Για τους εν αληθεία μελετώντες και πιστεύοντες, ο Λόγος του Θεού προβλέπει την ύπαρξη 2 ειδών σωμάτων : 1ο Το ψυχικό-σαρκικό-χοϊκό και 2ο: Το πνευματικό-επουράνιο.
Το πρώτο δηλώνεται στο κείμενο ως ψυχικό (δηλ.το σώμα που αναπνέει) και είναι το σώμα που φέρουμε στη ζωή εν σαρκί. Αυτό το ψυχικό σώμα, είναι χοϊκό και έγινε φθαρτό και θνητό, λόγω της αποστασίας του ανθρώπου. Το δεύτερο σώμα, το επουράνιο είναι το ένδοξο σώμα που ο Θεός θα δώσει στην ανάσταση των δικαίων, η οποία είναι προορισμένη να γίνει την ημέρα της ενδόξου επιφανείας του Χριστού. Αυτά τα δύο μόνο σώματα αναφέρει ο Λόγος του Θεού δια την υπόσταση του ανθρώπου.
Μεσαία κατάσταση δεν υπάρχει. Συνεπώς δεν υπάρχει ζωή χωρίς ένα σώμα. Όπως δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς σώμα χωμάτινο, έτσι και δεν μπορεί να υπάρξει επουράνιος άνθρωπος χωρίς επουράνιο σώμα. Χωρίς λοιπόν επουράνιο σώμα δεν μπορούμε να αποκτήσουμε ζωή...υποκείμεθα λοιπόν στη φθορά και την διαφθορά όπως όλοι οι άνθρωποι μέχρι την ευλογημένη ημέρα της επιφανείας του βασιλιά Χριστού, και την σύγχρονη ανάσταση των νεκρών-κεκοιμημένων. Μόνο ο Χριστός δεν είδε διαφθορά..."Διότι ο μεν Δαβίδ, αφού υπηρέτησε την βουλήν του Θεού εν τη γενεά αυτού, εκοιμήθη και προσετέθη εις τους πατέρας αυτού και είδε διαφθοράν· εκείνος όμως, τον οποίον ο Θεός ανέστησε, δεν είδε διαφθοράν".
Γενικά δεν υπάρχει προσωπική οντότητα-συγκροτημένη προσωπικότητα χωρίς σώμα. Ο απ.Παύλος ομιλεί προς τους πιστούς του Χριστού, και φανερώνει το ευαγγέλιον του Χριστού, δηλαδή την αλήθεια του Θεού που πριν δεν γνώριζε κανείς, και φυσικά ούτε ο Πλάτωνας και οι φιλόσοφοι όλων των αιώνων. Ασώματη προσωπικότητα είναι ασυμβίβαστη με την λογική, δεν υπάρχει στη Δημιουργία άνθρωπος ασώματος, είναι ιδεοευφυολόγημα, ακυρολεξία άνευ νοήματος, και αλλά και ούτε τίποτα από τη Δημιουργία που δεν έχει συγκεκριμένη δομή και περιεχόμενο. Ψυχή λοιπόν ζώσα χωρίς σώμα-ασώματη δεν μπορεί να υπάρξει, αφού μεσαία κατάσταση μεταξύ του θνητού-φθαρτού σαρκικού και αναμενόμενου εξ αναστάσεως επουράνιου-αφθάρτου σώματος δεν προβλέπεται από τον Λόγο του Θεού. Συνεπώς δεν υπάρχει ζωή χωρίς ένα σώμα.
Αν προσέξουμε το κείμενο το σώμα το ζωικό, στο αρχαίο:ψυχικό. Σώμα ψυχικό σημαίνει είναι το σώμα το Αδαμιαίο που έγινε από τον Θεό ψυχή ζώσα, αυτός είναι ο χοικός, γήινος-χωμάτινος άνθρωπος, είναι ο τύπος του σώματος που φέρουμε όλοι οι άνθρωποι. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο και τον έπλασε καλά λίαν. Έναν άνθρωπο, τέλειο, ολοκληρωμένο, συγκροτημένο, ενιαίο. Μια αυτόνομη ελεύθερη προσωπικότητα καθ'εικόνα και ομοίωση του Θεού. Μοιάζουμε δηλαδή με τον Θεό... ως προς τι όμως; Μοιάζουμε ως αυτόνομη, ελεύθερη και νοήμονα προσωπικότητα, απόλυτα συγκεκριμένη και μοναδική. Και προσωπικότητα δεν νοείται αν δεν έχει μία συγκεκριμένη όψη, δηλαδή ένα πρόσωπο. Διαβάζοντας προσεκτικά στο βιβλίο της Γενέσεως αντιλαμβανόμαστε ότι έπλασε ο Θεός κατ'ευθείαν τον άνθρωπο από το χώμα και ενεφύσησεν πνοήν ζωής στο πρόσωπό του, και τότε έγινε ο άνθρωπος ψυχή ζώσα. "καὶ ἔπλασεν ὁ θεὸς τὸν ἄνθρωπον χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν". Γέννεσης 2:7. Χορηγώντας ο Θεός πνοή ζωής στο πρόσωπο του ανθρώπου κατέστη ο άνθρωπος ψυχή ζωντανή. Άρα συνεπάγεται ότι η κάθε ζωντανή ψυχή έχει συγκεκριμένο πρόσωπο, ορατό και προσδιορίσιμο, διότι αυτό που δημιούργησε ο Θεός δεν ήταν ιδέα ή αόρατη ύπαρξη αλλά ορατή, συγκεκριμένη και ψηλαφητή ως έχουσα μάζα ύλης και περιεχόμενο. Το πρόσωπο που ζει δρα, κινείται τρώει, διψάει, και αυτό υποστηρίζεται από την Αγία Γραφή, καθώς είναι γεγραμμένο ότι η ψυχή πεινάει, διψάει, πονάει, αρρωσταίνει, πεθαίνει. Συνεπώς η δράση συνιστά την φύση της ζωντανής ψυχής, δηλαδή του ζωντανού ανθρώπου. Όταν αφαιρεθεί η πνοή του ανθρώπου από το πρόσωπό του δηλαδή τους μυκτήρες του, εκπνέει και τότε η ψυχή από ζώσα γίνεται νεκρά, δηλαδή νεκρή ψυχή. Συνεπώς η βιβλική άποψη διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι μια ψυχή δρώσα, μια ύπαρξη ζώσα που όμως λόγω της αποστασίας οδηγείται στον θάνατο. Είναι γεγραμμένο ότι η ψυχή η αμαρτήσασα αυτή θέλει αποθάνει. Δεν αμαρτάνει το κρέας, οι ιστοί, τα οστά, αλλά το πνεύμα του ανθρώπου.
Το ευαγγέλιο του Θεού παρουσιάζει την αλήθεια περί των σωμάτων που μας δείχνει ότι υπάρχουν 2 ειδών σώματα, που δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί. Το ένα αναιρεί το άλλο. Το ένα κληρονομεί φθορά και θάνατο, και το άλλο κληρονομεί αφθαρσία και αθανασία. Ο Θεός δημιoυργεί και το ένα και το άλλο, όχι όμως συγχρόνως (πρώτα το χοϊκό-ψυχικό, έπειτα το πνευματικό)! Όλοι οι σαρκικοί άνθρωποι, οι ψυχικοί στο κείμενο, οι εν τω Αδάμ, δεν μπορούν να κληρονομήσουν βασιλεία Θεού. Μόνο οι πνευματικοί άνθρωποι, αυτοί που θα αναστηθούν από τον νέο τους γενάρχη τον Ιησού Χριστό θα κληρονομήσουν την ετοιμασμένη Βασιλεία των Ουρανών.
Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι ο θάνατος του ανθρώπου είναι ένας ύπνος, όπως τον ονομάζει ο ίδιος ο Χριστός. Ο θάνατος είναι σαν τον ύπνο μια κατάσταση αδράνειας χωρίς αναπνοή, χωρίς αντανακλαστικά, χωρίς συνείδηση-βίωση ζωής. Όπως ο ύπνος έχει ένα τέλος, έτσι και ο θάνατος έχει ένα τέλος. Ο Χριστός με την ανάστασή Του, νίκησε το θάνατο γι’ αυτό ο θάνατος είναι ύπνος, γιατί έχει ορίσει ημέρα όπου θα υπάρξει η ανάσταση των δικαίων αλλά και των αδίκων, οι μεν προς ζωή αιώνια και οι δε προς κρίση αιώνια, γι’ αυτό ο Χριστός τον λέει ύπνο, γιατί πρόκειται να γίνει η ανάσταση των νεκρών.
Δεν έχει ο άνθρωπος εσωτερική δύναμη να πάει στον ουρανό μόνος του, πρέπει να επενεργήσει στον κοιμηθέντα-αποθανόντα άνθρωπο μια έξωθεν δύναμη από τον ουρανό για να πάει στον ουρανό. Αν καθ’ υπόθεσιν δεν έλθει ο Χριστός, δε θα πάμε στον ουρανό, δεν θα μπορούμε να αναστηθούμε μόνοι μας...αλλά ο Χριστός θα έλθει, είναι υπόσχεση του Θεού αληθινή και βέβαιη, και τη στιγμή του ερχομού του Χριστού θα γίνει η ανάσταση των δικαίων, των μέχρι εκείνη τη στιγμή κοιμηθέντων, αλλά και η μεταμόρφωση των τότε ζώντων που θα αποκτήσουν το νέο πνευματικό ένδοξο σώμα, και έτσι θα γίνει πραγματικότητα ο θρίαμβος της βασιλείας του Θεού.
Εδώ σημειώνουμε ότι, όταν οι Εβδομήκοντα μετέφρασαν τις Εβραϊκές Γραφές, χρησιμοποίησαν συστηματικά τον όρο «ψυχή» για να αποδώσουν τη λέξη «νέφες» (נפש). «Νέφες» στην κυριολεξία σημαίνει το «ον που αναπνέει», και γι’ αυτό συνήθως δηλώνει είτε ένα ζώο, είτε τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν είχε “νέφες” άλλα αντιθέτως ήταν “νέφες”, όπως λέει το εδάφιο Γέννεσης 2:7: “... γουάγιεχί χα-αντάμ λε-νέφες χαγιά” (“...και ο άνθρωπος έγινε ζωντανό ον”) - ο άνθρωπος έγινε ψυχή ζώσα. Η Αγία Γραφή ομιλεί για το ενιαίο της ανθρώπινης υπόστασης, είναι αλληλένδετο και δεν μπορεί να υπάρξει ως ζώσα ύπαρξη σε χωριστά τμήματα.
Σε αντίθεση με πολλούς άλλους πολιτισμούς, αρχικά οι Εβραίοι έβλεπαν τον άνθρωπο ως ολότητα, και μάλιστα υλικής υπόστασης
Κατά την ελληνιστική περίοδο, ωστόσο, εμφανίζεται η διχοτόμηση του ανθρώπου σε άυλη ψυχή, και υλικό σώμα, γεγονός που οφείλεται στην επίδραση του ελληνισμού, και ιδιαίτερα του πλατωνισμού.Έννοιες μιας διχοτόμησης ψυχής-σώματος, αρχαίας ελληνικής προέλευσης, εισήχθησαν νωρίς στη χριστιανική θεολογία από τον Γρηγόριο Νύσσης και τον Αυγουστίνο.
Δεν αιωρείται στο κενό η δήθεν ασώματη ψυχή, χωρίς σώμα αδύνατη η υπόσταση του ανθρώπου. Η έννοια της ασώματης ψυχής μπορεί να εξισωθεί μόνο ως ιδέα, αλλά τούτη η παραδοχή αυτόματα παραπέμπει στον ιδεαλισμό του Πλάτωνα! Κατά τον Πλάτωνα οι ψυχές ζουν ως ιδέες πριν την γέννηση των ανθρώπων, και με την γέννηση εισέρχονται στο σώμα του ανθρώπου! Και είναι στο χέρι του ανθρώπου κατά την πλατωνική θεώρηση ο άνθρωπος να φθάσει στο επίπεδο γνώσης της ψυχής του. Μετά τον θάνατο πάλι η ψυχή πετάει στο κόσμο των ιδεών και ούτω ανακυκλώνεται...
Όμως το Ευαγγέλιο λέγει τελείως διαφορετικά πράγματα από τον Πλάτωνα..."Διότι εξεύρομεν ότι εάν η επίγειος οικία του σκηνώματος ημών χαλασθή, έχομεν εκ του Θεού οικοδομήν, οικίαν αχειροποίητον, αιώνιον εν τοις ουρανοίς. Επειδή εν τούτω στενάζομεν, επιποθούντες να επενδυθώμεν το κατοικητήριον ημών το ουράνιον,αν και ενδυθέντες αυτό δεν θέλωμεν ευρεθή γυμνοί."Β' Κορινθ. 5:1-3. Γυμνoί δεν θα βρεθούμε λέγει ο απ.Παύλος, διότι στην ανάσταση θα ενδυθούμε το νέο σώμα, το επουράνιο. Στον θάνατο απεκδυόμαστε το σώμα το ψυχικό, όμως δεν θα βρεθούμε γυμνοί, δηλαδή χωρίς σώμα, γιατί στην ανάσταση θα ενδυθούμε το νέο ένδοξο επουράνιο σώμα. Ομιλεί ο απ.Παύλος περί της προσωπικότητας, της οντότητας των πιστών που δεν θα μείνει ποτέ γυμνή. Δηλαδή δεν υπάρχει μεσοβέζικη κατάσταση, ασώματη ύπαρξη της ανθρώπινης οντότητας. Το ασώματο στοιχειοθετεί ακυρολεξία της του ανθρώπου δημιουργίας
Οι έννοιες των λέξεων έχουν διαφορετική σημασία στον λόγο του Θεού από τον λόγο των αρχαίων, που μεταλαμπαδεύθηκε στους νεότερους ως αυθεντία. Στην Πλατωνική φιλοσοφία έχουμε την ασώματη ψυχή που ως ως a priori αθάνατη συμψηφίζεται ως θεϊκή, ενώ στην Αγία Γραφή ο άνθρωπος έγινε ψυχή ζώσα, δηλαδή σώμα ψυχικό όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο καρχαίο κείμενο, σώμα σαρκικό, χοϊκό, χωμάτινο. Έτσι δημιούργησε ο Θεός το ανθρώπινο σώμα, συνυφασμένο σε μία υπόσταση με το πνεύμα του ανθρώπου, να διαδραματίζει κυριαρχικό ρόλο στη ζωή του. Η ζώσα ψυχή είναι ο άνθρωπος που συγκροτείται από ένα σώμα χωμάτινο και ένα πνεύμα αυτόνομα λειτουργικό και απαραίτητο για την επιβίωση και πορεία του στη ζωή επί της γης.
Όπως και ο Κούλμαν αναφέρει για την χριστιανική και ιουδαϊκή κατανόηση, ο θάνατος του σώματος είναι ταυτόχρονα και καταστροφή της θεόσδοτης ζωής. Δεν γίνεται καμία διάκριση ανάμεσα στη ζωή του σώματος και στη ζωή της ψυχής....ο θάνατος είναι η καταστροφή της ζωής, που δημιούργησε ο Θεός. Συνεπώς είναι ο θάνατος και όχι το σώμα που πρέπει να κατανικηθεί από την ανάσταση. (βιβλίο καθ.Oscar Cullmann με τίτλο "Αθανασία της ψυχής ή Ανάσταση εκ των νεκρών;")
Το επουράνιο σώμα θα γίνει πραγματικότητα κατά την ανάσταση των δικαίων, όχι πρωτύτερα. Χωρίς επουράνιο σώμα δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε μορφή ζωής. Αυτό είναι ανάγκη να το εννοήσουμε γιατί κινδυνεύουμε να μη εννοούμε τι πιστεύουμε. Ο Κύριος απαιτεί την λογική μας λατρεία, την δια του νοός μας κατανόηση και επίγνωση της αλήθειας. Αν εννοούμε την Ανάσταση των νεκρών ως συμπλήρωμα της αθάνατης ψυχής μας, τότε εννοούμε και πιστεύουμε σε δικές μας παραθεολογίες. Είναι ασυμβίβαστες οι δύο θέσεις αθανασία της ψυχής και ανάσταση των νεκρών, διότι η μία αναιρεί την άλλη. Αν είναι κάτι αθάνατο τότε δεν μπορεί να πεθάνει, κι αν δεν μπορεί να πεθάνει δεν μπορεί και να αναστηθεί. Ο Θεός μόνος έχει την αθανασία, και ο Χριστός την απέκτησε δια της αναστάσεως από τους νεκρούς, και κανένας άλλος μέχρι στιγμής δεν έχει την αθανασία. Την αθανασία θα την λάβουν και μεις αν κρατήσουμε έως τέλους την αρχή της πεποιθήσεώς μας, ως υιοί της αναστάσεως δεν θα μπορούμε να πεθάνουμε πλέον όπως και ο αναστημένος Χριστός δεν μπορεί πλέον να πεθάνει.
Εδώ είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι ο Αριστοτέλης διαφοροποιήθηκε τελικά από τις απόψεις του δασκάλου του Πλάτωνα! Κατά τον Αριστοτέλη στο σύγγραμά του περί ψυχής αναφέρεται σαφώς ότι: Η ψυχή δεν υπάρχει χωρίς το σώμα! (413a 4-5) Για τον Αριστοτέλη “η ψυχή αντιστοιχεί στις ιδιότητες που έχει ένα ζωντανό ον...Και όπως οι ιδιότητες ενός αντικειμένου οφείλουν την υπόστασή τους στο ίδιο το αντικείμενο, έτσι και η ψυχή οφείλει την υπόστασή της στο υλικό σώμα. Όταν λοιπόν αυτό πεθαίνει και διαλύεται, η ψυχή του εκμηδενίζεται”. Σας φαίνεται παράξενο πως μπορούσαν ακόμα και οι αρχαίοι να ελέγχουν τις διδαχές που αρχικά εδέχοντο, και τις υπέβαλαν στην βάσανο της κριτικής έρευνας. Πόσο μάλλον αν είμαστε φωτισθέντες με το άπλετο φως της αλήθειας του Θεού, μπορούμε να ελέγχουμε δια του Πνεύματος του Θεού πάσα ανθρώπινη παραδοχή, και να μη παραδρομούμε σε οποιαδήποτε ανθρώπινη φιλοσοφία.
Λόγω της αποστασίας του πνεύματος του ανθρώπου από τον Θεό δημιουργό του, ο άνθρωπος έγινε θνητός, και ο θάνατος εισήλθε καταλυτικός στον άνθρωπο ως σύνολη ενότητα σώματος και πνεύματος. Ο Όσκαρ Κούλμαν αναφέρει ότι η Ιουδαϊκή και η Χριστιανική ερμηνεία της δημιουργίας, αποκλείει παντελώς τον σύνολο Ελληνικό δυαλισμό ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή. Το σώμα δεν είναι φυλακή της ψυχής αλλά για τους πιστούς του Χριστού ο ναός όπως λέγει ο απ.Παύλος “ο ναός του αγίου Πνεύματος”! Αναφέρει επίσης ο 'Οσκαρ Κούλμαν “Η καινή Διαθήκη ασφαλώς και γνωρίζει την διαφορά ανάμεσα στο σώμα και στην ψυχή, και για να είμαστε πιο ακριβείς ανάμεσα στον εσώτερο και εξώτερο άνθρωπο. Αυτή η διάκριση δεν υφηγείται κάποια αντίθεση ή αντιπαράθεση, σαν να ήταν το ένα από τα δύο αυτά στοιχεία εκ φύσεως καλό, και το άλλο εκ φύσεως κακό. Και τα δύο υπάρχουν μαζί, και τα δύο είναι δημιουργήματα του Θεού. Ο εσώτερος άνθρωπος χωρίς τον εξώτερο δεν έχει ολοκληρωμένη, πλήρη και κατάλληλη υπόσταση”...
ΠΗΓΗ: Maranatha
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.