Άγια πείνα και δίψα.

"Μακάριοι αυτοί που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη∙ επειδή, αυτοί θα χορτάσουν". Ματθαίος 5:6.
Πολύ μελάνι αλλά και αίμα έχουν χυθεί στην ανθρώπινη ιστορία για τη διασάφηση και τη διεκδίκηση της έννοιας της δικαιοσύνης. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες την έχουν χρησιμοποιήσει ως κάλυμμα για τις ιδέες και τις αποφάσεις τους, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει πως την τιμούν πραγματικά. Πολλοί άνθρωποι στην καθημερινότητά τους τη χρησιμοποιούν στο λεξιλόγιό τους, την προβάλλουν στη συμπεριφορά τους, αγωνίζονται για αυτή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως λειτουργούν με τον πλέον ηθικό τρόπο για τους εαυτούς τους και τους συνανθρώπους τους. Όταν μιλάμε για την έννοια της δικαιοσύνης, δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε τη Θεότητα. Κι’ αυτό γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε ατελείς, ευάλωτοι στις παρορμήσεις μας και ασταθείς στις αποφάσεις μας. Ωστόσο, ο Θεός υπάρχει πέρα και πάνω από τους ανθρώπινους περιορισμούς. Είναι ο Ίδιος ο ορισμός της τελειότητας και της ακεραιότητας, γι’ αυτό και κάθε νοήμων άνθρωπος οφείλει να κατανοήσει ότι από Εκείνον μπορεί, όχι μόνο να συνειδητοποιήσει την έννοια της δικαιοσύνης θεωρητικά αλλά και πρακτικά. Καθώς μελετούμε τον τέταρτο μακαρισμό, αξίζει να προσέξουμε τις λέξεις κλειδιά: πείνα, δίψα, δικαιοσύνη. Ο Ιησούς Χριστός διδάσκει αυτό το μακαρισμό, αξιοποιώντας μία μεταφορά από τη φυσική ζωή. Οι άνθρωποι αξίζει να μάθουν στη ζωή τους να επιζητούν τη δικαιοσύνη με τη λαχτάρα του ανθρώπου που έχει στερηθεί την τροφή και το νερό, και είναι πρόθυμος να δώσει τα πάντα για να τα αποκτήσει. Η μεταφορά αυτή μας οδηγεί να σκεφτούμε πως η δικαιοσύνη δεν είναι κάτι που μπορούμε να το αναζητήσουμε με επιπολαιότητα, ελαφρότητα και ανωριμότητα. Απαιτείται όλο το πάθος της ψυχής μας, και όλο το δόσιμο του πνεύματός μας, προκειμένου να βαδίσουμε στην Οδό της δικαιοσύνης, και να αφεθούμε στη Δύναμη της για να μεταμορφώσει τα πάντα μέσα μας και γύρω μας. Εκείνο που σίγουρα αξίζει να προσδιορίσουμε, για να αφομοιώσουμε την εκπληκτική αλήθεια αυτού του μακαρισμού, είναι η έννοια της δικαιοσύνης. Για τη δικαιοσύνη θα ακούσουμε πολλές απόψεις από χριστιανούς και μη, οι οποίες ανεξάρτητα από το πού δίνουν έμφαση (ανάλογα με το πνευματικό οικοδόμημα του καθενός), όλες συγκλίνουν στην άποψη ότι είναι το απαραίτητο θεμέλιο για την ισορροπία, σε μια ψυχή ειδικά και σε μια κοινωνία γενικά. Έτσι, άλλοι την προσδιορίζουν ως το σύνολο των γραπτών νόμων, άλλοι ως το σύστημα της απονομής της δικαιοσύνης, άλλοι ως την ανάγκη εφαρμογής των άγραφων νόμων. Ο Πλάτωνας θεωρούσε τη δικαιοσύνη ως θεμελιώδη αρετή της ιδεώδους πολιτείας του, και την όριζε ως την παιδεία που οδηγεί τον καθένα να πράξει αυτό για το οποίο είναι γεννημένος και καταλλήλως εκπαιδευμένος. Όλες αυτές οι απόψεις ασφαλώς και είναι σωστές, ωστόσο εκείνο που χρειάζεται να κατανοήσει ο άνθρωπος είναι η Πηγή, από την οποία απορρέουν όλες οι αρχές και οι αξίες που οικοδομούν την αρμονία στην ανθρώπινη καρδιά και στο κοινωνικό σύνολο. Η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκτιμήσει ουσιαστικά την αξία της δικαιοσύνης για τον ίδιο και τους γύρω του, αν δεν τη διδαχθεί από Αυτόν από τον Οποίο πηγάζει κάθε έννοια δικαιοσύνης και καθαρότητας, από Αυτόν που είναι ο Ίδιος η πιο μεγαλειώδης ενσάρκωσή της. Κι’ Αυτός είναι ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος για τον Οποίο ο Ιερεμίας προφήτευσε: "και τούτο είναι το όνομά του, με το οποίο θα ονομαστεί: O ΚΥΡΙΟΣ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΑΣ". Ιερεμίας 23:6. Η τέλεια Θυσία του Ιησού Χριστού Του δίνει το δικαίωμα να είναι ο Αντικαταστάτης μας στη θέση της καταδίκης, και ο Συμφιλιωτής μας με τον Άγιο Ουράνιο Πατέρα μας. Ο Απ. Παύλος διακηρύττει: "επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη του Θεού διαμέσου αυτού". Κορινθίους Β' 5:21. Ο Ιησούς Χριστός, "ως απαύγασμα της δόξας και χαρακτήρας της υπόστασης του Θεού", Εβραίους 1:3, είναι το Μόνο Πρόσωπο που έζησε επί γης, το Οποίο εκπλήρωσε στο ακέραιο τους Νόμους της Δικαιοσύνης του Θεού. Γι’ αυτό ακριβώς, μπορούμε να είμαστε σίγουροι/ες πως όταν μιλά για δικαιοσύνη, γνωρίζει ακριβώς και τη φύση της, και τις εκδηλώσεις της, και τους σκοπούς της. Στ’ αλήθεια, πόσο θαυμάσια προσεγγίζεται το θέμα της δικαιοσύνης μέσα από τη Θυσία του Θεανθρώπου! Επειδή Εκείνος επωμίστηκε όλη την αμαρτία μας για χάρη μας, εμείς, όχι μόνο δικαιωνόμαστε ενώπιον του Πατέρα μας, αλλά πολύ περισσότερο έχουμε την ασύγκριτη τιμή, εφόσον πιστεύουμε στο Έργο της Απολύτρωσής μας, ο άμωμος Χαρακτήρας του Χριστού να μορφώνεται μέσα στο δικό μας Χαρακτήρα, να μας αναγεννά και να μας αγιάζει. Έχοντας υπόψη μας τα παραπάνω, μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο επαναστατική και ρηξικέλευθη είναι η διδασκαλία της δικαιοσύνης από τον Ιησού Χριστό. Για τους Εβραίους, η δικαιοσύνη ήταν η συμμόρφωση με τις απαιτήσεις του νόμου, όπως αυτός, βέβαια, ερμηνευόταν από την Ιουδαϊκή παράδοση. Ωστόσο, για τον άνθρωπο που με όλη του την καρδιά πιστεύει στον Ιησού Χριστό, η δικαιοσύνη είναι η αναγνώριση του Έργου του Θεανθρώπου, και η ελεύθερη παράδοση όλων των δικαιωμάτων του στην Εξουσία της απερίγραπτης Αγάπης του Θεού μας. Δικαιοσύνη είναι το ασίγαστο πάθος να επιθυμούμε όχι απλώς τα πράγματα του Θεού, αλλά πολύ περισσότερο να λαχταρούμε με όλη τη Δύναμη της καρδιάς μας να είμαστε και να ζούμε το Θέλημα του Θεού, τιμώντας τον προορισμό και τον σκοπό μας σε αυτή τη γη με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Επομένως, η Δικαιοσύνη του Χριστού είναι κάτι άγιο που μας αποδίδεται από τον Ίδιο, αλλά ταυτόχρονα και κάτι μοναδικό, που καλούμαστε εμείς να μεταδώσουμε στους άλλους. Αυτό σημαίνει πως ζούμε τη ζωή μας, όχι απλώς διεκδικώντας αυτό που είναι σωστό για εμάς, αλλά συγχρόνως αγωνιζόμενοι και γι’ αυτό που είναι το αναφαίρετο δικαίωμα των συνανθρώπων μας. Ο χριστιανός δεν είναι δυνατό να εξαντλεί τους σκοπούς του σε αυτή τη γη, ενδιαφερόμενος μόνο για το στενό του όφελος. Είναι η αβίαστη παρόρμηση της αναγεννημένης καρδιάς να διεκδικεί με πίστη, θάρρος και αγωνιστική προσευχή ουράνιους θησαυρούς για κάθε ψυχή που εντάσσεται στον αγρό της υπηρεσίας της εν Χριστώ. Στην πορεία της ζωής μας, κανείς δε μας εγγυάται ότι επειδή δε θέλουμε να αδικούμε τους άλλους, δε θα αδικηθούμε και ποτέ. Δυστυχώς, θα έρθουν στιγμές που θα μας προδώσουν, θα μας περιφρονήσουν, θα μας προσβάλλουν. Ωστόσο, εκείνο που τελικά μένει και έχει αιώνιο αντίκρισμα στη Βασιλεία των Ουρανών που προσδοκούμε, είναι να σταθούμε σε όλα αυτά με το Φρόνημα του Ιησού Χριστού. Ο Κύριός μας αδικήθηκε όσο κανένα ον σε αυτή τη γη, και αυτό που είναι το πιο συγκλονιστικό, είναι ότι του άξιζε ακριβώς το αντίθετο: να τιμηθεί όσο κανένα ον σε αυτή τη γη. Εντούτοις, ακόμα και αν συνέβαιναν όλα αυτά, Εκείνος δεν έπαψε ποτέ να συμπεριφέρεται με τον πλέον δίκαιο τρόπο προς όλους, εκπληρώνοντας στο ακέραιο το Νόμο της Θείας Δικαιοσύνης. Παρόμοια και εμείς, δεν έχουμε κληθεί να αναζητήσουμε το δίκαιο στον άλλο, για να ικανοποιήσουμε τις όποιες απαιτήσεις της περηφάνιάς μας. Έχουμε κληθεί για να μην πάψουμε ποτέ εμείς να είμαστε δίκαιοι και αυτό σημαίνει να μην χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας την απαράμιλλη ομορφιά του Χαρακτήρα του Χριστού. Μία τέτοια στάση ζωής δεν αναφέρεται μόνο στις εξωτερικές μας εκδηλώσεις, αλλά και στον τρόπο που σκεπτόμαστε και αισθανόμαστε, ακριβώς γιατί τα όσα συμβαίνουν εξωτερικά δεν είναι παρά οι συνέπειες των εσωτερικών. Επομένως, χρειαζόμαστε την ανακαίνιση του νου μας, Ρωμαίους 12: 2, μέσω της κατοίκησης της ψυχής μας από τον Ζωντανό Ιησού Χριστό. Μόνο τότε μπορούμε να κατανοήσουμε το πόσο βαθιά πρωτοποριακός είναι αυτός ο μακαρισμός, ο οποίος στην ουσία φέρνει την ανατροπή σε όλα όσα θεωρούνταν πάγια και ξεκαθαρισμένα: μην αναλώσεις όλη σου τη ζωή προσπαθώντας να σου απονεμηθεί δικαιοσύνη, αλλά δαπάνησε και δαπανήσου εσύ, για να μη σταματήσεις ποτέ να την απονέμεις στους άλλους. Αξίζει να προσέξουμε την αιτιολογία που δίνει ο Χριστός για τον μακαρισμό αυτών που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη του: επειδή, αυτοί θα χορτάσουν. H Υπόσχεση του Κυρίου μας είναι σαφέστατη, χωρίς περιορισμούς και δεύτερες ή τρίτες ερμηνείες. Δεν υπάρχει τίποτα το ευγενές, τίποτα το υψηλό, τίποτα το θεάρεστο που ονειρεύτηκε μία ψυχή, το οποίο ο Πανάγαθος Θεός μας δεν είναι πρόθυμος, όχι απλώς να το ικανοποιήσει, αλλά να το εκπληρώσει μέχρι σημείου χορτασμού. Όλοι αυτοί που ποθούν στην καθημερινότητά τους να βιώνουν όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο πλατιά τη Δικαιοσύνη του Χριστού, μέσα από την ομοιότητα με τον Χαρακτήρα Εκείνου, και μέσα από τον αδιάκοπο αγώνα τους να σκέπτονται με τη Δύναμη του Αγίου Πνεύματος, και να συμπεριφέρονται στους συνανθρώπους τους με ανιδιοτελή αγάπη, κάθε τέτοια ψυχή θα ικανοποιήσει την άγια αυτή λαχτάρα, και θα ευεργετηθεί με την απόλαυση του αιώνιου χορτασμού στη Βασιλεία των Ουρανών. " Όταν οι φτωχοί και οι ενδεείς ζητήσουν νερό, και δεν υπάρχει, και η γλώσσα τους θα ξεραίνεται από τη δίψα, εγώ ο Κύριος θα τους εισακούσω, ο Θεός Ισραήλ δεν θα τους εγκαταλείψω. Θα ανοίξω ποτάμια σε ψηλούς τόπους, και πηγές στο μέσον των κοιλάδων∙ θα κάνω την έρημο λίμνες νερών, και την ξερή γη πηγές νερών…. για να δουν, και να γνωρίσουν, και να στοχαστούν, και να εννοήσσουν ταυτόχρονα, ότι το χέρι του Κυρίου το έκανε, και ο Άγιος του Ισραήλ το δημιούργησε". Ησαΐας 41:17-20...