O Χριστός γεννήθηκε, εμείς τον βρήκαμε;

Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έτσι και τώρα όλοι περιμένουν με ανυπομονησία την εορτή των Χριστουγέννων. Οι λόγοι είναι πολλοί: οι μικροί περιμένουν τα δώρα που τους έχουμε υποσχεθεί όλη την χρονιά για τις «καλές» πράξεις που έκαναν, ενώ οι μεγαλύτεροι είναι ευκαιρία να ξεκουραστούμε από τους συνήθεις αγχωτικούς ρυθμούς της ζωής μας, να δούμε φίλους, γνωστούς και συγγενείς, να κάνουμε ψώνια (με μέτρο πλέον!) ή ένα καλό ταξίδι, να γίνουμε πιο καλοί και ευγενικοί με τους υπόλοιπους ανθρώπους, καθώς είναι σύνηθες να θυμόμαστε ότι υπάρχουν και μοναχικοί άνθρωποι, που έχουν την ανάγκη μας κ.τ.λ.
Οι περισσότεροι βέβαια, πλέον, προσπαθούμε μέσα από το εορταστικό κλίμα, να βρούμε μια διέξοδο από την μαυρίλα και την καταχνιά που σκεπάζει το τοπίο πάνω από τον τόπο μας, το οποίο μόνο κακές ειδήσεις μας παρέχει πλέον. Ποιο όμως είναι το πραγματικό νόημα της γέννησης του Χριστού; Τι μπορούμε να περιμένουμε εμείς σήμερα από αυτό το χαρμόσυνο γεγονός που έγινε περίπου 2000 περίπου χρόνια πριν;
Αδιαμφισβήτητα, και στηριζόμενοι στη Αγία Γραφή, η γέννηση του ανθρώπου Ιησού είναι ένα γεγονός που δεν χωρά αμφισβήτηση. Ο Ιησούς Χριστός προϋπήρχε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, βλέπε Εφεσίους 3:9: "ποία είναι η κοινωνία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ όστις έκτισε τα πάντα διά του Ιησού Χριστού", αλλά κάποια στιγμή όταν ήρθε το πλήρωμα του καιρού, ήρθε στην Γη, για να εκτελέσει το έργο της Σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους, και γι’ αυτούς που τον δέχονται, και γι’ αυτούς που επιμένουν να Τον απορρίπτουν.
Πολύ μεγάλες λεπτομέρειες για την γέννηση του Χριστού, μας δίνει κυρίως το Ευαγγέλιο του Λουκά, ενώ και το ευαγγέλιο του Ματθαίου μας δίνει ορισμένες πολύ χρήσιμες πληροφορίες. Εδώ, καλό θα είναι να αναφέρουμε ότι η χρονική περίοδος πάντως με βάση την Αγία Γραφή, δεν φαίνεται να είναι η 25η Δεκεμβρίου καθώς στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (κεφ. 2) μας δίνει την απάντηση: "Και ποιμένες ήσαν εν τη χώρα τη αυτή αγραυλούντες και φυλάσσοντες φυλακάς τής νυκτός επί την ποίμνην αυτών". Μετεωρολόγοι έχουν κάνει σήμερα λεπτομερείς μελέτες, και αναφέρουν ότι η Βηθλεέμ το Δεκέμβριο είναι βυθισμένη στην παγωνιά και τη βροχή. Δεν θα ήταν λοιπόν λογικό να παραμένουν με τέτοιες συνθήκες βοσκοί και πρόβατα στην ύπαιθρο.
Το βασικό ερώτημα όμως είναι ένα: αφού ο Χριστός γεννήθηκε και υπάρχει, πως μπορώ να τον βρω; Στην Αγία Γραφή υπάρχουν κάποια πολύ ωραία παραδείγματα ανθρώπων που ζήτησαν και βρήκαν τον Χριστό. Στους ποιμένες των προβάτων που βρίσκονταν στην ύπαιθρο, και δούλευαν με βάση αυτά που μας λέει στην Αγία Γραφή, εμφανίζεται Άγγελος Κυρίου αναγγέλλοντας το χαρμόσυνο γεγονός, ενώ πλήθος αγγέλων ψάλλουν "Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία", Λουκάς 2:8-14.
Μόλις άκουσαν το χαρμόσυνο μήνυμα, δεν δίστασαν ούτε απίστησαν. Ήρθαν κατευθείαν στην Φάτνη για να προσκυνήσουν τον Χριστό, και να γίνουν μάρτυρες της γέννησής του. Και από εμάς αυτό το οποίο ζητά ο Χριστός αρχικά, να έχουμε πίστη ότι είναι ζωντανός.
Ο Απόστολος Παύλος ήταν φανατικός διώκτης του Χριστού. Όταν όμως πήγαινε προς την Δαμασκό είδε ένα δυνατό φώς το οποίο του έλεγε: "Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;" Ο Παύλος ρώτησε την φωνή ποιός ήταν και η φωνή του απάντησε ότι ήταν ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Πράξεις κεφ. 9. Του είπε να πάει στην Δαμασκό όπου θα συναντήσει τον Ανανία, ο οποίος θα του έλεγε το τι του επιφυλάσσει ο Θεός. Ο Παύλος τυφλώθηκε από το φως.
Τo φως της Παρουσίας του Θεού όταν λάμψει στην ζωή μας, είναι κάτι που δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε ποτέ.
Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε την περίπτωση του Ρωμαίου στρατιωτικού Κορνηλίου. Άγγελος Κυρίου τον διαβεβαιώνει πώς οι ελεημοσύνες, τα καλά έργα και οι ευεργεσίες του έφτασαν έως τον θρόνο του Θεού. Έτσι αξιώνεται και εκείνος την δική του προσωπική γνωριμία με τον Θεό. Μαθαίνει για τον Χριστό από τον Απόστολο Πέτρο, τον οποίο χωρίς να τον γνωρίζει τον καλεί στο σπίτι του.
Και υπάρχουν ακόμα πάρα πολλά παραδείγματα, όπως οι Μάγοι, που βρίσκουν τον Χριστό ακολουθώντας το φωτεινό Αστέρι. Και εμείς, άμα τον ζητήσουμε να έρθει στην ζωή μας, θα μας εμφανιστεί. Ίσως όχι με ένα Φωτεινό Αστέρι, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι, όπως βλέπουμε και από τα παραδείγματα που μας αναφέρει η Αγία Γραφή. Για κάθε άνθρωπο ο Χριστός έχει τον δικό του τρόπο για να του μιλήσει και να τον οδηγήσει στην αλήθεια του.
Το βέβαιο είναι ότι είναι απαραίτητο για κάθε άνθρωπο να γνωρίσει το Χριστό στην ζωή του, εάν θέλει να βρει τον Θεό. Η Αγία Γραφή στο ευαγγέλιο του Ιωάννη μας λέει στο 14:6: "Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού".
Ο Θεός έχει ένα σχέδιο αγάπης για όλους τους ανθρώπους. Όποια δυσκολία κι αν έχουμε, ότι και εάν περνάμε, σε όποιο δύσκολο δρόμο και εάν βαδίζουμε, μην ξεχνάμε κάτι. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο υιός του Θεού πέρασε πάρα πολύ δύσκολα όσο βρισκόταν στην γη, Εβραίους 5:7-8: " Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη διά την ευλάβειαν αυτού, καίτοι ων Υιός, έμαθε την υπακοήν αφ' όσων έπαθε".
Καταλαβαίνει τον πόνο μας και την δυσκολία μας, ακούει τα προβλήματα μας, και είναι έτοιμος να μας δώσει την λύση σε κάθε πρόβλημα, αρκεί να του δώσουμε την καρδιά μας. Δεν θα μας υποσχεθεί πλούτη, δεν θα μας υποσχεθεί παλάτια και μεγαλεία, αλλά μια πορεία με δυσκολίες, στην οποία όμως θα είναι δίπλα μας, και θα μας οδηγήσει ασφαλώς μέχρι το τέρμα, στην αιώνια ζωή μαζί με τον Σωτήρα μας και Πατέρα μας.
Ο Ιησούς Χριστός υπάρχει, ζει, και μπορούμε να τον επικαλεστούμε. Αυτό που τελικά πρέπει να αποφασίσουμε είναι το εξής: θέλουμε ο Χριστός να είναι Κριτής μας ή Σωτήρας μας; Θέλουμε να βρούμε την Ζωή μας ή να την χάσουμε;

Η δύναμη της άγιας ζωής.

Υπάρχει μια δύναμη πολύ ανώτερη και άπειρα θαυμαστότερη από τις δυνάμεις της γνώσης και της ισχύος μας πάνω στη φλούδα της γης. Δύναμη άλλης φύσης, ασύγκριτη και θαυμαστότερη από όλες τις γνωστές μας δυνάμεις.

Η άγια ζωή, ο αγιαζόμενος άνθρωπος. Η μόνη δύναμη.

Μπορεί να είναι τοσοδούλης, από κείνους τους «…οι πτωχοί τω πνεύματι, οι πραείς, οι ταπεινοί…» που τους μνημονεύουμε με κάποια συγκατάβαση. Η άγια ζωή όμως είναι το μόνο, το πραγματικό θαύμα. Το θαύμα της σωτηρίας που χαρίζει ο Κύριος στον πρώην αμαρτωλό άνθρωπο και που έχει το δικό του όνομα: Άγια Ζωή. Τίποτα άλλο, τα έχει όλα μέσα αυτό. Είναι ένα πλήρες θαύμα, ζωντανό, καθημερινό, γεμάτο απόλαυση και μεγαλείο. Ο αγιαζόμενος άνθρωπος είναι το πραγματικό θαύμα.

Μια δύναμη κινεί και μπορεί να κινήσει και να κατορθώσει μεγάλα πράγματα. Η μία, η γνήσια, η αληθινή άγια ζωή κινεί τη γη και τον ουρανό μαζί, τέτοια είναι η δύναμή της. Ο ουρανός διοχετεύεται κάτω εδώ στη γη δια της άγιας ζωής ενός γνήσιου παιδιού του Θεού.

Μια δύναμη φέρνει αποτελέσματα όπου υπάρχει και ενεργεί. Η άγια ζωή, μονάχα η άγια ζωή φέρνει καρπό πολύτιμο για τη δόξα του Πατέρα Θεού. Τίποτ’ άλλο δεν έχει τη δύναμη να δείξει στον αμαρτωλό το δράμα του, να του αποκαλύψει την αμαρτία του, να τον κάμει να νιώσει το τέλος του στην απώλεια και να φωνάξει «χάνομαι», να γυρίσει στο σπίτι του Πατέρα. Τίποτ’ άλλο έξω από την άγια ζωή δεν μπορεί να ελέγξει, να φωτίσει, να ξεσκεπάσει, να οικοδομήσει.

Μόνο η άγια ζωή που ευωδιάζει Χριστό, φανερώνει τον Χριστό, μπορεί να πείσει τον αμαρτωλό για την ανάγκη επιστροφής του σ’ Αυτόν. Μόνο η άγια ζωή μπορεί να μιλήσει για τη λύτρωση του Ιησού Χριστού. Όχι τα κηρύγματά μας, όχι τα γραπτά μας, όχι τα τρεχάματά μας, όχι οι οργανώσεις μας, όταν όλα αυτά είναι «ορφανά», χωρίς την άγια ζωή. Ο απόστολος Παύλος ομολογεί: «Το κήρυγμά μου δεν έγινε με καταπειστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά με απόδειξη Πνεύματος και δυνάμεως». Α' Κορινθίους 2:4. Το 90% των δικών μας κηρυγμάτων και προσπαθειών υπάγονται δυστυχώς στην πρώτη κατηγορία. Γιατί για την «απόδειξη Πνεύματος και δυνάμεως» χρειάζεται προηγουμένως άγια ζωή, καθημερινή άγια ζωή, βιωμένος ο Ιησούς Χριστός, ο χαρακτήρας Του, με συγκεκριμένα στοιχεία μέσα μας και πάνω μας.

Η άγια ζωή δεν είναι τίτλος, είναι πορεία καθημερινή, περπάτημα καθημερινού αγιασμού.

Η άγια ζωή δεν είναι πιστεύω δικό μας, αλλά καρπός. Είναι αποτέλεσμα της ζωντανής σύνδεσής μας, της ταύτισής μας με τον αναστημένο Ιησού Χριστό.

Η άγια ζωή είναι η μόρφωση του Ιησού μέσα μου, πάνω μου. Είναι στην πραγματικότητα το «Μείνατε εν εμοί και εγώ εν υμίν». Ιωάννης 15:4. Ριζωμένοι στο ζωντανό Ιησού, με τη ζωή Του να κυκλοφορεί μέσα μας και πάνω μας.

Ταυτόχρονα, άγια ζωή είναι το «ο κόσμος σταυρώθηκε ως προς εμένα και εγώ ως προς τον κόσμο» Γαλάτες 6:14, γιατί η άγια ζωή βιώνεται με το «ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα» Γαλάτες 2:20, με το «απαρνησάσθω εαυτόν» Λουκάς 9:23. Αυτός που ζει αυτή την πραγματικότητα ζει ένα μόνιμο θαύμα, αλλά και γύρω του σκορπάει θαύματα η παρουσία του.

Χαιρετάς έναν άγιο άνθρωπο και είναι σαν να πιάνεις στο χέρι σου γυμνά καλώδια της Δ.Ε.Η. Ακόμα και η ανάμνησή του, η εικόνα του, τα γραπτά του, μετά από χρόνια μιλάνε τόσο διαπεραστικά, και ανοί­γουν δρόμο προς την αλήθεια και τη δικαιοσύνη του Θεού.

Κάποιος παραδόθηκε στον Θεό παρατηρώντας τη ζωή ενός «ανθρωπάκου», όπως θα λέγαμε, που δούλευε στους υπόνομους του Δήμου. Ήταν όμως ένας άγιος άνθρωπος, που πραγματικά μόνο με το άγιο παρουσιαστικό του έσκαβε την αμαρτωλή ψυχή.

Ένας άλλος ομολόγησε ότι γνώρισε τον Κύριο μέσα από την άγια ζωή ενός απλού πιστού ανθρώπου του Κυρίου. «Το πρόσωπο», φώναζε, «το πρόσωπό του δεν το αντέχω». Τόσο καθαρό, τόσο δυνατό, γεμάτο δύναμη που φωτίζει και ελέγχει.

Κι άλλοι άνθρωποι του Θεού έχουν την ίδια ακριβώς ομολογία. Έτσι γίνεται. Αυτός είναι ο καρπός της άγιας ζωής. Καρπός πολύς, καρπός που μένει. Βλέπεις έναν άνθρωπο πίσω από τον άμβωνα. Τι κάνει; Τι μπορεί να κάνει; Να ζήσει μπορεί, μόνο αυτό. Ούτε κηρύγματα, ούτε καταπειστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας, χωρίς καρπό και χωρίς αποτέλεσμα. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει είναι να ζήσει το θαύμα, το θαύμα της άγιας ζωής κάθε στιγμή. Και αυτή του η ζωή είναι ταυτόχρονα διακονία πλούσια, υπηρεσία, έργο γεμάτο καρπό και δόξα. Πηγαίνει μπροστά στους ανθρώπους και κάτι τους διοχετεύει, κάτι «εκπέμπει» η άγια του ζωή.

Δύο σημεία του Λόγου του Θεού να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο, που εξηγούν πολλά στο τεράστιο αυτό θέμα. Το πρώτο, από την συνάντηση του Ιησού με την Σαμαρείτισσα στο πηγάδι: «όποιος, όμως, πιει από το νερό που εγώ θα του δώσω, δεν θα διψάσει στον αιώνα· αλλά, το νερό που θα δώσω σ’ αυτόν, θα γίνει μέσα του πηγή νερού, που θα αναβλύζει σε αιώνια ζωή.» Ιωάννης 4:14. Το δεύτερο από τον μοναδικό πρώτο Ψαλμό 1:3: «Και θα είναι σαν δέντρο φυτεμένο κοντά στα ρυάκια, το οποίο δίνει τον καρπό του στον καιρό του, και το φύλλο του δεν μαραίνεται, και όλα, όσα πράττει, θα ευοδωθούν».

Είναι θέμα ρίζας.

Αυτό που βλέπεις, αυτό που διαπιστώνεις, είναι αποτέλεσμα, καρπός της ρίζας. «Στον νόμο του Κυρίου είναι το θέλημά του, και στον νόμο του Κυρίου μελετάει ημέρα και νύχτα.» Η άγια ζωή είναι μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση, με καθαρά διατυπωμένα τα συστατικά της μέσα στο Λόγο του Θεού. Είναι μια ζωή παράδοσης, ζωή καταδίκης του παλιού εαυτού μου, μια ζωή πραγματικής  και ολοκληρωτικής διοίκησης «υπό του Πνεύματος του Θεού» Ρωμαίους 8:14. Αυτή είναι η ρίζα από την οποία πηγάζει μία ζωή άγια και ευάρεστη στον Θεό.

Ο αγιαζόμενος άνθρωπος εκπέμπει φως, το φως του Θεού, εκπέμπει την αλήθεια που σώζει και λυτρώνει, δοξάζει τον Θεό επειδή με τη ζωή του Τον φανερώνει ζωντανό και αναγνωρίσιμο στους γύρω.

Την άγια πορεία, βέβαια, την παρακολουθεί και ο εχθρός της ψυχής μας, γεμάτος μίσος, αγωνία και εχθρότητα. Η άγια ζωή σημαίνει πάρα πολλά για το διάβολο, γιατί είναι η μοναδική ομολογία που πραγματικά δοξάζει τον Θεό, και είναι μια δόξα που δεν μπορεί ποτέ ακόμα και αυτός να την αρνηθεί. Η άγια ζωή είναι ένας εχθρός του εχθρού μας, που αξίζει να τον φοβηθεί.

Μερικοί μπερδεύουν την άγια ζωή, με την εκκλησιαστική ζωή και αναπαύονται.
Μεγάλο λάθος. Δε ζουν το θαύμα. Αυτοί είναι που χάνουν και βγαίνουν ζημιωμένοι.

Το πραγματικό παιδί του Θεού γίνεται, διαμέσου του αγιασμού ένα μόνιμο, ζωντανό, περιφερόμενο θαύμα, που πάνω του όλοι βλέπουν και αναγνωρίζουν το «δεν ζω πλέον εγώ, ζει μέσα μου ο Χριστός». Αυτό είναι λύ­τρωση, αυτό είναι ζωή, αυτό είναι αιωνιότητα, αυτό είναι η δύναμη που φέρνει καρπό, που ακτινοβολεί Χριστό και με κλειστό το στόμα και από τη γωνιά… και από απόσταση ακόμα, με την προσευχή και με την πίστη.

Αυτή η άγια ζωή είναι μια πολύ πλούσια ζωή, μια «έ­ντονη» ζωή θα έλεγα, γεμάτη περιεχόμενο πνευματικό. Έχει δάκρυα, έχει γόνατα, έχει θυσία, έχει αγωνιστική προσευχή, έχει ανηφόρια αγάπης, έχει στενή πύλη κατεργασίας, έχει την τεθλιμμένη οδό του καθημερινού αγιασμού.
Είναι μια πλήρης, πραγματική ζωή, με αιώνιο χαρακτήρα.
Είναι η θαυμάσια ζωή του αγιασμού...

Πηγή:  www.logiazois.net.

Προς τι αυτή η σπατάλη;

Σκληρά λόγια οργής από το στόμα των μαθητών! Εμπνευστής ήταν ο Ιούδας Ισκαριώτης – όπως φαίνεται στον Ιωάννη 12:4. "Προς τι αυτή η σπατάλη;" 
Τι δηλαδή έγινε, για να εξαφθεί τόσο η αγανάκτηση των μαθητών; Πλησίασε μια γυναίκα τον Χριστό στο σπίτι του Σίμωνα, άλειψε το κεφάλι και πόδια Του με πολύτιμο μύρο, και στέγνωσε τα πόδια Του με τα μαλλιά της. Μια τρυφερή εικόνα, όπου η Μαρία βρίσκεται στα πόδια του Κυρίου Ιησού! Περίμενε πολύ καιρό, και είχε φυλάξει το μύρο. Τώρα ήρθε η στιγμή, στην οποία μπορούσε να εναποθέσει στα πόδια Του, όλη τη συμπάθεια της καρδιάς της, ενώ Εκείνος δεν θα ήταν για πολύ καιρό ακόμα κοντά τους. "Ενόσω ο βασιλεύς κάθηται εις την τράπεζαν αυτού, ο νάρδος μου διαχέει την οσμή αυτού", Άσμα Ασμάτων 1:12. Είναι περίεργο λοιπόν, όταν "η οικία επλήσθη εκ της οσμής του μύρου", Ιωάννην 12:3; 
Ήταν η στιγμή, στην οποία εξήλθε αληθινή προσκύνηση από την καρδιά της.

Τώρα όμως διακόπτεται η αγία ατμόσφαιρα αυτής της σκηνής. Επεμβαίνουν επιπληκτικά οι μαθητές: "Προς τι αυτή η σπατάλη; Διότι ηδύνατο τούτο το μύρον να πωληθή με πολλήν τιμήν, και να δοθή εις τους πτωχούς", Ματθαίος 26:8.9. Εδώ φανερώνεται άμεσα η πρόθεση του Σατανά, να χαρακτηρίσει σπατάλη την ασχολία με τον Χριστό, και να την αντικαταστήσει με κάποια χριστιανική δράση. Τι κρίμα, ότι οι μαθητές του Κυρίου υπέκυψαν στο δηλητήριο των λόγων του Ιούδα Ισκαριώτη, για τον οποίο ακούμε, ότι η μέριμνα για τους φτωχούς ήταν απλώς μια πρόφαση! Ιωάννην 12:6. Πόσο λυπηρό είναι, όταν ο Σατανάς στις μέρες μας έχει επιτυχία ν’ αποστρέφει τις καρδιές μας από την ασχολία με τον Κύριό μας, να τοποθετεί την προσκύνηση του θαυμαστού προσώπου Του σε κατώτερη προτεραιότητα, για να μας οδηγήσει αντί αυτού στο φαράγγι των τεκτόνων! Νεεμίας 11:35. Έχει επίσης γνώση, πώς να καλύψει τη δράση ιδιοτέλειας, με το ένδυμα χριστιανικής αγάπης προς τον πλησίον, και να δικαιώσει εξωτερικά τα λόγια της απιστίας. Πόση φτώχεια, και πόση αθλιότητα υπάρχει στον κόσμο! Έχουμε όμως ανάγκη στις μέρες έντονης χριστιανικής δράσης, μιας δράσης πάση θυσία, να θυμόμαστε τις θεμελιώδεις αρχές του Θεού, τις προτεραιότητες τις οποίες Εκείνος κατέγραψε μια για πάντα στο Λόγο Του, και τις οποίες δεν μπορούμε ν’ αντιστρέψουμε ατιμώρητοι.

Αναμφισβήτητα πρόκειται για μεγάλη χάρη, όταν ο Θεός, μάς παραχωρεί το προνόμιο να υπηρετούμε πραγματικά τον Κύριο Ιησού. Επειδή όμως μιλάμε για θείες προτεραιότητες, θέλουμε αρχικά ν’ ασχοληθούμε με το ερώτημα: ποιο είναι το πρώτο ζητούμενο του Κυρίου Ιησού, ο Οποίος μας εξαγόρασε τόσο ακριβά; Ζητάει πρώτα το χρόνο ή τη δύναμή μας, τις ικανότητές μας, τη διακονία μας γι’ αυτόν; Ή είναι η καρδιά μας; "Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ", Παροιμίες 23:26. Αυτή είναι η γλώσσα του Κυρίου μας. Μπορεί μήπως μια καρδιά η οποία ανήκει στον Κύριο να θεωρήσει την ασχολία μ’ Αυτόν, και τον πολύτιμο Λόγο Του σπατάλη ή απώλεια χρόνου και δύναμης; Όταν προτρεπόμαστε στο Κολοσσαείς 3, να φρονούμε τα άνω όπου είναι ο Χριστός, μπορεί τότε αυτή η ασχολία ενώπιον του οφθαλμού του Θεού να θεωρηθεί "απώλεια", Μάρκος 14:4, ή χαμένος κόπος; 
Στον Ψαλμό 1 θεωρείται μακάριος ο άνθρωπος, ο οποίος ευαρεστείται με το νόμο του Κυρίου, και τον συλλογίζεται μέρα και νύχτα. 
Ο Δαβίδ λέει στον Ψαλμό 27:4: " Έν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί: το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού".

Αυτός ήταν και ο πόθος της καρδιάς της Μαρίας. Ήδη σε άλλη ευκαιρία νωρίτερα την βλέπουμε να κάθεται στα πόδια του Κυρίου, για ν’ ακούσει τους λόγους Του, Λουκάς 10:39. Για τη Μάρθα αυτό ίσως θεωρούταν σπατάλη εν όψει της πολλής δουλειάς. "Ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήσει", (εδ. 40). Πώς το έβλεπε όμως ο Κύριος; "Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολλά. Πλην ενός είναι χρεία", (εδ. 41). Αν όμως παραλείψουμε για λίγο τον κίνδυνο ν’ αφαιρεθούμε από τις πολλές δουλειές, ρωτάμε πάλι, τί ήταν πιο πολύτιμο για την καρδιά του Κυρίου Ιησού (αυτό είναι το πιο σπουδαίο!): ν’ ανοίξει η Μάρθα τον οίκο της σ’ Αυτόν, ή ν’ ανοίξει η Μαρία την καρδιά της σ’ Αυτόν; Η Μάρθα Τον τοποθέτησε στην θέση του παραλήπτη, η Μαρία στα πόδια Του έδωσε σ’ Αυτόν τη θέση του δότη. Και: "Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη", Πράξεις 20:35.

Ο Κύριος Ιησούς αφήνει όλα στη θέση τους, όσα γίνονται από αγάπη προς Αυτόν, ακόμη και τη διακονία της Μάρθας, αλλά δεν διστάζει ν’ αποκαλέσει "αγαθήν μερίδα" εκείνη της Μαρίας, "ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτής", Λουκάς 10:42.

Όταν οι μαθητές την κατηγορούν με θράσος, ο Κύριος την υπερασπίζεται με συγκινητικό τρόπο: "Δια τί ενοχλείτε την γυναίκα; Διότι έργον καλόν έπραξεν εις εμέ", Ματθαίος 26:10. Η Μαρία λοιπόν απολαμβάνει το μακάριο προνόμιο της "αγαθής μερίδας", ν’ ακούει το Λόγο Του, και του "καλού έργου", να Τον προσκυνεί!

Στη χριστιανοσύνη η σκέψη της προσκύνησης (ή λατρείας) γενικά υποβαθμίζεται, εάν τηρείται καν. Στις σκέψεις του Θεού όμως η προσκύνηση έχει την πρώτη θέση: "Ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν", Ιωάννην 4:23. 
Πριν οικοδομήσουν ο Αβραάμ ή ο Γεδεών το θυσιαστήριο της μαρτυρίας και διακονίας, είχαν οικοδομήσει το θυσιαστήριο της προσκύνησης, Γέννεσης 12:7, Κριτές 6:24. Ασφαλώς η απιστία θα το αποκαλέσει "σπατάλη", όπως ο Φαραώ κατηγόρησε το λαό Ισραήλ για οκνηρία, όταν ήθελαν να θυσιάσουν στον Κύριο στην έρημο: "Οκνηροί είσθε, οκνηροί", Έξοδος 5:17. Όταν παραχωρούμε προτεραιότητα στον Χριστό και τα δικαιώματά Του, τότε θα μας παρεξηγήσουν οι άλλοι, σαν τη Μαρία. Τί είναι όμως αυτό, όταν έχουμε την εύνοια του Κυρίου;

Άλλο ένα παράδειγμα θείας ταξινόμησης: στην Α΄ Πέτρου 2 πρώτα περιγράφεται το "άγιο ιεράτευμα" των πιστών, "δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού", (εδ. 5), πριν πληροφορηθούμε στο εδάφιο 9, ότι είμαστε επίσης "βασίλειο ιεράτευμα", για να εξαγγέλλουμε τις αρετές Του στον κόσμο. Πρώτον δηλαδή μπορούμε να πλησιάζουμε ως άγιοι ιερείς, για να προσφέρουμε θυσίες αινέσεως κι ευχαριστίας στον Θεό, για να φέρουμε ενώπιόν Του, ότι εκφράζει το πρόσωπο του αγαπητού Υιού Του και ότι κατέστησε το Άγιο Πνεύμα πολύτιμο στις καρδιές μας, σχετικά με το πρόσωπο και το έργο του Ιησού. Έπειτα όμως εξερχόμαστε από το αγιαστήριο ως βασίλειο ιεράτευμα – εκτελώντας την υπηρεσία του αληθινού Μελχισεδέκ, – για να εξαγγέλλουμε τις δόξες και εξοχότητες του Θεού προς τον κόσμο, ότι δηλαδή είδαμε και μάθαμε απ’ Αυτόν μέσα στο αγιαστήριο. Αυτή είναι πραγματική διακονία! Αυτό το κήρυγμα στο μεταξύ είναι λιγότερο το προφορικό μας κήρυγμα, απ΄ όσο ολόκληρη η ζωή και συμπεριφορά μας.

Ας στραφούμε τελικά σ’ ένα τελευταίο παράδειγμα, το οποίο αναφέρει ο Κύριος Ιησούς σχετικά με τον πιστό και φρόνιμο δούλο στο κατά Ματθαίο 24:45. Ο Κύριός του, τον έθεσε πάνω στους υπηρέτες Του, "δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ". Μεριμνούσε να εφοδιαστούν κατά την απουσία Του με κάθε καλό εκείνοι, τους οποίους είχε στην καρδιά Του. Εάν θα τον έβρισκε στην έλευσή Του "πράττοντα τούτα", ο Κύριος Ιησούς λέει, ότι είναι μακάριος αυτός ο δούλος.

Είναι μια επίπονη απόδειξη της πεσμένης κατάστασης της εκκλησίας στις μέρες μας, ότι ακόμη και τα τέκνα Θεού θεωρούν σπατάλη τη διακονία για τους μέσα. Γιατί δεν κηρύττετε καλύτερα στους έξω να τους οδηγήσετε στην επίγνωση του Χριστού; Ο Κύριος Ιησούς όμως δεν δίνει έμφαση σ’ αυτό. Ο πιστός και φρόνιμος δούλος έπρεπε ν’ ασχολείται με τους μέσα, και να τους δίνει τροφή στον κατάλληλο χρόνο. Αυτό ήταν το θέλημα του Κυρίου γι’ αυτόν.

Μόλις στο επόμενο κεφάλαιο από το εδάφιο 14 και πέρα, ο Κύριος αναφέρεται στη διακονία προς τα έξω, με την παραβολή των ταλάντων. Πρόκειται για τη δράση της χάριτος, η οποία εξέρχεται να ζητήσει αμαρτωλούς, αλλά και να διαδώσει την αλήθεια του Θεού. Τί ευλογημένη δράση είναι αυτή!

Ο Κύριος δίνει δηλαδή τόπο και χρόνο σε όλα. Πάντως τοποθετεί την υπακοή πριν τις θυσίες και την ακρόαση πριν το λίπος των μόσχων, Α' Σαμουήλ 15:22. Εάν οι καρδιές μας είναι στραμμένες σ’ Αυτόν, και είμαστε εναρμονισμένοι με τις σκέψεις Του, τότε θα μας πληρεί η ειρήνη Του, αντί για ανησυχία. Τότε δεν θα χρειάζεται να επιδιώκουμε ή και να επιβάλλουμε κάποια δράση ή κάποια διακονία. Όταν έρθει ο δικός Του καιρός, ίσως μας δώσει περισσότερες αποστολές απ’ όσες μπορούμε τελικά να εκπληρώσουμε.

Συνοψίζουμε σύντομα: Στις σκέψεις του Θεού υπάρχουν προτεραιότητες, χωρίς να παραμεριστούν ή ν’ απαξιωθούν τα δευτερεύοντα. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε το δεύτερο πριν το πρώτο.

Η αληθινή διακονία για τον Χριστό έχει προϋπηρεσία στο αγιαστήριο. Πηγάζει από την αγάπη προς Αυτόν, προσανατολίζεται στην υπακοή απέναντι στο Λόγο Του, και στοχεύει στην δόξα του Χριστού. Εάν λείπει κάποιο χαρακτηριστικό απ’ αυτά, τότε η δράση ίσως ονομάζεται "χριστιανική", δεν είναι όμως χριστιανική, διότι τοποθετεί ανθρώπους στη θέση του Χριστού. Εάν κάποιος έρθει σε μας και χαρακτηρίσει σπατάλη τη μερίδα και το έργο, το οποίο αποκαλεί "καλό" ή "αγαθό" ο Κύριος Ιησούς ο Ίδιος, τότε ας είμαστε προσεκτικοί: δεν είναι η φωνή του Διδασκάλου μας!

Chr. Briem

Το Μεγάλο Κενό.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να παραδεχτεί κανείς, ότι για το δυτικό κόσμο ο Θεός έχει «πεθάνει». Αυτό δεν είναι δήλωση για τον Θεό, αλλά είναι δήλωση για την πνευματική κατάσταση του δυτικού ανθρώπου. Η εκκοσμίκευση έχει εισχωρήσει σε κάποιο βαθμό σε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους πιστούς πολλών θρησκειών. Ο άνθρωπος εξήγησε το σύμπαν, και τον εαυτό του επιστημονικά, και κατέφυγε στην ύλη και ειδικά στην τεχνολογία, ως σωτήρα του από την ανία, την πλήξη, και την αδυναμία διατήρησης σχέσεων.

Στον αθεϊστικό κόσμο παρατηρούμε το ρεύμα των Νέων Αθεϊστών (βλ. Dawkins, Hitchens, κ.α.) οι οποίοι στρέφονται επιθετικά ενάντια στη θρησκεία, την κατηγορούν ως τη ρίζα όλων των δεινών, και αρνούνται να της αναγνωρίσουν το σημαντικό ρόλο που κατέχει στις ζωές μύριων ανθρώπων. Αυτοί όμως δεν χαίρουν ιδιαίτερου σεβασμού από τους σοβαρούς αθεϊστές στοχαστές. Μάλιστα, αρκετοί τους ονομάζουν «ξεροκέφαλους», «ερασιτέχνες», «προπτυχιακούς».

Οι στοχαστές απ’ το αθεϊστικό στρατόπεδο, τους οποίους μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά, είναι επιστήμονες που δεν στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στο τεράστιο κενό που αφήνει η εκκοσμίκευση, και παραδέχονται αυτή την έμφυτη τάση του ανθρώπου να αναζητεί το υπερβατικό, το υπερφυσικό. Αναγνωρίζουν την αποτυχία της επιστήμης να δώσει απαντήσεις στις βαθύτερες αναζητήσεις του ανθρώπου, και να σιγάσει το αίτημα της ψυχής του, για κάποιου είδους πνευματικότητα.

Σ’ αυτή τη γενναία αναγνώριση, πώς να ανταποκριθεί κανείς; Πώς να γεμίσει το κενό; Μπορεί κανείς να διατηρήσει την απόρριψη του υπερφυσικού, και ταυτόχρονα να καλύψει την ανθρώπινη ανάγκη για υπέρβαση, για πνευματικότητα, για εσωτερική ειρήνη, και αφιέρωση σε απόλυτες ανθρωπιστικές αξίες; Πριν κάποιο καιρό είχα γράψει για τον Αλαίν ντε Μποττόν, και το βιβλίο του Θρησκεία για Άθεους, στο οποίο επιχειρεί να δανειστεί θρησκευτικά στοιχεία, όπως π.χ. τα γεύματα αγάπης, και τις εκκλησιαστικές συνάξεις, και να τα αφομοιώσει μέσα στο αθεϊστικό σύστημα, έτσι ώστε να παράγει ένα βίο που να καλύπτει τις πνευματικές αναζητήσεις του ανθρώπου, χωρίς όμως να τον αναγκάζει να αναγνωρίσει την ύπαρξη κάποιου Θεού. Παρόλο τον ερασιτεχνισμό και την επιφανειακότητα του Αλαίν ντε Μποττόν, αυτό το εγχείρημα τύπου «και η πίτα σωστή και ο σκύλος χορτάτος», δείχνει την τραγικότητα της εσωτερικής πάλης του εκκοσμικευμένου ανθρώπου που μένει ξεκρέμαστος, που ροκανίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. 

Φαίνεται να παραμένει εγκλωβισμένος στον καταναλωτισμό της εποχής του, όπου θεωρεί ότι μπορεί να «ψωνίσει» πνευματικές πρακτικές, για να γεμίσει το έλλειμά του, χωρίς σημείο αναφοράς στο θείο. Αυτή είναι μάλλον μια ζωή συνεχούς πειράματος για το «τι δουλεύει» και «τι με καλύπτει», και για τον επιπλέον λόγο ότι απουσιάζει, και οποιαδήποτε αυθεντία η οποία να απαιτεί αφοσίωση. Ο καταναλωτής δεν αναγνωρίζει εξουσία, παρά μόνο στην ικανοποίηση του εαυτού. Ενδεχομένως, θα μπορούσε να καλύψει κανείς το κενό της πνευματικότητας, και με τη χρήση ναρκωτικών. Αυτή δεν είναι κριτική μόνο για αθεϊστές καταναλωτές, αλλά θα μπορούσε να είναι κριτική και για πιστούς που αξιολογούν εκκλησίες ή αποχρώσεις, ανάλογα με το πόσο high ήταν η εμπειρία που βίωσαν εκεί. Αν δεν καλυφτεί αυτό το κενό, πολύ απλά μπορούν να «ψωνίσουν» σε άλλη εκκλησία.

Αφενός ο άθεος αδυνατεί να «κλίνει γόνυ» μπροστά σ’ έναν Θεό, γιατί ο κόσμος του είναι απόλυτα φυσιοκρατικός. Γι αυτόν θα ήταν διανοητική αυτοκτονία ένα βήμα στο κενό, να δεχτεί την ύπαρξη του Θεού, και μια σχέση μαζί του. Αφετέρου όμως ζηλεύει τη συμφιλίωση του πιστού με το υπερφυσικό, την ικανότητα του να βλέπει την αιωνιότητα του ανθρώπου, την πρακτική της προσευχής, της ύπαρξης του θαύματος, της κοινωνίας με άλλους, της ελπίδας μέσα στον πόνο της θυσίας.

Αναγνωρίζει επίσης, ότι η επιλογή θρησκείας είναι κι αυτή ανέφικτη. Για να «αγοράσει» κανείς μια θρησκεία θα πρέπει να τη βιώσει από μέσα. Μόνο έτσι μπορεί να γνωρίζει καλά το «προϊόν» που πρόκειται ν’ αγοράσει. Είναι όμως, αδύνατο ένας άνθρωπος να εισχωρήσει βιωματικά και διανοητικά σε όλες τις υπαρκτές θρησκείες του κόσμου μας, και να είναι σε θέση να κάνει μια συνειδητή και μελετημένη επιλογή. Ούτως ή άλλως, για να εισχωρήσει κανείς βιωματικά σε μια θρησκεία, θα πρέπει να είναι ήδη πιστός σ’ αυτή τη θρησκεία, να είναι δηλαδή αυθεντικό το βίωμά του, αλλιώς δεν «γνώρισε» ουσιαστικά το προϊόν το οποίο δοκιμάζει. Είναι σαν να λέει κανείς «θέλω να δοκιμάσω το κολύμπι για να αποφασίσω αν μπορώ να αφεθώ στο νερό». Μα αν δεν αφεθείς δεν έχεις δοκιμάσει το κολύμπι. Δεν είσαι σε θέση να το αξιολογήσεις. Αδιέξοδο.

Μπορεί κανείς να απαντήσει ότι αυτό το κενό μέσα στον άνθρωπο, αποτελεί ένδειξη και της ύπαρξης του αντικειμένου, που είναι ικανό να το γεμίσει, δηλαδή του Θεού. Αυτή η απάντηση όμως δεν λύνει το πρόβλημα του άθεου. Αν πράγματι υπάρχει εκεί έξω η πραγματικότητα που θα καλύψει αυτό το κενό, τότε ποια είναι αυτή; Σε ποια θρησκεία θα τη βρω; Πώς να την «αγοράσω»; Είναι μια απάντηση που ενθαρρύνει τον άθεο να συνεχίσει την καταναλωτική του αναζήτηση. Και δεν είμαι καν σίγουρη αν αυτή είναι η εμπειρία, και η μαρτυρία των πλείστων πιστών που «γνώρισαν» τον Θεό. Εδώ αξίζει να μελετηθούν μαρτυρίες πιστών. Εγώ, τουλάχιστον, σπάνια έχω ακούσει πιστό να ομολογεί ότι κατόπιν βαθιάς μελέτης, εξέτασης και δοκιμής όλων των θρησκειών που θα μπορούσε να γνωρίσει τελικά επέλεξε τον Χριστιανισμό. Υπάρχουν οι πιστοί που γεννήθηκαν μέσα σε χριστιανική οικογένεια, και παρέμειναν και οι ίδιοι στον ίδιο δρόμο, αλλά υπάρχουν και πιστοί που εισχώρησαν στον Χριστιανισμό κατόπιν κάποιου βιώματος, αναγνώρισης, συνειδητοποίησης, φώτισης, μιας θείας «εισβολής» στον κόσμο τους (π.χ. Απόστολος Παύλος). Το καταναλωτικό στοιχείο είναι σχεδόν πάντοτε απόν.

Τόση ώρα μιλάμε για το κενό του αθεϊσμού. Έχω την εντύπωση όμως, ότι αυτό το κενό δεν είναι αποκλειστικότητα του αθεϊστή, ούτε είναι αυτό που διαφοροποιεί τον πιστό, από τον μη πιστό. Ο ειλικρινής πιστός, (κι εδώ δεν μιλάω για το χαζοχαρούμενο, το σούπερ-ήρωα της πίστης που θριαμβολογεί, ή αυτόν που ποτέ δεν βίωσε τον Θεό να κρύβεται, ή μάλλον κατάφερε να καταπιέσει τη δυσάρεστη και άβολη αυτή εμπειρία), γνωρίζει ότι η πίστη είναι εμπιστοσύνη στο κενό. Μπορεί να έχει καλύψει ο πιστός το κενό της υπέρβασης και της πνευματικότητας, της αίσθησης της παρουσίας του Θεού σε κάποιες στιγμές της ζωής του, αλλά πάντοτε έρχεται η αμφισβήτηση, η λεγόμενη «έρημος», η σιωπή των ουρανών.

Ο Michael Novak στο βιβλίο του No One Sees God: The Dark Night of Atheists and Believers (NY: Doubleday 2008), εξετάζει εξομολογήσεις πιστών από διάφορες εκκλησιαστικές ομολογίες, και δείχνει ακριβώς αυτό: ότι η απουσία του Θεού είναι κοινός τόπος για τον πιστό, και για τον άθεο. Η υπέρβαση στον πιστό γίνεται μέσω μιας υπέρλογης πίστης, που προχωρά στο σκοτάδι. Ο πιστός υπερβαίνει την ηθική αξιολόγηση του Θεού, κράζει το «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;» αλλά προχωρά μόνος μέχρι τέλους, σε μια φαινομενικά μονόπλευρη σχέση (βλ. Ιώβ). Η πίστη είναι ακριβώς αυτό. Οτιδήποτε άλλο είναι ένα νταλαβέρι με τον Θεό. Μια εμπορική σχέση που λήγει μόλις τελειώσει το πάρε-δώσε.

Άρα, αυτό το κενό με συνδέει με τον άθεο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Είμαστε πιο κοντά πιστοί και άθεοι απ’ όσο νομίζουμε. Η διαφορά δεν είναι ότι εγώ έχω το μυστικό να καταφέρνω να γεμίζω το κενό. Η διαφορά είναι ότι κάποιος με συνάντησε πριν απ’ το κενό, με πρόσωπο, με φωνή, με προσταγή, και με στιγμάτισε τόσο πολύ, σε σημείο που κανένα κενό δεν λαμβάνει πια τον τελευταίο λόγο. Δεν έχω συνταγή για τον άθεο. Έχω μόνο ομολογία, κατανόηση και προσευχή... 

Πηγή: http://www.nikites.eu/

Πίστη και αποδοχή.

Όταν κάτω από την επιρροή του Αγίου Πνεύματος η συνείδησή σου αφυπνίζεται, αρχίζεις μόλις τότε να αναγνωρίζεις το στρεβλό χαρακτήρα της αμαρτίας, τη δύναμή της, την ενοχή της, τα τραγικά της επακόλουθα, και τότε τη βλέπεις με απέχθεια. Νιώθεις ότι η αμαρτία είναι εκείνη που σε χώρισε από το Θεό, και ότι έχεις υποδουλωθεί στη δύναμη του πονηρού. Όσο σκληρότερα αγωνίζεσαι να τον αποφύγεις, τόσο περισσότερο αισθάνεσαι την αναξιότητά σου. Τα κίνητρά σου είναι μολυσμένα, η καρδιά σου είναι ρυπαρή. Βλέπεις τη ζωή σου γεμάτη από ιδιοτέλεια και αμαρτωλότητα. Λαχταράς να συγχωρηθείς, να καθαριστείς, να ελευθερωθείς. 
Να έχεις αρμονία με το Θεό, και ομοιότητα με Αυτόν. Πώς όμως αυτά να τα κάνεις κτήμα σου;

Ειρήνη είναι εκείνο που σου χρειάζεται - θεία συγχώρηση, αγάπη και ψυχική γαλήνη. Αυτή δεν αγοράζεται με χρήματα, δεν προμηθεύεται από τη διάνοια, δεν αποκτάται με τη σοφία. Μην ελπίζεις να την εξασφαλίσεις με τις δικές σου δυνάμεις. Ο Θεός σού την προσφέρει δωρεάν «άνευ αργυρίου και άνευ τιμής». Είναι δική σου, στη θέλησή σου, αρκεί να απλώσεις το χέρι σου. Ο Κύριος λέει: "Εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών. Εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον". "Θέλω δώσει εις εσάς καρδίαν νέαν, και πνεύμα νέον θέλω εμβάλει εν υμίν". Ησαΐας 55:1, 1:18, Ιεζεκιήλ 36:26.

Ομολόγησες τις αμαρτίες σου, τις απέβαλες από την καρδιά σου, και αποφάσισες να αφιερωθείς στο Θεό; Πήγαινε τώρα κοντά Του και ζήτησέ Του να πλύνει τις αμαρτίες σου, και να σου δώσει μια νέα καρδιά. Και πίστεψε ότι θα το κάνει, επειδή το υποσχέθηκε. Αυτό ήταν το μάθημα που δίδαξε ο Iησούς όταν ήταν στη γη, ότι το δώρο που μας υπόσχεται ο Θεός, πρέπει να πιστεύουμε ότι θα το λάβουμε, και τότε γίνεται δικό μας. Ο Ιησούς θεράπευε από τις ασθένειές τους εκείνους οι οποίοι πίστευαν στη δύναμή Του. Τους βοηθούσε να κατανοήσουν πράγματα που μπορούσαν να δουν, εμπνέοντάς τους εμπιστοσύνη στον Εαυτό Του, για πράγματα που δεν μπορούσαν να δουν, και οδηγώντας τους τελικά στο σημείο να πιστεύσουν στη δύναμή Του ότι συγχωρεί αμαρτίες. Το είπε καθαρά αυτό στη θεραπεία του παραλυτικού: "Διά να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου να συγχωρή αμαρτίας, (τότε λέγει προς τον παραλυτικόν), εγερθείς σήκωσον την κλίνην σου και ύπαγε εις τον οίκον σου". Και ο ευαγγελιστής Ιωάννης μιλώντας για τα θαύματα του Χριστού, αναφέρει: "Ταύτα δε εγράφησαν διά να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι Αυτού". Ματθαίος 9:6, Ιωάννης 20:31.

Η απλή βιβλική εξιστόρηση πώς ο Ιησούς θεράπευε τους ασθενείς, μπορεί να μας διδάξει πώς να πιστεύουμε σε Αυτόν για την άφεση των αμαρτιών μας. Ας επιστρέψουμε στην ιστορία του παραλυτικού στη Βηθεσδά. Ήταν απροστάτευτος ο δυστυχής. Δεν είχε περπατήσει τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Αλλά ο Χριστός τον πρόσταξε: "Εγέρθητι, σήκωσον τον κράββατόν σου και περιπάτει". Ο άρρωστος μπορούσε να πει: ‘’Κύριε, αν με θεραπεύσεις πρώτα, τότε θα Σε υπακούσω.’’ Όμως όχι. Πίστεψε στο λόγο του Χριστού ότι θεραπεύθηκε, και έκανε αμέσως την προσπάθεια. Ήθελε να περπατήσει, και περπάτησε. Ενήργησε σύμφωνα με το λόγο του Χριστού, και ο Θεός τού χορήγησε τη δύναμη. Είχε πια θεραπευθεί.

Το ίδιο και με σένα. Είσαι αμαρτωλός. Δεν μπορείς να επανορθώσεις τις παλιές αμαρτίες σου, δεν μπορείς να αλλάξεις την καρδιά σου και να γίνεις άγιος. Αλλά όλα αυτά υπόσχεται να κάνει ο Θεός για σένα με τη βοήθεια του Χριστού. Εσύ πιστεύεις στην υπόσχεση αυτή. Εξομολογείσαι τις αμαρτίες σου, και παραχωρείς τον εαυτό σου στο Θεό. Θέλεις να Τον υπηρετείς. Μόλις το κάνεις αυτό, ο Θεός θα εκπληρώσει την υπόσχεση που σου έδωσε. Αν πιστεύεις στην υπόσχεση αυτή - πιστεύεις δηλαδή ότι οι αμαρτίες σου έχουν συγχωρηθεί και ότι έχεις καθαρισθεί - την υπόλοιπη εργασία αναλαμβάνει ο Θεός. Θεραπεύεσαι και συ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως ο Χριστός έδωσε δύναμη στον παράλυτο να περπατήσει μόλις εκείνος πίστεψε ότι είχε θεραπευθεί. Αυτό γίνεται τότε μόνο, όταν έχεις πίστη.

Μη περιμένεις να αισθανθείς τα αποτελέσματα της θεραπείας. Πες μόνο: ‘’Το πιστεύω. Όχι γιατί το αισθάνομαι, αλλά γιατί ο Θεός το υποσχέθηκε.’’

Ο Ιησούς λέει: "Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γείνει εις εσάς", Μάρκος 11:24. Στην υπόσχεση αυτή υπάρχει ένας όρος: η προσευχή πρέπει να γίνεται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Και το θέλημα του Θεού είναι να μας καθαρίσει από την αμαρτία, να μας κάνει παιδιά δικά Του, να μας καταστήσει ικανούς για μια άγια ζωή. Έτσι λοιπόν μπορούμε να ζητήσουμε τις ευλογίες αυτές, να πιστεύσουμε ότι τις λάβαμε, και να ευχαριστήσουμε το Θεό ότι τις έχουμε λάβει. Δικό μας είναι το προνόμιο να πάμε στον Ιησού, να καθαρισθούμε και να σταθούμε μπροστά Του χωρίς ντροπή και τύψεις. "Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα", Ρωμαίους 8:1.

Από εδώ και μπρος δεν εξουσιάζεις πια τον εαυτό σου. Έχεις εξαγορασθεί διά τιμής. "Δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών αργυρίου και χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως Αμνού αμώμου και ασπίλου", Α' Πέτρου 1:18,19. Με την απλή αυτή πράξη πίστης στο Θεό, το Άγιο Πνεύμα δημιουργεί μια ανακαινισμένη ζωή στην καρδιά σου. Είσαι τώρα ένα παιδί γεννημένο μέσα στην οικογένεια του Θεού που σε αγαπάει όπως αγαπάει και τον Υιό Του.

Τώρα που αφιερώθηκες πια στο Χριστό, μην οπισθοχωρείς, μην απομακρύνεσαι από κοντά Του, αλλά λέγε μέρα με την ημέρα: ‘’Είμαι του Χριστού, δόθηκα σε Αυτόν’’, και παρακάλεσέ Τον να σου δώσει το Πνεύμα Του, και να σε φυλάξει με τη χάρη Του. Όπως με την καθιέρωσή σου στο Θεό και με την πίστη σου σε Αυτόν γίνεσαι παιδί Του, έτσι πρέπει και να συνεχίσεις να ζεις τώρα γι’Αυτόν. Ο απόστολος  Παύλος λέει: "Καθώς λοιπόν παρελάβατε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν Αυτώ περιπατείτε", Κολοσσαείς 6:2.

Μερικοί νομίζουν ότι πρέπει να περάσουν από δοκιμή, για να αποδείξουν στο Θεό ότι έχουν υποστεί τη μεταλλαγή πριν να ζητήσουν τις ευλογίες Του. Όμως μπορούν να λάβουν τις ευλογίες αυτές και τώρα ακόμη. Πρέπει να έχουν τη χάρη Του, το Πνεύμα του Χριστού για να τους βοηθήσει στις αδυναμίες τους, ειδεμή δεν μπορούν να αντισταθούν στον πονηρό. Ο Χριστός θέλει να Τον πλησιάσουμε όπως είμαστε, αμαρτωλοί, ανήμποροι, νιώθοντας την ανάγκη να βασιστούμε επάνω Του. Μπορούμε να προσέλθουμε με τις αδυναμίες μας, τη μωρία μας, την ενοχή μας και να πέσουμε στα πόδια Του με μετάνοια. Είναι επιθυμία Του να μας σφίξει με αγάπη στην αγκαλιά Του, να επουλώσει τις πληγές μας, και να μας καθαρίσει από κάθε ρυπαρότητα.

Εδώ ακριβώς σφάλλουν χιλιάδες άνθρωποι. Δεν πιστεύουν ότι ο Θεός τους συγχωρεί προσωπικά, ατομικά. Δεν έχουν εμπιστοσύνη στο λόγο του Θεού. Είναι προνόμιο όλων αυτών που συμμορφώνονται με τους όρους Του, να γνωρίσουν ότι η συγχώρηση για την κάθε αμαρτία χορηγείται δωρεάν. Διώξε την σκέψη ότι οι υποσχέσεις του Θεού δεν είναι για σένα. Είναι για κάθε μετανοημένο αμαρτωλό. Δύναμη και χάρη που προμηθεύει ο Χριστός χορηγούνται από τους λειτουργικούς αγγέλους σε κάθε πιστή ψυχή. Εβραίους 1:14. Δεν υπάρχουν άνθρωποι τόσο αμαρτωλοί που να μην μπορούν να βρουν δύναμη, αγνότητα και δικαιοσύνη στον Ιησού που πέθανε γι’αυτούς. Περιμένει να τους αφαιρέσει τα κηλιδωμένα και μολυσμένα από την αμαρτία ρούχα τους και να τους ενδύσει με τα λευκά ιμάτια της δικαιοσύνης Του. Τους προσκαλεί να ζήσουν και όχι να πεθάνουν.

Ο Θεός δε μας φέρεται όπως οι ατελείς άνθρωποι φέρονται μεταξύ τους. Οι σκέψεις Του είναι σκέψεις ελέους, αγάπης και τρυφερής συμπόνιας. 
Λέει: "Ας εγκαταλείπη ο ασεβής την οδόν αυτού, και ο άδικος τας βουλάς αυτού, και ας επιστρέψει προς τον Κύριον, και θέλει συγχωρήσει αφθόνως". "Εξήλειψα ως πυκνήν ομίχλην τας παραβάσεις σου και ως νέφος τας αμαρτίας σου". "Εγώ δεν θέλω τον θάνατον του αποθνήσκοντος, λέγει Κύριος ο Θεός. Διά τούτο επιστρέψατε και ζήσατε". Ησαΐας 55:7, 44:22, Ιεζεκιήλ 18:32.

Ο Σατανάς καραδοκεί για να υπεξαιρέσει τις ευλογημένες υποσχέσεις που εγγυάται ο Θεός. Θέλει να εξαφανίσει από την ψυχή κάθε ελπιδοφόρα αναλαμπή, κάθε φωτεινή ακτίνα. Δεν πρέπει να του το επιτρέψεις. Μην ακούς τα ψιθυρίσματά του, αλλά πες: ‘’Ο Ιησούς πέθανε για να μπορέσω εγώ να ζήσω. Με αγαπά και δε θέλει να χαθώ. Έχω έναν εύσπλαχνο και ουράνιο Πατέρα. Αν και καταχράστηκα την αγάπη Του, αν και σπατάλησα τις ευλογίες που μου έδωσε, θα σηκωθώ όμως και θα πάω στον Πατέρα μου και θα Του πω: "ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός Σου. Κάμε με ως ένα των δούλων Σου". Η παραβολή εξιστορεί την υποδοχή που έγινε στον άσωτο. "Ενώ δε απείχεν έτι μακράν, είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού, και ευσπλαχνίσθη, και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού, και κατεφίλησεν αυτόν". Λουκάς 15:18-20.

Και αυτή ακόμη η παραβολή η τόσο τρυφερή και συγκινητική, αδυνατεί να εκφράσει την άπειρη συμπάθεια του ουράνιου Πατέρα. Χρησιμοποιώντας τον προφήτη Του, ο Θεός διακηρύττει: "Σε ηγάπησα αγάπησιν αιώνιον, διά τούτο σε είλκυσα με έλεος", Ιερεμίας 31:3. Ενώ ο αμαρτωλός βρίσκεται μακριά από το πατρικό σπίτι, σπαταλώντας την περιουσία του σε ξένη γη, η καρδιά του Πατέρα ξεχειλίζει από λύπη γι’αυτόν, και κάθε επιθυμία που γεννάται μέσα στην ψυχή για να επιστρέψει κοντά στο Θεό, είναι το αποτέλεσμα της τρυφερής συνηγορίας του Πνεύματός Του που παρακαλεί, ικετεύει και ελκύει τον άσωτο προς τη φιλόστοργη πατρική καρδιά.

Έχοντας στη διάθεσή σου τέτοιες πλούσιες υποσχέσεις της Γραφής, μπορείς ακόμη να αμφιβάλεις; Μπορείς ποτέ να πιστέψεις πως όταν ο ταλαίπωρος αμαρτωλός λαχταράει να επιστρέψει, να εγκαταλείψει τις αμαρτίες του, ο Θεός θα τον εμποδίσει με βλοσυρότητα να πέσει στα πόδια Του μετανοημένος; Μακριά τέτοιες σκέψεις! Τίποτε δεν μπορεί να βλάψει την ψυχή σου περισσότερο από μια σφαλερή αντίληψη για τον ουράνιο Πατέρα μας. Αυτός μισεί την αμαρτία αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό, και προσφέρθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, για να σωθούν όσοι επιθυμούν να απολαύσουν αιώνια ευδαιμονία στην ένδοξη βασιλεία Του. Μπορούσε ποτέ να χρησιμοποιήσει πειστικότερη ή τρυφερότερη γλώσσα από αυτή που διάλεξε για να εκφράσει την αγάπη Του για μας; Λέει: "Δύναται γυνή να λησμονήση το θηλάζον βρέφος αυτής ώστε να μη ελεήση το τέκνον της κοιλίας αυτής; Αλλά και αν αύται λησμονήσωσιν, Εγώ όμως δεν θέλω σε λησμονήσει", Ησαΐας 4:15.

Σηκώστε τα μάτια σας ψηλά, εσείς που αμφιβάλλετε ακόμη και ταλαντεύεστε. Ο Ιησούς Χριστός ζει και μεσιτεύει για μας. Να Τον ευχαριστήσετε για τη δωρεά του αγαπητού Υιού Του, και προσεύχεσθε να μην είναι μάταιη η θυσία Του για σας. Το Άγιο Πνεύμα σάς προσκαλεί σήμερα. Προσέλθετε με όλη την καρδιά σας στον Ιησού, και τότε ζητήστε τις ευλογίες Του.

Καθώς διαβάζετε τις υποσχέσεις, να θυμάστε ότι αυτές είναι οι εκφράσεις μιας ανείπωτης αγάπης και ευσπλαχνίας. Η μεγάλη καρδιά της άπειρης Αγάπης, ελκύεται προς τον αμαρτωλό με απέραντη συμπάθεια. " Έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος Αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων", Εφεσίους 1:7. Ναι, πίστεψε μόνο ότι ο Θεός είναι βοηθός σου. Η επιθυμία Του είναι να αποκαταστήσει την ηθική εικόνα Του στον άνθρωπο. Και όπως Τον πλησιάζεις με μετάνοια και εξομολόγηση, Εκείνος σε πλησιάζει με έλεος και συγχώρηση...

Επίγνωση του Θεού.

Πολλά είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί ο Θεός για να Τον γνωρίσουμε, και να επικοινωνήσουμε μαζί Του. Ακατάπαυστα η φύση μιλάει στις αισθήσεις μας. Η πρόθυμη καρδιά επηρεάζεται από την αγάπη και τη δόξα του Θεού, όπως αυτές φανερώνονται στα έργα Του. Το προσεκτικό αυτί συλλαμβάνει και ερμηνεύει τα μηνύματα που στέλνει ο Θεός με τα έργα της φύσης. Τα πράσινα λιβάδια, τα πυκνόφυλλα δένδρα, τα μπουμπούκια και τα λουλούδια, τα γοργοτάξιδα σύννεφα, οι ψιχάλες της βροχής, το φλύαρο ρυάκι, η λαμπρότητα του ουρανού μιλούν στην καρδιά μας, και μας καλούν να γνωρίσουμε το Δημιουργό τους.

Ο Σωτήρας μας έδενε τα πολύτιμα μαθήματά Του με τα πράγματα της φύσης. Τα δένδρα, τα πουλιά, τα αγριολούλουδα, οι λόφοι, οι λίμνες, ο όμορφος ουρανός καθώς και τα δρώμενα στην καθημερινή ζωή, όλα συνδέονταν με τα λόγια της αλήθειας, για να μπορούν τα μαθήματά Του να επανέρχονται στη μνήμη ακόμη και μέσα στις πολυάσχολες φροντίδες της κοπιαστικής ζωής του ανθρώπου.

Ο Θεός επιθυμεί τα παιδιά Του να εκτιμούν τα έργα Του, και να χαίρονται την απλή γαλήνια ομορφιά, που κοσμεί την επίγεια κατοικία τους. Αυτός αγαπάει την ομορφιά, και πάνω από κάθε εξωτερικό θέλγητρο εκτιμάει την ομορφιά του χαρακτήρα. Επιθυμεί να καλλιεργούμε την αγνότητα και την απλότητα, τις σεμνές αυτές χάρες των λουλουδιών.

Αν προσέχαμε μόνο τα δημιουργικά έργα του Θεού, θα μας δίδασκαν πολύτιμα μαθήματα υπακοής και εμπιστοσύνης. Από τα άστρα που πιστά ακολουθούν μέσα στους αιώνες, την ορισμένη αν και αχάρακτη τροχιά τους στο διάστημα, μέχρι το ελάχιστο μόριο, τα στοιχεία της φύσης υπακούουν στο θέλημα του Δημιουργού. Ο Θεός φροντίζει και συντηρεί τα δημιουργήματά Του. Εκείνος που κρατάει τους αμέτρητους κόσμους στο κενό, μεριμνά και για το μικρό μελαχρινό σπουργίτη που ανέμελα κελαηδάει το ταπεινό τραγούδι του.

Όταν οι άνθρωποι ξεκινούν για την καθημερινή δουλειά τους, όπως και όταν προσεύχονται, όταν κοιμούνται το βράδυ ή όταν σηκώνονται το πρωί, όταν ο πλούσιος γιορτάζει στο παλάτι του ή ο φτωχός μαζεύει τα παιδιά του γύρω από το λιτό τραπέζι, ο ουράνιος Πατέρας στοργικά φυλάγει τον καθένα. Κανένα δάκρυ δε χύνεται απαρατήρητο, κανένα χαμόγελο δεν ξεφεύγει την προσοχή Του. Αν ακράδαντα πιστεύουμε αυτό, τότε όλες οι περιττές ανησυχίες μας θα διαλύονταν. Η ζωή μας δε θα ήταν γεμάτη απογοητεύσεις, επειδή κάθε τι μεγάλο ή μικρό θα το αφήναμε στα χέρια του Θεού, που δεν Τον φέρουν σε αμηχανία οι πολλές φροντίδες, και ούτε Τον βαραίνουν. Θα απολαμβάναμε τότε τέτοια ψυχική γαλήνη, την οποία πολλοί στερούνται.

Καθώς οι αισθήσεις σου τέρπονται από τις θελκτικές ομορφιές της γης, στρέψε την προσοχή στο μελλοντικό κόσμο, που δε θα γνωρίσει ποτέ τη φθορά της αμαρτίας και του θανάτου, όπου η όψη της φύσης δε θα αμαυρώνεται από τη σκιά της κατάρας. Προσπάθησε να φέρεις στη φαντασία σου την κατοικία των λυτρωμένων, και να σκεφθείς ότι η δόξα της θα υπερβαίνει τους οραματισμούς της πιο γόνιμης φαντασίας. Τα ποικίλα δώρα του Θεού αντανακλούν μια αμυδρή ανταύγεια της δόξας Του. Όπως είναι γραμμένο: "Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε, και ωτίον δεν ήκουσε, και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας Αυτόν", Α' Κορινθίους 2:9.

Ο ποιητής και ο φυσιοδίφης έχουν πολλά να πουν για τη φύση. Αλλά εκείνος που απολαμβάνει και εκτιμάει στον υπέρτατο βαθμό τις φυσικές καλλονές είναι ο Χριστιανός. Επειδή εκείνος τις αναγνωρίζει σαν έργα του Πατέρα του, και διακρίνει την αγάπη Του στα λουλούδια, στους θάμνους και στα δένδρα. Δεν μπορεί ποτέ να εκτιμηθεί στην πραγματική αξία της η σπουδαιότητα του λόφου, της κοιλάδας, του ποταμού και της θάλασσας, αν αυτά δεν τα αναγνωρίζει κανείς σαν έκφραση της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.

Ο Θεός, μάς μιλάει επίσης με τα έργα της πρόνοιάς Του, καθώς και με την επιρροή του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά. Στα περιστατικά και στο περιβάλλον μας, στις καθημερινές αλλαγές γύρω μας, μπορούμε να ανακαλύψουμε πολύτιμα μαθήματα, φθάνει οι καρδιές μας να είναι πρόθυμες να τα διακρίνουν. Περιγράφοντας τα έργα της Πρόνοιας του Θεού, ο ψαλμωδός λέει: "Από του ελέους του Κυρίου είναι πλήρης η γη". " Όστις είναι σοφός ας παρατηρή ταύτα, και θέλουσιν εννοήσει τα ελέη του Κυρίου". Ψαλμοί 33:5, και 107:43.

Ο Θεός, μάς μιλάει μέσα από το λόγο Του. Εδώ μας παρουσιάζεται ευκρινέστερα η αποκάλυψη του χαρακτήρα Του, της συμπεριφοράς Του με τους ανθρώπους, καθώς και το μεγάλο απολυτρωτικό έργο Του. Εδώ για πρώτη φορά σκιαγραφείται η ιστορία των πατριαρχών, των προφητών και άλλων αγίων ανθρώπων της παλαιάς εποχής. Και αυτοί ήταν άνθρωποι, "ομοιοπαθείς με ημάς", Ιάκωβος 5:17. 
Βλέπουμε πώς αγωνίσθηκαν μέσα από απογοητεύσεις όπως εμείς, και έπεσαν στους πειρασμούς όπως εμείς. Αλλά εμψυχώθηκαν με τη χάρη του Θεού και βγήκαν νικητές. Βλέποντάς τους, παίρνουμε και μεις θάρρος να αγωνισθούμε για τη δικαιοσύνη. Διαβάζοντας τις πολύτιμες πείρες που πέρασαν, το φως, την αγάπη και τις ευλογίες που απόλαυσαν, τα κατορθώματά τους με τη χάρη που τους δόθηκε, το πνεύμα που τους ενέπνευσε, ανάβει και στις δικές μας καρδιές μια φλόγα ευγενικής άμιλλας, καθώς και τον πόθο να ομοιάσουμε με αυτούς στο χαρακτήρα βαδίζοντας όπως αυτοί με το Θεό.

Ο Ιησούς είπε για την Παλαιά Διαθήκη - και πόσο περισσότερο ισχύει για την Καινή Διαθήκη: "Εκείναι είναι αι μαρτυρούσαι περί Εμού". - του Σωτήρα που στο πρόσωπό Του συγκεντρώνονται οι ελπίδες μας για την αιώνια ζωή. Μάλιστα, όλη η Γραφή μιλάει για το Χριστό. Από την αρχική εξιστόρηση της δημιουργίας - επειδή, "χωρίς Αυτού δεν έγεινεν ουδέ έν το οποίον έγεινε", - μέχρι την τελευταία υπόσχεση, "ιδού έρχομαι ταχέως", διαβάζουμε για τα έργα Του και ακούμε τη φωνή Του. Αν θέλεις να γνωρισθείς με το Σωτήρα, μελέτησε τη Γραφή. Γέμισε την καρδιά σου με τα λόγια του Θεού. Είναι το ζωντανό νερό που σβήνει τη δίψα σου. Είναι το ζωντανό ψωμί από τον ουρανό. Ο Ιησούς δήλωσε: "Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πίητε το αίμα Αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς". Και εξηγεί: "Οι λόγοι τους οποίους εγώ λαλώ προς εσάς, πνεύμα είναι και ζωή είναι". Τα σώματά μας οικοδομούνται με ότι τρώμε και πίνουμε. Και ότι ισχύει στο φυσικό κόσμο, ισχύει και στον πνευματικό. Η πνευματική μας υπόσταση δυναμώνει με ότι τροφοδοτείται η σκέψη μας. Ιωάννην 5:39, 1:3, Αποκάλυψη 22:12, Ιωάννην 6:53, 63.

Στο θέμα της λύτρωσης, "επιθυμούσιν οι άγγελοι να παρακύψωσι", Α' Πέτρου 1:12. Αυτό θα αποτελεί τη σπουδή και τον αίνο των λυτρωμένων μέσα στην αιωνιότητα. Δεν αξίζει λοιπόν να αφιερώσεις μια προσεκτική και βαθυστόχαστη μελέτη από τώρα; Η άπειρη ευσπλαχνία και αγάπη του Ιησού, η θυσία που έγινε για χάρη μας, απαιτούν την πιο σοβαρή περίσκεψη. Πρέπει να ενδιατρίβουμε επάνω στο χαρακτήρα του αγαπημένου Λυτρωτή και Μεσίτη μας. Πρέπει να προσηλώσουμε τη σκέψη μας στο θέμα της αποστολής Εκείνου, που ήρθε να σώσει το λαό Του από την αμαρτία. Και ενώ ενατενίζουμε στα ουράνια αυτά θέματα, η πίστη και η αγάπη μας θα αυξάνονται, και οι προσευχές μας θα γίνονται πιο ευπρόσδεκτες από το Θεό, επειδή θα προσφέρονται με όλο και περισσότερη πίστη και αγάπη. Θα προσφέρονται με κατανόηση και θέρμη. Θα δημιουργηθεί μια ακλόνητη εμπιστοσύνη στον Ιησού, και μια καθημερινή ζωντανή πείρα στη δύναμή Του, να σώζει εντελώς εκείνους που προσέρχονται στο Θεό διαμέσου Αυτού.

Ενώ στοχαστικά μελετάμε την τελειότητα του Σωτήρα, θα μας καταλάβει η επιθυμία μιας ριζικής μεταμόρφωσης, με πρότυπο την εικόνα της αγνότητάς Του. Θα γεννηθεί μέσα μας η ψυχική πείνα και δίψα να αφομοιωθούμε με Εκείνον που λατρεύουμε. Όσο περισσότερο οι στοχασμοί μας ενδιατρίβουν στο Χριστό, τόσο περισσότερο θα μιλάμε γι’Αυτόν στους άλλους, θα Τον αντιπροσωπεύουμε στον κόσμο.

Η Βίβλος δε γράφηκε μόνο για τους λόγιους. Προορίζεται για όλους. Οι μεγάλες αλήθειες, οι αναγκαίες για τη σωτηρία, είναι τόσο φωτεινές, σαν το καταμεσήμερο. Και κανείς δεν μπορεί να παρερμηνεύσει ή να χάσει τον προσανατολισμό του, παρά μόνο εκείνοι που ακολουθούν τη δική τους κρίση, αντί να εφαρμόσουν το σαφές θέλημα του Θεού.

Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τις ανθρώπινες απόψεις σχετικά με τη διδαχή της Γραφής, αλλά να μελετούμε τα λόγια του Θεού για τον εαυτό μας. Αν αφήσουμε τους άλλους να σκέπτονται για μας, θα καταλήξουμε με ακρωτηριασμένη τη δραστηριότητά μας, και με περιορισμένες τις ικανότητές μας. Οι εξευγενισμένες διανοητικές δυνάμεις, μπορεί να ελαττωθούν από έλλειψη εξάσκησης σε αξιόλογα θέματα, σε σημείο που να χάσουν την ικανότητά τους να αντιλαμβάνονται το βαθύ νόημα του λόγου του Θεού. Η διάνοια αναπτύσσεται, όταν επιδίδεται στην εξιχνίαση των σχέσεων ανάμεσα στα διάφορα ζητήματα της Γραφής, συγκρίνοντας εδάφιο με εδάφιο, πνευματικά θέματα με άλλα πνευματικά θέματα.

Δεν υπάρχει κανένα πιο αποτελεσματικό μέσον για τη διανοητική ανάπτυξη από τη μελέτη της Γραφής. Κανένα άλλο βιβλίο δεν είναι τόσο ικανό να εξυψώσει τις σκέψεις, και να ζωοποιήσει τις ψυχικές δυνάμεις, όσο οι μεγάλες αλήθειες της Γραφής με τον εξευγενιστικό χαρακτήρα τους. Αν οι άνθρωποι μελετούσαν όπως έπρεπε το λόγο του Θεού, θα αποκτούσαν τέτοια ευρύτητα πνεύματος, ευγένεια στο χαρακτήρα και σταθερότητα προθέσεων, που σπάνια συναντάμε στις ημέρες μας.

Η βιαστική μελέτη της Γραφής ελάχιστα ωφελεί. Μπορεί κανείς να διαβάσει ολόκληρη τη Γραφή χωρίς να δει την ομορφιά της, χωρίς να καταλάβει τη βαθιά και κρυμμένη σημασία της. Ένα τμήμα αν μελετηθεί έτσι που η σημασία του να διασαφηνισθεί, και η σχέση του με το σχέδιο της σωτηρίας να είναι προφανής, έχει μεγαλύτερη αξία από την επιπόλαιη ανάγνωση πολλών κεφαλαίων, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο σκοπό κατά νου, και χωρίς θετική συναποκομιδή κέρδους. Έχε τη Γραφή μαζί σου. Διάβαζέ την σε κάθε ευκαιρία. Αποστήθιζε τα εδάφιά της. Ακόμη και όταν περπατάς στο δρόμο, μπορείς να στοχάζεσαι μια περικοπή, να εμβαθύνεις στο νόημά της, και να το χαράξεις βαθιά στη μνήμη σου.

Η σοφία δεν αποκτάται χωρίς στοχαστική μελέτη, συνοδευόμενη από προσευχή. Είναι αλήθεια ότι μερικά κείμενα της Γραφής είναι τόσο απλά, που κατανοούνται πολύ εύκολα. Υπάρχουν όμως άλλα που η έννοιά τους δεν είναι επιφανειακή ώστε να γίνει κατανοητή με την πρώτη ματιά. Τα εδάφια της Γραφής πρέπει να συγκρίνονται μεταξύ τους. Χρειάζεται φροντισμένη έρευνα με προσευχή και προσοχή. Μια τέτοια μελέτη θα αμειφθεί με πλούσια αποτελέσματα. Όπως ο μεταλλωρύχος ανακαλύπτει κάτω από την επιφάνεια της γης κρυμμένες φλέβες από πολύτιμο μέταλλο, έτσι και εκείνος που με επιμονή ερευνάει το λόγο του Θεού σαν κρυμμένο θησαυρό, θα βρει αλήθειες ανεκτίμητες που διαφεύγουν την προσοχή του επιπόλαιου ερευνητή. Τα θεόπνευστα λόγια όταν αφομοιώνονται στην καρδιά, μεταβάλλονται σε υδάτινα ρεύματα που αναβλύζουν από την πηγή της ζωής.

Ποτέ δεν πρέπει να μελετάται η Γραφή χωρίς προσευχή. Πριν ανοίξουμε τις σελίδες της, να ζητήσουμε τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, και θα μας δοθεί. Όταν ο Ναθαναήλ ήρθε στο Χριστό, ο Σωτήρας είπε: "Ιδού αληθώς Ισραηλίτης εις τον οποίον δόλος δεν υπάρχει". Και ο Ναθαναήλ ρώτησε: "Πόθεν με γινώσκεις;" Ο Ιησούς απάντησε: "Πριν ο Φίλιππος σε φωνάξη, όντα υποκάτω της συκής είδον σε". Ιωάννην 1:47-49. Ο Ιησούς θα δει και μας εκεί που προσευχόμαστε, και Του ζητάμε να μας φωτίσει για να γνωρίσουμε την αλήθεια. Άγγελοι σταλμένοι από τον κόσμο του φωτός, θα στέκουν στο πλευρό εκείνων που με ταπεινοφροσύνη ζητούν θεία καθοδήγηση.

Το Άγιο Πνεύμα εξυψώνει και δοξάζει το Σωτήρα. Το έργο Του είναι να μας παρουσιάζει το Χριστό, την άσπιλη δικαιοσύνη Του και τη σωτηρία που προσφέρει. Ο Ιησούς λέει: "Εκ του Εμού θέλει λάβει και αναγγείλει εις εσάς", Ιωάννην 16:14. 
Το Πνεύμα της αλήθειας είναι ο καλύτερος δάσκαλος της θεϊκής αλήθειας. Πόσο ο Θεός εκτιμάει τους ανθρώπους, αφού έδωσε τον Υιό Του να πεθάνει γι’αυτούς, και διόρισε το Πνεύμα Του δάσκαλο και οδηγό!...

ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΘΥΜΟΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;

Για μια στιγμή ξέχνα ότι ζεις σε χώρα της Δύσης. Ξέχνα το σπίτι σου, το αυτοκίνητό σου, και τα υπάρχοντά σου. Ξέχνα την ελευθερία σου, καθώς και τη θρησκευτική σου ελευθερία, και έλα μαζί μου στην Κίνα. Θα ακολουθούσες τον Ιησού εκεί;

Το να είσαι Χριστιανός σ’ αυτή τη κομμουνιστική χώρα, θα μπορούσε να σου κοστίσει τη ζωή σου. Πιθανότητα να διωκόσουν. Θα μπορούσες να χάσεις τη δουλειά σου και τα εισόδημά σου. Δεν είναι απίθανη μία ποινή φυλάκισης. Φυσικά τα βασανιστήρια είναι πιθανά. Ίσως να μην έβλεπες ξανά την οικογένειά σου. Η πίεση θα ήταν έντονη, το μίσος κάποιες φορές κτηνώδες, η συκοφαντία πάντα παρούσα. Θα ήσουν Χριστιανός στην Κίνα;

Ή γύρνα πριν 19 αιώνες στη Ρώμη. Θα ενωνόσουν με τους πιστούς στις κατακόμβες, θα λάτρευες κρυφά και θα προσευχόσουν σε υπόγειες σπηλιές; Θα αρνιόσουν να δηλώσεις υποταγή στον Καίσαρα, παρόλο που οι πληροφοριοδότες πάντα θα ήταν κοντά, και ίσως ακόμα και η οικογένειά σου σε πρόδιδε; Θα συνέχιζες να μιλάς σε άλλους για τον Κύριό σου;

Όμως η κατάσταση στην Κίνα και στις κατακόμβες δεν είναι ασυνήθιστη. Στην πραγματικότητα, την ώρα που σας πήρε να διαβάσετε αυτά τα λόγια πιθανόν πιστοί να έχουν μαρτυρήσει. (Είναι δυνατόν πιστοί να μαρτυρούν τη στιγμή που διαβάζεις μόνο αυτό το κεφάλαιο!) Όπως είχε πει ο Ντήτριχ Μπονχέφφερ, ο Γερμανός θεολόγος και ποιμένας, τον οποίο σκότωσαν οι Ναζί με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον του Χίτλερ: «Όταν ο Χριστός καλεί έναν άνθρωπο, τον προσκαλεί να έρθει και να πεθάνει». Θα έρθεις και εσύ να πεθάνεις;

"Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού, Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή. Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν, και όσιτς απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν". Ματθαίος 16:24-25

"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει. Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέση αυτήν, και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν". Ιωάννην 12:24-25
Τι εννοούσε ακριβώς ο Ιησούς; Ας ξεκινήσουμε με την τελείως κυριολεκτική ερμηνεία. Εννοούσε να μαρτυρήσεις. Δεν είναι απίθανο το ότι το να ακολουθείς τον Ιησού σ’ αυτή εδώ τη χώρα την ελεύθερη που ζεις, θα μπορούσε σύντομα να σημαίνει κυριολεκτικός θάνατος. Δεν είναι απίθανο μερικοί από μας να καλεστούμε να σφραγίσουμε τη μαρτυρία μας με το αίμα μας. Δεν είναι διόλου απίθανη μία δίκαια αντιπαράθεση με ένα άγριο και άπιστο πλήθος να καταλήξει σε φόνο. Η σωστή και δίκαια μάχη μας μπορεί σύντομα να μετατραπεί σε θανατηφόρα μάχη! Δεν είναι απίθανο ότι μπορεί να υπάρξουν Στέφανοι ανάμεσά μας ξανά. Αν αυτό ζητούσε το Ευαγγέλιο, θα ακολουθούσαμε τον Κύριο ακόμα; 

Η προθυμία να μαρτυρήσεις δίνει ένα ιδανικό σημείο εκκίνησης για τη Χριστιανική ζωή.
Σκέψου προσεκτικά αυτό που δίδαξε ο Ιησούς: 
"Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι. Φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη". Ματθαίος 10:28
Με άλλα λόγια, μη φοβάσαι τους ανθρώπους. Το χειρότερο που μπορούν να σου κάνουν είναι να σε σκοτώσουν! Το μόνο που μπορούν να σου πάρουν είναι η ζωή. Ούτως ή άλλως καλείσαι να απολέσεις τη ζωή σου. Όταν αποδημήσεις από του σώματος, σημαίνει ότι ενδημείς προς τον Κύριο. Β' Κορινθίους 5:8. Γιατί λοιπόν να υπάρχει φόβος; Για τον πιστό ο θάνατος έχει χάσει το κεντρί του, διότι: "εάν τε ζώμεν, εάν αποθνήσκομεν, του Κυρίου είμεθα". Ρωμαίους 14:8.

Όμως έχουμε ξεφύγει τόσο πολύ από τη βιβλική αλήθεια! 
Για το μέσο Δυτικό πιστό, η ιδέα να γίνει μάρτυρας είναι σχεδόν ακατανόητη. Αντί να καλούμε «ελάτε και απολέσετε τη ζωή σας» είμαστε συνηθισμένοι στην πρόσκληση «ελάτε και γευματίστε» Ιωάννην 21:12. 

Όπως έγραψε ο Τόμας Κέμπις: «Πολλοί ακολουθούν τον Ιησού στην κλάση του άρτου, ελάχιστοι όμως πίνουν από το ποτήριο των παθημάτων Του».

Σήμερα στη θέση του παλιού σταυρού, έχουμε το νέο ταξιδάκι αναψυχής. 
Ο Χριστιανισμός είναι κυρίως συνδεμένος με την επίγεια ικανοποίηση, και το Ευαγγέλιο κηρύττεται σαν να δημιουργήθηκε για την επίτευξη προσωπικών στόχων. Γιατί μεσιτεύουμε για την μελλοντική ουράνια κατοικία μας, όταν εδώ νιώθουμε σαν το σπίτι μας; Μπορεί η Νέα Ιερουσαλήμ να είναι πιο φανταχτερή από τις υπερπολυτελείς και υπερσύγχρονες εκκλησίες που έχουν κάποιοι χριστιανοί;

Μία κοσμική νοοτροπία (δηλ. μια νοοτροπία που προσανατολίζεται σ’ αυτό τον κόσμο) εξουσιάζει αυτή την εποχή. Τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο πνεύμα των μαρτύρων και στο πνεύμα της σύγχρονης εκκλησίας! Οι πρώτοι υπομένουν τις μάχες αυτού του κόσμου με τη δύναμη, τη ζωή και τη χαρά του κόσμου που θα έρθει. Οι άλλοι απολαμβάνουν αυτό τον κόσμο.

Είμαστε περισσότερο οικείοι με τη μόδα, παρά με τη νηστεία και περισσότερο συνηθισμένοι στην καλοπέραση παρά να παθαίνουμε. Μερικοί από τους πολυδιαφημισμένους «προφήτες» μας, εγγυημένα θα ευλογήσουν την εκκλησία σου παίρνοντας ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ακόμα και η παρουσία του Θεού μπορεί να αγοραστεί από κάποιον χρισμένο ψαλτωδό μας, εφόσον η τιμή είναι σωστή. Επίσης, ούτε η κατάλληλη ατμόσφαιρα στο καλύτερο πολυτελές ξενοδοχείο δεν θίγει κάποιον.

Έχουμε μπει στην περίοδο του μάρκετιν της εκκλησίας. Όλη μας η μεθοδολογία όμως είναι λάθος. Ο σταυρός δεν είναι «φιλικός στο χρήστη». Είναι «θανάσιμος στο χρήστη»! Νομίζουμε ακόμα ότι πετάμε ψηλά στα ουράνια. Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι συχνά είμαστε πάρα πολύ παχιοί για να πετάξουμε. Η Δυτική εκκλησία έχει κολλήσει στο έδαφος!

Πόσο ριζικά έχουμε απομακρυνθεί από τα θεμέλια της πίστης μας! Πόσο βαθιά έχουμε πλανηθεί! Είναι η ώρα να επιστρέψουμε τις καρδιές μας. Είναι η ώρα να υπολογίσουμε ξανά το κόστος. Ένα από τα κύρια πράγματα που μας κρατάνε από το να υπηρετήσουμε τον Κύριο, είναι η άρνησή μας να απολέσουμε τη ζωή μας. Πάντα προσπαθούμε να την κρατήσουμε! Ο Ιησούς μας καλεί να φύγουμε.

Φυσικά δεν θα μαρτυρήσουν πολλοί από μας. (Τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον.) Όλοι μας όμως πρέπει να απαρνηθούμε όλες τις αξιώσεις για τη ζωή μας. Όλοι μας πρέπει να χάσουμε τα δίκαιά μας. Τότε μπορούμε πραγματικά να ζούμε!

Ο κάτοχος του βραβείου Νόμπελ, Αλεξάντερ Σολτσχένιτσιν ήταν φυλακισμένος στη Ρωσία. Τον χώρισαν από τους συγγενείς και τους φίλους του. Τον πήραν μακριά από την καριέρα του και το επάγγελμά του. Δήμευσαν όλη του την επίγεια περιουσία και του συμπεριφέρθηκαν σαν ένα ασήμαντο τίποτα. Τότε ήταν, που ως τελευταία προσβολή, του πήραν το μολύβι του. Εκείνη τη στιγμή ήταν που ο Σολτσχένιτσιν είπε ότι, για πρώτη φορά στη ζωή του έγινε ένα τελείως ελεύθερος άνθρωπος. Δεν είχε τίποτα άλλο να χάσει! Δεν είχε τίποτα άλλο να του πάρουν! Δεν υπήρχε τίποτα με το οποίο θα μπορούσε κάποιος να τον πιέσει, τίποτα με το οποίο θα μπορούσε να τον απειλήσει. Στη φυλακή ανακάλυψε ότι ήταν ελεύθερος.

Ο Ιησούς μας καλεί να είμαστε ελεύθεροι! «Χάσε τη ζωή σου», σου λέει. «Τότε θα τη βρεις!» «Πέθανε ως προς τον κόσμο», επιμένει. «Τότε θα ζήσεις!» «Παράδωσε την υπόληψή σου», σε προτρέπει. «Τότε θα σταματήσει όλη η πίεση! Θα είσαι ελεύθερος να κάνεις το θέλημά Του. Τίποτα δεν θα υπάρχει να σε κρατά πίσω.»

Κι όμως μεγάλο μέρος της σημερινής διδασκαλίας έρχεται ενάντια στην οδό του σταυρού. Αντί να ενθαρρύνει τους πιστούς να χάσουν το δίκιο τους, τους συμβουλεύει να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. (Είναι άλλο πράγμα να αγωνίζεσαι για τα ηθικά και θρησκευτικά δικαιώματα, κι άλλο πράγμα να παλεύεις για τα «προσωπικά δικαιώματά» σου, όπως το δικαίωμά σου να θυμώνεις με τον εγωιστή σύντροφό σου, ή το «δικαίωμά» σου να είσαι λυπημένος όταν οι φίλοι σου σε απορρίπτουν.) Είμαστε μια γενιά που έχει δώσει έμφαση στη διαφύλαξη του εγώ μας, αντί στην αυταπάρνηση και τρέφουμε τη σάρκα αντί να τη σταυρώνουμε. Αυτή δεν είναι η βιβλική οδός!

"Διότι τούτο είναι χάρις, το να υποφέρη τις λύπας διά την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως. Διότι ποία δόξα είναι, εάν αμαρτάνοντες και ραπιζόμενοι υπομένητε; Εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ. Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού". Α' Πέτρου 2:19-21

Ναι, η απώλεια της ζωής μας είναι πολυδιάστατη!

Καλούμαστε να αγαπάμε τους εχθρούς μας, να ευλογούμε εκείνους που μας καταριούνται, να προσευχόμαστε για εκείνους που μας βλάπτουν, και να κρατάμε μία απόλυτη στάση ενάντια στην αντεκδίκηση. Λουκάς 6:27-29. Αυτό είναι μέρος του θανάτου του εαυτού μας. Πρέπει να νικήσουμε το κακό δια του αγαθού. Ρωμαίους 12:21.

Επίσης πρέπει να απαρνηθούμε τις συναισθηματικές «επιθυμίες» μας. Η πικρία απαγορεύεται. Η αυτοκατάκριση πρέπει να εξαφανιστεί. Πρέπει να απορρίψουμε οργή, θυμό, κακία, βλασφημία, αισχρολογία από του στόματός μας. Κολοσσαείς 3:8. Αυτά δεν ταιριάζουν στον άγιο λαό του Θεού. Εφεσίους 5:1-12. Και πρέπει να ελέγχουμε όταν υπάρχει αμαρτία, Λουκάς 17:3-4 είτε αρέσει, είτε όχι. Ο απότομος άνθρωπος πρέπει να γίνει πράος. Ο δειλός να γίνει θαρραλέος. Θάνατος στο θέλημα της σαρκός! Είσαι ακόμα πρόθυμος να ακολουθήσεις;

«Μα εγώ σχεδόν δεν ομολογώ στο γείτονά μου.» Τότε χάσε τη ζωή σου, απώλεσέ την και υπάκουσε τον Κύριο! «ΕΓΩ δεν προτιμώ να συμμετέχω στη συνάθροιση της ολονύκτιας προσευχής.» Πότε σου ζήτησε ο Κύριος τις προτιμήσεις σου; «Η σάρκα ΜΟΥ δεν θέλει πραγματικά να αγωνιστεί για τα μέλλοντα.» Τότε σταύρωσέ την και οπλίσου με το Πνεύμα του Θεού μας. Το μόνο μας «δικαίωμα» είναι να ευαρεστούμε τον Κύριο, και τι ένδοξο δικαίωμα που είναι αυτό! Υπάρχουν όμως ακόμα πολλά περισσότερα στο κάλεσμά μας.

Πρέπει να πεθάνουμε ως προς την υπόληψή μας. Ο κοσμικά εξέχων Σαούλ από την Ταρσό συνελήφθη, δάρθηκε, μαστιγώθηκε, λοιδορήθηκε, τον αποκάλεσαν τρελό και τον λιθοβόλησαν. Μια φορά έσωσε τη ζωή του όταν τον κατέβασαν μέσα σε ένα καλάθι από ένα παράθυρο στα τείχη της πόλης, Β' Κορινθίους 11:32-33. Πάρα πολλά για έναν επαγγελματία ευαγγελιστή! Στον Τζων Γουέσλεϊ πέταξαν πέτρες, σάπια φρούτα και ψόφιες γάτες. Συχνά έκαιγαν το ομοίωμα του Τσαρλς Φίννεϋ. Αυτό γινόταν γιατί ταυτίζονταν με τον Ιησού Χριστό. Ταυτιζόμαστε κι εμείς με τον Ιησού; Συνδέουν οι άνθρωποι κι εμάς με τον Ιησού;

" Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν διά του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες. Διότι δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν". Εβραίους 13:12-14
Θα φέρουμε κι εμείς τον ονειδισμό Του; Είναι αυτό το πνεύμα που έχουμε; Θα ήσουν πρόθυμος να παρελάσεις σε μία ανοιχτή ευαγγελιστική πορεία όταν οι άπιστοι φίλοι σου, οι γείτονες, οι συγγενείς ή οι εργοδότες σου σε παρακολουθούν; Ας ανοίξει τα μάτια μας ο Θεός να δούμε την πραγματικότητα!

Ποιος νοιάζεται για τη γνώμη του κόσμου; Γιατί να ταράζεσαι από τα κοσμικά μέσα; Γιατί να επηρεάζεσαι από εκείνους που είναι πνευματικά χαμένοι; Γιατί αυτό που σε εμποδίζει είναι απλά σάρκα και αίμα; Η αιώνια άποψη του Θεού είναι το μόνο που μετράει. Στα δικά ΤΟΥ μάτια ο υπερήφανος καθηγητής είναι ανόητος, και ο απλός άγιος είναι σοφός. Γι’ αυτό το λόγο ο Παύλος μπορούσε να πει: "Δεν αισχύνομαι το ευαγγέλιο", Ρωμαίους 1:16 παρά την αποστροφή των διανοούμενων, και την περιφρόνηση του θρησκευτικού κατεστημένου. Μπορούμε να πούμε ότι δεν ντρεπόμαστε; Η υπόληψη πρέπει να καρφωθεί πάνω στο σταυρό!

Υπάρχει όμως και μία άλλη πλευρά της σταυρωμένης ζωής. Να παραιτηθούμε από το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τον εαυτό μας.

«Αν θέλουμε να είμαστε σε επαφή μαζί Του, πρέπει σοβαρά να περάσουμε μέσα από τον εκμηδενισμό, όχι της δόξας, αλλά του παλιού δικαιώματος υπέρ του εαυτού μας, σε κάθε μορφή και σχήμα του. Αν δεν μαρτυρήσουμε μέχρι τέλους εσωτερικά, ο πειρασμός πάντα θα μας πιάνει στον ύπνο.» (Oswald Chambers). Με το να παίρνεις πίσω τη ζωή σου είναι το ίδιο με το να κλέβεις το Θεό.

Ο παλιός άνθρωπος και τα σχέδιά του είναι νεκρά. Και οι νεκροί άνθρωποι δεν έχουν μέλλον. Μόνο οι αναστημένοι έχουν μέλλον. Έχουμε αναστηθεί εν Αυτώ! Μόνο οι νεκροί μπορούν να αναστηθούν.

"Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού. Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ. Όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ’ αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη". Κολοσσαείς 3:1-4
Τα εδάφια αυτά περιγράφουν την φυσιολογική Χριστιανική ζωή. Δεν ζούμε τις υπόλοιπες μέρες μας στη γη για τις πονηρές ανθρώπινες επιθυμίες, αλλά για το θέλημα του Θεού. Α' Πέτρου 4:2. Γι’ αυτό πέθανε ο Ιησούς!

"Και απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών". Β' Κορινθίους 5:15
Βαθιά στην καρδιά κάθε πιστού πρέπει να είναι αυτά τα λόγια χαραγμένα: «Ζω για το θέλημα του Θεού. Δεν έχω θέλημα εκτός από το δικό ΤΟΥ!» Γι’ αυτό είναι που έχουμε σωθεί. Έτσι θα είναι για πάντα:

"Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον, και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν". Αποκάλυψη 22:3
Αυτό είναι το αιώνιο, ευλογημένο κάλεσμά μας!

Πρέπει ν’ ασχοληθούμε με την πραγματικότητα ότι είμαστε δούλοι του Θεού, ότι η ζωή μας ανήκει σ’ Εκείνον, και ότι έχει το απόλυτο δικαίωμα να μας στείλει οπουδήποτε, να μας χρησιμοποιήσει με οποιοδήποτε τρόπο, και να μας πει να κάνουμε οτιδήποτε σε οποιαδήποτε ώρα. Δεν υπογράψαμε με τον Κύριο ένα συμβόλαιο με όρους!

Φυσικά κάνοντας το θέλημά Του υπάρχει δόξα. Πληρώνει και ευλογεί, οι αμοιβές είναι τεράστιες, και όλοι οι οδοί του είναι ζωή. Ο δρόμος όμως για τη ζωή είναι το μονοπάτι του σταυρού, και η ολοκληρωτική νίκη μπορεί να έρθει μόνο μετά από πλήρη αφιέρωση. Διστάζεις ακόμα ή είσαι πρόθυμος να ζήσεις, ή να πεθάνεις για τον Κύριο, να πας κάπου, ή να μείνεις κάπου για τον Ιησού, να πληρώσεις ή να προσευχηθείς, να μιλήσεις ή να μείνεις σιωπηλός και να παραδοθείς σ’ Εκείνον άνευ όρων; Σε κρατάνε τα πάντα πίσω; Είσαι έτοιμος να στρατολογηθείς; Ακούς την εντολή του Κυρίου, όποια κι αν είναι αυτή η εντολή;

Τι είναι αυτό που θέλεις να κερδίσεις; Έχεις πράγματι κάτι που μπορείς να χάσεις; Σήκωσε το σταυρό σου και ακολούθησε τον Κύριο. Δεν θα μετανιώσεις ποτέ που το έκανες! Ρώτησε απλά εκείνους τους μάρτυρες όταν τους συναντήσεις. Δηλαδή αν τα μάτια σου μπορούν να δουν όλη τη δόξα.

"Και οι συνετοί θέλουσιν εκλάμψει ως η λαμπρότης του στερεώματος, και οι επιστρέφοντες πολλούς εις δικαιοσύνην, ως οι αστέρες, εις τους αιώνας των αιώνων". Δανιήλ 12:3
Εύχομαι να λάμψεις ως ο ήλιος εκείνη τη μέρα, όταν ο θάνατος θα παραχωρήσει το δρόμο στη ζωή για πάντα...

Michael Brown
http://www.angelfire.com/pro/revivalnow/index.htm

Χρειαζόμαστε ένα Σωτήρα.

Στην αρχή ο άνθρωπος είχε προικισθεί με ευγενικά αισθήματα, και με έξοχες διανοητικές ικανότητες. Ήταν μια τέλεια ύπαρξη και σε αρμονία με το Θεό. Οι σκέψεις του ήταν αγνές, και οι προθέσεις του άγιες. Αλλά με την παρακοή οι δυνάμεις του διαστρεβλώθηκαν, και ο εγωισμός πήρε τη θέση της αγάπης. Η παράβαση εξασθένισε τη φύση του σε τέτοιο σημείο, που ήταν αδύνατον να αντισταθεί στη δύναμη του πονηρού με μόνη τη δική του ικανότητα. Είχε γίνει αιχμάλωτος του Σατανά, και θα παρέμενε για πάντα αιχμάλωτός του, αν δε μεσολαβούσε κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο ο Θεός. Ο σκοπός του πονηρού ήταν να ματαιώσει το θεϊκό σχέδιο για τη δημιουργία του ανθρώπου, και να γεμίσει τη γη με συμφορά και ερήμωση. Τότε θα αποδείκνυε σε όλους ότι το κακό αυτό, ήταν το αποτέλεσμα του έργου του Θεού που δημιούργησε τον άνθρωπο.

Στην αναμάρτητη κατάστασή του ο άνθρωπος απολάμβανε χαρούμενη επικοινωνία με Εκείνον, "εν τω οποίω είναι κεκρυμμένοι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως". Κολοσσαείς 2:3. Αλλά μετά την αμαρτία δεν μπορούσε πια να αισθάνεται χαρά στην ατμόσφαιρα της αγιότητας, και προσπάθησε να κρυφτεί από την παρουσία του Θεού. Αυτή παραμένει η κατάσταση της μη-αναγεννημένης καρδιάς. Δε βρίσκεται σε αρμονία με το Θεό, ούτε αισθάνεται χαρά να επικοινωνεί μαζί Του.

Ο αμαρτωλός δεν ήταν δυνατόν να νιώθει ευτυχισμένος στην παρουσία του Θεού. Θα απέφευγε τη συντροφιά των αγίων υπάρξεων. Αν του επιτρεπόταν η είσοδος στον ουρανό, δε θα έβρισκε καμιά χαρά εκεί. Το πνεύμα της ανιδιοτελούς αγάπης που βασιλεύει εκεί - όπου κάθε καρδιά πάλλει στο ρυθμό της καρδιάς της Άπειρης Αγάπης - δε θα έβρισκε καμιά ανταπόκριση στη δική του ψυχή. Οι σκέψεις του, οι επιδιώξεις του, τα κίνητρά του, θα ήταν εντελώς ξένα προς εκείνα των αναμάρτητων κατοίκων του ουρανού. Θα αποτελούσε παραφωνία μέσα στην ουράνια μελωδία. Ο ουρανός θα ήταν γι’αυτόν τόπος βασάνων. Θα ήθελε να κρυφτεί από Εκείνον που είναι το φως του ουρανού, και η πηγή χαράς του.

Δεν είναι καμιά αυθαίρετη διαταγή του Θεού που αποκλείει τους ασεβείς από τον ουρανό. Αυτοί οι ίδιοι έχουν αποκλεισθεί, βλέποντας τον εαυτό τους ακατάλληλο για την ατμόσφαιρά του. Η δόξα του Θεού θα απέβαινε γι’αυτούς εξολοθρευτική φωτιά. Θα προτιμούσαν την καταστροφή για να μπορέσουν να κρυφθούν από την παρουσία Εκείνου που πέθανε για να τους λυτρώσει.

Μόνοι μας, είναι εντελώς αδύνατον να γλιτώσουμε από το βάραθρο της αμαρτίας όπου έχουμε βυθισθεί. Οι καρδιές μας είναι διεφθαρμένες και δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε. "Τίς δύναται να εξάξη καθαρόν από ακαθάρτου; ουδείς". "Διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν, επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται, αλλ’ουδέ δύναται". Ιώβ 14:4, Ρωμαίους 8:7.

Μόρφωση, πνευματική καλλιέργεια, ισχυρή θέληση, ανθρώπινη προσπάθεια, όλα αυτά παίζουν το ρόλο τους. Όμως εδώ είναι ανίσχυρα. Μπορούν να επιτελέσουν κάποια εξωτερική βελτίωση της συμπεριφοράς του ανθρώπου, αλλά δεν είναι σε θέση να αλλάξουν την καρδιά του. Δεν μπορούν να εξαγνίσουν τα ελατήρια της ζωής. Για να επιστρέψει ο άνθρωπος από την αμαρτωλή κατάσταση στην αγιότητα, χρειάζεται μια δύναμη που να ενεργεί εσωτερικά. Αυτή η δύναμη είναι ο Χριστός. Μόνο η δική Του χάρη, είναι εκείνη που μπορεί να αφυπνίσει τις νεκρωμένες ιδιότητες της ψυχής, και να την ελκύσει προς το Θεό, την αγιότητα.

Ο Σωτήρας Χριστός είπε: "εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν" - δηλαδή αν δεν αποκτήσει καινούργια καρδιά, καινούργιες επιδιώξεις, καινούργιους σκοπούς και καινούργια κίνητρα που οδηγούν σε μια νέα ζωή - "δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού". Ιωάννην 3:3. Η γνώμη ότι το μόνο που χρειάζεται ο άνθρωπος είναι να καλλιεργήσει το καλό που έμφυτα βρίσκεται μέσα του, αυτό είναι ολέθρια πλάνη. "Ο φυσικός όμως άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού, διότι είναι μωρία εις αυτόν και δεν δύναται να γνωρίση αυτά, διότι πνευματικώς ανακρίνονται". Α' Κορινθίους 2:14. "Μη θαυμάσης ότι σοι είπον, πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν", Ιωάννην 3:7. Σχετικά με το Χριστό έχει γραφεί: "Εν Αυτώ ήτο η ζωή, και η ζωή ήτο το φως των ανθρώπων", Ιωάννην 1:4, και το μόνο "όνομα υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν". Πράξεις 4:12.

Δεν είναι αρκετό να κατανοήσουμε την αγαθότητα του Θεού, τη φιλανθρωπία Του, και την πατρική Του τρυφερότητα. Δεν είναι αρκετό να διακρίνουμε τη σοφία και τη δικαιοσύνη του νόμου Του, και να παραδεχθούμε ότι είναι θεμελιωμένος επάνω στην αιώνια αρχή της αγάπης.

Ο απόστολος Παύλος τα γνώριζε όλα αυτά όταν δήλωσε: "Συμφωνώ με τον νόμον ότι είναι καλός". "Ο μεν νόμος είναι άγιος και η εντολή αγία, δικαία και αγαθή". Αναγκάσθηκε όμως να προσθέσει με πικρή απογοήτευση και με αγωνία ψυχής: "εγώ δε είμαι σαρκικός, πεπωλημένος υπό την αμαρτίαν". Λαχταρούσε την αγνότητα και τη δικαιοσύνη που ο ίδιος ήταν ανήμπορος να αποκτήσει, και ανέκραξε: "Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ, τίς θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου;" Η ίδια αυτή κραυγή ακούγεται από αμέτρητες καρδιές στο διάβα των αιώνων, που πιέζονται κάτω από το βάρος της αμαρτίας σε όλα τα μέρη του κόσμου. Ρωμαίους 7:16,12,14,24.

Η απάντηση που δίνεται σε όλους είναι μοναδική: "Ιδού ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου". Ιωάννην 1:29.

Το Πνεύμα του Θεού χρησιμοποιεί διάφορα παραδείγματα, προσπαθώντας να απεικονίσει την αλήθεια αυτή, για να την καταστήσει κατανοητή στις ψυχές, που αγωνίζονται να ελευθερωθούν από το βάρος της ενοχής. Ο Ιακώβ όταν έφυγε κρυφά από το σπίτι του πατέρα του, αφού εξαπάτησε τον αδελφό του Ησαύ, ένιωθε να τον πιέζει το βάρος της ενοχής. Μόνος και περιφρονημένος καθώς ήταν, χωρισμένος από όλα όσα αποτελούσαν τη χαρά της ζωής του, η σκέψη που τον βασάνιζε πάνω από όλα ήταν ο φόβος, ότι η αμαρτία του τον είχε αποκόψει από το Θεό, και ότι ο Ουρανός τον είχε εγκαταλείψει. Περικυκλωμένος από ερημικούς λόφους, ξαπλωμένος κάτω από έναν ξάστερο ουρανό, έγειρε θλιμμένος επάνω στη γυμνή γη για να ξεκουρασθεί.

Καθώς αποκοιμήθηκε, ένα παράξενο φως έλαμψε στο όνειρό του, και ξαφνικά πελώρια, αμυδρά σκαλοπάτια φάνηκαν να υψώνονται από την πεδιάδα όπου ήταν ξαπλωμένος, και να φθάνουν μέχρι τις πύλες του ουρανού, ενώ άγγελοι του Θεού ανεβοκατέβαιναν επάνω σε αυτά. Και μέσα από τη δόξα του ουρανού, μια θεϊκή φωνή ακούσθηκε με ένα μήνυμα παρηγοριάς και ελπίδας. Με τον τρόπο αυτόν γνώρισε ο Ιακώβ εκείνο που ικανοποίησε τη λαχτάρα της ψυχής του: γνώρισε δηλαδή την ύπαρξη ενός Σωτήρα. Με χαρά και ευγνωμοσύνη είδε να του παρουσιάζεται ένας δρόμος, που ακολουθώντας τον θα μπορούσε αυτός ο αμαρτωλός να βρει την επικοινωνία του με το Θεό. Η μυστηριακή εκείνη σκάλα που είδε στο όνειρό του, συμβόλιζε τον Ιησού, το μόνο μέσον που μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε επικοινωνία με το Θεό.

Ο Χριστός μεταχειρίσθηκε την ίδια εικόνα στη συνομιλία Του με το Ναθαναήλ όταν είπε: "Θέλετε ιδεί τον ουρανόν ανεωγμένον και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιόν του ανθρώπου". Ιωάννην 1:52. 
Με την αποστασία του ο άνθρωπος αποξενώθηκε από το Θεό. Η γη αποκόπηκε από την επικοινωνία με τον ουρανό. Με το χάσμα που δημιουργήθηκε, διακόπηκε κάθε επαφή. Όμως ο Χριστός ένωσε και πάλι τη γη με τον ουρανό. Με την προσωπική χάρη Του ο Χριστός, γεφύρωσε το χάσμα που η αμαρτία είχε δημιουργήσει, ώστε οι άγγελοι να μπορούν να έρθουν πάλι σε επικοινωνία με τους ανθρώπους. Ο Χριστός συνδέει τον αδύναμο, αμαρτωλό άνθρωπο με την Πηγή της άπειρης Δύναμης.

Αλλά μάταια είναι τα όνειρα των ανθρώπων για πρόοδο, όπως μάταιες είναι και όλες οι προσπάθειες για ηθική ανάταση της ανθρωπότητας μακριά από τη μοναδική Πηγή ελπίδας και βοήθειας για την αμαρτωλή φυλή μας. "Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον είναι από τον Θεόν", Ιακωβος 1:17. Χωρίς Αυτόν δεν αποκτάται το έξοχων του χαρακτήρα. Και ο μόνος δρόμος που οδηγεί προς το Θεό είναι ο Χριστός. Αυτός λέει: "Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’Εμού", Ιωάννην 14:6.

Η καρδιά του Θεού σκιρτάει για τα επίγεια παιδιά Του, με μια αγάπη που είναι δυνατότερη και από αυτόν το θάνατο. Θυσιάζοντας τον Υιό Του, ο Θεός κένωσε ολόκληρο τον ουρανό για χάρη μας. Η ζωή, ο θάνατος και το μεσιτικό έργο του Σωτήρα Χριστού, η λειτουργική υπηρεσία των αγγέλων, οι ικεσίες του Αγίου Πνεύματος, η πάνω από όλα, και με όλα τα μέσα στοργική φροντίδα του Πατέρα, το αμείωτο ενδιαφέρον των ουράνιων υπάρξεων, τα πάντα έχουν προσφερθεί για τη λύτρωση του ανθρώπου.

Ας στρέψουμε τα βλέμματά μας προς την καταπληκτική αυτή θυσία που έγινε για χάρη μας! Ας προσπαθήσουμε να εκτιμήσουμε το έργο, και την προσπάθεια που διέθεσε ο Ουρανός στην αναζήτηση του χαμένου κόσμου, και την επαναφορά του στο σπίτι του Πατέρα. Ισχυρότερα κίνητρα και δυνατότερες ενέργειες δεν μπορούσαν να διατεθούν. Οι υπέροχες ανταμοιβές για την ορθή διαγωγή, η απόλαυση του ουρανού, η συντροφιά των αγγέλων, η κοινωνία και η αγάπη του Πατέρα και του Υιού Του, η εξύψωση και τελειοποίηση όλων των δυνάμεών μας κατά τους ατελεύτητους αιώνες, δεν είναι όλα αυτά ισχυρά, ενθαρρυντικά κίνητρα για να μας παροτρύνουν να προσφέρουμε την εγκάρδια υπηρεσία της αγάπης μας προς το Δημιουργό και Λυτρωτή μας;

Από το άλλο μέρος, οι κρίσεις του Θεού κατά της αμαρτίας, η δίκαια ανταπόδοση, ο εκφυλισμός του χαρακτήρα μας, και η τελική καταστροφή, όλα αυτά αναφέρονται στο λόγο του Θεού σαν προειδοποίηση ενάντια στις παγίδες του Σατανά. Δε θα υποκλιθούμε ταπεινά μπρος στο έλεος του Θεού; Τι περισσότερο μπορούσε να κάνει για μας; Ας πλησιάσουμε όσο μπορούμε περισσότερο προς Εκείνον που μας αγάπησε με μια αγάπη καταπληκτική. Ας επωφεληθούμε από τα μέσα που παραχώρησε στη διάθεσή μας, ώστε να μεταμορφωθούμε, να γίνουμε όμοιοι με Αυτόν, και να επανέλθουμε στη συναναστροφή των λειτουργικών αγγέλων, στην αρμονία και επικοινωνία με τον Πατέρα και τον Υιό...

Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος.

" Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν,προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης∙ δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν". Τιμόθεον Β' 3:16-17

Στις μέρες μας, ακούγονται πάρα πολλές ερμηνείες για την οικονομική δυσπραγία της πατρίδας μας. Στην πλειοψηφία τους αυτές οι απόψεις συσχετίζουν το πρόβλημα με εσφαλμένες πολιτικές επιλογές και κοινωνικές πρακτικές. Ασφαλώς σε αυτές τις θεωρήσεις εμπεριέχεται αλήθεια, όμως, επιτρέψτε μας να πούμε πως, μέσα από αυτές, τα σοβαρά προβλήματα της χώρας μας, αντιμετωπίζονται μερικά και όχι ολιστικά, ακριβώς γιατί ασχολούμαστε με την περιγραφή των αποτελεσμάτων, και όχι με τον εντοπισμό και, βέβαια, τη θεραπεία των βαθύτερων αιτιών. Τελικά, σε όλη την ταραχή, το άγχος και την ανασφάλεια που βιώνουμε, δεν πρέπει να υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο πολιτικές και κοινωνικές προσεγγίσεις. Όταν απουσιάζει η πνευματική ερμηνεία της κατάστασης, πάντα θα γυρίζουμε γύρω από το πρόβλημα, και ποτέ δε θα στοχεύουμε με αποτελεσματικό οπλισμό στο κέντρο του.

Όλα όσα ακούμε στις τηλεοράσεις ή διαβάζουμε στις εφημερίδες, δεν απαντούν ουσιαστικά στο αμείλικτο ερωτήματα: γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο, γιατί επιλέξαμε τη διαφθορά και την υποκρισία, στη θέση της τιμιότητας και της ανιδιοτέλειας. Ο Αιώνιος Λόγος του Θεού αιτιολογεί την αποτυχία μας στη βάση της απομάκρυνσής μας από τον Θεό, και της αδιαφορίας μας να διδαχτούμε από Εκείνον το Θέλημά Του. Παράλληλα, μας προσφέρει πρακτικές λύσεις και μας προσκαλεί να κατανοήσουμε, πως δεν μπορεί να χτιστεί μια κοινωνία και να προστατευθεί η ταυτότητα ενός έθνους, όταν περιφρονητικά, επιπόλαια ή και εσκεμμένα, εξορίζεται από τη ζωή μας ο αιώνιος Νόμος Του. Ζούμε σε ένα χριστεπώνυμο έθνος… και όμως αποτελεί θλιβερή διαπίστωση το γεγονός, ότι ο Λόγος του Θεού δεν υποστηρίζεται από τους πολιτικούς μας (στην πλειοψηφία τους), δεν προβάλλεται στα Μέσα Ενημέρωσης, δε διδάσκεται στα σχολεία μας, δεν εκπαιδεύει τις συνειδήσεις μας. Στην παρούσα ερμηνεία του προβλήματος, δεν τίθεται θέμα αθεΐας ή θεϊσμού. Σίγουρα, δεν μπορείς να διακηρύξεις τον Λόγο του Θεού, όταν δεν τον πιστεύεις. Όμως, είναι παράλογο να θεωρούμε τους εαυτούς μας χριστιανικό λαό και τους πολιτικούς μας θεοσεβείς πολίτες, όταν επιμένουμε σε επιλογές που τόσο επιδεικτικά απορρίπτουν από τη ζωή μας το Σύμβολο της Πίστης μας. Είναι ανώφελο να πιστεύουμε έναν Θεό, που αρέσκεται να ασχολούμαστε μαζί Του μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Είναι πραγματικά κρίμα να μην περνά από το μυαλό μας, όχι μόνο ότι ο Θεός θλίβεται με όλα τα δεινά και τις καθημερινές δυσκολίες μας, αλλά πολύ περισσότερο ότι είναι πρόθυμος να φωτίσει τη ζωή μας με την Παρουσία Του, και να μας δώσει τη Δύναμη και τη Σοφία Του στη διαχείριση όλων των προβλημάτων μας, από τα πολιτικά και κοινωνικά μέχρι τα απολύτως προσωπικά.

Ας προσέξουμε στην περικοπή μας την αλήθεια ότι η Αγία Γραφή γράφτηκε με θεοπνευστία, όχι για να αποτελεί ένα αποκλειστικό αντικείμενο συζήτησης στους κλειστούς θεολογικούς κύκλους, ή για να παρηγορεί τους αδύναμους, και να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των συντηρητικών. Γράφτηκε με την Οδηγία του Αγίου Πνεύματος, για να λάμπει ως άσβεστο Φως στους ιδιωτικούς αλλά και στους δημόσιους οίκους της χώρας μας. Είναι Λόγος ωφέλιμος, μοναδικός και ασύγκριτος, που μπορεί να μας διδάξει τις αληθινές και αναλλοίωτες αξίες της ζωής∙ να μας ελέγξει για τα λάθη και τις παραλείψεις μας∙  να μας καλέσει στη μετάνοια και στην έμπρακτη επανόρθωση και, βέβαια, να μας εκπαιδεύσει σε ένα τρόπο σκέψης και σε μια στάση ζωής, που ουσιαστικά και ολοκληρωμένα, θα ετοιμάζουν τον άνθρωπο σε κάθε έργο αγαθό, για τον ίδιο και την κοινωνία στην οποία ζει. Όσο ποτέ άλλοτε είναι καιρός να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας στη μελέτη και βίωση του Λόγου Του Θεού, που είναι λύχνος στη ζωή μας και φως στα μονοπάτια μας, Ψαλμός 118:105.
Όσο ποτέ άλλοτε είναι καιρός να αφουγκραστούμε τη Φωνή Του μέσα μας, που ακούραστα μας προσκαλεί: "Επιστρέψατε… και θέλω ιατρεύσει τας αποστασίας σας", Ιερεμίας 3:22. Δοκιμάζουμε τόσα μέσα για τη… σωτηρία της πατρίδας μας, πιεζόμαστε, αγανακτούμε, και τελικά, κάπου στο βάθος μας, έχουμε χάσει την ελπίδα μας για την αποτελεσματικότητά τους. 
Αξίζει λοιπόν, να περιφρονήσουμε το μόνο Μέσο Σωτηρίας, τη Μόνη Οδό, την Πραγματική Ελπίδα για την άρση των κοινωνικών αδιεξόδων μας, και την ψυχική και πνευματική μας πληρότητα; 
Aς είναι η προσευχή μας να στηριχθούμε στην Πρόταση του Θεού, να αγκαλιάσουμε με πίστη τις Εντολές Του, και να πιστέψουμε ολόθερμα ότι Αυτός πράγματι μπορεί να αναγεννήσει το Έθνος μας. Αμήν...