Ούτε η φράση "τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων" μπορεί να υπογραμμίσει τη βαρύτητα της αμαρτίας εκείνου που επικρίνει και καταδικάζει τον αδελφό του. Ο Χριστός είπε: "Διά τί βλέπεις το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω οφθαλμώ σου δεν παρατηρείς;" Ματθαίος 7:3. Τα λόγια Του αυτά περιγράφουν τον τύπο εκείνο που είναι πρόθυμος να ανακαλύπτει τα σφάλματα των άλλων. Μόλις νομίσει ότι ανακάλυψε κάποιο ψεγάδι στο χαρακτήρα ενός άλλου, καταλαμβάνεται από τον ακραιφνή ζήλο να το φανερώσει αμέσως.
Ο Ιησούς όμως δηλώνει ότι, ο αντιχριστιανικός αυτός τρόπος φανερώνει ένα τέτοιο ελαττωματικό χαρακτήρα που, όταν συγκριθεί με το επικρινόμενο ψεγάδι, είναι σαν το δοκάρι πλάι σε μια σχίζα ξύλου. Η έλλειψη του πνεύματος της ανεκτικότητας και της αγάπης, είναι εκείνη που οδηγεί τον άνθρωπο να δημιουργεί ολόκληρο βουνό, και από το ποιο μικρό ακόμη λιθαράκι. Όσοι δεν έχουν γευθεί ποτέ τη συντριβή που συνεπάγεται η ολοκληρωτική παραχώρηση του ατόμου στο Χριστό, δεν εκδηλώνουν στη ζωή τους την απαλή επιρροή της αγάπης του Λυτρωτή.
Κακοπαριστάνουν το λεπτεπίλεπτο πνεύμα και την αβροφροσύνη που χαρακτηρίζει το ευαγγέλιο, και πληγώνουν πολύτιμες ψυχές για τις οποίες ο Χριστός έδωσε τη ζωή Του. Σύμφωνα με την εικόνα που χρησιμοποιεί για παράδειγμα ο Σωτήρας μας, εκείνος που υποθάλπει ένα φιλοκατήγορο πνεύμα, θεωρείται περισσότερο ένοχος από αυτόν τον οποίο κατηγορεί, επειδή όχι μόνο διαπράττει το ίδιο με αυτόν αμάρτημα, αλλά προσθέτει και από πάνω την έπαρση και το φιλόψογο πνεύμα.
Ο Χριστός αποτελεί το μοναδικό πρότυπο του χαρακτήρα, και όποιος συγκρίνει τους άλλους θέτοντας για παράδειγμα το δικό του χαρακτήρα, βάζει τον εαυτό του στη θέση του Χριστού. Και αφού ο Πατέρας "εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν" Ιωάννην 5:22, όποιος τολμάει να κρίνει τα ελατήρια των άλλων, πάλι σφετερίζεται το αποκλειστικό δικαίωμα του Υιού του Θεού. Αυτοί οι αυτοδιορισμένοι δικαστές και επικριτές, τάσσονται με το μέρος του διαβόλου, ο οποίος είναι "ο κατήγορος των αδελφών", Αποκάλυψη 12:10.
Η αμαρτία που επιφέρει τα θλιβερότερα αποτελέσματα είναι το ψυχρό, επικριτικό, μνησίκακο πνεύμα του φαρισαϊσμού. Όταν η θρησκευτική εμπειρία είναι κούφια από αγάπη, ο Χριστός δεν είναι εκεί. Ο χαρούμενος ήλιος της παρουσίας Του δεν είναι εκεί. Καμιά πυρετώδης δράση, κανένας ζήλος αποξενωμένος από το Χριστό δεν μπορεί να συμπληρώσει το κενό. Μπορεί να υπάρχει μια αξιοθαύμαστη οξυδέρκεια για την ανακάλυψη των ελαττωμάτων των άλλων, πλην όμως στον καθένα που υποθάλπει τέτοιο πνεύμα, ο Χριστός λέει: "Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε θέλεις ιδεί καθαρώς διά να εκβάλης το ξυλάριον εκ του οφθαλμού του αδελφού σου", Ματθαίος 7:5.
Σ' εκείνο που ο ίδιος είναι ένοχος, υποπτεύεται πρώτος το κακό στο άλλον. Κατακρίνοντας τον άλλον, προσπαθεί να καλύψει ή να δικαιολογήσει το κακό που φωλιάζει στη δική του καρδιά. Ο άνθρωπος γνώρισε το κακό μέσα από την αμαρτία. Μόλις αμάρτησαν οι πρωτόπλαστοι, άρχισαν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον. Και την ίδια τακτική αναπόφευκτα ακολουθεί η ανθρώπινη φύση όταν δεν οδηγείται από τη χάρη του Χριστού.
Όταν οι άνθρωποι υποθάλπουν το επικριτικό αυτό πνεύμα, δεν ικανοποιούνται μόνο υποδεικνύοντας εκείνο που κατ’ εικασίαν θεωρούν σφάλμα του αδελφού τους. Όταν δεν κατορθώνουν με ήπια μέσα να επιφέρουν το ποθούμενο αποτέλεσμα, τότε καταφεύγουν στην πίεση. Χρησιμοποιούν όλη τους τη δύναμη προκειμένου να εξαναγκάσουν τους άλλους να συμμορφωθούν με αυτό που κατά την κρίση τους είναι το ορθό.
Αυτό ακριβώς έκαναν οι Ιουδαίοι την εποχή του Χριστού, και αυτό από τότε εφάρμοζε η εκκλησία κάθε φορά που στερείτο τη χάρη του Χριστού. Βλέποντας τον εαυτό της απογυμνωμένο από τη δύναμη της αγάπης, στρεφόταν τότε στην αναζήτηση του σιδερένιου κρατικού μηχανισμού για την επιβολή των δογμάτων της, και την εκτέλεση των θεσπισμάτων της. Εδώ πρέπει να αναζητηθεί το μυστικό του ψηφίσματος όλων των θρησκευτικών νόμων και το μυστικό όλων των διωγμών από τις ημέρες του Άβελ μέχρι σήμερα.
Ο Χριστός δεν απωθεί, αλλά έλκει τους ανθρώπους προς Αυτόν. Η μόνη πίεση που μπορεί να ασκήσει, είναι η πίεση της αγάπης. Όταν η εκκλησία αρχίζει να επιζητεί την υποστήριξη της πολιτικής δύναμης, αυτό φανερώνει ότι είναι απογυμνωμένη από τη δύναμη και την αγάπη του Χριστού.
Η δυσκολία έγκειται στο κάθε μέλος της εκκλησίας ξεχωριστά, και από εδώ πρέπει να αρχίσει να διορθώνεται το κακό. Ο Χριστός απαιτεί να βγάλει ο επικριτής πρώτα το δοκάρι από το δικό του μάτι, να αποβάλει το επικριτικό πνεύμα του, να ομολογήσει και να απαρνηθεί τα δικά του αμαρτήματα, και ύστερα να επιχειρήσει να διορθώσει τους άλλους. "Διότι δεν είναι δένδρον καλόν το οποίον κάμνει καρπόν σαπρόν, ουδέ δένδρον σαπρόν το οποίον κάμνει καρπόν καλόν". Λουκάς 6:43. Σαν να τους έλεγε: "Αυτό το επικριτικό πνεύμα που υποθάλπετε, είναι ένας σαπρός καρπός που φανερώνει ότι το δένδρο είναι σαπρό. Δεν κερδίζετε τίποτε οικοδομώντας τη ζωή σας επάνω στην αυτοδικαίωση. Αυτό που σας χρειάζεται, είναι η αλλαγή της καρδιάς σας. Πρέπει να περάσετε από αυτό το στάδιο πριν να γίνετε κατάλληλοι να διορθώσετε τους άλλους".
Όταν κάποιος περνάει από μια κρίσιμη καμπή της ζωής του, και προσπαθείτε να του δώσετε συμβουλές και παραινέσεις, σκεφθείτε ότι τα λόγια σας θα ασκήσουν την ίδια ακριβώς επιρροή για το καλό, όπως το πνεύμα και το παράδειγμά σας άσκησαν για τον εαυτό σας. Πρέπει να είστε καλοί για να κάνετε το καλό. Δεν μπορείτε να ασκήσετε επιρροή που να επιφέρει μεταλλαγή στους άλλους, παρά μόνο όταν η δική σας καρδιά έχει ταπεινωθεί, έχει απαλυνθεί και έχει εξευγενιστεί με τη χάρη του Χριστού. Όταν η μεταλλαγή αυτή επέλθει μέσα σας, θα σας γίνει μια τέτοια δεύτερη φύση, ώστε να ζείτε για να κάνετε καλό στους άλλους, όπως η τριανταφυλλιά που παράγει τον ευωδιαστό ανθό της, ή η κληματαριά τον εύχυμο καρπό της.
Αν ο Χριστός, "η ελπίς της δόξης", ζει μέσα σας, δε θα έχετε καμιά διάθεση να παρατηρείτε τους άλλους, να ξεσκεπάζετε τα λάθη τους. Αντί να προσπαθείτε να κατακρίνετε και να καταδικάζετε, ο σκοπός σας θα είναι να βοηθάτε, να κάνετε το καλό και να σώζετε. Όταν έχετε να κάνετε με άτομα που έχουν πέσει σε κάποιο παράπτωμα, θα έχετε υπόψη την παραγγελία που λέει: "προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής", Γαλάτας 6:1.
Αν θυμάστε πόσες φορές και σεις οι ίδιοι σφάλατε, και πόσο δύσκολο ήταν να επανέλθετε στον ίσιο δρόμο, από τον οποίο κάποτε ξεφύγατε, δεν θα σπρώξετε τον αδελφό σας σε πυκνότερο ακόμη σκοτάδι, αλλά με καρδιά γεμάτη συμπόνια θα του μιλήσετε για τον κίνδυνο που διατρέχει.
Γιατί όποιος ρίχνει συχνά το βλέμμα του στο σταυρό του Γολγοθά, αναλογιζόμενος ότι οι αμαρτίες του έγιναν αφορμή να φθάσει ο Χριστός μέχρι εκεί, δε θα επιχειρήσει ποτέ να υπολογίσει το βάρος της ενοχής του συγκρίνοντάς την με την ενοχή των άλλων. Δε θα ανεβεί ποτέ στη δικαστική καθέδρα για να προφέρει την καταδίκη του άλλου. Το πνεύμα της επίκρισης και της αυτοεξύψωσης, είναι εντελώς ξένο για εκείνους που βαδίζουν στη σκιά του σταυρού του Γολγοθά.
Μόνο όταν αισθάνεστε ότι είστε έτοιμοι να θυσιάσετε τη δική σας αξιοπρέπεια, και αυτή ακόμη τη ζωή σας προκειμένου να σώσετε έναν πλανώμενο αδελφό σας, τότε έχετε βγάλει το δοκάρι από το μάτι σας, ώστε να είστε σε θέση να βοηθήσετε τον αδελφό σας. Τότε μόνο μπορείτε να τον πλησιάσετε και να αγγίσετε την καρδιά του. Κανένας δεν επέστρεψε ποτέ από την οδό της πλάνης με τον ψόγο και με την κατηγόρια. Αντίθετα, ο τρόπος αυτός έκανε πολλούς να στραφούν μακριά από το Χριστό, και να κλείσουν ερμητικά την καρδιά τους σε κάθε μεταπειστική προσπάθεια, ενώ το ήπιο πνεύμα, η ευγενική συμπεριφορά και η κατανόηση, μπορούν να σώσουν τον πλανώμενο, και να καλύψουν πλήθος αμαρτιών.
Όταν ο Χριστός φανερώνεται μέσα από το χαρακτήρα σας, αυτό θα ασκεί μια μεταπλαστική δύναμη επάνω σε όλους με τους οποίους έρχεσθε σε επαφή. Κάνετε έκδηλη την παρουσία του Χριστού στην καθημερινή σας ζωή, με την ίδια τη ζωή σας. Αυτός θα αποκαλύψει τη δημιουργική ενέργεια του λόγου Του - δηλαδή μια απαλή, πειστική αλλά ταυτόχρονα πανίσχυρη επιρροή, που να μεταπλάθει και άλλες ψυχές, κατά την ωραιότητα του Κυρίου του Θεού μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.