ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΜΕΡΙΜΝΩΝ.
 
Οι μέριμνες της ζωής, είναι οι αιτίες που σκοτεινιάζουν την ύπαρξή μας. Σκοτούρες που απλώνουν και σκεπάζουν, που σκοτίζουν και κρύβουν σκόπιμα, τα όποια περιθώρια εναγώνιας ψηλάφησης, έστω μιας χαραμάδας αναλαμπής.
Ένα ασαφές κενό μας περιβάλει μέσα στη θάλασσα των μεριμνών, και μεις σαν κοσμοναύτες στροβιλιζόμαστε μέσα στην έλλειψη πνευματικής βαρύτητας, παγιδευμένοι στο δήθεν όνειρο της ευημερίας και της ικανοποίησης του εαυτού μας. 

Δεν καταλάβαμε το χαοτικό σύστημα της απληστίας που μας περιέβαλλε, και εγκατέστησε το τσιπάκι της αλλοτρίωσης και της υποδούλωσης, στα δεσμά του δήθεν κοσμικού ονείρου...American dream το ονόμασαν, και το καθιέρωσαν παντού, τη χρυσοθηρία της αυτοπραγμάτωσης...Το εντάξαμε, το αναρτήσαμε στο ψηλότερο σημείο της πυραμίδας των αναγκών μας, πιστέψαμε στην ευημερία και τον πλούτο της ευφυίας μας, της σοφιστείας μας, και των ικανοτήτων μας. 

Ανεβήκαμε στο τρένο της αυταπάτης μας, με προορισμό την κοιλάδα του κέρδους και της ευημερίας. Δεν αντιληφθήκαμε ότι το τρένο της ελπίδας μας και των ονείρων μας, είναι στεγνό από δύναμη και ενέργεια, και έτσι ανήμπορο να κινηθεί, μένει στάσιμο και ακίνητο, και μεις βρεθήκαμε να μπουσουλάμε στα βαγόνια του, αγκαλιά με το τριπάκι της ουτοπίας!

Οι μέριμνες, αιωρούνται σαν σωματίδια πυκνά που δεν αφήνουν τις ακτίνες του ήλιου να επιδράσουν και να δώσουν ζωή, να ανορθώσουν τα παραλυμένα γόνατα, τις κυρτωμένες πλάτες, τα σκυμμένα κεφάλια, τις άκαμπτες αρθρώσεις.
Είναι ανάγκη να πετάξουμε από πάνω μας τις άχρηστες φιγούρες των μεριμνών, την απάτη του πλούτου, τις ηδονιστικές ματιές στο δήθεν όνειρο, που κατάντησε συνηθισμένος εφιάλτης της νύχτας μας. 

Το πνεύμα του Θεού είναι η δύναμη που δίνει ζωή, ενέργεια, σκορπίζει το σκοτάδι, διαλύει τις σκιές των μεριμνών μας. Αυτό δίνει την κίνηση, την δυναμική απελευθέρωση από τα δεσμά της σάρκας. Είναι ο Χριστός που μας διοικεί, που ενεργεί, που πολεμάει τις μάχες μας, και ταυτόχρονα αναπαύει την ύπαρξή μας.

Όσο πιο πολύ χανόμαστε στους ατέρμονους λαβύρινθους των βιοτικών μεριμνών, όσο πιο πολύ αναλωνόμαστε στο κυνήγι του χαμένου απατηλού θησαυρού της καρδιάς, και των οφθαλμών μας, τόσο πιο πολύ θα μετεωριζόμαστε μέσα στο σκοτάδι της πνευματικής κενότητας.

Φθάσαμε στο σημείο να προσαρμόσουμε ακόμα και το ευαγγέλιο, σε ευαγγέλιο ευημερίας, για να ταιριάζει με το όραμα της επίγειας αυτοπραγμάτωσης και αυταρέσκειας. Όλα προσαρμοσμένα στην επίτευξη της πολυπόθητης ευημερίας, όλα καλά και όλα πλούσια, όλα ευχάριστα και όχι φόβος, όχι ανησυχία, όχι αγώνας, όχι αυτοκριτική, όχι έλεγχος.

Φτιάξαμε μια σωτηρία στα μέτρα μας, προσαρμοσμένη, ευημερούσα, κραταιά με εμπλουτισμένη κοινωνική καταξίωση! Μια σωτηρία που δεν είναι δυνατόν να χαθεί, γιατί είμαστε εμείς που ορίζουμε, και δεν μπορούμε φυσικά να πάμε κόντρα στον εκλεκτό και ισχυρό εαυτό μας! Δεν είναι δυνατό να χάσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Όμως το ευαγγέλιο είναι του Θεού, δεν είναι δικό μας, και συστήνει όχι την πεποίθηση στον εαυτό μας, αλλά την Θεό - πεποίθηση, την πίστη και την υπακοή στο Λόγο Του, και όχι στο λόγο μας! 

Αλήθεια πόσο εφευρετικοί είμαστε... μπορούμε όλα να τα ταιριάξουμε και να τα εντάξουμε στο project του λίγο απ' όλα, ολίγο από το κάθε τι που μας χαρίζει την επιτυχία, την ανύψωση, την ανάδειξη, την αύξηση του εγώ μας, που έγινε ο απόλυτος image maker! Αυτή κι αν είναι η παγκόσμια έκδοση του μεταμοντερνισμού, μέσα στον οποίο ενταχθήκαμε και αναπαυτήκαμε, και ουδείς ο εξυπνών. Κτίσαμε τη Βασιλική της υποκειμενικότητάς μας, αποστασιοποιημένοι την δύναμη της βιβλικής αντικειμενικότητας. Την απόλυτη κυριαρχία μας την συνδέσαμε με αυθαίρετες κατασκευές, σχετικοποιώντας τις εντολές, τις αξίες, και τις σταθερές του θελήματος του Θεού.

Το Ευαγγέλιο απευθύνει έκκληση, ότι αν θέλουμε να ζήσουμε, είναι ανάγκη να ελέγχουμε τους εαυτούς μας, αν είμαστε στην αληθινή πίστη του Χριστού, για να ξεφύγουμε από τις όποιες γήινες αυταπάτες. Διακηρύσσει ότι είμαστε χρεώστες όχι στην σάρκα, ώστε να ζούμε κατά σάρκα, διότι εάν ζούμε κατά την σάρκα, μέλλει να αποθάνουμε· αλλ' εάν διά του Πνεύματος θανατώνουμε τις πράξεις του σώματος, θέλομεν ζήσει. 

"Κύριος ο Θεός είναι η δύναμίς μου, και θέλει κάμει τους πόδας μου ως των ελάφων· και θέλει με κάμει να περιπατώ επί τους υψηλούς τόπους μου... Κάμνει τους πόδας μου ως των ελάφων και με στήνει επί τους υψηλούς τόπους μου." Το προηγούμενο εδάφιο που συμφράζεται με την παρεχόμενη ευλογία του Θεού, δεν μιλάει για ευημερία, αλλά αντίθετα για θλίψη, πείνα, καταστροφή... και είναι στο κείμενο χωρίς το υποθετικό αν: “η συκή δεν θέλει βλαστήσει, μηδέ θέλει είσθαι καρπός εν ταις αμπέλοις· ο κόπος της ελαίας θέλει ματαιωθή, και οι αγροί δεν θέλουσι δώσει τροφήν· το ποίμνιον θέλει εξολοθρευθή από της μάνδρας, και δεν θέλουσιν είσθαι βόες εν τοις σταύλοις"
Η οικονομική κρίση είναι η συντριβή της ανθρωπάρεσκης Βαβέλ μας, και είναι ανάγκη να έλθουμε στους εαυτούς μας, και να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει στη γη πόλη διαμένουσα, θησαυρός επίγειος διαμένον, αλλά θησαυρός υπάρχει μόνο επουράνιος, και εκεί πρέπει να στρέψουμε όλη την ύπαρξή μας. Τα βιοτικά γίνονται εμπόδια και μας συνθλίβουν όταν αντλούν του χυμούς της ενεργητικότητάς μας. Μόνο το όραμα της βασιλείας του Θεού, πρέπει να μας έχει συναρπάσει και να ζούμε και να αναπνέουμε με την προσδοκία του ερχόμενου Βασιλιά Χριστού. Τότε μόνο μπορούμε να περπατάμε εν πνεύματι, αν θανατώνουμε τις γειωμένες σαρκικότητές μας. Όσοι είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα και της επιθυμίες της, και δεν ζουν για τον εαυτό τους, αλλά για τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών! 

Δεν είναι συμβατό με τη πνευματικότητα,,με την νέα ζωή του πνεύματος του Χριστού σε μας, αν δίνουμε παραπάνω αξία από την μηδαμινή στα επίγεια πράγματα και τις ενασχολήσεις. Αν κολλάει η ψυχή μας σε ανθρώπινες ματαιοδοξίες, και αναλωνόμαστε διαθέτοντες τον πολύτιμο χρόνο μας σε σε γήινα σχέδια και επιτεύγματα, τότε θα μείνουμε πίσω, και θα ζητάμε χειραγώγια μέσα στη τυφλότητα που θα μας κατακλύσει. Δεν πρέπει να σβήνουμε το πνεύμα με το οποίο σφραγιστήκαμε για την ημέρα της απολύτρωσης. Μας δόθηκε, ότι πιο πολύτιμο και θεϊκό, η προκαταβολή, η απαρχή του πνεύματος του Χριστού, μέχρι να συναντηθούμε μαζί Του, και αυτό πρέπει να το κρατήσουμε αναμμένο με την επιμέλεια και την υπακοή μας, φωτίζον παντού και πάντοτε. Το πνεύμα του Χριστού είναι εκείνο που μας συνιστά ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων. Μόνο αυτό ...όχι και το δικό μας πνεύμα, οι δικές μας αντιλήψεις,  οι δικές μας επινοήσεις και διατάξεις. 

Ο Χριστός μας λέγει ότι χωρίς Εμού δεν δύνασθε να κάμετε ουδέν.! Ναι χωρίς τον Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα! Τίποτα το καλό, το αγαθό, το άγιο, χωρίς τον Χριστό εντός μας, χωρίς το πνεύμα του Χριστού μέσα μας. Το κακό το κάνουμε εύκολα, αβίαστα, αυτόματα. Το καλό όμως μόνο με την δύναμη του πνεύματος του Χριστού εντός μας. Είναι απαραίτητο να βασιλεύει ο Χριστός σε μας, για να μπορούμε να λειτουργήσουμε και μεις, σαν προέκταση του εαυτού Του, σαν μέλη του πνευματικού Του σώματος.

Πουληθήκαμε κάποτε για μηδέν στην αμαρτία, δεσμευθήκαμε στην δύναμη της αμαρτίας, αλλά τώρα απελούσθημεν δια του λουτρού της παλιγγενεσίας και της ανακαινίσεως του αγίου πνεύματος. Ευχαριστούμε τον Θεό που μας δίνει την νίκη δια του ενδυναμούντος μας Χριστού. Πρέπει να υπάρχει η διαρκή κένωση του νου μας, για να υπάρχει αυξάνουσα η πλήρωση του Πνεύματος του Χριστού ! Αν δεν παραδώσουμε το πνεύμα μας στον Χριστό, για να πάρουμε το δικό Του Πνεύμα, ματαιοπονούμε και αυταπατώμεθα. Μόνο αν επενδύσουμε στο αιώνιο θησαυρό του Πνεύματος του Χριστού, θα ζήσουμε την ζωή του Χριστού. 

Αν δεν ζητάμε συνέχεια τα φτερά του Πνεύματος να μας ανυψώνουν, δεν θα καταφέρουμε τίποτα, και θα μείνουμε έρποντες και ταλαίπωροι. Θα μείνουμε σώματα κενά, χωρίς πνεύμα, ντυμένοι ίσως την ευσέβεια αλλά αρνημένοι την δύναμη αυτής. Ας αφήσουμε το πνεύμα του Χριστού να δράσει εντός μας ενεργοποιώντας την ακοή, και την υπακοή μας στο Λόγο Του. 

Ποτέ δεν θα Σε αφήσω να φύγεις...κοντά Σου θέλω να'μαι πάντα, για να με ευλογήσεις!

ΠΗΓΗ:  maranatha

Είναι πράγματι αργά;

«Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας» Β' Κορινθ. 6:2.
Συχνά, σκέπτεσαι τις διάφορες καταστάσεις της ζωής σου, και τους βάζεις την ταμπέλα ‘αργά’. Συλλογίζεσαι τις περιοχές της ζωής σου, και με τις δικές σου δικαιολογίες, οι οποίες δεν έχουν περαστεί μέσα από το αιώνιο διυλιστήριο της σκέψης του Θεού, τις βαπτίζεις τελειωμένες, ανάξιες να ασχοληθείς, ίσως και ανούσιες ή παιδαριώδεις για τα δικά σου ‘πνευματικά’ ενδιαφέροντα, και την πολυάσχολη ζωή σου.

Είναι γι’ αυτό ακριβώς που μήνες ή και χρόνια ολόκληρα, δεν έχεις κάνει με τον πατέρα σου κάποια συζήτηση ουσίας για όλα όσα κουβαλάς μέσα σου, που δεν του έχεις πει ότι παρά τις διαφωνίες ή τις συγκρούσεις σας, τον αγαπάς αληθινά και τον εκτιμάς βαθιά. Απωθημένα και ανέκφραστες επιθυμίες επιτρέπεις να σκάβουν ύπουλα, μα τόσο δραστικά τα θεμέλια μιας συγκλονιστικής και τόσο πολύτιμης  σχέσης. Είναι ακριβώς επειδή το θεωρείς δεδομένο ή και περιττό, που δεν έχεις αγκαλιάσει τη μητέρα σου, που δεν την έχεις τραβήξει με τρυφερότητα από την πολυάσχολη καθημερινότητά της, όπου όλοι οι άλλοι έχουν τον πρώτο λόγο, και αυτή υπάρχει για να τους υπηρετεί, για να της κάνεις ένα γεύμα αγάπης, να την κοιτάξεις βαθιά στα μάτια, και να της πεις πόσο βαθιά ευγνώμων της είσαι, που όλα αυτά τα χρόνια είναι αδιάκοπα δίπλα σου, που αναπνέει για να σε φροντίζει, και που αφιερώνει όλη της την ψυχή και όλες της τις προσευχές, για να είσαι ευλογημένος/η.

Κάποια παρεξήγηση, μικρή ή μεγάλη, (δεν έχει τόση σημασία), ίσως και κάποιες άλλες αναβολές, προφάσεις ή καθηλώσεις, σε έχουν απομακρύνει από τον/την αδελφό/η σου, και έχεις επιτρέψει να χτίσουν μεταξύ σας την αποξένωση, την αμηχανία ίσως και την αδιαφορία. Δεν θέτεις προτεραιότητά σου να του/της κάνεις μία επίσκεψη, θεωρώντας πως είναι αργά, για να καρποφορήσουν όσα δεν σπάρθηκαν από τα παιδικά σας χρόνια. Κι όμως! Μια τρυφερή κουβέντα, μια κίνηση αγάπης, ένα τσάι που θα μοιραστείτε με διάθεση για εκμυστηρεύσεις και εξομολογήσεις, θα μπορούσαν να ξεδιαλύνουν μέσα σου πως χρόνια ολόκληρα συντηρούσες μέσα σου για αυτόν/για αυτήν τόσο λανθασμένη εικόνα, και επέτρεπες να εκτρέφονται τόσο πικρά συναισθήματα που σε πλήγωναν, σε στοίχειωναν, σε βασάνιζαν. Και η ελευθερία από αυτά απείχε μόνο λίγος χρόνος για μια συνάντηση καρδιάς, που θα τιμούσε την έννοια της αδελφικής σχέσης σε όλο το βάθος και το πλάτος της.

Ίσως, έχεις παθητικά εισέλθει στο ‘τρυπάκι’ της σκέψης, που αποδέχεται ότι από ένα σημείο και μετά οι γάμοι εξελίσσονται σε μια συμβατικότητα, σε μια παραίτηση, σε μια στεγνή σχέση, όπου οι σύζυγοι απλώς διεκπεραιώνουν ρόλους, χωρίς να αγωνίζονται, για να ανανεώσουν τη συντροφική τους σχέση. Γι’ αυτό ακριβώς έπαψες να μιλάς με τον/τη σύζυγό σου. Άφησες τα πάντα να τυλιχτούν στις αδιαπέραστες σκιές της σιωπής και της ψυχικής απομάκρυνσης. Δε μιλάτε πια, δε γελάτε, δε χαίρεστε, δεν επικοινωνείτε. Υπάρχεται απλώς, χωρίς το βλέμμα σας να το φλογίζει η αγάπη και το πάθος για ζωή. Κι’ όλα αυτά γιατί θεωρείς πως είναι αργά, για να αγωνιστείς με τη δύναμη του Θεού για οποιαδήποτε ανατροπή. Θεωρείς πως δεν μπορεί να αναζωπυρωθεί ο γάμος σου, και κλείνεις την πόρτα στον Θεό που διακαώς λαχταρά να μετατρέψει τις ερημιές και τις ξηρασίες της συζυγικής σου σχέσης σε γόνιμη γη, και λίμνες ζώντων υδάτων. Πόσο θλιβερό να επιτρέπεις σε αυτές τις σκέψεις να σου κλέβουν τη χαρά και την ευλογία μέσα στο γάμο σου! Ίσως, νομίζεις ότι είναι αργά να δώσεις λίγο από το χρόνο σου, για να παίξεις με το παιδί σου ή τα παιδιά σου, για να τους δείξεις ένα πρόσωπο ξεγνοιασιάς και παιδικής καθαρότητας, που το έχεις καλά κρυμμένο μέσα σου, ίσως και θαμμένο, κάτω από τόνους καθημερινού άγχους, και πολλαπλών υποχρεώσεων. Ίσως, θεωρείς πως υπάρχει ένα αδιάβατο χάσμα ανάμεσα σε σένα και στον έφηβο γιο ή στην έφηβη κόρη σου. Δεν τον/την καταλαβαίνεις, έχεις κουραστεί από τα παράλογα ξεσπάσματά του/της, και πιστεύεις πως είναι αργά για μια ουσιαστική προσέγγιση, που θα μπορούσε να ρίξει φως σε όλες αυτές τις σκοτεινές σιωπές που τόσο σας πληγώνουν. Κι όμως! Μια ζεστή αγκαλιά, ένα βλέμμα συγκατάβασης και κατανόησης, θα μπορούσε να χτίσει μεταξύ σας γέφυρες μοναδικής εξοικείωσης, και ακλόνητης εμπιστοσύνης.

Γελάς ειρωνικά στη σκέψη να δώσεις λίγο από το χρόνο σου, για να επισκεφτείς τον υπερήλικα παππού σου, που πάσχει από άνοια, πιστεύοντας πως ότι και αν του πεις, εκείνος ζει από καιρό τώρα στο δικό του κόσμο. Κι όμως! Ξέχασες ότι τους όρους της λειτουργίας του μυαλού τους ορίζει μόνο ο Θεός; Μπορείς μήπως σοβαρά να Του αρνηθείς ότι έχει τη δύναμη, να μετατρέψει εκείνη την επίσκεψη σε ένα κομμάτι ουρανού, σε μία ευλογημένη και τόσο θαυμαστή έκπληξη, και για τους δυο σας; Από καιρό τώρα είσαι τόσο απασχολημένος, και δοσμένος σε άλλες υποχρεώσεις, που δε σου πέρασε από το μυαλό να επισκεφτείς τη μοναχική γιαγιά σου, αυτή την τόσο γλυκιά γυναίκα, που ώρες ατελείωτες σου διάβαζε παραμύθια και γινόταν παιδί μαζί σου, για να παίξετε αλογάκι, όταν της το ζητούσες, ξεχνώντας τα αρθριτικά της, για να σε ευχαριστήσει, εσένα, που είσαι για αυτήν δυο φορές παιδί της. Κι όμως! Είναι αυτές ακριβώς οι επισκέψεις σου, που θα της δώσουν το φτερούγισμα της χαράς στη γέρικη ψυχή της, και θα διώξουν τους καημούς της που ξεχειλίζουν από τα υγρά της μάτια, λίγο πριν τα κλείσει, για να αναπαυθεί από τους κόπους της ζωής της.

Ίσως, ο εγωισμός είναι το κυρίαρχο συναίσθημα μέσα σου, αυτό το ολέθριο συναίσθημα που σε τυφλώνει, χωρίς να το καταλαβαίνεις, και που δεν έχει παραδοθεί στον Θεό ακόμα, για να πεθάνει οριστικά, και στη θέση του να γεννηθεί η αρετή της αγάπης και της αυταπάρνησης του φρονήματος του Ιησού Χριστού. Είναι αυτή η μέγγενη της αλαζονείας και της πνευματικής περηφάνιας, που δε σου επιτρέπει να παραδεχθείς τα λάθη σου, και με ταπείνωση να ζητήσεις συγγνώμη από τον/την φίλη ή τον/την αδελφό/αδελφή που πλήγωσες. Ακόμα και αν έχεις καταλάβει από υπόδειξη του Αγίου Πνεύματος το λάθος σου, θεωρείς πως είναι αργά, για να επέλθει αποκατάσταση και σύσφιγξη στη σχέση. Αντί, λοιπόν, για τη γενναία απόφαση της κένωσης της ψυχής σου από τον εγωισμό, αντί για το λυτρωτικό βήμα της υπέρβασης των όποιων δισταγμών και φόβων, προτιμάς να ζεις τα χρόνια της ζωής σου με το δηλητήριο της πίκρας, και των ανομολόγητων ενοχών. Περιμένεις με κάποιον άλλο μαγικό τρόπο να διορθωθούν τα πράγματα, ξεχνώντας πως τα πράγματα αλλάζουν, όταν εμείς δια πίστεως αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, και είμαστε πρόθυμοι να συνεργαστούμε με τον Θεό, για τις πιο υπέροχες ανατροπές μέσα μας και γύρω μας.

Δεν ενδιαφέρεσαι να διεκδικήσεις τις απλές, τις καθημερινές χαρές στη ζωή, που κρύβουν μέσα τους όλη την ομορφιά και το βάθος της πνευματικής πληρότητας, και της ψυχικής ευφορίας. Δεν έμαθες ακόμα να ανακαλύπτεις τη φλόγα του Θεού, σε όλα εκείνα που θεωρείς ανάξια λόγου ή χάσιμο χρόνου. Γι’ αυτό ακριβώς θεωρείς πως δεν αξίζει να βρεθείς για μια φιλική κουβέντα με τον γείτονα, που φαίνεται πως θέλει τόσο την παρέα σου. Έχεις μάθει από άλλους πως έχει προβλήματα και αρνείσαι να γίνεις μέτοχος σε αυτά, αποστρέφεσαι να «φορτωθείς» λίγο από το βάρος του, ίσως γιατί έχεις ξεχάσει πως ανακουφίζοντας και παρηγορώντας τον διπλανό σου, πρώτα και κύρια ευλογείσαι εσύ ο/η ίδιος/α. Δεν καταδέχεσαι να συνομιλήσεις με την κυρία που τακτικά βλέπεις στο παρκάκι της γειτονιάς σου, και έχει εκείνη πάρει την πρωτοβουλία να σου ανοίξει κουβέντα. Με ευγένεια την έχεις «κόψει», θεωρώντας πως δεν έχεις χρόνο να ασχολείσαι με αργόσχολους. Κι όμως! Τα μάτια της στάζουν προσμονή, και εσύ περιφρονώντας την ξεχνάς πως πετάς μία πολύτιμη ευκαιρία ευαγγελισμού, και ανθρώπινης προσφοράς. Είναι αργά για να απολαύσεις ένα ηλιοβασίλεμα, είναι αργά για να καθίσεις στη βεράντα του σπιτιού σου και να απολαύσεις το καλοκαιρινό αεράκι της νύχτας, θαυμάζοντας το μεγαλείο της Δημιουργίας, και καταθέτοντας με τη σκέψη σου στον Θεό όλους τους αγαπημένους σου. Είναι αργά για να καλέσεις σε γεύμα κάποιους παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες, να συζητήσετε για τις αγωνίες σας, και να αξιοποιήσεις την πολύτιμη ευκαιρία του Θεού να επεκτείνεις τα όρια της ζωής της προσευχής σου, αγκαλιάζοντας με σπλάχνα οικτιρμών τον καθένα, την καθεμία από αυτούς. Νομίζεις πως είναι αργά να αξιοποιήσεις ένα απόγευμα, για να επιδιώξεις μία συναναστροφή με τον/την αδελφή σου εν Χριστώ, μία συναναστροφή ουσίας, όπου θα στηρίξετε, θα παρηγορήσετε, θα ενθαρρύνετε ο ένας τον άλλο, απολαμβάνοντας το ξεχωριστό δώρο της αγάπης του Θεού, που συσφίγγει τις καρδιές και δημιουργεί σχέσεις ακατάλυτες.

Θεωρείς πως είναι αργά, για να γνωρίσεις τον Ιησού Χριστό ως προσωπικό σου Σωτήρα. Σκέπτεσαι πως δεν το έκανες χρόνια πριν, γιατί, λοιπόν, να το επιδιώξεις τώρα; Τι θα μπορούσε να προσφέρει ή να αλλάξει ο Χριστός στα λάθη και στα φορτία της ζωής σου; Κι όμως! Σκέπτεσαι έτσι, γιατί δεν έχεις ακόμα καταλάβει πως ο Χριστός δεν αλλάζει απλώς κάτι. ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Είναι ο Ζωντανός Θεός που έδωσε τη Ζωή Του, για να λάβεις εσύ πίσω την πραγματική Ζωή, για να Τον απολαύσεις και να Τον γευτείς μέχρι την τελευταία Του σταγόνα. Αδιάκοπα σε προσκαλεί, με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία, ψιθυρίζοντάς σου πως δεν επιθυμεί απλώς να σωθείς στο παρά ένα της ζωής σου, αλλά να σωθείς από μια ζωή που μπορεί να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων των σχεδίων του εχθρού, να πεταχτεί χαμένη, χωρίς νόημα, ποιότητα, και ομορφιά.

Δεν ενδιαφέρεσαι πια να ανανεώσεις τη σχέση σου με τον Θεό. Περιφέρεσαι στεγνά και βαριεστημένα από συνάθροιση σε συνάθροιση, και από συμπροσευχή σε συμπροσευχή, και όταν γυρνάς σπίτι σου από όλες αυτές τις πνευματικές εμπειρίες και δραστηριότητες, είσαι πιο άδειος/α, πιο περίλυπος/η, πιο μόνος/η από ποτέ. Γιατί; Μήπως γιατί δεν έχεις καταλάβει ακόμα πως το κάλεσμα στη ζωή του Χριστού, είναι κάλεσμα σε μια άφθονη, πλέρια και αρχοντική ζωή; Μήπως θεωρείς πως είναι αργά για να διώξεις το μίζερο και το καταθλιπτικό σου βλέμμα, και να επιδιώξεις με πάθος μια άνευ προηγουμένου ζωή με τον Αναστημένο Ιησού Χριστό μέσα σου; Κι όμως! Αυτό που εσύ ονομάζεις αργά δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια παραίτηση και ένας συμβιβασμός με το μέτριο, με το δεύτερο, με το τίποτα.

Όχι, δεν είναι αργά σήμερα. Αργά, όμως, ίσως, είναι αύριο. Το σήμερα που σου δίνεται δεν είναι απλώς η ενέργεια της Χάρης και του Ελέους του Θεού στη ζωή σου. Δεν είναι απλώς μία πολύτιμη και αναντικατάστατη ευκαιρία. Είναι ο ίδιος ο παλμός της ζωής, που, αν δεν τον αισθάνεσαι, νεκρώνεσαι πνευματικά κάθε μέρα και περισσότερο. Όχι, μην αφεθείς και μη βουλιάξεις στην αποδοχή μιας ζωής, που είναι μισή και ακρωτηριασμένη. Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά, και ομολόγησε με αποφασιστικότητα: Ναι, Κύριε, είμαι έτοιμος για τις πιο επαναστατικές αλλαγές της ζωής μου, είμαι έτοιμος να συνεργαστώ μαζί Σου, για να επιτευχθεί το ανήκουστο, το ασύλληπτο, μα τόσο χαρισμένο μέσα από τις Πηγές της Αιώνιας Χάρης Σου!

Ποιος μπορεί να Σου υποσχεθεί πως έχεις άπλετο χρόνο; Πώς μπορείς να γνωρίζεις με τόση σιγουριά, ότι αυτό που ονομάζεις εσύ αργά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το στρωμένο χαλί των μεγαλείων του Θεού που σου το απλώνει, για να ζήσεις την πρόγευση του ουρανού στην καθημερινότητά σου; Χρειάζεσαι όσο ποτέ να καταλάβεις πως ο εχθρός της ψυχής σου, θέλει να βάζεις την ταμπέλα αργά σε όλες τις θαυμάσιες ευκαιρίες τις οποίες σου προσφέρει ο Θεός για ανοικοδόμηση, θεραπεία, αποκάλυψη, που θα διευρύνει όσο ποτέ τα όρια της πνευματικής σου σκέψης και ζωής. Ο εχθρός επιστρατεύει όλα τα πανούργα μέσα του, για να σε αποπροσανατολίσει, να σε συγχύσει, να σε πλανέψει, ώστε να δώσεις λάθος όνομα σε όλα εκείνα που έχουν αιώνια αξία. Είναι ο πανούργος κλέπτης, που σπέρνει φθορά και μαρασμό σε κάθε του βήμα. Κλέβει καθημερινά και με κάθε τρόπο τη Δόξα από τον Θεό, οδηγώντας τους ανθρώπους να δοξάζουν ψεύτικους θεούς, και να προσκολλώνται σε κίβδηλες αξίες. Αν τόσες χιλιάδες χρόνια επιτελεί το έργο της κλεψιάς με τόση μεθοδικότητα, μη θαρρείς ότι δεν επιθυμεί να αλώσει και τη δική σου ζωή. Επινοεί κάθε τρόπο για να κλέψει το χρόνο σου, τις σχέσεις σου, τα συναισθήματά σου, τις ευλογίες σου, και στο τέλος τη χαρά σου. ΜΗΝ ΤΟΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ!!!

Σήμερα, όχι αύριο, τώρα, όχι το επόμενο λεπτό, ζήτα από τον Ιησού Χριστό να σου αποκαλύψει όλες τις πλεκτάνες του εχθρού, και δέξου την τόσο τιμητική πρόσκληση του Σωτήρα σου να συνεργαστείς μαζί Του, για το γκρέμισμα όλων των εχθρικών οχυρωμάτων στη ζωή σου, για την αξιοποίηση όλων των χρυσών ευκαιριών του σήμερα, και για την οικοδόμηση των ουράνιων κατασκευών σε κάθε περιοχή της ζωής σου. Το τώρα σου είναι τόσο πολύτιμο, όσο η αναπνοή που βγαίνει από το σώμα σου αυτή τη στιγμή που διαβάζεις. Αν δεν πάρεις αναπνοή, είναι σημάδι δυσλειτουργίας, φθοράς, θανάτου. Μη δίνεις λιγότερη σημασία στην πνευματική σου αναπνοή. Ο Ιησούς Χριστός που έδωσε τα πάντα για σένα, θέλει να έχεις ψυχική και πνευματική υγεία, να νιώθεις ολοκλήρωση και ισορροπία, ακόμα και αν σε περιβάλλουν δυσκολίες και πιέσεις τώρα. Σε θέλει ελεύθερο μέσα στη θλίψη του τώρα. Σε θέλει γεμάτο από την ειρήνη και τη χαρά Του τώρα. Και να θυμάσαι ότι δεν είναι διατεθειμένος να ανεχτεί εκπτώσεις στο τώρα, που τόσο γενναιόδωρα απλώνει μπροστά σου. Είναι και αυτή Του η επιθυμία για τη ζωή σου, μία ακόμη από τις άπειρες εκδηλώσεις της αιώνιας και ακατανίκητης Αγάπης Του για σένα...

Η πίστη ατσαλώνεται με το πάθος της επιμονής και της υπομονής.

«Αν και αργοπορεί, πρόσμεινέ την· επειδή, σίγουρα θάρθει, και δεν θα βραδύνει». Αββακούμ 2:3

Σε κάθε όνειρο, σε κάθε επιθυμία, σε κάθε στόχο μας, ο εχθρός έχει τόσους δόλιους τρόπους να μεταφράσει τη Σοφία του Θεού σε αδιαφορία, και να μετατρέψει την αγνή μας λαχτάρα σε μία ασφυκτική και παρατεταμένη αδημονία. Όταν η αδημονία μας επισκέπτεται, είναι καιρός για ακόμη μεγαλύτερη αφιέρωση της ζωής και των προβλημάτων μας στον Πανάγαθο Θεό μας. Είναι καιρός να διδαχτούμε από τον Θεό μαθήματα που απαιτούν την ταπείνωση, και το άνοιγμα της καρδιάς μας στην εσωτερική φωνή Του μέσα μας, ώστε να μας αποκαλυφθούν πτυχές της δοκιμασίας μας, που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι υπάρχουν. Ένα μάθημα, δύσκολο, στ’ αλήθεια να εμπεδωθεί, μα τόσο ζωτικό πνευματικά, είναι πως η ανησυχία για τη ζωή μας στην πραγματικότητα πηγάζει από την κρυφή μας επιθυμία, να ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο. Πολύ συχνά, αυτός ο δρόμος καθοδηγείται από την ολιγοπιστία και τη θεώρηση των πραγμάτων, από τη στενοκέφαλη και στενόκαρδη ανθρώπινη αντίληψη. Άλλοτε πάλι, η ανησυχία μας πηγάζει από μια καλά κρυμμένη, και γι’ αυτό ακριβώς, ύπουλη και εγωιστική τάση, ότι για τα ζητήματα που τόσο καίνε την καρδιά μας, εμείς γνωρίζουμε καλύτερα. Γνωρίζουμε το τέλειο χρονοδιάγραμμα, αλλά και τον τρόπο να γίνουν όλα υπέροχα και ευλογημένα.

Φυσικά, ο Κύριός μας δε μας αφαιρεί το δικαίωμα να σκεπτόμαστε με το δικό μας τρόπο. Το αντίθετο. Είναι πρόθυμος να ακούσει τις αναλύσεις μας, να κατανοήσει τα ξεσπάσματά μας, μα κυρίως, είναι δυνατός να μας στηρίξει και να μας καθοδηγήσει ουσιαστικά, καθώς η χαρά και η γαλήνη μας εντάσσονται στο τέλειο σχέδιό Του για εμάς. Οι Συμβουλές του Κυρίου μας στις ακανθώδεις καταστάσεις της ζωής μας, δεν έχουν να κάνουν με τις συμπαθείς συμβουλές ενός καλοπροαίρετου ανθρώπου, που δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να νιώσει το αίμα που στάζει στην καρδιά μας από τα αγκάθια της αδημονίας. Έχουν να κάνουν με τη ζωντανή εμπειρία ενός Ζωντανού Θεού, που ενδύθηκε κατά πάντα την ανθρώπινη φύση μας. Ποιος μπορεί σοβαρά να Του αρνηθεί ότι δεν ταυτίστηκε και δεν ταυτίζεται μαζί μας με τον πιο απόλυτο, τον πιο ολοκληρωτικό, τον πιο συνταρακτικό τρόπο; Το παράδειγμά Του μας διδάσκει ότι ποτέ δεν ανησυχούσε, και δεν επέτρεπε στην αγωνία να βλάψει τη βαθύτερη σχέση Του με τον Πατέρα Του. Κάθε λόγος και πράξη Του, διακήρυττε με τον πιο θαυμαστό τρόπο πως είχε έρθει στη γη μας, όχι για να πράξει το Θέλημά Του, αλλά το Θέλημα του Πατέρα Του. Ακόμα και στην έσχατη δοκιμασία, στον κήπο της Γεσθημανής, όταν την Άγια Φύση Του πολιόρκησαν και ανελέητα δοκίμασαν οι δυνάμεις του σκότους, ο Κύριός μας επέλεξε να σταθεί και να λάβει δύναμη εξ’ ύψους, προκειμένου να φέρει σε πέρας το πιο θαυμαστό έργο στον κόσμο, την Απολύτρωσή μας. Έτσι, αν έρχονται στιγμές που περνά από το μυαλό σου, η απατηλή σκέψη ότι ο Κύριός μας δεν μπορεί να καταλάβει την αδημονία σου, ας θυμάσαι τη συνταρακτική Του πάλη λίγο πριν το Άγιο Πάθος Του, τότε που η αδημονία καταξέσχισε την τέλεια Ψυχή Του, σε βαθμό και ένταση που καμία ανθρώπινη ύπαρξη δε θα γνωρίσει. «Και καθώς ήρθε σε αγωνία, προσευχόταν πιο θερμά. Έγινε, μάλιστα, ο ιδρώτας του σαν θρόμβοι αίματος που κατέβαιναν στη γη». Λουκάς 22:44.

Από αυτό το τέλειο παράδειγμα, συστήνεται η πλέον σοφή και πνευματικά ενδεδειγμένη στάση και για τη δική μας ζωή. Ο Θεός μας καλεί μια για πάντα, να αποβάλλουμε από το μυαλό μας μια ιδέα που τόσο μας ταλαιπωρεί, και καταστρέφει την εν Χριστώ ειρήνη μας. Και αυτή δεν είναι άλλη από την ψυχοφθόρο αντίληψη ότι η υπόθεσή μας είναι αρκετά περίπλοκη και δύσκολη για τη δύναμη του Θεού. Τίποτα, ακόμα και η πιο πανούργα απάτη του εχθρού, δεν μπορεί να γκρεμίσει μέσα στην ψυχή του πιστού ανθρώπου, τη θαυμαστή αλήθεια ότι ο Κύριός μας, για όλα τα ζητήματα που Του καταθέτουμε, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα το πότε, το πού, το πώς, το πόσο και το γιατί. Αυτή ακριβώς η γνώση Του κάνει τόσο πολύτιμη κάθε Συμβουλή Του. Έτσι, όταν ο Χριστός μας διδάσκει απέναντι στην αδημονία να απαντήσουμε με τις αρετές της επιμονής και της υπομονής, σίγουρα αξίζει να δώσουμε όλη τη θέληση και το πάθος της καρδιάς μας, ώστε η Συμβουλή Του να γίνει το ευλογημένο βίωμα, και η αδιατάρακτη βάση της γαλήνης μας. Τόσο η υπομονή, όσο και η επιμονή, είναι δώρα του Αγίου Πνεύματος, τα οποία ο Θεός με απέραντη γενναιοδωρία μας χορηγεί, όταν Του ανοίγουμε την καρδιά μας, και επιζητούμε με λαχτάρα τη δύναμή Του.

Η επιμονή είναι κάτι βαθύτερο και πλατύτερο από την απλή αντοχή στη δοκιμασία. Περιλαμβάνει, βέβαια την αντοχή, μα και κάτι άλλο, ασύλληπτα ευλογημένο: τη βαθιά ριζωμένη μέσα μας πεποίθηση ότι ο Θεός, στον Οποίο έχουμε εμπιστευτεί την ύπαρξή μας, δεν υπάρχει περίπτωση να αποδειχθεί χειρότερος των προσδοκιών μας. Θα έρθει η ευλογημένη ώρα που η επέμβασή Του στη ζωή μας, θα αποδειχθεί ανείπωτα και απερίγραπτα πιο ολοκληρωμένη, και από τα ευγενέστερα οράματά μας. Όλος ο αγώνας μας για δικαιοσύνη, και ανυπόκριτη προσφορά στους άλλους, η λαχτάρα μας να ζήσουμε την ευλογία της αγάπης, της ολοκλήρωσης, της συμφιλίωσης, της συγχώρεσης, της ζεστασιάς, αλλά και το μεγαλείο του θαύματος, που μεταμορφώνει κατά την εικόνα του Θεού ψυχές και σώματα, θα δικαιωθούν, γιατί στον Κύριό μας αρέσει να αγαθοποιεί, και να διεκπεραιώνει με πάσα τελειότητα το σκοπό των δοκιμασιών στις ζωές των παιδιών Του. «Επειδή, ο Θεός δεν είναι άδικος, να ξεχάσει το έργο σας, και τον κόπο της αγάπης που δείξατε στο όνομά του, καθώς υπηρετήσατε τους αγίους και τους υπηρετείτε». Εβραίους 6: 10. 
Αλλά ακόμη και για όλα αυτά που επιθυμήσαμε, και ο Θεός μας απάντησε αντίθετα από το προσδοκώμενο, θα έρθει, πράγματι θα έρθει, η λυτρωτική εκείνη στιγμή, που θα μας αποκαλυφθεί ότι αυτό που ο Θεός μας έδωσε στη θέση του αιτήματός μας, δεν ξεπερνά απλώς στην ομορφιά και την ευλογία την αρχική μας επιθυμία, αλλά είναι και μία υπέροχη πτυχή της τέλειας Αγάπης του Θεού· μία θαυμαστή βίωση της τέλειας σοφίας Του, να σταθμίζει καταστάσεις, που ούτε καν περνούσαν από το δικό μας μυαλό. Όλα αυτά τα ευλογημένα βιώματα και η θέληση του Θεού να μοιράζεται μαζί μας τη φύση και το σκοπό των δοκιμασιών μας, δεν προορίζονται να γίνουν δικά μας μόνο στην τελική νίκη του καλού πάνω στο κακό, στην ένδοξη επιστροφή του Κυρίου μας. Το τόσο θαυμαστό εδάφιο «Αλλοίμονο, αν δεν πίστευα να δω τα αγαθά του Κυρίου μέσα σε γη ζωντανών ανθρώπων!» Ψαλμός 27:13, μας μιλά για την πρόγευση αυτής της νίκης ήδη από αυτή τη ζωή, στο βαθμό που η αλάνθαστη Πρόνοια του Θεού, κρίνει για τη ζωή του καθενός από εμάς.

Από την άλλη, η υπομονή είναι εκείνη η πνευματική αρετή, που περισσότερο, ίσως, από οποιαδήποτε άλλη, μας ταπεινώνει και μας ωριμάζει, καθώς μας καλεί να σκεφτούμε την υπέροχη υπομονή του Θεού μαζί μας. Γι’ αυτό ακριβώς, όταν ο Θεός μας καλεί να βαδίσουμε σε αυτό το στενό και δύσκολο – είναι αλήθεια – μονοπάτι, ας θεωρήσουμε το κάλεσμά Του, όχι ως μια πρόσκληση στην ταλαιπωρία και τα δάκρυα της αδημονίας, αλλά ως μια πρόσκληση να βιώσουμε την ευλογία της πίστης και της εμπιστοσύνης, με τους πιο ουσιαστικούς τρόπους που μπορούν να υπάρξουν. Η επέμβαση του Θεού, μετά από κάθε δοκιμασία, στην οποία υπομείναμε και σταθήκαμε με τη Χάρη Του, πλημμυρίζει την ψυχή με τέτοια ανακούφιση και αγαλλίαση, που μπορούν να συγκριθούν μόνο με τη χαρά που αισθάνεται ο αθώος μελλοθάνατος, όταν του χαρίζουν τη ζωή. 
Είναι γι’ αυτό ακριβώς και για τόσους άλλους λόγους, που δε χωρούν σε τούτες τις σύντομες γραμμές, που αξίζει από κάθε άποψη να προσκολλούμε την καρδιά μας στη θαυμαστή ώρα του Θεού για το κάθε ζήτημα. Ας φέρουμε στη σκέψη μας όλα τα πρόσωπα, τα οποία με δάκρυα καταθέτουμε ενώπιον του Θεού στη μεσιτική προσευχή μας και αδημονούμε, για να αποδεχτούν το σωτήριο έργο του Χριστού. Έρχονται στιγμές και μέρες, που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί ο Θεός αργεί να απαντήσει σε ένα τόσο αγαθό και ζωτικής σημασίας αίτημα. Ας ησυχάσουμε, όμως, και με ψυχραιμία ας σκεφτούμε τη δική μας σχέση με τον Θεό. Ας ομολογήσουμε με ειλικρίνεια πόση υπομονή έχει κάνει, και συνεχίζει να κάνει μαζί μας ο Κύριός μας. 
Πόσες φορές, στ’ αλήθεια, χρειάστηκε ο έλεγχος του Αγίου Πνεύματος να μας επισημάνει το αυτονόητο! Ας ζητήσουμε, επομένως, τη δική Του σοφία, ώστε με υπευθυνότητα και κυρίως υπομονή να σταθούμε απέναντι στο τόσο σοβαρό αίτημα της σωτηρίας άλλων ψυχών. Η επιμονή, που στηρίζεται στην πεποίθηση ότι προσευχόμαστε κατά το Θέλημα του Θεού, αλλά και η υπομονή, που είναι γλυκιά, συγκαταβατική και ακούραστη, γεμάτη αγάπη και ανιδιοτέλεια, είναι τα όπλα του Θεού στον αγώνα για τη σωτηρία των ψυχών. Έχοντας μέσα μας αυτό το πνεύμα, η αδημονία παραχωρεί τη θέση της στην ευλογημένη προσμονή της τέλειας ώρας του Θεού. Μαθαίνουμε να σεβόμαστε την ελευθερία, τους ρυθμούς και τα θέλω των άλλων, να υποτασσόμαστε στον ιδιαίτερο τρόπο του Θεού να εργαστεί μαζί τους, που συχνά διαφέρει από το δικό μας, και να ακούμε τη φωνή του Θεού μέσα μας, καθώς μέσα από τη διακονία για τη σωτηρία των άλλων, επιθυμεί να ενεργήσει με μεγαλειώδη τρόπο και στη δική μας ζωή. «Με την υπομονή σας, αποκτήστε τις ψυχές σας». Λουκάς 21:19.

Η επιμονή και η υπομονή, σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται με την αδιαφορία και την αναισθησία. Η ψυχή που τρέφεται από αυτές τις αρετές, ουσιαστικά συντηρεί μέσα της τη στερεωμένη πεποίθηση, σε μια υπέροχη δύναμη, που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε εχθρική επιβουλή. Υπάρχουν, χωρίς αμφιβολία, υπέροχες φιλοσοφικές και ανθρωπιστικές αντιλήψεις που μπορούν να παρηγορήσουν και να στηρίξουν μια δοκιμαζόμενη ψυχή. Οι περισσότερες από αυτές έχουν πράγματι μια ευεργετική επιρροή στην ψυχή του ανθρώπου, όμως συντηρούνται από το σπόρο της ανθρώπινης επινόησης και, ως εκ τούτου είναι ατελείς, και αναπόφευκτα μπορούν να καταρρεύσουν στον πρώτο σφοδρό ή και ήπιο βοριά. Μόνο μια δύναμη ανθίσταται και εξέρχεται αλώβητη ακόμα και από την πιο σφοδρή επίθεση στα κανάλια της σκέψης και του συναισθήματος, και αυτή προέρχεται από τον Θεό αποκλειστικά, και λαμβάνεται από τον πιστό μέσω πίστης. Ο άνθρωπος που στηρίζεται σε αυτή, όχι μόνο εφοδιάζεται με επιμονή και υπομονή, αλλά νιώθει και μια μοναδική πληρότητα, αυτή που μπορούμε να νιώσουμε μόνο όταν αφήνουμε τη φύση μας να λειτουργήσει, όπως ακριβώς προορίστηκε να λειτουργεί: επιστρέφοντας στην αρχέγονη βάση της, ηρεμώντας μέσω της συμφιλίωσης με τον Θεό, και ανθίζοντας μέσα από τα μονοπάτια των τέλειων σχεδίων Του.

Αυτή η δύναμη, μας κάνει μετόχους στα υπέροχα οράματα του Θεού, εκτείνει τα όρια της πνευματικής μας αντίληψης και κάνει βίωμά μας την ευλογία της επιμονής και της υπομονής. Οι μεγάλοι ήρωες της πίστης, υπέμειναν τις δοκιμασίες τους, όχι επειδή είχαν μια αλάνθαστη γνώση του σωστού και του δίκαιου, ούτε γιατί ήταν οι πιο επιμελείς ακόλουθοι των σοφότερων φιλοσοφικών θεωριών, αλλά επειδή, πέρα από κάθε εμπόδιο, ακόμα και από αυτές τις επιταγές της ψυχρής λογικής ή τη συναισθηματική κατάρρευση, είχαν μάθει να στηρίζονται στον Θεό· είχαν μάθει ότι η απελευθέρωση από όλες τις φοβίες, και τα άγχη τους συντηρείται από την επιλογή τους να παραδώσουν τη θέλησή τους στον Θεό. Και αυτή η παράδοση γίνεται, όχι με την αδράνεια και το δογματισμό των φανατικών, αλλά με τη ρωμαλέα και ζώσα πίστη αυτών που αγωνίζονται για τη Βασιλεία των Ουρανών, ήδη από αυτή τη ζωή.

Η επιμονή και η υπομονή απαιτούν πάθος και ακούραστη προσέλευση στον θρόνο του Θεού, για πνευματική οδηγία και άνοιγμα της αντίληψής μας. Το πάθος αυτών των αρετών αξίζει και πρέπει να καίει την καρδιά σου, έτσι ώστε η αδημονία και το άγχος να γίνονται στάχτη, κάθε μέρα, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο, με την ανεξάντλητη ανανέωση που λαμβάνουμε από τις Πηγές του Θεού. «Όλες οι πηγές μου είναι σε σένα». Ψαλμός 87:7. Στις περισσότερες από τις δοκιμασίες σου, δεν μπορείς, και ούτε βέβαια σου ζητείται να κατανοήσεις πλήρως τον τρόπο που ο Θεός ενεργεί. Άλλωστε, στην πορεία της πίστης σου, δεν καλείσαι να αγωνιστείς για το βραβείο της πιο εύστοχης αποκάλυψης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις που η Χάρη του Θεού δεν προμηθεύει θαυμάσιες αποκαλύψεις. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, καλείσαι να πιστεύεις και να εμπιστευτείς τον Πανάγαθο Κύριο, χωρίς φραγμούς, εκλογικεύσεις, περισπούδαστες σε λόγια, αλλά τόσο φτωχές στο πνεύμα, αναλύσεις. Αν το συνειδητοποιήσεις αυτό, θα διαπιστώσεις πως η ανταπόκρισή σου σε αυτό το ευλογημένο κάλεσμα, τιμά την ύπαρξή σου περισσότερο και από χίλιες αποκαλύψεις.

Λατρεμένε Θεέ μου, έχω ανάγκη βαθιά να μου διδάξεις την υπομονή και την επιμονή, να με δυναμώσεις με το πάθος της πίστης και της προσμονής της Δικής Σου Ώρας, ώστε τίποτα στη ζωή μου να μη γκρεμίζει τη Σχέση μου μαζί Σου. Προσεύχομαι στο Όνομά Σου το Άγιο. Αμήν...