Προς τι αυτή η σπατάλη;

Σκληρά λόγια οργής από το στόμα των μαθητών! Εμπνευστής ήταν ο Ιούδας Ισκαριώτης – όπως φαίνεται στον Ιωάννη 12:4. "Προς τι αυτή η σπατάλη;" 
Τι δηλαδή έγινε, για να εξαφθεί τόσο η αγανάκτηση των μαθητών; Πλησίασε μια γυναίκα τον Χριστό στο σπίτι του Σίμωνα, άλειψε το κεφάλι και πόδια Του με πολύτιμο μύρο, και στέγνωσε τα πόδια Του με τα μαλλιά της. Μια τρυφερή εικόνα, όπου η Μαρία βρίσκεται στα πόδια του Κυρίου Ιησού! Περίμενε πολύ καιρό, και είχε φυλάξει το μύρο. Τώρα ήρθε η στιγμή, στην οποία μπορούσε να εναποθέσει στα πόδια Του, όλη τη συμπάθεια της καρδιάς της, ενώ Εκείνος δεν θα ήταν για πολύ καιρό ακόμα κοντά τους. "Ενόσω ο βασιλεύς κάθηται εις την τράπεζαν αυτού, ο νάρδος μου διαχέει την οσμή αυτού", Άσμα Ασμάτων 1:12. Είναι περίεργο λοιπόν, όταν "η οικία επλήσθη εκ της οσμής του μύρου", Ιωάννην 12:3; 
Ήταν η στιγμή, στην οποία εξήλθε αληθινή προσκύνηση από την καρδιά της.

Τώρα όμως διακόπτεται η αγία ατμόσφαιρα αυτής της σκηνής. Επεμβαίνουν επιπληκτικά οι μαθητές: "Προς τι αυτή η σπατάλη; Διότι ηδύνατο τούτο το μύρον να πωληθή με πολλήν τιμήν, και να δοθή εις τους πτωχούς", Ματθαίος 26:8.9. Εδώ φανερώνεται άμεσα η πρόθεση του Σατανά, να χαρακτηρίσει σπατάλη την ασχολία με τον Χριστό, και να την αντικαταστήσει με κάποια χριστιανική δράση. Τι κρίμα, ότι οι μαθητές του Κυρίου υπέκυψαν στο δηλητήριο των λόγων του Ιούδα Ισκαριώτη, για τον οποίο ακούμε, ότι η μέριμνα για τους φτωχούς ήταν απλώς μια πρόφαση! Ιωάννην 12:6. Πόσο λυπηρό είναι, όταν ο Σατανάς στις μέρες μας έχει επιτυχία ν’ αποστρέφει τις καρδιές μας από την ασχολία με τον Κύριό μας, να τοποθετεί την προσκύνηση του θαυμαστού προσώπου Του σε κατώτερη προτεραιότητα, για να μας οδηγήσει αντί αυτού στο φαράγγι των τεκτόνων! Νεεμίας 11:35. Έχει επίσης γνώση, πώς να καλύψει τη δράση ιδιοτέλειας, με το ένδυμα χριστιανικής αγάπης προς τον πλησίον, και να δικαιώσει εξωτερικά τα λόγια της απιστίας. Πόση φτώχεια, και πόση αθλιότητα υπάρχει στον κόσμο! Έχουμε όμως ανάγκη στις μέρες έντονης χριστιανικής δράσης, μιας δράσης πάση θυσία, να θυμόμαστε τις θεμελιώδεις αρχές του Θεού, τις προτεραιότητες τις οποίες Εκείνος κατέγραψε μια για πάντα στο Λόγο Του, και τις οποίες δεν μπορούμε ν’ αντιστρέψουμε ατιμώρητοι.

Αναμφισβήτητα πρόκειται για μεγάλη χάρη, όταν ο Θεός, μάς παραχωρεί το προνόμιο να υπηρετούμε πραγματικά τον Κύριο Ιησού. Επειδή όμως μιλάμε για θείες προτεραιότητες, θέλουμε αρχικά ν’ ασχοληθούμε με το ερώτημα: ποιο είναι το πρώτο ζητούμενο του Κυρίου Ιησού, ο Οποίος μας εξαγόρασε τόσο ακριβά; Ζητάει πρώτα το χρόνο ή τη δύναμή μας, τις ικανότητές μας, τη διακονία μας γι’ αυτόν; Ή είναι η καρδιά μας; "Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ", Παροιμίες 23:26. Αυτή είναι η γλώσσα του Κυρίου μας. Μπορεί μήπως μια καρδιά η οποία ανήκει στον Κύριο να θεωρήσει την ασχολία μ’ Αυτόν, και τον πολύτιμο Λόγο Του σπατάλη ή απώλεια χρόνου και δύναμης; Όταν προτρεπόμαστε στο Κολοσσαείς 3, να φρονούμε τα άνω όπου είναι ο Χριστός, μπορεί τότε αυτή η ασχολία ενώπιον του οφθαλμού του Θεού να θεωρηθεί "απώλεια", Μάρκος 14:4, ή χαμένος κόπος; 
Στον Ψαλμό 1 θεωρείται μακάριος ο άνθρωπος, ο οποίος ευαρεστείται με το νόμο του Κυρίου, και τον συλλογίζεται μέρα και νύχτα. 
Ο Δαβίδ λέει στον Ψαλμό 27:4: " Έν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί: το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού".

Αυτός ήταν και ο πόθος της καρδιάς της Μαρίας. Ήδη σε άλλη ευκαιρία νωρίτερα την βλέπουμε να κάθεται στα πόδια του Κυρίου, για ν’ ακούσει τους λόγους Του, Λουκάς 10:39. Για τη Μάρθα αυτό ίσως θεωρούταν σπατάλη εν όψει της πολλής δουλειάς. "Ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήσει", (εδ. 40). Πώς το έβλεπε όμως ο Κύριος; "Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολλά. Πλην ενός είναι χρεία", (εδ. 41). Αν όμως παραλείψουμε για λίγο τον κίνδυνο ν’ αφαιρεθούμε από τις πολλές δουλειές, ρωτάμε πάλι, τί ήταν πιο πολύτιμο για την καρδιά του Κυρίου Ιησού (αυτό είναι το πιο σπουδαίο!): ν’ ανοίξει η Μάρθα τον οίκο της σ’ Αυτόν, ή ν’ ανοίξει η Μαρία την καρδιά της σ’ Αυτόν; Η Μάρθα Τον τοποθέτησε στην θέση του παραλήπτη, η Μαρία στα πόδια Του έδωσε σ’ Αυτόν τη θέση του δότη. Και: "Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη", Πράξεις 20:35.

Ο Κύριος Ιησούς αφήνει όλα στη θέση τους, όσα γίνονται από αγάπη προς Αυτόν, ακόμη και τη διακονία της Μάρθας, αλλά δεν διστάζει ν’ αποκαλέσει "αγαθήν μερίδα" εκείνη της Μαρίας, "ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτής", Λουκάς 10:42.

Όταν οι μαθητές την κατηγορούν με θράσος, ο Κύριος την υπερασπίζεται με συγκινητικό τρόπο: "Δια τί ενοχλείτε την γυναίκα; Διότι έργον καλόν έπραξεν εις εμέ", Ματθαίος 26:10. Η Μαρία λοιπόν απολαμβάνει το μακάριο προνόμιο της "αγαθής μερίδας", ν’ ακούει το Λόγο Του, και του "καλού έργου", να Τον προσκυνεί!

Στη χριστιανοσύνη η σκέψη της προσκύνησης (ή λατρείας) γενικά υποβαθμίζεται, εάν τηρείται καν. Στις σκέψεις του Θεού όμως η προσκύνηση έχει την πρώτη θέση: "Ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν", Ιωάννην 4:23. 
Πριν οικοδομήσουν ο Αβραάμ ή ο Γεδεών το θυσιαστήριο της μαρτυρίας και διακονίας, είχαν οικοδομήσει το θυσιαστήριο της προσκύνησης, Γέννεσης 12:7, Κριτές 6:24. Ασφαλώς η απιστία θα το αποκαλέσει "σπατάλη", όπως ο Φαραώ κατηγόρησε το λαό Ισραήλ για οκνηρία, όταν ήθελαν να θυσιάσουν στον Κύριο στην έρημο: "Οκνηροί είσθε, οκνηροί", Έξοδος 5:17. Όταν παραχωρούμε προτεραιότητα στον Χριστό και τα δικαιώματά Του, τότε θα μας παρεξηγήσουν οι άλλοι, σαν τη Μαρία. Τί είναι όμως αυτό, όταν έχουμε την εύνοια του Κυρίου;

Άλλο ένα παράδειγμα θείας ταξινόμησης: στην Α΄ Πέτρου 2 πρώτα περιγράφεται το "άγιο ιεράτευμα" των πιστών, "δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού", (εδ. 5), πριν πληροφορηθούμε στο εδάφιο 9, ότι είμαστε επίσης "βασίλειο ιεράτευμα", για να εξαγγέλλουμε τις αρετές Του στον κόσμο. Πρώτον δηλαδή μπορούμε να πλησιάζουμε ως άγιοι ιερείς, για να προσφέρουμε θυσίες αινέσεως κι ευχαριστίας στον Θεό, για να φέρουμε ενώπιόν Του, ότι εκφράζει το πρόσωπο του αγαπητού Υιού Του και ότι κατέστησε το Άγιο Πνεύμα πολύτιμο στις καρδιές μας, σχετικά με το πρόσωπο και το έργο του Ιησού. Έπειτα όμως εξερχόμαστε από το αγιαστήριο ως βασίλειο ιεράτευμα – εκτελώντας την υπηρεσία του αληθινού Μελχισεδέκ, – για να εξαγγέλλουμε τις δόξες και εξοχότητες του Θεού προς τον κόσμο, ότι δηλαδή είδαμε και μάθαμε απ’ Αυτόν μέσα στο αγιαστήριο. Αυτή είναι πραγματική διακονία! Αυτό το κήρυγμα στο μεταξύ είναι λιγότερο το προφορικό μας κήρυγμα, απ΄ όσο ολόκληρη η ζωή και συμπεριφορά μας.

Ας στραφούμε τελικά σ’ ένα τελευταίο παράδειγμα, το οποίο αναφέρει ο Κύριος Ιησούς σχετικά με τον πιστό και φρόνιμο δούλο στο κατά Ματθαίο 24:45. Ο Κύριός του, τον έθεσε πάνω στους υπηρέτες Του, "δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ". Μεριμνούσε να εφοδιαστούν κατά την απουσία Του με κάθε καλό εκείνοι, τους οποίους είχε στην καρδιά Του. Εάν θα τον έβρισκε στην έλευσή Του "πράττοντα τούτα", ο Κύριος Ιησούς λέει, ότι είναι μακάριος αυτός ο δούλος.

Είναι μια επίπονη απόδειξη της πεσμένης κατάστασης της εκκλησίας στις μέρες μας, ότι ακόμη και τα τέκνα Θεού θεωρούν σπατάλη τη διακονία για τους μέσα. Γιατί δεν κηρύττετε καλύτερα στους έξω να τους οδηγήσετε στην επίγνωση του Χριστού; Ο Κύριος Ιησούς όμως δεν δίνει έμφαση σ’ αυτό. Ο πιστός και φρόνιμος δούλος έπρεπε ν’ ασχολείται με τους μέσα, και να τους δίνει τροφή στον κατάλληλο χρόνο. Αυτό ήταν το θέλημα του Κυρίου γι’ αυτόν.

Μόλις στο επόμενο κεφάλαιο από το εδάφιο 14 και πέρα, ο Κύριος αναφέρεται στη διακονία προς τα έξω, με την παραβολή των ταλάντων. Πρόκειται για τη δράση της χάριτος, η οποία εξέρχεται να ζητήσει αμαρτωλούς, αλλά και να διαδώσει την αλήθεια του Θεού. Τί ευλογημένη δράση είναι αυτή!

Ο Κύριος δίνει δηλαδή τόπο και χρόνο σε όλα. Πάντως τοποθετεί την υπακοή πριν τις θυσίες και την ακρόαση πριν το λίπος των μόσχων, Α' Σαμουήλ 15:22. Εάν οι καρδιές μας είναι στραμμένες σ’ Αυτόν, και είμαστε εναρμονισμένοι με τις σκέψεις Του, τότε θα μας πληρεί η ειρήνη Του, αντί για ανησυχία. Τότε δεν θα χρειάζεται να επιδιώκουμε ή και να επιβάλλουμε κάποια δράση ή κάποια διακονία. Όταν έρθει ο δικός Του καιρός, ίσως μας δώσει περισσότερες αποστολές απ’ όσες μπορούμε τελικά να εκπληρώσουμε.

Συνοψίζουμε σύντομα: Στις σκέψεις του Θεού υπάρχουν προτεραιότητες, χωρίς να παραμεριστούν ή ν’ απαξιωθούν τα δευτερεύοντα. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε το δεύτερο πριν το πρώτο.

Η αληθινή διακονία για τον Χριστό έχει προϋπηρεσία στο αγιαστήριο. Πηγάζει από την αγάπη προς Αυτόν, προσανατολίζεται στην υπακοή απέναντι στο Λόγο Του, και στοχεύει στην δόξα του Χριστού. Εάν λείπει κάποιο χαρακτηριστικό απ’ αυτά, τότε η δράση ίσως ονομάζεται "χριστιανική", δεν είναι όμως χριστιανική, διότι τοποθετεί ανθρώπους στη θέση του Χριστού. Εάν κάποιος έρθει σε μας και χαρακτηρίσει σπατάλη τη μερίδα και το έργο, το οποίο αποκαλεί "καλό" ή "αγαθό" ο Κύριος Ιησούς ο Ίδιος, τότε ας είμαστε προσεκτικοί: δεν είναι η φωνή του Διδασκάλου μας!

Chr. Briem