριο και οδηγό τον Θεό στη ζωή του. Έδιωξαν τη σοφία και την πολύτιμη αγάπη του Θεού κομπαστικά οι άνθρωποι, παραγκώνισαν το θέλημά Του επιδεικτικά από της ζωή τους, και τώρα θερίζουν, όλοι μας θερίζουμε τις φαρμακερές συνέπειες της αμαρτίας νύχτα και μέρα. 
Να τι είναι αμαρτία: Να διαγράψεις τον Θεό από τη ζωή σου, και να ακολουθήσεις τα κέφια σου, τις πράξεις σου, τις ορέξεις σου, τη γνώμη σου, το συμφέρον σου, και τη λογική σου. 
Να τι είναι σωτηρία από την αμαρτία: να σαρωθούν όλα αυτά τα αποτυχημένα στοιχεία από τη ζωή σου, και να μπει σ’ αυτή ο Κύριος, αφέντης και οδηγός ο Θεός. Το θέλημά Του να σε κατευθύνει νύχτα-μέρα σε δρόμους χαράς και επιτυχίας, σε μια ζωή καθαρή, ισορροπημένη, ζωή πραγματική, αιώνια, και πλούσια.

Αυτό ακριβώς σου χαρίζει ο Ιησούς Χριστός στον Σταυρό. Τη δύναμη να απαλλαγείς από το βάρος και την πίεση της αμαρτίας, και των αποτελεσμάτων της. Κοίταξε στον καθρέφτη το χαρακωμένο σου πρόσωπο, τις σκοτεινές λίμνες κάτω από τα μάτια σου, τα σουρωμένα φρύδια σου. Οι ώρες που πέρασες με κάποια χαρά μετριούνται στα δάχτυλα. Μια ζωή όλο πικρίλα και απογοητεύσεις. Ο Σταυρός του Ιησού Χριστού δείχνει ότι το πρόβλημα της αμαρτίας σου απασχολεί σοβαρά τον Θεό. Συμβαίνει το ίδιο και με σένα; Πονάς, θέλεις να απαλλαγείς από τις συνέπειές της; Στις σελίδες της Καινής Διαθήκης θα βρεις τον Θεό γεμάτο αγάπη να περιμένει με λαχτάρα να Τον καλέσεις. Θα δεις τον Ιησού Χριστό να πεθαίνει για σένα, αδιαμαρτύρητα. Θα αντικρίσεις έναν ολόκληρο Ουρανό να περιμένει με κρατημένη την αναπνοή, τη δική σου θέση στο πρόβλημα της αμαρτίας. Θα συνεχίσεις το τόσο επικίνδυνο παιχνίδι σου με την αμαρτία; Αν ποθείς τη λευτεριά που χαρίζει ο Χριστός, ζήτησέ Τον απλά τώρα. Όπου είσαι, όπως είσαι, όποιος κι αν είσαι, φώναξέ Του, κάλεσέ Τον. Μόνο Αυτός μπορεί να ξετυλίξει πάνω από το κορμί σου το βόα της αμαρτίας, που σ’ έχει σφιχταγκαλιασμένο και σε τραβάει στο θάνατο, ναι, στο θάνατο, φίλε μου! Και δεν το καταλαβαίνεις. Εκείνος είναι έτοιμος. Εσένα περιμένει...

Ποια κρίση;

Είναι ανάμεσα στα δομικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης μας. Ακούμε διάφορα, παρασυρόμαστε, εύκολα, άκριτα πολλές φορές τα απορροφούμε, τα αφομοιώνουμε, και ταυτιζόμαστε. Λέει ο κόσμος κρίση, λέμε κι εμείς κρίση. Επαναλαμβάνουμε μηχανικά, αντιδρούμε παρόμοια. Δεν είναι όμως ο καλύτερος δρόμος αυτός, ειδικά όταν πρόκειται για ένα τόσο μεγάλο και σοβαρό θέμα.

Θυμάμαι πάντοτε μία φράση, που από τότε που την συνάντησα σε ένα βιβλίο, επηρέασε καθοριστικά τη σκέψη μου, και την προσέγγισή μου στη ζωή και στους ανθρώπους. «Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, οι εξελίξεις, η Ιστορία, η πορεία των πραγμάτων, αποκλείεται να είναι έργο ανθρώπινο. Είναι πολύ μεγάλα όλα αυτά που εξελίσσονται γύρω μας, για να τα αποδώσουμε σε ανθρώπους». Ίσως από τις πιο εύστοχες σκέψεις που ακούστηκαν ποτέ επάνω στη Γη.

Υπάρχουν δύο επίπεδα για να διαβάσει και να αναλύσει κάποιος τα όσα γίνονται γύρω μας, ανάμεσα στους ανθρώπους καθημερινά, αλλά και σε βάθος χρόνου. Το πρώτο επίπεδο είναι το ανθρώπινο, για κατανάλωση μεταξύ μας, θα έλεγα. Από ανθρώπους για ανθρώπους. Είναι το επίπεδο που του δίνω το όνομα, «κουβέντα να γίνεται». Θα πει ο ένας, θα συμπληρώσει ο άλλος, θα έχει γνώμη και ο τρίτος της παρέας. Φταίει εκείνος, ο άλλος, το άλλο, και αν είχαμε κάνει αυτό ή εκείνο, τώρα θα είχαμε, θα ήμαστε, δεν θα είχαμε.
Το άλλο επίπεδο είναι το υπερφυσικό, το υπερβατικό. Στα θεμέλια, στις ρίζες των γεγονότων, των εξελίξεων υπάρχει ο Θεός, τα σχέδιά Του, το θέλημά Του, τα όργανά Του, και ο Σατανάς με τα δικά του σχέδια και όργανα. Αυτά που βλέπουμε γύρω μας, δεν είναι απλές επιπόλαιες ανθρώπινες κινήσεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Υπάρχουν δυνάμεις που ενεργούν, υπερφυσικές, εξωανθρώπινες. Υπάρχει νους πίσω από τα γεγονότα, υπάρχει σχέδιο, στρατηγική και έλεγχος πλήρης, κι ας νομίζουμε εμείς οι άνθρωποι ότι μόνοι μας επιλέγουμε, αποφασίζουμε και ενεργούμε. Αυτά που γίνονται γύρω μας αποκλείεται να είναι έργο ανθρώπινο!

Δεν υπάρχει κρίση! Αυτό που λέμε κρίση στην πραγματικότητα έχει συμβεί δεκάδες φορές στην Ιστορία της ζωής του ανθρώπου, και θα ξανασυμβεί αν προλάβουμε. Κύκλοι ακμής και παρακμής στόχων, συστημάτων, επιδιώξεων. Κύκλοι σύνθεσης, διάλυσης, ανασύνθεσης. «Χρόνος είναι εις πάντα, και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν». Εκκλησιαστής 3:1. Μία άπειρες φορές επιβεβαιωμένη, διαπίστωση του σοφού Σολομώντα. Είναι σαν να ετοιμάζεται να γίνει πόλεμος, και να ακούς να λένε, πω, πω, πρώτη φορά μας συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν έχει ξαναγίνει. Δεν υπάρχει κρίση! Τι υπάρχει τότε; Είναι μέρος ενός παγκόσμιου σχεδίου. Είναι προετοιμασία, είναι πορεία και εξέλιξη συγκεκριμένου σχεδίου. Είναι τα επόμενα φυσιολογικά και αναμενόμενα βήματα γνωστού σχεδίου.

Τρία πολύ σημαντικά κεφαλαιώδη θέματα εξυπηρετούν οι σύγχρονες εξελίξεις. Ο Αντίχριστος, ο Ιησούς Χριστός, η Βασιλεία των Ουρανών. Δεν έχουν σχέση με τη θρησκεία ή τη θεολογία όλα αυτά που λέμε. Υπάρχει παγκόσμια προετοιμασία, ώστε να συμπληρωθούν τα κομμάτια στο μωσαϊκό των εξελίξεων, και να κλείσει ο κύκλος. Οι μικροί και ανεπαρκείς ηγετίσκοι, οι «μαθητευόμενοι μάγοι» που κυβερνούν τον κόσμο μας, η παγκόσμια οικονομική σύρραξη, η ανεπάρκεια των συστημάτων που καταρρέουν τόσο εύκολα, δεν είναι παρά η προετοιμασία του μεγάλου ερχομού του Ενός, του Μοναδικού. Θα λύσει τα χρόνια άλυτα παγκόσμια προβλήματα, θα ανασάνουν οι οικονομίες, θα γιατρέψει πληγές στο σώμα της ανθρωπότητας. Η παγκόσμια προσδοκία μιας μεγάλης σωτηρίας, και ενός μεγάλου σωτήρα. Όχι όμως από επάνω, αλλά από τη Γη, από ανάμεσά μας. Και όχι για τα επάνω, τα μένοντα, τα αιώνια, τα αληθινά, αλλά για τα κάτω, τα γήινα, τα πρόσκαιρα. Να έχουμε ειρήνη μεταξύ μας, να περνάμε καλά, να λυθούν όλα τα προβλήματά μας, και να μην έχουμε καινούργια. Να στήσουμε στα πόδια του έναν άθεο παράδεισο. Ο Θεός δεν μας χρειάζεται, μπορούμε χωρίς Αυτόν, καλύτερα. Αυτό είναι το πνεύμα της παγκοσμιοποιημένης Νέας Εποχής. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Μόνοι μας μπορούμε. Αρκεί να βρεθεί ο Ένας, που θα μας ανορθώσει, θα οργανώσει τη ζωή στον πλανήτη Γη προς τη σωστή κατεύθυνση, και θα επιλύσει τα προβλήματά μας.

Αυτός ο ερχομός ετοιμάζεται καθημερινά και συστηματικά. Εμείς το λέμε κρίση, και κοιτάμε πώς θα βγούμε από αυτήν, πώς θα κερδίσουμε πάλι μερικά από τα χαμένα μας εισοδήματα. Δεν βλέπουμε πιο βαθιά, δεν μπορούμε να δούμε ολόκληρο το σχέδιο. Δυνάμεις υπερβατικές ενεργούν στον κόσμο μας, ανάμεσα στους ανθρώπους, και προετοιμάζουν το έδαφος για τον πρώτο, και μετά τον δεύτερο ερχομό. Πρώτα ο Αντίχριστος, ο άνθρωπος την ανομίας, «ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε να καθήση εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός». Β' Θεσσαλονικείς 2:4. 
Μετά ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός, ο ερχόμενος Βασιλιάς και Κύριος της αιώνιας ζωής και δόξας. Θα παραλάβει τους πιστούς Του, τη νύμφη Του, την Εκκλησία Του στην αιώνια πατρίδα, στον νέο Ουρανό και τη νέα Γη. «Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν• διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε, και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον». Αποκάλυψη Ιωάννου 21:1. Αυτές είναι οι πραγματικές εξελίξεις στις μέρες μας, που χτίζονται σιγά-σιγά μπροστά στα ανυποψίαστα μάτια μας. Δεν υπάρχει πρόβλημα να το αποκαλούμε κρίση, να ασχολούμαστε με αυτό, να μας απορροφήσει, και να θέλουμε να δραπετεύσουμε. Αρκεί να μη μάθουμε ποτέ την αλήθεια, να μην αντιδρούμε, να μην υποψιαζόμαστε τι ετοιμάζεται, να μη δυσκολεύουμε τα πράγματα. Αυτό ακριβώς το πνεύμα, αυτή τη ζωή προσπαθεί σιγά-σιγά να επιβάλει η νέα εποχή, η νέα τάξη πραγμάτων. Άνθρωποι κουρασμένοι, πικραμένοι, προδομένοι κοιτάζουν να περάσουν την κάθε τους μέρα, όσο πιο καλά μπορούν, χωρίς να ρωτιούνται, ούτε να προβληματίζονται. Ούτε ελπίζουν, ούτε ενδιαφέρονται, απλώς περνούν την κάθε τους μέρα όσο πιο ανώδυνα και ευχάριστα μπορούν. Όμως πού οδηγεί αυτή η ζωή και νοοτροπία;

Εμείς θα επιμείνουμε με βάση το φως της αποκάλυψης της αλήθειας της Αγίας Γραφής, που είναι ο Λόγος του Θεού. Η προετοιμασία πίσω από την κρίση. Ο νους πίσω από τα γεγονότα της επιφάνειας. Το σχέδιο πίσω από τα σχέδια. Αυτή είναι η αλήθεια, που ελάχιστοι την αποδέχονται ή μπορούν να την παρακολουθήσουν. Υπάρχει φως, υπάρχει αποκάλυψη, υπάρχει πληροφόρηση πλούσια μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής, με οδηγό το Άγιο Πνεύμα του Θεού. Αλλά και πάλι, όλα αυτά μπορούν να αξιοποιηθούν μόνο από όσους θέλουν, από όσους είναι έτοιμοι, κατάλληλοι, όσους έχουν αυτιά για να ακούσουν. Αποκάλυψη Ιωάννου 2:7...

Ο σταυρός του Χριστού.

Παντού, σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρεθείς, όχι μόνο στη χριστιανική Ευρώπη και στην Αμερική, θα συναντήσεις Σταυρούς, πολλούς Σταυρούς, ποικίλους Σταυρούς. Βρίσκεται στα χέρια των κληρικών, που νομίζουν πως στους αμαρτωλούς, στους ασεβείς, στους αρρώστους, προσφέρει κάποια υπηρεσία, ανακούφισης και γιατρειάς ίσως. Βρίσκεται στο λαιμό των γυναικών, σε διάφορες παραλλαγές και διακοσμητικές συνθέσεις, πάντοτε από χρυσάφι ή ασήμι, ίσως και με μικρές διαμαντόπετρες, να συμπληρώνουν το διάκοσμο της εμφάνισής τους. Βρίσκεται από μάρμαρο ή από ξύλο, ανάλογα με το βαλάντιο, μέσα στα νεκροταφεία, πάνω από τάφους, όπου είτε ομολογεί τη χριστιανική πίστη του νεκρού, είτε επικαλείται το έλεος του Θεού γι’ αυτόν που είναι θαμμένος στο χώμα. Δεν θα τελειώναμε απαριθμώντας μορφές, σχήματα, χρησιμότητες του Σταυρού, πάνω σε σημαίες, επάνω στο στρατιωτικό πολεμικό κράνος, στο στήθος ή και στην πλάτη των Σταυροφόρων, που πήγαιναν να ελευθερώσουν "τους Άγιους Τόπους" όπως έλεγαν, κάνοντας τις χειρότερες ατιμίες που μπορεί κανείς να φαντασθεί, ξεπερνώντας και αυτές που σημάδεψαν τις ορδές του Τζένγκις Χαν. Και διερωτώμαι, αν αυτοί οι Σταυροί έχουν καμιά σχέση με το Σταυρό του Ιησού Χριστού, εκεί επάνω στο βουναλάκι Γολγοθά. Μα και βέβαια, αυτόν συμβολίζουν, θα απαντήσουν πολλοί βιαστικά και αβασάνιστα.

Είναι η πιο διαδεδομένη αντίληψη ο Σταυρός σύμβολο. Ένα σύμβολο από τα πολλά σύμβολα καθημερινής χρήσης. Μα όταν λέμε σύμβολο, εννοούμε ότι είναι απεικόνιση, βοηθητικό μνήμης και ενθύμησης κάποιου άλλου, που είναι το πρότυπο, το πρωτότυπο. Και ποιο είναι αυτό; Μήπως είναι ο Σταυρός της θυσίας του Υιού του Θεού στο Γολγοθά; Το μοναδικό εκείνο δράμα; Και τι θέση έχουν όλα αυτά τα σύμβολα και τα διακοσμητικά, με εκείνη τη μοναδική απολυτρωτική θυσία; Και δεν είναι μόνο οι κατασκευασμένοι από διάφορα υλικά Σταυροί. Είναι και οι φραστικοί και λεκτικοί Σταυροί. Μέσα σε ομιλίες και κηρύγματα και γραπτά. Μέσα σε ύμνους και εμβατήρια. Μέσα σε όρκους και επικλήσεις.

Υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από το θέμα του Σταυρού.
Και πρώτα-πρώτα, μπορούμε να μιλούμε για Σταυρό χωρίς Χριστό; Δεν είναι σπάνιο αυτό. Λες και ξεχώρισαν. Ο Σταυρός απόχτησε μια δική του ανεξάρτητη υπόσταση, Σταυρός χωρίς τον Εσταυρωμένο!… Ίσως μας πουν κάποιοι ότι ο Σταυρός υπήρχε και πριν από τον Ιησού Χριστό, και παρέμεινε μετά από Αυτόν. Θα μας απαντήσουν ακόμα πως, όπως και αν αναφέρεται ο Σταυρός, έστω και χωρίς Χριστό, ο Χριστός υπονοείται. Έτσι πέφτουμε στο να γίνεται ο Κύριός μας κάτι που απλώς υπονοείται. Δεν είναι το κύριο πρόσωπο, το κέντρο, αλλά ένα συνοδό στοιχείο.
Δεν είναι ν’ απορεί κανείς, γιατί σήμερα ο Χριστιανισμός, που συμβολίζεται με ένα Σταυρό που απουσιάζει ο Ιησούς Χριστός, κατάντησε αδύναμος, αγνώριστος, περιφρονημένος, ανήμπορος, αναποτελεσματικός, παρ’ όλα τα πολλά σύμβολα που τον περιτριγυρίζουν. Απλούστατα απουσιάζει η δύναμη του Σταυρού, η δύναμη "του σταυρωμένου και αναστημένου Ιησού Χριστού". Λείπει δηλαδή ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Άρα, λείπουν τα πάντα.
Είναι ανάγκη αμέσως να μιλήσουμε για τη μεγάλη αλήθεια. Ο Σταυρός του Χριστού, όπως στο Ευαγγέλιο παρουσιάζεται, δεν είναι ούτε σύμβολο, ούτε ταμπού, ούτε θρησκεία. Είναι μια πραγματικότητα, που ιστορικά έγινε πριν δυο χιλιάδες περίπου χρόνια στο Γολγοθά, όπου δια του Αγίου Πνεύματος, μεταφέρεται μέσα στην καρδιά, και στη ζωή των πιστών του Ιησού, και μετατρέπεται σε μια νέα ζωή, σε ένα νέο βίωμα, σε μια τελείως νέα πραγματικότητα, που λέγεται σταυρωμένη και αναστημένη ζωή.
Ο Σταυρός του Χριστού, για να έχει αποτελεσματικότητα επάνω μας, και στη σχέση μας με τον Ουράνιο Πατέρα μας, πρέπει να εμφυτευθεί μέσα στην καρδιά μας, και από κει να ρυθμίζει τη ζωή μας, που τώρα πια, όχι μόνο θα λέγεται, μα θα είναι και θα φαίνεται σε όλους τους ανθρώπους, μια σταυρωμένη ζωή. Αυτό το έργο το κάνει το Πνεύμα το Άγιο, αν πραγματικά το ποθήσουμε και το ζητήσουμε, και αν παραχωρήσουμε τον εαυτό μας στη δική Του δραστική ενέργεια. Αν πραγματικά επιθυμούμε μια ζωή σαν τη ζωή του Χριστού, αυτό μπορεί να γίνει δια του αναστημένου Ιησού Χριστού, που εγκαθίσταται μέσα στην καρδιά μας δια του Αγίου Πνεύματος, αφού πρώτα ο παλιός μας άνθρωπος, η παλιά μας αμαρτωλή φύση, περάσει από έναν πραγματικό και όχι συμβολικό θάνατο.
Ας μη στρογγυλεύουμε τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Ας μην τις υπεραπλουστεύουμε και τις ακρωτηριάζουμε. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, και μάλλον συμβαίνει το δεύτερο, Σταυρός θα πει θάνατος. Και αν θέλουμε ζωή αναστάσεως Ιησού Χριστού, αυτό θα γίνει μόνο, αν ταυτιστούμε με τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό.
"Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί· καθ’ ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού". Γαλάτας 2:20

"Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη,
διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας,
ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας". Ρωμαίους 6:6

Αυτή είναι η ομολογία και η ζωή του απ. Παύλου στην Καινή Διαθήκη. Ήταν κάτι οριστικό, δεδομένο, συντελεσμένο, για τον απ. Παύλο, όπως πρέπει να είναι για κάθε πιστό, που αγαπά τον Χριστό, και θέλει να ζήσει τη ζωή Του. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος και άλλος τρόπος. Ο παλιός μας εαυτός, με τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, τα σχέδιά του, τις πεποιθήσεις του, τις επιλογές του, τον εσωτερικό του και εξωτερικό του κόσμο, οριστικά και αμετάκλητα πρέπει να πεθάνει.
Εμείς θα βάλουμε τον πόθο, την παράδοση του εαυτού μας και την πίστη. Ο Κύριος δια του Πνεύματος Του, θα κάνει το έργο στην καρδιά μας, και από την καρδιά μας στη ζωή μας. Τότε θα ζούμε μια άλλη πραγματικότητα. Ο αμαρτωλός εαυτός μας, που γνωρίζαμε και κανακεύαμε, γίνεται μισητός και μας προκαλεί αποστροφή. Παύει πια να διαδραματίζει τον κυρίαρχο ρόλο που έπαιζε παλιά. Και κάτω από την κυριαρχία του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει δύναμη στη ζωή μας.

Για τους περισσότερους χριστιανούς, ο Σταυρός του Χριστού παραμένει αμετακίνητος χρονικά και τοπικά. Δηλαδή δεν έχει μετακινηθεί από το Γολγοθά και από την εποχή του θανάτου του Κυρίου μας, πριν 2000 χρόνια περίπου. Γι’ αυτούς, ο Σταυρός του Χριστού είναι μια ιστορική πραγματικότητα, θεϊκή βέβαια, μα πάντα έξω από αυτούς. Το να ζήσουν ή να μεταφέρουν το Σταυρό του Χριστού στη ζωή τους, είναι κάτι αδιανόητο. Διαβάζουν ή ακούνε για την ταύτιση με τον εσταυρωμένο Ιησού, μα το προσπερνούν. Δε δίνουν σημασία. Βρίσκουν άλλες, εύκολες, μα προ παντός ευχάριστες θέσεις και ερμηνείες, που φυσικά δεν είναι σωστές και δε φέρνουν αποτελέσματα. Μπορεί να λένε και να ψάλλουν για νέα ζωή και για νέα δημιουργία, μα παραμένουν στα παλιά, με τις οδυνηρές συνέπειες και τις άθλιες καταστάσεις, με εγωισμούς, με δεσμά επιθυμιών, με φόβους και ταλαιπωρίες. Και αλίμονο, δε γνωρίζουν το μεγαλείο της λυτρωτικής δύναμης που έρχεται δια του Σταυρού στη ζωή μας, και που βρίσκεται στην είσοδο της “στενής πύλης”, που οδηγεί στην αιώνια ζωή.

Η αναγκαιότητα του Σταυρού.

Ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι ένα μονοσήμαντο στοιχείο ή περιστατικό, μα έχει ένα ευρύ, πάρα πολύ πλατύ, φάσμα ιδιοτήτων και ενεργειών, που χωρίς αυτόν θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν.
Πολλοί, πάρα πολλοί, έχουν και βλέπουν το Σταυρό σαν μια ιστορική, θεωρητική υπόθεση, που άμεσα δε τους αφορά, παρά μόνο διεγείρει κάποιες συναισθηματικές χορδές, εντελώς επιφανειακές, για το μαρτύριο του Χριστού, για τα μεγάλα καρφιά, για το αίμα που χύθηκε σταγόνα-σταγόνα και εκεί τελειώνει η ιστορία.
– Αλίμονο αν μείνουμε σε μια τόσο ανθρώπινη αντίληψη του Σταυρού.
– Αλίμονο αν εξακολουθούμε να βλέπουμε το Σταυρό του Χριστού ανεξάρτητα από τον εαυτό μας, την καρδιά μας, τη ζωή μας, τη πολιτεία μας, τα πάντα.
– Αλίμονο αν ο Σταυρός δια του Πνεύματος, δεν μπει μέσα στη ζωή μας, σε κάθε κανάλι της ζωής μας, και δεν ταυτισθεί με την ύπαρξή μας, για να γίνουμε "σύμφυτοι με Αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου Αυτού".

Ο διάβολος δούλεψε πάρα πολύ για να υποβαθμίσει το νόημα, το περιεχόμενο, την αποστολή του Σταυρού στον κόσμο, στους πολλούς, και να αποστερήσει με τον τρόπο αυτό τη σωτηρία μας δια του Χριστού, και την αποτελεσματικότητά του στη ζωή μας.
Σταυρός θα πει θάνατος, και τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και σε αυτό το θάνατο, όχι συμβολικά ή παραστατικά, μα ουσιαστικά, βρίσκεται η σωτηριακή και λυτρωτική δύναμη του Σταυρού. Οι πιο πολλοί αρκούνται να τον επικαλούνται, και όχι να τον ζούνε. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Είναι σαν ένα φάρμακο, που ενώ πρέπει να το καταπιείς και να μπει στην κυκλοφορία του σώματός σου για να φέρει αποτελέσματα, εσύ το έχεις στο κομοδίνο και το κοιτάς…

Κάτι πολύ όμορφο διάβασα σ’ ένα βιβλίο, που κάποιος ρωτούσε και απαντούσε: “Πόσο νεκρός είναι ένας νεκρός; Ένας νεκρός είναι τόσο νεκρός ώστε να είναι νεκρός.” Ο νεκρός δεν έχει όνειρα, σχέδια, επιθυμίες και πόθους, δικαιώματα και επιλογές, δική του ατομική ζωή και πορεία. Επαναλαμβάνω, πως ο Σταυρός είναι ένα πραγματικό και ουσιαστικό γεγονός, που πρέπει να μεταφερθεί στη ζωή μας, μέσα μας, επάνω μας δια της πίστεως  και όχι ένα ιστορικό γεγονός του παρελθόντος για να το σκεφτόμαστε, να το κηρύττουμε, να το ανακαλούμε στη μνήμη μας, και να το αναλύουμε ίσως. Αυτοί που ζουν τη σταυρωμένη ζωή που πηγάζει από το Σταυρό του Χριστού, το βλέπουν ξεκάθαρα αυτό, αλλά και οι άλλοι που είναι γύρω τους.

Μια ευρύτατα πλαστογραφημένη έννοια στο σύγχρονο χριστιανισμό, είναι η έννοια του κόσμου. Ή καθόλου δεν θίγεται, είτε σπανιότατα, όταν παρουσιάζεται, προσφέρεται τελείως παραμορφωμένη. Κόσμος είναι μια ανά τους αιώνες κατασκευή του διαβόλου, με τη σύμπραξη, υποταγή και παράδοση του ανθρώπου. Είναι το αντίστοιχο της Βασιλείας του Χριστού. Είναι το βασίλειο του Σατανά. Είναι μια κατασκευή από στοιχεία ευχάριστα στο μάτι, που λαμπυρίζουν ελκυστικά, που ανταποκρίνεται στις επιθυμίες μας. Είναι ένα καλούπι, μέσα στο οποίο χύνεται η ανθρώπινη ψυχή από την παιδική ηλικία, και διαμορφώνεται στο σχήμα που ο κόσμος της δίνει, με πλαστουργά στοιχεία της την επιθυμία και την αμαρτία. Πολλοί χριστιανοί αρκούνται να καταφέρονται κατά της αμαρτίας, αφήνοντας απείραχτο τον κόσμο, που είναι συμπαγής, ουσιαστική κατασκευή, για να παγιδεύσει και να κρατά αιχμάλωτες τις ψυχές, με σίγουρη αιώνια κατάληξη την απώλεια. Με το νόημα, που παραπάνω αναφέραμε, είναι τόσο φυσικό αυτό που ξεκάθαρα φανερώνει ο Λόγος του Θεού, λέγοντας πως "όποιος αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί να έχει την αγάπη του Χριστού και να αγαπά τον Χριστό". Είναι δυο πόλοι τελείως αντίθετοι, που μόνο ο διάβολος με τις πνευματικές αλχημείες του μπορεί να κάνει να συνυπάρχουν, εξαπατώντας και παγιδεύοντας.
Η απολύτρωση από το θανατερό αγκάλιασμα του κόσμου, δεν είναι δυνατή παρά μόνο από τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι θάνατος. Και μάλιστα θάνατος απλός. Με το Σταυρό του Χριστού, ο κόσμος, που υπάρχει σαν δύναμη και εξουσία για τους άλλους, για το πιστό παιδί είναι ένα νεκρό και αδύνατο στοιχείο, που δεν μπορεί να επηρεάσει καθόλου τη ζωή του. Και από την άλλη πλευρά, και μέσα στον άνθρωπο η λυτρωτική δύναμη του Σταυρού, έχει νεκρώσει κάθε στοιχείο, δηλαδή επιθυμία, ώστε να μη βρίσκει ο κόσμος καμιά ανταπόκριση. Και ο λυτρωμένος δια του Σταυρού μπορεί να ζει, να κινείται, να εργάζεται, να υπάρχει μέσα στον κόσμο, μα θα είναι η σχέση δυο νεκρών. Και οι δυο, ο κόσμος και ο πιστός, είναι αμοιβαία νεκροί, ο ένας για τον άλλον.

Τι να σκεφθεί, και τι να πει κανείς για χριστιανούς που ομολογούν πως αγαπούν τον Χριστό, μα αγαπούν και τον κόσμο, που δουλεύουν για τον Χριστό, μα υπακούν στα γλυκερά και γαργαλιστικά κελεύσματα του κόσμου, που είναι σωσμένοι, μα ακόμα φορούν τις αλυσίδες των επιθυμιών και βροντολογούν στο πέρασμά τους; Δε λέμε τίποτα.
Ο ζωντανός Χριστός, που ”δεν μυκτηρίζεται”, ξεκαθαρίζει αυτές τις νόθες και "παρά φύσιν" ομολογίες και σχέσεις, και αποβάλλει από το σώμα της νύμφης Του αυτούς, που δε θέλησαν μια γνήσια και καθαρή, δια του Σταυρού, σχέση μαζί Του.
Ίσως να διερωτηθεί κανείς, πώς επέρχεται αυτή η διπλή θανάτωση και η απολύτρωση από την κοσμική κυριαρχία. Είναι έργο καθαρά του Πνεύματος του Αγίου, που μην ξεχνάμε, υπάρχει μέσα μας και είναι φωτιά που καίει και νεκρώνει. Αυτό είναι το θαύμα το μεγάλο. Παίρνει τον εσωτερικό μας πνευματικό και ψυχικό κόσμο, και τον ξαναπλάθει, λιώνοντάς τον, σε νέους πόθους και επιθυμίες άγιες, στη φόρμα του Ιησού Χριστού.
Αυτό το έργο καμία κοσμική ψυχολογία ή κοινωνιολογία δεν μπορεί να το κάνει. Μόνο ο ζωντανός Χριστός δια του Πνεύματος Του στον εσωτερικό μας άνθρωπο. Και ενώ η εξωτερική σωματική μας φόρμα παραμένει η ίδια, εσωτερικά μορφώνεται μια άλλη, τελείως αντίθετη: Ο νέος άνθρωπος, η νέα φύση μας, που αγαπάει και προκρίνει τα πνευματικά, τα πράγματα του Κυρίου. Κάποτε αγαπούσαμε τον κόσμο, τα τραγούδια του κόσμου, τα θεάματα του κόσμου, τις συναναστροφές του κόσμου, και κάθε άλλη προσφορά του κόσμου. Μα τώρα νιώθουμε αποστροφή και απαρέσκεια. Μέσα μας έχει επέλθει μια ριζική αναδόμηση. Είναι κυριολεκτικά ένα θαύμα.
Μα πρέπει να το θέλουμε και να το ζητήσουμε από τον Κύριο. Είναι έργο σε βάθος. Στην αγάπη μας για τον Κύριο, προσφέρουμε τον εαυτό μας, και μας παραλαμβάνει και εργάζεται με φωτιά και σφυρηλάτηση δια των θλίψεων επάνω μας, ώστε να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε πραγματικά νεκροί, δηλαδή συσταυρωμένοι μαζί με τον Ιησού Χριστό. Μόνο τότε μπορούμε να ζήσουμε μία ζωή καθαρή, με δικαιοσύνη και αγιότητα, όπως την θέλει ο Κύριος, όπως ταιριάζει στα δικά Του πιστά και λυτρωμένα παιδιά.

Η απελευθέρωση δια του Σταυρού.

"Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού: Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή". Ματθαίος 16:24

Ο Σταυρός του Χριστού παίζει αποφασιστικό ρόλο στην πραγμάτωση των σχεδίων του Θεού για τη σωτηρία μας, που περιέχει μια καινούργια δημιουργία.
Είναι διπλή η υπόσταση και αποστολή του Σταυρού του Χριστού. Η μία είναι η ιστορική παρουσίαση στο Γολγοθά, πριν 2000 χρόνια. Είναι μια διαθήκη, μια συμφωνία, μια διακήρυξη του Θεού για το πώς βλέπει τον άνθρωπο, και πώς τον δέχεται. Η άλλη είναι η προσωπική μεταφορά της πραγματικότητας του ιστορικού αυτού Σταυρού στη ζωή μας, με αποτέλεσμα δια του Αγίου Πνεύματος να νεκρώνεται η παλιά μας χαλασμένη φύση, και με τον "νέο, ουράνιο σπόρο" να προχωρούμε στην ανάπτυξη του νέου ανθρώπου.
Μας κάνει όμως εντύπωση, και μας αναγκάζει να σκύψουμε επάνω σε μια άλλη πραγματικότητα, που βγαίνει από τα λόγια του Κυρίου μας. Είναι ο δικός μας ο Σταυρός, που καλούμαστε να κρατήσουμε. Μέχρι τώρα μιλήσαμε για το Σταυρό του Χριστού, ενώ ο Κύριος μιλάει για το Σταυρό το δικό μας, που αποφασιστικά θα τον επωμιστούμε. 
Δε μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό χωρίς να σηκώνουμε το Σταυρό μας. Υπάρχουν πάρα πολλά σημεία που έχουν ανάγκη διευκρίνισης.
Ο Κύριος μίλησε πρώτα για το δικό μας Σταυρό, και μετά προχώρησε στο δικό Του. Ασφαλώς, όταν μιλούσε για το δικό μας Σταυρό, θα είχε στη σκέψη Του το δικό Του Σταυρό, που θα ακολουθούσε, και ήταν προαποφασισμένος. Συνεπώς, όσο και αν ο δικός μας Σταυρός είναι διαφορετικός από το δικό Του, ακόμα και αν εκείνος προηγείται, δε μπορεί παρά να συνδέεται άμεσα και ουσιαστικά με το δικό Του Σταυρό, που πάντα, όσο ζούσε τον είχε μπροστά Του.
Σταυρός θα πει μαρτυρικός, βίαιος θάνατος. Η έννοια του Σταυρού δεν μπορεί να έχει άλλο περιεχόμενο. Δεν είπε να πάρουμε μια ράβδο ή μια σάλπιγγα ή ένα άροτρο και να Τον ακολουθήσουμε, μα ένα Σταυρό.
Παραμένει ουσιαστική η διαφορά, πως ο Σταυρός του Χριστού είναι δικός Του Σταυρός, και ο δικός μας Σταυρός είναι δικός μας Σταυρός, και δικός μας θάνατος.
Επειδή συμπληρώνει την εντολή Του με τη λέξη ”ακολούθει”, ο νους μας πάει στην πορεία προς το Γολγοθά, που ο Κύριος σήκωνε εξαντλημένος το βαρύ Σταυρό Του, που πάνω του πέθανε. Μια πορεία λοιπόν, σηκώνοντας κάποιο Σταυρό, το σύνεργο αυτό του θανάτου, που εθελοντικά και για χάρη του Χριστού, θα το σηκώνουμε κάθε μέρα και θα προχωρούμε. Και είναι φανερό, πως, αφού ο καθένας έχει το δικό του Σταυρό, αυτοί οι Σταυροί, αν και είναι Σταυροί, διαφέρουν μεταξύ τους.
Καμιά αμφιβολία πως ο Σταυρός μας, δεν πήγαμε να τον διαλέξουμε εμείς, μα μας εδόθη από το ξεκίνημά μας. Θα πρέπει να είναι ένας Σταυρός, "κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας", στις ανάγκες μας, στο χαρακτήρα μας, και τα χαρακτηριστικά μας, που πάνω του θα μπορεί να επιτελείται το μυστήριο του καθημερινού μας θανάτου, που απελευθερώνει τη ζωή της αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Είναι σαν το τρυφερό αλλά ζωντανό βλαστάρι, που αναπτύσσεται πάνω σ’ ένα νεκρό, ξερό ραβδί, που είναι μπηγμένο στη ρίζα του. Και όμως του προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία, και στηρίζει την ανάπτυξή του.
Αυτός ο Σταυρός του καθενός μας μπορεί να πάρει ένα ποικίλο περιεχόμενο. Μπορεί να είναι υγεία, οικογένεια, διώξεις, ανέχεια, ταπεινώσεις και πολλά άλλα, με κύρια χαρακτηριστικά, τον πόνο, το συντριμμό, το θάνατο, τον καθημερινό θάνατο που ελευθερώνει τη ζωή.
Είναι ο Σταυρός του Χριστού που αποδεχθήκαμε με την πίστη μας, και την ομολογία μας, προσαρμοσμένος στη δική μας ιδιαιτερότητα και προσωπικότητα. Αυτόν το Σταυρό σου, το Σταυρό μου, πρέπει να τον προσδιορίσουμε, για να καταλάβουμε πως μας τον χάρισε ο Κύριος, πως δεν μπορούμε να υπάρξουμε σαν πιστοί χωρίς αυτόν, και όσο και αν φαίνεται παράξενο, να Τον ευχαριστήσουμε που μας τον χάρισε. Στο σημείο αυτό, δημιουργούνται παράπονα προς τον Θεό, ότι τάχα, σε άλλον έδωσε πολύ μεγάλο και βαρύ Σταυρό, και σε άλλον μικρότερο και πιο βολικό. Αυτά είναι φαινομενικά. Τις πραγματικές διαστάσεις του Σταυρού του καθενός μας δε τις γνωρίζουμε. Γιατί ο Σταυρός αυτός, μπορεί να βυθίζεται μέσα στην καρδιά, μέσα στην ψυχή, και οι διπλανοί μας να μη βλέπουν τίποτα από τα καρφιά, που πονάνε και αιμορραγούν ασταμάτητα.
Ο Σταυρός είναι Σταυρός, και δε μπορεί να γίνει τίποτα άλλο από αυτό που είναι. Αν αλλάξει, τότε παύει να είναι Σταυρός και δεν μπορεί να μας προσφέρει την υπηρεσία του. Μα, αν και είναι οδυνηρός, δυο παράγοντες επενεργούν και τον κάνουν λιγότερο τρομερό απ’ ότι είναι. Ο πρώτος είναι, πως αν ξέρεις πως είναι καρπός της αγάπης Του, και της σοφίας Του, τελικά θα τον δεχθείς, και καθημερινά θα συμβιώνεις μαζί του, ενώ παράλληλα θα δέχεσαι τα αγαθά αποτελέσματα, που θα γίνονται ορατά στη ζωή σου δια του Πνεύματος.
Μα ακόμη, και η καθημερινή μας αδιάκοπη συμπόρευση μαζί του, κάθε μέρα μας εξοικειώνει και πιο πολύ, μας συμφιλιώνει μαζί του, μας δένει με αυτόν ψυχολογικά και πνευματικά, ώστε να ευχαριστούμε και να δοξάζουμε τον Θεό για το Σταυρό που μας χάρισε.
Είναι λάθος επικίνδυνο να ζητούμε από τον Κύριο να μας απαλλάξει από το Σταυρό μας. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Μπορεί να γίνει όμως, και γίνεται, να μας ενδυναμώνει, να μπορούμε να σηκώνουμε το Σταυρό μας. Ας μη λησμονούμε πως μαζί με τον Κύριο είμαστε στον ίδιο ζυγό, και μαζί σηκώνουμε το φορτίο.
Ο καθημερινός Σταυρός είναι για μας αιτία της καθημερινής ανάστασης, της δοξασμένης ζωής του Χριστού στη ζωή μας.

Η καρποφορία δια του Σταυρού.

"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει, εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει". 
Ιωάννης 12:24

Όσο και αν φαίνεται παράξενο στη λογική του φυσικού ανθρώπου, την κοινή λογική, ο θάνατος του Χριστού, ο Σταυρός του Ιησού είναι πηγή ζωής, μιας άλλης ζωής, της ζωής που έζησε ο Χριστός, και που τη "μεταφυτεύει" μέσα μας δια του Αγίου Πνεύματος. Και ακόμα, είναι γεγονός βεβαιωμένο από τη μαρτυρία του Ευαγγελίου και την εμπειρία της παρουσίας του στη ζωή μας, πως ο Σταυρός του Χριστού ενσωματωμένος "βιωματικά" στη ζωή μας είναι πηγή δύναμης, που δεν είναι άλλη από τη δύναμη του αναστημένου Ιησού του Κυρίου μας.
Υπάρχει όμως και μια άλλη περιοχή βασική της εξέλιξης του πνευματικού, του αναγεννημένου ανθρώπου, η καρποφορία, που χωρίς το θάνατο δια του Σταυρού μέσα στη ζωή του λυτρωμένου, είναι ολοκληρωτικά αδύνατη.

Ίσως η λέξη καρποφορία να ξενίζει μερικούς, και να τη βλέπουν σαν ένα εξαιρετικό, ξεχωριστό στοιχείο, που δωρίζεται σε κάποιους, ειδικά διαλεγμένους πιστούς, από τον Θεό. Σε τέτοιες απόψεις και τέτοια συμπεράσματα καταφεύγουν όλοι όσοι προτιμούν μία χαλαρή σχέση με τον Κύριο, χωρίς πολλές απαιτήσεις και με το ελάχιστο κόστος. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα μέσα στον άγιο Λόγο του Θεού.
Όπως συμβαίνει στη φυσική μας ζωή, η καρποφορία είναι η ολοκλήρωση και επισφράγιση του λόγου τής ύπαρξής μας. Η στειρότητα, παντού όπου και αν την παρατηρήσουμε, είναι στοιχείο έλλειψης, είναι αδυναμία, είναι απόκλιση και παρέκκλιση από την υγεία και τη φυσιολογία. Σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου μας, όπου υπάρχει στειρότητα, ακαρπία, επακόλουθο είναι το κόψιμο και η φωτιά, γιατί παράλληλα ”καταργεί και την γη”.
Η καρποφορία, λοιπόν, είναι το επιστέγασμα της πραγματικής και γνήσιας σωτηρίας, και ένα στοιχείο που το απαιτεί ο Κύριος από εμάς. Αντίθετα η στειρότητα αντιμετωπίζεται από τον ίδιο τον Κύριο με την απειλή του αιώνιου αφανισμού μας.
Αυτά, λίγο ή πολύ είναι γνωστά. Μα πάντα, σε όλες τις περιοχές της πνευματικής μας ζωής, αναζητούνται, από όλους σχεδόν, κάποια μυστικά, κάποιοι κρυφοί μηχανισμοί, κάποια "μυστικά μονοπάτια" εύκολα, που με μαγικό τρόπο θα μετατρέψουν τη στειρότητα σε καρποφορία, και μάλιστα πολύ επιθυμητό αυτό, χωρίς τη δική μας προσωπική συμμετοχή, και χωρίς κόστος.
Η αλήθεια από το στόμα του Κυρίου είναι ο μοναδικός και αποφασιστικός παράγων για την καρποφορία, που η παραγνώρισή Του, η απουσία Του δεν θα μας οδηγήσει ποτέ σε καρποφορία.
"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει· εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει".

Και ξέρουμε πολύ καλά, πως το θυσιαστήριο, πάνω στο οποίο ο σπόρος πεθαίνει, δεν μπορεί να είναι άλλο από το Σταυρό του Χριστού.
Στη φυσιολογία του νέου ανθρώπου, γνωρίζουμε ότι αναγεννηθήκαμε "ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα". Α' Πέτρου 1:23. Η πατρίδα μας, και η καταγωγή μας είναι όχι η γη, αλλά ο Ουρανός. Μέσα στο σπέρμα, όπως γνωρίζουμε από τη γενετική, υπάρχουν όλα όσα θα αναπτυχθούν στο φυτό ή στον άνθρωπο, σαν γονιδιακές καταβολές. Μέσα στο γονιμοποιημένο ωάριο υπάρχει όλος ο άνθρωπος όπως θα είναι όταν αναπτυχθεί, με όλα του τα γνωρίσματα και τις κληρονομικές του προικοδοτήσεις, μέχρι την ελιά που είχε η γιαγιά στο μάγουλο…
Θυμάμαι, παιδί του δημοτικού, με τα μονοκοτυλήδονα και τα δικοτυλήδονα, ο δάσκαλος μας έσπρωξε να φυτέψουμε κουκιά και φασόλια. Και όταν με την παιδική μας περιέργεια ανοίξαμε τη γη να δούμε πώς ήταν αυτό που φυτέψαμε, απογοητευθήκαμε, γιατί δε βρήκαμε το κουκί ή το φασόλι, μα κάτι υπολείμματα από αυτά, σάπια και άθλια. Είχαν πια γίνει φυτό.
Η ζωή, που με την αναγέννηση διοχέτευσε ο Κύριος δια του Αγίου Πνεύματος, και που εμείς τη δεχθήκαμε, την αγκαλιάσαμε, την εγκολπωθήκαμε, ταυτίσθηκε με τον εαυτό μας, σε μια μυστηριακή, αλλά πραγματική ένωση. Από την ώρα εκείνη αρχίζει η ανάπτυξη, που ολοκλήρωση έχει την καρποφορία, και μάλιστα σε προδιαγραμμένες αναλογίες, 100, 60, 30, πολλαπλάσια του αρχικού. Το να ”εγκολπωθεί” το σπόρο, είναι κάτι το ουσιαστικό και καθοριστικό αυτό της μετέπειτα πορείας του σπόρου. Τον αγκαλιάζει, δηλαδή με την καρδιά.

Εδώ όμως, είναι το κρίσιμο σημείο στην πορεία της αύξησης, της ανάπτυξης του σπόρου. Ο θάνατος απελευθερώνει τη ζωή που ενυπάρχει μέσα στο σπόρο με τις προδιαγραφές, τις δικές της προδιαγραφές. Εάν ο σπόρος δεν αποθάνει, δε συνδεθεί με το θάνατο, που αποδεσμεύει τη ζωή, τότε μένει μόνος. Χωρίς αύξηση, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς καρπό, χωρίς αποτελέσματα. Έχουμε ακούσει, κάποτε το είπαμε και εμείς, πως το σπόρο που έχει τη ζωή εμείς τον σπέρνουμε, τον σκορπούμε, τον ρίχνουμε απλόχερα, και αυτός, αν βρει καλή γη, θα φυτρώσει. Μα αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό. Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει εγώ, με το σπόρο που δέχθηκα και αγκάλιασα με πίστη στην καρδιά μου, να πεθάνω. Και όταν λέμε να πεθάνω, είναι κάτι το ουσιαστικό, κάτι το τελείως πραγματικό. Ένας μόνο θάνατος υπάρχει.

Η ζωή ήταν και παραμένει στοιχείο του Θεού, μα προσφέρεται με την κατοίκηση του Χριστού, δια του Πνεύματος, στα ενδόμυχα της καρδιάς μας. Από κει και αφού ο δικός μας θάνατος πραγματοποιείται καθημερινά, την απελευθερώνει, την εξωτερικεύει. Και επειδή το πρακτικό μέρος μας ενδιαφέρει πρωτίστως, είναι ανάγκη, αν θέλουμε να έχουμε καρποφορία, να πεθάνουμε με τον Χριστό επάνω στο Σταυρό Του δια της πίστεως, και ν’ αφήσουμε τη ζωή που ο Κύριος καλλιεργεί μέσα μας, να αναπτυχθεί και να εκδηλωθεί. Προσπάθειες, όσο καλοπροαίρετες και αν είναι, όταν δεν έχουν τις δυνάμεις της αναγεννημένης ζωής, αλλά είναι με γήινα και ανθρώπινα στοιχεία, δεν αποδίδουν καρπό και αποτελέσματα , που να έχουν τα χαρακτηριστικά και τη σφραγίδα του δοξασμένου μας Ιησού. Αυτό που ονομάζουμε Έργο, και που είναι μια καλοπροαίρετη, οργανωμένη προσπάθεια, που όμως αντιγράφει συνταγές του κόσμου, παραδοσιακά στοιχεία, και χρησιμοποιεί ανθρώπινες μεθόδους που στηρίζονται στην ανθρώπινη λογική, και όχι στην παρουσία και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, καταλήγει να είναι άκαρπο, και χωρίς την ευλογία του Θεού. Σύντομα μαραίνεται και πεθαίνει.
"Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ, και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος, είναι πνεύμα". Ιωάννης 3:6.
Είναι αιώνιος νόμος στην πνευματική πραγματικότητα και νομοτέλεια του Θεού. Η ωραιολογία, η προσπάθεια εντυπωσιασμού, αρχιτεκτονικά κατασκευάσματα, ανθρώπινη κουλτούρα με χριστιανική ορολογία, μπορεί να προσελκύουν κόσμο και να προκαλούν ενθουσιασμό, μα δε φέρνουν πραγματικό καρπό, που να μένει και να δοξάζει τον Κύριο μας. Χρειάζεται να προηγηθεί ο θάνατος του κόσμου μέσα μας, να μπορούμε να ομολογήσουμε μαζί τον Απ. Παύλο "δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει ο Χριστός μέσα μου". Χρειάζεται να καταδικάσουμε τον κόσμο των επιθυμιών, της συμμόρφωσης, με τον κόσμο της αμαρτίας γύρω μας, να πεθάνει ο σπόρος στη γη της καρδιάς μας, για να φέρει καρπό πολύ, καρπό που να μένει! Όλο αυτό το έργο επιτελείται δια του Σταυρού του Ιησού Χριστού, όταν τον δεχτώ με γνήσια πίστη, και να ταυτιστώ μαζί του...

Ο Πόλεμος των Κόσμων.

Ένα κάλεσμα για δράση προς όλους εκείνους που ειλικρινά
επιθυμούν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο! 

Ο καθένας από εμάς που έχει ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Ιησού Χριστού να ακολουθήσει το παράδειγμα Του, και να μεταδώσει το φως Του στους άλλους, έχει εμπλακεί σε ένα πόλεμο των κόσμων!

Αγωνιζόμαστε ενωμένοι για την πίστη μας, την αλήθεια και την ελευθερία, ελευθερία από τη φτώχεια, ελευθερία από τα δεσμά, ελευθερία από τον πόνο, ελευθερία από το κακό, και ελευθερία από τον φόβο.

Είμαστε αποφασισμένοι ότι οι φτωχοί αυτού του κόσμου θα έχουν αρκετά τρόφιμα, ρουχισμό, στέγη και θα μπορούν να εργάζονται ελεύθερα, ειρηνικά, με υγεία και ευτυχία, για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Έχουμε αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο να κάνουμε ότι μπορούμε ώστε όλοι να είναι ελεύθεροι, για να ζήσουν ευτυχισμένοι, με συνεργασία, από τον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του προς τον καθένα, ανάλογα με την ανάγκη του. Β' Κορινθίους 8:14. Αυτοί είναι μερικοί από τους κοινούς μας στόχους.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, όταν υποφέρει από την πείνα, τον υποσιτισμό, τις αρρώστιες και την κακή υγεία. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να νοιώσει εκπλήρωση, όταν είναι υπόδουλος στην καταπίεση και την τυραννία, ή όταν εργάζεται ατέλειωτες ώρες και τον εκμεταλλεύονται. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να νοιώσει ικανοποίηση, όταν υποφέρει από τις φρικαλεότητες των πολέμων, τις ακατάπαυστες διενέξεις, και τους εφιάλτες μιας συνεχούς ανασφάλειας και τρόμου.

Πιστεύουμε ότι όλα αυτά τα κακά, προέρχονται από την έλλειψη αγάπης των ανθρώπων για το Θεό, και του ενός για τον άλλον, και από την ανυπακοή στους νόμους του Θεού, για την αγάπη, την πίστη, την ειρήνη και την αρμονία. Αυτοί οι νόμοι είναι θεμελιώδεις στην πίστη κάθε αληθινού πιστού του Θεού και της αγάπης Του. 

Εκτός από το να γνωρίζουμε για το τι, και ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε, πρέπει επίσης να γνωρίζουμε και πώς πρέπει να αγωνιζόμαστε. Ο δικός μας δεν είναι ένας υλικός πόλεμος με όπλα και στρατιές και ανθρώπινα σώματα. Δεν είναι ένας σαρκικός πόλεμος αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ανθρώπους, ανάμεσα σε έθνη, ανάμεσα σε φυλές, ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, ανάμεσα σε σοσιαλισμό και σε καπιταλισμό. Δεν είναι ένας πόλεμος ανάμεσα σε πολιτικά και οικονομικά συστήματα, σε κοινωνίες, φυλές και κουλτούρες, θρησκείες και δόγματα. Δεν είναι ένας πόλεμος μίσους και πικρίας, αλληλοεξόντωσης και αλληλοσφαγής, εκδίκησης και μνησικακίας, βασανιστηρίων και θανάτου. Δεν είναι ένας πόλεμος για κατακτήσεις και εδάφη, και ανθρώπινη υπερηφάνεια!

Αυτού του είδους οι σαρκικοί πόλεμοι του ανθρώπου, σχεδόν ποτέ δεν έφεραν κάποιο αποτέλεσμα, και δεν έχουν επιλύσει τα βασικά προβλήματα της ανθρωπότητας. Σαν αποτέλεσμα συνήθως έφερναν περισσότερα βάσανα, περισσότερη αγωνία, περισσότερο πόνο, περισσότερη πείνα, περισσότερη σκλαβιά, περισσότερη πικρία, περισσότερη εκδίκηση, περισσότερους πολέμους, περισσότερα βασανιστήρια, περισσότερη στέρηση, περισσότερη καταστροφή, περισσότερη σπατάλη, περισσότερη φτώχεια και περισσότερο θάνατο! Οι περισσότεροι από τους κακούς και εγωιστικούς πολέμους του ανθρώπου, καταλήγουν σε μια απλή εναλλαγή δούλων και αφεντικών, ένας φαύλος ατέλειωτος κύκλος τρόμου, που καταλήγει σε όλο και λιγότερους πλούσιους, και σε ακόμη περισσότερους φτωχούς, που όλοι τους είναι πιο δυστυχισμένοι, με τις ζωές τους γεμάτες φόβο και θάνατο.

Ο δικός μας πόλεμος είναι ένας πόλεμος του πνεύματος, ενάντια στον εχθρό τις ψυχή μας, με πίστη και αγάπη, για να κερδίσουμε το μυαλό και τις καρδιές των ανθρώπων, και να σώσουμε τις ψυχές τους. Ο δικός μας πόλεμος είναι ένας πόλεμος για να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τα κακά του πνεύματος, του νου και της καρδιάς, που τους κάνουν εγωιστές, αφιλόστοργους, και σκληρούς προς τον συνάνθρωπό τους. Ο άνθρωπος έχει ελάχιστες γνώσεις για την αγάπη, την πίστη και τη δύναμη του Θεού, ή τους νόμους της αγάπης που έχει σχεδιάσει ο Θεός για την αιώνια ευτυχία μας.

Ο δικός μας πόλεμος, είναι ένας πόλεμος για να ελευθερώσει το μυαλό, την καρδιά και το πνεύμα των ανθρώπων από τα δεσμά του κακού, και την πνευματική υποδούλωση του Διαβόλου, που μας φέρνει τη δυστυχία. Ο δικός μας πόλεμος, είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στο καλό και το κακό, στο Θεό και το Διάβολο, στη καλοσύνη και την κακία, στην αγάπη και το μίσος, στη ζωή και το θάνατο, στη χαρά και τη δυστυχία. Ο δικός μας πόλεμος, είναι ένας πόλεμος του σύμπαντος, ανάμεσα στα καλά πνεύματα του Ουρανού, και τα κακά πνεύματα της Κόλασης, που αντιμάχονται τόσο για τις ψυχές μας, όσο και για τα σώματά μας, όχι μόνο πάνω σ’ αυτή τη γη, αλλά και στον κόσμο του πνεύματος.

Ως εκ τούτου, δεν πρέπει μόνο να υπερασπιστούμε τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, αλλά πρέπει επίσης να δώσουμε τη μάχη στον κατά πολύ σπουδαιότερο πόλεμο του πνεύματος, με τα πολύ ισχυρότερα όπλα της πίστης, της αγάπης και της συμπόνιας, καθώς και με τα λόγια και τις πράξεις της καλοσύνης. Πρέπει με την πίστη, να ελευθερώσουμε τους ανθρώπους από το φόβο, πρέπει με την αγάπη, να ελευθερώσουμε τους ανθρώπους από το μίσος, με τη χαρά, να τους ελευθερώσουμε από τη λύπη, με την ειρήνη, να τους ελευθερώσουμε από το πόλεμο, με την αφθονία, να τους ελευθερώσουμε από τη φτώχεια, και με την αιώνια ουράνια ευτυχία, να τους ελευθερώσουμε από το θάνατο!

Η πένα είναι ισχυρότερη από το ξίφος. Ο δικός μας είναι ένας πόλεμος λόγων και ιδεών, για να συναρπάσει το νου των ανθρώπων με πίστη και ελπίδα! Επιθυμούμε να γεμίσουμε την καρδιά τους με αγάπη και ειρήνη και χαρά, για να ελευθερώσουμε τα πνεύματά τους, καθώς επίσης και να κάνουμε πράξεις αγάπης και καλοσύνης, για να τους γιατρέψουμε από τον πόνο τους. Πρέπει λοιπόν να διεξάγουμε έναν πόλεμο λόγων ενάντια στις ιδέες του κακού, έναν πόλεμο πίστης ενάντια στο φόβο, έναν πόλεμο ελπίδας ενάντια στην αμφιβολία.

Πρέπει να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους να πιστέψουν στο Θεό, και την αγάπη Του, στο σχέδιό Του για το ένδοξο μέλλον της ανθρωπότητας στην επερχόμενη βασιλεία του Θεού, που σύντομα θα έρθει στη γη, και θα διοικείται από τους δίκαιους, όπου δεν θα υπάρχει πια θλίψη, ούτε κλάμα, ούτε πόνος, ούτε θάνατος, αλλά όλα θα είναι γεμάτα φως και υγεία και ευτυχία και ειρήνη και αφθονία για όλους. Αποκάλυψη 21:1-4.

Πρέπει να διδάξουμε στους ανθρώπους τα γεμάτα αγάπη και ζωή Λόγια του Θεού στη Βίβλο, ώστε να μπορέσουν και αυτοί να έχουν τη ζωή Του, την αγάπη Του, και την ευτυχία Του για πάντα! Οι πανίσχυρες αυτοκρατορίες του ξίφους ήλθαν και παρήλθαν, όμως τα λόγια Του που είναι γεμάτα αγάπη και ζωή, αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου, και συνεχίζουν να δίνουν χαρά και ειρήνη και αγάπη και ζωή και ελπίδα, σε δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλες τις γενιές. Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, Ο Τζένκις Χαν, ο Ναπολέων και άλλοι σαν κι αυτούς ήλθαν και παρήλθαν, όμως τα λόγια και οι ιδέες των προφητών του Θεού συνεχίζουν να ζουν για πάντα.

Ο Λόγος του Θεού δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε χώρα, ούτε φυλή, ούτε αυτοκρατορία. Ούτε δεσμεύεται από το χρόνο ή το χώρο, ούτε περιορίζεται από τους ανθρώπους, τον πόλεμο ή την βία.  Αγκαλιάζει όλη την ανθρωπότητα, και ενώνει τις σκέψεις τις καρδιές, και τα πνεύματα των ανθρώπων μέσα στη πίστη και την αγάπη του Θεού, και του ενός για τον άλλον για το καλό όλων!

Οι φιλόσοφοι, οι δάσκαλοι, οι προφήτες και οι άνθρωποι του Θεού, σπάνια κυβέρνησαν αυτοκρατορίες, όμως παρόλα αυτά κέρδισαν ατελείωτα πλήθη με τα λόγια τους, την πίστη τους και τις ιδέες τους που αιχμαλώτιζαν τις καρδιές, τα μυαλά και τα πνεύματα και τους έδιναν παντοτινή ελευθερία. Οι οπαδοί του Θεού που ο αριθμός τους ανέρχεται σε δισεκατομμύρια σ' όλες τις χιλιετίες, και το αιώνιο Βασίλειο Αγάπης του Θεού, έχει κατακτήσει τους κόσμους των αιώνιων πνευμάτων των ανθρώπων, έχοντας διαρκέσει πολύ περισσότερο από τις εγκόσμιες αυτοκρατορίες του ξίφους!

Δεν μπορούμε να εξαναγκάσουμε τους ανθρώπους να γίνουν καλοί. Δεν μπορούμε να νομοθετήσουμε τη καλοσύνη. " Άνθρωπος πεπεισμένος ενάντια στη θέλησή του, έχει ακόμα την ίδια γνώμη". Πρέπει να πείσουμε το νου των ανθρώπων, να κερδίσουμε τις καρδιές τους, να εμπνεύσουμε τα πνεύματα τους, και να σώσουμε τις ψυχές τους, έτσι ώστε να είναι πρόθυμοι να θέλουν να κάνουν το καλό και όχι το κακό! Όπως για να κερδίσεις πραγματικά την αγάπη μιας γυναίκας, πρέπει να την γοητεύσεις και όχι να την πιέσεις.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, χωρίς να αλλάξουμε το μυαλό των ανθρώπων, και δεν μπορούμε να αλλάξουμε το μυαλό τους, εκτός κι αν αλλάξουμε τη καρδιά τους, και δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τη καρδιά τους, χωρίς την έμπνευση του Πνεύματος του Θεού για να τους σώσουμε, και σωματικά και πνευματικά.

Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε ολόκληρο τον άνθρωπο, όχι μόνο το σώμα του και το περιβάλλον του. Κανένας δε θα είναι ποτέ ευτυχισμένος με μια βαριά καρδιά, με έναν ανήσυχο νου, ένα αποθαρρυμένο πνεύμα, και μια ψυχή που δεν έχει σωθεί.  Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε ολόκληρο τον άνθρωπο, όχι μόνο ένα μέρος αυτού.  Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε ολόκληρο το κόσμο, όχι μόνο ένα μέρος αυτού.  Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε τους ανθρώπους για την αιωνιότητα, όχι μόνο για τον παρόντα καιρό! Μόνο η δύναμη, η ζωή και το φως, η αγάπη και τα Λόγια του Θεού, μπορούν να το κάνουν αυτό! 

Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάθε δυνατό μέσο, για να διαδώσουμε τα Λόγια Του σε όλους τους ανθρώπους σ’ όλη τη γη. Πρέπει να μεταδώσουμε τις ιδέες Του, τις ελπίδες, την πίστη, την αγάπη Του, και τα σχέδιά Του, για τα δημιουργήματά Του στο νου, και τις σκέψεις και τα μάτια όλων των ανθρώπων παντού, ώστε όλες οι καρδιές να αλλάξουν, και όλα τα πνεύματα να εμπνευστούν, και όλες οι ψυχές να σωθούν, καθώς επίσης και τα σώματά τους, ώστε να ζουν και να αγαπούν μαζί για πάντα!

Πρέπει να έχουμε ένα όραμα, για μια παγκόσμια σωτηρία όλης της ανθρωπότητας, όχι μόνο για το δικό μας έθνος. Δεν πρέπει να περιοριστούμε μόνο στα ευτελή ζητήματα της παροδικότητας, και των φροντίδων αυτής της ζωής, ή τις ανάγκες ενός μόνο λαού, ή ενός έθνους, ή μιας φυλής, ή μιας κουλτούρας, ή μιας θρησκείας, ή μιας πολιτικής άποψης, ή ενός οικονομικού συστήματος.

Η σωτηρία του ανθρώπου πρέπει να είναι για όλους, και θα πρέπει να συμπεριλάβει τον καθένα, αν πρόκειται να γίνουν όλοι ευτυχισμένοι. Αν και τα ενενήντα εννιά πρόβατα ήταν στο μαντρί, ο Ποιμένας δεν ήταν ικανοποιημένος μέχρι να βρεθεί και να σωθεί και το τελευταίο που είχε χαθεί. Ο αριθμός τους δεν είχε συμπληρωθεί, και ο Ποιμένας δεν μπορούσε να ησυχάσει όσο υπήρχε ακόμα ένα δυστυχισμένο και παραστρατημένο. Ματθαίου 18:12-14, Λουκάς 15:3-7, Ιωάννης 10:1-16.

Πρέπει να αναζητήσουμε, και να βρούμε όλα τα χαμένα πρόβατα του Θεού, και να τους δώσουμε τα Λόγια αγάπης Του, της ζωής και της πίστης. Πρέπει να τα φέρουμε όλα μέσα στο μαντρί Του, ώστε να μπορέσουν να είναι όλα μαζί σ' ένα μαντρί με έναν Ποιμένα για πάντα.

Πρέπει να μιλήσουμε σε όλους, αν και όλοι δεν πρόκειται να ακούσουν ούτε θα ανταποκριθούν ούτε θα σωθούν. Χρωστάμε το μήνυμα του Θεού και της ζωής Του, για την αγάπη σε όλους, ιδιαίτερα όμως σ’ εκείνους που θα το πιστέψουν και θα το δεχτούν. Ο Θεός ικανοποιεί μόνο τις πεινασμένες ψυχές, όμως εκείνους που νομίζουν ότι είναι ήδη χορτασμένοι, και δε χρειάζονται Αυτόν ή την αλλαγή, τους ξαποστέλνει άδειους!  Λουκάς 1:53.  Γι’ αυτό μη χάνετε χρόνο λογομαχώντας με εκείνους που δε θέλουν να δουν, δεν υπάρχει κανένας πιο τυφλός από αυτόν που αρνείται να κοιτάξει! Ας θρέψουμε τους πεινασμένους, ας δώσουμε όραση σ’ εκείνους που ποθούν τον φως, και ας αγαπήσουμε αυτούς που κανείς δεν αγαπά. 

Αν ο Θεός είναι με το μέρος μας, κανένας δεν μπορεί να σταθεί εναντίον μας, όσο μεγάλη κι αν είναι η δύναμή τους ή οι αριθμοί τους. Πίστευε στο Θεό! "Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος μπορεί είναι εναντίον μας"; Ρωμαίους 8:31.  Αν κάνεις το καλό, ποιος μπορεί να σε σταματήσει; Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη δύναμη του Θεού, και στις Επουράνιες δυνάμεις Του, όταν Αυτός είναι μαζί σου και εσύ μαζί Του, κάνοντας αυτό που είναι σωστό! Πράξεις 5:38-39.

Βρισκόμαστε σ’ έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων, και η νίκη είναι δική μας, δόξα τω Θεώ! Μπορεί να χάσουμε μερικές μάχες, όμως κερδίζουμε τον πόλεμο, και πολύ σύντομα ο κόσμος θα είναι δικός μας για το Θεό και τη Βασιλεία Του. Ποτέ μην τα παρατάς! Μην αποθαρρύνεσαι, αλλά να έχεις πίστη και κουράγιο, γιατί ο Θεός είναι μαζί μας, και δεν γίνεται να αποτύχουμε. Είμαστε προορισμένοι να νικήσουμε, επειδή ο Θεός είναι μαζί μας και διεξάγουμε έναν άγιο, σωστό και δίκαιο αγώνα πίστης και αγάπης για το Θεό και για τους άλλους. "Η αγάπη ποτέ δεν αποτυχαίνει", "επειδή ο Θεός είναι αγάπη". Α' Κορινθίους 13:8, Α’ Ιωάννη 4:8.

Ο Ιησούς είπε ότι ο Ουρανός και η Γη θα παρέλθουν, αλλά τα Λόγια του Θεού θα είναι για πάντα. Ματθαίου 24:35. Γι’ αυτό χρησιμοποίησέ τα και διάδωσέ τα μαζί με την αγάπη Του, με λόγια και έργα, και με κάθε μέσο στη διάθεσή σου, για να δώσεις στους ανθρώπους φως, και ελπίδα, και ζωή, και αγάπη, και ειρήνη, και αφθονία, και ικανοποίηση, και ουράνια ευτυχία για πάντα!

Δεν είσαι ανόητος, όταν δίνεις μια ζωή που δεν μπορείς να κρατήσεις, για μια αγάπη που δεν πρόκειται να χάσεις ποτέ!...

Δαρβίνος, και πως προέκυψε η αντίθεη στάση του.

Στο βιβλίο της Ντέμπορα Χέιλινγκμαν «Charles and Emma» η Χεϊλνγκμαν προχωράει βαθιά στον ψυχισμό του Δαρβίνου. Ήταν ένας άνδρας με αυτοπεποίθηση, ειδικά για τα πιστεύω του, αλλά δεν του άρεσε καθόλου η μύτη του, την οποία έβρισκε πολύ μεγάλη, και χοντρή αναλογικά μετά υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. 

Με αυτή τη περιγραφή στο βιβλίο της Χέιλινγκμαν, σκιαγράφεται ο Δαρβίνος ως ένας άνθρωπος με αυτοπεποίθηση, που μάλλον ξεπερνούσε το μέτρο, τούτο υπονοείται από την φράση "ειδικά για τα πιστεύω του".

Ξέρουμε επίσης ότι δεν ήταν ο πρώτος που είχε αυτές τις ιδέες περί της εξέλιξης, και της μεθοδευμένης αφαίρεσης του Θεού δημιουργού. 
Ο παππούς του Έρασμος είχε εκδώσει το 1796 το έργο Ζωονομία, μέσα από το οποίο απέρριπτε την βιβλική εκδοχή περί της Δημιουργίας του κόσμου. 

Με αυτό το δεδομένο, γίνεται αντιληπτό ότι μέσα του είχε γαλουχηθεί η ιδέα της αντίθεης στάσης από τον παππού και τον πατέρα του, οι οποίοι ήταν ιατροί και θεωρούντο υπέρμαχοι της ελεύθερης σκέψης, και έχαιραν εκτιμήσεως στις επιστημονικές κοινότητες. Μη ξεχνάμε ότι ο Δαρβίνος είχε χάσει την μητέρα του σε ηλικία 8 ετών, και μοιραία η διαπαιδαγώγηση ήταν πατριαρχική, και μέσα σε ένα ιδιαιτέρως προοδευτικό οικογενειακό περιβάλλον, που του καλλιέργησε την πίστη στα επιτεύγματα της επιστήμης.  

Το 1828 ο πατέρας του απογοητευμένος από την απροθυμία του Καρόλου να ακολουθήσει την ιατρική, τον γράφει στο Christ's College του Κέιμπριτζ για να σπουδάσει θεολογία. Θεωρούσε ότι ο μισθός του Αγγλικανού ιερέα, θα του εξασφάλιζε τα προς το ζην επαρκώς. Αποτυχία και εδώ. Το πέρασμά του από την Θεολογία, δεν έκτισε μέσα του τίποτα το ουσιαστικό, το θεϊκό, το αληθινό και στέρεο, προφανώς γιατί δεν ήταν αυτό που αναζητούσε, αφού το ότι στάλθηκε εκεί ήταν για βιοποριστικούς λόγους, μιας και δεν ήθελε την ιατρική.
  
Διαβάζουμε ότι είχε μεγάλο πάθος για τη δουλειά του και τη φύση, αλλά συγχρόνως αναζητούσε στην οικογένεια και στα παιδιά την τέλεια ισορροπία. Όλα δείχνουν έναν καλό οικογενειάρχη, όπως και πραγματικά ήταν. Η περιγραφή του όμως υποκρύπτει έναν δυστυχισμένο άνθρωπο, που είχε επιλέξει εκ των προτέρων ποια είναι η ευτυχία  Ένας άνθρωπος που είχε στοχεύσει σ'αυτά τα δύο για να βρει την ευτυχία της ζωής. Καλά είχε βάλει μέχρι στιγμής τα πράγματα στο μυαλό του, αλλά κάποια στιγμή αρχίζει να βλέπει ότι δεν είναι τα πράγματα όπως τα ονειρεύεται. 

Ο Δαρβίνος φοβόταν το γάμο, αναλογιζόμενος τον πόνο που θα του προκαλούσε ο θάνατος κάποιου παιδιού, ή της ίδιας της συζύγου του, από επιπλοκές του τοκετού (κάτι όχι και τόσο σπάνιο στη βικτωριανή Αγγλία). Η βρεφική-παιδική θνησιμότητα και όχι μόνο, ήταν σε μεγάλη έξαρση, και αυτό του προκαλούσε φόβο. Παρόλο τον φόβο του σχετικά με τον γάμο και τους κινδύνους, προχωράει στο γάμο και αποκτά 10 παιδιά, εκ των οποίων πέθαναν τα τρία. Η κόρη του Μαίρη πέθανε λίγο μετά τον τοκετό στις 16 Οκτωβρίου του 1942, και ο Δαρβίνος κατέφυγε στα συγγράμματά του (για τη γεωλογία των ηφαιστείων) αμέσως μετά την κηδεία.
Το χειρότερο χτύπημα στη ζωή του ήρθε όταν η δεύτερη κόρη του Άννα, πέθανε σε ηλικία 10 ετών σε ένα μοναστηριακό νοσηλευτήριο, ταλαιπωρούμενη από πυρετό αγνώστου αιτιολογίας. Η μικρή Άννα υπέφερε πάρα πολύ πριν καταλήξει, και οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Ο Τιμ Μπέρα, επίτιμος καθηγητής Βιο­λογίας του Πανεπιστημίου του Οχάιο, και συγ­γραφέας του καινούργιου βιβλίου «Κάρολος Δαρβίνος - Η επίτομη ιστορία ενός ξεχωριστού ανθρώπου» {«Charles Darwin, the Concise history of an extraordinary man») αναφέρει ότι, "ο θάνατος της κόρης του Άννας, «εξαφάνισε κάθε ίχνος χριστιανικής πίστης στην ψυχή του». Δεν μπορούσε να καταλάβει τη λογική, σύμφωνα με την οποία ένα τόσο αθώο πλάσμα θα υπέφερε επί τόσο πολύ καιρό, κι ότι αυτό θα ήταν θέλημα του Θεού".

Η ασθενής ψυχοσύνθεσή του, δεν μπορεί να δεχθεί την ιδέα του θανάτου,  και είναι αυτό το σημείο που εναντιώνεται στο Θεό, απορρίπτοντας τον Θεό από τη ζωή του. Θεωρεί τον Θεό υπαίτιο της κακοδαιμονίας που βιώνει. Είναι σαν να ζει σε έναν δικό του κόσμο φτιαγμένο όπως εκείνος θα ήθελε, και δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να χαλάσει οτιδήποτε. Θεωρεί ότι σ'αυτόν δεν μπορεί να συμβεί το αδιανόητο. Βλέπουμε εδώ την αφορμή εναντίωσης με τον Θεό, αποκηρύσσει τον Θεό, και δηλώνει από κει και μετά αγνωστικιστής. 

Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι κάθε κακό που συμβαίνει πάνω στη γη, ο θάνατος οι αρρώστιες, η φθορά, είναι αποτέλεσμα της αποστασίας του ανθρώπου από τον Θεό. Εξαπατήθηκε ο Δαρβίνος, όπως δυστυχώς πάρα πολλοί, πρώτα από τον Διάβολο που πλανά όλη την οικουμένη, και μετά από τον υπερήφανο εαυτό του.

Αν πίστευε και άκουγε τον Χριστό, θα καταλάβαινε την αλήθεια, γιατί συμβαίνει όλο αυτό το κακό, και ότι είναι ο Διάβολος είναι εκείνος που σκοτώνει τον άνθρωπο: "Εκείνος ήταν από την αρχή ανθρωποκτόνος και δεν μένει στην αλήθεια, διότι αλήθεια δεν υπάρχει σ'αυτόν· όταν λαλή το ψέμα, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύτης και ο πατέρας του ψέματος". Ιωάννην 8:44. Θα άκουγε ακόμα ότι ο Χριστός ήλθε για να καταργήσει  τον Διάβολο που σκοτώνει, "τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολο, και ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλεία" Εβρ.2:14,15.
Στις Πράξεις κεφ 10:38, αναφέρεται καθαρά ποιος είναι ο υπαίτιος κάθε κακού που συμβαίνει στους ανθρώπους σημειώνοντας το, "πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου".

Το ερώτημα είναι γιατί κατηγόρησε τον Θεό για το θάνατο των παιδιών του, αφού πολύ καλά ήξερε τι συνέβαινε την εποχή εκείνη κατά τη διάρκεια των τοκετών. Πως φόρτωσε στον Θεό όλο το κακό που συνέβαινε;

Γίνεται σαφές ότι η ενάντια στο Θεό στάση ζωής του Δαρβίνου, προέκυψε από την σύνθεση της υπερβολικής του αυτοπεποίθησης από τη μια μεριά, και την οργισμένη, εκδικητική και απατηλή θεώρηση και ερμηνεία των τραγικών συμβάντων της ζωής του από την άλλη. 
Φόρτωσε στον Θεό όλα τα άσχημα της ζωής, και αποφάσισε να ανακηρύξει θεό τον εαυτό του, την επιστήμη του, την εφευρετικότητά του. Δεν κατάλαβε ότι η ευτυχία της ζωής, δεν είναι η δημιουργία οικογένειας, δεν είναι η δουλειά, δεν είναι οι γνώσεις και η επιστήμη μας, αλλά ευτυχία είναι να γνωρίζει κάποιος την αλήθεια, να τη ζει και να την απολαμβάνει, κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν έχει σχέση αγάπης με τον Δημιουργό του.
Αν δεν πιστεύει και παραδέχεται την πρώτη και στοιχειώδη αλήθεια ότι υπάρχει Θεός Δημιουργός, τότε είναι χειρότερος και από αυτά τα ζώα, αφού αυτά γνωρίζουν το αφεντικό τους, και το σπίτι του κυρίου τους. "Ο βους γνωρίζει τον κτήτορα αυτού και ο όνος την φάτνην του κυρίου του", Ησαΐας 1:3.

Άκουσε τη φωνή του εαυτού-θεού του, και ακολούθησε μία απατηλή κατεύθυνση, αποπροσανατολίζοντας και μετατρέποντας τους αν(ω)-θρώπους σε κατω-θρώπους. Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό, και είναι  φυσιολογικό να κοιτάζει ψηλά (άνω θρώσκω), γιατί έτσι φτιάχθηκε καθ εικόνα και ομοίωση. Ο Δαρβίνος όμως δεν θέλησε να αντιληφθεί το αυτονόητο, αλλά ματαιώθηκε στους υπερήφανους διαλογισμούς του,   ακολουθώντας το δρόμο της διαστρέβλωσης, που ήδη είχε σερβιριστεί από  τους οικείους του. 

O απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή 1:18-23 αναφέρει, ότι είναι ανόητος, ασύνετος, και θα είναι αναπολόγητος, εκείνος που δεν βλέπει τον Θεό στη φύση που τον αγκαλιάζει γύρω του : "Επειδή ότι δύναται να γνωρισθή περί Θεού είναι φανερό εις αυτούς, διότι ο Θεός εφανέρωσε τούτο προς αυτούς. Επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι. Διότι γνωρίσαντες τον Θεόν, δεν εδόξασαν ως Θεόν ουδέ ευχαρίστησαν, αλλ' εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία·  λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν,  και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών". 

Τι κρίμα και άδικο, ο Δαρβίνος αγάπησε με πάθος τη φύση, αλλά δεν αγάπησε Εκείνον που έφτιαξε τη φύση, και μετάλλαξε την αλήθεια του Θεού σε ψέμα και σεβάσθηκε και λάτρευσε την κτίση περισσότερο παράν τον κτίσαντα, που είναι ευλογητός στους αιώνες. ("Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα, όστις είναι ευλογητός εις τους αιώνας·)". Ρωμαίους 1:25.

Με τον Δαρβίνο ξεκίνησε μια μεγάλη απάτη, μια μεθοδευμένη πλάνη με πανουργία κατασκευασμένη που εξαπάτησε όλους αυτούς που δεν θέλησαν το φως, αλλά τους άρεσε το σκοτάδι, και αυτό είναι γραμμένο: "Και αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήλθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως· γιατί ήσαν πονηρά τα έργα τους" Ιωάννην 3:19. Είναι φανερό ότι ο κόσμος αγαπάει το δικό του, αυτό που προέρχεται από τον εαυτό του, δεν αγαπάει αυτό που έρχεται από τον Θεό. Γι'αυτό άλλωστε δεν εκπλήσσει ότι έχει τέτοια πέραση η θεωρία του Δαρβίνου, που τεχνηέντως την επιβάλλουν ως επιστημονική.  Έφθασαν σε σημείο, για να χαίρεις εκτιμήσεως από την επιστημονική κοινότητα, πρέπει να δέχεσαι την εξελικτική θεωρία!

Δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να μας ελευθερώσει, παρά μόνο η αλήθεια του Χριστού που ελευθερώνει τους δεσμίους. "Εάν σεις μείνητε στον λόγο τον δικό μου, είσθε αληθώς μαθητές μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθεια, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει." Ιωάννην 8:31-32.

Τελικά ευτυχία είναι να βλέπεις, να ακούς, και να ζεις την αλήθεια του Θεού...