Το Μεγαλείο του Γολγοθά.

"Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί ο καθένας ο οποίος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή". Ιωάννη 3:16.

Ναι, πράγματι. Ο Θεός μας αγάπησε απέραντα, ανυπόκριτα και ασύλληπτα για τον ανθρώπινο νου. Μας αγάπησε ‘τόσο’, κατά τη μετάφραση του Βάμβα ή ‘με τέτοιον τρόπο’, κατά τη μετάφραση του Φίλου. Είτε τη μια είτε την άλλη μετάφραση διαβάσουμε, το μήνυμα είναι ένα και το αυτό. Μέσα στην τόσο μικρή λέξη ‘τόσο’ είναι συμπυκνωμένες οι άβυσσοι της ατελεύτητης Αγάπης του Θεού για τον κάθε άνθρωπο που έζησε, ζει ή θα ζήσει στη γη μας. Μέσα στη φράση ‘με τέτοιον τρόπο’, αποδίδεται η αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι ο Θεός γνωρίζει να αγαπά έμπρακτα, γνωρίζει να αγαπά και να το αποδεικνύει, χωρίς να διστάζει να πληρώσει το πιο ακριβό τίμημα για τον Ίδιο. Έτσι, η αμείλικτη σύγκρουση Αγάπης και Δικαιοσύνης στις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας, υπερίσχυσε η Αγάπη του Θεού και εκδηλώθηκε το Έλεός Του με έναν μεγαλειώδη τρόπο, που δε θα άφηνε καμία αμφιβολία για το πόσο πολύ, πόσο ανέκφραστα πολύ αγαπά ο Θεός τον άνθρωπο. Η απόφαση που ελήφθη ήταν η Ίδια η Θεότητα να υποστεί το τίμημα για τον παραβιασμένο Νόμο. Αν υπερίσχυε η Δικαιοσύνη, το αποτέλεσμα θα ήταν ο θάνατος του αμαρτωλού, οριστικά και τελεσίδικα, με βάση τη σαφέστατη δήλωση της εντολής για το ενδεχόμενο της παράβασης. Όμως, "το έλεος καυχάται ενάντια στην κρίση", Ιακώβου 2:13, και η Αγάπη του Θεού, αν και σε καμία περίπτωση δεν περιφρονεί τη Δικαιοσύνη Του, αγκαλιάζει, συγχωρεί και ελεεί τον αμαρτωλό με μία συγκατάβαση, που είναι ακατόρθωτο για τα ανθρώπινα λόγια να την αναλύσουν και επάξια να την ερμηνεύσουν.

Ο Ίδιος ο Θεός έδωσε, και αυτό που έδωσε πόνεσε ασύλληπτα την Καρδιά Του, γιατί είχε ασύγκριτη αξία για Αυτόν. Έδωσε τον πολύτιμο Υιό Του, Αυτόν που Του είναι απερίγραπτα Αγαπητός και Ξεχωριστός, και υπέφερε τον μέγιστο πόνο να Τον δει να γίνεται κατάρα, και να λογίζεται αμαρτία για χάρη του ανθρώπου. Τα λόγια του Ιωάννη είναι τόσο υπέροχα και αποκαλυπτικά για το απαράμιλλο Δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ο Θεός αγάπησε όχι με λόγια, αλλά με έργα (ώστε έδωσε) και μάλιστα με έργα που Τον πλήγωσαν όσο δεν μπορεί να προσεγγίσει όλος ο ανθρώπινος πόνος συγκεντρωμένος από καταβολής κόσμου μέχρι τη συντέλεια αυτού. Αυτό που δόθηκε στον κάθε άνθρωπο, μέσω της Απόφασης να μην πληρώσει ο ίδιος το τίμημα της ανυπακοής, και μέσω της εκπλήρωσής της στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, είναι ένα Δώρο, το Ύψιστο Δώρο που θα μπορούσε ποτέ να λάβει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό και η πιο κατάλληλη λέξη για αυτή την Θυσιαστική Πρωτοβουλία του Θεού, είναι η λέξη Χάρη. Η πράξη του Θεού δε βγάζει τον Ίδιο από τη δύσκολη θέση, αλλά έχει σωτηριακό αποτέλεσμα στην κάθε ψυχή που με πίστη θα στηριχτεί στη Θεία Χάρη (για να μη χαθεί ο καθένας ο οποίος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή).

Ο Θεός έδωσε την αστείρευτη Χάρη Του στον άνθρωπο, όχι όμως για να είναι δούλος και φοβικά υποταγμένος σε έναν Θεό που ούτε αγαπά, ούτε σέβεται, αλλά για να είναι για πάντα απολυτρωμένο και τιμημένο παιδί Του, μέσω της Θυσίας του Ιησού Χριστού: "ο Θεός, όμως, επειδή είναι πλούσιος σε έλεος, εξαιτίας της πολλής του αγάπης, με την οποία μας αγάπησε, και ενώ ήμασταν νεκροί, εξαιτίας των αμαρτημάτων, μας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό· (κατά χάρη είστε σωσμένοι)· και μας ανέστησε μαζί του, και μας κάθισε μαζί του στα επουράνια διαμέσου του Ιησού Χριστού· για να δείξει στους επερχομένους αιώνες τον υπερβολικό πλούτο της χάρης του με την αγαθότητά του σε μας εν Χριστώ Ιησού. Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου της πίστης· και αυτό δεν είναι από σας· είναι δώρο του Θεού· όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος. Εφεσίους 2:4-8.

Ωστόσο, στο σημείο αυτό αξίζει να γίνει μία παρένθεση. Όταν σκεπτόμαστε τη νίκη της Αγάπης και του Ελέους, ας μη μένουμε ποτέ αποκλειστικά και μόνο στην Εικόνα ενός Θεού, που συγχωρεί ανεξάρτητα από το κόστος. Ναι, πράγματι ο Θεός συγχωρεί, μα εμείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η μόνη βάση πάνω στην οποία μπορεί να μας συγχωρεί ο Θεός, είναι η τρομακτική τραγωδία του Χριστού στο Σταυρό του Γολγοθά. Η συγχώρεση, που είναι τόσο εύκολο για εμάς να τη λάβουμε, πόνεσε ανείπωτα τη Θεότητα, και κόστισε την αγωνία του Γολγοθά. Κόστισε στον Θεό Πατέρα τον Σταυρό του Ιησού Χριστού, για να μπορεί να συγχωρεί την αμαρτία, και συνάμα να παραμένει ένας Άγιος Θεός. Αυτή η αλήθεια αξίζει να αφυπνίσει μέσα μας την πιο βαθιά συναίσθηση της ευγνωμοσύνης, αλλά και ταυτόχρονα να θέσει θέμα καθημερινής προσευχής μας το αίτημα να κατανοούμε κάθε μέρα και περισσότερο το πόσο κόστισε στον Θεό η Δυνατότητά Του και η Θέλησή Του να μας συγχωρέσει. Μια τέτοια αυξάνουσα κατανόηση, θα οικοδομήσει μέσα μας μια πιο πνευματική και ώριμη στάση απέναντι στο θέμα της αμαρτίας μας. Αναλογιζόμενοι τον πόνο της Θεότητας στο Γολγοθά, και το απόλυτα σκληρό τίμημα, μέρα με τη μέρα αλλάζουμε στάση απέναντι στις προσωπικές μας αμαρτίες. Επιθυμούμε κάθε μέρα και περισσότερο να αφήνουμε πίσω μας οτιδήποτε από τη ζωή μας πληγώνει τον Θεό, και να ζούμε με τον τρόπο που Τον ευχαριστεί και Τον δοξάζει.

Επιστρέφοντας στο σχέδιο της Σωτηρίας του ανθρώπου, θα σημειώναμε ότι όλα τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που ασχολούνται με κάθε λεπτομέρεια με το τελετουργικό των θυσιών των ζώων, είχαν και έχουν τον σκοπό να καταδείξουν στον μελετητή της κάθε γενιάς πως καθετί, το οποίο είχε διατάξει ο Θεός για τον κατά σάρκα Ισραήλ σε αυτά τα θέματα, προεικόνιζε την τέλεια Θυσία του Υιού Του. Ο ιστορικός Ισραήλ ήταν ανάγκη να τελεί με κάθε ευλάβεια αυτές τις θυσίες, καθώς αυτές προεικόνιζαν τον Ερχόμενο Μεσσία. Βέβαια, μπορεί να μην κατανοούσε στην πληρότητά τους τη σημασία κάθε τελετουργικής πράξης, μα αυτό, ίσως, ήταν και αναμενόμενο, αν αναλογιστούμε πόσες πνευματικές έννοιες ήταν συγκεχυμένες στο μυαλό του. Ωστόσο, αυτό που ήταν τόσο μακρινό, ίσως και δυσνόητο για τον κατά σάρκα Ισραήλ, έγινε τόσο απτό και ζωντανό με την Ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού. Όλα όσα ήταν τύποι των μελλόντων καταργήθηκαν, όταν ήρθε το Τέλειο Πρότυπο. Το συμβολικό σχίσιμο του καταπετάσματος του ναού από πάνω προς τα κάτω (δείγμα της Ενέργειας του Θεού), κατεδείκνυε με τον πλέον παραστατικό τρόπο ότι δεν υπήρχε πλέον λόγος από εδώ και στο εξής να χυθεί αίμα αθώου ζώου, καθώς ο Υιός του Θεού, με την αναμάρτητη Ζωή Του, εκπλήρωσε κατά πάντα τον Νόμο, ικανοποίησε τη Δικαιοσύνη του Θεού και καταμαρτύρησε με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο την Αγάπη Του.

Οι αναφορές στο βιβλίο της Γένεσης, σε σχέση με την Πτώση των Πρωτοπλάστων, αλλά και στο τελετουργικό των θυσιών, όπως καταγράφονται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, είναι απαραίτητες για τον κάθε μελετητή, που επιθυμεί να προσεγγίσει το Μεγαλείο του Γολγοθά. Διαβάζοντας μόνο στην Καινή Διαθήκη για το Πάθος του Κυρίου μας, δεν λαμβάνουμε την ολοκληρωμένη εικόνα, καθώς, ίσως, μπορεί να δυσκολευτούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο έπρεπε ο Ιησούς Χριστός να ζήσει ως Θεάνθρωπος στη γη μας. Μόνο αν όλη η Ζωή του Ιησού Χριστού συσχετιστεί με τις συνέπειες του παραβιασμένου Νόμου, και τη σύλληψη του Σχεδίου της ανθρώπινης σωτηρίας, όπως αυτό φαίνεται ήδη από το βιβλίο της Γένεσης, μπορούμε να ενώσουμε όλα τα κομμάτια του παζλ, που αναδεικνύουν την Τέλεια Αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Έτσι, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Ιησούς Χριστός έγινε Θεάνθρωπος. Διατήρησε την τέλεια Θεϊκή Φύση Του, ως προς την εξουσία Του να συγχωρεί και να ονομάζεται ο Υιός του Θεού, και συνάμα ενδύθηκε την Ανθρώπινη Φύση, που αποδείχτηκε τέλεια, ακριβώς γιατί ποτέ δεν αμάρτησε, και δε βρέθηκε δόλος στο στόμα Του. Γι’ αυτό ακριβώς η Μοναδική αυτή Φύση Του έδινε όλο το δικαίωμα να γίνει ο Σωτήρας του ανθρώπου. Ως τέλειος Θεός, άφησε μία μοναδική κληρονομιά με τη Διδασκαλία Του: συγχώρεσε, θεράπευσε, λύτρωσε. Ως τέλειος και αναμάρτητος άνθρωπος, δάκρυσε, πόνεσε, δίψασε, άγγιξε κάθε δυστυχισμένη ψυχή, αγάπησε πλέρια και υπεράφθονα, έζησε με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, αποδεικνύοντας με τον πλέον ζωντανό τρόπο ότι "όπου περίσσευσε η αμαρτία, υπερπερίσσευσε η χάρη" Ρωμαίους 5:20.

Ο Θάνατος του Ενός, προσέφερε σωτηρία που αγκάλιασε και απολύτρωσε ολόκληρο το γένος μας με τον ίδιο τρόπο που η παράβαση του ενός, έγινε ικανή να φέρει την απώλεια για όλους (βλέπε προς Ρωμαίους κεφ. 5. Ο Ιησούς Χριστός, ως δεύτερος Αδάμ, έγινε ο πληγωμένος Θεραπευτής, και ο Σταυρός Του αποκάλυψε το αποτέλεσμα που επιφέρει η αμαρτία στη σχέση Δημιουργού και δημιουργημάτων. "Αυτός όμως τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε την ειρήνη μας, ήταν επάνω σ’ αυτόν· και διαμέσου των πληγών του εμείς γιατρευτήκαμε", Ησαΐας 53:5. Ο σταυρός, αυτό το τόσο αποτρόπαιο μέσο θανάτωσης που μετερχόταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για τους κακούργους της κοινωνίας, έγινε ο Σταυρός του Θεανθρώπου, της πιο Άσπιλης Φιγούρας που περπάτησε στον πλανήτη Γη. Ο Σταυρός του Ιησού Χριστού απέκτησε την πνευματική έννοια του Ύψιστου Θριάμβου, με τον οποίο ταράχτηκε συθέμελα το βασίλειο του εχθρού της ψυχής. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βέβαιο και πιο συγκλονιστικό σε ολόκληρο το Σύμπαν από το Έργο της Απολύτρωσης στο Σταυρό του Γολγοθά. Αυτό το Έργο έγινε η γέφυρα της επανασύνδεσης ανάμεσα στον Άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο, η γέφυρα που σφυρηλατήθηκε από τον πιο μεγάλο Πόνο και την πιο δυνατή Αγάπη...