Υπάρχει απάτη στην επιστήμη;

Η λέξη απάτη ορίζεται στα λεξικά, ως "δόλια ενέργεια που αποσκοπεί σε παραπλάνηση τρίτου".
Ο ορισμός είναι σωστός αλλά ατελής. Διότι η απάτη είναι πρωτίστως νομική έννοια. Ο ποινικός νομοθέτης κολάζει τον διερχόμενο μέσα απατηλά εις βάρος τρίτου, προς ίδιον οικονομικό όφελος. Ως απατηλά μέσα ορίζονται, η απόκρυψη των αληθών γεγονότων, και η προβολή ψευδών ως αγαθών. Απ’ την άλλη, η επιστήμη ορίζεται ως ένα σύνολο ομοειδών γνώσεων επιβεβαιωμένων, εξακριβωμένων από την παρατήρηση και το πείραμα, τα μαθηματικά ή την ιστορική μαρτυρία (τεκμήριο). Δηλονότι, με τη λογική, την παρατήρηση και το πείραμα, οδηγείται ο άνθρωπος στη θήρευση της αντικειμενικής αλήθειας. 
Συνεπώς, το ερώτημα εάν υπάρχει απάτη στην επιστήμη, φαντάζει εξαρχής αντιφατικό και αυτοαναιρούμενο, αφού η επιστήμη έχει σαν στόχο της την αφιλόκερδη υπηρεσία στην ανακάλυψη της αλήθειας, ενώ η απάτη προσφέρει υπηρεσία στην αναλήθεια, την ιδιοτελή παραπλάνηση των ανθρώπων.
Ωστόσο, όπως έχει αποδειχτεί σε πολλούς τομείς και μέσα στο πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Και μπορεί να καταδειχτεί ότι πράγματι, μπορεί να υπάρξει και υπάρχει απάτη στο χώρο της επιστήμης.
Κατ’ αρχάς ας ξεκινήσουμε από την ίδια τη φύση της επιστημονικής έρευνας. Είναι δυνατόν ένας ή πολλοί επιστήμονες να αυταπατώνται, οπότε να προσφέρουν στο κοινό, γνώση ελλιπή και εσφαλμένη; Τίποτα πιο εύκολο απ’ αυτό. Η βεβαιωμένη γνώση (επιστήμη) σε πολλά θέματα είναι δεδομένη, αλλά κατά γενική ομολογία, στην επιστήμη περισσότερα είναι τα άγνωστα παρά τα γνωστά. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις φυσικές επιστήμες, όπου οι ειδήμονες αναγνωρίζουν ότι πολλά είναι αυτά που δεν τα γνωρίζουν (μαύρες τρύπες, σκοτεινή ύλη, γένεση του σύμπαντος, η αρχή της ζωής, κ.λπ.). 
Έτσι, οι επιστήμονες εκάστου κλάδου καταφεύγουν θεμιτώς σε υποθέσεις που περιμένουν την πειραματική τους επαλήθευση. Σε περίπτωση που οι υποθέσεις τους επαληθευτούν, μεταφέρονται από το χλωμό χώρο της θεωρίας, στο σταθερό χώρο της εξακριβωμένης γνώσης. Εδώ λοιπόν εμφιλοχωρεί ο πρώτος απατηλός κίνδυνος. Επιστήμονες, ενθουσιασμένοι από τις πιθανές λύσεις που μπορεί να δώσουν σε κάποια προβλήματα με υποθέσεις και εικασίες, μπαίνουν στον πειρασμό να διακηρύττουν τις εικοτολογίες, σαν εξακριβωμένα και αναμφισβήτητα γεγονότα. Παράδειγμα έστω, η θεωρία της βιολογικής εξέλιξης, γνωστή και ως Δαρβινισμός (εκ του ιδρυτή της), ή νεοδαρβινισμός. Ενώ πρόκειται για μια βιολογική θεωρία με πιθανές ερμηνείες, αλλά και πολλά κενά και ελλείψεις, θερμοί θιασώτες της υποστηρίζουν ότι πρόκειται για γεγονός αναμφισβήτητο, σαν και αυτό της περιστροφής της γης γύρω από τον ήλιο! Και όποιος δεν την αποδέχεται είναι αμαθής ή βλάκας!  
Ωστόσο, το θέμα της βιολογικής εξέλιξης ενώ προπαγανδίζεται ως γεγονός, αναγνωρίζεται από έγκυρους ερευνητές ως μια θεωρία μόνο, ένα επιστημονικό παράδειγμα και τίποτα παραπάνω. Η παγίδα λοιπόν προέρχεται όταν, αντί της επιστήμης, προβάλλεται ως επιστημονισμός ή ιδεολογία, η οποία προϋπάρχει σε πολλούς επιστήμονες. Ο δεύτερος απατηλός κίνδυνος προέρχεται από αυτή καθαυτή τη φύση της επιστήμης. Ακόμα και αν δεν πρόκειται περί κάποιας νεφελώδους θεωρίας, η όποια επιστημονική γνώση, με την πάροδο του χρόνου, εκτοπίζεται από νεώτερα δεδομένα που επιδέχονται νέες ερμηνείες. Με αποτέλεσμα αυτό που θεωρούνταν ως επιστημονική αλήθεια μέχρι χθες, να αποκηρύσσεται μετά βδελυγμίας σήμερα! 
Και λέγοντάς το αυτό, δεν εννοώ ότι η επιστημονική γνώση μεταβάλλεται μέσα σε εκατονταετίες ή χιλιετίες (ως εικός). Εννοώ τη μεταβολή μέσα σε λίγα χρόνια. Αρκεί κανείς να παρακολουθεί τις επιστήμες που ερευνούν το παρελθόν, (παλαιοντολογία, γεωλογία, κοσμολογία, χρονομέτρηση), για να αντιληφθεί πόσο ρευστή είναι η γνώση σε αυτούς τους τομείς, και πόσο εύκολα, δισεκατομμύρια ή εκατομμύρια χρόνια με μία μονοκονδυλιά που καταπλήσσει, αυξομειώνονται και μετατρέπονται σε άλλα νούμερα. Έτσι, λόγου χάρη, η ηλικία του σύμπαντος ενώ πριν από μερικά χρόνια προσδιορίζονταν σε 20 δισεκατομμύρια χρόνια, τώρα έχει προσδιοριστεί σε 13 δισεκατομμύρια! Το ίδιο χαρακτηρίζει και την ιατρική επιστήμη επίσης. Αίτια ασθενειών, ή μέθοδοι θεραπείας αποδεκτές και υποστηριζόμενες σθεναρώς μέχρι σήμερα, σιγά σιγά εγκαταλείπονται και υποστηρίζονται άλλες μέθοδοι, πολλές φορές εκ διαμέτρου αντίθετες με τις προηγούμενες.
Έτσι, αποδεικνύεται ότι, ακόμη και όταν οι επιστήμονες δεν βαδίζουν στο νεφελώδη κόσμο της προ-επιστήμης, ή όταν αναφανδόν "φλερτάρουν" με τη φιλοσοφία ή τη μεταφυσική, και πάλι ελλοχεύει ο κίνδυνος της πλάνης. Οπότε, πλανώμενοι ή πλανώντες τρίτους, πέφτουν στα δίχτυα της αυταπάτης και της εξαπάτησης του ευρύτερου κοινού, προσκομίζοντας ατελή, ελλειπή γνώση, με θριαμβολογίες του τύπου "η επιστήμη απέδειξε"! Εκτός όμως από αυτές τις εγγενείς παγίδες της επιστήμης στις οποίες υποπίπτουν οι επιστήμονες, υποψιασμένοι ή ανυποψίαστοι και αυτοπλανώμενοι εξαπατούν το μη επιστημονικό κοινό για δήθεν αλήθειες, υπάρχουν και ηθελημένες απάτες εκ μέρους τους, όσο παράξενο και αν φαίνεται ή ακούγεται αυτό. Μπορεί να είναι μικρές όπως: αλλοίωση των επιστημονικών δεδομένων, ή αλλοίωση των ανακαλύψεων και ευρημάτων με παρουσίαση ορισμένων από αυτά, ή προσαρμογή τους σε ήδη προειλημμένες προκατασκευασμένες θεωρίες ή ιδεολογίες. Σε τέτοιου είδους αλλοιώσεις δεν επιδόθηκαν μόνο οι κοινοί επιστήμονες όπως οι Κάμερερ, Πιλτντάουν, Χαίκελ, και άλλοι, αλλά ακόμη και διάσημα ονόματα της επιστήμης όπως Ρόμπερτ Μίλλικαν, και Ισαάκ Νεύτων. Ο τελευταίος, ατυχώς, υπέπεσε στον πειρασμό να προβάλει τις απόψεις του εις βάρος του Λάιμπνιτς, για να μη χάσει τα πρωτεία και τη δόξα ως προς την ανακάλυψη του διαφορικού λογισμού, γεγονός που οδήγησε τους δύο κορυφαίους επιστήμονες σε οξύτατη αντιδικία.
Όπως κατέδειξε ένας μαθηματικός του 19ου αιώνα οι συνήθεις μέθοδοι που ακολουθούνται από πολλούς επιστήμονες είναι: περικοπή, ήτοι όπου υπάρχουν ανωμαλίες εξομαλύνονται για να φαίνονται εξαιρετικά ακριβείς, μαγείρεμα, όπου επιλέγονται τα αποτελέσματα που ταιριάζουν ενώ τα υπόλοιπα, είτε αγνοούνται είτε εκούσια απορρίπτονται και πλαστογραφία, όπου έγγραφα ή δεδομένα "κατασκευάζονται" καταλλήλως. Στις ημέρες μας έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο να δημοσιεύονται σε επιστημονικά περιοδικά και να προβάλλονται με μάρκετινγκ στα ΜΜΕ, έρευνες με θετικά κλινικά αποτελέσματα για ένα φάρμακο, το οποίο οι φαρμακοβιομηχανίες έχουν οικονομικό συμφέρον να προβληθεί. Έτσι, αυτές χειραγωγούν την πληροφόρηση για τα νέα φάρμακα. Μια έρευνα στην Αμερική κατέδειξε ότι μόνο τρία τέταρτα των ερευνών για κλινικές δοκιμές νέων φαρμάκων δημοσιεύονται, ενώ το ένα τέταρτο δεν δημοσιεύεται ποτέ! Συνηθισμένη μορφή απάτης επίσης είναι η ιδιοποίηση ξένου ερευνητικού μόχθου από μέρους ενός επιστήμονα, που βέβαια, θα πρέπει να θεωρηθεί ως εξαίρεση μάλλον παρά ως κανόνας, αλλά δεν παύει να είναι μορφή απάτης. Η περιορισμένη λογοκλοπή, είναι ένα άλλο θέμα που ανάγεται στο κλόπη-ραϊτ ιδεών. Τα τελευταία χρόνια, μια άλλη μορφή απάτης στο χώρο της επιστήμης, πιο εξελιγμένη, έκανε την εμφάνισή της, συνεργούσης και της πολιτείας ενίοτε. Στη βιολογία ιδιαίτερα και στη γενετική, που θεωρούνται οι επιστήμες με τα αναμενόμενα μεγαλύτερα επιτεύγματα στον 21ο αιώνα, παρατηρείται το θλιβερό φαινόμενο η έρευνα να υποκύπτει σε προαποφασισμένες κατευθύνσεις οικονομικών κολοσσών. Οι επιστήμονες διαγκωνίζονται στα ερευνητικά κέντρα, ποια ομάδα θα λάβει το υψηλότερο κονδύλιο για να πραγματοποιήσει πειράματα εργαστηρίου. Αυτό σημαίνει, όμως, ότι οι ερευνητές πιέζονται για αποτελέσματα, αφού προηγουμένως έγιναν οι ίδιοι μάνατζερ, γιατί έπρεπε να εξασφαλίσουν χρήματα για την έρευνα. Τουτέστιν, ότι έχει προεξοφληθεί, δεν αμφισβητείται, και η λοξοδρόμηση της έρευνας επιβάλλεται ακόμα και με τη δημοσίευση πλαστών δεδομένων προκειμένου να μη χαθεί η ιδιωτική χρηματοδότηση από επιχειρήσεις κολοσσούς. Έτσι η πεμπτουσία της επιστήμης που είναι η ελεύθερη έρευνα και η τιμιότης και η ειλικρίνεια, αντικαθίστανται από την τεχνολογία και τη χρηματοδότηση μονοπωλίων. Οι ανεξάρτητοι ερευνητές παραγκωνίζονται και φιμώνονται. Προβάλλονται οι προσυπογράφοντας πορίσματα σύμφωνα με το επιστημονικό κατεστημένο. Στη γενετική τα πράγματα βαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Δε μιλώ μόνο για τα αυθαίρετα συμπεράσματα μερικών γενετιστών όπου σχεδόν παντού και πάντοτε ανακαλύπτουν νέα γονίδια υπαίτια του ανθρώπινου φόβου, του … διαβήτη, … της σεξουαλικότητας, … της ομοφυλοφιλίας, …και βάλε. Μιλώ για τα αυθαίρετα συμπεράσματα που προβάλλουν σαν επιβεβαιωμένες αλήθειες αναντίρρητες, θέμα για το οποίο ο Β. Jordan δε δίστασε να μιλήσει ευθαρσώς, καταγγέλλοντάς τους στο βιβλίο του με τίτλο, "Οι Απατεώνες της Γενετικής".

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιστήμη προσέφερε πολλά στον άνθρωπο, και θα συνεχίσει να προσφέρει. Κανείς εχέφρων δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Ωστόσο, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι επιστήμονες είναι άνθρωποι, που εκτός από καθαρά επιστημονικές επιδιώξεις, πολλές φορές άγονται και φέρονται από μη επιστημονικά ελατήρια και μάλιστα από ταπεινά· όπως είναι η προκατάληψη, η φιλοδοξία, ο ανταγωνισμός κ.α. Μπορεί να υπόκεινται στις ίδιες αδυναμίες όπως όλοι οι κοινοί άνθρωποι: να είναι ήρωες ή δειλοί, έντιμοι ή πανούργοι. Η επιτυχία η φήμη και η υστεροφημία, είναι λαχταριστό εμπόρευμα. Και αρκετοί είναι εκείνοι που υποκύπτουν σε αυτή τη φενάκη, αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα των απατηλών μέσων που μετέρχονται πέραν της αβεβαιότητας αυτής καθαυτής της επιστημονικής γνώσης...

Το σωματίδιο του Θεού -- Ποια η αντίδραση των Χριστιανών;

Τον τελευταίο καιρό πληροφορούμαστε πως οι ερευνητές του εργαστηρίου CERN στην Ελβετία, το οποίο διαθέτει τον μεγαλύτερο επιταχυντή ατομικών σωματιδίων, υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν ένα σωματίδιο, το οποίο θα μπορούσε να είναι το πολυπόθητο "σωματιδίου του Θεού", ή κατά ορισμένους επιστήμονες το σωματίδιο Θεός, που θα δώσει απαντήσεις για την δημιουργία του σύμπαντος.

Αυτή η ανακάλυψη κατά τους επιστήμονες είναι σημαντική και για κάποιους αναπάντεχη. Μάλιστα, επισημαίνοντας ότι ο Πίτερ Χιγκς αξίζει το βραβείο Νομπέλ, ο διάσημος Φυσικός Στίβεν Χόκινγκ αποκάλυψε ότι η ανακάλυψη του "θεϊκού σωματιδίου" θα του κοστίσει 100 δολάρια, καθώς είχε στοιχηματίσει ότι δεν θα βρεθεί ποτέ.

Tι είναι το CERΝ όπου ανακαλύφτηκε το σωματίδιο του Θεού;

To CERN (πλήρης τίτλος: Organisation Européenne pour la Recherche Nucléaire "Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών"), διατηρώντας τη σύντμηση (ακρωνύμιο) της αρχικής ονομασίας του Conseil Européenne pour la Recherche Nucléaire, είναι το μεγαλύτερο σε έκταση (πειραματικό) κέντρο πυρηνικών ερευνών, και ειδικότερα επί της σωματιδιακής φυσικής στον κόσμο. Βρίσκεται δυτικά της Γενεύης, στα σύνορα Ελβετίας και Γαλλίας. Ιδρύθηκε το 1954 από δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες και σήμερα αριθμεί 20 κράτη-μέλη*, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, η οποία είναι και ιδρυτικό μέλος. Έργο του CERN είναι η καθαρή επιστήμη, η διερεύνηση των πλέον θεμελιωδών ερωτημάτων για τη Φύση:
Τι είναι η ύλη;
Από πού προέρχεται;
Πως συγκρατείται για να σχηματίσει άστρα, πλανήτες και ανθρώπινα όντα; 

Γιατί είναι σημαντικό το σωματίδιο του Θεού;

Ομολογώ πως το επιστημονικό πεδίο δεν είναι ο τομέας μου. Διαβάζοντας όμως διάφορες αναλύσεις περί του θέματος προσπάθησα να καταλήξω στο γιατί οι επιστήμονες θεωρούν το συγκεκριμένο σωματίδιο τόσο σημαντικό.

Ο γενικός διευθυντής του CERN, Ραλφ-Ντίτερ Χόαγιερ, είπε ότι "Για να καταλάβετε τη σημασία του μποζονίου του Χιγκς, αν δεν υπήρχε αυτό, δε θα υπήρχατε ούτε εσείς", τονίζοντας τη σημασίας της ανακάλυψης του σωματιδίου του Θεού. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι αμέσως μόλις έγινε η Μεγάλη Έκρηξη, πολλά σωματίδια δεν είχαν μάζα, αλλά την απέκτησαν χάρη σε αυτό το πεδίο που φέρει επίσης το όνομα του Χιγκς. Όποιο σωματίδιο αλληλεπιδρά με το πεδίο αποκτά μάζα. Η ύπαρξη του σωματιδίου Χιγκς είναι καθοριστική για να κατανοήσουμε την προέλευση της μάζας. 

Η ύπαρξη του σωματιδίου αποδεικνύει, και κυρίως συμπληρώνει την αξιοπιστία μιας θεωρίας της σύγχρονης Φυσικής που ονομάζεται Καθιερωμένο Μοντέλο, και η οποία μας βοηθά να ερμηνεύσουμε πράγματα που γίνονται πάνω στη Γη, αλλά και πολύ πιο μακριά στο αχανές Σύμπαν. Το Καθιερωμένο Μοντέλο πρεσβεύει ότι το Σύμπαν αποτελείται από 12 δομικά συστατικά που λέγονται στοιχειώδη σωματίδια, και "διοικείται" από τέσσερις κυρίαρχες δυνάμεις. Το σωματίδιο του Χιγκς και το αντίστοιχο ομώνυμο πεδίο που αναφέραμε πιο πάνω, μας εξηγούν πώς τα σωματίδια αποκτούν τη μάζα τους, και στη συνέχεια ξεχύνονται στο Σύμπαν κατευθυνόμενα από διάφορες δυνάμεις, για να δημιουργήσουν με τη συμπεριφορά τους τον κόσμο. Αν δεν υπήρχε η μάζα όλα τα σωματίδια, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, θα περιφέρονταν με ταχύτητα του φωτός, χωρίς να υπάρχει τίποτα το υλικό χειροπιαστό στο Σύμπαν. 

Peter Higgs

Η εντύπωση που προκλήθηκε πως το πεδίο του υποατομικού σωματιδίου Χίγκς δρα σε ένα αόρατο ενεργειακό πεδίο στο Σύμπαν, και προσδίδει υπόσταση στην ύλη και δημιουργεί τη μάζα των άλλων σωματιδίων, και επομένως "βρέθηκε το τελευταίο κομμάτι του παζλ, για την κατανόηση του σύμπαντος" δεν είναι αληθές. Οι ίδιοι οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως "αυτή η θεωρία, το καλύτερο δηλαδή ερμηνευτικό εργαλείο που έχουμε, δυστυχώς δεν αρκεί για να κατανοήσουμε τα πάντα στο Σύμπαν". Είναι πολλά τα πράγματα που δεν κατανοούμε στο Σύμπαν. Μάλιστα οι επιστήμονες παραδέχονται πως "το μεγάλο μυστικό της δημιουργίας του Σύμπαντος, ότι κι αν κάνει ο άνθρωπος, όσο και να προοδεύσει η επιστήμη, θα παραμείνει πάντα ένα θεϊκό μυστικό, μια ανεξήγητη θεϊκή δημιουργία, ένας μυστικός κώδικας που ποτέ δεν θα μπορέσει να σπάσει το ανθρώπινο γένος. Θα βρούμε τι έγινε ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου μετά τη μεγάλη έκρηξη, αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε πώς και γιατί και τι συνέβη τη στιγμή του Bing Bang. Εκεί η επιστήμη συναντά το Θεό και δεν μπορεί να δώσει απάντηση σε μια τέτοια υπερφυσική, υπερβατική θεϊκή παρέμβαση".  Σε αυτό το εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου όλα τα μαθηματικά που γνωρίζουμε δεν ισχύουν. Για μία ακόμη φορά η Αγία Γραφή επαληθεύεται. Ο Μωυσής γράφει στη Παλαιά Διαθήκη. "Τα κρυφά ανήκουν στον Κύριο το Θεό μας. Εκείνα όμως που έχουν αποκαλυφθεί ανήκουν για πάντα σ’ εμάς και στους απογόνους μας, ώστε να εφαρμόζουμε όλα τα λόγια αυτού του νόμου" Δευτερονόμιον 29:28. Υπάρχουν κρυφά πράγματα που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε, διότι ήμαστε πεπερασμένοι. Για αυτό ο Θεός μας καλεί να εστιάσουμε σε όσα Εκείνος μας έχει φανερώσει.

Πιστεύω πως δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κατανοήσουμε το πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν. Για μένα αυτό αποτελεί μία απόδειξη πως υπάρχει Θεός. Αν μπορούσα να εξηγήσω όλα όσα ο Θεός είχε δημιουργήσει, τότε ο Θεός που θα ακολουθούσα θα ήταν ανθρώπινο δημιούργημα, αποκύημα της ανθρώπινης φαντασίας. Ποτέ δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τι ο Θεός έκανε, επειδή "όσο απέχει ο ουρανός από την γη, τόσο απέχουν οι σκέψεις Του από τις σκέψεις μας και τα έργα Του από τα έργα μας". Ησαΐας 55:9. Όπως έχει αναφέρει και ο γνωστός Γάλλος μαθηματικός, φυσικός, συγγραφέας και φιλόσοφος Μπλεζ Πασκάλ (γαλλ.: Blaise Pascal, 19 Ιουνίου 1623-19 Αυγούστου 1662) "Αν υπάρχει Θεός, μας είναι άπειρα αδιανόητος, αφού δεν έχει ούτε μέρη, ούτε όρια, οπότε δεν έχει κάποια συνάφεια με εμάς".

Το κόστος εξεύρεσης της ανακάλυψης.
Το ερευνητικό κέντρο διαθέτει έναν επιταχυντή αξίας 10 δισ. δολαρίων, με τον οποίο επιχειρείται να δοθεί εξήγηση στις μαύρες τρύπες, την ύλη και την αντιύλη, καθώς και τη διαδικασία δημιουργίας του σύμπαντος. Σημειώνεται πως οι έρευνες για το "σωματίδιο του Θεού", κόστισαν μέχρι σήμερα δισεκατομμύρια δολάρια, γεγονός που καταδεικνύει την σημασία που έχει για την επιστήμη ο εντοπισμός του. Τα ιλιγγιώδη ποσά λειτουργίας του ερευνητικού κέντρου, δικαιολογούνται σύμφωνα με τους υποστηρικτές του από τις ανακαλύψεις που προχωρά κυρίως η ιατρική επιστήμη, για τη θεραπεία ασθενειών που πριν λίγα χρόνια δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν, και παράλληλα προχωρά η φυσική επιστήμη και οι εφαρμογές της στην καθημερινή μας ζωή.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως η Ελλάδα εν μέσω μίας οδυνηρής ανθρωπιστικής κρίσης, κάθε χρόνο καταθέτει στο CERN για τα πειράματά του 15 εκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα, οι δύο τελευταίες δόσεις πληρώθηκαν από την Ελλάδα τον Αύγουστο του 2011 και τον Φεβρουάριο του 2012.

Ποια πρέπει να είναι η αντίδραση των Χριστιανών στην ανακάλυψη αυτή;
Κατά την άποψη μου δεν πρέπει ούτε να πανικοβληθούμε, αλλά ούτε και να προβούμε σε έντονες διαμαρτυρίες όπως έκανε ο μητροπολίτης Σεραφείμ, ο οποίος εξέδωσε μία επιστολή σύμφωνα με την οποία "πίσω από αυτές τις τρομακτικές και αίσχιστες για την ανθρώπινη προσωπικότητα, την ανθρώπινη ιστορία και την ανθρώπινη φιλοσοφία απόψεις κρύβεται το αποκρουστικό πρόσωπο τού διαμονισμού, γιατί μόνο δαιμόνια και κατεχόμενοι από αυτά μπορούν να μωρολογούν με τέτοιες ανοησίες". Συμφωνώ μαζί του όταν γράφει πως "θέλουν να μας καταπείσουν ότι το υποατομικό σωματίδιο μποζώνιο Χίγκς, πού είναι μία ασυνείδητη μονάδα ενέργειας αν υπάρχει, δημιουργεί, συντονίζει, σχεδιάζει και καταστρώνει τα τρισεκατομμύρια των γαλαξιακών σχηματισμών τους, σε αυτά υφισταμένους φυσικούς νόμους ώστε να μην συγκρούονται μεταξύ τους, την αέναη κίνηση τής συμπαντικής ύλης-μάζης, την οργανική διάπλαση και τη ζωή των ενόργανων όντων, και φυσικά την αρμονία τού υλικού σύμπαντος". Παρ' όλα αυτά πιστεύω πως μία επιθετική προσέγγιση μπορεί να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκούμε. Εξάλλου, πιστεύω πως κάποιες επιστημονικές ανακαλύψεις, αποτελούν δώρο του Θεού προς εμάς, και μέρος της γενικής Του αποκάλυψης, (η ειδική αποκαλύφτηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού που ήρθε για να μην χαθεί όποιος πιστεύει σε Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή). Ιωάννης 3:16. Η όποια επιστημονική ανακάλυψη έρχεται στο φως της επιφάνειας, επειδή ο Θεός το έχει επιτρέψει. Η διεύρυνση των γνωστικών μας οριζόντων όταν χρησιμοποιείται σωστά είναι ένα δώρο Θεού. Δυστυχώς, όμως δεν χρησιμοποιείται η γνώση που αποκτούμε πάντοτε προς όφελος μας, (βλέπε την δημιουργικότητα και εφερευτικότητα των οπλικών συστημάτων).

Δεν θεωρώ πως η επιστήμη είναι εχθρός του Χριστιανισμού, έστω και αν ο βασικός εμπνευστής της επικρατέστερης θεωρίας για τη μάζα, ο Βρετανός φυσικός Πίτερ Χιγκς, το όνομα του οποίου φέρει το σωματίδιο, είναι άθεος. Ο Χριστιανισμός εστιάζει στο γιατί δημιουργήθηκε το σύμπαν, ενώ η επιστήμη στο πώς. Η επιστήμη εστιάζει στον ορατό κόσμο, ενώ ο Χριστιανισμός κυρίως στον αόρατο. Βεβαίως και υπάρχουν περιπτώσεις όπου η επιστήμη και η θρησκεία συγκρούονται, όπως στην θεωρία της εξέλιξης. Ο Χριστιανισμός δεν απειλείται από την καλή επιστήμη. Ίσα-ίσα που η αύξηση της γνώσης σχετικά με το πόσο θαυμαστή είναι η δημιουργία του Θεού, μας οδηγεί στο να δοξάσουμε ακόμη περισσότερο τον Θεό ως δημιουργό, αλλά και σωτήρα!  Η Αγία Γραφή αναφέρει πως ο Θεός μας δημιούργησε για την δόξα Του Ησαΐας 43:7, και για να Τον γνωρίσουμε και δοξάσουμε. Ο Θεός είναι για την ψυχή μας, ότι είναι και ο ήλιος για το ανθρώπινο σώμα μας. Όπως χωρίς τον ήλιο δεν υπάρχει πραγματική φυσική ζωή, έτσι και χωρίς τον Θεό δεν υπάρχει πραγματική πνευματική ζωή.

Η επιστήμη ποτέ δεν θα μπορέσει να δώσει απάντηση στα τρία βασικότερα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί δημιουργηθήκαμε, ποιος είναι ο σκοπός και το νόημα της ζωής και αν υπάρχει ζωή μετά τον φυσικό μας θάνατο. Όλοι πεθαίνουν, λίγοι όμως άνθρωποι πραγματικά ζουν. Προσωπικά πιστεύω πως για να έχει ουσιαστικό νόημα η ζωή σου, πρέπει να έχεις μία επαρκή απάντηση στα παραπάνω τρία ερωτήματα. Η απάντηση και στα τρία αυτά ερωτήματα, έρχεται από έναν από τους μεγαλύτερους θεολόγους και στοχαστές του 20ου αιώνα, τον J.I.Packer στο βιβλίο του "Γνώρισε τον Θεό". Δημιουργηθήκαμε κατ' εικόνα και ομοίωση Του για να Τον γνωρίσουμε. Ο σκοπός της ζωής μας είναι να Τον γνωρίσουμε, να του μοιάσουμε, και στην αιωνιότητα όσοι επιλέξουμε να είμαστε μαζί Του θα Τον δούμε όπως πραγματικά είναι πρόσωπο προς πρόσωπο, θα Τον γνωρίσουμε και θα Τον λατρεύσουμε χωρίς όρους, όρια και φραγμούς.

Προσωπικά, δεν μπορώ να δεχτώ πώς είναι λογικό μορφωμένοι άνθρωποι να υποστηρίζουν με σθένος πως δημιουργηθήκαμε από το τίποτα, για να ζήσουμε για το τίποτα, και να καταλήξουμε στο τίποτα. Δεν μπορώ να κατανοήσω πως οι άνθρωποι συνειδητά επιλέγουν πως τα πάντα καθορίζονται από την τύχη. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει "Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με τον κόσμο".

Έχω καταλήξει πως το ουσιαστικό ζήτημα που ωθεί πολλούς ανθρώπους στο να απορρίπτουν τον Θεό, είναι πως αν παραδεχτούν ότι υπάρχει Θεός, τότε πρέπει να είναι υπόλογοι σε Αυτόν. Οι άνθρωποι όμως δεν θέλουμε να δίνουμε λογαριασμό σε κανένα. Θέλουμε να ήμαστε και να αισθανόμαστε ανεξάρτητοι, καπετάνιοι της ψυχής μας. Θέλουμε να κάνουμε ότι θέλουμε, όταν θέλουμε, όπως θέλουμε για όσο θέλουμε και να μην υποταχτούμε στην Αγία Γραφή που αναφέρει πως " Ότι υπάρχει είναι πλασμένο δι’ αυτού κι αυτόν έχει σκοπό του". Κολοσσαείς 1:16.

Το ζήτημα της ύπαρξης του Θεού δεν είναι κάτι που μπορούμε να το παίξουμε ανεύθυνα στα ζάρια. Αν υπάρχει Θεός, τότε με δημιούργησε για ένα σκοπό, τον οποίο καλούμαι να ανακαλύψω. Το ζήτημα της ύπαρξης ή μη του Θεού είναι ένα πολύ σοβαρό ερώτημα που σύμφωνα με τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας έχει ένα αντίκτυπο στην αιωνιότητα, διότι οτιδήποτε κάνουμε σε αυτή την ζωή είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, έχει αιώνιες συνέπειες...

Η απορία.

Αν ρωτούσε κάποιος ποιο είναι το πιο ανησυχητικό από όσα συμβαίνουν γύρω μας στις μέρες μας, δεν είναι σίγουρο ότι θα έπαιρνε μια απάντηση σωστή, γιατί η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη. Υπάρχει γύρω μας μια καταιγίδα από εξελίξεις δυσάρεστες και αποκαρδιωτικές. Μοιάζει με εικόνα καταιγίδας μετεωριτών, που χτυπούν αλύπητα την επιφάνεια της Γης. Αυτή η εικόνα ίσως αποδίδει την πραγματικότητα που ζούμε στις μέρες μας.

Υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει, που είναι μοναδικό ανάμεσα στα πολλά και ανησυχητικά; Και βέβαια υπάρχει. Ο κόσμος δεν μπορεί ίσως να το εντοπίσει, γιατί δεν είναι από αυτά που ακούγονται ή εμφανίζονται στα πρωτοσέλιδα. Ταυτόχρονα δεν φαίνεται ότι έχει άμεση απήχηση στην καθημερινότητα, που με τα προβλήματα και τα διλήμματά της απορροφά όλη την ικμάδα των ανθρώπων γύρω μας. Στην πραγματικότητα όμως αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε όλο τον πλανήτη, αυτό είναι που επηρεάζει και θα επηρεάσει τη ζωή μας βαθιά και ουσιαστικά, αλλά και τις επόμενες γενιές, όσες υπάρξουν, αν υπάρξουν. Ούτε η απειλή της χρεοκοπίας, ούτε το φάσμα της ανεργίας, ούτε η διαφαινόμενη κρίση στις σχέσεις των χωρών του κόσμου είναι τόσο σημαντικά, όσο αυτό.
Το μεγάλο πρόβλημα των ημερών μας είναι η απορία. Δεν γνωρίζουμε ούτε τι να κάνουμε, ούτε προς τα πού να πάμε, ούτε τι φταίει, ούτε πώς να το αποφύγουμε ή να το διορθώσουμε. Δεν υπάρχουν εξηγήσεις, δεν υπάρχουν λύσεις. Υπάρχει μόνο απορία, δηλαδή σκοτάδι, άγνοια. Πώς φτάσαμε ως εδώ, αλλά και πώς θα βγούμε από την "καταιγίδα των μετεωριτών";

Κάποτε ακούγαμε για τις συναντήσεις των ηγετών των διαφόρων χωρών, και ξέραμε ότι όλοι πηγαίνουν "εξοπλισμένοι" με τις σκέψεις τους, τα σχέδιά τους, τις προτάσεις τους. Υπάρχει κάτι μοναδικά τραγικό στις μέρες μας. Ούτε προτάσεις υπάρχουν, ούτε λύσεις, ούτε σχέδια, ούτε οράματα. Οι ηγέτες πηγαίνουν και επιστρέφουν χωρίς φως, χωρίς στοιχεία, χωρίς προτάσεις. Ο κόσμος έχει προσδοκίες και μετά απογοητεύεται. Αυτά που ακούγονται είναι άτολμα και πειραματικά. Κάποιες φορές και ανεύθυνα. Η άγνοια και η απορία είναι η μόνη πραγματικότητα στις μέρες μας.

Σε πρόσφατη ομιλία του σε forum οικονομικών παραγόντων στην Αθήνα ο γνωστός παγκοσμίως Πωλ Κρούπμαν είπε φανερά ανήσυχος ότι είναι πρωτοφανής η ανεπάρκεια πολιτικών, και πολιτικών παγκοσμίως, των πολιτικών και των πολιτικών τους δηλαδή. Δεν έχουν προτάσεις, δεν έχουν λύσεις, δεν έχουν πλάνα αντιμετώπισης. Και μάλιστα σε μια εποχή, που υπάρχουν επιτροπές παρακολούθησης των οικονομικών μεγεθών και επαγρύπνησης για να προληφθεί κάθε ενδεχόμενο, σε μια εποχή, που οι κυβερνήσεις των χωρών με τα υπουργεία τους και τους υπουργούς τους είναι όσο ποτέ άλλοτε στην Ιστορία ευαισθητοποιημένες στα θέματα εγχώριας και παγκόσμιας Οικονομίας. Και αυτό γιατί είναι γνωστό και τεκμηριωμένο ότι μια οικονομική κρίση στις μέρες μας,
1ον δεν μπορεί παρά να είναι παγκόσμια και
2ον θα έχει παρόμοια αποτελέσματα και επιπτώσεις με ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η ακρίβεια, με την οποία ο Θεός μας περιγράφει τις μέρες μας, και τη ζωή των ανθρώπων πάνω στη φλούδα της Γης. Ξεχωρίζω δύο εδάφια, που νομίζω ότι δεν θα μπορούσαν να βρεθούν πιο ταιριαστά και ακριβή στις λέξεις που χρησιμοποιούν για τις μέρες μας:
"στενοχωρία εθνών εν απορία" Λουκάς 21:25, "οι άνθρωποι θέλουσει αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών" Λουκάς 21:26.

Είναι σα να έχει προηγηθεί ο συγγραφέας της Καινής Διαθήκης των γεγονότων της εποχής μας, σα να τα έχει ζήσει ή να τα έχει δει πριν από μας και μας τα περιγράφει με ακρίβεια και βάθος, για να μας προετοιμάσει. Αλλά και για έναν άλλο λόγο, πολύ πιο σοβαρό. Για να μας δείξει ότι ο Συγγραφέας του βιβλίου αυτού, που δείχνει να γνωρίζει την εποχή μας τόσο καλά, είναι ο Ίδιος ο Θεός, ο Κύριος της Ιστορίας, των εξελίξεων, ο Κύριος του μέλλοντος. Κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να μιλήσει με τόση εξουσία για τις εξελίξεις στις μέρες μας. Εδάφια γραμμένα πριν χιλιάδες χρόνια μιλούν για τις ημέρες μας, τα αδιέξοδα, την ψυχολογία των ανθρώπων, με τόσο γλαφυρό τρόπο.

Είναι δικαιολογημένο να απορήσει κάποιος, αλλά όχι ανεξήγητο. Αυτό που περιγράφει ο Θεός στο Βιβλίο Του είναι "η ζωή των ανθρώπων στη Γη χωρίς Θεό". Είναι ο Μόνος που την γνωρίζει καλά αυτήν την πραγματικότητα. Χωρίς Θεό θα πει χωρίς τη δύναμή Του, χωρίς τη σοφία Του, χωρίς το φως Του, χωρίς την οδηγία Του και έξω από τα άγια και τέλεια θεϊκά Του σχέδια. Αυτό που συναντάμε διαβάζοντας τις περιγραφές στις σελίδες την Αγίας Γραφής είναι αυτό που επιλέξαμε, και με πείσμα και επιμονή προσπαθήσαμε να στήσουμε στα πόδια του, και να το κάνουμε να περπατήσει. "Μια ζωή χωρίς τον Θεό".

Δεν ξέραμε όμως όλη την αλήθεια, γιατί αυτός που μας έσπρωξε στο ψέμα και στο σκοτάδι ήταν ο "πατέρας του ψεύδους", Ιωάννης 8:44. Χωρίς Θεό επάνω στη Γη θα πει ζωή με στενοχώρια, με αδιέξοδα, με απορία, με αδυναμία, με καθημερινή απειλή. Οι οικονομικά μεγάλες χώρες τής Ευρώπης δεν έχουν κουβέντα να αρθρώσουν και ασχολούνται με τις πληγές τους, με τις στρατιές των ανέργων, με τα απειλητικά τους κοινωνικά μαύρα σύννεφα επάνω από τα κεφάλια τους. Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Γερμανία. Η Αμερική στην ίδια κατηγορία. Όλοι με την ίδια απορία, με την ίδια απειλή. Γιατί δεν είναι μόνον η απειλή τής οικονομικής κρίσης. Είναι το μεγάλο κοινωνικό κόστος της ανεργίας, η ανασφάλεια, η έξαρση της εγκληματικότητας, η υποβάθμιση των θεσμών, ο φόβος τού αύριο στις καρδιές και στις σχέσεις των ανθρώπων.

Έχει ένα πολύ καλό στοιχείο η εποχή μας, πολύ ευεργετικό. Μπορεί κανείς να δει πολύ καθαρά στις μέρες μας τι θα πει "χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς ελπίδα", Εφεσίους 2:12. Τι θα πει και πού οδηγεί αυτό που ανέβηκε στην καρδιά μας και προφέραμε στον Θεό: "μπορούμε και μόνοι μας, δε Σε χρειαζόμαστε Θεέ,…μπορείς να πας στην άκρη,.…είσαι περιττός…θα τα καταφέρουμε,…δική μας είναι η ζωή, δικός μας είναι ο κόσμος…θα κάνουμε ότι θέλουμε εμείς και όχι Εσύ". Ο ίδιος ακριβώς διάλογος, που έκανε ο άσωτος γιος με τον πατέρα του, Λουκάς 15:12. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε, το ζούμε. Το ήξερε ήδη ο Πατέρας Θεός και ήθελε να μας αποτρέψει από αυτό το βήμα και να μας κρατήσει κοντά Του. Τώρα μας βλέπει με στενοχώρια και απορία, αλλά δεν μπορεί να κάνει πολλά. Ο κόσμος μας είναι πρακτικά άθεος. Τα κράτη, οι κυβερνήσεις μας το ίδιο. Τα συμβούλια, οι διεθνείς συναντήσεις άθεες, τα συστήματά μας άθεα, ακόμα και οι εκκλησίες μας στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν κλείσει τον Θεό έξω από την πόρτα, όπως συνέβαινε στην εκκλησία των Λαοδικέων, Αποκάλυψη Ιωάννου 3:20.

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι το μεγάλο και απειλητικό πρόβλημα των ημερών μας δεν είναι η οικονομική κρίση, αλλά η απουσία του ζωντανού Θεού, του Κυρίου του Ουρανού και της Γης. Η απουσία της πίστης των ανθρώπων στον μόνο αληθινό Θεό. Από τη διεθνή οικονομική κρίση θα βγούμε κάποτε. Αργά ή γρήγορα. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Η Ιστορία έχει πολλά παρόμοια παραδείγματα. Κάτι καταφέρνουν οι άνθρωποι στο τέλος, με περισσότερα ή λιγότερα θύματα. Όμως σε μερικά χρόνια πάλι αίμα και δάκρυα και πόνος θα ποτίσουν τη Γη. Και μάλιστα την ώρα που θα λένε όλοι ότι πηγαίνουμε καλά, τα καταφέραμε, ανεβαίνουμε, ξεπερνάμε τα εμπόδια, την κρίση, την ύφεση, που απειλεί με παράλυση την παγκόσμια Οικονομία, πάλι θα μας αιχμαλωτίσει η απορία, τα αδιέξοδα, το πυκνό σκοτάδι.

Σαν κάτι να λείπει από τα κατορθώματά μας, από τα επιτεύγματά μας, από τις κοινωνίες μας. Έχουμε πολλά, τα έχουμε όλα σχεδόν. Και μυαλό πολύ και καλής ποιότητας και γνώση και εμπειρία και ιστορία και γραμμές σοφίας και δύναμης Θεού μέσα μας, αλλά μας λείπει "κάτι", ένα, που ακυρώνει και παραλύει τα πάντα, και μάλιστα χωρίς να μπορείς να προβλέψεις, πολύ δε περισσότερο να προλάβεις, την κατάρρευση. Γιατί να μην μπορεί μόνο να προοδεύει ο άνθρωπος, γιατί να μην μπορεί μόνο να αναπτύσσεται, μόνο να καλυτερεύει, μόνο να χαίρεται, μόνο να κατακτά, χωρίς να χάνει; Γιατί θα πρέπει να δαπανιέται ο άμετρος κόπος του, που είναι ζυμωμένος με αίμα και ιδρώτα, να ξαναστήσει στα πόδια του τις κατακτήσεις του, να "αναστήσει" τα λαβωμένα επιτεύγματά του, και να ξαναρχίζει το μοναχικό του ανηφόρι αβοήθητος και χωρίς να φτάνει ποτέ στην πολυπόθητη κορυφή;

Η εποχή μας, με το τσουνάμι των κρίσεων, τις ανοιχτές πληγές, τα ανοιχτά μέτωπα και τη μεγάλη ανεπάρκεια, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι υπάρχει Θεός, και ότι Τον χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε! Να μας λύσει την απορία, να μας βοηθήσει στην απόγνωσή μας, να μας γιατρέψει τις πληγές του πολέμου. Η εποχή μας είναι ένα κήρυγμα ζωντανό, δυνατό κήρυγμα επιστροφής στον Θεό με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη. Η εποχή μας είναι ίσως η πιο δυνατή μαρτυρία ότι υπάρχει Θεός, και είναι Αυτός που λείπει απελπιστικά από τις καρδιές των ανθρώπων, που επιλέγουν να "αποψυχούν" από το φόβο των επερχομένων δεινών, παρά να ταπεινωθούν και να επιστρέψουν στον Θεό Πατέρα.

Εάν και τώρα, στις μέρες μας, δεν εκμεταλλευτεί κάποιος τη θαυμαστή ευκαιρία να επιστρέψει στον Θεό, ίσως αύριο θα είναι πολύ αργά. Γιατί αύριο μπορεί να μην έχουμε κρίση, ή να έχουμε μια "ηλιόλουστη καινούργια ημέρα", να ξεπεράσουμε τα προβλήματα και δυστυχώς να ξεχάσουμε και πάλι την ανάγκη του Θεού, που στις μέρες μας και πάλι είναι τόσο κοντά μας, όσο ποτέ άλλοτε...

Θα σε βρει Εκείνος!

Πριν από χρόνια θυμάμαι που στεκόμουν κοιτάζοντας τους φοιτητές που έμπαιναν ένας-ένας μέσα στην τάξη μου, για το πρώτο μας μάθημα με θέμα Θεολογία της Πίστης.
Ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Τόμι, και κυριολεκτικά έμεινα άναυδος!

Χτένιζε τα μακριά ανοιχτόξανθα μαλλιά του, που κρέμονταν δεκαπέντε εκατοστά κάτω από τους ώμους του. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αγόρι με τόσο μακριά μαλλιά. Ήταν η εποχή που είχε αρχίσει να γίνεται της μόδας τότε. Γνώριζα μέσα μου πως δεν μετράει αυτό που έχεις πάνω στο κεφάλι σου, αλλά αυτό που έχεις μέσα σου, όμως εκείνη τη μέρα ένοιωσα απροετοίμαστος και συναισθηματικά αναστατωμένος. Αμέσως κατάταξα τον Τόμι αλφαβητικά στο γράμμα "Π" σαν κάτι το πολύ παράξενο.

Ο Τόμι αποδείχτηκε ένας "μόνιμος κάτοικος αθεΐας" στο μάθημα της Θεολογίας της Πίστης. Συνέχεια έφερνε αντιρρήσεις, μειδιούσε κοροϊδευτικά, ή μουρμούριζε στο άκουσμα της πιθανότητας ύπαρξης ενός Θεού Πατέρα με ανιδιοτελή αγάπη. Για ένα εξάμηνο υπήρξε σχετική ειρήνη μεταξύ μας, αν και παραδέχομαι πως ορισμένες φορές μου ήταν ένας πραγματικός πονοκέφαλος στα πίσω θρανία.

Όταν ήρθε στο τέλος του εξαμήνου για να μου δώσει τα τελευταία γραπτά των εξετάσεών του, με ρώτησε με ένα σαρκαστικό τόνο: 
- Νομίζετε πως θα βρω ποτέ μου τον Θεό;
Αποφάσισα εκεί και τότε να χρησιμοποιήσω κάπως τη θεραπεία του σοκαρίσματος.  
- Όχι! του είπα κατηγορηματικά.

- Γιατί όχι, απάντησε αυτός. Νόμιζα πως αυτό ήταν το προϊόν που προωθούσατε.

Τον άφησα να προχωρήσει πέντε βήματα από την πόρτα της τάξης, και μετά του φώναξα:
- Τόμι ! Δε νομίζω πως θα Τον βρεις εσύ ποτέ, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα σε βρει Εκείνος! Σήκωσε κάπως αδιάφορα τους ώμους του, και έφυγε από την τάξη μου και τη ζωή μου. 

Ένιωσα λίγο απογοητευμένος με τη σκέψη πως δεν κατάλαβε το έξυπνο υπονοούμενό μου, "Θα σε βρει Εκείνος"! Τουλάχιστον νόμιζα πως ήταν έξυπνο.
Λίγο καιρό αργότερα άκουσα πως ο Τόμι αποφοίτησε. 

Τότε άκουσα τα δυσάρεστα νέα. Ο Τόμι είχε καρκίνο στο τελευταίο στάδιο. Πριν μπορέσω εγώ να τον βρω, με επισκέφθηκε εκείνος πρώτος. Όταν μπήκε στο γραφείο μου, το σώμα του έδειχνε να έχει ταλαιπωρηθεί άσχημα και σχεδόν όλα τα μακριά του μαλλιά είχαν πέσει σαν αποτέλεσμα της χημειοθεραπείας. Όμως τα μάτια του ήταν γεμάτα φως, και για πρώτη φορά η φωνή του ήταν σταθερή. 
- Τόμι, σε σκεφτόμουν συχνά. Άκουσα πως είσαι άρρωστος, μου ξέφυγε αθέλητα.

- Ω ναι, πολύ άρρωστος. Έχω καρκίνο και στους δύο πνεύμονες. Είναι θέμα εβδομάδων.

- Θα ήθελες να μιλήσουμε για αυτό; Τον ρώτησα.

-Βέβαια, τι θέλεις να μάθεις; Απάντησε αυτός.

- Πώς είναι να είσαι μόνο είκοσι τέσσερα και να πεθαίνεις;

- Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.

- Δηλαδή;

- Όπως το να είσαι πενήντα και να μην έχεις ηθικές αξίες και ιδανικά, να είσαι πενήντα και να νομίζεις πως το ποτό, το να αποπλανείς γυναίκες και το να βγάζεις λεφτά, είναι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή.

Άρχισα να ψάχνω μέσα στο πνευματικό μου συρτάρι με τον φάκελο στο γράμμα "Π" όπου είχα κατατάξει τον Τόμι σαν παράξενο. Φαίνεται ότι όλους αυτούς που προσπαθώ να απορρίψω μέσω της ταξινόμησης, ο Θεός τους φέρνει στον δρόμο μου για να μου διδάξει κάτι.

- Αλλά ο λόγος που ήρθα να σε δω, είπε ο Τόμι, είναι για κάτι που μου είπες την τελευταία μέρα στη σχολή.

Ώστε το θυμήθηκε, σκέφτηκα.
Εκείνος συνέχισε:
- Σε ρώτησα εάν πιστεύεις ότι θα βρω ποτέ τον Θεό και εσύ είπες, " Όχι"! Αυτό με ξάφνιασε. Και μετά είπες, "Θα σε βρει όμως Εκείνος". Το σκέφτηκα πολύ αυτό, αν και τότε δεν αναζητούσα τόσο πολύ το Θεό.

Η έξυπνη μου ατάκα, σκέφτηκα. Το είχε σκεφτεί πολύ!

- Όταν οι γιατροί αφαίρεσαν τον όγκο από μέσα μου και είπαν πως ήταν κακοήθης, άρχισα να αναζητάω σοβαρά τον Θεό. Και όταν οι κακοήθεις όγκοι άρχισαν να εξαπλώνονται στα ζωτικά μου όργανα, άρχισα πραγματικά να χτυπάω με ματωμένες γροθιές πάνω στις μπρούντζινες πύλες του Παραδείσου. Αλλά ο Θεός δεν μου άνοιξε. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν συνέβη. Έχει τύχει να δοκιμάσεις να προσπαθείς κάτι πάρα πολύ, για πολύ καιρό χωρίς καμιά επιτυχία; Κουράζεσαι ψυχολογικά, μπουχτίζεις με την προσπάθεια και έπειτα τα παρατάς. 
Μετά, μια μέρα ξύπνησα και αντί να κάνω μερικές ακόμη μάταιες επικλήσεις σε έναν Θεό που ίσως υπάρχει, ίσως και να μην υπάρχει, τα παράτησα. Αποφάσισα ότι δεν θα ενδιαφερόμουν πια για τον Θεό, αλλά και ούτε και για μια μετά θάνατον ζωή. Αποφάσισα να περάσω το χρόνο που μου είχε απομείνει κάνοντας κάτι το ωφέλιμο. Σκέφτηκα εσένα και την τάξη σου, και θυμήθηκα κάτι άλλο που είχες πει: "Το να περνάς τη ζωή σου χωρίς να αγαπάς είναι η αληθινή δυστυχία. Όμως παρόμοια δυστυχία θα ήταν να φύγεις από αυτόν τον κόσμο, χωρίς να έχεις πει σε αυτούς που αγάπησες ότι τους έχεις αγαπήσει".
Γι αυτό άρχισα με τον πιο δύσκολο, τον πατέρα μου. Διάβαζε την εφημερίδα όταν τον πλησίασα. 
"Μπαμπά"; 
"Ναι, τι"; μου απάντησε χωρίς να κατεβάσει την εφημερίδα.
"Μπαμπά, θέλω να σου μιλήσω".
"Εντάξει, μίλα". Μου είπε.
"Θέλω να πω … είναι πολύ σημαντικό".

Η εφημερίδα κατέβηκε μερικά εκατοστά. 
"Τι είναι";
"Μπαμπά, σε αγαπώ, απλώς ήθελα να το ξέρεις". 

Ο Τόμι χαμογελούσε και μιλούσε με μεγάλη ικανοποίηση, σαν να ένοιωθε μια εσωτερική ζεστασιά χαράς να αναβλύζει από μέσα του. 
"Η εφημερίδα έπεσε στο πάτωμα. Στην συνέχεια ο πατέρας μου έκανε δύο πράγματα που δεν θυμάμαι να τα έχει ξανακάνει. Έκλαψε και με αγκάλιασε. Μιλούσαμε όλη νύχτα αν και έπρεπε να πάει στη δουλειά του την επόμενη μέρα. Αισθανόμουν τόσο όμορφα κοντά στον πατέρα μου, να βλέπω τα δάκρυά του, να νοιώθω το αγκάλιασμά του, να τον ακούω να μου λέει ότι με αγαπάει".

- Τα πράγματα ήταν πιο εύκολα με την μητέρα μου και τον αδελφό μου. Έκλαψαν και αυτοί μαζί μου, αγκαλιαστήκαμε και αρχίσαμε να λέμε όμορφα πράγματα ο ένας για τον άλλον. Μοιραστήκαμε πράγματα που τα κρατούσαμε μυστικά για πολλά χρόνια.
Λυπόμουνα μόνο για ένα πράγμα, που είχα καθυστερήσει τόσο πολύ καιρό. Τώρα μόλις είχα αρχίσει να ανοίγομαι σε όλους τους ανθρώπους που ήταν ήδη οι πιο κοντινοί μου.

- Και τότε μια μέρα όταν γύρισα το κεφάλι μου, ο Θεός βρισκόταν δίπλα μου. Δεν ήρθε όταν Τον παρακάλεσα. Υποθέτω πως ήμουν σαν ένας εκπαιδευτής ζώων, που κρατούσε μια στεφάνη, " Έλα, πήδα μέσα. Θα σου δώσω τρεις μέρες, τρεις εβδομάδες". Προφανώς ο Θεός κάνει τα πράγματα με το δικό Του τρόπο, και στη δική Του στιγμή. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ήρθε κοντά μου. Ήρθε να με βρει αφότου εγώ σταμάτησα να Τον αναζητάω.

- Τόμι, του είπα με κομμένη την ανάσα. 
- Νομίζω ότι λες κάτι πολύ σημαντικό, και πολύ πιο γενικό απ ότι καταλαβαίνεις εσύ ο ίδιος αυτή τη στιγμή. Για μένα τουλάχιστον, λες ότι ο πιο σίγουρος τρόπος να βρεις τον Θεό είναι να μην Τον αναζητάς σαν έναν προσωπικό σου απόκτημα, σαν μια λύση για τα προβλήματά σου, ή ένα μέσο παρηγοριάς για μια δύσκολη στιγμή, αλλά αντιθέτως για να Τον ανακαλύψεις πρέπει να ανοιχτείς μέσα από την αγάπη. Ξέρεις, αυτό είπε και ο απόστολος Ιωάννης. Είπε: "Ο Θεός είναι αγάπη, και όποιος ζει με αγάπη ζει με τον Θεό και ο Θεός ζει μέσα του". 
- Τόμι, μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη; Το ξέρεις πως όταν σε είχα στην τάξη ήσουν μεγάλος μπελάς. Αλλά αυτό μπορείς να μου το ξεπληρώσεις τώρα. Θα ήθελες να έρθεις στο φετινό μου μάθημα Θεολογίας της Πίστης για να πεις στους μαθητές μου αυτά που μόλις μου είπες; Εάν τους έλεγα την ιστορία σου εγώ δεν θα ήταν τόσο αποτελεσματικό όσο εάν τους την έλεγες εσύ.

- Μπορεί να ήμουν έτοιμος να τα πω σε εσένα, όμως δεν ξέρω εάν είμαι έτοιμος να τα πω και στην τάξη σου.

- Τόμι, σκέψου το. Όταν το αποφασίσεις και είσαι έτοιμος πάρε με τηλέφωνο.

Μερικές μέρες αργότερα ο Τόμι μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι ήταν έτοιμος να έρθει στο μάθημά μου, και ότι ήθελε να το κάνει για τον Θεό και για μένα. Ορίσαμε κάποια ημερομηνία, όμως ποτέ δεν ήρθε. Είχε ένα ραντεβού, πολύ πιο σημαντικό από μένα και το μάθημά μου. Φυσικά, η ζωή του δεν τελείωσε με το θάνατό του, απλώς άλλαξε. Έκανε το μεγάλο βήμα από την πίστη στην όραση. Βρήκε μια ζωή πολύ πιο όμορφη που δεν έχουν δει τα μάτια του ανθρώπου, που δεν έχουν ακούσει τα αυτιά του, και που δεν έχει ονειρευτεί ο νους του. Πριν πεθάνει μιλήσαμε για μια τελευταία φορά. 

"Δεν θα τα καταφέρω να έρθω στο μάθημά σου", είπε.

"Καταλαβαίνω, Τόμι".

"Θα τους τα πεις για μένα; Θα…τα πεις σε όλο τον κόσμο για μένα"; 

"Θα το κάνω, Τόμι. Θα τους τα πω. Θα κάνω ότι μπορώ".

Λοιπόν, σε όλους εσάς που είχατε την ευγενή καλοσύνη να διαβάσετε αυτή την απλή ιστορία για την αγάπη του Θεού, σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Και σε σένα Τόμι που είσαι, κάπου στους ηλιοφώτιστους, καταπράσινους λόφους του Παραδείσου, θέλω να σου πω, πως τους τα είπα όσο πιο καλύτερα μπορούσα...

John Powell

Η Μαγική Μάσκα.

Ένας μεγάλος και ισχυρός λόρδος μια φορά διοικούσε χιλιάδες στρατιώτες, και μ' αυτούς κατάκτησε τεράστιες εκτάσεις για τον εαυτό του. Ήταν σοφός και γενναίος και όλοι τον σεβόντουσαν, και τον φοβόντουσαν, όμως κανένας δεν τον αγαπούσε. Κάθε χρόνο καθώς γινόταν πιο αυστηρός, γινόταν και πιο μοναχικός, και το πρόσωπο του αντανακλούσε την πίκρα της λαίμαργης ψυχής του, επειδή υπήρχαν βαθιές, άσχημες γραμμές γύρω από το σκληρό στόμα του, που ποτέ δεν έδειχνε ένα χαμόγελο, και μια βαθιά ρίγα διέσχιζε το μέτωπο του.

Όμως σε μια από τις πόλεις που κυβερνούσε, ζούσε μια όμορφη κοπέλα που αυτός την παρακολουθούσε για πολλούς μήνες. Καθώς πήγαινε ανάμεσα στο λαό την αγάπησε, και ήθελε να την κάνει γυναίκα του. Αποφάσισε λοιπόν να πάει και να της μιλήσει για την αγάπη του.

Ντυμένος με τους πιο όμορφους χιτώνες του, και τοποθετώντας ένα χρυσό στέμμα στο κεφάλι του, κοίταξε στον καθρέφτη για να δει τι είδους εικόνα θα έκανε για το όμορφο κορίτσι. Όμως δεν μπορούσε να δει τίποτα άλλο παρά αυτό που θα προκαλούσε φόβο και απέχθεια για τον εαυτό του, ένα σκληρό και δύστροπο πρόσωπο, που φαινόταν ακόμα χειρότερο όταν προσπαθούσε να χαμογελάσει.
Τότε του ήρθε μια χαρούμενη ιδέα, έστειλε να του φέρουν ένα μάγο, και του είπε: 

-"Κάνε μου μια μάσκα από το πιο λεπτό κερί που θα ακολουθεί κάθε γραμμή των χαρακτηριστικών μου, όμως ζωγράφισε την με τις μαγικές μπογιές σου έτσι ώστε να φαίνεται ευγενική κι ευχάριστη".
-"Δέσε την πάνω στο πρόσωπο μου έτσι ώστε να μην χρειάζεται ποτέ να τη βγάζω. Καν' την όμορφη, ελκυστικά. Χρησιμοποίησε την καλύτερη δεξιοτεχνία σου, και θα σε πληρώσω όποια τιμή μου ζητήσεις".

-"Αυτό μπορώ να το κάνω", είπε ο μάγος, "με μια προϋπόθεση. Πρέπει να κρατήσεις το πρόσωπο σου στις ίδιες γραμμές που θα ζωγραφίσω πάνω στη μάσκα, αλλιώς η μάσκα θα καταστραφεί. Μια θυμωμένη γκριμάτσα, και η μάσκα θα καταστραφεί για πάντα, και ούτε μπορώ να την ξανακάνω".

-"Θα κάνω οτιδήποτε πεις", είπε ο λόρδος πρόθυμα, "οτιδήποτε για να κερδίσω την αγάπη της λαίδης μου. Πες μου πώς να προφυλάξω τη μάσκα για να μη σπάσει". 
-"Πρέπει να σκέπτεσαι ευγενικές σκέψεις", απάντησε ο μάγος, "και για να το κάνεις αυτό πρέπει να κάνεις ευγενικές πράξεις. Πρέπει να κάνεις το βασίλειο σου ευτυχισμένο αντί για ισχυρό. Πρέπει να αντικαταστήσεις το θυμό με την κατανόηση και την αγάπη".

-"Χτίζε σχολεία για τους υπηκόους σου, και όχι μόνο φυλακές, νοσοκομεία, κι όχι μόνο πολεμικά πλοία. Να είσαι ευσπλαχνικός και ευγενικός με όλους τους ανθρώπους".

Έτσι η θαυμάσια μάσκα έγινε, και κανένας δε θα μπορούσε να μαντέψει ότι αυτό δεν ήταν το αληθινό πρόσωπο του λόρδου. Μήνες πέρασαν, αν και η μάσκα ήταν συχνά σε κίνδυνο να καταστραφεί, ο άνθρωπος πολέμησε σκληρά με τον εαυτό του για να την κρατήσει στην αρχική της κατάσταση. Η όμορφη λαίδη έγινε νύφη του, και οι υπήκοοι του απορούσαν για τη θαυματουργή αλλαγή στη συμπεριφορά του. Την απέδιδαν στην όμορφη γυναίκα του και έλεγαν, ότι τον είχε κάνει σαν τον εαυτό της.

Καθώς η ευγένεια και η προνοητικότητα μπήκαν στην ζωή αυτού του ανθρώπου, η εντιμότητα και η καλοσύνη έγιναν επίσης δικές του, και σύντομα μετάνιωσε που είχε εξαπατήσει την όμορφη γυναίκα του με τη μαγική μάσκα. Τελικά δεν μπορούσε να την αντέξει άλλο πια, και κάλεσε το μάγο.
-"Βγάλε αυτό το ψεύτικο πρόσωπο μου!" φώναξε. "Παρ' το μακριά! Αυτήν την μάσκα που δεν είναι ο αληθινός εαυτός μου"!

-"Αν το κάνω", είπε ο μάγος, "δε θα μπορέσω ποτέ να την ξανακάνω, και θα πρέπει να φοράς το ίδιο σου το πρόσωπο όσο καιρό ζεις"!
-"Καλύτερα αυτό", είπε ο λόρδος, "αντί να εξαπατώ εκείνη που της κέρδισα την αγάπη και την εμπιστοσύνη με ατιμία. Καλύτερα να είμαι περιφρονημένος από αυτήν, αντί να συνεχίζω να κάνω αυτό που είναι ανάξιο γι' αυτήν".

Ο μάγος του έβγαλε τη μάσκα, και ο λόρδος με φόβο και αγωνία έψαξε την ανάκλαση του στον καθρέφτη. Τα μάτια του φωτίστηκαν, και τα χείλη του καμπύλωσαν μ' ένα λαμπρό χαμόγελο, επειδή οι άσχημες γραμμές είχαν φύγει, η σκυθρωπότητα είχε εξαφανιστεί, και να, το πρόσωπο του ήταν η ακριβής ομοιότητα της μάσκας που είχε φορέσει για τόσο καιρό! Και όταν γύρισε στην όμορφη γυναίκα του, αυτή είδε μόνο τα οικεία χαρακτηριστικά του ανθρώπου που αγαπούσε.

Ναι, είναι μια παλιά ιστορία που λέει αυτός ο μύθος, ότι το πρόσωπο ενός ανθρώπου σύντομα προδίδει αυτό που είναι μέσα στην ψυχή του, αυτά που σκέπτεται και αισθάνεται, τις σκέψεις της καρδιάς του. Η σοφή και αληθινή Γραφή μας λέει: "Όπως σκέπτεται κάποιος μέσα του, τέτοιος και είναι" Παροιμίες 23:7, και "όσα είναι αληθινά, όσα είναι σεμνά, όσα είναι δίκαια, όσα είναι καθαρά, όσα είναι προσφιλή, όσα είναι με καλή φήμη, αν υπάρχει κάποια αρετή, και αν υπάρχει κάποιος έπαινος, αυτά να συλλογίζεστε" Φιλιππησίους 4:8...

***
Ανατράφηκα για να είμαι πολύ ειλικρινής. Με ενοχλεί το να είμαι υποκριτής, η να ψεύδομαι, η να εξαπατώ, η να συγκαλύπτω. Κι έτσι ξέροντας ότι θα πρέπει να φέρομαι ευτυχισμένος όταν αισθάνομαι λυπημένος, δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα μέσα μου. Αναρωτιόμουν, "Πώς μπορώ να έχω ένα χαμόγελο, και να φαίνομαι ευτυχισμένος όταν δεν αισθάνομαι πραγματικά έτσι; " Όμως ο Κύριος με βοήθησε να λύσω αυτό το πρόβλημα προς ικανοποίηση μου. Η απάντηση είναι, ότι πρέπει να αντιλαμβάνεσαι, όταν ο Ιησούς είναι μέσα στην καρδιά σου, δεν είσαι εσύ, είναι η Δικιά Του χαρά και ειρήνη που δείχνεις στη χαρωπή σου όψη, και στο ευτυχισμένο χαμόγελό σου. Δεν είναι ότι είσαι υποκριτής το να φορέσεις ένα ευτυχισμένο πρόσωπο όταν είσαι λυπημένος, και δεν υποκρίνεσαι, επειδή είναι η ευτυχία του Κυρίου που εκφράζεις.
Έτσι δεν είσαι υποκριτής με το να δείχνεις χαρά στο πρόσωπο σου όταν δεν αισθάνεσαι ευτυχισμένος μέσα σου. Αντίθετα, είσαι ένα θαυμάσιο παράδειγμα του Ιησού που λάμπει μέσα από σένα, "όχι εγώ, αλλά ο Χριστός που ζει μέσα μου". Γαλάτες 2:20. Δείχνεις το δικό Του πρόσωπο, την ομορφιά του Ιησού που φαίνεται μέσα σε σένα... 
Maria David.

Μάτια γεμάτα Πίστη.

Ήταν Τετάρτη απόγευμα. Καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ένα μεγάλο ατμόπλοιο ξεπρόβαλε αργά καθώς απομακρυνόταν από την ακτή του Νιουφαουντλάντ στον Καναδά, με τη σειρήνα του να αντηχεί προειδοποιητικά. Ο καπετάνιος, στα πρόθυρα της εξάντλησης από την έλλειψη ύπνου, ξαφνιάστηκε από ένα ευγενικό άγγιγμα στον ώμο του. Εκνευρίστηκε κάπως, και γυρνώντας αντίκρισε έναν ηλικιωμένο γύρω στα εβδομήντα.

Ο ηλικιωμένος είπε: 
-"Καπετάνιε, ήρθα να σου πω ότι πρέπει να είμαι στο Κεμπέκ το Σάββατο το απόγευμα".

Ο καπετάνιος στοχάστηκε για μια στιγμή, κι έπειτα είπε κάπως βαριεστημένα: 
-"Αδύνατο"!

-"Πολύ καλά", απάντησε ο ηλικιωμένος, "αν το καράβι σου δεν μπορεί να με πάει, ο Θεός θα βρει κάποιο άλλο μέσο να με πάει. Δεν έχω αργήσει ούτε σ' ένα από τα ραντεβού μου εδώ και 57 χρόνια".

Υψώνοντας τα κουρασμένα χέρια του με μια χειρονομία απόγνωσης, ο καπετάνιος αποκρίθηκε: 
-"Θα σε βοηθούσα αν μπορούσα, όμως δεν μπορώ".

Ακλόνητος, ο ηλικιωμένος του πρότεινε: 
-"Ας πάμε κάτω στη καμπίνα χάραξης πορείας, και ας προσευχηθούμε". 
Ο καπετάνιος σήκωσε τα φρύδια του γεμάτος δυσπιστία, κοιτάζοντας τον ηλικιωμένο σαν να είχε δραπετεύσει πριν από λίγο από κάποιο ψυχιατρείο.

-"Δεν βλέπεις πόσο πυκνή είναι η ομίχλη"; Ρώτησε ο καπετάνιος.

Ο ηλικιωμένος απάντησε: 
-"Όχι, Τα μάτια μου δε βλέπουν πόσο πυκνή είναι η ομίχλη, αλλά βλέπουν στο ζώντα Θεό που ελέγχει κάθε περίσταση της ζωής μου".

Ενάντια στην προσωπική του κρίση, ο καπετάνιος ακολούθησε τον ηλικιωμένο στην καμπίνα χάραξης πορείας και γονάτισε μαζί του για προσευχή. Με απλά λόγια που μόνο ένα παιδί θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει, ο ηλικιωμένος προσευχήθηκε: 
-"Κύριε, αν είναι σύμφωνο με το θέλημά Σου, σε παρακαλώ διάλυσε αυτή την ομίχλη μέσα σε πέντε λεπτά. Εσύ γνωρίζεις το ραντεβού που κανόνισες για μένα στο Κεμπέκ το Σάββατο. Πιστεύω ότι είναι το θέλημά Σου".

Ο καπετάνιος, ένας κατ' όνομα μόνο Χριστιανός, σκέφτηκε να κάνει ένα αστείο στον ηλικιωμένο, και να αρχίσει να απαγγέλλει μια μικρή προσευχή. Όμως πριν μπορέσει καλά-καλά να αρθρώσει έστω και μια λέξη, αισθάνθηκε ένα άγγιγμα στον ώμο του. Ο ηλικιωμένος του είπε: 
-"Μην προσεύχεσαι, γιατί δεν πιστεύεις. Και μια και εγώ πιστεύω ότι ο Θεός ήδη μας άκουσε, δεν είναι ανάγκη να προσευχηθείς και συ". 
Το στόμα του καπετάνιου έμεινε ορθάνοιχτο.
Κατόπιν ο ηλικιωμένος του εξήγησε. 
-"Καπετάνιε, εγώ γνωρίζω το Θεό εδώ και 57 χρόνια, και ποτέ δεν υπήρξε έστω και μία μέρα που να αμελήσω να έλθω σε επικοινωνία με το Βασιλιά. Σήκω καπετάνιε, και άνοιξε την πόρτα, και θα δεις ότι η ομίχλη δεν υπάρχει πια". 
Ο καπετάνιος έκανε όπως του ζήτησε, και έμεινε κατάπληκτος όταν ανακάλυψε ότι πράγματι η ομίχλη είχε εξαφανιστεί.

Ο καπετάνιος αργότερα ομολογούσε ότι αυτή η συνάντησή του με τον ηλικιωμένο Τζορτζ Μιούλερ επέφερε μια τέλεια επανάσταση στη Χριστιανική ζωή του. Είχε δει με τα ίδια του τα μάτια ότι ο Θεός του Μιούλερ ήταν ο αληθινός Θεός της Βίβλου. Είχε δει απίστευτη δύναμη να εξέρχεται από έναν αδύναμο ηλικιωμένο, μια δύναμη που είχε τις ρίζες της σε μια παιδική πίστη στο Θεό.

Ο τέως Πάστορας Ρέι Στέντμαν μια φορά έκανε ένα κήρυγμα μέσα στο οποίο είπε. "Η πίστη έχει μια προφανή γελοιότητα αυτή καθ’ αυτή. Δεν ενεργείς βάσει της πίστης αν κάνεις ότι κάνει ο καθένας γύρω σου. Η πίστη πάντα εμφανίζεται να πηγαίνει ενάντια στις περιστάσεις. Αποτελεί ένα ρίσκο και κάτι το παράτολμο."

Αυτό ήταν το είδος της πίστης που εκδήλωνε ο Τζορτζ Μιούλερ τη μια δεκαετία μετά την άλλη στην πολύχρονη και καρποφόρα ζωή του. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους της γήινης διαμονής του, έγραψε ότι η πίστη του μεγάλωνε σιγά-σιγά με τα χρόνια, όμως με έμφαση επέμενε ότι δεν υπήρχε τίποτα μοναδικό σ' αυτόν ή στην πίστη του. Πίστευε ότι μια ζωή γεμάτη από εμπιστοσύνη, ήταν προσιτή στην κυριολεξία σε όλα τα παιδιά του Θεού αν μονάχα υπέμεναν όταν έρχονταν οι δοκιμασίες, αντί να τα παρατάνε.

Τζορτζ Μιούλερ (1805-1895)
Ένα από τα πρώτα μέλη της "Αδερφότητας", ίδρυσε πέντε ορφανοτροφεία στο Μπρίστολ, της Αγγλίας, με στέγη για 2000 παιδιά. Κατά τη διάρκεια της ζωής του φρόντισε περίπου 10.000 ορφανά και δέχτηκε 1,5 εκατομμύρια δολάρια (εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σήμερα) μόνο με την πίστη. Πριν από το θάνατό του υπολόγισε ότι είχε λάβει 50.000 απαντήσεις ακριβείας στις προσευχές του...

Ρον Ρόουντς.

Οι αποδεδειγμένες απάτες της θεωρίας της εξελίξεως.

Η μεγαλύτερη απόδειξη απάτης της θεωρίας της εξελίξεως είναι, ότι ποτέ δεν κατάφεραν οι χημικοί επιστήμονες στα εργαστήρια να ενώσουν, και να καταφέρουν να γίνει σύλληψη με εξωσωματική γονιμοποίηση, μεταξύ σπερματοζωαρίου ανθρώπου και πιθήκου, όσες φορές το επιχείρησαν αυτό.

Γνωρίζουμε ότι παρόλες τις διαφορές που υπάρχουν στις ράτσες των ζώων αυτά καταφέρνουν να συλλάβουν, π.χ. παρόλη την μεγάλη διαφορά στις ράτσες των σκυλιών όπως πιτ μπούλ, ή ντόπερμαν με πεκινουά ή κανίς, αυτά καταφέρνουν να "συλλάβουν" και να εγκυμονήσουν, όπως επίσης και το γαϊδούρι με το άλογο, μπορούν να συλλάβουν τα θηλυκά και να κυοφορήσουν το μουλάρι κ.τ.λ.

Όμως αν και λένε οι εξελικτικοί ότι είναι στο ίδιο είδος ο πίθηκος με τον άνθρωπο, ποτέ όσο και αν ακούγεται αρρωστημένο δεν κατάφεραν στα εργαστήρια να κάνουν εξωσωματική γονιμοποίηση των σπερματοζωαρίων πιθήκου και ανθρώπου, αποδεικνύοντας ότι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Ακόμα και τώρα, προκαλούμε όλους τους εξελικτικούς αν μπορούν οι επιστήμονες να κάνουν γονιμοποίηση σπερματοζωαρίων.

Ο Δαρβίνος ήταν περιηγητής και φυσιοδίφης, που σημαίνει ότι την θεωρία της εξελίξεως (ορθώς λέγεται "θεωρία" εφόσον δεν αποδεικνύεται απόλυτα πρακτικά!) την σχεδίασε από "μυαλού" και από εντυπώσεις δικές του, χωρίς ποτέ να ασχοληθεί με την θεωρία της εξελίξεως στα επιστημονικά εργαστήρια. Αν και από πολλούς αθεϊστές εξελικτικούς παρασιωπάτε ή αγνωμονούν ότι ο Δαρβίνος ήταν οπαδός Χριστιανικής πίστεως.
Πρώτον ως γνωστόν ότι ο Δαρβίνος ήταν περιηγητής, και είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη στον κόσμο και είχε πει, " Έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη στον κόσμο, και έχω δει πολλές και διαφορετικές φυλές ανθρώπων, όμως δεν βρήκα ούτε μία φυλή ανθρώπων που να μην πιστεύει σε κάποιον θεό, άρα υπάρχει Θεός γιατί υπάρχουν και οι άνθρωποι που Τον πιστεύουν".

Δεύτερον όταν ο Δαρβίνος είχε πάει σε κάποιο αφρικανικό χωριό και έμενε εκεί για κάποιο διάστημα, σε αυτό το χωριό υπήρχαν αρκετοί χριστιανοί, και βλέποντας ο αρχηγός της αφρικανικής φυλής, ότι αύξανε ο αριθμός των χριστιανών στο χωριό, θεώρησε ότι οι "ξένοι" ευθύνονται γι αυτό, και τότε έβγαλε διάταγμα να φύγουν όλοι οι ξένοι από το χωριό, και έτσι έφυγε και ο Δαρβίνος.

Μετά από χρόνια που είχαν αλλάξει οι καταστάσεις και σταμάτησε να ισχύει το διάταγμα αυτό, ξαναπήγε ο Δαρβίνος στο χωριό και για έκπληξη του, διαπίστωσε ότι ο αριθμός των χριστιανών δεκαπλασιάστηκε μεταξύ των ντόπιων ιθαγενών στο χωριό αυτό, τότε ο Δαρβίνος σήκωσε τα χέρια του και αναφώνησε "Θαύμα".

Τρίτον ουδέποτε και σε κανένα από τα έγγραφα του Δαρβίνου δεν αναφέρει ότι ήταν άπιστος ή δεν πίστευε στον Θεό.

Εν αντιθέσει με τον Δαρβίνο ο Λουϊ Παστέρ, ο γνωστός Γάλλος χημικός, ασχολήθηκε με την θεωρία της εξελίξεως, και προσπάθησε να την αποδείξει στα χημικά εργαστήρια του, και τελικά ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει ..."αυτόματη" γέννηση, και απέδωσε την δημιουργία του ανθρώπου στον Θεό.

Ακόμα και ο γνωστός άθεος richard dawking αν και βιολόγος επιστήμονας, δεν πιστεύει στην θεωρία της εξελίξεως, άλλα λέει ότι ο άνθρωπος προέρχεται...από τους εξωγήινους. Γράψτε στην μηχανή αναζήτησης "dawking UFO" και θα βρείτε τι πιστεύει. Χωρίς βέβαια να έχει καμία απόδειξη για αυτό. Αν και βιολόγος, θα έπρεπε να πίστευε και να είχε στοιχεία για την θεωρία της εξελίξεως, όμως το αντίθετο την απορρίπτει.

Γιατί στο πρόσωπο της γυναίκας δεν φυτρώνουν γένια και μουστάκια όπως του άνδρα; Ενώ αυτό δεν συμβαίνει καθόλου μεταξύ των αρσενικών και θηλυκών πιθηκοειδών, που φυτρώνουν σε όλο το πρόσωπο και σε όλο το σώμα τους τρίχες.

Όπως επίσης δεν συμβαίνει και μεταξύ των αρσενικών και θηλυκών ζώων, εκτός του ανθρώπου που πολλές φορές δυσκολεύεται όταν βλέπει κάποιο ζώο, να αναγνωρίσει εάν είναι θηλυκό ή αρσενικό από την ομοιότητα τους. Πόσο άσχημη και αστεία θα φαινόταν η γυναίκα αν φύτρωναν γένια και μουστάκια στο πρόσωπό της, δεν θα ήταν καθόλου επιθυμητή στον άνδρα. Ποιος το κανόνισε αυτό;

Η "φύση" που δεν έχει νοημοσύνη για να δημιουργήσει, ή ο μέγας καλλιτέχνης και Παντοδημιουργός Θεός; Σαφέστατα ο Θεός.

Αναφέρανε οι εξελικτικοί, ότι τα αρχαία ανθρωποειδή είχαν το 1/3 του ανθρώπινου εγκεφάλου, και γι αυτό δεν είχαν τις δυνατότητες που έχουν οι σημερινοί άνθρωποι, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δικαιολογήσουν την έλλειψη οποιασδήποτε δημιουργικότητας των ανθρωποειδών στα προϊστορικά χρόνια. Λέγεται ότι όποιο ζώο έχει πιο μεγαλύτερο εγκέφαλο είναι και πιο έξυπνο. Λάθος! η θεωρία δεν ευσταθεί.

Ο ελέφαντας έχει 4 φορές μεγαλύτερο εγκέφαλο από τον άνθρωπο, αλλά σαφέστατα και ασύγκριτα δεν είναι έξυπνο σαν τον άνθρωπο. Επίσης η γυναίκα έχει περίπου 10% μικρότερο εγκέφαλο από τον άνδρα, και όμως η γυναίκα δεν υστερεί πνευματικά σε κανένα σημείο από τον άνδρα.

Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι το μέγεθος του εγκεφάλου, εξαρτάται μόνο από το μέγεθος και την δυναμικότητα όλων των μυών του σώματος. Και ακόμα φαίνεται στους επιστήμονες ένα μεγάλο μυστήριο, πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει τόσο ασύγκριτη υψηλή ευφυΐα και νοημοσύνη, που μπορεί να κάνει και να δημιουργήσει σχεδόν ότι θέλει, σαν ένας μικρός θεός επί γης.

ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΡΑΝΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΑ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ''ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ'' ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΤΕΛΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΓΗ ΑΛΛΑ ΔΙΑΛΥΜΕΝΑ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑ ΕΝΩΝΟΥΝ; ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΥΣ.

Επίσης όλες τις αποδείξεις πλάνης και ανατροπής της θεωρίας της εξελίξεως, μπορείτε να τις βρείτε και στο βιβλίο του επιστήμονα φυσικού Ιωάννου Κωστώφ "ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ, Ή πως οι εξελικτικοί ελίσσονται, για να πείσουν ότι τα είδη εξελίσσονται"...

Ένα φταίξιμο, ζητά παραλήπτη.

Όταν το βρίσκουμε μπροστά μας, κοιτάζουμε αδιάφοροι, προσπερνάμε ή αλλάζουμε δρόμο. Ακόμα και αν είναι δικό μας, ποτέ σχεδόν δε σκύβουμε να το σηκώσουμε. Μιλάμε για το φταίξιμο. Δεν είναι από τα …αγαπημένα μας. Είμαστε σίγουροι πως …σπάνια φταίμε. Ακόμα πιο σίγουροι είμαστε ότι συνήθως φταίνε οι άλλοι… Όχι γιατί είμαστε Έλληνες, αλλά γιατί είμαστε άνθρωποι. Και που είμαστε πιστοί του Χριστού, λίγη πρόοδο έχουμε κάνει νομίζω στο σημείο αυτό.

Το θέμα μας είναι μόνιμα τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας. Κοινωνία, κοινότητα, ο χώρος μας, το σπίτι μας, όπως θέλετε να το πείτε. Άλλο είναι το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήμαστε πιο χαμηλά, ποτέ δεν ήμαστε πιο μακριά, ποτέ δεν ήμαστε πιο φτωχοί, ποτέ δεν ήμαστε πιο αδύναμοι. Κάθε χρόνο και πιο κάτω, κάθε χρόνο και λιγότεροι, κάθε χρόνο και πιο πίσω, πιο φτωχοί, κάθε χρόνο και πιο ψυχροί και αποξενωμένοι. Τα γνωρίζουμε, τα έχουμε περιγράψει, τα έχουμε υπογραμμίσει.

Ο ένας δρόμος είναι, αφήνουμε όλα τα παλιά πίσω, και κοιτάμε τώρα τι γίνεται από εδώ και πέρα τι κάνουμε... Ο άλλος δρόμος λέει ακριβώς το αντίθετο, δεν κάνουμε βήμα μπροστά, αν δεν εντοπίσουμε και δεν συμφωνήσουμε στο τι ακριβώς φταίει και φτάσαμε ως εδώ. Αν με ρωτήσετε, κι εγώ αυτής της σχολής είμαι. Αλλά και η Ιστορία, που μας διδάσκει ότι τα λάθη επαναλαμβάνονται αν δεν εντοπιστούν και δεν αντιμετωπιστούν στη φύτρα τους, κάτι «ξέρει» περισσότερο από μας.

Επομένως καλά κάνουμε και ρωτάμε τι φταίει, και το αμέσως επόμενο είναι το ποιος φταίει. Αν κάτι δεν κάνουμε καλά, είναι που κοιτάμε μόνο προς τους άλλους, και είμαστε τόσο γενναιόδωροι σε συγχώρηση και άφεση στον εαυτό μας. Επίσης και κάτι ακόμα. Σε περίπτωση που η έρευνά μας κάπου μας οδηγήσει, να προσέξουμε πώς θα αξιοποιήσουμε τα ευρήματά μας, ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις μας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μία-μία τις αιτίες:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΥΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ

Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε πολλά εδώ. Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που το Πνεύμα του Θεού κατοικεί και ενεργεί πλούσια μέσα του, επάνω του, και δι’ Αυτού γύρω του. Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που είναι όργανο του Πνεύματος για τα αιώνια και άγια σχέδια του Θεού. Πνευματικός είναι ο πιστός του Χριστού, που έχει αφομοιωθεί από το Άγιο Πνεύμα, που έχει ταυτιστεί η ζωή του με τη ζωή του Πνεύματος. Η σκέψη του, η καρδιά του, η ύπαρξή του ολόκληρη οδηγείται, διοικείται από το Πνεύμα. Αυτό που ζει είναι η ζωή του Πνεύματος. Αυτό εκδηλώνει καθημερινά γύρω του είτε μιλάει είτε σιωπά. Προηγείται η καταδίκη, ο θάνατος του παλιού, αμαρτωλού εαυτού μου, ώστε να γίνω «ναός του Αγίου Πνεύματος», «κοινωνός θείας φύσεως».

Εύκολα καταλαβαίνουμε ότι απέχουμε πολλά χιλιόμετρα από αυτή τη ζωή. Εμείς είμαστε ακόμα άνθρωποι της λογικής μας, του δίκιου μας, του σωστού, του ορθού, του αποδεκτού, του εύκολου και βολικού. Όχι μόνο δεν μας διοικεί το Άγιο Πνεύμα όπως πρέπει στα παιδιά του Κυρίου, αλλά δυσκολεύεται να μας πείσει να στραφούμε να Το ακούσουμε, να Του δώσουμε έστω λίγη σημασία. Η ζωή του Πνεύματος έχει και τον καρπό του Πνεύματος. Αγάπη, χαρά, ειρήνη, νίκη, γόνατα, δάκρυα, θυσία, υπομονή… Η ζωή του Πνεύματος έχει και πλούσιο καρπό που μένει και δοξάζει τον Κύριο. Η ζωή του Πνεύματος οδηγεί στη μόρφωση του Ιησού Χριστού μέσα μας και επάνω μας. Κι εμείς δεν έχουμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Μείναμε σαρκικοί, ψυχικοί, ολοζώντανοι. Και θέλω έχει η ζωή μας, και δεν θέλω και νομίζω, μου αρέσει, με εξυπηρετεί, με ευχαριστεί…

Μετά θα έρθουμε να ρωτήσουμε τι φταίει, ποιος φταίει. Και η απάντηση είναι απλή. Με πνευματικότητα υπό το μηδέν, και μάλιστα μετά από τόσα χρόνια με το Χριστό, ο Κύριος δεν μας εμπιστεύεται καθόλου. Δεν είμαστε άξιοι να μας ευλογήσει, να μας χαρίσει τα δώρα Του. Δεν λειτουργούν οι υποσχέσεις Του, γιατί έχουμε πολλά κενά πίσω μας, και πολλές εκκρεμότητες στη ζωή μας κάθε μέρα. Απέχουμε επικίνδυνα και ανησυχητικά από τη ζωή τη διοικούμενη από το Πνεύμα του Θεού. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, όπως λέει και το τραγούδι, αλλά αυτό για τον πιστό του Χριστού είναι μεγάλο μείον. Πιο πρακτικά, να πώς καταλήξαμε εδώ, και πώς μπορεί ο καθένας να καταλήξει, αν δεν προσέξει:

- Βιαστήκαμε να πούμε ότι καταλάβαμε τι είναι, και τι προσφέρει ο Χριστός. Μεγάλο λάθος και επικίνδυνο. Σίγουρα κάποιες γνώσεις έχουμε. Αλλά ο Ιησούς Χριστός είναι ζωή, είναι η Ζωή, ο νέος μας εαυτός. Είναι ουράνιο, θεϊκό δώρο που κατοικεί μέσα μας. Δεν τελειώνει τόσο εύκολα όπως νομίζουμε. Δεν τελειώνει ποτέ, δεν κλείνει αυτό το κεφάλαιο. Γυρίζουμε και ξαναγυρίζουμε σ’ Αυτόν, και είναι κάθε φορά πηγή ολόφρεσκη και αστείρευτη. Το μεγαλύτερο μέρος του Ιησού Χριστού και το πιο πολύτιμο και δοξασμένο δεν το γνωρίσαμε ακόμα, δεν το πειραματιστήκαμε, δεν το κατέχουμε. Βιαστήκαμε να πάμε στα δικά μας, τα εύκολα, τα ελκυστικά, όσα εξυπηρετούν την αλαζονεία μας και τον εγωισμό μας, τη σάρκα. Η ζωή του Πνεύματος δεν είναι εκεί. Δεν έχει οξυγόνο γι’ αυτήν και πολύ γρήγορα πεθαίνει. Έτσι έγινε και στη δική μας περίπτωση.

- Το Ευαγγέλιο είναι ο λόγος του Θεού και δεν τελειώνει όχι μία, αλλά πολλές ζωές να έχεις να το μελετάς. Εμείς το κλείσαμε βιαστικά, σίγουροι ότι τα μάθαμε όλα. Χρησιμοποιούμε εδάφια, αλλά για τους άλλους, και για να διανθίζουμε τα κηρύγματά μας… Βάλαμε στη θέση του τη λογική μας, τις γνώσεις μας και τα συστήματα του κόσμου, που τα αντιγράφουμε ευχαρίστως και απροβλημάτιστα. Η ζωή του Πνεύματος δεν είναι εκεί. «Χριστιανοί του κλειστού Ευαγγελίου», το νέο είδος που ανθεί στις μέρες μας.

- Ο σταυρός του Χριστού λειτούργησε σωστά, αληθινά και ολοκληρωμένα, αλλά ήταν ο δικός Του σταυρός. Ο δικός μας ακόμα περιμένει. Να πεθάνει το παλιό, ο αμαρτωλός εαυτός μας, καταδικασμένος από εμάς. Δεν το κάναμε ακόμα ίσως. Η ζωή του Πνεύματος δεν εκδηλώνεται σε ζωντανούς αμαρτωλούς, αλλά μόνο σε πεθαμένους. Εμείς κάνουμε ωραία κηρύγματα και αναλύσεις γύρω από τον σταυρό του Χριστού, αλλά τον δικό μας σταυρό ακόμα δεν τον σηκώσαμε. Επομένως ούτε ακολουθούμε τον Ιησού, ούτε ζούμε τη ζωή Του.

ΣΠΟΡΑ ΚΑΙ ΘΕΡΙΣΜΟΣ

Μας είναι πολύ δυσάρεστος αυτός ο νόμος του Θεού και της ζωής μας, αλλά τόσο πραγματικός, καθημερινός και αληθινός, όσο ο νόμος της παγκοσμίου έλξεως και το πρώτο θερμοδυναμικό αξίωμα. Δεν ζούμε χωρίς αυτά. Σπείραμε ασέβεια προς τον Θεό. Σπείραμε αυτοσχεδιασμούς επάνω στις δικές Του αλήθειες. Φτηνύναμε τον Χριστό, κατεβάσαμε τον πήχη, φαρδύναμε το δρόμο με δικές μας παρεμβάσεις και σκοπιμότητες. Κάποτε θα φύτρωνε αυτό που σπέρναμε τόσον καιρό. Και ήρθε η ώρα.
Επανερχόμαστε στο φταίξιμο. Η κοινωνία μας, το σπίτι μας, ο κόσμος μας. Ποτέ τόση φτώχεια, ποτέ τόσα αδιέξοδα, ποτέ τόσο χαμηλά. Ούτε λύση, ούτε συνεννόηση, ούτε φως στο βάθος… Τι φταίει, ποιος φταίει, πώς φτάσαμε ως εδώ; Δεν είναι να απορούμε. Ας κοιτάξουμε τα κηρύγματά μας, τις θέσεις μας στην πνευματική ζωή, το Ευαγγέλιο που κηρύξαμε, τους στόχους που είχαμε στην καρδιά μας και εξυπηρετήσαμε, τις φιλοδοξίες μας, τις αγάπες μας, τα είδωλά μας. Εκεί είναι οι απαντήσεις. Σπείραμε ανυπακοή, σπείραμε ασέβεια, σπείραμε σάρκα. Τώρα θερίζουμε τους καρπούς. Και το πιο φοβερό όλων είναι που δεν πήγε το μυαλό μας ότι ο θερισμός αυτός θα αρχίσει από το ίδιο μας το σπίτι, από τα δικά μας τα παιδιά μας, τους νέους μας, την οικογένειά μας, και θα απλώσει σαν πανδημία γύρω μας. Δεν είπαμε όλη την αλήθεια του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, δεν σεβαστήκαμε την αλήθεια, δεν παραιτηθήκαμε με ταπείνωση για να δοξαστεί ο Κύριός μας. Ο θερισμός ακολουθεί πάντα και με μαθηματική ακρίβεια τη σπορά, και είναι ανάλογος του σπόρου που σπείραμε. Είναι νόμος του Θεού αυτός.

ΑΜΑΡΤΙΕΣ «ΓΟΝΕΩΝ»

Με την κάπως ειρωνική αυτή φράση θέλω να τονίσω μια μεγάλη αλήθεια. Ναι, έχουν μεγάλη και σοβαρή ευθύνη για το κατάντημα και το αδιέξοδο το σημερινό και οι προηγούμενοι από εμάς. Δεν φρόντισαν για το τι θα μείνει πίσω τους όταν αποχωρήσουν κάποτε. Λησμόνησαν ότι θα φύγουν κάποτε και δεν πρέπει να αφήσουν πίσω τους συντρίμμια, κενά και παραλείψεις, προβλήματα, εκκρεμότητες. Φρόντισαν να περιτριγυρίζονται από ένα περιβάλλον ευχάριστο – κολακευτικό ίσως — γι’ αυτούς, πρόσωπα δικής τους επιλογής, με κριτήρια δικής τους επιλογής και σε θέσεις δικής τους επιλογής… Όλα αυτά στο βωμό της εξυπηρέτησης ή πιο σωστά της αλληλοεξυπηρέτησης.

Τώρα ρωτάμε τι φταίει, ποιος φταίει; Μπορεί να έχουν φύγει από ανάμεσά μας, αλλά κάποτε έχουν μεγάλες και ιστορικές ευθύνες για όσα ακολούθησαν με την αναχώρησή τους. Ας μη συνεχίσουμε τους λιβανωτούς και τους ύμνους… Τελικά ίσως δεν ήταν και τόσο μεγάλοι όσο νομίσαμε…

Τρεις αποφασιστικές περιοχές. Πνευματικότητα υπό το μηδέν, σπορά και θερισμός και οι αμαρτίες των προηγούμενων. Δεν χρειάζεται κάτι να συμπληρώσουμε. Αυτά και μόνο είναι ικανή αιτία ο Κύριος να απομακρυνθεί, «ο οίκος μας να μείνει έρημος» και κάθε άλλο παρά ευλογημένους να θεωρούμε εμείς τους εαυτούς μας και οι άλλοι εμάς.

Όμως το άρθρο μας αυτό γράφτηκε για έναν άλλο, πολύ πιο σημαντικό λόγο. Ένα φταίξιμο ζητεί παραλήπτη. Βγες μπροστά. Βγες εσύ μόνος σου, εγώ, ο άλλος. Κι ας μην κοιτάμε αν θα ’ρθει κανείς μαζί μας, αν θα μας μιμηθεί, θα μας ακολουθήσει. Ας βγούμε κι ας το παραδεχτούμε δημόσια, φωναχτά: Φταίω! Φταίω εγώ! Να σηκώσεις το φταίξιμο κι ας μην είναι όλο δικό σου ή δικό μου. Να το κάνεις μπροστά στον Κύριο τίμια, ειλικρινά, με ταπείνωση, με συναίσθηση, με πίστη. Και μπορεί να αρπάξει φωτιά, να λαμπαδιάσει ο τόπος. Να σηκωθεί κι άλλος κι άλλος κι άλλος να πει φταίω, κι εγώ φταίω, φταίω… πολλές φωνές, πολλές καρδιές, πολλά δάκρυα, πολλή δύναμη, πολύς Ουρανός, πολλή δόξα, πολλή φωτιά, πολλές επιστροφές, πολύ μετάνοια, πολύς καρπός, πολλή ευλογία.

Σκέψου, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τον Κύριο να δακρύσει από χαρά.

Κάποιοι αναζητούν το δρόμο για μια αναζωπύρωση. Εμείς τον έχουμε βρει πιστεύω αυτό το δρόμο: Ένα φταίξιμο, ζητά παραλήπτη...

Ποιος σταύρωσε το Χριστό;

«Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών. η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν. και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν» Ησαΐας 53:5.

Σήμερα υπάρχει στον κόσμο μια περίεργη συνωμοσία σιωπής-ακόμα και στους θρησκευτικούς κύκλους- σχετικά με την ευθύνη του ανθρώπου για την αμαρτία, την πραγματικότητα της κρίσης για την αμαρτία, την ύπαρξη ενός οργισμένου Θεού και την ανάγκη για ένα σταυρωμένο Σωτήρα.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα ευρύ και δυνατό κίνημα που κυκλοφορεί στον κόσμο με σκοπό να δώσει στον άνθρωπο ειρήνη, και να τον ανακουφίσει από την ιστορική ευθύνη για τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού.

Το πρόβλημα με τα καινούργια ρεύματα και τις επιταγές τους στο όνομα της αδελφοσύνης, και της ανεκτικότητας, είναι η βασική τους εσφαλμένη αντίληψη για τη χριστιανική θεολογία.

Πάνω από κάθε άντρα και γυναίκα πλανιέται σαν σκιά ένα σύννεφο που κρύβει το γεγονός ότι ο Κύριος ταλαιπωρήθηκε, τραυματίστηκε και σταυρώθηκε για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτή είναι η βασική συλλογική ευθύνη του ανθρώπου που εκείνος όμως προσπαθεί να την απωθήσει ή αποφύγει.

Ας μη χρησιμοποιήσουμε τις δεινές ρητορικές μας ικανότητες για να ρίξουμε την ευθύνη αποκλειστικά στον Ιούδα, κι ας μη στραβώσουμε τα χείλη μας με απαρέσκεια κατηγορώντας τον ότι «Τον πρόδωσε για τα χρήματα!»

Ας λυπηθούμε για τον Πιλάτο, αυτό τον αδύνατο χαρακτήρα που δεν είχε το θάρρος να υπερασπίσει την αθωότητα του Ανθρώπου, παρόλο που ο ίδιος δήλωσε ότι δεν έχει κάνει κανένα κακό.

Ας μην καταραστούμε τους Εβραίους που παρέδωσαν τον Ιησού για να σταυρωθεί. Ας μη ρίξουμε τις ευθύνες αποκλειστικά στους Ρωμαίους που σταύρωσαν τον Ιησού.

Σίγουρα ήταν ένοχοι όλοι αυτοί! Αλλά ήταν δικοί μας συνεργοί στο έγκλημα. Εκείνοι κι εμείς Τον ανεβάσαμε στο Σταυρό, όχι μόνο εκείνοι. Αυτή η κακία και η οργή που ανεβαίνει από μέσα σου σήμερα και σου καίει τα σωθικά, αυτή Τον σταύρωσε. 

Αυτή η βασική ανεντιμότητα που βγαίνει στη φόρα κάθε φορά που κλέβεις ή τροποποιείς έγγραφα εις όφελός σου, αυτή Τον ανέβασε στο Σταυρό. Η κακία σου, το μίσος σου, η γλώσσα σου που ψεύδεται, η σαρκικότητά σου, η αγάπη σου για σαρκικές απολαύσεις, όλα αυτά που υπάρχουν στο φυσικό άνθρωπο ένωσαν τις δυνάμεις τους για ν' ανεβάσουν τον Ιησού στο Σταυρό.

Εμείς Τον βάλαμε πάνω στο Σταυρό.

Ας το παραδεχτούμε λοιπόν. Ο καθένας από μας στο γένος του Αδάμ είχε ένα μέρος της ευθύνης για τη σταύρωση του Ιησού!

Σας θυμίζω ότι είναι χαρακτηριστικό του φυσικού ανθρώπου, να απασχολεί τόσο πολύ τον εαυτό του με εξαιρετικά ασήμαντες φροντίδες, που να καταφέρνει ν' αποφύγει την τακτοποίηση των πιο σπουδαίων ζητημάτων που σχετίζονται με την ύπαρξη και τη ζωή του.

Οι άνθρωποι-άντρες και γυναίκες-συναντώνται οπουδήποτε και οποτεδήποτε για να συζητήσουν κάθε λογής θέματα διαφόρων βαθμών σοβαρότητας-από την τελευταία μόδα μέχρι τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και την ανάγκη για ειρήνη. Μπορεί να συζητούν για την εκκλησία, και για το πώς μπορεί να αποτελεί το οχυρό εναντίον του αθεϊσμού. Κανένα απ' αυτά τα θέματα δεν τους προξενεί αμηχανία.

Αλλά κάθε συζήτηση σταματά και σε κάθε συζήτηση πέφτει το ταμπού της σιωπής, όταν κάποιος τολμήσει να εισηγηθεί ότι υπάρχουν πνευματικά θέματα ζωτικής σημασίας για την κάθε ψυχή, τα οποία πρέπει να συζητηθούν και να ληφθούν σοβαρά υπόψη. 

Φαίνεται ότι στην πολιτισμένη κοινωνία υπάρχει ένας άγραφος κανόνας ότι, αν πρόκειται να συζητηθούν θέματα θρησκευτικής σημασίας, αυτό πρέπει να γίνεται αποκλειστικά και μόνο σε θεωρητικό επίπεδο- να μη φτάσει δηλαδή ποτέ ν' αγγίξει το προσωπικό.

Ωστόσο, στην πραγματικότητα υπάρχει ένα μόνο πράγμα που είναι ζωτικής σημασίας και έχει συνέπειες που διαρκούν, το γεγονός ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός «ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών. εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών. η τιμωρία ήτις επέφερε την ειρήνην ημών ήτο επ' αυτόν. και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν». Ησαΐας 53:5.

Υπάρχουν εδώ δύο πολύ τρομερές λέξεις, παραβάσεις και ανομίες.

Η παράβαση είναι μια παρεκτροπή, μια επανάσταση κατά της δίκαιης εξουσίας. Σε ολόκληρο το ηθικό σύμπαν μόνο ο άνθρωπος και οι άγγελοι που ξέπεσαν επαναστάτησαν κατά του Θεού και παραβίασαν την εξουσία Του και οι άνθρωποι είναι ακόμα και τώρα «επ' αυτοφώρω συλλαμβανόμενοι» για επανάσταση εναντίον αυτής της εξουσίας.

Στις μεταφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης από το εβραϊκό πρωτότυπο δεν υπάρχει φράση που να μπορεί να αποδώσει την πλήρη βαρύτητα και την έννοια του τρόμου που εμπνέουν οι δύο εβραϊκές λέξεις που χρησιμοποιεί ο Ησαΐας, οι οποίες στα ελληνικά μεταφράζονται σαν «παράβαση» και «ανομία». 

Αλλά όλοι μας αναγνωρίζουμε τη διαστροφή, την παραμόρφωση, τη διαστρέβλωση και την επανάσταση που υπάρχει στην πτώση του ανθρώπου, και στην αποστασία του από τη δημιουργηθείσα τάξη και την εξουσία του Θεού. Μέσα εκεί υπάρχουν όλες αυτές οι έννοιες και, αναμφισβήτητα, καθρεφτίζουν την αιτία και την αναγκαιότητα να πεθάνει ο Ιησούς Χριστός στο Σταυρό.

Η λέξη «ανομία» δεν είναι μια αγαθή λέξη και ο Θεός γνωρίζει πόσο την απεχθανόμαστε! Αλλά οι συνέπειες της ανομίας δεν μπορούν να αποφευχθούν.

Ο προφήτης μας θυμίζει ξεκάθαρα πως ο Σωτήρας συνθλίφτηκε για τις «ανομίες μας».

Το αρνούμαστε και λέμε «όχι!» Αλλά τα δακτυλικά αποτυπώματα του ανθρώπινου γένους αποτελούν ξεκάθαρη απόδειξη εναντίον μας. Οι αρχές δεν έχουν δυσκολία να βρουν και να συλλάβουν τον περίεργο αυτό ληστή, ο οποίος αφήνει τα αποτυπώματά του σε τραπέζια και χερούλια από πόρτες, διότι έχουν το ποινικό του μητρώο. 

Έτσι τα αποτυπώματα του ανθρώπου βρίσκονται σε κάθε σκοτεινό κελάρι, και σε κάθε αλέα και ημιφωτισμένο κακότοπο μες στον κόσμο, τα αποτυπώματα κάθε ανθρώπου είναι καταχωρημένα, και ο Θεός ξέρει να διακρίνει τον ένα άνθρωπο απ' τον άλλο. Δεν γίνεται να ξεφύγουμε απ' την ενοχή μας και να φορτώσουμε τις ηθικές μας ευθύνες στους ώμους κάποιου άλλου. Αυτές οι «ανομίες μας» είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα.

Η βαρύτητα της πληγής Του.

Για τις ανομίες και τις παραβάσεις μας «ταλαιπωρήθηκε» και «πληγώθηκε». Δεν θα ήθελα καν ν' αναφερθώ στο είδος της ταλαιπωρίας και των πληγών Του. Στην πραγματικότητα σημαίνει ότι βλαστημήθηκε και μαστιγώθηκε, στιγματίστηκε και βεβηλώθηκε. Ήταν ο Ιησούς Χριστός όταν οι άνθρωποι Τον παρέλαβαν στα αμαρτωλά τους χέρια, αλλά σύντομα Τον ταπείνωσαν και Τον βεβήλωσαν τόσο... Του μάδησαν τη γενειάδα, Τον λέρωσαν με το ίδιο Του το αίμα, Τον βρόμισαν με τη λάσπη της γης. Αλλά Εκείνος δεν κατηγόρησε κανέναν, και κανέναν δεν καταράστηκε. Ήταν ο Ιησούς Χριστός, ο Πληγωμένος.
Το μεγάλο φορτίο που σηκώνει ο λαός Ισραήλ, και το τραγικό τους λάθος ήταν η γνώμη ότι Αυτός ο Πληγωμένος στο λόφο πέρα απ' την Ιερουσαλήμ τιμωρείται για τη δική Του αμαρτία.

Ο Ησαΐας, περιλαμβάνοντας και τον εαυτό του-αφού ήταν κι ο ίδιος Εβραίος , προέβλεψε αυτή την ιστορική πλάνη, και είπε: «εμείς νομίσαμε ότι ο Θεός Τον είχε πληγώσει. Νομίσαμε ότι ο Θεός Τον τιμωρούσε για τη δική Του αμαρτία, διότι τότε δεν γνωρίζαμε πως ο Θεός Τον τιμωρούσε για τις δικές μας παραβάσεις και ανομίες».

Ο Ησαΐας αναφέρει ότι η τιμωρία που έφερε σ' εμάς την ειρήνη έπεσε επάνω Του.

Πολύ λίγοι συνειδητοποιούν ότι είναι αυτή ακριβώς η ειρήνη -αυτή η υγεία και η ευεξία και η ασφάλεια του ατόμου- που μας αποκαθιστά στη σχέση που είχαμε πριν με το Θεό. Μια τιμωρία έπεσε επάνω στον Ιησού έτσι ώστε εμείς, οι άνθρωποι της πτώσης, να μπορούμε ο καθένας ξεχωριστά να γευτούμε την ειρήνη με το Θεό που τόσο ποθούσαμε. Τα στοιχεία που υπάρχουν στην τιμωρία είναι απαξίωση, πειθάρχηση και σωφρονισμός. 

Με διάταγμα των Ρωμαίων Τον χτύπησαν και Τον μαστίγωσαν δημοσία. Τον ράβδισαν δημοσία, όπως έκαναν αργότερα και με τον Παύλο. Τον φραγγέλωσαν και Τον κακοποίησαν μπροστά σ' ένα κοινό που Τον χλεύαζε, και το μωλωπισμένο, ματωμένο και πρησμένο Του σώμα ήταν η απάντηση στην ειρήνη που αποζητάει ο κόσμος, και στην ειρήνη που αποζητάει η κάθε ανθρώπινη καρδιά. Για την ειρήνη μας τιμωρήθηκε. Τα χτυπήματα έπεσαν επάνω στο δικό Του Πρόσωπο.

Δεν νομίζω ότι έχει ποτέ επινοηθεί πιο εξευτελιστική τιμωρία απ' το να μαστιγώνονται και να ραβδίζονται δημοσία ενήλικες. Πολλοί που έχουν τιμωρηθεί με φυλάκιση, έχουν γίνει ήρωες στο ευρύ κοινό. Επίσης βαριές χρηματικές ποινές έχουν επιβληθεί σε διάφορους παραβάτες του νόμου, αλλά δεν είναι ασυνήθιστο οι παραβάτες αυτού του είδους να περηφανεύονται και να κομπορρημονούν που τη γλίτωσαν φτηνά. 

Όταν όμως ένας άνθρωπος περιφέρεται μπροστά σ' ένα πλήθος που γελάει κοροϊδευτικά και χλευαστικά, γυμνώνεται μέχρι τη μέση, και ραβδίζεται σαν να ήτανε παιδί-ένα άτακτο παιδί-χάνει τελείως την αξιοπρέπειά του και δεν έχει καθόλου αυτοσεβασμό. Ίσως δεν θα είναι ποτέ πια ο παράτολμος κακοποιός που ήταν πριν. 

Αυτού του είδους το μαστίγωμα και η τιμωρία λυγίζει τον άνθρωπο και τον ταπεινώνει. Ο εξευτελισμός που νιώθει ο τιμωρούμενος είναι μεγαλύτερος απ' τον πόνο του ραβδίσματος στην πλάτη του. Μιλάω για τον εαυτό μου σαν αμαρτωλός που συγχωρήθηκε και δικαιώθηκε, και νομίζω ότι μιλάω επίσης και για ένα μεγάλο αριθμό συγχωρημένων και αναγεννημένων χριστιανών, όταν λέω ότι στη μετάνοιά μας γευτήκαμε μόνο ένα μικρό ποσοστό, ένα συμβολικό δείγμα της τιμωρίας και του πληγώματος που έπεσε πάνω στον Ιησού Χριστό, καθώς στεκόταν εκεί, στη δική μας θέση και για δική μας χάρη. Ένας πραγματικά μετανοημένος άνθρωπος, που έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της αμαρτίας και της επανάστασής του κατά του Θεού, νιώθει μια μεγάλη αποστροφή κατά του εαυτού του-μάλιστα νομίζει ότι δεν μπορεί καν να ζητήσει απ' το Θεό να τον συγχωρήσει.

Αλλά η ειρήνη έχει ήδη εγκατασταθεί, διότι η τιμωρία έχει πέσει επάνω στον Ιησού Χριστό. Εκείνος χλευάστηκε και εξευτελίστηκε δημοσία σαν παραβάτης του κοινού ποινικού δικαίου, πληγώθηκε και μωλωπίστηκε, μάτωσε από τα ραβδίσματα για αδικήματα που δεν έκανε, για επαναστάσεις στις οποίες δεν πήρε μέρος, για την ανομία που ρέει στις ανθρώπινες φλέβες και που συνιστά προσβολή κατά του Θεού της Αγάπης και της Δημιουργίας.

Η σημασία των πληγών Του.

Ο προφήτης Ησαΐας κλείνει το μήνυμά του για την εξιλέωσή μας μέσω της υποκατάστασης του Ιησού με το ευχάριστο μήνυμα ότι εμείς πια γιατρευτήκαμε.

Στη γλώσσα του πρωτότυπου η λέξη «πληγές» δεν είναι μια λέξη που έχει ανώδυνη περιγραφή. Σημαίνει να έχεις χτυπήσει και τραυματιστεί με τρόπο που όλο το σώμα να είναι μπλαβιασμένο και μαυρισμένο σαν να ήταν όλο μία πληγή. Ο άνθρωπος έχει ανέκαθεν χρησιμοποιήσει αυτή την επιβολή σωματικού κολασμού σαν μέσο τιμωρίας. Η κοινωνία ανέκαθεν επιφύλασσε στον εαυτό της το δικαίωμα να τιμωρεί τον άνθρωπο για τις παραβάσεις του. Η ποινή είναι συνήθως ανάλογη με το έγκλημα. Είναι σαν ένα είδος εκδίκησης που παίρνει η κοινωνία εναντίον εκείνου που τόλμησε να αγνοήσει τους κανόνες της.

Αλλά ο Ιησούς δεν υπέφερε λόγω τιμωρίας. Δεν ήταν για τον Εαυτό Του ή για κάτι κακό που είχε κάνει ο Ίδιος.

Το πάθος του Ιησού δεν ήταν τιμωρητικό αλλά επανορθωτικό. Δέχτηκε να υποφέρει για να μας αποκαταστήσει και να επανορθώσει, έτσι ώστε το πάθος Του να μην αρχίζει και τελειώνει με πάθος, αλλά να αρχίζει με πάθος και να τελειώνει με τη δική μας γιατρειά.

Αυτή είναι η δόξα του Σταυρού! Αυτή είναι η δόξα του είδους της θυσίας που επί τόσους αιώνες είχε ο Θεός στην καρδιά Του! Αυτή είναι η δόξα του είδους της εξιλέωσης που επιτρέπει σ' ένα μετανοημένο αμαρτωλό να έρθει και πάλι-με ειρήνη και χάρη-σε κοινωνία με το Θεό και Δημιουργό του!

Ποια είναι η μετάνοιά μας; Ανακαλύπτω ότι μετάνοια είναι κυρίως η λύπη μας για το ρόλο που παίξαμε στην επανάσταση η οποία πλήγωσε τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας. Ανακαλύπτω επίσης ότι οι πραγματικά μετανοημένοι δεν σταματούν ποτέ να μετανοούν, διότι η μετάνοια δεν είναι μια θέση του νου και της καρδιάς που εξαφανίζεται μόλις ο Θεός παραχωρήσει τη συγγνώμη Του και μας καθαρίσει.

Μπορεί βέβαια η οδυνηρή και έντονη αίσθηση της καταδίκης που συνοδεύουν τη μετάνοια να κατασταλεί, και να έρθει μια ειρήνη και μια αίσθηση εξαγνισμού μέσα μας, αλλά ο αγιότερος και πιο δικαιωμένος από τους ανθρώπους θα ξανασκεφτεί το ρόλο που έπαιξε στην τιμωρία και το πλήγωμα του Αμνού του Θεού. Μια αίσθηση σοκ πάντα θα τον διακατέχει. Μια αίσθηση απορίας θα εξακολουθεί να τον συνοδεύει-απορίας που ο Αμνός που πληγώθηκε θα μετέτρεπε τις πληγές Του σε δικό μας καθαρισμό και συγχώρηση, εμάς που είμαστε εκείνοι που Τον πληγώσαμε.

Παρόλο που η λέξη «αγιασμός», με την έννοια του διαρκούς και δια βίου καθαρισμού του πιστού, είναι πέρα για πέρα βιβλική, έχουμε περάσει από εποχές που οι εκκλησίες που κηρύττουν το ευαγγέλιο μόλις και μετά βίας τολμούσαν να την αρθρώσουν από φόβο να μην κατηγορηθούν για πνευματική αλαζονεία..

Η λέξη «αγιασμός» όμως όχι απλά επιστρέφει στο λεξιλόγιο των χριστιανικών κύκλων, αλλά ελπίζω ότι και η σημασία που έχει αυτή η λέξη στην καρδιά και στο νου του Θεού επιστρέφει κι αυτή. Ο πιστός χριστιανός, το υιοθετημένο με τη μεσολάβηση του Χριστού παιδί του Θεού, πρέπει να έχει έναν πόθο και μια δυνατή επιθυμία για αγνή καρδιά και καθαρά χέρια έτσι ώστε να ευαρεστείται ο Θεός σ' αυτόν. Γι' αυτό ακριβώς το πράγμα ο Ιησούς Χριστός δέχτηκε να Τον ταπεινώσουν, να Τον κακομεταχειριστούν και να Τον ραβδίσουν. Κακοποιήθηκε, πληγώθηκε και τιμωρήθηκε έτσι ώστε τα παιδιά του Θεού να γίνουν ένας καθαρός και αγνός λαός-για να μπορούν να είναι καθαρές οι σκέψεις και ο νους μας. Όλα αυτά ξεκίνησαν με το πάθος Του και κατέληξαν στον καθαρισμό μας. Ξεκίνησαν με τις ανοιχτές ματωμένες πληγές Του και κατέληξαν στην ειρήνη των καρδιών και στη χαρούμενη όψη και διάθεση του λαού Του.

Εκείνοι που αποτελούν το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία Του, πρέπει να γνωρίζουν μέσα τους δύο βασικά στοιχεία, αν θέλουν να φέρουν με χαρά καρπό για τον Κύριο.

Πρέπει να έχουμε τη θετική γνώση ότι είμαστε καθαρισμένοι με τις πληγές Του, και ότι η ειρήνη του Θεού έχει γίνει πραγματικότητα στη ζωή μας μέσ' απ' τα ραβδίσματά Του. Μ' αυτό τον τρόπο ο Θεός μας διαβεβαιώνει ότι μπορεί να είμαστε τακτοποιημένοι εσωτερικά. Όντας σ' αυτή την πνευματική κατάσταση θα εκτιμούμε σαν θησαυρό την αγνότητα του καθαρισμού μας, και δεν θα δικαιολογούμε καμία πονηρία ή αμαρτία.

Πρέπει επίσης να κρατάμε μέσα μας μια χαρωπή και ευγνώμονη διάθεση για Κείνων που πληγώθηκε και συνθλίφτηκε για μας, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Τι μεγάλο μυστήριο το μυστήριο της απολύτρωσής μας!-που οι πληγές του Ενός γιάτρεψαν τις πληγές των πολλών.

Οι πληγές και οι κακώσεις, που θα 'πρεπε να είχαν πέσει επάνω μας, έπεσαν επάνω σε Κείνων κι εμείς σωθήκαμε για χάρη Του!

Ο Θεός εξακολουθεί ν' αναζητά τις ταπεινές, καθαρισμένες και πιστές καρδιές για να αποκαλύψει μέσ' απ' αυτές τη Δύναμη, τη Χάρη Του και τη Ζωή. Ένας ειδικός βοτανολόγος με πανεπιστημιακή καριέρα, μπορεί να περιγράψει το θάμνο του Μωυσή στην έρημο καλύτερα απ' τον ίδιο το Μωυσή, αλλά ο Θεός εξακολουθεί ν' αναζητά ταπεινές ψυχές που δεν ικανοποιούνται μέχρι που ο Θεός να μιλήσει με θεία φωτιά μέσ' απ' τη φλεγόμενη βάτο.

Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ένας ερευνητής-επιστήμονας για να μας πει περισσότερα για τα στοιχεία και τις ιδιότητες του ψωμιού και του κρασιού απ' ότι γνώριζαν ποτέ οι απόστολοι. Αλλά αυτός είναι ο κίνδυνος: μπορεί να έχουμε χάσει το φως και τη ζέστα της παρουσίας του Θεού και να έχουμε μπροστά μας μόνο ψωμί και κρασί. Η φλόγα θα έχει φύγει από το θάμνο και η δόξα δεν θα είναι πια στην πράξη της συμμετοχής μας στο Δείπνο του Κυρίου.

Δεν είναι τόσο απαραίτητο να γνωρίζουμε όλη την ιστορία και όλα τα επιστημονικά δεδομένα, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντικό να επιθυμούμε να γνωρίσουμε και να λατρέψουμε την παρουσία του Ζωντανού Θεού που μας έδωσε «τον παράκλητο προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν, τον Δίκαιον. Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών. και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου». Α' Ιωάν.2:1-2...