Ο ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ

«Προς τίνας δε ώμοσεν ότι δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσιν αυτού, ειμή προς τους απειθήσαντας; Και βλέπομεν ότι δια απιστίαν δεν ηδυνήθησαν να εισέλθωσι» Εβραίους 3:18-19.

Σκέψου τι έγινε η άπιστη γενιά που επέστρεψε στην έρημο. Ο Θεός τους είπε επιδεικτικά, από τους κριτές και τους Λεβίτες μέχρι τον πιο άσημο, πως το χέρι Του θα ήταν εναντίον τους. Από εκείνη τη στιγμή και μετά θα γνώριζαν μόνο απελπισία,πίκρα και μικρότητα ψυχής. Δεν θα έβλεπαν πια τη δόξα Του. Αντίθετα, θα εστίαζαν στα προβλήματά τους και θα αναλώνονταν από τα δικά τους πάθη και επιθυμίες.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με όλους τους άπιστους ανθρώπους. Καταλήγουν να καταναλώνονται από την προσωπική τους ευημερία. Στερούνται κάθε όρασης, κάθε αίσθησης της παρουσίας του Θεού, κάθε λεπτό μιας ζωής σε προσευχή. Δε νοιάζονται πια για το γείτονά τους, ή για έναν κόσμο που χάνεται, ή τελικά ακόμα και για τους ίδιους τους φίλους τους. Αντίθετα, ολόκληρη η προσοχή της ζωής τους είναι στραμμένη στα προβλήματά τους και τις αρρώστιες τους. Πέφτουν από τη μια κρίση στην άλλη, κλεισμένοι στον πόνο και τα βάσανά τους. Οι μέρες της ζωής τους είναι γεμάτες σύγχυση, αγώνα, ζήλια και διαχωρισμό.

Χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευχαριστήσει κανείς το Θεό. Μόλις χώρισε την Ερυθρά Θάλασσα στα δυο και ύψωσε τα νερά σε τείχος για να περάσουν οι Ισραηλίτες απέναντι με ασφάλεια, εκείνοι χόρεψαν από χαρά και απόλαυσαν την όλη έκβαση. Τρείς μόλις μέρες μετά, αυτοί οι ίδιοι Ισραηλίτες γκρίνιαζαν στο Θεό, μουρμούριζαν και αμφισβητούσαν με παράπονο την ίδια την παρουσία του Θεού ανάμεσά τους!

Για τριανταοχτώ ολόκληρα χρόνια, ο Μωϋσής παρακολουθούσε όλους τους Ισραηλίτες αυτής της άπιστης γενιάς, να πεθαίνουν ένας-ένας. Καθώς αναπολούσε τα περασμένα, και παρατηρούσε όσους ξόδεψαν τη ζωή τους στην έρημο, πρόσεξε πως όλες οι προειδοποιήσεις του Θεού σ’αυτούς είχαν πραγματοποιηθεί. «... εξωλόθρευσαν αυτούς απ’έμπροσθεν αυτών, και κατώκησαν αντ’αυτών, καθώς έκαμεν ο Ισραήλ εν τη γη της κληρονομίας αυτού...εωσού εξέλιπεν πάσα η γενεά των πολεμιστών ανδρών εκ μέσου του στρατοπέδου, καθώς ώμοσεν ο Κύριος προς αυτούς. Έτι η χειρ του Κυρίου ήτο εναντίον αυτών, δια να εξολοθρεύση αυτούς εκ μέσου του στρατοπέδου, εωσού εξέλιπον» (δες Δευτερονόμιο 2). Ο Θεός είχε αναβάλλει τους αιώνιους σκοπούς Του για τον λαό Ισραήλ όλα αυτά τα χρόνια.

Παρόμοια και σήμερα, ορισμένοι Χριστιανοί αρκούνται στην απλή ύπαρξή τους ώσπου να πεθάνουν. Δεν περπατούν τη Χριστιανική τους ζωή, προκειμένου να πιστέψουν στα λόγια του Θεού, ώστε να αυξηθούν ή να ωριμάσουν. Αρνούνται να πιστέψουν στο Λόγο του, και έχουν σκληρύνει σ’αυτή τους την απιστία. Τώρα ζουν απλώς και μόνο για να πεθάνουν μια μέρα...

DAVID WILKERSON

Ας έχει δόξα ο Κύριος που μέρα με τη μέρα σηκώνει το φορτίο μας, της σωτηρίας μας ο Θεός ! Ψαλ.68:20

Με το παραπάνω εδάφιο ο Ψαλμωδός τονίζει πως το ενδιαφέρον του Θεού για μας είναι καθημερινό. Ανανεώνεται κάθε πρωί και διαρκεί όλο το εικοσιτετράωρο. Μας παρατηρεί διαρκώς χωρίς να κοιμάται ή να νυστάζει. Τα αφτιά Του δεν κωφεύουν ποτέ και οι βραχίονές Του δεν κουράζονται, ώστε να μην μπορεί να μας σώζει. Ο Θεός έχει εκδηλώσει το ενδιαφέρον Του για μας με τρόπους περισσότερους απ’ ότι θα μπορούσαμε ποτέ να μετρήσουμε. Ακόμα και το τελειότερο κομπιούτερ που έχει ποτέ εφευρεθεί, δε θα μπορούσε να υπολογίσει το μέγεθος του ενδιαφέροντος του Θεού για μια χαμένη και φθίνουσα ανθρωπότητα. Μερικά από τα αγαθά τα παίρνουμε σαν δεδομένα και ξεχνάμε το χέρι που μας τα προμηθεύει. Μερικά αγαθά φαίνονται τόσο κοινά που δε τους δίνουμε την πρέπουσα αναγνώριση και εκτίμηση. Κι όμως, παρόλο που εμείς τα ξεχνάμε, ο Θεός εξακολουθεί να μας τα παρέχει χωρίς μέτρο. Ας διαθέσουμε λοιπόν λίγο χρόνο να σκεφτούμε μερικές από τις κοινές ευλογίες της ζωής μας, που στην πραγματικότητα δεν είναι κοινές. Για παράδειγμα, πόσο συχνά ευχαριστείς το Θεό για την αδιατάρρακτη διαδοχή της ημέρας και της νύχτας, της άνοιξης και του θέρους, της εναλλαγής των εποχών; Πόσο συχνά σκέφτεσαι για την καρδιά σου που ακούραστα κι ασταμάτητα αντλεί αίμα και το διοχετεύει σ’ όλο το σώμα, κρατώντας σε λειτουργία το φυσικό σύστημα; Σκέψου τα πολύτιμα εκείνα όργανα, που τα ονομάζουμε πνευμόνια και τη θαυμαστή λειτουργία που επιτελούν για να διατηρούν αδιατάρρακτη τη ροή της ζωής. Σκεφτείτε επίσης τη σταθερότητα της θερμοκρασίας του σώματος που σπάνια ποικίλει περισσότερο από μερικά δέκατα. Σκεφτείτε τη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας που παραμένει μέσα σε ανεκτά όρια, έτσι ώστε να εξασφαλίζει τη συνέχιση της ζωής στη γη. Σκεφτείτε ακόμα την τεράστια ποικιλία των φαγώσιμων ειδών που ο Θεός έθεσε στη διάθεσή μας. Σκεφτείτε την αμέτρητη ποικιλία του ζωικού βασιλείου της στεριάς και της θάλασσας. Τα καρποφόρα δέντρα που είναι γεμάτα φρούτα, τα χωράφια που παράγουν σοδειές για όλη την ανθρωπότητα. Σε πολλές περιπτώσεις έχουμε αγαθά περισσότερα απ’ ό,τι θα μπορούσε να επιθυμήσει η καρδιά μας ή να χωρέσουν οι αποθήκες μας. Το εδάφιο αποδεικνύει την ακρίβειά του κάθε φορά που αλλάζει μια εποχή και η γη συμπληρώνει την τροχιά της. Σίγουρα, υπάρχουν αμέτρητες ομορφιές ζωγραφισμένες κάθε μέρα στη μορφή της φυσικής μας ύπαρξης. Υπάρχει ομορφιά στο ηλιοβασίλεμα στο τέλος της μέρας και υπάρχει ομορφιά στο αυξανόμενο φως της χαραυγής. Τα περίτεχνα σαν βαμβάκι σύννεφα προσθέτουν τη δική τους ομορφιά στο γαλάζιο ουρανό στη διάρκεια της μέρας και το ηλιοβασίλεμα δημιουργεί χρωματισμούς που ξεπερνούν κάθε περιγραφή. Όλ’ αυτά ακολουθούνται από το σκοτάδι της νύχτας κι από το θαυμάσιο φωτισμό του ασημόχρωμου φεγγαριού. Το φεγγάρι επίσης πλαισιώνεται από την αμέτρητη στρατιά των άστρων που σκορπίζουν το φως τους με όλη τη μεσονύχτια μεγαλοπρέπειά τους. Προσθέστε σ’ όλα αυτά το γλυκό τραγούδι του αηδονιού και των άλλων ωδικών πτηνών και την ασύλληπτη μελωδία που προσθέτουν στα πρωινά μας. Ναι, ο κατάλογος των αγαθών προχωρεί και προχωρεί, καθώς αναλογίζεσαι τα αγαθά της ανάπαυσης στο τέλος μιας πολυάσχολης και κοπιαστικής μέρας. Και τα αγαθά αυξάνονται, καθώς σκέφτεσαι τις χαρές της οικογένειας και τα αρμονικά γέλια των παιδιών που παίζουν μαζί. Σίγουρα όλ’ αυτά είναι μια άριστη ένδειξη των αγαθών με τα οποία μας πλημμύρισε ο Θεός. Εν τούτοις, μπορεί κάποιος να πει: «Δεν απολαμβάνω πια τα αγαθά όπως τα απολάμβανα κάποτε». Ο τροχός της τύχης στράφηκε εναντίον μου κι έχω περισσότερα προβλήματα παρά ευλογίες, περισσότερες στεναχώριες παρά χαρές. Αν είναι τέτοια και η δική σου περίπτωση τότε άκουσε μερικά καλά νέα για σένα. Η αρχική έννοια του εδαφίου αυτού υποδηλώνει ότι ο Θεός είναι που σηκώνει τα βάρη μας. Η αρχική έννοια είναι ότι ο Θεός μάς συντηρεί  καθημερινά και σηκώνει τα βαριά φορτία μας, καθώς αυτά δημιουργούνται. Μ’ άλλα λόγια ο Κύριος είναι έτοιμος στο πλευρό μας να μας βοηθήσει σε μια συνεχή, βήμα με βήμα, βάση. Μόλις ένα φορτίο γίνει βαρύτερο από τις δυνατότητές σου να το σηκώσεις, ο Θεός βάζει το χέρι Του κάτω από το φορτίο. Σε μια μετάφραση το εδάφιο αποδίδεται έτσι: «Ευλογητός ο Θεός που μας κουβαλάει μέρα με τη μέρα». Μια άλλη μετάφραση το αποδίδει: «Πόσο ένδοξος είναι ο Κύριος που σηκώνει τα φορτία μας καθημερινά και μας παρέχει τη σωτηρία Του». Ο Θεός προσθέτει τη δύναμή Του στην αδυναμία μας και μας φορτώνει με τα αγαθά Του. Γι’ αυτό λέει ο ψαλμωδός: «Είναι καλό να ευχαριστεί κανείς τον Κύριο και να δοξολογεί το όνομα του Υψίστου». Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας που καλεί κάθε ζωντανή ύπαρξη, κάθε ον που αναπνέει να αινεί τον Κύριο. Ο καθένας από μας έχει κάτι για το οποίο πρέπει να χαίρεται και κάτι για το οποίο πρέπει να είναι ευγνώμων στον Κύριο. Το χέρι του Θεού υπήρξε βοήθεια ετοιμότατη στη ζωή όλων μας και χρειάζεται να αναγνωρίσουμε το χέρι αυτό εκφράζοντας το ευχαριστώ μας στον Κύριο. Αν περνάς από δοκιμασίες τώρα, σου συνιστώ να στρέψεις το βλέμμα σου σ’ Εκείνον που σηκώνει κάθε βάρος και μας ξαλαφρώνει από κάθε φορτίο. Σίγουρα ο Θεός θα σε γλιτώσει αν πληρείς τους όρους Του...

Λουκάς17:17. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε· Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι;

Στο παραπάνω κομμάτι του Λόγου του Θεού βλέπουμε οτι δέκα άνθρωποι λεπροί συναντούν τον Ιησού Χριστό,καθώς αυτός περνούσε από την πόλη τους. Είναι βεβαίως η μεγάλη ευκαιρία να ελευθερωθούν από την αρρώστια που τους αναγκάζει να μένουν μακριά απο τα αγαπημένα τους πρόσωπα.Έχουν ακούσει πάρα πολλά γι'αυτον τον Ιησού από την Ναζαρέτ, ο οποίος σπλαχνιζόταν και θεράπευε τους ασθενεις στις γύρω πόλεις, και μέσα στην καρδιά τους δέχονται οτι θέλει και μπορεί να τους ελευθερώσει. Και οχι μόνο αυτό,αλλά δέχονται με πίστη και τα λόγια του , καθώς τους προτρέπει (ενώ είναι ακόμα λεπροί) να δείξουν τους εαυτούς τους στους ιερείς. Ενώ ήδη έχουν ξεκινήσει το δρόμο αυτό ανακαλύπτουν ότι είναι καθαροί από τη λέπρα. Από εδώ και πέρα ,ελεύθεροι πια,καλούνται να πάρουν τις αποφάσεις για τη συνέχεια. Οι 9 συνεχίζουν τον δρόμο προς τους ιερείς και ο ενας (Σαμαρείτης μάλιστα) γυρίζει με ευγνωμοσύνη προς τον Χριστό για την ευεργεσία που γεύτηκε. Ο Κύριος όμως είναι στεναχωρημένος για την στάση των άλλων 9, οι οποίοι προτίμησαν να συνεχίσουν την ζωη τους χωρίς να δώσουν δόξα στο Θεό για το καλό που έκανε σε αυτους.Έχουμε άραγε αναλογιστεί πόσες φορές συμπεριφερόμαστε στη ζωή μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως αυτοί οι εννιά λεπροί; Πολλές φορές μπορεί να μας εχει φυλάξει ο Θεός από άσχημες καταστάσεις,από αρρώστιες και ατυχήματα. Ενω έχουμε αναγνωρίσει οτι το χέρι του Θεού επενέβη σε όλα αυτά,εντούτοις συνεχίζουμε τον δρόμο μας χωρίς καμμία αλλαγή. Μέσα στην καθημερινότητα,στη μέριμνα, στην αμαρτία ακόμη, χωρίς να σκεφτούμε τι νόημα είχε η επέμβαση αυτή του Θεού σε μας. Η αλήθεια ειναι οτι ο Κύριος με κάθε περιστατικό που επιτρέπει,ζητάει να φωνάξουμε προς αυτόν,όπως οι λεπροί αυτοί. Ο Κύριος ειναι πάντοτε πρόθυμος να μας βοηθήσει και να μας ελευθερώσει. Αυτό στο οποιο αποβλέπει δεν ειναι μόνο η ανακούφιση απο το πρόβλημα αλλά πρώτα απ'ολα η σωτηρία της ψυχής μας. Γίνεται φανερό αγαπητέ φίλε,οτι οι δοκιμασίες και οι δυσκολίες της ζωής έχουν σκοπό να σε φέρουν σε επαφή με τον Ιησού Χριστό. Καλείσαι να σταθείς με ευγνωμοσύνη για όλα όσα ο Θεος σου δίνει και να επιζητήσεις τον δρομο που θα σε φέρει πιο κοντα στο Θεο. Πάρε στα χέρια σου την Καινή διαθήκη, το Λόγο του Θεού,που θα σε κάνει να εννοήσεις το έργο που έκανε για σένα ο Ιησους Χριστός για να μην χαθείς αιώνια. Εκει μέσα θα βρεις την οδό που δεν είναι άλλη από το σταυρό του Χριστού,και τη θυσία που έγινε για να καθαριστεί η ψυχή από τη λέπρα της αμαρτίας. Οταν ο άνθρωπος γονατίσει μπροστά στο σταυρό με πίστη και ευγνωμοσύνη για το έργο αυτό της αγάπης του Θεού,δεν ανταμείβεται μόνο με δύναμη για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες σ'αυτή τη γη. Παίρνει επίσης τη συγχώρεση των αμαρτιών, τη σωτηρία και την αιώνια ζωή...

Η Εκκλησία στους χρόνους της κρίσης.

Και ξαφνικά βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα. Και στην πρώτη θέση της δημοσιότητας στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Τα αισθήματα θλίψης, αγωνίας και ανασφάλειας τα διαδέχονται αυτά της αγανάκτησης και της οργής για την οικονομική κατάρρευση της χώρας, τον κίνδυνο χρεοκοπίας, τον διεθνή διασυρμό, την κηδεμονία του ΔΝΤ και τα σκληρά οικονομικά μέτρα που πλήττουν τον μέσο Έλληνα. Την ίδια ώρα γίνεται φανερό ότι το πρόβλημα δεν είναι «ελληνικό», αλλά η χώρα μας είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας πολύ μεγαλύτερης ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κατάρρευσης. Η αποτυχία του πολιτικού συστήματος, η αρπακτική διάθεση οργανισμών και ανθρώπων που «κυριεύουσι τα έθνη», αλλά «ονομάζονται ευεργέται», η αδικία, το οικονομικό "στύψιμο" του ασθενέστερου και ταυτόχρονα η διάσωση του ισχυρότερου, η έλλειψη ελπίδας για το αύριο, η αύξηση των ψυχολογικών προβλημάτων και των αυτοκτονιών, η εκτός ελέγχου εγκληματικότητα και τα σενάρια μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης, δημιουργούν ένα τοπίο σκοτεινό και εφιαλτικό.

Ο Χριστός το είχε πει στους δικούς Του: «οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην» (Λουκ. 21:26). Οι χριστιανοί δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζονται. Τουλάχιστον όχι τόσο πολύ. Δεν χωράει αμφιβολία ότι βρισκόμαστε σε έναν πολύ δύσκολο καιρό. Και ίσως γίνει δυσκολότερος. Καιρός που ταυτόχρονα δοκιμάζεται η πίστη μας. Καιρός όμως και για δύο πράγματα. Για περισυλλογή και αλληλεγγύη. Το γενικότερο κλίμα απομόνωσης, ανασφάλειας και απαισιοδοξίας σίγουρα δεν βοηθάει. Το να σκεφτούμε όμως μόνο τους εαυτούς μας και το πως εμείς θα μπορέσουμε, με διάφορους τρόπους, να περάσουμε πιο ανώδυνα την κρίση, δεν μας ωφελεί πνευματικά. Μας δίνεται όμως η ευκαιρία, να πλησιάσουμε πιο πολύ τον Κύριο, να ταπεινωθούμε, να ζητήσουμε την οδηγία Του και ταυτόχρονα να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Είναι αλήθεια ότι στην ευμάρεια ο άνθρωπος ξεχνάει τον Θεό, γίνεται χλιαρός και αδιάφορος, καλλιεργεί τον ατομισμό, δεν τον απασχολεί η δυστυχία του άλλου και δεν ενοχλείται από τις μεγάλες ανισότητες της σύγχρονης κοινωνίας, με αποτέλεσμα την ώρα που μπορεί να πλουτίζει στα υλικά, να φτωχαίνει στα πνευματικά. Έτσι διαμορφώνεται ένας χριστιανισμός, που με διάφορα προσχήματα, απομακρύνεται από τις αρχές του Ευαγγελίου και την ζωή της αρχαίας Εκκλησίας και τείνει να γίνει ένας «αστικοποιημένος» χριστιανισμός, προσαρμοσμένος στα ανθρώπινα συμφέροντα.

Κι όμως η Εκκλησία, είναι μία κοινωνία αγάπης, μία κοινωνία αλληλεγγύης, μία αδελφότητα, μία οικογένεια, ένα σώμα, όπου «είτε πάσχει εν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν» (Α’ Κορ. 12:26). Τα έργα αγάπης και η φροντίδα για τον πλησίον αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της λατρείας των χριστιανών και μοναδικό τους γνώρισμα που, από την αρχή, τους κατέστησε "μυρίπνοα άνθη" μέσα σε μία κοινωνία που έμοιαζε με στρατόπεδο αλληλοσκοτωμού. Οι υλικές ανάγκες ενός αδελφού ή μίας χριστιανικής κοινότητας σήμαινε συναγερμό αγάπης σε όλη της Εκκλησία. Η μεγάλη πείνα στην Ιερουσαλήμ που προφητεύθηκε από τον προφήτη Άγαβο, έθεσε σε κίνηση όλου στους χριστιανούς της Αντιόχειας, «όθεν οι μαθηταί απεφάσισαν, έκαστος αυτών κατά την εαυτού κατάστασιν, να πέμψωσι βοήθειαν προς τους αδελφούς τους κατοικούντας εν τη Ιουδαία» (Πραξ. 11:29). Τον καιρό που οι διάφοροι Λούκουλοι της Ρώμης δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά γεύματα αφάνταστης χλιδής και ασωτίας, οι χριστιανοί πλούσιοι μετέβαλλαν τα σπίτια τους σε «κατ’ οίκον εκκλησίες» και νοσοκομεία. Ο «παροξυσμός αγάπης και καλών έργων» (Εβρ. 10:24) άφηνε άφωνο τον αρχαίο κόσμο, αλλά θα πρέπει να συνεχίσει να είναι το «σήμα κατατεθέν» της Εκκλησίας, ιδιαίτερα στους έσχατους καιρούς, όπου οι άνθρωποι είναι «φίλαυτοι… φιλάργυροι… άσπλαχνοι» (Β’ Τιμ. 3:2-4). Για να μπορεί η Εκκλησία να έχει παρρησία να φωνάζει: «εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου παράγγελλε… να μην ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου… να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά» (Α’ Τιμ.6:17), χωρίς κανείς να κουνάει ειρωνικά, το κεφάλι του. Να μπορεί να βιώνει πρώτα εκείνη την δικαιοσύνη στην δική της κοινωνική ζωή για να μπορεί το «έλθετε τώρα οι πλούσιοι, κλαύσατε ολολύζοντες διά τας επερχομένας ταλαιπωρίας σας… ετρυφήσατε επί της γης και εσπαταλήσατε» (Ιακ. 5:1-6) να είναι μία κραυγή από τα σωθικά της και μία φωνή αντίστασης σε μία κοινωνία ατομισμού και αδικίας, που παρόλα τα «μέτρα» ο φτωχός θα γίνει φτωχότερος και ο πλούσιος πλουσιότερος.

Όμως επειδή «πάντα τα πονηρά» εκ της καρδίας «εξέρχονται και μολύνουσι τον άνθρωπον» (Μαρκ 7:23), για αυτό η Εκκλησία, αν και ενδιαφέρεται για τα βιολογικά, οικονομικά, κοινωνικά, προβλήματα, ρίχνει το βάρος της περισσότερο στην θεραπεία της ψυχής του ανθρώπου, διότι τότε λύνονται και πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα. Ζώντας ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία, που είναι θεραπευτήριο, αγωνίζεται δια της Χάριτος του Θεού, τον καλό αγώνα της πίστεως, μαζί με τους αδελφούς του, απέχει από τις σαρκικές επιθυμίες, αποστρέφεται το κοσμικό φρόνημα, ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του αγιασμού, φωτίζεται ο νους του και η καρδιά του και καθώς δια της Χάριτος θεραπεύεται, οδηγείται στην τελείωση. Τότε ο άνθρωπος του Θεού παράγει «έργα άξια της μετανοίας», όχι ως το αποτέλεσμα κάποιας ανθρώπινης προσπάθειας, αλλά ως τους καρπούς της νέας εν Χριστώ ζωής. «Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, διά να ίδωσι τα καλά σας έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5:16).

Θανάσης Σωτηρίου