Η προσευχή ενός στρατιώτη πριν την μάχη.

Κατά καιρούς έχει δημοσιευτεί μια απλή, αλλά πολύ δυνατή προσευχή προς τον Θεό, γραμμένη από έναν στρατιώτη λίγο πριν σκοτωθεί στην μάχη. Στα μέχρι τώρα δημοσιεύματα υποστηρίζεται ότι η προσευχή βρέθηκε στην τσέπη ενός Αμερικανού στρατιώτη που σκοτώθηκε στον πόλεμο του Ιράκ. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Η συγκλονιστική αυτή προσευχή γράφηκε από τον Ρώσο στρατιώτη Αλεξάντερ Ζατσέπα, που κατά πάσα πιθανότητα σκοτώθηκε σε μια πολύ σκληρή μάχη μεταξύ Γερμανών και Ρώσων στην Ρωσία το 1944. Μετά από τη μάχη αυτή, κατά την οποία σχεδόν κανείς δεν έμεινε ζωντανός, ο Ρώσος ιατρικός υπεύθυνος βρήκε ένα κομμάτι χαρτιού με την προσευχή αυτή στην τσέπη του πανωφοριού ενός νεαρού στρατιώτη, που είχε σκοτωθεί. Τη προσευχή την πήρε ένας άλλος στρατιώτης, ο Βασίλης Σοκόλοφ, ο οποίος κατάφερε σχεδόν από θαύμα να επιζήσει από την ίδια φονική μάχη με ελάχιστους ακόμη στρατιώτες. Πολλοί από τους Ρώσους στρατιώτες διάβασαν αυτή την απλή προσευχή. Τους άγγιξε αμέσως την κράτησαν, και πολύ αργότερα την αντέγραψαν. Λίγους μήνες μετά το τέλος του πολέμου ο Βασίλη Σοκόλοφ εγκλείστηκε από το κουμμουνιστικό καθεστώς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, λόγω κάποιου αστείου που είπε για τον δικτάτορα Στάλιν. Όταν τον συνέλαβαν, του αφαίρεσαν το αρχικό κομμάτι χαρτιού με την προσευχή. Όμως ο Βασίλη Σοκόλοφ την είχε ήδη αποστηθίσει, και την έγραψε ξανά από τη μνήμη του. Διαβάζοντάς την, σταδιακά άλλαζε η σκέψη και η ζωή του. Η προσευχή αυτή παραδόθηκε στην πιστή γιατρό Μαρία Σεργκέγιεβνα από τον Βασίλη Σοκόλοφ, λίγο πριν πεθάνη από φυματίωση σε στρατόπεδο συγκέντρωσης φυματικών πολιτικών κρατουμένων στην Ουκρανία. Η Μαρία Σεργκέγιεβνα κατέγραψε ολόκληρη την ιστορία. Η προσευχή είχε την υπογραφή “Αλεξάντερ Ζατσέπα”. Ο Αλεξάντερ Ζατσέπα στρεφόταν αδέξια στον Θεό, για πρώτη φορά στην ζωή του, λίγο πριν το βίαιο τέλος του. Αυτή ήταν η τρομερή δύναμη της προσευχής του:

Άκου, Θεέ... καμιά φορά στην ζωή μου δεν έχω μιλήσει μαζί Σου, αλλά σήμερα θα ήθελα να Σου πω, ένα γεια Σου. Γνωρίζεις ότι από τα παιδικά μου χρόνια πάντοτε μου έλεγαν ότι δεν υπάρχεις, και εγώ ο ανόητος, τους πίστευα. Ποτέ δεν έχω συλλογιστεί για την δημιουργία Σου, αλλά μόλις αυτήν την νύκτα πρόσεξα από έναν κρατήρα που άνοιξε μία βόμβα καθώς έσκασε, τον ουρανό με τα αστέρια από πάνω μου. Ξαφνικά κατάλαβα, καθώς θαύμαζα τα άστρα που λαμπύριζαν, πόσο σκληρή μπορεί να είναι μια απάτη. Άραγε, Θεέ, θα μου δώσεις το χέρι Σου; Σου το λέω για να με καταλάβεις. Δεν είναι περίεργο που μέσα στην φρικτότερη κόλαση το Φως μου αποκαλύφτηκε έξαφνα και Σε είδα; Δεν έχω τίποτε να πω πέρα από αυτό. Μόνο ότι είμαι ευτυχισμένος που Σε είδα. Τα μεσάνυχτα θα αρχίσουμε επίθεση. Αλλά δεν φοβάμαι. Μας κοιτάζεις από πάνω. Λοιπόν, πρέπει να πηγαίνω. Είναι ωραία να είμαι μαζί Σου. Θέλω επίσης να πω ότι, όπως γνωρίζεις, η μάχη θα είναι φονική, και ίσως αυτήν ακριβώς την νύκτα θα χτυπήσω στην πόρτα Σου... Και έτσι, παρότι μέχρι τώρα δεν ήμουνα φίλος Σου, θα με αφήσεις να μπω, όταν έλθω σε Σένα; Μα, φαίνεται ότι κλαίω... Θεέ μου, βλέπεις τι μου συνέβη, τα μάτια μου έχουν ανοίξει. Γεια σου, Θεέ μου, φεύγω. Και είναι εντελώς απίθανο ότι θα επιστρέψω. Τι παράξενο, αλλά τώρα δεν φοβάμαι τον θάνατο!!

Τα μάτια του Αλεξάντερ Ζατσέπα άνοιξαν σε μια στιγμή, λίγο πριν βρεθεί αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο. Μέσα σ’ αυτήν την στιγμή, την τόσο σημαντική για αυτόν, δεν θέλει να είναι μόνος του, δεν θέλει να κρατήσει την χαρά του μόνο για τον εαυτό του, αλλά να την μοιραστεί. Κοιτάζει στις τσέπες του και βρίσκει ένα μολύβι. Γράφει αυτούς τους εμπνευσμένους στίχους. Και για να βρουν οι άλλοι αυτό το κομματάκι χαρτιού γρηγορότερα και ασφαλέστερα, το βάζει στην εξωτερική τσέπη του βαριού πανωφοριού του. Μπορεί όμως και απλά να μην είχε το χρόνο να το κρύψει καλύτερα. Η Μαρία Σεργκέγιεβνα προσέθετε για την επίδραση που είχε η προσευχή αυτή στην ζωή του Βασίλη Σοκόλοφ. «Ο Βάσια είχε πάρει τα πάντα απ αυτή. Είχε πει ότι δεν ήξερε με ποιο θαύμα είχε σωθεί στην μάχη. Και μετά από αυτήν, τι δρόμο γεμάτο πόνο είχε βαδίσει. Τι Γολγοθά! Και πόσο ψηλά είχε ανέβει στην πνευματική κλίμακα, πόσο ψηλά! Να ήταν ο Βάσια ο μοναδικός;». Ασφαλώς όχι. Η απήχηση που έχει μέχρι σήμερα η προσευχή αυτή, έστω και αν οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν την αληθινή ταυτότητά του, έδειξε ότι η Μαρία Σεργκέγιεβνα είχε δίκιο. Η ιστορία του Βασίλη Σοκόλοβ», είναι μια χαρακτηριστική απόδειξη πως η πίστη μεταμορφώνει μια ανθρώπινη ψυχή. Μπροστά στο φάσμα του θανάτου, στο πεδίο της μάχης ή σε κάποια άλλη κρίσιμη στιγμή, όπως αυτή που διέρχεται αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας, το άγγιγμα του Θεού μπορεί «αυθημερόν» να μεταστρέψει έναν άπιστο σε πιστό, που μπορεί έπειτα να ζεστάνει και να αλλάξει την ζωή αυτών που είναι γύρω του. Μέσα από τέτοια παραδείγματα ο Κύριος σηκώνει για μια στιγμή το παραπέτασμα, και μας δείχνει πόσο αμετακίνητη και αιώνια είναι η αγάπη και η Δικαιοσύνη Του...

Το Μεγαλείο του Γολγοθά.

"Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί ο καθένας ο οποίος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή". Ιωάννη 3:16.

Ναι, πράγματι. Ο Θεός μας αγάπησε απέραντα, ανυπόκριτα και ασύλληπτα για τον ανθρώπινο νου. Μας αγάπησε ‘τόσο’, κατά τη μετάφραση του Βάμβα ή ‘με τέτοιον τρόπο’, κατά τη μετάφραση του Φίλου. Είτε τη μια είτε την άλλη μετάφραση διαβάσουμε, το μήνυμα είναι ένα και το αυτό. Μέσα στην τόσο μικρή λέξη ‘τόσο’ είναι συμπυκνωμένες οι άβυσσοι της ατελεύτητης Αγάπης του Θεού για τον κάθε άνθρωπο που έζησε, ζει ή θα ζήσει στη γη μας. Μέσα στη φράση ‘με τέτοιον τρόπο’, αποδίδεται η αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι ο Θεός γνωρίζει να αγαπά έμπρακτα, γνωρίζει να αγαπά και να το αποδεικνύει, χωρίς να διστάζει να πληρώσει το πιο ακριβό τίμημα για τον Ίδιο. Έτσι, η αμείλικτη σύγκρουση Αγάπης και Δικαιοσύνης στις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας, υπερίσχυσε η Αγάπη του Θεού και εκδηλώθηκε το Έλεός Του με έναν μεγαλειώδη τρόπο, που δε θα άφηνε καμία αμφιβολία για το πόσο πολύ, πόσο ανέκφραστα πολύ αγαπά ο Θεός τον άνθρωπο. Η απόφαση που ελήφθη ήταν η Ίδια η Θεότητα να υποστεί το τίμημα για τον παραβιασμένο Νόμο. Αν υπερίσχυε η Δικαιοσύνη, το αποτέλεσμα θα ήταν ο θάνατος του αμαρτωλού, οριστικά και τελεσίδικα, με βάση τη σαφέστατη δήλωση της εντολής για το ενδεχόμενο της παράβασης. Όμως, "το έλεος καυχάται ενάντια στην κρίση", Ιακώβου 2:13, και η Αγάπη του Θεού, αν και σε καμία περίπτωση δεν περιφρονεί τη Δικαιοσύνη Του, αγκαλιάζει, συγχωρεί και ελεεί τον αμαρτωλό με μία συγκατάβαση, που είναι ακατόρθωτο για τα ανθρώπινα λόγια να την αναλύσουν και επάξια να την ερμηνεύσουν.

Ο Ίδιος ο Θεός έδωσε, και αυτό που έδωσε πόνεσε ασύλληπτα την Καρδιά Του, γιατί είχε ασύγκριτη αξία για Αυτόν. Έδωσε τον πολύτιμο Υιό Του, Αυτόν που Του είναι απερίγραπτα Αγαπητός και Ξεχωριστός, και υπέφερε τον μέγιστο πόνο να Τον δει να γίνεται κατάρα, και να λογίζεται αμαρτία για χάρη του ανθρώπου. Τα λόγια του Ιωάννη είναι τόσο υπέροχα και αποκαλυπτικά για το απαράμιλλο Δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ο Θεός αγάπησε όχι με λόγια, αλλά με έργα (ώστε έδωσε) και μάλιστα με έργα που Τον πλήγωσαν όσο δεν μπορεί να προσεγγίσει όλος ο ανθρώπινος πόνος συγκεντρωμένος από καταβολής κόσμου μέχρι τη συντέλεια αυτού. Αυτό που δόθηκε στον κάθε άνθρωπο, μέσω της Απόφασης να μην πληρώσει ο ίδιος το τίμημα της ανυπακοής, και μέσω της εκπλήρωσής της στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, είναι ένα Δώρο, το Ύψιστο Δώρο που θα μπορούσε ποτέ να λάβει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό και η πιο κατάλληλη λέξη για αυτή την Θυσιαστική Πρωτοβουλία του Θεού, είναι η λέξη Χάρη. Η πράξη του Θεού δε βγάζει τον Ίδιο από τη δύσκολη θέση, αλλά έχει σωτηριακό αποτέλεσμα στην κάθε ψυχή που με πίστη θα στηριχτεί στη Θεία Χάρη (για να μη χαθεί ο καθένας ο οποίος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή).

Ο Θεός έδωσε την αστείρευτη Χάρη Του στον άνθρωπο, όχι όμως για να είναι δούλος και φοβικά υποταγμένος σε έναν Θεό που ούτε αγαπά, ούτε σέβεται, αλλά για να είναι για πάντα απολυτρωμένο και τιμημένο παιδί Του, μέσω της Θυσίας του Ιησού Χριστού: "ο Θεός, όμως, επειδή είναι πλούσιος σε έλεος, εξαιτίας της πολλής του αγάπης, με την οποία μας αγάπησε, και ενώ ήμασταν νεκροί, εξαιτίας των αμαρτημάτων, μας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό· (κατά χάρη είστε σωσμένοι)· και μας ανέστησε μαζί του, και μας κάθισε μαζί του στα επουράνια διαμέσου του Ιησού Χριστού· για να δείξει στους επερχομένους αιώνες τον υπερβολικό πλούτο της χάρης του με την αγαθότητά του σε μας εν Χριστώ Ιησού. Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου της πίστης· και αυτό δεν είναι από σας· είναι δώρο του Θεού· όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος. Εφεσίους 2:4-8.

Ωστόσο, στο σημείο αυτό αξίζει να γίνει μία παρένθεση. Όταν σκεπτόμαστε τη νίκη της Αγάπης και του Ελέους, ας μη μένουμε ποτέ αποκλειστικά και μόνο στην Εικόνα ενός Θεού, που συγχωρεί ανεξάρτητα από το κόστος. Ναι, πράγματι ο Θεός συγχωρεί, μα εμείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η μόνη βάση πάνω στην οποία μπορεί να μας συγχωρεί ο Θεός, είναι η τρομακτική τραγωδία του Χριστού στο Σταυρό του Γολγοθά. Η συγχώρεση, που είναι τόσο εύκολο για εμάς να τη λάβουμε, πόνεσε ανείπωτα τη Θεότητα, και κόστισε την αγωνία του Γολγοθά. Κόστισε στον Θεό Πατέρα τον Σταυρό του Ιησού Χριστού, για να μπορεί να συγχωρεί την αμαρτία, και συνάμα να παραμένει ένας Άγιος Θεός. Αυτή η αλήθεια αξίζει να αφυπνίσει μέσα μας την πιο βαθιά συναίσθηση της ευγνωμοσύνης, αλλά και ταυτόχρονα να θέσει θέμα καθημερινής προσευχής μας το αίτημα να κατανοούμε κάθε μέρα και περισσότερο το πόσο κόστισε στον Θεό η Δυνατότητά Του και η Θέλησή Του να μας συγχωρέσει. Μια τέτοια αυξάνουσα κατανόηση, θα οικοδομήσει μέσα μας μια πιο πνευματική και ώριμη στάση απέναντι στο θέμα της αμαρτίας μας. Αναλογιζόμενοι τον πόνο της Θεότητας στο Γολγοθά, και το απόλυτα σκληρό τίμημα, μέρα με τη μέρα αλλάζουμε στάση απέναντι στις προσωπικές μας αμαρτίες. Επιθυμούμε κάθε μέρα και περισσότερο να αφήνουμε πίσω μας οτιδήποτε από τη ζωή μας πληγώνει τον Θεό, και να ζούμε με τον τρόπο που Τον ευχαριστεί και Τον δοξάζει.

Επιστρέφοντας στο σχέδιο της Σωτηρίας του ανθρώπου, θα σημειώναμε ότι όλα τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που ασχολούνται με κάθε λεπτομέρεια με το τελετουργικό των θυσιών των ζώων, είχαν και έχουν τον σκοπό να καταδείξουν στον μελετητή της κάθε γενιάς πως καθετί, το οποίο είχε διατάξει ο Θεός για τον κατά σάρκα Ισραήλ σε αυτά τα θέματα, προεικόνιζε την τέλεια Θυσία του Υιού Του. Ο ιστορικός Ισραήλ ήταν ανάγκη να τελεί με κάθε ευλάβεια αυτές τις θυσίες, καθώς αυτές προεικόνιζαν τον Ερχόμενο Μεσσία. Βέβαια, μπορεί να μην κατανοούσε στην πληρότητά τους τη σημασία κάθε τελετουργικής πράξης, μα αυτό, ίσως, ήταν και αναμενόμενο, αν αναλογιστούμε πόσες πνευματικές έννοιες ήταν συγκεχυμένες στο μυαλό του. Ωστόσο, αυτό που ήταν τόσο μακρινό, ίσως και δυσνόητο για τον κατά σάρκα Ισραήλ, έγινε τόσο απτό και ζωντανό με την Ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού. Όλα όσα ήταν τύποι των μελλόντων καταργήθηκαν, όταν ήρθε το Τέλειο Πρότυπο. Το συμβολικό σχίσιμο του καταπετάσματος του ναού από πάνω προς τα κάτω (δείγμα της Ενέργειας του Θεού), κατεδείκνυε με τον πλέον παραστατικό τρόπο ότι δεν υπήρχε πλέον λόγος από εδώ και στο εξής να χυθεί αίμα αθώου ζώου, καθώς ο Υιός του Θεού, με την αναμάρτητη Ζωή Του, εκπλήρωσε κατά πάντα τον Νόμο, ικανοποίησε τη Δικαιοσύνη του Θεού και καταμαρτύρησε με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο την Αγάπη Του.

Οι αναφορές στο βιβλίο της Γένεσης, σε σχέση με την Πτώση των Πρωτοπλάστων, αλλά και στο τελετουργικό των θυσιών, όπως καταγράφονται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, είναι απαραίτητες για τον κάθε μελετητή, που επιθυμεί να προσεγγίσει το Μεγαλείο του Γολγοθά. Διαβάζοντας μόνο στην Καινή Διαθήκη για το Πάθος του Κυρίου μας, δεν λαμβάνουμε την ολοκληρωμένη εικόνα, καθώς, ίσως, μπορεί να δυσκολευτούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο έπρεπε ο Ιησούς Χριστός να ζήσει ως Θεάνθρωπος στη γη μας. Μόνο αν όλη η Ζωή του Ιησού Χριστού συσχετιστεί με τις συνέπειες του παραβιασμένου Νόμου, και τη σύλληψη του Σχεδίου της ανθρώπινης σωτηρίας, όπως αυτό φαίνεται ήδη από το βιβλίο της Γένεσης, μπορούμε να ενώσουμε όλα τα κομμάτια του παζλ, που αναδεικνύουν την Τέλεια Αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Έτσι, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Ιησούς Χριστός έγινε Θεάνθρωπος. Διατήρησε την τέλεια Θεϊκή Φύση Του, ως προς την εξουσία Του να συγχωρεί και να ονομάζεται ο Υιός του Θεού, και συνάμα ενδύθηκε την Ανθρώπινη Φύση, που αποδείχτηκε τέλεια, ακριβώς γιατί ποτέ δεν αμάρτησε, και δε βρέθηκε δόλος στο στόμα Του. Γι’ αυτό ακριβώς η Μοναδική αυτή Φύση Του έδινε όλο το δικαίωμα να γίνει ο Σωτήρας του ανθρώπου. Ως τέλειος Θεός, άφησε μία μοναδική κληρονομιά με τη Διδασκαλία Του: συγχώρεσε, θεράπευσε, λύτρωσε. Ως τέλειος και αναμάρτητος άνθρωπος, δάκρυσε, πόνεσε, δίψασε, άγγιξε κάθε δυστυχισμένη ψυχή, αγάπησε πλέρια και υπεράφθονα, έζησε με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, αποδεικνύοντας με τον πλέον ζωντανό τρόπο ότι "όπου περίσσευσε η αμαρτία, υπερπερίσσευσε η χάρη" Ρωμαίους 5:20.

Ο Θάνατος του Ενός, προσέφερε σωτηρία που αγκάλιασε και απολύτρωσε ολόκληρο το γένος μας με τον ίδιο τρόπο που η παράβαση του ενός, έγινε ικανή να φέρει την απώλεια για όλους (βλέπε προς Ρωμαίους κεφ. 5. Ο Ιησούς Χριστός, ως δεύτερος Αδάμ, έγινε ο πληγωμένος Θεραπευτής, και ο Σταυρός Του αποκάλυψε το αποτέλεσμα που επιφέρει η αμαρτία στη σχέση Δημιουργού και δημιουργημάτων. "Αυτός όμως τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε την ειρήνη μας, ήταν επάνω σ’ αυτόν· και διαμέσου των πληγών του εμείς γιατρευτήκαμε", Ησαΐας 53:5. Ο σταυρός, αυτό το τόσο αποτρόπαιο μέσο θανάτωσης που μετερχόταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για τους κακούργους της κοινωνίας, έγινε ο Σταυρός του Θεανθρώπου, της πιο Άσπιλης Φιγούρας που περπάτησε στον πλανήτη Γη. Ο Σταυρός του Ιησού Χριστού απέκτησε την πνευματική έννοια του Ύψιστου Θριάμβου, με τον οποίο ταράχτηκε συθέμελα το βασίλειο του εχθρού της ψυχής. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βέβαιο και πιο συγκλονιστικό σε ολόκληρο το Σύμπαν από το Έργο της Απολύτρωσης στο Σταυρό του Γολγοθά. Αυτό το Έργο έγινε η γέφυρα της επανασύνδεσης ανάμεσα στον Άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο, η γέφυρα που σφυρηλατήθηκε από τον πιο μεγάλο Πόνο και την πιο δυνατή Αγάπη...

Η Ουράνια Λάμψη της Καθαρότητας.

"Μακάριοι οι καθαροί στην καρδιά∙ επειδή, αυτοί θα δουν τον Θεό". Ματθαίον 5:8.

Ο έκτος μακαρισμός υψώνει την αλήθειά του με τόλμη και δυναμισμό που καταρρίπτει την κοσμική «σοφία» περί του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει στη ζωή του. Γενιές ολόκληρες σε κάθε μήκος και πλάτος της γης έχουν γαλουχηθεί με την αντίληψη ότι η ακεραιότητα και η καθαρότητα της καρδιάς δεν είναι ο πιο ασφαλής δρόμος, για να αντέξεις και να επιβληθείς στις δυσκολίες αυτής της ζωής. Σίγουρα, ακούγονται και διδάσκονται αλήθειες για το απαράβατο κύρος των Αρχών της Βασιλείας του Θεού, όμως, πλάι σε αυτές, ο εχθρός της ψυχής, αιώνες ολόκληρους, αγωνίζεται να οικοδομήσει τις δικές του πλάνες, που με μαθηματική ακρίβεια σπέρνουν μόνο τον όλεθρο στην ανθρώπινη ζωή. Ακούμε για την αξία της ακεραιότητας στη ζωή, ωστόσο πλάι στην ακηλίδωτη ομορφιά αυτής της αρχής, επιτρέπουμε να διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά απόψεις του τύπου: ‘κανείς δεν πάει μπροστά με το σταυρό στο χέρι. Χρειάζεται και το ψέμα ή η παρανομία, αν με αυτά τα μέσα μπορείς να πετύχεις κάτι καλό για σένα ή έστω για αυτούς που αγαπάς’. Αναπόφευκτα, το τοπίο της ανθρώπινης σκέψης θολώνει, οι ηθικές αρχές νοθεύονται για να είναι πιο βολικές, αλλά, παρ’ όλες τις προσπάθειες η ανθρώπινη ψυχή δεν γαληνεύει, δεν ισορροπεί, δεν κατακτά την πολυπόθητη ελευθερία. Αντίθετα, υποδουλώνεται σε ένα τρόπο σκέψης στον οποίο τίποτα δεν είναι ξεκαθαρισμένο. Όλα συγχέονται και τα όρια ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στην αγνότητα και στη διαφθορά είναι τόσο ρευστά και τόσο εύκολο να διαβεί κανείς από το δίκαιο στο άδικο, όταν η καρδιά δεν συγκρατείται από το ακλόνητο θεμέλιο της πίστης στον Ζωντανό Θεό. Όπως στη δική μας εποχή, έτσι και στην εποχή του Χριστού, οι άνθρωποι ήταν αγκιστρωμένοι στο δικό τους τρόπο σκέψης για το πώς μπορούν να ασχολούνται ή μάλλον να μην ασχολούνται με τα θέματα της ψυχής τους. Μπορεί η εξέλιξη να θέτει διαφορετικές παραστάσεις και ερεθίσματα, όμως αυτό που δεν αλλάζει είναι πως η εγωιστική καρδιά λειτουργεί πάντα με αυταρέσκεια, αλαζονεία και σκληρότητα. Οι Εβραίοι ήταν ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την έννοια της καθαρότητας, την οποία όμως περιόριζαν μόνο στην εξωτερική εκδήλωση, θεσπίζοντας έτσι πλήθος κανόνων και απαγορεύσεων, που σκοπό είχαν να τους προφυλάξουν με κάθε τρόπο από τον κίνδυνο του εξωτερικού μιάσματος. Η προσήλωσή τους στον εξωτερικό τύπο, καθιστούσε όλες τις απαιτήσεις τους ένα δυσβάστακτο φορτίο, αλλά τελικά, το αποτέλεσμα ήταν θλιβερά μισό. Αυτό που κυρίως έπρεπε να διατηρηθεί αμόλυντο ήταν η ψυχή, αλλά η θρησκευτική υπεροψία δεν άφηνε περιθώριο, για να διακριθεί και να κατανοηθεί αυτή η πολύτιμη αλήθεια. Επομένως, μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο αναπάντεχος και απροσδόκητος ακούστηκε ο Λόγος του Χριστού, που θεμελίωσε την αιώνια Αλήθεια ότι η καθαρότητα συνδέεται με την ψυχή πρωτίστως, και όχι αποκλειστικά με το σώμα. Η Αλήθεια που οικοδομεί αυτός ο μακαρισμός δυναμιτίζει τα θεμέλια της θρησκευτικής υπερηφάνειας και αυτοδικαίωσης. Ο Χριστός διδάσκει πως ο άνθρωπος δε λογίζεται καθαρός, επειδή ακολουθεί μία συγκεκριμένη δογματική ή τηρεί κατά γράμμα τους θρησκευτικούς κανόνες. Ο Θεός, που βλέπει στο βάθος της καρδιάς και δε θαμπώνεται από το φαινόμενο, ευαρεστείται μόνο όταν στην καρδιά του ανθρώπου ανιχνεύει σκέψεις και κίνητρα που ταυτίζονται με την Αγαθή Του Φύση. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως η έννοια της καθαρότητας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να περιοριστεί αποκλειστικά και μόνο στην αποφυγή από τις σαρκικές απολαύσεις, καθώς πολλοί άνθρωποι μπορεί να απέχουν από αυτές, αλλά η καρδιά τους να είναι γεμάτη κακεντρέχεια, τραχύτητα και επίκριση για όλους αυτούς που θεωρούν αρκετά αμαρτωλούς συγκριτικά με τη δική τους «αγιότητα». Η καθαρότητα της καρδιάς δεν είναι μόνο η αθωότητα. Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ, ουσιαστικό και μεγαλειώδες. Είναι το αποτέλεσμα μιας διαρκούς συμφωνίας με τον Θεό, που βιώνεται από μία καρδιά που με πάθος και πόθο επιζητά μία ακλόνητη και ζωντανή Σχέση με τον Ιησού Χριστό. Η καθαρότητα δεν είναι αφέλεια ούτε ανοησία, δεν είναι έλλειψη δυναμισμού και πνευματικού σθένους. Είναι η ρωμαλέα οδός της πραγματικής ολοκλήρωσης εν Χριστώ, γιατί μας ταυτίζει με τον Χαρακτήρα και τους Σκοπούς του Ιησού Χριστού. Ο πραγματικά καθαρός άνθρωπος λάμπει μέσα και έξω∙ τηρεί με τη Δύναμη του Αναστημένου Χριστού που ζει μέσα στην καρδιά του τον Νόμο του Χριστού, και καθημερινά ζητά από Εκείνον να εξαγνίζει τις σκέψεις, να θεραπεύει τα συναισθήματα και να αγιάζει τα κίνητρά του, ώστε, όχι μόνο να φαίνεται στους άλλους καθαρός, αλλά και να είναι καθαρός, χωρίς επικαλύψεις, υποκρισίες και απάτες. Αξίζει πραγματικά να συλλογιστούμε την αιτιολογία του έκτου μακαρισμού. Είναι αιτιολογία που συγκλονίζει και καθηλώνει. Οι καθαροί στην καρδιά είναι μακάριοι γιατί θα τιμηθούν με μία ανέκφραστη σε αξία τιμή: θα δουν τον Θεό! Τι σημαίνει βλέπω τον Θεό; Σίγουρα, είναι μια τιμή που δεν αφορά μόνο το ευλογημένο τότε της αποκατάστασης των πάντων και της αιώνιας εγκαθίδρυσης της Βασιλείας του Θεού. Είναι μία τιμή που αφορά και το τώρα της ζωής μας, όπως τόσο θαυμάσια το δηλώνει ο Λόγος του Θεού: «Αλλοίμονο, αν δεν πίστευα να δω τα αγαθά του Κυρίου μέσα σε γη των ζωντανών ανθρώπων!» Ψαλμός 27:13. Βλέπω τον Θεό σημαίνει πως Τον διακηρύττω, Tον αναγνωρίζω και Τον τιμώ σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μου. Σημαίνει πως έχω από Εκείνον τη Σοφία να διακρίνω το Θέλημά Του ανάμεσα σε τόσα άλλα θελήματα που μπορεί να φαίνονται καλά, αλλά δεν είναι το Δικό Του ευάρεστο, αγαθό και τέλειο Θέλημα. Σημαίνει πως δεν παύω να Τον εμπιστεύομαι, ακόμα και αν οι Τρόποι Του στη ζωή μου είναι εντελώς ακατανόητοι. Σημαίνει πως δεν παύω να Τον λατρεύω, ακόμα και αν τα σύννεφα των δοκιμασιών μου Τον κρύβουν και μου φαίνεται τόσο απόμακρος. Σημαίνει πως ακόμα και όταν όλα γύρω μου καταρρέουν, ακόμα και όταν όλα φωνάζουν πως είναι παράλογο να Τον περιμένω στις καταστάσεις της ζωής μου, επιλέγω να πιστεύω με όλη μου τη θέρμη ότι Εκείνος είναι ατελεύτητη Αγάπη και αιώνια Δύναμη, και έχει την ώρα Του και τους Δρόμους Του για όλα όσα με πονούν. Επιλέγω να μην πάρω τα μάτια μου από το Όραμά Του, ακριβώς γιατί είμαι πεπεισμένος/η για τον Χαρακτήρα της απέραντης Καλοσύνης Του. Οι άνθρωποι που επιλέγουν να βλέπουν τον Θεό με τα μάτια της πίστης τους ακόμα και στις πιο ζοφερές και σφοδρές δοκιμασίες τους, είναι τελικά, οι ευλογημένοι άνθρωποι που εμπειρίζονται τη Νίκη Του Χριστού σε όλες τις μάχες της ζωής τους. Κι’ αυτή η νίκη είναι, δίχως αμφιβολία, μία πρόγευση της Ουράνιας Χαράς, είναι ο παράδεισός τους επί γης, η ασύλληπτη ευεργεσία να ζουν το κάθε λεπτό της ζωής τους με την καρδιά τους να κτυπά στον κτύπο της Καρδιάς του Θεού. Οι καθαροί την καρδίαν διακρίνουν τον Παντοδύναμο Θεό μέσα από τα αξιοθαύμαστα έργα της Δημιουργίας, αγγίζονται από την αστείρευτη Χάρη Του, καθώς μελετούν τον Άγιο Λόγο Του και λαχταρούν να μεταδώσουν και στους συνανθρώπους τους το απέραντο Έλεος και τη βαθιά Αγάπη που πλημμύρισε και τη δική τους ζωή φως και ελπίδα παντοτινή. Ομολογούν με κάθε ειλικρίνεια πως με τα δικά τους καλά έργα δεν μπορούν να σταθούν μέσα στο Φως της Αγιότητας του Θεού. Γνωρίζουν καλά πως μόνο η ανεπίληπτη Ζωή του Ιησού Χριστού μπορεί να τους καλύψει με ένδυμα Δικαιοσύνης, και ότι μόνο Εκείνος μπορεί να εργαστεί μέσα τους το μέγιστο θαύμα της αλλαγής της κληρονομικότητάς τους. Πράγματι, μόνο Εκείνος μπορεί να αγιάσει την πηγή των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, και να καθαρίσει τα κίνητρα μας από τη ρίζα τους, ώστε να αντανακλούν το θαύμα της αναγέννησης και της παλιγγενεσίας της ψυχής μας. Αν δε φοβόμαστε να δούμε κατά πρόσωπο τις αλήθειες, τότε θα παραδεχτούμε πως μέσα στην ανθρώπινη ψυχή υπάρχουν τρομακτικές δυνατότητες, «τραύματα, μελανιές, και σάπια έλκη» Ησαΐας 1:6, που εργάζονται το έργο της απομάκρυνσής μας από τον Θεό. Δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε την αγιότητα με τα δικά μας έργα, ούτε μπορούμε απλώς να ικανοποιήσουμε τον θρησκευτικό εγωισμό μας υπακούοντας σε νόμους και κανονισμούς. Αν αξιολογήσουμε κάτω από αυτό το πρίσμα τη Διδασκαλία του Χριστού, σύντομα θα απογοητευτούμε και θα καταρρακωθούμε από το βάρος της αναξιότητάς μας. Τα Λόγια του Χριστού μπορούν να ερμηνευθούν μόνο από τη φύση που Εκείνος βάζει μέσα μας και όταν γίνει αυτό, τότε η διάνοια, ο ψυχισμός, τα έργα μας εκπέμπουν αποκλειστικά και μόνο αυτό που φανερωνόταν στη Ζωή του Ιησού Χριστού, άσπιλη αγνότητα, δυναμική ακεραιότητα και ακηλίδωτη καθαρότητα. "Επειδή, τώρα βλέπουμε σαν μέσα από ένα θαμπό κάτοπτρο, με τρόπο αινιγματώδη, τότε όμως θα βλέπουμε πρόσωπο προς πρόσωπο". Α' Κορινθ. 13:12...