Η προσευχή ενός στρατιώτη πριν την μάχη.

Κατά καιρούς έχει δημοσιευτεί μια απλή, αλλά πολύ δυνατή προσευχή προς τον Θεό, γραμμένη από έναν στρατιώτη λίγο πριν σκοτωθεί στην μάχη. Στα μέχρι τώρα δημοσιεύματα υποστηρίζεται ότι η προσευχή βρέθηκε στην τσέπη ενός Αμερικανού στρατιώτη που σκοτώθηκε στον πόλεμο του Ιράκ. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Η συγκλονιστική αυτή προσευχή γράφηκε από τον Ρώσο στρατιώτη Αλεξάντερ Ζατσέπα, που κατά πάσα πιθανότητα σκοτώθηκε σε μια πολύ σκληρή μάχη μεταξύ Γερμανών και Ρώσων στην Ρωσία το 1944. Μετά από τη μάχη αυτή, κατά την οποία σχεδόν κανείς δεν έμεινε ζωντανός, ο Ρώσος ιατρικός υπεύθυνος βρήκε ένα κομμάτι χαρτιού με την προσευχή αυτή στην τσέπη του πανωφοριού ενός νεαρού στρατιώτη, που είχε σκοτωθεί. Τη προσευχή την πήρε ένας άλλος στρατιώτης, ο Βασίλης Σοκόλοφ, ο οποίος κατάφερε σχεδόν από θαύμα να επιζήσει από την ίδια φονική μάχη με ελάχιστους ακόμη στρατιώτες. Πολλοί από τους Ρώσους στρατιώτες διάβασαν αυτή την απλή προσευχή. Τους άγγιξε αμέσως την κράτησαν, και πολύ αργότερα την αντέγραψαν. Λίγους μήνες μετά το τέλος του πολέμου ο Βασίλη Σοκόλοφ εγκλείστηκε από το κουμμουνιστικό καθεστώς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, λόγω κάποιου αστείου που είπε για τον δικτάτορα Στάλιν. Όταν τον συνέλαβαν, του αφαίρεσαν το αρχικό κομμάτι χαρτιού με την προσευχή. Όμως ο Βασίλη Σοκόλοφ την είχε ήδη αποστηθίσει, και την έγραψε ξανά από τη μνήμη του. Διαβάζοντάς την, σταδιακά άλλαζε η σκέψη και η ζωή του. Η προσευχή αυτή παραδόθηκε στην πιστή γιατρό Μαρία Σεργκέγιεβνα από τον Βασίλη Σοκόλοφ, λίγο πριν πεθάνη από φυματίωση σε στρατόπεδο συγκέντρωσης φυματικών πολιτικών κρατουμένων στην Ουκρανία. Η Μαρία Σεργκέγιεβνα κατέγραψε ολόκληρη την ιστορία. Η προσευχή είχε την υπογραφή “Αλεξάντερ Ζατσέπα”. Ο Αλεξάντερ Ζατσέπα στρεφόταν αδέξια στον Θεό, για πρώτη φορά στην ζωή του, λίγο πριν το βίαιο τέλος του. Αυτή ήταν η τρομερή δύναμη της προσευχής του:

Άκου, Θεέ... καμιά φορά στην ζωή μου δεν έχω μιλήσει μαζί Σου, αλλά σήμερα θα ήθελα να Σου πω, ένα γεια Σου. Γνωρίζεις ότι από τα παιδικά μου χρόνια πάντοτε μου έλεγαν ότι δεν υπάρχεις, και εγώ ο ανόητος, τους πίστευα. Ποτέ δεν έχω συλλογιστεί για την δημιουργία Σου, αλλά μόλις αυτήν την νύκτα πρόσεξα από έναν κρατήρα που άνοιξε μία βόμβα καθώς έσκασε, τον ουρανό με τα αστέρια από πάνω μου. Ξαφνικά κατάλαβα, καθώς θαύμαζα τα άστρα που λαμπύριζαν, πόσο σκληρή μπορεί να είναι μια απάτη. Άραγε, Θεέ, θα μου δώσεις το χέρι Σου; Σου το λέω για να με καταλάβεις. Δεν είναι περίεργο που μέσα στην φρικτότερη κόλαση το Φως μου αποκαλύφτηκε έξαφνα και Σε είδα; Δεν έχω τίποτε να πω πέρα από αυτό. Μόνο ότι είμαι ευτυχισμένος που Σε είδα. Τα μεσάνυχτα θα αρχίσουμε επίθεση. Αλλά δεν φοβάμαι. Μας κοιτάζεις από πάνω. Λοιπόν, πρέπει να πηγαίνω. Είναι ωραία να είμαι μαζί Σου. Θέλω επίσης να πω ότι, όπως γνωρίζεις, η μάχη θα είναι φονική, και ίσως αυτήν ακριβώς την νύκτα θα χτυπήσω στην πόρτα Σου... Και έτσι, παρότι μέχρι τώρα δεν ήμουνα φίλος Σου, θα με αφήσεις να μπω, όταν έλθω σε Σένα; Μα, φαίνεται ότι κλαίω... Θεέ μου, βλέπεις τι μου συνέβη, τα μάτια μου έχουν ανοίξει. Γεια σου, Θεέ μου, φεύγω. Και είναι εντελώς απίθανο ότι θα επιστρέψω. Τι παράξενο, αλλά τώρα δεν φοβάμαι τον θάνατο!!

Τα μάτια του Αλεξάντερ Ζατσέπα άνοιξαν σε μια στιγμή, λίγο πριν βρεθεί αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο. Μέσα σ’ αυτήν την στιγμή, την τόσο σημαντική για αυτόν, δεν θέλει να είναι μόνος του, δεν θέλει να κρατήσει την χαρά του μόνο για τον εαυτό του, αλλά να την μοιραστεί. Κοιτάζει στις τσέπες του και βρίσκει ένα μολύβι. Γράφει αυτούς τους εμπνευσμένους στίχους. Και για να βρουν οι άλλοι αυτό το κομματάκι χαρτιού γρηγορότερα και ασφαλέστερα, το βάζει στην εξωτερική τσέπη του βαριού πανωφοριού του. Μπορεί όμως και απλά να μην είχε το χρόνο να το κρύψει καλύτερα. Η Μαρία Σεργκέγιεβνα προσέθετε για την επίδραση που είχε η προσευχή αυτή στην ζωή του Βασίλη Σοκόλοφ. «Ο Βάσια είχε πάρει τα πάντα απ αυτή. Είχε πει ότι δεν ήξερε με ποιο θαύμα είχε σωθεί στην μάχη. Και μετά από αυτήν, τι δρόμο γεμάτο πόνο είχε βαδίσει. Τι Γολγοθά! Και πόσο ψηλά είχε ανέβει στην πνευματική κλίμακα, πόσο ψηλά! Να ήταν ο Βάσια ο μοναδικός;». Ασφαλώς όχι. Η απήχηση που έχει μέχρι σήμερα η προσευχή αυτή, έστω και αν οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν την αληθινή ταυτότητά του, έδειξε ότι η Μαρία Σεργκέγιεβνα είχε δίκιο. Η ιστορία του Βασίλη Σοκόλοβ», είναι μια χαρακτηριστική απόδειξη πως η πίστη μεταμορφώνει μια ανθρώπινη ψυχή. Μπροστά στο φάσμα του θανάτου, στο πεδίο της μάχης ή σε κάποια άλλη κρίσιμη στιγμή, όπως αυτή που διέρχεται αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας, το άγγιγμα του Θεού μπορεί «αυθημερόν» να μεταστρέψει έναν άπιστο σε πιστό, που μπορεί έπειτα να ζεστάνει και να αλλάξει την ζωή αυτών που είναι γύρω του. Μέσα από τέτοια παραδείγματα ο Κύριος σηκώνει για μια στιγμή το παραπέτασμα, και μας δείχνει πόσο αμετακίνητη και αιώνια είναι η αγάπη και η Δικαιοσύνη Του...