Στο καράβι της παρακοής.

Η σκηνή στο λιμάνι της Ιόππης. Κάποιος ανήσυχος ζητάει πληροφορίες για τα καράβια που είναι αγκυροβολημένα. Θέλει να ξέρει ποιο θα φύγει πρώτο και τα δρομολόγιά τους. Ο Ιωνάς χρειάζεται επειγόντως ένα καράβι που θα τον φέρει όσο μπορεί πιο μακριά από το Ισραήλ, και το Θεό του Ισραήλ. Δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ, σε λίγο έφευγε ένα για Θαρσείς της Ισπανίας – ούτε το περίμενε ότι θα έφευγε μακριά τόσο γρήγορα.

Πρόσεχε, μερικά καράβια δεν λένε το πραγματικό τους δρομολόγιο. Όσοι ανήκουμε στο Χριστό, και θέλουμε να μας οδηγεί, ξέρουμε ότι πολλές φορές το κάνει με τις εξωτερικές περιστάσεις, αλλά όχι μόνο έτσι. Οι εξωτερικές περιστάσεις δεν είναι πάντα ασφαλής ένδειξη του θελήματος του Θεού. Πρέπει να προσέχουμε αρκετά. Αν ο Ιωνάς ζητούσε μια μαρτυρία από το Θεό που θα επιδοκίμαζε την αυθαίρετη απόφασή του, αυτό το καράβι που ήταν έτοιμο να σαλπάρει, ήταν ιδεώδης απάντηση του ουρανού. Δεν λέμε να μην προσέχουμε τις περιστάσεις, αλλά χρειαζόμαστε μάλλον την οδηγία του λόγου του Θεού, και τον ψίθυρο του Πνεύματος μέσα μας. Όλα τα καράβια που είναι αγκυροβολημένα στο λιμάνι της ζωής, δεν είναι στην υπηρεσία του Θεού. Υπάρχουν καράβια που έχουν ναυλωθεί ειδικά από τον εχθρό, για να βγάλουν το παιδί του Θεού έξω από το θέλημά Του. Χρειάζεται περισσότερος έλεγχος και αυστηρότερη κριτική στα καράβια των περιστάσεων, στις διάφορες οδηγίες. Μη βιαστείς να μπαρκάρεις στο πρώτο καράβι που υπόσχεται να σε οδηγήσει μακριά από το πρόβλημά σου. Πολλές φορές η συρροή ευνοϊκών περιστάσεων έχει αντίθετο σκοπό απ’ αυτόν που υπόσχονται.

"Και έγεινε λόγος Κυρίου προς Ιωνάν τον υιόν του Αμαθί, λέγων, Σηκώθητι, ύπαγε εις Νινευή, την πόλιν την μεγάλην, και κήρυξον κατ' αυτής· διότι η ασέβεια αυτών ανέβη ενώπιόν μου. Και εσηκώθη ο Ιωνάς διά να φύγη εις Θαρσείς από προσώπου Κυρίου και κατέβη εις Ιόππην· και εύρηκε πλοίον πορευόμενον εις Θαρσείς, και έδωκε τον ναύλον αυτού και επέβη εις αυτό, διά να υπάγη μετ' αυτών εις Θαρσείς από προσώπου Κυρίου". Ιωνάς 1:1-3 Τι έκανε πριν επιβιβαστεί; «έδωκε τον ναύλον αυτού». Σε όσα ταξίδια αναφέρει η Γραφή, πουθενά εκτός από εδώ, δεν μιλάει για πληρωμή ναύλων. Γιατί αυτό; Ίσως, επειδή τα ναύλα αυτού του ταξιδιού, ήταν πιο βαριά απ’ όσο υποπτεύθηκε ο επιβάτης. Πάντα βαριά είναι τα ναύλα που πληρώνει το παιδί του Θεού όταν επιβιβάζεται σε καράβι παρακοής.

Τι πλήρωσε;

1. Έχασε την επαφή του με το Θεό. Δεν τον βλέπουμε ούτε μία φορά να προσεύχεται. Όταν ήρθαν τα δύσκολα, όλοι προσευχόταν εκτός από τον προφήτη του Θεού (1:4-6)! Ο μόνος που ήξερε πως και σε ποιον να προσευχηθεί, δεν το έκανε. Ήξερε, αλλά δεν μπορούσε. Ίσως να σκεφτόταν ότι ήταν μάταιο, ότι θα ήταν εμπαιγμός στην κατάσταση που βρίσκεται. Αυτά είναι τα ναύλα, κλείνει η καρδιά και χάνεις την επαφή με το Θεό.

2. Παραλίγο να χάσει μια μοναδική ευλογία που είχε ετοιμάσει ο Θεός γι’ αυτόν. Δεν αρνήθηκε επειδή φοβόταν την αποτυχία, την ενδεχόμενη επιτυχία φοβόταν. Η Ασσυρία και η πρωτεύουσα Νινευή ήταν υπερδύναμη στη Μέση Ανατολή, εκείνη την εποχή. Απ’ όπου περνούσε η πολεμική μηχανή της Ασσυρίας, άφηνε πίσω της ερείπια κι έσπερνε το φόβο στις γύρω χώρες. Εδραίωνε την ηγεμονία της με φοβερές φρικαλεότητες. Προχωρούσε ακάθεκτη και σε λίγο θα έφτανε στο Ισραήλ και ο Ιωνάς το ήξερε αυτό. Σαν καλός πατριώτης είχε κάθε λόγο ο Ιωνάς να φοβάται και να μισεί την Ασσυρία. Σ’ αυτή την κατάσταση, έρχεται ένα πρωί ο Κύριος να του αναθέσει μια αποστολή.

(1:1-2) "Και έγεινε λόγος Κυρίου προς Ιωνάν τον υιόν του Αμαθί, λέγων, Σηκώθητι, ύπαγε εις Νινευή, την πόλιν την μεγάλην, και κήρυξον κατ' αυτής· διότι η ασέβεια αυτών ανέβη ενώπιόν μου".

Αν τους κήρυττε και μετανοούσαν, η Νινευή δεν θα καταστρεφόταν. Αλλά αν συνέβαινε αυτό, η πατρίδα του θα γνώριζε μαύρες μέρες. Απ’ τη μια μεριά ήθελε να κάνει το θέλημα του Θεού, απ’ την άλλη η αγάπη για την πατρίδα του. Τελικά παίρνει την απόφασή του: Αν θέλει ο Θεός να δώσει στην Ασσυρία την ευκαιρία να μετανοήσει και να αποφύγει την καταστροφή, ας βρει κάποιον άλλο να το κάνει. Εγώ δεν θα γίνω προδότης της πατρίδας μου. Έτσι, από αγάπη για την πατρίδα του, θυσιάζει τη θέση του σαν προφήτης του Θεού. Παραλίγο να χάσει το καλύτερο γιατί επέλεξε το απλά καλό. Ποιο ήταν το καλύτερο; Ο Θεός τον ξεχώρισε να είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα κήρυττε έξω από το Ισραήλ. Μια μικρή προσκιαγράφηση του Χριστού που δέχτηκε κάθε άνθρωπο που θα μετανοούσε. Βρισκόμαστε πολλές φορές στην ανάγκη να επιλέξουμε όχι ανάμεσα σε καλό και κακό, αλλά ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο. Κι αυτό είναι πιο δύσκολο. Όμως, ο Χριστιανός δεν έχει καλεστεί για να περνάει όπως-όπως, αλλά να πετύχει το καλύτερο στη ζωή του. Πολλές φορές εμείς δημιουργούμε τα διλήμματα. Η πικρία του Ιωνά ξεκίνησε από ένα δίλημμα που ο ίδιος δημιούργησε-στην πραγματικότητα δεν υπήρχε!

Το δίλημμα ξεκίνησε όταν αποφάσισε να υποδυθεί το ρόλο της θείας πρόνοιας. Τώρα που ο Θεός στρέφει το έλεός Του στην Ασσυρία, η πατρίδα του μένει εκτεθειμένη, και αποφάσισε να αναλάβει την προστασία της. Προσπαθώντας να πληρώσει το κενό που κατά τη γνώμη του δημιουργούσε η προσφορά ελέους του Θεού στην Ασσυρία, μοιραία βρέθηκε στο δρόμο της παρακοής. Τοποθετούμαστε σε επικίνδυνη θέση, όταν προσπαθούμε να πάρουμε τη θέση της πρόνοιας του Θεού, είτε για τη δική μας ζωή, ή για τη ζωή άλλων. Καθήκον μας δεν είναι να κάνουμε σχέδια για το πώς θα καλύψουμε τα κενά που κατά τη γνώμη μας παρουσιάζει το έργο του Θεού, αλλά να εντοπίσουμε το σχέδιο του Θεού, και να συμμορφωθούμε μ’ αυτό. Άλλο μάθημα: ποτέ δεν μπορεί να απομονωθεί ο στόχος μιας τρικυμίας που ξεσπά στη ζωή ενός χριστιανού εξαιτίας μιας απροσεξίας του ή μιας αμαρτίας του. Οι συνέπειες θα μοιραστούν και με άλλους. Ένας είχε παρακούσει, πολλοί κινδύνεψαν. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις ευλογίες. Αν το καράβι είναι η εκκλησία, όταν επιβιβάζεσαι, κανείς δεν υποψιάζεται την περιπέτεια που μπορεί να τους μπλέξει μια παρακοή σου. Κι εσύ κάποια στιγμή μπορεί να ξεχάσεις αυτή την παρακοή, αλλά κάποιοι να συνεχίσουν να θερίζουν τις συνέπειες. Δεν άφησε ο Θεός τον προφήτη του να αποκομίσει ολόκληρο το θερισμό της ανόητης σποράς του. Πάνω στο καράβι, ο Ιωνάς νόμισε ότι είχε ξεφύγει, ότι είχε πει την τελευταία λέξη. Δεν είχε πει όμως ο Θεός τη δική Του τελευταία λέξη. Άπλωσε το χέρι Του στο ανυποψίαστο καράβι, για να επαναφέρει τον απειθή υπηρέτη Του στο δρόμο του καθήκοντος. Του δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Όλα τα πλοία που σαλπάρουν για κάποια Θαρσείς, δεν ξεμπαρκάρουν όλους τους επιβάτες τους εκεί. Η τελευταία λέξη του ανθρώπου δεν είναι κατ’ ανάγκη και η τελευταία λέξη του Θεού. Το χέρι του Θεού κινείται διαρκώς στη ζωή μας, ακόμα κι όταν εμείς δεν το βλέπουμε, και μας δίνει ευκαιρίες να αξιοποιήσουμε τα τάλαντα που μας έχει δώσει με τον καλύτερο τρόπο...

ΠΗΓΗ: Επιστολή

Τα χάδια του Θεού. (λόγος περί γκρινιάρηδων)

Γεννιόμαστε γυμνοί. Έστω και για λίγα λεπτά είμαστε ανέστιοι σε αυτόν τον κόσμο. Το κλάμα είναι η πρώτη γκρίνια μας, για έναν κόσμο που δεν γνωρίζουμε, μα ωστόσο η οσμή του μας φοβίζει. Και κάπου εκεί, στο γιγάντωμα του φόβου και του πανικού, μια γνώριμη ζεστή γη μας χαρίζει την ποθητή ηρεμία της ύπαρξης. Είναι το σώμα της μάνας. Γη σταθερή και βέβαιη. Το χάδι της κυκλώνει το γυμνό και φοβισμένο κορμί μας. Η ψυχή ζητάει ζεστασιά και ασφάλεια. Από ‘κείνη την στιγμή κάθε κλάμα και δάκρυ ζητά να ξαποστάσει σε χέρια και αγκαλιές αγάπης. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ονομάζει τον Θεό πατέρα. Η πείνα μας, δεν είναι μονάχα βιολογική, μα πρωτίστως υπαρξιακή. Η τροφή είναι το σύμβολο μέσα από το όποιο καταθέτουμε την αγωνία του θανάτου. Δεν έχουμε άλλη γλώσσα να διαδηλώσουμε τους φόβους μας πέρα από το κλάμα. Δεν υπάρχει άλλη απάντηση πέρα από την αγκαλιά της μάνας. Η φύση δεν απαντά με ιδέες και ωραίες υποθέσεις, αλλά με σώμα και σχέση. Όταν ένα βρέφος σπαρακτικά κλαίει, δεν πεινά για φαγητό, μα για σχέση. Όσο πιο πολύ αυτή απαντηθεί από την μητέρα ιδιαιτέρως τον πρώτο χρόνο ζωής, τόσο οι κραυγές στην μετέπειτα ζωή μας, θα ηχούν λιγότερο και διακριτικά. Διαφορετικά εξελίσσονται βίαιες και εκκωφαντικές, έτοιμες να συντρίψουν στο πέρασμα τους ακόμη και την ίδια την ζωή. Μια από αυτές τις υπαρξιακές κραυγές είναι και η γκρίνια. Μια γκρίνια που γίνεται σύνδρομο ανασφαλούς, θυμωμένης και ματαιωμένης ψυχής. Βέβαια θα πρέπει να πούμε ότι ακόμη κι αν η μάνα προσπαθήσει να καλύψει αυτή την πείνα της ύπαρξης, μια έλλειψη πάντα θα υπάρχει. Πρώτον γιατί η πείνα μας είναι μεγαλύτερη από την τροφή που μπορεί να μας προσφέρει ένας άνθρωπος. Ας μην μας διαφεύγει ότι η απόλυτη μορφή χορτασμού έρχεται μονάχα από τον Θεό. Από την άλλη, γιατί δεν υπάρχουν γονείς τέλειοι σε βαθμό που να απουσιάζει το λάθος. Ο καλός γονέας δεν είναι ο τέλειος αλλά εκείνος που προσπαθεί για το καλύτερο. Η τελειότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους παρά μονάχα στον Θεό. Η γκρίνια λοιπόν, στην βαθύτερη κατανόηση της είναι μια διαμαρτυρία. Μια βαθιά έλλειψη θετικότητας και αποδοχής του εαυτού μας και του κόσμου. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να μην έχει συναντήσει στην ζωή του γκρινιάρηδες, ή που ο ίδιος λιγότερο ή περισσότερο δεν έχει διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο, του ανικανοποίητου και απόλυτα αρνητικού ανθρώπου. «Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του….» Αυτά τα λόγια μιλάνε για μια αρνητική ενέργεια, με την οποία η γκρίνια εμποτίζει όλη την ζωή και το περιβάλλον μας. Μια συνεχής μεμψιμοιρία και αρνητικότητα, που στο τέλος δεν αφήνει τίποτε θετικό να συμβεί στην ζωή μας. Γνωρίζουμε και από τον ευαγγελικό λόγο ότι για να ενεργήσει η Χάρις του Θεού, χρειάζεται μια ανοιχτότητα. Μια θετική διάθεση και πρόθεση. Χρειάζεται πίστη. Τι είναι η πίστη; Ένα άνοιγμα προς κάποιον ή κάτι άλλο. Εμπιστοσύνη σε ένα πρόσωπο. Άφημα στο Θεό. Η πίστη δεν σε κλείνει αλλά σε ανοίγει προς μια πραγματικότητα. Η γκρίνια σε κλειδώνει. Σε εγκλωβίζει ασφυκτικά σε μια νοσηρή κατάσταση, που δεν σου επιτρέπει να δεις τίποτε το θετικό και όμορφο στην ζωή σου. Όσο γκρινιάζεις τόσο κλείνεις τους δρόμους για να συναντήσεις το θαύμα. «Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς. Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δύο χωραφάκια, και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. « Θα κάνω ότι προλάβω » , έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός » και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λ.π. δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες « πώς τα πας; » , « άστα, μην τα ρωτάς », απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός », όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε». Να, ξέρω κάποιον που, αν βρέξει και του πεις « πάλι βρέχει », αρχίζει : « Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία ». Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις « ε, δεν έβρεξε και πολύ », λέει: « Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος …; ». Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!.» Αυτό το ανικανοποίητο, είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που υποφέρουν από την γρίνια. Γιατί στην πραγματικότητα υποφέρουν. Τις περισσότερες φορές ούτε αυτοί αντέχουν τον εαυτό τους. Ο γκρινιάρης στα ανείπωτα της ψυχής του μισεί τον εαυτό και την ζωή του. Όταν κάποιος δεν έχει αποδεχθεί τον εαυτό του, αυτή την άρνηση την προβάλει παντού. Όλα του φταίνε γιατί του φταίει η ίδια η ύπαρξη. Εάν δεν επέλθει η εσωτερική συμφιλίωση, η εξωτερική γκρίνια ως μορφή επιθετικότητας, θα παραμένει απέναντι στην ζωή. Στο ποσοστό που συμφιλιωνόμαστε με τον εαυτό μας, αντέχουμε και τον διπλανό μας, και όταν αγαπήσουμε την ζωή τότε νικάμε και τον θάνατο. Ο γκρινιάρης, είναι το αντίθετο του δοξολογικού και ευχαριστιακού ανθρώπου. Ο δοξολογικός άνθρωπος ευχαριστεί για όλα και όλους, γνωρίζοντας ότι για όλα τον έλεγχο τον έχει ο Θεός. «Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται, αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Σ΄αυτή την ζωή ο Θεός θα μας δώσει τα χάδια του. Το χάδι του χριστού θα επέλθει πάνω σε όλους τους ανθρώπους με διαφορετικούς και ίσως αντιφατικούς τρόπους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι δρόμοι και οι τρόποι με τους οποίους ο Θεός προσεγγίζει το ανθρώπινο πρόσωπο, είναι εντελώς παράδοξοι. Δεν εμπίπτουν στην δική μας λογική και εκλογίκευση. Στον έλεγχο και την ανάλυσή μας. Δεν μπαίνουν ακόμη και μέσα στους νόμους και την ηθική μας. Το χάδι του Θεού δεν ερμηνεύεται αλλά βιώνεται. Δεν αναλύεται αλλά γεύεται. Είναι εμπειρία και όχι ερμηνεία. Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα ! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία, και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα, και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε. Τα χάδια του Θεού είναι η αγαπητική παρουσία Του. Οι ευλογίες του μέσα στην ζωή μας. Είναι αυτό το χάδι που προσπαθεί απεγνωσμένα να σωπάσει το αρχαϊκό κλάμα μας. Να καλύψει την μεγάλη έλλειψη. Να φανερώσει ότι ο Θεός είναι, ήταν, και θα παραμείνει μια ανοιχτή αγκαλιά που συν-χωρεί τα πάθη και ηρεμεί τους καημούς μας. Στο ποσοστό που επιτρέπουμε στον εαυτό μας, να βιώσει την αγκαλιά και το χάδι του Θεού, η γκρίνια μεταμορφώνεται σε δοξολογία και ευχαριστία. Μέχρι τότε εάν δεν ξέρουμε κάτι άλλο να κάνουμε εκτός από το να γκρινιάζουμε ας το πράξουμε, είναι κι αυτός ένα τρόπος διαλόγου έστω και αρνητικός. Άλλωστε ο Θεός ξέρει να μιλάει όλες τις γλώσσες της ανθρώπινης καρδιάς, ακόμη και εκείνες που φαίνονται παράδοξες...

ΠΗΓΗ: xristianikanea.

Νικώντας με τον Λόγο της Υπομονής του Χριστού.

«Επειδή φύλαξες τον λόγο της υπομονής μου, και εγώ θα σε φυλάξω από την ώρα του πειρασμού…». Ιωάννης 3:10. Καθώς μαθητεύουμε στην πιο υπέροχη μαθητεία, τη Μαθητεία του Θεού, αντιλαμβανόμαστε ότι αξία ενώπιον του Θεού δεν έχουν τόσο οι θεολογικές μας γνώσεις και οι εμπνευσμένες αποκαλύψεις, όσο η Χάρη και η Ευλογία να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, ακόμα και όταν δε φαίνεται πουθενά φως. Μία τέτοια στάση προξενεί απέραντη χαρά στον Δημιουργό μας, γιατί, περισσότερο από κάθε άλλο, φανερώνει κένωση από υπερηφάνεια, ανυστερόβουλη και ολόψυχη παράδοση στην κυριαρχία του Θεού, αγνότητα και μαχητικότητα. Ναι, μαχητικότητα. Μη μας κάνει εντύπωση η λέξη, γιατί ακόμα και αν έχουμε λύσει το πρόβλημα της αδημονίας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι και η παθητικότητα και αδράνεια είναι ύπουλοι εχθροί. Εμπιστεύομαι τον Θεό και υπομένω τη δοκιμασία δε σημαίνει μένω άπραγος και κορεσμένος από πνευματική τροφή που τρέφει μόνο τον εγκέφαλο, αλλά, δυστυχώς, όχι την καρδιά μου. Σημαίνει έχω προσηλωμένη την καρδιά μου στην Οδηγία Του, λαχταρώ να ενεργήσω με τον τρόπο που μου υποδεικνύει το Άγιο Πνεύμα, και να αγωνιστώ με το πνεύμα και τη διάθεση που φέρνουν δόξα στο Όνομά Του, και ευλογημένη μαρτυρία στους συνανθρώπους μου. Αυτή η άγια προσήλωση, μας προμηθεύει με ένα υπέροχο θεϊκό, και γι’ αυτό ακριβώς αναντικατάστατο, πνεύμα ειρήνης. «Βέβαια, υπέταξα και καθησύχασα την ψυχή μου, σαν το απογαλακτισμένο παιδί κοντά στη μητέρα του· η ψυχή μου είναι μέσα μου σαν το απογαλακτισμένο παιδί». Ψαλμός 131: 2. Επομένως, όσο καλές και χρήσιμες και αν είναι οι θεολογικές γνώσεις, απαιτείται κάτι περισσότερο για να θεραπευτεί η ψυχή μας από την ταραχή της αδημονίας και τη φθορά της ανησυχίας. Απαιτείται ζώσα εμπιστοσύνη, παγιωμένη στην αλήθεια του Θαυμαστού Θεού, σφυρηλατημένη στο εργαστήρι των ‘πνευματικών κατασκευών’ Του, και καθαρισμένη στο χωνευτήρι των δοκιμασιών, για να λάμπει σαν καθαρό χρυσάφι, και να ευωδιάζει το άρωμα του Χριστού. «Περίμενα με υπομονή τον Κύριο, και έσκυψε προς εμένα, και άκουσε την κραυγή μου· και με ανέβασε από λάκκο ταλαιπωρίας και από βορβορώδη λάσπη, και έστησε τα πόδια μου επάνω σε πέτρα, στερέωσε τα βήματά μου· και έβαλε στο στόμα μου ένα καινούργιο τραγούδι, έναν ύμνο στο Θεό μας». Ψαλμός 40: 2,3. Σε όποια περίσταση και αν βρίσκεσαι, εύκολη, δύσκολη, περίπλοκη ή ταραγμένη, ας θυμάσαι πάντα ότι ο Κύριός μας έχει όλη τη δύναμη να λύσει στη στιγμή το πρόβλημά σου, και να σε οδηγήσει στον καιρό της ευρυχωρίας. Το γεγονός ότι δεν το κάνει πάντα άμεσα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν καταστάσεις που χρονίζουν, αξίζει και πρέπει να το ερμηνεύσεις, και να το ερμηνεύσω με την Οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Οι απαντήσεις δεν είναι ίδιες για κάθε περίσταση, γιατί δεν είναι ίδιοι οι άνθρωποι, και επομένως δεν είναι ίδιες οι συνθήκες δοκιμασίας. Επομένως, όπως ακριβώς ο Θεός μας αντιμετωπίζει ως ανεπανάληπτες οντότητες, έτσι και εμείς οφείλουμε να αποφεύγουμε τις προπαρασκευασμένες αναλύσεις, και να έχουμε στο στόμα μια απάντηση έτοιμη – μα, στ’ αλήθεια, τόσο ελλιπής – για όλα. Κάθε αναγεννημένη ψυχή, που επιθυμεί πραγματικά να τιμά τον Θεό με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις της, οφείλει να μαθητεύει διαρκώς στα ύψιστα πνευματικά μαθήματα, που ανοίγουν το δρόμο για να είμαστε πιο ώριμοι, υπεύθυνοι και ευαίσθητοι στις δοκιμασίες, όχι μόνο τις δικές μας, αλλά και των συνανθρώπων μας.

Έτσι, υπάρχουν περιπτώσεις που ο Θεός καθυστερεί να μας δώσει το αίτημά μας, γιατί επιθυμεί να δοκιμάσει την πίστη μας. Μπορεί πράγματι η πνευματική μας θέση να είναι υγιής, αλλά στον Κύριό μας δεν αρέσει ούτε η επανάπαυση ούτε ο εφησυχασμός, και κάθε ειλικρινής χριστιανός θα μπορούσε να ομολογήσει πόσο επιρρεπείς είμαστε στη χαλάρωση, όταν δεν υπάρχει τίποτα να ταράζει τη μακαριότητά μας. Ωστόσο, ο Θεός δε μας υποσχέθηκε ότι θα ζούμε στην απόλυτη ευδαιμονία σε αυτή τη γη. Μας υποσχέθηκε, όμως, ότι εφόσον το λαχταρούμε, θα ζει Ζωντανός μέσα μας, και θα διεξάγει τις μάχες μέσα από εμάς και για εμάς, έτσι ώστε, ακόμα και αν έχουμε μια στερεή Σχέση μαζί Του, μέσα από τη δοκιμασία, αυτή η Σχέση να γίνει τόσο καθαρή, όμορφη και ασάλευτη, όσο και οι αιώνιοι Νόμοι Του.

Άλλοτε πάλι, αυτό που εμείς ονομάζουμε καθυστέρηση του Θεού, δεν είναι τίποτα άλλο από τη δική μας ανωριμότητα να λάβουμε το αίτημά μας. Έτσι, ο Θεός επιλέγει να μας περάσει μέσα από πείρες, σκέψεις, συναισθήματα και διαθέσεις, προκειμένου να εξαγνίσει το χαρακτήρα μας, να καθαρίσει την πίστη μας, και να της δώσει το αμέσως επόμενο βήμα, την ευλογία της άνευ όρων παράδοσης στα σχέδιά Του, και την ειρήνη της εμπιστοσύνης στην Αγάπη Του. Κατά συνέπεια, ο χρόνος που κυλά αποδεικνύεται ζωτικός, καθώς πολλά πράγματα στον αόρατο πνευματικό κόσμο πρέπει να διευθετηθούν· απαιτείται απελευθέρωση από δικαιώματα που έχουν εκχωρηθεί στον εχθρό της ψυχής, και εθελούσια παραχώρηση όλης μας της ύπαρξης στην κυριαρχία της Χάρης, του Ελέους, της Δύναμης, και της Αγάπης του Θεού. Αυτή η απελευθέρωση έχει μια απαράμιλλη θεραπευτική δύναμη, όχι μόνο γιατί αποκαθιστά τη Σχέση μας με τον Θεό, αλλά και γιατί μας εφοδιάζει με το δικό Του Πνεύμα, που αγιάζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Τελικά, η καθυστέρηση του Θεού δεν υφίσταται ουσιαστικά. Ο Θεός δεν είναι στη Φύση Του να καθυστερεί ποτέ· είναι η δική μας παρανόηση για τα πράγματα, την οποία εκμεταλλεύεται ο εχθρός, για να μας δεσμεύσει σε απατηλές αντιλήψεις για το Χαρακτήρα του Κυρίου μας. Ο Θεός έχει ένα τέλειο χρονοδιάγραμμα για όλα, και όταν εισέλθουμε ολόψυχα στην ανάπαυση της εμπιστοσύνης σε Αυτόν, η ζωή μας θα αποκτήσει τέτοιο νόημα και τόση ομορφιά, που δεν είχαμε ποτέ τολμήσει ούτε να ονειρευτούμε. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ποτέ ο Θεός δε δουλεύει μονόπλευρα. Σμιλεύοντας εμάς, ώστε να είμαστε σύμμορφοι με τον τέλειο Σκοπό Του, η ενέργεια της Χάρης Του, αγκαλιάζει και τόσες άλλες ψυχές, όχι μόνο αυτές του άμεσου περιβάλλοντός μας, αλλά και ψυχές με τις οποίες ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα συνδεόταν η ζωή μας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που ο Θεός ενεργεί απρόσμενα, ανατρεπτικά και αναπάντεχα και μας καλεί, ώστε η δική μας πείρα να γίνει φως στο μονοπάτι της ζωής άλλων ανθρώπων. Υπάρχουν και πλείστοι άλλοι λόγοι, για τους οποίους χρειάζεται να περάσουμε μέσα από την πείρα της αδημονίας. Δε θα μας επέτρεπε ο χώρος να τους αναλύσουμε, μα όποια και αν είναι η ιδιαίτερη περίπτωση, η επιμονή, η υπομονή, αλλά και η απάντηση στην Κλήση του Θεού για βαθύτερη αφιέρωση σε Αυτόν, έχουν άγια αποτελέσματα και είναι πάντα η πιο ηχηρή απάντηση απέναντι στις δυνάμεις του σκότους. Υπάρχει και κάτι ακόμη σημαντικό, που θα μπορούσε να γλυκάνει το διάστημα της αδημονίας μας. Μπορούμε να επιλέξουμε την αντικατάσταση της αμηχανίας, της πίκρας και της απογοήτευσης με την ευχαριστία. Άλλωστε, είναι άπειροι οι λόγοι, για τους οποίους μπορούμε διαρκώς να ευχαριστούμε εγκάρδια τον Θεό. Αξίζει, λοιπόν, να Τον ευχαριστούμε και για αυτά που δεν έχουμε λάβει, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στα αόρατα. Δεν ξέρουμε τι θα κάνει στην περίπτωσή μας. Ξέρουμε, όμως, ότι αυτό που θα κάνει θα είναι τέλειο. «Αν, όμως, ελπίζουμε εκείνο που δεν βλέπουμε, το περιμένουμε με υπομονή» Ρωμαίους 8:25. Ο Θεός εξετάζει το καθετί από αιώνια σκοπιά, και είναι της άποψης πως πολύ μεγαλύτερη αξία και βαρύτητα στον αόρατο πνευματικό κόσμο έχει η Ειρήνη εν Χριστώ, όταν κατακτάται σε καιρό στενοχωρίας, παρά η ειρήνη που είναι το φυσικό επακόλουθο μίας ζωής σε ευρυχωρία.

Ίσως, για το τόσο ψυχοφθόρο συναίσθημα της αδημονίας, θα μας έκανε καλό να φέρνουμε στο νου μας την ακόλουθη εικόνα. H ζωή των πιστών είναι στα χέρια του Θεού, όπως ακριβώς το τόξο και το βέλος στα χέρια του τοξότη. Ο Θεός, καθώς αδιάκοπα εργάζεται στη ζωή μας, στοχεύει σε κάτι που, ακόμα και τα μάτια του πιο αφιερωμένου πιστού, δεν μπορούν να διακρίνουν εξαρχής. Ωστόσο, ο Κύριός μας δεν παραιτείται από το Σκοπό Του, συνεχίζει να τεντώνει και να μετακινεί το τόξο, πριν αποφασίσει να ρίξει το βέλος. Σταθμίζει καταστάσεις και περιστάσεις, με τρόπο που εμείς δεν έχουμε μάθει ή δεν μπορούμε να υπολογίσουμε, λόγω της πεπερασμένης φύσης μας. Και τότε, συχνά, έρχονται στιγμές που εμείς κραυγάζουμε: «Δεν αντέχω άλλο! Απάντησέ μου!». Ο Θεός δεν κρύβεται, ακούει το σπαραγμό μας και είναι αποφασισμένος να μας ενισχύσει. Μα από την άλλη, δεν είναι στη Φύση Του να συμβιβαστεί με τα ημίμετρα, που δεν έχουν τη δύναμη να σπάσουν δεσμά, και να φέρουν τον καταρράκτη των Ευλογιών Του. Έτσι, αν και ποτέ δε μένει αμέτοχος στην οδύνη μας, αλλά μας παρηγορεί και μας ενδυναμώνει, όπως κανένας και τίποτα άλλο δεν μπορούν να κάνουν, θα αποφασίσει να ρίξει το βέλος, όταν ο Σκοπός Του θα έχει πλέον επιτευχθεί, η εμπιστοσύνη μας σε Αυτόν θα έχει γίνει το σταθερό μας βίωμα, και η βολή θα είναι από κάθε άποψη τόσο τέλεια, ώστε δε θα χρειάζεται να επαναληφθεί. Αυτή είναι η Φύση του Κυρίου μας. Τέλεια, Αλάνθαστη, Ασυμβίβαστη, Πάνσοφη, μα και Πλήρης από απέραντη Αγάπη! Ας είμαστε σίγουροι ότι είτε σε αυτή τη ζωή, είτε στην άλλη, θα ζήσουμε εμπειρίες αποκάλυψης, με τις οποίες θα είμαστε ξέχειλοι από ευγνωμοσύνη, ακριβώς γιατί η Αψεγάδιαστη Φύση του Θεού δεν υποχώρησε ποτέ στις αδυναμίες μας και δεν υποτάχθηκε στις απαιτήσεις μας… Αν ζεις σε μια κατάσταση κατά την οποία σε συνθλίβει η πίεση της αδημονίας, οι ελπίδες σου μοιάζουν να συντρίβονται, όλα σου φαίνονται ανεξήγητα, ακόμα και ο Κύριος σου φαίνεται να είναι πολύ μακριά, ησύχασε και άφησε πρώτα και κύρια χώρο στον Θεό, ώστε να καθαρίσει την καρδιά σου από τις πλάνες του εχθρού και τις τόσο περιορισμένες ανθρώπινες ερμηνείες. Ο Θεός είναι περισσότερο κοντά σου από ότι μπορείς να επιθυμήσεις. Λαχταρά η Άγια Ζωή Του μέσα σου να ανοίξει το δρόμο, ώστε η Σχέση σου μαζί Του να γίνει μια συναρπαστική πνευματική περιπέτεια, κατά την οποία κάθε πτυχή της ύπαρξής σου, και κάθε περιοχή της ζωής σου θα αγγιχτούν από τη Δύναμή Του. Η επιμονή, η υπομονή και η εμπιστοσύνη σου σε Αυτόν, με το δόσιμο που το μικρό παιδί δίνεται στους γονείς του, σφραγίζουν τη ζωή σου με τη Χάρη και την Ευλογία της βίωσης του τέλειου Σχεδίου του Θεού. Θα έρθει η ώρα της αγαλλίασης και του αλαλαγμού, όταν πλέον δε θα υπάρχει χώρος για τα δάκρυα της απελπισίας, αλλά για την ολόθερμη δοξολογία σου προς τον Πανάγαθο Θεό. Και επειδή στο θέμα της πίστης, κάθε μελλοντική διατύπωση δεν είναι η ψεύτικη παρηγοριά και το ναρκωτικό των τεθλιμμένων, αλλά η αόρατη πραγματικότητα που ακόμα δε βλέπεις, μπορείς από τώρα να δοξάζεις τον Θεό, καθώς η προκαταβολική ευχαριστία δεν είναι μόνο η πιο ουσιαστική έκφραση πίστης, αλλά και ένας υπέροχος τρόπος πνευματικής ανανέωσης και άνθησης εντός του καιρού της θλίψης. «Εκείνοι που σπέρνουν με δάκρυα, θα θερίσουν με αγαλλίαση. Όποιος βγαίνει, και κλαίει, βαστάζοντας πολύτιμο σπόρο, αυτός, σίγουρα, θα επιστρέψει με αγαλλίαση, βαστάζοντας τα χειρόβολά του» Ψαλμός 126: 5,6. Δεν υπάρχει τίποτα το ευγενές ή το θεάρεστο, που ονειρεύτηκε μια ανθρώπινη ψυχή, το οποίο δε θα γίνει πραγματικότητα την τέλεια Ώρα του Θεού. Έτσι, όποιες αναμονές και αν καίνε την καρδιά σου, ας θυμάσαι ότι η πιο εξαίσια αναμονή που υπάρχει, είναι η αναμονή του Θεού, γιατί μόνο αυτή η προσδοκία εξαργυρώνεται σε αιώνια ζωή. «Η ψυχή μου προσμένει τον Κύριο, περισσότερο από ότι εκείνοι που προσμένουν την αυγή, ναι εκείνοι που προσμένουν την αυγή». Ψαλμός 130: 6. Τότε, η όποια αδημονία θα κυλά από τη ζωή σου σαν «νερά που διέρρευσαν» Ιώβ 11:16, και Θεία Χάρη θα στεφανώνει τη ζωή σου. Μη βασανίζεσαι, επειδή αδυνατείς να προβλέψεις τι θα φέρει το μέλλον στη ζωή σου. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που μετρά πραγματικά είναι να αναπαυτείς με ειρήνη στο Ζωντανό Θεό που κρατά το μέλλον στα χέρια Του, και το μελετά με άπειρη Αγάπη για την κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου. Καθώς οι μέρες και τα χρόνια σου κυλούν, και το περπάτημά σου με τον Χριστό εξελίσσεται, ας νιώθει γαλήνη η ψυχή σου στη βεβαιότητα ότι ο Χριστός επουλώνει τις πληγές του παρελθόντος, είναι η ασπίδα σου στις δοκιμασίες του παρόντος, και η άγκυρα της ελπίδας και της ανάπαυσής σου απέναντι στις αγωνίες που γεννά το μέλλον...