Τα όρια των θλίψεων.

"Πειρασμός δεν σας κατέλαβε ειμή ανθρώπινος. Πιστός όμως είναι ο Θεός όστις δεν θέλει σας αφήσει να  πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά τον πειρασμό θέλει κάμει και την έκβασιν ώστε να δύνασθε να υποφέρετε". Α’ Κορινθίους 10:13.

"Μη φοβου μηδέν εκ των όσων μέλλεις να πάθης, ιδού ο διάβολος μέλλει να βάλλη τινάς εξ υμών εις φυλακήν και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών". Αποκάλυψη 2:10.

Υπάρχει ένα καταπληκτικό εδάφιο που λέει κάτι ασύλληπτο. "Πάντα συνεργούν εις αγαθόν δια τους αγαπώντας τον Θεόν". Εκείνο το "πάντα", έχει μέσα του και εκείνα που ανθρωπίνως θεωρούμε καλά, και εκείνα πάλι που ανθρωπίνως θεωρούνται κακά. Μπροστά στον Θεό δεν υπάρχει αυτή η ανθρώπινη διάκριση. Η φτώχεια, η αρρώστια, διάφορες ταπεινώσεις, διωγμοί όλα αυτά μετατρέπονται σε αγαθό. Όχι για όλους τους ανθρώπους, μα μονάχα σε μια κατηγορία, στους "αγαπώντας τον Θεόν". Έχει ένα πολύτιμο μηχανισμό ο Θεός που πραγματοποιεί αυτό το μεγάλο θαύμα. Ο Θεός παίρνει τα κακά, τα δυσάρεστα, τα βασανιστικά και τα μετατρέπει σε πολύτιμο χρυσάφι για την πνευματική μας ζωή.

Διάβαζα έξω από κάποιο φάρμακο, πως μέσα περιείχε στρυχνίνη. Ξέρετε, η στρυχνίνη είναι ένα από τα χειρότερα δηλητήρια. Και όμως, αυτό το δηλητήριο μετατρεπόταν σε φάρμακο. Σε κάποιο άλλο φάρμακο είχε μέσα αρσενικό. Και αυτό τρομερό δηλητήριο. Βέβαια αν διαβάσεις την δοσολογία του φαρμάκου αυτού, θα δεις πως αναφέρει 0,0001%. Το μυστικό είναι πως αυτό το δηλητήριο σε μια μικρή και μετρημένη αναλογία, γίνεται φάρμακο και αντί να κάνει κακό κάνει καλό. Σε ορισμένη αναλογία. Το ίδιο ισχύει και σε πολλά άλλα είδη της καθημερινής μας ζωής. Η φωτιά. Με αυτή μαγειρεύουμε, θερμαινόμαστε τον χειμώνα. Μα όμως αν η φωτιά δεν είναι ελεγχόμενη, στην ποσότητα που τη θέλουμε, τότε γίνεται συμφορά και καταστροφή. Καίει ανθρώπους, σπίτια και δημιουργεί δράματα. Το μυστικό είναι, σε μια ορισμένη αναλογία.

Είχα ακούσει εκείνες τις παλιές ιστορίες με τους ορειβάτες που χάνονταν στις Άλπεις, και τους βρίσκανε εκείνα τα σκυλιά του Αγίου Βερνάρδου, ενώ βρισκόντουσαν στο τελευταίο στάδιο πριν παγώσουν ολοκληρωτικά. Όταν τους μεταφέρανε παγωμένους στο μοναστήρι, τους έτριβαν για να τους συνεφέρουν, με τι νομίζετε; Με χιόνι. Ήταν ανάγκη να ξεπαγώσουν λίγο - λίγο, και γι’ αυτή τη δουλειά προσφερόταν το χιόνι. Το ίδιο και ο Θεός χρησιμοποιεί δυσάρεστες καταστάσεις, τις θλίψεις, για να φέρει αγαθά αποτελέσματα, όπως ο Ίδιος τα έχει σχεδιάσει.

Η χρησιμοποίηση των θλίψεων δεν είναι εύκολη δουλειά. Χρειάζεται ένα δυνατό και έμπειρο χέρι. Δεν φέρνουν πάντοτε αγαθά αποτελέσματα οι θλίψεις. Αν η ποσολογία δεν είναι η σωστή, και δεν είναι αυτή που πρέπει, ανάλογα με τον άνθρωπο που θα τη δεχτεί, μπορεί τα αποτελέσματα να είναι καταστροφικά. Γι’ αυτό ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός στο σημείο αυτό. Στις θλίψεις υπάρχουν όρια, που φυσικά κανένας δεν τα γνωρίζει, παρά μόνο ο Θεός. Γι’ αυτό δίνει την κατηγορηματική διαβεβαίωση, πως δεν θα μας αφήσει να πειραστούμε παραπάνω απ’ όσο μπορούμε να σηκώσουμε. Το θέμα αυτό όμως έχει πολλές προεκτάσεις και λεπτομέρειες.

Δηλαδή, ο καθένας από μας έχει μια προσωπική καρτέλα, όπως έχουν όλοι οι καλοί γιατροί για την πελατεία τους. Και μετά από τρία χρόνια εάν ξαναπάς στον ίδιο γιατρό, θα βρει την καρτέλα σου και το τότε ιστορικό της υγείας σου. Στην προσωπική μας, καρτέλα, ύστερα από ειδικές εξετάσεις που έχει κάνει ο Θεός, αναφέρεται πόσο βάρος και ποιο είδος θλίψεων μπορεί να σηκώσει ο καθένας μας. Η αντοχή μας στις θλίψεις είναι ζυγισμένη με μεγάλη προσοχή και ακρίβεια, από τον ίδιο τον Θεό. Γιατί κάποιο λάθος, και ο Θεός δεν κάνει λάθη, θα είχε τραγικές συνέπειες. Όπως στην σύνθεση των φαρμάκων, αν κάνει λάθος ο γιατρός, λένε με πίκρα μετά, πως δεν άντεξε ο οργανισμός του αρρώστου και αντί καλό, του έκανε κακό και πέθανε.

Η ικανότητα μας ή ο βαθμός αντοχής στις θλίψεις από πού προέρχεται; Βέβαια, ο λόγος του Θεού στο σημείο αυτό δεν λέει τίποτα. Μια κρίση, χωρίς αξιώσεις. Είναι, στην αρχή, τα φυσικά στοιχεία του χαρακτήρα του ανθρώπου, κληρονομημένα από τους προγόνους μας. Όλοι πάμε στον Χριστό κάτω από την πίεση της ίδιας μας ανάγκης ζητώντας σωτηρία. Μα δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Άλλοι έχουν θέληση και άλλοι δεν έχουν. Άλλοι είναι ανθεκτικοί και άλλοι δεν είναι. Άλλοι μπορούνε και σηκώνουν βάρη και άλλοι δεν μπορούν. Ένα δεύτερο στοιχείο, που δείχνει το βαθμό αντοχής στις θλίψεις, είναι και οι θλίψεις που προηγήθηκαν. Όλοι έχουμε περάσει κάποιες προηγούμενες θλίψεις, και η καρτέλα μας που λέγαμε προηγουμένως, είναι ενημερωμένη πάνω σ’ αυτό, και αναφέρει πως περάσαμε θλίψεις τόσων βαθμών, και τα αποτελέσματα ήταν αγαθά. Όταν έρχεται η ώρα μιας νέας θλίψης, τα όρια της εξαρτώνται από το βαθμό των προηγούμενων θλίψεων, και την επιτυχή ή όχι αντιμετώπισή τους. Οι θλίψεις στη ζωή μας πηγαίνουν κατά στάδια, και διαρκώς με ένα αυξανόμενο ρυθμό και ένταση. Βέβαια σε μας, αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός των θλίψεων, γιατί κάθε φορά γινόμαστε και πιο ανθεκτικοί και πιο δυνατοί. Έτσι, αν και η καινούργια θλίψη είναι πιο ισχυρή, η εντύπωση που έχουμε όμως πάνω μας δεν είναι ανάλογη.

Βέβαια, για τον καθένα μας, υπάρχει ένα ανώτατο όριο που δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε. Είναι το όριο της αντοχής του καθενός μας. Υπάρχει ένα μάθημα που διδάσκεται στις ανώτατες τεχνικές σχολές, που λέγεται, αντοχή υλικών. Λέει για την αντοχή του μπετόν, την αντοχή του σιδήρου, και ο κατασκευαστής μηχανικός υπολογίζει αυτά τα όρια, πριν από την κατασκευή του. Μια γέφυρα, κρατά επί χρόνια, θαυμάσια, εφόσον βρίσκεται μέσα στα όρια της αντοχής. Όταν όμως προσθέσεις, έστω και κάτι λίγο, πάνω από το επιτρεπόμενο όριο, επέρχεται κατάρρευση. Έτσι και ο καθένας μας, έχει ένα ανώτατο όριο αντοχής, που μόνο ο Θεός μπορεί να το προσδιορίσει.

Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια αντοχή. Αυτό θα το έχετε αντιληφθεί. Άλλοι αντέχουν πολύ και άλλοι λίγο. Είναι και μερικοί που δεν αντέχουν καθόλου. Και το γνωρίζει αυτό ο Θεός. Θα έχετε δει τους διάφορους αχθοφόρους, που σηκώνουν δύο τσουβάλια διπλόριγα μαζί, που εγώ, ούτε το ένα τέταρτο από αυτά δεν μπορώ να σηκώσω. Είδα ανθρώπους που περνούσαν από πολύ μεγάλες θλίψεις, και μάλιστα σε συνδυασμό, και αρρώστια, και θάνατο, και φτώχεια. Και έλεγα, "Θεέ μου, πως μπορεί αυτός ο άνθρωπος και σηκώνει τόσα βάρη"; Φυσικό είναι, όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να σηκώνει ένα μεγάλο βάρος θλίψεων, να τον συγκρίνουμε με τον εαυτό μας. Και έλεγα: "Εγώ, ούτε το ένα δέκατο αυτού του βάρους δεν μπορώ να σηκώσω". Στην ιστορία μου αυτή πήρα την απάντηση. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να σηκώνει μεγάλα βάρη, μα και ο Κύριος του δίνει ξεχωριστή δύναμη. Και είναι αλήθεια, πως εγώ δεν μπορώ να τα σηκώσω. Δεν ξέρω όμως, τι μπορεί να γίνει, αν ο Θεός θελήσει να με περάσει από μια ανάλογη κατάσταση. Πάντως ο Θεός δίνει τόσα βάρη όσα μπορούμε, την ώρα εκείνη να σηκώνουμε. Και πάντα μετρημένα. Γι’ αυτό υπάρχουν άνθρωποι με μεγάλα βάρη θλίψεων, και άλλοι με λιγότερα. Αυτοί με τα πολλά μπορούν να τα σηκώσουν και τους χρειάζονται, όπως κρίνει η σοφία του Θεού.

Ύστερα από αυτά που είπαμε, βγαίνουν δύο πρακτικά συμπεράσματα. Όταν μια καινούργια θλίψη παρουσιάζεται στο προσκήνιο, δεν πρέπει να μας καταλαμβάνει φόβος και πανικός. Δεν πρέπει να μας διακρίνει εκείνο το πνεύμα που παρατηρήσαμε στους μαθητές του Κυρίου μέσα στη βάρκα, την ώρα της τρικυμίας. "Κύριε, χανόμαστε". Ποτέ στο στόμα μας δεν πρέπει να βρεθεί αυτή η λέξη. Ποτέ το πιστό παιδί του Θεού δεν χάνεται. Αν πούμε κάτι τέτοιο είναι σαν να αρνούμαστε όλα όσα είπε ο Κύριος, όλες τις επαγγελίες Του. Μπορούν να υπάρχουν κύματα, τρικυμίες, απειλές. Αυτό είναι φυσικό. Και είναι θλίψεις. Μα όλα αυτά είναι στα χέρια κάποιου, που ελέγχει τα πάντα. Και Αυτός μας αγαπά. Και αυτός είναι ο Πατέρας μας.

Και είναι και κάτι άλλο, που δεν πρέπει ποτέ να μας ξεφύγει. Ο Θεός που επέτρεψε αυτή τη θλίψη, στο τέλος, οπωσδήποτε, θα μας χαρίσει και τη νίκη. Η δε νίκη, δεν είναι τίποτα άλλο από το να πεις δόξα στον Θεό, ενώ θα βρίσκεσαι σε τόσο δύσκολη θέση. Και τη νίκη την περιμένει ο Θεός. Και τη ζητά. Γιατί μας δίνει όλα όσα χρειάζονται, για να έχουμε ευλογημένα αποτελέσματα.

Υπάρχουν όρια στη θλίψη. "Δεν θα σας αφήσω να πειρασθείτε παραπάνω απ’ όσο μπορείτε". Και το πόσο μπορούμε, δεν το ξέρουμε εμείς. Μόνο ο Θεός το γνωρίζει αυτό. Δεν είμαστε τόσο ανόητοι, να βγούμε προκλητικοί έξω και να φωνάζουμε: "Θεέ, ρίξε απάνω μου όσες θλίψεις θέλεις. Εγώ είμαι ένας βράχος". Αντίθετα, σύμφωνα με την υποδειγματική προσευχή του Κυρίου, λέμε: "Μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν…" Εμείς έχουμε συναίσθηση της αδυναμίας μας, και με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις αυτές.

Επίσης, τα όρια των θλίψεων είναι χρονικά. Στην Αποκάλυψη λέει: "Θα έχεις θλίψη δέκα ημερών…" Μετρημένες είναι οι μέρες των θλίψεων. Μια θλίψη που έρχεται στη ζωή μας, δεν θα βαστάξει για πάντα. Θα έλθει μια μέρα που θα περάσει και θα φύγει. Ο λόγος του Θεού μας λέει, πως μετά από τη θλίψη θα μας χαρίσει "την έκβαση". Θα επακολουθήσει μια περίοδος ησυχίας, μια ανάπαυλα, ώσπου να προετοιμασθούμε για την καινούργια θλίψη.

Πολλές φορές, εμείς προσπαθούμε να συντομεύσουμε τα χρονικά όρια των θλίψεων. Να τα ψαλιδίσουμε. Να βρούμε τρόπους που να τα αποτρέψουμε. Το καλύτερο είναι να τα αφήσουμε όλα στην αγάπη και στη σοφία του Θεού. Εκείνος τα έχει κανονίσει όλα με τον άριστο τρόπο. Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες. Τις γνωρίζει Εκείνος. Και αυτό, για μας, είναι αρκετό. Το μέρος το δικό μας είναι, στη διάρκεια των θλίψεων να ζητούμε από τον Θεό υπομονή, και ξεχωριστή χάρη για να μη διασαλευτεί η χαρά και η ειρήνη της ψυχής μας.
Και όλα αυτά τα λέμε, ώστε όταν θα βρεθούμε σε θλίψη, να έχουμε χαρά και ειρήνη Θεού, ακόμη και καύχηση. Και τότε δίνεται η πιο μεγάλη, και δυνατή μαρτυρία...
Χρήστου Φραγκόπουλου.