Επιλογή Ζωής.

«Αλλά, αν δεν σας αρέσει να λατρεύετε τον Κύριο, διαλέξτε σήμερα ποιον θέλετε να λατρεύετε∙ ή τους θεούς, που λάτρευσαν οι πατέρες σας πέρα από τον ποταμό, ή τους θεούς των Αμορραίων, στη γη των οποίων κατοικείτε∙ εγώ, όμως, και η οικογένειά μου, θα λατρεύουμε τον Κύριο». Ιησούς του Ναυή 24:15.

Για μια ακόμα φορά μας προσφέρεται η δυνατότητα να διαπιστώσουμε τη συγκλονιστική επικαιρότητα του Λόγου του Θεού. Ακόμα και μέσα από τα ιστορικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, το Ευαγγέλιο του Θεού εξαγγέλλεται, και οι αιώνιες Αλήθειες τρέφουν κάθε ψυχή, που ειλικρινά και επίμονα αναζητά το Φως του Θεού στη ζωή της. Ας ξεκινήσουμε με το ιστορικό πλαίσιο της περικοπής μας. Βρισκόμαστε στο τέλος της πορείας του λαού Ισραήλ για την κατάκτηση της κληρονομιάς του. Ο Ιησούς του Ναυή, σε πολύ προχωρημένη ηλικία πια, κατανοεί ότι το ταξίδι της ζωής του τελειώνει, και επιθυμεί να εκφράσει τον αποχαιρετιστήριο και παραινετικό του λόγο στον λαό Ισραήλ (κεφάλαιο 23). Συμβουλεύει τους συμπατριώτες του να στέκονται σε όλη τους τη ζωή στο ύψος των προνομίων που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός, έτσι ώστε η ψυχή τους να αγιάζεται από τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού, και να εμπειρίζονται τη Νίκη Του, σε όσο δύσκολες καταστάσεις και αν βρεθούν στο μέλλον. Στο δεύτερο εδάφιο του 24ου κεφαλαίου, ο Ιησούς του Ναυή αναφέρεται στις επιλογές των πατέρων του Ισραήλ, οι οποίοι λάτρευαν άλλους θεούς, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην πλήρη κατάπτωση, και την απομάκρυνση από την Οδό του Θεού. Ο δούλος του Θεού με απόλυτη καθαρότητα εκθέτει στον λαό τους δύο δρόμους επιλογής (τη λατρεία ψεύτικων θεών ή τη λατρεία του αληθινού Θεού), και με παρρησία υψώνει τη δική του θέση πίστης: ‘ακόμα και αν εσείς αποφασίσετε να λατρεύετε άλλους θεούς, ακόμα και αν αποφασίσετε να δώσετε την καρδιά σας στα είδωλα και στην ψευτιά, για μένα και τον οίκο μου είναι ξεκάθαρο ότι θα μείνουμε, θα παραμείνουμε και θα επιμείνουμε στη λατρεία του Μόνου Ζωντανού Θεού’.

Πόσο αυτή η δήλωση και στάση του Ιησού του Ναυή καθρεφτίζει τη δική μας θέση στη ζωή, και ακόμα πιο συγκεκριμένα την προσωπική μας Σχέση με τον Θεό; Σε κάθε εποχή και σε κάθε πολιτισμό, ο άνθρωπος ένιωθε την εσώτατη ανάγκη – υπαρξιακή την ονομάζουν οι φιλόσοφοι – να ορίσει το νόημα της ύπαρξής του μέσα από την πίστη σε κάτι. Και μάλιστα, αυτό το κάτι επιζητούσε, όχι μόνο να το πιστεύει, αλλά και να το λατρεύει. Σε όλο το διάβα της ανθρώπινης ιστορίας, υπήρχαν πολλοί θεοί και είδωλα, που αιχμαλώτιζαν την καρδιά του ανθρώπου, αποπροσανατολίζοντάς την από τη λατρεία του Θεού Δημιουργού. Ακόμα και αν ανέκαθεν υπήρχαν οι αληθινοί λατρευτές του Θεού, σε κάθε βήμα της ανθρώπινης ιστορίας, η αληθινή λατρεία συμπορευόταν με την κάλπικη, την ψεύτικη λατρεία, ακριβώς γιατί ο εχθρός της ψυχής, ζηλόφθων καθώς είναι, επιδίωκε πάντα να κλέβει τη δόξα και την τιμή από τον αληθινό Θεό, παγιδεύοντας τους ανθρώπους σε ψεύτικα συστήματα λατρείας. Στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται ως εποχή τεχνοκρατική, οι κάθε είδους εξελίξεις στον τομέα της τεχνολογίας και της επιστήμης, θαμπώνουν σε τέτοιο βαθμό την ανθρώπινη αντίληψη, που γίνονται αντικείμενο λατρείας. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως είναι απορριπτέες, αφού, ας μην ξεχνάμε, πως ο Θεός αρέσκεται στην πρόοδο μας, και μας προμηθεύει τη Σοφία Του για να την αποκτήσουμε. Ωστόσο, είναι άλλο πράγμα να επωφελούμαστε από τα πλεονεκτήματα των εξελίξεων, που βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής μας, και άλλο πράγμα να προσκολλούμε την καρδιά μας σε αυτές, ώστε καμία από τις Αλήθειες του Θεού να μην μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχή μας, για να τη θρέψει και να την ανανεώσει.

Στην εποχή μας, όσο ποτέ άλλοτε αποθεώνονται η κοσμική δύναμη, το χρήμα, το κύρος, η λάμψη, η ομορφιά. Παρατηρούμε ανθρώπους που έχουν κάποια ή και όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, να γίνονται αντικείμενα λατρείας από ανθρώπους που στερούνται εσωτερικής πληρότητας, και ζουν τη ζωή τους μέσα από τη ζωή των ειδώλων τους. Υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν όλη τους την ενέργεια, όλο τους το χρόνο, όλη τους τη διάθεση, για να εξαρτούν τη ζωή τους, και να αγκιστρώνουν την ψυχή τους σε άλλους ανθρώπους, σε καταστάσεις, σε θεσμούς, τους οποίους αντιμετωπίζουν με δέος και λατρεία. Από αυτή τη συμπεριφορά, δεν εξαιρούνται οι χριστιανοί. Ας σκεφτούμε μόνο πόσες φορές θεοποιήσαμε κάποιον αδελφό ή αδελφή μας, θεωρώντας ως αλήθεια Θεού οτιδήποτε έβγαινε από το στόμα του, ακόμα και αν αυτό από ένα σημείο και μετά ερχόταν σε αντίθεση με τον Νόμο του Θεού. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, με μαθηματική ακρίβεια, επήλθε η απογοήτευση, η διάψευση, η προδοσία, γιατί ο Λόγος του Θεού είναι και σε αυτό το θέμα κρυστάλλινα κατανοητός: «καλύτερα να ελπίζει κανείς στον Κύριο, παρά να έχει το θάρρος του επάνω σε άνθρωπο». Ψαλμός 118:8. Ας σκεφτούμε, επίσης, πόσες φορές επικεντρωθήκαμε στο έργο που κάνουμε για τον Θεό, λατρεύοντας αυτό ακριβώς το έργο και όχι Εκείνον. Ας σκεφτούμε πόσες φορές επιζητήσαμε περισσότερο το χειροκρότημα και την αποδοχή των αδελφών μας, από τις ώρες της στενής εξοικείωσής μας με τον Θεό στο ταμείο της προσευχής, και της μελέτης μας. Σε όλες αυτές τις συμπεριφορές, υπάρχει μια στάση καρδιάς, μία θέση πνεύματος, που υποκινείται από την ανάγκη να δοθεί λατρεία, σε οτιδήποτε άλλο, εκτός από Αυτό στο οποίο αξίζει η αληθινή, διαρκής και ολόθερμη λατρεία.

Τη Σχέση μας με τον Θεό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να την ορίζουν και να την προσδιορίζουν τα ημίμετρα, οι περιορισμοί, ο ψυχρός ορθολογισμός, η μισή καρδιά. Στον Λατρεμένο μας Θεό αξίζει το δόσιμο όλων των σκέψεων, των συναισθημάτων μας, των κινήτρων, των πράξεών μας, ώστε Εκείνος να τα αγιάζει, να τα εξαγνίζει, να τα ευλογεί για τη Δόξα Του και για την ευεργεσία των συνανθρώπων μας. Όταν ο Ιησούς του Ναυή διακήρυττε με παρρησία ότι ‘αποφασίζω εγώ και η οικογένειά μου να λατρεύουμε τον Θεό’, δεν εννοούσε ότι θα απευθύνομαι σε Εκείνον στη δύσκολη περίοδο, αλλά ότι θα περπατώ μαζί Του, βήμα – βήμα, ώστε Εκείνος να είναι ο Θεός της καρδιάς μου, και εγώ ο άνθρωπός Του, με τον οποίο θα μοιράζεται όλο τον πλούτο των Σχεδίων Του για τον κόσμο μας. Όταν ο Ιησούς του Ναυή τοποθετούσε τη Σχέση Του με τον Θεό πάνω από όλες τις αγάπες και προτιμήσεις αυτού του κόσμου, κληροδοτούσε στους πιστούς όλων των εποχών ένα απαράμιλλο πρότυπο∙ ένα πρότυπο ανθρώπου που δεν αφιερώνεται στον Θεό, με σκοπό να αποσυρθεί από τον κόσμο και να περιφρονήσει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά ένα πρότυπο ανθρώπου που, επιλέγοντας να χτίσει τη ζωή του πάνω στο βάθος και εύρος της Σχέσης με τον Θεό, εργάζεται με τον πιο αποδοτικό τρόπο για την άνθηση και καρποφορία όλων των σχέσεων της ζωής του, είτε είναι η σχέση με τους γονείς, τον/την σύντροφο, τα παιδιά, τους συγγενείς, τους φίλους, τα αδέλφια εν Χριστώ.

Λατρεύω τον Θεό στη ζωή μου σημαίνει ότι Τον αγαπώ με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μου. Σημαίνει πως νοιάζομαι για τις Υποθέσεις της Βασιλείας Του, όχι ευκαιριακά και παρορμητικά, αλλά μόνιμα και ουσιαστικά, γι’ αυτό καθημερινά Του ζητώ να είμαι συνεργάτης/δα Του, για την προώθηση των αιώνιων Σχεδίων Του. Λατρεύω τον Κύριο σημαίνει πως πονώ για αυτά που πονούν τον Θεό, και χαίρομαι για αυτά που προκαλούν ευφροσύνη στην Άγια Ψυχή Του. Λατρεύω τον Θεό ως οικογένεια σημαίνει πως ο Κύριός μας είναι ο ακρογωνιαίος Λίθος πάνω στον οποίο χτίζονται όλα μας τα όνειρα και τα σχέδια. Λατρεύω τον Θεό στη σχέση μου με τον/την σύζυγό μου σημαίνει πως η αγάπη μου για αυτόν/την κάθε μέρα και περισσότερο ωριμάζει και βαθαίνει, και πως όσες μπόρες και αν απειλήσουν τον κοινό μας βίο, επιλέγω να τις αντιμετωπίσω μέσα από τα ανεξάντλητα αποθέματα της αγάπης, της υπομονής, της κατανόησης, που πηγάζουν από τον Χαρακτήρα του Χριστού. Λατρεύω τον Θεό στις σχέσεις μου με τα παιδιά μου σημαίνει πως φροντίζω να τα διδάσκω τον Λόγο του Θεού, και να στέκομαι σε κάθε βήμα της ζωής τους με ακούραστη διάθεση να τα νουθετώ, να τα εμψυχώνω, να τα αγαπώ. Λατρεύω τον Θεό στις φιλίες, στις συναναστροφές, στις κάθε είδους προσωπικές σχέσεις μου σημαίνει πως δεν ντρέπομαι να υψώνω το Όνομά Του, σημαίνει πως επιδιώκω σε κάθε περίπτωση να εκδηλώνω το Φρόνημα του Ιησού Χριστού, και να αγαπώ τους συνανθρώπους μου με πνεύμα χριστιανικής αγάπης, αυταπάρνησης, προσφοράς, ζεστασιάς. Λατρεύω τον Θεό στην εργασία μου σημαίνει ότι κάθε έργο που επιτελώ, το κάνω με τη βαθιά συνειδητοποίηση ότι δεν υπηρετώ μόνο αυτούς στους οποίους απευθύνεται η δουλειά μου, αλλά και τον Κύριο. Έτσι, επειδή Τον τιμώ, επιθυμώ να συμπεριφέρομαι με τιμιότητα, σεβασμό, ανιδιοτέλεια, με το ίδιο ακριβώς Πνεύμα που θα συμπεριφερόταν και ο Ιησούς στη θέση μου. Λατρεύω τον Θεό στην εκκλησία σημαίνει πως, όταν βρίσκομαι στο χώρο της, συμμετέχω με όλη τη συγκέντρωση του νου και της καρδιάς μου στην επιθυμία να τιμήσω τον Θεό, και να ευλογήσω τα αδέλφια μου. Λατρεύω τον Θεό ως κοινωνία σημαίνει ότι διακηρύττω τις Αρχές της Βασιλείας Του, τις εφαρμόζω και τις κληροδοτώ στις επόμενες γενιές.

Η απόφαση να ζήσουμε προσφέροντας Λατρεία στον Θεό, είναι στάση ζωής, είναι λαχτάρα καρδιάς, είναι φρόνημα που ταιριάζει στην ατμόσφαιρα του Ουρανού. Πέρα και πάνω από όλες τις άλλες επιλογές της ζωής μας, υψώνεται ως η κάλλιστη επιλογή, για να τιμήσουμε την ύπαρξή μας, να ευχαριστήσουμε τον Δημιουργό μας, και να ευεργετήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους συνανθρώπους μας. Πράγματι, υπάρχουν πολλές επιλογές σε αυτή τη ζωή, αλλά μία, μόνο μία, η επιλογή να λατρεύουμε τον Αληθινό Θεό, εξαργυρώνεται σε αιώνια ζωή...