Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ισχυρή τάση να κρίνουμε τα πάντα, και μας είναι πολύ δύσκολο να σταματήσουμε αυτή την κακή συνήθεια. Εάν βλέπουμε τα πάντα με επικριτικά μάτια, τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να πάρουμε δραστικά μέτρα, και να αλλάξουμε στάση εδώ και τώρα. Είναι πολύ σημαντικό να δουλέψουμε πάνω σε αυτό.
Ούτε η φράση "τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων" μπορεί να υπογραμμίσει τη βαρύτητα της αμαρτίας εκείνου που επικρίνει και καταδικάζει τον αδελφό του. Ο Χριστός είπε: "Διά τί βλέπεις το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω οφθαλμώ σου δεν παρατηρείς;" Ματθαίος 7:3. Τα λόγια Του αυτά περιγράφουν τον τύπο εκείνο που είναι πρόθυμος να ανακαλύπτει τα σφάλματα των άλλων. Μόλις νομίσει ότι ανακάλυψε κάποιο ψεγάδι στο χαρακτήρα ενός άλλου, καταλαμβάνεται από τον ακραιφνή ζήλο να το φανερώσει αμέσως.
Ο Ιησούς όμως δηλώνει ότι, ο αντιχριστιανικός αυτός τρόπος φανερώνει ένα τέτοιο ελαττωματικό χαρακτήρα που, όταν συγκριθεί με το επικρινόμενο ψεγάδι, είναι σαν το δοκάρι πλάι σε μια σχίζα ξύλου. Η έλλειψη του πνεύματος της ανεκτικότητας και της αγάπης, είναι εκείνη που οδηγεί τον άνθρωπο να δημιουργεί ολόκληρο βουνό, και από το ποιο μικρό ακόμη λιθαράκι. Όσοι δεν έχουν γευθεί ποτέ τη συντριβή που συνεπάγεται η ολοκληρωτική παραχώρηση του ατόμου στο Χριστό, δεν εκδηλώνουν στη ζωή τους την απαλή επιρροή της αγάπης του Λυτρωτή.
Κακοπαριστάνουν το λεπτεπίλεπτο πνεύμα και την αβροφροσύνη που χαρακτηρίζει το ευαγγέλιο, και πληγώνουν πολύτιμες ψυχές για τις οποίες ο Χριστός έδωσε τη ζωή Του. Σύμφωνα με την εικόνα που χρησιμοποιεί για παράδειγμα ο Σωτήρας μας, εκείνος που υποθάλπει ένα φιλοκατήγορο πνεύμα, θεωρείται περισσότερο ένοχος από αυτόν τον οποίο κατηγορεί, επειδή όχι μόνο διαπράττει το ίδιο με αυτόν αμάρτημα, αλλά προσθέτει και από πάνω την έπαρση και το φιλόψογο πνεύμα.
Ο Χριστός αποτελεί το μοναδικό πρότυπο του χαρακτήρα, και όποιος συγκρίνει τους άλλους θέτοντας για παράδειγμα το δικό του χαρακτήρα, βάζει τον εαυτό του στη θέση του Χριστού. Και αφού ο Πατέρας "εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν" Ιωάννην 5:22, όποιος τολμάει να κρίνει τα ελατήρια των άλλων, πάλι σφετερίζεται το αποκλειστικό δικαίωμα του Υιού του Θεού. Αυτοί οι αυτοδιορισμένοι δικαστές και επικριτές, τάσσονται με το μέρος του διαβόλου, ο οποίος είναι "ο κατήγορος των αδελφών", Αποκάλυψη 12:10.
Η αμαρτία που επιφέρει τα θλιβερότερα αποτελέσματα είναι το ψυχρό, επικριτικό, μνησίκακο πνεύμα του φαρισαϊσμού. Όταν η θρησκευτική εμπειρία είναι κούφια από αγάπη, ο Χριστός δεν είναι εκεί. Ο χαρούμενος ήλιος της παρουσίας Του δεν είναι εκεί. Καμιά πυρετώδης δράση, κανένας ζήλος αποξενωμένος από το Χριστό δεν μπορεί να συμπληρώσει το κενό. Μπορεί να υπάρχει μια αξιοθαύμαστη οξυδέρκεια για την ανακάλυψη των ελαττωμάτων των άλλων, πλην όμως στον καθένα που υποθάλπει τέτοιο πνεύμα, ο Χριστός λέει: "Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε θέλεις ιδεί καθαρώς διά να εκβάλης το ξυλάριον εκ του οφθαλμού του αδελφού σου", Ματθαίος 7:5.
Σ' εκείνο που ο ίδιος είναι ένοχος, υποπτεύεται πρώτος το κακό στο άλλον. Κατακρίνοντας τον άλλον, προσπαθεί να καλύψει ή να δικαιολογήσει το κακό που φωλιάζει στη δική του καρδιά. Ο άνθρωπος γνώρισε το κακό μέσα από την αμαρτία. Μόλις αμάρτησαν οι πρωτόπλαστοι, άρχισαν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον. Και την ίδια τακτική αναπόφευκτα ακολουθεί η ανθρώπινη φύση όταν δεν οδηγείται από τη χάρη του Χριστού.
Όταν οι άνθρωποι υποθάλπουν το επικριτικό αυτό πνεύμα, δεν ικανοποιούνται μόνο υποδεικνύοντας εκείνο που κατ’ εικασίαν θεωρούν σφάλμα του αδελφού τους. Όταν δεν κατορθώνουν με ήπια μέσα να επιφέρουν το ποθούμενο αποτέλεσμα, τότε καταφεύγουν στην πίεση. Χρησιμοποιούν όλη τους τη δύναμη προκειμένου να εξαναγκάσουν τους άλλους να συμμορφωθούν με αυτό που κατά την κρίση τους είναι το ορθό.
Αυτό ακριβώς έκαναν οι Ιουδαίοι την εποχή του Χριστού, και αυτό από τότε εφάρμοζε η εκκλησία κάθε φορά που στερείτο τη χάρη του Χριστού. Βλέποντας τον εαυτό της απογυμνωμένο από τη δύναμη της αγάπης, στρεφόταν τότε στην αναζήτηση του σιδερένιου κρατικού μηχανισμού για την επιβολή των δογμάτων της, και την εκτέλεση των θεσπισμάτων της. Εδώ πρέπει να αναζητηθεί το μυστικό του ψηφίσματος όλων των θρησκευτικών νόμων και το μυστικό όλων των διωγμών από τις ημέρες του Άβελ μέχρι σήμερα.
Ο Χριστός δεν απωθεί, αλλά έλκει τους ανθρώπους προς Αυτόν. Η μόνη πίεση που μπορεί να ασκήσει, είναι η πίεση της αγάπης. Όταν η εκκλησία αρχίζει να επιζητεί την υποστήριξη της πολιτικής δύναμης, αυτό φανερώνει ότι είναι απογυμνωμένη από τη δύναμη και την αγάπη του Χριστού.
Η δυσκολία έγκειται στο κάθε μέλος της εκκλησίας ξεχωριστά, και από εδώ πρέπει να αρχίσει να διορθώνεται το κακό. Ο Χριστός απαιτεί να βγάλει ο επικριτής πρώτα το δοκάρι από το δικό του μάτι, να αποβάλει το επικριτικό πνεύμα του, να ομολογήσει και να απαρνηθεί τα δικά του αμαρτήματα, και ύστερα να επιχειρήσει να διορθώσει τους άλλους. "Διότι δεν είναι δένδρον καλόν το οποίον κάμνει καρπόν σαπρόν, ουδέ δένδρον σαπρόν το οποίον κάμνει καρπόν καλόν". Λουκάς 6:43. Σαν να τους έλεγε: "Αυτό το επικριτικό πνεύμα που υποθάλπετε, είναι ένας σαπρός καρπός που φανερώνει ότι το δένδρο είναι σαπρό. Δεν κερδίζετε τίποτε οικοδομώντας τη ζωή σας επάνω στην αυτοδικαίωση. Αυτό που σας χρειάζεται, είναι η αλλαγή της καρδιάς σας. Πρέπει να περάσετε από αυτό το στάδιο πριν να γίνετε κατάλληλοι να διορθώσετε τους άλλους".
Όταν κάποιος περνάει από μια κρίσιμη καμπή της ζωής του, και προσπαθείτε να του δώσετε συμβουλές και παραινέσεις, σκεφθείτε ότι τα λόγια σας θα ασκήσουν την ίδια ακριβώς επιρροή για το καλό, όπως το πνεύμα και το παράδειγμά σας άσκησαν για τον εαυτό σας. Πρέπει να είστε καλοί για να κάνετε το καλό. Δεν μπορείτε να ασκήσετε επιρροή που να επιφέρει μεταλλαγή στους άλλους, παρά μόνο όταν η δική σας καρδιά έχει ταπεινωθεί, έχει απαλυνθεί και έχει εξευγενιστεί με τη χάρη του Χριστού. Όταν η μεταλλαγή αυτή επέλθει μέσα σας, θα σας γίνει μια τέτοια δεύτερη φύση, ώστε να ζείτε για να κάνετε καλό στους άλλους, όπως η τριανταφυλλιά που παράγει τον ευωδιαστό ανθό της, ή η κληματαριά τον εύχυμο καρπό της.
Αν ο Χριστός, "η ελπίς της δόξης", ζει μέσα σας, δε θα έχετε καμιά διάθεση να παρατηρείτε τους άλλους, να ξεσκεπάζετε τα λάθη τους. Αντί να προσπαθείτε να κατακρίνετε και να καταδικάζετε, ο σκοπός σας θα είναι να βοηθάτε, να κάνετε το καλό και να σώζετε. Όταν έχετε να κάνετε με άτομα που έχουν πέσει σε κάποιο παράπτωμα, θα έχετε υπόψη την παραγγελία που λέει: "προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής", Γαλάτας 6:1.
Αν θυμάστε πόσες φορές και σεις οι ίδιοι σφάλατε, και πόσο δύσκολο ήταν να επανέλθετε στον ίσιο δρόμο, από τον οποίο κάποτε ξεφύγατε, δεν θα σπρώξετε τον αδελφό σας σε πυκνότερο ακόμη σκοτάδι, αλλά με καρδιά γεμάτη συμπόνια θα του μιλήσετε για τον κίνδυνο που διατρέχει.
Γιατί όποιος ρίχνει συχνά το βλέμμα του στο σταυρό του Γολγοθά, αναλογιζόμενος ότι οι αμαρτίες του έγιναν αφορμή να φθάσει ο Χριστός μέχρι εκεί, δε θα επιχειρήσει ποτέ να υπολογίσει το βάρος της ενοχής του συγκρίνοντάς την με την ενοχή των άλλων. Δε θα ανεβεί ποτέ στη δικαστική καθέδρα για να προφέρει την καταδίκη του άλλου. Το πνεύμα της επίκρισης και της αυτοεξύψωσης, είναι εντελώς ξένο για εκείνους που βαδίζουν στη σκιά του σταυρού του Γολγοθά.
Μόνο όταν αισθάνεστε ότι είστε έτοιμοι να θυσιάσετε τη δική σας αξιοπρέπεια, και αυτή ακόμη τη ζωή σας προκειμένου να σώσετε έναν πλανώμενο αδελφό σας, τότε έχετε βγάλει το δοκάρι από το μάτι σας, ώστε να είστε σε θέση να βοηθήσετε τον αδελφό σας. Τότε μόνο μπορείτε να τον πλησιάσετε και να αγγίσετε την καρδιά του. Κανένας δεν επέστρεψε ποτέ από την οδό της πλάνης με τον ψόγο και με την κατηγόρια. Αντίθετα, ο τρόπος αυτός έκανε πολλούς να στραφούν μακριά από το Χριστό, και να κλείσουν ερμητικά την καρδιά τους σε κάθε μεταπειστική προσπάθεια, ενώ το ήπιο πνεύμα, η ευγενική συμπεριφορά και η κατανόηση, μπορούν να σώσουν τον πλανώμενο, και να καλύψουν πλήθος αμαρτιών.
Όταν ο Χριστός φανερώνεται μέσα από το χαρακτήρα σας, αυτό θα ασκεί μια μεταπλαστική δύναμη επάνω σε όλους με τους οποίους έρχεσθε σε επαφή. Κάνετε έκδηλη την παρουσία του Χριστού στην καθημερινή σας ζωή, με την ίδια τη ζωή σας. Αυτός θα αποκαλύψει τη δημιουργική ενέργεια του λόγου Του - δηλαδή μια απαλή, πειστική αλλά ταυτόχρονα πανίσχυρη επιρροή, που να μεταπλάθει και άλλες ψυχές, κατά την ωραιότητα του Κυρίου του Θεού μας...
"Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν. Ούτως είναι και γεγραμμένον· Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. Πλην ουχί πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ζωϊκόν, έπειτα το πνευματικόν. Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού. Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι· και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου. Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βσιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν". Α' Κορινθ. 15:44-50
Για τους εν αληθεία μελετώντες και πιστεύοντες, ο Λόγος του Θεού προβλέπει την ύπαρξη 2 ειδών σωμάτων : 1ο Το ψυχικό-σαρκικό-χοϊκό και 2ο: Το πνευματικό-επουράνιο.
Το πρώτο δηλώνεται στο κείμενο ως ψυχικό (δηλ.το σώμα που αναπνέει) και είναι το σώμα που φέρουμε στη ζωή εν σαρκί. Αυτό το ψυχικό σώμα, είναι χοϊκό και έγινε φθαρτό και θνητό, λόγω της αποστασίας του ανθρώπου. Το δεύτερο σώμα, το επουράνιο είναι το ένδοξο σώμα που ο Θεός θα δώσει στην ανάσταση των δικαίων, η οποία είναι προορισμένη να γίνει την ημέρα της ενδόξου επιφανείας του Χριστού. Αυτά τα δύο μόνο σώματα αναφέρει ο Λόγος του Θεού δια την υπόσταση του ανθρώπου.
Μεσαία κατάσταση δεν υπάρχει. Συνεπώς δεν υπάρχει ζωή χωρίς ένα σώμα. Όπως δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς σώμα χωμάτινο, έτσι και δεν μπορεί να υπάρξει επουράνιος άνθρωπος χωρίς επουράνιο σώμα. Χωρίς λοιπόν επουράνιο σώμα δεν μπορούμε να αποκτήσουμε ζωή...υποκείμεθα λοιπόν στη φθορά και την διαφθορά όπως όλοι οι άνθρωποι μέχρι την ευλογημένη ημέρα της επιφανείας του βασιλιά Χριστού, και την σύγχρονη ανάσταση των νεκρών-κεκοιμημένων. Μόνο ο Χριστός δεν είδε διαφθορά..."Διότι ο μεν Δαβίδ, αφού υπηρέτησε την βουλήν του Θεού εν τη γενεά αυτού, εκοιμήθη και προσετέθη εις τους πατέρας αυτού και είδε διαφθοράν· εκείνος όμως, τον οποίον ο Θεός ανέστησε, δεν είδε διαφθοράν".
Γενικά δεν υπάρχει προσωπική οντότητα-συγκροτημένη προσωπικότητα χωρίς σώμα. Ο απ.Παύλος ομιλεί προς τους πιστούς του Χριστού, και φανερώνει το ευαγγέλιον του Χριστού, δηλαδή την αλήθεια του Θεού που πριν δεν γνώριζε κανείς, και φυσικά ούτε ο Πλάτωνας και οι φιλόσοφοι όλων των αιώνων. Ασώματη προσωπικότητα είναι ασυμβίβαστη με την λογική, δεν υπάρχει στη Δημιουργία άνθρωπος ασώματος, είναι ιδεοευφυολόγημα, ακυρολεξία άνευ νοήματος, και αλλά και ούτε τίποτα από τη Δημιουργία που δεν έχει συγκεκριμένη δομή και περιεχόμενο. Ψυχή λοιπόν ζώσα χωρίς σώμα-ασώματη δεν μπορεί να υπάρξει, αφού μεσαία κατάσταση μεταξύ του θνητού-φθαρτού σαρκικού και αναμενόμενου εξ αναστάσεως επουράνιου-αφθάρτου σώματος δεν προβλέπεται από τον Λόγο του Θεού. Συνεπώς δεν υπάρχει ζωή χωρίς ένα σώμα.
Αν προσέξουμε το κείμενο το σώμα το ζωικό, στο αρχαίο:ψυχικό. Σώμα ψυχικό σημαίνει είναι το σώμα το Αδαμιαίο που έγινε από τον Θεό ψυχή ζώσα, αυτός είναι ο χοικός, γήινος-χωμάτινος άνθρωπος, είναι ο τύπος του σώματος που φέρουμε όλοι οι άνθρωποι. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο και τον έπλασε καλά λίαν. Έναν άνθρωπο, τέλειο, ολοκληρωμένο, συγκροτημένο, ενιαίο. Μια αυτόνομη ελεύθερη προσωπικότητα καθ'εικόνα και ομοίωση του Θεού. Μοιάζουμε δηλαδή με τον Θεό... ως προς τι όμως; Μοιάζουμε ως αυτόνομη, ελεύθερη και νοήμονα προσωπικότητα, απόλυτα συγκεκριμένη και μοναδική. Και προσωπικότητα δεν νοείται αν δεν έχει μία συγκεκριμένη όψη, δηλαδή ένα πρόσωπο. Διαβάζοντας προσεκτικά στο βιβλίο της Γενέσεως αντιλαμβανόμαστε ότι έπλασε ο Θεός κατ'ευθείαν τον άνθρωπο από το χώμα και ενεφύσησεν πνοήν ζωής στο πρόσωπό του, και τότε έγινε ο άνθρωπος ψυχή ζώσα. "καὶ ἔπλασεν ὁ θεὸς τὸν ἄνθρωπον χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν". Γέννεσης 2:7. Χορηγώντας ο Θεός πνοή ζωής στο πρόσωπο του ανθρώπου κατέστη ο άνθρωπος ψυχή ζωντανή. Άρα συνεπάγεται ότι η κάθε ζωντανή ψυχή έχει συγκεκριμένο πρόσωπο, ορατό και προσδιορίσιμο, διότι αυτό που δημιούργησε ο Θεός δεν ήταν ιδέα ή αόρατη ύπαρξη αλλά ορατή, συγκεκριμένη και ψηλαφητή ως έχουσα μάζα ύλης και περιεχόμενο. Το πρόσωπο που ζει δρα, κινείται τρώει, διψάει, και αυτό υποστηρίζεται από την Αγία Γραφή, καθώς είναι γεγραμμένο ότι η ψυχή πεινάει, διψάει, πονάει, αρρωσταίνει, πεθαίνει. Συνεπώς η δράση συνιστά την φύση της ζωντανής ψυχής, δηλαδή του ζωντανού ανθρώπου. Όταν αφαιρεθεί η πνοή του ανθρώπου από το πρόσωπό του δηλαδή τους μυκτήρες του, εκπνέει και τότε η ψυχή από ζώσα γίνεται νεκρά, δηλαδή νεκρή ψυχή. Συνεπώς η βιβλική άποψη διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι μια ψυχή δρώσα, μια ύπαρξη ζώσα που όμως λόγω της αποστασίας οδηγείται στον θάνατο. Είναι γεγραμμένο ότι η ψυχή η αμαρτήσασα αυτή θέλει αποθάνει. Δεν αμαρτάνει το κρέας, οι ιστοί, τα οστά, αλλά το πνεύμα του ανθρώπου.
Το ευαγγέλιο του Θεού παρουσιάζει την αλήθεια περί των σωμάτων που μας δείχνει ότι υπάρχουν 2 ειδών σώματα, που δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί. Το ένα αναιρεί το άλλο. Το ένα κληρονομεί φθορά και θάνατο, και το άλλο κληρονομεί αφθαρσία και αθανασία. Ο Θεός δημιoυργεί και το ένα και το άλλο, όχι όμως συγχρόνως (πρώτα το χοϊκό-ψυχικό, έπειτα το πνευματικό)! Όλοι οι σαρκικοί άνθρωποι, οι ψυχικοί στο κείμενο, οι εν τω Αδάμ, δεν μπορούν να κληρονομήσουν βασιλεία Θεού. Μόνο οι πνευματικοί άνθρωποι, αυτοί που θα αναστηθούν από τον νέο τους γενάρχη τον Ιησού Χριστό θα κληρονομήσουν την ετοιμασμένη Βασιλεία των Ουρανών.
Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι ο θάνατος του ανθρώπου είναι ένας ύπνος, όπως τον ονομάζει ο ίδιος ο Χριστός. Ο θάνατος είναι σαν τον ύπνο μια κατάσταση αδράνειας χωρίς αναπνοή, χωρίς αντανακλαστικά, χωρίς συνείδηση-βίωση ζωής. Όπως ο ύπνος έχει ένα τέλος, έτσι και ο θάνατος έχει ένα τέλος. Ο Χριστός με την ανάστασή Του, νίκησε το θάνατο γι’ αυτό ο θάνατος είναι ύπνος, γιατί έχει ορίσει ημέρα όπου θα υπάρξει η ανάσταση των δικαίων αλλά και των αδίκων, οι μεν προς ζωή αιώνια και οι δε προς κρίση αιώνια, γι’ αυτό ο Χριστός τον λέει ύπνο, γιατί πρόκειται να γίνει η ανάσταση των νεκρών.
Δεν έχει ο άνθρωπος εσωτερική δύναμη να πάει στον ουρανό μόνος του, πρέπει να επενεργήσει στον κοιμηθέντα-αποθανόντα άνθρωπο μια έξωθεν δύναμη από τον ουρανό για να πάει στον ουρανό. Αν καθ’ υπόθεσιν δεν έλθει ο Χριστός, δε θα πάμε στον ουρανό, δεν θα μπορούμε να αναστηθούμε μόνοι μας...αλλά ο Χριστός θα έλθει, είναι υπόσχεση του Θεού αληθινή και βέβαιη, και τη στιγμή του ερχομού του Χριστού θα γίνει η ανάσταση των δικαίων, των μέχρι εκείνη τη στιγμή κοιμηθέντων, αλλά και η μεταμόρφωση των τότε ζώντων που θα αποκτήσουν το νέο πνευματικό ένδοξο σώμα, και έτσι θα γίνει πραγματικότητα ο θρίαμβος της βασιλείας του Θεού.
Εδώ σημειώνουμε ότι, όταν οι Εβδομήκοντα μετέφρασαν τις Εβραϊκές Γραφές, χρησιμοποίησαν συστηματικά τον όρο «ψυχή» για να αποδώσουν τη λέξη «νέφες» (נפש). «Νέφες» στην κυριολεξία σημαίνει το «ον που αναπνέει», και γι’ αυτό συνήθως δηλώνει είτε ένα ζώο, είτε τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν είχε “νέφες” άλλα αντιθέτως ήταν “νέφες”, όπως λέει το εδάφιο Γέννεσης 2:7: “... γουάγιεχί χα-αντάμ λε-νέφες χαγιά” (“...και ο άνθρωπος έγινε ζωντανό ον”) - ο άνθρωπος έγινε ψυχή ζώσα. Η Αγία Γραφή ομιλεί για το ενιαίο της ανθρώπινης υπόστασης, είναι αλληλένδετο και δεν μπορεί να υπάρξει ως ζώσα ύπαρξη σε χωριστά τμήματα.
Σε αντίθεση με πολλούς άλλους πολιτισμούς, αρχικά οι Εβραίοι έβλεπαν τον άνθρωπο ως ολότητα, και μάλιστα υλικής υπόστασης
Κατά την ελληνιστική περίοδο, ωστόσο, εμφανίζεται η διχοτόμηση του ανθρώπου σε άυλη ψυχή, και υλικό σώμα, γεγονός που οφείλεται στην επίδραση του ελληνισμού, και ιδιαίτερα του πλατωνισμού.Έννοιες μιας διχοτόμησης ψυχής-σώματος, αρχαίας ελληνικής προέλευσης, εισήχθησαν νωρίς στη χριστιανική θεολογία από τον Γρηγόριο Νύσσης και τον Αυγουστίνο.
Δεν αιωρείται στο κενό η δήθεν ασώματη ψυχή, χωρίς σώμα αδύνατη η υπόσταση του ανθρώπου. Η έννοια της ασώματης ψυχής μπορεί να εξισωθεί μόνο ως ιδέα, αλλά τούτη η παραδοχή αυτόματα παραπέμπει στον ιδεαλισμό του Πλάτωνα! Κατά τον Πλάτωνα οι ψυχές ζουν ως ιδέες πριν την γέννηση των ανθρώπων, και με την γέννηση εισέρχονται στο σώμα του ανθρώπου! Και είναι στο χέρι του ανθρώπου κατά την πλατωνική θεώρηση ο άνθρωπος να φθάσει στο επίπεδο γνώσης της ψυχής του. Μετά τον θάνατο πάλι η ψυχή πετάει στο κόσμο των ιδεών και ούτω ανακυκλώνεται...
Όμως το Ευαγγέλιο λέγει τελείως διαφορετικά πράγματα από τον Πλάτωνα..."Διότι εξεύρομεν ότι εάν η επίγειος οικία του σκηνώματος ημών χαλασθή, έχομεν εκ του Θεού οικοδομήν, οικίαν αχειροποίητον, αιώνιον εν τοις ουρανοίς. Επειδή εν τούτω στενάζομεν, επιποθούντες να επενδυθώμεν το κατοικητήριον ημών το ουράνιον,αν και ενδυθέντες αυτό δεν θέλωμεν ευρεθή γυμνοί."Β' Κορινθ. 5:1-3. Γυμνoί δεν θα βρεθούμε λέγει ο απ.Παύλος, διότι στην ανάσταση θα ενδυθούμε το νέο σώμα, το επουράνιο. Στον θάνατο απεκδυόμαστε το σώμα το ψυχικό, όμως δεν θα βρεθούμε γυμνοί, δηλαδή χωρίς σώμα, γιατί στην ανάσταση θα ενδυθούμε το νέο ένδοξο επουράνιο σώμα. Ομιλεί ο απ.Παύλος περί της προσωπικότητας, της οντότητας των πιστών που δεν θα μείνει ποτέ γυμνή. Δηλαδή δεν υπάρχει μεσοβέζικη κατάσταση, ασώματη ύπαρξη της ανθρώπινης οντότητας. Το ασώματο στοιχειοθετεί ακυρολεξία της του ανθρώπου δημιουργίας
Οι έννοιες των λέξεων έχουν διαφορετική σημασία στον λόγο του Θεού από τον λόγο των αρχαίων, που μεταλαμπαδεύθηκε στους νεότερους ως αυθεντία. Στην Πλατωνική φιλοσοφία έχουμε την ασώματη ψυχή που ως ως a priori αθάνατη συμψηφίζεται ως θεϊκή, ενώ στην Αγία Γραφή ο άνθρωπος έγινε ψυχή ζώσα, δηλαδή σώμα ψυχικό όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο καρχαίο κείμενο, σώμα σαρκικό, χοϊκό, χωμάτινο. Έτσι δημιούργησε ο Θεός το ανθρώπινο σώμα, συνυφασμένο σε μία υπόσταση με το πνεύμα του ανθρώπου, να διαδραματίζει κυριαρχικό ρόλο στη ζωή του. Η ζώσα ψυχή είναι ο άνθρωπος που συγκροτείται από ένα σώμα χωμάτινο και ένα πνεύμα αυτόνομα λειτουργικό και απαραίτητο για την επιβίωση και πορεία του στη ζωή επί της γης.
Όπως και ο Κούλμαν αναφέρει για την χριστιανική και ιουδαϊκή κατανόηση, ο θάνατος του σώματος είναι ταυτόχρονα και καταστροφή της θεόσδοτης ζωής. Δεν γίνεται καμία διάκριση ανάμεσα στη ζωή του σώματος και στη ζωή της ψυχής....ο θάνατος είναι η καταστροφή της ζωής, που δημιούργησε ο Θεός. Συνεπώς είναι ο θάνατος και όχι το σώμα που πρέπει να κατανικηθεί από την ανάσταση. (βιβλίο καθ.Oscar Cullmann με τίτλο "Αθανασία της ψυχής ή Ανάσταση εκ των νεκρών;")
Το επουράνιο σώμα θα γίνει πραγματικότητα κατά την ανάσταση των δικαίων, όχι πρωτύτερα. Χωρίς επουράνιο σώμα δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε μορφή ζωής. Αυτό είναι ανάγκη να το εννοήσουμε γιατί κινδυνεύουμε να μη εννοούμε τι πιστεύουμε. Ο Κύριος απαιτεί την λογική μας λατρεία, την δια του νοός μας κατανόηση και επίγνωση της αλήθειας. Αν εννοούμε την Ανάσταση των νεκρών ως συμπλήρωμα της αθάνατης ψυχής μας, τότε εννοούμε και πιστεύουμε σε δικές μας παραθεολογίες. Είναι ασυμβίβαστες οι δύο θέσεις αθανασία της ψυχής και ανάσταση των νεκρών, διότι η μία αναιρεί την άλλη. Αν είναι κάτι αθάνατο τότε δεν μπορεί να πεθάνει, κι αν δεν μπορεί να πεθάνει δεν μπορεί και να αναστηθεί. Ο Θεός μόνος έχει την αθανασία, και ο Χριστός την απέκτησε δια της αναστάσεως από τους νεκρούς, και κανένας άλλος μέχρι στιγμής δεν έχει την αθανασία. Την αθανασία θα την λάβουν και μεις αν κρατήσουμε έως τέλους την αρχή της πεποιθήσεώς μας, ως υιοί της αναστάσεως δεν θα μπορούμε να πεθάνουμε πλέον όπως και ο αναστημένος Χριστός δεν μπορεί πλέον να πεθάνει.
Εδώ είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι ο Αριστοτέλης διαφοροποιήθηκε τελικά από τις απόψεις του δασκάλου του Πλάτωνα! Κατά τον Αριστοτέλη στο σύγγραμά του περί ψυχής αναφέρεται σαφώς ότι: Η ψυχή δεν υπάρχει χωρίς το σώμα! (413a 4-5) Για τον Αριστοτέλη “η ψυχή αντιστοιχεί στις ιδιότητες που έχει ένα ζωντανό ον...Και όπως οι ιδιότητες ενός αντικειμένου οφείλουν την υπόστασή τους στο ίδιο το αντικείμενο, έτσι και η ψυχή οφείλει την υπόστασή της στο υλικό σώμα. Όταν λοιπόν αυτό πεθαίνει και διαλύεται, η ψυχή του εκμηδενίζεται”. Σας φαίνεται παράξενο πως μπορούσαν ακόμα και οι αρχαίοι να ελέγχουν τις διδαχές που αρχικά εδέχοντο, και τις υπέβαλαν στην βάσανο της κριτικής έρευνας. Πόσο μάλλον αν είμαστε φωτισθέντες με το άπλετο φως της αλήθειας του Θεού, μπορούμε να ελέγχουμε δια του Πνεύματος του Θεού πάσα ανθρώπινη παραδοχή, και να μη παραδρομούμε σε οποιαδήποτε ανθρώπινη φιλοσοφία.
Λόγω της αποστασίας του πνεύματος του ανθρώπου από τον Θεό δημιουργό του, ο άνθρωπος έγινε θνητός, και ο θάνατος εισήλθε καταλυτικός στον άνθρωπο ως σύνολη ενότητα σώματος και πνεύματος. Ο Όσκαρ Κούλμαν αναφέρει ότι η Ιουδαϊκή και η Χριστιανική ερμηνεία της δημιουργίας, αποκλείει παντελώς τον σύνολο Ελληνικό δυαλισμό ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή. Το σώμα δεν είναι φυλακή της ψυχής αλλά για τους πιστούς του Χριστού ο ναός όπως λέγει ο απ.Παύλος “ο ναός του αγίου Πνεύματος”! Αναφέρει επίσης ο 'Οσκαρ Κούλμαν “Η καινή Διαθήκη ασφαλώς και γνωρίζει την διαφορά ανάμεσα στο σώμα και στην ψυχή, και για να είμαστε πιο ακριβείς ανάμεσα στον εσώτερο και εξώτερο άνθρωπο. Αυτή η διάκριση δεν υφηγείται κάποια αντίθεση ή αντιπαράθεση, σαν να ήταν το ένα από τα δύο αυτά στοιχεία εκ φύσεως καλό, και το άλλο εκ φύσεως κακό. Και τα δύο υπάρχουν μαζί, και τα δύο είναι δημιουργήματα του Θεού. Ο εσώτερος άνθρωπος χωρίς τον εξώτερο δεν έχει ολοκληρωμένη, πλήρη και κατάλληλη υπόσταση”...
ΠΗΓΗ: Maranatha
Από τον Δρ. Κωνσταντίνο Μουρούτη- Φυσίατρο-Νευροεπιστήμονα, ΜD,PhD,ScD(Med)
Διευθυντή του Ινστιτούτου Νέα Ζωή- Καθηγητή Προληπτικής Ιατρικής & Νευροεπιστημών.
Αγαπητοί μου φίλοι, ποιός είναι ο σκοπός της ζωής; Γιατί ζουν οι άνθρωποι; Όταν οι άνθρωποι φτάνουν στον τελικό προορισμό του ταξιδιού της ζωής τους, ρωτούν: “Γιατί εργάστηκα τόσο σκληρά; Γιατί προσπάθησα να κερδίσω τόσα πολλά χρήματα; Γιατί παιδεύτηκα να πετύχω; Tι αξιολύπητη σπατάλη ζωής, να πεθάνει κανείς χωρίς να καταφέρει να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. Πολλοί ζουν τις ζωές τους χωρίς να έχουν κατανοήσει το νόημα ή το σκοπό της ζωής.
Αγαπητοί φίλοι ας απευθύνουμε ένα ερώτημα στους εαυτούς μας. “Ποιό είναι το νόημα της ζωής;”
Ειλικρινώς κανείς από εμάς δε δύναται να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα πολύ εύκολα. Γιατί αυτό; Γιατί δεν είμαστε ικανοί να απαντήσουμε σε ένα φαινομενικά απλό ερώτημα; Aυτό συμβαίνει διότι είναι στην πραγματικότητα αδύνατο να γνωρίζουμε το νόημα της ζωής, χωρίς να έρθουμε σε στενή και σταθερή επαφή με την καταγωγή μας, με την απαρχή της ύπαρξής μας.
Ας υποθέσουμε για μια στιγμή, ότι η ύπαρξή μας εξηγείται από τη θεωρία της εξέλιξης. Έκρηξη! Υπήρξε η μεγάλη έκρηξη. Μετά μια σειρά γεγονότων οδηγούν στο DNA... μετά σε γονίδια... κύτταρα... αμοιβάδες...και τελικά στα ανθρώπινα όντα. Τώρα πώς προέκυψαν όλα αυτά; Τυχαία σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης σωστά; Όμως το τυχαίο εξ ορισμού είναι κάτι που απλώς συνέβη, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό ή νόημα. Συνεπώς το να πιστεύει κανείς στη θεωρία της εξέλιξης, συνεπάγεται την αποδοχή της ιδέας ότι δεν υπάρχει κάποιος σκοπός στη ζωή. Κάτι τέτοιο έχει σοβαρές συνέπειες. Όχι μόνο θα χάναμε ως άνθρωποι την αίσθηση του σκοπού στη ζωή, αλλά επίσης, η ζωή η ίδια θα καταντούσε απολύτως ανούσια αν πιστεύαμε στη θεωρία της εξέλιξης. Σύμφωνα με την εξέλιξη η ύπαρξή μας είναι τυχαία, αλλά αν δεν συνέβαινε να υπάρξουμε, αυτό δε θα έκανε καμία διαφορά.
Χωρίς σαφή κατανόηση του ποιός είναι ο Θεός, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτού του είδους τη συλλογιστική, ακόμη και αν πηγαίνουμε στην εκκλησία. “Γιατί είμαι εδώ;”, “ Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου αποφάσισαν να κοιμηθούνε μια μέρα... και να 'μαι!”. Αυτού του είδους η συλλογιστική δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει στην ανακάλυψη της αιτίας της ύπαρξής μας σε αυτόν τον κόσμο.
Έχουμε μάθει ότι τα γονίδιά μας είναι σαν γράμματα, και τα γράμματα πρέπει να δημιουργηθούν. Τα γράμματα εμπεριέχουν νόημα. Εμείς οι άνθρωποι, είμαστε συνεπώς, μια συλλογή γραμμάτων. Δεν είμαστε ένα κομμάτι κρέας, αλλά μια συλλογή από γράμματα.
Ένα γονίδιο αποτελείται από τέσσερις (a, t, c, g) βάσεις χημικά διατεταγμένες σε ποικίλες αλληλουχίες. Μια διαφορετική αλληλουχία καταδεικνύει διαφορετικό νόημα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που γίνεται με τα γράμματα. Συνεπώς δεν είμαστε μοναχά ένα συνονθύλευμα κυττάρων, ή μία μάζα πρωτεϊνών. Όχι! Αυτό που είμαστε είναι μια συλλογή γραμμάτων με νόημα και σκοπό! Το ερώτημα είναι, τότε, ποιανού το σκοπό εκφράζουν αυτά τα γράμματα;
Τώρα, τα γράμματα (όλα τα γράμματα) δεν μπορούν να υπάρχουν με τυχαίο τρόπο. Όλα πρέπει να δημιουργηθούν! Τότε η απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση είναι αυταπόδεικτη. Τα γράμματα πρέπει να εκφράζουν το σκοπό του δημιουργού τους!
Βλέπετε, τα γονίδια έχουν φτιαχτεί, για να ανταποκρίνονται με διαφορετικό τρόπο στα ποικίλα νοήματα. Όπως γνωρίζουμε από τα πειράματα του δρ. Παβλόφ, όταν ένα υποκείμενο αντιλαμβάνεται ένα θετικό νόημα, πυροδοτείται εκ μέρους του μια θετική αντίδραση. Ένα αρνητικό νόημα πυροδοτεί μια αρνητική αντίδραση. Όταν υπάρχει έλλειψη νοήματος, υπάρχει και έλλειψη αντίδρασης. Όταν ένας σκύλος ακούσει τον ήχο “ντριν” του κουδουνιού, δεν υπάρχει κανένα νόημα συσχετισμένο με αυτόν τον ήχο. Άρα, δεν υπάρχει αντίδραση . Η ουρά του δεν κουνιέται με την προσδοκία για μια νόστιμη λιχουδιά. Δεν ακούγεται ο ήχος χαρούμενου γαβγίσματος. Καμία παραγωγή ενδορφινών που θα του προκαλέσει έξαψη. Καμία απολύτως αντίδραση! Η παραμικρή! Χωρίς νόημα, τα γονίδια δεν ανταποκρίνονται. Τη στιγμή που ο σκύλος θα αρχίσει να συνδέει τον ήχο του κουδουνιού με το τάισμά του (δίνοντας θετικό νόημα στον ήχο του κουδουνιού) κι όχι νωρίτερα, θα αρχίσει και να έχει σιελόρροια, θα γαβγίζει χαρούμενα και θα κουνάει την ουρά του στο άκουσμα του κουδουνιού. Αυτό είναι ένα εμφανές παράδειγμα, του πώς ανταποκρίνονται τα γονίδια στο νόημα.
Προτού παρεκκλίνουμε πολύ, ας επιστρέψουμε στο υποκείμενο του νοήματος της ζωής. Όπως προαναφέρθηκε, δεν μπορεί να υπάρξει αληθινό νόημα στη ζωή αν η θεωρία της εξέλιξης είναι σωστή. Πολλοί άνθρωποι ωστόσο, πιστεύουν στη θεωρία της εξέλιξης. Κατά συνέπεια, είναι αδύνατον για αυτούς να γνωρίζουν ποιος είναι ο αληθινός, θεμελιώδης σκοπός στη ζωή. Ο καθένας τους πρέπει να επινοήσει τον δικό του σκοπό ζωής. Γίνεται ευθύνη για τον καθένα να βρει τη δική του εκδοχή του νοήματος στη ζωή. Πράγμα που γίνεται πολύ συχνά. “Ο σκοπός στη ζωή μου είναι αυτός”, “Θα επιτύχω εκείνο πριν πεθάνω”. Αρκετά συχνά όμως, οι στόχοι των άλλων ανθρώπων μοιάζουν πολύ ασήμαντοι και επιπόλαιοι. Πολλές φορές πιάνουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται: “Αυτό ονομάζεις σκοπό της ζωής σου;” και είμαι σίγουρος πως και οι άλλοι σκέφτονται το ίδιο για μας. Η αλήθεια είναι ότι η θεωρία της εξέλιξης, αν γίνει αποδεκτή, θα μας οδηγήσει όλους στο μονοπάτι μιας ζωής άνευ σκοπού.
Ποιες άλλες θεωρίες υπάρχουν; Λοιπόν, υπάρχει η μετενσάρκωση. Τί άλλο; Υπάρχουν υποθέτω πολλοί μύθοι και θρύλοι στις ποικίλες εθνοτικές ομάδες και κουλτούρες που προσπαθούν να εξηγήσουν την προέλευσή τους. Ωστόσο, καμιά από τις θεωρίες αυτές δεν μπορεί να παρέχει μια ουσιαστική, πλήρη νοήματος γνώση περί του σκοπού της ζωής.
Ας δούμε πιο διεξοδικά την μετενσάρκωση, η οποία έχει αρκετούς υποστηρικτές ανά τον κόσμο. Ποιό είναι το κέντρο αυτής της φιλοσοφίας; Πιστεύεται ότι οι ψυχές μετενσαρκώνονται ξανά και ξανά σε έναν αέναο κύκλο. Αυτό μπορεί να ισχύει μόνο εφ' όσον οι ψυχές είναι αθάνατες. Άρα, το να πιστεύει κανείς στην μετενσάρκωση, συνεπάγεται την αποδοχή της ιδέας περί αθανασίας της ψυχής σε φυσικό επίπεδο. Ωστόσο, ο ισχυρισμός της ύπαρξης των ψυχών απαρχής της αιωνιότητας, αποκλείει την ιδέα της δημιουργίας. Προφανώς, δε χρειάζεται να δημιουργηθεί κάτι το οποίο ήδη υπάρχει.
Άρα έχουμε τη θεωρία της εξέλιξης, τη φυσική αθανασία της ψυχής, και τη δημιουργία για να εξηγήσουμε την ύπαρξή μας. Ποιά από αυτές τις θεωρίες είναι πιο αληθοφανής από την σκοπιά της γενετικής βιολογίας; Φυσικά και είναι η δημιουργία! Γιατί; Διότι είμαστε φτιαγμένοι από κύτταρα, και μέσα σε κάθε ένα από αυτά υπάρχουν οι γενετικοί κωδικοί γραμμένοι με γράμματα, που δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν εάν δεν είχαν δημιουργηθεί. Ποιός τότε είναι ο σκοπός της ζωής; Μπορεί να μας πει η δημιουργία ποιό είναι το νόημα της ζωής;
Ξέρετε, προσωπικά πιστεύω, ότι μέσα από τη μελέτη της Βίβλου, και ιδιαίτερα του βιβλίου της Γενέσεως, ανακαλύπτει κανείς το νόημα της ζωής. Κάποιος από σας μόλις είπε ότι “το να ζει κανείς με το Θεό αιώνια” είναι ο σκοπός της ζωής. Συμφωνώ με τη δήλωση αυτή διότι είναι σωστή από τεχνικής απόψεως. Ωστόσο, η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν θα έβρισκε αυτήν την άποψη πειστική. Βλέπετε, μόνο οι άνθρωποι που έχουν περπατήσει με το Θεό γνωρίζουν τι σημαίνει να ζουν με Αυτόν. Διαφορετικά η ιδέα αυτή ηχεί κενή οποιουδήποτε νοήματος.
Ας μιλήσουμε τώρα για το νόημα της ζωής. Ας στραφούμε στις Γραφές. Γένεση 1:1 “ Εν αρχή ο Θεός εποίησε τον ουρανό και τη γη”. Είναι πράγματι ένας πολύ όμορφος στίχος. Πώς ξεκινάει;”Εν αρχή...” -αυτό είναι το σημείο εκκίνησης. Πού είναι το σημείο εκκίνησης στη θεωρία της φυσικής αθανασίας της ψυχής; Δεν υπάρχει. Η θεωρία της εξέλιξης δεν μας παρέχει καμία χρήσιμη πληροφόρηση για την καταγωγή μας. Γιατί λοιπόν από το πουθενά η θεωρία της μεγάλης έκρηξης; Κανείς δεν ξέρει. “Εν αρχή...” Μόνο ο Θεός, ο δημιουργός, μπορεί να παρέχει μια τόσο καθοριστική αρχή.
Τι άρχισε Εκείνος; Το έργο της δημιουργίας από το τίποτα! “ Εν αρχή ο Θεός εποίησε τον ουρανό και τη γη”. Αυτός ο στίχος περιλαμβάνει την πραγματική θεωρία της μεγάλης έκρηξης! Υπάρχει μια απίστευτη ποσότητα δύναμης συμπυκνωμένη σε αυτόν τον στίχο. Τη μια στιγμή δεν υπάρχει τίποτα και την επόμενη υπάρχουν ο ουρανός και η γη! Τι δυναμικό ξεκίνημα! Προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο ξεκίνημα, χωρίς τον Θεό τον δημιουργό. Αλλά αντί να εστιάσουμε στη δική Του δύναμη, ας αναλογιστούμε τον σκοπό Του μέσα στη δημιουργία, διότι το να γνωρίζουμε γιατί μας δημιούργησε, είναι απαραίτητο για να καταλάβουμε το νόημα της ζωής.
Γιατί οι αυτοκινητοβιομηχανίες κατασκευάζουν αυτοκίνητα; Οι υπολογιστές γιατί κατασκευάζονται; Υπάρχει κάποιος λόγος και σκοπός που δημιουργούνται αυτά τα εργαλεία. Όσο πιο περίπλοκη και δύσκολη είναι η κατασκευή μιας μηχανής, τόσο πιο ισχυρός είναι ο λόγος για να κατασκευαστεί. Δεν υπάρχουν μηχανές που να είναι τόσο περίπλοκες και σύνθετες όσο τα ανθρώπινα όντα. Φίλοι μου, πρέπει να υπάρχει κάποιος υποχρεωτικός λόγος που οδηγεί στην ύπαρξή μας.
Γενικά, τα απλά πράγματα υπάρχουν για απλούς λόγους. Για παράδειγμα, ένα ρόπαλο έχει μια πολύ απλή δομή. Είναι απλώς ένα κομμάτι ξύλου. Ο μόνος λόγος για να κατασκευάσει κανείς ένα ρόπαλο είναι για να χτυπήσει κάποιον – ή τουλάχιστον για να τον απειλήσει, μια απλή δομή για έναν απλό λόγο. Αλλά εκείνα που έχουν δημιουργηθεί για να επιτύχουν πολύ περίπλοκους και πολυσύνθετους σκοπούς, έχουν εξελιγμένες και περίτεχνες δομές, ώστε να ανταποκρίνονται στον υψηλό σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν. Συνεπώς, η πολυπλοκότητα του δημιουργήματος του ανθρώπου, καταδεικνύει ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος σκοπός αντιστοίχως ανώτερος. Ποιός θα μπορούσε να είναι αυτός ο σκοπός;
Αισθάνομαι τόσο ευδαίμων και ευγνώμων που γνώρισα τον Θεό. Μόνο αφού τον συνάντησα στη ζωή μου βρήκα το πραγματικό νόημά της. Ξέρετε πώς ήταν η ζωή μου πριν γνωρίσω τον Θεό; Λοιπόν, ήμουν σαν εκείνα τα εξαιρετικής κατασκευής πλοία που επιπλέουν στον ωκεανό - που κυριολεκτικά απλώς περιφέρονται επιπλέοντας. Πού πήγαινε αυτό το πλοίο; Πουθενά. Απλώς επέπλεε στην κατεύθυνση οποιουδήποτε ανέμου. Πήγαινε με τη μανία όταν αυτή φυσούσε δυνατά. Μερικές φορές πήγαινε με την αλαζονεία, και άλλες φορές με τη δόξα και τις τιμές. Δεν μπορούμε να αφήσουμε απ' έξω την απληστία. Πηγαίνοντας δεξιά-αριστερά, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση φυσούσε ο άνεμος, με καμία απολύτως αίσθηση αληθινού σκοπού.
Ξέρετε, υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη ανέμων. Ορισμένοι από εμάς έχουμε πολλά απωθημένα θαμμένα βαθιά στις καρδιές μας, ως αποτέλεσμα ταλαιπωριών και στερήσεων. Συνεπώς, για ορισμένους από εμάς, ο άνεμος μπορεί να φυσήξει προς την κατεύθυνση της εκπλήρωσης αυτών των απωθημένων. Το να αποζημιωθούμε με κάποιον τρόπο για τα δεινά που έχουμε υποφέρει, γίνεται σκοπός ζωής. “Ω, υπέφερα τόσο πολύ μεγαλώνοντας διότι ήμουν τόσο φτωχός. Σκοπεύω να βγάλω ένα βουνό χρήματα, και να τα ξοδέψω έως ότου ευχαριστηθεί η καρδιά μου!” Αυτό είναι ένα παράδειγμα ενός εντελώς επιφανειακού σκοπού στη ζωή. Είναι απολύτως αυθαίρετος και φαντασιώδης από τη φύση του. Ξέρετε κάτι; Ας μην τον ονομάσουμε καν σκοπό της ζωής, διότι δεν είναι. Δεν έχει καμία σχέση με το θεμελιώδες νόημα της ζωής. Είναι μόνο ένας ακόμη άνεμος που φυσάει πέρα δώθε. Όλοι οι παρόμοιοι άνεμοι φυσούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις χωρίς νόημα ή σκοπό.
Τι είδους άνεμος φυσούσε στη δική μου ζωή; Ήταν η αγάπη για τα χρήματα. Απλώς πουλούσα για να κερδίσω χρήματα. Το να κερδίζω χρήματα ήταν τόσο εύκολο! Επιπλέον ήταν πολύ ωραία η αίσθηση. Όμως πολύ βαθιά μέσα μου, ήξερα ότι αυτό δεν μπορεί να είναι το αληθινό νόημα της ζωής. Ήξερα ότι δε θα μπορούσα να κοιτάξω πίσω στο τέλος της ζωής μου, και να πω ότι έζησα μια ζωή που είχε εκπληρώσει το σκοπό της, αν συνέχιζα να ζω με αυτόν τον τρόπο. “Ποιός, τότε, είναι ο αληθινός σκοπός της ζωής μου;” Για χρόνια, αυτό ήταν ένα βασανιστικό ερώτημα στο πίσω μέρος του νου μου.
Μόλις πριν λίγο μιλούσαμε για την δημιουργία. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν, τουλάχιστον εν μέρει, στην εξέλιξη και στη φυσική αθανασία της ψυχής, αλλά λένε επίσης και “αμήν” όταν ένας κήρυκας λέει πως ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό και κατ΄ εικόνα του. Οι σκέψεις μας είναι τόσο συγκεχυμένες και ασυνάρτητες. Πιστεύουμε στη Δημιουργία, αλλά πιστεύουμε επίσης και σε άλλες θεωρίες που έρχονται σε αντίθεση με τη δημιουργία. Αυτός είναι ο λόγος που η πίστη μας στη δημιουργία δε μας επιτρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιό είναι το νόημα της ζωής. Λέμε ότι πιστεύουμε στη δημιουργία, όμως είμαστε ακόμη μπερδεμένοι αναφορικά με το νόημα της ζωής. Έχουμε ίσως μια αόριστη ιδέα ότι προοριζόμαστε για να ζήσουμε στον παράδεισο με το Θεό στην αιώνια ζωή. Αλλά τι συμβαίνει με την εδώ ζωή μας;
Αν ο Θεός πράγματι μας δημιούργησε, θα πρέπει να υπήρχε κάποιος σκοπός. Αν θέλουμε να κατανοήσουμε το σκοπό της ζωής, χρειάζεται να αποκτήσουμε μια πιο ξεκάθαρη γνώση σχετικά με τον σκοπό της δημιουργίας. Γιατί; Διότι ο σκοπός της δημιουργίας από τον Θεό είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας. Αν δεχτούμε αυτή τη λογική, τότε ο σκοπός της ζωής μας θα γίνει ξεκάθαρος, από τη στιγμή που θα αποκτήσουμε μια βαθύτερη κατανόηση σχετικά με το σκοπό της δημιουργίας Του. Αυτό είναι το φαινόμενο ντόμινο της πίστης στη δημιουργία. Αυτός είναι ο τρόπος που θα πρέπει να προσεγγίσουμε την πίστη μας στη δημιουργία.
“ Εν αρχή ο Θεός εποίησε τον ουρανό και τη γη”. Αυτός ο στίχος καθιερώνει για μας, τον ίδιο το σκοπό της ζωής από την αρχή ως το τέλος. Όμως ο στίχος αυτός δεν έχει κανένα νόημα για μας, έως ότου κατανοήσουμε γιατί μας δημιούργησε ο Θεός. Εδώ έγκειται η δυσκολία που αντιμετωπίζει ο Θεός. Βλέπετε, δεν είναι εύκολο για το Θεό να μας κάνει να κατανοήσουμε το λόγο για τον οποίο μας δημιούργησε. Δεν μπορεί να μας εξαναγκάσει να καταλάβουμε τη θέλησή Του, ή να τη δεχτούμε. “Όχι, όχι! Μην το κάνεις αυτό!” Κάποιος που σέβεται την ελευθερία μας μέχρι το σημείο του θανάτου (ο σταυρός του Γολγοθά το αποδεικνύει), δε θα μας συμπεριφερόταν με αυτόν τον τρόπο. Αυτό είναι το δίλημμα του Θεού. Πρέπει να αποκαλύψει ήπια τον σκοπό του σε μας, χωρίς να μας επιβληθεί με τη βία.
Ο Θεός μας έδωσε τη Βίβλο για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε το σκοπό του στη δημιουργία- και κατ' επέκταση το σκοπό μας στη ζωή. Αυτός είναι ο λόγος που η Βίβλος ξεκινάει με τη φράση “Εν αρχή...”. Αυτός είναι ο λόγος που ο πρώτος απ' όλους τους στίχους έπρεπε να λέει “Εν αρχή ο Θεός εποίησε τον ουρανό και τη γη”.
Έχω μια κόρη, ξέρετε. Πάντοτε πίστευα ότι δε θα είχε καμιά σημασία για μένα αν το παιδί μου ήταν αγόρι ή κορίτσι. Ένας γιος θα ήταν καλός, όμως μια ακόμη κόρη θα ήταν εξίσου καλή, σκεφτόμουν. Αλλά όταν γεννήθηκε το παιδί μου, φώναξα “Είναι κορίτσι!” χωρίς καν να το συνειδητοποιώ. Ήμουν τόσο χαρούμενος! Ήταν 6 Νοεμβρίου, το 1998. Ακόμη και μόνο στη σκέψη εκείνης της μέρας νιώθω ευτυχισμένος.
“Εν αρχή ο Θεός εποίησε τον ουρανό και τη γη”. Σας φαίνεται οικείος αυτός ο στίχος τώρα; Εκείνη ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή του Θεού. “Σας δημιούργησα στην αρχή”. Αυτή ήταν η στιγμή που ήρθαμε στον κόσμο κατά μια έννοια. Α! Τι χαρούμενη στιγμή πρέπει να ήταν για το Θεό!
Τώρα, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί μας δημιούργησε ο Θεός. Τι λέει η Βίβλος; Είναι μέσα στη Βίβλο; Μπορείτε να το βρείτε; Μετά από ενδελεχή έρευνα κατάφερα πράγματι να βρω στη Βίβλο ένα στίχο, που αναφέρεται στο ζήτημα αυτό. Στη Γένεση 2:18. “Και είπε Κύριος ο Θεός, “Δεν είναι καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος”. Τι σημαίνει αυτός ο στίχος; Γιατί να νοιάζεται ο Θεός για το αν είναι μόνος ο άνθρωπος; Διότι ο Θεός γνωρίζει πως είναι να είναι κάποιος μόνος του. Υπήρξε μόνος. Προτίμησε ωστόσο να υπάρχει μαζί με άλλα όντα με τα οποία να επικοινωνεί. Ο Αδάμ πλάστηκε κατ' εικόνα του Θεού ώστε να είναι σαν Αυτόν. Φυσικά, ο Θεός ήξερε ότι ο Αδάμ δεν θα ήθελε να είναι μόνος!
Υπάρχουν στην πραγματικότητα, κάποιοι άνθρωποι που δεν τους πειράζει η μοναξιά. Κάποιοι μάλιστα την απολαμβάνουν. Φωνάζουν, “Αφήστε με ήσυχο!” Αλήθεια είναι ότι όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας πιθανόν να νιώσουμε έτσι. Αλλά πότε νιώθουμε έτσι; Γενικά αυτό συμβαίνει όταν είμαστε επικριτικοί, θυμωμένοι ή αισθανόμαστε μίσος. Δεν μπορούμε να απολαύσουμε τη συντροφιά των άλλων όταν αισθανόμαστε έτσι.
Πότε όμως θέλουμε να είμαστε με κάποιον; Πότε είναι πιο δυνατή αυτή η επιθυμία; Μα φυσικά όταν αγαπάμε! Αισθανόμαστε τη μοναξιά ως μια θλιβερή κατάσταση όταν είμαστε ερωτευμένοι. Πάντα θέλουμε να είμαστε με τον ξεχωριστό εκείνο άνθρωπο, για να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη. Είναι αδύνατο να βιώσουμε αυτήν την αγάπη όταν είμαστε μόνοι. Όταν είμαστε ερωτευμένοι δε θέλουμε καθόλου να είμαστε μόνοι!
Ο Θεός είναι αγάπη. Δεν είναι απλώς “στοργικός”. Είναι η ίδια η ενσάρκωση της αγάπης! Ποτέ δεν απολαμβάνει τη μοναξιά. Δεν είναι καλό για Εκείνον που είναι Αγάπη να είναι μόνος. Γι΄αυτό δημιούργησε. Για να αγαπά.
Γένεση 2:18. Και είπε Κύριος ο Θεός, “Δεν είναι καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος.” Συνήθως διάβαζα αυτόν τον στίχο χωρίς να τον πολυσκεφτώ. Αλλά η αγάπη κάνει τα πάντα πιο σημαντικά, συμπεριλαμβανομένου και αυτού του στίχου.
Είμαστε όλοι μαζί εδώ τώρα: Οι οικογένειες, οι φίλοι, αδερφοί και αδερφές εν Χριστώ! Τρώμε, γελάμε, και απλώς απολαμβάνουμε τη συντροφιά ο ένας του άλλου. Αυτό είναι θαυμάσιο! Με κάνει να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν δεν είχα την αγαπημένη μου σύζυγο, την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Πώς θα ήταν τότε η ζωή μου; Κανείς μας δεν είναι τέλειος. Όμως και μόνο το να βρισκόμαστε μαζί με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, και να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο παρά τις ελλείψεις μας, δεν είναι το νόημα της ευτυχίας;
Την πρώτη φορά που ήμουν στον Καναδά, οι φίλοι μου με άφησαν στη λίμνη Louis και φύγανε όλοι. Φαντάζομαι ότι σκέφτηκαν να με αφήσουν στην ησυχία μου ώστε να απολαύσω το όμορφο τοπίο, εφ' όσον είχα χρόνο. Θεωρείτε ένα από τα ομορφότερα μέρη του Καναδά. Ξέρετε όμως κάτι; Δεν μου άρεσε. Σίγουρα ήταν ένα πολύ όμορφο μέρος. Δεν το απολάμβανα όμως να βρίσκομαι εκεί πέρα ολομόναχος. Όση ομορφιά και να υπήρχε γύρω μου δεν μπορούσα να την εκτιμήσω. Όταν δεν υπήρχε κανείς να μοιραστεί μαζί μου τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, η ομορφιά έχασε το νόημά της. Ούτε που μπορώ να διανοηθώ πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τους αγαπημένους μου ανθρώπους!
Ο Θεός είναι αγάπη. Ο Θεός αισθάνεται τη μεγαλύτερη χαρά όταν δίνει την αγάπη του στους άλλους. Γι' αυτό το λόγο μας δημιούργησε. Μας έπλασε ως αντικείμενα της αγάπης Του, για να τη διαμοιράσει σε όλους μας. Αισθάνεται τη μεγαλύτερη χαρά όταν βρίσκεται με τα αγαπημένα Του πρόσωπα.
Ξέρετε, ο αληθινός σκοπός στη ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ευτυχία. Η εκπλήρωση του πραγματικού σκοπού, θα μας κάνει ευτυχείς ακόμη κι αν δεν υπάρξει κανένα άλλο όφελος από την επίτευξή του. Να εξηγήσω. Ας υποθέσουμε ότι θέτω ένα στόχο για τον εαυτό μου. Πραγματικά μισώ τη διαδικασία, αλλά γνωρίζω ότι οι άλλοι πραγματικά θα εντυπωσιαστούν εάν τον πετύχω. Έτσι πιέζω τον εαυτό μου να κάνω κάτι που μισώ, για να εντυπωσιάσω τους άλλους. Καταλαβαίνετε ότι αυτός ο στόχος δεν αξίζει. Μου δημιουργεί μόνο στρες. Ο αληθινός σκοπός διαφέρει. Η χαρά της επιτυχίας πηγάζει μέσα από την επίτευξη του σκοπού, και χάριν αυτού μπορεί κανείς να ξεπεράσει τις κακουχίες και τα δεινά που αντιμετωπίζει στην πορεία.
Η δημιουργία είχε τα δικά της δεινά και δυσκολίες. Ναι, ο Θεός είναι Παντοδύναμος, αλλά ακόμη κι ο Θεός δεν μπορούσε να υπερκεράσει αυτήν τη δυσκολία. Ο Θεός αποφάσισε να μας δημιουργήσει για να μας λούσει με τη θεία αγάπη του. Υπήρχε όμως μια πιθανή παρενέργεια σε αυτήν την προσπάθεια. Η αγάπη δεν μπορεί να επιβληθεί για να γίνει αποδεκτή. Ο Θεός δεν μπορούσε, και δεν ήθελε να επιβάλει στα πλάσματά Του την αγάπη Του. Ωστόσο, είμαστε πλασμένοι να νιώθουμε χαρά, και να έχουμε υγεία όταν λαμβάνουμε την αγάπη Του. Να που είναι το πρόβλημα. Τι γίνεται αν δεν θέλουμε να αποδεχτούμε την αγάπη Του; Ακριβώς διότι ο Θεός δεν θέλει να μας επιβάλει την αγάπη Του, θα υπάρξει πρόβλημα. Τότε γιατί εξακολουθεί να επιλέγει να δημιουργεί όντα που μπορούν να απορρίπτουν την αγάπη Του; Ακριβώς διότι η αγάπη δεν έχει νόημα χωρίς την ελευθερία να την απορρίψει κανείς.
Ας υποθέσουμε ότι ένας άντρας είναι νυμφευμένος με μια γυναίκα. Εκείνη είναι εκπαιδευμένη να του λέει συνεχώς “ναι”. Έτσι τη μεγάλωσαν. Από την παιδική της ηλικία προγραμματίστηκε από τους γονείς της να λέει “ναι” σε οποιαδήποτε περίπτωση. Πράγματι, αυτός ήταν και ο τρόπος που έζησε τη ζωή της και η μητέρα της. Υπάρχουν στ' αλήθεια πολλές γυναίκες που ανατράφηκαν έτσι. Παντρεύεται λοιπόν, και ξεκινάει μια ζωή γεμάτη “ναι” με τον σύζυγό της. Ο σύζυγός της, της λέει κάνε αυτό. “Ναι”. Κάνε εκείνο. “Ναι”. “Ναι, ναι” σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν μπορεί να πει “όχι”. Λοιπόν τώρα, πόσο νόημα εμπεριέχεται στα “ναι” της όταν ο άντρας της γνωρίζει ότι έχει προγραμματιστεί μόνο να λέει “ναι”; Μόνο όταν κερδίσει την απόλυτη ελευθερία και αυτοπεποίθηση να λέει “όχι”, νοηματοδοτείται το “ναι” της. Η αληθινή αγάπη και ευτυχία μπορεί μόνο να ενυπάρχει στη γνώση ότι μπορεί κανείς πάντα να πει “όχι”, αλλά αντ' αυτού, επιλέγει να πει “ναι”. Για τον λόγο αυτό, ο Θεός μας δημιούργησε με την ελευθερία να μπορούμε να Του πούμε “όχι”.
Κατά συνέπεια, ο Θεός έπρεπε να τηρήσει τις παρακάτω προϋποθέσεις για τη δημιουργία Του.
1. Λόγο του ότι ο σκοπός της δημιουργίας ήταν να μας διοχετεύσει ο Θεός την αγάπη Του, δημιουργηθήκαμε για να ζούμε λαμβάνοντας αυτήν την αγάπη, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να επιβιώσουμε.
2. Ωστόσο, χρειάζεται να κατέχουμε την ελευθερία να απορρίψουμε αυτήν την αγάπη.
Αυτές οι δύο προϋποθέσεις έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Τι θα γινόταν αν καταλήγαμε να απορρίψουμε αυτήν την αγάπη; Θα πεθαίνανε διότι χρειαζόμαστε την αγάπη Του για να επιβιώσουμε. Ωστόσο, πρέπει να μας επιτρέπει να απορρίπτουμε την αγάπη Του, για να διασφαλίσει την ελευθερία μας. Αυτό ήταν ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα που έπρεπε να λύσει ο Θεός πριν αποφασίσει να μας δημιουργήσει. Ο Θεός έλυσε το πρόβλημα αυτό αποφασίζοντας να θυσιάσει τον μονογενή Υιό Του, αν επιλέγαμε την αμαρτία. Για το λόγο αυτό ονομάζεται ο Ιησούς “ο αμνός που θυσιάστηκε εκ της θεμελίωσης του κόσμου”.
Αλλά τι είναι αμαρτία; Δεν είναι ο ισχυρισμός των πλασμάτων ότι μπορούν να ζήσουν χωρίς Θεό; | “Δεν έχω καμία σχέση μαζί σου”. Έχω εξελιχθεί από την αμοιβάδα” ή “Η ψυχή μου υπήρξε απ' αρχής της αιωνιότητας. Δεν προήλθε από τη δική Σου δημιουργία”. “Πραγματικά δεν σε χρειάζομαι. Μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα”. Σε τι αναφέρονται όλα αυτά; Στο χωρισμό από το Θεό! Ναι, η ίδια η ουσία της αμαρτίας έγκειται στο διαχωρισμό από τον Θεό.
Αυτή ήταν η πιθανή παρενέργεια της δημιουργίας: Ορισμένα δημιουργήματα να επέλεγαν να αποξενώσουν τον εαυτό τους από το Θεό και την αγάπη Του. Όμως η απόρριψη τη αγάπης Του και ο διαχωρισμός από Εκείνον σημαίνει θάνατος. Κάτι τέτοιο προκαλεί την αντιστροφή της δημιουργίας του Θεού, ακυρώνοντας για τον αμαρτωλό το σκοπό της δημιουργίας Του. Η αντίστροφη αυτή διαδικασία φέρνει τον αμαρτωλό στην πρότερη κατάσταση, πριν ακόμη λάβει χώρα η δημιουργία.
Επομένως, εμείς τα δημιουργήματα έχουμε μόνο δύο επιλογές.
1. Να λάβουμε την αγάπη Του και να ζήσουμε
2. Να απορρίψουμε την αγάπη του και να επιστρέψουμε στην προ της δημιουργίας κατάσταση (σκόνη).
Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Αλλά ο Σατανάς προσπαθεί να μας εξαπατήσει με την σκέψη ότι υπάρχει και τρίτη επιλογή. Λέει ότι μπορούμε να ζούμε στην αμαρτία, στην κατάσταση του διαχωρισμού μας από Εκείνον και την αγάπη Του. Φίλοι μου μην τον αφήσετε μα σας εξαπατήσει! Τον χρειαζόμαστε πάντα. Χρειαζόμαστε συνεχώς την αγάπη Του. Διαφορετικά δεν μπορούμε να ζήσουμε!
Τώρα ας μιλήσουμε γι' αυτό, στο πλαίσιο του σκοπού της ζωή μας. Ο Θεός μας δημιούργησε για να μας διοχετεύσει την αγάπη Του. Γιατί; Διότι έτσι αισθάνεται χαρούμενος. Νιώθει τη μεγαλύτερη χαρά όταν μας προσφέρει την αγάπη Του. Μας δημιούργησε για να βιώσει αυτήν την ανώτερη μορφή ευτυχίας!
Τι θέλει λοιπόν ο Θεός από εμάς; Φυσικά, θα ήθελε να είμαστε ευτυχισμένοι. Αλλά πως; Μα, με τον ίδιο τρόπο που Εκείνος είναι – δίνοντας την αγάπη Του στους άλλους. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να βιώσει κανείς την αληθινή ευτυχία, την ευτυχία του Θεού. Από εμπειρία ο Θεός γνωρίζει ότι η μεγαλύτερη ευτυχία πηγάζει από την αγάπη που δίνουμε στους άλλους. Η ευτυχία προέρχεται από την ίδια την πράξη της προσφοράς, κι όχι από το αν λαμβάνει κανείς αντάλλαγμα ή όχι. Αυτή δεν είναι η επίγεια ευτυχία πού προέρχεται από την απόκτηση πλούτου, την επιτυχημένη καριέρα, ή τον “κανακεμένο” εγωισμό μας. Καθώς δίνουμε αγάπη μεταξύ μας γινόμαστε ευτυχισμένοι. Αυτός είναι ο σκοπός στη ζωή μας!
Για το λόγο αυτό ο Ιησούς κατέδειξε καινούρια εντολή: “Μια νέα εντολή σας δίνω, να αγαπάτε αλλήλους όπως εγώ σας αγάπησα”. Δεν επινόησε αυτήν την εντολή επειδή ακουγόταν ωραία. Η εντολή ήταν άμεση συνέπεια της δημιουργίας. Συνεπώς, η κατανόηση της αγάπης του Θεού συνεπάγεται την κατανόηση της δημιουργίας. Η γνώση του νοήματος της δημιουργίας ξεδιαλύνει κάθε σύγχυση σχετικά με το νόημα της ζωής.
Ξέρετε, τελευταία σκεφτόμουν πολύ το θέμα της δημιουργίας. Ήξερα ότι θα δώσω μια σειρά διαλέξεων σχετικά με τη Γένεση. Έτσι συλλογίστηκα πολύ το θέμα αυτό. “Εν αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη”. Είναι τόσο δυναμικός στίχος, κι ωστόσο ποτέ πριν δε σήμαινε κάτι για μένα. Τότε εντελώς ξαφνικά, το κατάλαβα! Συνειδητοποίησα ότι αυτός ο στίχος εμπεριέχει όλα όσα χρειάζεται κανείς να γνωρίζει για τη ζωή και το σκοπό της.
Αν ο Θεός με δημιούργησε και είναι Αγάπη, τότε θα πρέπει να με δημιούργησε για να είμαι χαρούμενος όπως Εκείνος! Θα πρέπει να είχε μια απλή ευχή για μένα. Η οποία είναι, “Κώστα να είσαι ευτυχισμένος όπως είμαι εγώ”. Με άλλα λόγια “Να αγαπάτε αλλήλους όπως εγώ σας αγάπησα”. Για την ακρίβεια είπε και κάτι άλλο που σημαίνει ακριβώς το ίδιο. Λουκάς 6:35,36 “Αλλά να αγαπάτε τους εχθρούς σας, κάνετε το καλό, και δανείζετε μην ελπίζοντας σε αντάλλαγμα. και η ανταμοιβή σας θα είναι μεγάλη, και θα γίνετε Υιοί του Υψίστου. Διότι Εκείνος είναι καλός με τους αγνώμονες και τους πονηρούς”. “Να είστε λοιπόν ελεήμονες, όπως ο Πατέρας σας είναι ελεήμων”.
Γνωρίζουμε ότι ο σκοπός της ζωής είναι να αγαπάμε όπως μας αγαπάει ο Θεός, και έτσι να νιώθουμε ευτυχείς όπως Εκείνος. Τώρα χρειάζεται να μάθουμε τι σημαίνει να αγαπάμε όπως Εκείνος. Βλέπετε η ανθρώπινη αγάπη μας είναι διαφορετική από του Θεού. Μισούμε τους εχθρούς μας, και αγαπάμε μόνο όσους μας αγαπούν. Χρειάζεται όμως να βιώσουμε το δικό Του είδος αγάπης, αν θέλουμε να ρίξουμε έστω και μια ματιά στο τι σημαίνει η φράση “νόημα της ζωής”. Ποιά είναι τα συναισθήματά μας απέναντι σε όσους υπήρξαν αχάριστοι; “Αχάριστε! Δε θα σου δείξω άλλη φορά καλοσύνη! Ποτέ!” Αν είναι αυτή η στάση μας, δε θα γνωρίσουμε ποτέ το πραγματικό νόημα της ζωής. Ακόμη κι αν έχουμε κατανοήσει πλήρως όλα όσα ειπώθηκαν εδώ σε νοητικό επίπεδο, και μπορούμε ακόμη και να διδάξουμε τους άλλους, δεν ξέρουμε πραγματικά τι σημαίνει να ζούμε μια ζωή γεμάτη νόημα, εάν δε βιώσουμε αυτού του είδους την αγάπη. Μόνο εάν μάθουμε να αγαπάμε, με τη Χάρη του Θεού, όσους απωθούν την αγάπη μας (εκείνους που δείχνουν μόνο περιφρόνηση για την καλοσύνη μας), θα αρχίσουμε να “αντιλαμβανόμαστε” το νόημα της ζωής. “Αχά...Ώστε αυτό σημαίνει να αγαπάς αληθινά. Αυτή είναι η σημασία της ζωής...”
Γι' αυτό δεν πρέπει να παίρνουμε τα λόγια του Ιησού ως μια δικτατορική διαταγή. “Πρέπει να αγαπάς τον εχθρό σου!” Όχι, ως ο δημιουργός μας, απλώς μας λέει πώς θα γίνουμε ευτυχισμένοι. Διότι αυτός ήταν ο σκοπός της δημιουργίας Του, κι ως εκ τούτου ο σκοπός της ζωής μας.
Λουκάς 6:35 “...η αμοιβή σας θα είναι μεγάλη”.
Ποιά είναι λοιπόν η αμοιβή; Η ευτυχία, φυσικά! “Α! Αυτός είναι τρόπος να ζεις! Τι χαρά υπάρχει μέσα στη συγχώρεση του εχθρού!” Το να βιώνουμε το σκοπό του Θεού για τη ζωή μας είναι η ανταμοιβή.
Εμπειρικός έχω μάθει ότι αυτό είναι το είδος της αγάπης που με κάνει πιο ευτυχισμένο από όλα τα χρήματα που έχω κερδίσει, και όλη την αναγνώριση που έχω πετύχει στο παρελθόν. Ωστόσο, γνωρίζοντας όλα αυτά, ακόμη αγωνίζομαι ενάντια στην ανάγκη αναζήτησης της συναρπαστικής αίσθησης που απορρέει από το χειροκρότημα. Όντας στους κύκλους των διαλέξεων, μπαίνω συνεχώς στον πειρασμό να βρω τη χαρά στη φήμη μου και την κολακεία του κοινού μου. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, όμως είναι. Όλοι μπαίνουμε στον πειρασμό να αντικαταστήσουμε την πραγματική ευτυχία με κάτι άλλο. Μην πείτε ότι δεν είναι σημαντικό. Είναι! Ολόκληρη η ζωή μας εξαρτάται από αυτό! Χρειάζεται να εμπλακούμε σε μια μάχη στήθος με στήθος ενάντια σε αυτούς τους εχθρούς της πραγματικής ευτυχίας.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε στηριζόμενοι μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Πώς μπορούμε να συγχωρέσουμε και να αγαπήσουμε τον εχθρό μας; Αυτό απαιτεί αλλαγή σε επίπεδο συνάψεων στον εγκέφαλό μας. Ο εγκέφαλός μας χρειάζεται εκ νέου “καλωδίωση” τρόπον τινά.
Ο φίλος μου με εξαπάτησε και έχασα πολλά χρήματα. Δεν ήταν μόνο η απώλεια των χρημάτων που με θύμωσε: Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μου και εκμεταλλεύτηκε τη φιλία μας. Κάθε σκέψη που τον αφορούσε γέμιζε την καρδιά μου θυμό και μίσος. Μια σύναψη στον εγκέφαλό μου δημιούργησε μια αρνητική αλυσιδωτή αντίδραση στο σώμα μου όταν τον σκεφτόμουν απελευθερώνοντας στρεσογόνες ορμόνες και ελεύθερες ρίζες, κάνοντας ταχύτερο το χτύπο της καρδιάς μου και σφίγγοντας τα δόντια μου. Όλες αυτές οι αντιδράσεις αποδυνάμωναν σε αξιοσημείωτο βαθμό το ανοσοποιητικό μου σύστημα. Κυριολεκτικά μίκραινε τη ζωή μου. Αλλά ξέρετε κάτι; Δεν μπορούσα να το σταματήσω. Κάθε φορά που γινόταν αναφορά στο όνομά του, η αλυσιδωτή αντίδραση ξεκινούσε! Δεν υπήρχε τρόπος να απαλλαγώ από τη σύναψη αυτή στον εγκέφαλό μου που ήταν υπεύθυνη για αυτή τη διαδικασία. Η δύναμη να αλλάξει η σύναψη, η δύναμη να αναδιαταχθεί ο γενετικός μου κώδικας, η δύναμή που θα μπορούσε να αλλάξει εντελώς το αίσθημα στην καρδιά μου, δεν βρισκόταν υπό την κατοχή μου. Χρειάστηκε η δύναμη του Θεού, η δύναμη της δημιουργίας Του. Χρειάστηκε να μου χαρίσει μια νέα καρδιά για να συγχωρέσω τον φίλο μου. Ο Θεός χρειάστηκε να δημιουργήσει μια απολύτως νέα σύναψη στον εγκέφαλό μου που θα με γέμιζε ευτυχία στη σκέψη του φίλου μου. Τι θαυμάσιο δώρο ήταν αυτό!
Όταν λαμβάνεις και βιώνεις αυτήν την εκπληκτική δύναμη του Θεού, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι αυτού του είδους η εμπειρία είναι ασυγκρίτως πολύτιμη από όλα τα χρήματα του κόσμου. Ξέρετε, το να συγχωρέσω τον φίλο μου, με γέμισε με πολύ περισσότερη ευτυχία από όση θα μπορούσαν να μου προσφέρουν τα χρήματα που είχα χάσει εξ' αιτίας του. Είναι πολύ δύσκολη απόφαση να συγχωρέσει κανείς το ασυγχώρητο. Χρειάζεται να παλεύουμε μαζί με το Θεό όλη νύχτα για να μας δοθεί η δύναμη και η ισχύς Του, αν υπάρχει ανάγκη. Αξίζει όμως ο αγώνας. Αν όμως πούμε απλά στους εαυτούς μας “Αυτό είναι το βιβλικό ιδανικό αλλά η πραγματικότητα διαφέρει...” τότε πετάμε το πιο πολύτιμο δώρο του Θεού, την αγάπη Του, την χαρά Του, και την ίδια την ουσία της ζωής Του.
Αγαπητοί μου φίλοι, πάρτε την απόφαση να βιώσετε αυτού του είδους το έλεος έστω για μια φορά. Γίνεται όλο και πιο εύκολο στην πορεία. Γιατί; Διότι η απίστευτη ευτυχία που είχαμε βιώσει στην αρχή, θα λειτουργήσει ενισχυτικά μέσα μας. Αναζητούμε την ευτυχία ενστικτωδώς. Αν δε γευτούμε αυτού του είδους την ευτυχία ποτέ, τότε οι μόνες εκδοχές τις ευτυχίας που γνωρίζουμε είναι οι ψεύτικες. Αισθανόμαστε μια προσωρινή ανακούφιση όταν κάνουμε επίθεση σε κάποιον. Όταν βάζουμε τους ανόητους στη θέση τους υπάρχει αυτή η ικανοποίηση. Αν αυτό είναι το μόνο είδος ευτυχίας στο οποίο είμαστε συνηθισμένοι, φυσικά και θα το επιζητούμε. Το μίσος και η εκδίκηση θα γίνουν ο πρωταρχικός σκοπός της ζωής μας. Τι άδεια και ανούσια ζωή θα ήταν αυτή!
Φίλοι μου, έχουμε ένα ξεχωριστό σκοπό για τον οποίο βρισκόμαστε σε αυτόν εδώ τον αμαρτωλό κόσμο. Είμαστε εδώ για να βιώσουμε τη βιβλική αρχή. Γνωρίζετε τι σημαίνει να μελετά κανείς πραγματικά τη Βίβλο; Μια αληθινή μελέτη της Βίβλου προϋποθέτει να γνωρίσουμε πως να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας. Δεν είναι απλώς η μελέτη μιας εντυπωσιακής θεολογίας. Είναι το να γνωρίσουμε πως να γίνουμε ευτυχισμένοι όπως ο Θεός. Είναι να μάθουμε τον ίδιο το σκοπό της δημιουργίας βιωματικά. Χρειάζεται να “γευτούμε” την αλήθεια, βιώνοντας οι ίδιοι τη σημασία του. Διαφορετικά δεν θα υπάρχει κανένα όφελος για μας. Θα αποτελεί απλώς μια θεωρία χωρίς αξία που απλώς ακούγεται ωραία.
Λοιπόν, είμαστε τα μόνα όντα στο σύμπαν που έχουν την ευκαιρία να Τον ακολουθήσουμε έως τέλους, να είμαστε ελεήμονες όπως ο ουράνιος Πατέρας μας είναι ελεήμων. Γιατί; Διότι η γη είναι το μόνο μέρος στο σύμπαν που είναι γεμάτο “εχθρούς” για να αγαπήσουμε. Βλέπετε, στον Παράδεισο δεν υπάρχουν εχθροί. Δεν υπάρχουν αγνώμονες στον Παράδεισο που να χρειάζονται έλεος. Όντας οι απόγονοι του Αδάμ, και ζώντας σε αυτόν τον ατελή κόσμο, έχουμε κάθε ευκαιρία να μάθουμε και να βιώσουμε την αγάπη και το έλεος του Θεού. Έχουμε το προνόμιο να πάμε πέρα από την απλή νοητική κατάσταση της αγάπης Του. Μπορούμε να τη γευτούμε, και να τη νιώσουμε από πρώτο χέρι. Έχουμε το προνόμιο να τη μοιραζόμαστε μεταξύ μας. Αυτός είναι ο ξεχωριστός σκοπός της ζωής μας στη γη.
Υπό αυτήν την έννοια, ο σκοπός της ζωής μας είναι υψηλότερου επιπέδου από εκείνων όσων βρίσκονται στην προ της πτώσης κατάσταση. Το να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον εχθρό μας, και να βιώσουμε την υπέρτατη ευτυχία του ίδιου του Θεού, είναι ένα προνόμιο που τα μη έκπτωτα όντα δεν απολαμβάνουν. Είναι όλα καλά και ευγενικά μεταξύ τους. Απλώς δεν έχουν κανέναν εχθρό να αγαπήσουν. Αγαπητοί μου φίλοι οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε εχθρούς στις ζωές μας. Παρά την ύπαρξη του Σατανά και τις προσπάθειές του να καταστρέψει τις ζωές μας, μπορούμε πάντα να νιώθουμε ευγνώμονες όταν είμαστε προσηλωμένοι στο ανώτερο μας κάλεσμα.
Το βιβλίο της Αποκάλυψης μας δίνει μια επιπλέον γνώση σχετικά με το σκοπό για τον οποίο βρισκόμαστε εδώ. Αποκάλυψη 22:4 “Θα δουν το πρόσωπό Του και το όνομά του θα είναι στα μέτωπά τους”. Τι σημαίνει να έχουν το όνομά Του στα μέτωπά τους; Ο Ιωάννης μιλάει για τον χαρακτήρα του Ιησού. Σημαίνει ότι ο χαρακτήρας Του, θα είναι εμποτισμένος μέσα μας, κωδικοποιημένος μέσα στα γονίδιά μας. Θα είμαστε ελεήμονες όπως ο Θεός είναι ελεήμων.
Αποκ. 22:5 “Και δεν θα υπάρχει σκοτάδι εκεί. Δεν θα χρειάζονται ούτε λυχνάρι, ούτε το φως του ήλιου, διότι ο Κύριος ο Θεός τους παρέχει φως. Και θα βασιλεύουν για πάντα”. Δεν είχα καταλάβει το κομμάτι σχετικά με την παντοτινή “βασιλεία”. Ο Ιησούς είναι ο βασιλιάς! Γιατί, τότε, να βασιλεύουμε εμείς; Και αν όλοι βασιλεύουν, ποιοί θα είναι οι υπήκοοι σε αυτό το βασίλειο; Η σύγχυση προήλθε από την παρανόηση της λέξης “βασιλεύω”. Στον Παράδεισο οι άρχοντες δεν βασιλεύουν με τον τρόπο που γίνεται στη γη. Στον Παράδεισο, το να είναι κανείς τελευταίος, σημαίνει να είναι πρώτος. Οι βασιλείς στον Παράδεισο πρεσβεύουν για τους άλλους σαν υπηρέτες τους.
Βλέπετε, εμείς, τα ανθρώπινα όντα, γνωρίζουμε τι θα πει να αγαπάμε τους εχθρούς μας με τον τρόπο που αγαπούσε ο Ιησούς. Έχουμε εμπειρία αυτής της θεόσταλτης δύναμης για συγχώρεση και αγάπη προς τους εχθρούς μας. Με αυτήν την βαθιά γνώση της αγάπης του Θεού, θα σταλούμε σε πιθανά προβληματικά σημεία στο σύμπαν ως πρεσβευτές της αγάπης Του. Όλοι στο σύμπαν γνωρίζουν τι έγινε εδώ στη γη. Πώς έπρεπε να μάθουμε την υπομονή του Θεού, τη συγχώρεσή Του και την αγάπη Του μέσα από τα πάθη Του. Όλοι γνωρίζουν πως η γνώση της αγάπης Του, μας είναι οικεία μέσα από την προσωπική μας εμπειρία. Είμαστε η ζωντανή απόδειξη ότι, ναι, όλοι μπορούν να μάθουν πώς να είναι ελεήμονες όπως ο Θεός είναι ελεήμων. Ακόμη και τα αμαρτωλά πλάσματα της γης κατάφεραν να το μάθουν!
Όλοι μας εδώ στη γη έχουμε γεννηθεί με ένα ανώτερο πεπρωμένο, να γίνουμε βασιλείς στο νέο ουρανό και στη νέα γη. Ω! Τί υψηλό κάλεσμα!
Είμαι τόσο ευτυχής που έχω βρει αυτό το υπέροχο νόημα της ζωής μέσα από τη μελέτη της Γένεσης. Συγκεκριμένα, αυτό το θέμα ενώνει ολόκληρη τη Βίβλο από τη Γένεση ως την Αποκάλυψη με μία και μοναδική κλωστή.
Έχω δουλέψει πολύ για την προετοιμασία αυτής της διάλεξης. Ελπίζω απλώς ότι θα σας βοηθήσει να βρείτε το πραγματικό νόημα της ζωής...
ΠΗΓΗ: Χριστιανικά Νέα
