Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έτσι και τώρα όλοι περιμένουν με ανυπομονησία την εορτή των Χριστουγέννων. Οι λόγοι είναι πολλοί: οι μικροί περιμένουν τα δώρα που τους έχουμε υποσχεθεί όλη την χρονιά για τις «καλές» πράξεις που έκαναν, ενώ οι μεγαλύτεροι είναι ευκαιρία να ξεκουραστούμε από τους συνήθεις αγχωτικούς ρυθμούς της ζωής μας, να δούμε φίλους, γνωστούς και συγγενείς, να κάνουμε ψώνια (με μέτρο πλέον!) ή ένα καλό ταξίδι, να γίνουμε πιο καλοί και ευγενικοί με τους υπόλοιπους ανθρώπους, καθώς είναι σύνηθες να θυμόμαστε ότι υπάρχουν και μοναχικοί άνθρωποι, που έχουν την ανάγκη μας κ.τ.λ.
Οι περισσότεροι βέβαια, πλέον, προσπαθούμε μέσα από το εορταστικό κλίμα, να βρούμε μια διέξοδο από την μαυρίλα και την καταχνιά που σκεπάζει το τοπίο πάνω από τον τόπο μας, το οποίο μόνο κακές ειδήσεις μας παρέχει πλέον. Ποιο όμως είναι το πραγματικό νόημα της γέννησης του Χριστού; Τι μπορούμε να περιμένουμε εμείς σήμερα από αυτό το χαρμόσυνο γεγονός που έγινε περίπου 2000 περίπου χρόνια πριν;
Αδιαμφισβήτητα, και στηριζόμενοι στη Αγία Γραφή, η γέννηση του ανθρώπου Ιησού είναι ένα γεγονός που δεν χωρά αμφισβήτηση. Ο Ιησούς Χριστός προϋπήρχε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, βλέπε Εφεσίους 3:9: "ποία είναι η κοινωνία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ όστις έκτισε τα πάντα διά του Ιησού Χριστού", αλλά κάποια στιγμή όταν ήρθε το πλήρωμα του καιρού, ήρθε στην Γη, για να εκτελέσει το έργο της Σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους, και γι’ αυτούς που τον δέχονται, και γι’ αυτούς που επιμένουν να Τον απορρίπτουν.
Πολύ μεγάλες λεπτομέρειες για την γέννηση του Χριστού, μας δίνει κυρίως το Ευαγγέλιο του Λουκά, ενώ και το ευαγγέλιο του Ματθαίου μας δίνει ορισμένες πολύ χρήσιμες πληροφορίες. Εδώ, καλό θα είναι να αναφέρουμε ότι η χρονική περίοδος πάντως με βάση την Αγία Γραφή, δεν φαίνεται να είναι η 25η Δεκεμβρίου καθώς στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (κεφ. 2) μας δίνει την απάντηση: "Και ποιμένες ήσαν εν τη χώρα τη αυτή αγραυλούντες και φυλάσσοντες φυλακάς τής νυκτός επί την ποίμνην αυτών". Μετεωρολόγοι έχουν κάνει σήμερα λεπτομερείς μελέτες, και αναφέρουν ότι η Βηθλεέμ το Δεκέμβριο είναι βυθισμένη στην παγωνιά και τη βροχή. Δεν θα ήταν λοιπόν λογικό να παραμένουν με τέτοιες συνθήκες βοσκοί και πρόβατα στην ύπαιθρο.
Το βασικό ερώτημα όμως είναι ένα: αφού ο Χριστός γεννήθηκε και υπάρχει, πως μπορώ να τον βρω; Στην Αγία Γραφή υπάρχουν κάποια πολύ ωραία παραδείγματα ανθρώπων που ζήτησαν και βρήκαν τον Χριστό. Στους ποιμένες των προβάτων που βρίσκονταν στην ύπαιθρο, και δούλευαν με βάση αυτά που μας λέει στην Αγία Γραφή, εμφανίζεται Άγγελος Κυρίου αναγγέλλοντας το χαρμόσυνο γεγονός, ενώ πλήθος αγγέλων ψάλλουν "Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία", Λουκάς 2:8-14.
Μόλις άκουσαν το χαρμόσυνο μήνυμα, δεν δίστασαν ούτε απίστησαν. Ήρθαν κατευθείαν στην Φάτνη για να προσκυνήσουν τον Χριστό, και να γίνουν μάρτυρες της γέννησής του. Και από εμάς αυτό το οποίο ζητά ο Χριστός αρχικά, να έχουμε πίστη ότι είναι ζωντανός.
Ο Απόστολος Παύλος ήταν φανατικός διώκτης του Χριστού. Όταν όμως πήγαινε προς την Δαμασκό είδε ένα δυνατό φώς το οποίο του έλεγε: "Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;" Ο Παύλος ρώτησε την φωνή ποιός ήταν και η φωνή του απάντησε ότι ήταν ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Πράξεις κεφ. 9. Του είπε να πάει στην Δαμασκό όπου θα συναντήσει τον Ανανία, ο οποίος θα του έλεγε το τι του επιφυλάσσει ο Θεός. Ο Παύλος τυφλώθηκε από το φως.
Τo φως της Παρουσίας του Θεού όταν λάμψει στην ζωή μας, είναι κάτι που δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε ποτέ.
Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε την περίπτωση του Ρωμαίου στρατιωτικού Κορνηλίου. Άγγελος Κυρίου τον διαβεβαιώνει πώς οι ελεημοσύνες, τα καλά έργα και οι ευεργεσίες του έφτασαν έως τον θρόνο του Θεού. Έτσι αξιώνεται και εκείνος την δική του προσωπική γνωριμία με τον Θεό. Μαθαίνει για τον Χριστό από τον Απόστολο Πέτρο, τον οποίο χωρίς να τον γνωρίζει τον καλεί στο σπίτι του.
Και υπάρχουν ακόμα πάρα πολλά παραδείγματα, όπως οι Μάγοι, που βρίσκουν τον Χριστό ακολουθώντας το φωτεινό Αστέρι. Και εμείς, άμα τον ζητήσουμε να έρθει στην ζωή μας, θα μας εμφανιστεί. Ίσως όχι με ένα Φωτεινό Αστέρι, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι, όπως βλέπουμε και από τα παραδείγματα που μας αναφέρει η Αγία Γραφή. Για κάθε άνθρωπο ο Χριστός έχει τον δικό του τρόπο για να του μιλήσει και να τον οδηγήσει στην αλήθεια του.
Το βέβαιο είναι ότι είναι απαραίτητο για κάθε άνθρωπο να γνωρίσει το Χριστό στην ζωή του, εάν θέλει να βρει τον Θεό. Η Αγία Γραφή στο ευαγγέλιο του Ιωάννη μας λέει στο 14:6: "Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού".
Ο Θεός έχει ένα σχέδιο αγάπης για όλους τους ανθρώπους. Όποια δυσκολία κι αν έχουμε, ότι και εάν περνάμε, σε όποιο δύσκολο δρόμο και εάν βαδίζουμε, μην ξεχνάμε κάτι. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο υιός του Θεού πέρασε πάρα πολύ δύσκολα όσο βρισκόταν στην γη, Εβραίους 5:7-8: " Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη διά την ευλάβειαν αυτού, καίτοι ων Υιός, έμαθε την υπακοήν αφ' όσων έπαθε".
Καταλαβαίνει τον πόνο μας και την δυσκολία μας, ακούει τα προβλήματα μας, και είναι έτοιμος να μας δώσει την λύση σε κάθε πρόβλημα, αρκεί να του δώσουμε την καρδιά μας. Δεν θα μας υποσχεθεί πλούτη, δεν θα μας υποσχεθεί παλάτια και μεγαλεία, αλλά μια πορεία με δυσκολίες, στην οποία όμως θα είναι δίπλα μας, και θα μας οδηγήσει ασφαλώς μέχρι το τέρμα, στην αιώνια ζωή μαζί με τον Σωτήρα μας και Πατέρα μας.
Ο Ιησούς Χριστός υπάρχει, ζει, και μπορούμε να τον επικαλεστούμε. Αυτό που τελικά πρέπει να αποφασίσουμε είναι το εξής: θέλουμε ο Χριστός να είναι Κριτής μας ή Σωτήρας μας; Θέλουμε να βρούμε την Ζωή μας ή να την χάσουμε;
Υπάρχει μια δύναμη πολύ ανώτερη και άπειρα θαυμαστότερη από τις δυνάμεις της γνώσης και της ισχύος μας πάνω στη φλούδα της γης. Δύναμη άλλης φύσης, ασύγκριτη και θαυμαστότερη από όλες τις γνωστές μας δυνάμεις.
Η άγια ζωή, ο αγιαζόμενος άνθρωπος. Η μόνη δύναμη.
Μπορεί να είναι τοσοδούλης, από κείνους τους «…οι πτωχοί τω πνεύματι, οι πραείς, οι ταπεινοί…» που τους μνημονεύουμε με κάποια συγκατάβαση. Η άγια ζωή όμως είναι το μόνο, το πραγματικό θαύμα. Το θαύμα της σωτηρίας που χαρίζει ο Κύριος στον πρώην αμαρτωλό άνθρωπο και που έχει το δικό του όνομα: Άγια Ζωή. Τίποτα άλλο, τα έχει όλα μέσα αυτό. Είναι ένα πλήρες θαύμα, ζωντανό, καθημερινό, γεμάτο απόλαυση και μεγαλείο. Ο αγιαζόμενος άνθρωπος είναι το πραγματικό θαύμα.
Μια δύναμη κινεί και μπορεί να κινήσει και να κατορθώσει μεγάλα πράγματα. Η μία, η γνήσια, η αληθινή άγια ζωή κινεί τη γη και τον ουρανό μαζί, τέτοια είναι η δύναμή της. Ο ουρανός διοχετεύεται κάτω εδώ στη γη δια της άγιας ζωής ενός γνήσιου παιδιού του Θεού.
Μια δύναμη φέρνει αποτελέσματα όπου υπάρχει και ενεργεί. Η άγια ζωή, μονάχα η άγια ζωή φέρνει καρπό πολύτιμο για τη δόξα του Πατέρα Θεού. Τίποτ’ άλλο δεν έχει τη δύναμη να δείξει στον αμαρτωλό το δράμα του, να του αποκαλύψει την αμαρτία του, να τον κάμει να νιώσει το τέλος του στην απώλεια και να φωνάξει «χάνομαι», να γυρίσει στο σπίτι του Πατέρα. Τίποτ’ άλλο έξω από την άγια ζωή δεν μπορεί να ελέγξει, να φωτίσει, να ξεσκεπάσει, να οικοδομήσει.
Μόνο η άγια ζωή που ευωδιάζει Χριστό, φανερώνει τον Χριστό, μπορεί να πείσει τον αμαρτωλό για την ανάγκη επιστροφής του σ’ Αυτόν. Μόνο η άγια ζωή μπορεί να μιλήσει για τη λύτρωση του Ιησού Χριστού. Όχι τα κηρύγματά μας, όχι τα γραπτά μας, όχι τα τρεχάματά μας, όχι οι οργανώσεις μας, όταν όλα αυτά είναι «ορφανά», χωρίς την άγια ζωή. Ο απόστολος Παύλος ομολογεί: «Το κήρυγμά μου δεν έγινε με καταπειστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά με απόδειξη Πνεύματος και δυνάμεως». Α' Κορινθίους 2:4. Το 90% των δικών μας κηρυγμάτων και προσπαθειών υπάγονται δυστυχώς στην πρώτη κατηγορία. Γιατί για την «απόδειξη Πνεύματος και δυνάμεως» χρειάζεται προηγουμένως άγια ζωή, καθημερινή άγια ζωή, βιωμένος ο Ιησούς Χριστός, ο χαρακτήρας Του, με συγκεκριμένα στοιχεία μέσα μας και πάνω μας.
Η άγια ζωή δεν είναι τίτλος, είναι πορεία καθημερινή, περπάτημα καθημερινού αγιασμού.
Η άγια ζωή δεν είναι πιστεύω δικό μας, αλλά καρπός. Είναι αποτέλεσμα της ζωντανής σύνδεσής μας, της ταύτισής μας με τον αναστημένο Ιησού Χριστό.
Η άγια ζωή είναι η μόρφωση του Ιησού μέσα μου, πάνω μου. Είναι στην πραγματικότητα το «Μείνατε εν εμοί και εγώ εν υμίν». Ιωάννης 15:4. Ριζωμένοι στο ζωντανό Ιησού, με τη ζωή Του να κυκλοφορεί μέσα μας και πάνω μας.
Ταυτόχρονα, άγια ζωή είναι το «ο κόσμος σταυρώθηκε ως προς εμένα και εγώ ως προς τον κόσμο» Γαλάτες 6:14, γιατί η άγια ζωή βιώνεται με το «ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα» Γαλάτες 2:20, με το «απαρνησάσθω εαυτόν» Λουκάς 9:23. Αυτός που ζει αυτή την πραγματικότητα ζει ένα μόνιμο θαύμα, αλλά και γύρω του σκορπάει θαύματα η παρουσία του.
Χαιρετάς έναν άγιο άνθρωπο και είναι σαν να πιάνεις στο χέρι σου γυμνά καλώδια της Δ.Ε.Η. Ακόμα και η ανάμνησή του, η εικόνα του, τα γραπτά του, μετά από χρόνια μιλάνε τόσο διαπεραστικά, και ανοίγουν δρόμο προς την αλήθεια και τη δικαιοσύνη του Θεού.
Κάποιος παραδόθηκε στον Θεό παρατηρώντας τη ζωή ενός «ανθρωπάκου», όπως θα λέγαμε, που δούλευε στους υπόνομους του Δήμου. Ήταν όμως ένας άγιος άνθρωπος, που πραγματικά μόνο με το άγιο παρουσιαστικό του έσκαβε την αμαρτωλή ψυχή.
Ένας άλλος ομολόγησε ότι γνώρισε τον Κύριο μέσα από την άγια ζωή ενός απλού πιστού ανθρώπου του Κυρίου. «Το πρόσωπο», φώναζε, «το πρόσωπό του δεν το αντέχω». Τόσο καθαρό, τόσο δυνατό, γεμάτο δύναμη που φωτίζει και ελέγχει.
Κι άλλοι άνθρωποι του Θεού έχουν την ίδια ακριβώς ομολογία. Έτσι γίνεται. Αυτός είναι ο καρπός της άγιας ζωής. Καρπός πολύς, καρπός που μένει. Βλέπεις έναν άνθρωπο πίσω από τον άμβωνα. Τι κάνει; Τι μπορεί να κάνει; Να ζήσει μπορεί, μόνο αυτό. Ούτε κηρύγματα, ούτε καταπειστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας, χωρίς καρπό και χωρίς αποτέλεσμα. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει είναι να ζήσει το θαύμα, το θαύμα της άγιας ζωής κάθε στιγμή. Και αυτή του η ζωή είναι ταυτόχρονα διακονία πλούσια, υπηρεσία, έργο γεμάτο καρπό και δόξα. Πηγαίνει μπροστά στους ανθρώπους και κάτι τους διοχετεύει, κάτι «εκπέμπει» η άγια του ζωή.
Δύο σημεία του Λόγου του Θεού να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο, που εξηγούν πολλά στο τεράστιο αυτό θέμα. Το πρώτο, από την συνάντηση του Ιησού με την Σαμαρείτισσα στο πηγάδι: «όποιος, όμως, πιει από το νερό που εγώ θα του δώσω, δεν θα διψάσει στον αιώνα· αλλά, το νερό που θα δώσω σ’ αυτόν, θα γίνει μέσα του πηγή νερού, που θα αναβλύζει σε αιώνια ζωή.» Ιωάννης 4:14. Το δεύτερο από τον μοναδικό πρώτο Ψαλμό 1:3: «Και θα είναι σαν δέντρο φυτεμένο κοντά στα ρυάκια, το οποίο δίνει τον καρπό του στον καιρό του, και το φύλλο του δεν μαραίνεται, και όλα, όσα πράττει, θα ευοδωθούν».
Είναι θέμα ρίζας.
Αυτό που βλέπεις, αυτό που διαπιστώνεις, είναι αποτέλεσμα, καρπός της ρίζας. «Στον νόμο του Κυρίου είναι το θέλημά του, και στον νόμο του Κυρίου μελετάει ημέρα και νύχτα.» Η άγια ζωή είναι μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση, με καθαρά διατυπωμένα τα συστατικά της μέσα στο Λόγο του Θεού. Είναι μια ζωή παράδοσης, ζωή καταδίκης του παλιού εαυτού μου, μια ζωή πραγματικής και ολοκληρωτικής διοίκησης «υπό του Πνεύματος του Θεού» Ρωμαίους 8:14. Αυτή είναι η ρίζα από την οποία πηγάζει μία ζωή άγια και ευάρεστη στον Θεό.
Ο αγιαζόμενος άνθρωπος εκπέμπει φως, το φως του Θεού, εκπέμπει την αλήθεια που σώζει και λυτρώνει, δοξάζει τον Θεό επειδή με τη ζωή του Τον φανερώνει ζωντανό και αναγνωρίσιμο στους γύρω.
Την άγια πορεία, βέβαια, την παρακολουθεί και ο εχθρός της ψυχής μας, γεμάτος μίσος, αγωνία και εχθρότητα. Η άγια ζωή σημαίνει πάρα πολλά για το διάβολο, γιατί είναι η μοναδική ομολογία που πραγματικά δοξάζει τον Θεό, και είναι μια δόξα που δεν μπορεί ποτέ ακόμα και αυτός να την αρνηθεί. Η άγια ζωή είναι ένας εχθρός του εχθρού μας, που αξίζει να τον φοβηθεί.
Μερικοί μπερδεύουν την άγια ζωή, με την εκκλησιαστική ζωή και αναπαύονται.
Μεγάλο λάθος. Δε ζουν το θαύμα. Αυτοί είναι που χάνουν και βγαίνουν ζημιωμένοι.
Το πραγματικό παιδί του Θεού γίνεται, διαμέσου του αγιασμού ένα μόνιμο, ζωντανό, περιφερόμενο θαύμα, που πάνω του όλοι βλέπουν και αναγνωρίζουν το «δεν ζω πλέον εγώ, ζει μέσα μου ο Χριστός». Αυτό είναι λύτρωση, αυτό είναι ζωή, αυτό είναι αιωνιότητα, αυτό είναι η δύναμη που φέρνει καρπό, που ακτινοβολεί Χριστό και με κλειστό το στόμα και από τη γωνιά… και από απόσταση ακόμα, με την προσευχή και με την πίστη.
Αυτή η άγια ζωή είναι μια πολύ πλούσια ζωή, μια «έντονη» ζωή θα έλεγα, γεμάτη περιεχόμενο πνευματικό. Έχει δάκρυα, έχει γόνατα, έχει θυσία, έχει αγωνιστική προσευχή, έχει ανηφόρια αγάπης, έχει στενή πύλη κατεργασίας, έχει την τεθλιμμένη οδό του καθημερινού αγιασμού.
Είναι μια πλήρης, πραγματική ζωή, με αιώνιο χαρακτήρα.
Είναι η θαυμάσια ζωή του αγιασμού...
Πηγή: www.logiazois.net.
Σκληρά λόγια οργής από το στόμα των μαθητών! Εμπνευστής ήταν ο Ιούδας Ισκαριώτης – όπως φαίνεται στον Ιωάννη 12:4. "Προς τι αυτή η σπατάλη;"
Τι δηλαδή έγινε, για να εξαφθεί τόσο η αγανάκτηση των μαθητών; Πλησίασε μια γυναίκα τον Χριστό στο σπίτι του Σίμωνα, άλειψε το κεφάλι και πόδια Του με πολύτιμο μύρο, και στέγνωσε τα πόδια Του με τα μαλλιά της. Μια τρυφερή εικόνα, όπου η Μαρία βρίσκεται στα πόδια του Κυρίου Ιησού! Περίμενε πολύ καιρό, και είχε φυλάξει το μύρο. Τώρα ήρθε η στιγμή, στην οποία μπορούσε να εναποθέσει στα πόδια Του, όλη τη συμπάθεια της καρδιάς της, ενώ Εκείνος δεν θα ήταν για πολύ καιρό ακόμα κοντά τους. "Ενόσω ο βασιλεύς κάθηται εις την τράπεζαν αυτού, ο νάρδος μου διαχέει την οσμή αυτού", Άσμα Ασμάτων 1:12. Είναι περίεργο λοιπόν, όταν "η οικία επλήσθη εκ της οσμής του μύρου", Ιωάννην 12:3;
Ήταν η στιγμή, στην οποία εξήλθε αληθινή προσκύνηση από την καρδιά της.
Τώρα όμως διακόπτεται η αγία ατμόσφαιρα αυτής της σκηνής. Επεμβαίνουν επιπληκτικά οι μαθητές: "Προς τι αυτή η σπατάλη; Διότι ηδύνατο τούτο το μύρον να πωληθή με πολλήν τιμήν, και να δοθή εις τους πτωχούς", Ματθαίος 26:8.9. Εδώ φανερώνεται άμεσα η πρόθεση του Σατανά, να χαρακτηρίσει σπατάλη την ασχολία με τον Χριστό, και να την αντικαταστήσει με κάποια χριστιανική δράση. Τι κρίμα, ότι οι μαθητές του Κυρίου υπέκυψαν στο δηλητήριο των λόγων του Ιούδα Ισκαριώτη, για τον οποίο ακούμε, ότι η μέριμνα για τους φτωχούς ήταν απλώς μια πρόφαση! Ιωάννην 12:6. Πόσο λυπηρό είναι, όταν ο Σατανάς στις μέρες μας έχει επιτυχία ν’ αποστρέφει τις καρδιές μας από την ασχολία με τον Κύριό μας, να τοποθετεί την προσκύνηση του θαυμαστού προσώπου Του σε κατώτερη προτεραιότητα, για να μας οδηγήσει αντί αυτού στο φαράγγι των τεκτόνων! Νεεμίας 11:35. Έχει επίσης γνώση, πώς να καλύψει τη δράση ιδιοτέλειας, με το ένδυμα χριστιανικής αγάπης προς τον πλησίον, και να δικαιώσει εξωτερικά τα λόγια της απιστίας. Πόση φτώχεια, και πόση αθλιότητα υπάρχει στον κόσμο! Έχουμε όμως ανάγκη στις μέρες έντονης χριστιανικής δράσης, μιας δράσης πάση θυσία, να θυμόμαστε τις θεμελιώδεις αρχές του Θεού, τις προτεραιότητες τις οποίες Εκείνος κατέγραψε μια για πάντα στο Λόγο Του, και τις οποίες δεν μπορούμε ν’ αντιστρέψουμε ατιμώρητοι.
Αναμφισβήτητα πρόκειται για μεγάλη χάρη, όταν ο Θεός, μάς παραχωρεί το προνόμιο να υπηρετούμε πραγματικά τον Κύριο Ιησού. Επειδή όμως μιλάμε για θείες προτεραιότητες, θέλουμε αρχικά ν’ ασχοληθούμε με το ερώτημα: ποιο είναι το πρώτο ζητούμενο του Κυρίου Ιησού, ο Οποίος μας εξαγόρασε τόσο ακριβά; Ζητάει πρώτα το χρόνο ή τη δύναμή μας, τις ικανότητές μας, τη διακονία μας γι’ αυτόν; Ή είναι η καρδιά μας; "Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ", Παροιμίες 23:26. Αυτή είναι η γλώσσα του Κυρίου μας. Μπορεί μήπως μια καρδιά η οποία ανήκει στον Κύριο να θεωρήσει την ασχολία μ’ Αυτόν, και τον πολύτιμο Λόγο Του σπατάλη ή απώλεια χρόνου και δύναμης; Όταν προτρεπόμαστε στο Κολοσσαείς 3, να φρονούμε τα άνω όπου είναι ο Χριστός, μπορεί τότε αυτή η ασχολία ενώπιον του οφθαλμού του Θεού να θεωρηθεί "απώλεια", Μάρκος 14:4, ή χαμένος κόπος;
Στον Ψαλμό 1 θεωρείται μακάριος ο άνθρωπος, ο οποίος ευαρεστείται με το νόμο του Κυρίου, και τον συλλογίζεται μέρα και νύχτα.
Ο Δαβίδ λέει στον Ψαλμό 27:4: " Έν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί: το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού".
Αυτός ήταν και ο πόθος της καρδιάς της Μαρίας. Ήδη σε άλλη ευκαιρία νωρίτερα την βλέπουμε να κάθεται στα πόδια του Κυρίου, για ν’ ακούσει τους λόγους Του, Λουκάς 10:39. Για τη Μάρθα αυτό ίσως θεωρούταν σπατάλη εν όψει της πολλής δουλειάς. "Ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήσει", (εδ. 40). Πώς το έβλεπε όμως ο Κύριος; "Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολλά. Πλην ενός είναι χρεία", (εδ. 41). Αν όμως παραλείψουμε για λίγο τον κίνδυνο ν’ αφαιρεθούμε από τις πολλές δουλειές, ρωτάμε πάλι, τί ήταν πιο πολύτιμο για την καρδιά του Κυρίου Ιησού (αυτό είναι το πιο σπουδαίο!): ν’ ανοίξει η Μάρθα τον οίκο της σ’ Αυτόν, ή ν’ ανοίξει η Μαρία την καρδιά της σ’ Αυτόν; Η Μάρθα Τον τοποθέτησε στην θέση του παραλήπτη, η Μαρία στα πόδια Του έδωσε σ’ Αυτόν τη θέση του δότη. Και: "Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη", Πράξεις 20:35.
Ο Κύριος Ιησούς αφήνει όλα στη θέση τους, όσα γίνονται από αγάπη προς Αυτόν, ακόμη και τη διακονία της Μάρθας, αλλά δεν διστάζει ν’ αποκαλέσει "αγαθήν μερίδα" εκείνη της Μαρίας, "ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτής", Λουκάς 10:42.
Όταν οι μαθητές την κατηγορούν με θράσος, ο Κύριος την υπερασπίζεται με συγκινητικό τρόπο: "Δια τί ενοχλείτε την γυναίκα; Διότι έργον καλόν έπραξεν εις εμέ", Ματθαίος 26:10. Η Μαρία λοιπόν απολαμβάνει το μακάριο προνόμιο της "αγαθής μερίδας", ν’ ακούει το Λόγο Του, και του "καλού έργου", να Τον προσκυνεί!
Στη χριστιανοσύνη η σκέψη της προσκύνησης (ή λατρείας) γενικά υποβαθμίζεται, εάν τηρείται καν. Στις σκέψεις του Θεού όμως η προσκύνηση έχει την πρώτη θέση: "Ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν", Ιωάννην 4:23.
Πριν οικοδομήσουν ο Αβραάμ ή ο Γεδεών το θυσιαστήριο της μαρτυρίας και διακονίας, είχαν οικοδομήσει το θυσιαστήριο της προσκύνησης, Γέννεσης 12:7, Κριτές 6:24. Ασφαλώς η απιστία θα το αποκαλέσει "σπατάλη", όπως ο Φαραώ κατηγόρησε το λαό Ισραήλ για οκνηρία, όταν ήθελαν να θυσιάσουν στον Κύριο στην έρημο: "Οκνηροί είσθε, οκνηροί", Έξοδος 5:17. Όταν παραχωρούμε προτεραιότητα στον Χριστό και τα δικαιώματά Του, τότε θα μας παρεξηγήσουν οι άλλοι, σαν τη Μαρία. Τί είναι όμως αυτό, όταν έχουμε την εύνοια του Κυρίου;
Άλλο ένα παράδειγμα θείας ταξινόμησης: στην Α΄ Πέτρου 2 πρώτα περιγράφεται το "άγιο ιεράτευμα" των πιστών, "δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού", (εδ. 5), πριν πληροφορηθούμε στο εδάφιο 9, ότι είμαστε επίσης "βασίλειο ιεράτευμα", για να εξαγγέλλουμε τις αρετές Του στον κόσμο. Πρώτον δηλαδή μπορούμε να πλησιάζουμε ως άγιοι ιερείς, για να προσφέρουμε θυσίες αινέσεως κι ευχαριστίας στον Θεό, για να φέρουμε ενώπιόν Του, ότι εκφράζει το πρόσωπο του αγαπητού Υιού Του και ότι κατέστησε το Άγιο Πνεύμα πολύτιμο στις καρδιές μας, σχετικά με το πρόσωπο και το έργο του Ιησού. Έπειτα όμως εξερχόμαστε από το αγιαστήριο ως βασίλειο ιεράτευμα – εκτελώντας την υπηρεσία του αληθινού Μελχισεδέκ, – για να εξαγγέλλουμε τις δόξες και εξοχότητες του Θεού προς τον κόσμο, ότι δηλαδή είδαμε και μάθαμε απ’ Αυτόν μέσα στο αγιαστήριο. Αυτή είναι πραγματική διακονία! Αυτό το κήρυγμα στο μεταξύ είναι λιγότερο το προφορικό μας κήρυγμα, απ΄ όσο ολόκληρη η ζωή και συμπεριφορά μας.
Ας στραφούμε τελικά σ’ ένα τελευταίο παράδειγμα, το οποίο αναφέρει ο Κύριος Ιησούς σχετικά με τον πιστό και φρόνιμο δούλο στο κατά Ματθαίο 24:45. Ο Κύριός του, τον έθεσε πάνω στους υπηρέτες Του, "δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ". Μεριμνούσε να εφοδιαστούν κατά την απουσία Του με κάθε καλό εκείνοι, τους οποίους είχε στην καρδιά Του. Εάν θα τον έβρισκε στην έλευσή Του "πράττοντα τούτα", ο Κύριος Ιησούς λέει, ότι είναι μακάριος αυτός ο δούλος.
Είναι μια επίπονη απόδειξη της πεσμένης κατάστασης της εκκλησίας στις μέρες μας, ότι ακόμη και τα τέκνα Θεού θεωρούν σπατάλη τη διακονία για τους μέσα. Γιατί δεν κηρύττετε καλύτερα στους έξω να τους οδηγήσετε στην επίγνωση του Χριστού; Ο Κύριος Ιησούς όμως δεν δίνει έμφαση σ’ αυτό. Ο πιστός και φρόνιμος δούλος έπρεπε ν’ ασχολείται με τους μέσα, και να τους δίνει τροφή στον κατάλληλο χρόνο. Αυτό ήταν το θέλημα του Κυρίου γι’ αυτόν.
Μόλις στο επόμενο κεφάλαιο από το εδάφιο 14 και πέρα, ο Κύριος αναφέρεται στη διακονία προς τα έξω, με την παραβολή των ταλάντων. Πρόκειται για τη δράση της χάριτος, η οποία εξέρχεται να ζητήσει αμαρτωλούς, αλλά και να διαδώσει την αλήθεια του Θεού. Τί ευλογημένη δράση είναι αυτή!
Ο Κύριος δίνει δηλαδή τόπο και χρόνο σε όλα. Πάντως τοποθετεί την υπακοή πριν τις θυσίες και την ακρόαση πριν το λίπος των μόσχων, Α' Σαμουήλ 15:22. Εάν οι καρδιές μας είναι στραμμένες σ’ Αυτόν, και είμαστε εναρμονισμένοι με τις σκέψεις Του, τότε θα μας πληρεί η ειρήνη Του, αντί για ανησυχία. Τότε δεν θα χρειάζεται να επιδιώκουμε ή και να επιβάλλουμε κάποια δράση ή κάποια διακονία. Όταν έρθει ο δικός Του καιρός, ίσως μας δώσει περισσότερες αποστολές απ’ όσες μπορούμε τελικά να εκπληρώσουμε.
Συνοψίζουμε σύντομα: Στις σκέψεις του Θεού υπάρχουν προτεραιότητες, χωρίς να παραμεριστούν ή ν’ απαξιωθούν τα δευτερεύοντα. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε το δεύτερο πριν το πρώτο.
Η αληθινή διακονία για τον Χριστό έχει προϋπηρεσία στο αγιαστήριο. Πηγάζει από την αγάπη προς Αυτόν, προσανατολίζεται στην υπακοή απέναντι στο Λόγο Του, και στοχεύει στην δόξα του Χριστού. Εάν λείπει κάποιο χαρακτηριστικό απ’ αυτά, τότε η δράση ίσως ονομάζεται "χριστιανική", δεν είναι όμως χριστιανική, διότι τοποθετεί ανθρώπους στη θέση του Χριστού. Εάν κάποιος έρθει σε μας και χαρακτηρίσει σπατάλη τη μερίδα και το έργο, το οποίο αποκαλεί "καλό" ή "αγαθό" ο Κύριος Ιησούς ο Ίδιος, τότε ας είμαστε προσεκτικοί: δεν είναι η φωνή του Διδασκάλου μας!
Chr. Briem
