Tο Μεγαλείο του Γολγοθά.

"ο οποίος τις αμαρτίες μας βάσταξε ο ίδιος στο σώμα του επάνω στο ξύλο, για να ζήσουμε στη δικαιοσύνη, αφού πεθάναμε ως προς τις αμαρτίες· ‘με την πληγή του οποίου γιατρευτήκατε". Πέτρου Α' 2:24.

Έχουν γραφτεί τόσα κείμενα, τόσα βιβλία, τόσα άρθρα, έχουν πραγματοποιηθεί τόσες θεολογικές αναλύσεις και έρευνες με θέμα τη Θυσία του Θεανθρώπου και όμως, όσο και αν εμβαθύνουμε, όσο και αν εντρυφήσουμε, πάντα νιώθουμε τόσο φτωχό το αποτέλεσμά μας, σε σχέση με την Ύψιστη Δωρεά που μας χαρίστηκε με τόσο Έλεος, Χάρη και Αγάπη. Ναι, είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Όσο βαθιές αναλύσεις και αν κάνουμε, όσο περίτεχνα λόγια και αν βρούμε, ποτέ, μα ποτέ δε θα μπορέσουμε στο ελάχιστο να αγγίξουμε το Μεγαλείο που ξεχειλίζει από τον Σταυρό του Γολγοθά. Όμως, καμία προσπάθειά μας δεν είναι χαμένη. Κάθε χριστιανός θα έχει νιώσει πως, όταν επιτρέπει το Έργο του Σταυρού να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλων όσων σκέπτεται, πράττει, λέει και επιθυμεί, τότε όλη η πνευματική του ζωή μεταμορφώνεται για τη Δόξα του Θεού. Δεν μπορούμε να συλλάβουμε το ασύλληπτο της Αγάπης του Θεού, δεν μπορούμε να το χωρέσουμε στα βιβλία και στα κείμενά μας, όμως έχουμε την επιλογή να δεχτούμε ολόψυχα την αλήθειά του και τη δύναμή του να αλλάξει μια για πάντα τη ζωή μας σε αυτή τη γη. Δεν υπάρχει πιο ώριμη και σοφή επιλογή για έναν άνθρωπο, από το να αποφασίζει καθημερινά να τροφοδοτεί το νου και την καρδιά του με σκέψεις και συναισθήματα ευγνωμοσύνης για το ατελεύτητο της Αγάπης του Θεού. Συνειδητά ή και ασυνείδητα, αυτή η επιλογή γίνεται η βάση για να αποκτήσουμε το Φρόνημα του Χριστού, και για να εκδηλώνουμε τις αρετές Εκείνου σε όποια περίσταση κι’ αν βρεθούμε. Οι γραμμές που ακολουθούν δε φιλοδοξούν να προσφέρουν κάποια περίτεχνη ανάλυση ή κάποια επιπλέον γνώση σε ένα θέμα, που ούτως ή άλλως, ότι και να πούμε, θα είναι πάντα τόσο μα τόσο λίγο…Στόχος είναι μόνο να στρέψουμε τα μάτια μας στη Φιγούρα του Σταυρού, και με βαθιά περισυλλογή να ομολογήσουμε ότι αυτή η Άμωμη και τόσο Στοργική Ύπαρξη βρέθηκε σε αυτή την τραγική θέση, μόνο και μόνο γιατί σε αγάπησε και με αγάπησε τόσο μα τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα πολύ… Αυτή η πραγματικότητα, που τόσο εύκολα σκεπάζεται από τους αγχωτικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, αξίζει να προσλάβει στη ζωή σου και στη ζωή μου τη θέση που της αρμόζει: πρώτη και αναντικατάστατη. Κινητήριος δύναμη όλης της ζωής μας. Ακόμα και αν δε γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία, που έλαβαν χώρα τα γεγονότα αυτά, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε πως Θέλημα του Θεού δεν είναι να γεμίζει η καρδιά μας κατάνυξη για το Έργο της Απολύτρωσης μόνο ευκαιριακά και προσωρινά, δηλαδή μόνο όταν όλος ο κόσμος στρέφει το ενδιαφέρον του στα γεγονότα αυτά και ακολουθεί με ευλάβεια τα πατροπαράδοτα έθιμα. Μια εβδομάδα κατάνυξης, νηστείας και ευσέβειας δεν αρκεί, για να σφυρηλατηθεί δεσμός Αγάπης με τον Ένα Θεό, που μας αγάπησε με τόσο πάθος και τόση αυταπάρνηση. Η ουσία είναι η κάθε μέρα και το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας, να πλημμυρίζουν από την αλήθεια και το μεγαλείο του Έργου της Σωτηρίας, που άλλαξε μια για πάντα τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας. Καθώς συλλογιζόμαστε όλα όσα συνέβησαν αυτή την τελευταία εβδομάδα της Ζωής του Κυρίου μας, πραγματικά συνειδητοποιούμε πως είναι τόσο δύσκολο το ανθρώπινο μυαλό να χωρέσει το γιατί. Γιατί ο Άμωμος και Τέλειος Θεός, μας αγάπησε τόσο πολύ; Γιατί, ενώ είχε τη δυνατότητα να μην πληρώσει το τίμημα της αποστασίας μας τόσο ακριβά, επέλεξε να μην το κάνει; Γιατί, ενώ μπορούσε να καταστρέψει το άρρωστο και ανυπάκουο δείγμα, όταν τελικά οι Πρωτόπλαστοι επέλεξαν να αμαρτήσουν, και να δημιουργήσει κάτι νέο, δεν το έκανε; Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, επέλεξε να προικίσει τον άνθρωπο με το δώρο της ηθικής ελευθερίας, ενώ γνώριζε πως υπήρχε η πιθανότητα αυτό το δώρο να Του φέρει τόσο μεγάλο πόνο; Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να γυρίσουμε στο πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής, στη Γένεση, δηλαδή στο βιβλίο που μας αποκαλύπτει το πώς και το γιατί ο Θεϊκός Νους συνέλαβε το Σχέδιο της Σωτηρίας μας. Η Δικαιοσύνη και η Αγάπη αποτελούν βασικά στοιχεία του Χαρακτήρα του Θεού. Για το πεπερασμένο ανθρώπινο μυαλό, είναι δύσκολο αυτές οι ιδιότητες να προσεγγιστούν στην ολότητά τους. Μπορούμε μόνο να προβούμε σε ταπεινές ερμηνείες, υπό το πρίσμα πάντα της Αποκαλύψεως του Θείου Λόγου, προκειμένου να συλλάβουμε το πώς η Θεία Δικαιοσύνη και η Αγάπη σχετίζονται με το Πάθος του Ιησού Χριστού. Στον κήπο της Εδέμ, σε μία τρομερή, όσο και μοναδική για την ανθρώπινη ιστορία στιγμή, η Δικαιοσύνη και η Αγάπη του Θεού ‘συγκρούστηκαν’. Ο Θεός, κινούμενος από το άπειρο βάθος της Αγάπης Του, είχε πει στους Πρωτόπλαστους: "Από κάθε δέντρου του παραδείσου θα τρως ελεύθερα" Γένεσις 2:16. Η συμπλήρωση του επόμενου εδαφίου, "από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, όμως, δε θα φας από αυτό· επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας από αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε". Γένεσις 2:17, εντάσσεται στο πλαίσιο της Άγιας Προστασίας του Θεού για τα δημιουργήματά Του, αλλά και στο πλαίσιο της Παιδείας Του, καθώς ο Θεός επιθυμεί οι Πρωτόπλαστοι, όχι απλώς να διδαχτούν την αξία της υπακοής, αλλά και το αληθινό νόημα της ελευθερίας. Πραγματικά ελεύθερος είναι, όχι αυτός που ασύδοτα και ανεξέλεγκτα πράττει κατά τις επιθυμίες του, αλλά αυτός που σε κάθε περίπτωση είναι πρόθυμος, κινούμενος από την ωριμότητα της αυτοβουλίας του, να αναγνωρίσει τις ευθύνες των πράξεών του. Έτσι, μέσα στην ανέφελη πραγματικότητα του Παραδείσου, ο Θεός ορίζει νόμους, όχι ως ο απόλυτος μονάρχης, αλλά ως η Μόνη Ύπαρξη, που ακριβώς επειδή έχει Φύση ταυτόσημη με την Αγαθότητα, μπορεί να διδάξει τα ύψιστα μαθήματα της υπευθυνότητας και της αυτοπειθαρχίας και, κατά συνέπεια, να σταθμίσει το μέτρο της υπακοής και της παράβασης. Από το τρίτο κεφάλαιο της Γένεσης, μαθαίνουμε ότι ο Αδάμ και η Εύα δεν έμειναν υπάκουοι σε αυτό που τους όρισε ο Θεός. Η Εύα υπέκυψε στην περιέργεια και τον πειρασμό να κερδίσει περισσότερα, ενώ ο Αδάμ, φοβούμενος ότι θα χάσει την αγαπημένη του σύντροφο, προτίμησε να ακολουθήσει αυτήν και όχι να τιμήσει τον Θεό, ακόμα και σε αυτήν την έσχατη, για τις αντοχές του, δοκιμασία. Καθώς μελετούμε ο προπατορικό αμάρτημα και καλούμαστε να κατανοήσουμε τις απαρχές του Σχεδίου της Σωτηρίας, προσεγγίζουμε επιφανειακά το θέμα, αν θεωρήσουμε ότι αυτό που γέμισε με θλίψη την Καρδιά του Θεού ήταν αυτή καθ’ εαυτή η βρώση του απαγορευμένου καρπού. Εκείνο που πραγματικά Τον πλήγωσε ήταν η προτίμηση των δημιουργημάτων Του να διαρρήξουν την τόσο στενή σχέση μαζί Του, με αφορμή κάτι το τόσο υλικό και ουσιαστικά μικρό. Αν, λοιπόν, αυτοί που καθημερινά ζούσαν το μεγαλείο της παραδείσιας ζωής και Τον έβλεπαν πρόσωπο προς Πρόσωπο, δεν μπορούσαν να υποστούν την πιο μικρή από όλες τις δοκιμασίες, δε θα μπορούσαν να υπομείνουν μία ακόμη μεγαλύτερη, που θα απαιτούσε μεγαλύτερες ευθύνες. Έτσι, αναπόφευκτα, μαζί με την πληγή στην Καρδιά του Θεού, γεννιέται και ένα τρομακτικό δίλημμα, τέτοιο που κανένας άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να αντιμετωπίσει. Ωστόσο, ο Πάνσοφος Θεός είχε ήδη προβλέψει και γι’ αυτό το οδυνηρό δίλημμα, όσο και αν θα ήθελε ποτέ να μην είχε συμβεί. Η Απόφασή Του, όμως, να μας πλάσει με ηθική ελευθερία δεν άφηνε περιθώρια για να επιβληθεί το Δικό Του Θέλημα, αλλά για το δικαίωμα του ανθρώπου ελεύθερα να επιλέξει ή να απορρίψει αυτό το Θέλημα. Ο Δημιουργός, λοιπόν, είχε τη λύση στο πρόβλημα της παράβασης και της αμαρτίας, ήδη πριν από τη δημιουργία του κόσμου: "ξέροντας ότι δεν λυτρωθήκατε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, με ασήμι ή με χρυσάφι, αλλά με το πολύτιμο αίμα του Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα· ο οποίος ήταν μεν προορισμένος πριν από τη δημιουργία του κόσμου, φανερώθηκε, όμως στους έσχατους καιρούς για σας, που πιστεύετε διαμέσου αυτού στον Θεό, ο οποίος τον ανέστησε από τους νεκρούς, και του έδωσε δόξα, ώστε η πίστη σας και η ελπίδα να είναι στον Θεό". Α' Πέτρου 1:18-21. Τη στιγμή της Πτώσης των Πρωτοπλάστων, εμείς βλέπουμε μόνο τη χρονική έκφραση του μέγιστου προβλήματος της αμαρτίας. Ο Παντογνώστης Θεός, αν και δεν είχε δημιουργήσει το πρόβλημα, ήταν Πρόθυμος να αναλάβει το τίμημα με τον πιο οδυνηρό τρόπο για τον Ίδιο. Το πρόβλημα έλεγε: Σε περίπτωση που οι Πρωτόπλαστοι αμαρτήσουν, ο μισθός τους θα είναι ο θάνατος. Η δοκιμασία, για να εκφράσουν την ελεύθερη επιλογή τους απέναντι στο πρόβλημα της αμαρτίας, ήταν ένας απαγορευμένος καρπός εντός του Παραδείσου. Το γιατί έπρεπε να υπάρχει αυτό το δέντρο εντός του Παραδείσου, δεν είναι πράγματι εύκολο να αναλυθεί και δεν αποτελεί αντικείμενο της παρούσας μελέτης. Μπορούμε μόνο να εκφράσουμε την ταπεινή προσέγγιση ότι αυτό το δέντρο αποτελούσε, κατά κάποιο τρόπο, το βαρόμετρο της Σχέσης των δημιουργημάτων με τον Δημιουργό. Επιλέγοντας τα δημιουργήματα την, σε κάθε περίπτωση, αφιέρωση και υπακοή τους στον Θεό τους, και επιτρέποντας αυτή η Σχέση να επεκτείνεται και να ριζώνει μέσα στο πέρασμα του χρόνου, διακήρυτταν με τον πιο ουσιαστικό τρόπο ότι επιθυμούν Σχέση με τον Δημιουργό τους, όχι από φόβο, αλλά από σεβασμό και από αγάπη.

Επιστρέφοντας στο θέμα του προβλήματος, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το ενδεχόμενο της παράβασης των Πρωτοπλάστων, θα έφερνε τον Θεό ενώπιον μίας κρισιμότατης κατάστασης. Όταν το ενδεχόμενο έγινε πραγματικότητα, η άπειρη Αγάπη του Θεού δεν μπορούσε να επιτρέψει τον οριστικό χαμό των δημιουργημάτων, τα οποία έφεραν τη σφραγίδα και το αποτύπωμά Του. Από την άλλη, όμως, αν ο Ίδιος, υποκινούμενος από την απέραντη Αγάπη Του, διαφύλαττε τη ζωή των πρωτοπλάστων, και συνακόλουθα ολόκληρου του ανθρώπινου γένους, κλείνοντας τα μάτια στη φανερή παράβαση, αυτό θα σήμαινε ότι ακύρωνε την ιδιότητα της Δικαιοσύνης Του, και συναινούσε στο απεχθές θέμα της αμαρτίας. Ποια εντύπωση θα προξενούσε στους αναμάρτητους κόσμους, και γενικά σε όλες τις ουράνιες υπάρξεις ένας Θεός που αναιρεί τον Ίδιο τον Εαυτό Του; Η εντολή Του διακήρυττε κατηγορηματικά: “θα πεθάνεις οπωσδήποτε” Αυτή ήταν η έκφραση της Δικαιοσύνης του Θεού. Τα ίδια τα λόγια Του καταμαρτυρούσαν την ύπαρξη συμπαντικών και αιώνιων νόμων, που δεν επιδέχονται αλλοίωση ή τροποποίηση. Ωστόσο, η Αγάπη του Θεού, που είναι μία ιδιότητα αναπόσπαστα δεμένη με το Χαρακτήρα Του, όπως άλλωστε και η Δικαιοσύνη Του, ποθούσε την απολύτρωση του ανθρώπου. Επομένως, το πρόβλημα ήταν υπαρκτό, όσο και τραγικό για το ανθρώπινο γένος. Ολόκληρος ο ουρανός βυθίστηκε στη θλίψη από την Πτώση του ανθρώπου. Ο κόσμος, που με τόση Σοφία και Αγάπη είχε πλάσει ο Θεός, έμοιαζε να χάνεται κάτω από την αδυσώπητη κατάρα της αμαρτίας, κατοικούμενος από υπάρξεις καταδικασμένες στη δυστυχία και το θάνατο. Η Φιλεύσπλαχνη Καρδιά του Θεού Πατέρα σχιζόταν από τον πόνο. Μέσα στην Άγια Ψυχή, η σύγκρουση της Αγάπης και της Δικαιοσύνης Του ήταν ανελέητη και τρομακτική, απείρως πιο βαθιά από οτιδήποτε τραγικό μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους…. Κάποιος έπρεπε να πεθάνει, σύμφωνα με τη ρητή έκφραση της Δικαιοσύνης του Θεού. Ακόμα και αν ο Θεός επέλεγε να εκφράσει το ξεχείλισμα της Αγάπης Του για τον άνθρωπο, και να συγχωρέσει έτσι απλώς τον άνθρωπο, δεν έπαυε να υπάρχει ο παραβιασμένος Νόμος Του, που απαιτούσε τον θάνατο του αμαρτωλού. Ωστόσο,… , όπως τόσο εύγλωττα μας δηλώνει ο Πέτρος στο παραπάνω εδάφιο, η απάντηση είχε βρεθεί. Την είχε συλλάβει ο Θεϊκός Νους, προτού υπάρξει ακόμα αυτός ο κόσμος, συνθέτοντας ένα μεγαλειώδες Σχέδιο και δίνοντας για πρώτη και τελευταία φορά στην ανθρώπινη ιστορία το πραγματικό νόημα στη λέξη: Απολύτρωση. Σε ολόκληρο το Σύμπαν, δεν υπήρχε παρά μόνο Ένας, που είχε τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του Νόμου του Θεού, και παράλληλα να αποτελέσει την τέλεια έκφραση του Θείου Χαρακτήρα, αποστομώνοντας μια για πάντα τον εχθρό της ψυχής, που με κάθε τρόπο προσπαθούσε να χτίσει το βδελυρό ψέμα ότι η Φύση του Θεού είναι συνώνυμη με την αυταρχικότητα, τους ιδιοτελείς σκοπούς, και την αδικία. Επειδή ο Θεϊκός Νόμος είναι τόσο άγιος όσο και ο Ίδιος ο Θεός, μόνο Ένας, ισότιμος με τον Θεό, μπορούσε να κάνει εξιλασμό για την παράβασή του. Και Αυτός ο Ένας θα γινόταν, κατά τη συνταρακτική δήλωση του Ιωάννη του Βαπτιστή "ο Αμνός του Θεού, Αυτός που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου". Ιωάννην 1:29. O Άμωμος και Αναμάρτητος Ιησούς Χριστός θα γινόταν το Εξιλαστήριο Θύμα, για να σηκώσει πάνω Του την αμαρτία, όχι απλώς του Ιουδαϊκού Έθνους ή μίας συγκεκριμένης ιστορικής γενιάς, αλλά την αμαρτία όλου του κόσμου, από τον πρώτο άνθρωπο που έζησε ως τον τελευταίο άνθρωπο που θα ζήσει σε αυτή τη γη. Ο Ιησούς Χριστός, ως ο Αμνός ο Σφαγμένος πριν από τη δημιουργία του κόσμου, θα κένωνε τον Εαυτό Του από όλη τη Δόξα που είχε στα Ουράνια, Φιλιππησίους 2:7,8 και θα ταυτιζόταν σε όλα με τον άνθρωπο, εκτός από την αμαρτία. Θα επιφορτιζόταν την ενοχή και το ασήκωτο – για οποιονδήποτε άλλο – βάρος της αμαρτίας όλου του ανθρώπινου γένους, φτάνοντας ως τα κατάβαθα της δυστυχίας και γινόμενος κατάρα ο Ίδιος, προκειμένου να γίνει ο Λυτρωτής του ανθρώπου. "Γι αυτό και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο∙ ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα του Πατέρα Θεού". Φιλιππησίους 2:9-11. Το ‘όνομα πάνω από κάθε άλλο’, δεν είναι άλλο από το όνομα Σωτήρας, μία λέξη με βαρύνουσα σημασία και μοναδική αξία. Κανένα άλλο πλάσμα σε αυτό τον κόσμο, όσο χαρισματικό ή ταλαντούχο και αν ήταν ή είναι, κανένας ηγέτης ή αρχηγός θρησκείας, δε θα μπορούσε επάξια και δίκαια να επωμιστεί αυτό τον τίτλο. Μόνο η Υπερευλογημένη Ύπαρξη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που αγάπησε μέχρι Θανάτου Σταυρού, μπορεί να φέρει στους ατελεύτητους αιώνες το Όνομα αυτό, ακριβώς γιατί είναι η Μόνη Ύπαρξη, που πλήρωσε όσο καμία άλλη το κόστος της αμαρτίας...