ΗΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ;

- Από το βιβλίο «Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΙΗΣΟΥΣ» του Γ. Γεωργαλά, ΕΡΩΔΙΟΣ, 2003-

Το πρόσωπο του ιστορικού Ιησού της Γαλιλαίας δέχτηκε και συνεχίζει να επιδέχεται ποικίλες ερμηνείες και παρερμηνείες. Η ίδια η προσωπικότητα, το αγλάισμά της, η διϊστορική και διεθνής ακτινοβολία της επί δύο χιλιετίες αποτελούν ισχυρά κίνητρα οικειοποίησης μιας τέτοιας προσωπικότητας. Έτσι, η άποψη, ότι ο Ιησούς ήταν Έλληνας, και οι ιδέες και οι διδασκαλίες του ελληνικής προέλευσης, είναι η λογική κατάληξη μιας τέτοιας οικειοποίησης από μέρους των ελληνοκεντρικών, ενώ κάποιοι άλλοι τον θέλουν Ινδό που παντρεύτηκε και πέθανε στο Κασμίρ, άλλοι Ιάπωνα κ.ο.κ.

Το βιβλίο του γνωστού στους παλαιότερους θεωρητικού της Χούντας Γεωργίου Γεωργαλά, κινείται σ’ αυτή την λογική. Βέβαια , προηγήθηκαν και κανά δυο άλλα, αλλά το βιβλίο του Γεωργαλά, έρχεται ομολογουμένως με πιο νηφάλιο τρόπο να…αποδείξει την ελληνικότητα του Ιησού. Κύρια επιχειρήματα του συγγραφέα είναι τρία: Α) Ο Ιησούς δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά Γαλιλαίος, Β) Ο Ιησούς είχε σε πολλές περιπτώσεις μιας Αντι-ιουδαϊκή ρητορική, Γ) Πολλές από τις ιδέες του βρίσκονται σε αρχαίους Έλληνες σοφούς και άρα…προέρχονται από αυτούς.

Μια προσεχτική όμως μελέτη της επιχειρηματολογίας του συγγραφέα πείθει μάλλον περί του αντιθέτου. Η Ιουδαϊκή καταγωγή του Ιησού είναι τόσο μυριόλεκτη και τόσο καλά κατοχυρωμένη στα Ευαγγέλια και στην λοιπή Καινή Διαθήκη, ακόμα και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, όπου ο Ιησούς αποκαλείται ‘ο λέων εκ της φυλής του Ιούδα’, ώστε κάθε προσπάθεια ανατροπής αυτού του πλούσιου υλικού αποτελεί φενάκη. Ακόμη και κατά τη σταύρωση του Ιησού τοποθετήθηκε Η επιγραφή Ι.Ν.Β.Ι (Ιησούς Ναζωραίος Βασιλιάς των Ιουδαίων). Ύστερα, υπάρχει ο Ιώσηπος, εκκλησιαστικοί και αντιεκκλησιαστικοί συγγραφείς, που μαρτυρούν την Ιουδαϊκότητα του Ιησού, άσχετα με τις ερμηνείες που δίνουν. Ακόμα τι θα λεχθεί για τα αδέλφια του Ιησού, Ιωσήφ, Ιούδας, Ιάκωβος, Σίμων, που είναι Εβραίοι και για το όνομα του ίδιου, που σημαίνει ο Γιαχβέ σώζει (Γιεχοσούα);

Το ότι ο Ιησούς καταγόταν από τη Ναζαρέτ, πολίχνη της Γαλιλαίας, βόρειας περιοχής της Ιουδαίας, δεν έχει να κάνει με την Ιουδαϊκή καταγωγή των γονέων του και των προπατόρων του (όπως παρουσιάζεται από τους Ματθαίο-Λουκά), ούτε η επίδραση του Ελληνισμού στην Γαλιλαία ήταν τόσο μεγάλη όσο πιστεύει ο συγγραφέας και θέλει να αποδείξει. Και οι Γαλιλαίοι ήσαν Εβραίοι στην θρησκεία και στην πίστη. Απ’ την άλλη, η Αντι-Ιουδαϊκή ρητορική του Ιησού όπως αυτή που έγινε εναντίον των Φαρισαίων (Ματθ. 23) δεν έχει σχέση με την Ιουδαϊκή καταγωγή του ίδιου (ήρθε όχι για να καταλύσει το νόμο αλλά να τον πληρώσει - Ματθ.5:17), αλλά με εσφαλμένες απόψεις ηγετών και υποκριτικές ενέργειες (πρβλ. Ματθ. 23:3: «όλα, λοιπόν, όσα αν σας πουν για να τηρείτε [Οι Φαρισαίοι], να τα τηρείτε και να τα κάνετε· όμως, σύμφωνα με τα έργα τους μη κάνετε· για τον λόγο ότι, λένε και δεν κάνουν».

Ο συγγραφέας προκειμένου να κατοχυρώσει τις όποιες επιμέρους απόψεις του, δεν διστάζει να καταφεύγει και σε ψευδεπίγραφα, ανιστόρητα μεταγενέστερα κείμενα όπως το Ιορδαϊκό Ευαγγέλιο (3ος μ.Χ.;) που θέλει τον Ιησού Φιλισταίο, και στην πλαστή επιστολή του Πιλάτου που παρουσιάζει τον Ιησού ξανθό με γαλανά μάτια! Μένει το ερώτημα, πώς εξηγούνται οι κάποιες ομοιότητες μεταξύ διδασκαλίας Ελλήνων σοφών (κυρίως Πλάτωνα) και Ιησού. Η εξήγηση –όπως τονίζουν οι ειδικοί- είναι απλή. Υπάρχουν ρητά και σκέψεις του Ιησού που προσεγγίζουν Πλατωνικά-Σωκρατικά ρητά. Όπως π.χ. «πολλοί εισίν οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί» κ.ά. Αν γίνει όμως μια σύγκριση επί του συνόλου, έχουμε μια διαφορά ημέρας και νύχτας. Ο Σωκράτης έλεγε, «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», αλλά ο Ιησούς κήρυττε «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια, και η ζωή» (Ιωάν. 14:6) και «πριν γίνει ο Αβραάμ εγώ είμαι (Ιωάν. 8:56). Ο Ιησούς κήρυττε την βασιλεία των ουρανών ή βασιλεία του Θεού, διδασκαλία που κατείχε κεντρική θέση στο κήρυγμά του, εννοώντας την σύναξη της Εκκλησίας του με επικεφαλής τον ίδιο. Περί αυτής της διδασκαλίας ιδέα δεν είχαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Κήρυξε επίσης την ανάσταση των νεκρών και την πλήρωση της εσχατολογικής διδασκαλίας του δια της αναστάσεως –όχι την έμφυτη αθανασία της ψυχής όπως πίστευαν οι Ορφικοί, ο Πυθαγόρας, ο Πλάτωνας και ο Πλωτίνος- για να αναφέρω δύο παραδείγματα. Εξάλλου ο Ιησούς είναι κήρυκας της αλτρουιστικής αγάπης και προς τους εχθρούς, έννοια που δεν υπάρχει στους Έλληνες φιλόσοφους. Σ’ αυτούς υπήρχε η σκέψη της μη αντεκδίκησης, και η έννοια της δικαιοσύνης.

Σε τελευταία ανάλυση, δεν υπάρχει θέση, ιδέα ή διδασκαλία του Ιησού, που να μην μπορεί να ανιχνευθεί στην Παλαιά Διαθήκη ή στον ευρύτερο Ιουδαϊσμό. Μένει όντως μετέωρο το ερώτημα, γιατί αφού ο Ιησούς ήταν Έλληνας, ή Ελληνίζων, δεν παρέπεμψε ούτε μια φορά στον Πυθαγόρα, τον Ηράκλειτο, ή τον Πλάτωνα και προτιμούσε να λέει «είναι γεγραμμένον», παραπέμποντας πάνω από 70 φορές άμεσα ή έμμεσα, στα βιβλία της ΠΔ και στο Θεό του Αβραάμ του Ισαάκ και Ιακώβ (Λουκάς 20:28-30).

Η προσπάθεια του συγγραφέα να αποδείξει την Ελληνική καταγωγή του Ιησού και των ιδεών του παραμένει ανεπιτυχής. Είναι μια προσπάθεια βέβαια, που αποκαλύπτει, ότι όταν προηγείται μια ιδεολογία της καθαρά επιστημονικής έρευνας, οδηγούμαστε σε πενιχρά αποτελέσματα. Ο συγγραφέας άλλωστε χρησιμοποιεί για τεκμηρίωση, μια πεπαλαιωμένη βιβλιογραφία, που με μια-δυο εξαιρέσεις, κυμαίνεται μεταξύ του 1897 και 1972, και αποφεύγει επιμελώς τη σύγχρονη διεθνή, όπως λόγου χάριν τον Ε.Π.Σαντέρς, «Το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού» (Φιλίστωρ, 1998) και τον JuanArias, «Ιησούς, ο μεγάλος άγνωστος» (Λιβάνης, 2002) για να αναφέρω δύο αξιόλογα έργα που μεταφράστηκαν στη γλώσσα μας...

ΠΗΓΗ: diakrisis.gr/articles.

Τι σε κάνει χαρούμενο;

Υποχρεώθηκα να γελάσω όταν διάβασα τους πρωινούς τίτλους της εφημερίδας «USA Today» ότι «Οι ψυχολόγοι γνωρίζουν πια τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο χαρούμενο». Δεν ήξερα ότι η ευτυχία είναι ένα μυστικό το οποίο μπορούσε να ανακαλυφτεί από τη δική μας ειδικότητα. Συνέχισα το διάβασμα καθώς ήθελα να μάθω πια είναι αυτά τα συνταραχτικά αποτελέσματα της εν λόγω έρευνας.

Αν είσαι μαθητής του Λόγου Του Θεού, δεν θα μια φορά τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός εκπλαγείς καθόλου. Η έρευνα επικυρώνει για άλλη εργάζεται.

1. Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που ξοδεύουν τον ελάχιστο χρόνο μόνοι, και επιδιώκουν προσωπική επικοινωνία (intimacy) και προσωπική αύξηση (personal growth). Αμέσως σκέφτηκα τον Ιησού Χριστό. Η πρώτη Του έννοια πάντοτε ήταν η επικοινωνία με τον Πατέρα, και μία από τις πρώτες Του ενέργειες όταν άρχισε τη διακονία Του, ήταν η διαλογή των 12 αποστόλων που θα τον ακολουθούσαν σε όλη Του την επίγεια πορεία. Μέσα από αυτούς ίδρυσε την εκκλησία Του, η οποία στηριζόταν πάνω στα θεμέλια της κοινότητας, της προσωπικής επικοινωνίας και της αδελφικής αγάπης.

2. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν κρίνουν τον εαυτό τους από αυτά που οι άλλοι κάνουν ή κατέχουν. Δηλαδή δεν συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους άλλους. Ο Λόγος Του Θεού θεωρεί ανόητους τους ανθρώπους αυτούς καθώς ο απόστολος Παύλος διακηρύττει ότι «…δεν τολμώμεν να συναριθμήσωμεν ή να συγκρίνωμεν εαυτούς προς τινάς εκ των συνιστώντων εαυτούς· αλλ' αυτοί καθ' εαυτούς μετρούντες εαυτούς και προς εαυτούς συγκρίνοντες εαυτούς ανοηταίνουσιν» Β’ Κορινθίους 10:12. Καθώς υπακούμε στο Λόγο Του Θεού και επιλέγουμε να τον ευχαριστήσουμε μέσα από τη ζωή μας, ευλογία, χάρις και ευχαρίστηση έρχονται μέσα στη καρδιά μας.

3. Ο Υλισμός είναι τοξικός για την ευτυχία του ανθρώπου. Η παραβολή του πλούσιου νέου που μας περιγράφει ο Ματθαίος, φανερώνει αυτή την κατάσταση. Παρόλα τα πλούτη και τα αγαθά, ο άνθρωπος αυτός ζητούσε κάτι παραπάνω για να νιώσει πλήρης και ευτυχισμένος: την αιώνια ζωή. Δυστυχώς όμως, στην προσταγή Του Κυρίου να πουλήσει όλα τα αγαθά του, να τα δώσει στους φτωχούς και να τον ακολουθήσει, ο άνθρωπος αυτός έφυγε εις τα ίδια, «σκυθρωπός». Ένιωθε ότι κάτι του έλειπε για να γεμίσει την άδεια του ψυχή, αλλά στην ευκαιρία που του δόθηκε για να καλύψει το κενό αυτό, γύρισε την πλάτη και έφυγε στεναχωρημένος. Για άλλη μια φορά, η Αγία Γραφή μας τονίζει «Προσέχετε και φυλάττεσθε από της πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού» Λουκάς 12:15.

4. Η αισιοδοξία είναι απαραίτητη, ακόμη και στις σκοτεινές δύσκολες ώρες. Λόγω Του Χριστού, η ελπίδα περισσεύει και αυξάνει μέσα στη ζωή μας. Στον Ιερεμία 32:17 διαβάζουμε «Ω Κύριε Θεέ· ιδού, συ έκαμες τον ουρανόν και την γην εν τη δυνάμει σου τη μεγάλη και εν τω βραχίονί σου τω εξηπλωμένω· δεν είναι ουδέν πράγμα δύσκολον εις σε». Στο τελευταίο κεφάλαιο του Ιώβ, μετά από το πέρας της θλίψης και της δοκιμασίας του, φωνάζει δυνατά προς το Θεό «Εξεύρω ότι δύνασαι τα πάντα, και ουδείς στοχασμός σου δύναται να εμποδισθή» Ιώβ 42:2. Ακόμη και μέσα στην αρρώστια και τη δοκιμασία ακούμε το Λόγο Του Θεού να μας ψιθυρίζει τα άγια λόγια, «Διότι εξεύρομεν ότι εάν η επίγειος οικία του σκηνώματος ημών χαλασθή, έχομεν εκ του Θεού οικοδομήν, οικίαν αχειροποίητον, αιώνιον εν τοις ουρανοίς» Β’ Κορινθίους 5:1. Και πάνω από όλα, έχουμε την ελπίδα της αιωνίου ζωής, εκεί όπου δεν θα υπάρχει ούτε πόνος, ούτε δάκρυ, ούτε νύχτα…

5. Οι πράξεις και οι ενέργειες είναι αυτές που μετράνε. Δεν είναι μόνο το τι πιστεύεις, ή η κοσμοθεωρία και η αντίληψη που έχεις για τη ζωή που συντελούν στην προσωπική σου ευτυχία. Οι άνθρωποι που δίνουν στους άλλους, και δεν είναι στραμμένοι στον εαυτό τους, είναι περισσότερο ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Δεν μας εκπλήσσει βέβαια καθόλου αυτό. Ο ίδιος ο Πατέρας έδωσε το μονάκριβο Υιό Του, ως το υπέρτατο δώρο θυσίας για εμάς.

«Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» Ιωάννης 3:16. Η προσφορά είναι μία γραφική αρχή, είτε αυτή αφορά υλικά, οικονομικά, τροφή, καταφύγιο, χρόνο, χαρίσματα και αγάπη. Το αποτέλεσμα της προσφοράς είναι πάντα ευλογία και χαρά.

6. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι γνωρίζουν τις δυνάμεις τους και τις αξιοποιούν. Όλοι μας έχουμε λάβει από το Θεό χαρίσματα και θεία δώρα, τα οποία καλούμαστε να τα χρησιμοποιήσουμε για το έργο Του και για το καλό των γύρω μας. Όταν χρησιμοποιείς αυτά τα δώρα και τα αξιοποιείς για το θέλημα Αυτού που στα εμπιστεύτηκε, τότε γεμίζεις χαρά και νιώθεις ευτυχισμένος. Οι ψυχολόγοι το ονομάζουν «άνθρωπος κινούμενος στη ροή» (moving in the flow). Οι άνθρωποι της πίστης, κινούνται από την άλλη,υπό την οδηγία Του Πνεύματος Του Αγίου.

7. Οι άνθρωποι που νιώθουν και εκφράζουν ευγνωμοσύνη είναι ευτυχισμένοι. Είμαστε προσωπικά αιωνίως ευγνώμονες προς τον Πατέρα για τον Υιό του τον Ιησού Χριστό, για την σταυρική Του θυσία που άνοιξε το δρόμο για τη Σωτηρία μας. Επίσης, ο απόστολος Παύλος φωνάζει «Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα· και γίνεσθε ευγνώμονες» Κολοσσαείς 3:15.

8. Ο πιο δυνατός δεσμός με την ευτυχία, είναι η θέληση προς συγχώρεση. Τα οφέλη της συγχωρητικότητας είναι καλά καταγεγραμμένα στη διεθνή βιβλιογραφία της επιστήμης της ψυχολογίας. Για τον πιστό άνθρωπο, η συγχώρεση δεν είναι απλώς μία επιλογή. Είναι διαταγή Του Κυρίου μας. Συγχωρούμε τους άλλους επειδή Εκείνος μας συγχώρεσε, όπως και αγαπάμε τους άλλους επειδή Εκείνος πρώτος μας αγάπησε. «Υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σείς·» Κολοσσαείς 3:13.

Αφού ανέφερε τα παραπάνω «μυστικά της ευτυχίας», το άρθρο κατέληγε με τον ακόλουθο ισχυρισμό: «Πρέπει να έχουμε περισσότερο εμπιστοσύνη στη δική μας προσαρμοστικότητα (resilience) και λιγότερο εμπιστοσύνη στις δικές μας εκτιμήσεις. Πρέπει να είμαστε λίγο περισσότερο ταπεινοί και λίγο περισσότερο γενναίοι και δυνατοί».

Ο ερευνητής έπιασε την μισή αλήθεια. Δεν θα βρούμε ποτέ την ευτυχία όταν στηριζόμαστε στη δική μας προσαρμοστικότητα και δύναμη. Σε αντίθεση, πρέπει να στηριζόμαστε στο Θεό, και τις δικές Του υποσχέσεις για τη ζωή μας.

Η έρευνα για την ευτυχία θα είναι πάντα ελλιπείς και λειψή, αν δεν οδηγεί σε Αυτόν μέσα στον οποίο μπορεί να βρεθεί άφθονη η χαρά και η αγάπη. Καθώς διακηρύττουν οι Γραφές, «Μακάριος ο λαός, όστις ευρίσκεται εν τοιαύτη καταστάσει· μακάριος ο λαός, του οποίου ο Κύριος είναι ο Θεός αυτού» Ψαλμός 144:15.

Αν θέλεις να βρεις την ευτυχία, εμπιστεύσου στην κυριαρχία και σοφία Του Θεού. Υπάκουσε σε Αυτόν και πίστευσε ότι τα πάντα εργάζεται για το δικό σου/μας καλό. Δεν έχει να κάνει με εσένα ή τη δύναμη που έχεις να προσαρμόζεσαι και να ξεπερνάς καταστάσεις. Αφορά μόνο τη σχέση σου μαζί Του…

Linda S. Mintle, Ph.D

Όταν ο πιστός εκπέμπει ειρήνη.

«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί∙ επειδή αυτοί θα ονομαστούν γιοι του Θεού». Ματθαίον 5:9.

Η σκέψη και μόνο της ειρήνης αρκεί για να ξυπνήσει στην ανθρώπινη καρδιά άγιους πόθους και αρχέγονες ανάγκες. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή με την καρδιά μολυσμένη από την κατάρα της αμαρτίας, «ήμασταν από τη φύση μας τέκνα οργής» Εφεσίους 2:3, όπως τόσο χαρακτηριστικά αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού, και οικτρά αλλοτριωμένοι από τη Φύση της Αγιότητάς Του, όσο επιμένουμε στην αποστασία μας. Κι όμως, το αποτύπωμα του Δημιουργού στην καρδιά μας δεν έχει σβήσει, καθώς βαθιά μέσα μας ποθούμε να εισέλθουμε στην ευλογημένη και μακαρία εκείνη πραγματικότητα, που θα γαληνεύσει τις θύελλες και τρικυμίες της καρδιάς μας. Ο Ιησούς Χριστός γνωρίζει τη φύση και τα θέλω μας όσο κανένας άλλος. Γνωρίζει ότι μακριά από Εκείνον είμαστε απέραντα δυστυχισμένοι, και ότι καμία ανθρώπινη επιλογή που εχθρεύεται το Θέλημά Του, δεν μπορεί να οικοδομήσει μέσα μας την πολυπόθητη ειρήνη της ψυχής μας.

Ο Σωτήρας του κόσμου είναι «η ειρήνη μας» Εφεσίους 2:14, μία δήλωση συνταρακτική που μας διδάσκει πως αυτό που τόσο λαχταρούμε, την ισορροπία του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής μας, δεν μπορούμε πουθενά αλλού να το γευτούμε παρά μόνο από τις αιώνιες Πηγές της Χάρης Του. Όταν ο Ιησούς Χριστός μιλά για ειρήνη, δεν το κάνει με την αόριστη θεωρητικολογία ενός ακόμη από τους σοφούς του κόσμου. Πολλοί φιλόσοφοι και διαπρεπείς διδάσκαλοι μίλησαν για την ειρήνη της ψυχής, όμως κανείς ποτέ δεν τόλμησε σοβαρά να διεκδικήσει για τον εαυτό του ότι είναι η ουσία και η πηγή της. Κανείς δεν τόλμησε να ταυτίσει την έννοιά της με το χαρακτήρα του, γι’ αυτό ακριβώς τα λόγια τους ακούστηκαν ή γράφτηκαν στην ιστορία ως μία ακόμα προσπάθεια κατευνασμού του ανθρώπινου πόνου, ως μία ακόμα προσπάθεια ανακούφισης, ίσως και νάρκης των καημών της ψυχής, που, όμως, δεν προσφέρει αποτέλεσμα ουσιαστικής θεραπείας και λύτρωσης. Μπορούμε πράγματι να αντλήσουμε χρήσιμη γνώση από τις διδασκαλίες των πνευματικών ανθρώπων, όμως πάντα θα έχουμε μισά αποτελέσματα, πάντα θα γυρίζουμε γύρω από το στόχο, όταν απλώς μένουμε σε αυτές, και δεν επιδιώκουμε με όλη μας την καρδιά να πλουτίσουμε την ψυχή μας με τις αιώνιες Διδασκαλίες του Ιησού Χριστού. Στοχεύουμε στο κέντρο των προβλημάτων μας, και θέτουμε τον ακρογωνιαίο λίθο της ειρήνης μας, όταν κατανοήσουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας, πως όσα μας διδάσκει ο Ιησούς είναι πνεύμα και ζωή, είναι αλήθεια ασύγκριτη και πρόγευση ουράνια.

Η ειρήνη, πολύ πριν γίνει μία κατάκτηση εξωτερική, πρέπει πρώτα να κατεργαστεί στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Όταν ο Ιησούς πρόφερε την εκπληκτική λέξη ειρηνοποιός, εννοούσε τον άνθρωπο που πρώτα απ’ όλα λειτουργεί με τη Χάρη Του, ώστε να οικοδομήσει την ειρήνη στον εσωτερικό του κόσμο, πριν αγωνιστεί για αυτή στο εξωτερικό επίπεδο. Πολλοί είναι αυτοί που μάχονται για την εδραίωση της ειρήνης, εντάσσονται σε κινήματα ειρηνευτικά και ανθρωπιστικά (αποφάσεις που είναι πράγματι επαινετές), αλλά δε βιώνουν ουσιαστικά αποτελέσματα∙ αντίθετα, απογοητεύονται και θυμώνουν, όσο βαθύτερα συνειδητοποιούν το άμετρο μέγεθος της ανθρώπινης αφροσύνης και αδιαφορίας για την πάταξη οποιασδήποτε κατάστασης, που αντιτίθεται στα ανθρώπινα δικαιώματα. Πολλοί ηγέτες και ιδεολόγοι θέτουν ως στίγμα της πορείας και του αγώνα τους το πάθος τους για ειρήνη. Δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε κατά πόσο πιστεύουν ή όχι όσα διακηρύττουν, καθώς την άβυσσο της καρδιάς τη γνωρίζει μόνο ο Ιησούς Χριστός. Ωστόσο, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η αλήθεια πως η ειρήνη στον κόσμο οικοδομείται, όταν πρώτα έχει οικοδομηθεί στο νου των ανθρώπων, και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια εσωτερική επανάσταση ενάντια σε όλα όσα μας στερούν τη βίωση λυτρωτικών αληθειών. Όσες προσπάθειες και αν κάνουμε για την εξωτερική ειρήνη, πάντα θα πικραινόμαστε, όταν προσπαθούμε να την οικοδομήσουμε ξέχωρα από τον θεμέλιο λίθο της, όταν την εργαζόμαστε αποκομμένη από την ουσία της, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτή είναι μία θεμελιώδης αλήθεια για την ανθρώπινη ισορροπία, που όταν την εμπειριστούμε, γευόμαστε στην ουσία την έννοια της υπερφυσικής Δύναμης του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός στηρίζει τον πιστό άνθρωπο κάθε εποχής με τον υπέροχο λόγο του: «Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας∙ όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ». Ιωάννης 14:27. Τα λόγια Του δε γίνεται να μας αφήσουν αδιάφορους. Γνωρίζει ότι και στον κόσμο μπορούμε να γευτούμε την ειρήνη, αλλά ο Ίδιος κάνει τη διαφορά, βεβαιώνοντάς μας ότι η Δική Του Ειρήνη δεν είναι από αυτό τον κόσμο. Τι είδους ειρήνη είναι αυτή και πώς μπορεί να μας βοηθήσει να αγωνιστούμε και για την επικράτηση της εξωτερικής ειρήνης;

Καταρχάς, ο κόσμος προσφέρει γεύση ειρήνης, η οποία, όμως καταρρέει, όταν αποδομούνται όλα αυτά στα οποία στηριζόταν. Ο Ιησούς Χριστός δεν προσφέρει μια φευγαλέα γεύση ειρήνης, προσφέρει την απόλυτη βίωσή της, στον υπέρτατο βαθμό που μπορεί να γνωριστεί από την ανθρώπινη εμπειρία. Πράγματι, όλοι έχουμε βιώσει περιόδους κατά τις οποίες η ειρήνη μας στηρίζεται στην άγνοια του κινδύνου ή στην ευρυχωρία και στην απουσία οποιασδήποτε δοκιμασίας και πίεσης. Όταν, όμως, τα δεδομένα αλλάξουν αιφνιδιαστικά και οδυνηρές πιέσεις μας καταθλίβουν, τότε συνειδητοποιούμε πως η ειρήνη μας είναι απλώς αδύνατο να διατηρηθεί. Είναι ακατόρθωτη, παρά μόνο αν λαμβάνεται από την ανεξάντλητη Πηγή της, τον Ιησού Χριστό. Μόνο ο άνθρωπος που έχει κτίσει την ελπίδα και την πίστη του στον Ιησού Χριστό, μπορεί να ευεργετηθεί με την αταραξία και την ηρεμία Εκείνου μέσα στη σφοδρότητα των δοκιμασιών του. Αν είμαστε ειλικρινείς και δεν ωραιοποιούμε καταστάσεις, θα ομολογήσουμε πως η θέση της ειρήνης μέσα στο καμίνι της θλίψης δεν είναι μία απόφαση, που απλώς λαμβάνεται μία μέρα και ύστερα μας ακολουθεί για πάντα. Απαιτείται καθημερινή, αδιάλειπτη και επίμονη αφιέρωση της ζωής μας, και των προβλημάτων μας στον Θεό, ώστε το εντελώς αδύνατο και ανήκουστο να γίνει υπέροχα εφικτό μέσα στη Χάρη του Θεού.

Όταν ο πιστός εκπέμπει ειρήνη, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται, γίνεται η πιο συνταρακτική απόδειξη ότι η Σχέση του με τον Ιησού Χριστό είναι ζωντανή και ακλόνητη, ακριβώς γιατί οι θλίψεις του δεν τον εμποδίζουν να διατηρεί τη διάνοια και την ψυχή του σε ζωτική ένωση με τον Θεό. Σε κάθε τέτοια επιλογή, ο Θεός δεν απαντά απλώς με το να δώσει ειρήνη μέσα μας, αλλά και να μας καταστήσει πηγή ειρήνης, πηγή υδάτων ζώντων όπου και αν σταθούμε, με όποιους ανθρώπους και αν έρθουμε σε επαφή. Ο άνθρωπος που έχει ειρήνη μέσα του, την παράγει και στον εξωτερικό του κόσμο. Είναι πράος, ανεξίκακος, διαλλακτικός είτε μέσα στο στενό πλαίσιο της οικογένειας, είτε στο ευρύτερο πλαίσιο της εργασίας, της εκκλησίας, των κοινωνικών συναναστροφών του. Δε γυρεύει να εξάψει τα πνεύματα και να πυροδοτήσει έριδες, αλλά να γλυκάνει τις καρδιές και να γαληνέψει τον αρνητικό συναισθηματισμό, με την εκδήλωση του Φρονήματος του Ιησού Χριστού. Μία τέτοια στάση ζωής μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την αιτιολογία που δίνει ο Χριστός στον έβδομο μακαρισμό. Οι ειρηνοποιοί σκέπτονται, αισθάνονται και ενεργούν ως μέτοχοι Θείας Φύσης, άνθρωποι τους οποίους χαίρεται να βλέπει ο Δημιουργός τους, άνθρωποι που έχουν τη λάμψη του Ουρανού στα μάτια τους, το Πνεύμα του Χριστού στην καρδιά τους, και το πάθος της Ειρήνης που τους καθιστά παιδιά του Θεού...