Τα παρακάτω κείμενα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο «The Heavenly Man» του Paul Hattaway (Κεφ.2,20) - © 2003 Brother Yun & Paul Hattaway)
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Για περισσότερο από χίλια χρόνια το Ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού, εξαπλώνει την επιρροή του σ' ολόκληρη την Κίνα μέσα από σκαμπανεβάσματα, νίκες και δοκιμασίες.
Το 1949 άρχισε ο διωγμός του λαού του Θεού και από τότε οι εκκλησίες έχουν υποστεί κάθε είδους επίθεση. Το 1958 η κυβέρνηση είχε κλείσει όλες τις ορατές εκκλησίες. Η γυναίκα του Μάο, η Τζιανγκ Τζινγκ, είπε στους ξένους επισκέπτες: «Ο Χριστιανισμός στην Κίνα έχει περιοριστεί στον τμήμα της Ιστορίας του μουσείου. Είναι νεκρός και θαμμένος.» Στα 1970 μία Χριστιανική αποστολή που επισκέφτηκε την Κίνα ανέφερε: «Δεν έχει μείνει ούτε ένας Χριστιανός στην Κίνα.»
Στην αρχή του βιβλίου της Γένεσης διαβάζουμε ότι η Γη «ήταν άμορφη και έρημη και σκοτάδι υπήρχε επάνω στο πρόσωπο της αβύσσου. Και Πνεύμα Θεού φερόταν επάνω στην επιφάνεια των υδάτων.» (Γένεσις 1:2) Αυτή ήταν και η κατάσταση της κινέζικης εκκλησίας αυτή την εποχή. Η εκκλησία στην Κίνα, τουλάχιστον επιφανειακά ήταν νεκρή. Εκείνες τις ημέρες κανένας δεν τολμούσε να διακηρύξει: «Ο Ιησούς είναι ο Κύριος.» Η εκκλησία είχε αποσπαστεί από την κορυφή στον πάτο κι από κάθε άποψη είχε νεκρωθεί.
«Και είπε ο Θεός: Ας γίνει φως? και έγινε φως? και είδε ο Θεός το φως ότι ήταν καλό? και διαχώρισε ο Θεός το φως από το σκοτάδι.» (Γένεσις 1:3-4) Ευτυχώς υπηρετούμε έναν Θεό που γνωρίζει πώς να ανασταίνει τους νεκρούς! Πιστεύω ότι ο Θεός επέτρεψε την αθεϊστική κυβέρνηση να καταστρέψει την παλιά οικοδομή της κινέζικης εκκλησίας, για να την χτίσει ξανά σύμφωνα με τους δικούς Του σκοπούς. Ξεκίνησε με τα λίγα και τα έκανε πολλά!
Το απλό γεγονός ότι η κινέζικη εκκλησία έχει αυξηθεί σε μία δύναμη δεκάδων εκατομμυρίων σήμερα, είναι ένα σημείο όχι μόνο της ύπαρξης του Θεού, αλλά και της ασύγκριτης δύναμής Του.
Στα 1970 η κινέζικη εκκλησία, σαν ένα μπουμπούκι ενός ρόδου που ήταν κλειστό για πολύ καιρό, άρχισε να ανοίγει και να αποκαλύπτει ξανά την ομορφιά του και τη ζωή στον κόσμο. Εκείνη την εποχή ένας νεαρός στη νότια επαρχία Χενάν συνάντησε τον Κύριο Ιησού Χριστό κι αφιέρωσε τη ζωή του στο να Τον ακολουθήσει ως Κύριο και Αρχηγό του. Ο Θεός κατέλαβε τη ζωή του με έναν ξεχωριστό τρόπο.
Μέσα από σχεδόν τριάντα χρόνια δοκιμασίας ο αδελφός Γιαν έχει δει τη δόξα του Κυρίου να ρέει στη ζωή του και να υπερχειλίζει ως ευλογία σε πολλούς. Είναι ένας από τους εκλεκτούς εργάτες του Θεού σ' αυτή τη γενιά, ένας μεγάλος πολεμιστής κι ένας πιστός υπηρέτης. Πολλά σημεία, τεράστια και θαύματα ακολούθησαν τη διακονία του, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ένας απόστολος της πίστης. «Τα μεν σημεία του αποστόλου ενεργήθηκαν ανάμεσά σας με κάθε υπομονή, με θαύματα και τεράστια και δυνάμεις.» (Β' Κορ. 12/ιβ':12) Είναι ένας άνθρωπος άμεμπτης ακεραιότητας και χαρακτήρα, ένας καλός σύζυγος και πατέρας. Η χαρά του Κυρίου είναι πάντα η δύναμη του Αδελφού Γιαν. Το μεταδοτικό χαμόγελό του μπορεί να φωτίσει μία ολόκληρη αίθουσα.
Αφότου διάβασα το βιβλίο του Αδελφού Γιαν η καρδιά μου αγγίχτηκε βαθιά. Ένιωσα λύπη που δεν γνώριζα αυτόν τον αγαπητό αδελφό περισσότερο από τα είκοσι χρόνια που έχουμε εργαστεί μαζί χέρι-χέρι στην Κίνα.
Ομολογώ ότι κάθε ιστορία μέσα σ' αυτό το βιβλίο είναι αληθινή. Έχω προσωπικά γίνει μάρτυρας σε πολλά από τα γεγονότα που περιγράφονται σ' αυτές τις σελίδες. Αισθάνομαι τέτοια τιμή που είμαι ο κοντινότερος φίλος και συνεργάτης του αδελφού Γιαν. Παρόλο που πάντα με τιμούσε σαν πνευματικό πρεσβύτερο και με σεβόταν σαν ποιμένα του, εγώ νιώθω έναν αμοιβαίο σεβασμό. Όταν παντρεύτηκα, ζήτησα από τον Αδελφό Γιαν να διευθύνει τη γαμήλια τελετή και να δώσει την ευλογία.
Διάβασα αυτό το βιβλίο με μία καρδιά ευγνωμοσύνης στον Θεό και ειλικρινά το συστήνω ως μία αληθινή ομολογία των μεγάλων πραγμάτων που ο Θεός έχει κάνει στην εκκλησία της Κίνας.
Ξου Γιονγκσέ. Πρόεδρος της «Κοινωνίας των Ηγετών των Κατ' Οίκον Εκκλησιών Σινείμ» της Κίνας.
(Sinim Fellowship of House Church Leaders)
Με χαρά διάβασα το βιβλίο του αδελφού Γιαν με μια πνοή, νιώθοντας μεγάλο ενθουσιασμό μέσα στην καρδιά και την ψυχή μου. Φαινόταν να με μεταφέρει πίσω σ' εκείνες τις φλογερές εποχές κι έφερε ξανά στη μνήμη μου πολλές πολύτιμες αναμνήσεις.
Ο Αδελφός Γιαν κι εγώ γεννηθήκαμε στην ίδια περιοχή, πηγαίναμε στην ίδια εκκλησία κι εργαστήκαμε μαζί στον θερισμό. Κλάψαμε, χαρήκαμε και κηρύξαμε μαζί και απορριφθήκαμε μαζί. Φάγαμε στον άνεμο και κοιμηθήκαμε στην ύπαιθρο, κολλήσαμε μαζί μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια. Αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο σαν αδελφοί εξ αίματος.
Ο Γιαν κι εγώ εργαστήκαμε μαζί για πολλά χρόνια μέχρι που μας συνέλαβαν στην Νανγιάνγκ. Στη φυλακή μας είχαν βάλει σε ξεχωριστά κελιά, αλλά φωνάζαμε δυνατά μέσα στους διαδρόμους της φυλακής ελπίζοντας οι φωνές μας να ακουστούν σαν πηγή ενθάρρυνσης ο ένας προς τον άλλο. Προσπαθούσαμε να περάσουμε μικρά σημειώματα για να δυναμώσουμε ο ένας την πίστη του άλλου.
Η ομολογία του Γιαν είναι γραμμένη με αίμα και δάκρυα. Η πορεία του είναι από εκείνες που έχουν αντιμετωπίσει πολλές πικρές μάχες. Αντί να παραπονιέται και να γογγύζει, έμαθε να αντιμετωπίζει τα εμπόδια με προσευχή στα γόνατά του με τον Θεό.
Οι Κινέζοι πιστοί θυμούνται τον Γιαν σαν ένα γενναίο άντρα που συχνά προσεύχεται με λυγισμένα γόνατα, υψώνοντας τα χέρια του με ευγνωμοσύνη στον Κύριο ενώ τα δάκρυα τρέχουν στα μάγουλά του. Μετά από πολλές αβάσταχτες καταστάσεις, ο Θεός δεν άνοιξε μόνο τη σιδερένια πόρτα της φυλακής για τον Γιαν, αλλά επίσης τον χρησιμοποιεί ως ευλογία και στις κινέζικες, αλλά και στις δυτικές εκκλησίες αυτόν τον νέο αιώνα.
Ο Αδελφός Γιαν έχει χάρισμα στο να κάνει επαφές με πιστούς από διαφορετικά εκκλησιαστικά υπόβαθρα, φέρνοντάς τους μαζί ευγενικά σε ενότητα. Ως μία κλωστή, ο Θεός τον έχει χρησιμοποιήσει να ενώσει τα διαφορετικά χρωματιστά μπαλώματα και να τα κάνει ένα όμορφο τραπεζομάντιλο. Τα τελευταία χρόνια ο Αδελφός Γιαν κι εγώ κινηθήκαμε χωριστά, καθώς τα μονοπάτια μας μας έβγαλαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις και μερικές φορές τον επέπληττα ακόμα κι από μακριά. Όταν όμως άκουγα τις αναφορές για το πώς ο Θεός τον χρησιμοποιούσε και μάθαινα για το μονοπάτι που είχε ακολουθήσει πιστά, το μόνο που μπορούσα ήταν να τον θαυμάζω και να κοκκινίζω από ντροπή κι επίπληξη στον εαυτό μου.
Στην κινέζικη εκκλησία έχω δει πολλούς εργάτες του Θεού να έρχονται με μεγάλη δύναμη κι εξουσία, αλλά με τον Αδελφό Γιαν είδα έναν εργάτη του Ιησού που πάντα ερχόταν με ταπείνωση και πραότητα, εκπέμποντας την καρδιά του Υιού του Ανθρώπου, ο οποίος δεν ήρθε να υπηρετηθεί, αλλά να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του.
Προσεύχομαι να ευχαριστηθείτε μ' αυτό το βιβλίο και να γίνει για σας πρόκληση όπως έγινε για μένα.
Ζιανγκ Ρονγκλιάνγκ. Κατ' οίκον Εκκλησία Φάνγκτσενγκ, Κίνα.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ένα ζεστό βράδυ του Σεπτέμβρη μια μικρή ομάδα Χριστιανών μαζεύτηκαν στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Μπανγκόνγκ να υποδεχτούν τον Αδελφό Γιαν. Ήταν περισσότερο από οκτώ μήνες από την τελευταία φορά που είδαμε το χαμογελαστό πρόσωπό του. Είχε συλληφθεί τον Ιανουάριο του 2001. Κατά τη διάρκεια των πρώτων λίγων ημερών της φυλάκισής τους οι αρχές της φυλακής τον είχαν χτυπήσει μέχρι θανάτου. Αργότερα καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκιση.
Σποραδικά μηνύματα έβγαιναν έξω από τη φυλακή στους φίλους του που ενδιαφέρονταν για εκείνον σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ένα έλεγε: «Ο Θεός με έστειλε να είμαι μάρτυράς Του σ' αυτό το μέρος. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ που χρειάζονται τον Ιησού. Θα είμαι σ' αυτή τη φυλακή ακριβώς όσο καιρό ο Θεός έχει αποφασίσει. Δεν θα φύγω ούτε ένα λεπτό νωρίτερα, ούτε ένα λεπτό αργότερα. Όταν ο Θεός αποφασίσει ότι η διακονία μου μέσα στη φυλακή γίνει πλήρης, τότε θα βγω.»
Με θαυματουργικό τρόπο μέσα στον τέλειο συγχρονισμό του Θεού ο Γιαν αφέθηκε ελεύθερος αφότου εκτέλεσε μόνο επτά μήνες και επτά ημέρες από την επτάχρονη ποινή του.
Τώρα είχαμε μαζευτεί στο αεροδρόμιο, ελπίζοντας να τον δούμε να φτάνει. Θα ήταν άρρωστος, κουρασμένος και σιωπηλός μετά από την τρομακτική δοκιμασία του;
Ξαφνικά ο Γιαν εμφανίστηκε στην αίθουσα των αφίξεων. Δεν ήταν τίποτα απ' όλα αυτά! Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο φως κι ένα πλατύ χαμόγελο απλωνόταν από το ένα του αυτί στο άλλο. «Δόξα στον Θεό! Αλληλούια!» ήταν τα πρώτα του λόγια. «Δόξα στον Θεό!» Κρατήσαμε τα χέρια και σκύψαμε τα κεφάλια μας με προσευχή ευγνωμοσύνης, καθώς οι επιβάτες χαμένοι στις σκέψεις τους μας προσπερνούσαν για να πάνε προς τον έλεγχο.
Ο Αδελφός Γιαν είναι γνωστός στην Κίνα ως «ο Ουράνιος Άνθρωπος». Αυτό το παρατσούκλι προήλθε από ένα περιστατικό το 1984 όταν αρνήθηκε να πει το πραγματικό του όνομα στις αρχές. Κοινοποιώντας την αληθινή του ταυτότητα θα έθετε σε κίνδυνο τους ντόπιους Χριστιανούς.
Σε απάντηση των απειλών και των χτυπημάτων του Γραφείου Δημόσιας Ασφάλειας για να αποκαλύψει το όνομά του και τη διεύθυνσή του ο Γιαν φώναζε: «Είμαι ο ουράνιος άνθρωπος! Το σπίτι μου είναι στον ουρανό!» Οι ντόπιοι πιστοί που ήταν ακόμα μαζεμένοι σε ένα κοντινό σπίτι, άκουγαν τις φωνές του και ήξεραν ότι τους προειδοποιούσε για τον κίνδυνο. Έφυγαν όλοι κι απέφυγαν τη σύλληψη.
Σαν σημάδι σεβασμού για το θάρρος του και την αγάπη του για το σώμα του Χριστού, οι πιστοί των κατ' οίκον εκκλησιών στην Κίνα τον έχουν ονομάσει: «ο Γιαν, ο Ουράνιος Άνθρωπος» μέχρι σήμερα.
Ο Γιαν είναι ο πρώτος που παραδέχεται ότι υπάρχουν σημεία πάνω του που δεν είναι ουράνια! Όπως όλοι μας, παλεύει ενάντια στον πειρασμό και την αδυναμία κι αντιλαμβάνεται βαθιά ότι αν εξαιρέσεις τη χάρη του Ιησού Χριστού στη ζωή του, αυτός δεν αξίζει τίποτα. Κάποτε είπε στη γυναίκα του την Ντελίνγκ: «Είμαι ένα απόλυτο τίποτα. Δεν έχουμε κάτι για το οποίο να είμαστε υπερήφανοι. Δεν έχουμε ικανότητες και τίποτα για να προσφέρουμε στον Θεό. Το γεγονός ότι επιλέγει να μας χρησιμοποιεί είναι μόνο εξαιτίας της χάρης Του. Αν ο Θεός επέλεγε να σηκώσει άλλους για τον σκοπό Του κι εμάς να μη μας χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά, δεν θα υπήρχε τίποτα για να παραπονεθούμε.»
Ο Όσγουλντ Τσάμπερς (Oswald Chambers) έγραψε κάποτε: «Αν δώσεις στον Θεό δικαίωμα πάνω στον εαυτό σου, θα κάνει ένα άγιο πείραμα με σένα. Του Θεού τα πειράματα πάντοτε επιτυγχάνουν.» Αυτό είναι σίγουρα αλήθεια με τον αδελφό Γιαν. Από τότε που γνώρισε για πρώτη φορά τον Ιησού Χριστό, καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να Τον υπηρετεί με όλη του την καρδιά.
Υπάρχουν μαθήματα κι εμπειρίες από τη ζωή του Γιαν που μπορούν θαυμάσια να ενθαρρύνουν Χριστιανούς σε όλο τον κόσμο, που ζητάνε να ακολουθήσουν τον Κύριο Ιησού.
Η μαρτυρία του αδελφού Γιαν είναι τέτοια που αντανακλά την πιστότητα και την αγαθότητα του Θεού στη ζωή του. Η μαρτυρία του είναι η ιστορία του? πώς ο Θεός πήρε ένα νεαρό, μισοπεθαμένο από την πείνα αγόρι από ένα φτωχό χωριό της επαρχίας Χενάν στην Κίνα και τον χρησιμοποίησε για να σείσει τον κόσμο. Αντί να δοθεί έμφαση στα πολλά θαύματα ή τις εμπειρίες των βασανισμών που πέρασε, εκείνος προτιμά να εστιάσουμε την προσοχή μας στον χαρακτήρα και την ομορφιά του Ιησού Χριστού. Εύχεται όλος ο κόσμος να γνωρίσει τον Ιησού, όπως εκείνος, όχι σαν μια ιστορική, μακρινή φυσιογνωμία, αλλά σαν τον πανταχού παρών, τον γεμάτο αγάπη, παντοδύναμο, πανίσχυρο Θεό.
Έχει ειπωθεί: Εκείνοι που γνωρίζουν τον αδελφό Γιαν μπορούν να εγγυηθούν ότι είναι ένας ταπεινός εργάτης του Θεού, που δεν θέλει κανένα μέρος της ζωής του να φέρει δόξα στον εαυτό του ή σε άνθρωπο.
Ο αδελφός Γιαν επιθυμεί η ιστορία του να εστιάσει όλη την προσοχή και τη δόξα στον μόνο αληθινό Ουράνιο Άνθρωπο, τον Κύριο Ιησού Χριστό.
ΧΟΡΤΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΙΝΑ
«Ακούστε με, τα νησιά, και προσέξτε, οι μακρινοί λαοί. Ο Κύριος με κάλεσε από την κοιλιά, από τα σπλάχνα της μητέρας μου ανέφερε το όνομά μου.» (Ησαΐας 49:1)
Ο Κύριος με κάλεσε να Τον ακολουθήσω στην ηλικία των 16 ετών. Το έτος ήταν το 1974 και η Πολιτιστική Επανάσταση1 μαινόταν ακόμα στην Κίνα.
Εκείνη την εποχή ο πατέρας μου ήταν άρρωστος. Υπέφερε από ένα σοβαρό τύπο άσθματος, ο οποίος εξελίχθηκε σε καρκίνο στον πνεύμονα. Ο καρκίνος έπειτα εξαπλώθηκε στο στομάχι του. Ο γιατρός του είχε πει ότι δεν θεραπευόταν και ότι σύντομα θα πέθαινε. Είπαν στη μητέρα μου, «Δεν υπάρχει ελπίδα για τον άντρα σου. Πήγαινε σπίτι και ετοιμάσου για τον θάνατό του.»
Κάθε βράδυ ο πατέρας μου ξάπλωνε στο κρεβάτι κι ανέπνεε με δυσκολία. Όντας ένας πολύ προληπτικός άνθρωπος, ζήτησε από μερικούς γείτονες να του φέρουν έναν ντόπιο Νταοϊστή ιερέα για να βγάλει τα δαιμόνια από μέσα του, καθώς πίστευε ότι η αρρώστια του ήταν αποτέλεσμα της αναστάτωσης των δαιμονίων.
Η αρρώστια του πατέρα μου απομύζησε όλα τα χρήματά μας, τα υπάρχοντά μας και την ενέργεια. Λόγω της φτώχειας μας δεν μπορούσα να πηγαίνω στο σχολείο μέχρι την ηλικία των εννέα, αλλά μετά έπρεπε να σταματήσω στα δεκάξι μου εξαιτίας του καρκίνου του πατέρα. Πίεζαν εμένα και τα αδέλφια μου να ζητιανεύουμε φαγητό από τους γείτονες και τους φίλους απλά για να επιβιώσουμε.
Ο πατέρας μου υπήρξε λοχαγός στον Εθνικιστικό στρατό. Επειδή είχε πολεμήσει εναντίον των Κομμουνιστών, οι υπόλοιποι χωριανοί τον μισούσαν και τον κατάτρεχαν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Είχε σκοτώσει πολλούς ανθρώπους στη μάχη κι ο ίδιος σχεδόν είχε πεθάνει. Είχε δώδεκα ουλές από πληγές από σφαίρες σ' ένα από τα δυο του πόδια.
Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου με ονόμασε «Ζενίνγκ», το οποίο σημαίνει «Ήρωας της φρουράς».
Ο πατέρας είχε μία τρομαχτική φήμη. Οι γείτονες τον απέφευγαν εξαιτίας του βίαιου χαρακτήρα του. Όταν οι Ερυθροφρουροί ήρθαν να τον κατηγορήσουν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, εκείνος άντεξε πολλές άγριες ανακρίσεις και χτυπήματα. Αντλώντας από το κουράγιο του, αρνήθηκε να ομολογήσει οποιοδήποτε «έγκλημα» και δεν απαντούσε όταν τον ρωτούσαν πόσους άντρες είχε σκοτώσει. Πεισματικά προτιμούσε να τον χτυπούν ή ακόμα και να τον σκοτώσουν από το να τους πει αυτό που ήθελαν να ακούσουν.
Υπήρχαν δύο πλευρές στον πατέρα μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι γνώριζαν μόνο ότι ήταν υπερβολικά σκληρός και είχε έναν κακό χαρακτήρα. Αυτό ήταν αλήθεια. Δίδαξε τα παιδιά του δύο κύρια πράγματα: πρώτο, πρέπει να είμαστε αμείλικτοι και σκληροί προς τους άλλους και δεύτερο, πρέπει πάντα να δουλεύουμε σκληρά.
Εγώ όμως θυμάμαι και την ευγενική του πλευρά. Πάντα προσπαθούσε να προστατεύσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του από εξωτερικό κακό. Γενικά είχα μία πολύ καλή σχέση με τον πατέρα μου.
Ελπίζαμε ότι ο πατέρας μου θα καλυτέρευε, αλλά η κατάστασή του χειροτέρευε. Η μητέρα μου βρισκόταν κάτω από μεγάλη πίεση, ατενίζοντας τη φοβερή προοπτική να μεγαλώσει μόνη της πέντε παιδιά. Δεν ήξερε τι θα μας συνέβαινε αν ο πατέρας πέθαινε. Τα πράγματα ήταν τόσο ανέλπιδα, που σκεφτόταν ακόμα και την αυτοκτονία.
Μια νύχτα η μητέρα μου ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της μισοκοιμισμένη. Ξαφνικά άκουσε μία πολύ καθαρή και τρυφερή, σπλαγχνική φωνή να της λέει: «Ο Ιησούς σε αγαπά.» Γονάτισε στο πάτωμα και με δάκρυα μετανόησε για τις αμαρτίες της και αφιέρωσε ξανά τον εαυτό της στον Κύριο Ιησού Χριστό. Όπως ο άσωτος γιος, η μητέρα μου επέστρεψε στον Θεό.
Αμέσως φώναξε την οικογένειά της να έρθει και να προσευχηθεί στον Ιησού. Μας είπε: «Ο Ιησούς είναι η μόνη ελπίδα για τον πατέρα.» Όλοι μας αφιερώσαμε τη ζωή μας στον Θεό όταν ακούσαμε τι είχε συμβεί. Μετά βάλαμε τα χέρια μας πάνω στον πατέρα μου και για όλη την υπόλοιπη νύχτα κράζαμε μια απλή προσευχή: «Ιησού, θεράπευσε τον πατέρα! Ιησού, θεράπευσε τον πατέρα!»
Αμέσως το επόμενο πρωί ο πατέρας μου ανακάλυψε ότι ήταν πολύ καλύτερα! Για πρώτη φορά μετά από μήνες είχε όρεξη για φαγητό. Μέσα σε μια βδομάδα είχε εντελώς θεραπευτεί και δεν είχε ίχνος καρκίνου! Ήταν ένα μεγάλο θαύμα από τον Θεό.
Βιώσαμε αναζωπύρωση στην οικογένειά μας κι οι ζωές μας άλλαξαν δραστικά. Ήταν μια τέτοια δυναμική εποχή που σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά που ο Ιησούς θεράπευσε τον πατέρα μου, και τα πέντε παιδιά ακόμα ακολουθούν τον Θεό.
Οι γονείς μου ήταν τόσο ευγνώμονες στον Θεό για ό,τι είχε κάνει που αμέσως ήθελαν να μοιραστούν τα καλά νέα με όλους στο χωριό. Εκείνο τον καιρό ήταν παράνομο να γίνονται συναντήσεις ή δημόσιες συναθροίσεις, αλλά οι γονείς μου το αντιμετώπισαν αυτό με κάποιο σχέδιο. Έστειλαν εμάς τα παιδιά να προσκαλέσουμε συγγενείς και φίλους στο σπίτι μας.
Οι άνθρωποι ήρθαν στο σπίτι μας χωρίς να ξέρουν τον λόγο που προσκαλέστηκαν. Πολλοί υπέθεσαν ότι ο πατέρας πρέπει να είχε πεθάνει κι έτσι ντύθηκαν για κηδεία! Έμειναν έκπληκτοι που είδαν τον πατέρα μου να τους υποδέχεται στην πόρτα, προφανώς με καλή υγεία! Όταν όλοι οι συγγενείς και φίλοι μας είχαν φτάσει, οι γονείς μας τους ζήτησαν να μπουν όλοι μέσα στο σπίτι. Κλείδωσαν την πόρτα και κάλυψαν τα παράθυρα κι εξήγησαν πώς ο πατέρας είχε εντελώς θεραπευτεί από την προσευχή στον Ιησού. Όλοι οι συγγενείς και φίλοι μας γονάτισαν στο πάτωμα και με χαρά δέχτηκαν τον Ιησού σαν Κύριο και Δάσκαλο.
Ήταν συναρπαστικές εποχές. Όχι μόνο δέχτηκα τον Ιησού σαν προσωπικό μου Σωτήρα, αλλά έγινα κι ένα άτομο που ήθελε πραγματικά να υπηρετήσει τον Κύριο με όλη του την καρδιά.
Η μητέρα μου δεν είχε ποτέ μάθει να διαβάζει ή να γράφει, αλλά έγινε η πρώτη κήρυκας στο χωριό μας. Οδηγούσε μια μικρή εκκλησία στο σπίτι μας. Παρόλο που η μαμά μου δεν μπορούσε να θυμηθεί πολλά από τον Λόγο του Θεού, πάντα μας προέτρεπε να επικεντρωνόμαστε στον Ιησού. Καθώς κράζαμε σ' Εκείνον, ο Ιησούς μας βοηθούσε με το μεγάλο έλεός Του. Καθώς ανατρέχω σ' εκείνες τις πρώτες μέρες, εκπλήσσομαι πώς ο Θεός χρησιμοποιούσε τη μητέρα μου παρά την αγραμματοσύνη της και την άγνοιά της.
Η κατεύθυνση της καρδιάς της ήταν ολοκληρωτικά παραδομένη στον Ιησού. Μερικοί από τους μεγάλους ηγέτες των κατ' οίκον εκκλησιών στην Κίνα σήμερα αρχικά γνώρισαν τον Κύριο από τη διακονία της μητέρας μου.
Στην αρχή δεν γνώριζα ποιος πραγματικά ήταν ο Ιησούς, αλλά Τον είχα δει να θεραπεύει τον πατέρα μου και να ελευθερώνει την οικογένειά μας. Με πεποίθηση αφιέρωσα τον εαυτό μου στον Θεό που είχε θεραπεύσει τον πατέρα μου και μας έσωσε. Εκείνη την εποχή ρωτούσα τακτικά τη μητέρα μου ποιος ήταν στ' αλήθεια ο Ιησούς. Μου έλεγε: «Ο Ιησούς είναι ο Γιος του Θεού που πέθανε πάνω στο σταυρό για μας, παίρνοντας όλες τις αμαρτίες μας και τις αρρώστιες. Έγραψε όλες τις διδασκαλίες Του μέσα στη Βίβλο.»
Ρωτούσα αν υπήρχαν καθόλου λόγια του Ιησού κάπου ώστε να μπορούσα να τα διαβάσω μόνος μου. Απαντούσε: «Όχι. Όλα τα λόγια Του χάθηκαν. Τίποτα δεν είχε μείνει από τη διδασκαλία Του.» Αυτό ήταν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, όταν δεν μπορούσες να βρεις Γραφές.
Από εκείνη τη μέρα ειλικρινά ήθελα να έχω ένα δικό μου αντίγραφο της Βίβλου. Ρώτησα τη μητέρα μου και άλλους Χριστιανούς πώς έμοιαζε η Βίβλος, αλλά κανένας δεν ήξερε. Ένα άτομο είχε δει κάποια κομμάτια από χειρόγραφη Βίβλο και υμνολόγια, αλλά ποτέ μια ολόκληρη Βίβλο. Μόνο λίγοι παλιοί πιστοί μπορούσαν να θυμηθούν ότι είχαν δει Βίβλους πολλά χρόνια πριν. Ο Λόγος του Θεού ήταν σπάνιος στη χώρα.
Ήμουν τόσο πεινασμένος για μία Βίβλο. Βλέποντας την απελπισία μου η μητέρα μου θυμήθηκε ένα γέρο που ζούσε σε ένα άλλο χωριό. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ποιμένας πριν την Πολιτιστική Επανάσταση.
Μαζί ξεκινήσαμε περπατώντας τον μακρύ δρόμο μέχρι το σπίτι του. Όταν τον βρήκαμε, του είπαμε την επιθυμία μας. «Λαχταρούμε να δούμε μία Βίβλο. Μήπως έχεις μία;»
Αμέσως μας κοίταξε με τρόμο. Αυτός ο άνθρωπος είχε ήδη ζήσει σχεδόν 20 χρόνια από τη ζωή του στη φυλακή για την πίστη του. Με κοίταξε και είδε ότι ήμουν τόσο νέος και φτωχός με κουρελιασμένα ρούχα και γυμνά πόδια. Ένιωσε συμπόνια, αλλά ακόμα δεν ήθελε να μου δείξει τη Βίβλο του.
Δεν τον κατηγορώ επειδή εκείνες τις μέρες υπήρχαν ελάχιστες Γραφές σε ολόκληρη την Κίνα. Κανένας δεν επιτρεπόταν να διαβάζει κανένα άλλο βιβλίο εκτός από το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο. Αν σε έπιαναν με Βίβλο, θα την έκαιγαν και όλη την οικογένεια του ιδιοκτήτη της θα τη χτυπούσαν πολύ άγρια στη μέση του χωριού.
Ο γέρος ποιμένας απλά μου είπε: «Η Βίβλος είναι ένα ουράνιο βιβλίο. Αν θέλεις μία, θα χρειαστεί να προσευχηθείς στον Θεό του ουρανού. Μόνο Εκείνος μπορεί να σου προμηθεύσει ένα ουράνιο βιβλίο. Ο Θεός είναι πιστός. Πάντα απαντάει σ' εκείνους που Τον εκζητούν με όλη τους την καρδιά.»
Εμπιστεύτηκα πλήρως τα λόγια του ποιμένα.
Όταν επέστρεψα στο σπίτι έφερα μια πέτρα μέσα στο δωμάτιό μου και γονάτιζα πάνω σ' αυτήν κάθε βράδυ για προσευχή. Είχα μόνο μία απλή προσευχή: «Κύριε, Σε παρακαλώ, δώσε μου μία Βίβλο. Αμήν.» Εκείνη την εποχή δεν ήξερα πώς να προσεύχομαι, αλλά συνέχισα για πάνω από ένα μήνα.
Τίποτε δεν συνέβη. Δεν εμφανίστηκε καμιά Βίβλος.
Πήγα ξανά πίσω στο σπίτι του ποιμένα. Αυτή τη φορά πήγα μόνος. Του είπα: «Προσευχήθηκα στον Θεό σύμφωνα με τις οδηγίες σου, αλλά ακόμα δεν έχω λάβει τη Βίβλο που θέλω τόσο πολύ. Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, δείξε μου τη Βίβλο σου. Μία ματιά μόνο και θα είμαι ικανοποιημένος! Δεν χρειάζεται να την αγγίξω. Εσύ θα την κρατάς κι εγώ θα είμαι ευχαριστημένος μόνο να την κοιτάζω. Αν μπορούσα μόνο να αντιγράψω μερικά από τα λόγια, θα επέστρεφα σπίτι ευτυχισμένος.»
Ο ποιμένας είδε τη δίψα της καρδιάς μου. Μου μίλησε ξανά: «Αν είσαι σοβαρός, τότε δεν πρέπει μόνο να γονατίζεις και να προσεύχεσαι στον Κύριο, πρέπει να νηστεύεις και να κλαις. Όσο πιο πολύ κλαις, τόσο πιο γρήγορα θα λάβεις μια Βίβλο.»
Πήγα σπίτι και κάθε πρωί και κάθε απόγευμα δεν έτρωγα και δεν έπινα τίποτα. Κάθε βράδυ έτρωγα μόνο ένα μικρό μπωλ με ρύζι στον ατμό. Έκραζα σαν ένα πεινασμένο παιδάκι στον ουράνιο Πατέρα του, θέλοντας να γεμίσω από τον Λόγο Του. Για τις επόμενες εκατό μέρες προσευχόμουν για μία Βίβλο, μέχρι που δεν άντεχα άλλο. Οι γονείς μου ήταν σίγουροι, ότι έχανα το μυαλό μου.
Κοιτάζοντας πίσω χρόνια μετά, θα έλεγα ότι όλη αυτή η εμπειρία ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω αντέξει ποτέ.
Μετά, ξαφνικά ένα πρωί στις 4 π.μ. μετά από μήνες που παρακαλούσα τον Θεό να απαντήσει τις προσευχές μου, έλαβα μία όραση από τον Κύριο ενώ ήμουν γονατισμένος δίπλα στο κρεβάτι μου.
Στην όραση ανέβαινα έναν απόκρημνο λόφο προσπαθώντας να σπρώξω ένα βαρύ καροτσάκι μπροστά μου. Κατευθυνόμουν προς ένα χωριό όπου υποτίθεται ότι θα ζητιάνευα για φαγητό για την οικογένειά μου. Πάλευα πολύ, διότι στην όρασή μου πεινούσα κι ήμουν εξασθενημένος από τη συνεχή νηστεία. Παραλίγο το παλιό καρότσι να κατρακυλήσει και να πέσει πάνω μου.
Τότε είδα τρεις άντρες να κατεβαίνουν τον λόφο από την αντίθετη κατεύθυνση. Ένας ευγενικός γέρος, που είχε μία πολύ μακριά γενειάδα τραβούσε ένα μεγάλο καρότσι γεμάτο φρέσκο ψωμί. Δύο άλλοι άντρες περπατούσαν σε κάθε μεριά του καροτσιού. Όταν ο γέρος με είδε, με λυπήθηκε και μου έδειξε συμπόνια. Με ρώτησε: «Πεινάς;». Εγώ απάντησα: «Ναι. Δεν έχω τίποτα να φάω. Πάω να πάρω φαγητό για την οικογένειά μου.»
Έκλαιγα γιατί η οικογένειά μου ήταν τρομερά φτωχή. Λόγω της αρρώστιας του πατέρα μου είχαμε πουλήσει οτιδήποτε αξίας για να αγοράσουμε φάρμακα. Είχαμε ελάχιστα να φάμε και για χρόνια αναγκαζόμασταν να ζητιανεύουμε για φαγητό από φίλους και γείτονες. Όταν ο γέρος με ρώτησε αν πεινούσα, δεν μπορούσα να αποφύγω το κλάμα. Δεν είχα ποτέ πριν νιώσει τέτοια γνήσια αγάπη και συμπόνια από κανένα.
Στην όραση ο γέρος πήρε μία κόκκινη τσάντα με ψωμί από το καρότσι του και ζήτησε από τους δύο υπηρέτες του να μου το δώσουν. Είπε: «Πρέπει να το φας αμέσως.»
Άνοιξα το περιτύλιγμα κι είδα μέσα μια φρατζόλα φρέσκο ψωμί. Όταν έβαλα τη φρατζόλα στο στόμα μου, στη στιγμή μεταμορφώθηκε σε Βίβλο. Αμέσως, μέσα στην όρασή μου, γονάτισα με τη Βίβλο μου και έκραξα στον Κύριο με ευγνωμοσύνη. «Κύριε, το όνομά σου είναι άξιο να δοξαστεί! Δεν καταφρόνησες την προσευχή μου. Μου επέτρεψες να λάβω αυτή τη Βίβλο. Θέλω να σε υπηρετήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου.»
Ξύπνησα κι άρχισα να ψάχνω το σπίτι για τη Βίβλο. Η υπόλοιπη οικογένεια κοιμόταν. Η όραση ήταν τόσο αληθινή σε μένα που όταν αντιλήφθηκα ότι ήταν μόνο ένα όνειρο, ήμουν σε βαθιά οδύνη που έκλαψα γοερά. Οι γονείς μου όρμησαν στο δωμάτιό μου να δουν τι είχε συμβεί.
Νόμιζαν πως είχα τρελαθεί απ' όλη τη νηστεία και την προσευχή μου. Τους είπα την όρασή μου, αλλά όσο τη μοιραζόμουν μαζί τους, τόσο περισσότερο νόμιζαν ότι είχα τρελαθεί! Η μητέρα είπε: «Ακόμα δεν ξημέρωσε και κανένας δεν έχει έρθει σπίτι μας. Η πόρτα είναι καλά κλειδωμένη.»
Ο πατέρας μου με κρατούσε σφιχτά. Με δάκρυα στα μάτια του έκραξε στον Θεό: «Αγαπητέ Κύριε, κάνε έλεος στον γιο μου. Σε παρακαλώ, μην τον αφήσεις να χάσει το μυαλό του. Είμαι πρόθυμος να γίνω πάλι άρρωστος αν αυτό θα απέτρεπε το γιο μου από το να χάσει τα λογικά του. Σε παρακαλώ, δώσε μια Βίβλο στον γιο μου.»
Η μητέρα μου, ο πατέρας μου κι εγώ γονατίσαμε κλάψαμε μαζί αγκαλιασμένοι.
Ξαφνικά άκουσα ένα αμυδρό χτύπημα στην πόρτα. Μια πολύ ευγενική φωνή φώναξε το όνομά μου. Όρμησα και ρώτησα μέσα από την κλειδωμένη πόρτα: «Μου φέρνεις το ψωμί;» Η ευγενική φωνή απάντησε: «Ναι, έχουμε μια γιορτή ψωμιού να σου δώσουμε.» Αμέσως αναγνώρισα τη φωνή την ίδια που είχα ακούσει στην όραση.
Γρήγορα άνοιξα την πόρτα κι εκεί στέκονταν μπροστά μου οι ίδιοι δύο υπηρέτες που είχα δει στην όραση. Ο ένας κρατούσε μία κόκκινη τσάντα στο χέρι του. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ γρήγορα καθώς άνοιγα την τσάντα και κρατούσα στα χέρια μου τη δική μου Βίβλο!
Οι δύο άντρες γρήγορα έφυγαν ήσυχα μέσα στο σκοτάδι.
Έσφιγγα την καινούρια μου Βίβλο στο μέρος της καρδιάς μου και γονάτισα έξω απ' την πόρτα. Ευχαριστούσα τον Θεό ξανά και ξανά! Υποσχέθηκα στον Ιησού ότι από εκείνη τη στιγμή θα «καταβρόχθιζα» τον Λόγο Του σαν πεινασμένο παιδί.
Αργότερα ανακάλυψα τα ονόματα εκείνων των δύο αντρών. Ο ένας ήταν ο αδελφός Γουάνγκ και ο άλλος ο αδελφός Σουνγκ. Ήρθαν από ένα χωριό μακριά. Μου μίλησαν για έναν ευαγγελιστή, τον οποίο ποτέ δεν συνάντησα. Είχε βασανιστεί τρομερά για τον Κύριο κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης και είχε σχεδόν πεθάνει ενώ βασανιζόταν.
Περίπου τρεις μήνες πριν λάβω τη Βίβλο μου, αυτός ο ευαγγελιστής είχε λάβει μία όραση από τον Κύριο. Ο Θεός του έδειξε ένα νεαρό άντρα στον οποίο έπρεπε να δώσει την κρυμμένη Βίβλο του. Στην όραση είδε το σπίτι μας και την τοποθεσία του χωριού μας.
Όπως πολλοί Χριστιανοί ο ηλικιωμένος άντρας είχε τοποθετήσει τη Βίβλο του μέσα σε ένα δοχείο και την είχε θάψει βαθιά μέσα στο έδαφος, ελπίζοντας θα ερχόταν η μέρα, που θα μπορούσε να την ξεθάψει και να τη διαβάσει ξανά. Παρά την όραση, χρειάστηκε ο ευαγγελιστής μερικούς μήνες πριν αποφασίσει να υπακούσει σ' αυτό που του είχε πει ο Κύριος να κάνει. Ζήτησε από δύο άλλους Χριστιανούς άντρες να μου την παραδώσουν. Εκείνοι τότε περπάτησαν μέσα στη νύχτα για να φτάσουν σπίτι μου.
Από εκείνη τη στιγμή προσευχόμουν στον Ιησού με προσευχή γεμάτη πίστη. Εμπιστευόμουν πλήρως ότι τα λόγια μέσα στη Βίβλο ήταν τα λόγια του Θεού σε μένα. Κρατούσα πάντα τη Βίβλο. Ακόμα και όταν κοιμόμουν, την έβαζα πάνω στο στήθος μου. Καταβρόχθιζα τις διδασκαλίες της σαν πεινασμένο παιδί. Αυτό ήταν το πρώτο δώρο που έλαβα από τον Θεό στην προσευχή...
Πηγή: Χριστιανικά Νέα
Ποιός είναι αυτός που μπορεί να πει γιατί με έπλασες; Στην Παλαιά Διαθήκη, αν κάποιο παιδί έλεγε στους γονείς του, γατί με γέννησες το λιθοβολούσαν. Είναι η πιο μεγάλη αχαριστία στον άνθρωπο να πει: γιατί με έπλασες; Με ρώτησες;
Ο Θεός μας έφερε στην ύπαρξη από αγάπη. Για να ζήσουμε, να υπακούσουμε σ’ Εκείνον, να χαρούμε το φώς, τη χαρά και την ομορφιά. Ο Θεός αποφάσισε να κάνει κάτι, και η απόφαση Του αυτή ήταν άγια, αγαθή και ευλογημένη. Αποφάσισε να πλάσει τον άνθρωπο για να τον γεμίσει αγαθά, ευλογίες και ομορφιές. Αυτή ήταν και είναι η καρδιά του Θεού.
Εμείς γιατί κάνουμε τα παιδιά μας; Από αγάπη. Από αυτή τη σχέση της αγάπης, βγαίνει ο καρπός της αγάπης. Και θέλεις να εκδηλώσεις όλη την αγάπη σου στο παιδί σου, να του δώσεις ότι έχεις, τον εαυτό σου.
Ενώ λοιπόν αγαπάς το παιδί σου με αυτή την αγάπη, ξαφνικά το παιδί σου λέει: Δεν δέχομαι την αγάπη σου. Δεν θέλω να είσαι πατέρας μου.
Εσύ σαν πατέρας, δεν πονάς; Οπωσδήποτε δεν χαίρεσαι. Και αν είσαι δίκαιος πατέρας, θα πεις: Παιδί μου, λυπάμαι πάρα πολύ. Με λυπείς αφάνταστα (και πράγματι ο άνθρωπος λυπεί το Πνεύμα του Θεού όταν φέρεται έτσι, και λέει αυτά τα πράγματα). Αλλά αφού δεν θέλεις να είσαι παιδί μου, εσύ το διάλεξες, με γεια σου και χαρά σου. Έτσι θα πει κι ο Θεός σ’ όλους αυτούς που δεν θέλουν να είναι παιδιά Του.
Ο Θεός δεν τραβάει κανένα με το ζόρι, αλλά σου λέει ότι αυτό που διαλέγεις, έχει αυτά τα τέλη. Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος. Κι ο άνθρωπος λέει, εντάξει θάνατος. Έτσι, ο άνθρωπος θα απολαύσει αυτό που διάλεξε όλη του τη ζωή.
Από την άλλη μεριά ο Θεός είναι αδύνατο να αφήσει να χαθεί μια ψυχή αγνή και ταπεινή, (αγνή όταν λέμε εννοούμε ότι μπορεί να έχει κάνει αμαρτίες όπως ο ληστής, αλλά που θα έρθει μπροστά στο Θεό ταπεινά και θα πει: Κύριε, συγχώρησέ με. Έστω και την τελευταία στιγμή).
Και μπορεί να πει κανείς ότι ο ληστής εκείνος έπαιξε διπλό παιχνίδι. Δηλαδή αφού έκανε ότι έκανε σ’ όλη του τη ζωή, μετά είπε αυτά που είπε όταν βρέθηκε καρφωμένος πάνω στο σταυρό.
Ωραία, αυτός έστω και την τελευταία στιγμή ταπεινώθηκε και αναγνώρισε το Χριστό. Ο άλλος ληστής δίπλα του γιατί δεν το έκανε; Που σημαίνει ότι κάτι πρέπει να γίνει μέσα σου, για να πεις: Κύριε είμαι αμαρτωλός, συγχώρεσέ με. Αυτή είναι η παραβολή του άσωτου γιου.
Ο άσωτος γιος δεν πήγε με χρυσάφια και μπριλάντια, και με υπερήφανο ύφος να πει στον πατέρα του, συγχώρεσε με και δέξου με, αλλά πήγε ρακένδυτος χωρίς τίποτα, κι ο πατέρας του τον δέχτηκε. Αυτή είναι η καρδιά του Θεού. Γι’ αυτό η κρίση που επιβάλλεται μετά είναι αναγκαία, και εξίσου σοβαρή με το παράπτωμα, αιώνια μακριά από το Θεό...
Πηγή: Επιστολή
Η Δυτική κοινωνική Τιμή έχει θυσιαστεί στο βωμό του μεταμοντέρνου. Αυτό είναι γεγονός. Η Τιμή είναι πλέον κάτι το ξένο στο μυαλό της Δύσης, και πραγματικά δεν υπάρχει κανένα πρότυπο για τον Δυτικό άνθρωπο. Γιατί πρέπει να κρατήσουμε την Τιμή σε τόσο μεγάλη εκτίμηση; Τι είναι Τιμή; Γιατί θυσιάστηκε η Τιμή;
Σε κάθε γωνιά της Γης όπου, ιστορικά ή και στο παρόν, μπορεί να βρεθεί η Τιμή, προσδιορίζεται με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα με τον πολιτισμό ή την περιοχή. Η Τιμή είναι η αιώνια υπόληψη του εαυτού. Δεν προσδιορίζεται απαραίτητα από τη νοημοσύνη, την πονηριά, τη δύναμη, την ταχύτητα ή το ταλέντο. Η Τιμή έχει να κάνει με την Αξία, την πίστη, την φιλαλήθεια, το σεβασμό, τους καλούς τρόπους, την πειθαρχία και την ταπεινότητα. Ως εκ τούτου, το υψηλό αίσθημα της Τιμής είχε μεγάλη αξία για την κοινωνία και βρισκόταν σε μεγάλη υπόληψη. Επομένως, οι δραστηριότητες των εντίμων ήταν σημαντικές.
Δεν είναι ότι οι αξιότιμες πράξεις έχουν εκλείψει τελείως από τη Δύση, απλά η Τιμή πλέον δεν αποτελεί ιδανικό. Δεν βρίσκεται, πλέον, σε μεγάλη εκτίμηση. Τι έχει μείνει όμως σε μεγάλη εκτίμηση; Ο εαυτός, φυσικά. Οι μεταμοντέρνες μας αρχές επισημαίνουν αυτή την απλή αλήθεια. Γνωστικιστικός αθεϊσμός, φεμινισμός, μηδενισμός του φύλου, απόρριψη της φυλής, “αντικαπιταλισμός”, “πολιτικά και ατομικά δικαιώματα”, σεξουαλικές παρεκτροπές. Γιατί όχι, στο κάτω κάτω; Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις;
Η Τιμή και η πειθαρχία δεν είναι συμβατές με τον μεταμοντέρνο μας πολιτισμό. Αυτό είναι γεγονός. Οι μεν εκτιμούν την ανιδιοτέλεια, ο δε τον εγωισμό.
Ο μεταμοντερνισμός είναι το αντίθετο της Τιμής.
Στον πολιτιστικό φιλελευθερισμό, αυτός ο εγωισμός είναι αναπόφευκτος. Δεν πιστεύω ότι η Δύση απλά παραμερίζει την Τιμή για πλάκα. Ήταν μία ακούσια συνέπεια. Μία θυσία που έπρεπε να γίνει, ώστε το πολιτιστικό τους όραμα να τεθεί σε εφαρμογή. Το να υπάρχουν παρίες, το να υπάρχουν ανεπιθύμητοι, δεν αποτελεί επιλογή για τον μεταμοντερνισμό. Στο κάτω κάτω, “είμαστε όλοι άνθρωποι”. “Κανένας δεν είναι πιο ιδιαίτερος από τον άλλον”. “Ζεις μόνο μια φορά” (Y.O.L.O.). “Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μισείς”.
Κι έτσι έγινε. Η κοινωνική ιεραρχία εξαφανίστηκε. Η οικογένεια είναι κάτι το απροσδιόριστο, η καταγωγή δεν σημαίνει τίποτα, η πειθαρχία εξαφανίστηκε και η Τιμή είναι κάτι το εξωγήινο. Ε και, σωστά; Τώρα μπορούμε να απολαύσουμε τις σεξουαλικές μας επιθυμίες χωρίς αλυσίδες! Μπορούμε να ξεχάσουμε τα πάντα σχετικά με το τι ήθελαν οι πρόγονοί μας για εμάς! Μπορούμε να πετάξουμε τις οικογενειακές αξίες παραπέρα και να δημιουργήσουμε τις δικές μας αξίες. Θα ορίζω εγώ τη ζωή μου όπως θέλω! Είμαι παραπάνω από άνθρωπος! Είμαι το σύμπαν! Ήρθε η ώρα για εμένα, εμένα, εμένα!
Σ' αυτό το σημείο, ο μεταμοντερνισμός θα σταθεί με δέος όταν συναντηθεί με τα αποτελέσματα αυτής της πολιτιστικής επανάστασης. Οι άντρες δεν θέλουν να παντρευτούν. Γιατί να το κάνουν άλλωστε; Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είσαι δεσμευμένος. Τα ποσοστά των Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενων Νοσημάτων είναι επικίνδυνα ανεβασμένα. Γιατί όχι; Ζεις μόνο μια φορά. Η κατάχρηση ναρκωτικών έχει χτυπήσει ταβάνι. Ε και; Ποιος είσαι εσύ για να κρίνεις; Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενα κείμενα, ζούμε σε μία κοινωνία που λατρεύει την πτώση. Η αυτοκαταστροφή, για τον μεταμοντερνισμό, εξακολουθεί να είναι μία αναβάθμιση σε σχέση με την κοινωνική ιεραρχία. Ο πολιτισμός μας είναι αρκετά ευχαριστημένος με το να αυτοκανιβαλίζεται στο όνομα των αισθήσεων. Απόλυτη παράνοια.
Είμαστε, στ' αλήθεια, τόσο έκπληκτοι που βλέπουμε την αυτοκαταστροφή της κοινωνίας μας; Ένα αγόρι μεγαλώνει μέσα σε ένα ανεξέλεγκτο διαδίκτυο, μια χυδαία τηλεόραση, μια μοντέρνα ραδιοφωνική μουσική και την twerk ομάδα του στο λύκειο. Είναι περικυκλωμένο από τις δικές μας μοντέρνες αξίες και πρότυπα. Οπότε, όταν αποφασίσει να πάρει το όπλο και να σκοτώσει μερικούς συμμαθητές του, θα αναρωτηθούμε, αλήθεια, για το τι έφταιξε; Η Τιμή δεν μπορεί να πεταχτεί σαν μια ιδιοτροπία. Η ιεραρχία πρέπει επίσης να καταδικαστεί και να δαιμονοποιηθεί ώστε να μπορεί να καταστραφεί. Τα Λευκά παιδιά χάνουν το μυαλό τους από μια εκφυλισμένη κοινωνία που τους καταδικάζει; Αυτό πρέπει να συμβαίνει επειδή υπάρχει πρόβλημα με τα Λευκά παιδιά. Δεν μπορεί να είναι δικό μας το λάθος. Η διαβολική ιεραρχία φταίει για όλα.
Το θέμα είναι ότι η θυσία της Τιμής έχει ένα βαρύ τίμημα. Ο μεταμοντερνισμός είναι ανίκανος να διαχειριστεί αυτά τα προβλήματα. Για να προσπαθήσεις να λύσεις αυτά τα προβλήματα, σημαίνει ότι θα θεσπιστεί κάποια μορφή κοινωνικής ιεραρχίας. Κάποια μορφή κοινωνικών προτύπων. Ποιος είσαι εσύ που λες στον κόσμο πώς να ζήσει; Ποιος είσαι εσύ να κρίνεις; Η Τιμή πρέπει να αποφευχθεί με κάθε κόστος στον μεταμοντερνισμό. Οτιδήποτε άλλο είναι θρησκοληψία και ρατσισμός.
Οι άνθρωποι είναι κενοί επειδή ο μοντέρνος μας πολιτισμός δεν έχει δομή. Δομή η οποία θα απαιτούσε κάποια μορφή περιορισμού της κοινωνικής τους ελευθερίας. Αυτό είναι τελείως απαράδεκτο. Η μοναξιά έχει γίνει επιδημία και ο πολιτισμός μας είναι άψυχος. Ωστόσο, το μόνο πράγμα που μας κρατάει, στο τέλος της ημέρας, είναι η σκέψη πως κάποιος ίσως θέλει να μας περιορίσει. Αυτό πολεμάτε με νύχια και με δόντια. Ίσως είναι το μοναδικό πράγμα που μας κρατάει από το να εκραγούμε μέσα στη μοναξιά μας. Αξίζει; Είναι η κενότητά σου άξια για να πολεμήσεις γι' αυτήν;
Το να σκοτώσεις τον Θεό, δεν είναι αρκετό. Σκότωσες την Τιμή, και το μόνο που κατάφερες είναι το νοικοκυριό μιας ανύπαντρης μητέρας...
Πηγή: Η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ
Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, το θεμέλιο του Χριστιανισμού, είναι ένα γεγονός με απολύτως συνεπές ιστορικό υπόβαθρο, πράγμα που φανερώνει ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα γεγονός που αδιαμφισβήτητα έλαβε χώρα μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.
Θα ήταν εύλογη η απορία ενός απολύτως ορθολογιστικά σκεπτόμενου ανθρώπου, αν είναι θεμιτό να εξετάζεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αφού ένα γεγονός όπως η Ανάσταση είναι πέρα από τα όρια της λογικής.
Όμως, μία τέτοια στάση θα ήταν αντιεπιστημονική, γιατί αν η επιστήμη ακολουθούσε τον κανόνα "ότι δεν κατανοούμε δεν το εξετάζουμε κιόλας", δεν θα είχε γίνει ποτέ καμία πρόοδος στην ανθρώπινη γνώση.
Η διερεύνηση αν ένα τέτοιο ζήτημα πίστης μπορεί να έχει ιστορικό υπόβαθρο, είναι λοιπόν απολύτως θεμιτή διότι ένα συνεπές ιστορικό υπόβαθρο θεμελιώνει περισσότερο την πίστη στο γεγονός της Ανάστασης.
Αντιθέτως, μια προκατειλημμένη πίστη όπως αυτή της απόρριψης της Ανάστασης του Χριστού, η οποία στερείται ιστορικού υποβάθρου, δεν μπορεί να σταθεί, και θα πρέπει να κατεδαφίζεται.
Η λογική λοιπόν προσέγγιση του θέματος της Ανάστασης, υπαγορεύει μόνον δύο πιθανά ενδεχόμενα:
Έγινε Ανάσταση.
Δεν έγινε Ανάσταση.
Πάνω σε αυτή την απλή τοποθέτηση στηρίζεται το ζήτημα της ψυχής του ανθρώπου. Γιατί μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα ξεκαθαρίζει αν υπάρχει συνέχιση της ζωής ή όχι. Ανάγεται δηλαδή στο ερώτημα αν η ψυχή του ανθρώπου έχει αξία ή όχι. Εδώ λοιπόν έγκειται η σημασία του να εξετάσει κανείς το ζήτημα της Ανάστασης.
Αν η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι ένα αληθινό γεγονός, όλο το οικοδόμημα της χριστιανικής πίστης καταρρέει, όπως αναφέρει ο απόστολος Παύλος στο 15ο κεφάλαιο της Α' προς Κορινθίους επιστολής.
Οι πρώτοι Χριστιανοί βάσισαν τη χριστιανική τους πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, θεωρώντας τη ως δεδομένο γεγονός, και ως θεμέλιο της σωτηρίας: "εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή", Ρωμαίους 10:9.
Η πραγμάτωση του έργου του Χριστού, βασίστηκε εσκεμμένα πάνω στην Ανάστασή Του, καθώς και ο Ίδιος το διεκήρυττε. Όταν μάλιστα ζητήθηκε από τον Κύριο να πραγματοποιήσει κάποιο σημάδι, Αυτός παρέπεμψε στην Ανάστασή Του, ως το πιο αξιόπιστο από όλα τα σημεία και τα θαύματα που είχε κάνει! βλ. Ματθαίον 12:38-40 & Ιωάννην 2:18-22.
Από τα τέσσερα Ευαγγέλια που αποδεδειγμένα είναι αξιόπιστες ιστορικές πηγές, γνωρίζουμε τα περισσότερα στοιχεία για τα γεγονότα που αφορούν το θάνατο και ταφή του Χριστού, από όσα γνωρίζουμε για το θάνατο και την ταφή οποιουδήποτε άλλου προσώπου στην αρχαία Ιστορία.
Ο τάφος δεν αμφισβητήθηκε ποτέ ότι είναι άδειος. Το αν αυτό που συνέβη είναι Ανάσταση ή όχι θα το εξετάσουμε. Το γεγονός όμως ότι ο τάφος είναι άδειος, ουδέποτε αμφισβητήθηκε από κανέναν. Η σημασία της Ανάστασης μπορεί να είναι ένα θεολογικό ζήτημα, αλλά το γεγονός της Ανάστασης είναι ένα ιστορικό ζήτημα.
Ας δούμε τα ιστορικά γεγονότα:
1ον. Ο Ιησούς ήταν πράγματι νεκρός. Μαστιγώθηκε άγρια, δάρθηκε και φόρεσε αγκάθινο στεφάνι.
"Τον έφεραν" στο Γολγοθά διότι ήταν πολύ εξαντλημένος, και δεν μπορούσε ο ίδιος να κουβαλήσει το σταυρό.
Η σταύρωση ήταν ένα μεγάλο μαρτύριο. Με όλες του τις πληγές και τις φλεγμονές, κρεμόταν ημίγυμνος από τα καρφιά, και παρά την εξάντλησή του ήταν υποχρεωμένος να κινεί τα πόδια του για να αναπνέει.
Ο θάνατος δεν αργεί να έρθει σε τέτοιες καταστάσεις, και μάλιστα ήταν απολύτρωση.
Το αίμα και το νερό που βγήκαν από το τρύπημα της λόγχης, πιστοποιούν ιατρικώς ότι έχει προηγηθεί θάνατος, (ο θάνατος δεν προκλήθηκε από το τρύπημα της λόγχης).
Ακόμα κι αν δεν ήταν νεκρός, η λόγχη διαπερνώντας τους πνεύμονες και πιθανότατα και το περικάρδιο, θα τον θανάτωνε αμέσως.
2ον. Ο τάφος. Γνωρίζουμε επακριβώς ποιος ανέλαβε την ταφή του σώματος του Ιησού.
Γνωρίζουμε τον ιδιοκτήτη του τάφου.
Γνωρίζουμε την τοποθεσία του τάφου.
Περιγράφονται λεπτομερώς οι προετοιμασίες της ταφής.
3ον. Η ταφή: Το σώμα του Χριστού τοποθετείται στον τάφο, και ασφαλίζεται.
Τα σάβανα τύλιγαν το σώμα πολύ σφιχτά (χρησιμοποιείται η λέξη "έδεσαν"), και ήταν κολλημένα πάνω στο σώμα λόγω των αρωματικών ουσιών, σχηματίζοντας ένα συμπαγές σώμα. Ήταν αδύνατον όχι μόνο να βγει ο ίδιος από τα σάβανα, αλλά και κάποιος άλλος να ξετυλίξει το σώμα. Επίσης, ακόμα κι αν δεν ήταν νεκρός, η οξεία οσμή του μύρου θα τον έπνιγε.
Η είσοδος του τάφου καλυπτόταν από μία μεγάλη πέτρα, που χρειάζονταν αρκετοί άνδρες να την κυλήσουν.
Η είσοδος του τάφου σφραγίστηκε με τη ρωμαϊκή σφραγίδα. Η ρωμαϊκή φρουρά σφραγίζοντας τον τάφο, πιστοποίησε ότι έλαβαν ένα συγκεκριμένο νεκρό σώμα. Η δε σφραγίδα προστατευόταν πάση θυσία από τους άψογα εκπαιδευμένους και σκληρά πειθαρχημένους Ρωμαίους στρατιώτες, καθώς αφενός αντιπροσώπευε την εξουσία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αφετέρου δε η παραβίασή της από τρίτους, επέσυρε τιμωρία θανάτου στους φρουρούς. Με λίγα λόγια, ο τάφος ήταν αδύνατον να παραβιαστεί.
4ον. Ο τάφος αδειάζει! Το γεγονός αυτό δεν αμφισβητήθηκε ποτέ, ούτε ακόμη κι από τους εχθρούς του Χριστού. Ήταν δεδομένο και εύκολα επαληθεύσιμο για τους σύγχρονους ανθρώπους της εποχής εκείνης. Έγιναν κάποιες προσπάθειες να δοθεί μια διαφορετική εξήγηση για το τι συνέβη. Και όλες αυτές οι προσπάθειες δεν έκαναν τίποτα περισσότερο, από το να επιβεβαιώνουν αφενός ότι ο τάφος ήταν όντως άδειος, και αφετέρου ότι οι ενδείξεις ότι ο τάφος ήταν άδειος, ήταν πολύ τρανταχτές για να τολμήσει κανείς να ισχυριστεί το αντίθετο.
Το γεγονός ότι τα σφιχτοτυλιγμένα και κολλημένα, με αρωματικές κολλώδεις ουσίες, σάβανα ήταν κενά, αλλά και ότι το σουδάριο που κάλυπτε το κεφάλι του Χριστού ήταν τυλιγμένο ξεχωριστά λίγο πιο πέρα, δείχνουν ότι το σώμα είχε βγει από τα σάβανα μόνο του, και με ηρεμία.
5ον. Υποθετικές προσπάθειες εξήγησης του άδειου τάφου.
α) Απώλεια των αισθήσεων: Ο Χριστός δεν πέθανε πάνω στο σταυρό, αλλά έχασε τις αισθήσεις του. Ενταφιάστηκε ζωντανός, και μετά από πολλές ώρες συνήλθε.
Απάντηση: Είδαμε παραπάνω ότι ο Ιησούς ήταν αναμφισβήτητα νεκρός. Αλλά και να μην ήταν, μετά από την ταλαιπωρία που πέρασε και τις πληγές που είχε, χωρίς ιατρική βοήθεια και δεμένος με τα σάβανα και τα έντονα τοξικά μυρωδικά, μάλλον θα κατέληγε, παρά θα συνερχόταν.
Αλλά και να συνερχόταν, θα ήταν αδύνατον ένας εξασθενημένος και γεμάτος πληγές άνθρωπος, μόνος του να λυθεί από τα σάβανα, να κυλήσει την τεράστια πέτρα, να κατανικήσει τη ρωμαϊκή φρουρά, να περπατήσει αρκετά χιλιόμετρα, και να παρουσιαστεί στους μαθητές.
β) Το σώμα του Ιησού εκλάπη: Κάποιοι κατά τη διάρκεια της νύχτας έκλεψαν το σώμα από τον τάφο.
Απάντηση: Οι εχθροί του Ιησού δεν είχαν κανένα κίνητρο, και οι φοβισμένοι μαθητές του δεν είχαν καμία δύναμη να κάνουν κάτι τέτοιο. Όποιος επιχειρούσε να κλέψει το σώμα, θα έπρεπε είτε να νικήσει πρώτα τη ρωμαϊκή φρουρά, είτε να ελπίζει ότι όλοι οι φρουροί θα αποκοιμηθούν (πράγμα αδύνατον), και στη συνέχεια απολύτως αθόρυβα να αποκυλήσει την πέτρα, και με βιασύνη να κλέψει το σώμα, και όχι να φροντίσει να βγάλει και μάλιστα να τυλίξει τα κολλημένα σάβανα.
Το σενάριο της κλοπής τους σώματος, οδήγησε μάλιστα τους Ρωμαίους στρατιώτες στην αντίφαση, να διαδώσουν ότι οι ίδιοι αποκοιμήθηκαν, (ενώ ήξεραν ότι αυτό τιμωρείται με θάνατο), αλλά παρόλα αυτά, να γνωρίζουν ότι αυτοί που έκλεψαν το σώμα, ήταν υποτίθεται οι μαθητές.
γ) Παραισθήσεις: Το γεγονός ότι οι μαθητές είδαν τον Χριστό αναστημένο, ήταν μια ομαδική παραίσθηση.
Απάντηση: Παραισθήσεις έχουν συγκεκριμένα είδη ανθρώπων, και όταν βρίσκονται σε ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση. Επίσης οι παραισθήσεις είναι πολύ ατομικές και εξαιρετικά υποκειμενικές. Η Καινή Διαθήκη αναφέρει ότι ήρθαν σε επαφή με τον Αναστημένο Χριστό πεντακόσιοι και πλέον άνθρωποι, διαφορετικής ψυχοσύνθεσης, και σε διαφορετικές ψυχολογικές καταστάσεις, συνθήκες που δεν ευνοούν τη δημιουργία παραισθήσεων, και όλων οι μαρτυρίες συμφωνούν μεταξύ τους. Επίσης πρόσφορο έδαφος για παραισθήσεις δεν υπήρχε, διότι κανείς δεν προσδοκούσε να δει τον Κύριο αναστημένο. O Ίδιος άλλωστε δυσκολεύτηκε να τους πείσει για την Ανάστασή Του.
Εφόσον λοιπόν, ενώ ο τάφος αδειάζει, κανένα από τα παραπάνω σενάρια δεν ισχύει, οδηγούμαστε λογικά στο συμπέρασμα ότι έγινε Ανάσταση.
Ο μεν τρόπος που έγινε είναι θαυματουργικός, αλλά το γεγονός είναι ιστορικό!
Ο Αναστημένος Χριστός φανέρωνε τον Εαυτό Του "δια πολλών τεκμηρίων" για σαράντα ημέρες, και σε πεντακοσίους και πλέον ανθρώπους. Φανερώθηκε σε συγκεκριμένα άτομα, σε συγκεκριμένες τοποθεσίες, και σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, που αναφέρονται λεπτομερώς μέσα στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, Μαρκον 16:9-14 & Α’ Κορινθίους 15:6-8.
Επίσης, η Ανάσταση ήταν σωματική. Οι μαθητές, ομολογούν ειλικρινέστατα και αντικειμενικά, ότι και οι ίδιοι δυσκολεύτηκαν να πειστούν ότι έβλεπαν μπροστά τους τον αναστημένο Χριστό, όχι σαν πνεύμα αλλά με σώμα. Και εφόσον βεβαιώθηκαν για αυτό, δεν χωρούσε καμία αμφισβήτηση μέσα τους, ότι ο διδάσκαλός τους πράγματι αναστήθηκε.
Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, ως πραγματικό γεγονός, είχε και έχει αποτελέσματα.
Αν ο Χριστός δεν ανασταινόταν, οι μαθητές θα ένιωθαν απογοητευμένοι και προδομένοι από έναν άνθρωπο που τους έπεισε να εγκαταλείψουν τα πάντα, και να τον ακολουθήσουν στηριζόμενοι σε μία ψεύτικη ελπίδα. Όμως βλέπουμε τους μαθητές να μεταμορφώνονται σε άφοβους κήρυκες της Ανάστασης, και είναι τόσο βεβαιωμένοι για αυτό, ώστε δέχονται ακόμα και να πεθάνουν για αυτή την πίστη τους. Αλλά και όλοι οι ανά τους αιώνες κατ’ επίγνωση Χριστιανοί, που ομολογούν την προσωπική τους εμπειρία με τον Ιησού Χριστό, γίνονται αληθινοί μάρτυρες της Αναστάσεώς Του...
Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Ιωάννην 3:16.
Είναι κάτι που ασφαλώς δεν το φαντάστηκες. Ίσως και να μην το άκουσες ποτέ. Σίγουρα όμως πόθησες δυνατά στη ζωή σου την αγάπη. Αγάπη γνήσια, και καθαρή. Δική σου, όλη δική σου. Αγάπη που να σε δροσίζει στο λιοπύρι της σκληρής ζωής. Αγάπη που να ζεσταίνει την ψυχή σου τις παγωμένες ώρες της μοναξιάς. Ίσως να δοκίμασες κάποτε να βρεις αγάπη. Χτύπησες πόρτες, άπλωσες το χέρι, νόμισες πως….., όμως πληγώθηκες, πικράθηκες, έφυγες διωγμένος. Η αγάπη που λαχταράς είναι τόσο σπάνια στη ζωή μας, και κοστίζει τόσο πολύ. Κι όμως, αν για λίγο αναλογιστείς τα όσα έχει κάνει ο Θεός του Ουρανού για σένα, καμία αμφιβολία δε θα σου μείνει. Σε αγαπάει γνήσια και αληθινά. Εσένα προσωπικά. Έχει τα μάτια Του, το αυτί Του, την καρδιά Του ολόκληρη με αγάπη γυρισμένη στη φωνή σου, στο δικό σου κάλεσμα. Δοκίμασε να Τον φωνάξεις στη ζωή σου και θα καταλάβεις. Εσύ δε χρειάζεται να κάνεις τίποτ’ άλλο, μόνο να Τον καλέσεις.
Ξέρεις ότι είσαι ένας αμαρτωλός;
Δεν σ’ το λέμε για να σε προσβάλουμε. Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε μέσα στην αμαρτία, και μεγαλώνουμε μέσα σ’ αυτήν. Ρωμαίους 5:12. Ίσως πολλές φορές κοίταξες γύρω σου και ύψωσες τα μάτια όλο πίκρα και απορία. Γιατί οι φυλακές, γιατί τα νοσοκομεία, γιατί τα δάκρυα; Είναι η αμαρτία, φίλε, η αμαρτία μας. Ίσως κάποτε κοίταξες μέσα σου και πάλι σε πήρε το παράπονο. Γιατί τόση κακία μέσα μας, γιατί τόσος φθόνος, τόση βρωμιά; Γιατί τόση αδυναμία πάνω μας; Η ίδια απάντηση. Η ίδια αιτία κι εδώ, η αμαρτία. Αμαρτία θα πει δεσμά, αμαρτία θα πει πόνος. Οδηγεί αργά, μα σταθερά, στο θάνατο, γιατί είναι δηλητήριο. Αμαρτία είναι η εγωιστική απόρριψη του Θεού, και η απομάκρυνση από την αγάπη Του, το νόμο Του, το θέλημά Του. Είναι η διάθεση του ανθρώπου ν’ ακολουθήσει τις επιθυμίες του, τη γνώμη του, τη λογική του, διαγράφοντας τον Θεό από τη ζωή του. Αυτό ζούμε όλοι καθημερινά. Και πρέπει να φύγει η αμαρτία από πάνω σου, γιατί σε σκοτώνει. Ο άνθρωπος που έχει στην ψυχή του την αμαρτία, ζει χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς ελπίδα. Τούτο το δράμα του είναι καθημερινό, ισόβιο, και αν δε λυτρωθεί θα συνεχίσει αιώνια μέσα στο θάνατο.
Ξέρεις ότι είναι μάταιο να αγωνιστείς εσύ μόνος σου για τις αμαρτίες σου;
Δε θα καταφέρεις τίποτα. Γαλάτας 2:16. Ούτε τη ζωή σου καλύτερη θα κάνεις, ούτε τα πάθη σου, ούτε το βρώμικο κόσμο της αμαρτίας θα καταφέρεις ν’ αποτινάξεις από την ψυχή σου. Είναι μάταιο να ζητήσεις βοήθεια από τους άλλους γύρω σου. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σε βοηθήσει, να σε ανακουφίσει. Είναι ένα έργο που το ’χει αναλάβει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου. Θα ’χεις ακούσει ίσως για το σταυρό του Γολγοθά, το δράμα που ξετυλίχθηκε εκεί πάνω. Με τη θέλησή Του δέχτηκε ο Ιησούς Χριστός να ανέβει στο σταυρό, για να πληρώσει το ακριβό τίμημα των δικών μου και των δικών σου αμαρτιών. Δε γινόταν διαφορετικά. Αμαρτία σημαίνει θάνατος, και στη θέση τη δική σου δέχτηκε να πεθάνει Εκείνος, δέχτηκε πάνω Του να καρφωθεί το κεντρί της αμαρτίας, που σκοτώνει, ώστε να μπορούμε εμείς, όσοι το θελήσουμε ειλικρινά, να απολαύσουμε το δώρο που λέγεται λύτρωση. Λύτρωση από την παρουσία, και τις αιώνιες συνέπειες της αμαρτίας. Σωτηρία της ψυχής από το θάνατο.
Ξέρεις ότι για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σου, και να συμφιλιωθείς με τον Θεό, δε χρειάζεται παρά μονάχα πίστη;
Να απλώσεις το χέρι, και να δεχτείς το λυτρωτικό έργο του Ιησού στο σταυρό για σένα. Ρωμαίους 5:1. Να καλέσεις τον ζωντανό Ιησού Χριστό να έρθει να γίνει Κύριός σου, αφέντης σου, ο αγαπημένος φίλος της ψυχής σου. Όμως, αν δεν έχεις διάθεση να υποταχθείς απόλυτα στο θέλημά Του, στο νόμο Του, που είναι γιομάτος σοφία και αγάπη για σένα, μην προχωράς. Δε γίνεται τίποτα. Αυτό, που χρειάζεται πρώτα να γίνει, είναι να ταπεινωθείς μπροστά στον Θεό. Να αναγνωρίσεις το δικό σου φταίξιμο, την αποτυχία σου. Να παραδεχθείς, πως μακριά Του ζεις μια ζωή χωρίς νόημα, χωρίς απόλαυση, χωρίς…ζωή. Όμως, μη νομίσεις πως είναι εύκολο και απλό αυτό να γίνει. Ο εγωισμός έχει πατήσει τόσο σκληρά στην ψυχή μας. Νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα, πως τα μπορούμε όλα, μόνοι και χωρίς τον Θεό. Πόσο έξω πέφτουμε αλήθεια…, χωρίς φως, χωρίς οδηγία, χωρίς προσανατολισμό ο άνθρωπος βολοδέρνει, και πορεύεται στην αποτυχία. Η απλή πίστη φέρνει το δώρο της αγάπης του Θεού στην ψυχή, που ταλαιπωρείται στα χέρια της αμαρτίας. Η απλή ταπεινωμένη αποδοχή, είναι ο δρόμος.
Ξέρεις ότι υπάρχει ένα δώρο σταλμένο για σένα;
Είναι η χάρη του Θεού. Είναι δώρο, γιατί αν και δεν το αξίζεις, ο Θεός σου το προσφέρει να το κάνεις δικό σου. Εφεσίους 2:8. Η χάρη του Θεού καταργεί όλο το σκληρό χρέος της αμαρτωλής ζωής σου απέναντί Του. Η χάρη σε αγκαλιάζει όπως είσαι, με όλο το βαρύ φορτίο της αποτυχημένης σου ύπαρξης, για να σε ελευθερώσει, να σε λυτρώσει, να σου δώσει τη ζωή. Τη ζωή δεν την έχεις, όσο κι αν παλεύεις καθημερινά γι’ αυτήν. Η χάρη του Θεού σκεπάζει το δράμα της αμαρτίας σου, και σε καλεί να περπατήσεις σε μια ζωή καθαρότητας, ολοκλήρωσης, με ισορροπία, ειρήνη και χαρά, μια ζωή με φως και δύναμη, που έχει αιώνιο χαρακτήρα. Η ζωή που σου προσφέρει η χάρη του Θεού είναι ζωή αληθινή, απαλλαγμένη από την καταδίκη που κλείνει μέσα της η αμαρτωλή ζωή του εγωισμού και της φιλαυτίας. Αν μέχρι τώρα δε γνώριζες, δεν άκουσες τίποτα για τη χάρη του Θεού, είναι τόσο απλό να τη δεχτείς και να τη χρησιμοποιήσεις κι εσύ. Η χάρη σε αγκαλιάζει ακόμα και τώρα, που εσύ αρνείσαι, και σε περιμένει.
Ξέρεις ότι η ζωή της πίστης στον Ιησού Χριστό είναι μια όμορφη ζωή;
Απόλαυση είναι η σωστή λέξη. Ο Χριστός χαρίζει μια "ζωή αφθονίας" σ’ αυτούς που θα Τον επιλέξουν για Κύριό τους. Οι άνθρωποι πιστεύουν στο ψέμα πως ο Ιησούς Χριστός έρχεται στη ζωή μας να μας στερήσει, να μας απαγορέψει. Τι να πάρει αλήθεια από μας, τους φτωχούς και ταλαίπωρους; Αντίθετα, έρχεται να μας χαρίσει τη μόνη αληθινή ζωή, τη γεμάτη με τα δώρα της αγάπης Του. Η παρουσία Του η καθημερινή δίπλα σου, το προσωπικό Του ενδιαφέρον για σένα, και για τις πολλές ανάγκες σου, είναι το πολυτιμότερο δώρο της αγάπης Του. Μαζί σου στον πόνο και στην απόγνωση. Μαζί σου στο κρεβάτι της αρρώστιας. Μαζί μ’ εσένα όταν μείνεις μόνος, στη γωνιά, διωγμένος κι απογοητευμένος από όλα. Θα ακουμπήσεις πάνω Του όλο το βάρος της αγέλαστης ζωής που ζούμε. Την ευθύνη στις επιλογές, την οδηγία στις αποφάσεις θα σου τα προσφέρει με απερίγραπτη χαρά. Ο Ίδιος το γυρεύει: "ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω", Ματθαίος 11:28. Θα φέρει τη δική Του ειρήνη στην ψυχή σου και θα γίνεις καινούργιος άνθρωπος, με ζωή καθαρή και αιώνια.
Ξέρεις ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια;
.jpg)
Ούτε να σε ταράξουμε θέλουμε, ούτε να σε απελπίσουμε. Έτσι όμως έχουν τα πράγματα. Ο κόσμος μας βαδίζει στην καταστροφή. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η διεθνής κατάσταση, η Οικονομία, οι κοινωνίες μας φανερώνουν αποσύνθεση. Θα το ’χεις αντιληφθεί. Ούτε καλύτερες μέρες περιμένουμε, ούτε να αλλάξει ο κόσμος μας μπορεί. Μόνο όσοι είναι γνήσια, λυτρωμένα παιδιά του Θεού δεν ανησυχούν με τη διεθνή αναταραχή. Γιατί έχουν στήριγμα κι ελπίδα τους την αιώνια ζωή του Ουρανού στην παρουσία του Κυρίου τους, στη χαρά την αιώνια. Το ερώτημα είναι, θα συνεχίσεις την πορεία σου στην αμαρτία αδιάφορος, χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς ελπίδα; Τώρα που διάβασες τούτο το μηνυματάκι, ξέρεις πια πως δε χρειάζεται τίποτα από σένα, παρά αποδοχή και πίστη της αγάπης του Θεού, διάθεση να παραδοθείς και να υπακούσεις στο νόμο Του, στο δικό Του θέλημα. Ο Ουράνιος Πατέρας σε αγαπά, γι’ αυτό περιμένει με υπομονή την απάντησή σου. Κάλεσε τον Ιησού Χριστό, να γεμίσει την ψυχή σου, να αναλάβει Αυτός τη ζωή σου ολόκληρη. Αυτός είναι η μοναδική λύση, η μόνη απάντηση που μπορεί να ικανοποιήσει τη βασανισμένη σου ψυχή.
Κάνε το βήμα αυτό της πίστης σήμερα, τώρα, κάνε το με πίστη στην αγάπη του Θεού...
Πρόσωπο τραγικό, στιγματισμένο διαχρονικά στην ανθρώπινη ιστορία. Ταυτισμένο με την αχαριστία, την προδοσία, την απώλεια. Πορεία ζωής που τη σφράγισε η κόλαση της αυτοχειρίας, ακριβώς τις ίδιες ώρες που ο Ιησούς Χριστός χάριζε σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα τον Παράδεισο δια της θυσίας του Σταυρού Του.
Δεν γνωρίζουμε πολλά για τον μαθητή αυτόν. Ελάχιστες είναι οι πληροφορίες που καταγράφουν οι ιεροί Ευαγγελιστές. Καταγόταν από την Καριώθ της Ιουδαίας, γι αυτό και ονομαζόταν Ισκαριώτης. Καταγόταν δηλαδή από το Νότιο Βασίλειο την Ιουδαία, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές που ήταν από το Βόρειο Βασίλειο, Γαλιλαίοι.
Ανταποκρίθηκε κι εκείνος στην κλήση του Κυρίου, και συγκαταλέχθηκε στον στενό κύκλο των 12 μαθητών Του.
Όμως όσες πληροφορίες και αν παραθέσουμε για το πρόσωπο αυτό, τα ερωτήματα που καίνε το εσωτερικό όλων μας είναι δύο. Πως και γιατί; Πως έφθασε έως την προδοσία, και γιατί φάνηκε τόσο σκληρός και αμετανόητος; Τι συνετέλεσε και από μαθητής έγινε προδότης; Από δούλος, δόλιος; Από Απόστολος, υιός απώλειας;
Στο πέρασμα των χρόνων πολλοί προσπάθησαν ν' απαντήσουν σ' αυτά τα ερωτήματα, και να ερμηνεύσουν ποικιλότροπα την πράξη του. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης ωστόσο ρίχνει αρκετό φως στη σκοτεινή ψυχή του προδότη, μ' ένα του λόγο. "διότι ήτο κλέπτης και είχε το γλωσσόκομον και εβάσταζε τα βαλλόμενα εις αυτό", Ιωάννην 12:6β. Είχε πάθος ο Ιούδας! Πάθος το όποιο άφηνε επιμελώς ενεργό. Πάθος το όποιο δεν προσπάθησε να νικήσει. Πάθος για το όποιο δεν έπεσε στα πόδια του Κυρίου, για να πάρει δύναμη προς αναχαίτισή του. Έβλεπε τις θεραπείες των τυφλών, των παράλυτων, και των λεπρών. Έβλεπε τις αναστάσεις των νεκρών, και παρόλα αυτά δεν ζητούσε από τον Κύριο να απαλλάξει κι αυτόν από την τύφλωση της φιλαργυρίας, τη λέπρα της φιλοχρηματίας, και τη νέκρωση της πλουτομανίας.
Ψυχρός στα κηρύγματα του Διδασκάλου του περί πλούτου. Αδιάφορος μπροστά στο "Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους", Λουκάς 16:13. Άκαμπτος μπροστά στο "δυσκόλως θέλουσιν εισέλθει εις την βασιλείαν του Θεού οι έχοντες τα χρήματα", Λουκάς 18:24β. Ασυγκίνητος μπροστά στην προτροπή, "Παρατηρήσατε τα κρίνα του αγρού", Ματθαίος 6:28.
Αλλά δεν μένει μόνο έστω παθητικά αδιάφορος. Κάποια στιγμή, προφασιζόμενος τον ελεήμονα, τον φιλεύσπλαχνο και τον φιλόπτωχο, ξεσπά υποκριτικά και ελεγκτικά εναντίον του Ιησού: "Δια τι τούτο το μύρον δεν επωλήθη τριακόσια δηνάρια και εδόθη εις τους πτωχούς;" Ιωάννην 12:5. Προσβάλλει και μέμφεται τον Κύριο, αυτός που δεν ξέρει τι θα πει αγάπη, μια και τα πάντα τα μετρά, τα εκτιμά και τα αποτιμά σε αργύρια.
.jpg)
Ο Ιούδας, δεν είναι μονάχα ο Ιούδας των Ευαγγελίων. Δεν είναι μονάχα ο προδότης μαθητής. Δεν είναι μονάχα ο αλλοπρόσαλλος καταδότης των τριάκοντα αργυρίων. Είναι δυστυχώς ή μορφή και ο χαρακτήρας που υπάρχει φόβος να εκδηλώσουμε κι εμείς, άλλος λίγο και άλλος πολύ στη ζωή μας. Ίσως και γι αυτό να τον αποστρεφόμαστε μετά μανίας. Γιατί μας εμφανίζει πτυχές του εαυτού μας, που μας τρομάζουν, που δεν θέλουμε καν να τις ξέρουμε.
Γιατί εκλεγμένος, και διαλεγμένος ήταν και εκείνος. Εκλεγμένοι σε κάποιο βαθμό και ελεημένοι είμαστε κι εμείς. Μαθητής εκείνος, μαθητές κι εμείς. Όχι βέβαια στον στενό κύκλο των 12 μαθητών του Κυρίου, αλλά ωστόσο βαπτισμένοι χριστιανοί, μέλη της αγίας Εκκλησίας του Χριστού. Έχουμε αρκετές ομοιότητες με τον Ιούδα. Αλλά μήπως του μοιάζουμε και στο άλλο χαρακτηριστικό; Ποιος από μας δεν έχει πάθη; Ποιος δεν αισθάνεται ότι υπάρχει κάτι που, παρά τον αγώνα και την προσπάθειά του, κάποτε τον νικά και τον υποδουλώνει;
Μπορεί να μην είναι ή φιλοχρηματία, όπως στον Ιούδα. Μπορεί να είναι η λαιμαργία, η φιληδονία, η φιλοπρωτία, η φιλοδοξία, η εκδικητικότητα, το μίσος, ο θυμός.
Πάθη που δεν τα πολεμάμε. Που τα αμνηστεύουμε στον εαυτό μας. Που τα δικαιολογούμε. Που τα σκεπάζουμε ή τα αποκρύπτουμε. Πάθη για τα όποια ίσως να μην καταφύγαμε στη χάρη του Κυρίου ενώπιόν Του, για να απαλλαγούμε απ αυτά. Πάθη τα όποια προσπαθήσαμε, ενδεχομένως, να καμουφλάρουμε, κάνοντας επίθεση επικριτική σε άλλους για παρόμοιες συμπεριφορές. Πάθη που συνιστούν κίνδυνο να οδηγηθούμε ακόμη και σε προδοσία του Χριστού.
.jpg)
Γι' αυτό, καθώς θα παρακολουθούμε (νοητικά) για άλλη μια φορά ακόμα κι εφέτος την καθοδική πορεία του Ισκαριώτη από τη θέση του μαθητή σ' αυτή του προδότη, καθώς θα τον δούμε να βαδίζει από τη χάρη στην απώλεια, να αφυπνιστούμε και να συγκλονισθούμε. Να παρακαλέσουμε θερμά τον Κύριο να μας απαλλάξει από το όποιο πάθος μας. Να το εκθέσουμε με ταπείνωση και μετάνοια ενώπιόν Του.
Να ακούσουμε τις όποιες αφυπνιστηκές παρατηρήσεις Του, και τις γεμάτες αγάπη παραινέσεις Του δια Πνεύματος Αγίου. Γιατί θα είναι πραγματικά τραγικό, ενώ επικρίνουμε τη συμπεριφορά του Ιούδα, να μιμούμαστε την ολέθρια πορεία του στην αιώνια απώλεια και καταστροφή...
Πηγή: Η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ
Ο Αριστοτέλης και ο Πλάτων που έρχονται πρώτοι ως διασημότατοι όλων των αιώνων... σύμφωνα με την κατάταξη του Tεχνολογικού Iνστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), παραπέμπει ότι είχαν καλή διαφήμιση - προβολή - καλή επικοινωνιακή πολιτική…
Στην ίδια κατάταξη φαίνεται επίσης να αναρτάται το όνομα του Χριστού στην τρίτη θέση! Η ανεξέλεγκτη αντιδιαφήμιση - δυσφήμιση που έχει υποστεί ο Χριστός από τις θρησκείες των ανθρώπων έκανε το απίστευτο να οδηγήσει τους ανθρώπους στην αθεΐα...
Η 3η θέση που απονέμουν οι άνθρωπο στον Χριστό, δείχνει ότι ο κόσμος αγάπησε την εικόνα του Χριστού, το είδωλο του Χριστού και όχι τον Ίδιο. Τη εικόνα του, το άγαλμά Του έβαλαν τρίτο στην εκτίμησή τους,όχι το Λόγο Του, όχι το έργο γιατί αυτό το απέρριψαν βάζοντάς το ανάμεσα στις φιλοσοφίες των ανθρώπων. Απόλυτα αναμενόμενο και ρεαλιστικό το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης, αφού ο Πλάτωνας καίρια έχει επηρεάσει και αλλοιώσει την χριστιανική θεολογία βλέπε νεοπλατωνισμό, ο δε Αριστοτέλης βεβαίως είναι πολύ ανώτερος του Πλάτωνος αλλά δεν παύει να ήταν ένας φίλος της σοφίας, όχι όμως και σοφός. Θυμίζω την αυτογνωσία των φιλοσόφων που έλεγαν ότι άνθρωπος σοφός δεν υπάρχει, σοφός είναι μόνο ο θεός, που έκαμε όμως αυτό το μεγάλο δώρο, να μπορούν οι άνθρωποι να είναι φίλοι της σοφίας.
Ποιος άλλωστε γνωρίζει τον Βυζαντινό λόγιο Φιλόπονο περί το 500 μ.Χ., ο οποίος ανέτρεψε της αριστοτελική επιστήμη περί της κινήσεως των σωμάτων! Απέδειξε ότι η ωθητική δύναμη - ενέργεια του ρίπτοντος π.χ το ακόντιο, είναι το αίτιο της κίνησης του ακοντίου! Απέρριψε λογικά τη μέχρι τότε αριστοτελική άποψη, που πίστευε ότι η κίνηση μεταδίδεται από τους θύλακες αέρα όπισθεν του κινουμένου σώματος.
Επεκτείνοντας δε το επιχείρημά του ο Φιλόπονος, ερμήνευσε την κίνηση των ουρανίων σωμάτων από την ωθητική δύναμη του ενεργούντος προς τούτο Δημιουργού Θεού…Με τούτη την σοφή ανακάλυψη, στην ουσία ως πρόδρομος του Γαλιλαίου και Νεύτωνα, αποστόμωσε την αθεΐα από τα επιχειρήματά της περί αναίτιας δημιουργίας και κίνησης των όντων. Και όμως αυτός ο φιλόσοφος έμεινε στην αφάνεια, αφανέστατος αντί διασημότατος, γιατί δεν ήταν αρεστός στην καθεστηκυία άρχουσα θρησκευτική - πολιτική τάξη...
Περιθωριοποιήθηκε μαζί με το έργο του - αφορίστηκε και απορρίφθηκε από το βυζανιάρικο πάνθεον. Είναι αρεστός και βολικός ο Χριστός ως φιλόσοφος, αλλά όχι ως Σωτήρας, όχι ως ο Υιός του Θεού που πήρε πάνω του την αμαρτία του κόσμου! Αν Τον πίστευαν ως τον μοναδικό Ζωντανό Σωτήρα και Λυτρωτή τους, ασφαλώς και δεν θα υπήρχε βαθμίδα σύγκρισης για να Τον εντάξουν.
Πώς μπορείς να αναζητάς ένα αναστημένο ανάμεσα σε νεκρά είδωλα;
Μια μέρα ρώτησε ο Χριστός ... Τίνα με λέγουσιν οι όχλοι ότι είμαι; οι δε αποκριθέντες είπον· διάφορα άσχετα, Είπε δε προς τους μαθητές Του: Σεις δε τίνα με λέγετε ότι είμαι; και αποκριθείς ο Πέτρος είπε· Τον Χριστόν του Θεού. Και τότε ο Χριστός προσέταξε να μη Τον διαφημίσουν, προλέγοντας μάλιστα τα παθήματά Του, και την καταφρόνηση από το θρησκευτικό σύστημα! O Χριστός δεν ζήτησε την δόξα των ανθρώπων, ούτε καν τη δική Του, αλλά τη δόξα του πέμψαντος Αυτόν Πατρός Θεού! Δεν ήταν αρεστός, αναφέρεται στις Γραφές ως άνθρωπος θλίψεως, καταπεφρονημένος υπό των ανθρώπων.
Δεν ήταν αρεστός στο πολιτικό - θρησκευτικό κατεστημένο του κόσμου, και τότε και τώρα γιατί οι άνθρωποι είναι ίδιοι, δεν άλλαξαν, δεν μετεννόησαν, δεν πίστεψαν στο έργο Του, Τον μίσησαν δωρεάν.
Ο κόσμος πάντα θέλει το δικό του, το κατασκεύασμα του, την προσωπική του προβολή, το δικό του θέλημα, δεν θέλει το θέλημα του Θεού, γι αυτό και έφτιαξε νεκρές θρησκείες με ένα νεκρό Χριστό, που Του κάνει συνέχεια τη κηδεία. Πάντα λίγοι ήταν οι δικοί Του άνθρωποι, οι οικείοι Του, αυτοί που τον γνώρισαν, που Τον άκουσαν, που Τον δέχθηκαν ως φίλο και Διδάσκαλο. Ο λαός του Χριστού πάντοτε λίγοι, διωγμένοι, περιφρονημένοι. Είναι στη 3η θέση των διασημοτήτων του κόσμου ο νεκρός Χριστός, όχι ο αναστημένος Κύριος, ο βασιλιάς του ουρανού και της γης. Στη 3η θέση είναι οι νεκρές χριστιανικές θρησκείες των ανθρώπων, που τις αγαπούν και τις συντηρούν, επειδή ακριβώς είναι δημιούργημα δικό τους και όχι του Θεού...
Φιλήμων Σωτηρόπουλος ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 02/04/2014 ΤΑ ΝΕΑ gr
