«Εγώ είμαι το φως του κόσμου∙ όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής». Ιωάννης 8:12.
Αυτή η περικοπή, μέσα σε λίγα μόνο λόγια, περιέχει αλήθειες προορισμένες να αγγίξουν το μεδούλι της ανθρώπινης ύπαρξης. Αρχικά, αξίζει να παρατηρήσουμε τη συνταρακτική δήλωση του Χριστού. Κανείς πιο πριν ή πιο μετά από Αυτόν, δεν τόλμησε να διεκδικήσει για τον εαυτό του ότι είναι το Φως του κόσμου. Όμως, ο Ιησούς μας δε σταματά σε αυτή τη δήλωση. Προχωρά πιο βαθιά και συσχετίζει αυτή τη δήλωσή Του με τον τρόπο που επηρεάζει τη δική μας ζωή. Έτσι, μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος που επιλέγει να ακολουθήσει Αυτόν, θα τιμηθεί με την ανέκφραστη ευλογία να μην περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά να έχει το φως της ζωής. Για μια ακόμη φορά, διαπιστώνουμε ότι η απόφαση να περπατήσουμε εν Χριστώ, δεν είναι μια ακόμη απόφαση ανάμεσα σε όλες τις άλλες. Είναι η απόφαση. Μόνο ο άνθρωπος που επιλέγει να περπατά εν Χριστώ, όποιες και αν είναι οι ‘καιρικές συνθήκες’ της ζωής του, μπορεί πραγματικά να βιώνει, όχι μόνο ότι ο Θεός επικροτεί αυτή την επιλογή, αλλά πολύ περισσότερο ότι είναι αποφασισμένος να δίνει τα ΠΑΝΤΑ, προκειμένου το πιστό παιδί Του να συνεχίζει το περπάτημα μαζί Του, χωρίς να αποκάμει και να απελπίζεται. Ας σκεφτούμε περιπτώσεις στη Βίβλο, στις οποίες το περπάτημα με τον Χριστό ήταν ταυτόσημο της σθεναρής πίστης, της πίστης, που πιστεύει στα θαύματα και προσδοκά το αόρατο. Όταν ο Ιησούς Χριστός κάλεσε τον Πέτρο να περπατήσει μαζί Του στο νερό ( βλέπε Ματθαίος 14:22-33), ο Πέτρος ανταποκρίθηκε, όσο η καρδιά του φλεγόταν από πίστη, μα καταποντίστηκε, όταν απέσυρε τα μάτια του από την Υπερφυσική Του Χάρη. Ωστόσο, ο Ιησούς δεν ήθελε ο Πέτρος να προσλάβει μόνο αυτό το μήνυμα από τη βίωση της εν λόγω υπερφυσικής εμπειρίας μαζί Του. Ήθελε πρωτίστως ο μαθητής Του να κατανοήσει, ότι ακόμα πιο σημαντικό από το περπάτημα στη θάλασσα, από τη βίωση των υπερφυσικών εμπειριών, είναι το περπάτημα στην ξηρά, όταν όλα φαίνονται μονότονα, τετριμμένα και κουραστικά. Είναι, ίσως, εύκολο να περπατάμε με τον Θεό τις ώρες που νιώθουμε πνευματική δύναμη ή όταν μία απάντηση του Θεού στην προσευχή μας κατά την προσδοκία μας, περισσότερο από ποτέ μας κάνει να αισθανόμαστε την εύνοια του Θεού. Όμως, στην πνευματική ζωή τα πράγματα δεν κινούνται πάντα σε μία αδιατάρακτη ευθεία. Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας που ο Θεός θα φαίνεται ακατανόητος, ακόμα και άσπλαχνος, ή και ανεξήγητα σιωπηλός στις ανάγκες μας. Το να επιλέξουμε σε αυτές τις στιγμές να περπατάμε με τον Θεό, διακηρύσσοντας με την επιλογή μας ότι όλα όσα μας ψιθυρίζει ο εχθρός για τον Πατέρα μας είναι ένα ολέθριο ψέμα, είναι – επιτρέψτε μου να πω – το πιο πολύτιμο μάθημα στην πνευματική μας ζωή. Αυτή ακριβώς η επιλογή, που κάνει το περπάτημα με τον Θεό να μην ατονεί, είναι μία απτή απόδειξη μίας αυθεντικής και βαθιάς Σχέσης με τον Ιησού Χριστό, που δεν έχει στόχο μόνο τη δική μας ηθική και πνευματική αύξηση, αλλά μας κάνει φορείς αγάπης, στήριξης και κατανόησης στις ανάγκες των συνανθρώπων μας. Η αλήθεια είναι ότι τα πνευματικά ύψη είναι ασύγκριτα σε ομορφιά, και πραγματικά θα θέλαμε να βιώνουμε συνεχώς μέρες, ώρες, και λεπτά, όπου πνευματικά αισθανόμαστε καλύτερα και από τα… καλύτερά μας. Μία εκπληκτική πνευματική ευεξία, και μία άνευ προηγουμένου καρποφορία ευφραίνουν όλη μας τη ζωή. Οι τρεις μαθητές, όταν βίωσαν την υπερφυσική εμπειρία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, πρότειναν στον Ιησού να φτιάξουν σκηνές, για να μείνουν εκεί και να μην απολέσουν ποτέ αυτό το λαμπρό βίωμα. Ας έρθουμε για λίγο στη θέση τους. Πώς να γυρίσεις στα τετριμμένα, στα πεζά, στα τόσο στερημένα από πνοή Ουρανού, όταν σου έχει δοθεί το προνόμιο να γευθείς έστω και λίγη από τη Δόξα του Θεού; Με τι καρδιά να αφήσεις τα εδέσματα στο βασιλικό τραπέζι, και να κατευθυνθείς στα ταμεία της νηστείας και της προσευχής; Ποια ήταν η απάντηση του Ιησού στους μαθητές του; Μάρκος 9:9: «Και ενώ κατέβαιναν από το βουνό, τους παρήγγειλε να μη διηγηθούν σε κανέναν όσα είδαν, παρά μονάχα όταν ο Υιός του ανθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς». Οι μαθητές, όχι μόνο δεν έμειναν τελικά για πάντα στο Όρος, όπως τόσο ήθελαν, αλλά κατέβηκαν και πάλι στα καθημερινά, και μάλιστα με την εντολή να μη μιλήσουν σε κανέναν για την εμπειρία τους. Τι ήθελε ουσιαστικά να πει ο Ιησούς στους μαθητές Του, το οποίο έχει τόση αξία και στη δική μας πορεία ζωής; ‘Δεν είναι ώρα ούτε για εσάς ούτε για Εμένα να μείνουμε στο όρος το υπέρλαμπρο. Είναι ώρα να κατέβουμε στην κοιλάδα του αγώνα, εκεί όπου θα αντιμετωπίσουμε πολλές πνευματικές μάχες, και θα κληθούμε να περπατήσουμε και να παλέψουμε εν Θεώ κόντρα σε ότι απειλήσει τη ζωή της πίστης μας. Θα κρατήσετε για πάντα μέσα σας το υπερφυσικό σας βίωμα, και θα περπατήσετε μέσα στην πεζή καθημερινότητα ως παιδιά του Φωτός’. Η μονότονη, αλλά και η σκληρή καθημερινότητα, μέσα στην οποία χίλια δυο πράγματα, μέριμνες, αργοί λόγοι, γλώσσα δυσπιστίας και καχυποψίας, δυνάμεις, που απειλούν το βίωμα της πίστης, μικροπαρεξηγήσεις, που μπορεί να φέρουν ψυχρότητα ή διακοπή σχέσεων, είναι ο καθημερινός προσωπικός μας στίβος, μέσα στον οποίο καλούμαστε, όχι απλώς να τρέξουμε, αλλά να περπατήσουμε με τον Ιησού Χριστό, χωρίς ούτε μία στιγμή να πάψουμε να Τον εμπιστευόμαστε και να Τον τιμάμε με τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις μας.
Το περπάτημα εν Θεώ είναι η δοκιμή όλων των ηθικών και πνευματικών ιδιοτήτων μας, η απόφαση που σμιλεύει χαρακτήρα, και δεν μπορεί ποτέ μα ποτέ να μας οδηγήσει σε ντροπή και μετάνοια. Όπως ακριβώς το να περπατάμε αποστάσεις και να μην κουραζόμαστε τόσο εύκολα, είναι ένδειξη καλής φυσικής κατάστασης, έτσι και το να περπατάμε με τον Θεό και να μη θέλουμε να Τον αποχωριστούμε, ανεξαρτήτως των καταστάσεων που βιώνουμε, είναι το ανώτατο σημείο πνευματικής δύναμης που χορηγείται δια Πνεύματος Αγίου. Πάντα με συγκλονίζει η τόσο δυνατή και αφοπλιστική στην απλότητά της δήλωση του Ιωάννη του Βαπτιστή για τον Ιησού Χριστό: «Δέστε, ο Αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου» Ιωάννης 1:29. Τη δεδομένη στιγμή που ο Ιωάννης προέβη σε αυτή την αποκαλυπτική δήλωση, δεν άκουγε κάποιο κήρυγμα του Χριστού που άγγιζε βαθιά την ψυχή του. Τον είδε απλώς «που περπατούσε», όπως δηλώνεται στο εδάφιο 36, αφού ο Ιωάννης για μια ακόμη φορά διακηρύσσει την ταυτότητα του Χριστού. Ασφαλώς αυτό δε μας οδηγεί στη διαπίστωση ότι ο Χριστός περπατούσε με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο, αλλά η έμφαση στο περπάτημά Του, είναι ένας άλλος τρόπος έκφρασης που ουσιαστικά παραπέμπει στο Μοναδικό Φρόνημά Του, και στον Αψεγάδιαστο Χαρακτήρα Του. Πράγματι, ακριβώς επειδή το περπάτημα δεν απαιτεί την καταβολή κάποιας ιδιαίτερης μυϊκής δύναμης, αλλά είναι, αναμφίβολα, εικόνα της σωματικής μας αντοχής, στην πνευματική γλώσσα το ρήμα αυτό χρησιμοποιείται, για να εκφράσει το χαρακτήρα μας, μέσα στον οποίο εντάσσονται σκέψεις, κίνητρα, διαθέσεις, λόγια, πράξεις. Σίγουρα, ο Χαρακτήρας του Χριστού δεν αποδεικνύεται, όταν οι κοινωνικές συμβατικότητες απαιτούν να είμαστε κόσμιοι και ενάρετοι. Σίγουρα, δεν αποδεικνύεται, όταν γνωρίζουμε ότι η εκδήλωση εντιμότητας είναι το απαραίτητο μονοπάτι, για να μας θαυμάσουν, να μας αποδεχθούν ή για να κερδίσουμε κάτι. Σίγουρα, όμως, αποδεικνύεται τις ώρες της κρίσης και της ταραχής, αλλά και της μονοτονίας και της ρουτίνας. Τις ώρες της μοναξιάς, όταν η σιωπή βαραίνει οδυνηρά μέσα στην ψυχή μας, και τις ώρες που ο εχθρός της ψυχής, με τόσο έντεχνους και επίμονους τρόπους, προσπαθεί να αποδομήσει την πίστη μας. Τις ώρες που μας παρακολουθεί μόνο ο Θεός, τις ώρες που είμαστε μόνοι στο ταμείο μας μαζί Του, και Εκείνος ακούει τις προσευχές μας για τους άλλους και τον εαυτό μας. Αποδεικνύεται κάθε ώρα και στιγμή που Εκείνος διαβάζει και αποκωδικοποιεί σκέψεις, συναισθήματα, γλώσσα, και έργα. Ο χαρακτήρας που έχει μέσα του το αποτύπωμα της Παρουσίας του Θεού, και φέρει σφραγίδα το Φρόνημα του Λατρεμένου Σωτήρα, μαθητεύει κάθε μέρα στο να ευωδιάζει το άρωμα της ουράνιας ατμόσφαιρας, είτε υπάρχει ήλιος, συννεφιά, βροχή και χιόνι. Μια τέτοια παρουσία έχει μία ακατανίκητη ομορφιά και χάρη, μπροστά στις οποίες οι πιστοί άνθρωποι δοξάζουν τον Θεό, και οι δύσπιστοι προβληματίζονται. Ο χαρακτήρας που λαχταρά να περπατά με τον Θεό, αφήνεται με εμπιστοσύνη στα Χέρια Του, και τότε μία αβίαστη φυσικότητα και άγια αρμονία ρέουν από όλες του τις κινήσεις. Δεν υπάρχει το άγχος να κάνει εξαίρετα πράγματα για τον Θεό, γιατί πιστεύει ότι ακόμα πιο εξαίρετο από το να κάνει πράγματα για τον Θεό, είναι να ζει με τον Χριστό το κάθε δευτερόλεπτο, εφαρμόζοντας τη Συμβουλή Του «Περπάτα μπροστά μου» Γένεσις 17:1. Ο χαρακτήρας, που πέρα και πάνω απ’ όλα ποθεί και επιλέγει ο Ιησούς Χριστός να φλέγει την καρδιά του, μαθαίνει από Εκείνον ένα μάθημα ασύγκριτης πνευματικής αξίας, μαθαίνει να είναι εξαίρετος στα συνηθισμένα πράγματα, και άγιος στην κοινή ζωή, ακόμα και αν τόσα πράγματα βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Ποιες είναι οι εκκρεμότητες στη δική σου ζωή αυτή την εποχή; Ποιες οι καταστάσεις που σε στεναχωρούν και οι σκέψεις που σε στοιχειώνουν; Ίσως σκέπτεσαι: ‘Ναι είναι όμορφο να περπατάς με τον Θεό. Ποιος δε θα το ήθελε; Όμως, αυτό προϋποθέτει ότι δεν υπάρχουν προβλήματα και προσευχές σε αναμονή. Κι’ εγώ θα αποφασίσω να περπατήσω με τον Θεό, όταν τα πράγματα διορθωθούν στο γάμο μου, όταν βελτιωθούν τα οικονομικά μου, όταν, επιτέλους, βρω σύντροφο, όταν ζήσω πνευματικές επιτυχίες και καταξιωθώ στον κύκλο μου… Ω ναι, τότε, θα είναι τόσο εύκολο να περπατήσω με τον Θεό και θα το κάνω ως ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου, επειδή απάντησε τις προσευχές μου κατά το θέλημά μου… Ίσως, ο παραπάνω τρόπος σκέψης φαίνεται αφελής ή και ανώριμος πνευματικά. Όμως, ακόμα και αν κάτι το απορρίπτουμε θεωρητικά, δε σημαίνει ότι η ζωή μας δεν το εφαρμόζει πρακτικά. Έτσι, ίσως, πολλές συμπεριφορές μας χτίζουν πάνω στις απαιτήσεις που έχουμε εμείς από τον Θεό, και όχι πάνω στην ανιδιοτελή επιθυμία μας να Του ανήκουμε και να βαδίζουμε στην Οδό Του. Αν περιμένουμε να περπατήσουμε με τον Θεό, όταν απαντηθούν οι προσευχές μας, τότε… μάλλον, ποτέ δε θα περπατήσουμε μαζί Του. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Κύριός μας δεν είναι πρόθυμος να μας υπερπληρώσει με τις ευλογίες Του, αλλά σημαίνει περισσότερο ότι χρειάζεται να επανεξετάσουμε την πνευματική μας στάση απέναντί Του. Η επιθυμία του Θεού να περπατήσουμε μαζί Του στο τώρα της ζωής μας, και όχι στο υποτιθέμενο εκεί, μας αποκαλύπτει τη Θέλησή Του να μη μείνουμε ικανοποιημένοι κολυμπώντας σε μια λίμνη ευλογιών μικρής χωρητικότητας, αλλά να Τον αφήσουμε (συγκλονιστικός ο σεβασμός Του στην ανθρώπινη ελευθερία μας) να μας μάθει να κολυμπούμε και να αναπαυόμαστε στον ωκεανό της απύθμενης Αγάπης και Ευλογίας Του. Και αυτός ο ωκεανός απολαμβάνεται ήδη από το δευτερόλεπτο που διανύεις και διανύω τώρα…
