Ζώντας στη Βαβυλώνα.

Κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται τόσο "ουράνιοι", που διακηρύττουν ότι δεν μπορούν να ζουν σ' αυτή τη γη.
Όταν δίνουμε την καρδιά μας στο Θεό, συνήθως νομίζουμε ότι τα προβλήματα, οι στεναχώριες, οι δοκιμασίες και τα μπλεξίματα εξαφανίζονται για πάντα. Αυτό κατά κύριο λόγο οφείλεται σε λάθος διδασκαλία πάνω σ' αυτό το θέμα. 

Όμως, έτσι μπορεί να σοκαριστούμε αν έρθει μια δοκιμασία εκεί που δεν την περιμένουμε. Ο Χριστιανός, είναι αναγκασμένος να ζει μέσα σ' ένα κόσμο αμαρτίας, που στην πραγματικότητα είναι φτιαγμένος από αμαρτωλούς ανθρώπους. Πρέπει να μάθει λοιπόν ν' αντιμετωπίζει τον κόσμο αυτό με χριστιανικό τρόπο, σαν μαθητής του Χριστού.

Η Γραφή αναφέρεται στην αλήθεια ότι "καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς" Εκκλησιαστής 9:11. Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις της ζωής, που θα συμβούν σ' αυτούς που ζουν για το Θεό, όπως και στους απίστους.
"Χρόνος είναι εις πάντα, και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν" Εκκλησιαστής 3:1.
Υπήρξε καιρός για τους Ισραηλίτες που έπρεπε να πάνε στην αιχμαλωσία, υπήρξε όμως και ο καιρός της απελευθέρωσης. Ο Θεός δεν αποφάσισε την απελευθέρωσή τους, μέχρι που εκπληρώθηκαν τα θεία σχέδιά Του.

Έρχονται στιγμές που νομίζουμε ότι ο Θεός θα έπρεπε να ενεργήσει για μας, και να έρθει σε βοήθειά μας. Όμως, ο Θεός εργάζεται σύμφωνα με το δικό Του χρονοδιάγραμμα, όχι το δικό μας. Θα έρθει και θα ελευθερώσει, γιατί η υπόσχεσή Του είναι ότι δεν θα μας αφήσει να πειραχτούμε πάνω απ' τις δυνάμεις μας, και γι' αυτό με τον πειρασμό θα δώσει και οδό διαφυγής. Α' Κορινθίους 10:13.

Δεν λέει πουθενά ότι δεν θα πειραχτούμε, ή ότι δεν θα δοκιμαστούμε, αλλά υπόσχεται να είναι μαζί μας, για να μας βοηθήσει να νικήσουμε. Μέχρι να επιστρέψει ο Κύριος, και να μας ελευθερώσει μια για πάντα απ' αυτό τον αμαρτωλό κόσμο, πρέπει να μάθουμε να ζούμε σ' αυτόν με όλα του τα λάθη, τις αποτυχίες, και δυσάρεστες καταστάσεις, κάνοντας πάντοτε το καλλίτερο που μπορούμε.

Ο Χριστός ποτέ δεν πρόβαλλε τον Εαυτό του σαν ξένο ή αλλοδαπό αυτού του κόσμου, αντίθετα ανακατεύτηκε με τους συνανθρώπους Του, και έκανε ότι μπορούσε για να τους κάνει καλλίτερους.
Η δική μας υποχρέωση, σαν Χριστιανοί, είναι ν' αγωνιστούμε να κάνουμε τον κόσμο καλλίτερο με την παρουσία μας.

Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ

Οι Ισραηλίτες αιχμάλωτοι; Φαίνεται εξωπραγματικό για το λαό του Θεού να υπηρετεί ένα άλλο βασιλιά εκτός από τον Γιάχβε. Ωστόσο, βρέθηκαν στη Βαβυλώνα, αιχμάλωτοι, μακριά απ' την Ιερουσαλήμ και τη γη της υπόσχεσης, που ο Θεός είχε δώσει στον Αβραάμ και το σπέρμα του.

Μήπως ο Θεός ξέχασε αυτά που είχε υποσχεθεί στους Ισραηλίτες; Όχι, γιατί ξέρουμε ότι η αιτία της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας δεν ήταν κάποια αποτυχία του Θεού, αλλά εξαιτίας των Ισραηλιτών που δεν υπάκουσαν τις εντολές Του.

Η αιτία ήταν η αμαρτία.

Ο Ισραήλ είχε αμαρτήσει κατά του Θεού. Ιερεμίας 25:1-14. Είχε ακολουθήσει άλλους θεούς, και είχε πράξει κακά ενώπιον Αυτού. Απ' τη μεριά Του ο Θεός, είχε στείλει προφήτες στον Ισραήλ για να τους προειδοποιήσει, και να τους καλέσει να επιστρέψουν σ' Αυτόν. Όμως, οι άνθρωποι αρνήθηκαν.

Δεν ήταν ο σκοπός του Θεού να πληγώσει τον Ισραήλ. Τους αγαπούσε κι ήθελε να τους ευλογήσει, και να τους πολλαπλασιάσει στη γη που Αυτός τους έφερε. Όμως αυτοί αρνήθηκαν ν' ακούσουν τους προφήτες, και συνέχισαν να βαδίζουν στους πονηρούς και κακούς δρόμους τους. Έτσι, ο Θεός, χρησιμοποίησε τη Βαβυλώνα σαν ράβδο παιδείας, για να τιμωρήσει τον Ισραήλ για την αμαρτία του.
Ο λόγος γι' αυτή τη φοβερή αιχμαλωσία ήταν οι αμαρτίες τους. Η αμαρτία φέρνει πάντα τα θύματά της σε αιχμαλωσία. Υπόσχεται ελευθερία, αλλά στην πραγματικότητα δένει με αλυσίδες βασάνων και θλίψης.

"Δεν εξεύρετε ότι εις όντινα παριστάνετε εαυτούς δούλους προς υπακοήν, είσθε δούλοι εκείνου εις τον οποίον υπακούετε, ή της αμαρτίας προς θάνατον, ή της υπακοής προς δικαιοσύνην"; Ρωμαίους 6:16.

Ο σκοπός ήταν η παιδεία.

Ο Ισραήλ δεν υπάκουσε, και τώρα πρέπει να παιδευτεί γι' αυτή την ανυπακοή. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι η παιδεία, είναι μια πράξη αγάπης του Θεού.
"Διότι όντινα αγαπά Κύριος, παιδεύει" Εβραίους 11:6.

Παιδεύουμε τα παιδιά μας επειδή τα αγαπάμε, και θέλουμε να μάθουν την υπακοή. Το ίδιο κι ο Θεός αγαπά τα παιδιά Του, και χρησιμοποιεί οτιδήποτε είναι αναγκαίο προκειμένου να τα διδάξει, ότι οι δρόμοι της αμαρτίας οδηγούν στο θάνατο, αντίθετα με τους δρόμους της δικαιοσύνης, που οδηγούν στην αιώνια ζωή.

Ο καθαρισμός.

"Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, δια να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι" Α' Κορινθίους 5:7.
Όταν ο Χριστιανός αρνείται ν' αποχωριστεί από την αμαρτία, αναγκάζει το Θεό ν' αναλάβει δράση. Συχνά χρησιμοποιεί ακραία μέσα, προκειμένου να μας κρίνει για την αμαρτία μας, για να μπορέσουμε να καθαριστούμε απ' αυτή.
Η αμαρτία είναι μια πνευματική ασθένεια, που πρέπει ν' αντιμετωπίζεται σαν μολυσματική, μεταδοτική και θανατηφόρα. Είναι ο μεγάλος καταστροφέας. Θα πιτσιλίσει και θα μολύνει κι άλλους με τους λεκέδες του θανάτου της. Είναι η λέπρα της ψυχής και είναι πάντοτε θανατηφόρα.

Όταν δούμε την ανυπακοή όπως τη βλέπει ο Θεός, τότε θα καταλάβουμε καλλίτερα γιατί επέτρεψε να πάει ο Ισραήλ σ' αιχμαλωσία. Η ανυπακοή είναι πολύ σοβαρή αμαρτία, γιατί είναι σαν να θεωρείς το Θεό ψεύτη.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ

Για να ζήσουμε μια σωστή χριστιανική ζωή, πρέπει να περπατάμε καθημερινά με το Θεό. Δεν υπάρχουν "μυστικές συνταγές", αλλά η καθημερινή, επαναλαμβανόμενη ζωή, που βασίζεται πάνω σε χριστιανικές αρχές, είναι αυτή που θα μας οδηγήσει. Σαν Χριστιανοί, μέσα σ' ένα κόσμο γεμάτο από αμαρτία και διαφθορά, πρέπει να κρατηθούμε αποχωρισμένοι για το Θεό, ζώντας μια ζωή που θα ικανοποιεί Αυτόν, και θα είναι σύμφωνη με το λόγο Του.

Πολλοί, δεν μπορούν να ζήσουν μια συνεπή, αφιερωμένη και νικηφόρα χριστιανική ζωή, γιατί προσπαθούν με μια διάθεση, "όπως έρθουν τα πράγματα", "ότι βγει", "τη μια έτσι και την άλλη αλλιώς". Αυτή η στάση όμως, δεν φέρνει νίκη στη χριστιανική ζωή!
Πρέπει να μάθουμε να παίρνουμε το σταυρό μας κάθε μέρα και ν' ακολουθούμε τον Κύριο. Λουκάς 9:23.

Μένοντας συνεπείς στην προσωπική λατρευτική μας ζωή, είναι ο καλλίτερος τρόπος να αυξήσουμε στο Θεό, με αποτέλεσμα να πάρουμε δύναμη και να νικάμε στις μάχες ενάντια στην αμαρτία.

Προειδοποίηση κατά των ψευδοπροφητών.

"Διότι ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ. Ας μη απατώσιν υμάς οι προφήται υμών, οι εν μέσω υμών, και οι μάντεις υμών, και μη ακούετε τα ενύπνια υμών τα οποία υμείς ονειρεύεσθε". Ιερεμίας 29:8.
Οι προφήτες προφήτευαν κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι δημοφιλείς και αγαπητοί στους ανθρώπους, τους έλεγαν ότι ήθελαν ν' ακούσουν. Έλεγαν ότι ο Θεός θα ελευθερώσει γρήγορα τον Ισραήλ απ' τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, και θα τους επέστρεφε στην πατρίδα τους. Όμως ο Θεός είχε άλλα σχέδια. Είχε προφητευτεί ότι η αιχμαλωσία θα διαρκούσε 70 ολόκληρα χρόνια. Ιερεμίας 25:11. Λέει λοιπόν ο Θεός στο λαό Του να μη δίνουν σημασία στις πρόσφατες ψευδοπροφητείες, που είναι αντίθετες με το λόγο Του.

Ο λαός του Θεού δεν πρέπει να ταράσσεται από προφητείες, που έχουν να κάνουν με φτηνή επιδίωξη εντυπωσιασμού και επίδειξη. Πρέπει να προσέχουμε τους ψευδοπροφήτες, που πάντοτε μιλάνε για θέματα που δημιουργούν αναστάτωση και ταραχή, προφητεύοντας για καταστροφές και θανάτους. Κάποιοι ψευδοπροφήτες έχουν γίνει αιτία, άνθρωποι να χάσουν τις δουλειές τους, να πουλήσουν τα σπίτια τους, και να μετακινηθούν απ' τη μια μεριά της χώρας στην άλλη, για να ξεφύγουν από προβλήματα που ποτέ δεν συνέβησαν. Οι προφητείες τους ήταν μόνο το αποτέλεσμα της πνευματικής τους υπερηφάνειας.

Υπάρχουν αυτοί που συνηθίζουν να προφητεύουν την ημερομηνία της επιστροφής του Κυρίου Ιησού, λάθος βέβαια, δημιουργώντας έτσι μεγάλη βλάβη στην πίστη αυτών που τους δέχονται, όταν αυτό αποδεικνύεται λάθος. Ο Ιησούς μας προειδοποίησε να μην πλανηθούμε από τέτοιες προφητείες, γιατί κανείς δεν ξέρει τη μέρα ή την ώρα.

Κάποιοι έχουν παρακινηθεί να μην μορφωθούν ή να μην προσπαθούν να προάγουν τη δουλειά τους, γιατί οδηγήθηκαν λάθος, σχετικά με τη σύντομη έλευση του Κυρίου. Κάποιοι έχουν αποθαρρυνθεί από το ν' αγοράσουν ένα σπίτι, ή να κάνουν οικονομίες για τα γεράματά τους. Τους ειπώθηκε, ότι αφού ο Ιησούς έρχεται τόσο σύντομα, δεν θα προλάβουν να χαρούν τίποτα απ' αυτά. Ωστόσο, οι Χριστιανοί πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να ζουν σαν να ερχόταν ο Κύριος σήμερα, και να προγραμματίζουν σαν αυτό να συνέβαινε σε πολλά χρόνια.

Πώς να ζει κανείς στη Βαβυλώνα.

"Οικοδομήσατε οίκους, και κατοικήσατε και φυτεύσατε κήπους και φάγετε τον καρπόν αυτών. Λάβετε γυναίκας, και γεννήσατε υιούς και θυγατέρας και λάβετε γυναίκας δια τους υιούς σας, και δότε τας θυγατέρας σας εις άνδρας και ας γεννήσωσιν υιούς και θυγατέρας, και πληθύνθητε εκεί, και μη σμικρυνθήτε". Ιερεμίας 29:5-6.
Ο Θεός δείχνει στους Ισραηλίτες ότι θα μείνουν αιχμάλωτοι αρκετό καιρό, τόσο που θα προλάβουν να φάνε από τον κήπο που πρέπει να φυτέψουν. Θα μείνουν τόσο εκεί, που προλαβαίνουν να παντρευτούν, να κάνουν οικογένεια, το ίδιο και τα παιδιά τους. Έπρεπε να καθίσουν και να προγραμματίσουν τη ζωή τους στη Βαβυλώνα.

Αυτό, είναι δύσκολο να το δεχτούν κάποιοι. Όμως, ο Θεός έλεγε στους Ισραηλίτες, ότι έπρεπε να κάνουν οικογένειες και παιδιά στη Βαβυλώνα, ανάμεσα στην αμαρτία και τους αμαρτωλούς. Έπρεπε να ζήσουν τη ζωή τους μαζί με τους Βαβυλώνιους:

Να πάνε στα ίδια σχολεία μ' αυτούς.
Να δουλέψουν μαζί μ' αυτούς.
Να τους έχουν γείτονες.
Τα παιδιά τους να παίζουν με τα παιδιά των Βαβυλώνιων.

Μήπως προσπαθούμε να ζήσουμε μια προφυλαγμένη ζωή απ' τον κόσμο μας; Οι Ισραηλίτες ενθαρρύνθηκαν να μάθουν πώς να ζουν στη Βαβυλώνα.

"Και ζητήσατε την ειρήνην της πόλεως, όπου εγώ σας έκαμον να φερθήτε αιχμάλωτοι, και προσεύχεσθε υπέρ αυτής προς τον Κύριον διότι εν τη ειρήνη αυτής θέλετε έχει ειρήνην". Ιερεμίας 29:7.

Ο Ιησούς, αναφερόμενος στο θέμα της φορολογίας, είπε ότι πρέπει να δίνουμε στην κυβέρνηση ότι της ανήκει, και στο Θεό ότι Του ανήκει. Όσο ζούμε σ' αυτό τον κόσμο πρέπει να είμαστε σωστοί στην πληρωμή των φόρων, και στην υπακοή των νόμων.
"Τότε λέγει προς αυτούς, Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν". Ματθαίος 22:21.

Ο Παύλος είπε να προσευχόμαστε για τους κυβερνήτες κι όλους που βρίσκονται σ' εξουσία, για να ζούμε ήσυχη ζωή. Α' Τιμοθέου 2:1-2. Βρισκόμαστε σ' αυτό τον κόσμο, ο Ιησούς δεν έχει έλθει ακόμα, και καθώς Τον περιμένουμε πρέπει να κάνουμε ότι καλύτερο περνά απ' το χέρι μας, για να ζούμε μια σωστή και αποτελεσματική χριστιανική ζωή.

Η χριστιανική ζωή σ' αυτό τον κόσμο.

Ο διάβολος είναι ακόμα "ο θεός του κόσμου τούτου". Η επιρροή του μέσω των διανοημάτων του, έχει δύναμη και βλέπουμε τ' αποτελέσματα παντού. Όμως, ο Θεός μας ζητά να μείνουμε ακόμα εδώ, να κατοικήσουμε ανάμεσα στην παρούσα διεστραμμένη γενεά.
Δεν αποτελούμε μέρος του κακού που επικρατεί στον κόσμο, αλλά ζούμε ανάμεσα σ' αυτό το κακό. Υπάρχουν πράγματα που θα θέλαμε να είναι διαφορετικά, ν' αλλάξουν. Η αμαρτία και η διαφθορά είναι πολύ κουραστική γι' αυτούς που αγαπούν τη δικαιοσύνη, όμως το κακό δεν πρόκειται να εκριζωθεί μέχρι να επιστρέψει ο Κύριος, και να εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία Του.

Πιεζόμαστε πολλές φορές ν' ανεχτούμε μέρος αυτού του κοσμικού συστήματος, γιατί πρέπει να εργαστούμε, και να ζήσουμε κάτω από συνθήκες που δεν είναι ιδανικές για ένα Χριστιανό.
Μπορεί να χρειαστεί να δουλέψουμε σ' ένα περιβάλλον που υπάρχουν πολλοί αμαρτωλοί άνθρωποι, γιατί πρέπει να προμηθεύσουμε τα απαραίτητα για την οικογένειά μας. Αν και το είδος της δουλειάς ή οι ώρες που δουλεύουμε δεν είναι πάντοτε αυτό που θέλουμε, πρέπει να παραμείνουμε αγνοί και καθαροί. Είμαστε στον κόσμο, αλλά δεν είμαστε εκ του κόσμου.

Ο Χριστιανός πρέπει να καταλάβει ότι ζει σ' ένα διεστραμμένο κόσμο, και ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι το μόνιμο σπίτι του. Όλες οι αντιπαθητικές καταστάσεις δεν πρόκειται ν' αλλάξουν μέχρι να έρθει ο Κύριος, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
"Δεν παρακαλώ να σηκώσης αυτούς εκ του κόσμου, αλλά να φυλάξης αυτούς εκ του πονηρού". Ιωάννην 17:15.

Ο Νώε ήταν ένα μέλος της κοινωνίας του πριν το κατακλυσμό, αλλά είχε την ομολογία ότι έζησε τέλεια ενώπιον του Κυρίου στη γενιά του. Στον κόσμο μας, που κάποια μέρη του είναι μοντέρνες εκδόσεις των Σοδόμων, η αποκρουστική αμαρτία αφθονεί. Αν και πρέπει να ζούμε "εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης", δεν είναι ανάγκη να γίνουμε συμμέτοχοι των κακών πράξεών της.

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ

"Διότι ούτω λέγει Κύριος, Ότι αφού πληρωθώσιν εβδομήκοντα έτη εν Βαβυλώνι, θέλω επισκεφθή υμάς, και θέλω εκτελέσει προς υμάς τον λόγον μου τον αγαθόν, να επαναφέρω υμάς εις τον τόπον τούτον. Ιερεμίας 29:10.
Ο Θεός πάντοτε έδινε στον Ισραήλ υπόσχεση απελευθέρωσης, όταν επέτρεπε να υποφέρει σε αιχμαλωσία. Ο Θεός, πάντα μας δίνει ελπίδα ελευθερίας απ' τις δοκιμασίες της ζωής, με τελική υπόσχεση κι ελπίδα τον ουρανό, αν μείνουμε πιστοί σ' Αυτόν σε τούτη τη ζωή.

Ο Θεός θα είναι μαζί με τους Ισραηλίτες.

Ο Ισραήλ είχε αμαρτήσει με το να λατρεύει άλλους θεούς. Οδηγήθηκαν σε αιχμαλωσία, αλλά ο Θεός δεν τους άφησε δίχως ελπίδα επιστροφής στη γη τους. Ενώ ήταν στη Βαβυλώνα, ο Θεός τους βεβαίωνε ότι θα είναι μαζί τους.
Τιμώρησε το λαό Του για τις αμαρτίες τους, την ίδια στιγμή όμως εξέφραζε την αγάπη Του γι' αυτούς. Είναι Θεός αγάπης που ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει, αλλά θα είναι πάντοτε μαζί μας, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν βρεθούμε.

"Αλλ' ο άνθρωπος γεννάται δια την λύπην, και οι νεοσσοί των αετών δια να πετώσιν υψηλά". Ιώβ 5:7.
"Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν, αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον". Ιωάννην. 16:33.

Όσο ζούμε σ' αυτό τον κόσμο, θα έχουμε προβλήματα. Συχνά τα όνειρά μας ξεθωριάζουν και οι ελπίδες μαραίνονται. Τα σχέδιά μας δεν βγαίνουν έτσι όπως θα θέλαμε. Απογοητεύσεις, αρρώστιες, ακόμα κι ο θάνατος θα έλθει, αλλά όλα αυτά είναι όψεις ή πτυχές της ζωής μας σ' αυτό τον κόσμο.
Ο Ιησούς μας είπε ότι θα έχουμε δοκιμασίες και θλίψεις, αλλά δεν μας άφησε χωρίς ελπίδα, μας είπε: "θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον". Ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας, ο Θεός είναι μαζί μας για να μας βοηθήσει. Όποιος ελπίζει σ' Αυτόν, είναι πιο εύκολο να ζήσει σ' αυτό τον κόσμο. Αυτός που νίκησε τον κόσμο, μας βεβαιώνει ότι κι εμείς μπορούμε να νικήσουμε!

Η επιστροφή.

Ο Θεός υποσχέθηκε στους Ισραηλίτες, ότι θα τους επισκεφτεί ξανά, και θα τους επιστρέψει στη γη τους, αλλά μέχρι τότε έπρεπε να είναι ικανοποιημένοι μένοντας στη Βαβυλώνα. Ήθελε να μάθουν μερικά μαθήματα πριν επιστρέψουν πίσω.

Ο ουρανός είναι το μελλοντικό σπίτι μας, όπου θα ζήσουμε μαζί με τον Ιησού Χριστό. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια μαθήματα απ' αυτή τη ζωή που ο Κύριος θέλει να μάθουμε. Χρησιμοποιεί τον κόσμο και τα προβλήματά του, για να μας εκπαιδεύσει, και να μας κάνει να Του μοιάσουμε περισσότερο, για να ταιριάξουμε καλύτερα με το καινούριο μας σπίτι...

Πηγή:  Επιστολή

Ένα τραγικό πορτραίτο.

" Έπραξα αφρόνως και επλανήθην σφόδρα." Α' Σαμουήλ 26:21
Ένα τραγικό πορτραίτο, είναι του ανθρώπου αυτού που αρχίζει καλά την πνευματική του ζωή, αλλά δεν την συνεχίζει καλά μέχρι το τέλος. 
Κάνει τα πρώτα βήματα· ξεκινά με πολύ καλές προϋποθέσεις· αλλά πολύ γρήγορα ξεστρατίζει. Δεν υπάρχει πιο τραγική περίπτωση απ αυτή.
Σ' αυτή την κατηγορία υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι.
Ο Κύριός μας, σε μια από τις παραβολές Του, τους ονομάζει "πρόσκαιρους", 
"δεν έχει όμως ρίζαν εν εαυτώ, αλλ' είναι πρόσκαιρος, όταν δε γείνη θλίψις ή διωγμός δια τον λόγον, ευθύς σκανδαλίζεται", Ματθαίος 13:21.
Είναι αυτοί που δέχονται πρόθυμα το λόγο· φυτρώνει πολύ γρήγορα· φαίνεται πως αποδίδει. Αλλά σε λίγο μαραίνεται. Το έδαφος του εσωτερικού ανθρώπου ήταν πετρώδες, δεν είχε βάθος. Και μετά την πρώτη ενθουσιαστική άνθηση, όλα ξεράθηκαν.
Ο απόστολος Παύλος, λέει για τους χριστιανούς της Γαλατίας, ότι είχαν αρχίσει με το πνεύμα, αλλά συνέχισαν με την σάρκα. Είχαν δεχθεί το Ευαγγέλιο της χάριτος του Θεού. Ύστερα όμως προσπαθούσαν να στηριχθούν στο Μωσαϊκό νόμο.
Ένα άλλο πρόσωπο στην Καινή Διαθήκη είναι ο Δημάς. Φίλος και συνεργάτης του Παύλου στην αρχή. Έλαβε μέρος στα ιεραποστολικά ταξίδια. Σε μια όμως ορισμένη στιγμή τα εγκαταλείπει και γυρίζει πίσω: 
"διότι ο Δημάς με εγκατέλιπεν αγαπήσας τον παρόντα κόσμον", Β' Τιμόθεον 4:10.

Στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε ένα κλασσικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας στο πρόσωπο του Σαούλ. Και θέλω αυτού του ανθρώπου το πορτραίτο να σας παρουσιάσω.
Καθώς μας παρουσιάζεται η μορφή του μέσα από τις σελίδες της Βίβλου, δεν έχουμε ανάγκη να αναζητήσουμε άλλη επιγραφή απ' αυτήν, που μας δίνει ο ίδιος ο Σαούλ για τον εαυτό του:
" Έπραξα αφρόνως και επλανήθην σφόδρα", Α' Σαμουήλ 26:21. 
Ας σταματήσουμε για λίγη ώρα μπροστά σ' αυτό το πορτραίτο. Έχει πολλά να μας διδάξει και από πολλά να μας προφυλάξει.

Από μια άποψη ο Σαούλ είναι μεγάλος. Από μια άλλη άποψη πολύ μικρός. Γίγας και νάνος. Βασιλιάς με στέμμα και δούλος στα πάθη. Χρισμένος από τον Θεό και όμως μέσα του έχει πνεύμα σαρκικό και σατανικό. Άρχισε τη σταδιοδρομία του με τις πιο λαμπρές ελπίδες· με τόσες υποσχέσεις. Την τελειώνει τραγικά ώστε ο ίδιος να παραδεχθεί και να ομολογήσει στον Σαμουήλ:
Έπραξα αφρόνως και επλανήθην σφόδρα...
Ας παρακολουθήσουμε την πορεία του:
1. Οι λαμπρές προϋποθέσεις
Με τι ευκαιρίες αρχίζει την σταδιοδρομία του! Όλα είναι ευνοϊκά.
α) Το επιβλητικό του παράστημα. Διαβάζουμε στο 9ο κεφάλαιο, εδάφιο 2 του Α' βιβλίου του Σαμουήλ για τον Σαούλ, που τον περιγράφει "εκλεκτόν και ωραίον· και δεν υπήρχε μεταξύ των υιών Ισραήλ άνθρωπος ωραιότερος αυτού. Από των ώμων αυτού και επάνω εξείχεν υπέρ παντός του λαού..."
Είχε φυσική υπεροχή. Δεν είναι βέβαια ούτε το πρώτο ούτε το πιο σπουδαίο. Είναι όμως κάτι.
β) Είχε ιδιότητες πνευματικές και ηθικές. Είχε συναίσθηση της ταπεινής καταγωγής του και έδειξε στην αρχή μετριοφροσύνη. Όταν ο Σαμουήλ του ανακοίνωσε την τιμή που του έκαμε ο Θεός να τον χρίσει βασιλέα, είπε: "Δεν είμαι εγώ Βενιαμίτης, από την πιο μικρή φυλή του Ισραήλ και η οικογένειά μου η τελευταία από τη φυλή Βενιαμίν;" Α' Σαμουήλ 9:21.
γ) Ήταν συγκρατημένος. Όταν ο λαός τον επευφημούσε βρέθηκαν μερικοί που μίλησαν περιφρονητικά. Είπαν: Αυτός θα μας σώσει;... Θα μπορούσε την ίδια εκείνη ώρα με ένα του λόγο να τους εξοντώσει. Όχι μόνο δεν το έκαμε, αλλά δεν είπε λέξη! Σαν να μην άκουσε το χλευασμό. Και είναι αρετή σπουδαία να μην προσέχεις τα αποδοκιμαστικά σχόλια. Είναι χαρακτηριστικό γενναιοφροσύνης.
Ακόμα, μαζί με αυτά τα θετικά προσόντα, ο Θεός χάρισε στον Σαούλ αφοσιωμένους ανθρώπους γύρω του. Και μάλιστα ένα σοφό και πεπειραμένο σύμβουλο, τον Σαμουήλ.
Μερικοί άνθρωποι έχουν ευκαιρίες, αλλά δεν έχουν ικανότητες. Άλλοι έχουν ικανότητες, αλλά δεν έχουν ευκαιρίες. Ο Σαούλ είχε και τα δυο. Είχε ευκαιρίες και δυνατότητες να υπηρετήσει τον Θεό· να συνεργασθεί με τον Θεό· να γίνει ευλογία για τους ανθρώπους γύρω του, για όλο το λαό. Όταν ανέβηκε στο θρόνο, θα μπορούσε αυτό το γεγονός να είναι η ανατολή μιας νέας ωραίας εποχής για το έθνος Του. Και όμως απέτυχε οικτρά.
2. Η αποτυχία του Σαούλ.
Πόσο γρήγορα χάθηκαν οι ευκαιρίες και σπαταλήθηκαν τα προσόντα! Γιατί; Ποιος ο λόγος; Ποια τα βαθύτερα αίτια της αποτυχίας αυτού του ανθρώπου;
Αναλύοντας αυτά τα αίτια, διαπιστώνουμε:
α) Μια εσωτερική ασέβεια. 
Ασέβεια: η ιδιότητα ή η συμπεριφορά του ασεβούς, η περιφρόνηση προς ότι θεωρείται ιερό ή σεβαστό: Ο Θεός τιμώρησε τους ανθρώπους για την ασέβειά τους. Μια από τις αποστολές του Σαούλ ήταν να ελευθερώσει το λαό του από τους Φιλισταίους. Είχε λοιπόν συγκεντρώσει το στρατό του στο όρος Γάλγαλα. Εκεί έπρεπε να περιμένει τον Σαμουήλ για να κάμει τη σχετική θυσία και δέηση. Ο Σαμουήλ όμως δεν ήλθε τόσο σύντομα όσο περίμενε ο Σαούλ. Ήταν μια δοκιμασία. Και ο Σαούλ, αντί να περιμένει, ανέλαβε αυτός να προσφέρει τη θυσία. 
Έδειξε όχι μόνο ανυπομονησία, αλλά και πήρε επάνω του πέρα από εκείνα που του ανέθεσε ο Θεός, και τα καθήκοντα και τις δικαιοδοσίες που ανήκαν σε άλλον, και που δεν του είχε δώσει ο Θεός.
Είναι πραγματικά ένας πειρασμός, να θέλουμε να παίρνουμε πρωτοβουλίες που δεν μας ανήκουν. Στην περίπτωση του Σαούλ δεν ήταν ότι τον ενδιέφερε τόσο να προσφέρει τις θυσίες, ούτε να κάμει εντύπωση στο λαό. Μια τάση ολοκληρωτισμού, που αποτελεί πραγματικό κίνδυνο. Ο Σαούλ ήταν βέβαια ο βασιλιάς, αλλά έπρεπε να καταλάβει ότι ήταν υπηρέτης του Θεού. Και δέχθηκε τον αυστηρό έλεγχο του Σαμουήλ. "Συ έπραξας αφρόνως· δεν εφύλαξες το πρόσταγμα Κυρίου του Θεού σου..." Α' Σαμουήλ 13:13. 
Ο άνθρωπος που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και μπορεί να τα κάμει όλα, ο άνθρωπος που δεν περιορίζεται σε όσα ο Θεός του αναθέτει στην ευθύνη του, φέρνεται με αφροσύνη. Προδίδει ασέβεια...
β) Εκτός όμως από την εσωτερική ασέβεια, ο Σαούλ έδειξε ανοικτή ανυπακοή και απάτη. 
Η προσταγή του Θεού ήταν να εξολοθρεύσει τους Αμαληκίτες, και να περιφρονήσει τα λάφυρα. Ο Σαούλ όμως διασώζει τον αρχηγό των Αμαληκιτών και κρατά τα λάφυρα. Και έρχεται ο Σαμουήλ και τον ελέγχει με αυτά τα λόγια, 15:29: "Διατί δεν υπήκουσας της φωνής του Κυρίου, αλλ' ώρμησας επί τα λάφυρα, και έπραξας το κακόν ενώπιον του Κυρίου;"

Σ' αυτή την ανοικτή ανυπακοή ο Σαούλ προσθέτει και ένα ακόμα που τον επιβαρύνει πιο πολύ. Αντί να δεχθεί τον έλεγχο,  να παραδεχθεί τα λάθη του ζητώντας συγχώρεση, προσπαθεί να φορτώσει την ευθύνη στο λαό.

Ο λαός επήρε τα πρόβατα και τα βόδια και μάλιστα για να τα προσφέρει σαν θυσία στον Θεό! Σαν να έλεγε, δεν τα πήραμε για τον εαυτό μας, για τον Κύριο τα πήραμε!
Πόσες φορές αναμιγνύουμε το όνομα του Κυρίου και το έργο Του, για να καλύψουμε, όπως ο Σαούλ, τις δικές μας επιδιώξεις... Και αν υπάρχει κάτι αταίριαστο, αυτό δεν ευθύνει εμάς...
Μα δεν είσαι συ υπεύθυνος ηγέτης;
Γιατί φορτώνεις στους άλλους την ευθύνη;
Ο σωστός, και καλός ηγέτης πολλές φορές παίρνει πάνω του την ευθύνη, για να παραδειγματιστεί και ο λαός, να κάνει το ίδιο.
Δεν την πετάει, δεν ψεύδεται, για να καλύψει τα δικά του λάθη, και ευθύνες.
Μια προφητεία μέσα από Το Λόγο Του Θεού λέει: "ουδέ συλλογίζεσθε ότι μας συμφέρει να αποθάνη εις άνθρωπος υπέρ του λαού και να μη απολεσθή όλον το έθνος", Ιωάννην 11:50. 
Πολλοί άνθρωποι σήμερα μπορεί να αναφέρουν την ίδια προφητεία, αλλά όταν έλθει εκείνη η ώρα που είναι ανάγκη να γίνει μια τέτοια θυσία, για να σωθεί λαός, τότε η προφητεία αυτή φαίνεται άγνωστη.
Ο Ιησούς μας όμως εκπλήρωσε αυτή την προφητεία.
Θυσιάστηκε ο Άγιος, και αναμάρτητος, για να ζήσουμε εμείς.
Καλή εξουσία, καλή ηγεσία.
Και η θυσία Του μας κράτησε κοντά Του.
Αντιθέτως ο λαός όμως απομακρύνθηκε από το Σαούλ.
Και αντί να πράξη το σωστό καθώς έβλεπε το λαό να αποχωρεί, τότε ενέργησε με σαρκικό τρόπο, και για να μη χάσει το λαό, έκανε θυσία η οποία δεν ήταν στη δικαιοδοσία του να κάνει, ανήκε σε άλλον, στον Σαμουήλ. Τον προφήτη εκείνον που τον είχε χρίσει στη διακονία κάτω από την οδηγία Του Θεού.
Έτσι τώρα ο Σαούλ από γίγαντας γίνεται ένας μικρός νάνος! 
Στη ρίζα του κακού ήταν η ανυπακοή του στο λόγο του Θεού. Ακολούθησε το δικό του θέλημα.
Στην πραγματικότητα δεν είχε διάθεση να συμμορφωθεί με το θέλημα του Θεού.
Δεν είχε παραχωρήσει, και δεν είχε υποτάξει τον εαυτό του στον Θεό.
Ήταν πρόθυμος να είναι θρησκευτικός, να υπηρετήσει το λαό, να κάμει πολλά καλά πράγματα, αλλά όχι να υπακούσει!
Κίνητρό του ήταν να είναι χρήσιμα όσα κάνει για τις δικές του επιδιώξεις, και την δική του προβολή. Ο Θεός και το έργο του Θεού έρχονταν σε δευτερεύουσα μοίρα.
Το εγώ κατείχε την πρώτη θέση. 
Και είπεν ο Σαμουήλ στον Σαούλ και επαναλαμβάνει και σ' εμάς ο Θεός: "Μήπως ο Κύριος αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και τας θυσίας καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Κυρίου; Ιδού η υποταγή είναι καλλιτέρα παρά την θυσίαν, διότι η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα καθώς η ασέβεια και ειδωλολατρεία..." Α' Σαμουήλ 15:22.
Τραγικό το πορτραίτο του Σαούλ.
Και εξίσου τραγικό οποιουδήποτε που δεν ακούει τη φωνή του Θεού, αλλά ακούει τη φωνή του σαρκικού ανθρώπου.
Και ποιο υπήρξε το τελικό κατάντημα του ανθρώπου που έχρισε ο Θεός;
Αυτός ο άνθρωπος που μπορούσε να έχει απ' ευθείας κοινωνία με τον Θεό, αποκόπτει τον εαυτό του, και αναζητά στον υπόκοσμο κάποιο μέντιουμ για να το συμβουλευθεί!
Ποια είναι τα διδάγματα απ' αυτή την ανάλυση;
Μαθαίνουμε πως τα προσόντα, και τα πλεονεκτήματα δεν αποτελούν εγγύηση για μια επιτυχημένη ζωή. Ούτε οι ευκαιρίες αρκούν.
Είναι αφροσύνη να αγνοείς τους πνευματικούς και πεπειραμένους συμβούλους, όπως αγνόησε ο Σαούλ τον Σαμουήλ. Είναι αφροσύνη να αγνοείς το λόγο του Θεού. Θα σκοντάψεις.
Είναι αφροσύνη να προσπαθείς να καλύψεις με θρησκευτικό κάλυμμα την ανυπακοή και να ισχυρίζεσαι, όπως ο Σαούλ, ότι τα αντίθετα με το λόγο του Θεού τα κάνεις, χάριν Εκείνου και του έργου Του.
Η υπακοή είναι καλλιτέρα παρά την θυσίαν.
Σαν τον Σαούλ αν ζήσεις και πολιτευθείς στο ίδιο τραγικό κατάντημα θα καταλήξεις. Θα σπαταλήσεις όλα τα καλά.
Ζήσε για το εγώ και θα είναι μάταιη η ζωή σου!
Ζήσε για τον Χριστό, με ανεπιφύλακτη υποταγή και θα βασιλεύσεις με Εκείνον στη δόξα Του...

Πηγή:  Χριστιανικά Νέα.

"εάν διεκρίνομεν εαυτούς".

"Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι·
αλλ' όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, δια να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου". A' Κορινθίους 11:31-32

Είναι μια συνηθισμένη και αποτελεσματική μέθοδος που χρησιμοποιεί ο Διάβολος. Η ειδικότητά του είναι να μπερδεύει τα πράγματα, να θολώνει τα νερά, να σκοτίζει το μυαλό, να αποπροσανατολίζει, να δημιουργεί αμφιβολία, να αμφισβητεί, να μεγαλοποιεί τη δυσκολία, να αποδιοργανώνει, να απογοητεύει, να διαστρέφει τα πάντα και τους πάντες.
Για να πετύχει τους σκοπούς του χρησιμοποιεί πάμπολλα μέσα, π.χ. Φιλοσοφία, Επιστήμη, Πολιτική, Θρησκεία, κ. α. Όλα τα έχει στη διάθεσή του και τα χειρίζεται αριστοτεχνικά, για να κρατά τους ανθρώπους κάτω από την εξουσία του, πειθήνια όργανά του, θλιβερά υποζύγια στις ορέξεις του, ανδράποδα της αμαρτίας, του θανάτου. Προκαλεί το Θεό και μεταβάλλει το ανώτατο δημιούργημα του Θεού στη γη, τον άνθρωπο εν τιμή, σε έναν άβουλο αγνωστικιστή, που πελαγοδρομεί μέσα στην αφροσύνη του.
Τι είναι Αλήθεια; τι είναι ψέμα; ποιος ξέρει να μας πει; και τι σημασία έχει πλέον; ποιος ασχολείται με αυτά; όλα είναι σχετικά. Μην το ψάχνεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα. Μια διάχυτη απογοήτευση και αδιαφορία.
Αντίθετα σε αυτά, ο Θεός θέλει να εξυψώσει πάλι το άνθρωπο από το σκοτάδι που έχει ξεπέσει, να του ανοίξει τα μάτια, να τον φέρει στο φως, να γνωρίσει το Δημιουργό του, να μάθει την Αλήθεια και να γίνει ελεύθερος. Ο Λόγος Του, η Αγία Γραφή μας βγάζει από την πλάνη, ξεσκεπάζει την αμαρτία, μας δείχνει το κατάντημά μας, ξεθολώνει το μυαλό μας, και βλέπουμε την πραγματικότητα, το θάνατο στον οποίο ο Διάβολος με τις μεθοδίες του μας έχει οδηγήσει. Ταυτόχρονα αποκαλύπτει σ’ όσους τη μελετούν, τη διέξοδο από την απελπισία, την υπέροχη αγάπη του Θεού και τα εκπληκτικά σχέδιά Του για τον άνθρωπο.
Ωστόσο, εκείνοι που ελευθέρωσε ο Θεός με τη αποκάλυψη του Ευαγγελίου Του, βρίσκονται τώρα περισσότερο στο στόχαστρο του Διαβόλου, ο οποίος φυσικά δεν αποδέχεται την ήττα του, δεν εγκαταλείπει τον αγώνα του, ώστε να πλανήσει και πάλι τους εκλεκτούς του Θεού. Θα έλεγα ότι η λύσσα του εναντίον τους είναι απύθμενη. Δυστυχώς πολλές είναι οι φορές που πετυχαίνει το σκοπό του.
Η παγίδα ότι γνωρίζουμε την Αλήθεια, εννοώντας φυσικά ορισμένες δογματικές αλήθειες, αμβλύνει την συνείδησή μας, κάνει ελαστική την ηθική μας, και ανεκτική την συμπεριφορά μας. Δεν μισούμε την αμαρτία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, δεν πονάμε, δεν κλαίμε για τον αμαρτωλό. Τον δικαιολογούμε ότι είναι κόσμος, ή δεχόμαστε χωρίς έλεγχο τις φτηνές δικαιολογίες του. Δεν καταλαβαίνουμε ότι λίγη ζύμη κάνει όλο το φύραμα ένζυμο (Α' Κοριν. 5/ε' 6), ότι ακουμπάει και μας μολύνει η αμαρτία. Δεν εννοούμε ότι όσοι χάνουν την αγαθή συνείδηση, ναυαγούν στην πίστη (Α' Τιμόθεον 1/α' 19). Δεν συνειδητοποιούμε ότι το θέλημα του Θεού είναι ο αγιασμός μας (Α' Θεσαλ. 4/δ' 3), χωρίς τον οποίο κανείς δεν θα δει τον Κύριο (Εβρ.12/ιβ' 14).
Είναι τραγικό να βλέπεις αδελφούς/ες να τους έχει παγιδέψει ο διάβολος, να μην μπορούν να διακρίνουν την αμαρτία, να τα θεωρούν όλα ίδια, “και εδώ αδελφοί και εκεί αδελφοί”, να έχουν αποκάμνει χαυνούμενοι…, “δεν αντιστάθητε έτι μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας” μας ξυπνάει, αν μας ξυπνάει, ο Λόγος του Θεού (Εβρ.12/ιβ' 3-4).
Η απαίτηση του Θεού είναι μηδενική ανοχή στην αμαρτία. Αγρυπνία και προσευχή για να μη μπούμε σε πειρασμό (Ματθ. 26/κς' 41). Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος (Ρωμ. 6/ς' 23). Τα αισθητήριά μας να είναι γυμνασμένα ώστε να διακρίνουμε το καλό από το κακό (Εβρ.5/ε' 14). Να διακρίνουμε το σώμα του Κυρίου για να μην κατακριθούμε (Α' Κοριν. 11/ια' 29). “διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι” Α' Κορ. 11/ια' 31. Αμήν Κύριε!

Πηγή:  maranatha 

Ο "υπεράνθρωπος" χριστιανός.

" Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού,
και να λάβητε την επαγγελίαν." Εβραίους 10:36

Είναι ένα λάθος γνωστό, που όλοι λίγο πολύ το έχουμε κάνει κάποτε. Δεν αποδίδω κίνητρα και υστεροβουλία. Αντίθετα είναι λάθος αγάπης και ζήλου προς τον Κύριο, προς την αγάπη Του, και τον άγιο Λόγο Του. Παρακινούμε τους ανθρώπους του Θεού να στοχεύουν τα καλύτερα, και να ζουν τα υψηλότερα της πνευματικής ζωής. Πολύ καλό αυτό. Όταν επίσης, συμπεριλάβουμε και τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτές τις παραινέσεις, είναι ακόμα καλύτερα. Να ζήσουμε τα υψηλότερα του Λόγου του Θεού, να ανέβουμε ακόμα πιο ψηλά, να υψώσουμε τα μάτια της πίστης στις "ψηλές βουνοκορφές" που αγγίζουν τον Ουρανό, να απλώσουμε το χέρι της πίστης και να ζητήσουμε τα καλύτερα, τα σπάνια, αυτά που είναι για λίγους.
Πολύ καλή προσέγγιση, αλλά με ένα σοβαρό λάθος, που μπορεί να είναι και επικίνδυνο. Όλα αυτά μπορούμε να τα ζητήσουμε, να τα μοιραστούμε, να τα "κουβεντιάσουμε" με τον Κύριό μας για τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να τα διδάξουμε, και να τα απαιτήσουμε από τους άλλους γύρω μας. Μπροστά στα μάτια τους τα απορημένα, πολύ συχνά διαγράφεται ένας "υπεράνθρωπος χριστιανός", που μπορεί τα πάντα, που έχει τα πάντα, που δεν λυγίζει μπροστά σε τίποτα , δεν κλαίει, δεν πρέπει να υποφέρει ή να παραπονιέται, έχει πάντα χαρά και ειρήνη στην καρδιά του, ότι κι αν συμβαίνει γύρω του. Και όλα αυτά, στηριγμένα σε ερμηνείες εδαφίων της Αγίας Γραφής, και ειπωμένα με ζήλο και φωτιά αξιέπαινη.

Πού είναι το λάθος και ο κίνδυνος;

Όταν μεταβαίνουμε από τη θεωρία στην πράξη, βήμα απολύτως απαραίτητο, τότε δεν περπατάει το κήρυγμά μας, δεν βοηθάει πρακτικά τις ψυχές, δεν τους πηγαίνει ούτε μπροστά, ούτε επάνω την πνευματική τους ζωή. Αντίθετα τους καταθλίβει, τους καταπιέζει, τους απογοητεύει.
Παράδειγμα χαρακτηριστικό, η εκτέλεση του θελήματος του Κυρίου, στη ζωή του πιστού ανθρώπου. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την αξία του θελήματος του Θεού, για το πόσο πολύτιμο είναι, πόσο ανώτερο είναι από το δικό μας θέλημα. Επομένως, αφού ισχύουν όλα αυτά, ξεκινάμε πρόθυμα και κάνουμε πάντα το θέλημα του Κυρίου στη ζωή μας, στην κάθε μας μέρα. Μέγα λάθος αυτή η προσέγγιση. Ο Λόγος του Θεού έχει το σωστό μέτρο, για όλα όσα αφορούν στη ζωή του ανθρώπου. Και το περισσότερο είναι λάθος, επομένως οδηγεί σε αστοχία, αμαρτία, έστω κι αν πίσω από αυτό κρύβεται ζήλος και φωτιά ειλικρινής για τον Κύριο, αλλά και το λιγότερο οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα.

" Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού". 

Ούτε εύκολη, ούτε απλή υπόθεση είναι, ούτε του χεριού μας να βρούμε και να εκτελέσουμε το θέλημα του Κυρίου. Όταν ο Ίδιος ο Κύριος, μας προειδοποιεί με αγάπη ότι έχουμε ανάγκη υπομονής για να εκτελέσουμε το θέλημά Του, μας δίνει τις πραγματικές διαστάσεις, μέσα στις οποίες θα κινηθούμε. Όταν ακούω ή διαβάζω τη λέξη υπομονή, το μυαλό μου, δεν ξέρω γιατί, πηγαίνει αμέσως στο άθλημα της άρσης βαρών. Την κρίσιμη στιγμή, που έχει σηκώσει τα βάρη και όλοι με μια ψυχή του φωνάζουν μείνε, κράτα, κρατήσου, μη λυγίσεις, κράτα την μπάρα ψηλά. Ξέρετε τι του λένε εκείνη την ώρα και τον εμψυχώνουν; Μείνε κάτω από το βάρος, μείνε και μη λυγίσεις, κρατήσου, πάλεψε, επιστράτευσε όλες τις δυνάμεις σου. Αυτό θα πει υπομένω, μένω κάτω από το βάρος και κρατάω, παλεύω μέχρι τέλους!
Με αυτή την εικόνα θα καταλάβουμε και την περιοχή του θελήματος του Κυρίου. Όταν σου πει ο Κύριος ότι το θέμα σου τακτοποιήθηκε, πήγαινε αύριο το πρωί στο Υπουργείο να παραλάβεις το διορισμό σου, δεν χρειάζεται ούτε υπομονή ούτε να κρατηθούμε κάτω από την μπάρα. Και όταν ο Κύριος επιτρέψει να βρεθούμε σε ένα όμορφο μέρος, εξοχικό, με περιποίηση, φιλοξενία, αγάπη, κοινωνία πιστών ανθρώπων του Χριστού, δε νομίζω ότι χρειάζεται καθόλου υπομονή και πάλη μέσα μας για να χαρούμε το θέλημα του Κυρίου. Όταν όμως ο Κύριος επιτρέψει αύριο να πας να παραλάβεις την απόλυσή σου από τη δουλειά, και έχεις και τρία μικρά παιδάκια και δάνειο για το σπίτι, τότε είναι βάρος, τότε είναι σκληρό, ασήκωτο, και χρειάζεται υπομονή για να εκτελέσουμε το θέλημα του Κυρίου, και να είμαστε ευάρεστοι ενώπιόν Του. Όταν ο Κύριος αντί για μια όμορφη εξοχή επιτρέψει να μπούμε σε νοσοκομείο, με φοβερούς πόνους και ένα μεγάλο και οδυνηρό χειρουργείο, τότε έχουμε ανάγκη υπομονής για να εκτελέσουμε το θέλημά Του με ευγνωμοσύνη και πίστη στην καρδιά μας, και χωρίς να κλονιστεί η αγάπη και η λατρεία μας στο Πρόσωπό Του.
Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά τη φύση μας, την πλάση μας, τη ζημιά που έχει κάνει η αμαρτία στη ζωή μας. Γνωρίζει πολύ καλά τα όριά μας, τις αντοχές μας. Γνωρίζει πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι όταν βρισκόμαστε μπροστά στην ανατροπή των σχεδίων μας, την ακύρωση στόχων, την αλλαγή πορείας. Γνωρίζει πολύ καλά τι είναι ο πόνος, η αναπηρία, η απώλεια, η αγωνία μπροστά στις εξελίξεις. Γνωρίζει ακόμα ότι από όλα αυτά πρέπει να περάσουμε για να είμαστε δόκιμοι, γνήσιοι, κατάλληλοι για τη Βασιλεία της δόξας Του. Γνωρίζει ακόμα ότι ο παλαιός άνθρωπος δεν καταργείται με άλλο τρόπο, η σάρκα με τις αντιδράσεις και τις απαιτήσεις της δεν δαμάζεται διαφορετικά. Επομένως τι μένει; " Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν."
Το τελευταίο ίσως ερώτημα. Πόση υπομονή, για πόσο διάστημα υπομονή; Δεν είναι σωστή αυτή η ερώτηση, και κάθε απάντηση θα είναι λάθος. Από άλλη ερώτηση ξεκινάμε. Αγαπάμε το θέλημα του Κυρίου; Είναι για μας θησαυρός ασύγκριτος, μοναδικός; Θα κάναμε το παν για να το αποκτήσουμε; Θα το προκρίναμε ανάμεσα στα άλλα θελήματα σαν το καλύτερο, το σοφότερο, το τέλειο; Αν ναι, τότε μπορούμε να προχωρήσουμε στο θέμα της υπομονής. Τώρα μπροστά μας δεν έχουμε την υπομονή, αλλά ένα μείγμα υπομονής και αγάπης, υπομονής, αγάπης και πίστης, υπομονής, αγάπης, πίστης και λατρείας στον Θεό μας. Οπωσδήποτε το στοιχείο της δοκιμασίας, του πόνου, της υπομονής υπάρχει, αλλά συνυπάρχει και η πηγή δύναμης, παρηγοριάς, ενίσχυσης την ώρα της σκληρής δοκιμασίας.
Ο Υπερ-χριστιανός που τα μπορεί όλα, τα έχει όλα και δεν έχει ανάγκη από κανέναν διότι έχει τον Κύριο, είναι μάλλον λάθος ερμηνεία και απόδοση των προθέσεων του Κυρίου. Και υπομονή χρειαζόμαστε ξανά και ξανά, και η πίστη μας στο αγαπημένο Του Πρόσωπο να αυξηθεί, και να μας στηρίζει με το φως του Προσώπου Του την ώρα τη δύσκολη. Κι εμάς μας συμφέρει να κρατήσουμε τη θέση του απλού, ευάλωτου, ταπεινού, ελεημένου ανθρώπου, που όμως αγαπά και ποθεί να είναι ευάρεστος στον Κύριο, "και να λάβη την επαγγελίαν"...

Τα όρια των θλίψεων.

"Πειρασμός δεν σας κατέλαβε ειμή ανθρώπινος. Πιστός όμως είναι ο Θεός όστις δεν θέλει σας αφήσει να  πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά τον πειρασμό θέλει κάμει και την έκβασιν ώστε να δύνασθε να υποφέρετε". Α’ Κορινθίους 10:13.

"Μη φοβου μηδέν εκ των όσων μέλλεις να πάθης, ιδού ο διάβολος μέλλει να βάλλη τινάς εξ υμών εις φυλακήν και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών". Αποκάλυψη 2:10.

Υπάρχει ένα καταπληκτικό εδάφιο που λέει κάτι ασύλληπτο. "Πάντα συνεργούν εις αγαθόν δια τους αγαπώντας τον Θεόν". Εκείνο το "πάντα", έχει μέσα του και εκείνα που ανθρωπίνως θεωρούμε καλά, και εκείνα πάλι που ανθρωπίνως θεωρούνται κακά. Μπροστά στον Θεό δεν υπάρχει αυτή η ανθρώπινη διάκριση. Η φτώχεια, η αρρώστια, διάφορες ταπεινώσεις, διωγμοί όλα αυτά μετατρέπονται σε αγαθό. Όχι για όλους τους ανθρώπους, μα μονάχα σε μια κατηγορία, στους "αγαπώντας τον Θεόν". Έχει ένα πολύτιμο μηχανισμό ο Θεός που πραγματοποιεί αυτό το μεγάλο θαύμα. Ο Θεός παίρνει τα κακά, τα δυσάρεστα, τα βασανιστικά και τα μετατρέπει σε πολύτιμο χρυσάφι για την πνευματική μας ζωή.

Διάβαζα έξω από κάποιο φάρμακο, πως μέσα περιείχε στρυχνίνη. Ξέρετε, η στρυχνίνη είναι ένα από τα χειρότερα δηλητήρια. Και όμως, αυτό το δηλητήριο μετατρεπόταν σε φάρμακο. Σε κάποιο άλλο φάρμακο είχε μέσα αρσενικό. Και αυτό τρομερό δηλητήριο. Βέβαια αν διαβάσεις την δοσολογία του φαρμάκου αυτού, θα δεις πως αναφέρει 0,0001%. Το μυστικό είναι πως αυτό το δηλητήριο σε μια μικρή και μετρημένη αναλογία, γίνεται φάρμακο και αντί να κάνει κακό κάνει καλό. Σε ορισμένη αναλογία. Το ίδιο ισχύει και σε πολλά άλλα είδη της καθημερινής μας ζωής. Η φωτιά. Με αυτή μαγειρεύουμε, θερμαινόμαστε τον χειμώνα. Μα όμως αν η φωτιά δεν είναι ελεγχόμενη, στην ποσότητα που τη θέλουμε, τότε γίνεται συμφορά και καταστροφή. Καίει ανθρώπους, σπίτια και δημιουργεί δράματα. Το μυστικό είναι, σε μια ορισμένη αναλογία.

Είχα ακούσει εκείνες τις παλιές ιστορίες με τους ορειβάτες που χάνονταν στις Άλπεις, και τους βρίσκανε εκείνα τα σκυλιά του Αγίου Βερνάρδου, ενώ βρισκόντουσαν στο τελευταίο στάδιο πριν παγώσουν ολοκληρωτικά. Όταν τους μεταφέρανε παγωμένους στο μοναστήρι, τους έτριβαν για να τους συνεφέρουν, με τι νομίζετε; Με χιόνι. Ήταν ανάγκη να ξεπαγώσουν λίγο - λίγο, και γι’ αυτή τη δουλειά προσφερόταν το χιόνι. Το ίδιο και ο Θεός χρησιμοποιεί δυσάρεστες καταστάσεις, τις θλίψεις, για να φέρει αγαθά αποτελέσματα, όπως ο Ίδιος τα έχει σχεδιάσει.

Η χρησιμοποίηση των θλίψεων δεν είναι εύκολη δουλειά. Χρειάζεται ένα δυνατό και έμπειρο χέρι. Δεν φέρνουν πάντοτε αγαθά αποτελέσματα οι θλίψεις. Αν η ποσολογία δεν είναι η σωστή, και δεν είναι αυτή που πρέπει, ανάλογα με τον άνθρωπο που θα τη δεχτεί, μπορεί τα αποτελέσματα να είναι καταστροφικά. Γι’ αυτό ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός στο σημείο αυτό. Στις θλίψεις υπάρχουν όρια, που φυσικά κανένας δεν τα γνωρίζει, παρά μόνο ο Θεός. Γι’ αυτό δίνει την κατηγορηματική διαβεβαίωση, πως δεν θα μας αφήσει να πειραστούμε παραπάνω απ’ όσο μπορούμε να σηκώσουμε. Το θέμα αυτό όμως έχει πολλές προεκτάσεις και λεπτομέρειες.

Δηλαδή, ο καθένας από μας έχει μια προσωπική καρτέλα, όπως έχουν όλοι οι καλοί γιατροί για την πελατεία τους. Και μετά από τρία χρόνια εάν ξαναπάς στον ίδιο γιατρό, θα βρει την καρτέλα σου και το τότε ιστορικό της υγείας σου. Στην προσωπική μας, καρτέλα, ύστερα από ειδικές εξετάσεις που έχει κάνει ο Θεός, αναφέρεται πόσο βάρος και ποιο είδος θλίψεων μπορεί να σηκώσει ο καθένας μας. Η αντοχή μας στις θλίψεις είναι ζυγισμένη με μεγάλη προσοχή και ακρίβεια, από τον ίδιο τον Θεό. Γιατί κάποιο λάθος, και ο Θεός δεν κάνει λάθη, θα είχε τραγικές συνέπειες. Όπως στην σύνθεση των φαρμάκων, αν κάνει λάθος ο γιατρός, λένε με πίκρα μετά, πως δεν άντεξε ο οργανισμός του αρρώστου και αντί καλό, του έκανε κακό και πέθανε.

Η ικανότητα μας ή ο βαθμός αντοχής στις θλίψεις από πού προέρχεται; Βέβαια, ο λόγος του Θεού στο σημείο αυτό δεν λέει τίποτα. Μια κρίση, χωρίς αξιώσεις. Είναι, στην αρχή, τα φυσικά στοιχεία του χαρακτήρα του ανθρώπου, κληρονομημένα από τους προγόνους μας. Όλοι πάμε στον Χριστό κάτω από την πίεση της ίδιας μας ανάγκης ζητώντας σωτηρία. Μα δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Άλλοι έχουν θέληση και άλλοι δεν έχουν. Άλλοι είναι ανθεκτικοί και άλλοι δεν είναι. Άλλοι μπορούνε και σηκώνουν βάρη και άλλοι δεν μπορούν. Ένα δεύτερο στοιχείο, που δείχνει το βαθμό αντοχής στις θλίψεις, είναι και οι θλίψεις που προηγήθηκαν. Όλοι έχουμε περάσει κάποιες προηγούμενες θλίψεις, και η καρτέλα μας που λέγαμε προηγουμένως, είναι ενημερωμένη πάνω σ’ αυτό, και αναφέρει πως περάσαμε θλίψεις τόσων βαθμών, και τα αποτελέσματα ήταν αγαθά. Όταν έρχεται η ώρα μιας νέας θλίψης, τα όρια της εξαρτώνται από το βαθμό των προηγούμενων θλίψεων, και την επιτυχή ή όχι αντιμετώπισή τους. Οι θλίψεις στη ζωή μας πηγαίνουν κατά στάδια, και διαρκώς με ένα αυξανόμενο ρυθμό και ένταση. Βέβαια σε μας, αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός των θλίψεων, γιατί κάθε φορά γινόμαστε και πιο ανθεκτικοί και πιο δυνατοί. Έτσι, αν και η καινούργια θλίψη είναι πιο ισχυρή, η εντύπωση που έχουμε όμως πάνω μας δεν είναι ανάλογη.

Βέβαια, για τον καθένα μας, υπάρχει ένα ανώτατο όριο που δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε. Είναι το όριο της αντοχής του καθενός μας. Υπάρχει ένα μάθημα που διδάσκεται στις ανώτατες τεχνικές σχολές, που λέγεται, αντοχή υλικών. Λέει για την αντοχή του μπετόν, την αντοχή του σιδήρου, και ο κατασκευαστής μηχανικός υπολογίζει αυτά τα όρια, πριν από την κατασκευή του. Μια γέφυρα, κρατά επί χρόνια, θαυμάσια, εφόσον βρίσκεται μέσα στα όρια της αντοχής. Όταν όμως προσθέσεις, έστω και κάτι λίγο, πάνω από το επιτρεπόμενο όριο, επέρχεται κατάρρευση. Έτσι και ο καθένας μας, έχει ένα ανώτατο όριο αντοχής, που μόνο ο Θεός μπορεί να το προσδιορίσει.

Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια αντοχή. Αυτό θα το έχετε αντιληφθεί. Άλλοι αντέχουν πολύ και άλλοι λίγο. Είναι και μερικοί που δεν αντέχουν καθόλου. Και το γνωρίζει αυτό ο Θεός. Θα έχετε δει τους διάφορους αχθοφόρους, που σηκώνουν δύο τσουβάλια διπλόριγα μαζί, που εγώ, ούτε το ένα τέταρτο από αυτά δεν μπορώ να σηκώσω. Είδα ανθρώπους που περνούσαν από πολύ μεγάλες θλίψεις, και μάλιστα σε συνδυασμό, και αρρώστια, και θάνατο, και φτώχεια. Και έλεγα, "Θεέ μου, πως μπορεί αυτός ο άνθρωπος και σηκώνει τόσα βάρη"; Φυσικό είναι, όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να σηκώνει ένα μεγάλο βάρος θλίψεων, να τον συγκρίνουμε με τον εαυτό μας. Και έλεγα: "Εγώ, ούτε το ένα δέκατο αυτού του βάρους δεν μπορώ να σηκώσω". Στην ιστορία μου αυτή πήρα την απάντηση. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να σηκώνει μεγάλα βάρη, μα και ο Κύριος του δίνει ξεχωριστή δύναμη. Και είναι αλήθεια, πως εγώ δεν μπορώ να τα σηκώσω. Δεν ξέρω όμως, τι μπορεί να γίνει, αν ο Θεός θελήσει να με περάσει από μια ανάλογη κατάσταση. Πάντως ο Θεός δίνει τόσα βάρη όσα μπορούμε, την ώρα εκείνη να σηκώνουμε. Και πάντα μετρημένα. Γι’ αυτό υπάρχουν άνθρωποι με μεγάλα βάρη θλίψεων, και άλλοι με λιγότερα. Αυτοί με τα πολλά μπορούν να τα σηκώσουν και τους χρειάζονται, όπως κρίνει η σοφία του Θεού.

Ύστερα από αυτά που είπαμε, βγαίνουν δύο πρακτικά συμπεράσματα. Όταν μια καινούργια θλίψη παρουσιάζεται στο προσκήνιο, δεν πρέπει να μας καταλαμβάνει φόβος και πανικός. Δεν πρέπει να μας διακρίνει εκείνο το πνεύμα που παρατηρήσαμε στους μαθητές του Κυρίου μέσα στη βάρκα, την ώρα της τρικυμίας. "Κύριε, χανόμαστε". Ποτέ στο στόμα μας δεν πρέπει να βρεθεί αυτή η λέξη. Ποτέ το πιστό παιδί του Θεού δεν χάνεται. Αν πούμε κάτι τέτοιο είναι σαν να αρνούμαστε όλα όσα είπε ο Κύριος, όλες τις επαγγελίες Του. Μπορούν να υπάρχουν κύματα, τρικυμίες, απειλές. Αυτό είναι φυσικό. Και είναι θλίψεις. Μα όλα αυτά είναι στα χέρια κάποιου, που ελέγχει τα πάντα. Και Αυτός μας αγαπά. Και αυτός είναι ο Πατέρας μας.

Και είναι και κάτι άλλο, που δεν πρέπει ποτέ να μας ξεφύγει. Ο Θεός που επέτρεψε αυτή τη θλίψη, στο τέλος, οπωσδήποτε, θα μας χαρίσει και τη νίκη. Η δε νίκη, δεν είναι τίποτα άλλο από το να πεις δόξα στον Θεό, ενώ θα βρίσκεσαι σε τόσο δύσκολη θέση. Και τη νίκη την περιμένει ο Θεός. Και τη ζητά. Γιατί μας δίνει όλα όσα χρειάζονται, για να έχουμε ευλογημένα αποτελέσματα.

Υπάρχουν όρια στη θλίψη. "Δεν θα σας αφήσω να πειρασθείτε παραπάνω απ’ όσο μπορείτε". Και το πόσο μπορούμε, δεν το ξέρουμε εμείς. Μόνο ο Θεός το γνωρίζει αυτό. Δεν είμαστε τόσο ανόητοι, να βγούμε προκλητικοί έξω και να φωνάζουμε: "Θεέ, ρίξε απάνω μου όσες θλίψεις θέλεις. Εγώ είμαι ένας βράχος". Αντίθετα, σύμφωνα με την υποδειγματική προσευχή του Κυρίου, λέμε: "Μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν…" Εμείς έχουμε συναίσθηση της αδυναμίας μας, και με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις αυτές.

Επίσης, τα όρια των θλίψεων είναι χρονικά. Στην Αποκάλυψη λέει: "Θα έχεις θλίψη δέκα ημερών…" Μετρημένες είναι οι μέρες των θλίψεων. Μια θλίψη που έρχεται στη ζωή μας, δεν θα βαστάξει για πάντα. Θα έλθει μια μέρα που θα περάσει και θα φύγει. Ο λόγος του Θεού μας λέει, πως μετά από τη θλίψη θα μας χαρίσει "την έκβαση". Θα επακολουθήσει μια περίοδος ησυχίας, μια ανάπαυλα, ώσπου να προετοιμασθούμε για την καινούργια θλίψη.

Πολλές φορές, εμείς προσπαθούμε να συντομεύσουμε τα χρονικά όρια των θλίψεων. Να τα ψαλιδίσουμε. Να βρούμε τρόπους που να τα αποτρέψουμε. Το καλύτερο είναι να τα αφήσουμε όλα στην αγάπη και στη σοφία του Θεού. Εκείνος τα έχει κανονίσει όλα με τον άριστο τρόπο. Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες. Τις γνωρίζει Εκείνος. Και αυτό, για μας, είναι αρκετό. Το μέρος το δικό μας είναι, στη διάρκεια των θλίψεων να ζητούμε από τον Θεό υπομονή, και ξεχωριστή χάρη για να μη διασαλευτεί η χαρά και η ειρήνη της ψυχής μας.
Και όλα αυτά τα λέμε, ώστε όταν θα βρεθούμε σε θλίψη, να έχουμε χαρά και ειρήνη Θεού, ακόμη και καύχηση. Και τότε δίνεται η πιο μεγάλη, και δυνατή μαρτυρία...
Χρήστου Φραγκόπουλου.

Νηστεία: Μια ιδιαίτερη θέση καρδιάς.

Αυτές τις μέρες πολλοί συμπατριώτες μας, συνηθίζουν να νηστεύουν ή να πούμε σωστότερα να κάνουν μία επιλεκτική διατροφή, αποφεύγοντας να φάνε τρόφιμα ζωικής προέλευσης, αφού η νηστεία - όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή - σημαίνει απόλυτη αποχή από την τροφή, είτε για μία μέρα ή για περισσότερες μέρες. Μερικοί θεωρούν τη νηστεία μία καλή ευκαιρία για αποτοξίνωση, η οποία όπως επιβεβαιώνουν οι γιατροί είναι πολύ ωφέλιμη για το σώμα. Όμως γιατί νηστεύουμε; Για το σώμα μας, ή για την ψυχή μας; Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της αληθινής νηστείας, που ο ίδιος ο Θεός μας συστήνει; Ποια είναι η νηστεία που Τον ευαρεστεί και είναι ευπρόσδεκτη από Αυτόν; Στο κεφάλαιο 58:6-7 του προφήτη Ησαΐα, που είναι απόλυτα κατατοπιστικό στο θέμα της νηστείας, απαντάει σε όλα αυτά τα ερωτήματα ο ίδιος ο Κύριος: "Η νηστεία την οποίαν εγώ εξέλεξα, δεν είναι αύτη; το να λύης τους δεσμούς της κακίας, το να διαλύης τα βαρέα φορτία, και το να αφήνης ελευθέρους τους καταδεδυναστευμένους, και το να συντρίβης πάντα ζυγόν; Δεν είναι το να διαμοιράζης τον άρτον σου εις τον πεινώντα, και να εισάγης εις την οικίαν σου τους αστέγους πτωχούς; όταν βλέπης τον γυμνόν, να ενδύης αυτόν";

Άρα αυτός που νηστεύει, οφείλει να συνοδεύει τη νηστεία του με μία συγκεκριμένη θέση καρδιάς, καθώς και με ανάλογα έργα, γιατί αλλιώς η νηστεία μας δεν εισακούγεται. "Διά τι ενηστεύσαμεν, λέγουσι, και δεν είδες; εταλαιπωρήσαμεν την ψυχήν ημών, και δεν εγνώρισας"; Και ο Θεός απαντά: "Ιδού, εν τη ημέρα της νηστείας σας ευρίσκετε ηδονήν, και καταθλίβετε πάντας τους μισθωτούς σας. Ιδού, νηστεύετε διά δίκας και έριδας, και γρονθίζετε ασεβώς, μη νηστεύετε, καθώς την σήμερον, διά να ακουσθή άνωθεν η φωνή σας". Ησαΐας 58:3-4

Η νηστεία σαν σκοπό, έχει να ταπεινωθούμε όχι μόνο σωματικά, αλλά κυρίως πνευματικά μπροστά στον Θεό, και μάλιστα όπως μας επισημαίνει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός "εν τω κρυπτώ", ώστε οι προσευχές και οι δεήσεις μας, να εισακουστούν και ν’ απαντηθούν - στο χρόνο τους - από τον Θεό, "και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ, θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ", Ματθαίος 6:17-18. 
Υπάρχει φυσικά και η περίπτωση, που η νηστεία είναι φανερή σ’ έναν κύκλο ανθρώπων, όταν γίνεται "εκ συμφώνου" μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ατόμων.

Πέρα από την αποχή από το φαγητό, αυτό που πρέπει πρωτίστως να προσέξουμε είναι η αποχή από την κακία, την υποκρισία, την κατάκριση, την ασπλαχνία προς τους γύρω μας, την υπερηφάνεια και ένα σωρό άλλες ελλείψεις και αμαρτίες, που καθημερινά ανακαλύπτουμε μέσα μας. 
Η νηστεία είναι μια ευκαιρία να ανασύρουμε τα ελαττώματά μας και να τα φέρουμε μπροστά στον Θεό, ζητώντας Του να μας απαλλάξει από αυτά. Και πάντα να θυμόμαστε ότι δεν μας δικαιώνει η νηστεία, αλλά η αγάπη του Θεού, που βλέπει την πρόθεση της καρδιάς μας. Ας μην ξεχνάμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού: " Έλεος θέλω, και ουχί θυσίαν", Ματθαίος 9:13.

Στην παραβολή του Φαρισαίου και του τελώνη, Λουκάς 18:9-14, ενώ ο πρώτος νήστευε "δις της εβδομάδος", αυτό γεννούσε μέσα του όχι ταπείνωση, αλλά αυτοδικαίωση. Δηλαδή δεν νήστευε γιατί ένιωθε ανάξιος ενώπιον του Θεού, αλλά αντιθέτως, ένιωθε άξιος μπροστά στον Θεό, επειδή νήστευε! Ενώ ο τελώνης, που δε νήστευε και δεν έπραττε τα του Θεού, είχε επίγνωση της αμαρτωλότητάς του και με ταπείνωση και συντριβή στην καρδιά, "μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού". Γι’ αυτό και η προσευχή του: "Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ", ήταν ευπρόσδεκτη από τον Κύριο περισσότερο, παρά του Φαρισαίου, όπως μας βεβαιώνει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.

Η ευπρόσδεκτη από τον Θεό νηστεία και προσευχή, έχει δυναμικά αποτελέσματα στη ζωή του πιστού. Κινεί τα σπλάχνα και το χέρι του Θεού, να ενεργήσει ευεργετικά σε κάθε ανάγκη μας, κάνοντας χάρη στις όποιες αδυναμίες μας. Η νηστεία είναι ένα από τα πιο δυνατά όπλα του Χριστιανού.

Όταν νηστεύεις και η καρδιά σου και η ζωή σου έχουν τη θέση που ο Θεός θέλει, τότε… "Τότε το φως σου θέλει εκλάμψει ως η αυγή, και η υγιεία σου ταχέως θέλει βλαστήσει· και η δικαιοσύνη σου θέλει προπορεύεσθαι έμπροσθέν σου· η δόξα του Κυρίου θέλει είσθαι η οπισθοφυλακή σου. Τότε θέλεις κράζει, και ο Κύριος θέλει αποκρίνεσθαι· θέλεις φωνάζει, και εκείνος θέλει λέγει, Ιδού εγώ", Ησαΐας 58:8-9.

Η νηστεία είναι μια ξεχωριστή ευκαιρία να συγχωρήσουμε, ώστε να συγχωρηθούμε, να σπλαχνισθούμε, ώστε να μας σπλαχνισθεί ο Θεός, να ελεήσουμε, ώστε να ελεηθούμε, να συμφιλιωθούμε μεταξύ μας, ώστε να συμφιλιωθεί και ο Θεός μαζί μας δια του Ιησού Χριστού.
"Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον· καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει", Ψαλμός 51:17...        

Πολεμώντας την Αλήθεια.

Χριστιανοί στις μέρες μας. 
Μπροστά στα μάτια μας καθημερινά βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αδυσώπητος αγώνας. Ένας πόλεμος σε ένα πεδίο μάχης, κατάλληλα εκλεγμένο από αυτόν που κήρυξε τον πόλεμο αυτό. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε χιλιάδες χρόνια πριν, όταν ο εχθρός του Θεού και εχθρός του ανθρώπου, ο απαρχής ανθρωποκτόνος διάβολος, πλησίασε την Εύα και τον Αδάμ στον κήπο της Εδέμ με ένα μόνο σκοπό. Να τους σκοτώσει. Πολεμώντας την αλήθεια.

Ήταν η αμαρτία που έφερε το θάνατο, ως νέα τραγική πραγματικότητα στη ζωή του ανθρώπου, που μπήκε ανάμεσα και τον χώρισε, από τον Θεό Δημιουργό του. Η ανυπακοή στην εντολή Εκείνου που τον αγάπησε ήταν που στάθηκε εμπόδιο, χώρισμα και φραγμός σε οποιαδήποτε σχέση του πεσμένου ανθρώπου με τον Άγιο Θεό.

Όμως τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί, αν κάποιος δεν διαστρέβλωνε την αλήθεια, δεν την έκρυβε, και δεν την αλλοίωνε. "Στ’ αλήθεια, έτσι σας είπε ο Θεός"; Γένεση 3:1. Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε η εξαπάτηση του ανθρώπου, και ο πόλεμος ενάντια στον Θεό μεταφέρθηκε στην καρδιά του δημιουργήματός Του. Ένας πόλεμος που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα. Ένας πόλεμος που εξελίσσεται, και αλλάζει μορφή ανάλογα με τις ανάγκες και τις συνθήκες. Ένας πόλεμος που θα συνεχίζεται μέχρι την οριστική και τελειωτική νίκη της Αλήθειας, του σπέρματος της γυναικός Γένεση 3:15, που μπορεί ο πατέρας του ψέματος Ιωάννης 8:44, να του κέντησε την πτέρνα, αλλά Αυτός θα του συντρίψει το κεφάλι Γένεση 3:15.

Σε αυτό τον πόλεμο ενάντια στην αλήθεια, ο εχθρός των ψυχών μας, έχει επιστρατεύσει διάφορες και διαφορετικές στρατηγικές. Είναι δε οι τεχνικές και οι τακτικές μελετημένες, και τα μέτωπα της επίθεσης πολλά, με μόνο στόχο το αποτέλεσμα να είναι εγγυημένο.

Στις μέρες μας, που είναι μέρες κακές και πονηρές, η πολεμική του εχθρού ενάντια στην Αλήθεια του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, έχει ξεδιπλωθεί ακόμα περισσότερο, με στόχο "να πλανήσει, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς" Ματθαίος 24:24. Μία νέα τέτοια επιθετική τακτική του εχθρού ενάντια σε αυτούς που επιζητούν και αγαπούν την αλήθεια, φανερώθηκε μπροστά στα μάτια μου, και κυριολεκτικά με ξάφνιασε. Δεν ισχυρίζομαι ότι τώρα για πρώτη φορά εκδηλώθηκε, όμως τώρα την αντιλήφθηκα, την είδα με τα μάτια μου, και πραγματικά απόρησα με τη λύσσα του εχθρού που "σαν λιοντάρι ωρυόμενο περιέρχεται, ζητώντας ποιον να καταπιεί", Α' Πέτρου 5:8.

Στη σκέψη αρκετών, ο εχθρός δουλεύει μέσα από τον κόσμο της άρνησης και της αμαρτίας. Σημείο όμως των καιρών του τέλους, είναι πως η επίθεση πια οργανώνεται και εκτελείται και εκ των έσω. Άνθρωποι που μιλούν ή θέλουν να μιλούν για την αλήθεια, άνθρωποι που φαίνεται να υπηρετούν την αλήθεια, στην πραγματικότητα όμως την πολεμούν και την αποδυναμώνουν.
Πολεμώντας την Αλήθεια ο διάβολος προσπάθησε αρχικά να την διακωμωδήσει, μετά να την αποσιωπήσει, αργότερα να την πνίξει στο αίμα των μαρτύρων του Ιησού Χριστού, να την αποκρύψει, να την διαστρεβλώσει, στη συνέχεια να την μολύνει με τη σάρκα και την αμαρτία. Προσπάθησε και προσπαθεί να πείσει τον άνθρωπο, ότι μπορεί να έχει και τα δύο, και τον Θεό και τον κόσμο της αμαρτίας.

Πολλές φορές ο εχθρός του Θεού και των ψυχών μας, χρησιμοποίησε τις παραπάνω μεθόδους και τις χρησιμοποιεί ακόμα. Τα δε αποτελέσματα, για αυτόν είναι ικανοποιητικά, αν όχι εξαιρετικά.
Και όμως η Αλήθεια επέζησε. Και όμως η Αλήθεια διατηρήθηκε. Αν ψάξει κάποιος μπορεί ακόμα να την δει, να την ακούσει, να την ανακαλύψει. Μπορεί να μην είναι με τους πολλούς, να μην είναι για τους πολλούς, μπορεί ακόμα να μην προβάλλεται, αντίθετα περιφρονείται, όμως αυτά ακριβώς είναι τα χαρακτηριστικά της. Εκείνος που είναι η Αλήθεια άλλωστε το είπε ξεκάθαρα. Ο δρόμος ο δικός Του είναι τεθλιμμένος και η πόρτα που οδηγεί σε αυτόν είναι στενή. Και λίγοι είναι "οι ευρίσκοντες αυτήν", Ματθαίος 7:14. Οι λίγοι. Οι πάντα λίγοι. Οι εκλεκτοί. Αυτοί που θέλησαν, αυτοί που ζήτησαν, που βρήκαν, που αγάπησαν, που έζησαν, που ζουν αυτό ακριβώς. Τη στενή πύλη και την τεθλιμμένη οδό, που είναι όμως ο δρόμος της Ζωής.

Ο εχθρός όμως είναι αδίστακτος. Το λιοντάρι που μας περιέρχεται, διψά για ακόμα περισσότερο αίμα, για ακόμα περισσότερες ψυχές, για τις ψυχές των εκλεκτών, αυτών που ξέφυγαν από τους πολλούς, που διαχώρισαν τη θέση τους από τους υπόλοιπους, και ρίχνει ένα δίχτυ ψέματος, που μοιάζει, που φαίνεται όμοιο με την αλήθεια, αλλά δεν είναι.
Στη φαρέτρα του ψέματος προστίθεται ένα ακόμη δηλητηριώδες βέλος. Ούτε ο διωγμός, ούτε η απόκρυψη, ούτε η αποκρουστική σύμμειξη με τον κόσμο της αμαρτίας, αλλά κάτι άλλο. Είναι ίσως το τελικό όπλο, το απόλυτο όπλο στα χέρια ενός αδίστακτου εχθρού, που το χρησιμοποιεί με την πρόθυμη συνεργασία των ίδιων των θυμάτων του.

Η αλήθεια που δεν είναι αλήθεια, καθώς μένει στα λόγια, στις προθέσεις, στις δογματικές θέσεις, και στα αποδυναμωμένα κηρύγματα. Αυτό είναι το νέο όπλο. Μία αλήθεια χωρίς αλήθεια, μία αλήθεια χωρίς δύναμη, που μένει εκεί, σε κενά λόγια, που μπορεί να είναι σωστά, όμως δεν επεκτείνονται, δεν αγκαλιάζουν την υπόλοιπη ζωή, και τις εκδηλώσεις της.

Μιλάμε για αλήθεια, και στη ζωή μας υπάρχει το ψέμα. Μιλάμε για άγια ζωή, ξεχωρισμένη από την αμαρτία, και όμως η ζωή μας ξεχειλίζει από παντού συμμόρφωση, και συμβιβασμό με το πνεύμα του κόσμου, και τις επιταγές του.
Μιλάμε για απόλυτη αφιέρωση, αφοσίωση, προσκόλληση στον Κύριο, και στην αμέσως επόμενη στροφή της ζωής μας, φανερώνεται η αγάπη για τον εαυτό μας, τη βολή μας, το συμφέρον μας. Λέμε πως θέλουμε να είναι ο Θεός στο κέντρο της καρδιάς μας, όμως η πραγματικότητα Τον αποκαλύπτει ως ένα παρακατιανό, ολιγαρκή αλλά οπωσδήποτε απαραίτητο, για την ικανοποίηση των επιθυμιών μας πάντα, δορυφόρο.

Μιλάμε για την αγάπη μας για τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα αγαπούμε τα δώρα Του, τις ευλογίες Του και τις χορηγίες Του. Μιλάμε για υπακοή στο νόμο και τις εντολές του Ιησού Χριστού, όμως αυτό που κάνουμε είναι να τις φέρνουμε στα δικά μας μέτρα, δικαιώνοντας τους εαυτούς μας και τα δικά μας, καταδικάζοντας παράλληλα τους υπόλοιπους.

Συζητάμε για την αμαρτία, την καθαρότητα, τον αγιασμό, και μένουμε στα έξω, σε αυτά που φαίνονται, ξεχνώντας το σημαντικότερο, το μόνο, τον καθαρισμό της καρδιάς μας, από όπου προέρχονται οι εκβάσεις, οι εκδηλώσεις δηλαδή της ζωής μας, Παροιμίες 4:23. Διακηρύττουμε ότι έχουμε Κύριο, και δεν είμαστε εμείς κύριοι του εαυτού μας, ακριβώς όμως δίπλα ρίχνουμε απρόθυμα σε Αυτόν, που ανερυθρίαστα καλούμε Κύριο, λίγα μόνο ψίχουλα από το χρόνο μας, τις δυνάμεις μας, τις προτεραιότητες και το πρόγραμμά μας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά απαιτούμε και άμεση ανταπόδοση για τη "μεγάλη μας θυσία".

Μιλάμε για ταπείνωση και συντριβή μπροστά στον Θεό, για εκζήτηση του θελήματός Του, όμως αμέσως μετά απλώνουμε το χέρι μας να πάρουμε, να αρπάξουμε αυτό που από την αρχή μας είχε γυαλίσει. Πιστεύουμε σε έναν Θεό που βλέπει και ερευνά καρδιές, αλλά η ζωή μας φανερώνει πως μας αρκεί μόνο να τακτοποιήσουμε, κατά το αρεστό σε εμάς, τον τρόπο που φαινόμαστε στα μάτια των γύρω μας.
Μιλάμε για αγάπη, συγχώρεση και ειρήνη με τον Θεό, δυσκολευόμαστε όμως ακόμα και να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι με κάποιον, που ενδεχομένως άδικα μας έβλαψε.

Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε…

Όμως αυτό δεν αρκεί. Όσο δυνατά και αν υψώσουμε τη φωνή μας, με όσους και αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Γιατί πάντα ακριβώς δίπλα θα υπάρχει η ζωή μας. Με τις επιλογές μας, με το περπάτημά μας, με την ασυνέπειά μας.
Και αν αυτές οι δύο φωνές δεν συμφωνούν, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μία παραφωνία, ένα ψέμα, ένα μεγάλο λάθος.

Η αληθινή ζωή του Ιησού Χριστού της Καινής Διαθήκης, είναι μια ζωή πλούσια και όμορφη. Είναι η ζωή του Χριστού οπωσδήποτε ελκυστική. Η ζωή αυτή έχει και θέσεις, όπως και αρχές, έχει νόμους και αξίες, θεμελιωμένες και κατοχυρωμένες στον Λόγο του Θεού. Δεν παύει όμως να είναι ζωή, ζωή που βιώνεται, ζωή που δεν αντιγράφεται, αλλά ζωή που συνεχώς δοκιμάζεται, που διαρκώς αξιολογείται Β' Κορινθίους 13:5. Γι’ αυτό και όποιος θέλει αυτή τη ζωή, δεν αρκεί μόνο να συμφωνήσει, να παραδεχτεί και να αναπαράγει τις αρχές και τις θέσεις της, γενόμενος "κενόδοξος" και οδηγούμενος σε επικίνδυνα μονοπάτια για την ίδια του την ψυχή Γαλάτας 5:26. Πρέπει οπωσδήποτε να τη ζήσει, ολόκληρη, από την αρχή ως το τέλος.

Όμορφη, πλούσια και ελκυστική είναι η ζωή του Χριστού, αλλά και ζωή που απαιτεί το υπέρτατο κόστος, τον πολυαγαπημένο μας εαυτό. Μόνο οι συσταυρωμένοι, και συναναστημένοι με τον Χριστό, μπορούν να ζουν και να απολαμβάνουν τη ζωή Του. Γαλάτας 2:20. Αν όχι, τότε απλά περιοριζόμαστε σε αυτό που επέλεξε η καρδιά μας, εξαπατώντας τους εαυτούς μας, αλλά και πολεμώντας την αλήθεια, πολεμώντας τον ίδιο τον Θεό.

Σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει πλήρως το ψέμα και η αμαρτία, ίσως φαντάζει αρκετό το να μιλάς έστω για την αλήθεια, το να υποστηρίζεις και να στοιχίζεσαι πίσω από σωστές αρχές και διατυπωμένες θέσεις. Μπροστά όμως σε έναν τέτοιο Θεό, έναν Θεό άπειρης αγάπης, ελέους και μακροθυμίας, που είναι όμως Θεός ζηλότυπος, οφείλουμε να φωνάξουμε, οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε, ότι όχι, δεν φτάνει αυτό. Δεν αρκεί να μιλάει κανείς, να γράφει, να κηρύττει, να παραδέχεται, να συμφωνεί, όταν η ζωή του λέει άλλα, όταν το περπάτημά του μαρτυρεί τα αντίθετα. Και η ζωή μας πάντα έχει δυνατότερη φωνή.
"Εσείς είστε το φως τού κόσμου. Πόλη που βρίσκεται επάνω σε βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί". Ματθαίος 5:14...