Παράδεισος χωρίς Θεό;

Έφτασε η εποχή, που δεν υπάρχουν πια περιθώρια για έπαρση σχετικά με το φαινόμενο της ανάπτυξης, οικονομικής, τεχνολογικής ή άλλης. Αυτή η περίοδος των 25–30 χρόνων ξεσκέπασε τόσο αποκαλυπτικά την ανθρώπινη ανεπάρκεια και θα μείνει στην Ιστορία όχι σαν περίοδος ανάπτυξης-προόδου, αλλά σαν αλυσίδα καταστροφών.
Η συντριπτική πλειοψηφία των λαών βρίσκεται στη βάση, ή κάτω από τη βάση της κλίμακας καταμέτρησης της ευημερίας, που είναι το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εθνικό εισόδημα. Ουσιαστικά δεν υπήρξε ούτε υπάρχει ευημερία.
Η ανθρωπότητα δαπανά 30 φορές περισσότερα ποσά κάθε χρόνο για όπλα παρά για προγράμματα ανάπτυξης.
Υπάρχει κάτι, από τη φύση του χυδαίο, σ’ αυτόν το συνδυασμό υποσιτιζόμενων λαών και καλοθρεμμένων στρατών, εξοπλισμένων με τα πιο σύγχρονα μέσα.
(Τζ. Γκάλμπρεηθ)

Πριν διωχθεί από τον Παράδεισο ο Αδάμ και η Εύα απολάμβαναν δίχως να εργάζονται ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο. Μετά, υποχρεώθηκαν να ζήσουν μέσα στη φτώχεια και να δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ. Η ιστορία της τεχνικής προόδου των διακοσίων τελευταίων ετών είναι η ιστορία της πεισματικής προσπάθειας του ανθρώπου να ξαναβρεί το δρόμο του Παραδείσου. Ωστόσο, τι θα γινόταν αν όλα τα πλούτη προσφέρονταν δίχως να χρειάζεται να δουλεύουμε με αντίτιμο ένα μισθό; Οι άνθρωποι θα πέθαιναν από πείνα σ’ αυτόν τον Παράδεισο και κάτω από άθλιες “παραδεισένιες” συνθήκες διαβίωσης».
Είναι ένα απόσπασμα μικρό από το βιβλίο του Αντρέ Γκορτζ, "ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ". Κάτι που δεν μπορούμε να του αμφισβητήσουμε είναι η ειλικρίνεια της αγωνίας και του προβληματισμού γύρω από τα συστήματα των κοινωνιών μας.
Όμως υπάρχουν μερικά αδύνατα σημεία. Πριν διωχθούν από τον Παράδεισο οι Πρωτόπλαστοι δεν απολάμβαναν δίχως να εργάζονται. Αντίθετα εργάζονταν πραγματικά σε τομείς που ο Θεός είχε ορίσει, όμως εργάζονταν χωρίς την εκμετάλλευση, χωρίς αβεβαιότητα και ταραχή, χωρίς πυρηνικά και μόλυνση, χωρίς την απειλή του αύριο ή της άδικης μεταχείρισης. Ήταν η παρουσία, ο νόμος της αγάπης του Ζωντανού Θεού που δημιουργούσε τις ζηλευτές συνθήκες αυτού που λέμε Παράδεισος.
Ήρθε κάποια στιγμή όμως που ο άνθρωπος, εγωιστικά και πεισματικά, απέρριψε αυτόν τον Παράδεισο, εναντιώθηκε στον Ζωντανό Θεό και ξεκίνησε να χτίζει το δικό του παράδεισο της τεχνολογίας, στο βάθρο της επιστήμης θεμελιωμένο. Τότε ήταν που μπήκε από τις χαραμάδες το άγχος, ο φόβος, η φτώχεια, η άδικη, άνιση μεταχείριση, η εκμετάλλευση και πλημμύρισαν τη ζωή μας ολόκληρη. Ο δικός μας παράδεισος ποτέ δεν στάθηκε στα πόδια του. Ποτέ δεν μας πρόσφερε, χωρίς ταυτόχρονα να απαιτήσει θυσία, και μάλιστα θυσία αίματος. Φτάσαμε στο σημείο, όπου πια είναι ολοφάνερο και αυταπόδεικτο. Ο δικός μας παράδεισος ούτε υπήρξε, ούτε μπορεί να υπάρξει. Ο δικός μας παράδεισος ήταν ένα ψέμα, μια πλάνη, που πέσαμε θύματα όλοι. Θελήσαμε να τον εγκαταστήσουμε εδώ κάτω στη γη χωρίς το νόμο και το θέλημα του σοφού Θεού Δημιουργού μας.
Άραγε η αποτυχία μας, τα δράματα που θερίζουμε θα ’χουν τη δύναμη να μας ξυπνήσουν, να μας οδηγήσουν σε ταπείνωση, να μας στρέψουν πίσω στην αναγνώριση και τη λατρεία του Ζωντανού Θεού;