ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΗ ΖΩΗ
Η καινούργια ζωή, η αληθινή ζωή του αναγεννημένου ανθρώπου του Θεού, που στην πραγματικότητα είναι «ο Ιησούς Χριστός εν ημίν», έχει τα δικά της θαυμαστά χαρακτηριστικά, τα δικά της γνωρίσματα. Μέσα στις σελίδες του Λόγου του Θεού έχουμε πληρότητα περιγραφής, έτσι ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να διακρίνουμε το γνήσιο, το αληθινό.
Η ζωή έχει κύριο γνώρισμά της την ειρήνη. Ζωή χωρίς ειρήνη, δεν είναι ζωή. Η εσωτερική ειρήνη της ψυχής και οι εξωτερικές εκδηλώσεις της ειρήνης στους γύρω. Αυτά τα δυο πορεύονται μαζί. Ας μην πει κάποιος πως έχει ζωή και την απολαμβάνει, όταν «τρώγεται» καθημερινά με μίση, πάθη και έχθρες εναντίον όλων γύρω του. Αυτό δεν είναι ζωή. Είναι καθημερινός, σκληρός θάνατος. Είναι φθορά, είναι λιώσιμο στα χέρια της αμαρτίας. Γιατί ειρήνη είναι ο Ιησούς Χριστός μέσα μας διά της πίστεως, είναι «η ειρήνη ημών» ο Ιησούς, που κάνει τις μέρες μας γεμάτες απόλαυση, γεμάτες Ουρανό!
Ζωή πραγματική είναι μόνο η αγία ζωή. Άγιος θα πει «ανήκω στον Θεό, υπάρχω για τον Θεό». Η ψυχή είναι γεμάτη με το νόμο Του.
Ταυτόχρονα άγιος θα πει «δεν ανήκω στον εαυτό μου, στις επιθυμίες μου, στα είδωλά μου», όλα αυτά που κάποτε αγαπούσα και λάτρευα.
Ο άγιος είναι ο ξεχωρισμένος για τον Θεό, για την υπηρεσία Του και τη δόξα Του.
Αυτός ο άγιος δουλεύεται με τη λειτουργία του αγιασμού, που είναι καθημερινή και στοχεύει στο χτίσιμο μιας αγίας ζωής πάνω μας. Ένας άγιος ζει αποκλειστικά με του Θεού το θέλημα. Ο Κύριός του ορίζει και εξουσιάζει την ύπαρξή του. Θα λέγαμε πως ένας άγιος δεν έχει ο ίδιος δικαιώματα «πάνω του». Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της ομολογίας του Απ. Παύλου «δεν ζω εγώ πλέον».
Ζωή είναι μόνο η αγία ζωή, και ζωντανός είναι μόνο αυτός που πορεύεται καθημερινά στο μονοπάτι του αγιασμού και της ολοκλήρωσης. Οτιδήποτε άλλο χωρίς τον αγιασμό δεν έχει τη ζωή μέσα του, δεν έχει το Θεό τον Άγιο. «Επειδή τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας… διότι ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν». Α' Θεσσαλονικείς 4:3,7.
Ζωή έχει μόνο αυτός που διά του Αγίου Πνεύματος μορφώνεται πάνω του ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι άγιος, πορεύεται το δρόμο του λυτρωμένος και είναι αιώνιος.
Ζωή είναι μόνο η πορεία της νίκης. Τους ηττημένους κανείς δεν τους αναγνωρίζει, κανείς δεν τους λογαριάζει. Ζωή είναι μόνο η ζωή της νίκης.
«Διότι παν ότι εγεννήθη εκ του Θεού, νικά τον κόσμον…» Α' Ιωάννου 5:4.
Πρώτος νικήθηκε ο θάνατος, που μας εξουσίαζε. Ανοίχτηκε έτσι ο δρόμος για μια πορεία νίκης καθημερινή και δοξασμένη. Η νίκη της σάρκας, η νίκη της επιθυμίας, η νίκη του «κόσμου».
Η νέα ζωή που μας χαρίζει ο Κύριος διά του Ιησού Χριστού είναι ζωή αληθινή, ακριβώς γιατί περιέχει τη νίκη, την επικράτηση επί της αμαρτίας, που είναι ο θάνατος.
Είναι σωστό να συμπεράνουμε ότι ζωή είναι μόνο η «λυτρωμένη ζωή», η απαλλαγμένη από το μόλυσμα της αμαρτίας. Οπωσδήποτε στην ψυχή που έχει παραμείνει και δουλεύει ο θάνατος, δεν μπορούμε να μιλάμε για ζωή και μάλιστα αιώνια.
Δεν μπορεί να είναι ζωντανός, δεν μπορεί να μείνει ζωντανός κανείς χωρίς να κατατροπώνει καθημερινά την αμαρτία. Και στη θέση της αμαρτίας, η ψυχή γεμίζει με το θέλημα του Θεού, που το προκρίνει ο λυτρωμένος του Χριστού, ανάμεσα στις άλλες προσφορές με αγάπη και λαχτάρα. Όπως στη βιολογία, για να μείνει ζωντανός και υγιής ένας οργανισμός, πρέπει να νικά τα παθογόνα αίτια, να νικά τον εχθρό, έτσι και ο λυτρωμένος πρέπει να έχει νίκη, αν θέλει να ζήσει. Νίκη κατά της αμαρτίας του, νίκη κατά του εαυτού του. Η νίκη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Χωρίς αυτήν, ζωή δεν μπορεί να υπάρξει.
Η πραγματική ζωή έχει μεγαλείο και δόξα. «Όσους δε προεγνώρισε, τούτους και προώρισε…, εκάλεσε…, εδικαίωσε…, εδόξασε». Ρωμαίους 8:29-30.
Η δόξα, η ομορφιά της λυτρωμένης ζωής είναι ζηλευτά χαρακτηριστικά του ζωντανού. Το αρρωστημένο, το πεθαμένο είναι πάντα θλιβερό και αποκρουστικό. Αρκεί να θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου μας, «εάν τις Με αγαπά, τον λόγον Μου θέλει φυλάξει, και ο Πατήρ Μου θέλει αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν θέλομεν ελθεί, και εν αυτώ θέλομεν κατοικήσει» Ιωάννης 14:23, για να συλλάβουμε πόσο δοξασμένη και αστραφτερή είναι η ζωή η πραγματική, η μόρφωση και η κατοίκηση του Ιησού Χριστού μέσα μας.
Για τον λυτρωμένο του Θεού ο πρώτος Ψαλμός λέει: «και το φύλλον αυτού δεν μαραίνεται, και πάντα όσα αν πράττη, θέλουσιν ευοδωθή» Ψαλμός 1:3 .
Αυτές είναι οι εκδηλώσεις οι εξωτερικές της δόξας και του μεγαλείου, που κλείνεται μέσα στην ψυχή την αγιασμένη και την καθαρισμένη. Και δεν μπορεί να μην υπάρχουν οι ανάλογες εκδηλώσεις. Είναι φυσιολογική συνέπεια της ζωής μέσα μας.
Όπως είναι φυσικό, όλο το μεγαλείο και η ομορφιά της άφθονης ζωής, της νέας ζωής, δεν μπορεί να υπάρξει, όταν ο Ιησούς Χριστός έχει μείνει ένα ιστορικό πρόσωπο, που ανήκει στο παρελθόν, και το έργο Του έχει τοποθετηθεί έξω από την ψυχή μας.
Μόνο ο ζωντανός Ιησούς και η ταύτιση του ανθρώπου μαζί Του, οδηγούν σε μια πορεία καθαρότητας, που ακτινοβολεί αρχοντιά και μεγαλείο. Αυτή η νέα ζωή είναι η συνέχεια εκείνου του αρχικού θαυμαστού σχεδίου της αγάπης του Θεού, «ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών, και ας εξουσιάζη…» Γένεσις 1:26.
Το παιδί του Θεού, όταν είναι γνήσιο, ζει μέσα σε χαρά και ηρεμία, στην ψυχή του βασιλεύει ειρήνη και ανάπαυση. Είναι φυσικό να αναδίδει ευωδιά ζωής ζηλευτή. Οτιδήποτε έξω από αυτήν την κατάσταση ψυχής δεν είναι ζωή, δεν έχει αιώνιο χαρακτήρα. Η δόξα είναι κύριο γνώρισμα της ζωής Χριστού μέσα στο κράτος της αμαρτίας, του θανάτου, και δώρο που ο Χριστός χαρίζει σε όσους Τον δεχτούν Κύριό τους.
Η ζωή έχει καρπούς. Η καρποφορία είναι γνώρισμα πολύ σημαντικό της ζωής. Η στειρότητα δεν είναι ζωή, δεν έχει σχέση με τη φυσιολογία της ζωής.
Ο Λόγος του Θεού μας βεβαιώνει πως η καρποφορία είναι συστατικό και γνώρισμα της ζωής, και ότι ο καρπός είναι φυσική συνέπεια της ύπαρξης της ζωής μέσα μας. «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν Εμοί, και Εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν» Ιωάννης 15:5.
Στην περιοχή της πνευματικής καρποφορίας δεν χρειάζονται ούτε προσπάθειες σκληρές, επίπονες, ούτε βέβαια πρωτοβουλίες, οργανωμένα σχήματα για την καρποφορία. Το μόνο που είναι απαραίτητο είναι η παρουσία της ζωής. Μέσα στη ζωή την αληθινή ενυπάρχει ο καρπός, η δύναμη της καρποφορίας. «Ο μένων εν Εμοί και Εγώ εν αυτώ». Αυτό είναι ζωή, αυτό είναι καρποφορία. Όλα εκεί μέσα κλείνονται.
Τούτη η οργανική σύνδεση, η ταύτιση του κλήματος με την άμπελο την αληθινή, πραγματώνεται διά του Αγίου Πνεύματος. Η καρποφορία είναι το φυσιολογικό επακόλουθο.
Όπου υπάρχει η ζωή, υπάρχει και καρπός.
Ο καρπός τότε είναι γνήσιος κι έχει τα γνωρίσματα του Λόγου του Θεού. Καρπός πολύς, καρπός που να μένει, καρπός που να δοξάζει τον Θεό.
Η ζωή έχει χαρακτήρα αιώνιο. Είναι αυτό ένα από τα κύρια γνωρίσματα της πραγματικής ζωής. Αυτή η αιώνια ζωή, όταν κατοικεί μέσα μας, μας κάνει κι εμάς αιώνιους. Από τώρα, από εδώ κάτω αιώνιοι. Ένας «αιώνιος» περπατάει στο πεζοδρόμιο, ένας «αιώνιος» περνάει το φανάρι του δρόμου… Εσύ βλέπεις μια εικόνα γνώριμη. Δυο χέρια, δυο πόδια, μια μύτη… Λάθος μεγάλο. Δεν έχει καμιά σχέση με αυτά. Είναι πνευματικό δημιούργημα, ουράνιο χτίσμα της αγάπης του Θεού, είναι αιώνιος αυτός που βλέπεις…
Είναι σφάλμα να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον «ζωντανό», τον λυτρωμένο του Χριστού χρησιμοποιώντας τη γλώσσα και τις περιγραφές των «πεθαμένων», αυτών που από τώρα είναι στο θάνατο.
«Ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» Ρωμαίους 6:4. Είναι καινούργια η ζωή η αιώνια, και δεν έχει τίποτα κοινό με το θάνατο που βασίλευε πρώτα στην ψυχή μας.
Αυτή η «νέα ζωή» είναι η ζωή του Ιησού Χριστού πάνω μας, και έχει αιώνιο χαρακτήρα. Όποιος ζει διά του Ιησού Χριστού είναι κι αυτός αιώνιος. Στο Α' Ιωάννου 5:11-12 μαθαίνουμε πως η ζωή είναι «εν τω Υιώ», μέσα στον Ιησού Χριστό. Όποιος έχει τον Χριστό, έχει τη ζωή. Έχω, είναι δικό μου, το κατέχω. Είναι άλλο πράγμα να πιστεύεις, να νομίζεις, να ελπίζεις, και άλλο να το έχεις μέσα σου, να το απολαμβάνεις δικό σου.
Η ζωή είναι καθαρή. Ίσως φαίνεται κοινό και χωρίς ιδιαιτερότητα αυτό που λέμε, όμως είναι τόσο βασικό. Η ζωή υπάρχει μόνο μέσα σε μια συγκεκριμένη περιοχή, που το όνομά της είναι φως. Το φως αποκαλύπτει, ξεσκεπάζει, ελέγχει μέσα σ’ αυτήν την περιοχή. Όποιος μένει στο φως, που είναι ο Θεός, η αγάπη Του, ο νόμος Του, το θέλημά Του, καθαρίζεται και μένει καθαρός. «Ο Θεός είναι φως, και σκοτία εν Αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία» Α' Ιωάννου 1:5.
Τα έργα του σκοταδιού είναι απ’ έξω, και έξω από την περιοχή του φωτός πρέπει να βγεις για να «απολαύσεις» την αμαρτία σου. Όμως έξω είναι και ο θάνατος, ο αποχωρισμός, και η αποξένωση.
Η ζωή η αιώνια είναι πάντα καθαρή, και ζωντανός είναι όποιος έχει την αμαρτία του καταδικασμένη και κρατά το σώμα της αμαρτίας νεκρωμένο.
Η ζωή ξεκινάει από το σταυρό του Ιησού. Από κει ακριβώς ξεκινά και η καθαρότητα και οι δυνάμεις καθαρισμού της ψυχής από την αμαρτία.
Ζωή δεν υπάρχει όπου υπάρχει αμαρτία, βρωμιά, περιοχές που δεν λούζονται από το φως, και δεν ελέγχονται από την αλήθεια.
Η ζωή η γνήσια είναι ευλογημένη. Κι αυτό είναι μόνιμο, είναι καθημερινό.
Δίπλα είναι μια άλλη πορεία, ανυπακοής και απείθειας στο νόμο του Θεού. Αυτή είναι κατάρα και είναι πορεία θανάτου.
Ζωή είναι ο σεβασμός και η πλήρης υπακοή στο θέλημα του Θεού. Αυτή ακριβώς είναι η οδός της ευλογίας. «Και εάν υπακούης επιμελώς… προσέχης να κάμνης πάσας τας εντολάς Αυτού…» Δευτερονόμιον 28:1.
Αυτό το «υπακούης επιμελώς», όταν αναφέρεται στο νόμο του Θεού, έχει σαν συνέπεια τη ζωή μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Το Πνεύμα του Θεού κατοικεί και ενεργεί χτίζοντας τον νέο άνθρωπο.
«Ευλογημένος» και «ζωντανός» είναι δύο έννοιες που ταυτίζονται. Το πραγματικό νόημα και των δύο είναι η παρουσία του ζωντανού Θεού στην ψυχή, αυτή είναι και η αιτία της ζωής που είναι ευλογημένη.
Εύκολα θα συμφωνήσουμε με τούτη την αλήθεια, αν θυμηθούμε τα όσα είπαμε πιο πάνω. Η νέα ζωή, η αληθινή ζωή είναι άγια, καθαρή, είναι ζωή με δόξα και μεγαλείο, είναι ζωή με καρπό και νίκη θαυμαστή, είναι αιώνια. Να τι θα πει ζωή ευλογημένη. Αυτά είναι τα γνωρίσματα και της αληθινής ζωής, και της ευλογίας του Θεού πάνω στον άνθρωπο.
Δεν γίνεται να έχεις τον Ιησού Χριστό, να ζεις τη ζωή Του, να μορφώνεται πάνω σου ο χαρακτήρας Του, να μένεις στο νόμο Του, και να μην είσαι ευλογημένος.
Ο άνθρωπος που «εν τω νόμω του Κυρίου είναι το θέλημα αυτού και εν τω νόμω Αυτού μελετά ημέραν και νύκτα», είναι βεβαιωμένα ευλογημένος, και είναι αυτό αναγνωρίσιμο από όλους τους γύρω.
Καταραμένος είναι αυτός που επιθυμεί και προκρίνει να ακολουθήσει το δικό του θέλημα και περπατά «οπίσω της ορέξεως της καρδίας του». Αυτή η οδός της ασέβειας προς το νόμο του Θεού δεν έχει ζωή, αφού ο Θεός έχει διαγραφεί μέσα από την ψυχή. Ευλογημένος, καταραμένος. Δύο περιοχές ξένες, μακρινές. Η ζωή και ο θάνατος. Ανάμεσά τους η δική μας επιλογή, η δική μας πρόκριση. Το τι θα αποφασίσουμε, είναι κάτι που θα αγκαλιάσει την ύπαρξή μας ολόκληρη, με αιώνιες προεκτάσεις και συνέπειες...
Λόγια Ζωής
Από τη φύση του ο άνθρωπος είναι ανταγωνιστικός, και εμείς ως Χριστιανοί δεν αποτελούμε εξαίρεση. Ωστόσο, στην προσπάθειά μας να πραγματοποιήσουμε τις φιλοδοξίες μας, μήπως κάνουμε κάτι που είναι ενάντια στο θέλημα του Θεού; Είναι άραγε η φιλοδοξία, ιδιαίτερα στην καριέρα μας, αντιβιβλική;
Ο Κύριος Ιησούς είπε κάτι σχετικό με το δίλημμα αυτό, που διαχρονικά αντιμετωπίζουν όλοι οι Χριστιανοί: "Κανείς υπηρέτης δεν μπορεί να υπηρετεί ως δούλος σε δύο κυρίους. Γιατί ή τον ένα θα μισήσει και τον άλλο θα αγαπήσει, ή στον ένα θα προσκολληθεί και τον άλλο θα καταφρονήσει. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε ως δούλοι στον Θεό και στον Μαμωνά”. Λουκάς 16:13
Η προειδοποίησή Του είναι ξεκάθαρη. Μπορεί, βέβαια, να μην καταφρονήσουμε τον Θεό εξαιτίας της δουλειάς μας, ωστόσο είναι επικίνδυνα εύκολο «να βαρυνθούν οι καρδιές μας» και να «αφήσουμε την πρώτη μας αγάπη».
Ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα: Χρειαζόμαστε χρήματα που τα παίρνουμε εργαζόμενοι, τόσο για τα πράγματα που ικανοποιούν τις καθημερινές βιοτικές μας ανάγκες, όσο και για τις διάφορες πολυτέλειες, μικρές ή μεγάλες, που απολαμβάνουμε, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Τυπικά δε, όσο πιο σκληρά εργάζεται κάποιος και όσο πιο πολύ χρόνο αφιερώνει στη δουλειά του, τόσο πιο πολλά χρήματα κερδίζει.
Επιπλέον, αν ένας έχει και παιδιά, θέλει να τους προσφέρει ότι μπορεί, από τα ορθοδοντικά σιδεράκια, μέχρι τα ιδιαίτερα μαθήματα στα διάφορα φροντιστήρια, για να μην αναφέρουμε τα διάφορα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα ρούχα, τα παπούτσια, τα κομπιούτερ, τις διακοπές και όλα γενικά που κάνουν τη ζωή ευχάριστη.
Στην πορεία, αν διακριθούμε σ’ αυτό που κάνουμε, θα πάρουμε προαγωγή και αύξηση μισθού και ίσως έναν αξιοσέβαστο τίτλο που θα προκαλεί το σεβασμό, το θαυμασμό ή ακόμη και το φθόνο των άλλων. Εδώ όμως είναι που ελλοχεύει ο μεγαλύτερος κίνδυνος και αν δεν είμαστε πολύ προσεκτικοί, τότε η καριέρα μας μπορεί σιγά σιγά να γίνει το είδωλό μας, εκθρονίζοντας τον Θεό από το θρόνο της καρδιάς μας, και απομυζώντας συνάμα όλη την ενεργητικότητά και το ενδιαφέρον μας.
Αποτελεί μήπως σύμπτωση το γεγονός, ότι τα πιο δραστήρια μέλη μιας τοπικής εκκλησίας είναι συνήθως οι αφυπηρετήσαντες; Όταν ακόμη εργάζονταν, είτε θα ήταν στην εργασία τους όλη μέρα, είτε θα ξεκουράζονταν το βράδυ, ώστε να ανακτήσουν δυνάμεις και να πάνε στη δουλειά τους το πρωί.
Επομένως, πού τραβάμε τη γραμμή όσον αφορά στην καριέρα μας; Πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στον Θεό και στα χρήματα; Δεν μπορούμε να έχουμε και τα δύο;
Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ο Θεός.
Αν είσαι Χριστιανός, ποτέ, στην πραγματικότητα, δεν πρέπει να διαχωρίζεις τον Θεό από τη δουλειά σου. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να προσεύχεσαι, να δοξολογείς και να λατρεύεις τον Κύριο κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ είσαι στη δουλειά σου. Βέβαια, η συνεχής αυτή κοινωνία με τον Θεό είναι μυστική, επειδή σκοπός της δεν είναι να εντυπωσιάσει τους άλλους, αλλά να μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι κύριος της ζωής μας δεν είναι η δουλειά μας, αλλά ο Θεός.
Ο άνθρωπος που θυμάται τον Θεό κατά τη διάρκεια της ημέρας στη δουλειά του, όχι μόνο είναι πιο παραγωγικός, αλλά απολαμβάνει την εργασία του περισσότερο, επειδή την τοποθετεί μέσα σ’ ένα αιώνιο πλαίσιο. Η εξυπηρέτηση συναδέλφων αλλά και πελατών, δεν θα θεωρείται έτσι μπελάς, αλλά μάλλον προνόμιο.
Οπωσδήποτε, το θέλημα του Θεού και οι νόμοι Του, πρέπει να διέπουν τη συμπεριφορά μας και στο χώρο της εργασίας μας. Εάν η φύση της δουλειάς σου είναι τέτοια, ώστε να πρέπει να παραβιάζεις συνεχώς τις βιβλικές αρχές της τιμιότητας και της ειλικρίνειας, τότε είναι καιρός να ψάξεις να βρεις αλλού δουλειά. Το πόσο σοβαρά αντιλαμβάνεσαι αυτή την υποχρέωση, δείχνει ποιος πραγματικά είναι ο κύριος στη ζωή σου.
Δεν πρέπει να αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο στη δουλειά σου, ώστε να μην μπορείς να συμμετέχεις στις συναθροίσεις της τοπικής εκκλησίας στην οποία ανήκεις. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον πατέρα μου ο οποίος, ενώ επί 35 χρόνια έπρεπε να δουλεύει με βάρδιες σ’ ένα εργοστάσιο, ποτέ δεν έχασε την πρωινή κυριακάτικη λατρεία, έστω κι αν δούλευε ως αργά την προηγούμενη νύχτα.
Τα ουράνια πράγματα τώρα.
Τα υλικά αγαθά μπορεί να είναι παραπλανητικά: Ένα υπερπολυτελές αυτοκίνητο, ένα μεγάλο σπίτι, πανάκριβα κοσμήματα και ρούχα, εξωτικές διακοπές κτλ. Εάν εποφθαλμιούμε όλα αυτά τα σύμβολα κοινωνικού γοήτρου, ώστε να πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο, για να κερδίσουμε πιο πολλά χρήματα, για να τα αποκτήσουμε, τότε σίγουρα αυτό αποτελεί σήμα κινδύνου ότι δεν υπηρετούμε πλέον τον Θεό αλλά το μαμωνά.
Πρέπει να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο για την πνευματική μας αύξηση, και όχι για τον πολλαπλασιασμό των εισοδημάτων μας. Η σχέση μας με τον Κύριο Ιησού Χριστό πρέπει να είναι πάνω από τη σχέση με το χρηματιστή μας.
Η καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής θυμίζει στην καρδιά σου τις αιώνιες αλήθειες του Θεού, εδώ και τώρα. Οι διάφορες στρατηγικές στον τομέα των επιχειρήσεων έρχονται και παρέρχονται, η Πηγή όμως αυτή της σοφίας είναι πάντοτε αξιόπιστη. Το να παρακαθίσεις σε ένα γεύμα εργασίας με τον πλουσιότερο διευθυντή στον κόσμο των επιχειρήσεων, δεν αξίζει τίποτε σε σύγκριση με μια προσωπική οδηγία από τον Δημιουργό του Σύμπαντος, που θα βρεις στην Αγία Γραφή.
Εάν ως Χριστιανοί, θέσουμε τις προτεραιότητές μας σωστά, θα είμαστε σε θέση να έχουμε ένα καλό εισόδημα, ενώ θα ζούμε μια σωστή κατά Θεό ζωή. Μέσα στην αβεβαιότητα της παγκόσμιας οικονομίας σήμερα, δεν είναι σίγουρο ότι θα παραμείνει ένας στην ίδια δουλειά μέχρις ότου αφυπηρετήσει. Ως πιστοί όμως, έχουμε την εγγύηση από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό ότι θα ζούμε αιώνια μαζί Του. Αυτή και μόνο η αλήθεια θα πρέπει να θέτει τα πράγματα στη ζωή μας στη σωστή τους προοπτική.
Επιλέγοντας το σωστό είδος φιλοδοξίας.
Σύμφωνα με ένα παλιό ρητό, κανένας ετοιμοθάνατος δεν μετάνιωσε ποτέ που δεν ανάλωσε περισσότερο χρόνο στη δουλειά του. Δεν θα πάρουμε κανένα από τα σύμβολα κοινωνικού γοήτρου ή τα λεφτά μας στον ουρανό. Θα πάρουμε, ωστόσο, το χαρακτήρα μας, την καλοσύνη μας και προπάντων την αγάπη προς τον Σωτήρα μας.
Η πιο συναρπαστική πρόκληση για κάθε Χριστιανό εργαζόμενο, δεν είναι να γίνει μια μέρα διευθυντής μιας εταιρίας ή επιχείρησης, αλλά να αφήσει τον Θεό να τον κάνει «σύμμορφον της εικόνος του Υιού Αυτού» Ρωμαίους 8:29. Αυτή είναι η σημαντικότερη φιλοδοξία που αξίζει να επιδιώξει κανείς. Αυτή είναι η υπηρεσία με τη μεγαλύτερη αμοιβή.
Εάν επιλέξουμε να υπηρετήσουμε τον Θεό και όχι το μαμωνά, μπορεί να ανακαλύψουμε ότι ο Κύριος μας ευλογεί και με υλικά αγαθά επίσης, αλλά και αν δεν το κάνει, εμείς έχουμε επιλέξει «την αγαθή μερίδα, η οποία δεν θα αφαιρεθεί από εμάς».
Ο Charles Stanley, σε ένα από τα βιβλία του λέει το εξής: «Σε καλές στιγμές αλλά και σε κακές, σε μέρες συνηθισμένες αλλά και ξεχωριστές, σε περιόδους χαράς αλλά και μεγάλου πόνου, η στάση μας μπροστά στον Θεό πρέπει να είναι τούτη: Ουράνιε Πατέρα, εσύ έχεις τον έλεγχο. Δεν έχω καμιά άλλη επιτυχία παρά μονάχα αυτή που Εσύ βοήθησες να έχω. Σε εμπιστεύομαι απόλυτα, ώστε να κατευθύνεις Εσύ τα βήματά μου»...
Jack Zavada
Για κάποιους ανθρώπους η πίστη είναι κάτι μυστηριώδες. Παρόλα αυτά, η Αγία Γραφή μας πληροφορεί ότι, χωρίς πίστη, είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό. Και ακόμη, ότι είναι δια της πίστεως που στεκόμαστε, και ότι πρέπει να περπατάμε, όχι δια της όψεως, αλλά δια της πίστεως.
Είναι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο που νιώθω τόσο πολύ ευγνώμων στο Θεό, που έδωσε σε σας και σε μένα ένα μέντορα, έναν καθοδηγητή της πίστης. Το όνομά του είναι Αβραάμ. Από την αρχή μέχρι το τέλος μέσα στις Άγιες Γραφές, ο Θεός μας δείχνει τον Αβραάμ, και μας λέει: "Αν θέλετε να μάθετε τι σημαίνει πίστη, αν θέλετε να δείτε την πίστη να παίρνει σάρκα και οστά, κοιτάξτε τον Αβραάμ".
Ένα έξοχο παράδειγμα αυτής της πίστης βρίσκουμε στο εδάφιο Εβραίους 11:8. "Με την πίστη ο Αβραάμ υπάκουσε, όταν καλέστηκε για να εξέλθει σε τόπο που έμελλε να λαβαίνει κληρονομιά, και εξήλθε μη γνωρίζοντας καλά πού πηγαίνει".
Προτού πάμε παρακάτω, θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο Αβραάμ ήταν άνθρωπος όπως όλοι εμείς. Είχε και τις άσχημες μέρες του …Γνώρισε ήττες και αποτυχίες …Ορισμένες φορές δεν ήταν ειλικρινής και είπε ψέματα, για ν’ αποφύγει κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις. Παρόλα αυτά, ένα πράγμα ήταν πέρα για πέρα αληθινό για τον Αβραάμ. Εμπιστευόταν με συνέπεια τον Θεό. Και η εμπιστοσύνη του αυτή αποδείχθηκε περίτρανα με την αδιακύμαντη υπακοή του σ’ Αυτόν.
Θα ήθελα, λοιπόν, να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σ’ αυτήν ακριβώς την άποψη της πίστης του Αβραάμ, και έπειτα να σας προκαλέσω να ακολουθήσουμε τα χνάρια της υπάκουης πίστης που μας άφησε ο άνθρωπος αυτός, σαν φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση.
Το εδάφιο, λοιπόν, που είδαμε προηγουμένως από την επιστολή προς Εβραίους, αναφέρεται σε μια συνάντηση που είχε ο Αβραάμ με τον Θεό, όπως περιγράφεται στο κεφάλαιο 12 της Γένεσης. Εκεί διαβάζουμε τα εξής: «Και ο Κύριος είπε στον Άβραμ: Βγες έξω από τη γη σου, και από τη συγγένειά σου, και από την οικογένεια του πατέρα σου, στη γη που θα σου δείξω· και θα σε κάνω να γίνεις ένα μεγάλο έθνος· και θα σε ευλογήσω, και θα μεγαλύνω το όνομά σου· και θα είσαι για ευλογία· και θα ευλογήσω εκείνους που σε ευλογούν, και θα καταραστώ εκείνους που σε καταριούνται· και μέσα από σένα θα ευλογηθούν όλες οι φυλές τής γης. Και ο Άβραμ πήγε, καθώς του είπε ο Κύριος· και μαζί του πήγε και ο Λωτ· και ο Άβραμ ήταν ηλικίας 75 χρόνων, όταν βγήκε από τη Χαρράν» εδάφιο 1-4.
Εάν το καλοσκεφθούμε, το κάλεσμα αυτό του Θεού στη ζωή του Αβραάμ ήταν κάτι τρομακτικό! Γνωρίζετε πολλούς ηλικιωμένους ανθρώπους, οι οποίοι, στην ηλικία των 75 χρόνων, ξεσήκωσαν την οικογένειά τους, μάζεψαν όλα τα υπάρχοντά τους, και πήγαν να κατοικήσουν σε μια άγνωστη γι’ αυτούς χώρα; Παρόλα αυτά, κοιτάξτε ποια ήταν η αντίδραση του Αβραάμ: «…και εξήλθε μη γνωρίζοντας καλά πού πηγαίνει». Το μόνο που γνώριζε καλά ήταν ότι υπάκουσε στη φωνή του Θεού. Αυτό είναι που η Βίβλος αποκαλεί πίστη. Έχω ένα φίλο που του αρέσουν πολύ οι χάρτες, τους οποίους χρησιμοποιεί για να σχεδιάζει κάθε χιλιόμετρο ταξιδιού που κάνει με την οικογένειά του. Ο Θεός όμως δεν είχε δώσει στον Αβραάμ ένα χάρτη με προσχεδιασμένη την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει. Του είπε απλώς: «Ξεκίνα και εγώ θα σε οδηγήσω …».
Εδώ είναι που πολλοί Χριστιανοί σκοντάφτουν, επειδή, το να ξεκινήσεις ένα ταξίδι με μόνο μια κατευθυντήρια οδηγία και όχι έναν προορισμό, σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθείς από τον έλεγχο. Σημαίνει να γίνεις ευάλωτος, τρωτός. Και δεν νομίζω αυτό να αρέσει σε πολλούς από εμάς! Τι έκανε όμως ο Αβραάμ, όταν ο Θεός τον κάλεσε; απλά υπάκουσε. Και το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς.
Επιτρέψτε μου να ρωτήσω το εξής: Μήπως ο Θεός σε καλεί να κάνεις κάτι και δεν Τον έχεις υπακούσει μέχρι τώρα; Ίσως αυτό το κάλεσμα να είναι απλώς να δημιουργήσεις μια φιλική σχέση με τους γείτονές σου, με σκοπό να βρεις κάποτε την ευκαιρία να μοιραστείς μαζί τους τα Καλά Νέα. Ίσως πάλι να σε καλεί ο Θεός να βοηθήσεις σε κάποια διακονία στην εκκλησία. Μπορεί ακόμη να σε καλεί να πας σε κάποια άλλη πόλη ή χώρα για να Τον υπηρετήσεις. Οτιδήποτε και αν είναι, όταν ο Θεός σε καλεί να κάνεις κάτι, θα πρέπει να αναλάβεις δράση. Το να παραμένεις αδρανής, περιμένοντας περισσότερες λεπτομέρειες, ίσως αποδειχθεί στο τέλος ότι ήταν ματαιοπονία και έλλειψη πίστης.
Δεν μπορείς με κανένα τρόπο να οδηγήσεις ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Κι όμως, πολλοί Χριστιανοί επιμένουν να παραμένουν αδρανείς, μέχρι να μάθουν ακριβώς πού θα πάνε, και πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να φτάσουν στο προορισμό τους.
Ας δεχτούμε την πρόκληση, αδελφοί μου! Ας ακολουθήσουμε τα ίχνη της υπάκουης πίστης του Αβραάμ, υπακούοντας στο κάλεσμα του Θεού. Για να μας χρησιμοποιήσει όμως ο Θεός αληθινά, θα πρέπει να μάθουμε να υπακούμε στην οδηγία Του, έστω κι αν δεν καταλαβαίνουμε ή δεν μπορούμε να δούμε ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα...
ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ;
Όλοι μας το ξέρουμε πως έχουμε έναν σκληρό και ύπουλο εχθρό, προσωπικό εχθρό της πιστής ψυχής. Σκοπός κάθε εχθρού είναι να κερδίσει τη μάχη, να φτάσει στο ποθητό του αποτέλεσμά με κάθε τρόπο. Δεν είναι μικρό πράγμα για τον πιστό άνθρωπο να χάσει τον προσανατολισμό του, να μην ξέρει γιατί σώθηκε, γιατί ζει, και για ποιον ζει.
Γνωρίζουμε πολύ καλά από τι μας έσωσε η αγάπη του Θεού, όμως ξέρουμε το γιατί μας έσωσε; Τι είχε στο σχέδιο της αγάπης Του, ποιος ο ρόλος μας, ποια η θέση μας στη δόξα Του;
Υπάρχει το από της σωτηρίας του ανθρώπου, υπάρχει όμως και το για να της σωτηρίας μας. Είναι πολύ επικίνδυνο να αγνοεί μια ψυχή, το για να της σωτηρίας της, γιατί μπορεί να βρεθεί τραγικά μακριά από το γνήσιο σχέδιο της σωτηρίας, πλανημένη, να ζει μια αυτοσχέδια ζωή πίστεως έξω από τη δόξα του Θεού. Είναι γεγονός πως μας έχουν μιλήσει για το πρώτο μεγάλο κεφάλαιο. Ξέρουμε και την προέλευσή μας, και το βάρος το ασήκωτο που μας συνέθλιβε μακριά από τον Χριστό. Αλλά δεν γνωρίζουμε «πού πάει το τρένο», και όμως είμαστε επιβάτες του, επειδή εμείς το θελήσαμε, και το ζητήσαμε μόνοι μας. Μιλάμε μεταξύ μας συνεχώς γι’ αυτά που αφήσαμε στην αποβάθρα, και τα λέμε και τα ξαναθυμόμαστε, και ούτε κουβέντα για το για να του ταξιδιού της πίστεως… Είναι πολύ επικίνδυνο να πορευόμαστε χωρίς προσανατολισμό, απροετοίμαστοι για το τι θα συναντήσουμε. Πιθανό είναι να ζούμε ζωή αντίθετη του πραγματικού προορισμού μας. Πιθανό είναι να συλλάβουμε τον εαυτό μας να μην έχει κατανοήσει το πραγματικό νόημα, την αληθινή σύνθεση της λυτρωμένης ζωής. Και είναι επικίνδυνο και σοβαρό αυτό το ενδεχόμενο, γιατί έχει αιώνιες προεκτάσεις και συνέπειες.
Υπεραπασχόληση με τα παλιά.
Η σωτηρία που χαρίζει ο Ιησούς Χριστός στον άνθρωπο, έχει ένα πριν και ένα μετά, έχει ένα από, και ένα για να, στόχο που επεκτείνεται στο μέλλον. Είναι πολλοί οι χριστιανοί που έχουν ξεφύγει εντελώς από το γράμμα και το πνεύμα του Ευαγγελίου, γιατί ασχολούνται αποκλειστικά με το πριν της σωτηρίας της ψυχής, και καθόλου με το για να, ασχολούνται μονάχα με το «από τι» της σωτηρίας μας και ποτέ με το «γιατί, για ποιο προορισμό».
Εδώ ίσως πρέπει να πούμε πως το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο, άλλωστε τίποτα δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει βέβαια ο εχθρός της ψυχής μας, όμως βρίσκει έδαφος στη διάθεση της πονηρής καρδιάς, που κοιτάζει να βολευτεί και να εξασφαλιστεί στον Χριστό με το μικρότερο δυνατό κόστος, παρά να προοδεύσει με δίψα στον Χριστό, να αναρριχηθεί σ’ Αυτόν, να Τον κατακτήσει.
Ένα σημείο που χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε σοβαρά, είναι το γιατί ασχολούμαστε τόσο πολύ με την αμαρτωλή μας προέλευση, από την οποία μας έσωσε ο Κύριος με το θάνατό Του και την ανάστασή Του, και έχουμε τόση απροθυμία να συνεχίσουμε με το «μετά», το επίγειο και το αιώνιο «μετά» της σωτηρίας μας. Αν κοιτάξουμε τον Λόγο του Θεού, αυτές οι δύο πραγματικότητες είναι τόσο καθαρά δοσμένες:
"αλλά και εν παντί τόπω έφθασεν η φήμη τής προς τον Θεόν πίστεώς σας
πώς επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων,
διά να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν,
και να προομένητε τον Υιόν Αυτού εκ των ουρανών". Α' Θεσσαλονικείς 1:8-10
Το παιδί του Θεού είναι λυτρωμένο από τη δύναμη και την παρουσία της αμαρτίας, και της ειδωλολατρίας. Με τα είδωλα δεν έχει τίποτα να κάνει πια το γνήσιο παιδί του Θεού. Η αμαρτία είναι καταδικασμένη, είναι υπόθεση ξεχασμένη. Ακριβώς όπως η νύχτα που πέρασε και τώρα μας λούζει το πλούσιο φως της μέρας.
Ένα μεγάλο ακόμα κεφάλαιο που έχει κλείσει οριστικά, είναι η κρίση της δικαίας οργής του Θεού που έρχεται πάνω στον αμαρτωλό αρνητή κόσμο μας. Και μ’ αυτό ο πιστός του Χριστού δεν έχει να κάνει τίποτα. Ο άνθρωπος που δέχεται να τον κυριεύσει η αγάπη του Θεού, δεν ασχολείται καθόλου με την τελειωμένη υπόθεση της αμαρτίας και του θανάτου. Το ερώτημα είναι, γιατί οι πιστοί του Χριστού ασχολούνται μόνο με το παρελθόν, μόνο με τα αρνητικά κομμάτια της αμαρτωλής ζωής τους; Δεν έχουν προχωρήσει; Δεν έχουν καινούργια βήματα φωτισμένης και ευλογημένης ζωής δόξας για να τους απορροφήσουν;
Ο άνθρωπος που κοιτάζει συνεχώς και επίμονα πίσω, στις θλιβερές ημέρες του αμαρτωλού του παρελθόντος, κοιτάζει σε λάθος κατεύθυνση. Μοιάζει με τον αθλητή, που ενώ τρέχει κοιτάζει πίσω αυτά που άφησε. Έτσι δεν θα φτάσει ποτέ στο τέρμα, αποκλείεται να νικήσει.
Αναγεννημένοι για δόξα, ομορφιά, απόλαυση.
Αυτό που ο πιστός του Χριστού υπήρξε στο αμαρτωλό παρελθόν του, είναι το ελάχιστο που θα μπορούσε να τον απασχολεί ή να τον ενδιαφέρει. Αντίθετα αυτό που τον απορροφά αποκλειστικά είναι το δοξασμένο μέλλον του, ο αιώνιος προορισμός του, το «για να» της σωτηρίας του, δια του Ιησού Χριστού. Έτσι αντιμετώπιζε και ο Απ. Παύλος το «πριν και το μετά» της λυτρωμένης του ζωής:
"τα μεν οπίσω λησμονών,
εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος,
τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον
της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού"." Φιλιππησίους 3:14
Μελετώντας τον Λόγο του Θεού ανακαλύπτουμε με τρόμο, πως αυτό που εμείς λέμε σωτηρία της ψυχής είναι ελλιπές, είναι μισή αλήθεια, είναι επικίνδυνα ψαλιδισμένο. Σωτηρία δεν είναι μόνο η συγχώρηση των αμαρτιών μας, αλλά είναι και ο καθαρισμός, και η μεταμόρφωση του πιστού. Νέος άνθρωπος, νέο κτίσμα. Όχι μονάχα συγχωρημένος, αλλά ξαναχτισμένος από την αρχή, για να γεμίσει με τη δόξα του Θεού, με την απόλαυση της αιώνιας ζωής στη Βασιλεία Του.
Μείναμε στο πρώτο κομμάτι. Ευχαριστούμε τον Θεό για τις αμαρτίες μας που τις συγχώρεσε, και δυστυχώς η ζωή μας δεν έχει «απόλαυση σωτηρίας», δεν έχει γέμισμα με δόξα Θεού. Όταν κάποιος βαριά άρρωστος γίνει καλά, δεν ξοδεύει την υπόλοιπη ζωή του στο να διηγείται την αρρώστια του, και το πώς κινδύνεψε να πεθάνει, αλλά χρησιμοποιεί τη δύναμη που κέρδισε με τη θεραπεία του να ζήσει, να απολαύσει, να καρποφορήσει στη νέα του ζωή. Αυτός που έμεινε να διηγείται, και να ανακαλεί το άρρωστο παρελθόν του, δεν έγινε ποτέ καλά στην πραγματικότητα, δεν απολαμβάνει λύτρωση από το παρελθόν του. Πηγαίνει την Κυριακή το πρωί στην εκκλησία, και ψάλλει ύμνους και προσεύχεται και ευχαριστεί, αλλά αποκλειστικά για τη συγχωρημένη του ζωή, σαν να μην έχει προχωρήσει ίχνος η ζωή του από «το θάλαμο ανάνηψης του νοσοκομείου». Αυτοί οι πιστοί των ημερών μας δείχνουν με τη ζωή τους, πως γιατρεύτηκαν από το θάνατο, αλλά χωρίς συγκεκριμένο σκοπό ζωής και ύπαρξης εδώ κάτω.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα στον Λόγο του Θεού:
"δια να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες"
Β' Κορινθίους 5:15
"διά να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν"
Α' Θεσσαλονικείς 1:9
"διά να εξαγγείλητε τας αρετάς Εκείνου"
Α' Πέτρου 2:9
Εάν ο Θεός πραγματικά έχει συγχωρήσει και εξαλείψει το αμαρτωλό παρελθόν μας, γιατί τόσα χρόνια δεν σκουπίσαμε πια τα μάτια μας από τα δάκρυα, για να δούμε τη δόξα και το μεγαλείο που μας καλεί να ζήσουμε γεμισμένοι με Χριστό; Νομίζω πως το μυστικό βρίσκεται σ’ αυτό το λεπτό σημείο. Μας συγχώρησε ο Κύριος, δεν Τον αφήσαμε όμως να μας καθαρίσει. Άρα η αμαρτία έχει ακόμα πάνω μας ισχύ και μας απειλεί. Επομένως ξαναγυρίζουμε στη συγχώρηση και ξαναπέφτουμε στα γόνατα, χωρίς ποτέ να απλώσουμε τα φτερά μας σε μια ζωή καθαρισμένη και μεταμορφωμένη.
Δεν καταλάβαμε ότι σωθήκαμε από την αμαρτία για να γνωρίσουμε τον Θεό, για να συνδεθούμε με τον Θεό, για να γεμίσουμε με τον Θεό, για να δοξαστούμε με τη δόξα Του δια μέσου του ζωντανού Ιησού Χριστού. Ο Θεός μας αγόρασε δια του αίματος του Ιησού Χριστού για τον εαυτό Του, και είναι απόλυτο αυτό. Μας απέσπασε από την αμαρτία για τη δόξα Του, για να είμαστε εμείς η δόξα Του, για να αναπαύεται πάνω μας η δόξα Του.
Στον Ουρανό υπάρχει μονάχα μια πραγματικότητα, η δόξα του Θεού. Στον Ουρανό δεν ξέρουν νύχτα ή μέρα στο να δοξάζουν τον Θεό. Στον Ουρανό δεν αναπαύονται από του να υπηρετούν αποκλειστικά την άγια δόξα Του.
Για τον πιστό του Χριστού, που προορίζεται γι’ αυτή την αιώνια δόξα, αυτή η ζωή αρχίζει από τώρα, από εδώ κάτω από τη γη. Και αν δεν αρχίσει από εδώ κάτω, δεν θ’ αρχίσει ποτέ για μας. Το μυστήριο της άφθαστης δόξας του Ουράνιου Πατέρα μας δεν τελειώνει με μερικά κηρύγματα, με κάποιες ώρες εκκλησιαστικής ζωής. Η δόξα του Θεού είναι θέμα προσωπικής αποκάλυψης μέσα στην καρδιά μας και γεμίσματός μας με το Άγιο Πνεύμα Του, που θα μας οδηγήσει δια της πίστεως σε ζωή Χριστού, ζωή ευάρεστη κατά πάντα ενώπιον Του. Ο χριστιανός, όταν είναι γνήσιος, δεν είναι μοιρολάτρης ενός άχρηστου και στείρου παρελθόντος, αλλά νόμιμος κληρονόμος βασιλικής κληρονομιάς του Πατέρα Θεού. Γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού λέει μεγάλους τίτλους όλο δόξα και μεγαλείο:
"σεις είσθε το φως του κόσμου" Ματθαίος 5:14
"σεις είσθε το άλας της γης" Ματθαίος 5:13
"κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Ιησού Χριστού" Ρωμαίους 8:17
Αν αυτά δεν είναι πραγματικότητα για μας, τότε ίσως δεν λυτρωθήκαμε ποτέ από την καταδίκη του αμαρτωλού παρελθόντος μας...
