Ο Ιούδας.

Πρόσωπο τραγικό, στιγματισμένο διαχρονικά στην ανθρώπινη ιστορία. Ταυτισμένο με την αχαριστία, την προδοσία, την απώλεια. Πορεία ζωής που τη σφράγισε η κόλαση της αυτοχειρίας, ακριβώς τις ίδιες ώρες που ο Ιησούς Χριστός χάριζε σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα τον Παράδεισο δια της θυσίας του Σταυρού Του.
Δεν γνωρίζουμε πολλά για τον μαθητή αυτόν. Ελάχιστες είναι οι πληροφορίες που καταγράφουν οι ιεροί Ευαγγελιστές. Καταγόταν από την Καριώθ της Ιουδαίας, γι αυτό και ονομαζόταν Ισκαριώτης. Καταγόταν δηλαδή από το Νότιο Βασίλειο την Ιουδαία, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές που ήταν από το Βόρειο Βασίλειο, Γαλιλαίοι.
Ανταποκρίθηκε κι εκείνος στην κλήση του Κυρίου, και συγκαταλέχθηκε στον στενό κύκλο των 12 μαθητών Του.
Όμως όσες πληροφορίες και αν παραθέσουμε για το πρόσωπο αυτό, τα ερωτήματα που καίνε το εσωτερικό όλων μας είναι δύο. Πως και γιατί; Πως έφθασε έως την προδοσία, και γιατί φάνηκε τόσο σκληρός και αμετανόητος; Τι συνετέλεσε και από μαθητής έγινε προδότης; Από δούλος, δόλιος; Από Απόστολος, υιός απώλειας; 

Στο πέρασμα των χρόνων πολλοί προσπάθησαν ν' απαντήσουν σ' αυτά τα ερωτήματα, και να ερμηνεύσουν ποικιλότροπα την πράξη του. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης ωστόσο ρίχνει αρκετό φως στη σκοτεινή ψυχή του προδότη, μ' ένα του λόγο. "διότι ήτο κλέπτης και είχε το γλωσσόκομον και εβάσταζε τα βαλλόμενα εις αυτό", Ιωάννην 12:6β. Είχε πάθος ο Ιούδας! Πάθος το όποιο άφηνε επιμελώς ενεργό. Πάθος το όποιο δεν προσπάθησε να νικήσει. Πάθος για το όποιο δεν έπεσε στα πόδια του Κυρίου, για να πάρει δύναμη προς αναχαίτισή του. Έβλεπε τις θεραπείες των τυφλών, των παράλυτων, και των λεπρών. Έβλεπε τις αναστάσεις των νεκρών, και παρόλα αυτά δεν ζητούσε από τον Κύριο να απαλλάξει κι αυτόν από την τύφλωση της φιλαργυρίας, τη λέπρα της φιλοχρηματίας, και τη νέκρωση της πλουτομανίας.
Ψυχρός στα κηρύγματα του Διδασκάλου του περί πλούτου. Αδιάφορος μπροστά στο "Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους", Λουκάς 16:13. Άκαμπτος μπροστά στο "δυσκόλως θέλουσιν εισέλθει εις την βασιλείαν του Θεού οι έχοντες τα χρήματα", Λουκάς 18:24β. Ασυγκίνητος μπροστά στην προτροπή, "Παρατηρήσατε τα κρίνα του αγρού", Ματθαίος 6:28.

Αλλά δεν μένει μόνο έστω παθητικά αδιάφορος. Κάποια στιγμή, προφασιζόμενος τον ελεήμονα, τον φιλεύσπλα­χνο και τον φιλόπτωχο, ξεσπά υποκριτικά και ελεγκτικά εναντίον του Ιησού: "Δια τι τούτο το μύρον δεν επωλήθη τριακόσια δηνάρια και εδόθη εις τους πτωχούς;" Ιωάννην 12:5. Προσβάλλει και μέμφεται τον Κύριο, αυτός που δεν ξέρει τι θα πει αγάπη, μια και τα πάντα τα μετρά, τα εκτιμά και τα αποτιμά σε αργύρια.

Ο Ιούδας, δεν είναι μονάχα ο Ιούδας των Ευαγγελίων. Δεν είναι μονάχα ο προδότης μαθητής. Δεν είναι μονάχα ο αλλοπρόσαλλος καταδότης των τριάκοντα αργυρίων. Είναι δυστυχώς ή μορφή και ο χαρακτήρας που υπάρχει φόβος να εκδηλώσουμε κι εμείς, άλλος λίγο και άλλος πολύ στη ζωή μας. Ίσως και γι αυτό να τον αποστρεφόμαστε μετά μανίας. Γιατί μας εμφανίζει πτυχές του εαυτού μας, που μας τρομάζουν, που δεν θέλουμε καν να τις ξέρουμε.

Γιατί εκλεγμένος, και διαλεγμένος ήταν και εκείνος. Εκλεγμένοι σε κάποιο βαθμό και ελεημένοι είμαστε κι εμείς. Μαθητής εκείνος, μαθητές κι εμείς. Όχι βέβαια στον στενό κύκλο των 12 μαθητών του Κυρίου, αλλά ωστόσο βαπτισμένοι χριστιανοί, μέλη της αγίας Εκκλησίας του Χριστού. Έχουμε αρκετές ομοιότητες με τον Ιούδα. Αλλά μήπως του μοιάζουμε και στο άλλο χαρακτηριστικό; Ποιος από μας δεν έχει πάθη; Ποιος δεν αισθάνεται ότι υπάρχει κάτι που, παρά τον αγώνα και την προσπάθειά του, κάποτε τον νικά και τον υποδουλώνει;
Μπορεί να μην είναι ή φιλοχρημα­τία, όπως στον Ιούδα. Μπορεί να είναι η λαιμαργία, η φιληδονία, η φιλοπρωτία, η φιλοδοξία, η εκδικητικότητα, το μίσος, ο θυμός.
Πάθη που δεν τα πολεμάμε. Που τα αμνηστεύουμε στον εαυτό μας. Που τα δικαιολογούμε. Που τα σκεπάζουμε ή τα αποκρύπτουμε. Πάθη για τα όποια ίσως να μην καταφύγαμε στη χάρη του Κυρίου ενώπιόν Του, για να απαλλαγούμε απ αυτά. Πάθη τα όποια προσπαθήσαμε, ενδεχομένως, να καμουφλάρουμε, κάνοντας επίθεση επικριτική σε άλλους για παρόμοιες συμπεριφορές. Πάθη που συνιστούν κίνδυνο να οδηγηθούμε ακόμη και σε προδοσία του Χριστού.
Γι' αυτό, καθώς θα παρακολουθούμε (νοητικά) για άλλη μια φορά ακόμα κι εφέτος την καθοδική πορεία του Ισκαριώτη από τη θέση του μαθητή σ' αυτή του προδότη, καθώς θα τον δούμε να βαδίζει από τη χάρη στην απώλεια, να αφυπνιστούμε και να συγκλονισθούμε. Να παρακαλέ­σουμε θερμά τον Κύριο να μας απαλλάξει από το όποιο πάθος μας. Να το εκθέσουμε με ταπείνωση και μετάνοια ενώπιόν Του.
Να ακούσουμε τις όποιες αφυπνιστηκές παρατηρήσεις Του, και τις γεμάτες αγάπη παραινέσεις Του δια Πνεύματος Αγίου. Γιατί θα είναι πραγματικά τραγικό, ενώ επικρίνουμε τη συμπεριφορά του Ιούδα, να μιμού­μαστε την ολέθρια πορεία του στην αιώνια απώλεια και καταστροφή...

Πηγή:  Η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ