Ο Ιησούς Χριστός, η Ελπίδα της Αιώνιας Ζωής.

O απόστολος Παύλος αφιερώθηκε στο έργο του Θεού με την ψυχή και το σώμα και θεώρησε «τα πάντα σκύβαλα δια το έξοχο της γνώσεως του Χριστού».Γιατί όμως έκανε τόσες θυσίες για να κηρύξει το Ευαγγέλιο διωκόμενος τόσο σκληρά; Διότι ήξερε ότι κάποτε όπως όλοι μας θα τελειώσει την επίγεια ζωή του και θα σταθεί μπροστά στο βήμα του Χριστού. Τελειώνοντας την επίγεια διακονία του και στο τέλος της ζωής του ο απόστολος Παύλος γράφει στον Τιμόθεο:«Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα, του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα.»Β΄ Τιμ.4:6-7.

Ο απόστολος Παύλος απέβλεπε σε μία άλλη ζωή, αιώνια, την οποία θα συνεχίσει και μετά το τέλος της επίγειας ζωής του.

Ο απόστολος Παύλος φαίνεται πόσο σοφός ήταν από τις επιστολές του, που αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της Καινής Διαθήκης. Αν και σπουδασμένος στην Ιουδαϊκή θεολογία με καθηγητή το Γαμαλιήλ και ξεχωριστή θέση μέσα στον Ιουδαϊσμό, αρνήθηκε αυτά όλα και απεστάλη από τον Κύριο σε όλα τα έθνη για να κηρύξει την σταύρωση και την ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αρχικά διώκτης και υβριστής του Χριστιανισμού, κάτι έγινε στη ζωή του πολύ συγκλονιστικό και άλλαξε τελείως και έγινε απόστολος του Ιησού Χριστού στα έθνη. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι εύκολο να αλλάξει ένας άνθρωπος και να απαρνηθεί την θρησκεία του, τους δικούς του, τις δόξες και τα σχέδια του και να γυρίζει σε όλο τον κόσμο για να φέρει το άγγελμα της Σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Παντού διώχθηκε, φυλακίσθηκε, μαστιγώθηκε και χαρακτηρίσθηκε ως «πρωτοστάτης της αιρέσεως των Ναζωραίων». Έχασε την επίγεια ζωή του και όλες τις φιλοδοξίες του, για το έξοχο της γνώσεως του Χριστού. Τρελός ήταν; Κάθε άλλο. Του το είπε και αυτό ο Φήστος: «Μαίνεσαι Παύλε, τα πολλά γράμματα σε καταφέρουσι εις μανίαν», ο Παύλος όμως τον διορθώνει: «Δεν μαίνομαι κράτιστε Φήστε, αλλά προφέρω λόγους αληθείας και νοός υγιαίνοντος.» Πραξ. 26:24-25

Όσοι έχουν άγνοια και απιστία, λογαριάζουν τα πράγματα αλλιώτικα. Μια ζωή την έχουμε και πρέπει να την γλεντήσουμε και μάλιστα να προλάβουμε να κάνουμε, όσα μπορούμε περισσότερα και να «πετύχουμε», φτιάχνοντας επαγγελματική καριέρα, περιουσία, χρήματα και πλούτη. Πολλές φορές παρακαλούμε τον Θεό να μας βοηθήσει να πετύχουμε τους σκοπούς μας, να πετύχουν και να προοδεύσουν τα παιδιά μας, να είμαστε υγιείς και να απολαύσουμε επίγεια δόξα. Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος είχε συλλάβει το νόημα της ζωής, γράφει στους Κορινθίους. «Εάν εν ταύτη τη ζωή μόνον ελπίζωμεν εις τον Χριστόν, είμεθα ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων.» Κορ. Α΄ 15:19

Οι πιστοί όμως δεν ακολουθούν τον Ιησού Χριστό για να πετύχουν μια καλύτερη ζωή στον κόσμο αυτό, αλλά για να συνεχίσουν να ζούνε και μετά τον επίγειο τερματισμό τους, αιώνια μαζί Του, σε μια βασιλεία που «δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω». Ρωμ. 14:17. Γι’ αυτό και αγωνίζονται να κάνουν το θέλημα του Θεού, για να απολαύσουν την αγάπη Του, όχι μόνο σ’ αυτή τη ζωή αλλά και στην αιώνια.

Ο απόστολος Ιωάννης μιλάει γι’ αυτή την ζωντανή ελπίδα: «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι, εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός». Ιωαν. Α΄ 3:2-3

 

Αλίμονο όμως στον άνθρωπο που δεν πιστεύει στην αιώνια ζωή και δεν φροντίζει από τώρα για το που θα κληθεί να τη ζήσει. Δεν θα αργήσει να βρεθεί μπροστά στην πιο τραγική πραγματικότητα, το θάνατο και τη δικαιοκρισία του Θεού...              

ΠΗΓΗ...Ο ΦΡΟΥΡΟΣ

Ἂν ἀνοίξετε τὴν καρδιά μου, θὰ βρεῖτε μέσα τὸ Χριστό....

Κάποιο ἀγοράκι μπῆκε ἐπειγόντως στὶς Πρῶτες Βοήθειες ἑνὸς νοσοκομείου. Ὕστερα ἀπὸ ἐπείγουσες ἐξετάσεις, ὁ γιατρὸς ἀποφάνθηκε τὰ ἑξῆς: «Θὰ ἀνοίξω τὴν καρδιά σου…». Τὸ ἀγοράκι τὸν διέκοψε ἀπότομα: «Μέσα στὴν καρδιά μου θὰ βρεῖτε τὸ Χριστὸ». Ὁ χειρουργὸς τὸν κοίταξε περίεργα καὶ καθὼς δὲν πίστευε, σούφρωσε τὰ φρύδια του καὶ τοῦ εἶπε: «Θὰ ἀνοίξω τὴν καρδούλα σου γιὰ νὰ διαπιστώσω τὶς βλάβες πού σου προκάλεσε ἡ ἀρρώστια σου…»

«Ναί, ἀλλὰ ὅταν ἀνοίξετε τὴν καρδιά μου, θὰ βρεῖτε τὸ Χριστό.»

Ὁ γιατρὸς ἔριξε ἕνα βλέμμα περίεργο πρὸς τοὺς γονεῖς του ποὺ κάθονταν ἤρεμοι πλάι του καὶ συνέχισε: «Ὅταν διαπιστώσω τὶς βλάβες, θὰ κλείσω τὴν καρδιὰ καὶ τὸ στῆθος σου καὶ θὰ ἀποφασίσω τί θὰ κάνω.»

«Σύμφωνοι, ἀλλὰ θὰ βρεῖτε τὸ Χριστὸ μέσα στὴν καρδιά μου. Ἡ Ἁγία Γραφὴ λέει, πὼς ὁ Χριστὸς κατοικεῖ ἐκεῖ μέσα. Ὅλοι οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ὕμνοι λένε, πὼς ὁ Χριστὸς κατοικεῖ ἐκεῖ, μέσα στὴν καρδιά μας. Ἐσεῖς θὰ τὸν βρεῖτε μέσα στὴ δική μου καρδιά.»

Ὁ καρδιοχειρουργὸς ἀπηύδησε: «Θὰ σοὺ πῶ τί ἀκριβῶς θὰ βρῶ μέσα στὴν καρδιά σου. Θὰ βρῶ ἕνα φθαρμένο καρδιακὸ μῦ, μία μειωμένη κυκλοφορία αἵματος καὶ ἐξασθενημένα αἱμοφόρα ἀγγεῖα. Καὶ τότε θὰ μπορῶ, ἂν ξέρω, ἂν ἔχω τὴ δυνατότητα νὰ....σὲ κάνω καλά.»

«Καὶ θὰ βρεῖτε ἐπίσης καὶ τὸ Χριστό, ποὺ βρίσκεται ἐκεῖ…»

Ὁ γιατρὸς βγῆκε ἀπὸ τὴν αἴθουσα ἐξετάσεως ἐνοχλημένος. Καημένο παιδί…!

Ὅπως εἶχε προβλέψει, προέβη στὴ χειρουργικὴ ἐπέμβαση…Οἱ βλάβες ἦταν σημαντικές, καθὼς εἶχε προβλέψει, σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα τῶν ἐξετάσεων. Δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τίποτα…

Ὅταν τελείωσε τὸ χειρουργεῖο, κάθισε στὸ γραφεῖο του γιὰ νὰ καταγράψει στὸ τετράδιο χειρουργείου τὶς σημειώσεις τοῦ σχετικὰ μὲ τὴν ἐπέμβαση: κατεστραμμένη ἀορτή, κατεστραμμένη πνευμονικὴ φλέβα, ἐκτεταμένη μυϊκὴ ἐκφύλιση. Καμιὰ ἐλπίδα μεταμόσχευσης. Καμιὰ ἐλπίδα ἴασης. Θεραπεία: παυσίπονα καὶ ἀπόλυτη ἀνάπαυση. Πρόγνωση (σταμάτησε): ὁ θάνατος θὰ ἐπέλθει μέσα στὸ χρόνο…

Ἄφησε τὸν Η/Υ καὶ σηκώθηκε…Ἀπευθύνθηκε στὸ Χριστὸ τοῦ μικροῦ: ¨Γιατί, ἀναφώνησε, γιατί τὸ ἔκανες αὐτό; Τὸ ἔστειλες ἐδῶ. Τὸ ἔστειλες μ΄αὐτὸ τὸ κακό. Τὸ καταδίκασες νὰ πεθάνει μικρὸ ἀπ’ αὐτὸ τὸ κακό. Γιατί; Γιατί;»

Τότε στὸ βάθος τοῦ εἶναι του, ἄκουσε μία φωνὴ νὰ τοῦ ἁπαντά: «Αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν εἶναι προορισμένο νὰ ζήσει μακροπρόθεσμα στὸ δικό σας ποίμνιο. Αὐτὸ τὸ παιδὶ ἀνήκει στὸ δικό μου ποίμνιο καὶ ἔτσι θὰ εἶναι γιὰ πάντα. Ἐδῶ, στὸ δικό μου ποίμνιο, δὲν ὑπάρχει κανένας πόνος. Θὰ ἀνακουφιστεῖ τόσο, ὅσο δὲ φαντάζεσαι. Κάποια μέρα, οἱ γονεῖς του θὰ τὸ συναντήσουν ἐδῶ καὶ θὰ γνωρίσουν τὴν εἰρήνη. Τὸ ποίμνιό μου θὰ συνεχίσει νὰ αὐξάνεται.»

Δάκρυα ἔτρεχαν στὰ μάτια τοῦ καρδιοχειρουργοῦ. Ὅμως τὰ αἰσθήματά του ἐνάντια στὸ Θεό, γεμάτα ἐγωισμό, ἀντιδροῦσαν μέσα του: «Ἔπλασες αὐτὸ τὸ πλάσμα, ἔπλασες αὐτὴ τὴν καρδιά. Εἶναι καταδικασμένο νὰ πεθάνει μέσα σὲ λίγους μῆνες…γιατί;»

Ἡ φωνὴ μέσα τοῦ ἀπάντησε: «Τὸ παιδὶ πρέπει νὰ ἐπιστρέψει στὸ δικό μου ποίμνιο γιατί ἔχει ἐκτελέσει τὸ καθῆκον του. Δὲν ἔπλασα τὸ παιδί μου στὴ γῆ γιὰ νὰ τὸ χάσω, ἀλλὰ γιὰ νὰ ξαναβρεθεῖ ἕνα ἄλλο χαμένο πρόβατο.»

Ὁ γιατρὸς κατάλαβε πὼς αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν ἦρθε ἐκεῖ τυχαία…ἦρθε γι’ αὐτόν…Ὁ ἴδιος εἶχε λάβει μία χριστιανικὴ μόρφωση…Οἱ ἀναμνήσεις χόρευαν μέσα στὸ νοῦ του. Ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν ἐπαγγελματικῶν του ἐπιτυχιῶν, ἡ ψυχὴ τοῦ εἶχε γίνει ἡ τελευταία του φροντίδα.

Μπῆκε στὸ θάλαμο τοῦ παιδιοῦ, κάθισε πάνω στὸ κρεβάτι του, ἔχοντας ἀπέναντί του τοὺς γονεῖς του.

Τὸ ἀγοράκι ξύπνησε καὶ ψέλλισε: «Ἀνοίξατε τὴν καρδιά μου;»

«Ναί!»,ἀπάντησε συγκινημένος ὁ γιατρός.

«Καὶ τί βρήκατε;», ρώτησε ὁ μικρός.

« Βρῆκα τὸ Χριστό», ἀπάντησε ὁ χειρουργός, κλαίγοντας σὰν τὸ μικρὸ παιδὶ ποὺ ἦταν ὁ ἴδιος, πρὶν ἀπὸ πενήντα χρόνια…

Τὸ παιδὶ καὶ ὁ γιατρὸς ἔγιναν οἱ καλύτεροι φίλοι…

ΠΗΓΗ...ΙΗΣΟΥΣ Η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ

Για το οποίο νιώθετε αγαλλίαση, αν και τώρα, εφόσον χρειαστεί, λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς, ώστε η δοκιμή τής πίστης σας, η οποία είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου τής φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί. Α' Πέτ.1:6-7

Δεν δυναμώνουμε στην πίστη τις ημέρες της λιακάδας. Μόνο με δυνατό καιρό ο άνθρωπος παίρνει πίστη. Η πίστη δεν μας δίνεται σαν απαλή δροσοσταλιά από τον ουρανό. Γενικά έρχεται στον ανεμοστρόβιλο και στην καταιγίδα. 

Κοίταξε τις γέρικες βελανιδιές. Πώς έγινε και είναι τόσο βαθιά ριζωμένες στη γη; Ρώτησε τους Μαρτιάτικους ανέμους και θα σου πουν. Δεν ήταν η Απριλιάτικη βροχή που το έκανε ή η γλυκιά Μαγιάτικη λιακάδα, αλλά ο άγριος άνεμος του Μαρτίου, το βουητό και το ταρακούνημα του δέντρου μπρος – πίσω, κάνοντας τις ρίζες του να δεθούν μεταξύ τους γύρω απ’ τους βράχους. 
Έτσι πρέπει να γίνεται με μας. Δεν κάνουμε καλούς στρατιώτες μέσα στα στρατόπεδα της χώρας μας. Πρέπει να γίνουν μέσα στις ριπές και στις βροντές της μάχης. 

Μην περιμένουμε να κάνουμε καλούς ναυτικούς σε μια μικρή βάρκα με κουπιά. Θα γίνουν μακριά, μέσα στη βαθιά θάλασσα, εκεί που οι άγριοι άνεμοι λυσσομανάνε και πέφτουν αστροπελέκια. Οι καταιγίδες και οι τρικυμίες κάνουν τους ανθρώπους γερούς και σκληραγωγημένους ναυτικούς. Βλέπουν τα έργα του Κυρίου και τα θαυμάσιά Του στα βαθιά. Έτσι είναι με τους Χριστιανούς. Η μεγάλη πίστη πρέπει να έχει μεγάλες δοκιμασίες. (Charles Spurgeon)

Όλοι θέλουν την ομολογία, αλλά κανείς τη δοκιμασία.
Όλοι θέλουν τη νίκη, αλλά κανείς δεν θέλει να πολεμήσει στη μάχη.
Όλοι θέλουν να γευθούν τον «τέταρτο άντρα μέσα στην κάμινο», αλλά κανένας δεν θέλει να πεταχτεί στη φωτιά. 
Όλοι θέλουν να συμμερίζονται πώς ελευθερώθηκαν από λιοντάρια, αλλά κανένας δεν θέλει να τον πετάξουν μέσα στη φωλιά τους. (Steve Hill)

ΠΗΓΗ e-Jesus.gr