"Πόσο εύκολο να ζω μαζί σου, Κύριε! Πόσο εύκολο να πιστεύω σε Σένα! Όταν ο νους μου ψάχνει απεγνωσμένα ή ατονεί μες την παραζάλη, όταν και ο πιο έξυπνος ανάμεσά μας δεν μπορεί να δει πέρα απ’ αυτό το βράδυ, μη ξέροντας τι να κάνει αύριο, Συ μου στέλνεις τη φώτιση να γνωρίζω ότι υπάρχεις, και ότι θα φροντίσεις να μη χαθούν όλα τα μονοπάτια της αγαθότητός Σου. Απ’ την κορφή της κοσμικής δόξας κοιτάζω με δέος πίσω στις μέρες τις χωρίς ελπίδα, σ’ εκείνο το μέρος, απ’ όπου μπορούσα να στέλνω στην ανθρωπότητα ένα καθρέφτισμα των ακτίνων Σου. Κι όσο χρόνο χρειαστώ ακόμη θα μου τον δώσεις. Κι ότι δεν κατορθώσω σίγουρα θα το έχεις παραχωρήσει σε άλλους."(Μετάφραση: Δημήτρης Δημουλάς)
Το παραπάνω ποίημα "Μια προσευχή" είναι του Σολζενίτσιν, του αδέσμευτου ιχνηλάτη της διανόησης. Μέσα από την καρδιά του ή καλύτερα από τον νου του διακηρύσσει κάτι που η παγκόσμια θρησκοληψία έχει αλλοιώσει και αποδιοργανώσει.
Η πίστη στον Θεό είναι ευκολονόητη, εύκολα προσεγγίζεται δια του υγιαίνοντος νοός. Δεν είναι δυσκολονόητη, ούτε δυσνόητη όπως η επίκτητη θρησκοληψία επιτάσσει. Λένε ότι με την λογική δεν μπορείς να προσεγγίσεις τον Θεό και την αληθινή πίστη. Ακόμη λένε ότι η πίστη αντιτίθεται στη λογική, άρα τεχνηέντως εγκαθιστούν ένα ανάχωμα αγνωστικισμού και μυστικοπάθειας, το οποίο δεν είναι προσπελάσιμο στη κοινή λογική. Έτσι η θρησκοληψία αυτοπροσδιορίζεται ως μεσάζων, ότι μόνο αυτή έχει την μυστική πρόσβαση, και εκείνη μπορεί να εξασφαλίσει την πίστη στον Θεό μέσω της μη λογικής λατρείας, δηλαδή μέσω της μη κατανόησης, της επιφανειακής αραχνωύφαντης ευσεβοφάνειας, χωρίς το απαραίτητο εννοιολογικό υπόβαθρο επίγνωσης. Αθεόφοβα επιτάσσουν μια τυπική υπακοή σε μη νοούμενα αξιώματα, με αντίκρυσμα μια υποσχετική άνετης εισόδου στην σώζουσα πίστη. Γι αυτό οι άνθρωποι αρέσκονται να παραδρομούν στον εύπλαστο χώρο της φαντασίας και των προακαταλήψεων, παραδόσεων και λοιπών ανεξήγητων προφάσεων.
Αντίθετα ο Λόγος του Θεού, είναι η σοφία του Θεού που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους μέσω των ποιημάτων, ώστε να διδασκόμαστε και να γνωρίζουμε τα αόρατα μέσω των ορατών! Ο νους του ανθρώπου είναι το μεγαλύτερο θαύμα που ο Θεός δώρισε, προίκισε το καθ' εικόνα και ομοίωσιν πλάσμα Του. Ο νους είναι το εν δυνάμει εφαλτήριο προσέγγισης της αληθείας του Θεού.
Η αλήθεια εξ ορισμού είναι κάτι που δεν είναι κριμένο, τα πάντα έχει φανερώσει ο Θεός με σκοπό να τα εννοήσουμε, και όχι μόνο να τα βλέπουμε. Έχουμε προς τούτο όλη τη δυνατότητα, μέσω των αισθητηρίων να εισάγουμε τα αισθητά προς λογική επεξεργασία, και έτσι να εννοούμε, και νοούντες να ευχαριστούμε τον Θεό για την αγάπη Του προς εμάς.
Μπορούμε να αλλάζουμε, να μεταμορφονόμαστε δια της ανακαινήσεως του νοός μας ώστε να δοκιμάζουμε και να διακρίνουμε τι θέλει ο Θεός και τι όχι. Προέβλεψε για την ανακαίνηση του νοός μας τον Λόγο της Αληθείας, ώστε να τελειοποιούμαστε δια της επιγνώσεως, έχοντες πρότυπο και μόνο Διδάσκαλο τον αποσταλλέντα Υιό του Θεού. Αν δεν νοούμε τον λόγο του Θεού, δεν μπορούμε να παραστήσουμε τα σώματά μας θυσίαν ζώσαν ευάρεστη στον Θεό, δεν μπορούμε να έχουμε τη λογική λατρεία,που θέλει ο Θεός από μας. Αν δεν γευθούμε και τραφούμε με το λογικό άδολο γάλα, που είναι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, τότε μοιραίως θα καταναλωθούμε στο παράλογο, δόλιο υποκατάστατο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας...
Σωτηρόπουλος Φιλήμων
.jpg)
"Στεφανώνεις το έτος με τα αγαθά σου∙ και τα ίχνη σου σταλάζουν πάχος". Ψαλμός 65:11.
Ένας ακόμη χρόνος ήδη μετρά, τους πρώτους μήνες του στη ζωή όλων μας. Κάθε χρόνο, το πέρασμα σε μια νέα χρονική σελίδα της ζωής σου, σε πλημμυρίζει με σκέψεις απολογισμού για ότι έζησες, για ότι δεν έζησες, για ότι σε δοκίμασε σκληρά ή για ότι σου έδωσε τη μέγιστη χαρά να βιώσεις τη Νίκη του Χριστού, μετά από μια οδυνηρή ερημική περίοδο. Μνήμες γλυκές μα και πικρές, ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες εμπειρίες, συμπλέκουν τα χρώματά τους στον πίνακα της ζωής σου, διαγράφοντας το δικό σου ξεχωριστό περπάτημα πάνω στη γη. Θέλεις να βάλεις μια για πάντα πίσω σου το οδυνηρό παρελθόν, να κρατήσεις για πάντα ότι αξίζει να σε διδάξει από τα λάθη σου, και να πορευτείς σε ένα υπέροχο μέλλον, βιώνοντας την εκπλήρωση αυτών που τόσο ποθείς.
Συνηθίζουμε να ξεκινούμε τις πρώτες ώρες ή τους πρώτους μήνες κάθε νέου χρόνου με διάθεση να καταστρώσουμε σχέδια, να θέσουμε στόχους, να εγκαταλείψουμε συνήθειες που δε μας βοηθούν να αναπτυχθούμε σε κανένα τομέα της ζωής μας. Πάντα τους πρώτους μήνες είμαστε πιο ορμητικοί/ες, πιο παθιασμένοι/ες στο κυνήγι των στόχων και των ονείρων μας, μα καθώς το κλίμα των γιορτών ξεθυμαίνει, και τα πάντα γυρίζουν στη γνωστή ρουτίνα των καθημερινών υποχρεώσεων, πιάνουμε τον εαυτό μας, κάποιες φορές, να μη βαδίζουμε καθόλου στην πορεία που θέσαμε τις πρώτες ώρες και μέρες της χρονιάς. Τον Μάρτη ή κάποιες φορές και πιο πριν, ίσως ακόμα και από τα τέλη του πρώτου μήνα, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η ζωή μας βρίσκεται ακόμα μακριά από τις αισιόδοξες εξαγγελίες των πρώτων ημερών της χρονιάς.
Ακόμα δεν έχεις τακτοποιήσει εκείνη τη σχέση σου με συγγενικό ή και φιλικό σου πρόσωπο, που είναι διαταραγμένη και τόσο σε πονά. Τουλάχιστον, δεν έκανες εσύ το βήμα να αφήσεις κατά μέρος τον εγωισμό, για να είναι τακτοποιημένη η συνείδησή σου ενώπιον του Θεού και του συνανθρώπου σου, κάτι απέραντα σημαντικό για την καθαρότητα της ψυχής σου, ακόμα και αν η προσπάθειά σου δε βρει την αναμενόμενη ανταπόκριση. Με εμμονή στο δικό σου δίκιο επιτρέπεις να σε δηλητηριάζουν το πνεύμα της πίκρας και της ασυγχωρησίας, αν και θεωρητικά γνωρίζεις πόσο ολέθριο είναι για την πνευματική σου ανάπτυξη. Αν και έχεις θέσει στόχο να κάνεις μια νέα αρχή ελευθερίας από νοοτροπίες που σε αγκυλώνουν στην ηττοπάθεια και την αυτολύπηση, ακόμα παρατείνεις τη φθορά τους στη ζωή σου, σαν να μην έχεις καταλάβει πόσο έντεχνα σου κλέβουν όλα αυτά τη χαρά σου. Από την άλλη, συνεχώς αναβάλλεις να τακτοποιήσεις οικονομικές υποχρεώσεις, ενώ η Χάρη του Θεού σού δίνει όλη τη δυνατότητα να το κάνεις. Σκέψεις για μια πιο ουσιαστική ώρα μελέτης και προσευχής, που θα σμιλεύσει μια πιο στενή Σχέση με τον Θεό, όλο και αναβάλλονται, ενώ ακόμα και στο φυσικό τομέα, σκέψεις για μια πιο προσεγμένη διατροφή, για άσκηση και για υγιείς τρόπους ξεκούρασης, ακόμα δεν έχουν υλοποιηθεί.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η αιτία που τόσο γρήγορα μας εγκαταλείπει ο αρχικός ενθουσιασμός, και οι αρχικές ορμητικές διακηρύξεις, και τελικά σκιάζονται, και σταδιακά παύουν να υφίστανται ως στόχος ζωής; Γιατί, τελικά ξεθυμαίνει στην καρδιά μας αυτό που τόσο επιθυμούμε, το όνειρο, η αλλαγή, η ελπίδα για κάτι πιο όμορφο και φωτεινό στη ζωή μας, και μένει αυτό ακριβώς που δεν θέλουμε, η τόσο κουραστική μονοτονία, η παραίτηση, κάποιες φορές και η μελαγχολία, ή και η θλίψη, όταν διαπιστώνουμε ότι αλλιώς θέλουμε να ζήσουμε, και αλλιώς τελικά ζούμε;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να είναι εύκολη, ακριβώς γιατί δεν είναι εύκολο με γενικευμένους χαρακτηρισμούς και απλουστευτικές ερμηνείες να προσεγγιστεί η πολύπλοκη ψυχοσύνθεση του σύγχρονου ανθρώπου, πόσο μάλλον να διατυπωθούν σκέψεις που να ανταποκρίνονται στην ψυχοσύνθεση του καθενός αποκλειστικά. Ωστόσο, μπορούμε να κάνουμε κάποιες αντικειμενικές παρατηρήσεις. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την αλλαγή, γι’ αυτό και πρόθυμα δίνεται σε προοπτικές αισιόδοξες και λαμπερές, που τόσο εύκολα ευνοούνται από το κλίμα των εορτών και την επικείμενη είσοδο σε ένα νέο χρόνο, ένα χρόνο που επιθυμούμε να υλοποιήσει κάθε φανερή αλλά και ανομολόγητη επιθυμία της. Από την άλλη, η παραίτηση από το όνειρο μπορεί να έρθει πολύ γρήγορα, κυρίως όταν διαπιστώνουμε ότι, με την είσοδο στη νέα χρονιά, δεν έρχεται ταυτοχρόνως και μια γλυκιά νεράιδα, που με το μαγικό της ραβδάκι μπορεί να αλλάξει τα πάντα, ώστε να συμφωνούν με κάθε μικρή ή μεγάλη επιθυμία μας.
Πολύ σημαντική είναι και η διαπίστωση της άρνησης να αντιμετωπίσουμε τη δική μας ευθύνη στο πεδίο των αλλαγών που τόσο ποθούμε. Πολλές φορές, αυτές οι αλλαγές προϋποθέτουν μία απόφαση από εμάς, μία απόφαση κάτι να αφήσουμε και κάτι να κρατήσουμε ή κάτι να διεκδικήσουμε. Όμως, αυτή η απόφαση δεν προϋποθέτει απλώς τη θέληση ή τη λαχτάρα μας, γιατί η ίδια η ζωή σου έχει δείξει και μου έχει δείξει ότι με την επιθυμία μόνο δεν αλλάζουν τα πράγματα. Απαιτούνται εμπνευσμένες κινήσεις, γενναίες πρωτοβουλίες, έμπρακτες αποδείξεις ότι αποποιούμαστε τη ζωή της μιζέριας και του συμβιβασμού. Απαιτείται, για να μιλήσουμε με την πνευματική γλώσσα, η παράδοση της θέλησης του νου και της ψυχής μας στο Σωτήρα Χριστό, ώστε να γίνει δικό μας το θέλειν και το ενεργείν Εκείνου (βλέπε Φιλιππησίους 2:13). Αν αυτό δε γίνει, τότε οι πολυπόθητες αλλαγές, ακόμα και αν έρθουν, δε θα έχουν την ποιότητα και τη διαχρονικότητα των ουσιαστικών αλλαγών.
Όταν οι μέρες και οι μήνες κυλούν, και τίποτα δεν αλλάζει εξωτερικά, αξίζει να δούμε εκείνο που δεν έχει αλλάξει εσωτερικά, καθώς από τον εσωτερικό άνθρωπο ξεκινούν όλα. Από τη διάθεση, τη θέληση και την ειλικρινή παραδοχή ότι πράγματι ο εσωτερικός μας άνθρωπος έχει το δικό του μερίδιο στο έργο που πρέπει να γίνει μέσα μας και γύρω μας, κτίζονται τα θεμέλια για στερεά πνευματικά οικοδομήματα, και εξασφαλίζονται τα εφόδια για υγιείς ψυχικές και σωματικές δυνάμεις. Αν παθητικά περιμένουμε τις αλλαγές από τους άλλους, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η καθήλωση και η βεβαρημένη διάθεση. Πολύ γρήγορα, και δυστυχώς, με τόση θλιβερή μαθηματική ακρίβεια, η ορμή των ονείρων δίνει τη θέση της στην πικρή διαπίστωση ότι και αυτός ο χρόνος θα είναι μια από τα ίδια. Θα είναι μονότονος, επίμονος στο να δοκιμάζει τις αντοχές μας σε όλα τα επίπεδα, και τόσο πικρός, ίσως ακόμα και χειρότερος από τον προηγούμενο. Όταν η διάθεσή μας πέφτει σε σημείο, που να σκεφτόμαστε τόσο αρνητικά, το άγνωστο του νέου χρόνου δε μας ελκύει, δε μας εξιτάρει, δε μας προκαλεί για κατάστρωση σχεδίων. Αντίθετα, προβάλλει απειλητικό και δυσοίωνο, γεμάτο φόβους και αγωνίες ότι θα μας συμβούν όλα αυτά που καθόλου δε θέλουμε να μας συμβούν. Αναπόφευκτα, όταν επιτρέπεις τόσοι φόβοι να ταράζουν την εσωτερική ζωή σου, δε χαλάς απλώς τη διάθεσή σου. Στην ουσία παύεις να ζεις, καθώς τα πάντα για σένα είναι από πριν καθορισμένα, συνεπώς περιττεύει ο αγώνας για την όποια αλλαγή….!
Ίσως, σκεφτείς: ‘και αν εγώ αλλάξω, ποιος μου εγγυάται ότι οι άλλοι θα εκτιμήσουν τις αλλαγές μου;’ Δεν αλλάζεις για τους άλλους. Δεν αλλάζεις, με το μεμονωμένο κίνητρο να πετύχεις τους στόχους σου. Αλλάζεις πρώτα και κύρια, γιατί έχεις κατανοήσει την ανάγκη σου να εξελίσσεσαι και να ζεις με τρόπο που φέρνει πραγματική δόξα στον Θεό. Αλλάζεις, γιατί έχεις συνειδητοποιήσει ότι πιο σημαντικό απόκτημα από την εκπλήρωση των επιθυμιών σου είναι το βίωμα να γίνεις συνεργάτης/δα του Θεού στους αιώνιους Σκοπούς Του. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα έχουν τη δυναμική της παράδοσής σου στον Θεό, και αυτή η δυναμική είναι η μόνη πραγματική εξουσία, που μπορεί να φέρει αλλαγές, που ούτε καν φαντάζεσαι σε καταστάσεις, και σε ανθρώπινες ψυχές. Κάποτε είχα διαβάσει μία πραγματικά σοφή συμβουλή: ‘Μην προσεύχεσαι για να αλλάξουν οι άλλοι. Κοίταξε πρώτα μέσα σου αυτά που πρέπει εσύ να αλλάξεις και, αν αλλάξουν όλα αυτά κατά το Θέλημα του Θεού, τότε αλλάζουν και όλα τα άλλα.’ Αν συλλογιστείς βαθιά αυτή τη φράση, θα διαπιστώσεις ότι σε οδηγεί σε ένα πολύ ώριμο μονοπάτι, που είναι πολύ μακριά, έτη φωτός μακριά, από την παθητική αναμονή της καλής νεράιδας που τα αλλάζει όλα μαγικά. Έτη φωτός μακριά, όχι μόνο σε αντίληψη αλλά και σε θέμα τιμής προς το πρόσωπό σου. Κι’ αυτό, γιατί σε θέτει πρωταγωνιστή/στρια στη σκηνή της ζωής σου. Εσύ αναλαμβάνεις το μέρος σου με εμπιστοσύνη στον Θεό και Εκείνος εργάζεται τις πιο θαυμαστές μεταμορφώσεις, απλώς και μόνο γιατί είναι στη Φύση Του να είναι Αγαθός και Αγαθοποιός.
Πέρα από την παραδοχή της δικής μας ευθύνης στο οτιδήποτε συνθέτει τη ζωή μας, αξίζει αν ομολογείς πίστη στον Θεό της Αγίας Γραφής, να συλλογιστείς πόσο αυτή η πίστη επηρεάζει τον τρόπο που σκέπτεσαι και λειτουργείς, όταν τα όνειρα και η καλή σου διάθεση δέχονται επιθέσεις από την πίεση του αρνητισμού και της απαισιοδοξίας. Τί θέση έχει στη ζωή σου η χριστιανική σου πίστη, όταν συνειδητοποιείς πως τόσο γρήγορα παραιτήθηκες από τον αγώνα για τα όμορφα και τα αληθινά που έχεις κάθε δικαίωμα να διεκδικήσεις στη ζωή σου; Πόσο μπορεί η πίστη σου να σε κρατήσει, όταν κτυπά την πόρτα της καρδιάς σου η απογοήτευση, και τα αμείλικτα ερωτηματικά στο γιατί ο Θεός δεν έχει ακόμα λειτουργήσει, όπως εσύ θα ήθελες; Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, είναι καλό να ξεκαθαρίσουμε, ότι το να ξεκινάμε το νέο χρόνο με τόσο καλή… χριστιανική διάθεση, αυτό από μόνο του δεν αποτελεί εγγύηση για το πώς θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε. Τίποτα από όλα τα καλά που διακηρύττουμε και από όλα τα καλά που ονειρευόμαστε για τη δόξα του Θεού μας, δεν αρέσει στον εχθρό της ψυχής, ο οποίος θα επιστρατεύσει όλους τους ύπουλους τρόπους του, για να μας απομακρύνει από τους αρχικούς στόχους, για να σπείρει απογοήτευση, αμφιβολία ή και απιστία, για το αν ο Θεός μπορεί, ή αν θέλει να μας ευλογήσει, και να μοιραστεί τη Νίκη Του μαζί μας.
Ότι και αν ήδη σου λέει και αυτόν τον νέο χρόνο, μην του δίνεις σημασία. Γνωρίζει από τώρα ότι είναι ηττημένος στο τέλος της ιστορίας των πραγμάτων, και του προκαλεί άρρωστη χαρά να μοιραστεί την ήττα του μαζί σου, μαζί με όλους μας. Ότι και αν προσπαθεί, ότι και αν σχεδιάζει και αυτό το χρόνο στη ζωή σου, δεν μπορεί να αναιρέσει την αδιαπραγμάτευτη αλήθεια ότι υπάρχει Κύριος, Θεός Αληθινός για σένα, Πρόθυμος όσο δε φαντάζεσαι να ασχοληθεί μαζί σου, απέραντα Αγαθός και ασύλληπτα Τρυφερός στις ανάγκες και τις ελλείψεις σου. Η συνειδητοποίηση της ευθύνης που έχεις όταν επιτρέπεις στον εχθρό σου, ή σε οποιονδήποτε άνθρωπο λειτουργεί ως όργανό του, να σε απομακρύνει από τη διεκδίκηση του κάλλιστου στη ζωή σου, είναι το πρώτο βήμα στην πνευματική ωριμότητα, που θα επιτρέψει την έξοδο από πολλές καταστάσεις που σε συνθλίβουν. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις ότι καμία ύπουλη δύναμη δεν μπορεί να σου στερήσει αυτό που ο Θεός επιθυμεί για σένα και αυτό το χρόνο, αν εσύ δεν το επιτρέψεις, ή αν δεν παραιτηθείς σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα εχθρικά οχυρώματα να συνεχίσουν να σου στερούν τον ποθητό ουρανό της πνευματικής ελευθερίας. Από την αλλαγή στον τρόπο που σκέπτεσαι, ακόμα και στον τρόπο που πιστεύεις (σκέψου ότι χρόνια ολόκληρα μπορεί να πορευόμαστε με λανθασμένες αντιλήψεις για τον τρόπο που λειτουργεί ο Θεός στις καταστάσεις μας), καθορίζεται το αν θα ζήσεις ή όχι το βίωμα της πραγματικής ελευθερίας στην πνευματική σου ζωή.
Ναι, σίγουρα ο εχθρός υπάρχει και ενεργεί στη ζωή όλων μας, και μάλιστα όσο γνωρίζει ότι το τέλος της οριστικής του ήττας πλησιάζει, τόσο πιο μαινόμενος γίνεται. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός μας, αυτός ο πεισματώδης και εγωιστής εαυτός, που επιμένει να ζει ως ορφανός, ενώ έχει τιμηθεί με το προνόμιο να έχει υιοθετηθεί από τον Ζωντανό Υπέροχο Θεό. Αυτό το χρόνο ας μην επιτρέψουμε στο άρρωστο, στο ανώριμο, στο αλαζονικό κομμάτι του εαυτού μας να πολεμήσει για χάρη μας, γιατί τότε η ήττα είναι περισσότερο από βέβαιη. Ας το παραδώσουμε στον Ιησού Χριστό, ώστε Εκείνος να το θεραπεύσει και με τη Χάρη Του, να αναδείξει μέσα από όλους μας εκείνον τον εαυτό που μπορεί να σταθεί στο πλευρό του Κυρίου μας, για τη διεκπεραίωση των πιο απαιτητικών αγώνων, και τη διεκδίκηση της πιο συγκλονιστικής Νίκης, της Νίκης του Ιησού Χριστού. Αμήν!!!...
ΠΗΓΗ: believechannel
Δεν υπάρχει ούτε μία πιο ενδιαφέρουσα και απελευθερωτική πράξη στην ανθρώπινη εμπειρία από αυτή την ιδιότητα. Έχουν γραφτεί Βιβλία και βιβλία γι’ αυτή τη λυτρωτική πράξη. Αμέτρητες ψυχές έχουν ξεδιψάσει σ’ αυτή την πηγή, εκτιμώντας πάρα πολύ το καλό που τους έγινε. Η έλλειψη αυτής της ιδιότητας, χωρίς αμφιβολία, είναι ο λόγος που πολλοί ζουν άδειες και θλιμμένες ζωές.
Πώς μπορεί κάτι να είναι ακόμα τόσο όμορφο, και να προσπερνιέται, να αγνοείται;
Είναι δύσκολη η συγχώρεση.
Από τη φύση μας θυμώνουμε, μένουμε θυμωμένοι και το κρατάμε ότι έχουμε αδικηθεί. Τα παιδάκια δεν χρειάζεται να διδαχτούν για να θυμώνουν ή να κατσουφιάζουν.
Το βιβλίο της Γένεσης μας μιλάει γι’ αυτή την έννοια της συγχώρεσης, καθώς ο Ιωσήφ και τα αδέρφια του αντιμετωπίζουν μια δύσκολη κατάσταση. Ο Ιωσήφ είχε μισηθεί τόσο πολύ από τους αδελφούς του, που σχεδόν έφτασαν στο σημείο να τον σκοτώσουν, και τελικά τον πούλησαν σαν σκλάβο για να τον διώξουν στην Αίγυπτο. Από την εμπειρία της παρεπιδημίας του, κάθε φορά που φαινόταν ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά γι' αυτόν, τελικά χειροτέρευαν στο σημείο να τον φυλακίσουν, και να μείνει εκεί ξεχασμένος από όλους, εκτός από το Θεό. Ο Θεός τον ύψωσε ώστε να γίνει κυβερνήτης στην Αίγυπτο, και απ’ αυτόν έσωσε όλη την Αίγυπτο.
Τώρα, η πραγματική αξία και ο χαρακτήρας αυτού του αξιοθαύμαστου ανθρώπου δοκιμάστηκε στο έπακρο. Θα μπορούσε να συγχωρήσει τα γεμάτα μίσος, εκδίκηση και ζήλια αδέρφια του; Αυτή η λέξη εμφανίζεται για πρώτη φορά ακριβώς εδώ:
Γένεση 50:17 "Ούτω θέλετε ειπεί προς τον Ιωσήφ· Συγχώρησον, παρακαλώ, την αδικίαν των αδελφών σου και την αμαρτίαν αυτών· διότι έπραξαν κακόν εις σέ· τώρα λοιπόν συγχώρησον, παρακαλούμεν, την αδικίαν των δούλων του Θεού του πατρός σου. Και έκλαυσεν ο Ιωσήφ ότε ελάλησαν προς αυτόν".
Ο Ιωσήφ συγχωρώντας τους αδελφούς του, άνοιξε την πόρτα για το Χριστό να έρθει στον κόσμο. Αν δεν τους συγχωρούσε, ο Ιούδα θα είχε πεθάνει. Ο προ-προ παππούς της Μαρίας, της μητέρας του Ιησού κατά σάρκα.
Συγχώρεση.
Ματθαίος 18:21-23 "Τότε προσελθών προς αυτόν ο Πέτρος, είπε· Κύριε, ποσάκις αν αμαρτήση εις εμέ ο αδελφός μου και θέλω συγχωρήσει αυτόν; έως επτάκις; Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Δεν σοι λέγω έως επτάκις, αλλ' έως εβδομηκοντάκις επτά. Διά τούτο η βασιλεία των ουρανών ωμοιώθη με άνθρωπον βασιλέα, όστις ηθέλησε να θεωρήση λογαριασμόν μετά των δούλων αυτού".
Άφησε τον Ιησού να αφαιρέσει την αυστηρή νομική άποψη από την υπόθεση, και να ξεδιαλύνει την καθαρή αλήθεια. Η συγχώρεση δεν έχει να κάνει με μέτρο, είναι πνεύμα, είναι πρακτική, είναι τρόπος ζωής.
Αν πάψουμε ποτέ να συγχωρούμε, έχουμε σταματήσει να ζούμε μια χαρούμενη ζωή.
Γιατί είναι τόσο δύσκολη η συγχώρεση;
Καταλάβετε ότι η συγχώρεση είναι μια ροή, για να την πάρεις πρέπει να την δώσεις. Ακριβώς στο σημείο που σταματάς τη ροή της από σένα, σταματάει η ροή και προς εσένα. Όπως έχεις λάβει, έτσι να δώσεις. Αν αρνείσαι να δώσεις, θα σου παρακρατηθεί.
Η έλλειψη κατανόησης σ’ αυτό τον τομέα, έχει κλέψει τη ζωή και τη χαρά από αμέτρητες πικραμένες ψυχές.
Εβραίους 12:14-16 "Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον, παρατηρούντες μήπως υστερήταί τις από της χάριτος του Θεού, μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα φέρη ενόχλησιν και διά ταύτης μιανθώσι πολλοί, μήπως ήναι τις πόρνος ή βέβηλος καθώς ο Ησαύ, όστις διά μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού".
Ακούστε το λόγο του Κυρίου, ο Ησαύ πικράθηκε από την εξαπάτηση του Ιακώβ, αυτή η πικρία τον έκανε να μην καταλάβει ότι είχε (τα πρωτοτόκια), και ήταν πρόθυμος να τα πουλήσει για ένα πιάτο φακής. Η πικρία παραμορφώνει την όψη και την αξία σου.
Συγχώρεση, τη χρειαζόμαστε κάθε μέρα.
Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που περνάει, που με κάποιο τρόπο ή μορφή να μην τη χρειαζόμαστε. Ωστόσο, κλέβουμε από τον εαυτό μας αυτή την απίστευτη ευλογία, επειδή αρνούμαστε τη συγχώρεση στους άλλους.
Μάρκος 11:26 "Αλλ' εάν σεις δεν συγχωρήτε, ουδέ ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει συγχωρήσει τα αμαρτήματά σας".
Εξάσκησε τους μυς της συγχώρεσης. Συγχώρεσε τα καθημερινά μικροπράγματα.
Συγχώρεση, αν δεν μπορείς να συγχωρήσεις τα μικρά και τωρινά, δεν θα μπορέσεις να συγχωρήσεις τα μεγάλα που θα έρθουν αργότερα.
Γιατί να συγχωρέσω;
Μερικοί αγωνίζονται κάτω από την εσφαλμένη αντίληψη, ότι η συγχώρεση έχει να κάνει με αυτόν που παρανόμησε ή έκανε λάθος λάθος. Όταν συγχωρείς άλλους, το κάνεις για σένα. Δεν αξίζει η προσπάθεια, το πνεύμα και η ενέργεια που απαιτείται να κρατάς πικρίες. Γιατί να αφήσεις τις ενέργειες κάποιου άλλου να σε δηλητηριάσουν, και να σου κάνουν κακό; Απελευθέρωσε τον εαυτό σου από τα λάθη των άλλων και συγχώρησέ τους. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι δεν θα κριθούν από το Θεό. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι δεν θα κριθούν από άνθρωπο. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι δεν θα κριθούν στην αιωνιότητα. Συγχώρεση σε ατομική βάση σημαίνει απλά, ότι βγαίνεις από την εξίσωση.
Σαν άνθρωπος ο Ιησούς, το έκανε σαν την τελευταία λυτρωτική πράξη της επίγειας ζωής Του. Κοιτάζοντας από το σταυρό προς τα κάτω στους Εβραίους και τους Ρωμαίους, πρόφερε αυτά τα λόγια:
Λουκάς 23:34 "Πάτερ, συγχώρησον αυτούς· διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι".
Με αυτά τα απλά λόγια, απελευθέρωσε τον εαυτό Του από το βάρος του κακού που Του είχαν κάνει.
Εξασκώντας τη συγχώρηση.
Μην επιτρέψεις κάτι να έρθει στη ζωή σου, που να μην μπορείς να το συγχωρήσεις. Αυτό μπορεί να απαιτήσει δάκρυα. Μπορεί να απαιτήσει πολλή προσευχή. Ωστόσο, η πνευματική ενέργεια που απαιτείται για να συγχωρέσεις, θα δώσει μερίδιο διαρκείας στη δική σου ζωή.
Συγχωρώντας τους άλλους, ανοίγω την πόρτα των όμορφων επιπτώσεων για μένα.
Απολαμβάνω τη συγχώρεση για τον εαυτό μου. Απελευθερώνομαι, αφήνοντάς το να φύγει...
ΠΗΓΗ: Επιστολή
