Η ευσέβεια μετά αυταρκείας

«Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας» Τιμόθεον Α' 6:6

Σήμερα, για πολλούς  ανθρώπους ο πλούτος έχει γίνει σκοπός της ζωής. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να αποκτήσουν μεγάλα ποσά χρημάτων, είτε δουλεύοντας πολλές ώρες, είτε  κάνοντας περισσότερο κερδοφόρες τις επιχειρήσεις  τους, είτε μέσω του τζόγου. Η ζωή τους περιφέρεται γύρω από το χρήμα και δεν διστάζουν για την απόκτησή  του, να χρησιμοποιούν και αθέμιτα μέσα. Από την άλλη υπάρχουν πολλοί  άνθρωποι  που δεν έχουν τι να φάνε και ζητιανεύουν στους δρόμους, κυρίως στις μεγαλουπόλεις. Επίσης υπάρχουν σε κάποιες χώρες φτωχοί λαοί και ακόμα φυλές που ζουν πρωτόγονα.

Υπάρχουν με λίγα λόγια, άνθρωποι που ζουν στη χλιδή, άνθρωποι που έχουν μια δουλειά ίσα για να συντηρούν την οικογένειά τους και άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε και κινδυνεύουν να πεθάνουν, όπως συμβαίνει σε κάποιες χώρες κυρίως της Αφρικής. Γι’ αυτό πολλοί  άνθρωποι διερωτώνται:  Γιατί να υπάρχει φτώχεια και να πεθαίνουν από τη πείνα μικρά αθώα παιδιά;  Γιατί να γίνονται πόλεμοι και να κυριαρχεί η βία και η αδικία μεταξύ των ανθρώπων; Δεν τα βλέπει αυτά ο Θεός και γιατί δεν κάνει τίποτα για να σταματήσουν; Αρκετοί φθάνουν να αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού με το επιχείρημα ότι αν υπήρχε θα έπρεπε να είχε κάνει έκβαση στα παραπάνω σοβαρά προβλήματα.

Καλό είναι βέβαια να μη βιαζόμαστε να βγάλουμε γρήγορα συμπεράσματα αλλά με βάσει τα πραγματικά δεδομένα που έχουμε, τόσο από τα γενικά προβλήματα που απασχολούν σήμερα τις ανθρώπινες κοινωνίες όσο και από τα προσωπικά μας βιώματα, να ψάξουμε να βρούμε την αλήθεια. Γιατί άραγε να γίνονται πόλεμοι;  Οι πόλεμοι εξυπηρετούν κάποιους σκοπούς. Οι περισσότεροι πόλεμοι έχουν γίνει για οικονομικούς λόγους, άλλοι για να κυριαρχήσει μια χώρα σε άλλη, άλλοι για απελευθέρωση μιας χώρας από άλλη και άλλοι λόγω διαφορετικών πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων.

Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι η λέξη πόλεμος δεν έχει την μόνο την έννοια μιας γενικευμένης σύρραξης  με χρήση όπλων, μεταξύ πολλών ανθρώπων αλλά έχει και την έννοια μιας ψυχικής κατάστασης μίσους και αντιπαλότητας, που επικρατεί στις διαπροσωπικές σχέσεις ακόμα και μεταξύ δύο ανθρώπων. Διαβάζουμε σχετικά στον Λόγο του Θεού: « Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι μεταξύ σας; ουχί εντεύθεν, εκ των ηδονών σας, αίτινες στρατεύονται εντός των μελών σας; Επιθυμείτε και δεν έχετε φονεύετε και φθονείτε, και δεν δύνασθε να επιτύχητε μάχεσθε και πολεμείτε αλλά δεν έχετε, επειδή δεν ζητείτε ζητείτε και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, διά να δαπανήσητε εις τας ηδονάς σας» (Ιακώβου δ΄:1-3). Εδώ βλέπουμε ότι μια αιτία των πολέμων και συνεπώς της έλλειψης ειρήνης στη ζωή των ανθρώπων, είναι ‘τα έργα της σαρκός’ τα οποία είναι ‘μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια,  ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις,  φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων’ (Γαλάτας ε΄: 19-21).

Μια άλλη αιτία δημιουργίας πολεμικών καταστάσεων είναι η φιλαργυρία. Ο Λόγος του Θεού επίσης μας πληροφορεί «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία∙ την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς» (Προς Τιμόθεον  Α΄, ς΄:9-10). Αυτά τα δυο εδάφια αποκαλύπτουν τους κινδύνους που κρύβει η φιλαργυρία για όλους τους ανθρώπους και ειδικά  στους χριστιανούς, μπορεί να γίνει αιτία ταλαιπωρίας και απώλειας, αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά και έγκαιρα, όπως έγινε στην περίπτωση του Ιούδα.

Οι πρώτοι χριστιανοί είχαν τα πάντα κοινά, όπως διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων και όλα τα μοιράζονταν όλοι μαζί σύμφωνα με την ανάγκη που είχε ο καθένας (Πράξεις, β΄: 44,45).  Στις μέρες των πρώτων αποστόλων, ο Κύριος δια του προφήτη  Άγαβου, είχε προειδοποιήσει ότι θα  επέλθει  πείνα σε όλη την οικουμένη, η οποία και συνέβη επί Κλαυδίου Καίσαρα. Τότε όλα τα αδέρφια έδωσαν ότι μπορούσε ο καθένας (Πράξεις, ια΄:28-30). Κανένας τους δεν κυνήγησε τον πλούτο και την φιλαργυρία. Όταν συνέβη, ένα ζευγάρι, ο Ανανίας και η  Σαπφείρα, να κρατήσουνε ένα ποσό χρημάτων από την πώληση του αγρού τους και το υπόλοιπο να δώσουν στους αποστόλους, υποκρινόμενοι ότι ήταν το συνολικό και οι δυο δυστυχώς, πέθαναν δια χειρός Κυρίου επειδή είπαν ψέματα στον Θεό πρώτα, με την υποκρισία τους. Βέβαια τίθεται το ερώτημα: Είναι τόσο αυστηρός και τιμωρός ο Θεός;  Σήμερα δεν κλέβουν οι άνθρωποι στις εκκλησίες;

Απαντώντας αναφέρουμε ότι τότε υπήρχε αγιασμός στις αναγεννημένες εκκλησίες και δεν ήθελε ο Θεός να μπει η μόλυνση μέσα σε αυτές. Όσο μεγαλύτερος αγιασμός υπάρχει σε μία εκκλησία, τόσο δυναμικότερες είναι οι επεμβάσεις του Κυρίου, είτε για ευλογία είτε για κρίση. Γι’ αυτό  ο απόστολος Παύλος γράφει, δια Πνεύματος Αγίου στους Κορινθίους: ‘και είμεθα έτοιμοι να εκδικήσωμεν πάσαν παρακοήν, όταν γείνη πλήρης η υπακοή σας’ (Β΄Κορινθίους ι΄:6).  Αν στους ανθρώπους αρέσει να κλέβουνε και γενικά να ικανοποιούνε τις σαρκικές τους επιθυμίες, οι ίδιοι θα είναι υπόλογοι για τις πράξεις τους και δυστυχώς, αν δεν μετανοήσουν, θα χάσουν τις ψυχές τους αιώνια.

Ας μην κατηγορήσουμε τον Κύριο γιατί επιτρέπει να γίνονται πόλεμοι, να υπάρχουν κλέφτες και άδικοι άνθρωποι αλλά να δεχθούμε  ότι από σεβασμό στην ελευθερία μας δεν παραβιάζει την θέλησή μας,  μέχρι να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά Του. ‘Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού’ (Αποκ. γ:20). Ο Θεός τόσο αγάπησε τον κόσμο ώστε έστειλε τον μονογενή υιό Του για να μη χαθεί  όποιος πιστέψει σ’ Αυτόν,  αλλά να έχει ζωή αιώνια (Ιωάννης γ΄:16). Η σωτηρία αυτή έγινε με τη  θυσία του Ιησού. Το αίμα του Ιησού Χριστού έχει φοβερή δύναμη, για να γιατρέψει, για να καθαρίζει τις ψυχές μας, για να αφαιρέσει «γόρδιους δεσμούς» της ψυχής μας όπως είναι η σαρκολατρεία και η φιλαργυρία.

Βέβαια μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι πολλοί πόλεμοι και εγκλήματα έγιναν από λαούς «χριστιανικούς», όπως και ότι πολλοί λειτουργοί χριστιανικών εκκλησιών έδωσαν και δίνουν αρνητικά παραδείγματα ευσεβείας και αυτάρκειας. Σ’ αυτά έχουμε να πούμε ότι χριστιανός είναι αυτός που έχει δεχθεί τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό του σωτήρα, με αποτέλεσμα ο Πατέρας Θεός να του δώσει εξουσία να γίνει  παιδί Θεού. Αυτό εκδηλώνεται με την αλλαγή της ζωής του πιστού της οποίας κυρίαρχο στοιχείο είναι η επιθυμία να κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα έτσι όπως αυτό το μαθαίνουμε διαβάζοντας την  Καινή Διαθήκη και το εκτελούμε με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Έτσι μαθαίνουμε ότι δεν θέλει ο Κύριος να ανησυχήσουμε πολύ για τα πράγματα του κόσμου τούτου, δηλαδή το τι να φάμε, τι να πιούμε και τι θα φορέσουμε, αλλά μας βοηθάει να θέσουμε σωστή προτεραιότητα στις ανάγκες μας, σύμφωνα με το συμφέρον των ψυχών μας. Δηλαδή μας συμβουλεύει «Μη μεριμνήσητε λοιπόν λέγοντες, Τι να φάγωμεν ή τι να πίωμεν ή τι να ενδυθώμεν;  Διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων.  Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.  Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής.»(Ματθαίος, ς΄:31-34).

Συνεπώς αν πραγματικά ζητούμε  πρώτα την βασιλεία του Θεού, ο Κύριος θα ενεργήσει ώστε να έχουμε το καθημερινό μας φαγητό, ρούχα και άλλα υλικά αγαθά, επειδή γνωρίζει το τι έχουμε ανάγκη. Αυτό που επίσης μας συστήνει ο Λόγος του Θεού και που αποτελεί το θέμα αυτού του άρθρου, είναι να εκτιμήσουμε αυτά που μας δίνει ο Κύριος, έστω και αν νομίζουμε ότι είναι λίγα έτσι ώστε να είμαστε ευάρεστοι σ’ Αυτόν και να τον λατρεύουμε με σέβας και ευλάβεια.  Ο απόστολος Παύλος λέει : «ως λυπούμενοι πάντοτε όμως χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς όμως πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες.» (Β΄ Κορινθίους. ς΄:10).«Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας. Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον∙ φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμεν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα»(Α΄Τιμόθεον , ς΄: 6-8).

Χαίρεται ο Θεός όταν μας βλέπει να Τον δοξάζουμε για αυτά που μας χαρίζει και κυρίως για την σωτηρία μας. Αντίθετα, λυπάται όταν γογγύζουμε σ’ Αυτόν, όταν δεν μας έχει δώσει κάποια αιτήματά μας, επειδή νομίζουμε ότι δεν ασχολείται με μας. Το ότι δεν έχει απαντήσει δεν σημαίνει ότι δεν μας ακούει. Όταν δεν μου απαντάει στα αιτήματά μου, με συμφέρει να Τον δοξάζω και να Τον ευχαριστώ. Τότε με ενδυναμώνει με πίστη και ελπίδα, αισθάνομαι πιο δυνατός και στην προσευχή «σβήνουν» όλες οι αμφιβολίες μου. Βέβαια θα συνεχίσουμε να ζητάμε ταπεινά από τον Κύριο να απαντήσει στα αιτήματά μας και εφ’ όσον ζητάμε κατά το θέλημά Του και δεν αποκάμουμε, θα πάρουμε απάντηση όπως πήρε η γυναίκα που πήγε στον Κύριο για να θεραπεύσει την κόρη της.

Ο Λόγος του Θεού  συμβουλεύει: «Τους δε βεβήλους και γραώδεις μύθους παραιτού και γύμναζε σεαυτόν εις την ευσέβειαν διότι η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος αλλ' η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης» (Α΄Τιμοθ. δ΄: 7,8)

«Και δι' αυτό δε τούτο καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην. Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Β΄ Πέτρου α΄: 5-8)

Η σωτηρία που δίνει ο Κύριος είναι δωρεάν, αλλά πρέπει ο κάθε πιστός, μετά φόβου και τρόμου να την εργαστεί για να μη τη χάσει. Έτσι οι αρετές της ευσέβειας και αυτάρκειας που φανερώνουν το μέγεθος του πνευματικού πλούτου κάθε πιστού, απαιτούν εκ μέρους του πιστού, συνεχή προσπάθεια και αποδοχή της παιδείας του Κυρίου που προς το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερα όμως αποδίδει σους γυμνασθέντες με αυτή, καρπό ειρηνικό δικαιοσύνης. (Εβρ. ιβ΄:11) Ο Θεός ετοιμάζει αιώνιο βάρος δόξας και ευλογίας σε όλα τα παιδιά Του που τώρα υποφέρουν προσωρινή ελαφρά θλίψη. Αμήν!

ΠΗΓΗ: artos-zois.gr

Η θεσμική επικράτηση του χριστιανισμού, από την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης (330 µ.Χ.)

Τον 4ο αιώνα ο χριστιανισμός γίνεται νόμιμη θρησκεία, και στη συνέχεια η μοναδική επίσημη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η πίστη στο χριστιανισμό πλέον σημαίνει και πίστη στον αυτοκράτορα. Όμως, δεν ήταν όλοι χριστιανοί. Υπήρχαν ακόμη πολυθεϊστές αλλά και Εβραίοι.

Από τον 4ο αιώνα και μετά ο χριστιανισμός επηρεάζει όλο και περισσότερο τη ζωή των ανθρώπων στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία, οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες βοήθησαν τη χριστιανική εκκλησία να οργανώσει την εκκλησιαστική διοίκηση και να λύσει διάφορα δογματικά ζητήματα (όσα δηλαδή έχουν σχέση με τη χριστιανική πίστη).

Το κράτος στήριξε οικονομικά και νομοθετικά την Εκκλησία όταν αυτή προσπάθησε να διαδώσει το χριστιανισμό και να πολεμήσει τις αιρέσεις. Όμως οι σχέσεις Εκκλησίας και κράτους δεν ήταν πάντοτε καλές. Σύμφωνα με τους νόμους, ο αυτοκράτορας δεν ήταν η κεφαλή της Εκκλησίας, αλλά στην πραγματικότητα το κράτος, και πολλές φορές προσπαθούσε να ελέγχει τον ανώτατο κλήρο. Μερικές φορές ο αυτοκράτορας και η Εκκλησία ήρθαν αντιμέτωποι κυρίως σε δογματικά ζητήματα.

Αλλαγές στη νομοθεσία

Το ρωμαϊκό δίκαιο συνέχισε να είναι η βάση του ρωμαϊκού κράτους. Όμως με τα χρόνια προστέθηκαν και νέοι νόμοι που είχαν επηρεαστεί από το χριστιανισμό. Για να υπάρχει δικαιοσύνη και να λειτουργεί σωστά το κράτος, έπρεπε να καταγραφούν όλοι οι νόμοι, να γίνει δηλαδή κωδικοποίηση του δικαίου. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β΄ κωδικοποίησε τα παλιότερα αυτοκρατορικά διατάγματα, και εξέδωσε στη λατινική γλώσσα το Θεοδοσιανό Κώδικα (438). Η σημασία του είναι μεγάλη, γιατί έτσι μπορούμε να δούμε τις αλλαγές που έγιναν με το χριστιανισμό.

Οι αιρέσεις και η αντιμετώπισή τους

Ο χριστιανισμός βασίζεται στη διδασκαλία του Χριστού και οι βασικές αρχές του πήραν μορφή στους αιώνες μετά τη γέννησή Του. Οι πιστοί δεν καταλάβαιναν το χριστιανισμό με τον ίδιο τρόπο και του έδιναν διαφορετικά νοήματα. Σιγά σιγά διαμορφώθηκε το ορθόδοξο, δηλαδή το επίσημο, χριστιανικό δόγμα. Η επίσημη Εκκλησία θεωρούσε αίρεση κάθε προσέγγιση του χριστιανισμού που δε συμφωνούσε με το ορθόδοξο δόγμα. Από τους οπαδούς των αιρέσεων δε σώθηκαν πολλές πηγές. Οι περισσότερες πληροφορίες για τις αιρέσεις

προέρχονται από τους αντιπάλους τους.

4ος - 5ος αιώνας

Αιρέσεις εμφανίστηκαν από τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού. Από τον 1ο μέχρι και τον 3ο αιώνα, όταν ο χριστιανισμός ήταν μια από τις πολλές θρησκείες στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι χριστιανοί έλυναν τις διαφωνίες τους χωρίς τη βοήθεια του κράτους, στις τοπικές συνελεύσεις επισκόπων. Οι συνελεύσεις αυτές ονομάστηκαν σύνοδοι.

Όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία στο ρωμαϊκό κράτος, οι αιρέσεις έβαζαν σε κίνδυνο την ενότητά του. Γι’ αυτό το λόγο τις κήρυξαν παράνομες. Οι αυτοκράτορες στήριξαν την Εκκλησία όταν αυτή προσπάθησε να πολεμήσει τις αιρέσεις. Οι οικουμενικές σύνοδοι κωδικοποίησαν και κατέγραψαν το δόγμα.

Οι οπαδοί των αιρέσεων διώχθηκαν, αλλά δεν εξαφανίστηκαν τελείως.

Η ανάπτυξη του μοναχισμού

Τον 3ο αιώνα, καθώς ο χριστιανισμός εξαπλωνόταν όλο και περισσότερο, παρουσιάστηκε το κίνημα του μοναχισμού. Κάποιοι χριστιανοί έφευγαν από τον τόπο τους και πήγαιναν να ζήσουν «μοναχικά», με μόνο τους έργο τη λατρεία του Θεού. Μοναχοί γίνονταν και οι άντρες και οι γυναίκες. Οι πρώτοι χριστιανοί μοναχοί εμφανίστηκαν στην Αίγυπτο, το δεύτερο μισό του 3ου αιώνα. Μοναστήρια έγιναν σιγά σιγά σε πολλές περιοχές, ακόμη και μέσα στις πόλεις. Τα μοναστήρια ήταν βασικά οικονομικά και πολιτιστικά κέντρα την εποχή αυτή και για πολλούς αιώνες μετά και επηρέασαν σημαντικά την κοινωνική ζωή. Στα μοναστήρια οι μοναχοί αντέγραψαν πολλά αρχαία ελληνικά κείμενα, τα οποία έτσι σώθηκαν μέχρι τις μέρες μας. Έγραψαν ακόμη πρωτότυπα έργα θρη­σκευτικού περιεχομένου και ασχολήθηκαν με την εκκλησια­στική τέχνη.

Ο χριστιανισμός επικρατεί στις πολυθεϊστικές θρησκείες

Όταν τον 4ο αιώνα ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, πολλά αυτοκρατορικά διατάγματα περιόρισαν τα δικαιώματα των εθνικών (έτσι λέγονταν όσοι λάτρευαν πολλούς, όχι έναν, θεούς). Παρ’ όλα αυτά, οι πολυθεϊστικές θρησκείες έμειναν ζωντανές για αρκετούς αιώνες.

Ο Ιουλιανός (361-363) ήταν ο μόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας την περίοδο αυτή που δεν ήταν χριστιανός. Προσπάθησε να στηρίξει τις πολυθεϊστικές θρησκείες, αλλά απέτυχε. Στις φιλοσοφικές σχολές στην Αλεξάνδρεια και την Αθήνα

συνέχισαν να διδάσκουν τα κλασικά κείμενα των Ελλήνων και των Λατίνων συγγραφέων. Εκεί δίδασκαν τη φιλοσοφία και τη ρητορική, τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 6ου αιώνα. Πολλοί χριστιανοί συγγραφείς μελετούσαν τα κείμενα αυτά και προσπαθούσαν να συνδυάσουν την αρχαία (κυρίως ελληνική) φιλοσοφία με τη χριστιανική θεολογία.

Οι Εβραίοι στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Οι Εβραίοι ζούσαν σκορπισμένοι σε πολλές κοινότητες σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αλλά και αλλού. Όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι Εβραίοι έμειναν πιστοί στη δική τους μονοθεϊστική θρησκεία. Πολλοί χριστιανοί πίστευαν ότι οι Εβραίοι έφταιγαν που σταυρώθηκε ο Χριστός. Κάποιοι αυτοκράτορες μάλιστα προσπάθησαν να τους κάνουν χριστιανούς με τη βία. Oι νόμοι έδιναν στους Εβραίους λιγότερα δικαιώματα από τους χριστιανούς: για παράδειγμα, δεν μπορούσαν να αποκτήσουν ακίνητη περιουσία ή δημόσια αξιώματα. Οι Εβραίοι, για να αντιμετωπίσουν τις πιέσεις, έμειναν στενά δεμένοι με τις κοινότητες και τη θρησκεία τους. Επειδή δεν μπορούσαν να έχουν ιδιοκτησία, ασχολήθηκαν με το εμπόριο και τις τραπεζικές εργασίες και πολλοί από αυτούς απέκτησαν οικονομική δύναμη.

Η τέχνη στην υπηρεσία του χριστιανισμού

Όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία, παρουσιάστηκε η ανάγκη και για μια νέα τέχνη, που θα ήταν χριστιανική. Η τέχνη αυτή βασίστηκε σε παλιότερες μορφές τέχνης: στην κλασική ελληνική, την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή. Κύριο χαρακτηριστικό της αυτή την περίοδο ήταν η ανάμιξη και ο συνδυασμός διαφορετικών στοιχείων. Στην αρχή οι πρώτοι χριστιανοί συγκεντρώνονταν για τη λατρεία στις κατακόμβες. Όταν ο χριστιανισμός έγινε νόμιμη θρησκεία άρχισαν να χτίζονται πιο μεγαλοπρεπή κτίρια. Οι εκκλησίες που χτίζονται τον 4ο-6ο αιώνα χωρίζονται σε δύο βασικούς τύπους: στις ροτόντες (περίκεντρα κτίρια) και στις βασιλικές. Τέτοιες εκκλησίες βλέπουμε σε όλες τις περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι χριστιανικές εκκλησίες ήταν διακοσμημένες. Τα δάπεδα, οι τοίχοι και οι θόλοι είχαν ψηφιδωτά και τοιχογραφίες. Η τεχνική του ψηφιδωτού ήταν γνωστή από παλιότερες εποχές. Η τέχνη για την εικονογράφηση στους χριστιανικούς ναούς ονομάζεται αγιογραφία. Η γλυπτική την περίοδο αυτή (4ος -- 5ος αιώνας) συνεχίζει τη ρωμαϊκή παράδοση, αλλά σύντομα αρχίζει και αυτή να σχετίζεται με τη χριστιανική λατρεία.

6ος - 7ος αιώνας

Η αναδιοργάνωση του ρωμαϊκού κράτους από τον Ιουστινιανό Α'

Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ με την πολιτική του ήθελε να ξαναφέρει τη Ρωμαϊκή Αυτο­κρατορία στα παλιά της σύνορα και να διατηρήσει την ενότητά της. Γι’ αυτό, ενίσχυσε την εξουσία του αυτοκράτορα, προσπάθησε να επιβάλει παντού το ορθόδοξο δόγμα, έκανε ενιαίο το δίκαιο και μεταρρύθμισε την κρατική διοίκηση. Το 532 ο Ιουστινιανός Α΄ κατέπνιξε μια εξέγερση, γνωστή ως Στάση του Νίκα. Ύστερα από αυτό, η εξουσία του αυτοκράτορα γίνεται απόλυτη, δηλαδή θεωρείται ότι βασιλεύει με τη θέληση του Θεού και δίνει λόγο μόνο σ’ αυτόν. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας ρυθμίζει όλη τη δημόσια ζωή: τη νομοθεσία, την οικονομία, τη διοίκηση, την άμυνα, τις εκκλησιαστικές υποθέσεις κ.ά. Από τον 4ο αιώνα η χριστιανική θρησκεία εξασφάλιζε ότι οι υπήκοοι ήταν πιστοί στο Ρωμαίο αυτοκράτορα. Για να μείνει λοιπόν η αυτοκρατορία ενωμένη, ο Ιουστινιανός Α΄ έπρεπε να λύσει τις διαφορές ανάμεσα στους ορθοδόξους και τους αιρετικούς (κυρίως τους μονοφυσίτες). Κόπτες λέγονται οι μονοφυσίτες της Αιγύπτου. Στη θρησκευτική του πολιτική ο Ιουστινιανός Α΄ είχε δύο στόχους: να επιβάλει το ορθόδοξο δόγμα σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να το διαδώσει έξω απ’ αυτή. Όμως με την πολιτική αυτή δε συμφωνούσαν οι μονοφυσίτες, που κυριαρχούσαν στη Συρία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Ο Ιουστινιανός Α΄ πήρε επίσης μέτρα ενάντια σ’ όσους πίστευαν ακόμη στις πολυθεϊστικές θρησκείες. Ακόμη, προσπάθησε με την ιεραποστολή να διαδώσει το χριστιανισμό έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Για την εξωτερική πολιτική του ρωμαϊκού κράτους ήταν χρήσιμο να γίνουν χριστιανοί οι γειτονικοί του λαοί. Έτσι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα μπορούσε να κάνει πιο εύκολα εμπόριο και συμμαχίες μαζί τους και θα επηρέαζε τους λαούς αυτούς πολιτισμικά και πολιτικά. Την εποχή αυτή συνεχίζουν να χτίζονται εκκλησίες στο ρυθμό της βασιλικής ή της ροτόντας. Τον 6ο αιώνα δημιουργείται ένας νέος ρυθμός για τις εκκλησίες, η βασιλική με τρούλο. Αυτές οι εκκλησίες συνδυάζουν στοιχεία από τις βασιλικές και τις ροτόντες. Οι εκκλησίες διακοσμούνται με μεγάλες τοιχογραφίες, ψηφιδωτά και φορητές εικόνες. Εικόνες ονομάζονται οι ζωγραφισμένες, ξύλινες συνήθως, επιφάνειες με χριστιανικό θέμα. Φορητές λέγονται οι εικόνες που μπορούν να αλλάξουν θέση. Οι παλιότερες φορητές εικόνες είναι από τον 6ο αιώνα. Αυτές έχουν επηρεαστεί από την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή ζωγραφική. Η μικροτεχνία αναπτύσσεται ιδιαίτερα από τον 6ο αιώνα και μετά. Μεταξωτά υφάσματα, κοσμήματα και άλλα αντικείμενα από χρυσό, ασήμι και ελεφαντόδοντο, στολισμένα με πολύτιμους λίθους, δείχνουν ότι οι δημιουργοί τους είχαν μεγάλες τεχνικές γνώσεις...

Πηγή: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

"Επειδή τι ωφελείται ο άνθρωπος, εάν κερδήση τον κόσμον όλον, εαυτόν δε απολέσει ή ζημιωθεί"; Λουκάς 9:25

 

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πολύ πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί. Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος. Το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

-Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση γιέ μου; ρώτησε ο πατέρας.

-Πατέρα μου, απάντησε ο γιος, πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;

-Καλώς παιδί μου, παρατήρησε ο βασιλιάς. Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου.

-Πατέρα μου απάντησε ο γιος, αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του. Πάρε αυτό το δοχείο, και θα μεταφέρεις στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν.

Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα. Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε:

-Γιέ μου τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;

-Δεν πρόσεξα πατέρα τίποτε.

-Τι εννοείς τίποτε; τον ρώτησε ο βασιλιάς. Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή. Σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, τόσα ζώα.

-Δεν είδα τίποτε απ' όλα αυτά είπε ο γιος. Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου.

-Πολύ σωστή η παρατήρησή σου, είπε ο βασιλιάς. Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς.

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχής...

Εθελοτυφλούμε για να προστατέψουμε μήπως τον εαυτό μας;

"Και είπεν ο Ιησούς· Εγώ διά κρίσιν ήλθον εις τον κόσμον τούτον, διά να βλέπωσιν οι μη βλέποντες και να γείνωσι τυφλοί οι βλέποντες. Και ήκουσαν ταύτα όσοι εκ των Φαρισαίων ήσαν μετ' αυτού, και είπον προς αυτόν· Μήπως και ημείς είμεθα τυφλοί;
Είπε προς αυτούς ο Ιησούς· Εάν ήσθε τυφλοί, δεν ηθέλετε έχει αμαρτίαν· τώρα όμως λέγετε ότι βλέπομεν· η αμαρτία σας λοιπόν μένει". Ιωάννην 9:39-41

Στο λεξικό η λέξη εθελοτυφλώ σημαίνει αρνούμαι να δω, να παραδεχτώ ένα γεγονός, κλείνω τα μάτια, προσπαθώ να μην παραδεχτώ κάτι που είναι ήδη φανερό και αληθινό. Ακόμα κι αν δεν ήξερες μέχρι τώρα τον ορισμό της λέξης εθελοτυφλώ, τώρα θα έχεις ήδη καταλάβει πως έστω και μια φορά έκανες τα στραβά μάτια σε κάτι, γιατί αυτό σε συνέφερε και σε βόλευε, ή γιατί ασυναίσθητα δεν ήθελες να παραδεχθείς ένα γεγονός, ή μια αλήθεια στη δική σου ζωή.
Στη ζωή μας γενικά τείνουμε να εθελοτυφλούμε αρκετά συχνά, γιατί προτιμάμε να μην περιπλέξουμε περισσότερο τις καταστάσεις και τα γεγονότα στη ζωή μας, κι έτσι τ αφήνουμε ως έχουν, ακόμα κι αν αυτό μας οδηγεί σε άσχημο τέλος.
Το ίδιο πράγμα κάνουμε κι όταν συζητάμε για πνευματικά θέματα. Είναι πιο εύκολο να προσποιούμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε ή να προβάλουμε τις απόψεις μας, από το να παραδεχτούμε και να κατανοήσουμε τους λόγους που το κάνουμε. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν είμαστε εμείς στην απέναντι πλευρά. Δηλαδή βλέπεις τα σημάδια στη συμπεριφορά του άλλου απέναντί σου, και πόσο έχει αλλάξει η ζωή του, αλλά δε θα το πεις, θα προτιμήσεις να τ αγνοήσεις, γιατί γνωρίζεις πως μπορεί να μη σ αρέσουν οι απαντήσεις που θα πάρεις, αν απλώς ρωτήσεις τους λόγους που συμβαίνει αυτό.
Πολλοί θ αρνηθούν τις κατηγορίες που τους ενοχοποιούν στην εθελοτυφλία. Αυτό όμως είναι και το πρώτο στάδιο που λέγεται άρνηση. Άρνηση να παραδεχθείς την αλήθεια, άρνηση να καταλάβεις πως αυτά που λες δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, άρνηση να δεχτείς ένα ενδεχόμενο άδοξο τέλος για τις πεποιθήσεις σου.
Το να εθελοτυφλούμε μας κάνει αδύναμους, και μας κάνει να πιστεύουμε πως είμαστε θύματα κι αβοήθητοι, ενώ στην πραγματικότητα εξαρτάται από μας αν θα ζούμε σε ένα λευκό συννεφάκι ή σε μια στρογγυλή γη. Φοβόμαστε να ορίσουμε το τέλος, φοβόμαστε να κάνουμε μια καινούρια αρχή, κι αυτό μας καταδικάζει σε αιώνια δυστυχία. Δες καθαρά στην τελική, το χρωστάς στον εαυτό σου...

ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΘΥΜΟΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;

Για μια στιγμή ξέχνα ότι ζεις σε χώρα της Δύσης. Ξέχνα το σπίτι σου, το αυτοκίνητό σου, και τα υπάρχοντά σου. Ξέχνα την ελευθερία σου, καθώς και τη θρησκευτική σου ελευθερία, και έλα μαζί μου στην Κίνα. Θα ακολουθούσες τον Ιησού εκεί; 
Το να είσαι Χριστιανός σ’ αυτή τη κομμουνιστική χώρα, θα μπορούσε να σου κοστίσει τη ζωή σου. Πιθανότητα να διωκόσουν. Θα μπορούσες να χάσεις τη δουλειά σου και τα εισόδημά σου. Δεν είναι απίθανη μία ποινή φυλάκισης. Φυσικά τα βασανιστήρια είναι πιθανά. Ίσως να μην έβλεπες ξανά την οικογένειά σου. Η πίεση θα ήταν έντονη, το μίσος κάποιες φορές κτηνώδες, η συκοφαντία πάντα παρούσα. Θα ήσουν Χριστιανός στην Κίνα; 
Ή γύρνα πριν 19 αιώνες στη Ρώμη. Θα ενωνόσουν με τους πιστούς στις κατακόμβες, θα λάτρευες κρυφά και θα προσευχόσουν σε υπόγειες σπηλιές; Θα αρνιόσουν να δηλώσεις υποταγή στον Καίσαρα, παρόλο που οι πληροφοριοδότες πάντα θα ήταν κοντά, και ίσως ακόμα και η οικογένειά σου σε πρόδιδε; Θα συνέχιζες να μιλάς σε άλλους για τον Κύριό σου; 
Όμως η κατάσταση στην Κίνα και στις κατακόμβες δεν είναι ασυνήθιστη. Στην πραγματικότητα, την ώρα που σας πήρε να διαβάσετε αυτά τα λόγια πιθανόν πιστοί να έχουν μαρτυρήσει. (Είναι δυνατόν πιστοί να μαρτυρούν τη στιγμή που διαβάζεις 

μόνο αυτό το κεφάλαιο!) Όπως είχε πει ο Ντήτριχ Μπονχέφφερ, ο Γερμανός θεολόγος και ποιμένας, τον οποίο σκότωσαν οι Ναζί με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον του Χίτλερ: «Όταν ο Χριστός καλεί έναν άνθρωπο, τον προσκαλεί να έρθει και να πεθάνει». Θα έρθεις και εσύ να πεθάνεις; 
"Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού, Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή. Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν, και όσιτς απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν". Ματθαίος 16:24-25 
"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει. Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέση αυτήν, και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν". Ιωάννην 12:24-25 Τι εννοούσε ακριβώς ο Ιησούς; Ας ξεκινήσουμε με την τελείως κυριολεκτική ερμηνεία. Εννοούσε να μαρτυρήσεις. Δεν είναι απίθανο το ότι το να ακολουθείς τον Ιησού σ’ αυτή εδώ τη χώρα την ελεύθερη που ζεις, θα μπορούσε σύντομα να σημαίνει κυριολεκτικός θάνατος. Δεν είναι απίθανο μερικοί από μας να καλεστούμε να σφραγίσουμε τη μαρτυρία μας με το αίμα μας. Δεν είναι διόλου απίθανη μία δίκαια αντιπαράθεση με ένα άγριο και άπιστο πλήθος να καταλήξει σε φόνο. Η σωστή και δίκαια μάχη μας μπορεί σύντομα να μετατραπεί σε θανατηφόρα μάχη! Δεν είναι απίθανο ότι μπορεί να υπάρξουν Στέφανοι ανάμεσά μας ξανά. Αν αυτό ζητούσε το Ευαγγέλιο, θα ακολουθούσαμε τον Κύριο ακόμα;  
Η προθυμία να μαρτυρήσεις δίνει ένα ιδανικό σημείο εκκίνησης για τη Χριστιανική ζωή. Σκέψου προσεκτικά αυτό που δίδαξε ο Ιησούς:  "Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι. Φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη". Ματθαίος 10:28Με άλλα λόγια, μη φοβάσαι τους ανθρώπους. Το χειρότερο που μπορούν να σου κάνουν είναι να σε σκοτώσουν! Το μόνο που μπορούν να σου πάρουν είναι η ζωή. Ούτως ή άλλως καλείσαι να απολέσεις τη ζωή σου. Όταν αποδημήσεις από του σώματος, σημαίνει ότι ενδημείς προς τον Κύριο. Β' Κορινθίους 5:8. Γιατί λοιπόν να υπάρχει φόβος; Για τον πιστό ο θάνατος έχει χάσει το κεντρί του, διότι: "εάν τε ζώμεν, εάν αποθνήσκομεν, του Κυρίου είμεθα". Ρωμαίους 14:8.

Όμως έχουμε ξεφύγει τόσο πολύ από τη βιβλική αλήθεια!  Για το μέσο Δυτικό πιστό, η ιδέα να γίνει μάρτυρας είναι σχεδόν ακατανόητη. Αντί να καλούμε «ελάτε και απολέσετε τη ζωή σας» είμαστε συνηθισμένοι στην πρόσκληση «ελάτε και γευματίστε» Ιωάννην 21:12.  
Όπως έγραψε ο Τόμας Κέμπις: «Πολλοί ακολουθούν τον Ιησού στην κλάση του άρτου, ελάχιστοι όμως πίνουν από το ποτήριο των παθημάτων Του». 
Σήμερα στη θέση του παλιού σταυρού, έχουμε το νέο ταξιδάκι αναψυχής.  Ο Χριστιανισμός είναι κυρίως συνδεμένος με την επίγεια ικανοποίηση, και το Ευαγγέλιο κηρύττεται σαν να δημιουργήθηκε για την επίτευξη προσωπικών στόχων. Γιατί μεσιτεύουμε για την μελλοντική ουράνια κατοικία μας, όταν εδώ νιώθουμε σαν το σπίτι μας; Μπορεί η Νέα Ιερουσαλήμ να είναι πιο φανταχτερή από τις υπερπολυτελείς και υπερσύγχρονες εκκλησίες που έχουν κάποιοι χριστιανοί; 
Μία κοσμική νοοτροπία (δηλ. μια νοοτροπία που προσανατολίζεται σ’ αυτό τον κόσμο) εξουσιάζει αυτή την εποχή. Τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο πνεύμα των μαρτύρων και στο πνεύμα της σύγχρονης εκκλησίας! Οι πρώτοι υπομένουν τις μάχες αυτού του κόσμου με τη δύναμη, τη ζωή και τη χαρά του κόσμου που θα έρθει. Οι άλλοι απολαμβάνουν αυτό τον κόσμο. 
Είμαστε περισσότερο οικείοι με τη μόδα, παρά με τη νηστεία και περισσότερο συνηθισμένοι στην καλοπέραση παρά να παθαίνουμε. Μερικοί από τους πολυδιαφημισμένους «προφήτες» μας, εγγυημένα θα ευλογήσουν την εκκλησία σου παίρνοντας ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ακόμα και η παρουσία του Θεού μπορεί να αγοραστεί από κάποιον χρισμένο ψαλτωδό μας, εφόσον η τιμή είναι σωστή. Επίσης, ούτε η κατάλληλη ατμόσφαιρα στο καλύτερο πολυτελές ξενοδοχείο δεν θίγει κάποιον. 
Έχουμε μπει στην περίοδο του μάρκετιν της εκκλησίας. Όλη μας η μεθοδολογία όμως είναι λάθος. Ο σταυρός δεν είναι «φιλικός στο χρήστη». Είναι «θανάσιμος στο χρήστη»! Νομίζουμε ακόμα ότι πετάμε ψηλά στα ουράνια. Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι συχνά είμαστε πάρα πολύ παχιοί για να πετάξουμε. Η Δυτική εκκλησία έχει κολλήσει στο έδαφος! 
Πόσο ριζικά έχουμε απομακρυνθεί από τα θεμέλια της πίστης μας! Πόσο βαθιά έχουμε πλανηθεί! Είναι η ώρα να επιστρέψουμε τις καρδιές μας. Είναι η ώρα να υπολογίσουμε ξανά το κόστος. Ένα από τα κύρια πράγματα που μας κρατάνε από το να υπηρετήσουμε τον Κύριο, είναι η άρνησή μας να απολέσουμε τη ζωή μας. Πάντα προσπαθούμε να την κρατήσουμε! Ο Ιησούς μας καλεί να φύγουμε. 
Φυσικά δεν θα μαρτυρήσουν πολλοί από μας. (Τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον.) Όλοι μας όμως πρέπει να απαρνηθούμε όλες τις αξιώσεις για τη ζωή μας. Όλοι μας πρέπει να χάσουμε τα δίκαιά μας. Τότε μπορούμε πραγματικά να ζούμε!

Ο κάτοχος του βραβείου Νόμπελ, Αλεξάντερ Σολτσχένιτσιν ήταν φυλακισμένος στη Ρωσία. Τον χώρισαν από τους συγγενείς και τους φίλους του. Τον πήραν μακριά από την καριέρα του και το επάγγελμά του. Δήμευσαν όλη του την επίγεια περιουσία και του συμπεριφέρθηκαν σαν ένα ασήμαντο τίποτα. Τότε ήταν, που ως τελευταία προσβολή, του πήραν το μολύβι του. Εκείνη τη στιγμή ήταν που ο Σολτσχένιτσιν είπε ότι, για πρώτη φορά στη ζωή του έγινε ένα τελείως ελεύθερος άνθρωπος. Δεν είχε τίποτα άλλο να χάσει! Δεν είχε τίποτα άλλο να του πάρουν! Δεν υπήρχε τίποτα με το οποίο θα μπορούσε κάποιος να τον πιέσει, τίποτα με το οποίο θα μπορούσε να τον απειλήσει. Στη φυλακή ανακάλυψε ότι ήταν ελεύθερος. 
Ο Ιησούς μας καλεί να είμαστε ελεύθεροι! «Χάσε τη ζωή σου», σου λέει. «Τότε θα τη βρεις!» «Πέθανε ως προς τον κόσμο», επιμένει. «Τότε θα ζήσεις!» «Παράδωσε την υπόληψή σου», σε προτρέπει. «Τότε θα σταματήσει όλη η πίεση! Θα είσαι ελεύθερος να κάνεις το θέλημά Του. Τίποτα δεν θα υπάρχει να σε κρατά πίσω.» 
Κι όμως μεγάλο μέρος της σημερινής διδασκαλίας έρχεται ενάντια στην οδό του σταυρού. Αντί να ενθαρρύνει τους πιστούς να χάσουν το δίκιο τους, τους συμβουλεύει να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. (Είναι άλλο πράγμα να αγωνίζεσαι για τα ηθικά και θρησκευτικά δικαιώματα, κι άλλο πράγμα να παλεύεις για τα «προσωπικά δικαιώματά» σου, όπως το δικαίωμά σου να θυμώνεις με τον εγωιστή σύντροφό σου, ή το «δικαίωμά» σου να είσαι λυπημένος όταν οι φίλοι σου σε απορρίπτουν.) Είμαστε μια γενιά που έχει δώσει έμφαση στη διαφύλαξη του εγώ μας, αντί στην αυταπάρνηση και τρέφουμε τη σάρκα αντί να τη σταυρώνουμε. Αυτή δεν είναι η βιβλική οδός! 
"Διότι τούτο είναι χάρις, το να υποφέρη τις λύπας διά την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως. Διότι ποία δόξα είναι, εάν αμαρτάνοντες και ραπιζόμενοι υπομένητε; Εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ. Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού". Α' Πέτρου 2:19-21 
Ναι, η απώλεια της ζωής μας είναι πολυδιάστατη! 
Καλούμαστε να αγαπάμε τους εχθρούς μας, να ευλογούμε εκείνους που μας καταριούνται, να προσευχόμαστε για εκείνους που μας βλάπτουν, και να κρατάμε μία απόλυτη στάση ενάντια στην αντεκδίκηση. Λουκάς 6:27-29. Αυτό είναι μέρος του θανάτου του εαυτού μας. Πρέπει να νικήσουμε το κακό δια του αγαθού. Ρωμαίους 12:21. 
Επίσης πρέπει να απαρνηθούμε τις συναισθηματικές «επιθυμίες» μας. Η πικρία απαγορεύεται. Η αυτοκατάκριση πρέπει να εξαφανιστεί. Πρέπει να απορρίψουμε οργή, θυμό, κακία, βλασφημία, αισχρολογία από του στόματός μας. Κολοσσαείς 3:8. Αυτά δεν ταιριάζουν στον άγιο λαό του Θεού. Εφεσίους 5:1-12. Και πρέπει να ελέγχουμε όταν υπάρχει αμαρτία, Λουκάς 17:3-4 είτε αρέσει, είτε όχι. Ο απότομος άνθρωπος πρέπει να γίνει πράος. Ο δειλός να γίνει θαρραλέος. Θάνατος στο θέλημα της σαρκός! Είσαι ακόμα πρόθυμος να ακολουθήσεις; 
«Μα εγώ σχεδόν δεν ομολογώ στο γείτονά μου.» Τότε χάσε τη ζωή σου, απώλεσέ την και υπάκουσε τον Κύριο! «ΕΓΩ δεν προτιμώ να συμμετέχω στη συνάθροιση της ολονύκτιας προσευχής.» Πότε σου ζήτησε ο Κύριος τις προτιμήσεις σου; «Η σάρκα ΜΟΥ δεν θέλει πραγματικά να αγωνιστεί για τα μέλλοντα.» Τότε σταύρωσέ την και οπλίσου με το Πνεύμα του Θεού μας. Το μόνο μας «δικαίωμα» είναι να ευαρεστούμε τον Κύριο, και τι ένδοξο δικαίωμα που είναι αυτό! Υπάρχουν όμως ακόμα πολλά περισσότερα στο κάλεσμά μας. 
Πρέπει να πεθάνουμε ως προς την υπόληψή μας. Ο κοσμικά εξέχων Σαούλ από την Ταρσό συνελήφθη, δάρθηκε, μαστιγώθηκε, λοιδορήθηκε, τον αποκάλεσαν τρελό και τον λιθοβόλησαν. Μια φορά έσωσε τη ζωή του όταν τον κατέβασαν μέσα σε ένα καλάθι από ένα παράθυρο στα τείχη της πόλης, Β' Κορινθίους 11:32-33. Πάρα πολλά για έναν επαγγελματία ευαγγελιστή! Στον Τζων Γουέσλεϊ πέταξαν πέτρες, σάπια φρούτα και ψόφιες γάτες. Συχνά έκαιγαν το ομοίωμα του Τσαρλς Φίννεϋ. Αυτό γινόταν γιατί ταυτίζονταν με τον Ιησού Χριστό. Ταυτιζόμαστε κι εμείς με τον Ιησού; Συνδέουν οι άνθρωποι κι εμάς με τον Ιησού; 
" Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν διά του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες. Διότι δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν". Εβραίους 13:12-14 Θα φέρουμε κι εμείς τον ονειδισμό Του; Είναι αυτό το πνεύμα που έχουμε; Θα ήσουν πρόθυμος να παρελάσεις σε μία ανοιχτή ευαγγελιστική πορεία όταν οι άπιστοι φίλοι σου, οι γείτονες, οι συγγενείς ή οι εργοδότες σου σε παρακολουθούν; Ας ανοίξει τα μάτια μας ο Θεός να δούμε την πραγματικότητα! 
Ποιος νοιάζεται για τη γνώμη του κόσμου; Γιατί να ταράζεσαι από τα κοσμικά μέσα; Γιατί να επηρεάζεσαι από εκείνους που είναι πνευματικά χαμένοι; Γιατί αυτό που σε εμποδίζει είναι απλά σάρκα και αίμα; Η αιώνια άποψη του Θεού είναι το μόνο που μετράει. Στα δικά ΤΟΥ μάτια ο υπερήφανος καθηγητής είναι ανόητος, και ο απλός άγιος είναι σοφός. Γι’ αυτό το λόγο ο Παύλος μπορούσε να πει: "Δεν αισχύνομαι το ευαγγέλιο", Ρωμαίους 1:16 παρά την αποστροφή των διανοούμενων, και την περιφρόνηση του θρησκευτικού κατεστημένου. Μπορούμε να πούμε ότι δεν ντρεπόμαστε; Η υπόληψη πρέπει να καρφωθεί πάνω στο σταυρό!

Υπάρχει όμως και μία άλλη πλευρά της σταυρωμένης ζωής. Να παραιτηθούμε από το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τον εαυτό μας. 
«Αν θέλουμε να είμαστε σε επαφή μαζί Του, πρέπει σοβαρά να περάσουμε μέσα από τον εκμηδενισμό, όχι της δόξας, αλλά του παλιού δικαιώματος υπέρ του εαυτού μας, σε κάθε μορφή και σχήμα του. Αν δεν μαρτυρήσουμε μέχρι τέλους εσωτερικά, ο πειρασμός πάντα θα μας πιάνει στον ύπνο.» (Oswald Chambers). Με το να παίρνεις πίσω τη ζωή σου είναι το ίδιο με το να κλέβεις το Θεό. 
Ο παλιός άνθρωπος και τα σχέδιά του είναι νεκρά. Και οι νεκροί άνθρωποι δεν έχουν μέλλον. Μόνο οι αναστημένοι έχουν μέλλον. Έχουμε αναστηθεί εν Αυτώ! Μόνο οι νεκροί μπορούν να αναστηθούν. 
"Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού. Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ. Όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ’ αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη". Κολοσσαείς 3:1-4 Τα εδάφια αυτά περιγράφουν την φυσιολογική Χριστιανική ζωή. Δεν ζούμε τις υπόλοιπες μέρες μας στη γη για τις πονηρές ανθρώπινες επιθυμίες, αλλά για το θέλημα του Θεού. Α' Πέτρου 4:2. Γι’ αυτό πέθανε ο Ιησούς! 
"Και απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών". Β' Κορινθίους 5:15 Βαθιά στην καρδιά κάθε πιστού πρέπει να είναι αυτά τα λόγια χαραγμένα: «Ζω για το θέλημα του Θεού. Δεν έχω θέλημα εκτός από το δικό ΤΟΥ!» Γι’ αυτό είναι που έχουμε σωθεί. Έτσι θα είναι για πάντα: 
"Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον, και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν". Αποκάλυψη 22:3 Αυτό είναι το αιώνιο, ευλογημένο κάλεσμά μας!

Πρέπει ν’ ασχοληθούμε με την πραγματικότητα ότι είμαστε δούλοι του Θεού, ότι η ζωή μας ανήκει σ’ Εκείνον, και ότι έχει το απόλυτο δικαίωμα να μας στείλει οπουδήποτε, να μας χρησιμοποιήσει με οποιοδήποτε τρόπο, και να μας πει να κάνουμε οτιδήποτε σε οποιαδήποτε ώρα. Δεν υπογράψαμε με τον Κύριο ένα συμβόλαιο με όρους! 
Φυσικά κάνοντας το θέλημά Του υπάρχει δόξα. Πληρώνει και ευλογεί, οι αμοιβές είναι τεράστιες, και όλοι οι οδοί του είναι ζωή. Ο δρόμος όμως για τη ζωή είναι το μονοπάτι του σταυρού, και η ολοκληρωτική νίκη μπορεί να έρθει μόνο μετά από πλήρη αφιέρωση. Διστάζεις ακόμα ή είσαι πρόθυμος να ζήσεις, ή να πεθάνεις για τον Κύριο, να πας κάπου, ή να μείνεις κάπου για τον Ιησού, να πληρώσεις ή να προσευχηθείς, να μιλήσεις ή να μείνεις σιωπηλός και να παραδοθείς σ’ Εκείνον άνευ όρων; Σε κρατάνε τα πάντα πίσω; Είσαι έτοιμος να στρατολογηθείς; Ακούς την εντολή του Κυρίου, όποια κι αν είναι αυτή η εντολή; 
Τι είναι αυτό που θέλεις να κερδίσεις; Έχεις πράγματι κάτι που μπορείς να χάσεις; Σήκωσε το σταυρό σου και ακολούθησε τον Κύριο. Δεν θα μετανιώσεις ποτέ που το έκανες! Ρώτησε απλά εκείνους τους μάρτυρες όταν τους συναντήσεις. Δηλαδή αν τα μάτια σου μπορούν να δουν όλη τη δόξα.

"Και οι συνετοί θέλουσιν εκλάμψει ως η λαμπρότης του στερεώματος, και οι επιστρέφοντες πολλούς εις δικαιοσύνην, ως οι αστέρες, εις τους αιώνας των αιώνων". Δανιήλ 12:3 Εύχομαι να λάμψεις ως ο ήλιος εκείνη τη μέρα, όταν ο θάνατος θα παραχωρήσει το δρόμο στη ζωή για πάντα...







ΠΗΓΗ: Η Μόνη Οδός