Η σημασία της Αναστημένης Ζωής του Χριστού μέσα μας.

«Έτσι και η ανάσταση των νεκρών∙ σπέρνεται με φθορά, ανασταίνεται με αφθαρσία∙ σπέρνεται χωρίς τιμή, ανασταίνεται με δόξα∙ σπέρνεται με ασθένεια, ανασταίνεται με δύναμη…»Κορινθίους Α' 6: 42,43. Η συνταρακτική αλήθεια της ρεαλιστικότητας των Παθών αξίζει να αγγίζει τα βάθη της ψυχής μας, και να μεταμορφώνει πτυχές της ύπαρξής μας, στις οποίες δεν μπορεί να εισχωρήσει τίποτα άλλο, παρά μονάχα η έκφραση της Μεγαλειώδους Αγάπης του Θεού. Εντούτοις, χάνουμε την ουσία, αν μείνουμε μόνο εκεί. Φανταστείτε πόση ψυχική φόρτιση, πόση απελπισία, και πόσα αναπάντητα ερωτηματικά θα άφηνε η Ζωή του Χριστού, αν τελικά όλη η Διδασκαλία Του τελείωνε απλώς με την εικόνα της Σταύρωσης. Εύλογα θα μπορούσαμε, αν δεν ξέραμε την αλήθεια, να αναρωτηθούμε: Προς τι όλα αυτά; Από αγάπη και μόνο; Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον Χριστό, και σε όλους τους άλλους που πέθαναν με φρικτό τρόπο, και αφού είχαν προηγηθεί ανήκουστα βασανιστήρια;

Δεν είναι απλώς το γεγονός ότι ο Κύριός μας σήκωσε στους ώμους Του το βάρος των αμαρτιών του ανθρώπινου γένους, αλλά το ότι ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ και με αυτό το Ένδοξο Γεγονός αναδείχθηκε ο αδιαμφισβήτητος Κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου. Ας αναλογιστούμε: τι πρόσωπο θα είχε η πίστη μας, αν απλώς πιστεύαμε σε Ένα Πρόσωπο που πέρασε τόσα για εμάς, μόνο και μόνο γιατί μας αγάπησε. Ίσως, δε θα διαφέραμε από τους ονειροπόλους και τους ρομαντικούς που λατρεύουν την ιδέα, άσχετα από το αποτέλεσμα. Πόσο, πράγματι, αποδυναμωμένη και άσκοπη θα φαινόταν η χριστιανική μας πίστη χωρίς την Ανάσταση! Πόσο θα φαινόμασταν και εμείς ότι είμαστε αγκιστρωμένοι σε ανέφικτα οράματα, ή ίσως και γραφικοί, αν καλούμασταν να μεταδώσουμε το μήνυμα για Έναν Χριστό, που είχε όλη τη δύναμη να μας αγαπήσει μέχρι θανάτου σταυρού, αλλά… δεν είχε τη δύναμη να αναστηθεί για μας… Με λίγα λόγια, αν διαδίδαμε την πίστη σε έναν εξαιρετικό άνθρωπο, ή ίσως σε έναν «Θεό», που, όμως, είναι συγκεκριμένων χαρακτηριστικών και περιορισμένων δυνατοτήτων!

Δόξα τω Θεώ που τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά και έχουμε την τιμή να διακηρύξουμε την πίστη, όχι σε Έναν Χριστό – ιδέα, αλλά σε Έναν Ζωντανό Θεό, που με την Ανάστασή Του άλλαξε για πάντα την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, και μας έδωσε αυτό, χωρίς το οποίο δεν μπορούμε να ζήσουμε: την Ελπίδα και τη ζωντανή Υπόσχεση!!! Καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές, μπορεί, ίσως, να πιστεύεις πως δεν έχεις εκκρεμότητες στη Σχέση σου με τον Ιησού Χριστό. Δόξα τω Θεώ, ευγνωμονείς τον Χριστό για τα Πάθη Του, και αποδέχεσαι την αλήθεια της Ανάστασης. Στόχος των γραμμών που θα ακολουθήσουν δεν είναι να ξεσκεπάσουν κάτι, που θα μπορούσε να μας γεμίσει τύψεις για την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής, καθώς ο ενοχοποιημένος ψυχισμός είναι μόνο έργο του εχθρού της ψυχής μας. Στόχος είναι μόνο να μοιραστούμε αλήθειες αιώνιες, που θα μας αποκαλύψουν ότι υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα στην πίστη σε μια αλήθεια, και στη βίωση μιας αλήθειας. Η διαφορά είναι καίριας σημασίας, γιατί μόνο αν ζούμε τις αλήθειες εν Χριστώ, απολαμβάνουμε πραγματικά την Ειρήνη και τη Χαρά του Χριστού. Άλλωστε, όλοι θα μπορούσαν να ομολογήσουν, ότι στους ταραγμένους και τόσο πιεστικούς καιρούς που ζούμε, είναι ζωτικής σημασίας να ανακαλύψουμε γιατί η πολυπόθητη Χαρά του Χριστού δε λειτουργεί πάντα στη ζωή μας. Ο τρόπος που ζούμε την αλήθεια της Ανάστασης του Σωτήρα μας, είναι άρρηκτα δεμένος με την ψυχική και συναισθηματική μας κατάσταση. Ας ξεκινήσουμε απαντώντας στο καίριας σημασίας ερώτημα: Γιατί είναι διαφορετικό πράγμα να πιστεύουμε την Ανάσταση του Χριστού, και διαφορετικό να τη ζούμε; Αν πιστεύουμε απλώς σε Έναν Εσταυρωμένο Χριστό, τότε ποτέ πράγματι δε δεχτήκαμε το δώρο της υιοθεσίας από τον Ουράνιο Πατέρα («αφού μας προόρισε σε υιοθεσία διαμέσου του Ιησού Χριστού στον εαυτό του» Εφεσίους 1:5. O Σταυρός του Χριστού μας εξαγνίζει ενώπιόν Του, μας δίνει το δικαίωμα να προσέλθουμε στο θρόνο της Χάριτος και του Ελέους, και να Του εκθέσουμε τα ζητήματά μας, μα η Ανάστασή Του μας βοηθά, ήδη από αυτή τη ζωή, μέσω της πίστης και της υπακοής μας σε Αυτόν, να γίνουμε μέτοχοι της Θείας Φύσης Του. Ένας απλώς Εσταυρωμένος Χριστός, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής μας. Μα Ένας Εσταυρωμένος και Αναστημένος Χριστός, είναι η απάντηση στο βαθύτερο νόημα της ύπαρξής μας, είναι ο Ζωντανός Θεός που αγγίζει τις ανάγκες μας, όπως κανείς άλλος, είναι ο Φιλεύσπλαχνος Θεός που παρίσταται σε όποιο πρόβλημά μας, ή σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε. Ο Αναστημένος Χριστός έχει τη Λύση, τη μόνη σοφή Λύση, για τα πνευματικά, προσωπικά, οικογενειακά, επαγγελματικά, οικονομικά ή όποια άλλα προβλήματά μας. Επομένως, μπορούμε να καταλάβουμε πόσα ανέκφραστα σημαντικά χάνουμε, αν μόνο Τον σταυρώσουμε μέσα μας, αλλά δεν Τον αναστήσουμε…

Όταν στην καρδιά μας κατοικήσει η δύναμη της Αναγέννησης του Χριστού, τότε από Εκείνον λαμβάνουμε τη δύναμη της Αναστημένης ζωής Του. Ο Σταυρός του Χριστού είναι η πύλη, για να εισέλθουμε στη βίωση της άφθονης Ζωής Του. Γι’ αυτό ακριβώς, η πίστη στην Ανάστασή Του, και η βίωση αυτής της αλήθειας, μεταμορφώνει τη ζωή μας με βάση το ένδοξο ιδανικό του Θεού για εμάς, και προσανατολίζει τις επιδιώξεις μας προς τα άφθαρτα και τα αιώνια. Η βίωση της Ανάστασης του Χριστού μέσα μας, σημαίνει και την ανάσταση της δικής μας ζωής εν Χριστώ. Ο Κύριός μας είναι ισχυρός να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του σε εμάς, ακριβώς γιατί πρώτα εκπληρώθηκαν με τόσο ένδοξο τρόπο στον Ίδιο. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Απ. Παύλου στην Α' Κορινθίους, 15:16-19: «Επειδή, αν δεν ανασταίνονται οι νεκροί, ούτε ο Χριστός αναστήθηκε. Αλλά, αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, η πίστη σας είναι μάταιη· είστε δε ακόμα μέσα στις αμαρτίες σας… Αν μονάχα σ’ αυτή τη ζωή ελπίζουμε στον Χριστό, είμαστε ελεεινότεροι από όλους τους ανθρώπους». Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, σε καμία περίπτωση δεν είναι μια φτηνή παρηγοριά που προορίζεται για τους ρομαντικούς και τους ονειροπόλους. Είναι μια συγκλονιστική πραγματικότητα, την αλήθεια και το βάθος της οποίας, όσο και αν κάποιος πολεμήσει με τη λογική του, δε θα μπορέσει να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Όταν από τη ζωή του ανθρώπου λείπει η πρόθυμη παραχώρηση της καρδιάς στον Θεό, η αλήθεια της Ανάστασης ακούγεται μωρία. Μα για εκείνον που έχει αποδεχτεί το θαύμα της πίστης, που έχει παραχωρήσει πρόθυμα τον εαυτό του στον Χριστό και με τη Χάρη Του έχει επιτρέψει η λογική του να καθαγιαστεί από την υπέρτατη σοφία του Θεού, η Ανάσταση του Χριστού είναι η ζωντανή του ελπίδα, και η ανεξάντλητη πηγή της πίστης του. Είναι, ίσως, τόσο συμβατό με την ευαισθησία μας να συμπονέσουμε, να κλάψουμε, να συνταραχτούμε για τα Πάθη του Χριστού. Όμως, όταν καθημερινά σκεφτόμαστε το Έργο του Θεού για εμάς, ο Θεός δεν επιθυμεί να μείνουμε μόνο σε αυτά, ούτε φυσικά να κλείσουμε στην ψυχή μας την εικόνα ενός… ταλαίπωρου Χριστού, ακόμα και αν αυτό μας υπαγορεύει η πιο βαθιά συναίσθηση ευγνωμοσύνης. Το μήνυμα του Χριστού για εμάς είναι: Σταυρώθηκα για σένα, γιατί σε αγάπησα τόσο βαθιά, όσο ούτε τα πιο περίτεχνα λόγια σε αυτή τη γη δε θα μπορέσουν να σου εξηγήσουν. Όμως, ακριβώς επειδή σ’ αγάπησα τόσο πολύ, αναστήθηκα για σένα. ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ και είμαι το Πρόσωπο που μπορώ να σου δώσω αυτό που βαθιά επιθυμείς για να είσαι ευτυχισμένος-η!

Τελικά, υπάρχουν συγκεκριμένοι θεολογικοί κανόνες ή, ίσως, κάποιος κατάλογος από ηθικολογίες και απαγορεύσεις συγκεκριμένων πραγμάτων, για να γίνει η Ανάσταση ένα ζωντανό βίωμα μέσα μας; Η απάντηση είναι πέρα και πάνω από αυτά, και βρίσκεται στη φράση «λευκή κηδεία». Είναι η μόνη κηδεία στον κόσμο που είναι πραγματικά λευκή και είναι λευκή, γιατί έχει μία και μόνη κατάληξη: την Ανάσταση στη ζωή εν Χριστώ. Λευκή κηδεία σημαίνει να θάψουμε με ελεύθερη επιλογή και χαρούμενη καρδιά τον παλαιό εαυτό μας, όχι μόνο τις αμαρτίες του, αλλά και κάθε διάθεση, νοοτροπία ή αντίληψη, η οποία μας στερεί τα κάλλιστα του Θεού. Το να γνωρίζουμε τόσα πολλά πράγματα για τον Θεό δεν αρκεί, πολύ απλά, γιατί, ίσως, αυτό μας εφησυχάζει, μας αυτοδικαιώνει και συνεχώς μας έχει να τριγυρίζουμε με ελαφρά την καρδιά μας, και ξέγνοιαστη τη διάθεσή μας γύρω από το «νεκροταφείο των αμαρτιών». Σε αυτό, όμως, το νεκροταφείο οφείλουμε να εισέλθουμε και να παρακολουθήσουμε με πνευματική ωριμότητα τη Δύναμη του Θεού να θάβει κάθε στοιχείο του εαυτού μας, που μας εμποδίζει να εισέλθουμε στην απόλαυση της Αναστημένης Ζωής Του. Ο Απόστολος Παύλος χαρακτηριστικά στην προς Ρωμαίους Επιστολή, 6:5,6 υπογραμμίζει: «Επειδή, αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί του ως προς την ομοιότητα του θανάτου του, κατά συνέπεια θα είμαστε και ως προς την ομοιότητα της ανάστασης· γνωρίζοντας τούτο, ότι ο παλιός μας άνθρωπος συσταυρώθηκε, για να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη είμαστε πλέον δούλοι της αμαρτίας». Επομένως, η ομοιότητα με τον θάνατο του Χριστού έχει ως αποτέλεσμα και την ομοιότητα με την Ανάστασή Του. Όταν επιλέγουμε «ο παλαιός άνθρωπος» μέσα μας να ταυτοποιηθεί με το Θάνατο του Χριστού, τότε το Άγιο Πνεύμα εισβάλλει μέσα μας, και μας βοηθά να ζήσουμε αυτό που από μόνοι μας δεν μπορούμε: μια ζωή σύμμορφη με το Θέλημα του Θεού, χωρίς καμία έκπτωση, χωρίς συμβιβασμό, χωρίς μισή καρδιά… Για τον Θεό δεν έχει αξία το πόσα χρόνια είμαστε στην πίστη, αλλά το κατά πόσο έχουμε αφήσει την Αναστημένη Ζωή Του να εκφραστεί μέσα από εμάς. Ένας Χριστιανός μπορεί, πράγματι, να μη χρειάζεται αποδείξεις, για να πιστέψει στο γεγονός της Ανάστασης, γιατί μέσα στη συνείδησή Του έχει επιλέξει να δεχτεί το καθετί που αφορά τη ζωή του Χριστού. Πιστεύω, όμως, ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι τούτο το σημαντικό: όταν αυτές οι αλήθειες χρειαστεί να γίνουν το προσωπικό μας βίωμα, το μέτρο της πνευματικής μας ζωής, αλλά και ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στις δοκιμασίες μας, εκεί σκαλώνουμε πολλοί. Αν, λοιπόν, τις ήσυχες ώρες που βρισκόμαστε στο ταμείο μας και η συνείδηση μας είναι πιο επιδεκτική στις εκκλήσεις του Αγίου Πνεύματος, αντιληφθούμε ότι ο Θεός έχει να παρατηρήσει στη ζωή μας το αγκάθι της θρησκευτικής σοβαροφάνειας ή της εξωτερικής μόνο ευσέβειας, ας μην κλείσουμε την καρδιά μας. Με ταπείνωση και συντριβή, ας εκζητήσουμε τη Δύναμή Του, για να μεταμορφώσει εξολοκλήρου τον εσωτερικό μας κόσμο, κατά τον ένδοξο Σκοπό Του για τη ζωή μας. Ο Θεός είναι πρόθυμος να μας χαρίσει γνώση και σοφία, αλλά η μελέτη του Λόγου Του, αποκαλύπτει πως ποθεί βαθιά να μη μείνουμε μόνο σε αυτό. Δεν επιθυμεί να γίνουμε ειδήμονες στα θεολογικά θέματα, όταν αυτή η γνώση απλώς μας οδηγεί στο να προκρίνουμε τη δική μας θρησκευτική κατανόηση, έναντι της στενής εξοικείωσης με τον Θεό και της εντρύφησης στις αιώνιες Αλήθειές Του. Αν, λοιπόν, κατά τις ώρες που είμαστε μόνοι με τον Θεό, έχουμε νιώσει βαθιά μέσα μας τη φωνή Του να μας λέει ότι η υπακοή μας σε Αυτόν δε βρίσκεται στο σωστό δρόμο, τότε ας είμαστε σίγουροι πως η αιτία είναι η απουσία της Αναστημένης Ζωής μέσα μας. Η υπακοή στον Θεό γιατί πρέπει, η ανελλιπής παρουσία μας στην εκκλησία, η έντονη αίσθηση του θρησκευτικού καθήκοντος μπορεί εξωτερικά, για τους άλλους, να είναι δείγμα της στενής σχέσης μας με τον Θεό. Μα, ας θυμόμαστε ότι ο Χριστός είναι το μόνο Πρόσωπο που γνωρίζει τα βάθη μας, και από Αυτόν δεν μπορούμε να κρύψουμε τίποτα. Αν όλα αυτά γίνονται, χωρίς να υπάρχουν μέσα μας, ο αυθορμητισμός και η αγνότητα του μικρού παιδιού, που μπορεί να δεχτεί τη Βασιλεία του Θεού με τον τρόπο που δίδαξε ο Χριστός, τότε έχουμε μόνο σχήμα και μορφή ευσεβείας. Όπως και στον νέο που έφυγε λυπημένος, γιατί είχε κτήματα πολλά, έτσι και σε εμάς, ίσως να λείπει αυτό το ένα: η δροσιά και η φρεσκάδα της αληθινής πνευματικής ζωής, η βίωση της Αναστημένης Ζωής του Χριστού, με τον τρόπο που τα πάντα στη σχέση μας με Αυτόν να γίνονται αυθόρμητα, αλλά βαθύτατα αληθινά και ευλογημένα.

Για το τέλος, ας θυμηθούμε τα θαυμάσια λόγια του Χριστού στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, 9:9: «Και ενώ κατέβαιναν από το βουνό, τους παρήγγειλε να μη διηγηθούν σε κανέναν όσα είδαν, παρά μονάχα όταν ο Υιός του ανθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς». Οι μαθητές, μόλις πριν, είχαν βιώσει ένα ανεπανάληπτο γεγονός: την ένδοξη Μεταμόρφωση του Χριστού, αλλά δεν έπρεπε να το μοιραστούν με κανέναν, μέχρι να έρθει η στιγμή της Ανάστασής Του. Γιατί χρειαζόταν αυτός ο περιορισμός; Πώς αυτά τα λόγια μπορούν να ερμηνευθούν στη δική μας ζωή; Ας σκεφτούμε το εξής: Υπάρχουν στη ζωή μας συγκεχυμένες απόψεις σχετικά με τον Θεό, ή αλήθειες για τις οποίες δεν έχουμε μαρτυρήσει στους άλλους με δύναμη και αλήθεια, αν και ο Θεός μας έχει δώσει τόσες ευκαιρίες; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε είμαστε μακάριοι. Αν η απάντηση είναι ναι, προφανώς, ακόμη δεν έχουμε φτάσει στο χρονικό όσο και πνευματικό σημείο να βιώσουμε την Αναστημένη Ζωή του Χριστού στην καρδιά μας. Όπως οι μαθητές, χρειαζόμαστε να αφεθούμε στα χέρια του Χριστού με την αγνότητα των μικρών παιδιών, για να αναστήσουμε τον Κύριό μας στη ζωή μας, και να καταλάβουμε το βάθος και το εύρος της παράδοσης στα χέρια Του. Το δώρο της προσέγγισης στις βαθύτερες αλήθειες του Θεού είναι στη διάθεσή μας. Εξαρτάται μόνο από εμάς, αν τελικά θα το δεχτούμε και θα απολαύσουμε την ομορφιά του. Όσο περίπλοκες ή δυσάρεστες και αν είναι οι καταστάσεις της ζωής σου, ή όσο και αν καταβάλλεσαι από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, μείνε στην αγωνιστική θέση της προσευχής, διεκδικώντας από τον Ιησού που σ’ αγαπά απέραντα, η διάθεση και η στάση σου απέναντι στα Πράγματα του Θεού, να ταυτίζονται με τα υπέροχα λόγια του Παύλου στην Επιστολή προς Φιλιππησίους 3:7-14: «…για να γνωρίσω αυτόν, και τη δύναμη της ανάστασής του, και την κοινωνία των παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του». Μια ζωή, στην οποία σφραγίδα είναι η αλήθεια των παραπάνω λόγων, έχει, χωρίς αμφιβολία, μια ανέκφραστη ευλογία και ευφροσύνη. Αυτή ακριβώς η ζωή είναι η βαθιά λαχτάρα του Θεού να απολαύσεις και να απολαύσω. Αμήν...