Η δυνατότητα της μετάνοιας.

Όλοι οι άνθρωποι ξεκινάνε τη ζωή τους με όνειρα, στόχους και φιλοδοξίες. Άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα, άλλοι αποτυγχάνουν, όλοι όμως προσπαθούν επιδιώκοντας το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα. Ο καθένας ξεκινάει από διαφορετική αφετηρία, έχοντας διαφορετικά μέσα και δυνατότητες στη διάθεσή του. Κάποιοι αγωνίζονται τίμια στον αγώνα της ζωής, και κάποιοι μετέρχονται όλα τα μέσα, αδιαφορώντας αν, στην διεκδίκηση των στόχων τους, γίνονται άδικοι και σκληροί. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι έντιμοι άνθρωποι, αυτοί που παλεύουν με φόβο Θεού και «το σταυρό στο χέρι», θεωρούνται αναχρονιστικοί και αποτυχημένοι, σε αντίθεση με τους άλλους που πορεύονται χωρίς Θεό, και χωρίς αναστολές, και που γίνονται πιο αποδεκτοί, διότι συμπλέουν με τους πολλούς, και ακολουθούν τις αντιλήψεις και πρακτικές της εποχής. Ανεξάρτητα όμως από το θεωρητικά, «επιτυχημένο» αποτέλεσμα, η προσωπικότητα του ανθρώπου απαξιώνεται, με τις πρακτικές αυτές, γιατί διολισθαίνει σε ενστικτώδεις συμπεριφορές, απομακρύνεται από τον Θεό, και γίνεται ολοένα και πιο αμαρτωλός! Μια ζωή όμως, χωρίς Θεό ή μακριά από τον Θεό, είναι ζωή ανυπόφορη, μοναχική, ανούσια, και ανώφελη. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος πρέπει επειγόντως να επιστρέψει, και να αποκατασταθεί στα μάτια του Θεού.

Φυσικά, κανένας ειλικρινής άνθρωπος που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του, και έχει αυτογνωσία, δεν τολμά να ισχυρισθεί ότι είναι εντελώς αναμάρτητος. Όλοι αντιλαμβάνονται πότε γίνονται άδικοι, και πότε εναντιώνονται στο θέλημα του Θεού. Η συνείδηση του καθενός είναι ένα πρώτο κριτήριο, και ο καθένας θα πρέπει να παίρνει στα σοβαρά τον έλεγχο, και τις επισημάνσεις της. Ο δε Λόγος του Θεού, που αποτελεί πηγή Θεϊκής πληροφόρησης, κατηγορηματικά διακηρύσσει ότι, «Πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού», Ρωμ. 3:23, καταρρίπτοντας έτσι, κάθε πεποίθηση στους εαυτούς μας. Υπάρχει όμως και ένα μοναδικό δώρο εκ μέρους του Θεού στον αμαρτωλό άνθρωπο. 

Η δυνατότητα της μετάνοιας! «τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι», Πραξ. 17:30. Ο Θεός απ’ αρχής διακηρύσσει: «Δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζή», Ιεζ. 33:11.

Η συναίσθηση λοιπόν της αμαρτωλότητας, και η μετάνοια φέρνουν τον άνθρωπο στην αγκαλιά του Χριστού, ο οποίος γιατρεύει τις πληγές της αμαρτίας, καθαρίζει τον άνθρωπο, και μέσω της θυσίας Του, τον κάνει παιδί του Θεού, και του δίνει νέα πορεία - και νέα ζωή. Όμως, είναι ανάγκη να τονισθεί ότι, η μετάνοια και η επιστροφή, δεν αφορούν μόνον τους αμαρτωλούς που ζουν μακριά από το περιβάλλον του Θεού, αλλά όλους ανεξαιρέτως, διότι, « εις πολλά πταίομεν άπαντες» Ιακ. 3:2. Θα έπρεπε δε να απασχολούν ιδιαίτερα τους λεγόμενους πιστούς, οι οποίοι περιχαρακωμένοι μέσα σε μια θρησκεία, θεωρούν ότι είναι διασφαλισμένοι, τηρώντας τους τύπους και τα καταστατικά του δόγματός τους. Δυστυχώς είναι εμφανές ότι σε πολλές περιπτώσεις, τέτοιου είδους θρησκευόμενοι άνθρωποι, διέπονται από αυτοδικαίωση, θρησκευτική έπαρση, και αλαζονεία. Και αναφέρομαι σε Χριστιανούς όλων των αποχρώσεων, γιατί τον ίδιο κίνδυνο διατρέχουμε όλοι μας.

Είναι παράλογο και αντιφατικό, αλλά συγχρόνως δείγμα της ανθρώπινης αδυναμίας, να έχει ο χριστιανός όλες τις προδιαγραφές (Λόγο Θεού, βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, καταρτισμένους διδασκάλους, υγιή πρότυπα,) για να προκόψει πνευματικά, να ανυψωθεί σαν άνθρωπος, να αποτελέσει πρότυπο μέσα στην κοινωνία, και αντ’ αυτού να καταντά παράδειγμα προς αποφυγή, γιατί είναι μόνο λόγια, και δεν εμπνέει. Είναι κρίμα, να μην παραδειγματίζεται από την ταπεινοφροσύνη του μεγάλου Διδασκάλου Ιησού Χριστού, αλλά αντιθέτως να επαίρεται, γιατί ανήκει κάπου, και τηρεί τύπους λατρευτικούς.

Σε μια εποχή που η κοινωνία διαρκώς φθείρεται από την αμαρτία και διολισθαίνει, είναι πολύ επίκαιρο και αναγκαίο, ο κάθε Χριστιανός να δείξει το φως του Χριστού με τη ζωή του, και να μην αναλώνεται σε λόγια και τύπους.

Ο Κύριος στηλίτευσε πολύ αυστηρά την υποκρισία των Γραμματέων και Φαρισαίων, της Θρησκευτικής δηλαδή τάξεως των αφιερωμένων της εποχής του, λέγοντάς τους μεταξύ των άλλων, «ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισσαίοι υποκριταί, διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών, αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και αφήκατε τα βαρύτερα του Νόμου, την κρίσιν το έλεος και την πίστιν, καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου […] Διϋλίζετε τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνετε […] Ομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους...» Ματθ.13. Σε καμία άλλη κατηγορία ανθρώπων δεν απευθύνθηκε με αυτόν τον τρόπο.

Θέλοντας δε να δώσει πρότυπο και παράδειγμα στους μαθητές Του, όταν αυτοί διαλογίζονταν ποιος από αυτούς είναι μεγαλύτερος στην βασιλεία των ουρανών, χρησιμοποίησε ένα παιδί, το έστησε ανάμεσά τους, και τους κάλεσε να επιστρέψουν, και να γίνουν σαν κι αυτό, για να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού. Είναι δε χαρακτηριστική η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, που χρησιμοποίησε ο Κύριος, για να δείξει σ αυτούς που θαρρούν στους εαυτούς τους ότι είναι δίκαιοι, και καταφρονούν τους λοιπούς, και σε ποιους πραγματικά ευαρεστείται ο Θεός. Μας βεβαιώνει ότι δεδικαιωμένος κατέβηκε στο σπίτι του ο αμαρτωλός αλλά μετανοημένος Τελώνης, ο οποίος με συντετριμμένη καρδιά, συναισθανόμενος την αναξιότητά του και χτυπώντας το στήθος του, στάθηκε μακρόθεν, εκλιπαρώντας το έλεος του Θεού, «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ», Λουκ. 17:13. Σε αντίθεση με τον Φαρισαίο, ο οποίος δεν αισθάνεται την ανάγκη της μετάνοιας, γιατί θεωρεί ότι είναι τακτοποιημένος με τον Θεό, επειδή εκτελεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα, καθώς αποδεκατίζει όσα έχει, νηστεύει δις της εβδομάδος, και επίσης δεν είναι και αμαρτωλός σαν τον απαξιωμένο Τελώνη, ούτε σαν τους λοιπούς ανθρώπους, άρπαγας, άδικος, μοιχός, πόρνος. Αυτό όμως δεν είναι προσευχή. Είναι επίδειξη της συνέπειάς του στον Θεό, και αυτοδικαίωση, είναι δριμύ κατηγορώ για όλους τους άλλους, και διακήρυξη της θρησκευτικής του αλαζονείας. Ο Θεός όμως απεχθάνεται την υπερηφάνεια, «διότι πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθεί, ο δε ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθεί» Λουκ. 17:14.

Ποιος, στ’ αλήθεια, τολμά να σταθεί μπροστά στο Θεό, και να διακηρύξει την δικαιοσύνη του; Αφού, η δικαιοσύνη του ανθρώπου είναι σαν βρώμικο ρούχο στα μάτια του Θεού. Ας μη ξεχνούμε λοιπόν τον λόγο του Θεού που λέει ότι, «κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι δια της πίστεως, και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων δια να μη καυχηθή τις» Εφεσίους 2:8,9...