Το Χριστόμορφο κενό.

«… Δεν είναι μακριά από κάθε έναν από μας ξεχωριστά∙ για τον λόγο ότι, μέσα σ’ αυτόν ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε∙ όπως και μερικοί από τους ποιητές σας είπαν: «Επειδή, και δικό του γένος είμαστε». Πράξεις 17:28.

«Όλοι οι άνθρωποι αναζητούν την ευτυχία. Όλοι ανεξαιρέτως. Άσχετα με τα μέσα που χρησιμοποιούν, όλοι στοχεύουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Η θέληση δεν κάνει το παραμικρό βήμα, παρά μόνο αν ο στόχος είναι η ευτυχία. Κι όμως, μετά από τόσα χρόνια, κανείς δεν κατάφερε να φτάσει σ’ αυτόν το στόχο, παρά μόνο όποιος είχε πίστη. Μια προσπάθεια σαν κι αυτή, τόσο επίπονη, τόσο χρονοβόρα, και τόσο κοινή σε όλους, θα έπρεπε να μας πείσει για το κατά πόσο είμαστε ικανοί να επιτύχουμε το καλό με τις δικές μας προσπάθειες. Αυτή, λοιπόν, η επιθυμία και η ανικανότητα δε μας φανερώνουν τίποτα άλλο, παρά το ότι κάποτε υπήρχε στον άνθρωπο η πραγματική ευτυχία, από την οποία δεν απόμεινε παρά το σημάδι και το κενό ίχνος, το οποίο μάταια προσπαθεί ο άνθρωπος να καλύψει με στοιχεία από το περιβάλλον του, ζητώντας βοήθεια από πράγματα που ουσιαστικά αποπροσανατολίζουν από τη μόνη Αλήθεια. Όλα αυτά, όμως, δεν αρκούν, επειδή η άβυσσος μπορεί να γεμίσει μόνο με ένα άπειρο και αναλλοίωτο Ον, δηλαδή μόνο με τον Θεό τον Ίδιο». (κεφάλαιο VII από το βιβλίο Pensees).

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Μπλεζ Πασκάλ (1623 -1662), έναν από τους μεγαλύτερους διανοούμενους του 17ου αιώνα από τη Γαλλία. Αυτός ο ευφυής άντρας είναι σήμερα γνωστός για σημαντικές επιστημονικές ανακαλύψεις – τη θεωρία των πιθανοτήτων, το θεώρημα του διωνύμου, το νόμο της υδροστατικής, την εφεύρεση της πρώτης αριθμομηχανής – καθώς και για τη συμβολή του στην ανάπτυξη του σύγχρονου Γαλλικού θεάτρου, με τα έργα του Pensees και Le Provinciales. Πέρα, όμως, από την ξεχωριστή ευστροφία και τις βαθυστόχαστες φιλoσοφικές του σκέψεις, ο Πασκάλ ήταν ένθερμος πιστός του Ιησού Χριστού. Με παρρησία ομολογούσε πως καμία από τις μεγάλες επιστημονικές του έρευνες δεν μπορούσε να γεμίσει το κενό της ψυχής του. Αυτό το κενό, που το ονόμαζε χριστόμορφο κενό, είναι στην ουσία η βαθιά λαχτάρα που υπάρχει στον κάθε άνθρωπο για την κατάκτηση της αληθινής χαράς, για τη βίωση της κραταιάς αγάπης, για τη γνώση αυτού που έχει πραγματική και αιώνια αξία.

Ο Πασκάλ, ο οποίος από πολύ νέος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, και γνώριζε τόσο καλά την αγωνία και τον πόνο της δοκιμασίας, δε βρήκε τη βαθύτατη ικανοποίηση που τόσο λαχταρούσε στη φήμη, στην κοινωνική καταξίωση και στην ηθική ικανοποίηση από την επιτυχία στις έρευνες και στις ανακαλύψεις του. Μόνο η ζωντανή εμπειρία του τι σημαίνει βαθιά Σχέση με τον Ιησού Χριστό, μπόρεσε πραγματικά και αποτελεσματικά να χορτάσει την πείνα και τη δίψα της ψυχής του για το αυθεντικό, το γνήσιο, το αιώνιο, το ξέχειλο από αληθινή Αγάπη και Σοφία. Ο Θεός ήταν το Πρόσωπο Εκείνο που, αν και τον κάλεσε να καταλάβει την αναξιότητά του, έντυσε τη γύμνια της ψυχής του με τη Δική Του Αξία, και τον τίμησε με την τόσο υψηλή τιμή να κατανοήσει πως ο Ιησούς Χριστός είναι το τέλος (= ο σκοπός) των πάντων, και το κέντρο όπου οδηγούν τα πάντα.

Στο διαδίκτυο μπορεί ο σύγχρονος ερευνητής να διαβάσει πολλές πληροφορίες για την προσωπικότητα του Πασκάλ, οι οποίες δεν κυμαίνονται όλες απαραίτητα στο κλίμα της θετικής αποτίμησης. Μπορεί να διαβάσει και λόγια απορριπτικά για εκείνον, κυρίως στο θέμα της αξιολόγησης και της κριτικής πάνω στη γνωστή σκέψη του, που χαρακτήρισε ως «στοίχημα του Θεού» και κατέγραψε σε ένα από τα έργα του. Η σκέψη του σε γενικές γραμμές έχει ως εξής: «Στοιχημάτισε, χωρίς δισταγμό, ότι Εκείνος υπάρχει. Αν κερδίσεις, τα κέρδισες όλα. Αν χάσεις, δεν χάνεις τίποτα». Δηλαδή: αν στοιχηματίσω πως υπάρχει Θεός και δεν υπάρχει, δεν έχω χάσει τίποτα. Αν, όμως, υπάρχει, έχω χάσει το παν. Ίσως, η σκέψη αυτή να φαίνεται απλοϊκή και να στερείται της βαθιάς πνευματικότητας που θα περιμέναμε από μία αυθεντία στον τομέα της επιστήμης και της φιλοσοφίας. Μπορεί πράγματι να προσφέρει τροφή για ειρωνεία και χλευασμό εκ μέρους των άθεων και αγνωστικιστών διανοητών. Μπορεί πράγματι να έγινε αιτία αυτή η σκέψη, ώστε κάποιοι – δήθεν γνώστες και αναλυτές των πάντων – να αποφανθούν ακόμα και για την ψυχική υγεία του Πασκάλ. Πραγματικά, δε θα πάψουν ποτέ να με λυπούν, παρά μόνο αν σταματήσουν, αυτές οι κρίσεις που γίνονται με πνεύμα αφορισμού, φανατισμού και ισοπέδωσης από τον άνθρωπο για τον συνάνθρωπό του…

Θεωρώ ότι δεν αξίζει να αναλύσουμε ή να σταθούμε στο αν ένας διανοητής λέει ή δε λέει τα πάντα σωστά, όσο στο αν πραγματικά αυτός ο άνθρωπος με τη δράση, τη στάση του, τη γενικότερη φιλοσοφία του προσέφερε κάτι, έστω ένα ελάχιστο φως, στον επίπονο δρόμο του ανθρώπου για την αναζήτηση του πραγματικού νοήματος της ζωής. Εξάλλου, πολλοί πνευματικοί άνθρωποι είναι πιθανόν στο διάβα της ζωής τους να διατύπωσαν απόψεις που δε ξεχείλιζαν από την αλήθεια της Σοφίας και της Γνώσης του Θεού. Αυτό, προφανώς, συνέβη γιατί και οι ίδιοι ήταν μπερδεμένοι και παρέθεταν κρίσεις ή συμπεράσματα βιαστικά, ενώ ήταν περισσότερο σε φάση αδυναμίας, αμηχανίας και αναζήτησης, παρά σε φάση διαπίστωσης, ως αποτέλεσμα βαθιάς έρευνας και μελέτης. Είναι μάλιστα ακόμα πιο πιθανό όχι απλώς να εκφράστηκαν, αλλά και να έπραξαν, σε κάποια φάση της ζωής τους, με εντελώς λάθος τρόπο, για τον οποίο στην πορεία τους ελέγχθηκαν, αναίρεσαν, μετανόησαν, ζήτησαν συγγνώμη από Θεό και ανθρώπους. Μπορεί και να μη ζήτησαν, αλλά το θέμα της βαθύτερης γνώσης της ψυχής του καθενός και το πώς, τελικά, θα κριθεί, δεν είναι σε καμία περίπτωση θέμα που αξίζει να απασχολεί τον άνθρωπο, καθώς δεν άπτεται ούτε της δικαιοδοσίας του, ούτε της γνώσης που επιθυμεί ο Θεός να μας αποκαλύψει.

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι λάθος πράγματα έχουν λεχθεί και έχουν γίνει και από άθεους ερευνητές και επιστήμονες, λάθη που είτε ομολογήθηκαν με τιμιότητα και θάρρος ψυχής, είτε αποσιωπήθηκαν από ντροπή και εγωισμό. Όταν πραγματικά θέλουμε να πορευόμαστε με αντικειμενική κρίση, το πρώτο πράγμα που αξίζει να ομολογούμε είναι πως από το λάθος δεν εξαιρείται κανείς. Συνεπώς, εκείνο που έχει σημασία δεν είναι το λάθος που γίνεται ή μπορεί να γίνει, αλλά το πνεύμα με το οποίο πορεύεται κανείς στη ζωή του. Μέσα σε όλες τις γωνιές της ψυχής και του νου, ο Θεός μπορεί να διακρίνει και να ερμηνεύσει κίνητρα, βαθύτερες σκέψεις και πεποιθήσεις, όλα εκείνα τα ανομολόγητα, τα απόκρυφα, αλλά τόσο υπαρκτά, εκείνα που ποτέ δε διατυπώθηκαν σε ένα χαρτί, ποτέ δεν κοινωνήθηκαν σε δημόσιες συναναστροφές, στα οικογενειακά τραπέζια ή στα έδρανα των πανεπιστημίων, αλλά χαρακτήρισαν αμετάκλητα την πορεία ενός ανθρώπου σε αυτή τη γη. Όσο και αν προσπαθήσει κάποιος, δε θα μπορέσει ποτέ να ακυρώσει την Ιδιότητα του Θεού να είναι Παντογνώστης, να γνωρίζει τα φύλλα της ψυχής ενός ανθρώπου μέχρι την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια, να μην του ξεφεύγει τίποτα από τις υποσημειώσεις, τις παραπομπές, τις ερμηνείες, τους ουσιαστικούς σκοπούς.

Προσωπικά, έχω λάβει μεγάλη ευλογία από τη σκέψη του Πασκάλ για το χριστόμορφο κενό. Η σκέψη του αυτή δένει αρμονικά με τις διδασκαλίες του Λόγου του Θεού, και προσφέρει γόνιμα ερεθίσματα για προβληματισμούς και στοχασμούς που ούτε βλάπτουν, ούτε αποπροσανατολίζουν, ούτε ναρκώνουν την ψυχή με προσωρινά παυσίπονα κενής φιλοσοφίας. Αντίθετα, είναι σκέψεις που καλούν την ψυχή να αντικρίσει με σθένος και ταπείνωση αλήθειες λυτρωτικές από τη σκλαβιά του εχθρού της ψυχής. Είναι οι αλήθειες που πάντα μέσα μας αναζητούσαμε για να γεμίσουμε το υπαρξιακό κενό μας∙ οι αλήθειες που ανοίγουν την πύλη για τη βίωση της μόνης ζωής με νόημα, ομορφιά και χαρά, η οποία δεν ακυρώνεται ακόμα και αν προσωρινά την καλύψει το σκοτάδι της δριμύτατης δοκιμασίας. Ο ίδιος ο Πασκάλ δεν έζησε μία ζωή ευρυχωρίας από εξωτερική πλευρά. Ωστόσο, κατέκτησε την εσωτερική ευρυχωρία, αυτή που γεμίζει τα όποια κενά και επουλώνει τις όποιες πληγές. Κατέκτησε την ευρυχωρία που αποκτά η ζωή, όταν ο άνθρωπος ζει και εργάζεται για να δοξάζει τον Δημιουργό του.

Το Χριστόμορφο κενό μπορεί να γεμίσει μόνο με την αιτία της έλλειψης που το δημιουργεί. Η πρόταση που μόλις διατυπώθηκε, συνιστά καθαρή λογική και, αν το θέλετε, κρυστάλλινη εξήγηση από τον κόσμο του ορθολογισμού. Δεν μπορεί να θεραπευθεί ένα πρόβλημα, αν δεν εντοπιστεί η αιτία που το προκαλεί. Ωστόσο, για το συγκεκριμένο θέμα, την ικανοποίηση του ανικανοποίητου της ψυχής, δεν μπορούμε να αρκεστούμε μόνο στις εξηγήσεις της εγκεφαλικής λογικής. Αυτό το βαθύτατο θέμα δεν είναι δυνατό να συλληφθεί στην ολότητά του από τους νόμους της λογικής. Κανείς δεν μπορεί να τεμαχίσει σε ένα τραπέζι έρευνας φυσικών επιστημών την ψυχή, και να εξηγήσει με την ψυχρή λογική των φυσικών νόμων γιατί σε κάθε λαό και σε κάθε εποχή, σε κάθε πολιτισμό και σε κάθε θρησκεία, πολιτισμό πρωτόγονο ή προχωρημένο, θρησκεία ειδωλολατρική ή χριστιανική, ενυπάρχει αυτή η βαθύτατη ανάγκη του ανθρώπου για να αναζητήσει τη χαρά∙ αυτή η πεποίθηση πως, χωρίς την Πίστη σε κάτι ανώτερο και υπέρτερο, ο άνθρωπος είναι απελπιστικά αμήχανος μπροστά στο μέγιστο Αίνιγμα της ζωής, και αδύναμος στον όποιο αγώνα για την κατάκτηση της πνευματικής ολοκλήρωσης και της ψυχικής γαλήνης του. Χωρίς τον αγώνα για τη βίωση των αναλλοίωτων Αξιών του Λόγου του Θεού, η ζωή μοιάζει πράγματι μια καλοστημένη φάρσα ή ένα παιχνίδι χωρίς νόημα. Ο βαθύτατος πόθος του ανθρώπου για τη βίωση όλων όσων εναγώνια αναζητά, μένει αθεράπευτος και ανεκπλήρωτος, αν αντιμετωπιστεί έξω από το πλαίσιο της αιτίας που τον δημιουργεί.

Η αρχή της απάντησης στο μέγιστο αίνιγμα της ζωής, δίνεται μόνο σε ένα βιβλίο, στον ασύγκριτο Λόγο του Θεού. Γράφω αρχή, γιατί ο πεπερασμένος νους μας, στην παρούσα γήινη φάση μας, δεν μπορεί να αντέξει, δεν μπορεί να χωρέσει όλο το βάρος των αποκαλύψεων της Γνώσης του Υψίστου. Τώρα, «γνωρίζουμε κατά μέρος» Α' Κορινθίους 13:9. Δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για τη γνώση και την κατανόηση του ολόκληρου, και έτοιμοι θα γίνουμε μόνο όταν εξοριστεί οριστικά από το γένος μας η ροπή προς την αμαρτία, όταν ενδυθούμε το αμάραντο σώμα της αθανασίας, σε μία ατελεύτητη ζωή μαζί με τον Λυτρωτή μας στην ένδοξη Βασιλεία των Ουρανών, την αγιότερη Προσδοκία όλων των αιώνων.

Ο σεβασμός στις αποκαλύψεις αυτού του μοναδικού βιβλίου μπορεί να υποστηριχθεί μόνο από διανοητές που εκφράστηκαν ή έγραψαν βιβλία, χωρίς να παρεκκλίνουν ή να θολώσουν με διανοητικές μαεστρίες και επιδιώξεις προσωπικής προβολής την Αλήθεια του Θεού. Αυτή η αιώνια και αδιαπραγμάτευτη Αλήθεια λάμπει ως φάρος φωτεινός σε όλους τους αιώνες, και δεν μπορεί να τη σβήσει καμία περισπούδαστη φιλοσοφία αυτού του κόσμου. Μπορεί να διατυπώθηκαν και ήδη συνεχίζουν να διατυπώνονται θεωρίες που με πνεύμα αυθάδειας και αλαζονείας απορρίπτουν τον Θεό της Βίβλου. Ωστόσο, το γεγονός ότι κάτι απορρίπτεται, δε σημαίνει πως παύει να υπάρχει ή να ευλογεί με το αποτέλεσμά του, όσους αγκαλιάζουν με πίστη την αλήθειά του. Η είσοδος της αμαρτίας στον κόσμο μας, η αποκοπή μας από την ουράνια ρίζα μας, η ίδια η φύση μας που είναι επαναστατική και κατά βάση παρορμητική, τόσο οργισμένη κάποιες φορές και τόσο αντιδραστική στο Κάλεσμα του Θεού, συνιστούν όλες αυτές τις αιτίες που αυτό το κενό της ψυχής δε γεμίζει, όσο και αν προσπαθεί κάποιος να το θεραπεύσει με θλιβερά και φτηνά υποκατάστατα.

Το κενό αυτό, που το προκαλεί η απερίγραπτη λαχτάρα και νοσταλγία για τον ουρανό που χάθηκε, μπορεί να το καλύψει μόνο ο Ιησούς Χριστός∙ το μόνο Πρόσωπο που έγινε η γέφυρα της συμφιλίωσης ανάμεσα στον Άγιο Θεό και στον αμαρτωλό άνθρωπο. Ο μέγιστος πόνος του Θεανθρώπου, ο πόνος που βιώθηκε ως τα τρίσβαθα της Ψυχής Του, εξαιτίας της μεγαλειώδους Αγάπης Του για τον άνθρωπο, είναι η Θεραπεία στους πόνους όλου του κόσμου. Είναι η ουσιαστική και μόνη ικανοποίηση στη δίψα και την πείνα της ανθρώπινης ψυχής. Είναι η Πρόταση της Χάρης και του Ελέους του Θεού, για να γεμίσεις, μέχρι του σημείου που θα πλημμυρίσεις, το κενό σου από οποιαδήποτε αιτία ή από όλες τις αιτίες που το προκαλούν. Η Πρόταση είναι ακόμα ανοικτή, όπως ανοικτή παραμένει η Θύρα της Χάριτος του Θεού, για να εισέλθεις σε Σχέση ζωής με τον Ζωντανό Θεό που σε δημιούργησε, και λαχταρά το κάλλιστο για τη ζωή σου.

Ο Απόστολος Παύλος, στη θαυμάσια ομιλία του στον Άρειο Πάγο το 51 μ. Χ., δήλωσε τόσο χαρακτηριστικά ότι είμαστε «γένος του Θεού». Συνεπώς, δεχόμενοι ότι είμαστε γεννημένοι για να ζούμε σε Σχέση μαζί Του, πώς είναι δυνατόν να μη νιώθουμε κενό, όταν ζούμε αποξενωμένοι από Εκείνον ή όταν καλύπτουμε το ανικανοποίητο της ψυχής μας με λάθος τρόπους; Μην δεχτείς τα φτηνά υποκατάστατα και τις απατηλές θεραπείες του εχθρού. Δημιουργήθηκες για τον Ουρανό. Επίλεξε να ζήσεις από αυτή σου τη ζωή για τον Ουρανό, και δε θα νιώθεις ποτέ κενό στην ψυχή σου, σε όποιες περιστάσεις και αν βρεθείς, ακόμα και στις πιο οδυνηρές ή απροσδόκητες. Εκείνος θα σε πλημμυρίζει, θα σε θεραπεύει, θα σε γαληνεύει, όπως δεν το μπορεί κανένας και τίποτα. Ας έχει Δόξα η Μεγαλοσύνη του Πανάγαθου Θεού μας στον αιώνα. Αμήν...

Επιλογή Ζωής.

«Αλλά, αν δεν σας αρέσει να λατρεύετε τον Κύριο, διαλέξτε σήμερα ποιον θέλετε να λατρεύετε∙ ή τους θεούς, που λάτρευσαν οι πατέρες σας πέρα από τον ποταμό, ή τους θεούς των Αμορραίων, στη γη των οποίων κατοικείτε∙ εγώ, όμως, και η οικογένειά μου, θα λατρεύουμε τον Κύριο». Ιησούς του Ναυή 24:15.

Για μια ακόμα φορά μας προσφέρεται η δυνατότητα να διαπιστώσουμε τη συγκλονιστική επικαιρότητα του Λόγου του Θεού. Ακόμα και μέσα από τα ιστορικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, το Ευαγγέλιο του Θεού εξαγγέλλεται, και οι αιώνιες Αλήθειες τρέφουν κάθε ψυχή, που ειλικρινά και επίμονα αναζητά το Φως του Θεού στη ζωή της. Ας ξεκινήσουμε με το ιστορικό πλαίσιο της περικοπής μας. Βρισκόμαστε στο τέλος της πορείας του λαού Ισραήλ για την κατάκτηση της κληρονομιάς του. Ο Ιησούς του Ναυή, σε πολύ προχωρημένη ηλικία πια, κατανοεί ότι το ταξίδι της ζωής του τελειώνει, και επιθυμεί να εκφράσει τον αποχαιρετιστήριο και παραινετικό του λόγο στον λαό Ισραήλ (κεφάλαιο 23). Συμβουλεύει τους συμπατριώτες του να στέκονται σε όλη τους τη ζωή στο ύψος των προνομίων που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός, έτσι ώστε η ψυχή τους να αγιάζεται από τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού, και να εμπειρίζονται τη Νίκη Του, σε όσο δύσκολες καταστάσεις και αν βρεθούν στο μέλλον. Στο δεύτερο εδάφιο του 24ου κεφαλαίου, ο Ιησούς του Ναυή αναφέρεται στις επιλογές των πατέρων του Ισραήλ, οι οποίοι λάτρευαν άλλους θεούς, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην πλήρη κατάπτωση, και την απομάκρυνση από την Οδό του Θεού. Ο δούλος του Θεού με απόλυτη καθαρότητα εκθέτει στον λαό τους δύο δρόμους επιλογής (τη λατρεία ψεύτικων θεών ή τη λατρεία του αληθινού Θεού), και με παρρησία υψώνει τη δική του θέση πίστης: ‘ακόμα και αν εσείς αποφασίσετε να λατρεύετε άλλους θεούς, ακόμα και αν αποφασίσετε να δώσετε την καρδιά σας στα είδωλα και στην ψευτιά, για μένα και τον οίκο μου είναι ξεκάθαρο ότι θα μείνουμε, θα παραμείνουμε και θα επιμείνουμε στη λατρεία του Μόνου Ζωντανού Θεού’.

Πόσο αυτή η δήλωση και στάση του Ιησού του Ναυή καθρεφτίζει τη δική μας θέση στη ζωή, και ακόμα πιο συγκεκριμένα την προσωπική μας Σχέση με τον Θεό; Σε κάθε εποχή και σε κάθε πολιτισμό, ο άνθρωπος ένιωθε την εσώτατη ανάγκη – υπαρξιακή την ονομάζουν οι φιλόσοφοι – να ορίσει το νόημα της ύπαρξής του μέσα από την πίστη σε κάτι. Και μάλιστα, αυτό το κάτι επιζητούσε, όχι μόνο να το πιστεύει, αλλά και να το λατρεύει. Σε όλο το διάβα της ανθρώπινης ιστορίας, υπήρχαν πολλοί θεοί και είδωλα, που αιχμαλώτιζαν την καρδιά του ανθρώπου, αποπροσανατολίζοντάς την από τη λατρεία του Θεού Δημιουργού. Ακόμα και αν ανέκαθεν υπήρχαν οι αληθινοί λατρευτές του Θεού, σε κάθε βήμα της ανθρώπινης ιστορίας, η αληθινή λατρεία συμπορευόταν με την κάλπικη, την ψεύτικη λατρεία, ακριβώς γιατί ο εχθρός της ψυχής, ζηλόφθων καθώς είναι, επιδίωκε πάντα να κλέβει τη δόξα και την τιμή από τον αληθινό Θεό, παγιδεύοντας τους ανθρώπους σε ψεύτικα συστήματα λατρείας. Στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται ως εποχή τεχνοκρατική, οι κάθε είδους εξελίξεις στον τομέα της τεχνολογίας και της επιστήμης, θαμπώνουν σε τέτοιο βαθμό την ανθρώπινη αντίληψη, που γίνονται αντικείμενο λατρείας. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως είναι απορριπτέες, αφού, ας μην ξεχνάμε, πως ο Θεός αρέσκεται στην πρόοδο μας, και μας προμηθεύει τη Σοφία Του για να την αποκτήσουμε. Ωστόσο, είναι άλλο πράγμα να επωφελούμαστε από τα πλεονεκτήματα των εξελίξεων, που βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής μας, και άλλο πράγμα να προσκολλούμε την καρδιά μας σε αυτές, ώστε καμία από τις Αλήθειες του Θεού να μην μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχή μας, για να τη θρέψει και να την ανανεώσει.

Στην εποχή μας, όσο ποτέ άλλοτε αποθεώνονται η κοσμική δύναμη, το χρήμα, το κύρος, η λάμψη, η ομορφιά. Παρατηρούμε ανθρώπους που έχουν κάποια ή και όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, να γίνονται αντικείμενα λατρείας από ανθρώπους που στερούνται εσωτερικής πληρότητας, και ζουν τη ζωή τους μέσα από τη ζωή των ειδώλων τους. Υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν όλη τους την ενέργεια, όλο τους το χρόνο, όλη τους τη διάθεση, για να εξαρτούν τη ζωή τους, και να αγκιστρώνουν την ψυχή τους σε άλλους ανθρώπους, σε καταστάσεις, σε θεσμούς, τους οποίους αντιμετωπίζουν με δέος και λατρεία. Από αυτή τη συμπεριφορά, δεν εξαιρούνται οι χριστιανοί. Ας σκεφτούμε μόνο πόσες φορές θεοποιήσαμε κάποιον αδελφό ή αδελφή μας, θεωρώντας ως αλήθεια Θεού οτιδήποτε έβγαινε από το στόμα του, ακόμα και αν αυτό από ένα σημείο και μετά ερχόταν σε αντίθεση με τον Νόμο του Θεού. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, με μαθηματική ακρίβεια, επήλθε η απογοήτευση, η διάψευση, η προδοσία, γιατί ο Λόγος του Θεού είναι και σε αυτό το θέμα κρυστάλλινα κατανοητός: «καλύτερα να ελπίζει κανείς στον Κύριο, παρά να έχει το θάρρος του επάνω σε άνθρωπο». Ψαλμός 118:8. Ας σκεφτούμε, επίσης, πόσες φορές επικεντρωθήκαμε στο έργο που κάνουμε για τον Θεό, λατρεύοντας αυτό ακριβώς το έργο και όχι Εκείνον. Ας σκεφτούμε πόσες φορές επιζητήσαμε περισσότερο το χειροκρότημα και την αποδοχή των αδελφών μας, από τις ώρες της στενής εξοικείωσής μας με τον Θεό στο ταμείο της προσευχής, και της μελέτης μας. Σε όλες αυτές τις συμπεριφορές, υπάρχει μια στάση καρδιάς, μία θέση πνεύματος, που υποκινείται από την ανάγκη να δοθεί λατρεία, σε οτιδήποτε άλλο, εκτός από Αυτό στο οποίο αξίζει η αληθινή, διαρκής και ολόθερμη λατρεία.

Τη Σχέση μας με τον Θεό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να την ορίζουν και να την προσδιορίζουν τα ημίμετρα, οι περιορισμοί, ο ψυχρός ορθολογισμός, η μισή καρδιά. Στον Λατρεμένο μας Θεό αξίζει το δόσιμο όλων των σκέψεων, των συναισθημάτων μας, των κινήτρων, των πράξεών μας, ώστε Εκείνος να τα αγιάζει, να τα εξαγνίζει, να τα ευλογεί για τη Δόξα Του και για την ευεργεσία των συνανθρώπων μας. Όταν ο Ιησούς του Ναυή διακήρυττε με παρρησία ότι ‘αποφασίζω εγώ και η οικογένειά μου να λατρεύουμε τον Θεό’, δεν εννοούσε ότι θα απευθύνομαι σε Εκείνον στη δύσκολη περίοδο, αλλά ότι θα περπατώ μαζί Του, βήμα – βήμα, ώστε Εκείνος να είναι ο Θεός της καρδιάς μου, και εγώ ο άνθρωπός Του, με τον οποίο θα μοιράζεται όλο τον πλούτο των Σχεδίων Του για τον κόσμο μας. Όταν ο Ιησούς του Ναυή τοποθετούσε τη Σχέση Του με τον Θεό πάνω από όλες τις αγάπες και προτιμήσεις αυτού του κόσμου, κληροδοτούσε στους πιστούς όλων των εποχών ένα απαράμιλλο πρότυπο∙ ένα πρότυπο ανθρώπου που δεν αφιερώνεται στον Θεό, με σκοπό να αποσυρθεί από τον κόσμο και να περιφρονήσει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά ένα πρότυπο ανθρώπου που, επιλέγοντας να χτίσει τη ζωή του πάνω στο βάθος και εύρος της Σχέσης με τον Θεό, εργάζεται με τον πιο αποδοτικό τρόπο για την άνθηση και καρποφορία όλων των σχέσεων της ζωής του, είτε είναι η σχέση με τους γονείς, τον/την σύντροφο, τα παιδιά, τους συγγενείς, τους φίλους, τα αδέλφια εν Χριστώ.

Λατρεύω τον Θεό στη ζωή μου σημαίνει ότι Τον αγαπώ με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μου. Σημαίνει πως νοιάζομαι για τις Υποθέσεις της Βασιλείας Του, όχι ευκαιριακά και παρορμητικά, αλλά μόνιμα και ουσιαστικά, γι’ αυτό καθημερινά Του ζητώ να είμαι συνεργάτης/δα Του, για την προώθηση των αιώνιων Σχεδίων Του. Λατρεύω τον Κύριο σημαίνει πως πονώ για αυτά που πονούν τον Θεό, και χαίρομαι για αυτά που προκαλούν ευφροσύνη στην Άγια Ψυχή Του. Λατρεύω τον Θεό ως οικογένεια σημαίνει πως ο Κύριός μας είναι ο ακρογωνιαίος Λίθος πάνω στον οποίο χτίζονται όλα μας τα όνειρα και τα σχέδια. Λατρεύω τον Θεό στη σχέση μου με τον/την σύζυγό μου σημαίνει πως η αγάπη μου για αυτόν/την κάθε μέρα και περισσότερο ωριμάζει και βαθαίνει, και πως όσες μπόρες και αν απειλήσουν τον κοινό μας βίο, επιλέγω να τις αντιμετωπίσω μέσα από τα ανεξάντλητα αποθέματα της αγάπης, της υπομονής, της κατανόησης, που πηγάζουν από τον Χαρακτήρα του Χριστού. Λατρεύω τον Θεό στις σχέσεις μου με τα παιδιά μου σημαίνει πως φροντίζω να τα διδάσκω τον Λόγο του Θεού, και να στέκομαι σε κάθε βήμα της ζωής τους με ακούραστη διάθεση να τα νουθετώ, να τα εμψυχώνω, να τα αγαπώ. Λατρεύω τον Θεό στις φιλίες, στις συναναστροφές, στις κάθε είδους προσωπικές σχέσεις μου σημαίνει πως δεν ντρέπομαι να υψώνω το Όνομά Του, σημαίνει πως επιδιώκω σε κάθε περίπτωση να εκδηλώνω το Φρόνημα του Ιησού Χριστού, και να αγαπώ τους συνανθρώπους μου με πνεύμα χριστιανικής αγάπης, αυταπάρνησης, προσφοράς, ζεστασιάς. Λατρεύω τον Θεό στην εργασία μου σημαίνει ότι κάθε έργο που επιτελώ, το κάνω με τη βαθιά συνειδητοποίηση ότι δεν υπηρετώ μόνο αυτούς στους οποίους απευθύνεται η δουλειά μου, αλλά και τον Κύριο. Έτσι, επειδή Τον τιμώ, επιθυμώ να συμπεριφέρομαι με τιμιότητα, σεβασμό, ανιδιοτέλεια, με το ίδιο ακριβώς Πνεύμα που θα συμπεριφερόταν και ο Ιησούς στη θέση μου. Λατρεύω τον Θεό στην εκκλησία σημαίνει πως, όταν βρίσκομαι στο χώρο της, συμμετέχω με όλη τη συγκέντρωση του νου και της καρδιάς μου στην επιθυμία να τιμήσω τον Θεό, και να ευλογήσω τα αδέλφια μου. Λατρεύω τον Θεό ως κοινωνία σημαίνει ότι διακηρύττω τις Αρχές της Βασιλείας Του, τις εφαρμόζω και τις κληροδοτώ στις επόμενες γενιές.

Η απόφαση να ζήσουμε προσφέροντας Λατρεία στον Θεό, είναι στάση ζωής, είναι λαχτάρα καρδιάς, είναι φρόνημα που ταιριάζει στην ατμόσφαιρα του Ουρανού. Πέρα και πάνω από όλες τις άλλες επιλογές της ζωής μας, υψώνεται ως η κάλλιστη επιλογή, για να τιμήσουμε την ύπαρξή μας, να ευχαριστήσουμε τον Δημιουργό μας, και να ευεργετήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους συνανθρώπους μας. Πράγματι, υπάρχουν πολλές επιλογές σε αυτή τη ζωή, αλλά μία, μόνο μία, η επιλογή να λατρεύουμε τον Αληθινό Θεό, εξαργυρώνεται σε αιώνια ζωή...

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ.

Στη σημερινή εποχή του κόσμου που ζούμε, όταν ο σατανάς προσπαθεί μέσα από διάφορους δικούς του, να θαμπώσει την ορατότητα ανδρών και γυναικών ως προς τις υποχρεωτικές απαιτήσεις του νόμου του Θεού, χρειάζονται άνθρωποι πιστοί, που να κάνουν πολλούς να «τρέμουν στην εντολή του Θεού μας.» Χρειάζονται πραγματικοί μεταρρυθμιστές, οι οποίοι να δείξουν στους παραβάτες το μεγάλο Νομοθέτη, και να τους διδάξουν ότι «ο νόμος του Κυρίου είναι άμωμος, επιστρέφει ψυχή». Εσδράς 10:3, και Ψαλ.19:7. Χρειάζονται άνθρωποι δυναμικοί στις Γραφές, άνθρωποι των οποίων κάθε λόγος και πράξη να εξαίρουν τις εντολές του Κυρίου, άνθρωποι που επιζητούν την αύξηση της πίστης. Χρειάζονται πνευματικοί δάσκαλοι, για να εμπνεύσουν τις καρδιές με σεβασμό και αγάπη για την Αγία Γραφή.

Η τόσο πλατιά διαδεδομένη παρανομία που κυριαρχεί σήμερα, μπορεί κατά μεγάλο βαθμό να αποδοθεί στο ότι οι άνθρωποι δε μελετούν τη Γραφή, και δεν υπακούν σ’ αυτή. Επειδή ο λόγος του Θεού παραμερίζεται, απορρίπτεται η δύναμή του να συγκρατεί τα αμαρτωλά πάθη της σαρκικής καρδιάς. Οι άνθρωποι σπέρνουν στη σάρκα, και από τη σάρκα θερίζουν διαφθορά.

Με την παραμέριση της Γραφής επήλθε η απομάκρυνση από το νόμο του Θεού. Η θεωρία ότι οι άνθρωποι είναι απαλλαγμένοι από την υπακοή στις θεϊκές εντολές, έχει εξασθενίσει τη δύναμη της ηθικής υποχρέωσης, και άνοιξε τις θύρες του υδατοφράκτη της αδικίας στον κόσμο. Παρανομία, ακολασία και διαφθορά εισβάλουν σαν ορμητικά νερά κατακλυσμού. Παντού απαντώνται φθόνος, κακοήθεια, υποκρισία, αποξένωση, ανταγωνισμός, έριδες, προδοσία ιερών παρακαταθηκών, σαρκικές επιθυμίες, διαστροφή. Ολόκληρο το σύστημα των θρησκευτικών αρχών και δογμάτων, που έπρεπε να αποτελούν το θεμέλιο και το πλαίσιο της κοινωνικής ζωής, φαίνεται να είναι μια ετοιμόρροπη μάζα, έτοιμη να σωριαστεί σε ερείπια.

Στις τελευταίες ημέρες της ιστορίας αυτής της γης, η φωνή η οποία μίλησε από το Σινά, εξακολουθεί να δηλώνει: "Μη έχεις άλλους θεούς εκτός από μένα," Έξοδος 20:3. Ο άνθρωπος προέταξε το θέλημα του, εναντίον του θελήματος του Θεού, αλλά τη φωνή της προσταγής δεν μπορεί να τη σιγήσει. Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να αποφύγει την υποχρέωση του σε μια ανώτερη δύναμη. Οι θεωρίες και οι εικασίες μπορεί να αφθονούν. Οι άνθρωποι μπορεί να προσπαθήσουν να αντιτάξουν στην αποκάλυψη την επιστήμη, και με αυτό να καταργήσουν το νόμο του Θεού. Η εντολή όμως παρουσιάζεται όσο πάει πιο εμφατική: "Τον Κύριο τον Θεό σου θα προσκυνήσεις και μονάχα Αυτόν θα λατρεύσεις". Ματθ. 4:10.

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση που να επιδέχεται αύξηση ή μείωση ο νόμος του Κυρίου. Όπως ήταν, έτσι παραμένει. Ανέκαθεν υπήρξε και πάντοτε θα εξακολουθεί να είναι άγιος, καλός, δίκαιος και αυτοτελής. Δεν είναι δυνατόν να ακυρωθεί ούτε να τροποποιηθεί. Το να «τιμάται» ή να «υποτιμάται» είναι ανθρώπινες κουβέντες.

Ανάμεσα στους νόμους των ανθρώπων και στις εντολές του Κυρίου, θα διεξαχθεί ο τελευταίος μεγάλος αγώνας της διαμάχης μεταξύ της αλήθειας και της πλάνης. Στην αναμέτρηση αυτή εισερχόμαστε τώρα – μια μάχη όχι μεταξύ αντιζήλων εκκλησιών που αγωνίζονται για να επικρατήσουν, αλλά μεταξύ της θρησκείας της Βίβλου, και των θρησκειών των μυθευμάτων και των παραδόσεων.

Οι δυνάμεις που έχουν συνασπιστεί εναντίον της αλήθειας, βρίσκονται τώρα σε ενεργή υπηρεσία. Ο άγιος λόγος του Θεού, ο οποίος έφθασε στα χέρια μας με ένα μεγάλο κόστος βασάνων και αιματοχυσίας ελάχιστα εκτιμάται. Λίγοι είναι εκείνοι που τον αποδέχονται ως κανόνα της ζωής. Η απιστία επικρατεί παίρνοντας ανησυχητικές διαστάσεις, όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και μέσα στην εκκλησία. Πολλοί έχουν φθάσει να αρνούνται διδαχές οι οποίες αποτελούν τους στύλους της χριστιανικής πίστης. Τα σημαντικά γεγονότα της δημιουργίας, όπως παρουσιάζονται από εμπνευσμένους συγγραφείς, η πτώση του ανθρώπου, η εξιλαστήρια θυσία του Χριστού, το διηνεκές του νόμου – όλα αυτά στην πραγματικότητα απορρίπτονται από μια μεγάλη μερίδα του λεγόμενου χριστιανικού κόσμου. Χιλιάδες που περηφανεύονται για τη γνώση τους, θεωρούν ένδειξη αδυναμίας να θέτουν απεριόριστη εμπιστοσύνη στη Βίβλο, και ένδειξη πολυμάθειας να ψέγουν αβάσιμα στη Βίβλο, να εξαϋλώνουν και να παρερμηνεύουν τις πιο σημαντικές αλήθειες της.

Οι Χριστιανοί πρέπει να ετοιμάζονται γι αυτό που σε λίγο θα ξεσπάσει στον κόσμο σαν συντριπτική έκπληξη, και την ετοιμασία τους αυτή οφείλουν να την κάνουν μελετώντας προσεκτικά το λόγο του Θεού, και προσπαθώντας να προσαρμόσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τα διδάγματα του. Το τρομερό θέμα της αιωνιότητας απαιτεί από μας κάτι περισσότερο από μια φανταστική θρησκεία, μια θρησκεία από λόγια ή τύπους, όπου η αλήθεια κρατείται στην εξώτερη αυλή. Ο Θεός καλεί για αναζωπύρωση και μεταρρύθμιση. Τα λόγια της Γραφής και μόνο της Γραφής πρέπει να ακούγονται από τον άμβωνα. Η Γραφή έχει αποστερηθεί τη δύναμή της, και τα αποτελέσματα φαίνονται στο χαμηλωμένο τόνο της πνευματικής ζωής. Σε πολλά σημερινά κηρύγματα δεν υπάρχει η θεϊκή εκείνη εκδήλωση που αφυπνίζει τη συνείδηση και ζωογονεί την ψυχή. Οι ακροατές δεν μπορούν να πουν, "Δεν καιγόταν μέσα μας η καρδιά μας, όταν μας μιλούσε στο δρόμο και μας εξηγούσε τις Γραφές;" Λουκάς 24:32.

Πολλοί είναι εκείνοι που κράζουν στο ζώντα Θεό, λαχταρώντας τη θεϊκή παρουσία. Ας αφεθεί ο λόγος του Θεού να μιλήσει στην καρδιά. Αυτοί που έχουν ακούσει μόνο παραδόσεις και ανθρώπινες θεωρίες και αποφθέγματα, ας ακούσουν τη φωνή Εκείνου, ο οποίος μόνος μπορεί να ανανεώσει την καρδιά για την αιώνια ζωή.

Λαμπρό φως εξέπεμπαν οι πατριάρχες και οι προφήτες. Ένδοξα πράγματα λέχθηκαν για τη Σιών, την Πόλη του Θεού. Έτσι ο Θεός θέλει να λάμψει το φως Του μέσω των παιδιών Του σήμερα. Αν οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης έδωσαν μια τέτοια λαμπρή μαρτυρία αφοσίωσης, δε θα έπρεπε αυτοί, επάνω στους οποίους λάμπει το συσσωρευμένο φως τόσων αιώνων, να δώσουν μια σημαντικότερη μαρτυρία για τη δύναμη της αλήθειας;

Η δόξα των προφητειών ρίχνει το φως της στο μονοπάτι μας. Ο τύπος συνάντησε τον αντίτυπο κατά το θάνατο του Υιού του Θεού. Ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς εξαγγέλλοντας επάνω από τον ανοικτό τάφο: "Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή." Ιωάννη 11:25. Έστειλε το Πνεύμα Του στον κόσμο για να μας υπενθυμίσει όλα αυτά τα πράγματα. Με το θαύμα της δύναμης έχει διατηρήσει το γραπτό λόγο Του στο διάβα των αιώνων.

Οι Μεταρρυθμιστές, των οποίων η διαμαρτύρηση έχει δώσει την προσωνυμία Διαμαρτυρόμενοι, αισθάνονταν ότι ο Θεός τούς είχε καλέσει να δώσουν στον κόσμο το φως του ευαγγελίου. Και στην προσπάθεια τους να το κάνουν, ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν τις περιουσίες τους, την ελευθερία τους, ακόμη και αυτή τη ζωή τους. Αντιμετωπίζοντας διωγμό και θάνατο, κήρυξαν το ευαγγέλιο σε μέρη κοντινά και μακρινά. Ο λόγος του Θεού δόθηκε στο λαό, και όλες οι τάξεις – κατώτεροι και ανώτεροι, πλούσιοι και φτωχοί, εγγράμματοι και αγράμματοι – με προθυμία τον διάβαζαν, καθένας για τον εαυτό του. Είμαστε εμείς σε αυτή την τελική σύγκρουση της μεγάλης διαμάχης το ίδιο πιστοί στο καθήκον μας, όπως ήταν οι πρώτοι Μεταρρυθμιστές στο δικό τους;