Προσπεράσαμε τον Θεό.

 Εάν δεν υπακούσης εις την φωνήν Κυρίου του Θεού σου,
διά να προσέχης να εκτελής πάσας τας εντολάς Αυτού και τα διατάγματα Αυτού, πάσαι αι κατάραι αύται θέλουσιν ελθεί επί σε και θέλουσι σε ευρεί".Δευτερονόμιο 28:15

Το νούμερο ένα ζητούμενο των ημερών μας είναι η εξήγηση, η ερμηνεία όσων συμβαίνουν γύρω μας και ανάμεσά μας. Στην πατρίδα μας, στην κοινωνία μας, στην κοινότητά μας, στα σπίτια μας. Είναι πολλά και σκληρά όσα εξελίσσονται γύρω μας. Οι άνθρωποι προσπαθούν να αντέξουν, κάνουν υπομονή, ετοιμάζονται για τα χειρότερα, αλλά θα ’θελαν να ξέρουν τι φταίει, ποιος φταίει, γιατί βρισκόμαστε εδώ που είμαστε. Να φωτιστούν οι πραγματικές αιτίες, οι υπεύθυνοι, οι συνθήκες, οι αφορμές. Ίσως είναι το μόνο υγιές κάτω από τα συντρίμμια που μας σκεπάζουν και προσπαθούμε να απελευθερωθούμε.
Οι προσπάθειες ερμηνείας είναι πολλές και καθημερινές. Από διάφορες κατευθύνσεις. Δεν υπάρχει ίσως πλευρά που να μην έχει φωτιστεί και πτυχή που να μην έχει ξεδιπλωθεί. Έγκυρα χείλη, δόκιμοι ερευνητές, φωτισμένοι, έμπειροι μελετητές.  Όμως τι από όλα αυτά ισχύει; Πόσα και ποια από όσα ακούμε είναι σωστά, αληθινά και αξίζει να κρατήσουμε;

Έχουμε ένα μοναδικό προνόμιο. Μελετούμε, πιστεύουμε, ζούμε την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Καθόλου μικρό ή συνηθισμένο. Το μεγαλύτερο θα έλεγα, το μεγαλύτερο όλων. Δεν μιλάμε για την "Αγία Γραφή της θρησκείας", ούτε για την "Αγία Γραφή της εκκλησίας". Είναι η γνώμη του Θεού, είναι το "σκεπτικό του Θεού", είναι η θεώρηση των πραγμάτων με τη δική Του θεϊκή προσέγγιση. Υπάρχει πολυτιμότερο από αυτό; Φως άπλετο και για τις μέρες μας, τις δύσκολες και δυσερμήνευτες ώρες που περνάει ο κόσμος μας. Τα γεγονότα πριν τα γεγονότα! Η προέλευση, η ρίζα, η πηγή όλων όσων ζούμε. Και αυτών που δεν έχουν έρθει ακόμα. Όλη η αλήθεια χωρίς υποθέσεις, ενδεχόμενα, πιθανότητες. Εμείς θα τα αγγίξουμε μόνο συνοπτικά, γιατί υπάρχει βάθος άμετρο. Θα επανέλθουμε, είναι βέβαιο.

Προσπεράσαμε τον Θεό. Αν σκεφτείτε αυτή την εικόνα, είναι για γέλια. Πρώτα τα γέλια, αλλά μετά έρχονται τα κλάματα, που δεν σταματούν εύκολα. Η εικόνα είναι παρμένη από το οδήγημα με τους οδηγούς. Κάποια στιγμή βάζεις στόχο να προσπεράσεις ένα αυτοκίνητο που τρέχει μπροστά σου. Κάνεις τα πάντα και τελικά το καταφέρνεις. Ικανοποίηση και μια αίσθηση νίκης. Αν μάλιστα το αυτοκίνητο που προσπέρασες είναι καλύτερο, και ακριβότερο από το δικό σου…

Και εδώ είναι ο Πατέρας μας, ο Θεός των θεών, ο Κύριος των κυρίων, ο μόνος αληθινός Θεός, ο Δημιουργός μας. Το να Τον ακολουθείς είναι το προνόμιο των προνομίων. Το να μετέχεις με πίστη στις αποκαλύψεις Του είναι δώρο πανάκριβο, πολύτιμο. Το να ακούς τη φωνή Του και να συμμορφώνεσαι με ταπείνωση είναι το υπέρτατο του ανθρώπου. Αλλά όχι και να Τον προσπεράσεις, να Τον αφήσεις πίσω χιλιόμετρα και να καμαρώνεις για το κατόρθωμά σου. Είναι παραφροσύνη, είναι αυτοκτονία. Δυστυχώς αυτό κάναμε.

Πολύ γρήγορα πιστέψαμε ότι μπορούμε και μόνοι μας, ότι δεν μας χρειάζεται, ότι τα μάθαμε, τα ξέρουμε, τα καταφέρνουμε και μάλιστα καλύτερα. Ανεβάσαμε τις στροφές, φύγαμε μπροστά, χαθήκαμε στο βάθος… Έτσι τουλάχιστον στοχεύαμε, έτσι θέλαμε να γίνει. Δεν περπάτησε όμως και δεν περπατάει. Θεός δεν είναι κάτι ασαφές, αόριστο, ομιχλώδες, ακατανόητο, μυστηριώδες. Θεός θα πει σοφία. Θεός θα πει φως, Θεός θα πει δύναμη, Θεός θα πει γνώση, Θεός, για τον άνθρωπο, θα πει προσανατολισμός, σωστή κατεύθυνση, αγάπη, στήριγμα, διόρθωση πορείας. Προσπεράσαμε τον Θεό. Δηλαδή μείναμε χωρίς σοφία, χωρίς φως, χωρίς γνώση, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς διόρθωση πορείας, χωρίς στήριγμα. Άφησε ένα τεράστιο υπερωκεάνιο στη μέση του ωκεανού χωρίς τη "μικρή" και άσημη πυξίδα του. Έχει τελειώσει. Μα είχε γήπεδο γκολφ, πισίνες, ελικοδρόμιο… Ναι, αλλά δεν είχε πυξίδα. Άφησε ένα ασύλληπτο σε τεχνολογία υπερηχητικό αεροσκάφος  χωρίς πηδάλιο. Ισοδυναμεί με την καταστροφή του.  Άφησε έναν τυφλό σε μία λεωφόρο να σε οδηγήσει… και να ’χει γκρεμό δεξιά και αριστερά… Χωρίς φως, χωρίς σοφία. Πρακτικά χαμένοι.

Προσπεράσαμε τον Θεό. Μπορούμε μόνοι μας, μονολογήσαμε. Τον περιορίσαμε στη θρησκεία, στις εκκλησίες, στα κηρύγματα, στις μελέτες μας. Χωρίς Θεό είναι το γνώρισμα της εποχής μας. Τώρα θερίζουμε τις συνέπειες της επιλογής μας αυτής. Στείρα συστήματα, άπειροι, μικροί ηγετίσκοι, άκαρπες προτάσεις γεμάτες εγωισμό και προσωπικές φιλοδοξίες, σκωληκόβρωτα από τη γένεσή τους πλάνα και σχέδια, άλυτα τα προβλήματα συσσωρεύονται, αδιέξοδες πολιτικές, κλεισμένες ερμητικά καρδιές. Οι άνθρωποι πλέον δεν πιστεύουν κανέναν και τίποτα. Ότι χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί έχει γίνει και το βιώνουμε καθημερινά στη χώρα μας, στην Ευρώπη και παγκόσμια, αλλά και στην κοινότητά μας, στα σπίτια μας, ανάμεσά μας.

Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή. Τη σκηνή τη δανείζομαι από τα παιδικά μας χρόνια, όταν πηγαίναμε σχολείο. Όταν ένα πιτσιρίκι κλείνει βιαστικά τα βιβλία του, δύο τινά συμβαίνουν. Ή έχει διαβάσει και τα έχει μάθει, ή δεν ασχολήθηκε καν και πηγαίνει στα παιχνίδια του, που έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον γι’ αυτό…
Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή, που είναι ο Λόγος του Θεού ο γεμάτος αλήθεια, φως και αποκάλυψη για εμάς τους ανθρώπους, όταν τον προσεγγίζουμε με ταπείνωση και πίστη! Να τα μάθαμε όλα, αποκλείεται. Δεν τελειώνει ποτέ ο Λόγος του Θεού. Ποτέ δεν μπορείς να πεις για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, τα ’μαθα, τα ξέρω, δεν τα χρειάζομαι πια. Εμείς νομίσαμε ότι δεν έχει τίποτα άλλο να μας πει, ότι τώρα μπορούμε μόνοι μας… Αυτό που επιλέξαμε μας οδήγησε στην καταστροφή. Γιατί; Βάλαμε στη θέση του Βιβλίου του Θεού συστήματα κοσμικά, ανθρώπινα, λογικές, γνώμες και απόψεις προσωπικές μας, πρακτικές του άθεου κόσμου, που είναι στείρες και δεν οδηγούν σε λύσεις.

Ακόμα και στις συζητήσεις που κάνουμε και την ώρα του αγώνα μας για λύση, η Αγία μας Γραφή είναι κλειστή, η αλήθεια του Θεού απουσιάζει, η γνώμη Του, η γνώση Του, η "θεϊκή διάνοια" δείχνει ξεπερασμένη από εμάς. Χτίζουμε μόνοι μας τον "πύργο της Βαβέλ" στην κοιλάδα Σεναάρ του εγωισμού και της αγνόησης του Θεού. Στόχος του ανθρώπου από παλιά ήταν πάντα ο ίδιος. Τα δώρα του Θεού, αλλά χωρίς τον Θεό. Τώρα γιατί απορούμε για τα αδιέξοδα, την ασυνεννοησία μεταξύ μας, τη δυστυχία στον κόσμο μας, την καθημερινή απειλή και αβεβαιότητα που αφυδατώνουν τη ζωή μας;

Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή και μείναμε χωρίς αλήθεια, χωρίς αποκάλυψη, χωρίς τη "θεϊκή γνώμη", χωρίς τη "θεϊκή λογική", χωρίς το θεϊκό θέλημα, που είναι γεμάτο σοφία Θεού, το καλύτερο, το τέλειο για τον άνθρωπο. Αναλωθήκαμε και ξοδευόμαστε σε άκαρπες συζητήσεις, γνώμες, απόψεις γεμάτες απειρία και πειραματισμούς. Κοιτάξτε τι γίνεται στην Ενωμένη Ευρώπη, στην Ευρωζώνη, στην Αμερική των θαυμάτων, στην υποδειγματική Ιαπωνία. Αλλά και πιο κοντά σε μας, στην Κοινότητά μας, στις εκκλησίες μας, στις οικογένειες των χριστιανών. Η εικόνα είναι η ίδια παντού. Υπάρχει μία αλήθεια, πολύ μεγάλη, που μας διαφεύγει. Η κλειστή Αγία Γραφή συνοδεύεται πάντα και από καρδιά κλειστή στη φωνή, την οδηγία, την αποκάλυψη του Πνεύματος του Θεού. Ο θερισμός των συνεπειών αυτής μας της επιλογής είναι καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, στις εφημερίδες, στα πρόσωπα των ανθρώπων, στις συνομιλίες τους, στα μαραμένα χαμόγελα και το σβησμένο τραγούδι στα χείλη…

Βιαστήκαμε να απομακρυνθούμε από το σταυρό του Ιησού Χριστού. Ίσως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Ο σταυρός ήταν μέσο εκτέλεσης, θανατικής ποινής κακοποιών, παράνομων, εγκληματιών. Στο σταυρό εκτελούνταν σκληρά, ατιμωτικά, βάναυσα οι ένοχοι. Σταυρός δεν σημαίνει περνάω δύσκολα, δοκιμάζομαι, μαθαίνω την υπομονή… Ο σταυρός όπου υπάρχει σκοτώνει.

Κάναμε μεγάλο λάθος που περιορίσαμε το σταυρό και τη σταύρωση  στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Βιαστικά κλείσαμε το θέμα και απομακρυνθήκαμε από το σταυρό. Χωρίς να γίνει δικός μας, να σκοτώσει και εμάς, την αμαρτία μας, τον παλιό μας άνθρωπο, τον εγωισμό, την ειδωλολατρία μέσα μας. Τώρα, από μακριά στέλνουμε προσευχές ευχαριστίας στον Χριστό για το δικό Του σταυρό, για το δικό Του θάνατο. Δικό μας δεν τον κάναμε ποτέ, άρα δεν τον αφήσαμε να ενεργήσει μέσα μας το θάνατο του Ιησού Χριστού στα μέλη μας, στη σκέψη μας, στην ψυχή μας, στην κάθε μας μέρα.

Υπάρχει όμως η αλληλουχία, ο "αλγόριθμος", θα τον αποκαλούσα, του Θεού. Χωρίς θάνατο δεν έχουμε ανάσταση. Αν δεν πεθάνει το παλιό, δεν γεννιέται το καινούργιο. Αυτές είναι οι αμετάκλητες αρχές του Θεού. Ο Κύριος περιμένει να πεθάνουμε, για να ζήσουμε το καινούργιο, το ευλογημένο, το δοξασμένο, από τώρα και αιώνια. Εμείς διαλέξαμε άλλο δρόμο, το δικό μας δρόμο. Θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να καταδικάσουμε, να μισήσουμε, να σκοτώσουμε τον παλιό άνθρωπο της αμαρτίας, που συνεργάζεται τόσο αρμονικά με το Σατανά και τον κόσμο της σάρκας. Ο Θεός λέει όχι. Πισωπατάει, απομακρύνεται. Μαζί Του παίρνει τη σοφία Του, τη δύναμή Του, το φώς Του, την αλήθεια Του, το τέλειο θέλημά Του. Εμείς ζούμε όχι τις συνέπειες της κρίσης, αλλά τις συνέπειες των επιλογών μας!  "Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία είναι, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, και τα όμοια τούτων". Γαλάτας 5:19-21.

Είμαστε ουρά και ουχί κεφαλή, τελευταίοι, ταπεινωμένοι, φοβισμένοι, ανήμποροι, αναποτελεσματικοί στις προσπάθειές μας, στο έργο μας, αβοήθητοι, μόνοι, σίγουρα όχι ευλογημένοι του Κυρίου. Υπάρχει εξήγηση. Βιαστήκαμε να προσπεράσουμε τον Θεό. Τον αφήσαμε πίσω κι εμείς χαθήκαμε στο βάθος προκλητικά, με κομπασμό, με ανοησία. Στη θέση Του βάλαμε τη λογική μας, τις επιδιώξεις μας, τη γνώμη μας, τους δικούς μας προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες. Προκρίναμε τα συστήματα των ανθρώπων και τα ακολουθήσαμε με πίστη. Τα λατρέψαμε σαν θεό μας. Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή, γιατί πιστέψαμε ελαφρά και επιπόλαια ότι τα μάθαμε, τα ξέρουμε, ότι είμαστε σε θέση να χτίσουμε μόνοι μας από δω και πέρα τη ζωή μας. Αφήσαμε το σταυρό του Χριστού να διακοσμεί τις εκκλησίες μας και τα κηρύγματά μας. Κάναμε τον σταυρικό θάνατο του Χριστού μέσο συγχώρησης και ξανασυγχώρησης των αμαρτιών μας και όχι μέσο αναγέννησης, ανακαίνισης, συνανάστασης μαζί με τον Χριστό. Ας μην απορούμε. Προηγούνται οι επιλογές και ακολουθεί ο θερισμός με μαθηματική ακρίβεια. Αυτό που ζούμε δηλαδή στις μέρες μας.

Απλά και εύστοχα αποδίδει τη μεγάλη αυτή αλήθεια ο Ίδιος ο Θεός και μάλιστα χιλιάδες χρόνια πριν στον Άγιο Λόγο Του:
"Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· Εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ". Ιερεμίας  2:13

Με άλλα λόγια δεν φταίνε τα συστήματα, οι πολιτικές, οι πολιτικοί, οι δύσκολες και κρίσιμες μέρες μας. Δεν φταίει ούτε καν ο διάβολος. Εμείς φταίμε, που γυρίσαμε την πλάτη μας στον ζωντανό Θεό και ακολουθήσαμε τους δικούς μας δρόμους. Άθεες κοινωνίες, άθεες εκκλησίες, άθεες οικογένειες, άθεες προσπάθειες και ενέργειες, άθεες οι ψυχές. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε όλοι μας καθημερινά. Αδιέξοδα, προβλήματα, συγκρούσεις, σκοτεινό μέλλον, ελπίδα που πεθαίνει, φόβος για το αύριο, λάκκοι συντετριμμένοι οι προσπάθειές μας χωρίς καρπό και αποτέλεσμα.

Ευχαριστούμε τον Θεό γιατί υπάρχει ακόμα ελπίδα σωτηρίας. Η επιστροφή στον ζωντανό και αληθινό Θεό της Αγίας Γραφής με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη. Αυτή η κίνηση αναφέρεται και στους χριστιανούς. Ίσως κυρίως σ’ αυτούς. Ξεκίνησαν κάποτε σωστά, γνήσια και με ζήλο, αλλά πολύ γρήγορα πίστεψαν πάλι στον εαυτό τους. Πίστεψαν ότι τα έμαθαν, ότι μπορούν μόνοι, ότι είχε ο Θεός να τους δώσει τους το έδωσε. Έχουν γυρίσει την πλάτη τους, και ακολουθούν τους δικούς τους εγωιστικούς και φιλόδοξους δρόμους.

Επιστροφή στο φως, την αλήθεια, τη σοφία, τη δύναμη του Θεού. Επιστροφή στο σταυρό και την ανάσταση του Ιησού Χριστού.
Επιστροφή στην πίστη που απομακρυνόμαστε και την χάνουμε κάθε μέρα.
Επιστροφή με ομολογία και αναγνώριση της αποτυχίας μας μπροστά στον Θεό.
Επιστροφή με παραίτηση από τα δικά μας, τα κεκτημένα μας, τους στόχους μας, όσα αγαπάμε και λατρεύουμε.
Επιστροφή με διάθεση να υπακούσουμε, να ξαναρχίσουμε το δρόμο από την αρχή, να γυρίσουμε σελίδα, να γίνει πραγματικά Εκείνος "Κύριός μας και Θεός μας", κάτι που ίσως δεν έγινε ποτέ.
Επιστροφή με σιωπή. Σιωπή για να ακούμε, σιωπή για να υπακούμε, σιωπή για να λέμε περισσότερα και πιο σωστά.
Επιστροφή στο βιβλίο του Θεού με διάθεση να το ανοίξουμε, να μας διδάξει, να μας φανερώσει το σοφό και τέλειο δικό Του θέλημα.
Αυτό τα εξηγεί, τα ερμηνεύει, αλλά και τα απαντά όλα...

 Πηγή:  Λόγια Αλήθειας και Ζωής