Θελήσαμε να κάνουμε άδικο τον Θεό.

Κάτι που δεν θα θέλαμε πραγματικά ποτέ να μας συμβεί, και που προσπαθούμε να το αποφύγουμε με κάθε τρόπο, είναι να έρθει κάποια στιγμή που κάποιο δάκτυλο θα δείχνει εμάς σαν υπεύθυνους για την οδυνηρή κρίση που περνάμε όλοι στις μέρες μας. Αντίθετα είμαστε καθόλα έτοιμοι να δεχτούμε και να υποστηρίξουμε ότι φταίει ο διπλανός, ο απέναντι, φταίνε οι πολιτικοί, φταίει το σύστημα, οι άστοχοι χειρισμοί, οι τράπεζες, οι κατά καιρούς διαχειριστές της εξουσίας. Σε κάποιες, πολύ σπάνιες περιπτώσεις, δεχόμαστε και τη συλλογική ευθύνη, δηλαδή ότι όλοι μας έχουμε κάποια ευθύνη, και μέσα σε αυτούς τους όλους είμαστε και εμείς, αλλά με πολύ μειωμένη συμμετοχή και μάλλον… αμελητέα μπροστά στα λάθη, τις παραλείψεις και τις αστοχίες των άλλων, που δεν μπορούν να συγκριθούν με τα δικά μας πταίσματα.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να φτάσουμε σε κάποιο συμπέρασμα που θα ωφελήσει όλους μας, πρέπει να προσέξουμε ένα ακόμα σημείο.  Ακόμα κι όταν, μετά από πολύ κόπο, δεχόμαστε ότι μέσα στο πλήθος είναι και το δικό μας όνομα, δυστυχώς δεν είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε την αλήθεια, αλλά κατευθυνόμαστε προς "το κατηγορητήριο" με φανερή την τάση να το πειράξουμε, να το αλλάξουμε, να το αλλοιώσουμε, να το αναδιατυπώσουμε υπέρ μας. Μπορεί να φταίμε όλοι, αλλά τα πολλά και τα μεγάλα τα έκαναν άλλοι, οι μεγάλοι, που μπορούσαν και περνούσε από το χέρι τους κάτι τέτοιο. Τι ευθύνες μπορεί να χρεωθεί ένας εργαζόμενος, ένας οικογενειάρχης, ένας ασφαλισμένος, ένας φορολογούμενος, ένας ελάχιστος, άγνωστος, ανώνυμος; Καθησυχάζουμε τον εαυτό μας ότι έτσι έχουν τα πράγματα, ησυχάζουμε τη συνείδησή μας, και γυρίζουμε από το άλλο πλευρό να συνεχίσουμε "τον ύπνο του δικαίου".

Αν θέλουμε όμως να δούμε τα πράγματα με ειλικρίνεια και αλήθεια, με ταπεινό πνεύμα και να εκτεθούμε πραγματικά μπροστά στη δική μας ευθύνη και συμβολή σ’ αυτό που όλοι μας βιώνουμε και που το αποκαλούμε κρίση, θα πρέπει να ξεκινήσουμε σωστά.

Και το σωστό ξεκίνημα είναι ο Θεός. Ούτε από την κρίση ξεκινάμε, ούτε από τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους. Ξεκινάμε πάντοτε από τον Θεό και τη σχέση μας μαζί Του. Και όταν λέμε Θεός, δεν εννοούμε μια υπέρτατη δύναμη, μακρινή, άσχετη μ’  εμάς, απροσδιόριστη, που δεν μας αφορά, αλλά έναν Θεό προσωπικό, παρόντα, άμεσο, καθημερινό, δίκαιο, άγιο, αγαθό Θεό, που επεμβαίνει, που παρεμβαίνει και ασχολείται προσωπικά και με γνήσια αγάπη για τον κόσμο μας και τον καθένα μας ξεχωριστά. Αυτός είναι ο Θεός της Αγίας Γραφής. Μπροστά Του στέκει ολόκληρη η ανθρωπότητα, και την ίδια στιγμή και ο καθένας μας ξεχωριστά, με τη ζωή του, τις επιλογές του, τις πράξεις του, το πρόκριμα της καρδιάς του, τις ενέργειές του. Τα γνωρίζει όλα, τα ελέγχει όλα, τα καταλαβαίνει όλα και μάλιστα πολύ πιο βαθιά και πιο σωστά από εμάς τους ίδιους, που τα ζούμε. Γνωρίζει τα πραγματικά κίνητρα και ελατήρια των πράξεών μας, έτσι όπως εκφράζονται στην πηγή τους, που είναι η καρδιά μας.

Αν συνδέσουμε όλα αυτά τα στοιχεία με το θέμα που απασχολεί όλους μας  άμεσα και καθημερινά, θα δούμε ότι η συμμετοχή μας και η ευθύνη μας με όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν είναι καθόλου μικρή ή αμελητέα, αλλά μεγάλη και καθοριστική. Και η ευθύνη μας έχει τον τίτλο, "Θελήσαμε να κάνουμε άδικο τον Θεό"!! Εύκολα και σ’ αυτό το σημείο μπορεί κάποιος να αντιδράσει αρνητικά και να διαχωρίσει τη θέση του με γενναιοδωρία προς τον εαυτό του. Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί, πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό και μετά με τους άλλους γύρω μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε κάποια πράγματα και να τα πούμε με το όνομά τους. Επιλεκτικά θα αναφέρουμε μερικά:
– Δουλέψαμε, αντί για τις 8 ώρες τη μέρα που είμαστε υποχρεωμένοι, 6 ή και 5 μερικές φορές, αλλά όταν ήρθε η ώρα να πληρωθούμε, πήραμε όλο μας το μισθό, σαν να δικαιούμαστε αυτά τα χρήματα και να τα κερδίσαμε με τον κόπο μας. Κάποιες φορές ζητήσαμε ή και απαιτήσαμε περισσότερα χρήματα για τη δουλειά που ήμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε, προβάλλοντας κάποιες δικαιολογίες, αλλά κυρίως χωρίς καμία διάθεση να βελτιώσουμε την ποιότητα της δουλειάς μας ή τη συνέπειά μας. Και όταν μας μείωσαν το μισθό ή μας έκοψαν τα επιδόματα, διαμαρτυρηθήκαμε, στραφήκαμε στον Θεό να παραπονεθούμε, μιλήσαμε για αδικία, εκμετάλλευση, και θα χαιρόμαστε ο Θεός να τους τιμωρήσει για την αδικία που μας έκαναν και να τους βάλει μυαλό…
– Κάποτε, κάποιες φορές κάναμε άλλες δουλειές την ώρα της δουλειάς μας, δικές μας, προσωπικές ή εξυπηρετήσεις, αλλά ο μισθός που παίρναμε αφορούσε μία συγκεκριμένη εργασία, την οποία και είχαμε συμφωνήσει με τον εργοδότη μας, και τίποτα άλλο. Κάποιοι στο ίδιο 8ωρο έκαναν δύο διαφορετικές δουλειές και πληρώνονταν και για τις δύο, αλλά η μία ήταν σε βάρος της άλλης. Όταν έχασαν τη μία από τις δύο δουλειές ή και τις δύο, στράφηκαν με πικρία προς τον Θεό, που είναι άδικος και επέτρεψε να τους συμβεί κάτι τέτοιο. Η αδικία βρίσκεται αλλού και όχι εκεί που την αποδίδουμε εμείς. Ζητήσαμε από τον άγιο και δίκαιο Θεό να καλύψει την ανομία μας, να συνεργαστεί με την αδικία που κάναμε, να προστατέψει τα άδικα και παράνομα προνόμια και εισοδήματά μας… Και όταν δεν το έκανε, στραφήκαμε εναντίον Του. Ο Θεός είναι τέλεια και απόλυτα δίκαιος και αποκλείεται να συνεργαστεί μαζί μας στην αδικία!
– Κάποτε ήρθε η εποχή, που τα χρήματα που βγάζαμε από τη δουλειά μας ήταν πολλά και καλά. Πιστέψαμε ότι τα δικαιούμαστε. Ένα μέρος από αυτά τα ξοδεύαμε για να καλύψουμε τις ανάγκες της ζωής μας και τα υπόλοιπα για να καλύψουμε ανάγκες που δεν είχαμε ανάγκη και να ζήσουμε μία ζωή που δεν δικαιούμαστε. Αυτή τη ζωή που κάναμε την αντιγράψαμε από κάποιους άλλους, που θελήσαμε να τους μιμηθούμε, ή να τους δείξουμε πόσο αξίζουμε χωρίς να το αξίζουμε, ή και να τους ταπεινώσουμε ξεπερνώντας τους σε εντυπωσιασμό και πολυτέλεια. Ο Θεός, που είναι δίκαιος, τα έβλεπε όλα αυτά και μας έδωσε αρκετό χρόνο να συνέλθουμε και να ταπεινωθούμε, αλλά δεν το κάναμε. Με τίποτα δεν δικαιούμαστε να έχουμε το αυτοκίνητο που είχαμε, ούτε το σπίτι ή τα σπίτια που αγοράσαμε ή χτίσαμε. Ούτε οι σπουδές μας ήταν ανάλογες, ούτε οι γνώσεις μας, ούτε οι ικανότητές μας, ούτε η εργατικότητά μας. Ακριβή ζωή, ακριβά δώρα, ακριβές σχέσεις, ακριβή και προκλητική ματαιοδοξία. Οδηγός για τη ζωή που κάναμε ήταν μόνο οι επιθυμίες μας και ο εγωισμός μας. Τώρα κοιτάζουμε αγριεμένοι τον Θεό, που επέτρεψε να χάσουμε την περιουσία μας ή που μας κοστίζει τόσο ακριβά να την συντηρήσουμε. Τα "αγριεμένα μάτια", τα βάζουμε σε λάθος πρόσωπο. Ο Θεός έπρεπε να μας κοιτάζει έτσι, όταν ζούσαμε άδικα και Τον θελήσαμε συνεργό στην αδικία μας. Αλλά τα μάτια του Κυρίου ποτέ δεν μας κοιτάζουν αγριεμένα. Δεν το έχει ανάγκη αυτό ο Θεός. Απλώς αποδίδει δικαιοσύνη εκεί που πρέπει, όπως πρέπει, όταν πρέπει.
- Στο Δημοτικό σχολείο κάθε χρόνο γράφαμε μία έκθεση για την Αποταμίευση. Το Ταχυδρομείο της κάθε περιοχής έδινε και συμβολικό βραβείο έναν μεταλλικό κουμπαρά σε κάθε μαθητή που αρίστευε. Αποταμιεύω σημαίνει από τα 10 που βγάζω ξοδεύω τα 7 και βάζω στην άκρη τα 3 για ώρα ανάγκης. Αυτό το μικρό κομπόδεμα έσωσε πολλές ζωές, πολλές οικογένειες στις δύσκολες ώρες από αφανισμό. Εμείς εγκαινιάσαμε την εποχή με τα "μεγάλα ανοίγματα". Τι θα πει αυτό; Βγάζω 10, δανείζομαι άλλα 2 και ξοδεύω 12… Μερικές φορές ξοδεύω και περισσότερα από 12, γιατί αφήνω απλήρωτες τις υποχρεώσεις μου προς το κράτος, προς τις υπηρεσίες που κάνω χρήση τους, προς τρίτους για να "ζήσω το όνειρο". Τώρα που ένα χέρι μας ξύπνησε από το όνειρο απορούμε, γιατί συνέβη αυτό σε μας; Γιατί θελήσαμε τον Θεό συνένοχο και συνεργό, να καλύπτει με τη χάρη Του και την αγάπη Του τη ζωή μας, που ήταν άδικη και λάθος. Η χάρη και το έλεος του Κυρίου υπάρχουν και μας καλύπτουν, αλλά όχι για να συνεχίσουμε στην αμαρτία μας, αλλά για να ξυπνήσουμε και να μετανοήσουμε. Όταν όμως δεν ξυπνάμε, υπάρχει και άλλος οδυνηρός τρόπος, σαν αυτόν που βιώνουμε καθημερινά.
– Θελήσαμε να είμαστε κάτι άλλο από αυτό το μπορούσαμε ή που δικαιούμαστε να είμαστε. Κάποτε, σε κάποιους  τα χρήματα έμπαιναν στο σπίτι από 10 μεριές. Και bonus και extra και αυξήσεις και επιδόματα. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μας ότι την ώρα που αγγίζαμε με τα χέρια μας αυτά τα χρήματα, το μάτι του Θεού παρακολουθούσε άγρυπνο τις σκέψεις μας και τις ενέργειές μας. Ας θυμηθούμε ο καθένας μας τις ανόητες και προκλητικές σπατάλες, τα τρελά έξοδα για πράγματα που δεν είχαμε ανάγκη, ούτε μας πρόσφεραν τίποτα το ουσιαστικό στη ζωή μας, με οδηγό μας πάντοτε τις επιθυμίες μας, που κυριολεκτικά θεοποιήσαμε και λατρέψαμε. Διαχειριστήκαμε τα χρήματά μας και όλη μας τη ζωή χωρίς φόβο Θεού. Δεν γυρίσαμε να Τον ρωτήσουμε, δεν Του ζητήσαμε να μας δώσει τη σοφία και τη σύνεσή Του ώστε να τα χρησιμοποιήσουμε σωστά. Και να σκεφτεί κανείς ότι δικά Του ήταν τα χρήματά μας και οι οικονομίες μας, γιατί "Αυτός δίνει σε όλους ζωή και πνοή και τα πάντα". Πράξεις Αποστόλων 17:25. Δεν ανέβηκε πόθος στην καρδιά μας να γίνει το θέλημά Του στη ζωή μας, δεν εκτιμήσαμε το πολυτιμότερο όλων, που είναι η απόλυτη κυριότητα του Κυρίου στη ζωή μας. Με κίνητρα τον εντυπωσιασμό, την ευχαρίστησή μας, με εγωισμό και φιλαυτία κάναμε κινήσεις που δεν έπρεπε, αγορές που δεν άξιζε, επενδύσεις που είχαν ψέμα και ανοησία, κάναμε επικίνδυνα "ανοίγματα", δάνεια, χρηματιστήριο, για να γίνουμε εύκολα και χωρίς κόπο πλούσιοι. Ζήσαμε μία ζωή ανισόρροπη και πρακτικά άδικη. Τώρα αναρωτιόμαστε, γιατί δεν μας φύλαξε ο Θεός, γιατί δεν μας προστάτεψε από όλες αυτές τις κακοτοπιές; Κάτι άλλο όμως πρέπει να ρωτήσουμε. Γιατί διαγράψαμε τον Θεό από τη ζωή μας, γιατί δεν Τον λογαριάσαμε όταν νιώθαμε δυνατοί, όταν νομίζαμε ότι δεν Τον έχουμε ανάγκη, ότι μπορούμε και μόνοι μας; Θελήσαμε τον Θεό να μας φυλάει, αλλά ο Θεός είναι δίκαιος, άγιος Θεός αλήθειας, και αυτό που γίνεται στις μέρες μας και που το ονομάζουμε κρίση, είναι κάτι πραγματικά ανώτερο και πολύτιμο. Ο Θεός μας ξυπνάει και μας λέει την αλήθεια! Ο Θεός μας στέλνει το φως Του, για να δούμε μέσα μας πρώτα και να εξετάσουμε τους εαυτούς μας, πριν είναι αιώνια αργά.

- Κάποτε, που ήταν "καλές οι μέρες", και υπήρχαν χρήματα και κάπως καλή οικονομική κατάσταση, αποκτούσαμε με κάθε τρόπο χρήματα και τα καταναλώναμε προς κάθε κατεύθυνση, λογικά ή αλόγιστα τις πιο πολλές φορές. Έτσι όπως ήμαστε ζαλισμένοι και αφιονισμένοι από τα χρήματα που περνούσαν και έφευγαν από τα χέρια μας, ξεχάσαμε να ρίξουμε έστω μια κλεφτή ματιά δίπλα μας. Ποτέ δεν έπαψε δίπλα μας να υπάρχει ανθρώπινος πόνος, φτώχεια, ανέχεια, δοκιμασία σκληρή, στέρηση, δάκρυα, σπίτια, οικογένειες που υπέφεραν. Έχει τη συνήθεια ο Θεός να παρακολουθεί σιωπηλά και χωρίς να παρεμβαίνει άμεσα τις αντιδράσεις μας, τις κινήσεις μας, τις αποφάσεις της καρδιάς μας. Περίμενε να δει πώς θα αντιδράσουμε όταν ο δρόμος μας διασταυρωθεί με τον πόνο, τη δοκιμασία, την ανέχεια… Και το είδε, όχι μία, αλλά πολλές φορές. Τι είδε; Καμία αντίδραση. Εμείς τη ζωή μας, τους στόχους μας, τον πλουτισμό μας, τα όνειρά μας, τις εγωιστικές επιδιώξεις μας. Και εδώ βρίσκεται ένα σοβαρό σημείο. Αν γυρίζαμε στον Κύριο να Τον ρωτήσουμε πώς να διαχειριστούμε τα χρήματα που περνούσαν από τα χέρια μας, θα μας συμβούλευε πώς να τα διαχειριστούμε. Θα μας έκανε μαλακή και ευαίσθητη την καρδιά για τον πόνο δίπλα μας, θα φώτιζε τα βάθη μας και  θα μας μιλούσε για την αμαρτία της φιλαργυρίας.  Η αμαρτία αυτή είναι πολύ σοβαρή στα μάτια του Θεού και την είδε πολλές φορές στη ζωή μας. Ο Θεός είναι δίκαιος και δεν μπορεί να συμπράξει στην αμαρτία, στην αδικία. Τώρα που οι ουρές στα συσσίτια φτάνουν τα χιλιόμετρα, αναρωτιόμαστε τι φταίει, πώς φτάσαμε ως εδώ. Αναρωτιόμαστε ακόμα γιατί ο Θεός δεν έκανε κάτι τόσον καιρό, γιατί δεν κάνει κάτι τώρα… Η απάντηση είναι ότι ο Θεός κάνει, και μάλιστα το καλύτερο, και μας προσφέρει το πολυτιμότερο όλων. Μας λέει την αλήθεια!, μας δείχνει την πραγματική αιτία και το πραγματικό φταίξιμο. Σε μας μένει να αξιοποιήσουμε σωστά όσα μας δείχνει.
– Υπάρχει μία λέξη ξεχωριστή στην ελληνική γλώσσα, που δείχνουμε να την προσπερνούμε εύκολα, ενώ δεν θα ’πρεπε. Πλεονεξία. Είναι αμαρτία η πλεονεξία, Κολοσσαείς 3:5, και Ρωμαίους 1:29, γιατί ο άνθρωπος δεν πλάστηκε με την πλεονεξία, ούτε για την πλεονεξία από τον Δημιουργό του Θεό. Είναι ξένο στοιχείο, που μπήκε αργότερα στη ζωή του. Πλεονεξία θα πει έχω αρκετά, έχω πολλά, αλλά θέλω κι άλλα. Και προσπαθώ με κάθε μέσο να κάνω τα αρκετά πολλά και τα πολλά περισσότερα. Αλλά αυτή η διαδικασία είναι χωρίς οροφή. Η πλεονεξία φέρνει πολύ εύκολα στη ζωή μας την ειδωλολατρία και βέβαια μας απομακρύνει από τη λατρεία του άγιου και δίκαιου Θεού.  Η αμαρτία της πλεονεξίας κάνει σκληρή, πέτρινη την καρδιά του ανθρώπου, κάτι που δεν μπορεί να ανεχθεί ο δίκαιος Θεός. Η εξέλιξη της πλεονεξίας είναι η μανία του πλουτισμού με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο. Η δίψα για ακόμα περισσότερα τυφλώνει τον άνθρωπο και δεν τον αφήνει να δει ότι μπορεί να γίνεται άδικος, να συμμετέχει στην παρανομία, μπορεί να γίνεται ένοχος μπροστά στα μάτια του Θεού. Η πλεονεξία παρασύρει τον άνθρωπο σε ζωή προκλητική και λάθος απέναντι στον Θεό και στους γύρω του. Κάποια στιγμή πιστεύει και ο ίδιος ότι είναι στο σωστό δρόμο, αφού κάνει ότι κάνουν οι άλλοι και ζει σύμφωνα με τις επιταγές του συστήματος γύρω του. Η ζωή της πλεονεξίας βλάπτει σοβαρά την υγεία του πνεύματος και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Γίνεται ο ίδιος κύριος της ζωής του, αποφασίζει μόνος του για τον εαυτό του, κάνει ανισόρροπες και προκλητικές επιλογές και κινήσεις στη ζωή του. Φαντάζεστε ένας τέτοιος άνθρωπος να ζητάει από τον Θεό να τον φυλάξει και να τον ευλογήσει; Δεν χρειάζεται να τον φανταστείτε. Έχετε καθρέφτη στο σπίτι σας; Κάντε μια βόλτα, όταν έχετε κουράγιο… Φαντάζεστε έναν τέτοιο άνθρωπο με τέτοια ζωή να εξοργίζεται με τον Θεό, να τα βάζει εναντίον Του, που δεν προστάτεψε την περιουσία του, το βιος του, που αφήνει την κρίση να του μειώνει τα εισοδήματα και τους υπεύθυνους ατιμώρητους;  Θελήσαμε να κάνουμε τον Θεό άδικο, να συμμετέχει στην αδικία και την αμαρτία μας. Αυτό δεν το κατάφερε ποτέ κανένας, ούτε και πρόκειται!

Πολλά μπορεί να πει και να προσθέσει κανείς σε όλα τούτα. Η ουσία είναι ότι έχουμε παράπονο, που ο Θεός επέτρεψε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε και να περνάμε όσα περνάμε. Δηλαδή, με άλλα λόγια, έχουμε παράπονο με τον Θεό που "δεν έβαλε πλάτη" στην αδικία της ζωής μας, που δεν έκανε "τα στραβά μάτια", που άφησε άλλους να καλοπερνούν κι εμάς μας έκρινε αυστηρά. Στο σημείο αυτό υπάρχει κάτι πολύτιμο και μοναδικό, αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση, κάτι που μπορούμε να το κάνουμε και σε ατομικό, προσωπικό επίπεδο. Να πούμε την αλήθεια φωναχτά και πρώτ’ απ’ όλα στον εαυτό μας. Να πούμε φταίω, φταίω κι εγώ, συμμετείχα κι εγώ όπως όλοι οι άλλοι, είμαι κι εγώ ένοχος, είμαι και εγώ μέρος του προβλήματος, ο καθένας στο επίπεδό του και ανάλογα με τις δυνατότητές του. Και το μεγάλο μας φταίξιμο δεν είναι μόνο ότι απλώσαμε το χέρι μας σε όσα δεν μας ανήκαν, ούτε που φερθήκαμε εγωιστικά, με φιλαυτία και πλεονεξία, αλλά το ότι θελήσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον Θεό για να μας καλύψει, να μας βοηθήσει στην αδικία της ζωής μας, να μας ευλογήσει στην πλεονεξία μας να αποκτήσουμε περισσότερα και ακόμα περισσότερα. Τον θέλαμε κάτι σαν σιωπηλό κομπάρσο στη ζωή μας, να μας βοηθάει "να ξεπλένουμε" μαύρο ή γκρι χρήμα – δεν έχει σημασία η απόχρωση – χωρίς να έχει δικαίωμα να διαφωνήσει, να διαμαρτυρηθεί για όσα κάναμε, να φωτίσει, να φανερώσει την αλήθεια, να μιλήσει για δικαιοσύνη, ευθύτητα και καθαρότητα.

Λάθος πρόσωπο διαλέξαμε… Ο άγιος και αναλλοίωτος Θεός της Αγίας Γραφής δεν μπορεί να έχει συμμετοχή σε όλα αυτά. Περιμένει γεμάτος υπομονή, χάρη και έλεος για τον άνθρωπο, το δημιούργημα της σοφίας Του, να επιστρέψουμε κοντά Του με ταπείνωση, μετάνοια και πίστη. Βασικό στοιχείο αυτής της μετάνοιας είναι η αναγνώριση της αποτυχίας μας σε όλα τα επίπεδα, και μάλιστα με αυθόρμητο τρόπο, πηγαίο, χωρίς ελαφρυντικά και στρογγυλέματα. Ο "άσωτος γιος" γονάτισε μπροστά στον πατέρα του και του είπε  "χάνομαι", Λουκάς 15:11–25 και ήταν σα να του έλεγε, απέτυχα σε όλα, δεν έχω κανέναν, έκανα λάθος ζωή, πήρα λάθος δρόμο, δεν έχω άλλη ελπίδα. Αυτή η μετάνοια μπροστά στον Θεό είναι η αρχή της σωτηρίας του ανθρώπου. Όχι από την οικονομική κρίση που μας ταλανίζει, γιατί αυτή κάποια στιγμή θα περάσει, όπως πέρασαν πολλές άλλες παρόμοιες επάνω στην Ιστορία, αλλά κυρίως από την άλλη κρίση, μπροστά στο βήμα του άγιου Θεού, που πρέπει όλοι να παρασταθούμε για να αποδώσουμε λογαριασμό για όσα κάναμε και είπαμε και προκρίναμε.Β' Κορινθίους 5:10. 
Αυτή η κρίση είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, γιατί τα αποτελέσματά της είναι αμετάκλητα και αιώνια...

Πηγή:  Λόγια Αλήθειας και Ζωής