Άγια πείνα και δίψα.

"Μακάριοι αυτοί που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη∙ επειδή, αυτοί θα χορτάσουν". Ματθαίος 5:6.
Πολύ μελάνι αλλά και αίμα έχουν χυθεί στην ανθρώπινη ιστορία για τη διασάφηση και τη διεκδίκηση της έννοιας της δικαιοσύνης. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες την έχουν χρησιμοποιήσει ως κάλυμμα για τις ιδέες και τις αποφάσεις τους, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει πως την τιμούν πραγματικά. Πολλοί άνθρωποι στην καθημερινότητά τους τη χρησιμοποιούν στο λεξιλόγιό τους, την προβάλλουν στη συμπεριφορά τους, αγωνίζονται για αυτή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως λειτουργούν με τον πλέον ηθικό τρόπο για τους εαυτούς τους και τους συνανθρώπους τους. Όταν μιλάμε για την έννοια της δικαιοσύνης, δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε τη Θεότητα. Κι’ αυτό γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε ατελείς, ευάλωτοι στις παρορμήσεις μας και ασταθείς στις αποφάσεις μας. Ωστόσο, ο Θεός υπάρχει πέρα και πάνω από τους ανθρώπινους περιορισμούς. Είναι ο Ίδιος ο ορισμός της τελειότητας και της ακεραιότητας, γι’ αυτό και κάθε νοήμων άνθρωπος οφείλει να κατανοήσει ότι από Εκείνον μπορεί, όχι μόνο να συνειδητοποιήσει την έννοια της δικαιοσύνης θεωρητικά αλλά και πρακτικά. Καθώς μελετούμε τον τέταρτο μακαρισμό, αξίζει να προσέξουμε τις λέξεις κλειδιά: πείνα, δίψα, δικαιοσύνη. Ο Ιησούς Χριστός διδάσκει αυτό το μακαρισμό, αξιοποιώντας μία μεταφορά από τη φυσική ζωή. Οι άνθρωποι αξίζει να μάθουν στη ζωή τους να επιζητούν τη δικαιοσύνη με τη λαχτάρα του ανθρώπου που έχει στερηθεί την τροφή και το νερό, και είναι πρόθυμος να δώσει τα πάντα για να τα αποκτήσει. Η μεταφορά αυτή μας οδηγεί να σκεφτούμε πως η δικαιοσύνη δεν είναι κάτι που μπορούμε να το αναζητήσουμε με επιπολαιότητα, ελαφρότητα και ανωριμότητα. Απαιτείται όλο το πάθος της ψυχής μας, και όλο το δόσιμο του πνεύματός μας, προκειμένου να βαδίσουμε στην Οδό της δικαιοσύνης, και να αφεθούμε στη Δύναμη της για να μεταμορφώσει τα πάντα μέσα μας και γύρω μας. Εκείνο που σίγουρα αξίζει να προσδιορίσουμε, για να αφομοιώσουμε την εκπληκτική αλήθεια αυτού του μακαρισμού, είναι η έννοια της δικαιοσύνης. Για τη δικαιοσύνη θα ακούσουμε πολλές απόψεις από χριστιανούς και μη, οι οποίες ανεξάρτητα από το πού δίνουν έμφαση (ανάλογα με το πνευματικό οικοδόμημα του καθενός), όλες συγκλίνουν στην άποψη ότι είναι το απαραίτητο θεμέλιο για την ισορροπία, σε μια ψυχή ειδικά και σε μια κοινωνία γενικά. Έτσι, άλλοι την προσδιορίζουν ως το σύνολο των γραπτών νόμων, άλλοι ως το σύστημα της απονομής της δικαιοσύνης, άλλοι ως την ανάγκη εφαρμογής των άγραφων νόμων. Ο Πλάτωνας θεωρούσε τη δικαιοσύνη ως θεμελιώδη αρετή της ιδεώδους πολιτείας του, και την όριζε ως την παιδεία που οδηγεί τον καθένα να πράξει αυτό για το οποίο είναι γεννημένος και καταλλήλως εκπαιδευμένος. Όλες αυτές οι απόψεις ασφαλώς και είναι σωστές, ωστόσο εκείνο που χρειάζεται να κατανοήσει ο άνθρωπος είναι η Πηγή, από την οποία απορρέουν όλες οι αρχές και οι αξίες που οικοδομούν την αρμονία στην ανθρώπινη καρδιά και στο κοινωνικό σύνολο. Η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκτιμήσει ουσιαστικά την αξία της δικαιοσύνης για τον ίδιο και τους γύρω του, αν δεν τη διδαχθεί από Αυτόν από τον Οποίο πηγάζει κάθε έννοια δικαιοσύνης και καθαρότητας, από Αυτόν που είναι ο Ίδιος η πιο μεγαλειώδης ενσάρκωσή της. Κι’ Αυτός είναι ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος για τον Οποίο ο Ιερεμίας προφήτευσε: "και τούτο είναι το όνομά του, με το οποίο θα ονομαστεί: O ΚΥΡΙΟΣ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΑΣ". Ιερεμίας 23:6. Η τέλεια Θυσία του Ιησού Χριστού Του δίνει το δικαίωμα να είναι ο Αντικαταστάτης μας στη θέση της καταδίκης, και ο Συμφιλιωτής μας με τον Άγιο Ουράνιο Πατέρα μας. Ο Απ. Παύλος διακηρύττει: "επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη του Θεού διαμέσου αυτού". Κορινθίους Β' 5:21. Ο Ιησούς Χριστός, "ως απαύγασμα της δόξας και χαρακτήρας της υπόστασης του Θεού", Εβραίους 1:3, είναι το Μόνο Πρόσωπο που έζησε επί γης, το Οποίο εκπλήρωσε στο ακέραιο τους Νόμους της Δικαιοσύνης του Θεού. Γι’ αυτό ακριβώς, μπορούμε να είμαστε σίγουροι/ες πως όταν μιλά για δικαιοσύνη, γνωρίζει ακριβώς και τη φύση της, και τις εκδηλώσεις της, και τους σκοπούς της. Στ’ αλήθεια, πόσο θαυμάσια προσεγγίζεται το θέμα της δικαιοσύνης μέσα από τη Θυσία του Θεανθρώπου! Επειδή Εκείνος επωμίστηκε όλη την αμαρτία μας για χάρη μας, εμείς, όχι μόνο δικαιωνόμαστε ενώπιον του Πατέρα μας, αλλά πολύ περισσότερο έχουμε την ασύγκριτη τιμή, εφόσον πιστεύουμε στο Έργο της Απολύτρωσής μας, ο άμωμος Χαρακτήρας του Χριστού να μορφώνεται μέσα στο δικό μας Χαρακτήρα, να μας αναγεννά και να μας αγιάζει. Έχοντας υπόψη μας τα παραπάνω, μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο επαναστατική και ρηξικέλευθη είναι η διδασκαλία της δικαιοσύνης από τον Ιησού Χριστό. Για τους Εβραίους, η δικαιοσύνη ήταν η συμμόρφωση με τις απαιτήσεις του νόμου, όπως αυτός, βέβαια, ερμηνευόταν από την Ιουδαϊκή παράδοση. Ωστόσο, για τον άνθρωπο που με όλη του την καρδιά πιστεύει στον Ιησού Χριστό, η δικαιοσύνη είναι η αναγνώριση του Έργου του Θεανθρώπου, και η ελεύθερη παράδοση όλων των δικαιωμάτων του στην Εξουσία της απερίγραπτης Αγάπης του Θεού μας. Δικαιοσύνη είναι το ασίγαστο πάθος να επιθυμούμε όχι απλώς τα πράγματα του Θεού, αλλά πολύ περισσότερο να λαχταρούμε με όλη τη Δύναμη της καρδιάς μας να είμαστε και να ζούμε το Θέλημα του Θεού, τιμώντας τον προορισμό και τον σκοπό μας σε αυτή τη γη με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Επομένως, η Δικαιοσύνη του Χριστού είναι κάτι άγιο που μας αποδίδεται από τον Ίδιο, αλλά ταυτόχρονα και κάτι μοναδικό, που καλούμαστε εμείς να μεταδώσουμε στους άλλους. Αυτό σημαίνει πως ζούμε τη ζωή μας, όχι απλώς διεκδικώντας αυτό που είναι σωστό για εμάς, αλλά συγχρόνως αγωνιζόμενοι και γι’ αυτό που είναι το αναφαίρετο δικαίωμα των συνανθρώπων μας. Ο χριστιανός δεν είναι δυνατό να εξαντλεί τους σκοπούς του σε αυτή τη γη, ενδιαφερόμενος μόνο για το στενό του όφελος. Είναι η αβίαστη παρόρμηση της αναγεννημένης καρδιάς να διεκδικεί με πίστη, θάρρος και αγωνιστική προσευχή ουράνιους θησαυρούς για κάθε ψυχή που εντάσσεται στον αγρό της υπηρεσίας της εν Χριστώ. Στην πορεία της ζωής μας, κανείς δε μας εγγυάται ότι επειδή δε θέλουμε να αδικούμε τους άλλους, δε θα αδικηθούμε και ποτέ. Δυστυχώς, θα έρθουν στιγμές που θα μας προδώσουν, θα μας περιφρονήσουν, θα μας προσβάλλουν. Ωστόσο, εκείνο που τελικά μένει και έχει αιώνιο αντίκρισμα στη Βασιλεία των Ουρανών που προσδοκούμε, είναι να σταθούμε σε όλα αυτά με το Φρόνημα του Ιησού Χριστού. Ο Κύριός μας αδικήθηκε όσο κανένα ον σε αυτή τη γη, και αυτό που είναι το πιο συγκλονιστικό, είναι ότι του άξιζε ακριβώς το αντίθετο: να τιμηθεί όσο κανένα ον σε αυτή τη γη. Εντούτοις, ακόμα και αν συνέβαιναν όλα αυτά, Εκείνος δεν έπαψε ποτέ να συμπεριφέρεται με τον πλέον δίκαιο τρόπο προς όλους, εκπληρώνοντας στο ακέραιο το Νόμο της Θείας Δικαιοσύνης. Παρόμοια και εμείς, δεν έχουμε κληθεί να αναζητήσουμε το δίκαιο στον άλλο, για να ικανοποιήσουμε τις όποιες απαιτήσεις της περηφάνιάς μας. Έχουμε κληθεί για να μην πάψουμε ποτέ εμείς να είμαστε δίκαιοι και αυτό σημαίνει να μην χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας την απαράμιλλη ομορφιά του Χαρακτήρα του Χριστού. Μία τέτοια στάση ζωής δεν αναφέρεται μόνο στις εξωτερικές μας εκδηλώσεις, αλλά και στον τρόπο που σκεπτόμαστε και αισθανόμαστε, ακριβώς γιατί τα όσα συμβαίνουν εξωτερικά δεν είναι παρά οι συνέπειες των εσωτερικών. Επομένως, χρειαζόμαστε την ανακαίνιση του νου μας, Ρωμαίους 12: 2, μέσω της κατοίκησης της ψυχής μας από τον Ζωντανό Ιησού Χριστό. Μόνο τότε μπορούμε να κατανοήσουμε το πόσο βαθιά πρωτοποριακός είναι αυτός ο μακαρισμός, ο οποίος στην ουσία φέρνει την ανατροπή σε όλα όσα θεωρούνταν πάγια και ξεκαθαρισμένα: μην αναλώσεις όλη σου τη ζωή προσπαθώντας να σου απονεμηθεί δικαιοσύνη, αλλά δαπάνησε και δαπανήσου εσύ, για να μη σταματήσεις ποτέ να την απονέμεις στους άλλους. Αξίζει να προσέξουμε την αιτιολογία που δίνει ο Χριστός για τον μακαρισμό αυτών που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη του: επειδή, αυτοί θα χορτάσουν. H Υπόσχεση του Κυρίου μας είναι σαφέστατη, χωρίς περιορισμούς και δεύτερες ή τρίτες ερμηνείες. Δεν υπάρχει τίποτα το ευγενές, τίποτα το υψηλό, τίποτα το θεάρεστο που ονειρεύτηκε μία ψυχή, το οποίο ο Πανάγαθος Θεός μας δεν είναι πρόθυμος, όχι απλώς να το ικανοποιήσει, αλλά να το εκπληρώσει μέχρι σημείου χορτασμού. Όλοι αυτοί που ποθούν στην καθημερινότητά τους να βιώνουν όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο πλατιά τη Δικαιοσύνη του Χριστού, μέσα από την ομοιότητα με τον Χαρακτήρα Εκείνου, και μέσα από τον αδιάκοπο αγώνα τους να σκέπτονται με τη Δύναμη του Αγίου Πνεύματος, και να συμπεριφέρονται στους συνανθρώπους τους με ανιδιοτελή αγάπη, κάθε τέτοια ψυχή θα ικανοποιήσει την άγια αυτή λαχτάρα, και θα ευεργετηθεί με την απόλαυση του αιώνιου χορτασμού στη Βασιλεία των Ουρανών. " Όταν οι φτωχοί και οι ενδεείς ζητήσουν νερό, και δεν υπάρχει, και η γλώσσα τους θα ξεραίνεται από τη δίψα, εγώ ο Κύριος θα τους εισακούσω, ο Θεός Ισραήλ δεν θα τους εγκαταλείψω. Θα ανοίξω ποτάμια σε ψηλούς τόπους, και πηγές στο μέσον των κοιλάδων∙ θα κάνω την έρημο λίμνες νερών, και την ξερή γη πηγές νερών…. για να δουν, και να γνωρίσουν, και να στοχαστούν, και να εννοήσσουν ταυτόχρονα, ότι το χέρι του Κυρίου το έκανε, και ο Άγιος του Ισραήλ το δημιούργησε". Ησαΐας 41:17-20...

Οπισθοδρόμηση ή παθιασμένη σχέση.

«Μήπως και εσείς θέλετε να φύγετε»; Ιωάννης 6: 67.

Υπάρχουν περίοδοι στην πνευματική μας ζωή μικρές ή μεγάλες, κατά τις οποίες όλα κυλούν μέσα σε ένα γλυκό και προβλέψιμο κύκλο χριστιανικής σταθερότητας. Υπάρχει το αναμενόμενο και το λογικά εξηγήσιμο που, ίσως, μπορεί να φέρει μέσα μας μια αυτάρεσκη αίσθηση αυτοδικαίωσης, που διακηρύττει: Απολαμβάνω τις ευλογίες του Θεού γιατί μου αξίζουν, γιατί είναι το αποτέλεσμα των σοφών επιλογών μου. ‘Η μπορεί να διακηρύττουν: Καταλαβαίνω τα πάντα γύρω μου από τους Σκοπούς του Θεού. Μπορώ να τους ερμηνεύω τόσο στη δική μου ζωή όσο και στη ζωή των άλλων… ! Ακόμα και αν όντως κάποιος έχει κάνει σοφές επιλογές, ακόμα και αν κάποιος πράγματι έχει μια σαφή γνώση του Λόγου του Θεού, σίγουρα είναι λάθος να διακηρύττει τις ευλογίες που απολαμβάνει, ή τις ικανότητες που τον χαρακτηρίζουν με διάθεση αλαζονείας και έπαρσης. Ευτυχώς, βέβαια, δε συμβαίνει, πάντα ένας χριστιανός να πορεύεται με αυτού του είδους τη διάθεση, όταν όλα κυλούν όμορφα στη ζωή του. Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, ενδέχεται να συμβεί, και τότε νιώθουμε πώς, ότι ζούμε στην πνευματική μας ζωή, είναι το αποτέλεσμα ενός προαναγγελθέντος σκηνικού, που στήθηκε πάνω στη δική μας χριστιανική αξία…. Εννοείται πως δεν είναι καθόλου μεμπτό να απολαμβάνουμε την ασφαλή ζωή των επιλογών που στηρίχθηκαν στην υπακοή και στην αφιέρωση στο Λόγο του Θεού. Μάλιστα, όταν αυτή η απόλαυση μάς φέρνει στη συνειδητοποίηση της ανάγκης να είμαστε ταπεινοί και να διακηρύττουμε το έλεος του Θεού που το λάβαμε, ενώ δεν το αξίζαμε, όταν θεριεύει μέσα μας την άγια λαχτάρα να μαρτυρήσουμε στους συνανθρώπους μας την απροσμέτρητη Αγαθότητα του Θεού μας, τότε, πραγματικά, θεωρώ ότι ο Ουράνιος Πατέρας ευφραίνεται με τον τρόπο σκέψης και τη στάση ζωής μας. Ωστόσο, αν μελετήσουμε τη ζωή πολλών ανθρώπων της πίστης, αν μιλήσουμε με χριστιανούς, οι οποίοι πραγματικά έχουν θέσει ως απαραβίαστο όρο της ζωής τους να αγωνίζονται υπέρ των Αρχών της Βασιλείας του Θεού, θα διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα στην πνευματική ζωή, δεν κινούνται πάντα γύρω από ένα γλυκά προβλέψιμο κύκλο ευλογιών. Πράγματι, ή ίδια η πορεία της πνευματικής σου ζωής, θα σε οδηγήσει να συνειδητοποιήσεις, άλλοτε πικρά και με έκπληξη, αν δεν το περίμενες, άλλοτε με οδύνη, αν ο πόνος αυτών που διακυβεύονται είναι πολύ οξύς, ότι η χριστιανική ζωή δεν είναι περπάτημα στα ύψη μιας ανέφελης χαράς. Είναι περπάτημα μέσα σε δύσβατα μονοπάτια και στενές χαράδρες, πρόσκληση και συνάμα πρόκληση, για να αντέξεις και να υπομείνεις, όταν κάθε κοσμική λογική θα σου έλεγε να σταματήσεις τον αγώνα. Είναι περπάτημα με σημαία που επιμένει να διακηρύττει το φως, όταν τα πάντα γύρω σου τυλίγονται σε ένα αδιαπέραστο σκοτάδι. Ας αφήσεις τη σκέψη σου να πλουτίσει με τα διδάγματα της παραπάνω περικοπής: Ο Χριστός μιλά στους μαθητές Του, και με αφοπλιστική ειλικρίνεια τούς ξεδιπλώνει τις Αρχές της Βασιλείας Του. Ήδη από το εδάφιο 47, αποκαλεί τον Εαυτό Του Άρτο της Ζωής και διατυπώνει την πρωτάκουστη δήλωση ότι για να αναστηθεί κάποιος και να έχει ζωή αιώνια, θα πρέπει να φάει τη Σάρκα Του και να πιει το Αίμα Του (εδάφια 51 – 58). Για εμάς που ζούμε στο φως μιας ευρύτερης πνευματικής αποκάλυψης, και γνωρίζουμε να ερμηνεύουμε αυτά τα λόγια μέσα από το ανεπανάληπτο Γεγονός της Σταύρωσης και Ανάστασης του Θεανθρώπου, μπορεί αυτά τα λόγια να μην ακούγονται πλέον σκανδαλιστικά. Όμως, προσπάθησε να μεταφερθείς σε εκείνο το ιστορικό πλαίσιο με τα τότε προδιαγεγραμμένα δεδομένα και τις προσδιορισμένες προσδοκίες. Σίγουρα, αυτή η δήλωση ήταν η πλέον απογοητευτική, όταν ο λαός του Ισραήλ για γενιές ολόκληρες είχε γαλουχηθεί με το όραμα ενός Μεσσία που θα είναι η οριστική και νικηφόρα απάντηση, σε οποιαδήποτε καταδυνάστευση έχει υποστεί το εβραϊκό έθνος. Αυτά τα λόγια, επομένως, ήταν όχι μόνο αποκρουστικά, αλλά και πέρα για πέρα αντίθετα με τη γλυκιά αναμονή ενός Μεσσία που ήταν αποδεκτός, μόνο αν εκπλήρωνε τις ελπίδες και τις επιδιώξεις που είχαν εκείνοι στο μυαλό και την καρδιά τους. Σε εκείνη, λοιπόν, την παρούσα αλήθεια των οραματισμών τους, όλα όσα τους έλεγε ο Ιησούς, τους αποτραβούσαν από την αναμενόμενη ασφάλεια των δικών τους προσδοκιών, γι’ αυτό και πολλοί από αυτούς που ήταν μαθητές Του είπαν: «Σκληρός είναι αυτός ο λόγος∙ ποιος μπορεί να τον ακούει». Ιωάννης 6: 60. Ο Χριστός, ως τέλειος γνώστης των σκέψεων που δεν ομολογούνται, τούς καλεί να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα∙ ένα βήμα έξω από την ασφάλεια του πνευματικά προβλέψιμου, στην οδό του άγνωστου, στην οποία μπορεί, από τη μια πλευρά, να φοβίζει η ανασφάλεια του μη αναμενόμενου, αλλά, από την άλλη πλευρά, μπορεί να φωτίσει η πνευματική εμπειρία της βίωσης όλου αυτού του αναπάντεχου με τη δύναμη της Ζωής του Αναστημένου Ιησού μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Τους ρωτά, λοιπόν: Αυτό είναι που σας σκανδαλίζει; Εκείνο που χρειάζεστε είναι να ερμηνεύσετε τα Λόγια Μου με το Πνεύμα που ζωοποιεί, και όχι με τη μετρήσιμη λογική της σάρκας που εγκλωβίζει. Η εμπιστοσύνη στα Λόγια Μου, ακόμα και όταν δεν ακούτε αυτό που θα θέλατε ή θα περιμένατε, είναι η πραγματική δοκιμή της ποιότητας που έχει η πίστη σας. Φυσικά, ο Χριστός γνώριζε πολύ πριν εκφράσει αυτές τις Αρχές, ποια ήταν τα κίνητρα που όριζαν την πίστη του κάθε μαθητή Του. Γι΄ αυτό ακριβώς, δεν ήταν έκπληξη για τον Ίδιο, όταν πολλοί από τους μαθητές δεν άντεξαν τους Λόγους Του και προτίμησαν να φύγουν, για να ζήσουν στο δικό τους ορισμένο και συγκεκριμένο πλαίσιο. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι επέστρεψαν σε μία ζωή αμαρτίας. Οπισθοδρόμησαν, όμως, επέλεξαν να μη βαδίσουν στην Οδό που τους υποδείκνυε ο Κύριός τους, θεωρώντας πιο ασφαλή τη δική τους θρησκευτική αντίληψη, και ψυχολογική άμυνα απέναντι σε ότι δεν ταιριάζει με τη σιγουριά μιας ζωής που δεν έχει εκπλήξεις. Οπισθοδρόμησαν, γιατί δεν άντεξαν να ζήσουν σε μία ζωή -πρόκληση, όπου την πίστη την ορίζει ένα αδιαπραγμάτευτο πάθος επιμονής και υπομονής, που δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε μετρήσιμα σχήματα και κανόνες τυπολατρίας, και ανθρώπινης θρησκευτικότητας. Σκέψου τις στιγμές ή τις περιόδους της ζωής σου που ο Θεός σε έχει καλέσει να βγεις έξω από τα όριά σου. Πώς αντέδρασες; Με επιφύλαξη, τρόμο που σε παρέλυσε, ή θαυμαστή αφύπνιση μπροστά στη θαυμαστή ανατροπή της πνευματικής ζωής σου; Πώς αντέδρασες στην ερώτηση του Χριστού που έκανε τότε και στους μαθητές Του: «Μήπως και εσείς θέλετε να φύγετε;». Την ίδια ερώτηση υποβάλλει και σε σένα, κάθε φορά που τα πράγματα στη ζωή σου παίρνουν μια τροπή που δε σου είναι καθόλου επιθυμητή. Αντίθετα, όχι μόνο σε φοβίζει η επόμενη μέρα, αλλά πολύ περισσότερο σου είναι αβάστακτο να ζήσεις στο οδυνηρό σου σήμερα. «Μήπως και εσύ θέλεις να φύγεις;» Όταν διαβάζεις αυτά τα λόγια, αισθάνεσαι τα Μάτια Αγάπης του Χριστού να διαπερνούν κάθε κρυφή γωνιά των σκέψεών σου. Αισθάνεσαι τα Λόγια Του να σε απογυμνώνουν από όλες τις αυτάρεσκες διακηρύξεις που έχεις κάνει για να Τον υπερασπιστείς, όταν ζεις σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, μέσα στο οποίο τίποτα δε διακυβεύεται και δεν απειλείται η βολεμένη πνευματική ζωή σου. Γνωρίζεις πώς όταν έρθεις αντιμέτωπος/η με αυτή την ερώτηση του Χριστού, δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για γλυκερές πνευματικές κουβεντούλες, και ωραιοποιημένα ιδεολογήματα. Είσαι μόνος/η με τον Ιησού Χριστό, και γνωρίζεις πως η συγκλονιστική Ματιά Του, δεν ανιχνεύει μόνο τις εκφράσεις του προσώπου σου, αλλά πολύ περισσότερο σε διαπερνά μέχρι την πιο μικρή και άγνωστη για όλους τους άλλους - εκτός από τον Ίδιο - διαίρεση του συνειδητού και ασυνείδητου κόσμου σου. Ναι, μετά από αυτή την ερώτηση του Χριστού δεν μπορείς ποτέ πια να είσαι ίδιος/α. Ή θα οπισθοδρομήσεις και με τιμιότητα θα αποδεχτείς το τίμημα της πνευματικής έκπτωσης ή θα ανανεώσεις την αφιέρωσή σου στο Πρόσωπό Του, καταθέτοντάς Του με ειλικρίνεια τη λαχτάρα σου για μια ακόμη πιο βαθιά, πιο παθιασμένη, πιο ουσιαστική Σχέση μαζί Του. Αν πιστεύεις πως το περπάτημά σου με τον Χριστό θα ανταποκρίνεται πάντα στον τρόπο που εσύ αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα, είναι καιρός να αναθεωρήσεις. Στη ζωή με τον Χριστό, τίποτα δεν κινείται σε μία αδιατάραχτη ευθεία. Σίγουρα, θα περπατήσεις μαζί Του σε μονοπάτια, που εύκολα μπορείς να ερμηνεύσεις και να αξιολογήσεις αυτά που σου συμβαίνουν. Αυτή η εμπειρία είναι τόσο επιθυμητή, είναι ακριβώς αυτή η οποία θα ευχόσουν να διαρκέσει για πάντα. Όμως, δε διαρκεί για πάντα η γλυκύτητα του προβλέψιμου. Έχουν έρθει ή θα έρθουν περίοδοι, κατά τις οποίες η χριστιανική ζωή δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη, και ο Χαρακτήρας του Χριστού, που έχεις κληθεί να λατρεύεις, από αξιαγάπητος και τόσο κατανοητός, έχει γίνει απρόσιτος και η Στάση Του ανεξήγητα σιωπηλή. Πίστευες ότι γνωρίζεις τα πάντα για τους Τρόπους Του, και τώρα νιώθεις παντελώς αδύναμος/η να ερμηνεύσεις έστω μία λέξη από τις νέες σελίδες που γράφονται στη ζωή σου…. Όσο και αν σε πονούν οι ανατροπές που μπορεί να έρθουν ή έχουν ήδη έρθει, αξίζει να μάθεις να δοξάζεις τον Θεό γι΄ αυτές, γιατί επιλέγοντας να αντέξεις με τη Χάρη του Θεού τον πόνο μέσα σε αυτές, τιμώντας τις Αρχές Του, και επιθυμώντας ένα στενότερο σύνδεσμο μαζί Του, θα διαπιστώσεις ότι αυτές ακριβώς οι ανατροπές είναι που οικοδομούν την πνευματική σου ωριμότητα, και το βάθεμα της χριστιανικής σου πίστης. Εφόσον έχεις επιλέξει να ζήσεις με τον Χριστό, αξίζει να είσαι έτοιμος/η για μια νέα περιπέτεια μαζί Του, για μία αναπάντεχη στροφή στην πνευματική πορεία σου. Μην αποκάμεις, αλλά άφησε την ψυχή σου να βιώσει ανάπαυση στη σκέψη πως, ακόμα και αν δεν μπορείς να καταλάβεις ή να εξηγήσεις πώς μπορεί αυτό να γίνει, σε αυτή τη στροφή θα κληθείς να ζήσεις μαζί με τον Χριστό που αγαπάς τις πιο μοναδικές και συνταρακτικές εμπειρίες της πνευματικής σου ζωής. Εκείνο που χρειάζεσαι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περισπούδαστη ερμηνεία στις ανατροπές που έχουν συμβεί ή θα συμβούν στη ζωή σου, είναι να ζήσεις με απλότητα μια ζωή απόλυτης εξάρτησης από τον Θεό που σ’ αγαπά απέραντα. Οποιαδήποτε άλλη εξάρτηση, ακόμα και αν ήταν από τον καλύτερο άνθρωπο στον κόσμο, αργά ή γρήγορα θα έφερνε βιώματα απογοήτευσης στη ζωή σου ή θα απομυζούσε οποιαδήποτε δυνατότητα να διαμορφώσεις μια προσωπικότητα με ψυχική ισορροπία. Μόνο η εξαρτητική σου σχέση αμετακίνητης πίστης και ανυπόκριτης αγάπης προς τον Κύριο, Δημιουργό και Σωτήρα σου, μπορεί, μέρα με τη μέρα, να χτίζει μέσα σου έναν αξιοπρεπή δυναμικό χαρακτήρα, που μπορεί να τιμά την έννοια του αγώνα εν Χριστώ σε όλα τα αναπάντεχα και ανατρεπτικά συμβάντα της ζωής. Όπως σε κάθε πρόκληση, εσύ είσαι ο αρχιτέκτονας της ζωής σου, εσύ θα επιλέξεις πώς θα απαντήσεις στην ερώτησή Του. Μπορείς να επιλέξεις τη φυγή, από το φόβο της πίεσης του αγώνα που απαιτείται, για να μπορέσεις να μείνεις πιστός στον Θεό, και να γνωρίσεις βαθύτερα τον Χαρακτήρα Του, όταν όλα δείχνουν πως είναι ακατανόητοι οι Τρόποι Του στη ζωή σου. Ή μπορείς να απαντήσεις, όπως απάντησε ο Πέτρος: «Κύριε, σε ποιον θα μπορούσαμε να πάμε. Εσύ έχεις λόγους αιώνιας ζωής. Και εμείς πιστεύσαμε και γνωρίσαμε ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος» Ιωάννης 6: 68 - 69. Αξίζει να παρατηρήσεις ότι η δήλωση του Πέτρου δεν είναι απλώς και μόνο μια δήλωση που εκφράζει αγάπη και πίστη στον Κύριό του. Είναι ταυτόχρονα και μια διακήρυξη ότι το Πρόσωπο που φαίνεται παράξενο και ιδιόρρυθμο, το πρόσωπο που εκστομίζει φαινομενικά σκανδαλιστικά λόγια, δε γίνεται ξαφνικά, εξαιτίας αυτών των λόγων, να έχει μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Είναι η ίδια η πεμπτουσία της Αγάπης και της Σοφίας και αυτό δε θα μπορούσε ποτέ μα ποτέ να αλλάξει, ακόμα και αν άλλαζε ο κόσμος όλος. Αν ο τρόπος που ενεργεί στη ζωή σου αυτή τη στιγμή είναι ανατρεπτικός, και σπάει κάθε φράγμα ανθρώπινης λογικής, αυτό θα πρέπει περισσότερο να θεωρηθεί μια πρόσκληση από τον Ίδιο για περπάτημα σε περιοχές πνευματικής εμπειρίας που ακόμα δεν έχουν βιωθεί, αλλά είναι οδοί στις οποίες η Σχέση σου με τον Θεό βαθαίνει και πλουτίζει. Για να περπατήσεις με τον Θεό, δε χρειάζεται να είσαι απόλυτα βέβαιος/η για τους Τρόπους Του, ή για το πώς Εκείνος θα ενεργήσει στην επόμενη στροφή του δρόμου. Κάτι τέτοιο θα χαλούσε την ομορφιά της έκπληξης και του αναπάντεχου, που κάνει τη ζωή του χριστιανού τόσο συναρπαστική. Το πιο γεμάτο σε αξίες και συναισθήματα ταξίδι που μπορείς να ζήσεις σε αυτή τη ζωή, είναι το Ταξίδι με τον Ιησού Χριστό. Σε αυτό το Ταξίδι, εκείνο για το οποίο σίγουρα αξίζει να είσαι βέβαιος/η είναι για τα βάθη της δικής σου άγνοιας, και τα βάθη της δικής Του Αντίληψης και Αγάπης για σένα, καθώς είναι ο Μόνος που γνωρίζει τον τρόπο, τον χρόνο και τον τόπο να εργαστεί όλα τα αναπάντεχα της ζωής σου για τη Δική Του Δόξα. Η υπογραφή της δικής σου αδιαπραγμάτευτης εμπιστοσύνης στο Θέλημά Του σε περιόδους γκρίζες ή και σκοτεινές, είναι η έκφραση της άδολης, γνήσιας και ακέραιης πίστης, και μια τέτοια πίστη - να είσαι σίγουρος/η - ότι ο Θεός της Αγάπης, της Δικαιοσύνης και του Ελέους, δε θα σε ντροπιάσει ποτέ. Ας είμαστε συνεργάτες Του στα πιο θαυμαστά έργα που μπορούν να συμβούν σε αυτή τη γη, στα έργα που μεταμορφώνουν τις ανατροπές αυτής της ζωής, σε Σχέση πάθους μαζί Του. Ας μεγαλύνεται το Όνομά Του στους αιώνες!...