Σε κάθε όνειρο, σε κάθε επιθυμία, σε κάθε στόχο μας, ο εχθρός έχει τόσους δόλιους τρόπους να μεταφράσει τη Σοφία του Θεού σε αδιαφορία, και να μετατρέψει την αγνή μας λαχτάρα σε μία ασφυκτική και παρατεταμένη αδημονία. Όταν η αδημονία μας επισκέπτεται, είναι καιρός για ακόμη μεγαλύτερη αφιέρωση της ζωής και των προβλημάτων μας στον Πανάγαθο Θεό μας. Είναι καιρός να διδαχτούμε από τον Θεό μαθήματα που απαιτούν την ταπείνωση, και το άνοιγμα της καρδιάς μας στην εσωτερική φωνή Του μέσα μας, ώστε να μας αποκαλυφθούν πτυχές της δοκιμασίας μας, που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι υπάρχουν. Ένα μάθημα, δύσκολο, στ’ αλήθεια να εμπεδωθεί, μα τόσο ζωτικό πνευματικά, είναι πως η ανησυχία για τη ζωή μας στην πραγματικότητα πηγάζει από την κρυφή μας επιθυμία, να ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο. Πολύ συχνά, αυτός ο δρόμος καθοδηγείται από την ολιγοπιστία και τη θεώρηση των πραγμάτων, από τη στενοκέφαλη και στενόκαρδη ανθρώπινη αντίληψη. Άλλοτε πάλι, η ανησυχία μας πηγάζει από μια καλά κρυμμένη, και γι’ αυτό ακριβώς, ύπουλη και εγωιστική τάση, ότι για τα ζητήματα που τόσο καίνε την καρδιά μας, εμείς γνωρίζουμε καλύτερα. Γνωρίζουμε το τέλειο χρονοδιάγραμμα, αλλά και τον τρόπο να γίνουν όλα υπέροχα και ευλογημένα.
Φυσικά, ο Κύριός μας δε μας αφαιρεί το δικαίωμα να σκεπτόμαστε με το δικό μας τρόπο. Το αντίθετο. Είναι πρόθυμος να ακούσει τις αναλύσεις μας, να κατανοήσει τα ξεσπάσματά μας, μα κυρίως, είναι δυνατός να μας στηρίξει και να μας καθοδηγήσει ουσιαστικά, καθώς η χαρά και η γαλήνη μας εντάσσονται στο τέλειο σχέδιό Του για εμάς. Οι Συμβουλές του Κυρίου μας στις ακανθώδεις καταστάσεις της ζωής μας, δεν έχουν να κάνουν με τις συμπαθείς συμβουλές ενός καλοπροαίρετου ανθρώπου, που δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να νιώσει το αίμα που στάζει στην καρδιά μας από τα αγκάθια της αδημονίας. Έχουν να κάνουν με τη ζωντανή εμπειρία ενός Ζωντανού Θεού, που ενδύθηκε κατά πάντα την ανθρώπινη φύση μας. Ποιος μπορεί σοβαρά να Του αρνηθεί ότι δεν ταυτίστηκε και δεν ταυτίζεται μαζί μας με τον πιο απόλυτο, τον πιο ολοκληρωτικό, τον πιο συνταρακτικό τρόπο; Το παράδειγμά Του μας διδάσκει ότι ποτέ δεν ανησυχούσε, και δεν επέτρεπε στην αγωνία να βλάψει τη βαθύτερη σχέση Του με τον Πατέρα Του. Κάθε λόγος και πράξη Του, διακήρυττε με τον πιο θαυμαστό τρόπο πως είχε έρθει στη γη μας, όχι για να πράξει το Θέλημά Του, αλλά το Θέλημα του Πατέρα Του. Ακόμα και στην έσχατη δοκιμασία, στον κήπο της Γεσθημανής, όταν την Άγια Φύση Του πολιόρκησαν και ανελέητα δοκίμασαν οι δυνάμεις του σκότους, ο Κύριός μας επέλεξε να σταθεί και να λάβει δύναμη εξ’ ύψους, προκειμένου να φέρει σε πέρας το πιο θαυμαστό έργο στον κόσμο, την Απολύτρωσή μας. Έτσι, αν έρχονται στιγμές που περνά από το μυαλό σου, η απατηλή σκέψη ότι ο Κύριός μας δεν μπορεί να καταλάβει την αδημονία σου, ας θυμάσαι τη συνταρακτική Του πάλη λίγο πριν το Άγιο Πάθος Του, τότε που η αδημονία καταξέσχισε την τέλεια Ψυχή Του, σε βαθμό και ένταση που καμία ανθρώπινη ύπαρξη δε θα γνωρίσει. «Και καθώς ήρθε σε αγωνία, προσευχόταν πιο θερμά. Έγινε, μάλιστα, ο ιδρώτας του σαν θρόμβοι αίματος που κατέβαιναν στη γη». Λουκάς 22:44.
Από αυτό το τέλειο παράδειγμα, συστήνεται η πλέον σοφή και πνευματικά ενδεδειγμένη στάση και για τη δική μας ζωή. Ο Θεός μας καλεί μια για πάντα, να αποβάλλουμε από το μυαλό μας μια ιδέα που τόσο μας ταλαιπωρεί, και καταστρέφει την εν Χριστώ ειρήνη μας. Και αυτή δεν είναι άλλη από την ψυχοφθόρο αντίληψη ότι η υπόθεσή μας είναι αρκετά περίπλοκη και δύσκολη για τη δύναμη του Θεού. Τίποτα, ακόμα και η πιο πανούργα απάτη του εχθρού, δεν μπορεί να γκρεμίσει μέσα στην ψυχή του πιστού ανθρώπου, τη θαυμαστή αλήθεια ότι ο Κύριός μας, για όλα τα ζητήματα που Του καταθέτουμε, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα το πότε, το πού, το πώς, το πόσο και το γιατί. Αυτή ακριβώς η γνώση Του κάνει τόσο πολύτιμη κάθε Συμβουλή Του. Έτσι, όταν ο Χριστός μας διδάσκει απέναντι στην αδημονία να απαντήσουμε με τις αρετές της επιμονής και της υπομονής, σίγουρα αξίζει να δώσουμε όλη τη θέληση και το πάθος της καρδιάς μας, ώστε η Συμβουλή Του να γίνει το ευλογημένο βίωμα, και η αδιατάρακτη βάση της γαλήνης μας. Τόσο η υπομονή, όσο και η επιμονή, είναι δώρα του Αγίου Πνεύματος, τα οποία ο Θεός με απέραντη γενναιοδωρία μας χορηγεί, όταν Του ανοίγουμε την καρδιά μας, και επιζητούμε με λαχτάρα τη δύναμή Του.
Η επιμονή είναι κάτι βαθύτερο και πλατύτερο από την απλή αντοχή στη δοκιμασία. Περιλαμβάνει, βέβαια την αντοχή, μα και κάτι άλλο, ασύλληπτα ευλογημένο: τη βαθιά ριζωμένη μέσα μας πεποίθηση ότι ο Θεός, στον Οποίο έχουμε εμπιστευτεί την ύπαρξή μας, δεν υπάρχει περίπτωση να αποδειχθεί χειρότερος των προσδοκιών μας. Θα έρθει η ευλογημένη ώρα που η επέμβασή Του στη ζωή μας, θα αποδειχθεί ανείπωτα και απερίγραπτα πιο ολοκληρωμένη, και από τα ευγενέστερα οράματά μας. Όλος ο αγώνας μας για δικαιοσύνη, και ανυπόκριτη προσφορά στους άλλους, η λαχτάρα μας να ζήσουμε την ευλογία της αγάπης, της ολοκλήρωσης, της συμφιλίωσης, της συγχώρεσης, της ζεστασιάς, αλλά και το μεγαλείο του θαύματος, που μεταμορφώνει κατά την εικόνα του Θεού ψυχές και σώματα, θα δικαιωθούν, γιατί στον Κύριό μας αρέσει να αγαθοποιεί, και να διεκπεραιώνει με πάσα τελειότητα το σκοπό των δοκιμασιών στις ζωές των παιδιών Του. «Επειδή, ο Θεός δεν είναι άδικος, να ξεχάσει το έργο σας, και τον κόπο της αγάπης που δείξατε στο όνομά του, καθώς υπηρετήσατε τους αγίους και τους υπηρετείτε». Εβραίους 6: 10.
Αλλά ακόμη και για όλα αυτά που επιθυμήσαμε, και ο Θεός μας απάντησε αντίθετα από το προσδοκώμενο, θα έρθει, πράγματι θα έρθει, η λυτρωτική εκείνη στιγμή, που θα μας αποκαλυφθεί ότι αυτό που ο Θεός μας έδωσε στη θέση του αιτήματός μας, δεν ξεπερνά απλώς στην ομορφιά και την ευλογία την αρχική μας επιθυμία, αλλά είναι και μία υπέροχη πτυχή της τέλειας Αγάπης του Θεού· μία θαυμαστή βίωση της τέλειας σοφίας Του, να σταθμίζει καταστάσεις, που ούτε καν περνούσαν από το δικό μας μυαλό. Όλα αυτά τα ευλογημένα βιώματα και η θέληση του Θεού να μοιράζεται μαζί μας τη φύση και το σκοπό των δοκιμασιών μας, δεν προορίζονται να γίνουν δικά μας μόνο στην τελική νίκη του καλού πάνω στο κακό, στην ένδοξη επιστροφή του Κυρίου μας. Το τόσο θαυμαστό εδάφιο «Αλλοίμονο, αν δεν πίστευα να δω τα αγαθά του Κυρίου μέσα σε γη ζωντανών ανθρώπων!» Ψαλμός 27:13, μας μιλά για την πρόγευση αυτής της νίκης ήδη από αυτή τη ζωή, στο βαθμό που η αλάνθαστη Πρόνοια του Θεού, κρίνει για τη ζωή του καθενός από εμάς.
Από την άλλη, η υπομονή είναι εκείνη η πνευματική αρετή, που περισσότερο, ίσως, από οποιαδήποτε άλλη, μας ταπεινώνει και μας ωριμάζει, καθώς μας καλεί να σκεφτούμε την υπέροχη υπομονή του Θεού μαζί μας. Γι’ αυτό ακριβώς, όταν ο Θεός μας καλεί να βαδίσουμε σε αυτό το στενό και δύσκολο – είναι αλήθεια – μονοπάτι, ας θεωρήσουμε το κάλεσμά Του, όχι ως μια πρόσκληση στην ταλαιπωρία και τα δάκρυα της αδημονίας, αλλά ως μια πρόσκληση να βιώσουμε την ευλογία της πίστης και της εμπιστοσύνης, με τους πιο ουσιαστικούς τρόπους που μπορούν να υπάρξουν. Η επέμβαση του Θεού, μετά από κάθε δοκιμασία, στην οποία υπομείναμε και σταθήκαμε με τη Χάρη Του, πλημμυρίζει την ψυχή με τέτοια ανακούφιση και αγαλλίαση, που μπορούν να συγκριθούν μόνο με τη χαρά που αισθάνεται ο αθώος μελλοθάνατος, όταν του χαρίζουν τη ζωή.
Είναι γι’ αυτό ακριβώς και για τόσους άλλους λόγους, που δε χωρούν σε τούτες τις σύντομες γραμμές, που αξίζει από κάθε άποψη να προσκολλούμε την καρδιά μας στη θαυμαστή ώρα του Θεού για το κάθε ζήτημα. Ας φέρουμε στη σκέψη μας όλα τα πρόσωπα, τα οποία με δάκρυα καταθέτουμε ενώπιον του Θεού στη μεσιτική προσευχή μας και αδημονούμε, για να αποδεχτούν το σωτήριο έργο του Χριστού. Έρχονται στιγμές και μέρες, που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί ο Θεός αργεί να απαντήσει σε ένα τόσο αγαθό και ζωτικής σημασίας αίτημα. Ας ησυχάσουμε, όμως, και με ψυχραιμία ας σκεφτούμε τη δική μας σχέση με τον Θεό. Ας ομολογήσουμε με ειλικρίνεια πόση υπομονή έχει κάνει, και συνεχίζει να κάνει μαζί μας ο Κύριός μας.
Πόσες φορές, στ’ αλήθεια, χρειάστηκε ο έλεγχος του Αγίου Πνεύματος να μας επισημάνει το αυτονόητο! Ας ζητήσουμε, επομένως, τη δική Του σοφία, ώστε με υπευθυνότητα και κυρίως υπομονή να σταθούμε απέναντι στο τόσο σοβαρό αίτημα της σωτηρίας άλλων ψυχών. Η επιμονή, που στηρίζεται στην πεποίθηση ότι προσευχόμαστε κατά το Θέλημα του Θεού, αλλά και η υπομονή, που είναι γλυκιά, συγκαταβατική και ακούραστη, γεμάτη αγάπη και ανιδιοτέλεια, είναι τα όπλα του Θεού στον αγώνα για τη σωτηρία των ψυχών. Έχοντας μέσα μας αυτό το πνεύμα, η αδημονία παραχωρεί τη θέση της στην ευλογημένη προσμονή της τέλειας ώρας του Θεού. Μαθαίνουμε να σεβόμαστε την ελευθερία, τους ρυθμούς και τα θέλω των άλλων, να υποτασσόμαστε στον ιδιαίτερο τρόπο του Θεού να εργαστεί μαζί τους, που συχνά διαφέρει από το δικό μας, και να ακούμε τη φωνή του Θεού μέσα μας, καθώς μέσα από τη διακονία για τη σωτηρία των άλλων, επιθυμεί να ενεργήσει με μεγαλειώδη τρόπο και στη δική μας ζωή. «Με την υπομονή σας, αποκτήστε τις ψυχές σας». Λουκάς 21:19.
Η επιμονή και η υπομονή, σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται με την αδιαφορία και την αναισθησία. Η ψυχή που τρέφεται από αυτές τις αρετές, ουσιαστικά συντηρεί μέσα της τη στερεωμένη πεποίθηση, σε μια υπέροχη δύναμη, που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε εχθρική επιβουλή. Υπάρχουν, χωρίς αμφιβολία, υπέροχες φιλοσοφικές και ανθρωπιστικές αντιλήψεις που μπορούν να παρηγορήσουν και να στηρίξουν μια δοκιμαζόμενη ψυχή. Οι περισσότερες από αυτές έχουν πράγματι μια ευεργετική επιρροή στην ψυχή του ανθρώπου, όμως συντηρούνται από το σπόρο της ανθρώπινης επινόησης και, ως εκ τούτου είναι ατελείς, και αναπόφευκτα μπορούν να καταρρεύσουν στον πρώτο σφοδρό ή και ήπιο βοριά. Μόνο μια δύναμη ανθίσταται και εξέρχεται αλώβητη ακόμα και από την πιο σφοδρή επίθεση στα κανάλια της σκέψης και του συναισθήματος, και αυτή προέρχεται από τον Θεό αποκλειστικά, και λαμβάνεται από τον πιστό μέσω πίστης. Ο άνθρωπος που στηρίζεται σε αυτή, όχι μόνο εφοδιάζεται με επιμονή και υπομονή, αλλά νιώθει και μια μοναδική πληρότητα, αυτή που μπορούμε να νιώσουμε μόνο όταν αφήνουμε τη φύση μας να λειτουργήσει, όπως ακριβώς προορίστηκε να λειτουργεί: επιστρέφοντας στην αρχέγονη βάση της, ηρεμώντας μέσω της συμφιλίωσης με τον Θεό, και ανθίζοντας μέσα από τα μονοπάτια των τέλειων σχεδίων Του.
Αυτή η δύναμη, μας κάνει μετόχους στα υπέροχα οράματα του Θεού, εκτείνει τα όρια της πνευματικής μας αντίληψης και κάνει βίωμά μας την ευλογία της επιμονής και της υπομονής. Οι μεγάλοι ήρωες της πίστης, υπέμειναν τις δοκιμασίες τους, όχι επειδή είχαν μια αλάνθαστη γνώση του σωστού και του δίκαιου, ούτε γιατί ήταν οι πιο επιμελείς ακόλουθοι των σοφότερων φιλοσοφικών θεωριών, αλλά επειδή, πέρα από κάθε εμπόδιο, ακόμα και από αυτές τις επιταγές της ψυχρής λογικής ή τη συναισθηματική κατάρρευση, είχαν μάθει να στηρίζονται στον Θεό· είχαν μάθει ότι η απελευθέρωση από όλες τις φοβίες, και τα άγχη τους συντηρείται από την επιλογή τους να παραδώσουν τη θέλησή τους στον Θεό. Και αυτή η παράδοση γίνεται, όχι με την αδράνεια και το δογματισμό των φανατικών, αλλά με τη ρωμαλέα και ζώσα πίστη αυτών που αγωνίζονται για τη Βασιλεία των Ουρανών, ήδη από αυτή τη ζωή.
Η επιμονή και η υπομονή απαιτούν πάθος και ακούραστη προσέλευση στον θρόνο του Θεού, για πνευματική οδηγία και άνοιγμα της αντίληψής μας. Το πάθος αυτών των αρετών αξίζει και πρέπει να καίει την καρδιά σου, έτσι ώστε η αδημονία και το άγχος να γίνονται στάχτη, κάθε μέρα, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο, με την ανεξάντλητη ανανέωση που λαμβάνουμε από τις Πηγές του Θεού. «Όλες οι πηγές μου είναι σε σένα». Ψαλμός 87:7. Στις περισσότερες από τις δοκιμασίες σου, δεν μπορείς, και ούτε βέβαια σου ζητείται να κατανοήσεις πλήρως τον τρόπο που ο Θεός ενεργεί. Άλλωστε, στην πορεία της πίστης σου, δεν καλείσαι να αγωνιστείς για το βραβείο της πιο εύστοχης αποκάλυψης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις που η Χάρη του Θεού δεν προμηθεύει θαυμάσιες αποκαλύψεις. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, καλείσαι να πιστεύεις και να εμπιστευτείς τον Πανάγαθο Κύριο, χωρίς φραγμούς, εκλογικεύσεις, περισπούδαστες σε λόγια, αλλά τόσο φτωχές στο πνεύμα, αναλύσεις. Αν το συνειδητοποιήσεις αυτό, θα διαπιστώσεις πως η ανταπόκρισή σου σε αυτό το ευλογημένο κάλεσμα, τιμά την ύπαρξή σου περισσότερο και από χίλιες αποκαλύψεις.
Λατρεμένε Θεέ μου, έχω ανάγκη βαθιά να μου διδάξεις την υπομονή και την επιμονή, να με δυναμώσεις με το πάθος της πίστης και της προσμονής της Δικής Σου Ώρας, ώστε τίποτα στη ζωή μου να μη γκρεμίζει τη Σχέση μου μαζί Σου. Προσεύχομαι στο Όνομά Σου το Άγιο. Αμήν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.