Αλυσοδεμένος, αλλά ευτυχισμένος.

"Κι ενώ αυτός απολογείτο αυτά, ο Φήστος με δυνατή φωνή είπε: Παραφρονείς, Παύλο˙ τα πολλά γράμματα σε παρασύρουν σε παραφροσύνη. 
Κι εκείνος είπε: Δεν παραφρονώ, εξοχότατε Φήστο, αλλά προφέρω λόγια αλήθειας και νου υγιαίνοντα. Ο βασιλιάς, βέβαια, στον οποίο και μιλώ με θάρρος, γνωρίζει καλά γι’ αυτά˙ επειδή, είμαι πεπεισμένος ότι τίποτε απ’ αυτά δεν του διαφεύγει˙ για τον λόγο ότι, αυτό δεν έχει γίνει σε μια γωνιά. Βασιλιά Αγρίππα, πιστεύεις στους προφήτες; Ξέρω ότι πιστεύεις. 
Και ο Αγρίππας είπε στον Παύλο: Παραλίγο με πείθεις να γίνω Χριστιανός. 
Και ο Παύλος είπε: Θα το ευχόμουν στον Θεό, όχι μονάχα εσύ, αλλά και όλοι αυτοί που με ακούν σήμερα να γίνουν, και παρά λίγο και παρά πολύ, τέτοιοι, όπως είμαι κι εγώ, εκτός βέβαια από τούτα τα δεσμά". Πράξεις Αποσ. 26:24-29 

Η παραπάνω αφήγηση μας μεταφέρει σε μία αίθουσα δικαστηρίου. Στη συνεδρίαση προεδρεύουν ο Ρωμαίος κυβερνήτης και ο τοπικός βασιλιάς. Στο ειδώλιο του κατηγορούμενου κάθεται ένας μικρόσωμος Ιουδαίος. Τα χέρια του είναι δεμένα με αλυσίδες. Τι έγκλημα έκαμε; Πίστεψε και μίλησε. Κήρυξε σε μεγάλους και σε μικρούς, σε άτομα και σε πλήθη, ότι ο Ιησούς που πέθανε στο Σταυρό, είναι τώρα ζωντανός και αναστημένος. Αυτά τα αλυσοδεμένα χέρια, είναι τα ίδια που είχαν γράψει τα αθάνατα αριστουργήματα, που εμείς οι κατοπινοί ξέρουμε σαν τις επιστολές προς τους Θεσσαλονικείς, προς τους Γαλάτας, προς τους Κορινθίους, προς τους Ρωμαίους, κ.τ.λ. 

Καημένη ανθρώπινη δικαιοσύνη! Με τι συνείδηση όρισες μια τέτοια αντιστροφή ρόλων! Η άγνοια στο πρόσωπο του Φήστου, και η ενοχή –στο πρόσωπο του Αγρίππα, καμαρώνουν καθισμένες στις έδρες τους, με τα διακριτικά παράσημα της εξουσίας και της αρετής, ενώ απέναντί τους η αληθινή σοφία στο πρόσωπο του Παύλου, κάθεται στο εδώλιο περιφρονημένη κι αλυσοδεμένη. 

Ο πρώτος, ο πιο αμαθής από τους τρεις, ο δεύτερος, ο πιο ένοχος από τους τρεις, ο τρίτος, ο πιο ευτυχισμένος από τους τρεις. Αυτοί οι χαρακτήρες θα μας απασχολήσουν. 

Ο Φήστος. Άνθρωπος άριστα μελετημένος, πεπειραμένος κι ευφυής, όμως τελείως αμαθής στα θέματα τα ουσιαστικά, που θα έπρεπε να τα γνωρίζει. Τέτοιος μας φαίνεται ο ένας από τους τρεις, ο Ρωμαίος διοικητής Φήστος. Πράγματι, ήταν μελετημένος κι έξυπνος. Στα νομικά ζητήματα, δηλαδή στον τομέα του επαγγέλματος του, άριστα καταρτισμένος. Κατείχε το Ρωμαϊκό Δίκαιο όσο κανείς άλλος. Σε μια στιγμή ερμηνεύοντας τον σχετικό νόμο είπε: "Δεν είναι συνήθεια των Ρωμαίων να παραδίδουν κάποιον προτού ο κατηγορούμενος αντιμετωπίσει τις κατηγορίες του, και λάβει την ευκαιρία να απολογηθεί για τις κατηγορίες του". Πράξεις Αποσ. 25:13. 

Επίσης, από την αρχή ακόμα της δίκης βρήκε ότι ο φάκελος των ανακρίσεων δεν ήταν πλήρης. "Κρίνω ότι, είναι παράλογο το να στείλω ένα φυλακισμένο δίχως ν αναφέρω τις ειδικές εναντίον του κατηγορίες". 25:27. Κατόπιν, στην πορεία της ακρόασης, διέκρινε με ετοιμότητα ότι το κύριο σημείο που προκαλούσε τις διαμάχες μεταξύ των Ιουδαίων και των Χριστιανών, ήταν το ίδιο σημείο που μέχρι σήμερα προκαλεί ατέλειωτες συζητήσεις και διαμάχες μεταξύ των οπαδών του Χριστού και των εχθρών του: Αν δηλαδή, ο Ιησούς είναι νεκρός ή ζωντανός. 

Όμως αυτόν τον άριστα μελετημένο και ευφυή άνθρωπο, τον Φήστο, αν τον τοποθετήσουμε μέσα στο πλαίσιο των πραγμάτων του Θεού και συγκεκριμένα μπροστά στη Χριστιανική θρησκεία, στα ιστορικά δεδομένα της και τις πνευματικές αλήθειες της, αν τον τοποθετήσουμε σ αυτό το πλαίσιο, αμέσως θα διαπιστώσουμε πως έχουμε μπροστά μας ένα άνθρωπο αγενή, αμαθή και ασυλλόγιστο. Και να η απόδειξη. Ενώ άκουγε για αρκετή ώρα και με μεγάλη υπομονή τον απόστολο Παύλο να απολογείται, τη στιγμή που χτύπησε τ αυτιά του ο λόγος "Ανάσταση νεκρών" ξαφνικά πετάχτηκε και φώναξε δυνατά στον κατηγορούμενο: " Έχασες τα μυαλά σου Παύλε, η μεγάλη σου μόρφωση σε οδηγεί στην τρέλα". 26:24. 

Φτωχή αντίληψη, φτωχή διάνοια ανθρώπου που ζει στο κλουβί της καθημερινής ρουτίνας, και κινείται νύχτα –μέρα στα πράγματα του υλισμού και της φιλοδοξίας. Ο άνθρωπος αυτός μόλις άκουσε μια αλήθεια που ανήκει στις αιώνιες πραγματικότητες, αμέσως ερεθίστηκε και αναστατώθηκε! Δεν θα έκανε το ίδιο σε άλλη περίπτωση. Στη κοινωνική του ζωή λ.χ. ο Φήστος σαν ευφυής και πολιτισμένος άνθρωπος, σκεφτόταν καλά τι θα έλεγε ή τι θα έκανε. 

Αλλά τώρα που άκουσε τον κατηγορούμενο να μιλάει για "ανάσταση νεκρών", ο Φήστος αμέσως έχασε και την ευγένεια του, και την υπομονή του. Έγινε άλλος άνθρωπος. 

Ακόμα και λόγια ηθικής αν άκουγε, δεν θα τάραζαν την ατμόσφαιρα της συζήτησης, επειδή τα ηθικά λόγια δεν βλάπτουν κανένα. Τουναντίον, πάνω στη συζήτηση, ορισμένες θρησκευτικές γνώμες είναι ευπρόσδεκτες, αρκεί να συμφωνούν με την αντίληψη του πολύ κόσμου. Αν λ.χ κάποιος μιλήσει για την επίγεια ζωή του Χριστού ή για την αγάπη Του, ή για την φιλανθρωπία Του, ή για την υπέροχη αρετή Του, ή για τις υψηλές διδασκαλίες Του, θα βρει έτοιμο ακροατήριο να τον ακούει, χωρίς διακοπή. 

Όμως, αν το θέμα επεκταθεί στις ουράνιες αλήθειες που δημιουργούν στον αμαρτωλό μεγάλα και δύσκολα ερωτήματα, ερωτήματα που εισχωρούν μέχρι τις ρίζες της καρδιάς και της θέλησης, τότε τα πράγματα θ αλλάξουν! Με άλλα λόγια: Μη προσπαθήσεις πάνω στη συζήτηση ν αποδείξεις, ότι ο Υιός του Θεού, ότι ο Εσταυρωμένος είναι ο σωτήρας των αμαρτωλών, ότι στο τάφο του Ιησού Χριστού σημειώθηκε η πρώτη νίκη εναντίον του θανάτου, και ότι ο Αναστημένος Κύριος θα ξανάρθει για να πάρει την αληθινή Του Εκκλησία. Μην αναφέρεις τέτοια πράγματα, επειδή αμέσως η συζήτηση θα διακοπεί με ειρωνείες και διαμαρτυρίες. "Αυτά είναι θέματα για τους θεολόγους θα πει ο ένας, "ωραία παραμύθια για παιδιά" θα πει ο άλλος, "άχρηστα πράγματα κι ανοησίες" θα πει ο τρίτος. 

Στους σημερινούς Φήστους, που είναι κι αυτοί άνθρωποι ευγενείς και πολυδιαβασμένοι, και που δέχονται μόνον τον θάνατο του Ιησού Χριστού, αλλά όχι και την Ανάσταση Του, σ αυτούς πάντοτε έτοιμοι ν ακούνε "όμορφα ηθικά διδάγματα" της ζωής του Χριστού, αλλά όχι και τις σωτήριες αλήθειες, για τον θάνατο και την ανάστασή Του, σ αυτούς έχουμε να απαντήσουμε με τον ίδιο τρόπο που και ο Παύλος απάντησε στον Φήστο: " Όχι φίλοι μας, δεν παραλογιζόμαστε: δεν πιστεύουμε σε παραμύθια και σε ανοησίες, αλλά πιστεύουμε και ομολογούμε πράγματα, που τα ομολόγησαν αναγνωρισμένες ιδιοφυΐες, καθώς και πολλά από τα δυνατότερα πνεύματα που πέρασαν από τη σκηνή της ανθρωπότητας. Πιστεύουμε και ομολογούμε πράγματα, που έγιναν η χαρά και η δύναμη των μεγαλυτέρων αγίων που έζησαν πάνω στον πλανήτη μας, πράγματα που για 20 αιώνες τώρα, έχουν ξεριζώσει από την απελπισία και την ασωτία  σε χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις, πιστεύουμε και ομολογούμε αλήθειες, που έχουν μεταβάλει τον φόβο και τον τρόμο του ετοιμοθάνατου, σε κραυγές δοξασμένης ελπίδας και θριάμβου". 

Ο Αγρίππας. Θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε κάπως τον Φήστο, για την περιορισμένη του γνώση στα πράγματα του Θεού, επειδή σαν Ρωμαίος ειδωλολάτρης μεγάλωσε μακριά από τις Γραφές. Αυτά που γνώριζε σχετικά με το Ευαγγέλιο, ήταν ότι άκουσε από το στόμα του Παύλου, κατά την πορεία της δικαστικής ακρόασης. 

Να, όμως δίπλα του ένας άνθρωπος που βρισκόταν σε συχνή επαφή με την θρησκεία, και με τις διδασκαλίες του Ισραήλ. Αυτός γνώριζε τις Γραφές, πίστευε πως στα κηρύγματα τους οι προφήτες μίλησαν για ένα μέλλον χάρης και σωτηρίας, μάλιστα έφτασε μέχρι στο σημείο να δέχεται πως τα προφητικά οράματα, θα πραγματοποιούνταν στο πρόσωπο του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Μαζί με όλα αυτά, βλέποντας και πόσο ζωντανή ήταν στο πρόσωπο του Παύλου η απόδειξη αυτών των μεγάλων αληθειών εντυπωσιάστηκε. "Παρ’ ολίγον με πείθεις να γίνω Χριστιανός", απάντησε ο βασιλιάς Αγρίππας στον Απόστολο Παύλο, όταν αυτός τον είχε ρωτήσει "Πιστεύεις στις Γραφές; Γνωρίζω ότι πιστεύεις". Ιδού λοιπόν, ο "παρ ολίγον χριστιανός" Αγρίππας. Έχει τη γνώση, έχει τις παραδόσεις, έχει τα καλά παραδείγματα, έχει τη διάθεση να πεισθεί τα έχει όλα, εκτός από ένα. 

Αν το ευαγγέλιο ήταν μια όμορφη ιστορία, ή κάποιο σύστημα δογμάτων, ο Αγρίππας δεν θα είχε καμία δυσκολία να το δεχθεί αμέσως. Αλλά το ευαγγέλιο αρχίζει με τα λόγια: "Μετανοείτε. Διορθώστε τη ζωή σας". Κι αυτό κρατούσε πίσω τον Αγρίππα. Ήθελε να πιστέψει, αλλά όχι και να διορθώσει τη ζωή του. Μεταξύ του Αγρίππα και του Χριστού, δεν υπάρχει παρά ένα εμπόδιο. Είναι ένα σαρκικό πάθος, ένας ένοχος έρωτας. Είναι η φιλενάδα του η Βερνίκη, που κάθεται δίπλα του ... Έτσι ο φίλος μας ο "παρ ολίγον χριστιανός", είναι ο πιο ένοχος από τους τρεις. 

Πολλοί είναι πεσμένοι στην ίδια παγίδα του βασιλιά Αγρίππα. Σε κάποια στιγμή της ζωής τους άκουσαν τον λόγο της Σωτηρίας με τέτοια δύναμη, με τέτοια ευγλωττία, με τόσον εντυπωσιακές παραστάσεις, ώστε έφτασαν στο σημείο να πουν κι αυτοί το "παρ ολίγον με πείθεις". Ένα μονάχα βήμα τους απόμενε, μια τελευταία απόφαση: Να κομματιάσουν το τελευταίο τους είδωλο, το μόνο κρυφό τους εμπόδιο, που τους χώριζε από τον Θεό. Κι εδώ σταμάτησαν και είπαν στην Αλήθεια, τα ίδια που είπε και ο Φήλιξ στον Παύλο: "Στο μέλλον θα τα ξαναπούμε, θα δοθεί κι άλλη ευκαιρία όταν το βήμα που θα κάνω θα μου στοιχίσει λιγότερο". 

Έτσι, αυτοί οι "παρ ολίγον χριστιανοί", μοιάζουν με τους ταξιδιώτες που έχασαν το τραίνο για ένα δευτερόλεπτο, και γι αυτό το λίγο έχασαν τα πάντα. 

Πόσο αξιοθρήνητη ύπαρξη αυτός ο βασιλιάς, ο Αγρίππας! Η συνείδηση του τον έσπρωχνε να υπακούσει στη φωνή του Θεού, και συνάμα μια άλλη φωνή του ψιθύριζε "περίμενε". Οι σκέψεις του κονταροχτυπιόταν με τα συναισθήματα του, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. 

Ο Αγρίππας είναι ο πλέον ένοχος επειδή γνώριζε ότι αμαρτάνει. Και ο δούλος που γνωρίζει το θέλημα του Θεού και δεν το κάνει "δαρήσεται πολλάς". Λουκάς. 12:47. 

Ο Παύλος. Ας μιλήσουμε τώρα και για τον κατηγορούμενο. 

Ο απόστολος Παύλος είχε πράγματα, που κανένας άνθρωπος δεν θα τα ζήλευε, όμως είχε και άλλα που πολύ θα τα ζηλεύαμε: 
Τη φτώχεια του λ.χ. στα υλικά αγαθά. Είχε περιουσία; Όχι. Εκτός από τις έκτακτες βοήθειες που οι εκκλησίες του πρόσφεραν, για να συμπληρώσουν το φτωχό του μεροκάματο, άλλο περιουσιακό στοιχείο δεν είχε! "ως φτωχοί πολλούς όμως πλουτίζοντας ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες", έγραψε στους Β' Κορινθίους 6:10. 

Είχε κοινωνικά προνόμια και τιμές; Όχι. Ούτε είχε τέτοιες τιμές αλλά ούτε και τις επιζήτησε. Ο μόνος σκοπός της ζωής του ήταν να τιμήσει τον Χριστό, ποτέ τον εαυτό του. Έγραψε στους Χριστιανούς της Κορίνθου, ότι για χάρη του Χριστού "εγίναμε σαν περικαθάρματα του κόσμου, και σκύβαλον πάντων". Α' Κορινθίους. 4:13. 


Είχε υγεία; Όχι. Ο απόστολος Παύλος, βασανιζόταν από μια πάθηση σε βαθμό που γινόταν αντικείμενο συμπάθειας. Ήταν "σκόλοπας στη σάρκα, άγγελος Σατάν, δια μα μη υπεραίρομαι". Β' Κορινθίους 12:7. 

Απολάμβανε τουλάχιστον, τον σεβασμό που του άξιζε από τις τοπικές Εκκλησίες, που ο ίδιος θεμελίωσε και οικοδόμησε; Όχι. Οι χριστιανοί Κορίνθιοι, αμφισβήτησαν την αποστολική εξουσία του, περιφρόνησαν το πρόσωπό του και δυσφήμισαν το έργο του. 
Αλλά και οι τριγύρω του συνθήκες δεν ήταν καλύτερες. Παντού η ίδια κατάσταση, μια κατάσταση στενοχώριας και δακρύων. Οι Ιουδαίοι συμπατριώτες του που τόσο τους αγαπούσε, σαν πατριώτης και χριστιανός, συνεχώς τον πότιζαν φαρμάκι. Ας αφήσουμε το ότι η φροντίδα του για τις εκκλησίες, τον κατέτρωγε μέρα και νύχτα, προστατεύοντας τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, είτε από τα στοιχεία του Ιουδαϊσμού, είτε από τα απατηλά σοφίσματα της ανθρώπινης φιλοσοφίας. 

Σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά, τώρα τον βλέπουμε φυλακισμένο στη Ρώμη να ετοιμάζεται για να πιει το τελευταίο ποτήρι του, το ποτήρι του μαρτυρικού θανάτου του. 

Κι όμως! Πόσο παράξενο αλλά και καταπληκτικό εκ μέρους του. Σ αυτή την ανθρωπίνως τρισάθλια κατάσταση που βρισκόταν ο Παύλος  να πει στον βασιλιά που στεκόταν αντίκρυ του: "θα ευχόμουνα να ήσουν καθώς κι εγώ". Μερικά χρόνια αργότερα, έγραψε από την σκοτεινή φυλακή της Ρώμης στους χριστιανούς των Φιλίππων: "Πάντοτε να χαίρετε". 

Από πού άραγε πήγαζε αυτή η πλούσια χαρά που γέμιζε την ψυχή του Παύλου, ακόμα και μέσα στους πλέον σκληρούς αγώνες του; Από που ανάβλυζε αυτή η εσωτερική του αγαλλίαση που τη ζηλεύει ο καθένας; Αυτή η χαρά και η αγαλλίαση ανάβλυζε πρώτα από τη συγνώμη που είχε πάρει από τον Θεό. Οι αλυσίδες που έδεναν τη στιγμή εκείνη τα χέρια του, δεν συγκρίνονταν μπροστά στις αλυσίδες των εντολών του Μωσαϊκού Νόμου, που άλλοτε κρατούσαν δεμένη την ψυχή του. Αυτές τις τυραννικές αλυσίδες τις κατέκοψε η χάρη του Θεού. Ο Παύλος είχε λυτρωθεί. Τώρα βρισκόταν ασφαλισμένος, και συγχωρημένος στην αγκαλιά του Θεού. Αυτό για το παρόν. Όσο για το μέλλον, γνώριζε και πίστευε ότι είναι κληρονόμος του Θεού, και συγκληρονόμος του Ιησού Χριστού. Και να με ποια λόγια αυτή η εσωτερική αγαλλίαση ξεχείλισε την καρδιά του: "ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε αρχές, ούτε δυνάμεις, ούτε παρόντα, ούτε μέλλοντα.... θα μας χωρίσουν ποτέ από την αγάπη του Θεού την εν Χριστώ Ιησού". Ρωμαίους 8:38. 

Η δεύτερη πηγή χαράς του απόστολου Παύλου, ήταν η καρποφορία του πνευματικού του έργου. Πόση εργασία! Πόσοι κίνδυνοι! Πόσες θεμελιωμένες και οικοδομημένες εκκλησίες! Πόσο πλούσια η σπορά στο απέραντο χωράφι του Θεού! Πόσες λυτρωμένες ψυχές! Πόσες θαυμάσιες οι κατακτήσεις του Ευαγγελίου, κατακτήσεις αφανείς στα μάτια του κόσμου, όμως άφθαρτες και αιώνιες στη σφαίρα του Πνεύματος. 

Με ποια αγαλλίαση ο Κύριος Ιησούς είπε στον Πατέρα, "Το έργο που μου έδωσες να κάμω, το τελείωσα". Και με πόση ικανοποίηση έγραφε ο Παύλος, στο τελευταίο στάδιο της ζωής του, "το δρόμο ετελείωσα". Πόσο βαθιά, πόσο χορταστική, πόσο πλούσια ικανοποίηση! 

Η τρίτη πηγή χαράς του Παύλου, ήταν το ότι γνώριζε κι αισθανόταν, πως εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στη θέση όπου ο Θεός τον ήθελε να βρίσκεται. Ο αληθινός χριστιανός που έχει συνείδηση της αποστολής του, και του έργου του εδώ στη ζωή, είτε σε μια καλύβα βρίσκεται, ή σε παλάτι, είτε στο ειδώλιο του κατηγορουμένου κάθεται, ή σε βασιλικό θρόνο, είτε απλός εργάτης είναι, ή επιστήμονας, είτε στο χωριό του εργάζεται, ή στα πέρατα του κόσμου, αυτό δεν έχει σημασία καμία. Σημασία έχει το να βρίσκεται στη θέση που ο Θεός τον θέλει, και να κάνει το έργο που Αυτός του έχει προετοιμάσει. Έξω από αυτή τη θέση κι αυτό το έργο, δεν υπάρχει παρά ανησυχία, απαισιοδοξία και αποτυχία. 

Να, λοιπόν ακόμα μια φορά οι τρεις πηγές που ξέχυναν τα νερά της χαράς μέσα στην ψυχή του Αποσ. Παύλου: 

Ήταν σεσωσμένος για το παρόν αλλά και για το μέλλον. 

Εργαζόταν στο χωράφι του Θεού για τη δόξα του Θεού. 

Τέλος βρισκόταν στη θέση που ο Θεός τον ήθελε να βρίσκεται, κάνοντας το έργο που είχε προετοιμάσει ο Θεός γι αυτόν. 

Αυτές οι πηγές χαράς γίνονται και δικές μας πηγές χαράς, αν περπατούμε στα ίδια αχνάρια πνευματικής ζωής. Τότε θα είμαστε καθισμένοι στα γόνατα του Θεού και, "τα πάντα θα είναι δικά μας". Α' Κορινθίους 3:22... 

Πηγή:  ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ

Αγωνιζόμαστε για να ζήσουμε, αλλά θα πεθάνουμε;

Πριν από εμάς, άνθρωποι πλούσιοι αλλά και φτωχοί, άνθρωποι δυνατοί, αλλά και αδύνατοι, σοφοί με μεγάλη φήμη, εργάτες, εργοδότες, αμαρτωλοί, αλλά και άγιοι άνθρωποι, προσπάθησαν να επιζήσουν. Όλοι αυτοί είχαν να αντιμετωπίσουν ένα και μοναδικό πρόβλημα, τον θάνατο. Μήπως κάποιος απ αυτούς κατάφερε να δώσει λύση; Αποδείχθηκε ότι ο πλούτος είχε μικρή δύναμη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, η δύναμη των δυνατών ασήμαντη, η γνώση των σοφών φτωχή, έτσι οι πλούσιοι άφησαν εδώ τα πλούτη τους, και οι σοφοί την γνώση τους, οι πολιτικοί, οι θρησκευτικοί ηγέτες, και τόσοι άλλοι άφησαν τα πάντα νικημένοι από τον θάνατο. Τι κρίμα, αυτό ήταν όλο; Που είναι η δόξα του ανθρώπου; Η δύναμη, η σοφία, τα μεγάλα λόγια, δεν στάθηκε τίποτε ικανό να αντιμετωπίσει τον θάνατο, και ο θάνατος υπερίσχυσε; Αγωνιζόμαστε να ζήσουμε, αλλά θα πεθάνουμε; Κανείς σοφός στην καρδιά δεν μπορεί να δώσει λύση; Δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε; Βασιλεύει σε όλους τους ανθρώπους και στα πάντα; Φέρνει δυστυχία, και αποχωρισμό από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, φέρνει φόβο. Και ο φόβος δένει τους ανθρώπους για μια ολόκληρη ζωή. Το ωραιότερο δημιούργημα του Θεού, ο άνθρωπος, είναι όπως η σκόνη που φυσάει ο άνεμος; Είναι όπως το άνθος που μαραίνετε; 
Ο θάνατος τελικά δεν νικιέται; Πως μπορεί ο άνθρωπος να τον αντιμετωπίσει; Το τελειότερο δημιούργημα που έπλασε ο Θεός, το έπλασε για να πεθαίνει; Την απάντηση θα την δώσεις εσύ φίλε. 

Όμως υπάρχει ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, ο οποίος νίκησε τον θάνατο. Του πήρε την εξουσία, και κρατάει στα χέρια του τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου. Κατάργησε τον θάνατο και έφερε στο φως τη ζωή, και την αφθαρσία. "Εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων, και έγεινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων αμήν, και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου".Αποκάλυψη 1:18. Θάνατος δεν σημαίνει εκμηδενισμός, αλλά αποχωρισμός τις ψυχής από το σώμα. Όσο ζούμε μακριά από τη ζωή, ζούμε μαζί με τον θάνατο. Η ζωή και ο θάνατος δεν πάνε μαζί. Η αμαρτία είναι αυτή που χωρίζει τον άνθρωπο, από τον ΑΓΙΟ ΘΕΟ. Η επιλογή είναι δική σου. 
Διάλεξε τον αιώνιο θάνατο, η την αιώνια ζωή. 
Ο Ιησούς Χριστός πέθανε για να ζήσουμε εμείς, τώρα όμως ζει αναστημένος. Αναγνώρισε ότι μέσα σου υπάρχει ο φόβος του θανάτου, και ζήτησε από τον αρχηγό της ζωής τον Ιησού Χριστό να πάρει την αμαρτία από την καρδιά σου, να πάρει τον θάνατο, και να σου δώσει αιώνια ζωή. Σκέψου σοφά, και αποφάσισε τώρα που υπάρχει ακόμα καιρός. 
Δώσε τον θάνατο τις αμαρτίας, και πάρε την ζωή τις σωτηρίας...

Ο άνθρωπος να καταδικάσει τον Θεό;

"Εις δε των κρεμασθέντων κακούργων εβλασθήμει αυτόν λέγων, εάν συ είσαι ο Χριστός σώσον σεαυτόν και ημάς. Αποκριθείς δε ο άλλος επέπλητεν αυτόν λέγων, ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη; και ημείς μεν δικαίως, διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν, ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε. Και έλεγε προς τον Ιησούν, μνήσθητί μου Κύριε όταν έρθεις εν τη βασιλεία σου. Και είπεν προς αυτόν ο Ιησούς, αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ εμού εν τω παραδείσω". Λουκάς 23:39-43.

Ο Ιησούς Χριστός βρίσκεται επάνω στο σταυρό του Γολγοθά, και δεξιά και αριστερά βρίσκονται δύο ληστές. Δύο άνθρωποι αμαρτωλοί κακούργοι, είχαν διαπράξει αδικίες εις βάρος των ανθρώπων, είχαν τις ίδιες δραστηριότητες, πολύ πιθανό να ήταν και συνέταιροι, και καταδικάσθηκαν από τον νόμο των ανθρώπων σε σταυρικό θάνατο. Εάν λοιπόν ο νόμος των ανθρώπων τιμωρεί την παραβατικότητα των ανθρώπων, πόσο μάλλον ο Θεός ο δίκαιος κριτής δεν θα κρίνει τις παράνομες δραστηριότητες του κάθε ανθρώπου; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει στο Κεφάλαιο 20:11-12 της αποκάλυψις τα εξής. "Και είδον θρόνο λευκόν μέγαν και τον καθήμενον επ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός και δεν ευρέθη τόπος δι αυτά. Και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους ισταμένους ενώπιον του Θεού και βιβλίον άλλο ηνοίχθη το οποίον είναι της ζωής και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών". Ο ένας ο ληστής έβριζε τον Κύριο, αν είσαι ο Χριστός κατέβα από τον σταυρό, σώσε τον εαυτό σου σώσε και εμάς. Αυτό σημαίνει ότι είχε απιστία στην καρδιά του, και δεν πίστευε ότι αυτός που είναι δίπλα του είναι ο Χριστός, ο ίδιος ο Θεός. Ακόμη διαπιστώνουμε ότι μέσα στην καρδιά του υπάρχει σκοτάδι, και δεν μπορεί να διακρίνει το δίκαιο από το άδικο, γιατί νομίζει ότι όπως ο Χριστός άδικα βρίσκεται στη θέσει αυτή, το ίδιο και αυτοί άδικα βρίσκονται καταδικασμένοι. Μια καρδιά αμετανόητη που δεν αναγνωρίζει το λάθος της, και δεν αισθάνεται την αμαρτία. Σαν την γυναίκα την πόρνη η οποία κάνει ότι κάνει, και μετά λέει δεν έπραξα τίποτε. Ένας άνθρωπος που έχει την συνείδησή του καυτηριασμένη και νεκρωμένη, μια τέτοια καρδιά δεν έχει καμιά ελπίδα σωτηρίας. 
Αντίθετα ο άλλος ο ληστής δεν συμφωνεί μαζί του, και τον επέπληξε. Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ που είσαι σ αυτή την καταδίκη; Εμείς δίκαια βρισκόμαστε σ αυτή τη θέση, αυτός όμως τίποτε δεν έπραξε κακό. Βλέπουμε ότι είχε φόβο Θεού, και φόβος Θεού είναι αρχή σοφίας. Έχει μέσα στην καρδιά του φως και μπορεί να διακρίνει την αδικία, βλέπει ότι οι άνθρωποι καταδίκασαν άδικα τον Χριστό, και προτίμησαν να ελευθερώσουν έναν φονιά κακούργο τον Βαραββά, και να καταδικάσουν τον δίκαιο αναμάρτητο Ιησού Χριστό. 
Γι αυτό λέει ο Λόγος του θεού ότι η δικαιοσύνη των ανθρώπων είναι σαν ένα βρώμικο ρούχο, και αλλού ο Σολομών λέει είδα τον τόπο της κρίσεως και εκεί αδικία. Αλλά αυτό που συμβαίνει εδώ είναι κάτι άλλο, δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Ο άνθρωπος να καταδικάσει τον Θεό; Να τον βρίζουν, να τον εμπαίζουν, να τον κτυπούν και εκείνος να μη απαντά, και να μην ανταποδίδει; Γιατί αν ήθελε, μόνο αν τους φυσούσε λίγο, θα είχαν εξαφανισθεί από προσώπου γης. Μπορεί κανείς να συλλάβει το μέγεθος της ταπείνωσις; Γιατί τα ανέχθηκε όλα αυτά ο Κύριος; Ποιο ήταν το κίνητρό Του; "Γιατί τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έδωσε τον Υιόν του τον μονογενή δια να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν αλλά να έχει ζωήν αιώνιον".Ιωάννην 3:16. Γιατί έπρεπε να τελειώσει το λυτρωτικό έργο της σωτηρίας του ανθρώπου. Ακόμη ο ληστής αναγνωρίζει ότι δίκαια καταδικάσθηκε, αισθάνεται το βάρος της αμαρτίας μέσα του, συντρίβεται η καρδιά του και μετανιώνει για ότι έπραξε. Επίσης βλέπουμε ότι έχει όραση βλέπει μακριά, πιστεύει ότι η ζωή δεν σταματάει εδώ, και τον βλέπει σαν βασιλιά που θα έρθει να εγκαθιδρύσει την βασιλεία του. Όλα αυτά βέβαια ήταν αποτέλεσμα της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού. Γιατί ο Κύριος είχε αποκτήσει φήμη, ήταν γνωστά τα θαύματα και οι ευεργεσίες που έκανε, και πολύ πιθανό να άκουσε και ο ίδιος προσωπικά κάτι από της διδασκαλίες του Ιησού Χριστού. Έτσι λοιπόν τα Λόγια αυτά που άκουσε τώρα σε αυτήν την δύσκολη στιγμή του άλλαξαν την καρδιά, ήρθε στον εαυτό του και λέει στον Κύριο, "θυμήσου με όταν έρθεις εν τη βασιλεία σου". Και ο Κύριος του είπε, "σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο". Επικαλέσθηκε το όνομα του Ιησού Χριστού, γιατί πίστεψε σ αυτόν, μετάνοιωσε, και ο Κύριος τον συγχώρησε. Ο νόμος των ανθρώπων τον καταδίκασε, ο νόμος όμως της ζωής εν Χριστώ Ιησού, τον αθώωσε του χάρισε ζωή και αυτή εν αφθονία. Διαγράφτηκαν όλα όσα έκανε στην ζωή του, γιατί ο Κύριος του τα έσβησε. Όταν θα στηθεί δικαστήριο για τους ασεβείς ανθρώπους, το δικό του το όνομα θα είναι γραμμένο στο βιβλίο της ζωής, και θα ζει για πάντα στην αιωνιότητα. 
Ο άλλος όμως ο ληστής καταδικάσθηκε σε θάνατο από το ανθρώπινο δικαστήριο και θανατώθηκε, αλλά το μαρτύριο του δεν τελείωσε εκεί στο σταυρό, γιατί έχει και αιώνια συνέχεια. Υπάρχει και ο δεύτερος θάνατος, που είναι ο θάνατος της ψυχής. Του αιώνιου αποχωρισμού του ανθρώπου, από τον Θεό. Όταν περάσει μπροστά από τον θρόνο το λευκό του Δίκαιου Κριτή, θα ριφθεί στην γέενα του πυρός, γιατί του δόθηκε η ευκαιρία να μετανοήσει για να σωθεί, και αυτός την κλώτσησε. 
Αγαπητέ φίλε εσύ μη κλωτσάς την ευκαιρία που σου δίνει ο Ιησούς Χριστός τώρα, γιατί: "σήμερα είναι καιρός ευπρόσδεκτος σήμερα είναι ημέρα σωτηρίας". Β' Κορινθίους 6:2β.  
Ο Θεός, δεν σου ζητάει να κάνεις πολλά και δύσκολα πράγματα. 
Μόνο αν ταπεινωθείς όπως ο ληστής, και πιστέψεις στο λυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού στο σταυρό του Γολγοθά, και μετανοήσεις για τις αμαρτίες σου, θα σου χαρίσει αιώνια ζωή μαζί Του στον ουρανό... 

Ο πραγματικός Χριστιανός.

Τον πραγματικό Χριστιανό μπορούμε εύκολα να τον διακρίνουμε, γιατί ο Ιησούς Χριστός μας άφησε την Καινούρια Διαθήκη του, για να μη χάσουμε ποτέ τον δρόμο μας. Το Ευαγγέλιο είναι το μέσον, με το οποίο μπορούμε να δούμε ποιος είναι πραγματικός Χριστιανός.
Δόγματα, αιρέσεις, θεωρίες, βιβλία, βιβλιαράκια, διατυπώνουν χίλιες δυο απόψεις, και ο άνθρωπος χάνει την πνευματική του πορεία. Ο άνθρωπος είναι λογικό ον, και όλες τις σκέψεις του τις διατυπώνει με λογικά επιχειρήματα. Όταν όμως, η αρχή της σειράς των λογικών σκέψεων είναι λανθασμένη, τότε ο άνθρωπος οδηγείται σε πλάνη. Το μόνο αλάνθαστο βιβλίο από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι το Ευαγγέλιο, η Καινούρια Διαθήκη του Ιησού Χριστού. Και είναι αλάνθαστο, γιατί ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν ένας άνθρωπος που μορφώθηκε πολύ, ή ένας αμαρτωλός που έγινε άγιος, αλλά ο Υιός του Θεού που "έλαβε δούλου μορφή και έγινε όμοιος με τους ανθρώπους". Φιλιπησίους 2:7. Είναι ο Λόγος του Θεού, ο απεσταλμένος από τον ουρανό προς τους ανθρώπους, για να αποκαλύψει τον Πατέρα και την Ουράνια Βασιλεία, να μας προσκαλέσει να μετανοήσουμε από την αμαρτία, και να γίνουμε κι εμείς παιδιά του Θεού, και μέλη της ουράνιας οικογένειας, "συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού". Εφεσίους 2:19. Αυτά που γράφει το Ευαγγέλιο εκφράζουν όλο το θέλημα του Θεού, και όταν ο άνθρωπος το πιστέψει και το ακολουθήσει, γίνεται πραγματικός Χριστιανός. Όλα τα άλλα, είτε καταστατικά εκκλησιών, είτε ήθη και έθιμα που είναι αντίθετα με το Ευαγγέλιο, ή παραδόσεις που δεν συμφωνούν με το Ευαγγέλιο του Χριστού, πρέπει να απορρίπτονται χωρίς συζήτηση, διότι αλλοιώνουν την Νέα Διαθήκη του Ιησού Χριστού, και παραμορφώνουν τους Χριστιανούς. Δεν μπορούμε να παραβούμε την εντολή του Θεού, και να αθετήσουμε το Ευαγγέλιο για τις παραδόσεις μας. Ματθαίος.15:3 και Μάρκος.7:9.
Το Ευαγγέλιο δεν παλιώνει ποτέ. Δεν το άφησε ο Κύριός μας για μια ορισμένη γενιά, αλλά για όλο τον κόσμο, για όλους τους αιώνες, και για όλες τις εποχές. Γι αυτό υπόσχεται ότι "θα κηρυχθεί τούτο το Ευαγγέλιο της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη και τότε θέλει ελθεί το τέλος". Ματθαίον 24:14. Το Ευαγγέλιο δεν είναι ένα βιβλίο που το έχουμε για να το φιλάμε, να το προσκυνάμε, ή να το έχουμε κάτω από το μαξιλάρι μας για φυλαχτό, αλλά για να το διαβάζουμε, και να το εφαρμόζουμε. "Οι λόγοι τους οποίους εγώ λαλώ προς εσάς, πνεύμα είναι και ζωή είναι". Ιωάννην 6:63. Είναι αδύνατο να αρχίσεις με δίψα να μελετάς το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, και να μη γίνει κάτι μέσα στην ψυχή σου, και στη ζωή σου γενικότερα.
Το Ευαγγέλιο πρέπει να κηρυχθεί σε όλο τον κόσμο, και να εφαρμοσθεί απ όλους, για να σωθούμε γνωρίζοντας την αλήθεια που ελευθερώνει. Ιωάννην 8:32.
"Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς, και ιδού εγώ είμαι μεθ’υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν". Ματθαίον 28:19.
Εάν θέλουμε ευλογίες στην ζωή μας και κέρδος αιώνιο, ας αρχίσουμε με το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, για να γίνουμε σωστοί και γνήσιοι Χριστιανοί, αλλά πολύ περισσότερο, κληρονόμοι της αιώνιας βασιλείας του Θεού.
Είθε να είναι σε σας χάρη, έλεος, ειρήνη, από τον Πατέρα μας Θεό, και τον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας, Αμήν...

Το δικαίωμα της ελευθερίας.

"Αυτός απ’ την αρχή δημιούργησε τον άνθρωπο και στην εξουσία τον άφησε της βούλησης του" Σοφία Σειράχ 15:14

Το παραπάνω χωρίο δεν είναι παρά το απλό συμπέρασμα στο οποίο μπορεί εύκολα να καταλήξει ο αναγνώστης του βιβλίου της Γένεσης.  Ο Θεός ο Δημιουργός, έπλασε τον άνθρωπο για να ζει ελεύθερος και να επιλέγει σύμφωνα με τη βούληση του. Εκεί φαίνεται η τελειότητα του Θεού και ως "κατασκευαστή". Ο άνθρωπος από την πλευρά του ως κατασκευαστής, φτιάχνει αυτοκίνητα, μηχανές, ηλεκτρικές συσκευές οι οποίες λειτουργούν εκτελώντας μηχανικά εντολές υπακούοντας στη βούληση του κατασκευαστή τους.  

Είσαι λοιπόν ένας ελεύθερος άνθρωπος. Σύμφωνα όμως με το ανθρώπινο δίκαιο η "ελευθερία ενός ανθρώπου τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου". Πού όμως τελειώνει η ελευθερία σου για το Θεό; Η ελευθερία του Αδάμ και της Εύας τελείωνε στον καρπό της γνώσεως του καλού και του κακού. Τώρα γνωρίζουμε τι είναι καλό και τι κακό. Η ελευθερία μας περιορίζεται λοιπόν στο για ποιο σκοπό τη χρησιμοποιούμε: για να πράττουμε το καλό ή το κακό;

Το δικαίωμα της ελευθερίας ανήκει σε κάθε λαό έγχρωμο ή λευκό, προϊστάμενο ή υφιστάμενο, στο χριστιανό ή όχι, ο καθένας μας μπορεί να ελέγχει την επιλογή του, όχι όμως και τα αποτελέσματά της. Αν υπάρχει ένα πεδινό μονοπάτι και ένα άλλο, πλάι στο γκρεμό και εσύ επιλέξεις το δεύτερο επειδή είναι πιο σύντομο, πρέπει να γνωρίζεις ότι κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δε  θα πέσεις μέσα σε αυτόν.

Κάπου εδώ φτάνουμε στην αληθινή ελευθερία, στην ελευθερία του σταυρού. Ακόμη κι αν έχεις επιλέξει το μονοπάτι του γκρεμού, ακόμη κι αν μέχρι σήμερα έκανες ότι δυσαρεστούσε τον Πλάστη  και τους συνανθρώπους σου, τώρα έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις μονοπάτι χρησιμοποιώντας το καινούριο σταυροδρόμι του σταυρού που οδηγεί στο ξέφωτο της αλήθειας, της ταπεινής γνώσης της ύπαρξης μας, της αναγνώρισης της φθαρτότητας, της ματαιότητας της ύλης, την προσωρινότητα της σάρκας και την ασύγκριτη υπεροχή της κοινωνίας με το Θεό. Ούτε ο γκρεμός έχει πια δύναμη πάνω σου, ούτε η πυκνότητα της βλάστησης ασκεί εξουσία στο νέο σπόρο που φυτρώνει στην ψυχή σου.

Ναι, Κύριε, αυτή την ελευθερία ποθώ να έχω στη ζωή μου. Αμήν...

Ελεήμων Καρδιά.

"Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα δια του αγαθού το κακόν". Ρωμαίους 12:21

Κάποτε ζούσαν στην έρημο δυο Βεδουίνοι, ο Νάμπεκ κι ο Ντάγκαρ, που ήταν αχώριστοι φίλοι.

Ο Νάμπεκ είχε ένα άλογο που όμοιό του δεν υπήρχε. Ο Ντάγκαρ θαύμαζε το άλογο του φίλου του, όμως μέρα με τη μέρα άρχισε να το θέλει όλο και περισσότερο, που έφτασε να το βλέπει ακόμη και στον ύπνο του!

Είπε λοιπόν στο φίλο του ότι θα πλήρωνε όσο-όσο για να το αποκτήσει. Ο Νάμπεκ όμως αρνήθηκε, λέγοντας πως δε θα πουλούσε ποτέ το αγαπημένο του άλογο για κανένα τίμημα.
Μη μπορώντας ο Ντάγκαρ να το βγάλει από το μυαλό του, αποφάσισε να κάνει το άλογο δικό του με άλλο τρόπο. Μια μέρα ντύθηκε ζητιάνος και κάθισε σε ένα σημείο του δρόμου, απ’ όπου ήξερε ότι κάθε μέρα περνούσε ο φίλος του καβάλα στο περίφημο άλογο.

Πράγματι, μόλις πλησίασε ο Νάμπεκ, ο Ντάγκαρ με αλλαγμένη και αδύναμη φωνή ζήτησε βοήθεια, λέγοντας ότι είναι ένας διψασμένος και νηστικός φτωχός άνθρωπος. Ο Νάμπεκ, που δεν αναγνώρισε τον φίλο του, θέλοντας να βοηθήσει τον άνδρα που υπέφερε, τον ανέβασε στη σέλα του αλόγου και ξεκίνησε να τον πάει στη σκηνή του ώστε εκεί να τον φροντίσει.

Μόλις όμως ο Ντάγκαρ βρέθηκε πάνω στο άλογο, έριξε με μια δυνατή σπρωξιά κάτω τον Νάμπεκ και ξεκινώντας να καλπάζει, φώναξε στο φίλο του: "Δεν είμαι ζητιάνος! Είμαι ο Ντάγκαρ! Και δε θα πάρεις ποτέ πίσω το άλογό σου"!
Ο Νάμπεκ χωρίς να κάνει βήμα, είπε στον Ντάγκαρ:

"Φίλε μου, το μόνο που σου ζητώ είναι να σταματήσεις για ένα λεπτό και να με αφήσεις να σου πω κάτι".
Ο Ντάγκαρ, βλέποντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση ο Νάμπεκ να τον φτάσει περπατώντας, σταμάτησε για να ακούσει.

"Συγχαρητήρια"! είπε στον κλέφτη ο Νάμπεκ. "Με τη θέληση του Θεού, είσαι πια ο ιδιοκτήτης αυτού του αλόγου. Όμως για ένα πράγμα προσεύχομαι: σε παρακαλώ, να μην πεις ποτέ σε κανέναν πως το απέκτησες"!

"Γιατί"; Ρώτησε απορημένος ο Ντάγκαρ.

"Γιατί αν οι άνθρωποι μάθουν τον τρόπο με τον οποίο με εξαπάτησες, δεν θα σταματήσουν ποτέ ξανά στη μέση της ερήμου για να βοηθήσουν έναν άνθρωπο που ζητά απεγνωσμένος φαγητό και νερό. Θα φοβούνται να τον πλησιάσουν και θα τον αφήσουν να πεθάνει. Αν η ιστορία αυτή μαθευτεί, το αποτέλεσμα θα είναι ότι στο εξής πολλοί άνθρωποι θα υποφέρουν σε όλο τον κόσμο"…

Ο Ντάγκαρ έμεινε σκεπτικός για λίγο ακούγοντας αυτά τα λόγια. Τελικά κατέβηκε από το άλογο και το επέστρεψε στον Νάμπεκ μετανιωμένος. Η φιλεύσπλαχνη καρδιά του Νάμπεκ τον συγχώρεσε αμέσως για το λάθος του και συμφιλιωμένοι οι δυο παλιοί φίλοι επέστρεψαν στις σκηνές τους. 
Η αγάπη νίκησε τον φθόνο.

"Εάν λοιπόν πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν, εάν διψά, πότιζε αυτόν· διότι πράττων τούτο θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού. Ρωμαίους 12:20...

Η ενεργητικότητα της πίστης.

"Γιατί ξεχώρισε την πίστη του; Τι διέφερε από την πίστη των άλλων; Διέφερε γιατί πίστευε σε κάτι το εντελώς αδύνατο να γίνει!"
Καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε ρώτησε να μάθει τι συνέβαινε. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος.  Τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει δυνατά: "Ιησού, Υιέ Δαβίδ, σπλαχνίσου με".
Αυτοί που προπορευόταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμα πιο δυνατά: "Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με". Τότε ο Ιησούς στάθηκε κι είπε να τον φέρουν κοντά του. Αυτός πλησίασε κι ο Ιησούς τον ρώτησε: "Τι θέλεις να σου κάνω"; "Κύριε, θέλω ν' αποκτήσω το φως μου", αποκρίθηκε. Ο Ιησούς του είπε: "Ν’ αποκτήσεις το φως σου. Η πίστη σου σε έσωσε." Αμέσως ο τυφλός βρήκε το φως του κι ακολούθησε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό.
"Τον μάλωναν να σωπάσει κι αυτός φώναζε πιο δυνατά". Τι είδους άνθρωπος ήταν ο τυφλός αυτός ζητιάνος; Κατ΄ αρχήν δεν ήταν κάποιος από αυτούς που όπως λέμε "αφήνονται στη μοίρα τους". Δεν είχε εγκαταλείψει καθόλου τον εαυτό του και δεν είχε χάσει κάθε ελπίδα να βρει το φως του, όπως θα περίμενε κανείς από έναν εκ γενετής τυφλό. Ο Ιησούς του είπε: "Η πίστη σου σ΄ έσωσε". Γιατί ξεχώρισε την πίστη του; Τι είχε το ιδιαίτερο από την πίστη των άλλων; Το ιδιαίτερο ήταν ότι πίστευε σε κάτι αδύνατο να γίνει. Τόσο δυνατή ήταν η πίστη του στον Ιησού! Ο τυφλός ονόμαζε τον Ιησού "υιό του Δαβίδ", υιό του βασιλέως και Προφήτου, ενώ στην πραγματικότητα πίστευε ότι είναι ο Θεός, αφού μόνο ο Θεός  μπορεί να κάνει τα αδύνατα πράγματα για τους ανθρώπους.
Ο εκ γενετής τυφλός πίστευε τα  αδύνατα. Εμείς τι πιστεύουμε; Τι ζητάμε απ΄ το Θεό; Είμαστε συγκαταβατικοί και δεν ζητάμε πράγματα αδύνατα; Έτσι γινόταν πάντα, ώστε όταν κάποιος αποτέλεσε εξαίρεση τον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης, όπως έγινε με τον τυφλό, η Αγία Γραφή κάνει ιδιαίτερη μνεία γι΄ αυτόν. Πρόκειται για τον γενάρχη  Ιαβή. Ο Ιαβής υπήρξε ο πιο ένδοξος από όλους. Ζητούσε στην προσευχή του να τον ευεργετήσει ο Θεός πέρα απ΄  τα όρια.  Να διευρύνει τα όριά του. Σίγουρα γεννήθηκα για κάτι παραπάνω από αυτό, σκεφτόταν. Ο Θεός έχει απείρως περισσότερα πράγματα από εκείνα που του ζητάμε στις προσευχές μας.
Ο Ιαβής δεν είπε, εμένα θα κοιτάξει ο Θεός;
Ο Ιησούς θεραπεύει πρώτα την πνευματική τυφλότητα και κατόπιν θεραπεύει το σώμα. Αυτός είναι ο λόγος που ρωτάει τον πάσχοντα άνθρωπο, τι θέλει ή αν πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει αυτό που ζητεί.
Η Εκκλησία διαβάζει μαζί με την ευαγγελική περικοπή για τη θεραπεία του τυφλού και την περικοπή στην οποία ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στην ενότητα της Εκκλησίας και στα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός, γράφει ο Απόστολος Παύλος, έχει τη δύναμη να κάνει απείρως περισσότερα από όσα ζητάμε ή σκεφτόμαστε, καθώς η δύναμή του ενεργεί σε μας. Από μας εξαρτάται να νικήσουμε την αδράνειά μας για να βοηθήσει ο Θεός είτε θεραπεία είναι αυτή είτε ειρήνη είτε ενότητα. Ο Θεός ενεργεί με τη δική μας συνέργεια και όχι με τη δική μας παθητικότητα.
Να ζείτε με τρόπο αντάξιο εκείνου που σας κάλεσε στη νέα ζωή, συνεχίζει ο Απόστολος Παύλος. Να ζείτε με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή.  Να ανέχεστε με αγάπη ο ένας τον άλλον και να προσπαθείτε να διατηρείτε την ειρήνη, που σας συνδέει μεταξύ σας, την ενότητα που δίνει το Πνεύμα του Θεού... 

Πηγή:  Η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ

Ζούμε με αρχές ή με την κουλτούρα; Τι λέει η Βίβλος για τη Σεμνότητα;

"Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία, 
και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον". Ρωμαίους 12:1-2 

Στις ημέρες που ζούμε και ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, μεγάλος είναι ο προβληματισμός που αντιμετωπίζουν οι πιστοί νέοι αναφορικά με το πώς πρέπει να ντύνονται και να παρουσιάζονται. Η κ. Kelli Mahoney είναι σύμβουλος νεολαίας σε διάσημο ιστοχώρο που επισκέπτονται χιλιάδες νέοι καθημερινά, και οι γνώμες της μάλλον είναι ενδιαφέρουσες.

Η μόδα αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής κάθε χριστιανού εφήβου. Ωστόσο, όπως ακριβώς σε κάθε άλλη περιοχή της ζωής μας, η διάκριση είναι σημαντική. Πολλά περιοδικά μόδας προωθούν μπλούζες και φορέματα κομμένα κοντά, και επίσης αποκαλυπτικές φούστες και σορτς. Ενώ πολλοί χριστιανοί νέοι που θέλουν να είναι μοντέρνοι, θέλουν επίσης να είναι σεμνοί. Έτσι, ποια συμβουλή δίνει η Βίβλος σχετικά με τη σεμνότητα και πώς μπορεί να εφαρμοστεί στη σημερινή μόδα;

Γιατί πρέπει οι χριστιανοί νέοι να είναι σεμνοί;

Ως Χριστιανοί η συμπεριφορά σας καθορίζει το πώς βλέπουν οι άλλοι εσάς και την πίστη σας. Η σεμνότητα στην εμφάνισή σας, είναι μια μεγάλη μαρτυρία στους γύρω σας, όπως και τα λόγια σας. Ένα ζήτημα που πολλοί μη-Χριστιανοί έχουν με τους πιστούς, είναι ότι οι πιστοί τείνουν να είναι υποκριτικοί. Αν κηρύσσετε την αγνότητα και τη σεμνότητα στους άλλους φορώντας αποκαλυπτικά ενδύματα, μπορεί να θεωρηθείτε υποκριτής. Αν όμως είστε σεμνοί επιτρέπετε στους ανθρώπους να δουν περισσότερο την εσωτερική σας πίστη, παρά την εξωτερική σας εμφάνιση.

"Να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως". Α' Πέτρου 2:12.

Πώς μπορώ να είμαι σεμνός και μοντέρνος;

Η διάκριση είναι πάντα απαραίτητη όταν αγοράζετε τα ρούχα σας.
Ένας τρόπος για να διακρίνει κανείς αν ένα σύνολο είναι σεμνό, είναι να αναρωτηθεί γιατί το αγοράζει. Είναι κάτι που σου αρέσει, ή έχει ως σκοπό να τραβήξει την προσοχή των άλλων επάνω σου; Αγοράζετε τα ρούχα σας για να προσελκύσετε το αντίθετο φύλο; Ποιο είδος προσοχής επιδιώκετε;
Θυμηθείτε, ότι δεν είναι χριστιανικό να βάζετε σε πειρασμό τους άλλους μέσω των ρούχων σας. Έτσι αν κάτι είναι αποκαλυπτικό, ή διαπιστώνετε ότι οι άνθρωποι παίρνουν λανθασμένη εντύπωση από τα ρούχα σας, τότε μπορεί να είναι καλό να αξιολογήσετε εκείνο το κομμάτι, με μια διακριτική καρδιά. Υπάρχει αφθονία ωραίων ρούχων διαθέσιμη για τους χριστιανούς νέους, που είναι και σεμνά και μοντέρνα. Δεν είναι αμαρτία να σου αρέσουν τα όμορφα ρούχα, αλλά είναι αμαρτία όταν η επιθυμία σου για τη μόδα γίνεται σημαντικότερη από την πίστη σου.

"Ωσαύτως και αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, ουχί με πλέγματα ή χρυσόν ή μαργαρίτας ή ενδυμασίαν πολυτελή". Α' Τιμόθεον 2:9.
"Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας, κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμο". Α' Πέτρου 3:3-4.

Η αμαρτία γδύνει τον άνθρωπο.
Ο Θεός τον ντύνει! Γένεσις 3:7,21

Τι λέει η Βίβλος για την εμφάνιση;

Η μόδα και η εμφάνιση βασιλεύουν δυναμικά σήμερα. Η διαφήμιση σε καθημερινή βάση μας βομβαρδίζει με τρόπους για να βελτιώσουμε την εμφάνισή μας. Προγράμματα όπως τα "Τι να μην φορέσεις" και "Ο Μεγαλύτερος Χαμένος", παρουσιάζουν τους ανθρώπους να αλλάζουν τον τρόπο που φαίνονται σαν κάτι σημαντικό. Λένε στους ανθρώπους ότι δεν είναι αρκετά ευπαρουσίαστοι, γι’ αυτό συνιστούν να χρησιμοποιήσουν τα μπότοξ και πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις όπως τα είδωλά τους.

Η Βίβλος, αντίθετα, λέει ότι πρέπει να υιοθετήσουμε μια διαφορετική μέθοδο στην εμφάνισή μας, από αυτό που είναι η επικρατούσα ιδέα της κοινωνίας της ομορφιάς.

Τι είναι σημαντικό για τον Θεό;

Ο Θεός δεν εστιάζει στην εξωτερική μας εμφάνιση. Ενδιαφέρεται περισσότερο για το εσωτερικό μας. Η Βίβλος μας λέει ότι το ενδιαφέρον του Θεού είναι για την ανάπτυξη της εσωτερικής μας ομορφιάς, έτσι ώστε να μπορεί να προβάλλεται σε όλα όσα κάνουμε και είμαστε.

"Και είπε Κύριος προς τον Σαμουήλ, Μη επιβλέψης εις την όψιν αυτού ή εις το ύψος του αναστήματος αυτού, επειδή απεδοκίμασα αυτόν· διότι δεν βλέπει ο Κύριος καθώς βλέπει ο άνθρωπος· διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Κύριος βλέπει την καρδίαν". Α' Σαμουήλ 16:7.

Αλλά οι αξιόλογοι άνθρωποι φαίνονται ωραίοι...

Συμβαίνει αυτό όλες τις φορές; Η εξωτερική εμφάνιση δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να κρίνεις πόσο σημαντικό είναι ένα άτομο.
Ένα παράδειγμα ήταν κάποιος Ted Bundy. Αυτός ήταν ένας πολύ όμορφος άνδρας που στη δεκαετία του 70 δολοφόνησε πολλές γυναίκες πριν τον συλλάβουν. Ήταν ένας συστηματικός δολοφόνος, επειδή ήταν πολύ γοητευτικός και όμορφος. Άνθρωποι όπως ο Ted Bundy χρειάζονται για να μας θυμίζουν ότι το εξωτερικό δεν ταιριάζει πάντα με το εσωτερικό του ανθρώπου.

Το πιο σημαντικό είναι να κοιτάξουμε στον Ιησού. Εδώ έχουμε τον Υιό του Θεού που ήρθε στη γη ως άνθρωπος. Διέκριναν οι άνθρωποι στην εξωτερική εμφάνισή Του κάτι διαφορετικό από έναν απλό άνθρωπο; Όχι. Αντίθετα κρεμάστηκε σε έναν σταυρό και πέθανε. Οι συνάνθρωποί Του δεν είδαν πέρα από την εξωτερική Του εμφάνιση για να δουν την εσωτερική ομορφιά και αγιότητά Του.
" Άρα από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς". Ματθαίον 7:20.

Είναι λοιπόν σπουδαίο να φαίνεσαι ωραίος;

Δυστυχώς ζούμε σε έναν επιφανειακό κόσμο, όπου οι άνθρωποι κρίνουν από την εμφάνιση. Όλοι θα θέλαμε να μην ανήκουμε στην πλειοψηφία, και όλοι να κοιτάζουμε πέρα από αυτό που φαίνεται στο εξωτερικό, αλλά ουσιαστικά όλοι επηρεαζόμαστε από την εμφάνιση.

Η Βίβλος μας λέει ότι είναι σημαντικό να παρουσιαζόμαστε όσο το δυνατόν πιο ωραία, αλλά ο Θεός δεν μας καλεί να φτάνουμε στα άκρα. Είναι σημαντικό να ξέρουμε γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε, ώστε να φανούμε ωραίοι. Αναρωτηθείτε δύο ερωτήσεις:

* Η προσοχή στην εμφάνισή σας παρασύρει τα μάτια σας από τον Κύριο;

* Ενδιαφέρεστε περισσότερο για το βάρος σας, τα ρούχα ή τα καλλυντικά σας, από ότι για τον Θεό;

Εάν απαντήσετε, "ναι", σε κάθε μία από αυτές τις ερωτήσεις, τότε μάλλον πρέπει να ρίξετε μια πιο προσεκτική ματιά στις προτεραιότητές σας. Η Βίβλος μας λέει να εξετάζουμε περισσότερο προσεκτικά τις καρδιές και τις ενέργειές μας, παρά το παρουσιαστικό και την εμφάνισή μας.

"Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού". Κολοσσαείς 3:17.
"Ψευδής είναι η χάρις και μάταιον το κάλλος· η γυνή η φοβουμένη τον Κύριον, αυτή θέλει επαινείσθαι". Παροιμίες 31:30. 

Τα παραπάνω λόγια δεν γράφτηκαν από κάποιον κληρικό ή θρησκόληπτο αναχρονιστή, αλλά από μια σύγχρονη κυρία που ζει μέσα στον σημερινό κόσμο, και η γνώμη της είναι βαρύνουσα ανάμεσα σε χιλιάδες νέους και νέες.
Αν προσέξει κάποιος τις συμβουλές τις, που εμείς βρίσκουμε σύμφωνες με το λόγο του Θεού, θα έχει οπωσδήποτε κέρδος και σ' αυτή και στην αιώνια ζωή του.
Ας μην αφήνουμε τα κοσμικά μέσα ενημέρωσης να διαμορφώνουν τις συνήθειές μας, παραβιάζοντας αιώνιες και άγιες αρχές του Θεού.
Η αλήθεια δεν είναι πάντα με τους πολλούς, ούτε με εκείνους που θέλουν να την εκμεταλλεύονται...  

"Επειδή σας λέγω, ότι εάν δεν περισσεύση η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την Βασιλείαν των Ουρανών". Ματθαίος 5:20

Ένα ερώτημα που ίσως όλοι μας κάποτε το συναντήσαμε. Ο Ιησούς Χριστός είναι εύκολη ή δύσκολη υπόθεση; Μπορεί να πάει ο καθένας στον Ιησού Χριστό και να πάρει τη σωτηρία Του; Μπορούν όλοι να φτάσουν στη Βασιλεία Του, να αποκτήσουν αιώνια ζωή και τη δόξα τ ουρανού; Θα μπορούσαμε να απαντήσουμε κάπως γενικά και θεωρητικά ίσως. Ναι, ο Ιησούς Χριστός προσφέρεται σε όλους τους αμαρτωλούς ανθρώπους, χωρίς διάκριση και περιορισμούς.

Μεγάλη υπόθεση, μεγάλο κεφάλαιο, μεγάλο και αποτελεσματικό όπλο στα χέρια του εχθρού μας του σατανά, το κλειστό Ευαγγέλιο. Να μη διαβάζουμε, να μη φωτιστούμε, να μην ανοίξουν τα μάτια του ανθρώπου, να μην προβληματιστεί για την κατάστασή του. Και να χάσει την ψυχή του αιώνια μακριά από την αλήθεια και το φως του Θεού.

Πριν πάμε όμως στον Λόγο του Θεού ας δούμε ένα παράδειγμα από την καθημερινή ζωή μας. Υπάρχουν στοιχεία οικεία σε μας που θα μας βοηθήσουν. Μπορούν όλοι να σπουδάσουν στο Πανεπιστήμιο; Και βέβαια όλοι μπορούν, είναι μία απλή απάντηση. Η πραγματικότητα όμως που βιώνουμε όλοι, διαφέρει. Για να μπεις στο Πανεπιστήμιο πρέπει όχι μόνο να διαβάσεις, όχι μόνο να διαβάσεις πολύ, όχι μόνο να γράψεις καλά, αλλά να γράψεις και καλύτερα από τους άλλους, πολύ καλύτερα.

Ο στόχος είναι ένας, για όλους τους ανθρώπους, η Βασιλεία του Θεού, η Βασιλεία των Ουρανών. Γι αυτό πέθανε ο Ιησούς Χριστός στο σταυρό του Γολγοθά, γι αυτό αναστήθηκε, γι αυτό μας προσφέρει σωτηρία δωρεάν και κατά χάριν. Έξω από την Βασιλεία Του είναι η αιώνια καταδίκη, ο αιώνιος θάνατος. Ο Ιησούς Χριστός μας μίλησε για το κεφαλαιώδες αυτό θέμα αναλυτικά και σε βάθος. Να γιατί είπαμε πιο πάνω ότι: "χαρά μεγάλη γίνεται στον κόσμο του Σατανά για κάθε μέρα που ο Λόγος του Θεού μένει κλειστός, και οι άνθρωποι συνεχίζουν τους δρόμους τους στο σκοτάδι", (Απόσπασμα από το ευαγγέλιο του Σατανά που κυκλοφορεί ευρέως ανάμεσά μας). Να μην καταλάβει ο άνθρωπος την πραγματική του κατάσταση, την ανάγκη του, τη φύση της αγάπη του Θεού και της προσφοράς Του.  

Σαν άνθρωποι βιαστικοί, επιφανειακοί και επιπόλαιοι που είμαστε πολλές φορές, αν προσθέσει κανείς και το πόσο κουρασμένοι και φορτωμένοι είμαστε στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε, και το πόσο λίγο πρόθυμοι είμαστε να καταβάλουμε το κόστος της γνήσιας ζωής του Ιησού Χριστού, είμαστε έτοιμοι να περιγράψουμε τη ζωή της πίστης και της αγάπης μας στο πρόσωπο του Κυρίου με ένα απλό σκαρίφημα των 2 ή 3 το πολύ γραμμών: "πηγαίνω στην εκκλησία, προσέχω τα μάτια μου , το στόμα μου όσο γίνεται βέβαια, βάζω το χέρι στην τσέπη και βοηθάω, δε λέω ψέματα, και διαβάζω την Αγία μου Γραφή όσο μπορώ". Κάπως έτσι μπορούμε να περιγράψουμε εύκολα και απλά τη ζωή του Χριστού όπως τη βιώνουμε και μάλιστα την βαθμολογούμε και με καλό έως ικανοποιητικό βαθμό, αν όχι άριστα.

Εδώ ακριβώς είναι που έρχεται το Άγιο Πνεύμα του Κυρίου να μας ταρακουνήσει, γιατί ο κίνδυνος και η απειλή για μια τέτοια ζωή είναι μεγάλος. "Εάν δεν περισσεύση η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την Βασιλείαν των Ουρανών". Πολύ λίγο έχουμε καταλάβει την αξία του πόνου της αγάπης του Θεού για εμάς. Πολύ λίγο έχουμε ίσως καταλάβει τι σημαίνει το άγιο αίμα που κύλησε στο Γολγοθά από αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Πολύ λίγο έχουμε καταλάβει ίσως τις απαιτήσεις του άγιου και δίκαιου Θεού της αγάπης, από το λυτρωμένο παιδί Του. Απόδειξη το …σκαρίφημα που λέγαμε πριν, τα 2–3 πραγματάκια που μ αυτά καθησυχάζουμε, και βολευόμαστε.

Ο Κύριος μας το δίνει πολύ καθαρά μέσα στον άγιο Λόγο Του. Δεν ζητάει από εμάς πολλά, δύσκολα, ξεχωριστά έργα να κάνουμε. Τα θέλει όλα! Πολύ παραπάνω από την ευσέβεια που την έχουν και άλλοι ίσως γύρω μας, και τη στοιχειώδη ηθική ζωή που σε μερικούς υπάρχει γιατί έτσι έμαθαν από μικροί, και κάποια πίστη,ή και κάποια δράση. Δεν Του λένε τίποτα όλα αυτά του Κυρίου, αν σταματήσουμε εκεί.

Με βοηθάει πολύ στην πνευματική μου ζωή και υπηρεσία, να φτιάχνω διαλόγους  για την ώρα που θα σταθούμε όλοι μπροστά στο βήμα του Κυρίου. Μπορεί και να μην ισχύουν, έχουν όμως αλήθεια και γνησιότητα προθέσεων τουλάχιστον. Για να σκεφτούμε την ώρα που περιγράφουμε τα καλύτερα, και τα πιο δυνατά σημεία της ζωής μας στον Κύριο, τα πιο "εντυπωσιακά" που θα’ χουμε διαλέξει, να γυρίσει και να μας πει, "μα όλα αυτά που μου λες τόση ώρα τα κάνουν και οι γραμματείς και Φαρισαίοι. Τι παραπάνω έκανες εσύ για Μένα; Πού φαίνεται στη ζωή σου ότι Με έβαλες πρώτον, και πάνω από όλους και όλα; Μίλησέ Μου για το παραπάνω της δικαιοσύνης σου, το πλεόνασμα της αγάπης σου, το περίσσευμα της πίστης σου, της υπηρεσίας, της θυσίας, του κόστους που κατέβαλες από αγάπη για μένα". Είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε;  Έχουμε κάτι να πούμε; Υπάρχουν στη ζωή μας παραδείγματα, έργα που φανερώνουν και πείθουν, γι αυτήν την παραπάνω αγάπη και πίστη μας στο πρόσωπό Του;

Αν διαβάσετε λίγα εδάφια πιο κάτω, στο ίδιο κεφάλαιο του Ματθαίου  (5ο κεφ.) θα συναντήσετε το "φιλιώθητι" και "ειρήνευσον" με τον αντίδικό σου και τον εχθρό σου, χωρίς να εξετάσεις ποιος έχει δίκιο, ποιος φταίει, ποιος ξεκίνησε πρώτος… Λίγο παρακάτω λέει ο Κύριος "βγάλε το μάτι που σε σκανδαλίζει και κόψε το χέρι που σε πειράζει και καλύτερα να το χάσεις". Ας σκεφτούμε να μας ρωτήσει ο Κύριος, "πότε έβγαλες το μάτι σου για Μένα; Πότε απέρριψες, μίσησες, καταδίκασες, αποχωρίστηκες κάτι δικό σου που αγαπούσες για χάρη Μου, επειδή σε οδηγούσε σε αμαρτία ή σε κρατούσε στην αμαρτία;" Έχουμε να Του πούμε κάποια τέτοια περιστατικά ο καθένας μας, που να αποδεικνύουν πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη μας και η πίστη μας στο πρόσωπό Του; Πόσο ψηλά Τον είχαμε στην καρδιά μας και στη ζωή μας;

Όταν λέει "κόψε το χέρι σου ή βγάλε το μάτι σου" που σε σκανδαλίζει, εννοεί να στερηθείς, να αποχωριστείς, να χάσεις, να σου κοστίσει, να πονέσεις, να θυσιάσεις από αγάπη και πίστη για Εκείνον. Μήπως όλα όσα εκδηλώνει μέχρι τώρα η ζωή μας είναι επιπέδου γραμματέων και Φαρισαίων; Στον Ουρανό της Βασιλείας Του, γραμματείς και Φαρισαίοι είναι βέβαιο ότι δεν μπαίνουν. Ούτε οι ισοβαθμίσαντες μπαίνουν. Εμάς γιατί να μας βάλει ο Κύριος  στη Βασιλεία Του, γιατί να μας χαρίσει την κληρονομιά Του; Το αξίζει η ζωή μας, ζήσαμε άξια και ανάλογα;

Με πλησίασε κάποιος , όταν άκουσε αυτές τις σκέψεις να μου θυμίσει το εδάφιο της Αγίας Γραφής, "Λινάριον καπνίζον δεν θα το αφήσει να σβήσει", εννοώντας ότι μάλλον βαραίνουμε τα πράγματα, και κάνουμε δύσκολο το δρόμο του Κυρίου με τέτοιες σκέψεις . Λυπάμαι, αλλά πρέπει να το πω ότι δεν είναι σωστή αυτή η προσέγγιση. Ναι, δεν θα προσπεράσει ο Κύριος το λινάρι που είναι έτοιμο να σβήσει, αλλά θα το φροντίσει, θα το περιποιηθεί, θα του χαρίσει ζωή και δύναμη να προχωρήσει, αλλά γιατί; Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο που δυστυχώς πολλοί κάνουν λάθος. Για να ζωηρέψει η φλόγα, να ζωντανέψει, να φουντώσει, να ζήσει αυτήν την όμορφη και πλούσια ζωή της αγάπης και πίστης στον Κύριό του και Θεό του. Για να ζήσει μια ζωή που η δικαιοσύνη της, η άγια πορεία, η υπακοή θα περισσεύει "της των γραμματέων και Φαρισαίων". Μόνο από αυτόν τον δρόμο θα καταλήξει στην αιώνια δόξα του Ουρανού "το λινάριο το καπνίζον", το καλάμι που τσάκισε από το βάρος  της αμαρτίας, ο άσωτος γιος που γύρισε στο σπίτι του Πάτερα, ο συγχωρημένος τελώνης, η γιατρεμένη αιμορροούσα. Έτσι όρισε να λειτουργεί η Βασιλεία Του ο Θεός, και είναι συμφέρον μας να το προσέξουμε και να το σεβαστούμε!