Η Χαρά του Χριστού μεταμορφώνει τα πάντα.

«Πάντοτε να χαίρεστε». Θεσσαλ. Α' 5:16.

Μέσα σε δύο μόνο λέξεις, ο Απ. Παύλος εκφράζει μία αιώνια Αλήθεια, που δεν είναι μόνο μία Εντολή του Θεού, αλλά και μία στάση ζωής, πολύ πιο πλούσια, άφθονη και πλέρια από οτιδήποτε θα μπορούσαμε να γευτούμε σε αυτή τη γη. Μία βιαστική και επιφανειακή ερμηνεία του εδαφίου, θα μπορούσε να ορίσει τη χαρά της Βίβλου ως την απόλαυση μίας ζωής, που δεν έχει καθόλου έγνοιες και προβλήματα. Η άποψη αυτή είναι κατά το ένα μέρος σωστή, καθώς πράγματι η Χαρά του Χριστού, βιωμένη με το Πνεύμα που μας διδάσκει Εκείνος, συνιστά μία διαρκή απόλαυση. Από την άλλη, όμως, αν θεωρούμε πως η απόφασή μας να γίνουμε χριστιανοί δεσμεύει αυτόματα τον Θεό να μας απαλλάξει από κάθε είδους θλίψη στη ζωή μας, ίσως, τελικά, να μην έχουμε αντιληφθεί τα πνευματικά ζητήματα με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Τίποτα από όσα εμείς κάνουμε, δεν μπορεί να δεσμεύσει τον Θεό. Το μόνο που Τον δεσμεύει είναι ο Χαρακτήρας της απροσμέτρητης Αγάπης Του για τον κάθε άνθρωπο, και ο θερμός Πόθος Του, να είναι μαζί μας σε κάθε περίσταση της ζωής μας, είτε βιώνουμε λύπη, είτε χαρά. Ξεκινώντας από αυτή την παραδοχή, διευρύνονται οι πνευματικοί μας ορίζοντες, και κατακτούμε μία βαθύτερη και ουσιαστικότερη κατανόηση του Χαρακτήρα του Θεού, που σε καμία περίπτωση δε θα επινοούσε δυσκολίες για να μας βασανίσει. Κάθε δοκιμασία μας εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο της πτώσης του ανθρώπου στην αμαρτία και των συνεπειών της, που βιώνουν όλα τα όντα σε αυτή τη γη. Έτσι, ο εχθρός της ψυχής μας, ως ορκισμένος εχθρός της ανθρωπότητας, είναι εκείνος που μηχανεύεται τρόπους για να μας διαλύσει στην ψυχή και το σώμα, αλλά από την άλλη ο Λατρεμένος Θεός μας είναι Εκείνος που μας υπόσχεται, ότι καμία θλίψη δε θα μας ισοπεδώσει, όσο εμείς επιλέγουμε να δίνουμε τις μάχες μας με την Παρουσία Του Ζωντανή, σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Είναι αλήθεια πως ακόμα και αν κατανοήσουμε το θέμα των θλίψεων μέσα από την οπτική του Λόγου του Θεού, δεν είναι εύκολο να συμφιλιωθούμε με την αντίληψη ότι σε αυτή τη ζωή, παρά το γεγονός ότι τόσο ποθούμε τη χαρά, θα βιώνουμε περιόδους – κάποιες φορές μάλιστα ιδιαίτερα μεγάλες – κατά τις οποίες η διάψευση, η αδικία και η απογοήτευση θα στοιχειώνουν την καθημερινότητά μας, και θα απειλούν με πλήρη αφυδάτωση τη ζωή της πίστης μας. Έχουμε πλαστεί από τον Δημιουργό μας, ώστε να λαχταρούμε τη χαρά στη ζωή μας, και αυτό είναι κάτι που ο Θεός δεν είναι διατεθειμένος ποτέ να ξεχάσει ή να παραβλέψει. Ωστόσο, ο Κύριός μας είναι περισσότερο ρεαλιστής από τον οποιονδήποτε, και γνωρίζει όσο κανένας άλλος τι σημαίνει να ζει ο κόσμος μας μέσα στο κράτος της ανταρσίας προς το Πρόσωπό Του. Ο Ίδιος πλήρωσε το πιο ακριβό τίμημα, για να μας εξαγοράσει από την υποδούλωση της αμαρτίας, προσφέροντας αυτόβουλα τον Εαυτό Του, στο μίσος και την κακία του εχθρού, και των δυνάμεων του σκότους.

Είναι αξιοπρόσεκτο, ότι στον Λόγο του Θεού δε γίνεται λόγος για ευτυχία, αλλά για χαρά. Ο Ιησούς Χριστός χρησιμοποίησε τη λέξη μακάριοι, που σημαίνει ευτυχισμένοι, στην αξεπέραστη ομιλία Του στο 5ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ματθαίου, διδάσκοντας ότι όλοι όσοι έχουν τα χαρακτηριστικά που ανέφερε, θα κερδίσουν όχι τόσο μία ζωή ευτυχίας σε αυτή τη γη, αλλά θα ανταμειφθούν με την ασύλληπτη μακαριότητα να ζήσουν για πάντα κοντά Του στη Βασιλεία των Ουρανών. Αυτή είναι η πεμπτουσία του πραγματικού νοήματος της ευτυχίας, η οποία συνδέεται με την αιώνια Ζωή μαζί με τον Θεό που μας αγάπησε, πάνω και πέρα από όλα τα μέτρα και τα σταθμά. Επομένως, ακόμα και αν η ευτυχία είναι η απαράβατη υπόσχεση του Θεού για την Ημέρα της Δεύτερης Επιστροφής Του, η χαρά είναι η Υπόσχεσή Του για το τώρα της ζωής μας. Αυτή η χαρά είναι η Δική Του Χαρά, που δε σχετίζεται με το να ζούμε τη ζωή μας αναπαυμένοι σε βελούδινα μαξιλάρια, προφυλαγμένοι από όλο το μένος του εχθρού, γιατί είμαστε τα προνομιούχα παιδιά Του… Είναι η Χαρά που πυρήνας, σκοπός και τροφή της είναι μόνο μία ζωντανή σχέση με τον Θεό.

Ίσως, να μη χωλαίνουμε στο θέμα της κατανόησης των πνευματικών αληθειών, αλλά για κάποιο λόγο, που δεν έχουμε ακόμα προσδιορίσει, διαπιστώνουμε ότι η Χαρά του Χριστού δε λειτουργεί για εμάς. Διαβάζουμε βιβλία πνευματικά, πηγαίνουμε σε σεμινάρια υψηλής κατάρτισης σε βιβλικές αλήθειες, αλλά νιώθουμε πως κάτι μας λείπει. Ίσως, χρόνια ψάχνουμε τρόπους να ρυθμίσουμε τη διάθεσή μας στην ένδειξη καλή, και ίσως έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα πως η εν Χριστώ χαρά είναι… πολύ καλή για να είναι αληθινή. Έτσι, εξακολουθούμε να περιφερόμαστε από συνάθροιση σε συνάθροιση, και από συμπροσευχή σε συμπροσευχή, έχοντας μία καρδιά βεβαρημένη και απελπιστικά αποθαρρυμένη. Πόση λύπη θα πρέπει να αισθάνεται ο Κύριός μας, βλέποντας την άδεια καρδιά μας και το παγωμένο βλέμμα μας! Δεν προβαίνουμε σε τέτοιες διαπιστώσεις, για να εγείρουμε μέσα μας τύψεις, καθώς ο ενοχοποιημένος ψυχισμός, είναι μόνο έργο του εχθρού της ψυχής. Τολμούμε να ονοματίσουμε αυτά που χρόνια μας στερούν τα κάλλιστα δώρα του Θεού και, κυρίως το απαράμιλλο δώρο της Χαράς Του, μόνο και μόνο για να εστιάσουμε στις αιτίες τους, ώστε να τις αντιμετωπίσουμε με αποφασιστικότητα. Ο λόγος που υποφέρουμε, δεν είναι γιατί η φύση των δοκιμασιών μας είναι πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Είναι γιατί υπάρχουν διαρροές στη Σχέση μας με τον Θεό, που μπορεί να οφείλονται είτε σε παραμέληση είτε σε αδιαφορία είτε ακόμα και σε έλλειψη κατανόησης, ότι αυτή η Σχέση πρέπει να είναι ο πρωταρχικός σκοπός της ζωής μας. Είναι γιατί ψάχνουμε να θεραπεύσουμε τη θλίψη μας με υποκατάστατα, που όσο θεμιτά και ωφέλιμα και αν είναι, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την αλήθεια, ότι η Χαρά του Χριστού οικοδομείται μόνο μέσα από μία προσωπική και βαθιά Σχέση μαζί Του. Επομένως, δε χρειαζόμαστε μόνο θεολογική γνώση για τον Θεό. Αν η γνώση του μυαλού δεν κατέλθει στην ψυχή μας, για να γίνει ο θεμέλιος λίθος που θα στηρίζει όλες τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις μας, θα ματαιοπονούμε, κυνηγώντας με λάθος τρόπους τη Χαρά, που είναι Λαχτάρα του Θεού, ήδη από αυτή τη ζωή, να γευτούμε μέχρι την τελευταία σταγόνα της.

Σίγουρα, ο Θεός δεν απαιτεί από εμάς να επιζητούμε με κάθε τρόπο τον πειρασμό και τη δοκιμασία, προκειμένου να εκπαιδευόμαστε κατά το Πρότυπό Του. Μία τέτοια στάση θα φανέρωνε την αρρωστημένη επίδειξη μίας αμφίβολης, τελικά, πνευματικότητας. Όμως, το να αφηνόμαστε με την απλότητα του μικρού παιδιού στα Σχέδια του Θεού, και το να ζητούμε από Εκείνον τη Σοφία, ώστε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες μας με το Πνεύμα Του, αυτή είναι, αναμφίβολα, μία στάση που δεν ευαρεστεί μόνο την Άγια Ψυχή του Θεού μας, αλλά εργάζεται μέσα μας με τον πιο αποδοτικό τρόπο το βίωμα της εν Χριστώ Χαράς. Όταν ακόμα και στη δίνη της πιο σκληρής δοκιμασίας δεν ξεχάσουμε ποτέ την εκπληκτική αλήθεια πως «και ξέρουμε ότι όλα συνεργούν προς το αγαθό σ’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό» Ρωμαίους 8:28, δεν κερδίζουμε μόνο την ενδυνάμωση των αντοχών μας, αλλά πολύ περισσότερο αντιλαμβανόμαστε ότι η προτροπή του Κυρίου μας δεν είναι ουτοπική, αλλά πέρα για πέρα πρακτική και λυτρωτική από όλα τα βάρη της ζωής μας. Η λέξη πάντα του παραπάνω εδαφίου και η λέξη πάντοτε της περικοπής μας, συνηγορούν για την κατανόηση μιας αλήθειας αποκαλυπτικής για την ανατομία των δοκιμασιών μας. Όλες τις περιστάσεις της ζωής μας, ακόμα και τις πιο ανάποδες, πιεστικές, ακατανόητες, καλούμαστε να τις εντάξουμε μέσα στο πλαίσιο της αλάνθαστης Σοφίας του Θεού. Καλούμαστε ποτέ να μην ξεχάσουμε ότι ο Θεός μας έχει τον έλεγχο για το καθετί στις ζωές των παιδιών Του, και ακόμα περισσότερο καλούμαστε να ζούμε σε Ένωση μαζί Του, ώστε πάντοτε η Χαρά αυτής της Ένωσης να εργάζεται μέσα μας και γύρω μας.

Αν θεωρούμε ότι δοκιμαζόμαστε στη ζωή μας παραπάνω από όσο αντέχουμε, ας αφήσουμε την αλήθεια της Α' Κορινθίους 10:13, ότι δε θα πειραστούμε παραπάνω από τη δύναμή μας, να γλυκάνει την πίκρα της καρδιάς μας. Αν θεωρούμε πως οι άνθρωποι του Θεού δεν πρέπει να δοκιμάζονται, ας μελετήσουμε τη ζωή του Ιωάννη του Βαπτιστή, του Παύλου, του Πέτρου, ας μάθουμε από την ιστορία τους διωγμούς και τις τρομακτικές δοκιμασίες των πρώτων χριστιανών, ή ας κοιτάξουμε γύρω μας τις δοκιμασίες τόσων αδελφών ή φίλων μας, που τείνουμε να τις προσπερνάμε, όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στα δικά μας. Αν θεωρούμε πως η Χαρά για την οποία μίλησε ο Χριστός, είναι απλώς μία χαρά που δεν μπορεί να βιωθεί σε αυτή τη ζωή, ας εντρυφήσουμε στα χαρακτηριστικά της επίγειας Ζωής Του. Δεν έκανε δική Του οικογένεια, δεν είχε περιουσία, δεν απόλαυσε έναν μακρό και ατάραχο βίο, δεν απόλαυσε τίποτα από όλα αυτά που θεωρούμε απαραίτητα για να νιώθει κάποιος χαρούμενος. Αντίθετα, βίωσε στέρηση, διωγμό και θλίψη, πέρα και πάνω από οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Βασανίστηκε με απερίγραπτα δεινά, και πέθανε με τον πιο ατιμωτικό θάνατο στο άνθος της ηλικίας Του. Κι’ όμως! Ακόμα και αν τα ήξερε όλα αυτά, δεν επέτρεψε ούτε μία στιγμή την αποσύνδεση της ψυχής Του από τον Ουράνιο Πατέρα. Ζούσε μόνιμα σε μία αδιατάρακτη Σχέση με τον Πατέρα Του, όποιες και αν ήταν οι εξωτερικές συνθήκες.

Αυτή η Σχέση είναι η πιο πολύτιμη από όλες τις χαρές σε αυτή τη ζωή, είναι μεγαλειώδης και απαράμιλλη και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τίποτα άλλο. Είναι μία Σχέση που μπορεί να βιωθεί σε αυτή τη γη από τον κάθε άντρα, την κάθε γυναίκα, το κάθε παιδί, καθώς οδεύουμε στην εκπλήρωση της Υπόσχεσης του Θεού για την ουράνια Ευτυχία. Η χαρά του τώρα είναι η ασάλευτη βάση για την ευτυχία του τότε. Τελικά, η μεγαλύτερη απώλεια δεν είναι το να μη βιώσουμε όλες τις ευλογίες αυτής της ζωής, αλλά το να ζήσουμε τη ζωή μας σε αδυναμία, στέρηση και πίκρα, ενώ είναι διαθέσιμος για χάρη μας όλος ο Ουρανός στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ας είναι η προσευχή μας, σήμερα κιόλας, να εκβάλλουμε με αποφασιστικότητα από το μυαλό και την καρδιά μας, όποιες σκέψεις και συναισθήματα αποδομούν στη ζωή μας την εν Χριστώ χαρά. Όποια σκληρότητα και στενότητα και αν αντιμετωπίζουμε, η Φωνή του Κυρίου ας είναι πάντα μέσα μας το βάλσαμο των πληγών, και η τόνωση των αντοχών μας: «Και μη λυπάστε∙ επειδή, η χαρά του Κυρίου είναι η δύναμή σας». Νεεμίας 8:10. Αμήν...