Έχεις όσο Χριστό θα ήθελες να έχεις;

Χωρίζουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες και υποκατηγορίες μερικές φορές, ανάλογα με κάποια χαρακτηριστικά της ζωής. Το κάνουμε αυτό εντελώς φυσιολογικά, για να προσανατολιστούμε καλύτερα στη σχέση μας μαζί τους.

Ένα είναι το χαρακτηριστικό που πραγματικά διακρίνει τους ανθρώπους με σοβαρότητα, με αλήθεια και με ουσιαστικό νόημα.
Η σχέση τους με τον Ιησού Χριστό. Έχει βάθος, έχει αξία, έχει προεκτάσεις και συνέπειες αιώνιες. Κανένα άλλο στοιχείο και χαρακτηριστικό της ζωής μας δεν έχει τόση βαρύτητα και τόση επίδραση στην ύπαρξή μας ολόκληρη, όσο αυτό. Έχει σχέση ο άνθρωπος με τον Χριστό και ποια είναι αυτή; Αγκαλιάζει τη ζωή μας ολόκληρη, επηρεάζει βαθιά και ουσιαστικά τα πάντα στη ζωή μας, και ας μην το καταλαβαίνουμε, αυτή η σχέση μας με τον Ιησού Χριστό.

Νομίζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι για τη θρησκεία και τους θρησκευόμενους ανθρώπους μόνο. Μεγάλο λάθος.

Ο Ιησούς Χριστός είναι κάτι σαν το νερό και το οξυγόνο στο σώμα μας, κάτι σαν τον ήλιο και το αεράκι, που μας επηρεάζουν τη ζωή βαθιά και ουσιαστικά.

Κοιτάζοντας εντελώς απλά γύρω τριγύρω μας διακρίνουμε μια μεγάλη ποικιλία θέσεων και απόψεων για τη συμμετοχή του Ιησού Χριστού στη ζωή μας. Η τάση είναι πολύ καθαρή στις τελευταίες ημέρες που διανύουμε. "Όσο γίνεται λιγότερος Χριστός, μόνο όσος Χριστός χρειάζεται για να μη χάσουμε την αιώνια ζωή. Μόνο ο απαραίτητος Χριστός και ούτε γραμμάριο παραπάνω". Αυτό ισχύει στις μέρες μας. Έτσι πιστεύουν στις μέρες μας οι πιστοί ότι εξασφαλίζουν και τα δυο. Και την αιώνια ζωή, και τη μεγάλη τους αγάπη, που είναι ο κόσμος.

Συνήθως μιλάμε, κηρύττουμε, καλούμε τους ανθρώπους να έρθουν στον Ιησού Χριστό. Καλό και σωστό είναι αυτό. Δεν είναι όμως όλη η αλήθεια. Υπάρχει ένα ακόμα πολύ σοβαρό στοιχείο, που θα παίξει απόλυτα καθοριστικό ρόλο. Πόσο Χριστό θα θελήσουν να πάρουν στη ζωή τους, πόσο θα Του παραδοθούν να τους γεμίσει, να τους μεταμορφώσει, να τους ξαναχτίσει από την αρχή;

Στις μέρες μας οι πιστοί θέλουν να ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό από μακριά. Λουκάς 22:54β.

Στις μέρες μας προσπαθούν να έχουν με τον Κύριο μια χαλαρή σχέση. Όχι φανατισμούς, απολυτότητες και άκρα, όπως τα αποκαλούν.

Στις μέρες μας θέλουν να κρατήσουν μόνο τον απόλυτα απαραίτητο Ιησού Χριστό και τίποτε άλλο. Τα υπόλοιπα διαθέσιμα της καρδιάς τους θέλουν να τα διαχειρίζονται όπως νομίζουν, όπως θέλουν οι ίδιοι, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.

Και δυστυχώς εδώ υπάρχει κάτι πολύ επικίνδυνο. Τελικά λειτουργούν όλα αυτά. Έχουν τόσο Χριστό % όσο θέλουν, έχουν τόσο Χριστό όσο αποφάσισαν με την καρδιά τους.

"Έλα στο Χριστό, πίστεψε στο Χριστό, γίνε του Χριστού" είναι φράσεις που στις μέρες μας δεν λένε πολλά. Οι άνθρωποι θέλουν να αποφασίσουν οι ίδιοι πόσο Χριστό θα πάρουν στη ζωή τους και πού θα Τον αφήσουν να εισχωρήσει για να δουλέψει την αλλαγή. Τελικά έχουμε τόσο Χριστό όσο θελήσαμε. Ούτε σταγόνα παραπάνω. Οι άνθρωποι στις μέρες μας έρχονται στο Χριστό έχοντας αποφασίσει πόσο Χριστό θα πάρουν, και μέχρι που θα Τον αφήσουν να προχωρήσει στη ζωή τους, στη μέρα τους, στην καρδιά τους.

Ιησούς Χριστός σημαίνει παράδοση, παραχώρηση ολοκληρωτική, συσταύρωση και συνανάσταση.

Ιησούς Χριστός σημαίνει Κύριος, απόλυτος άρχοντας της καρδιάς μας, της ζωής μας, και της ύπαρξής μας ολόκληρης.

Το εδάφιο που εκφράζει αυτήν τη μεγάλη αλήθεια είναι το να "αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου". Μάρκ.12:30

Μόνο τότε ο Ιησούς είναι Σωτήρας, Λυτρωτής και Κύριος σε μια ζωή. Μόνο τότε λειτουργεί η σωτηρία Του και η αναγέννησή Του στη ζωή του ανθρώπου. Αν δεν δείξει ο άνθρωπος σημάδια τέτοια γνησιότητας και διάθεσης όπως αυτό το "εξ όλης", ο Ιησούς Χριστός δεν ευλογεί και δεν εμπιστεύεται τη σωτηρία Του, τις υποσχέσεις Του, την ευλογία Του.

Ο δρόμος απόκτησης και απόλαυσης του Ιησού Χριστού είναι ένας και καθαρός: "Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω Μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ' ημέραν, και ας Με ακολουθή". Λουκάς 9:23

Λυπάμαι που πρέπει να το πω, αλλά μόνο τότε είναι γνήσιος Σωτήρας ο Ιησούς Χριστός και γνήσια η σωτηρία Του. Διαφορετικά δεν περπατάει τίποτα στη ζωή αυτού του ανθρώπου που θέλει τον Χριστό με ποσοστά, αναλογίες και ισορροπίες! Νομίζει ότι έχει σωτηρία, νομίζει ότι έχει Ουρανό, νομίζει ότι έχει αιώνια ζωή, αλλά δεν έχει.

Έχουμε τόσο Χριστό όσο θελήσαμε. Αλλά δεν αποφασίζουμε εμείς πόσο Χριστό θα πάρουμε και πόσο θα έχουμε. Εμείς αποφασίζουμε να παραδοθούμε, να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, να πεθαίνουμε κάθε μέρα και να καλέσουμε τον Κύριο

"να κατοικήσει δια της πίστεως στις καρδιές μας". Εφεσίους 3:17

Μόνον τότε, μόνον έτσι, μόνον αυτό είναι μετάνοια, αναγέννηση, λυτρωμένη ζωή, αιώνια ζωή. Το άλλο, με τα ποσοστά, είναι πονηρή καρδιά, μοιρασμένη καρδιά, απιστία, και την κατάληξή της την γνωρίζουμε όλοι. Ας διαβάσουμε για άλλη μια φορά για το θέμα αυτό τα εδάφια της Αγίας Γραφής: Εβρ.3:12-19  Α' Κοριν.10:1-13

Ο Κύριος ας μας βοηθήσει να μην κάνουμε τραγικά λάθη με αιώνιες συνέπειες...   

"Συ ακολούθει μοι"

Είναι εξέχουσα, ύψιστη και μοναδική τιμή, να δέχεται ο άνθρωπος προσωπική πρόσκληση από το Θεό. Πρόσκληση για την αιωνιότητα, για όλους ανεξαιρέτως, αλλά και εντελώς προσωπική για τον καθένα. Η ενέργεια αυτή, αποδεικνύει από μόνη της τα αισθήματα και το ενδιαφέρον του Θεού, για το ξεχωριστό δημιούργημα της αγάπης Του.

Η στιγμή της πρόσκλησης είναι σταθμός και κομβικό σημείο στην ζωή του κάθε ανθρώπου, γιατί σηματοδοτεί την περαιτέρω πορεία και την θέση του στην αιωνιότητα.

Η αποδοχή της, όμως, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο, από τη βούληση του ανθρώπου, ο οποίος είναι ελεύθερος να την αποδεχθεί και ελεύθερος να την απορρίψει. Ο Θεός δεν εξαναγκάζει, ούτε υποχρεώνει κανέναν, γιατί σέβεται απόλυτα την ελευθερία που ο ίδιος χάρισε.

Από την αρχή, ενημερώνει τον άνθρωπο, χωρίς περιστροφές, ότι η οδός που καλείται να ακολουθήσει, είναι στενή, τεθλιμμένη και ανηφορική, στο τέλος, όμως, περιμένει στέφανος δόξης.
Και αυτό, για να πάρει απόφαση σταθερή, ώστε η πορεία του να είναι αταλάντευτη και το τέλος ένδοξο.

Δικαιολογημένα ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Αφού είναι πραγματικά όμορφο να ακολουθεί κανείς το Χριστό, τότε γιατί οι περισσότεροι αδιαφορούν για την πρόσκλησή Του; Γιατί δεν παίρνουν τη σωτήρια απόφαση; Γιατί προκρίνουν άλλες, επουσιώδεις επιλογές; Την απάντηση μας τη δίνει ο ίδιος ο Κύριος: ''Διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Ματθαίος 7:13

Επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν''. Ματθαίος 7:14
Χωρίς περίσκεψη, δυστυχώς, αρνείται ο άνθρωπος την αιώνια ζωή, γιατί πολύ απλά δεν θέλει να απαρνηθεί τον εαυτό του και τις ''απολαύσεις'' της επίγειας ζωής.

Αλλά, και από αυτούς που παίρνουν τελικά την απόφαση, γιατί κάποιοι εγκαταλείπουν την προσπάθεια και επιστρέφουν στα ίδια; Διότι, ''πολλοί είναι οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί''. Ματθαίος 22:14 

Αμέτρητοι άνθρωποι ευεργετήθηκαν από τον Ιησού Χριστό, κατά την επίγεια διακονία Του, μέχρι σήμερα. Στο τέλος όμως, στην ώρα της δυσκολίας, της δοκιμασίας, του πάθους και των θλίψεων, ελάχιστοι έμειναν κοντά Του και συνέχισαν να τον ακολουθούν.

Έμειναν αυτοί που αγνόησαν τις απειλές, το φόβο, την διαπόμπευση, τη γνώμη του γείτονα, τον αφορισμό των αρχιερέων. Ήταν και εξακολουθούν να είναι αυτοί, που πραγματικά Τον πιστεύουν και Τον αγαπούν με όλη τους την καρδιά.

Αυτοί που πιστεύουν ότι ''τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθούν με την δόξα την μέλλουσα να αποκαλυφθεί'' Ρωμαίους 8:18,  αυτοί που έχουν την βεβαιότητα ότι ''η προσωρινή ελαφρά θλίψις εργάζεται καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης''. Β' Κορινθίους 4:17 

Αυτοί που, ''προκρίνουν να κακουχούνται μάλλον με τον λαό του θεού παρά να έχουν πρόσκαιρη απόλαυση αμαρτίας.'' Εβραίους 11:25
Αυτοί, που αγωνίζονται τον καλόν αγώνα της πίστεως χωρίς περισπασμούς, ζητούν πρώτα την βασιλεία του Θεού και ''αποβλέπουν στον Ιησούν, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεως''. Εβραίους 12:2

Αυτοί, που η απόφασή τους, δεν επηρεάζεται από τις γνώμες των πολλών ή από την χλιαρότητα των άλλων χριστιανών, γιατί αυτός που αγαπά το Χριστό δεν ταλαντεύεται, δεν απογοητεύεται, δεν επηρεάζεται και δεν σκανδαλίζεται. Τον εμπνέει η αγάπη Του και Τον ακολουθεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό, γιατί απλά Τον εμπιστεύεται.

Δεν γνωρίζω σε ποια ομάδα χριστιανών ανήκει ο κάθε αναγνώστης. Το ερώτημα όμως που τίθεται σήμερα, είναι σημαντικό: Ανήκουμε στον Χριστό; Έχουμε πραγματική σχέση μαζί Του; Μας καθοδηγεί η αγάπη Του ή είμαστε ενταγμένοι σε μια χριστιανική εκκλησιαστική κοινότητα και απλά εκτελούμε θρησκευτικά καθήκοντα;

Είναι ευλογία Κυρίου το να είσαι μέλος χριστιανικής εκκλησίας με υγιαίνουσα διδασκαλία. Η εκκλησία όμως, όσο ορθοτομημένη διδασκαλία και αν έχει, δεν μπορεί να εγγυηθεί την γνησιότητά σου ως χριστιανού και την είσοδό σου στη Βασιλεία των ουρανών.

Η παραίνεση του Κυρίου στον απ. Πέτρο, ''συ ακολούθει μοι'' Ιωάννη 21:22, απευθύνεται σε όλους μας και πρέπει να αντηχεί διαρκώς στις καρδιές μας. Εμένα ακολούθα παιδί μου, σε μένα βλέπε, γιατί Εγώ σε αγάπησα, πόνεσα και σταυρώθηκα για σένα. Είσαι καρπός του πόνου της ψυχής μου. Εγώ είμαι ο Σωτήρας σου, ο ποιμένας σου και ο Θεός σου.

Όλοι, μπορεί να σε πικράνουν, να σε πληγώσουν, να σε σκανδαλίσουν, να σε απογοητεύσουν ή και να σε εγκαταλείψουν. Εγώ όμως ποτέ! Μη βλέπεις λοιπόν σε πρόσωπο ανθρώπου. Μην επηρεάζεσαι από την συμπεριφορά των άλλων. Βάδιζε στα δικά μου ίχνη.

Η απόφαση και η πορεία σου δεν μπορεί να είναι συνάρτηση της συμπεριφοράς των άλλων. Ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του και για τις δικές του επιλογές θα λογοδοτήσει.
Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, τον Ιησού Χριστό, σταθμίζοντας τη ζωή μας πάνω στον Άγιο Λόγο Του, για να μη χάσουμε ποτέ το δρόμο μας και να μη διακυβεύσουμε την πολύτιμη σωτηρία που μας χάρισε...

Πηγή:  ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ ΛΕΜΕ ΝΑΙ.

Ορέστης Χρ. Φραγκόπουλος

Πιστεύω ότι το θέμα αυτό είναι κρίσιμο γιατί από τη θέση που θα πάρει κάποιος μπορεί να επηρεαστεί ουσιαστικά η πνευματική του πορεία.

Οι μέρες μας κρύβουν πολλές παγίδες. Η ζωή των πιστών δοκιμάζεται σκληρά, η ζωή της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού απειλείται. Ο εχθρός της, ο Σατανάς επιστρατεύει διάφορες τεχνικές που ίσως φαίνονται αθώες και αποδεκτές, αλλά κρύβουν μέσα τους αμαρτία και απειλούν με αποπροσανατολισμό τη ζωή των πιστών από την αλήθεια και την αγία ζωή, με ολέθριες συνέπειες.
Η πρόταση του εκσυγχρονισμού της ζωής μας και της ζωής της Εκκλησίας μπορεί να είναι  "Δούρειος Ίππος" πονηρά σερβιρισμένος από αυτόν που το όνομά του είναι "ο πλανών την οικουμένην όλην", ώστε να τον αγκαλιάσουμε και από μέσα του να ξεπηδήσει άφθονο το δηλητήριο της αμαρτίας, της κοσμικότητας, της συνθηκολόγησης με τον άνομο κόσμο. Υπάρχει  όμως και  το ενδεχόμενο ο εκσυγχρονισμός, όταν είναι σωστά τοποθετημένος, να είναι μια πολύτιμη ευκαιρία να προσεγγίσουμε και  να μιλήσουμε στους ανθρώπους γύρω μας στη γλώσσα τους.

Τη λέξη εκσυγχρονισμός τη χρησιμοποιούν πολλοί και με διαφορετικό περιεχόμενο. Μιλούν για εκσυγχρονισμό οι πολιτικοί, οι επιστήμονες, οι θρησκευτικοί ηγέτες, αλλά και απλοί άνθρωποι. Δεν μιλούν όμως αυτοί την ίδια γλώσσα ούτε στοχεύουν στην ίδια κατεύθυνση με τον  εκσυγχρονισμό. Πίσω από την έννοια του εκσυγχρονισμού έχουν παρεισφρήσει επιθυμίες, επιδιώξεις ανθρώπινες, σαρκικές, κάτι που η Αγία Γραφή απορρίπτει. Όταν ο εκσυγχρονισμός είναι χτισμένος με στοιχεία αλήθειας και καθαρότητας, τότε όχι μόνο τον αποδέχεται ο Κύριος, αλλά έχει και την ευλογία Του, έχει πλούσιο καρπό που  μένει για τη δόξα Του. Ας ξεχωρίσουμε κάποιες έννοιες. Εκσυγχρονισμός δεν θα πει εκμοντερνισμός. Το μοντέρνο είναι φανταχτερό αλλά δεν είναι δοκιμασμένο. Είναι επιπόλαιο. Το μοντέρνο ίσως αρέσει, αλλά είναι φευγαλέο. Τα βήματα του εκσυγχρονισμού είναι αργά, είναι ώριμα. Πατάει επάνω σε συγκεκριμένες εξελίξεις και τα βήματά του δεν είναι παροδικά. Μερικοί συγχέουν το σύγχρονο με το καινούριο. Κάθε τι καινούριο, που μπορεί να παρουσιάζεται φανταχτερό δεν είναι αθώο, όπως φαίνεται στην πρώτη προσέγγιση. 

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού δεν είναι υποχρεωμένη να αποδέχεται κάθε τι καινούριο, ώστε να δείχνει ένα πρόσωπο σύγχρονο. Δεν αγκαλιάζει άκριτα τις κοσμικές εξελίξεις, ώστε να λέει ότι είναι σύγχρονη. Ταυτόχρονα όμως και δεν φοβάται κάθε τι καινούριο, ώστε να το στέλνει "στην πυρά" επειδή είναι άγνωστο ή επίκαιρο. Κινδυνεύει έτσι να μείνει εντελώς έξω από τις εξελίξεις και να χάσει ευκαιρίες πολύτιμες στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. Τη σοφία αλλά και το στίγμα της Εκκλησίας στον ωκεανό των εξελίξεων τα χορηγεί ο Κύριός της και την οδηγεί με ασφάλεια μακριά από κινδύνους, που συχνά κοστίζουν πολύ.

Χρειάζεται διάκριση

Όταν λένε πολλοί "εκσυγχρονισμός", εννοούν να πάμε μπροστά, να έχουμε  βελτίωση στη ζωή μας, να αξιοποιήσουμε ό,τι καινούριο μας παρέχει η πρόοδος.  Σ' αυτό τους το συλλογισμό φαίνεται αρχικά πως έχουν δίκιο. Η ζωή μας σε ολόκληρη την ιστορία ούτε πίσω πήγε, ούτε στατική έμεινε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο εκσυγχρονισμός είναι η "θεότητα" που όλοι μας άκριτα θα πρέπει να προσκυνήσουμε και να συμμορφωθούμε στα προστάγματά της... Εδώ χρειάζεται προσοχή. Όπως σε όλες τις πτυχές της ζωής μας υπάρχει το γνήσιο υπάρχει και το μολυσμένο, υπάρχει το υγιές και η επικίνδυνη απομίμηση, έτσι και στον εκσυγχρονισμό υπάρχει το γνήσιο, υπάρχει όμως και η παρείσφρηση πολλών στοιχείων, που δεν είναι γνήσιος εκσυγχρονισμός, αλλά είναι επικίνδυνα δηλητήρια που  προσπαθούν να εισχωρήσουν στη ζωή μας. Αν δεν προσέξουμε, ο  εκσυγχρονισμός θα μετασχηματιστεί σε φονικό δηλητήριο για την ψυχή τη δική μας και των άλλων. Ας μην προσεγγίζουμε το θέμα επιφανειακά. Όπως ένα πεντακάθαρο ποτάμι με νερό από την πηγή του στην πορεία του παρασύρει σκουπίδια και καταλήγει σε ένα βουρκόνερο, έτσι συμβαίνει συχνά και με πολλές εξελίξεις. Οι προθέσεις πίσω από τον εκσυγχρονισμό μπορεί να είναι αγαθές. Στην πορεία ο εκσυγχρονισμός στις μέρες μας εμπλουτίζεται με αθεΐα, με άρνηση, με αμφισβήτηση, με ειδωλολατρία, με άμβλυνση στην αμαρτία. Οπωσδήποτε δεν είναι πάντοτε ο εκσυγχρονισμός φορέας εκφυλισμού, χρειάζεται όμως προσοχή, γιατί η περιοχή δεν είναι τόσο αθώα όσο δείχνει. Το έδαφος προσφέρεται για την ανάπτυξη κάθε μορφής άρνησης του Θεού και  επιθυμίας κοσμικής. Ο εκσυγχρονισμός μπορεί να γίνει εύκολα μέσο παραπλάνησης από τα άγια στοιχεία της ζωής του Χριστού. Και πολύ συχνά συμβαίνει να μη μπορούμε να αντιληφθούμε τη ζημιά, αφού ο εκσυγχρονισμός είναι εκτυφλωτικός με τα όσα υπόσχεται. Λέμε ναι ή λέμε όχι;  Μετά από όλα τα στοιχεία που παραθέτουμε θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημά του εκσυγχρονισμού. 

Η Εκκλησία του Χριστού λέει ναι ή όχι στον εκσυγχρονισμό; Η Αγία Γραφή ξεκάθαρα μας διευκρινίζει ότι ο κόσμος μας όλος "εν τω πονηρώ κείται" (Α΄ Ιωάν. 5:19). Ένας κόσμος που διοικείται από την επιθυμία της σάρκας, που θυσιάζει στα είδωλα, κόσμος αθεΐας και ανομίας… Είναι ένας κόσμος που υπηρετεί συνειδητά το Σατανά, που βαδίζει "κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας" (Εφεσ. 2: 2). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι από τέτοιο υλικό καρδιάς δεν μπορεί να προέλθει αγιότητα και δόξα για τον Κύριο. 
 Μπορεί να συμφωνούμε με τον εκσυγχρονισμό, όμως με τι υλικό όταν γύρω μας θεριεύει το σκοτάδι της αμαρτίας; Τι έχει να προσθέσει ο άθεος κόσμος στην Εκκλησία, στην οποία το Πνεύμα το Άγιο παραγγέλλει: "εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον’ και Εγώ θέλω σας δεχθή..." (Β΄ Κορ. 6:17) 

Ο εκσυγχρονισμός στις μέρες μας οδεύει στην εγκατάσταση της Νέας Παγκοσμιοποιημένης Τάξης, που ο χαρακτήρας της είναι άθεος, ανθρωποκεντρικός, και που ο αρχιμάστορας αυτού του συστήματος είναι ο Σατανάς, καλά κρυμμένος πίσω από τα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας... Όλο το οικοδόμημα του εκσυγχρονισμού έχει επιστρατευθεί να "στρώσει το δρόμο" στον "Μεγάλο Αδελφό", τον παγκόσμιο κυβερνήτη, τον "αντικείμενο και υπεραιρόμενο εναντίον εις πάντα λεγόμενον θεόν ή σέβασμα". (Β΄ Θεσσαλονικείς 2:4). Τι στοιχεία μπορεί να αποδεχθεί η Εκκλησία από ένα τέτοιο σύστημα; Η μουσική τους, η εμφάνισή τους, οι τάσεις τους, οι επιλογές τους... Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι ένας ύμνος στη σάρκα. Η κατάληξη όλου αυτού του σχήματος είναι η αιώνια απώλεια όπως μας αναφέρει το βιβλίο της Αποκάλυψης. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Όταν λέμε εκσυγχρονισμό δεν εννοούμε η εκκλησία μας να ψάλλει λίγο πιο ζωηρά, να μεγαλώσουμε λίγο τα παράθυρα... Δεν εννοούμε να μεταγλωττίσουμε τους ύμνους για να καταλαβαίνουμε τα λόγια. Αυτά δεν είναι εκσυγχρονισμός. Είναι ευλογία ζωντανέματος της εκκλησίας. Προσπαθώ να βρω περιοχές που έχουν μείνει αγνές, που να μπορεί να απλώσει το χέρι του ο χριστιανός να τις φέρει στη ζωή του, να τις αγκαλιάσει η Εκκλησία, που έχει αποστολή της την αγία πορεία μέσα στον αμαρτωλό κόσμο. Δυστυχώς δεν έχει μείνει τίποτα αγνό, χωρίς το δηλητήριο της ανομίας μέσα του.

Πόσο μπορεί να συμμετέχει η Εκκλησία και να "συσχηματίζεται" με τα σύγχρονα πρότυπα, που στόχο τους μοναδικό έχουν την παγκοσμιοποίηση της αθεΐας; Η έκφρασή τους, η τέχνη, η εμφάνιση των νέων, οι ροπές, οι τάσεις, οι επιλογές τους έχουν όλα το στοιχείο της διαφθοράς του νου και της ψυχής, είναι μια διαρκής βλασφημία στον Άγιο Θεό. Γι' αυτόν τον κόσμο θα μας πει το Άγιο Πνεύμα, "μη συμμορφώνεσθε με τον αιώνα τούτον" (Α΄ Κορ. 12: 2). 

Ο σύγχρονος κόσμος δομείται επάνω στην χαλάρωση, τον ορθολογισμό, την αθεΐα, την παγκοσμιοποίηση, νέα τάξη, νέα ηθική, νέες αρχές, γεμάτες άρνηση, όχι μόνο μακριά, αλλά και εναντίον του Θεού. Κοιτάζω τις διαφημίσεις τους, ακούω τις μουσικές τους, ξεφυλλίζω τα περιοδικά τους, παρακολουθώ τις τάσεις τους, παρατηρώ τις επιλογές τους. "Να γκρεμίσουμε το Θεό, να Του αποδείξουμε ότι δεν Τον χρειαζόμαστε, μπορούμε και μόνοι μας..." Αυτός είναι ο κόσμος μας σήμερα. Τι από όλα αυτά μπορούμε να φέρουμε μέσα στην αγία ζωή της Εκκλησίας, να το χρησιμοποιήσουμε, να το προσφέρουμε στο Θεό; Δύσκολο να απαντήσει κανείς. 

Και όμως! 

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι μια μοναδική οντότητα. Το θαυμαστό με την Εκκλησία, όταν είναι ζωντανή και γνήσια, είναι ότι ούτε οπισθοδρομική είναι αλλά ούτε και απλώνει το χέρι της στο βέβηλο κόσμο μας για να πάρει και να αφομοιώσει στοιχεία αμαρτωλά "αναθέματος" όπως τα αποκαλεί ο Κύριος (Δευτ. 7: 26). Η πραγματική Εκκλησία είναι σύγχρονη, σωστά ισορροπημένη, ζηλευτά επίκαιρη, μέσα στις εξελίξεις, έχει γνώμη, έχει άποψη, είναι ενημερωμένη γύρω από τις παγκόσμιες εξελίξεις. Εδώ βρίσκεται το πολύ σοβαρό και λεπτό σημείο. Η Εκκλησία είναι και σύγχρονη και εκσυγχρονισμένη, αλλά την εκσυγχρονίζει ο Θεός με το Άγιο Πνεύμα Του και όχι άνθρωποι με τις επιλογές τους. Εκείνος γνωρίζει ακριβώς τι χρειάζεται για να είναι το γνήσιο σώμα των πιστών Του ζωντανό, σύγχρονο, ολόφωτο, με πληροφόρηση, με δύναμη και με νίκες άγιες και καθαρές. 

Ναι, η Εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι και σύγχρονη και προοδευτική, όχι όμως συμβιβασμένη με τον ειδωλολατρικό κόσμο μας. Δεκάδες παραδείγματα αναφέρουμε στο σημείο αυτό. Η αξιοποίηση της τεχνολογίας: Το ραδιόφωνο, η ΤΗ ΒΗ, το video, το Internet, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές… Τα αξιοποιούμε για τη σπορά του Ευαγγελίου. Εκσυγχρονισμένοι, μάχιμοι σε όλα τα σύγχρονα μέτωπα. Παρακολουθούμε τον κόσμο μας, ζούμε ανάμεσα στους ανθρώπους της εποχής μας και το θαυμαστό είναι ότι είμαστε σύγχρονοι και καθαροί, εκσυγχρονισμένοι και άγιοι, και αυτό είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας. 

Όσες φορές προσπάθησαν άνθρωποι να εκσυγχρονίσουν την Εκκλησία με δικές τους ενέργειες, η κατάληξη ήταν τραγική. Δεν απλώνουμε το χέρι στο βέβηλο κόσμο, που είναι ένα επικίνδυνο ναρκοπέδιο γεμάτο αμαρτία. Δεν ανοίγουμε τις πόρτες της Εκκλησίας να μπει ο κόσμος, να αλωνίζει ο σατανάς στο όνομα του εκσυγχρονισμού. Όπου, όποτε έγινε κάτι τέτοιο ψυχές πολύτιμες κινδύνεψαν με απώλεια. Τη φρεσκάδα και τη δύναμη, της άγιας Εκκλησίας του Χριστού, την εξασφαλίζει η οδηγία του Πνεύματος του Θεού  στις καρδιές των πιστών. 

Η γνήσια Εκκλησία ποτέ δεν έμεινε πίσω, απολιθωμένη να ανήκει μονίμως σε μια άλλη μακρινή εποχή. Αλλά και ποτέ δεν ήταν μοντέρνα, έχοντας εξομοιωθεί με τον κόσμο της άρνησης. Ποτέ δεν ήταν προοδευτική, ώστε να βρεθεί έξω από τις γραμμές του νόμου του Θεού, που είναι αναλλοίωτος, άγιος και τέλειος. Αλλά και ποτέ δεν ήταν οπισθοδρομική και παρωχημένη ώστε να προκαλεί άπωση με τη χλωμή ζωή της. Οι πιστοί Του δεν εκσυγχρονιζόμαστε... απλώς υπακούμε και εκτελούμε! Και μέσα απ' αυτήν την υπακοή ξεπηδάει μια ζωή θαυμάσια, γεμάτη δύναμη, φως και αλήθεια, που ακόμα και οι πιο σύγχρονοι και εκσυγχρονισμένοι ζηλεύουν και ποθούν να φτάσουν και να την απολαύσουν τόσο ισορροπημένα και αγνά...

 Πηγή:  ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
                                                                                                      

Η "νεκροψία" του Ιησού με ιατροδικαστική έκθεση.

Ο Φίλιππος Κουτσάφτης περιγράφει βήμα βήμα τις επιπτώσεις των Παθών (με έξι ανακρίσεις και τέσσερις βασανισμούς) και εξηγεί πώς προήλθε ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό.

Ο Φίλιππος Κουτσάφτης είναι ο προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών και ίσως ο πιο διάσημος ιατροδικαστής των τελευταίων δεκαετιών. 
Έχει κληθεί να μελετήσει και να αποφανθεί για τα μεγαλύτερα σύγχρονα εγκλήματα και οι εκθέσεις του προσέφεραν πολύτιμα στοιχεία στις Αρχές. Αυτή τη φορά όμως εκλήθη να κάνει μια διαφορετική «νεκροψία» και «έκθεση» για το μαρτύριο και τον θάνατο του Ιησού.

Ο κ. Κουτσάφτης έχει κάνει μια βαθιά μελέτη (συστηματικά εδώ και καιρό) για το θέμα, εξετάζοντας όλες τις πηγές και αναλύοντας τα Πάθη και τον θάνατο του Ιησού με επιστημονικό τρόπο. Σήμερα αναλύει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» τα αίτια θανάτου του Ιησού, την επίπτωση κάθε βασανιστηρίου αλλά και την ψυχοσωματική κατάσταση του Χριστού. Τέλος, απαντά γιατί καταρρίπτονται όλες οι θεωρίες που αμφισβητούν ότι ο Χριστός πέθανε πάνω στον Σταυρό, με τελικό σκοπό να αμφισβητηθεί η Ανάστασή Του.

Κύριε Κουτσάφτη, τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας από τις Γραφές, την παράδοση της Εκκλησίας και τις ιστορικές πηγές μας δίνουν μια πλήρη εικόνα για τα μαρτύρια του Χριστού;

Βεβαιότατα. Ξέρουμε πάρα πολλά στοιχεία και θα έλεγε κανείς ότι μπορούμε να βγάλουμε ένα πόρισμα. Ελπίζω να μην ακούγεται ασεβές αυτό το τόλμημα σε ορισμένους, γιατί τόλμημα είναι. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το θείο πάθος είναι εκούσιο. Ο Κύριος με τη δική Του θέληση δέχτηκε τα πάντα, γι' αυτό ακόμα και την ώρα που τα καρφιά έσκιζαν τις σάρκες του και τρυπούσαν τα οστά Του αυτός προσευχόταν για τους σταυρωτές Του, πράγμα πρωτοφανές.

Ποια ήταν λοιπόν η επίπτωση των Παθών;

Αυτό που πρέπει όλοι να γνωρίζουν είναι ότι τα Πάθη είναι ψυχοσωματικά. Ο Χριστός, όταν φεύγει από τον Μυστικό Δείπνο και πορεύεται για να προσευχηθεί, αφήνοντας λίγο πιο μακριά τους τρεις μαθητές (Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη), εμφανίζεται με βάση τις Γραφές εκστατικός σαν κάτι δυσάρεστο να περιμένει. Στο τέλος (ενώ οι μαθητές δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει) ο Ιησούς  προσεύχεται για τρίτη φορά και τρέχει από το μέτωπό του ιδρώτας και αίμα. Αυτό το σημείο της διήγησης περί «αιματηρού ιδρώτα» αμφισβητήθηκε πολύ έντονα για αιώνες. Ο Ευαγγελιστής όμως γράφει κάτι που ήταν αδιανόητο και πρωτοφανές χωρίς να τον νοιάζει αν θα τον αμφισβητήσουν ή αν θα πουν ότι γράφει φανταστικά πράγματα. Πράγματι, λοιπόν, το Ευαγγέλιο 2000 χρόνια μετά δικαιώθηκε, καθώς η Ιατρική πρόσφατα αποφάνθηκε ότι  υπάρχει ένα σπάνιο συνοδό σύμπτωμα του οργανισμού με αυτά τα χαρακτηριστικά όταν κάποιος βρεθεί σε μεγάλη ψυχοσωματική ένταση. Ξέρουμε πλέον από τη σύγχρονη επιστήμη ότι οι ιδρωτοποιοί αδένες είναι διάσπαρτοι στο σώμα, αλλά οι πολυπληθέστεροι βρίσκονται στις παλάμες, στα πέλματα, στον αυχένα, στις παρειές και στο μέτωπο. Όταν ο άνθρωπος βρεθεί σε μεγάλη ένταση, είναι δυνατόν να γίνει αυτόματη ρήξη μεγάλου αριθμού τριχοειδών αγγείων στο πίραμα ;;; των αδένων. Το αίμα που απελευθερώνεται αναμειγνύεται με τον ιδρώτα, τον βάφει κόκκινο και στη συνέχεια το παραχθέν μείγμα αναβλύζει στο δέρμα. Δηλαδή ο Ευαγγελιστής Λουκάς έγραψε την αλήθεια. Καταλαβαίνει, όμως, κανείς σε πόσο μεγάλο βαθμό έντασης βρισκόταν ο Ιησούς πριν ακόμα από τη σύλληψή Του. Την άλλη μέρα ήξερε ότι θα αναλάβει την ανθρώπινη αμαρτία ως αντικαταστάτης του πεσόντος ανθρώπου και θα αντιμετωπίσει πάνω στον Σταυρό τη θεία δικαιοσύνη. Δεν ήθελε να χάσει το βλέμμα του πατέρα Του που ήταν στραμμένο πάνω Του. Δεν ήταν η αγωνία Του ούτε για τη  μαστίγωση ούτε για τα καρφιά.

Τα μαρτύρια πριν από τη Σταύρωση ποια ήταν και ποια επίπτωση είχαν;

Μετά τη σύλληψη ο Ιησούς πέρασε από έξι εξαντλητικές και κακόπιστες  ανακρίσεις. Από τον Άννα, τον Καΐάφα, το Συνέδριο, τον Πιλάτο, τον Ηρώδη και ξανά από τον Πιλάτο. Στα μεσοδιαστήματα κακοποιήθηκε με τέσσερις πολύωρους και βάρβαρους βασανισμούς. Μεταξύ των ανακρίσεων και των βασανισμών σύρθηκε αλυσοδεμένος και δερόμενος έξι φορές. Η απόσταση που διήνυσε με τις αλυσίδες ήταν περίπου έξι χιλιόμετρα. Και όλα αυτά νηστικός, διψασμένος και άυπνος.

Οι πιέσεις τι ρόλο έπαιξαν;

Του ασκήθηκε έντονη ψυχοσωματική βια, τον έγδυσαν τρεις φορές, τον έντυσαν άλλες τόσες, τον μαστίγωσαν, του φόρεσαν το ακάνθινο στεφάνι και του φόρτωσαν τον βαρύ Σταυρό. Στις ανακρίσεις τον διέσυραν και τον εξευτέλισαν. Ήθελαν με κάθε τρόπο να τον κάνουν να λυγίσει.

Μεταξύ άλλων, μαστιγώθηκε.

Ναι. Η μαστίγωση γινόταν με φραγγέλιο, που είχε λουριά με απολήξεις σφαιρίδια και άκρες από κόκαλα. Κάθε φορά που έπεφτε στο σώμα το μαστίγιο αυτά τα αντικείμενα έμπαιναν μέσα στις σάρκες και όταν το τραβούσε ο βασανιστής για να ξαναχτυπήσει έσκιζαν το δέρμα. Οι πληγές που προκάλεσαν ήταν φοβερές σε όλη την οπίσθια επιφάνεια και την πλάγια κοιλιακή και θωρακική χώρα, που πρέπει να ήταν καταματωμένη. Πρέπει να έχασε πολύ μεγάλη ποσότητα αίματος ο Χριστός μόνο από αυτό.

Ως προς τον Σταυρό που κουβάλησε;

Όταν ο Κύριος φορτώθηκε τον Σταυρό έπρεπε να κουβαλήσει ένα ξύλο που δεν ήταν πλανισμένο (όπως το βλέπουμε στις αγιογραφίες). Ήταν δυο κορμοί γεμάτοι σκληρό φλοιό και ρόζους και καταλαβαίνετε τι έγινε όταν πέταξαν πάνω στην πλάτη του το οριζόντιο τμήμα. Την ήδη καταματωμένη πλάτη από τη μαστίγωση. Αυτός ο βαρύς κορμός μπήκε μέσα στις πληγές προκαλώντας αφόρητο πόνο.
Στη συνέχεια ο Ιησούς κυριολεκτικά σέρνει τα βήματά Του και υποφέρει. Πλέον δεν έχει ανάσες και αρκετό οξυγόνο. Το αίμα Του λιγοστεύει και κάποια στιγμή λυγίζουν τα γόνατά Του και είναι αδύνατον να προχωρήσει.

Περιγράφετε μια κατάσταση που σχεδόν δεν αντέχεται με βάση τα ανθρώπινα μέτρα.

Ναι. Πιστεύω αν δεν ήταν ο συγκεκριμένος εκεί θα είχε πεθάνει. Κανονικά, με βάση τη λογική, εκεί (στην πορεία προς τον Γολγοθά) θα έπρεπε να είναι το τέλος.

Ωστόσο, ο Χριστός φτάνει τελικά μέχρι τη Σταύρωση. Εκεί τι ακριβώς γίνεται;
Εκεί οι σταυρωτές ξαπλώνουν τον Ιησού πάνω στον Σταυρό και του καρφώνουν τα χέρια και τα πόδια. Για το ακριβές σημείο του καρφώματος υπάρχουν δύο εκδοχές: το εσωτερικό της παλάμης, που φαίνεται και σε πολλές εικόνες, ή το κέντρο της έσω επιφανείας των καρπών. Η πρώτη εκδοχή είναι για μένα η πιο προσιτή. Η παλάμη έχει μικρό πάχος, μεγάλη επιφάνεια και λόγω των τενόντων και των περιτονιών δεν σκίζεται το δέρμα. Υπάρχουν και τα μετακάρπια οστά, που μπορούν να συγκρατήσουν το βάρος.
Αν, πάντως, το καρφί μπήκε ανάμεσα στα δύο κόκαλα, κερκίδα και ωλένη, έχουμε τραγικό πόνο γιατί τραυματίστηκε το μέσο νεύρο. Σκεφτείτε ότι αν ακουμπήσουμε ελάχιστα το νεύρο του αγκώνα νιώθουμε έντονο πόνο. Φανταστείτε να περάσει καρφί από αυτό το νεύρο. Ως προς το κάρφωμα των ποδιών οι δύο εκδοχές είναι ότι σταύρωναν τα πόδια και το καρφί περνούσε από το ένα πόδι στο άλλο ή ότι καρφώθηκαν παράλληλα. Ευρήματα του 1968 σε τάφους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ μας δείχνουν ότι υπήρχαν και άλλοι που σταυρώθηκαν στα πόδια με τον πρώτο τρόπο.

Ο θάνατος τελικά από τι επήλθε; Γνωρίζουμε;

Μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένας θάνατος αργός και λίαν βασανιστικός. Με την ανύψωση του Σταυρού ο Χριστός αντιμετωπίζει μια σειρά από δυσμενείς παράγοντες:
- Υποχρεωτική ορθοστασία, που του δημιουργεί ορθοστατική υπόταση.
- Υποχρεωτική ακινησία, που δεν δίνει τη δυνατότητα το φλεβικό αίμα να επιστρέψει στην καρδιά.
- Ειδική στάση του θώρακα, με το βάρος του σώματος να είναι σε μόνιμη έκπτυξη και να δυσκολεύει φοβερά την αναπνοή. Δεν μπορεί να κάνει εκπνοή παρά μόνο εισπνοή. Αυτό συντόμευσε τον θάνατό Του.
Επιπλέον αντιμετωπίζει επιπλοκές τραυμάτων, αιμορραγία, αφυδάτωση, πείνα, δίψα και εξάντληση.

Το τελικό «πόρισμα»;

Επρόκειτο για πολυπαραγοντικό θάνατο. Πολλά πράγματα έδρασαν για την κατάληξη, με τελικό αίτιο την ασφυξία μαζί με την κυκλοφορική ανεπάρκεια. Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι και η επιδρομή των σαρκοφάγων εντόμων. Το αίμα φέρνει  από πολύ μακριά έντομα που κόβουν κομμάτια από τις πληγές ενός ακίνητου ανθρώπου! Οι πιο φοβερές στιγμές για τον Κύριο ήταν μετά το κάρφωμα στον Σταυρό.

Πώς εξηγείτε την αντοχή που έδειξε;

Ο Χριστός δεν πέθανε πριν από τη Σταύρωση γιατί υπήρχε λόγος. Υπερέβη τα ανθρώπινα μέτρα και για μένα το ότι άντεξε και ανέβηκε στον Σταυρό είναι ακόμα ένα δείγμα της θεότητάς Του.

Μπορείτε να μας περιγράψετε τι αισθανόταν ο Ιησούς φορώντας το ακάνθινο στεφάνι;

Πρώτα πρώτα, να σας πω ότι είναι πρωτοφανής τρόπος αντιμετώπισης. Ποτέ πριν δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο και ποτέ ξανά δεν επαναλήφθηκε. Επρόκειτο για φρίκη! Το κατασκεύασαν από μια τζιτζιφιά, ευλύγιστο φυτό που ευδοκιμεί στην περιοχή, με πολύ μεγάλα και σκληρά αγκάθια. Μέχρι τότε τα στεφάνια των καταδίκων ήταν σιδερένια και προσαρμόζονταν με βάση τη διάμετρο του κρανίου. Εδώ ήταν βασανιστήριο. Το τριχωτό της κεφαλής είναι αγγειοβριθέστατο. Έχει πολύ καλή αιμάτωση και ειδική νεύρωση. Η αιμορραγία, λοιπόν, ήταν μεγάλη και αφόρητος ο πόνος από τα αγκάθια στα νεύρα.

Κατά καιρούς έχουν ακουστεί θεωρίες ότι ο Χριστός δεν είχε πεθάνει στον Σταυρό και ότι έτσι δικαιολογείται (λογικά) η Ανάστασή του. Κατά τη γνώμη σας, αυτό μπορεί να στέκει;

Τυχαία έγινε, νομίζετε, ο λογχισμός της πλευράς; Καθόλου τυχαία. Αυτό το γεγονός είναι το πιστοποιητικό του θανάτου. Η λόγχη τρύπησε την πλευρά και βγήκε «αίμα και ύδωρ». Από όποια πλευρά και να έγινε ο λογχισμός, με αυτό το βαρύ όπλο των δυόμισι μέτρων, δεν υπάρχει περίπτωση ο οποιοσδήποτε να μείνει ζωντανός. Με τίποτα!

Άρα καταρρίπτονται όλα;
Φυσικά. Οι αρνητές βέβαια λένε ό,τι θέλουν, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολούνται με τον Χριστό αφού γι' αυτούς δεν υπάρχει...

Πηγή:  briefingnews.gr

Ίδε ο άνθρωπος...

Αυτά είναι τα λόγια του Πιλάτου απευθυνόμενος στους αρχιερείς και πρεσβυτέρους του Ισραήλ, καθώς και σε όλους τους εκεί παρευρισκομένους. Τους κάνει μία παρουσίαση, θέλοντας να τους προκαλέσει να τους ξυπνήσει την ανθρωπιά, την συμπόνια, το έλεος.
Κοίταξε αρχιερέα, πρεσβύτερε, εσύ που δέχεσαι χειροφιλήματα και ασπασμούς στις πλατείες στους δημόσιους χώρους και στις αγορές και αρέσκεσαι να κατέχεις τις πρώτες θέσεις στις δημόσιες συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις. Ματθ.23:6,7.
Κοίταξε εσύ που ίσως κατέχεις μία εξέχουσα θέση μέσα στην κοινωνία αυτή και τιμάσαι υπό των ανθρώπων.
Κοίταξε εσύ που έχεις απομακρυνθεί από το θέλημα του Θεού, που αδιαφορείς για το δίκαιο του άλλου, για το καλό του πλησίον σου και ασχολείσαι αποκλειστικά με τον εαυτό σου.
Κοίταξε εσύ που ευεργετήθηκες στη ζωή σου όταν δυσκολίες και ασθένειες σε επισκέφθηκαν και βοήθεια σου προσφέρθηκε άφθονη.
Κοιτάξτε όλοι εσείς!!!!! Μας φωνάζει ο Θεός σήμερα!!!
Ο Θεός θέλησε να μας κάνει ανθρώπους καθ΄ εικόνα και ομοίωση Αυτού. Να είμαστε καλοί, σπλαχνικοί, ελεήμονες,συμπαθείς,συγχωρητικοί,αγαθοποιοί,θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας, εξετάζοντες και το καλό του πλησίον μας, του αδελφού μας αλλά και του εχθρού μας. Ο Θεός ενώ ήμασταν εχθροί του, ως προς την διαγωγή μας, με τα έργα μας τα πονηρά, εθυσίασε τον Ιησού Χριστό για να μας δείξει την αγάπη Του. Ρωμαίους 5-8 & Εφεσ.2:4,5.
Κοιτάξτε όλοι εσείς που Εγώ θέλησα να σας κάνω όμοιους με Εμένα σε τι κατάσταση έχετε έλθει.
Κοιτάξτε το πρόσωπο αυτού του υιού του ανθρώπου και θα δείτε μέσα σας τι κατοικεί, τι υπάρχει, τι υπερέχει, τι υπηρετείτε.
Κοιτάξτε και αναγνωρίστε τις καρδιές σας, ελέγξτε τις συνειδήσεις σας, εξετάστε τους σκοπούς σας και τις επιθυμίες σας.
Ιδέτε που σας προόριζα και που καταλήξατε.
Ιδέτε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, το δικό σας πρόσωπο την δική σας κατάσταση. Εσείς έπρεπε να φέρετε την εικόνα Αυτού εξαιτίας των αμαρτιών και παραβάσεών σας ,εξαιτίας της απείθειας και της σαρκολατρείας.
Όμως Εκείνος πήρε την δική σας θέση και υπέστη όλη αυτή την ταλαιπωρία και τον εξευτελισμό. Ο Άγιος έγινε κατάρα για εσάς. Ο δικός σας ξεπεσμός δημιούργησε αυτό το θέαμα που τώρα βλέπετε στο πρόσωπο του Χριστού. Αυτό που επέφερε η ανυπακοή του Αδάμ επάνω στο πρόσωπο της γης, ο Χριστός το στεφανώθηκε, Γένεση 3:18 "στέφανον εξ' ακανθών, και το ενδύθηκε", Ησαΐας 1:18 "το πορφυρούν ιμάτιο των αμαρτιών μας".
Ίδε ο άνθρωπος!!!!!
Δεν είχε είδος, ουδέ κάλλος και είδομεν Αυτόν, και δεν είχε ωραιότητα ώστε να επιθυμώμεν Αυτόν", Ησαΐας 53:2."Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος, αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού". Ησαΐας 53:7. Εμείς οι κατ' όνομα άνθρωποι, ελλιπείς ανθρωπιάς και φόβου Θεού, φέραμε σε αυτή την επώδυνη κατάσταση τον  Ιησού Χριστό, τον αληθινό άνθρωπο, τον πλήρη ανθρωπιάς και φόβου Θεού. Αποκρουστικό το θέαμα…. αλλά ζωντανή μαρτυρία της δικής Του αγάπης και της δικής μας κακίας.
Άνθρωπε, Του άξιζε;

Πηγή:  ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ